ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΧΑΡΑΣ

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό εἶναι μία: Ἡ Νοερά προσευχή! Ἡ νοερά προσευχή ἔχει μεγάλη δύναμη. Ἔχει διάφορες βαθμῖδες. Ἡ πρώτη εἶναι ἁπλῶς νά λέγη κανείς τά λόγια: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν». Σέ κανένα δέν εἶναι δύσκολο νά λέγη τά λόγια αὐτά. Καί ἡ ὠφέλεια εἶναι τεράστια. Εἶναι τό πιό δυνατό ὅπλο στόν πόλεμο κατά τῶν παθῶν.
Μιά ψυχή εἶναι ὑπερήφανη. Μιά ἄλλη τήν μαστίζουν οἱ αἰσχροί λογισμοί. Τίποτε δέν βλέπει! Καί ὅμως ἡ σκέψη περιπλανιέται καί ἀσωτεύει! Μιά ἄλλη φθονεῖ καί δέν ἔχει δύναμη νά πολεμήση τό πάθος. Ποῦ νά τήν βρῆ; Μόνο στήν Νοερά Προσευχή.!
Ὁ ἐχθρός μας κάνει τά πάντα γιά νά μᾶς ἀπομακρύνη ἀπό τήν νοερά προσευχή. Μᾶς συμβουλεύει δόλια: «Τί ἀνοησία νά ἐπαναλαμβάνει κανείς ὅλο τό ἴδιο πράγμα, καί μάλιστα ὅταν οὔτε ἡ καρδιά, οὔτε ὁ νοῦς συμμετέχουν στήν προσευχή αὐτή! Καλύτερα εἶναι νά τήν ἀντικαταστήσει κανείς μέ κάποια ἄλλη».
Μή τόν ἀκοῦτε. Λέει ψέμματα. Συνεχίσατε τόν ἀγῶνά σας νά λέτε τήν εὐχή. Καί δέν θά μείνη ἄκαρπος αὐτός ὁ ἀγώνας. Ὅλοι οἱ ἅγιοι δέν ἄφησαν ποτέ τήν εὐχή αὐτή. Τούς ἦταν τόσο ποθητή, ὥστε δέν τήν ἄλλαζαν μέ τίποτε! Ὅταν ἔβλεπαν τό νοῦ τους νά περιπλανᾶται «ἀφηρημένος» σέ κάτι ἄλλο, ἐστενοχωροῦντο καί ἀγωνίζονταν νά ξαναρχίσουν τήν εὐχή. Ὁ ἀγώνας τους αὐτός ἔμοιαζε μέ τόν πόθο πού ἔχει ὁ διψασμένος μετά ἀπό ἕνα ἁλμυρό φαγητό νά πιῆ νερό, γιά νά σβήση τήν δίψα του. Συμβαίνει μερικές φορές καί ὀ ἄνθρωπος γιά ἕνα χρονικό διάστημα δέν βρίσκει νερό διά νά χορτάση τήν δίψα του. Καί τότε ἡ δίψα ὅλο καί περισσότερο δυναμώνει! Καί γι’ αὐτό ὅταν τελικά βρῆ μιά πηγή, πίνει «τοῦ σκασμοῦ». Ἔτσι καί οἱ ἅγιοι διψοῦσαν νά «πιάσουν τήν εὐχή». Καί τήν ἔπιαναν μέ ἀγάπη φλογερή. Ἡ εὐχή μᾶς φέρνει κοντά στόν Χριστό.
(Ἀπό τήν ΣΤ ὁμιλία τοῦ Στάρετς Βαρσανουφίου, τήν 13 ‘Απριλίου 1913, μέ θέμα «Ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει», ἀπό τό βιβλίον «Στάρετς Βαρσανούφιος», Ἔκδοσις Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1991).

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΟΣ
ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΗΡΩΙΚΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ

Τό κλειδί τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς βρίσκεται στόν μέχρι τέλους ἀγῶνα διά τήν πνευματική ζωή, ἀλλά καί στόν ἀγῶνα γιά τήν ‘Αλήθεια. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς πού ἀγωνίσθηκε καί ἐνίκησε εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος.
Ὁ Μέγας Βασίλειος, μόνος καί ἐγκαταλελειμένος ἀπό ὅσους γέρνουν ἐδῶ καί ἐκεῖ σάν τά καλάμια, ἀπό τούς ἔχοντας «καλαμώδη φύσιν», ὅπως τούς χαρακτηρίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, στάθηκε ὄρθιος καί κράτησε ὄρθια καί ὀρθή τήν Ὀρθοδοξία. Ὁ αὐτοκράτορας Οὐάλης, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε τόν Ἀρειανισμό, εἶχε κάμψει τούς πάντες. Διότι εὕρισκε σέ ὅλους κάποιο ἀδύνατο σημεῖο γιά νά τούς πιέζη καί νά τούς κάμνει νά πονοῦν καί νά συμβιβάζωνται. Στόν Μέγα Βασίλειο, ὅμως δέν εὕρισκε εὐπαθῆ σημεῖα, δέν μποροῦσε νά βρῆ λαβές. Ὁ διάλογος πού ἔκαμε ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ αὐτοκράτορα Μόδεστος μέ τόν Μέγα Βασίλειο εἶναι μνημεῖο παρρησίας ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου.
- Γιά ποιό λόγο δέν ἀκολουθεῖς τήν ἴδια πίστη πού ἔχει καί ὁ βασιλιάς, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ὑποκλίθηκαν καί νικήθηκαν.
- Γιατί δέν τό θέλει αὐτό ὁ δικός μου βασιλιάς, νά προσκυνῶ δηλαδή ἕνα κτίσμα, ὅπως σεῖς δέχεσθε τό Χριστό.
- Καί δέν μᾶς ὑπολογίζεις καθόλου ἐμᾶς; Δέν θεωρεῖς σπουδαῖο πράγμα νά εἶσαι μέ τό μέρος μας;
- Δέν ἀρνοῦμαι τήν σπουδαιότητα τῆς θέσεώς σας. Δέν εἶσθε ὅμως καί ἀπό τόν Θεό ἀνώτεροι. Ὁ Χριστιανισμός δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν πρόσωπα, ἀλλά τήν πίστη.
Ἀκολουθοῦν ἀπειλές γιά δήμευση, ἐξορία, καί γιά βασανιστήρια, τά ὁποῖα καί πάλιν δέν ἔκαμψαν τό ἡρωϊκόν φρόνημα τοῦ ἀσκητοῦ Ἐπισκόπου.
Τί θά δημεύσης, ἀπαντᾶ, ἀφοῦ ὅλη μου ἡ περιουσία εἶναι μερικά βιβλία καί αὐτά ἐδῶ τά εὐτελῆ τρίχινα ράσα; Ὅπου κι’ ἄν μέ στείλης ἐξορία, μοῦ εἶναι τό ἴδιο. Ὅλη ἡ γῆ ἀνήκει στόν Θεό. Πατρίδα μας ἄλλωστε εἶναι ὁ οὐρανός. Ἐπάνω στή γῆ εἴμαστε περαστικοί διαβάται. Ὅσο γιά τά βασανιστήρια, μή τά προβάλλεις, γιατί τό σῶμά μου εἶναι τόσο ἀσθενικό, ὥστε στό πρῶτο κτύπημα θά πεθάνω. Αὐτό ὅμως δέν τό φοβᾶμαι, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι θά ἀπαλλαγῶ ἀπό τίς ταλαιπωρίες του, θά πάω καί πιό σύντομα κοντά στόν Θεό. Αὐτά ἀς τά ἀκούση καί ὁ βασιλεύς. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς».
Καί ὁ ὕπαρχος Μόδεστος ἐπεσφράγισε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος τήν νίκη ἑνός ἁπλοῦ ‘Επισκόπου ἐναντίον ἑνός πανισχύρου αὐτοκράτορα: Ἠττήμεθα βασιλεῦ, τοῦ τῆσδε προβεβλημένου τῆς Ἐκκλησίας. Νικηθήκαμε βασιλιά ἀπό τόν Προϊστάμενο αὐτῆς τῆς ‘Εκκλησίας.