ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

‘Εξομολογήθηκες καί κοινώνησες συγχαρητήρια. Εὔχομαι τά θεῖα μυστήρια νά ζωογονήσουν τό πνεῦμά σου, νά φέρουν τήν καρδιά σου πιό κοντά στόν Θεό, νά δώσουν νόημα στήν ζωή σου καί νά ὀχυρώσουν τήν ψυχή σου, γιά νά μπορέσης ἀποκρούοντας ἀποτελεσματικά τίς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ, νά εὐαρεστήσεις τόν Θεό. Πάνω ἀπ’ ὅλα πάντως εὔχομαι καί ἐλπίζω νά βιώνεις τήν χαρά τῆς σωτηρίας πού ἔφερε ὁ ‘Ιησοῦς Χριστός. Γιατί ὁ Χριστός εὑρίσκεται τώρα μέσα σου. Καί ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ σωτηρία.
Κάποτε ταξείδευε ὁ Κύριος μέ τούς μαθητές του στήν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας. Ξέσπασε, ὅμως, ἀνεμοθύελλα καί τό πλοῖό τους κινδύνευε. Στό μεταξύ ὁ Ἰησοῦς εἶχεν ἀποκοιμηθῆ. Οἱ ἀπόστολοι Τόν ξύπνησαν φοβισμένοι. «Δάσκαλε, δάσκαλε, χανόμαστε»!, φώναξαν. Ἐκεῖνος τότε ἐπετίμησε τόν ἄνεμο καί τήν τρικυμία καί ἔγινε γαλήνη. Ὕστερα εἶπε στούς μαθητές Του: «Ποῦ εἶναι ἡ πίστις σας;» (Λουκᾶ 8, 22-25).
Ὅποιος ἔχει πίστη στόν Χριστό, ὅποιος εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό, δέν πρέπει νά φοβᾶται. Ὁ Χριστός, λοιπόν, εἶναι τώρα μαζί σου! Μή φοβᾶσαι μήτε τήν ἐσωτερική, μήτε τήν ἐξωτερική ταραχή. Κράτα ζωντανή τήν πίστη σου στόν Κύριο καί στήν βοήθειά Του, καί ἡ καρδιά σου θά πεῖ μέ βεβαιότητα: «Καί ἄν ἀκόμα πορευθῶ, Κύριε, μέσ’ ἀπό μέρη πού τά σκιάζει ὁ κίνδυνος τοῦ θανάτου δέν θά φοβηθῶ ὅτι μπορεῖ νά πάθω κάτι κακό, γιατί ‘Εσύ εἶσαι μαζί μου» (Ψαλμ. 22,4). Ὅλοι ὅσοι κοινωνοῦν μποροῦν νά ψάλλουν: «Ὃ ἅγιος τῶν δυνάμεων εἶναι μαζί μας. Βοηθός μας εἶναι ὁ Θεός τοῦ Ἰακώβ»(Ψαλμ. 45,8).
Τώρα πού ἔχεις ἀνακαινισθεῖ ἀπό τήν θεία Χάρι, τώρα πού ἔχεις ἐνισχυθεῖ ἀπό τό θεῖον ἔλεος, τώρα πού ἔχεις ἀλλοιωθεῖ ἀπό τήν θεϊκή παρουσία, βάδισε στόν δρόμο τοῦ Κυρίου, πού διάλεξες μέ τόση φιλοτιμία. Βάδισε σ’ αὐτόν τόν δρόμο ὡς τό τέλος τῆς ζωῆς σου, ἔχοντας ὡς βακτηρία στήν πορεία σου τήν ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίσου ἐπίμονα νά κρατᾶς στό νοῦ σου τόν Θεό, ὥσπου ἡ μνήμη Του νά μή σ’ ἐγκαταλείπει πιά. Ὁ Κύριός μας βρίσκεται σέ κάθε τόπο καί σέ κάθε στιγμή μαζί μας, δίπλα μας, μέσα μας. ‘Εμεῖς ὅμως δέν εἴμαστε πάντα μαζί Του, γιατί δέν τόν θυμώμαστε. Γι’ αὐτό ἄλλωστε κάνουμε καί πράγματα πού ποτέ δέν θά κάναμε, ἄν τόν θυμώμασταν. Ἀγωνίσου, λοιπόν, ν’ ἀποκτήσης τήν εὐλογημένη αὐτή συνήθεια. Δέν χρειάζεται παρά θέληση κι’ ἐπιμονή. Καί δέν ἔχεις παρά ἁπλῶς νά θυμᾶσαι πώς ὁ Κύριος εἶναι κοντά σου, βλέπει τί κάνεις καί γνωρίζει τί σκέπτεσαι. Στήν ἀρχή θά δυσκολευτεῖς λίγο νά κρατήσεις μέσα σου ἀμετάπτωτη αὐτή τήν σκέψη. Μέ τόν καιρό καί μέ τήν προσπάθεια ὅμως, θά συνηθίσεις νά τήν κρατᾶς. Σιγά – σιγά θά γίνη μόνιμο βίωμά σου. Καί τότε θά δεῖς τήν λυτρωτική ἐπίδρασή της στήν ψυχή σου, πού θά πλημμυρίσει ἀπό εὐλάβεια καί θεῖο φόβο.
‘Εμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, γιά τήν εὐκολότερη ἀπόκτηση τῆς ἀδιάλειπτης μνήμης τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε μία εἰδική μέθοδο, τήν ἐπανάληψη τῆς σύντομης προσευχῆς «Κύριε ἐλέησον» ἤ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἤ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν». Ἄν ποτέ δέν ἔχεις ἀκούσει γι’ αὐτή τήν προσευχή, πού λέγεται εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, κι’ ἄν ποτέ δέν τήν ἔχεις κάνει, ἄρχισε ἀπό τώρα νά τήν ἐπαναλαμβάνεις. Ὅταν κάθεσαι, ὅταν βαδίζης, ὅταν ἐργάζεσαι, ὅταν τρῶς, ἀκόμα καί ὅταν βρίσκεσαι στό κρεββάτι, λέγε χωρίς διακοπή καί μέ προσήλωσι τῆς προσοχῆς στίς λέξεις: «Κύριε ‘Ιησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με». Ἔπειτα ἀπό καιρό ἡ εὐχή θά στερεωθεῖ στή γλῶσσα καί στό νοῦ σου, κι’ ἔτσι θά ἐπαναλαμβάνεται μόνη της. Ἡ ἀδιάλειπτη αὐτή προσευχή ἀποτρέπει τήν διάχυση καί περιπλάνηση τῶν λογισμῶν, ἐμπνέει τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί συντηρεῖ τήν εὐλάβεια.
Νά εἶσαι εὐδιάθετη καί χαρούμενη τώρα πού μπαίνεις στό δρόμο τοῦ Κυρίου, τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν οὐράνια βασιλεία. Ὁ Χριστός καί ἡ πάναγνη Μητέρα Του νά σέ βοηθήσουν
(‘Από τό Βιβλίο «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» ἐπιστολές Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ ‘Εγκλείστου, Ἔκδοσις Ι. Μονῆς Παρακλήτου).

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

Τό ὄνομα Χριστιανός εἶναι παράγωγον τοῦ ὀνόματος Χριστός. Αἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (ΙΑ, 26) ἀναφέρουν ὅτι στήν ‘Αντιόχεια ἐχρησιμοποιήθη διά πρώτην φοράν τό ὄνομα «Χριστιανός». «Χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν ‘Αντιοχείᾳ τούς μαθητάς χριστιανούς. Τοῦτο κατά τόν Ἐκκλησιαστικόν ἱστορικόν συγγραφέα Εὐσέβιον Καισαρείας (Βιβλ. Β, 2) συνέβη τήν ἐποχήν τοῦ αὐτοκράτορος Τιβερίου (14-37 μ.Χ.). Γράφει ἐπακριβῶς ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας: «Τιβέριος οὖν, ἐφ’ οὗ τό τῶν χριστιανῶν ὀνομα εἰς τόν κόσμον εἰσελήλυθεν» (= ὁ Τιβέριος, λοιπόν, ἐπί τοῦ ὁποίου εἰσῆλθεν τό ὄνομα τῶν χριστιανῶν εἰς τόν κόσμον).