ΠΕΡΙ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ

«Μέ ὅλα, μέ τά βλέμματα, φορέματα, τό βάδισμα, τούς καλλωπισμούς κλπ. φανερώνεται καί ἡ σωφροσύνη καί ἡ ἀσέλγεια. Ὅλαι δηλαδή αἱ κινήσεις τοῦ σώματος καί τῶν αἰσθητηρίων ὀργάνων του εἶναι κήρυκες τῆς ψυχῆς πού κατοικεῖ ἐντός τοῦ σώματος. Καί ὅπως ἀκριβῶς οἱ ζωγράφοι, ἀφοῦ ἀναμίξουν τά χρώματα, ζωγραφίζουν τίς εἰκόνες, ἔτσι καί οἱ κινήσεις τῶν μελῶν τοῦ σώματος καί ἡ ἐνδυμασία θέτουν πρό τῶν ὀφθαλμῶν μας τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ψυχῆς» (Ἱερός Χρυσόστομος Ε.Π.Ε. 8, 338-340).
Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι ἡ ἐστολισμένη, βαμμένη, καλλωπισμένη καί ἀσέμνως ἐνδεδυμένη γυνή, ὅταν εἰσέρχεται εἰς τόν Ναόν, δημιουργεῖ σκάνδαλον καί ἀντί εὐλογίας ἐπισύρει τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ.
«Ἡ ἐνδυμασία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο γελάει καί τό βάδισμά του φανερώνει τόν χαρακτῆρά του» (Σοφία Σειράχ ΙΘ, 30).
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός διηγεῖται ὅτι μιά ἡμέρα ἕνας ἀσκητής ἐβάδιζε μαζί μέ ἕναν Ἅγιο Ἄγγελο, καί ἀφοῦ ἐπέρασαν πρῶτα ἀπό ἕνα ψόφιο σκυλί, μετά συνάντησαν μίαν καλλωπισμένην νέαν. Μόλις τήν εἶδε ὁ Ἅγιος Ἄγγελος ἔπιασε τήν μύτην του. Καί ὅταν τόν ἐρώτησεν ὁ ἀσκητής, γιατί ἔπιασε τήν μύτην του εἰς τήν θέαν τῆς νέας καί ὄχι ὅταν εἶδαν τό ψόφιο σκυλί, ἀπήντησεν ὁ Ἅγιος Ἄγγελος ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡ βρώμα τοῦ σκυλιοῦ δέν εἶναι τίποτε ἐμπρός εἰς τήν δυσωδίαν, τήν ὁποίαν ἀναδύουν αἱ ψυχαί καί τά σώματα τῶν ἀσέμνων καί ὑπερηφάνων καλλωπισμένων γυναικῶν».
«Εἶναι βδελυκτή ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅποια γυναῖκα φοράει ἀνδρικά ροῦχα (παντελόνια)» (Δευτερονομίου ΚΒ, 5).

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ

Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐπιβάλλουν εἰς τούς χριστιανούς, νά ἐρευνοῦν καλά διά τήν πίστιν καί τήν πολιτείαν τῶν ποιμένων των, εἰς τούς ὁποίους θά ἐμπιστευθοῦν τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των, καί νά ξεχωρίζουν τούς καλούς ἀπό τούς κακούς ποιμένας, διά νά μή πλανηθοῦν καί κολασθοῦν:
«Ἐάν οὖν ἴδης ἀδελφέ, ὅτι ἔχει σχῆμα σεμνοπρεπές, μή πρόσχης ὅτι ἐνδέδυται κώδιον προβάτου, ὅτι ὄνομα ἔχει πρεσβυτέρου ἤ ‘Επισκόπου ἤ διακόνου ἤ ἀσκητοῦ, ἀλλά τάς πράξεις αὐτοῦ περιέργασαι΄ εί ἐστί σώφρων, εἰ ἐστί φιλόξενος, ἤ ἐλεήμων, ἤ ἀγαπητικός, ἤ ἐν προσευχαῖς καρτερικός, ἤ ὑπομονητικός. Εἰ ἔχει κοιλίαν θεόν, καί τόν φάρυγγα ἄδην, νοσῶν χρήματα καί καπηλεύων τήν θεοσέβειαν, ἄφες αὐτόν΄ οὐ γάρ ἐστί ποιμήν ἐπιστημονικός, ἀλλά λύκος ἁρπακτικός. Εἰ δέ οἶδας τά δένδρα δοκιμάζειν ἀπό τῶν καρπῶν, ποῖα ἐπί τῆ φύσει, τῆ γεύσει, τῆ ποιότητι, πολλῶ μᾶλλον ἀπό τῶν ἔργων ὀφείλεις δοκιμάζειν τούς Χριστεμπόρους, ὅτι φοροῦντες φημάριον εὐλαβείας, ψυχήν κέκτηνται διαβολικήν. Εἰ δέ καί ἀπό ἀκανθῶν οὐ συλλέγεις σταφυλάς, ἤ ἀπό τριβόλων σῦκα, τί ὑπολαμβάνεις, ὅτι ἀπό παραβατῶν ἔχεις τι ἀγαθόν ἀκοῦσαι, ἤ ἀπό προδοτῶν μαθεῖν τι χρήσιμον; ‘Εκείνους τοίνυν ἀποστρέφου ὡς λύκους Ἀραβικούς, καί ἄκανθας παρακοῆς καί τριβόλους ἀδικημάτων καί δένδρα πονηρά. ‘Εάν ἴδης συνετόν, κατά τήν συμβουλεύουσαν σοφίαν, ὄρθριζε πρός αὐτόν καί σταθμούς θυρῶν αὐτοῦ ἐκτριβέτω ὁ ποῦς σου, ἵνα παρ’ αὐτοῦ διδαχθῆς νόμου σκιαγραφήματα, καί χαρίτων δωρήματα. Οὔτε δέ λόγος σοφιστικός, ἤ σχῆμα ἐπιθετικόν εἰσάγουσι εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλά πίστις τελεία καί ἀπερίεργος μετά τῆς ἐναρέτου καί διαλαμπούσης προνοίας» (Μ. ‘Αθανασίου περί Ψευδοπροφητῶν ΒΕΠΕΣ 33, 197).
«Βαδίζοντες δέ τήν ἀπλανῆ καί ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμόν μέν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα μή τόν αἰσθητόν, ἀλλά τόν νοητόν΄ οἷον ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός. Ὁμοίως καί ἡ χείρ ὁ διάκονος, ἐάν ἀνάξιον τι πράττῃ, χωριζέσθω τοῦ θυσιαστηρίου» ( Μ. ‘Αθανασίου ΒΕΠΕΣ 33, 199).
«Ἄν μέν γάρ ἐπιτρέχων τις ἐκ φιλαρχίας δράξηται τῆς ποιμαντικῆς ράβδου, μισητός καί ἀπόπτυστος Θεῶ, οὔτε σώζων, οὔτε σωζόμενος. Ἄν δέ κληθείς δι’ ὑπακοήν Θεοῦ δέξηται τήν προστασίαν καί φίλος Θεῶ καί σώζων καί σωζόμενος ἀποδειχθήσεται» (Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου PG. 99, 1432 A).
«Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν, καί τοσοῦτο μᾶλλον ὅσον ἄν σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποιμένας ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι΄ μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθεία καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, ΕΠΕ 3,608).
«Οἰκ ἔστι γάρ ἐν λόγοις ὁ ἀγών, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν, οὐδέ ρητῶν καί ἀποδείξεων ὁ καιρός΄ πῶς γάρ ἐν οὕτω διεφθαρμένοις κριταῖς; ἀλλά δεῖ τούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν ἔργοις αὐτοῖς γενναίως παρατετάχθαι καί πάντα κίνδυνον ἑτοίμους εἶναι παθεῖν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας καί τοῦ μή τῆ κοινωνία χρανθῆναι τῶν ἀσεβῶν» (Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελλοπονησιασκά, τόμος Α, σελ. 20).