ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Ἱεραποστολικόν, Ἑποικοδομητικόν καί Ἀντιαιρετικόν φυλλάδιον.
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 521 –  ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2006

ΔΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΥ

Ὑπό ‘Επισκόπου Κηρύκου

῾Ο μοναχός μέ τίς μετάνοιές, τίς νηστεῖές, τίς ἀγρυπνίες του "θεϊκῷ ἔρωτι πτερούμενος" στέλνει ἀκατάπαυστα προσευχές καί δεήσεις εἰς τόν Δημιουργό Θεό. Καί ὁ ἁγιογράφος, ὅπου καί νά βρίσκεται, καί μέσα στήν πολύβουη πόλι, ἀφοσιωμένος στήν δουλειά του, καθισμένος στό ταπεινό του σκαμνάκι, μεταρσιώνεται θά λέγαμε, στέλνει κι᾿ αὐτός μέ τό δικό του τρόπο δεήσεις καί ἀκατάπαυστες προσευχές στόν Θεό. ῎Οχι μέ λόγια, ἄν καί αὐτό γίνεται ὅταν εἶναι "μυημένος" στήν "καρδιακή προσευχή" τό "Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον με τόν ἀμαρτωλόν",  ἀλλά κυρίως μέ τό ἔργο του, τήν ἱερή εἰκόνα, πού εἶναι μιά προσφορά στόν Θεό.
Δέν εἶναι δικό του τό ἔργο, εἶναι "τά σά ἐκ τῶν σῶν" τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ. Καί γι αὐτό ἡ ἱερή αὐτή ἐργασία πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τήν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς, ἀπό τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, ἀπό τήν  καθαρότητα τοῦ νοῦ, δηλαδή ἀπό τήν ἐσωτερική ἄσκησι, τόν ἀγῶνα γιά κάθαρσι τῆς ψυχῆς καί τήν πνευματική ἀναζήτησι τοῦ Οὐρανοῦ, καρπός τῶν ὁποίων εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ πού τόν χαριτώνει καί τόν ἀγιάζει. ῾Ο ἁγιογράφος μέ τήν ἱερή ἐργασία του ἐμπιστεύεται τήν προσευχή του στούς ᾿Αγγέλους, γιά νά τήν ἐναποθέσουν ἐκεῖνοι στά πόδια τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός νά στείλη τήν δική Του Χάρι, τήν δική του πλούσια Δωρεά.
Μέσα ἀπ᾿ αὐτήν τήν πνευματική ἐργασία ὁ ἁγιογράφος ἀναδεικνύεται ἕνας μικρός ἱεραπόστολος, γιατί βάζει κι᾿ αὐτός ἕνα λιθαράκι στό οἰκοδόμημα τῆς Πίστεως τοῦ κάθε πιστοῦ, πού θά πάρη αὐτή τήν Εἰκόνα καί θά τήν ἔχη στόν ἀγῶνα τῆς πνευματικῆς του ζωῆς προστασία στίς δύσκολες στιγμές, καταφυγή καί δύναμι, καί διά τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως, ἡ ὁποία, κατά τήν διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας "ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει", θά ἔρχεται πιό κοντά στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ.
Οἱ εἰκόνες τῆς ᾿Ορθοδοξίας δέν μᾶς ἐξιστοροῦν μόνον τίς ᾿Αλήθειες τῆς Πίστεώς μας, δέν μᾶς ἑρμηνεύουν  μόνον τά θεοπαράδοτα δόγματα, ἀλλά καί μᾶς χειραγωγοῦν μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὥσπου νά φθάσουμε στό κατώφλι τοῦ Οὐρανοῦ, στήν Πόρτα τοῦ Παραδείσου καί ἀπό ἐκεῖ στό ἀνέσπερο φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί ἐκεῖ πλέον δέν θά ὑπάρχουν οἱ εἰκόνες αὐτές, θά ὑπάρχουν τά ζωντανά πρότυπα, οἱ ῞Αγιοι, καί ἐξαιρέτως τό πρῶτο καί μοναδικό πρότυπο, ὁ Χριστός. Διότι ἐκεῖ θά "βλέπουμε" ὄχι "ἐν ἐσόπτρῳ καί ἐν αἰνίγματι", ἀλλά ὅπως λέγει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος "πρόσωπο πρός πρόσωπο", καί "καθώς γέγραπται, ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὗς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἐνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αῦτόν" (Α' Κορ. Β, 9)