ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΑΘΟΥΝΤΟΣ

Ὁ ἅγιος Τύχων ἔζησε ἐπί βασιλείας ‘Αρκαδίου καί ‘Ονωρίου κατά τό ἔτος 400, ἔχων δέ γονεῖς εὐσεβεῖς καί φιλοχρίστους ἀφιερώθη ὑπ’ αὐτῶν εἰς τόν Θεόν καί ἔμαθε τά ἱερά γράμματα. Ὅθεν ἀφοῦ ἐμελέτησε ἀρκετά τάς ἁγίας Γραφάς, πρῶτον μέν ἔγινε ἀναγνώστης καί ἀνεγίνωσκε ἐν τῆ Ἐκκλησία τά θεῖα λόγια εἰς τόν λαόν. Ἔπειτα διά τήν ἐπιτηδειότητα τήν ὁποίαν εἶχεν εἰς ὅλα καί διά τήν καθαρότητα καί ἀκατηγόρητον ζωήν του, ἐχειροτονήθη διάκονος ἀπό τόν ἁγιώτατον Ἐπίσκοπον Ἀμαθοῦντος Μνημόνιον. Ἀφοῦ δέ ἐκεῖνος ἐτελεύτησεν, ἀνεβιβάσθη οὗτος εἰς τόν θρόνον τῆς ‘Επισκοπῆς ἀπό τόν μέγαν καί ἅγιον ‘Επιφάνειον τῆς Κύπρου. Ὅθεν διά τοῦ λόγου τῆς διδασκαλίας του ἐπέστρεψε μέν πολλούς ἀπό τήν πλάνην τῶν εἰδώλων εἰς τήν πρός Χριστόν πίστιν, πολλούς δέ ἑλληνικούς (εἰδωλολατρικούς) ναούς κατέστρεψε καί τά ἐν αὐτοῖς συνέτριψε εἴδωλα. Μέ τοιαῦτα λοιπόν κατορθώματα διαπρέψας ἀπῆλθε πρός Κύριον, θαύματα πολλά καί ζῶν καί μετά θάνατον ἐργασάμενος, ἀπό τά ὁποῖα εἶναι ἄξιον ἐδῶ νά διηγηθῶ ἕν ἤ δύο εἰς ἀπόδειξιν τῆς ἀρετῆς καί ἁγιότητος τοῦ θείου ἀνδρός. Ὅταν ὁ ἅγιος ἦτο νέος τόν διώρισε ὁ πατέρας του ὁ ὁποῖος ἦτο ἀρτοπώλης νά πωλάη τούς ἄρτους. ‘Εκεῖνος ὅμως ἀντί νά πωλάη τούς ἄρτους, τούς ἔδινε εἰς τούς πτωχούς δωρεάν. Ὅταν ἔμαθε τοῦτο ὁ πατέρας του ὠργίσθηκε πολύ, ἐπειδή ἀπό αὐτό τό ἐπάγγελμα ἔβγαζε τά πρός τό ζῆν τῆς οἰκογενείας του. Ὁ Τύχων ὅμως ἔλεγε εἰς τόν πατέρα του ὅτι τούς ἄρτους τούς δανείζει εἰς τόν Θεό, καί ὅτι ἔχει ἔγγραφον χρεωστικήν Ὁμολογίαν, ὅτι τούς ἔλαβεν ὁ Θεός. Καί ὦ τοῦ θαύματος. ‘Αμέσως ὁ λόγος τοῦ ἀγίου ἀποδείχθηκε ἀληθινός, δηλαδή οἱ ἀποθῆκες τοῦ πατέρα του βρέθηκαν γεμάτες, καί τό σιτάρι ἦτο πολύ περισσότερον ἀπό ἐκεῖνο πού ἔφεραν ἀπό τό ἀλώνι. Αὐτό τό θαῦμα εἶναι πράγματι μεγάλο θαῦμα, ἀλλά παρόμοιο θαῦμα ἔγινε καί ἀπό ἄλλους ἁγίους, διότι ποτέ ὁ Θεός δέν σταμάτησε νά δίνη εἰς τούς ἀνθρώπους πού τόν ἀγαποῦν σιτάρι καί ἄλλα πλούσια ἀγαθά διά νά τά κάμνουν ἐλεημοσύνη εἰς τούς πτωχούς. ‘Αλλά τό μεγαλύτερον θαῦμα, τό ὁποῖον ἔγινε ἀπό τόν ἅγιο διά νά δοξασθῆ τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἑξῆς: Ὁ ἅγιος ἐφύτευσε ἕνα κλῆμα, τό ὁποῖον ἀμέσως ἔκαμε ρίζες, ἐβλάστησε φύλλα καί παρευθύς ἄνθησε καί ἔκαμε σταφύλια ὥριμα καί γλυκά, εἰς μίαν ἐποχήν μάλιστα κατά τήν ὁποίαν σέ κανένα ἄλλο μέρος τῆς Κύπρου δέν ἔχουν γίνει τά σταφύλια. Καί τό παράδοξον τοῦτο εἶναι: Τό κλῆμα τό ὁποῖον φυτεύθηκε ἀπό τόν ἅγιο, ἔχει μέν σταφύλια ἄωρα, ὅταν ὅμως ἀρχίζει ἡ θεία Λειτουργία κατά τήν ἑορτήν τοῦ ἁγίου, τά ἄωρα σταφύλια τοῦ κλήματος ἀρχίζουν νά μαυρίζουν καί νά ὡριμάζουν. Καί ὅταν τελειώνει ἡ θεία Λειτουργία, τότε καί τά σταφύλια γίνονται ὥριμα, «γλυκύτατα καί εἰς τό φαγεῖν χρησιμώτατα». ( Διασκευή ἀπό τόν Συναξαριστή τοῦ Κ. Δουκάκη «Καλοκαιρινή»1893).

ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΚΥΠΡΩ ΑΓΙΩΝ

Τήν 16ην ‘Ιουνίου ἐ.ἔ. εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ι.Ν. Δημητρίου ‘Αχαρνῶν, ἐτελέσθη ἱερά ‘Αγρυπνία εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ ἁγίου Τύχωνος ‘Επισκόπου ‘Αμαθοῦντος Κύπρου, καθ’ ἥν ἐμνημονεύθησαν καί πάντες οἱ ἐν Κύπρῳ διαλάμψαντες ἅγιοι. Τοῦτο ἐγένετο εἰς τά πλαίσια ἀποφάσεως τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς (τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), ἡ ὁποία ἐλήφθη μετά τήν ποιμαντικήν ἐπίσκεψιν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου εἰς Κύπρον, νά τιμᾶται παρά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἡ μνήμη τῶν διαλαμψάντων ἐν Κύπρῳ Ἁγίων ἐπί τό ἐπισημώτερον, ἡ δέ Σύναξις αὐτῶν νά τελῆται εἰς ἡμερομηνίαν ἡ ὁποία θά προσδιορίζεται ὑπό τῆς Μητροπόλεως εἰς τόν Ι. Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα, ὥστε μετά τοῦ ἐπίσης Κυπρίου ἁγίου Σπυρίδωνος, νά πρεσβεύουν εἰς τόν Θεόν νά ἐνδυναμώνη τό «μικρόν ποίμνιον» καί τήν γνησίαν ὀρθόδοξον ἱεραποστολήν εἰς Κύπρον, τώρα μάλιστα πού, μετά τήν πτῶσιν ἐκ τῆς Ὁμολογίας τῶν ἐκεῖ ἱερέων πλήν ἑνός, ἔχουν ἀνάγκην τῆς ἄνωθεν βοηθείας διά νά συνεχίζουν τόν ὑπέρ τῆς ‘Αληθείας καί τῆς Γνησίας ‘Ορθοδοξίας Ἀγῶνα.

ΤΙΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΨΕΥΣΤΗΣ;

«Παιδία ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι΄ ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ’ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν΄ εἰ γάρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἄν μεθ’ ἡμῶν΄ ἀλλ’ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσί πάντες ἐξ’ ἡμῶν. καί ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπό τοῦ ἁγίου, καί οἴδατε πάντα. οὐκ ἔγραψα ὑμῖν ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἀλήθειαν, ἀλλ’ ὅτι οἴδατε αὐτήν, καί ὅτι πᾶν ψεῦδος ἐκ τῆς ἀληθείας οὐκ ἐστίν. τίς ἐστίν ὁ ψεύστης, εἰ μή ὁ ἀρνούμενος ὅτι Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτός ἐστίν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τόν πατέρα καί τόν υἱόν. πᾶς ὁ ἀρνούμενος τόν υἱόν οὐδέ τόν πατέρα ἔχει. Ὑμεῖς οὖν ὅ ἠκούσατε ἀπ’ ἀρχῆς ἐν ὑμῖν μενέτω. ἐάν ἐν ὑμῖν μείνη ὅ ἀπ’ ἀρχῆς ἠκούσατε, καί ὑμεῖς ἐν τῶ υἱῶ καί ἐν πατρί μενεῖτε. καί αὕτη ἐστίν ἡ ἐπαγγελία ἥν αὐτός ἐπηγγείλατο ἡμῖν, τήν ζωήν τήν αἰώνιον. Ταῦτα ἔγραψα ὑμῖν περί τῶν πλανώντων ὑμᾶς, καί ὑμεῖς τό χρίσμα ὅ ἐλάβετε ἀπ’ αὐτοῦ ἐν ὑμῖν μένει, καί οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκη ὑμᾶς΄ ἀλλ’ ὡς τό αὐτό χρίσμα διδάσκει ὑμᾶς περί πάντων, καί ἀληθές ἐστι καί οὐκ ἔστι ψεῦδος, καί καθώς ἐδίδαξεν ὑμᾶς, μενεῖτε ἐν αὐτῶ. Καί νῦν τεκνία, μένετε ἐν αὐτῶ, ἵνα ὅταν φανερωθῆ ἔχωμεν παρρησίαν καί μή αἰσχυνθῶμεν ἀπ’ αὐτοῦ ἐν τῆ παρουσία αὐτοῦ, ἐάν εἰδῆτε ὅτι δίκαιός ἐστίν, γινώσκετε ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τήν δικαιοσύνην ἐξ’ αὐτοῦ γεγέννηται.» (Α ‘Ιω. 2,18-29)

ΚΑΚΟΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑ

«Χείρων γάρ ἡ κακοπιστία τῆς ἀπιστίας» (Ἅγιος ‘Επιφάνιος ‘Επίσκοπος Σαλαμῖνος Κ ύπρου, ΕΠΕ, 74, 55).