Μήν Ἰούλιος – Αὔγουστος 2007

Τεῦχος 176 Σελίς 227-256

ΑΠΕΚΑΤΕΣΤΑΘΗ Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΙΑ ΕΝΟΤΗΣ

Ὅπως ἤδη εἶναι γνωστόν τήν 9ην Ἰουλίου ἐ.ἔ., μετά ἀπό σκληράς δοκιμασίας, ἡ χάρις τοῦ Κυρίου μας κατειργάσθη καί ἐπανέφερεν τήν πρός καιρόν διασαλευθεῖσαν ἁγίαν ἑνότητα ἐν τῶ ἁγίω ὀνόματί Του καί τῶ Σώματι τῆς Μιᾶς ἁγίας Ἑκκλησίας Του, τῶν δύο αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ἤτοι τῆς ἐν Κύπρω καί ἐν Ἑλλάδι. Τοῦτο, θέμις εἰπεῖν, τό μυστήριον τῆς ἑνότητος διηκονήθη ἑκατέρωθεν καί μετ' ἐπιγνώσεως ἐβασίσθη ἐπί τῆς αὐτῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἑκκλησία κέκτηται διά τῶν εὐλογημένων ἱστορικῶν Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν κατά τά ἔτη 1935, 1948 καί μέχρις αὐτῶν τῶν κατά τό ἔτος 1995. Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ θεοβουλήτου γεγονότος τῆς ΕΝΟΤΗΤΟΣ, προέκυψεν καί τό Ἐκκλησιολογικόν αἴτημα τῆς χειροτονίας ἐπισκόπου ὑπό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τήν πρεσβυτέραν Αὐτοκέφαλον Ἑκκλησίαν τῆς Κύπρου.
Πιστεύομεν ὅτι ὅλον τοῦτο τό γεγονός εἶναι ἔργον ὄχι ἰδικῶν μας προσπαθειῶν, ἀλλά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἐφείλκυσεν ἡ ταπείνωσις, ἡ προσευχή καί ἡ ἀναζήτησις καί Ὁμολογία τῆς καθαρᾶς Πίστεως καί τῆς κατά Θεόν ζωῆς, τῶν ὀλίγων πλήν ὄντως ἁγίων ἀδελφῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλά καί τῶν προσευχῶν τῶν ἐν Ἑλλάδι ἐπίσης ὀλίγων πιστῶν τέκνων τῆς Ἑκκλησίας. Εἶναι προφανές ὅτι τά πάντα, μέχρι σήμερον, ὠκονόμησεν ἡ ἀγάπη, τό ἔλεος καί ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ. Διό δεόμεθα, ὅ,τι ἐγένετο μέχρι τῆς ἱστορικῆς καί ἁγίας ἐκείνης ἡμέρας τῆς 9ης ἰουλίου 2007 καί ὅ,τι θά ἀκολουθήση, νά παραμείνη ἀμιγές ἔργον τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, πρός σωτηρίαν ψυχῶν καί δόξαν Αὐτοῦ.


Διά νά φθάσωμεν, ὅμως, νά τύχωμεν αὐτῆς τῆς μεγάλης δωρεᾶς προηγουμένως ἐδοκιμάσθημεν! Θά ἐλέγομεν, ὅτι «διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ὡδήγησεν ἡμᾶς (ὁ Κύριος) εἰς ἀναψυχήν». Τό πλήρωμα τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας, ἐδοκιμάσθη πάλιν σκληρῶς ὑπό τοῦ μεγάλου κλύδωνος, τόν ὁποῖον ἐκίνησεν ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός διά τῶν ἐγκαθέτων ὀργάνων του. Πρό πάντων ὅμως ἐπολεμήθη καί ἐκλυδωνίσθη ὑπό ΑΝΑΞΙΩΝ ἀποδειχθέντων τῆς ἀποστολῆς των ἀρχιερέων μας, οἱ ὁποῖοι ὁμαδικῶς ἐξέπεσον τῆς Ὁμολογίας, βλασφημήσαντες κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος διά τῆς ὑπαναχωρήσεώς των ἐπί τοῦ θέματος τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971 εἰς «χειροθεσίαν»! Τά πάντα πρός τό σκοπόν αὐτόν προητοιμάζοντο ἀπό ἐτῶν, εἰσῆλθον ὅμως εἰς τήν τελικήν εὐθεῖαν τῆς προδοσίας μόλις τήν 5.2.2003, μέ τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν περί παραιτήσεως τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου ἀνδρέου, ὑπέρ τοῦ ΑΝΑΞΙΟΥ, ὡς ΑΚΡΩΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ κατά τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ καί κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, «Πειραιῶς» Νικολάου! ὁμοίως καί ἡ ἐν Κύπρω Γνησία Ὀρθόδοξος Ἑκκλησία, ἐπίσης ἐδοκιμάσθη δεινῶς, ἀμέσως μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου ἐπιφανίου (21.3.2005), ὁπότε ἀπεκαλύφθησαν τά κενά εἰς θέματα ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, διά τά ὁποῖα ὁ ἴδιος εὐθύνεται καί τά ὁποῖα δέν ἀντιμετώπισεν. Τότε οἱ καραδοκοῦντες σχισματοαιρετικοί ψευδοποιμένες ἐκ τῆς Ἑλλάδος, ὁρεγόμενοι τοῦ ποιμνίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου, ἔπεσον κατ' αὐτοῦ διά νά τό κατασπαράξουν! Εὐλογητός ὁ Θεός ὅμως, Ὅστις, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, «ἀνώτερος ὤν τῆς φύσεως καί διά τῶν ἐναντίων τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει».
Ἡ ἑνότης καί κοινωνία τῆς Αὐτοκεφάλου Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἦτο ἀρραγής μέχρι τήν 5.2.2003, ὅπως ἤδη ἐτονίσθη, πρός καιρόν διεσαλεύθη, κατ' ἀρχάς μέ τήν ἱερόσυλον καί συμπαικτικήν παραίτησιν τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἀνδρέου, εἰς τήν ὁποίαν συνεπορεύθη καί ὁ Μητροπολίτης Κιτίου ἐπιφάνιος. Οὗτος καί τήν περί παραιτήσεως τοῦ ἀρχ/που ἀνδρέου συμπαιγνίαν ἀνεγνώρισεν, καί τήν παράνομον ἀνάρρησιν τοῦ βλασφήμου καί ἀπό πάσης ἄλλης ἀπόψεως ἀδοκίμου ἀνδρός, τοῦ «Πειραιῶς» κ. Νικολάου Μεσσιακάρη εἰς «ἀρχιεπίσκοπον ἀθηνῶν» ἀπεδέχθη καί ἐστήριξεν, ἀλλά μετεῖχεν καί εἰς τήν παραλλήλως ἐκδηλωθεῖσαν ΟΜΑΔΙΚΗΝ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΝ πρός «μετάλλαξιν» τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, (ἥτις ἐγένετο δεκτή ἐν Ἑλλάδι τόν ὀκτώβριον τοῦ 1971), εἰς πραγματικήν ὡς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίαν. Καί οὗτος παραλλήλως, μέσω τρίτων, διεκήρυξεν ὅτι «ἔχει μέν τήν χειροτονίαν του ἀπό τόν Ἅγιον Βρεσθένης, αὕτη ὅμως ἐπέρασεν καί ἀπό τήν χειροθεσίαν τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου τήν 18ην Σεπτεμβρίου 1971 εἰς τήν ἀμερικήν»! Προκληθείς ἐπανειλημμένως νά λάβη θέσιν οὐδέποτε τό ἐποίησεν μέχρι τῆς ἐκδημίας του, τήν 21.3.2006!
Μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου ἐπιφανίου (21.3.2006), προέκυψεν τό κενόν, τό ὁποῖον, (παρά τήν 50ετῆ περίπου ποιμαντορίαν του), ἄφησεν ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, — Ἐκκλησιολογίας, ὡς καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι εἰς τούς Ὀρθοδόξους τῆς Κύπρου ἐκαλλιέργησεν καί ἕναν ἁπλοῦν παλαιοημερολογιτισμόν, μίαν κενήν θρησκευτικότητα, ἡ ὁποία δέν παύει νά εἶναι σοβαρά ἐπικίνδυνος! Αὐτά τά κενά καί ὅτε ἔζη ἦσαν καταφανῆ εἰς τούς ὑπ' αὐτόν διακριτικούς ζηλωτάς Κληρικούς καί λαϊκούς, διό καί ἐξέφραζον τήν ἀγωνίαν των ἤ κατήλεγχον τόν ἐπίσκοπον, ὅτι ἐάν δέν διορθώση ὡρισμένα ἄκρως ἐπιλήψιμα ἐκκλησιαστικά θέματα καί μετά θάνατον ἀκόμη θά ἐλεγχθῆ καί θά κατακριθῆ διπλᾶ.
Ὡς γνωστόν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, παρητήθη (τήν 5.2.2003) διά λογαριασμόν τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ὡς ἔχοντος ὑπέρ αὐτοῦ τό βλάσφημον ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, διά τοῦ ὁποίου, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον, τό 1974—1976, προκειμένου νά μή διωχθῆ ὑπό τῶν δικαστηρίων, ἐδέχθη τάς φρικτάς βλασφημίας καθ' ἅς:
α) Ὁ μακαριστός Βρεσθένης Ματθαῖος δῆθεν προεκάλεσε σχίσμα τό 1937 καί ὅτι ἴδρυσεν μίαν δευτέραν Ἑκκλησίαν.
β) Ὁ Βρεσθένης δέν ἦτο κανονικός ἀρχιερεύς, διότι οἱ χειροτονήσαντες (1) αὐτόν τόν Μάϊον τοῦ 1935, εἶχον δῆθεν καθαιρεθεῖ ὑπό τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ καί ὡς ἐκ τούτου καί αἱ ὑπ' αὐτοῦ Ἐπισκοπικαί χειροτονίαι, κατά τό 1948, ἦσαν ἄκυροι, ὡς παρά σχισματικοῦ καί ἀντικανονικοῦ τελεσθεῖσαι, ὅπερ, βεβαίως, εἶναι ἀπολύτως ψευδές.
γ) Τό πιό φρικτόν ὅμως εἶναι ὅτι, ὁ Πειραιῶς Νικόλαος ἐδέχθη ὅτι ἀμφότερα ταῦτα, δηλαδή τό «σχίσμα» τοῦ 1937 καί αἱ «ἄκυροι» χειροτονίαι, (κατά τό ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76), ἀπεκατεστάθησαν διά τῆς ἐν τῆ Ἀμερικῆ χειροθεσίας τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου, τήν 17ην Σεπτεμβρίου τοῦ 1971, καί τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, τήν ἑπομένην, 18ην Σεπτεμβρίου!
Ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ, ἀλλά καί γνωστοῦ διά τήν ματαιοδοξίαν, δοκησισοφίαν, καί τήν χρόνιον ἀρρωστημένην ψυχολογίαν του, παρητήθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, διότι ἤλπιζεν ὅτι θά συμβάλη εἰς τό νά ἐπιβληθῆ ἔστω μετά 33 ἔτη, ἡ ἀνυπόστατος «χειροθεσία» εἰς τήν Ἑκκλησίαν, ὁπότε θά ἐλύετο τό παλαιοημερολογιτικόν, ἀφοῦ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἑκκλησία μετά ἀπ' αὐτό, οὔτε Ἐκκλησιολογίαν οὔτε Ἀποστολικήν Διαδοχήν, θά διέθετεν!
Εἰς τόν αἰῶνα τοῦτον δέν γνωρίζομεν νά ἐπέρασεν ἄλλος πιό αἱρετικός καί πιό βλάσφημος, ἀλλά καί περισσότερον ἀσυνεπής καί ἀήθης, ἀπό τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, διότι, ἐνῶ ἤδη ἀπό τό 1974-1976 ἐβαρύνετο μέ τοιαύτας φρικτάς βλασφημίας, δέν ἐδίστασεν τό 1977, διά τόν ἴδιον ἀκριβῶς λόγον, νά ὑπογράψη τήν κατά τοῦ Καλλίστου καθαίρεσιν! Ὡς γνωστόν ὁ Κάλλιστος καθηρέθη, διότι κατόπιν πιέσεων τῶν ἐγκαθέτων, ὑπανεχώρησεν ἐκ τῆς ἀπ' ἀρχῆς δηλωθείσης καί λαβούσης ἐν Ἑλλάδι χώραν συγχωρητικῆς εὐχῆς, κηρύξας ὅτι τήν 17.9.1971 ἔλαβεν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικοῦ! Ὑπέγραψεν, λοιπόν, ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος τήν καθαίρεσιν κατά τοῦ Καλλίστου, ἐνῶ ὁ ἴδιος, κατά τό ἐπίσημον δικόγραφον (54/76), κατά πολύ χειρότερον τρόπον εἶχεν ἤδη ἀποδεχθεῖ καί διακηρύξει τάς ἰδίας βλασφημίας. (2) Ὑπέρ αὐτοῦ, λοιπόν, καί μέ τήν μακροχρόνιον πίεσιν τοῦ ἰδίου τοῦ Νικολάου καί τήν βοήθειαν τῶν πρακτόρων τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, (Τσακίρογλου, Κάτσουρα, Σακκᾶ, Σακαρέλλου καί ἄλλων εἰσέτι ἀγνώστων), παρητήθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003! Αὐτός, ὁ κ. Νικόλαος, ἀφοῦ κατά τά ἔτη 2003-2006 ἐμακέλλεψεν τό πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατά τά μόλις δύο τελευταῖα ἔτη, μαζί μέ τούς ὁμόφρονας ἐκπεσόντας πρ. Μητροπολίτας καί τούς νεαρούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἄρτι «ἐπισκοποιήθησαν» πρός χρῆσιν των ὑπό τῶν Τσακίρογλου καί τῶν ξένων κέντρων, διεσάλευσεν καί τό πλήρωμα τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου, εἰσπηδήσας εἰς Αὐτήν ὡς λυκοποιμήν. (3)


Ἐκμεταλλευόμενος, ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, ὡς ψευδαρχιεπίσκοπος, τήν ἐκδημίαν τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου, εἰσεπήδησεν ἀλλαχόθεν εἰς τήν Ἑκκλησίαν τῆς Κύπρου καί ἤρχισεν νά μακελλεύη τούς Χριστιανούς νά καταλύη καί τό Αὐτοκέφαλον αὐτῆς. Ἀποκορύφωσις αὐτῆς τῆς ἐκθέσμου συμπεριφορᾶς του ὑπῆρξεν τό γεγονός καθ' ὅ, παρά πᾶσαν Κανονικήν τάξιν καί τά θέσμια τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου, προέβη καί εἰς «χειροτονίας» δύο ψευδεπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον δέν πληροῦν καμμίαν προϋπόθεσιν πρός ἀρχιερατείαν, ὄχι μόνον ὁ χειροτονήσας καί οἱ χειροτονηθέντες στεροῦνται τῆς Ὁμολογίας ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας, ἀλλ' ὁ εἷς ἐξ αὐτῶν, ὁ κ. Σεβαστιανός Σταύρου, (ἀνεψιός καί κληρονόμος τοῦ ἐκδημήσαντος θείου του Ἐπιφανίου), ἐστερεῖτο καί τῆς ἔξωθεν καλῆς μαρτυρίας, διότι ἐβαρύνετο μέ κωλυτικόν τῆς ἱερωσύνης ἁμάρτημα. Ἡ χειροτονία αὕτη (τοῦ Σεβαστιανοῦ), κυριολεκτικῶς ἐβάφη εἰς τό αἷμα, διότι ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Τριάδος (Κάτω Ἡλιουπόλεως Ἀθηνῶν), εἰς τόν ὁποῖον αὕτη ἐπεχειρήθη τήν 25.1.2007, μετετράπη εἰς πραγματικόν πεδίον μάχης!!! Τόν Ναόν αὐτόν τό 2003 ὁ ἴδιος ὁ «Πειραιῶς», ὡς βάρβαρος εἰσβολεύς, πάλιν εἶχεν μετατρέψει εἰς πεδίον μάχης, ἀφοῦ εἰσέβαλεν καί κατέλαβεν τόν Ἱ. Ναόν ὡς βάρβαρος Ἀττίλας, ἐκδιώξας ἐκεῖθεν τούς Ὀρθοδόξους καί τόν ἐπί τριάκοντα καί πλέον ἔτη ἐφημέριον, Πρωθιερέα Θωμᾶν Κοντογιάννην, τόν καί οὐσιαστικόν κτήτορα αὐτοῦ τοῦ Ναοῦ καί τοῦ παραπλεύρεως ἀνεγερθέντος μεγαλοπρεποῦς πενταορόφου κτιρίου, τό ὁποῖον ἐχρησιμοποιεῖτο ὡς «ΣΤΕΓΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ», καί διά τούς σκοπούς τοῦ «ἱεροῦ Φιλανθρωπικοῦ Συνδέσμου». Περί τῆς ἐν λόγω χειροτονίας οἱ παρόντες ἀδελφοί τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου, μέ ἐπίσημον ἀνοικτόν ἔγγραφόν των, ἔφερον εἰς φῶς τά πρωτοφανῆ τραγικά καί ἀκατονόμαστα γεγονότα τῆς 25.1.2007, τῶν ὁποίων οἱ ἠθικαί καί πραγματικοί δράσται ἦσαν ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος καί οἱ παριστάμενοι κ.κ. Παχώμιος, Ἀνδρέας, Παντελεήμων καί Ἰγνάτιος. Παραθέτομεν τό ἱστορικόν κείμενον:


Ἡ «ἀπόφαση» τῆς παρασυνοδικῆς ὁμάδος, ἡ ὁποία χειραγωγεῖ τόν ἀρχιεπίσκοπον Νικόλαον καί τήν περί αὐτόν Σύνοδον, περί τῆς «χειροτονίας», τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου εἰς «ἐπίσκοπον» διά τήν Κύπρον, ἐσήμανε πραγματικόν συναγερμόν καί θύελλα διαμαρτυριῶν εἰς τήν Ἑκκλησίαν Γ.Ο.Χ. Κύπρου, διότι μεταξύ ἄλλων, τά ὁποῖα ἐβάρυναν τόν Σεβαστιανόν καί τά ὁποῖα συνέβησαν εἰς τό πρόσφατον παρελθόν, ἦσαν ἱεροσυλίαι, λεηλασίαι ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, καταχρήσεις κ.λπ., καί ἤδη εἶχον καταγγελθεῖ. ἐπί πᾶσι τούτοις ἦτο γνωστόν καί ὅτι ὁ Πνευματικός του δέν τοῦ ἔδωκεν συμμαρτυρία νά ἱερωθῆ, ἐπειδή ἦταν ἀνάξιος τῆς ἱερωσύνης. Οἱ ἐνστάσεις τοῦ πνευματικοῦ τοῦ Σεβαστιανοῦ, ἦσαν γνωσταί πρίν ἀκόμη ἱερωθεῖ ὁ Σεβαστιανός, δηλαδή πρίν τό 1991-1992, (4) ἀλλά οὐδέποτε ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν. Εἶναι χαρακτηριστικόν μάλιστα ὅτι σέ πρόσφατη Παγκύπρια συνέλευση τῶν ἐνοριακῶν ἐπιτροπῶν καί τῶν ἱερέων, ὁ π. Μιχαήλ Κουρτῆς εἶπεν ἐπί λέξει: «ὁ Σεβαστιανός δέν εἶναι ἄξιος νά βαστάζει τά ἄχραντα μυστήρια γιατί τό σκεῦος αὐτοῦ ἐρράγη». (5)
Ὅλα αὐτά ἦσαν ἐν γνώσει τοῦ «ἀρχιεπισκόπου» Νικολάου καί τῶν ἀρχιερέων τῆς Συνόδου του, διότι εἶχον καταγγελθεῖ πολλάκις εἰς τήν Σύνοδον. Διά τοῦτο, δολίως ἐνεργῶν «ἀπεφάσισε» τήν χειροτονίαν τοῦ Σεβαστιανοῦ εἰς Ἑλλάδα, καί ὄχι εἰς Κύπρον καί χωρίς νά προηγηθοῦν αἱ νόμιμοι καί κατά τά θέσμια τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου Κανονικαί διαδικασίαι. Κατεστρατήγησαν ἔτσι τόν Καταστατικόν Χάρτην τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου, κατεπάτησαν τό Αὐτοκέφαλόν της, τό ὁποῖον εἶναι κατωχυρωμένον δι' ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί ἐψεύσθησαν κατά συρροήν, τήν δέ «ἀπόφασίν» των περί «χειροτονίας» ἐκράτησαν ὑπούλως μυστικήν, μέχρις ὅτου διέρρευσεν, μόλις εἴκοσι τέσσερις ὦρες, πρίν τήν πραγματοποίησίν της.
Ὅσοι ἤκουσαν περί τῆς ἐν λόγω «ἀποφάσεως», εὐθύς ἀμέσως καί αὐθορμήτως ἀπεφάσισαν νά μεταβοῦν εἰς τήν Ἑλλάδα διά νά διαμαρτυρηθοῦν. ἦσαν πολλοί, ἀλλά μόνο ἕνδεκα ἄτομα, μπόρεσαν νά ἐξασφαλίσουν ἀεροπορικόν εἰσιτήριον. Τά ἕνδεκα αὐτά ἄτομα ταξίδεψαν μέ νυκτερινή πτήση καί ἔφθασαν εἰς τήν ἀθήνα γύρω στά μεσάνυκτα τῆς 24ης ξημερώνοντας 25.1.2007. Τό πρωί τῆς ἰδίας ἡμέρας ἔφυγαν ἀπό τό ξενοδοχεῖο πού διανυκτέρευσαν καί ἦλθον εἰς τόν Ναό τῆς ἁγίας Τριάδος Κάτω ἡλιουπόλεως ἀθηνῶν, ὅπου εἶχεν προγραμματισθεῖ ἡ παράνομη χειροτονία. Ἔφθασαν εἰς τόν Ναό κατά τήν ὥρα τῆς Δοξολογίας. Εἰς τήν ὁμάδα τῶν ἕνδεκα ἀτόμων προσετέθησαν καί ἄλλα δύο ἄτομα, τά ὁποῖα εὑρίσκοντο προηγουμένως εἰς Ἑλλάδα. Ὅλοι μαζί εἰσῆλθαν εἰς τόν Ναό καί ἀφοῦ πρῶτα ἄναψαν κερί καί προσκύνησαν, προχώρησαν πρός τό μέρος τῶν «ἀρχιερέων» Νικολάου, Παχωμίου, Ἀνδρέου, Παντελεήμονος καί Ἰγνατίου, πρό τῶν ὁποίων ἐσήκωσαν μέ τόλμη καί παρρησία πινακίδια μέ τήν ἐπιγραφή «ΑΝΑΞΙΟΣ»! ἀμέσως ἐδέχθησαν σφοδροτάτην ἐπίθεσιν ἀπό τούς συγγενεῖς τοῦ Σεβαστιανοῦ, οἱ ὁποῖοι ὑπερτεροῦσαν ἀριθμητικά. ὁ ἀπολογισμός τῆς ἄγριας συμπλοκῆς ἦταν μεταξύ ἄλλων ὁ σοβαρός τραυματισμός τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Σεβαστιανοῦ, Ἐλευθερίου Σταυρίδη, ὁ ὁποῖος διεκομίσθη μέ ἀσθενοφόρο σέ νοσοκομεῖο, ὅπως καί ὁ τραυματισμός ἑνός ἐκ τῶν καταμαρτυρούντων, ὁ ὁποῖος ἐτραυματίσθη εἰς τό κεφάλι μέ ξύλινη εἰκόνα ἀπό τόν ἀδελφό τοῦ Σεβαστιανοῦ. ἀργότερα μετεφέρθη καί αὐτός εἰς νοσοκομεῖον, ὅπου τοῦ ἔγινε συρραφή τοῦ τραύματος. Ἄλλοι ὑπέστησαν ἐλαφρότερους τραυματισμούς. Σέ ἐλάχιστα λεπτά εἰσῆλθεν εἰς τόν Ναόν πολυάριθμος ἀστυνομική δύναμις, ἡ ὁποία ἦτο προειδοποιημένη ὑπό τοῦ χειραγωγοῦ τῆς «Συνόδου» τοῦ Νικολάου καί τοῦ ὑπουργοῦ Προπαγάνδας, Δημητρίου Κάτσουρα. (6) Μέ τήν παρουσία τῆς ἀστυνομίας σταμάτησαν οἱ βιαιοπραγίες. Μεγάλος ἐπίσης ἀριθμός ἀστυνομικῶν εἶχε περικυκλώσει τόν Ναό τῆς ἁγίας Τριάδος καί δέν ἐπέτρεπε σέ κανένα νά πλησιάζη εἰς ἀπόστασιν πενῆντα μέτρων. Τήν ἐπιχείρηση διηύθυνεν ὁ ἴδιος ὁ ἀστυνομικός Διευθυντής τῆς περιοχῆς, ὁ ὁποῖος στούς καταμαρτυροῦντας τήν ἀναξιότητα τοῦ Σεβαστιανοῦ, ἐφώναζε νά περάσουν ἔξω, ἐνῶ τούς ἀπειλοῦσε ὅτι θά τούς στείλει καί εἰς τό αὐτόφωρο. Τότε ἕνας ἐκ τῶν καταμαρτυρούντων, ἀπήντησε μέ καλήν παρρησίαν ρητῶς καί κατηγορηματικῶς: «ἐμεῖς εἴμαστε μέσα σέ Ἑκκλησία καί διαδηλώνουμε εἰρηνικά, δέν πρόκειται νά περάσουμε ἔξω. Ἄν θέλετε βγάλτε μας ἐσεῖς, ἐμεῖς μόνοι μας δέν βγαίνουμε». 

ΦΩΤΟ  25η    Ἰανουαρίου 2007, εἰς τόν    Ἱ.  Ναόν τῆς    Ἁγίας Τριάδος  Αθηνῶν ἐτελέσθη ἡ «χειροτονία» τοῦ   Ἀρχιμανδρίτου Σεβαστιανοῦ Σταύρου εἰς «Ἐπίσκοπον Κιτίου»!

Σέ «κατανυκτική ἀτμόσφαιρα» καί ἐν ἐμπόλεμω καταστάσει, τραυματισμοῖς καί πλήθει ἀστυνομικών δυνάμεων,  ὁ βλάσφημος καί  σχισματοαιρετικός  ψευδαρχιεπίσκοπος, «Πειραώς»  Νικόλαος,  «ἐχειροτόνησεν» τόν  Σεβαστιανόν Σταύρου! Ἀνωτέρω διακρίνονται μόλις τρεῖς ὀρθόδοξοι ἐκ Κύπρου οἱ ὁποῖοι ἐνώπιον ὅλων ἀνήρτησαν πινακίδας μέ τό ΑΝΑΞΙΟΣ. Εἰς  τό  πρόσωπον  τοῦ  πρώτου  ἐξ  ἀριστερών  εἶναι  ἐμφανεῖς  οἱ  τραυματισμοί  καί  τά  αἵματα!...

Ὁ ἀστυνομικός Διευθυντής ἀντελήφθη ὅτι οἱ Κύπριοι χριστιανοί εἶχαν τό δικαίωμα νά καταμαρτυροῦν, καί διέταξε νά παραταχθεῖ ἐντός τοῦ Ναοῦ, ἱκανός ἀριθμός ἀστυνομικῶν, ὥστε νά σχηματισθεῖ διαχωριστική γραμμή μεταξύ τῶν συγγενῶν τοῦ Σεβαστιανοῦ καί τῶν καταμαρτυρούντων χριστιανῶν περί τῆς ἀναξιότητος τοῦ Σεβαστιανοῦ. Ἐπί μίαν περίπου ὥραν, καί ὑπό τήν ἰσχυράν προστασίαν τῆς ἀστυνομίας, οἱ διαμαρτυρόμενοι χριστιανοί δέν ἔπαυσαν νά κρατοῦν μέ τό ἕνα χέρι πινακίδα πού ἔγραφαν τήν λέξη «ΑΝΑΞΙΟΣ» καί μέ τό ἄλλο χέρι ἐνυπόγραφες ἐπιστολές τοῦ Πνευματικοῦ τοῦ Σεβαστιανοῦ, καθώς καί τοῦ Πατρός Σωτηρίου Χ΄΄ Μιχαήλ, αἱ ὁποῖαι ἐτεκμηρίωναν ὅτι ὁ Σεβαστιανός εἶναι ἀνάξιος! Μέ καλήν χριστιανικήν παρρησίαν, θάρρος καί Ὀρθόδοξον ἱερόν παλμόν οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Κύπρου ἐξακολουθοῦσαν νά ἐξασκοῦν τό δικαίωμα — καθῆκον, τό ὁποῖον τούς παρέχει — ἐπιβάλλει ἡ Ἑκκλησία καί ἡ Πολιτεία, νά ὁμολογοῦν καί ἀποκαλύπτουν τους λύκους ὅταν αὐτοί ἐπιχειροῦν νά εἰσέλθουν εἰς τήν αὐλή τῶν προβάτων.
Μεγάλη ταραχή καί φασαρία προκαλοῦσε ἰδιαιτέρως μία δαιμονισμένη γυναίκα, ἡ ὁποία, κατά θείαν παραχώρησιν, εἰσῆλθεν εἰς τόν Ναόν! Αὐτή ἔτρεχε, οὔρλιαζε καί ὕβριζε τούς Χριστιανούς πού φώναζαν «ΑΝΑΞΙΟΣ»! Σέ μιά στιγμή ἐξάρσεως καί κλωτσώντας τήν πόρτα τῆς Ἑκκλησίας, ἐβλασφήμησεν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας! ἀμέσως οἱ ἄνδρες τῆς ἀστυνομίας τῆς πέρασαν χειροπέδες καί τήν συνέλαβαν. ὁ Ναός ὁμοίαζε μέ πεδίο μάχης. Τό δάπεδο ἦταν ὁλοκόκκινο ἀπό τά αἴματα τῶν τραυματιῶν. Καρέκλες, χαρτιά, εἰκόνες, γυαλιά σπασμένα ἦταν σκορπισμένα παντοῦ. Ἕνας ἐπίτροπος τοῦ Ναοῦ ἐξέφρασε τή ἀπαρέσκειά του, διότι κομμάτι ἀπό τό ἀνάγλυφο γυαλί τῆς πόρτας ράγισε καί, ὅπως εἶπε, δέν ὑπῆρχε στήν ἀγορά ὅμοιο γιά νά ἀντικατασταθῆ. (7)
Ἐν μέσω αὐτῆς τῆς ἀκαταστασίας, μᾶλλον ἐμπολέμου καταστάσεως, ἔλαβε χώραν ἡ «χειροτονία» τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου! Αὕτη δέν διεκόπη, διότι ἦτο προαποφασισμένη ὄχι ἀσφαλῶς διά νά ὑπηρετηθῆ τό ποίμνιο τῆς Ἑκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου, ἀλλά γιά νά ὑπηρετηθοῦν «τά ἀσεβῆ παιδιά τοῦ ἀρχιερέως ἡλί», τά ὁποῖα ἔμαθαν νά ζοῦν λεηλατώντας τήν ἐκκλησιαστική περιουσία, ἀπομυζώντας τίς εἰσφορές τοῦ πιστοῦ λαοῦ, καί διά νά συγκαλυφθοῦν ἐγκλήματα, ἱεροσυλίες, λεηλασίες ἐκκλησιαστικῶν περιουσιῶν, τά ὁποῖα συνέβησαν κατά τό πρόσφατον παρελθόν στήν Ἑκκλησία Γ.Ο.Χ. Κύπρου. Ὁ Σεβαστιανός δέν ἐκλήθη ἀπό τήν Ἑκκλησία Γ.Ο.Χ. Κύπρου διά νά τήν ὑπηρετήση ὡς ἀρχιερεύς. Διά νά μήν φαίνεται ὅμως ὅτι εἶναι αὐτόκλητος ἐφρόντισε μέ αἰσχρές, δόλιες καί ὑπόγειες διαδικασίες νά λάβη κλήση ἀπό ἑτέρους, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν κανένα δικαίωμα νά ἐπεμβαίνουν εἰς τήν Ἑκκλησία τῆς Κύπρου καί νά ἐπιβάλλουν τό θέλημά τους βιάζοντας δυναστικά τό Αὐτοκέφαλό της. Αὐτοί δέν εἶναι ἄλλοι, ἀλλ' ἡ νεκρή «σύνοδος» τοῦ Νικολάου, τήν ὁποίαν κινοῦν οἱ δεινοί ἐγκάθετοι τοῦ Φλωρινισμοῦ καί Νεοημερολογιτισμοῦ, δηλαδή ὁ Δημήτριος Κάτσουρας καί ὁ ψευδοκαλόγηρος Μάξιμος Τσακίρογλου!.. Ἡ καταδυνάστευσις ὅμως καί ἡ διά τῆς βίας ἐπιβολή εἶναι ἀσυμβίβαστα μέ τήν ὀρθοδοξία. Οἱ δυνάστες καί οἱ βιαστές δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι καί Ὀρθόδοξοι. Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ σοφός Πλάτων ὅταν ἔλεγε ὅτι «ἐν αἰσχραῖς ἀμίλαις ὁ νικήσας αἴσχιστος»!!! Δηλαδή, μέσα ἀπό αἰσχρές διαδικασίες ὑπερισχύει καί ἀναδεικνύεται ὁ αἰσχρότερος, ὁ κακοήθης, ὁ ἐπαίσχυντος, ὁ φαῦλος!
Ὡς ἠθικούς αὐτουργούς τοῦ σχίσματος εἰς τήν Ἑκκλησία τῆς Κύπρου κατονομάζουμε τούς Δημήτριο Κάτσουρα, Μοναχό Μάξιμο καί Παντελεήμονα Ντέσκα. Οἱ δύο πρῶτοι ἔπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στήν ὅλη ὑπόθεση, δεδομένου τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ «σύνοδος» τοῦ Νικολάου, δέν ἔχει καμμία ἱκανότητα νά λαμβάνει ἀποφάσεις. Ἡ μόνη δυνατότητα πού ἔχει εἶναι νά ὑπογράφει μαγειρευμένες ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες λαμβάνονται στά παρασκήνια ἀπό τό χρόνιο κακόηθες παρασυνοδικό κατεστημένο. Ὅλες οἱ ἐπιστολές τοῦ Σεβαστιανοῦ, ὅλες οἱ ἐπιστολές τοῦ Νικολάου καί ὅλες οἱ «ἐγκύκλιοι τῆς Συνόδου του», πλήν τῆς 3217, εἶναι γραμμένες ἀπό τά δύο αὐτά ἄτομα. Δηλαδή ἔγραφεν ὁ Δ. Κάτσουρας ὑπέγραφεν ὁ Σεβαστιανός. Ἔγραφε ὁ Κάτσουρας ὑπέγραφε ὁ Νικόλαος. Ἔγραφε ὁ Κάτσουρας, ὁ Μάξιμος προωθοῦσε καί ὑπερθεμάτιζε εἰς τήν Σύνοδο καί ἔτσι κάθε «χαρτίον» των ἐχαρακτηρίζετο ὡς «ἀπόφασις τῆς Συνόδου» μέ σφραγίδα καί ἀρ. Πρωτοκόλλου! Ἔτσι περίπου κινοῦσαν τά νήματα ὁ Κάτσουρας καί ὁ Μάξιμος εἰς τό θέατρο σκιῶν τῆς «Συνόδου» τοῦ Νικολάου. ὁ δέ ρόλος τοῦ Παντελεήμονα Ντέσκα ἦτο ὁ πιό ὕπουλος καί ἀνέντιμος. Ἐπειδή ὁ κ. Νικόλαος πρό πολλοῦ εὑρίσκεται εἰς κατάστασιν γεροντικῆς ἄνοιας καί ἀπώλειας μνήμης σέ σημεῖο πού νά μήν ἀντιλαμβάνεται ἄν εἶναι χειμώνας ἤ καλοκαίρι, τοῦ ὑπεκλέβετο ἡ ὑπογραφή του καί ἐτίθετο εἰς τά «συνοδικά» ἔγγραφα καί στίς «ἀρχιεπισκοπικές» ἐπιστολές τύπου «φιρμανίων», τά ὁποῖα, ὅπως ἐλέχθη, ἔγραφε ὁ Δ. Κάτσουρας, μέ προορισμό τόν ἱερό Κλῆρο καί λαό τῆς Ἑκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου. Ὅλα αὐτά ἐξυπηρετοῦσαν ἀποκλειστικῶς τά προσωπικά συμφέροντα καί τίς ἁμαρτωλές ἐπιδιώξεις τοῦ Νικολάου καί τοῦ Σεβαστιανοῦ, ἀλλά προπάντων ἐξυπηρετοῦσαν τήν διάλυσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας μέσω τῆς «χειροθεσίας» των καί τάς ὑποδείξεις καί σχέδια ὅλων τῶν σκοτεινῶν κέντρων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα, ἡ ὁποία «κρύβεται» πίσω ἀπό τίς μάσκες τῆς νομιμότητας καί τῆς τηρήσεως τῆς Συνοδικῆς Τάξεως. ἐδῶ πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Παντελεήμονας Ντέσκας δέν ἔδιδε ποτέ τό τηλέφωνο εἰς τόν κ. Νικόλαο ὅταν τόν καλοῦσαν Κύπριοι ἱερεῖς, δέν τοῦ παρέδιδε τίς ἐπιστολές, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦσαν ἐνστάσεις κατά Σεβαστιανοῦ καί δέν ἄφηνε καμμία ἀντιπροσωπεία Κυπρίων νά τοῦ μιλήση ἐκτός ἀπό ἀντιπροσώπους τοῦ Σεβαστιανοῦ. Διά τήν συμπεριφοράν των αὐτή ἄλλοτε ἐπροφασίζετο ὅτι «ὁ Μακαριώτατος εἶναι ἄρρωστος», καί ἄλλοτε ὅτι «ξεκουράζεται». Τά τρία αὐτά ἄτομα, Κάτσουρας, Μάξιμος καί Παντελεήμων ἔχουν ἐνεργήσει ἐχθρικά, συμφεροντολογικά καί ὕπουλα κατά τῆς Ἑκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου καί εἶναι οἱ αἴτιοι τοῦ σχίσματος.
Ἑπομένως ὁ Σεβαστιανός δέν εἰσῆλθε διά τῆς θύρας εἰς τήν αὐλή τῶν προβάτων ἀλλ' «ἀνέβη ἀλλαχόθεν». Ποία εἶναι ἡ θύρα γιά νά εἰσέλθει κανείς εἰς τήν αὐλή τῶν προβάτων; ἡ θύρα εἶναι ἡ κλῆσις τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία διαφαίνεται μέσα ἀπό τήν Κανονικήν καί νόμιμον διαδικασίαν, ἡ ὁποία προβλέπεται ὑπό τῆς Ἑκκλησίας, ἀπό τήν συμμαρτυρίαν τοῦ πνευματικοῦ, ἀπό τήν ψῆφο (ἐκλογή) Κλήρου καί λαοῦ καί ὁλοκληρώνεται μέ τήν χειροτονία ὑπό Ὀρθοδόξου καί Κανονικοῦ ἀρχιερέως. Εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Σεβαστιανοῦ, ἡ θύρα ἔμεινε κλειστή καί τριπλοκλειδωμένη καί ἀπό τόν Πνευματικό του καί ἀπό τόν ἱερό Κλῆρο καί ἀπό τό Λαό τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου. Γι' αὐτό τό λόγο πονηρεύτηκε ἄλλο τρόπο διά νά εἰσέλθει εἰς τήν αὐλή τῶν προβάτων. Χρησιμοποίησε τούς ὤμους τοῦ Κάτσουρα, τοῦ Μάξιμου καί τή βοήθεια τοῦ Παντελεήμονος γιά νά ἀνέβη ἀπό τόν μαντρότοιχο. ὁ Χριστός ὅμως μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι «ὁ μή εἰσερχόμενος διά τῆς θύρας εἰς τήν αὐλή τῶν προβάτων ἀλλ' ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν ἐκεῖνος κλέπτης ἐστί καί ληστής» (Ἰων. Ι, 1). Καί συνεχίζει πιό κάτω ὅτι τά πρόβατα «ἀλλοτρίω οὐ μή ἀκολουθήσωσι, ἀλλά φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν». Δι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο, οἱ 85 εἰς τούς 100 Χριστιανούς τῆς Ἑκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου, δέν ἀνεγνώρισαν τόν Σεβαστιανόν ὡς ποιμένα τους, ἀλλά τόν ἔχουν ἀποκηρύξει ὡς κλέπτην καί ληστήν καί ὅλους τούς συνεργάτες τους ὡς «συναγωγή πονηρευομένων». Οἱ χριστιανοί πού ἀποδέχθηκαν τόν Σεβαστιανό ὡς ἐπίσκοπό τους εἶναι στήν πλειοψηφία τους οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι του.
Οἱ λύκοι εἶναι ὕπουλοι καί αἱμοβόροι καί δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν ζωή τῶν προβάτων ἀλλά γιά τήν ἁρπαγή καί ἀφαίμαξή τους. Τήν ἴδια τακτική ἀκολουθοῦν καί οἱ νοητοί λύκοι. Μέ τήν προπαγάνδα, τήν πλύσι ἐγκεφάλου καί μέ τή διαστροφή τῶν συνειδήσεων τῶν ἀδιαφόρων καί χλιαρῶν χριστιανῶν, τούς ὁδηγοῦν ἀργά — ἀργά ἀλλά σταθερά εἰς τήν ἀπώλειαν. ἐάν ἐνδιεφέρετο ὁ Σεβαστιανός διά τήν Ἑκκλησία τῆς Κύπρου δέν θά ἐνεργοῦσε μέ αὐτό τόν τρόπο, καί δέν θά προκαλοῦσε τό σχίσμα. Προετίμησε, παρά τήν ἀναξιότητά του, νά φορέση τήν μήτρα εἰς τήν κεφαλήν του, παρά τήν ἑνότητα τῆς Ἑκκλησίας εἰς τήν ὁποίαν, ὅπως ἀποδεικνύεται, δέν πιστεύει, ὅπως καί ὁ χειροτονήσας αὐτόν καί οἱ συνεργοί του. «Οὐ δύναται δένδρον ἀγαθόν καρπούς πονηρούς ποιεῖν, οὐδέ δένδρον σαπρόν καρπούς καλούς ποιεῖν». Οἱ καρποί τοῦ Σεβαστιανοῦ εἶναι σαπροί καί σκωληκόβροτοι, εἶναι τό σχίσμα.
Τελειώνοντας θέλουμε νά στείλουμε πρός ὅλα τά μέλη τῆς Ἑκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου ἕνα μήνυμα: Ὅτι ὁ Σεβαστιανός καί ὁ ἐκ Βουλγαρίας Λάζαρος Ἀθανάσωφ, εἶναι παρείσακτοι διότι δέν ἔχουν τήν κλῆσι ἀπό τούς Κυπρίους Χριστιανούς νά ποιμάνουν τήν Ἑκκλησία τῆς Κύπρου ἀλλά ἀπό τά γνωστά ξένα κέντρα! Οὗτοι εἶναι δηλαδή αὐτόκλητοι, καί κρύπτονται πίσω ἀπό τήν «κλῆσι» πού ἔλαβαν ἀπό τό γνωστό πλέον ὡς ἀρρωστημένο παρασυνοδικό κατεστημένο, τό ὁποῖο χειραγωγεῖ καί κατευθύνει τήν «Σύνοδο» τοῦ Νικολάου, (8) παραβιάζοντας καί καταπατώντας βάναυσα τό Αὐτοκέφαλο τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου καί περιφρονώντας τόν ἴδιο τόν ἱδρυτή της, Ἀπόστολο Βαρνάβα. ἡ Ἑκκλησία τῆς Κύπρου εἶναι ἐλεύθερη, αὐτόνομη καί αὐτοδιοίκητος (αὐτό σημαίνει ἡ λέξη Αὐτοκέφαλος) καί αὐτή τήν ἐλευθερία διά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἐθυσιάσθη δέν πρόκειται νά τήν προδώσουμε. Δέν πρόκειται νά δεχθοῦμε ἐγκάθετους, παρείσακτους καί ἀνάξιους ἐπισκόπους. `\Οσο πιό μακριά μένει κανείς ἀπό τούς λύκους τόσο πιό ἀσφαλής εἶναι. `\Οσο πιό μακριά μένει ἀπό τόν παρείσακτο, αὐτόκλητο, ματαιόδοξο καί ἀνάξιο νά βαστάζει τά ἄχραντα μυστήρια Σεβαστιανό, τόσο πιό κοντά στό Θεό μένει.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν οἱ ἱερεῖς τῆς Αὐτοκεφάλου Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου π. Μιχαήλ ἰωάννου, π. ἀγαθοκλῆς Παπαδόπουλος, καί διάκονος ἱερεμίας Μελετίου, εἰς τούς ὁποίους προσετέθη κατόπιν καί ὁ ἱερομόναχος Ματθαῖος Μουρόκι, ἐκπροσωπῶν καί τόν ἱερομόναχον Φώτιον καί τόν διάκονον ἰωάννην ἐκ Κέννυας, ἀπεκήρυξαν καί κατεδίκασαν τούς ψευδεπισκόπους Σεβαστιανόν Σταύρου καί Λάζαρον ἀθανάσωφ, ἀλλά καί τήν «Σύνοδον» τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ἐνῶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἤνοιξεν εἰς αὐτούς τήν ὁδόν διά προσφυγήν εἰς τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εἰς τάς μετ' αὐτοῦ ἐπικοινωνίας καί ἐπαφάς συνεζήτησαν τό ὅλον πρόβλημα, καί εἰδικώτερον τό θέμα τῆς Κανονικῆς χειροτονίας καί Ὀρθοδόξου καί ἀξίου ἐπισκόπου διά τήν Κύπρον. Εἰδικώτερον ἐξητάσθη κατά πόσον εἶναι δυνατή ἡ παρουσία καί συμμετοχή καί δευτέρου ἐπισκόπου διά τήν χειροτονίαν, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται θά ἐπιστρέψη εἰς τήν Ἑκκλησίαν διά τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Της.
Εἰς ὅλας τάς ἐπικοινωνίας (τηλεφωνικάς καί διά ζώσης) ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος τούς διεβεβαίωνεν ὅτι εἶναι ἀνοικτός πρός πάντας, ὑπογραμμίζων καί ἀναλύων τήν ὡς ἄνω προϋπόθεσιν, δηλαδή, ἀρκεῖ τό πρόσωπον αὐτό νά ὁμολογήση τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί νά μήν ἔχη περιπέσει εἰς βλασφημίαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς ἡ ὁποία εἶναι βλασφημία κατά τοῦ ἁγ. Πνεύματος. Οὐσιαστικῶς, ὁ Σεβασμιώτατος ἐκάλεσεν μέσω τῶν πρεσβυτέρων τῆς Ἑκκλησίας Κύπρου ὅλους τούς ἀπεσχισμένους πρώην Μητροπολίτας εἰς διάλογον πρός ἕνωσιν καί κοινωνίαν ὑπό τάς προαναφερθείσας προϋποθέσεις. (9)
Ἐπηκολούθησαν διαδοχικαί ἐπαφαί τῶν ἀνωτέρω ἱερέων τῆς Κυπριακῆς Ἑκκλησίας καθώς καί εὐλαβῶν λαϊκῶν μέ ἀρχιερεῖς ὄντας ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, τούς φερομένους ὅτι δέν συμφωνοῦν μέ τάς βλασφημίας καί τάς παρανομίας αὐτοῦ, ἤτοι, τούς κ.κ. Γαλακτίωνα καί Ταράσιον. Εἰς τήν συνέχειαν ἦλθον εἰς ἐπαφήν καί μετά τῆς σχισματοαιρετικῆς παρατάξεως ὑπό τόν πρώην Μεσσηνίας κ. Γρηγόριον, πρός τόν ὁποῖον μάλιστα ἐγνώρισαν ὅτι διαφοροποιοῦνται ἀπό τόν κ. Νικόλαον καί καταδικάζουν τάς παρανομίας του.
Γίνεται σαφές ὅτι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἔπρεπε νά κατανοηθῆ καί συνειδητοποιηθῆ πλήρως ἦτο ὅτι τό πρόβλημα μέ τήν ὁμάδα τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου, δέν περιορίζεται μόνον εἰς τάς ληστρικάς παρεμβάσεις του εἰς τήν Ἑκκλησίαν τῆς Κύπρου, ἀλλά προηγεῖται τό σχίσμα αὐτῆς τῆς ὁμάδος, καί αἱ κατεγνωσμέναι μέγιστοι βλασφημίαι της, κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς. Εἰς τά πλαίσια αὐτά, καί μέ τάς νέας συναντήσεις (τηλεφωνικάς καί διά ζώσης μετά τῶν ἀντιπροσωπειῶν), αἱ ὁποῖαι ἠκολούθησαν μεταξύ τῶν ἐκ Κύπρου Αἰδεσιμωμάτων ἱερέων καί τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου, τό θέμα ἐτέθη εἰς αὐτήν τήν Ὀρθόδοξον Κανονικήν καί Ἐκκλησιολογικήν βάσιν. ἐν προκειμένω πολύτιμα βοηθήματα ὑπῆρξαν τά κείμενα: «Β΄ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ» (ἀριθμ. Πρωτ. 357/14.5.2004) καί «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ…» τοῦ Σεπτ. 2006 τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου. (10) Ταῦτα μελετηθέντα καί ἀναλυθέντα κατενοήθησαν καί ἐγένοντο ἀνεπιφυλάκτως δεκτά καί οὕτω ἠνοίγη ἡ ὁδός πρός τήν ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία ἕνωσιν καί περαιτέρω ποιμαντικήν ἀρωγήν εἰς τό δοκιμαζόμενον Ποίμνιον τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου.
Παρά ταῦτα, μέ τήν γνώμην καί τήν εὐλογίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου, ἐπανελήφθησαν αἱ ἐπικοινωνίαι μετά τῶν κ.κ. Γαλακτίωνος καί Ταρασίου, πλήν ὅμως καί πάλιν δέν προέκυψεν θετικόν ἀποτέλεσμα… Ἀποφεύγομεν τάς λεπτομερείας διότι εἶναι πολλαί καί δέν εἶναι ἰδικόν μας ἔργον ἐν τῶ παρόντι. Σκοπός μας ἐνταῦθα εἶναι νά ἐκθέσωμεν τό χρονικόν τῆς χάριτι Θεοῦ ἑνώσεως καί κοινωνίας τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ὡλοκληρώθη καί ἐπισημοποιήθη μέ τό συλλείτουργον κατά τήν Κυριακήν 9ην ἰουλίου 2007 εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τῆς ἁγίας Ξένης Λεμεσοῦ.


Τό χρονικόν τῆς ἁγίας ἐν Χριστῶ ἑνώσεως ἤρχισεν νά διαγράφεται ἐπισήμως ἀπό τόν Μάϊον τοῦ 2007, ὅτε τό ἱερατικόν Συμβούλιον τῆς Αὐτοκεφάλου Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου ἀπέστειλεν πρός τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, τήν ἀπό 18 Μα?ου 2007 Πρόσκλησιν, τήν ὁποίαν ὡς σημαντικόν ἱστορικόν κείμενον τό δημοσιεύομεν.


Σεβασμιώτατε εὐλογεῖτε. Σέ σημερινή σύσκεψι τοῦ ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῶν Γ.Ο.Χ. Κύπρου, καί κατόπιν τῶν ἐπί τῆς οὐσίας συσκέψεών μας, ἀπεφασίσθη ὅπως σᾶς καλέσωμεν νά ἐπισκεφθῆτε τήν Κύπρο τό συντομώτερον διά νά μελετήσωμεν τό ὅλον θέμα καθώς καί τό τῆς χειροτονίας ἐπισκόπου στήν Ἑκκλησία μας. Διά τῆς παρούσης ἐπιστολῆς μας σᾶς καλοῦμεν νά ἔλθετε εἰς Κύπρον τό συντομώτερον.

Κατόπιν αὐτῆς τῆς προσκλήσεως ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος μετέβη εἰς Κύπρον τήν 4.6.2007 (ν.ἡ.). Κατά τήν ἐπίσημον αὐτήν ἐπίσκεψιν, ἐπραγματοποίησεν σύσκεψιν μετά τῶν Αἰδ/των ἱερέων τῆς Κύπρου π. Μιχαήλ, π. Ἀγαθοκλέους, καί π. Κυριακοῦ, παρόντος καί τοῦ Γραμματέως τοῦ ἱερατικοῦ Συμβουλίου κ. Χαραλάμπους Μελετίου, εἰς τόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Σπυρίδωνος Ἀραδίππου. Κατ' αὐτήν, ὅπως ἤδη ἐτονίσθη, ὁ Σεβ/τος ἐπεδίωξεν ὅπως οἱ ἱερεῖς καί ἀκολούθως ὅλοι οἱ πιστοί τῆς Ἑκκλησίας τῆς Κύπρου κατανοήσουν καί ἐγκολπωθοῦν πλήρως τήν βασικήν ἀρχήν καί βάσιν τῆς ἑνώσεως, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἐκ μέρους των ἐλευθέρα καί μετ' ἐπιγνώσεως ἀποδοχή καί διακήρυξις τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας, καί κατόπιν τό θέμα τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας ἀξίου ἐπισκόπου διά τήν Ἑκκλησίαν τῆς Κύπρου.
Οἱ ἱερεῖς πράγματι ἔδειξαν ὅτι κατανοοῦν τό ὅλον θέμα καί ὅτι ἀνεπιφυλάκτως ἀποδέχονται τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου τοῦ 2006, τήν ὁποίαν καί πάλιν ὁ Μητροπολίτης τούς παρέδωκε διά νά μελετηθῆ εὐρύτερον καί βαθύτερον. Κατά τήν ἰδίαν σύσκεψιν ὁ π. Κυριακός, ὁ ὁποῖος προηγουμένως εἶχεν ὡρισμένας ἀμφιβολίας, ἐδήλωσεν ὅτι ἀνεπαύθη μετά τάς ἐξηγήσεις, αἱ ὁποῖαι ἐδόθησαν ἐπί συγκεκριμένων ἐρωτήσεών του, ἐνῶ ἔθεσεν καί τό θέμα «Εἰκονομαχία». Καί αὐτό, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἀνελύθη καί διεσαφηνίσθη, ὥστε τρανῶς προέκυψεν ὅτι αὕτη ἡ περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας» προπαγάνδα, ὑπῆρξεν ἡ πιό σατανική προπαγάνδα ὑπό τῶν πέντε, τῶν ὁποίων τήν συμπεριφοράν ἐστηλίτευσεν ὁ Μητροπολίτης. ἐτόνισεν δέ ὅτι, ἐνῶ ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος, ὁ συντελέσας τά μέγιστα ὥστε οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται νά φθάσουν εἰς τήν σχισματοαίρεσιν, εἶναι θεολόγος καί ἀσφαλῶς ἔπρεπε νά ἐγνώριζεν τήν ἀλήθειαν, ὅμως ἐν γνώσει του ἐψεύσθη καί ἐπροπαγάνδισεν κακοδοξίας, αἱ ὁποῖαι ὡδήγησαν τούς πέντε ἐκπεσόντας πρ. Μητροπολίτας καί τόν ἴδιον εἰς τό νά κηρύξουν αἱρετικά βαρλααμιτικά φρονήματα καί νά ἀναθεματίσουν (!!!) Ὀρθοδόξους Εἰκόνας, τάς ὁποίας ἔχει ἐν χρήσει ἡ Ἑκκλησία ἀπό 1500 ἐτῶν καί τάς ὁποίας ἐθεσμοθέτησεν ὡς αὐθεντικάς Ὀρθοδόξους Εἰκόνας τῆς Ἑκκλησίας ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος! Εἰς τήν συγκεκριμένην σύσκεψιν ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος μέ ἁπλᾶ λόγια καί μέ ἀναφοράν του εἰς τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, κατέστησε σαφές ὅτι εἰκονομάχοι εἶναι οἱ πέντε, οἱ ὁποῖοι ἐδογματοποίησαν τάς νεωτέρας ἀναγεννησιακάς Εἰκόνας, τάς ἐκφραζούσας ἀπολύτως δυτικήν αἱρετικήν «θεολογίαν», ἐνῶ ἔκαυσαν, κατέλυσαν καί ἀνεθεμάτισαν Ὀρθοδόξους τοιαύτας. Δέν εἶναι εἰκονομάχοι, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, ὅσοι τηροῦν ἀπαρεγκλίτως τήν δογματικήν διδασκαλίαν τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί τήν ὁποίαν διεφύλαξεν καί διαφυλάσσει ἡ Μητέρα μας Ὀρθόδοξος Ἑκκλησία. ἐπ' αὐτοῦ ἐζήτησεν, ὅταν κατέλθη εἰς Κύπρον, ὁ ἱερομ. Εὐθύμιος ὅπως προεβλέπετο, νά καλέσουν καί τόν ἴδιον, ὥστε νά γίνη διάλογος ἐπ' αὐτοῦ καί ἐπί ὅσων θεμάτων ὑπάρχει διαφωνία, πρᾶγμα τό ὁποῖον δέν ἔγινεν, ἀλλά πρέπει νά γίνη καί δή δημοσίως, εἴτε ἐν Ἑλλάδι, εἴτε ἐν Κύπρω.
Ἀφοῦ, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, χάριτι Θεοῦ ὡλοκλήρωσεν τήν ἐπίσκεψίν του, ἐπέστρεψεν εἰς Ἀθήνας, τό δέ ἱερατικόν Συμβούλιον τῆς Κύπρου συνεδριάσαν τήν 24 ἰουνίου 2007, μέ ἀντικείμενον ὅσα ὁ Μητροπολίτης εἶπεν καί ἀνέλυσεν, ἀλλά καί ὅσα ἡ ἀπό Σεπτεμβρίου 2006 «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» διαλαμβάνει, συνέταξεν καί ὑπέγραψεν τό κάτωθι Πρακτικόν:


Α.Π. 1

Σήμερα τήν 24ην Ἰουνίου 2007 τό Ἱερατικό Συμβούλιο τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πατρώων Παραδόσεων τῆς Κύπρου εἰς ἔκτακτη συνεδρίαση ἐξέτασε μέ πολλή προσοχή καί πνευματική μελέτη ὅσα συζητήθηκαν μέ τόν Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ.κ. Κήρυκο καί ἀπεφάσισε τά ἀκόλουθα:
Α) Διαπιστώνει ὅτι ὑπάρχει συμφωνία μέ τίς θέσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου εἰς βασικά θέματα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁμολογίας.
Β) Θεωρεῖ ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική πράξη τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τό 1971, μέ τήν ὁποίαν ἔγινεν ἡ ἀναγνώριση τῶν χειροτονιῶν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ἦταν μιά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ὅπως μᾶς παρέδωσε καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος. Οὐδέποτε αὐτή ἔγινε δεκτή ὡς χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν, ὅπως κάποιοι θέλουν νά μᾶς κατηγοροῦν. Γι' αὐτό καί καταδικάζει καί ἀπορρίπτει κάθε τέτοια θέση καί ἄποψη ἀπό ὁποιονδήπτε ὑποστηρίζεται ἤ γίνεται ἀποδεκτή.
Γ) Ἀποδέχεται καί τιμᾶ ὅλες τίς ἱερές Εἰκόνες, κατά τήν Ἐκκλησιαστική τάξη καί δέν ἀπορρίπτει καμμία εἰκόνα, ἡ ὁποία ἔχει γίνει ἀποδεκτή στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. (11)
Δ) Θεωρεῖ ἀναγκαῖο καί ἀπαραίτητο ἡ Ἐκκλησία νά διοικεῖται μόνο ἀπό τά ἁρμόδια ὄργανά της μέ βάση τούς ἱερούς Κανόνες καί τήν ἐκκλησιαστική τάξη καί νά μή γίνωνται ἐπεμβάσεις οὔτε νά λαμβάνωνται ἀποφάσεις μέ τήν ὑποβολή ἤ ἐπίδραση ἐξωτερικῶν παραγόντων, ὅπως ἔγινε καί στήν τελευταία παράνομη καί ἀντικανονική ἐκλογή καί χειροτονία τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου (12) καί
Ε) Θεωρεῖ ὅτι εἶναι δυνατή ἡ ἐκκλησιαστική καί πνευματική ἐπικοινωνία μέ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ.κ. Κήρυκο, ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζει καί σέβεται τό δικαίωμα τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καθώς καί τό δικαίωμα νά ἐκλέγει τούς ἐπισκόπους της κατά τά παραδεδομένα θέσμιά της.

Ἡ ἀπόφασις αὕτη ἐκομίσθη διά χειρός τοῦ Ἱερέως π. Μιχαήλ συνοδευομένου ὑπό τοῦ Γραμματέως κ. Χαραλάμπους Μελετίου, ἐλθόντων ἐπί τούτω εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς τό Κορωπί Ἀττικῆς καί ἐπεδόθη εἰς τόν Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, τήν 26ην Ἰουνίου 2007.
Ἐπ' αὐτοῦ τοῦ ἐγγράφου πέραν τῶν ὅσων διά ζώσης εἶπεν ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, εἰς τόν Αἰδ/τον π. Μιχαήλ καί τόν ἐλλ/μον κ. Χαράλαμπον Μελετίου, προέβη καί εἰς τήν κάτωθι ἐπίσημον γραπτήν ἀπάντησιν:

Α.Π. 441
Αἰδεσιμώτατοι π. Μιχαήλ καί π. Ἀγαθοκλῆ, Παν/τε π. Ματθαῖε, Ἱερολογ. π. Ἱερεμία καί Ἐλλογιμώτατε κ. Χαράλαμπε Μελετίου.
Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετά πάντων ὑμῶν καί τοῦ πληρώματος τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.
Διά τοῦ παρόντος Ἀρχιερατικοῦ ἡμῶν Γράμματος ἐν σπουδῆ καί λίαν συντόμως σᾶς γνωρίζομεν τά κάτωθι:
Χθές, Δευτέραν 26ην Ἰουνίου 2007 (π.ἡ.), ἔφθασεν εἰς χεῖρας ἡμῶν, διά χειρός τοῦ πρώτου ἐξ Ὑμῶν, Αἰδεσιμωτάτου π. Μιχαήλ Ἰωάννου, συνοδευομένου καί ὑπό τοῦ Γραμματέως Ὑμῶν ἐλλογιμωτάτου κ. Χαραλάμπους Μελετίου, τό ὑπ' ἀριθμ. Πρωτ. 1 ἀπό 24 Ἰουνίου 2007 (π.ἡ.) ἔγγραφόν σας ὡς Ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἀναγνώσαντες τοῦτο μᾶς ἀνέπαυσεν ὡς ἀπαρχή τῆς καλῆς σας Ὁμολογίας, ἡ ὁποία δέν μπορῶ νά εἴπω ὅτι ἀπέχει πολύ ἀπό μίαν ὡλοκληρωμένην καί καθαράν Ὁμολογίαν, ἡ ὁποία εἶναι τό θεμέλιον τῆς μετοχῆς μας εἰς τό ζωηφόρον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπιτρέψτε μου νά ἐπιμείνω εἰς τό σημεῖον αὐτό καί νά τονίσω ὅτι ἡ ὅλη κίνησίς σας καί ὁ ἀγώνας σας, μετά τό ἀδιέξοδον, τό ὁποῖον προεκάλεσεν ὁ ἀντίδικος διά τῶν ὀργάνων του, καί εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, δέν χαρακτηρίζεται ἤ δέν πρέπει νά χαρακτηρίζεται ὡς κίνησις πρός ἕναν Ἐπίσκοπον, ἤ μίαν «Σύνοδον», ἀλλά κίνησις πρός τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διότι ὅλοι ἐν τῆ Ἐκκλησία μετέχομεν τοῦ Ζωηφόρου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως ἡ κίνησίς σας δέν εἶναι πρός τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον, ἀλλά κίνησις πρός τήν Ἐκκλησίαν, τῆς Ὁποίας μικρός καί ἔσχατος διάκονος εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος.
Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, δέν εἶναι μία ὀργάνωσις, δέν εἶναι ἕνα ἰδεολογικόν κίνημα, ἀλλ' εἶναι τό μέγα μυστήριον τῆς Ἑνότητος καί κοινωνίας ἐν Χριστῶ. Εἰς αὐτόν τόν ἀγῶνα πρός Ἑνότητα καί κοινωνίαν μετά τοῦ Χριστοῦ ἐν τῆ Ἐκκλησία Του, παρακαλῶ τόν Θεό νά μέ ἀξιώση νά σᾶς διακονήσω κατά τό θέλημά Του, ἤτοι κατά τήν Ἀρχιερατικήν εὐθύνην τήν ὁποίαν ἀνελάβομεν ὡς Ἐπίσκοπος καί Ἀρχιερεύς, καί πάντοτε κατά τά παραδεδομένα θέσμια τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.
Κατόπιν αὐτῶν, θά ἤθελα νά διορθώσω ἤ νά συμπληρώσω κάποια σημεῖα τοῦ τιμίου ἐγγράφου σας:
Ἐπί τῆς Α΄ παραγράφου, καθ' ἥν ὄντως «ὑπάρχει συμφωνία μέ τάς θέσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου σέ βασικά θέματα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁμολογίας», σημειώνω, ὅτι εἰς τήν Ὁμολογίαν μας δέν ἐκφράζομεν θέσεις ἰδικάς μας, ἀλλά τάς θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τήν καλήν Ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν ἐφανέρωσεν ὁ Κύριος, ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἐσυστηματοποίησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καί αἱ ὁποῖαι θέσεις δέν χαρακτηρίζονται ὡς βασικαί καί μή βασικαί, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι Ἑνιαία καί δέν ὑπάρχουν εἰς τήν Πίστιν μικρά ἤ μεγάλα, σημαντικά ἤ ἀσήμαντα, ἀλλά τά πάντα καί τό παραμικρόν εἶναι σημαντικόν.
Ἐπί τῆς Β΄ παραγράφου, καθ' ἥν «ἡ πρᾶξις τῆς χειροθεσίας ἐγένετο δεκτή ὡς συγχωρητική εὐχή», καί οὐχί ὡς «χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν», σημειώνω ὅτι μᾶς ἀναπαύει ἡ Ὁμολογία σας αὕτη, διότι εἶναι ἀπόλυτα συνεπής πρός τήν ἀπ' ἀρχῆς (1971) πραγματικήν ἀλήθειαν, ἤτοι πρᾶξιν καί συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας περί «συγχωρητικῆς εὐχῆς» καί ὀρθῶς ἀπορρίπτετε καί καταδικάζετε κάθε ἀντίθετον γνώμην, μέ κορυφαίαν, ἐπιτραπήτω μοι νά ὑπογραμμίσω, τήν ἀπό τό 2003 ἔσωθεν καί ἔσωθεν ὠργανωμένην ὑπαναχώρησιν τῶν περί τόν Νικόλαον Ἀρχιερέων μετά ἀπό ὁλόκληρα 33 ἔτη.
Ἐπί τῆς Γ΄ παραγράφου διά τό θέμα τῶν ἱερῶν Εἰκόνων δέν διαφωνῶ, καί τοῦτο διά ποιμαντικούς λόγους. Ὀφείλω ὅμως νά ἐπισημάνω ὅτι κριτήριον ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ δέν εἶναι ἡ παράδοσις τῶν τελευταίων αἰώνων (ἐπί φραγκοκρατίας) ἀλλά ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Τούς δογματικούς ὅρους καί τάς ἀποφάσεις, καθώς καί τήν ἐν γένει διδασκαλίαν Αὐτῆς περί τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ὀφείλομεν ἀπαρεγκλίτως νά κρατῶμεν καί νά διαφυλάσσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἴνα μή ἀντιπίπτωμεν τῶ Πνεύματι τῶ Ἁγίω τῶ λαλήσαντι ἐν Αὐτῆ.
Ἐπί τῆς Δ΄ παραγράφου, καθ' ἥν ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου πρέπει νά διοικῆται μόνον ἀπό τά ἁρμόδια ὄργανά Της, μέ βάσιν τούς ἱερούς Κανόνας καί τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί νά μή γίνωνται παρεμβάσεις καί ἐπεμβάσεις ἔξωθεν κ.λπ. εἴμεθα ἀπολύτως σύμφωνοι.
Τέλος δέ ἐπί τῆς Ε΄ παραγράφου ἐπιτρέψτε μου νά συμπληρώσω καί αὐτήν τήν διατύπωσιν καί νά εἴπω ὅτι, βάσει τῆς κοινῆς Ὁμολογίας, τόσον ἡ πρεσβυτέρα Αὐτοκέφαλος Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὅσον καί ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς `Ελλάδος, εἶναι ἀδελφαί τοπικαί Ἐκκλησίαι, δι' ὦν ἐκφράζεται σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διοικοῦνται δέ κατά τό Σύνταγμα τῶν ἱερῶν Κανόνων, τόν ὁποῖον πρέπει νά εἶναι σεβαστόν ὑπό πάντων. Ἐπιρρωνύω καί τήν θέσιν, ὅτι πρέπει νά σεβώμεθα ἀπολύτως τό δικαίωμα τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου «νά ἐκλέγη τούς Ἐπισκόπους Της κατά τά παραδεδομένα θέσμιά της», διατηρῶν μόνον τήν εὐθύνην τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν μου ὡς Ἀρχιερέως, (ἤτοι τῆς χειροτονίας), ἐάν ὁ ἐκλεχθησόμενος ἤ οἱ ἐκλεχθησόμενοι πληροῦν τάς προϋποθέσεις πρός Ἀρχιερατείαν, ἤγουν ἔχουν τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἀπεδείχθησαν δόκιμοι εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἔχουν τήν ἔξωθι καλήν μαρτυρίαν, πάντοτε, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον: «χεῖρας ταχέως μηδενί ἐπιτίθει».
Ταῦτα ἐν ὀλίγοις ἐπί τοῦ τιμίου ἐγγράφου σας μέ τήν πατρικήν ποιμαντικήν ἐπισήμανσιν ὅτι πρέπει νά μελετηθῆ εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις καί ἡ ἀπό 6/15 Σεπτ. 2006 «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς `Ελλάδος, διότι ἡ κοινή Ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως, τήν ὁποίαν ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς ἡ Ἐκκλησία, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία μᾶς καθιστᾶ «Ἑπομένους τοῖς ἁγίοις Πατράσι» καί γνήσια καί ζωντανά μέλη τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Κατά τόν ἅγιον Μάξιμον τόν Ὁμολογητήν «Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ… ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο» (Π.Γ. <Φ255>90, 132), κατά δέ τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, «ὅστις τῆς ὁμολογήσεως ταύτης ἔχεται, τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστίν γνήσιος υἱός τε καί μέτοχος».
Ἐπιφυλάσσομαι νά σᾶς ἐπισκεφθῶ προσωπικῶς καί μετά τῶν συνεργατῶν μου, καί νά συζητήσωμεν καί διά ζώσης, διότι ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὅπως καί ἡ Ἐκκλησία τῆς `Ελλάδος, ὑπέρ ποτε ἄλλοτε, ἀντιμετωπίζουν δεινούς πειρασμούς, καί διότι πρέπει ἀπό κοινοῦ νά συντονίσωμεν τήν πλήρη Ἐκκλησιαστικήν μας Ἑνότητα. Εἴθε ἡ ἡμέρα αὕτη τῆς πλήρους ἐν Χριστῶ καί τῆς ἐν τῆ Ἐκκλησία Του κοινωνίας νά εἶναι ἐγγύς.
Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ εὐχή τῆς ἐμῆς μετριότητος εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν.



Ἡ Χάρις καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ ὡδήγησαν τήν ὅλην προσπάθειαν, πρός τήν ἐλευθέρως καί κατά ὀρθόδοξον συνείδησιν, ποθουμένην ἁγίαν ἕνωσιν ἐν τῆ Ἐκκλησία Του. Εὐθύς ὡς τό Ἱερατικόν Συμβούλιον τῆς Κύπρου ἔλαβεν, τό προηγηθέν κείμενον τοῦ Μητροπολίτου κ. Κηρύκου, συνῆλθεν, τό ἐμελέτησεν καί διά τοῦ Γραμματέως του ἀπέστειλεν τήν κάτωθι νέαν Πρόσκλησιν:

Α.Π. 2
Σεβασμιώτατε, εὐσεβάστως προσκυνοῦμεν ὑμετέραν δεξιάν καί εὐχόμεθα ὑγείαν καί μακροημέρευσιν.
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ἐν πρώτοις διά τήν ἀπάντησιν πού μᾶς στείλατε μέ ἡμερομ. 24.6.2007 καί ἀριθμ. πρωτ. 441, στό ὑπό ἡμερομ. 24.6.2007 καί ἀριθμ. πρωτ. 1 ἔγγραφόν μας καί σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι μᾶς ἐχαροποίησεν ἡ καθ' ὅλα θεολογική ἀπάντησή σας.
Μέ τήν παροῦσα ἐπιστολή σᾶς καλοῦμεν ὅπως ἔλθετε εἰς Κύπρον τό συντομώτερον διά νά μιλήσωμεν διά τήν περαιτέρω πορείαν τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας.


Κατόπιν καί τῆς ὡς ἄνω προσκλήσεως, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, μετέβη διά δευτέραν φοράν εἰς Κύπρον τήν 6ην Ἰουλίου καί αὐθημερόν προήδρευσεν συσκέψεως τῶν Ἱερέων καί τῶν ἀντιπροσώπων, παρουσία καί τοῦ νομικοῦ Συμβούλου τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου Δικηγόρου κ. Χαραλάμπους Ἰωάννου. Κατ' αὐτήν ἀνεγνώσθησαν τά ἀνταλλαγέντα ἔγγραφα, καί ἐγένοντο αἱ ἀπαραίτητοι ἐπισημάνσεις. Ἐν συνεχεία ὑπεγράφη σύντομον Πρακτικόν Ἑνώσεως, διά τήν ὁποίαν ἀπεφασίσθη νά λάβη τήν ἐπίσημον καί οὐσιαστικήν ἔκφρασίν της κατά τό Πανηγυρικόν Ἱερόν Συλλείτουργον καί τήν μετοχήν εἰς τό κοινόν Ποτήριον, τά ὁποῖα ἔλαβον χώραν τήν Κυριακήν 9ην Ἰουλίου 2007, εἰς τόν Ἱ. Ν. Ἁγίας Ξένης Λεμεσοῦ. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ὑπεγράφη ἡ ἀκόλουθος πρᾶξις:

Παρόντες: Σεβ/τος Κήρυκος, Αἰδεσιμώτατος π. Μιχαήλ, Αἰδ/τος π. Ἀγαθοκλῆς, Παν/τος π. Ματθαῖος, Ἱεροδ. π. Ἱερεμίας.
Ἀνεγνώσθη τό ὑπ' ἀριθμ. Πρωτ. 1 ἡμερ. 24.6.2007 ἔγγραφον, τό ὁποῖον ἐστάλη (παρεδόθη) στόν Σεβ/το Κήρυκο ἀπό τόν π. Μιχαήλ καί τόν Γραμματέα Χαράλ. Μελετίου.
Ἀκολούθως ἀνεγνώσθη τό ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. 441 ἡμερ. 27.6.2007 (Ἀπαντητικόν τοῦ Σεβ/του Κηρύκου).
Ἀκολούθως ἀνεγνώσθη ἐπιστολή Πρόσκλησις πρός τόν Σεβασμιώτατον ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. 2 ἡμερ. 30.6.2007 πού ἐστάλη ἀπό τόν Γραμματέα Χαράλ. Μελετίου κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου.
Κατόπιν τούτου ὅλοι συμφωνοῦν μέ τό περιεχόμενον τῶν ἐγγράφων καί συμφωνοῦν ὅπως συνταχθῆ ἔγγραφον πού νά καθορίζη τήν Ἑνοποίησίν μας καί πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μέ τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτη Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκον. Ἐμεῖς δέ οἱ Ἱερεῖς τῆς Κύπρου ἀνακαλοῦμεν τό ἔγγραφον ὑπό ἡμερομηνίαν 5.2.2007 μέ τίτλο «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ — ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ — ΟΜΟΛΟΓΙΑ» πού ἀπεστάλη ἀπό ἐμᾶς πρός τήν «Σύνοδο» τοῦ κ. Γρηγορίου καί ἐμμένομεν εἰς τήν ἀποκήρυξιν τοῦ φερομένου ὡς Ἀρχιεπισκόπου Νικολάου καί ἀναγνωρίζομεν ἐν `Ελλάδι τόν διακρατοῦντα τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί τήν ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκον, μετά τοῦ ὁποίου ἀπό τοῦδε θά διατηροῦμε ἐκκλησιαστικήν καί πνευματικήν κοινωνίαν ὡς ἀδελφαί Ἐκκλησίαι.
Θά ἐπισφραγίσωμεν τήν πνευματικήν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μέ συλλείτουργον τήν Κυριακήν 9/22.7.2007 εἰς τόν Ἱ. Ναόν τῆς Ὁσίας Ξένης Λεμεσοῦ.

Μετά ταῦτα, τό Ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου 8.7.2007 ἐγένετο, ἐν μέσω πράγματι κατανυκτικῆς ἀτμοσφαίρας, ὁ πανηγυρικός `Εσπερινός, κατά τόν ὁποῖον ὡμίλησεν ἐπικαίρως ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, τονίσας: «Ὅλος ὁ Ἀγών τοῦ πληρώματος τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς `Ελλάδος εἶναι πλέον κοινός. Εἴθε ὁ Κύριος νά μᾶς καθοδηγῆ πάντοτε εἰς τό θέλημά Του…».
Τήν Ἑπομένην ἡμέραν, Κυριακήν 9.7.2007, ἐγένετο τό πανηγυρικόν Ἀρχιερατικόν καί Ἱερατικόν συλλείτουργον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Ξένης Λεμεσοῦ, διά τοῦ ὁποίου ἐπεσφραγίσθη ἡ Ἑνότης καί ἡ κοινωνία τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἦτο ἕνα πολύ συγκινητικόν γεγονός κατά τό ὁποῖον ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἶπεν μεταξύ ἄλλων εἰς τήν ὁμιλίαν του:
«Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, ἡ σημερινή ἡμέρα τόσον διά τήν μαρτυρικήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ὅσον καί διά τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς `Ελλάδος εἶναι καί θά παραμείνη ἱστορική. Τό γεγονός τό ὁποῖον σήμερον κατ' αὐδοκίαν Θεοῦ βιώνομεν κυριολεκτικῶς μέ συντρίβει. Ὄχι μόνον διότι διά πρώτην φοράν ἱερουργῶ εἰς Ναόν τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί ἴσταμαι ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θρόνου, τόν ὁποῖον ἐκλέϊσαν γενεαί ἁγίων καί Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως Πατέρων, ἀλλά καί διότι εὑρίσκομαι ἐδῶ ὡς ἐλάχιστος διακονητής εἰς τό θέμα τῆς ἐν Ἀγάπη καί Ἀληθεία Χριστοῦ Ἑνώσεως. Ἀπό καρδίας εὔχομαι νά φανῶμεν ἄξιοι αὐτῆς τῆς ἁγίας Ἑνότητος τήν ὁποίαν ὅμως νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θά πολεμήση ὁ ἀντίδικος.
Ἡ θεία λειτουργία τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἐνῶ δέν διαφέρει ἀπό τάς θείας Λειτουργίας τῶν ἄλλων Κυριακῶν καί Ἑορτῶν, ὅμως θά παραμείνη ἱστορική, διότι μᾶς ἠλέησεν ὁ Κύριος «νά ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἴνα ἐν ὁμονοία ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ» καί διακηρύξωμεν τήν καλήν Ὁμολογίαν, Σεῖς ὡς μέλη τῆς μαρτυρικῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἡμεῖς δέ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς `Ελλάδος καί ὅλοι τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημερινή θεία Λειτουργία ἐπισφραγίζει τήν ἐξωτερικήν καί κυρίως τήν ἐσωτερικήν Ἑνότητα καί τήν κοινωνίαν ἡμῶν ὡς γνησίων μελῶν τῆς ΜΙΑΣ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διότι Αὐτός ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν ἡμῶν καί μᾶς ἠλέησεν ἡ πολλή Ἀγάπη καί ἡ Εὐσπλαγχνία Του…

ΦΩΤΟ  ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΕΣΦΡΑΓΙΣΘΗ Η ΑΓΙΑ ΕΝΟΤΗΣ

Ἀπό τήν Μικράν Εἴσοδον, διακρίνονται ἐξ ἀριστερών: ό Πρωθιερεύς π.  Μιχαήλ, ὁ ἱεροδιάκονος  π. Ἱερεμίας, ό  Ἱερεύς π. Ἀγαθοκλής, ὁ Σεβ/τος κ.  Κήρνκος καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος.

Ἀπό τήν εὐλογίαν τῶν ἄρτων.

Ἡ Ἑνότης εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἶναι τό βασικόν δόγμα, τό ὁποῖον ὁμολογοῦμεν εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, «εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», κατά δέ τόν ἱερόν Χρυσόστομον «Ἐκκλησία Ἑνώσεως καί οὐ χωρισμοῦ ἐστίν ὄνομα». Δι' αὐτήν τήν Ἑνότητα ὁμιλεῖ σήμερον καί ὁ πάντοτε ἐπίκαιρος Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κορινθίους: «Νά ἔχετε, λέγει, τό αὐτό φρόνημα, καί τό αὐτό νά λέγητε πάντες καί νά μήν ὑπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα». Αὐτό εἶναι καί τό θέμα τῆς κηρύγματος τῆς σημερινῆς ἱερᾶς λειτουργικῆς συνάξεως.
Ἡ Ἑνότης κατά τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν Παῦλον, ἡ Ἑνότης ἐν τῶ Σώματι τῆς Ἐκκλησίας, διασφαλίζεται διά τοῦ αὐτοῦ φρονήματος, ἐάν τό αὐτό λέγητε πάντες. Ἀντιθέτως, τά σχίσματα, τά ὁποῖα καταλύουν καί καταστρέφουν αὐτήν τήν Ἑνότητα, καί Ἑπομένως καί τήν σωτηρίαν ἐν τῆ Ἐκκλησία, προκαλοῦν τά κακόδοξα καί αἱρετικά φρονήματα τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι εἰσβάλλουν εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν προκειμένω οἱ σύγχρονοι αἱρετικοί ἀρνοῦνται καί βλασφημοῦν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ταυτίζει μέ τήν Ἐκκλησίαν, καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὁμοίως τήν Ἀλήθειαν μέ τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἐκκλησία ἐθεμελιώθη ἐπί τῆς Ὁμολογίας, καί «ὅστις τῆς ὁμολογήσεως ταύτης, ἔχεται» ὅποιος δηλαδή κρατᾶ αὐτήν τήν Ὁμολογίαν «οὗτος ἐστίν τῆς Καθολικῆς, δηλαδή τῆς Ἀληθοῦς, Ἐκκλησίας γνήσιος υἱός τε καί μέτοχος».
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν Ὁμολογίαν, ὅπως τήν διετύπωσαν καί μᾶς τήν παρέδωκαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, κατά δέ τόν παρελθόντα αἰῶνα καί ὁ ὁμολογητής Ἱεράρχης Ματθαῖος, ὁ ἀληθῶς νέος ὁμολογητής τῆς Πίστεως, αὐτήν τήν Ὁμολογίαν φυλάσσομεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ καί ἀπό κοινοῦ σήμερον τήν ὁμολογοῦμεν καί διακηρύσσομεν. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι μετά τό 1920 καί 1924 εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, παρέμειναν οἱ μή δεχθέντες τόν καταδεδικασμένον παπικόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν ὁποῖον οἱ καινοτόμοι εἰσήγαγον καί ὡς Οἰκουμενισμόν. Ἡμεῖς οἱ ἀπ' ἀρχῆς χαρακτηρισθέντες Γ.Ο.Χ., μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐκπροσωποῦμεν καί ἐκφράζομεν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὁ νεοημερολογιτισμός ὡς καταλύσας τήν καθηγιασμένην δισχιλιετῆ Ἑορτολογικήν παράδοσιν καί τήν Κανονικήν τάξιν, ὡς καθυβρίσας Πανορθοδόξους Συνόδους καί τάς Ἀποφάσεις των, ἀλλά καί ὡς Οἰκουμενισμός, κατέστη ἡ ἀνά τούς αἰῶνας μεγίστη καί ἐσχάτη ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΙΣ. Ὁμοίως, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, φυλάσσομεν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καθαράν καί ἀδιάκοπον, τήν ὁποίαν Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως μετά τό 1924 (καί ἐπί τό ἀκριβέστερον ἀπό τοῦ Μαῒου τοῦ 1935), κατέχει ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995.
Αὐτήν τήν Πίστιν, αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ὄχι ἁπλῶς ἠρνήθησαν, ἀλλά καί ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν νά σβήσουν καί οἱ περί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον συνεκπεσόντες Ἀρχιερεῖς, ἀλλ' ἠθέλησαν νά παρασύρουν εἰς τήν ἐσχάτην πτῶσιν των καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἡ ἐσχάτη καί μεγίστη βλασφημία των, ἡ ὁποία εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι αὐτή τήν ὁποίαν ἀπό τό 2003 ἐξεστόμισαν κηρύξαντες ψευδῶς ὅτι τό 1971 ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν, ὅπερ σημαίνει ὅτι δέν ἦσαν μέχρι τότε Ἀρχιερεῖς, δέν ἦσαν Ὀρθόδοξοι, ἀλλά ψευδαρχιερεῖς καί σχισματικοί. (13) Αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἀνόητος ὑπαναχώρησίς των, ὄντως τούς κατέστησεν καί σχισματοαιρετικούς καί ψευδεπισκόπους.
Αὐτός εἶναι καί ὁ ἀποχρῶν λόγος διά τόν ὁποῖον τούς ἀπεκηρύξαμεν, διότι πλέον ὡς βλάσφημοι καί Ἐκκλησιομάχοι οὔτε Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν ἔχουν, οὔτε Ἀρχιερεῖς εἶναι, καί συμφώνως πρός τήν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὁ χωρισμός ἀπό τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἐπιβεβλημένος. Ἐάν θέλωμεν νά εἴμεθα ἡνωμένοι μετά τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά εἴμεθα χωρισμένοι ἀπό τούς αἱρετικούς καί τούς κινουμένους εἰς τήν παρανομίαν, διότι ἡ αἴρεσις καί ἡ παρανομία χωρίζει ἀπό τόν Χριστόν…
Εἶπον βέβαια, τινές κακοπροαίρετοι ἤ καί ἀθεολόγητοι, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦν τά πράγματα, ὅτι «ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἔφυγε ἀπό τήν Σύνοδο καί ἐδημιούργησε σχίσμα». Ἄλλα ποῖοι δημιουργοῦν σχίσμα; Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί χωρίζονται ἀπό τήν αἴρεσιν, ἤ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι φρονοῦν αἱρετικά, οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦν τήν Ἐκκλησίαν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα καί κοινωνοῦν μετά τῶν αἱρετικῶν; Τό σχίσμα τοῦ 1937 ποῖος τό ἔκαμεν; Ἡ καθαρά Ὁμολογία ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου, ἤ ἡ περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος κακοδοξία τοῦ πρ. Φλωρίνης; Τί εἶπον ὅμως καί τότε οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του; «Ὁ Ματθαῖος ἔφυγε ἀπό τήν Σύνοδο. Ὁ Ματθαῖος ἔκανε σχίσμα»! Τί εἶπον καί τό 1948 διά τάς εὐλογημένας ἐκείνας Ἐπισκοπικάς χειροτονίας; «Ὁ Ματθαῖος ἐχειροτόνησε ἀκύρως»!
Ἐπίσης τό σχίσμα τοῦ 1995 ποῖοι τό ἔκαμαν; Οἱ παραμείναντες πιστοί εἰς τήν Ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς τρεῖς Ἀρχιερεῖς (ὁ τότε Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί οἱ Μητροπολῖται Νικόλαος καί Παχώμιος, καί ἀπό τήν Κύπρο ὁ Μητροπολίτης Ἐπιφάνιος), ἤ οἱ πέντε οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν αἱρετικά φρονήματα, κατέλυσαν τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σϋνοδον καί διεκήρυξαν ὅτι «τούς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 καί ὅτι ἡμάρτησεν ἡ Ἐκκλησία»!!!
Ὁμοίως καί τό τελευταῖον σχίσμα, τό πιό φρικτόν, ποῖοι τό ἔκαμαν; Οἱ πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ πρῶτοι αὐτοί τό 1995 ἀντιμετώπισαν Κανονικῶς, Ὀρθοδόξως καί Ὁμολογιακῶς τούς πέντε, εἰς τήν συνέχειαν καί ἀπό τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003, ὅσα ὡμολόγησαν καί τό 1995, τά ἔπτυσαν καί τά ποδοπατοῦν καί συνεχίζουν καί σήμερα νά βλασφημοῦν περισσότερον παντός ἄλλου τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν, ἡ ὁποία βλασφημία των τελικῶς εἶναι καί βλασφημία κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Δι' αὐτό καί ἡ ἐλαχιστότης μου, μετά τῶν περί ἡμᾶς εὐαρίθμων Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν καί τοῦ μικροῦ ποιμνίου «ἐξήλθομεν ἐκ μέσου αὐτῶν, ἴνα μή ἐξέλθωμεν μετ' αὐτῶν ἐκ τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας… Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ἐντέλλεται καί τό: «Μή συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους μᾶλλον δέ καί ἐλέγχετε». Αὐτό, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, κάμνει σήμερον καί ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς Κύπρου.
Σεῖς, οἱ ἐν Κύπρω Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας, δέν ἐγνωρίζατε σχεδόν τίποτε ἀπ' ὅλα αὐτά, μέχρις ὅτου ἡ φωτιά τῆς βλασφημίας καί τῆς παρανομίας ἔφτασεν καί ἐδῶ, καί ἐγεύθητε τήν πικράν γεῦσιν τῆς ἀποστασίας των, ἤτοι τούς καρπούς τῶν ἔργων των καί τῶν κατορθωμάτων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐπέτρεψεν ὁ Θεός νά γίνουν καί ἐδῶ ὅσα παράνομα ληστρικά καί κατά τόν πλέον βάρβαρον τρόπον, ἔλαβον χώραν, διά νά ἐξέλθετε καί Σεῖς, Πατέρες καί Ἀδελφοί, ἐκ τῆς σχισματοαιρετικῆς αὐτῆς συναγωγῆς. Παρεχώρησεν ὁ Θεός νά χυθοῦν μέχρι καί αἴματα, προκειμένου νά χειροτονηθοῦν ἀνάξιοι παρ' Ἀναξίων διά τήν Ἱερωσύνην, πολλῶ μᾶλλον διά τήν Ἀρχιερωσύνην, ἱκανοί ὅμως νά προωθήσουν τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν εἰς τήν μαρτυρικήν νῆσον Κύπρον. Εἴθε τόν ἀγῶνα, τόν ὁποῖον ἀνελάβατε ἤ μᾶλλον ἀνελάβομεν ἀπό κοινοῦ, νά τόν συνεχίσωμεν, ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆς…
Οἱ θεῖοι Εὐαγγελισταί, οἱ ὁποῖοι μᾶς περιγράφουν τό θαῦμα τῆς διατροφῆς τῶν πέντε χιλιάδων ἀκροατῶν τονίζουν τήν λέξιν «εὐσπλαγχνία»! Ὁ ἕνας Εὐαγγελιστής γράφει περί τοῦ Ἰησοῦ: «Ἰδών τόν ὄχλον εὐσπλαγχνίσθη ἐπ' αὐτοῖς» (Μάρκ. Στ, 34). Καί ὁ ἄλλος διά τό ἴδιον θέμα λέγει: «Ἰδών αὐτούς ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα» (Ματθ. Στ, 36). Οἱ πέντε χιλιάδες ἐκεῖνοι ἄνδρες, χωρίς τάς γυναῖκας καί τά παιδία, ἔτρεξαν ἐκεῖ εἰς τήν ἔρημον τήν ὁποίαν ἡ παρουσία καί ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τήν ἔκαμε παράδεισον, Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Διά τοῦτο καίτοι πεινασμένοι καί ταλαιπωρημένοι δέν ἤθελον νά φύγουν. Ὁ Χριστός ὅμως ὁ ὁποῖος εἶπεν καί τό «ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν», τούς εὐσπλαγχνίσθη, καί εἶπεν εἰς τούς μαθητάς Του. «Φέρετε αὐτοῖς φαγεῖν». Καί τούς ἔφερον τούς πέντε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, ἐκ τῶν ὁποίων ἀφοῦ ἀμφότερα τά ηὐλόγησεν ὁ Χριστός καί ἐπληθύνθησαν, «ἔφαγον πάντες καί ἐχορτάσθησαν, καί ἦραν τά περισσεύματα δώδεκα κοφίνους πλήρεις». Κατά τούς ἁγίους Πατέρας ἐδῶ βλέπομεν τήν ἀκένωτον εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ.

ΦΩΤΟ ΕΤΕΡΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ Ι.  ΝΑΟΝ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΤΗΝ 9.7.2007

Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης  Μεσογαίας κ.  Κήρυκος ὁμιλῶν.

Ἀπό την ἀπόλυσιν τῆς θείας λειτουργίας.

Ἡ ἰδία εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ἠλέησεν καί ὅλους ἡμᾶς, ὥστε νά ἐξέλθωμεν ἐκ μέσου τῆς σκολιᾶς ὁδοῦ τῆς «συναγωγῆς τῶν πονηρευομένων» καί νά ἀκολουθήσωμεν τόν Κύριον καί νά μεταβῶμεν εἰς τήν «ἔρημον», τήν ὁποίαν ὅμως ἡ παρουσία Του τήν καθιστᾶ ὅασιν, βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν! Αὐτός ὁ Κύριος εὐσπλαγχνίσθη, καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, τόν ἠλέησεν καί ἐντέλλεται εἰς τούς διαδόχους τῶν ἁγίων Μαθητῶν καί Ἀποστόλων του, εἰς τούς ἐκλεκτούς Ἱερεῖς τῆς Κύπρου, λέγων, «φέρετε αὐτοῖς φαγεῖν»…
Μή μᾶς στενοχωρῆ ὅτι εἴμεθα ὀλίγοι. Μή μᾶς ἀπαγοητεύη ἡ σκέψις, ὅτι ἔχομεν νά ἀντιπαλαίσωμεν πρός τάς μυριάδας ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν. Μή μᾶς προβληματίζη τό πῶς θά διαφυλάξωμεν αὐτήν τήν ἁγίαν Ἑνότητα, ὅταν οἱ πάντες καραδοκοῦν νά μᾶς τήν ἀφαιρέσουν. Ἐάν, Πατέρες καί Ἀδελφοί, μείνωμεν εἰς τήν «Ἔρημον» δηλαδή, ἄν ἐξέλθωμεν τοῦ κόσμου τούτου καί κυρίως ἐάν ἐξέλθωμεν καί ἀπομακρυνθῶμεν ἐκ τῶν συνάξεων τῶν σχισματοαιρετικῶν λυκοποιμένων, καί μείνωμεν τρώγοντες καί πίνοντες «τήν βρῶσιν καί τήν πόσιν», τήν ὁποίαν μᾶς προσφέρει εἰς τήν «ἔρημον» ὁ Κύριος ἡμῶν διά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων του, τότε δέν θά αἰσθανώμεθα ὡς ἐν ἐρήμω, διότι ὁ Κύριος τήν ἔρημον ἐποίησεν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Ναί, Πατέρες καί Ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐπί γῆς Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Ἄς προσέλθωμεν καί ἄς μείνωμεν εἰς αὐτήν τήν Οὐράνιον Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἡ Ὁποία εἶναι ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία»…
Ὁ Κύριος εἶπεν: «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον». Διατί; Διότι «ηὐδόκησεν ὁ Πατήρ ἡμῶν δοῦναι ἡμῖν τήν βασιλείαν» (Λουκᾶ ΙΒ, 32). Ἀλλά καί ἡ ἱστορική ἐκκλησιαστική ἀλήθεια μᾶς βεβαιοῖ ὅτι εἰς τάς ἐκκλησιαστικά πράγματα ἀείποτε ἦτο προτιμότερος ὁ ἕνας, ἀλλά ἀληθινός, ὁ ἕνας καί γνήσιος ὁμολογητής, παρά οἱ μύριοι οἱ ὁποῖοι ἀσεβοῦν καί παραβαίνουν τόν νόμον τοῦ Θεοῦ. Μή λησμονῶμεν πώς οἱ περισσότεροι ἀπό τούς μεγάλους ὁμολογητάς τῆς Πίστεως, εἰς τόν ἀγῶνα των ὑπέρ τῆς Ἀληθείας ἔμειναν μόνοι των. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, Ματθαῖος ὁ νέος Ὁμολογητής, ἔμειναν καί μόνοι καί διωκόμενοι. Ὅμως, καί μόνοι καί διωκόμενοι, δέν ὠλιγοπίστησαν καί δέν ἐσιώπησαν ἀλλ' ἐκήρυξαν τήν ἀλήθειαν καί ὡμολόγησαν μέ παρρησίαν τόν Χριστόν, διό ἐνίκησαν καί ἐδικαιώθησαν ἀπό τόν Θεόν καί τήν ἱστορίαν, ὡς οἱ «ἄτλαντες», οἱ «στῦλοι» καί οἱ «πρόμαχοι» τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τέλος, ἄς ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Οὗ εἰσίν δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, (δηλαδή ἐν τῆ Ἐκκλησία Του) ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσω αὐτῶν» (Ματθ. ΙΗ, 20). Μείνωμεν, ὅθεν, Πατέρες καί Ἀδελφοί, μείνωμεν πιστοί καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τήν καί «ἐν τρισίν προσώποις ὁριζομένην», διότι διά ταύτης καί μόνης ἀξιωνόμεθα τῆς σωτηρίας. ΑΜΗΝ.

Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας προσεφώνησεν τόν Μητροπολίτην κ. Κήρυκον ὁ Αἰδεσιμώτατος Ἱερεύς π. Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀπηύθυνεν τάς εὐχαριστίας του εἰς τόν Θεόν, διότι μᾶς ἐχάρισεν μίαν τοιαύτην λαμπράν καί ἁγίαν ἡμέραν, προσέθεσεν ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ἔχει νόμους καί ἡ παράβασις τῶν νόμων εἶναι αὐτή πού δημιουργεῖ σχίσματα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια, εἶναι ὁ Χριστός μακράν τοῦ Ὁποίου οὐκ ἔστι σωτηρία. Ἡ δική μας ἀγωνία καί ὁ δικός μας ἀγών εἶναι νά παραμείνωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μακράν τῶν σχισμάτων, σεβόμενοι τήν Ἀλήθειαν τούς νόμους καί τάς παραδόσεις…». Ηὐχαρίστησεν ἐπίσης τόν Σεβασμιώτατον, διότι ὅπως εἶπεν «ἀντιμετώπισε καί ἐχειρίσθη μέ πολλήν πνευματικότητα τό πρόβλημα καί αἴτημα τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐνῶ ἐτόνισε καί τό ἐπεῖγον, ὅπως ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀποκτήση Ἐπίσκοπον, τόν ὁποῖον, κατά τά παραδεδομένα θέσμια τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, θά ἐκλέξη ἡ ἰδία, θά χειροτονήση δέ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, ἀσφαλῶς μέ κριτήρια τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως καί τήν πιστότητα εἰς τήν ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν».
Ἀπαντῶν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος ἐξέφρασεν τήν ἐλπίδα ὅτι ὅλα θά ἀποβοῦν κατά Θεόν, ὁ Ὁποῖος, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον «καί δι' αὐτῶν τῶν κωλυόντων, τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει». Καί ἰδού ὅτι «καί κατά τήν κρίσιμον ταύτην περίοδον, τήν ὁποίαν διανύομεν ἔκαμε τό θαῦμά Του, ἤτοι, μέσα ἀπό τάς βλασφημίας καί ληστρικάς πράξεις τῶν ψευδεπισκόπων προέκυψαν ἀγαθά καί διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς `Ελλάδος καί διά τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, διότι ἐδόθη ἡ εὐκαιρία νά προβληθῆ καί ὁμολογηθῆ ἡ Ἀλήθεια πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν».
Καί κατέληξεν: «Ὁσάκις κατά τάς τελευταίας δεκαετίας ἐβλέπομεν νά πίπτουν ὁμαδικῶς οἱ Ἐπίσκοποι, καί οἱ πάντες νά μᾶς ἐπιτίθενται, καταλύοντες τήν Ὀρθοδοξίαν καί προδίδοντες τήν Ἐκκλησίαν, ἡμεῖς αἰσθανόμεθα μόνοι καί πάντοτε ἐνθυμούμεθα τόν Προφήτην Ἠλίαν, ὁ ὁποῖος παρεπονεῖτο ὅτι ἔμεινε μόνος! Ἐνθυμούμεθα ὅμως καί τόν παρηγορητικόν λόγον τοῦ Θεοῦ πρός τόν «μονώτατον» προφήτην: «Ὄχι δέν εἶσαι μόνος, ὑπάρχουν καί ἄλλαι Ἑπτά χιλιάδες, οἱ ὁποῖοι δέν ἔκλιναν γόνυ εἰς τόν Βάαλ». Ἆραγε, ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, ἡμεῖς ἐσκέφθημεν πόσους ἄλλους ἔχει ὁ Κύριος, τούς ὁποίους ὅμως ἡμεῖς ἀγνοοῦμεν;
Τέλος ἀναφερθείς καί εἰς τήν χειροτονίαν Ἐπισκόπου, τόν ὁποῖον ἐπείγεται νά ἀποκτήση ἡ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, εἶπεν: «Πιστεύω ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ὑπό τάς παρούσας συνθήκας, θά ἀρνηθῆ νά χειροτονήση, ὄχι μόνον διά τήν Κύπρον, ἀλλά καί παντοῦ, «αὐτοκαταργεῖται» καί παροργίζει τόν Θεόν, διότι διά τῆς Κανονικῆς χειροτονίας ἀξίων Ἐπισκόπων συνεχίζεται ἡ Ἁγία Πεντηκοστή καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσον, λοιπόν, εἶναι ἔγκλημα ἡ χειροτονία τοιούτων ἀναξίων, τόσον εἶναι καί ἡ μή χειροτονία ἀξίων καί Ὀρθοδόξων πρός Ἀρχιερατείαν, καί ὅταν ὑπάρχη ἀπηρρησίαστον ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, ὅπως πάλιν ἐμφανίζεται σήμερον, ἡ μή χειροτονίαν ἐπισκόπου, ἔστω καί ὑφ' Ἑνός, εἶναι ἐγκληματικόν κατά τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία τόσον δεινῶς δοκιμάζεται. Θέλημα τοῦ πονηροῦ εἶναι νά μήν χειροτονηθῆ ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος διά νά ἐκλείψη ἡ γνησία καί ἀδιάκοπος Ἀποστολική Διαδοχή, ἐνῶ ποιεῖ τό πᾶν νά κατακλύσουν τούς ὀρθοδόξους χειροθετημένοι βλάσφημοι ψευδεπίσκοποι!
Καί ἔκλεισε λέγων: «Ἡ Ἐκκλησία, Πατέρες καί Ἀδελφοί, εἶναι πορευομένη, εἶναι Ἀποστολική καί πορεύεται μαθητεύουσα πάντα τά Ἔθνη, ἡμεῖς δέ οἱ Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι, ἔχομεν χρέος νά ὑπακούωμεν εἰς τόν Χριστόν, νά ἀνταποκρινώμεθα εἰς τήν κλῆσιν, νά γνωρίζωμεν καί νά Ἑρμηνεύωμεν ὀρθῶς τούς Ἱερούς Κανόνας διά νά εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἱερᾶς μας ἀποστολῆς. ΑΜΗΝ».
Τό ἴδιον ὀρθόδοξον, ἀγωνιστικόν καί ὁμολογιακόν φρόνημα ἐπεκράτησεν καί κατά τήν Ἀγρυπνίαν, ἡ ὁποία ἐγένετο πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Εὐφημίας εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου εἰς τόν Ἅγιον Μάμμαν, ὅπου λειτουργοῦν αἱ Κατασκηνώσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Κατ' αὐτήν ὡμίλησεν δι' ὀλίγων καί ὁ αἰδεσιμώτατος ἱερεύς π. Μιχαήλ ὁ καί κτήτωρ τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἰωάννου, ὁ δέ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, κατέληξεν εἰπών:
«Ἡ Ἁγία Εὐφημία ἡ ὁποία μέ τό θαῦμα τό ὁποῖον ἐπετέλεσεν τό ἱερόν λείψανόν της ἐπί τῶν Τόμων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, «λίαν ηὔφρανε τούς Ὀρθοδόξους καί κατήσχυνε τούς κακοδόξους», καί σήμερον εἰς τήν ἱεράν αὐτήν ἀγρυπνίαν εἰς τιμήν της, πάλιν μᾶς ηὔφρανε πνευματικῶς, διότι ἐβιώσαμεν περαιτέρω τήν πνευματικήν ἐκείνην συγκίνησιν εἰς τό συλλείτουργον καί διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας καί Ἑνότητος τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Εὐχόμεθα μέ τάς πρός Κύριον πρεσβείας της καί μέ τάς πρεσβείας ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Κύπρου καί ἁπάντων τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως, νά μᾶς καταστήση μόνιμον αὐτήν τήν ἁγίαν χαράν καί εὐφροσύνην…».
Σύσσωμον τό πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς `Ελλάδος καί ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, ἐπί τῶ θεοβουλήτω τούτω γεγονότι, εὐχαριστεῖ τόν Θεόν καί προσεύχεται ὅπως ὅλοι φανῶμεν ἄξιοι τῆς θείας ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους, ὁδηγήση δέ εἰς τήν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν καί ἄλλους, τούς ὁποίους Αὐτός γνωρίζει καί διά τούς ὁποίους Αὐτός προνοεῖ. ΑΜΗΝ.

(1) Οὗτοι ἦσαν οἱ Δημητριάδος Γερμανός, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Ζακύνθου Χρυσόστομος.
(2) Εἰς τήν ἰδίαν κατηγορίαν αὐτῶν τῶν βλασφήμων ἀρχιερέων προηγεῖται Ὁ ἀσεβέστερος καί ἄπιστος ὑποκριτής, (ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πράξεών του), ὁ «Ἀργολίδος» Παχώμιος. Οὗτος δολιώτερος παντός ἄλλου, ἀδιστάκτως ἐσκευώρησεν κατά τῆς Ἑκκλησίας συντάξας τό 1974 «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν» (!!!), εἰς τήν ὁποίαν «ἐξομολογεῖται», ΔΗΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙ, ὅτι τό 1971 καί εἰς τήν ἀμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα, οἱ πάντες ἀγαλλώμενοι, ἐδέχθησαν «χειροθεσίαν»!.. Δέν εἶπεν ποτέ ὅμως ὁ ἐπί τριάκοντα ἔτη ἄθλιος αὐτός ὑποκριτής, εἰς ποῖον ἤ εἰς ποίους ἀπηύθυνεν τό 1974 αὐτήν τήν «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν» καί τί τοῦ ἀπήντησεν ἤ τί τοῦ ἀπήντησαν! Αὐτήν τήν τόσον καταχθόνιον σατανικήν του ἐνέργειαν ἀπεκάλυψεν μόλις μετά τό 2003, ἀγνοῶν ὁ ἀφρονέστατος ὅτι ΕΝ ΜΟΝΟΝ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕΝ, τόν διεστραμμένον του νοῦν καί τήν ἐσκοτισμένην καρδίαν του καί ὅτι ἐπέρασεν καί τόν ἰούδαν καί ὅλους τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους. Εἰς τήν ἰδίαν ἄκρως βλάσφημον παράλληλον ὑπαναχώρησιν, ὅπως ἡμεῖς ἐκτιμῶμεν, ὑπέπεσεν, κατόπιν πιέσεων, καί ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων διά νά ἐνισχύση τό κίνημα τῆς ὠργανωμένης ἐσχάτης προδοσίας. Αὐτοί εἶναι οἱ ἀδίστακτοι ἐμπρησταί, οἱ ὁποῖοι ὡρκίσθησαν εἰς τόν διάβολον τοῦ Νεοημερολογητικοῦ καί Παλαιοημερολογητικοῦ Οἰκουμενισμοῦ νά μήν ἡσυχάσουν ἄν δέν καύσουν τόν παράδεισον τῆς Ἑκκλησίας, ἐνῶ δέν κατανοοῦν οἱ ἀφρονέστατοι ὅτι ἐκαρβούνησαν μόνον τήν ψυχήν των!.. καί ὅτι δέν εἶναι πλέον ἐπίσκοποι τῆς ὀρθοδοξίας ἀλλά τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ τοιούτου.
(3) Ἤδη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπέπεσεν ἐπί τῆς κεφαλῆς τοῦ κ. Νικολάου, καί πλέον πρό πολλοῦ εἰσελθών εἰς κακόν γῆρας καί ἀπωλέσας τήν προσωπικότητά του, ἡ ὁποία πάντοτε ἦτο ἐλλιπής καί ἀρρωστημένη, παρεκτός θαύματος, φαίνεται νά μή δύναται νά ἔλθη εἰς ἑαυτόν καί νά μετανοήση…
(4) Ὁ Πνευματικός τοῦ Σεβαστιανοῦ ἔδωσεν εἰς τήν δημοσιότητα ἐπιστολάς του πρός τήν «Σύνοδον» τοῦ Νικολάου καί πρός τόν Κιτίου Ἐπιφάνιον, ἤδη ἀπό τήν ἡμέραν τῆς χειροτονίας του εἰς διάκονον (1992). Δι' αὐτῶν ἀπεκάλυπτεν ἁρμοδίως καί κανονικῶς ὅτι ὁ Σεβαστιανός Σταύρου, διέπραξεν ἁμάρτημα, διά τό ὁποῖον τοῦ ἐπέβαλεν ἐπιτίμιον νά μήν κοινωνήση γιά δεκαπέντε χρόνια!!!
(5) Τό κώλυμα τοῦ Σεβαστιανοῦ τό ἐξεμαίευσεν ἀπό τόν Κιτίου ἐπιφάνιον καί ὁ ἱερεύς π. Σωτήριος Χατζημιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἀμέσως καί προκειμένης τῆς εἰς ἐπίσκοπον χειροτονίας του, ἤδη καί ὅτε ἀκόμη ἔζει ὁ Κιτίου ἐπιφάνιος, μέ ἐνυπόγραφον ἐπιστολήν του, ἐγνωστοποίησεν τό κώλυμά του εἰς τήν «Σύνοδον» τοῦ Νικολάου καί πρός τούς πιστούς. Τό κώλυμα τοῦ Σεβαστιανοῦ εἶχεν ἀποκαλύψει εἰς τόν π. Σωτήριον καί ὁ ἴδιος ὁ Κιτίου, διότι ἐνόμιζεν ὅτι τό ἐγνώριζεν. Αὐτό ἔγινε εἰς τήν προσπάθειάν τοῦ Κιτίου νά δικαιολογηθῆ διά τήν χειροτονίαν τοῦ Σεβαστιανοῦ. Μέ ἄλλην του ἐπιστολήν ὁ π. Σωτήριος ζητᾶ συγγνώμην ἀπό ὅσους ἐστενοχώρησεν μέ τήν ἀποκαλυπτικήν ἐπιστολήν του, ἀλλά ὅπως ἔγραψεν, δέν ἀποσύρει οὔτε μίαν κεραίαν ἀπό τά γραφόμενά του.
(6) Εἶναι πρός τιμήν τῶν Κυπρίων Ὀρθοδόξων ὅτι ταχέως ἀντελήφθησαν τόν σκοτεινόν ρόλον τοῦ κυρίου αὐτοῦ, διό τόν χαρακτηρίζουν ἀπολύτως ἀντικειμενικά, ἀλλά καί ἔλαβον ὅλα τά ἀσφαλιστικά κατ' αὐτοῦ μέτρα. Δυστυχῶς ὅμως τόν φοβερόν τοῦτον ἐγκάθετον, ἡμεῖς δέν εἴχομεν τήν ἱκανότητα νά διαγνώσωμεν ἐγκαίρως, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀφήνεται ἐλεύθερος ὁ ἄγριος αὐτός «μονιός» καί «μαῦρος λύκος» νά τσαλαπατᾶ τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Μέ ταπείνωσιν ζητοῦμεν συγγνώμην ἀπό τόν Θεόν καί τούς ἐν Χριστῶ ἀδελφούς μας διά τήν ἀνικανότητά μας αὐτή.
(7) Δυστυχῶς, παρά ταῦτα τά φοβερά καί ἀνήκουστα, οἱ ἐσκοτισμένοι καί διεστραμμένην ἔχοντες τήν Ὀρθόδοξον συνείδησιν ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, Νικόλαος, Παχώμιος, Ἀνδρέας, Παντελεήμων καί Ἰγνάτιος, δέν σταμάτησαν τήν «χειροτονίαν» τοῦ Σεβαστιανοῦ ἀλλά καί «ἐθυσίασαν» καί «ἐκοινώνησαν»!.. Ἄν αὐτό δέν προδίδει ἰσλαμικόν ἦθος, τότε τί εἶναι; ὡστόσον εἶναι ἀρκετός ὁ ἐκ τῶν πραγμάτων χαρακτηρισμός των ὡς ΕΣΚΟΤΙΣΜΕΝΩΝ καί ΑΠΙΣΤΩΝ. Προσοχή! Δέν ἦσαν καλύτεραι καί αἱ μόλις «προηγηθεῖσαι χειροτονίαι» τῶν παρισταμένων Παντελεήμονος καί ἰγνατίου! Καθ' ἡμᾶς οὗτοι ἦσαν καί παραμένουν ἀναξιώτεροι τοῦ Σεβαστιανοῦ, ἀλλά ἐπ' αὐτῶν θά ἔλθωμεν εἰδικῶς…
(8) Σημ. ἡμετέρα: Ἀσφαλῶς ὁ κ. Νικόλαος ἔχει τό ἀκαταλόγιστον, χωρίς αὐτό νά τόν ἀπαλλάσση, ὡστόσον ὅμως τό βάρος καί ἡ εὐθύνη πίπτει εἰς τούς παρισταμένους καί μαρτυροῦντας «ἀρχιερεῖς» ἤτοι τούς Παχώμιον, Ἀνδρέαν, τόν παιδιαρίζοντα Παντελεήμονα καί τόν ἀσεβέστατον, καί ἄκρως δόλιον, ἐπίσης νεαρόν ψευδεπίσκοπον, ἰγνάτιον. Τονίζεται ὅτι ὁ μέν κ. Παχώμιος ἀπεδείχθη ὅτι ἦτο σεσηπός μέλος τῆς Ἑκκλησίας ἀπό τό 1974 καί ὅτι μόλις τό 2003 ἄφησε νά ἐξέλθη ἡ βαρύτατα ἀποπνικτική δυσοσμία τῆς βλασφημίαqς του. ὁ ἕτερος ὁ κ. Ἀνδρέας Σύρος, ἐπισκοποιηθής τό 1996, στερεῖται παντελῶς προσωπικότητος καί ἐνεργεῖ ὡς ἀποκλειστικός ἐντολεύς, τῶν Τσακίρογλου, τῶν ὁποίων ἐξυπηρετεῖ τάς σκοπιμότητας, ὅπως καί τήν παροῦσαν. Δέν διαφέρει ὅμως αὐτοῦ καί ὁ κ. Παντελεήμων Ντέσκας, ὅστις ὡς βιαιοπραγήσας καί τραυματίσας πρόσωπον, κατά τήν κατάληψιν τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος (2003), ἔχει καί αὐτό τό κώλυμα, ἐνῶ ἕτερον κώλυμα αὐτοῦ εἶναι ἡ μηδενική προσωπικότης, τήν ὁποίαν ἐπέδειξεν κατά τήν μακράν του ὑπακοήν καί ἐξάρτησιν ἀπό τόν «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον καί κυρίως ἀπό τήν παθητικήν στάσιν του καί κατά τήν ἐν λόγω «χειροτονίαν». ὁ τελευταῖος, ὁ κ. Ἰγνάτιος Δάσσιος ξεπερνᾶ εἰς ἀσέβειαν, ὑποκρισίαν καί δολιότητα ὅλους, ἀκόμη καί τόν μόλις πρό δύο ἐτῶν νέον «Γέροντά» του, τόν κ. Παχώμιον, ὁ ὁποῖος, παρά πᾶσαν Κανονικήν καί ἐκκλησιαστικήν καί ἐν τέλει καί ἠθικήν δεοντολογίαν, τοῦ «ἔλυσε» τήν ἀργίαν τήν ὁποίαν ἀπολύτως κανονικῶς καί ὀρθῶς ἀπό πάσης ἀπόψεως, τοῦ εἶχεν ἐπιβάλει ὁ Γέροντας καί Πνευματικός του π. Ἀμφιλόχιος. ὁ κ. Ἰγνάτιος Δάσσιος, ἀφοῦ προεκάλεσεν ἀνταρσίαν καί σχίσμα εἰς τήν τοπικήν Ἑκκλησίαν τῆς Λαρίσης, προέκυψεν ἀπολύτως ὅμοιος εἰς τήν προδοσίαν πρός τόν «ἀργολίδος» Παχώμιον, ἀφοῦ δέν πιστεύει ἀπολύτως τίποτε καί ὡς ἀλαζών νέος ἐπιδιώκει ἔνδοξον «σταδιοδρομίαν» καί πλοῦτον πολύν ἐκ τῆς χριστεμπορίας του. Ὁ τελευταῖος οὗτος προκύπτει ὡς πλέον ὕπουλος καί ὡς ἐκ τούτου καί ἐπικίνδυνος ἐγκάθετος — Γεννίτσαρος τῶν ξένων κέντρων. Κατά τά ἄλλα πρέπει νά ὁμολογήσωμεν εἶναι ἕνας δυστυχής νέος, τόν ὁποῖον ἐλεηλάτησεν πνευματικῶς ὁ ἀντίδικος, διό ἄς προσευχώμεθα νά τοῦ δώση ὁ Θεός μετάνοιαν.
(9) Σημ. «Ο.Π.»: Καί ἡ παροῦσα δημοσίευσις, ἀποτελεῖ ἐπίσημον δημοσίαν Πρόσκλησιν — Ἔκκλησιν πρός κάθε ἀποστατήσαντα δι' ἐπιστροφήν καί συνεργασίαν ἐν τῶ ἀπελῶνι τοῦ Κυρίου.
(10) Τά ἐν λόγω κείμενα ἔχουν δημοσιευθεῖ εἰς τό ἐπίσημον δημοσιογραφικόν Ὄργανον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», τό μέν πρῶτον εἰς τόν 15ον Τόμον 2004, σελ. 163, τό δέ δεύτερον εἰς τόν 17ον Τόμον 2006, σελ. 253).
 (11) Διευκρινίζεται ὅτι αὐτή ἦτο καί ἡ θέσις τῆς ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν θεολόγων τό 1992, διότι ἔπρεπε, καί πάλιν πρέπει, νά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν αἱ ἁπλαῖ συνειδήσεις τῶν ἀσθενῶν καί ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας, ὥστε νά μή σκανδαλίζωνται. Αἱ δυτικῆς προελεύσεως ἀπεικονίσεις, μέ ὄχι θεολογικῶς Ὀρθόδοξα μηνύματα — θέματα, ὅπως ἀνεπισήμως παρεισέφρυσαν κατά τήν Τουρκοκρατίαν καί κυρίως ἑνετοκρατίαν, οὕτω πάλιν θά ἀντιμετωπισθοῦν Ὀρθοδόξως ὅταν ἐκλείψη ἡ ἄγνοια καί ἀποκτήσωμεν Ὀρθόδοξον συνείδησιν. Πρέπει ὅμως νά τονισθῆ ὅτι ὁ σάλος, ὁ ὁποῖος σκοπίμως καί τεχνηέντως προεκλήθη, κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1990, ἔγινεν αἰτία νά ἐκπηδήση ἡ ἀλήθεια μέ ἀποτέλεσμα, ἐν πολλοῖς νά ἐγκαταλειφθοῦν πεπλανημέναι ἀπόψεις καί «πιστεύω», εἰς δέ νεωτέρας εἰκονογραφήσεις Ἱερῶν Ναῶν παραλείπονται αἱ δυτικῆς προελεύσεως εἰκονικαί παραστάσεις, ἐνῶ κυριαρχεῖ ἡ Ὀρθόδοξος ἁγιογραφία κατά τήν Βυζαντινήν τεχνοτροπίαν, ἡ ὁποία ἐκφράζει τό πνεῦμα καί τήν διδασκαλίαν τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅσοι Πατέρες καί ἀδελφοί, θέλουν νά ἐνημερωθοῦν καί νά γνωρίσουν περισσότερα ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος, ὥστε νά μή παρασύρωνται εἰς πεπλανημένας καί ἀθεολογήτους ἀντιλήψεις, τούς προτείνομεν νά μελετήσουν τό σχετικόν πόνημα: «ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ…», Ἀθῆναι 1999 καθώς καί ἕτερα, τά ὁποῖα δέν εἶναι ὀλίγα.
     (12) Ἀσφαλῶς τῆς ἄκρως ἀντικανονικῆς καί ἀπό πάσης ἀπόψεως διαβλητῆς «ἐκλογῆς καί χειροτονίας» τοῦ ἱερομ. Σεβαστιανοῦ, ἡ ὁποία σημειωτέον κατηγγέλθη καί ὡς Σιμωνιακή, προηγεῖται τό γεγονός ὅτι οἱ ἐκλέξαντες καί ὁ χειροτονήσας δέν ἔχουν πλέον τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, διότι τήν ἐβλασφήμησαν, τήν ἠρνήθησαν καί ἐξήρτησαν ταύτην ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ! Δηλαδή, εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀπολύτως ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. ἐν προκειμένω ἐρωτῶμεν, πόθεν ἔχει τήν Ἀποστολικήν της Διαδοχήν ἡ «Σύνοδος» τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ὅταν μάλιστα ληφθῆ ὑπ' ὄψιν ὅτι αὕτη ἀπό τοῦ Φεβρουαρίου 2003, ὁμαδικῶς ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΑΣΑ ἀπό τήν προτέραν σταθεράν καί ἐκ τῶν πραγμάτων ἀδιάκοπον καλήν Ὁμολογίαν περί τῆς Ἀποστολικῆς της Διαδοχῆς, «ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ», ΔΗΛΩΝΕΙ καί ΚΗΡΥΤΤΕΙ ὅτι «ἅπαντες οἱ ἀρχιερεῖς ἐχειροτονήθημεν ἀπό χειροθετημένους», ἤ ὅτι «καί εἰς τήν ἀμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἀνεγνώσθησαν εὐχαί χειροτονίας»; Ληφθήτω δέ ὑπ' ὄψιν ἐν προκειμένω ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς οὐδέποτε διέκοψαν κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὡς σαφέστατα ἐδήλωσεν πρό ἔτους εἰς τόν Μητροπολίτην Κήρυκον ὁ Μητροπολίτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς κ. Λαῦρος. ἑτέρωθεν δέ, διά τοῦ τότε Προκαθημένου Μητροπολίτου της Φιλαρέτου, ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐπανειλημμένως διεβεβαίωνεν ἐγγράφως, ὅτι δέν ἐχειροθετήθησαν οἱ δύο ἀρχιερεῖς!!! Τοῦτο δέ ἐν ἀντιθέσει μέ τόν κ. Λαῦρον, ὁ ὁποῖος ἐξ ἀρχῆς ἐδήλωνεν ὅτι «ἀνεχειροτόνησαν τούς δύο ἀρχιερεῖς Κάλλιστον καί ἐπιφάνιον»!!! Αὐτή ἦτο ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς!
(13) Αὐτάς τάς βλασφημίας, πρῶτοι πλήν κρυφίως, ἐκήρυξαν ἀπό τό 1974 ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος καί ὁ «Ἀργολίδος» Παχώμιος, οἱ ὁποῖοι ὅμως δέν ἔπαυσαν νά ὑποκρίνωνται τούς ὁμολογητάς καί καθήρεσαν τό 1977 τόν Κορινθίας Κάλλιστον(!). Οὗτοι μόλις τό 2003 μέ πράγματι σατανικόν θράσος, ὑπαναχωρήσαντες ἀπεπειράθησαν νά μεταποιήσουν τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν! Ὡστόσον εἶναι γεγονός ὅτι τοῦτο τό ἐπέτυχον μόνον διά τούς ἑαυτούς των οἱ ταλαίπωροι καί βαθέως ἐσκοτισμένοι ὑπό τοῦ ἀντιδίκου, ὁ ὁποῖος ἀείποτε πολεμᾶ τόν Χριστόν καί τήν Ἑκκλησίαν Του. Αὐτός προνοεῖ. ΑΜΗΝ.