ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

᾿Επιστολή τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθερίου Χ. Γκουτζίδη πρός τήν ᾿Εφημερίδα τῆς Λαρίσης "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", εἰς ἀπάντησιν ἄρθρου τῆς " ᾿Επιτροπῆς τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας ΓΟΧ" Λαρίσης δημοσιευθέντος τήν 27-4-97.

Εἶναι λυπηρόν. Οἱ πέντε ἐκπεσόντες ᾿Αρχιερεῖς εἶπον καί διεκήρυξαν, ὅτι ἀγωνίζονται διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν. ᾿Εμεῖς βέβαια ποτέ δέν πιστεύσαμε, ὅτι ὁ ἀγώνας των ἦταν ἀγώνας διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν, διότι,  ξέραμε πολύ καλά, ὅτι ὁ "ἀγώνας" των ἦταν καί εἶναι διά τήν κατάληψι τῆς ἐξουσίας, διά τήν ὑπαγωγή τῶν Μοναστηριῶν ὑπό τήν κυριαρχία τοῦ πρώην Μητροπ. ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου, διά τήν ἀνατροπήν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου, διά νά μή γίνουν χειροτονίαι ᾿Αρχιερέων, διά νά φύγουν οἱ θεολόγοι ἀπό τήν διακονία τῆς ᾿Εκκλησίας, διά νά σταματήσει ὁ ἀγώνας τῆς ᾿Ορθοδοξίας κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά νά ὑπαγάγουν τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἐμμέσως ὑπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Πέραν αὐτοῦ δέν μπορεῖ νά συμβιβασθῆ ἀγών διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν καί συγχρόνως διακήρυξις "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" αἱρετικῶν φρονημάτων.

 ᾿Αναφερθήκαμε σέ προηγούμενο φύλλο τῶν "Πνευματικῶν Θησαυρισμάτων" στά αἱρετικά φρονήματα τοῦ  ῾Ιερομ. ᾿Ιωαννικίου Μενιδιάτη, τά ὁποῖα εἶναι φρονήματα τῶν πέντε, διότι καί ὅσα οἱ ἴδιοι ἔχουν γράψει στά ἐπίσημα κείμενά των συμφωνοῦν μέ αὐτά τοῦ π. ᾿Ιωαννικίου. ῞Ενα καινούργιο δημοσίευμα τῶν ὁπαδῶν των στήν Λάρισα ἀποδεικνύει πώς δέν εἶναι ἁπλᾶ τά πράγματα. ᾿Αποδεικνύει, ὅτι ἡ πλάνη καί αἵρεσις ἔχει εἰσχω- ρήσει βαθειά μέσα των.  ῞Οτι ἡ πλάνη των ἔχει φθάσει σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά μή διστάζουν νά ἐπαναλαμβάνουν φρονήματα πλειάδος παλαιῶν αἱρετικῶν, τούς ὁποίους βεβαίως ἡ ᾿Εκκλησία δι᾿ ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατεδίκασε.
Διά τοῦτο εἰς αὐτό τό τεῦχος εἴμεθα ἀναγκασμένοι πάλι νά ἀναφερθοῦμε στά αἱρετικά των φρονήματα καί νά ἀπαντή- σουμε σέ αὐτά πού ἀνέγραψαν σέ ἕνα ἄρθρο των στήν ᾿Εφημερίδα τῆς Λαρίσης κατά τό ἐφετεινό Μέγα Σάββατο. Παραθέτομεν τήν ἀπάντησιν τοῦ  θεολόγου Καθηγητοῦ κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη ἔχουσαν οὕτω:
"Εἰς τό φύλλον τῆς Λαρίσης τῆς "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 27-4-97, ἀνεγνώσαμεν ἄρθρον τῆς "᾿Επιτροπῆς Εὐαγγελιστρίας ΓΟΧ" Λαρίσης (Κουμουνδούρου 72) ὑπό τόν τίτλον: "Η ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ". ᾿Επειδή τό ἄρθρον αὐτό γέμει ἀτυχῶν καί ἐπιληψίμων διατυπώσεων, ἀναβιώνει δέ καί παλαιά αἱρετικά φρονήματα, θεωροῦμε ἀπαραίτητον διά τήν "᾿Επιτροπήν", ἀλλά προπάντων διά τό εὐρύ ἀναγνωστικό κοινόν, νά ἀποκαταστήσωμεν τήν δογματικήν ἀλήθειαν, μόνον ἐπί ἑνός βασικοῦ αἱρετικοῦ φρονήματος, τό ὁποῖον διετυπώθη εἰς αὐτό.
Τό αἱρετικόν φρόνημα, ἀπό τό ὁποῖον ἐξαρτῶνται καί τά ὑπόλοιπα ἀντορθόδοξα φρονήματα τῆς "᾿Επιτροπῆς", διατυπώνεται εἰς τήν φρᾶσιν: "᾿Επάνω στό Σταυρό ἔγινε χωρισμός Θεοῦ καί ἀνθρώπου. ῾Ο Θεός ἤ ἡ θεϊκή ψυχή τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ κατέβηκε στόν ῞Αδη καί τό Πανάγιο Σῶμα κατέβηκε στόν Τάφο".

Κατά τήν ᾿Ορθόδοξον δογματικήν διδασκαλίαν, διδασκόμεθα καί ὁμολογοῦμεν, ὅτι εἰς τό ῞Ενα πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἡνώθησαν δύο τέλειαι φύσεις, ἤτοι Θεός τέλειος καί ῎Ανθρωπος τέλειος ἐκ ψυχῆς λογικῆς καί σώματος. Τήν ἕνωσιν αὐτήν τήν χαρακτηρίζομεν ῾Υποστατικήν ἕνωσιν τῶν δύο ἐν Χριστῷ φύσεων. ᾿Επίσης ἡ ὑποστατική αὐτή ἕνωσις τῶν δύο τελείων φύσεων ἔγινε 1) "᾿Ασυγχύτως", δηλαδή ἑκάστη τῶν φύσεων, καί μετά τήν ἕνωσιν, δέν ἔχασαν τήν ὀντότητά τους, δέν κατελύθησαν καί δέν ἀπερροφήθησαν, ἀλλά ἔμειναν ἀκέραιαι. . 2) "᾿Ατρέπτως", δηλαδή δέν ὑπέστησαν καμμίαν ἀλλοίωσιν ἤ τροπήν. 3) "᾿Αδιαιρέτως καί ἀχωρίστως", δηλαδή ἡ ὑποστατική ἕνωσις τῶν δύο ἐν Χριστῷ φύσεων ἅπαξ γενομένη, κατά τήν ὥρα τῆς ἀρρήτου συλλήψεως, ἐγένετο διά νά παραμείνουν πάντοτε ἡνωμέναι καί οὐδέποτε νά διαιρεθοῦν ἤ νά χωρισθοῦν ἀπ᾿ ἀλλήλων. Οἱ ὅροι τῶν Γ' καί Δ' Οἰκουμενικῶν Συνόδων αὐτά ἀκριβῶς διδάσκουν καί ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν τόν ᾿Ιησοῦν Χριστόν εἶναι "Θεόν τέλειον καί ἄνθρωπον τέλειον ἐκ ψυχῆς λογικῆς καί σώματος,... ὁμοούσιον τῷ Πατρί τόν αὐτόν κατά τήν Θεότητα καί ὁμοούσιον ἡμῖν κατά τήν ἀνθρωπότητα". ᾿Επίσης ἐδιδάχθημεν νά ὁμολογοῦμεν: "ἕνα καί τόν αὐτόν Χριστόν, Υἱόν, Κύριον, Μονογενῆ, ἐν δύο φύσεσιν ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως γνωριζόμενον, οὐδαμοῦ τῆς τῶν φύσεων διαφορᾶς ἀνηρημένης διά τήν ἕνωσιν, σωζομένης δέ μᾶλλον τῆς ἰδιότητος ἑκατέρας φύσεως καί εἰς ἕν πρόσωπον καί μίαν ὑπόστασιν συντρεχούσης" (Δογματ. Χ. ᾿Ανδρούτσου, ᾿Αθῆναι 1907, σελ. 173 καί 174)
Τί συνέβη ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν
Κατά τήν στιγμήν πού ὁ Κύριος εὑρισκόμενος ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν εἶπε: "Τετέλεσται καί κλίνας τήν κεφαλήν παρέδωκε τό πνεῦμα" (᾿Ιω. ΙΘ ), δέν ἔγινε "χωρισμός Θεοῦ καί ἀνθρώπου", ὡς κακῶς γράφει ἡ "᾿Επιτροπή", ἀλλά ἐγένετο χωρισμός τῆς ψυχῆς ἐκ τοῦ Σώματος καί οὕτω ἐπῆλθεν ὁ πραγματικός θάνατος. Αὐτός ὅμως ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἐκ τοῦ Σώματος δέν κατέλυσεν καί τήν ὑποστατικήν ἕνωσιν τῶν δύο φύσεων, αἱ ὁποῖαι παρέμειναν ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως ἡνωμέναι καί ἐν τῷ Σταυρῷ καί ἐν τῷ τάφῳ καί ἐν τῷ ῞Αδῃ καί κατά τήν ᾿Ανάστασιν καί κατά τήν ᾿Ανάληψιν καί ἐς ἀεί. ῾Ο κατ᾿ ἐξοχήν δογματικός διδάσκαλος τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ ῾Ιερός Δαμασκηνός διδάσκει: "Εἴ καί τοπικῶς ἡ ψυχή τοῦ σώματος κεχώριστο, ἀλλ᾿ ὑποστατικῶς διά τοῦ Λόγου ἥνωτο" (Μίγνε 94,1097 ΑΒ). Τοῦτο σημαίνει ὅτι καί ἄν ἀκόμη ἐχωρίσθη ἡ ψυχή ἀπό τό Σῶμα καί ἀπεμακρύνθησαν τοπικῶς, δηλαδή ἡ ψυχή μετά τοῦ Θοῦ Λόγου κατῆλθεν εἰς τόν ῞Αδην, τό δέ Σῶμα εἰσῆλθεν εἰς τόν Τάφον, ὅμως ἡ ὑποστατική ἕνωσις δέν διερράγη καί ἑπομένως αἱ δύο φύσεις ἔμειναν ἡνωμέναι διά τοῦ Λόγου. "Οὐδέποτε γάρ ἐχωρίσθησαν ἀπ᾿ ἀλλήλων οὔτε ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς Μητρός, οὔτε ἐπί τοῦ Βαπτίσματος, οὔτε ἐπί τοῦ Σταυροῦ, οὔτε ἐπί τοῦ ῞Αδου" (Μίγνε 94,317)

Δέν ἔγινε λοιπόν "ἐπάνω στό Σταυρό χωρισμός Θεοῦ καί ἀνθρώπου" ὅπως φρονεῖ καί γράφει ἡ ἐν λόγῳ "᾿Επιτροπή", ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Τό  φρόνημα αὐτό εἶναι βλάσφημον καί αἱρετικόν καί καταλύει ὁλόκληρον τό Χριστολογικόν, ἀλλά καί τό Σωτηριολογικόν Δόγμα, τό ὁποῖον μᾶς ἀφῆκαν αἱ ῞Αγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι: Γ', Δ', καί ΣΤ'. Τό αἱρετικόν φρόνημα περί δῆθεν "χωρισμοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου" ἐπάνω στό Σταυρό, τό διετύπωσαν πρῶτοι οἱ ᾿Ιουδαΐζοντες, κατόπιν οἱ Γνωστικοί, οἱ ᾿Αρειανοί καί οἱ Νεστοριανοί, ἀλλά καί ὁ ᾿Απολλινάριος. Δυστυχῶς οἱ αἱρετικοί αὐτοί ἔσχον τήν ἐπίδρασίν των καί ἐπί τῆς "᾿Επιτροπῆς" τῆς Λαρίσης, μέσω τῶν πνευματικῶν αὐτῶν Προϊσταμένων, διότι τόσον τό αἱρετικόν αὐτό φρόνημα , ὅπως καί πολλά ἄλλα, εἶναι φρονήματα τῶν ἐπισκόπων καί ἱερέων των, καί προκύπτουν ἀβιάστως ἐκ τῶν κειμένων των. Δυστυχῶς καί πάλιν ἡ ἀμάθεια καί προπάντων ἡ μισαλλοδοξία ὁδηγεῖ εἰς αἱρέσεις, ἀφοῦ ἡ ἰδία ἡ μισαλλοδοξία εἶναι βαρυτάτη αἵρεσις. Περιοριζόμεθα εἰς τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας μόνον ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ αἱρε- τικοῦ φρονήματος, διότι τό ἐθεωρήσαμε βασικόν καί διότι ἐξ᾿ αὐτοῦ ἀπορρέουν καί τά λοιπά.

 Πρίν κλείσουμε τό κείμενό μας, ἄς μᾶς ἐπιτραπῇ νά ρίψωμεν φῶς καί ἐπί μιᾶς ἱστορικῆς ἀναληθείας τῆς "᾿Επιτροπῆς", καθ᾿ ἥν "᾿Από τό 1000 καί μετά ἔχουμε τήν ᾿Ανάστασι ἄνω τοῦ Τάφου" καί "...ὅταν ἐπινοήθηκε ἡ Εἰκόνα ἄνω τοῦ Τάφου ᾿Ανάστασις, ἦταν ὅλοι μαζί. ᾿Ανατολή καί Δύσι ἦταν ὅλοι ᾿Ορθόδοξοι". Ταῦτα εἶναι τελείως ἀναληθῆ διότι: Πρῶτον ἡ Λατινική-Παπική  "ἐκκλησία" ἀπεσχίσθη ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τόν 9ον αἰῶνα (Α' σχίσμα). Δεύτερον ἡ εἰκόνα τῆς ἐκ τάφου ᾿Εγέρσεως δέν ἔχει ἱστορίαν 1000 ἐτῶν. Εἰς τήν Δύσιν, ὅπου ἐπενοήθη, ἐμφανίζεται τόν 12ον αἰῶνα, εἰς δέ τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Ανατολήν εἰσέρχεται μόλις τόν 17ον αἰῶνα. Συγκεκριμένα: Τό 1657 εἰς τόν ῾Ελλαδικόν χῶρον ἔχουμε τό ἔργον τοῦ ᾿Ηλία Μόσχου, τό ὁποῖον φυλάσσεται εἰς τό Βυζαντινό Μουσεῖο καί θεωρεῖται ὁ πρῶτος ἀντιγράψας τήν εἰκόνα ἐκ δυτικῶν προτύπων. Εἰς τά ῾Ιεροσόλυμα, εἰς τόν Ναόν τῆς ᾿Αναστάσεως, ἱστορεῖται ἡ Εἰκόνα ἀπό τόν Κρητικό ζωγράφο Γεώργιο Κλόντζα τό 1592, δηλαδή τέλος τοῦ 16ου αἰῶνος. Ταῦτα καί διά τήν ἱστορικήν ἀλήθειαν.

᾿Ελευθέριος Χ. Γκουτζίδης"