ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Ἱεραποστολικόν, Ἑποικοδομητικόν καί Ἀντιαιρετικόν φυλλάδιον.
Ἀριθμ.  Φύλλου  312 - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1997

 ῾Η ᾿Ορθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή πίστις. Ταυτίζεται μέ τήν μίαν ῾Αγίαν Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως ("Πιστεύω"). ᾿Αποτελεῖ μόνη τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ συνόλῳ της. Δέν ἀποτελεῖ κλάδον τοῦ ὅλου δένδρου τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀλλά τό ὅλον δένδρον τῆς ᾿Εκκλησίας. ῎Εξω ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξίαν δέν ὑπάρχει χριστιανική ᾿Εκκλησία, δέν ὑπάρχει ἀλήθεια καί χάρις. ῾Ο Μονοφυσιτισμός, ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμός κλπ, δέν εἶναι "ἄλλαι χριστιανικαί ᾿Εκκλησίαι" ἤ "ὁμολογίαι", ἀλλά αἱρέσεις, ὡς λέγουν, οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, εἶναι σπορά τοῦ διαβόλου. ῾Ο μισόκαλος καί μισάνθρωπος διάβολος ἔσπειρε καί σπείρει ἐν τῇ κακίᾳ του τάς αἱρέσεις, διά νά πλανᾶ τούς ἀνθρώπους καί νά ματαιώνη τό ἔργον τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Οἱ αἱρετικοί δέν εἶναι χριστιανοί, "οἱ δέ τούτους καλοῦντες χριστιανούς πολύ καί λίαν πλανῶνται, ὡς μήτε τάς Γραφάς ἀνεγνωκότες, μήτε ὅλως εἰδότες τόν Χριστιανισμόν καί τήν ἐν αὐτῷ πίστιν" (Μεγάλου ᾿Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ 30.123). Διό καί ἡ ᾿Εκκλησία, διά τῶν ῾Αγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐντέλλεται θεοπνεύστως "ἀναθεματισθῆναι πᾶσαν αἵρεσιν" (Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου). ᾿Ανάθεμα σημαίνει χωρισμόν ἀπό τήν ᾿Εκκλησίαν. ῞Οθεν καί ὁ Παπισμός ὡς αἵρεσις ἔχει ἀναθεματισθῆ δικαίως ὑπό τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, πρό χιλίων ἤδη ἐτῶν, τοῦ δέ ἀναθέματος τούτου, οὐδεμία ἄρσις εἶναι δυνατή καί ἔγκυρος πρό τοῦ νά μετανοήσουν οἱ αἱρετικοί παπικοί καί νά ἔλθουν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν, ἤτοι εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν. ᾿Εκ τῶν νεωτέρων ῾Αγίων, ὁ μέν ῞Αγιος Μάρκος ᾿Εφέσου ὁ Εὐγενικός (15ος αἰών) λέγει νά φεύγωμεν μακράν ἀπό τούς παπικούς καί ἀπό τούς συμφρονοῦντας μέ αὐτούς "ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως" ὁ δέ ῞Αγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός (18ος αἰών) λέγει προφητικῶς ὅτι "ὁ πάπας εἶναι ᾿Αντίχριστος καί νά τόν καταρώμεθα διότι αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία καί τῶν ἐπερχομένων κακῶν".
Παρά ταῦτα ὁ κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ ὄχι μόνον δέν τηροῦν τάς ἐντολάς τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀλλά καί ὡς γνήσιοι ἀρνηταί ταύτης καί ἀποστάται, πράττουν ἐντελῶς τά ἀντίθετα. ᾿Αναγνωρίζουν εἰς τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν ᾿Αποστολικήν διαδοχήν καί χάριν, τόν μνημονεύουν, ὡς νά ἦτο ὀρθόδοξος, εἰς τά δίπτυχα, τόν ἀποκαλοῦν "ἀγαπητόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν", τόν ἐναγκαλίζονται καί τόν κατασπάζονται, ἀδελφικῶς "ἐν Χριστῷ" συμπροσεύχονται δημοσίᾳ, μέ αὐτόν, θεωροῦν τήν παπικήν αἵρεσιν "ἀδελφήν ᾿Εκκλησίαν" καί ἄλλα μύρια τοιαῦτα πράττουσιν, χωρίς φόβον Θεοῦ, ἀδιστάκτως καί ἀναισχύντως. Εἷς ἐξ αὐτῶν, ὁ κ. ᾿Ιωάννης Ζηζιούλας, γενόμενος διά τήν ....θεολογικήν σοφίαν του καθηγητής Πανεπιστημίου, Μητροπολίτης Περγάμου καί μέλος τῆς ᾿Ακαδημίας ᾿Αθηνῶν, ἐκφωνῶν εἰς τόν ναόν τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου εἰς τό  Φανάρι, ἐνώπιον καί διά λογαριασμόν καί τῶν ἄλλων συναδέλφων του τῆς Συνόδου, μή ἀντιλεγόντων, ἤτοι συμφρονούντων, τόν πανηγυρικόν τῆς ἡμέρας, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά βλασφημήση τό ῞Αγιον Πνεῦμα εἰπών μεταξύ ἄλλων, ὅτι "παρῆλθεν πλέον ἡ ἐποχή τῆς ναρκισσευομένης ᾿Ορθοδοξίας", καί ὅτι τοῦ λοιποῦ πρέπει νά ἀποβλέπωμεν ὄχι πλέον εἰς τήν ὀρθοδοξίαν μόνην ἀλλά εἰς ...τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ συνόλῳ της ὡς νά μή εἶναι ἡ ᾿Ορθοδοξία μόνη ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐν τῶ συνόλῳ της ἐξισῶν οὕτω καί ἐξομοιῶν τήν ᾿Ορθοδοξίαν μέ τάς αἱρέσεις. ῾Ο δέ ἀποθανών ἐν τῆ αἱρέσει ᾿Αθηναγόρας, μεταξύ πλείστων ἄλλων εἶχεν εἴπει καί τά ἑξῆς: "᾿Απατώμεθα καί ἁμαρτάνομεν, ἐάν νομίζωμεν, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τόν Μουσουλμανισμόν διά νά φθάσουν εἰς τόν Θεόν των καί ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί (ἐκ τῶν δηλώσεών του. ᾿Ιδέ ᾿Ορθόδ. Τύπος φ. 94/Δεκ. 1968) γενόμενος οὕτως ἐκτός ἀπό αἱρετικός καί παναιρετικός καί ἀποστάτης.
Οὕτω πράττει καί ὁ κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, σημερινός προκαθήμενος τοῦ Φαναρίου κύριος ἤ δόκτωρ Βαρθολομαῖος ᾿Αρχοντώνης. Οὗτος, μετά τήν ἀτελεύτητον σειράν τῶν ἀλλεπαλλήλων περί τήν πίστιν ὀλισθημάτων του καί πτώσεών του, ὡς λ.χ. ἡ συμμετοχή του εἰς τό δαιμονικόν συνέδριον τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν" εἰς τήν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, μετά τήν προσφώνησιν τῶν μουσουλμάνων ὡς ἐν τῷ ἑνί Θεῷ ἀδελφῶν(!), μετά τήν προσκύνησίν του εἰς τόν βουδιστικόν ναόν τῆς Σεούλ, μετά τοῦ ἐκεῖ βουδιστοῦ ὁμολόγου του, δι᾿ ἅ καί δικαίως ἀπεδοκιμάσθη καί ἀναθεματίσθη ὑπό προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι τόν συνήντησαν τυχαίως εἰς τούς ῾Αγίους Τόπους, μετέβη τώρα καί εἰς τήν φωλεάν τοῦ θηρίου τῆς Παπικῆς αἱρέσεως, ἤτοι εἰς τό Βατικανόν διά νά προσκυνήση καί νά ἔχει "ἀδελφικήν συνεργασίαν" μέ τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν τῆς Ρώμης.
Μετά ἀπό ὅλα αὐτά πᾶς εὐσεβής καί ὀρθόδοξος χριστιανός ὀφείλει νά σκεφθῆ καί νά ἀποφασίση: Μέ τήν ᾿Ορθοδοξίαν ἤ μέ τήν αἵρεσιν; Μέ τούς ῾Αγίους, ἤ μέ τόν αἱρεσιάρχην Βαρθολομαῖον; Μέ τήν ἀλήθειαν ἤ μέ τό ψεῦδος; Μέ τόν Χριστόν ἤ μέ τόν διάβολον; Πρέπει δέ νά ἀποφασίση τώρα!
῾Ο κ. Βαρθολομαῖος, μετά τά ὅσα διέπραξε μέχρι τώρα εἰς τό Βατικανόν, καί ἀλλαχοῦ, θά μεταβῆ τώρα καί εἰς τήν Θεσσαλονίκην, διά νά ἐπικυρώση διά μίαν ἀκόμη φοράν τά μέχρι τοῦδε γενόμενα κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας προδοτικά του ἔργα, μάλιστα δέ τάς προσφάτους φρικώδεις δηλώσεις του περί ῾Ελλήνων καί Τούρκων καί περί τῶν ῾Εβραίων τῆς Θεσσαλονίκης. Διά τοῦτο ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ ᾿Απόστολος τῆς ἀγάπης λέγει:  "εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν μή φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε· ὁ δέ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς"  (᾿Ιωάν. Β' 6-11).
Βλέπομεν, λοιπόν, ὅτι μέ τήν παρουσίαν τοῦ Βαρθολομαίου εἰς τήν Θεσσαλονίκην δέν θά τιμηθῇ, ἀλλά θά βεβηλωθῇ ἡ πόλις ὑπό τῶν ἀθετούντων τήν ἐντολήν, ἀτιμαζομένων οὕτω καί ὑβριζομένων τῶν ῾Αγίων Της, καί δή τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος σθεναρῶς ἠγωνίσθη κατά τῆς παπικῆς κακοδοξίας καί κατά τοῦ Πάπα, δηλαδή ἐναντίον αὐτοῦ τόν ὁποῖον ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ "ἁγιώτατον ἐν Χριστῷ ἀδελφόν του", καί μετά τοῦ ὁποίου συμπροσεύχεται καί συλλειτουργεῖται.
 ῾Ο ἐχθρός καί πολέμιος τῆς ᾿Ορθοδοξίας κ. Βαρθολομαῖος ᾿Αρχοντώνης εἲναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ εἰς τήν Θεσσαλονίκην καί εἰς ὅλην τήν  ῾Ελλάδα. ῾Η ᾿Ορθοδοξία ἀπαιτεῖ ΝΑ ΜΗ ΠΑΤΗΣΗ ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἰς τό εὐλογημένον ῾Ελληνικόν ἔδαφος καί μάλιστα εἰς τήν πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης.  ΝΑ ΜΗ ΒΕΒΗΛΩΘΗ ἡ ἁγιοτόκος Θεσσαλονίκη, ἵνα μή ὀργισθοῦν οἱ προστάται αὐτῆς ἅγιοι, Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, Γρηγόριος Παλαμᾶς κλπ. ἀπό τήν παρουσίαν τοῦ κ. Βαρθολομαίου καί τῶν ὁμοίων του.  Η ΘΕΙΑ ΟΡΓΗ διά τά καμώματα τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἔχει ἤδη ἐκδηλωθῆ σαφῶς καί παλαιότερον ἀπό τάς θεομηνίας καί τάς πλημμύρας, αἱ ὁποῖαι ἐξέσπασαν κατά προηγουμένην ἐπίσκεψιν τοῦ κ. Βαρθολομαίου εἰς τήν Δωδεκάνησον, ἀλλά καί ἀπό τούς δύο κεραυνούς, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν (ἕνας διά τόν καθένα) ἐπί τῶν κεφαλῶν τοῦ Βαρθολομαίου καί τοῦ Πάπα, κατά τό τελευταῖον συλλείτουργόν των εἰς τό Βατικανόν.
ΑΠΟΜΕΝΕΙ τώρα ἡ ἀντίδρασις τῶν ἀνθρώπων, τῶν εὐσεβῶν καί ᾿Ορθοδόξων χριστιανῶν. Διότι πρέπει, εἲναι ἀπαίτησις τῶν καιρῶν, εἲναι ἀπαίτησις τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἵνα μή θρηνήσωμεν νέας καταστροφάς ὁ κ. Βαρθολομαῖος ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ. ᾿Αφοῦ τόν ἀναπαύει ὁ παπισμός καί ὁ Πάπας νά πάη εἰς τό Βατικανόν καί ὡς ἄλλος ἐξωμότης Βησσαρίων ἀς γίνη καί Καρδινάλιος. ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΣΙΝ.

Τό παρόν ἄρθρον ἐδημοσιεύθη διά πρώτην φοράν τόν Σεπτ. τοῦ 1997 εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 312 τεῦχος «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ». Ἐπαναδημοσιεύεται σήμερον Δευτέρα 30 Ἰουνίου 2008 (ν.ἡ.) μετά τήν εἴδησιν, ὅτι χθές ἐγένετο «κοινή λειτουργία ἀπό τόν Πάπα καί τόν Πατριάρχη στήν μνήμη τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου». καί ὅτι «Μήνυμα ἑνότητας τῶν Ἐκκλησιῶν ἔστειλαν ἀπό κοινοῦ ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ καί ὁ Οἱκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, κατά τούς χθεσινούς ἑορτασμούς τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης στήν μνήμη τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου... Σέ αὐτό τό πνεῦμα οἱ δύο Προκαθήμενοι ἀπήγγειλαν μαζί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως στά ἑλληνικά.... Ἦταν ἡ δεύτερη φορά πού ὀ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμμετεῖχε στόν ἑορτασμό τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου». (ΣΙΤΥ ΠΡΕΣΣ, 30 Ἰουνίου 2008). Δέν χρειάζεται νά προσθέσωμεν τίποτα περισσότερον. Ὅ,τι ἐγράψαμεν τότε (1997) ἰσχύει καί σήμερον. Διότι τίποτα δέν ἄλλαξε, ἁπλῶς άποκαλύπτεται περισσότερον ὁ ἀντίχριστος οἰκουμενισμός πού ἔκαμε τήν ἐμφάνισίν του ἐπισήμως τό 1920.  Ποῖος πλέον δέν διακρίνει «τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ...» «νά ἴσταται καθήμενον ἐν τόπω ἁγίω». Μακάρι νἀ ἐξυπνήσουν καί νά μετανοήσουν οἱ ψευδοπαλαιοημερολογῖται καί οἱ νεοημερολογῖται οἰκουμενισταί (ὅσοι ἐμμέσως ἤ ἀμέσως ἐξαρτῶνται ἀπ’ αὐτόν) καί  νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπ’ αὐτοῦ, ἕως καιρός ἐστίν.