ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ
ΠΟΙΟΝ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

Α΄

Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος ὁ Μεδιολάνων λέγει πολύ χαρακτηριστικά: «Ἡ ἀληθής πίστις ἀγνοεῖ τήν δειλίαν». Διότι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν ἐλάβαμε πνεῦμα δειλίας, ἀλλά πνεῦμα ἀγωνιστικότητος ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως: «Ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας» καί «Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεωςς εἶναι μηνύματα τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀντιστοίχως. Γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ ἀγωνιστικότης, καί τοῦ ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ ὁ ὑπέρ τῆς πίστεως ζῆλος. Εἶναι χαρακτηριστικά τά λόγια τοῦ ὑπερμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχου Κων/πόλεως Γερμανοῦ τοῦ Β΄, άπευθυνομένου πρός τούς Κυπρίους, οἱ ὁποῖοι ἐκινδύνευον ἀπό τούς λατινοφρονήσαντας: «Σεῖς λαέ περιούσιε τοῦ Χριστοῦ, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσιθε… ἐλέγχοντες τούς τήν εὐσέβειαν παραποιοῦντας, μηδέν τῶν ὀρθῶν δογμάτων καταπροδίδοντες… πᾶσαν θλίψιν βιοτικήν καί πᾶσαν ζημίαν, χαράν καί κέρδος ήγούμενοι, ἵνα μόνον ἐν ὑμῖν ἄσυλος διαφυλαχθείη ὁ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως θησαυρός».
Ὁ ἀγών, ὁ ζῆλος ὑπέρ τῆς ἀληθοῦς πίστεως καί ἡ ἀγωνία διά τήν Ὀρθοδοξίαν πρέπει νά εἶναι τό μοναδικόν μέλημα τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Οἱ ἀληθεῖς χριστιανοί στοιχοῦν εἰς τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θεολόγου, ὅστις λέγει: «Αὐτήν τήν πίστιν τήν ἐδιδάχθην παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων. Αὐτήν τήν πίστιν (τήν ὀρθόδοξον) τήν ἐδίδαξα πάντα καιρόν καί διδάσκων οὐ παύσομαι, μέ αὐτήν τήν πίστιν ἐγεννήιθην, μἐ αὐτήν τήν πίστιν καί θά ἀποθάνω».
Ὅσοι δέν ἐβίωσαν τό μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν ἔχουν τήν δύναμιν νά ἀγωνισθοῦν ὑπέρ Αὐτῆς. Μόνον οἱ ἀληθεῖς ὁρθόδοξοι γνωρίζουν νά ἀγωνίζωνται. Οὗτοι δέν παραμένουν εἰς τά βλεπόμενα, συλλαμβάνουν μέ τόν δέκτην τῆς ψυχῆς των τά μή βλεπόμενα καί ἔκθαμβοι ἀτενίζουν τό ἀθέατον πνευματικόν κάλλος τῆς Ὀρθοδοξίας τό «πολυτελές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κάλλος» ὅπως τό ὀνομάζει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Πέραν τῆς κατά κόσμον φαινομένης ἀδυναμίας, τῆς πενίας καί τῆς ἀσθενείας της, ἡ Ὀρθοδοξία κρύπτει τό ἀτίμητον πνευματικόν της κάλλος. «Ἡ δύναμις τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν άσθενείᾳ τελειοῦται».
Διά νά ἐννοήσουμε ὅμως καλύτερα τήν ὑψίστην σημασίαν τοῦ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί κατά τῶν αἱρέσεων άγῶνος, ἄς ἐπιμείνωμεν ὀλίγον περισσότερον στό νόημα τῆς Ὀρθοδοξίας. ῾Η Ὀρθοδοξία εἶναι κατά τόν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας «διδασκαλεῖοπ ἔχουσα τόν Νυμφίον μόνον διδάσκαλον».
Ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ ἔχομεν βεβαίαν τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεώς μας. Ἡ ᾽Ορθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι «ὁ Παράδεισος τοῦ μεγάλου Βασιλἐως», «ἡ πόλις τοῦ Ἁγίου Βασιλέως» «ἡ Νύμφη τοῦ Ἀσπίλου Χριστοῦ» «ἡ Παρθένος ἡ ἁγνή, ἡ ἐκ δεξιῶν τοῦ Βασιλέως ἡ μηδέν σκοτεινόν ἔχουσα». Ἡ Ὀρθοδοξία ὀρθοτομεῖ πάντοτε τόν λόγον τῆς εὐθείας καί βασιλικῆς ὁδοῦ.
Αὕτη διεφύλαξεν ἀλώβητον τό ἱερόν σύμβολον τῆς πίστεως καί διετήρησεν ἀνόθευτον τό ἀρχαῖον ἐκκλησιαστικόν πολίτευμα. Διότι αὕτη κηρύσσει: «Τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα καί τῶν Πατέρων τά δόγματα», διά τῶν ὁποίων «ἐσφράγισε τήν μίαν πίστιν», τήν ὁρθόδοξον πίστιν, «ὁρθοτομοῦσα καί δοξάζουσα τό μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας».
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες βλέποντες τό ἄρρητο κάλλος τῆς Ὀρθοδοξίας έγιναν διαπρύσιοι κήρυκες αὐτῆς καί ἐθυσιάσθησαν μέχρις ἐσχάτων ὑπέρ αὐτῆς. Ὁ Παλλάδιος βιογράφος τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου γράφει ἴσως τόν ὡραιότερον ὕμνον διά τήν ὀρθόδοξον πίστιν:
«Εἶναι καλύτερον, λέγει, νά διώκωμαι εἰς τά φαράγγια καί τά βουνά καί εἰς τά πελάγη καί νά εἶμαι μαζί μέ τήν ἀλήθεια, παρά νά ἔχω δόξα μεγάλη καί εὐημερία καί νά ζῶ μέσα στό ψεῦδος. Διότι ὅταν ἔχω μαζί μου τήν ἀλήθεια ἔχω τά πάντα, ὅταν ὅμως ἔχω τό ψεῦδος δέν ἔχω οὔτε τόν ἑαυτόν μου… ἐκεῖνος πού ἔχει τήν ἀλήθεια εἶναι ἀγέραστος καί ἀμάραντος, ἔχει ζῆλον πιό θερμόν ἀπό τόν ἥλιον, καί ὁ λόγος του εἶναι πιό κοφτερός ἀπό τό ξίφος, ὁ δέ βίος του εἶναι πιό ἐλαφρύς καί ἀπό τόν ἀετό…».
Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος χαρακτηρίζει τήν Ὀρθοδοξίαν «Θεῖον ὀξυγόνον» ἄνευ τοῦ ὁποίου ἡ ζωή εἶναι ἀδύνατος. Εἰς μίαν ἐπιστολήν του πρός τόν Παλλάδιον πρεσβύτερον γράφει: «Ἐχάρην πάρα πολύ, διότι βλέπω νά ἀναπνέης μέ τήν πνοήν τῆς Ὀρθοδοξίας». Διά τούς Ἁγίους Πατέρες ἡ ζωή ἔξω ἀπό τό κλῖμα τῆς Ὀρθοδοξίας στερεῖται νοήματος καί περιεχομένου. Ἡ Ὀρθοδοξία διά τούς Πατέρας εἶναι ἡ ἐνδοξοτέρα ἔπαλξίς των. Ὅταν ἀγωνίζωνταν διά τήν Ὀρθοδοξίαν ἀνεκαινίζοντο ὡς ἀετοί καί αἰσθάνονταν «θερμότερον πυρός τόν ζῆλόν των ὑπέρ αὐτῆς».
Διά τήν Ὀρθοδοξίαν ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἔως ἐσχάτου τῆς γῆς». Οἱ πολέμιοι ὅμως τῆς ἀληθείας, οὔτε τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας θέλουν, οὔτε τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἐπιθυμοῦν, δι' αὐτό καί άγωνίζονται νά ἀφανίσουν, ὡς νομίζουν, τήν Ὀρθοδοξίαν ἀπό προσώπου τῆς γῆς, εἴτε μέ τήν νόθευσιν (ὅπως ἤθελαν οἱ ἰουδαῖζουσαι αἱρέσεις), εἴτε μέ τήν ἀντικατάστασιν τοῦ χρυσοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τόν ἰόν (δηλητήριον) τῆς αἱρέσεως, (ὅπως ἔπραξαν οἱ Ἄρειοι, οἱ Μακεδόνιοι, οἱ Νεστόριοι, οἱ Εὐνόμιοι, οἱ Ἀπολλινάριοι καί λοιποί γνωστοί καί ἄγνωστοι αἱρεσιάρχαι), εἴτε μέ τούς Ἰησουῖτας δυτικούς πράκτορες, τούς ὁποίους ἀπέστελλε ὁ Πάπας καί οἱ ὁποῖοι καί σήμερον περιέρχονται γῆν καί θάλασσαν, διά νά προσηλυτίσουν ἕνα προσήλυτον, καί διά νά μετατρέινουν τήν ᾽Ορθόδοξον Ἐκκλησίαν σέ ἕνα ἐξάρτημα τοῦ παπισμοῦ, εἴτε μέ τόν προτεσταντικό ὀρθολογισμό πού ἐπεδίωξε νά μετατρέινη τήν Ἐκκλησία εἰς ἀντιμαχομένας προτεσταντικάς παραφυάδας, εἴτε τέλος μέ τόν οἰκουμενισμό πού κηρύσσει τόν θρησκευτικό συγκρητισμό καί εἶναι ἡ μεγαλυτέρα αἵρεσις ὅλων τῶν αἰώνων, εἴτε μέ τόν ἀποκρυφισμό καί τήν σατανολατρεία. Καί παλαιότερον ἐπετίθεντο κατά μέτωπον, σήμερον ἡ μέθοδος ἔχει ἀλλάξει. Ἀντί τῆς κατά μέτωπον ἐπιθέσεως χρησιμοποιεῖται ἕνας προοδευτικός στραγγαλισμός.
Τά ὅπλα των ὅπως καί παλαιότερον, καί σήμερον, καί πάντοτε ἀποδεικνύονται «ὡς βέλη νηπίων», ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία μάχεται χρησιμοποιοῦσα «τά ἠκονημένα βέλη τοῦ Δυνατοῦ». Ἡ Ὀρθοδοξία παρατάσσεται εἰς πόλεμον ἔχουσα ὅπλα στρατείας ὄχι σαρκικά, ἀλλά «δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὁχυρωμάτων». Ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιμετωπίζει τάς λυσσαλέας ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν της παραμένουσα πάντοτε ἄτρωτος, διότι κρατεῖ «τήν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος» καί εἶναι ἐνδεδυμένη «τόν θυρεόν τῆς πίστεως».
Τό μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξυμνεῖ τό τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Ἄς μαίνεται ἡ θάλασσα, τόν βράχον δέν μπορεῖ νά τόν διαλύση. Ἄς σηκώνονται τά κύματα, τό πλοῖον τοῦ Ἰησοῦ νά τό καταποντίσουν δέν ἠμποροῦν. Τά κύματα δέν διαλύουν τήν πέτραν, ἀλλά τοὐναντίον αὐτά διαλύονται εἰς ἀφρούς. Οὐδέν Ἐκκλησίας (Ὀρθοδοξίας) δυνατώτερον, ἄναθρωπε. Σταμάτησε τόν πόλεμον, διά νά μή σοῦ καταλύση τήν δύναμι. Μή πολεμᾶς μέ τόν οὐρανό. Ἄνθρωπον ἐάν πολεμᾶς, ἤ θά νικήσης ἤ θά νικηθῆς. Τήν Ἐκκλησίαν ἐάν πολεμᾶς νά νικήσης εἶναι άδύνατον. Ὁ Θεός εἶναι ὁ ἰσχυρότερος πάντων. Ὁ Θεός ἔπηξε — ἐστερέωσε, ποῖος ἐπιχειρεῖ νά τήν σαλεύση. Δέν γνωρίζεις αὐτοῦ τήν δύναμιν; Ἐπιβλέπει ἐπί τήν γῆν καί κάμνει αὐτήν τρέμειν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ οὐρανοῦ. Πόσοι τύρανοι ἠθέλησαν νά ἀφανίσουν τήν Ἐκκλησία; Πόσα τηγάνια; Πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ἠκονημένα, καί δέν κατώρθωσαν τίποτα; Ποῦ εἶναι αὐτοί πού πολέμησαν τήν Ἐκκλησία; Ἔχουν σιωπήσει. Ἔχουν ξεχαστεῖ; Ποῦ ὅμως εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Λάμπει περισσότερον ἀπό τόν ἣλιο. Τά ἔργα τῶν πολεμίων ἔσβησαν παντελῶς, τῆς Ἐκκλησίας ὅμως τό ἐργον παραμένει ἀθάνατον…».

Β΄

Ἡ Ὀρθοδοξία λοιπόν ἔχει μἴαν οὐράνιον δύναμιν, διότι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἐνώπιον τοῦ Θείου κάλλους της, ἐνώπιον τῆς δυνάμεώς της «ὕμνος ἅπας ἡττᾶται». Γεννᾶται ὅμως τό ἐρώτημα. Ἀφοῦ εἶναι τόσον δυνατή ἡ Ὀρθοδοξία, ποῖοι εἴμεθα ἐμεῖς πού θά τήν ὑπεραπισθῶμεν; Καί τί θέσιν έχει ἐν προκειμένω, ὁ ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί κατά τῶν αἱρέσεων ἀγών; Ὑπάρχει ἀνάγκη ἀγῶνος;
Ἡ ἀπάντησις δίδεται ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη «Ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας καί Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ σοῦ» (Σοφ. Σειράχ 4, 28). Καί ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ: Λέγει ὁ Θεός «Υἱέ ἀνθρώπου σκοπόν δέδωκά σε τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ (σέ ἔβαλα φύλακα)… καί ἐάν μή λαλήσῃς τοῦ φυλάξασθαι τόν ἀσεβῆ ἀπό τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ, αὐτὁς ὁ ἄνομος τῇ ἀνομίᾳ αὐτοῦ ἀποθανεῖται, τό δέ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω» (Ἰεζ. 3, 17-18).
Καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην ὁ Κύριος λέγει: «Μή φοβοῦ, ἀλλά λάλει καί μή σιωπήσῃς.
Ἐπίσης οἱ Ἅγιοι Πατέρες τονίζουν τήν ἀνάγκη ἀγῶνος «Ἀγῶνος χρεία μεγάλου καί τούτου νομίμου» (λέγει ὁ Μ. Βασίλειος). Δηλαδή εἶναι ἀνάγκη μεγάλου ἀγῶνος καί μάλιστα ἀγῶνος νομίμου. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει ὅτι: «καί ὸ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων» ὀφείλει νά ὑπερασπίζεται τήν ἀλήθεια. Προπάντων τοῦτο εἶναι χρέος τῶν μοναχῶν. «Ἐάν, λέγει, ὁ Ἅγ. Θεόδωρος, ὑπάρχουν σ' αὐτούς τούς καιρούς μοναχοί, ἄς τό δείξουν ἀπό τά ἔργα τους. ῎Εργο δέ μοναχῶν εἶναι νά μήν ἀνέχωνται νά καινοτομῆται τό Εὐαγγέλιον, οὔτε καί εἰς τό παραμικρόν».
Καί πῶς τό δικαιολογεῖ αὐτό. Ἰδού: «Καιρός τοῦ λαλεῖν, ἀλλ' οὐ τοῦ σιγᾶν, τῷ ὁπωσοῦν δυναμένω, ἐπειδάν τις αἵρεσις ἐνίσταται καθυλακτοῦσα τῆς ἀληθείας». Ἀπό τήν ἱστορίαν τοῦ Μοναχισμοῦ διδασκόμεθα, ότι ἐν καιρῷ αἱρέσεων οἱ ἀσκητές ἄφηναν τήν ἔρημο καί ἤρχοντο εἰς τάς πόλεις διά νά διδάξουν τόν λαό τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἄριστον παράδειγμα ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος ὅταν ἐκορυφώθη ἡ ἀρειανική αἵρεσις ἄφησε τήν ἐρημία καί κατῆλθε εἰς τήν Ἀλεξάνδρεια, διά νά στηρίξη τούς πιστούς.
Καί ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἄν καί ἦσαν μοναχοί, ὅμως ἀνέλαβον τόν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί κατά τῶν συγκεκριμένων αἱρέσεων ἀγῶνα. Κατά τήν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός παρακινηθείς ἀπό τόν λόγον τοῦ Ἀπ. Παύλου «Μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος», ἄφησε τήν ποθητήν ἡσυχίαν του καί ἐξῆλθεν τοῦ Ἁγ. ῎Ορους διά νά διδάξη τόν λαόν.
Καί εἰς τόν αἰῶνα μας ὁ Ἱερομ. Ματθαῖος καί λοιποί Ἱερεῖς ἐξῆλθον, μετά τήν ἑορτολογικήν Καινοτομίαν, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἠγωνίσθησαν σθεναρῶς ὑπέρ τῆς ὑγι αινούσης πίστεως καί κατά τῆς λαίλαπος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί διατί ἔπραττον τοῦτο; Διότι ἡ σιωπή «ὅταν ὁ Χριστός διώκεται εἶναι δεινόν». Καί τό «μή διδάσκειν» ὅταν ἡ Ὀρθοδοξία κινδυνεύει εἶναι προδοσία τῆς ἀληθείας, κατά τόν Ἅγ. Θεόδωρον τόν Στουδίτην.
Καί ἀλλοῦ τονίζει ὅτι: «φοβερόν τό τῆς σιωπῆς κρῖμα... δι' αὐτό καί ἐγώ ὁ ταπεινός ἀναγκάζομαι νά μή σιωπῷ, ἀλλά νά ἀγωνίζωμαι ἐγγράφως καί ἀγράφως». Καί ἀλλοῦ πάλι τονίζει, ὅτι «ἐάν τό μοναδικὁν τάγμα, δηλ. οἱ μοναχοί δέν θεωρήσουν τά πάντα ὡς σκύβαλα καί αὐτά τά μοναστήρια… πῶς ὁ λαϊκός ἄνθρωπος θά καταφρονήση τήν γυναίκα του καί τά παιδιά του καί τά ἄλλα καί θά ἀγωνισθῆ;». Διά τοῦτο λέγει σᾶς ὑπομιμνήσκω: «Μή σιγήσωμεν, ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀποδίδει τήν μεγάλη τρικυμία στήν Ἐκκλησία στό ὅτι οἱ ναυαγήσαντες περί τήν πίστιν, δέν ἔτυχον τῆς προσηκούσης ἐπιτιμήσεως δηλ. τοῦ ἐλέγχου. Καί ἀπαντᾶ σέ ὅσους δικαιολογοῦνται καί προφασίζονται:
«Μή μοῦ πῆς ἐκεῖνο τόν λόγο ὁ ὁποῖος εἶναι γεμάτος ἀναλγησία (ἔλλειψι πόνου διά τόν πλησίον) ὅτι δηλ. τί μέ ἐνδιαφέρει ἐμένα; Ἐγώ μεριμνῶ διά τά δικά μου. Διότι (συνεχίζει ὁ Ἅγιος) τότε προπάντων θά μεριμνήσης διά τά ἰδικά σου, ὅταν τά ἰδικά σου ζητᾶς εἰς τό συμφέρον τοῦ πλησίον».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς χαρακτηρίζει τήν σιωπή, ὅταν κινδυνεύῃ ἡ πίστις: «Τρίτον εἶδος ἀθείας» (Γρηγ. Παλαμᾶ, Σύγγρ. 2, 483). Ἑπομένως πάντοτε ἰδιαι τέρως ὅταν κινδυνεύη ἡ πίστις εἶναι ἀνάγκη ἀγῶνος. «Ἀπαραίτητος ἐπί θύραις ἀγών» κατά Ἅγ. Ἐφραίμ τόν Σύρον. Προπάντων εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς τού τους τούς ἀποκαλυπτικούς καί προδρομικούς τῆς ἐλεύσεως τοῦ ἀντιχρίστου.
Ἡ ὑπεράσπισις τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν προκειμένω δέν ἔχει τήν ἔννοὶαν ὅτι θά σώσωμεν ἡμεῖς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἤ ὅτι θά νικήσωμεν ἡμεῖς τάς αἱρέσεις, ἀλλά μαθητεύοντες τήν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς πάντα τά ἔθνη θά δώσωμεν χεῖρα βοηθείας εἰς τούς ὀλισθήσαντας, καί ὡς ἀδελφούς πού ἔπεσαν θά τούς βοηθήσωμεν νά ἐγερθοῦν μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ βεβαίως.

Γ΄

Ἀγαπητοί ἀδελφοί
Σήμερα συμβαίνει ἐκεῖνο πού ἔλεγε ὁ Ἅγιος Βασίλειος διά τήν ἐποχήν του, δηλ. «σύνολος ἡ τῶν Πατέρων διδασκαλία ποραθεῖται» καί «τά ναυάγια περί τήν πίστιν εἶναι πυκνά» ἐνῶ «τά στόματα τῶν εὐσεβῶν σιγοῦν». Καί ὄντως δέν ὑπάρχει προδοσία μεγαλυτέρα ἀπό αὐτήν. ῞Οπως δέ τονίζει εἰς ἄλλο σημεῖο ὁ αὐτός Ἅγιος «Ἔχουν καταφρονηθεῖ τά δόγματα τῶν Πατέρων. Καταπατοῦνται οἱ ἀποστολικές παραδόσεις. Ἐφευρέματα νεωτεριστῶν εἰσέρχονται εἰς τήν Ἐκκλησία. Τεχνολογοῦν καί δέν θεολογοῦν οἱ ἄνθρωποι… Καί οἱ πρεσβύτεροι ὀδύρονται καί θρηνοῦν συγκρίνοντες τά παλαιά μέ τά τωρινά».
῞Οταν τοιαύτη εἶναι ἡ κατάστασις πού ἐπικρατεῖ, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τί πρέπει νά πράξωμεν; Θά σιωπήσωμεν; Θά ἀδρανήσωμεν; Ὄχι ἀσφαλῶς.
Ἄς ἀκούσωμεν ὅμως τί λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης:
«῞Οτε περί πίστεως ὁ λόγος, δέν εἶναι δυνατόν νά ποῦμε ἐγώ ποιός εἶμαι, Ἱερεύς, ἄρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης, καί ἑπομένως καμμία φροντίδα δέν ἔχω γιά τά θέματα αὐτά. Οἱ λίγοι θά φωνάξουν καί ἐσύ θά μείνης σιωπηλός καί χωρίς φροντίδα; Τί θά κάνουμε λοιπόν; Θά ἀκολουθήσουμε τό πλῆθος πού σιωπᾶ; Ὄχι, διότι εἶς εὐδοκιμῶν εἰς τὁ θεῖον, προτιμότερος ὑπέρ μυριάδας αὐθαδείᾳ σεμνυνομένους. Ἀλλά ἐσύ μέν προτίμησε ἐάν νομίζης ἀντί τοῦ σωζομένου Νῶε, τό πλῆθος πού κατεποντίσθη μέσα εἰς τά ὕδατα. Εἰς ἐμένα ὅμως συγχώρησον νά τρέξω νά εἰσέλθω μαζί μέ τούς ὁλίγους εἰς τήν Κιβωτόν».
Τό χρέος μας λοιπόν ὡς ὀρθοδόξων εἴναι νά ἐργασθῶμεν τήν σωτηρίαν μας ἐντός τῆς Κιβωτοῦ τῆς Χάριτος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. «Πορευαθέντες δέ νά μαθητεύσωμεν πάντα τά ἔθνη», ἀγωνιζόμενοι ἀντιαιρετικῶς καί ἱεραποστολικῶς. Ἰδού καί ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διά τοῦ Προφήτου Ἰωήλ μᾶς προσκαλεῖ εἰς αὐτούς τούς ὡραίους ἀγῶνας: «Κηρύξατε ταῦτα ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ἁγιάσατε πόλεμον, ἐξεγείρατε τούς μαχητάς· προσαγάγετε καί ἀναβαίνετε· πάντες ἄνδρες πολεμισταί… συναθροίζεσθε καί εἰσπορεύεσθε… ὁ πραΰς ἔστω μαχητής» διότι «κρείσσων ἐπαινετός πὁλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ».
Ἀκόμη καί ἄν χρειασθῆ νά μείνωμεν ὀλίγοι, πρέπει νά άγωνισθῶμεν ὑπέρ τῆς Ἀληθείας, διότι «Εἰ καί πάνυ ὁλίγοι διαμείνωσιν ἐν τῇ ὁρθοδοξίᾳ καί τῇ εὐσεβείᾳ, οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία καί τό κῦρος καί ὴ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται» κατά τόν Ἅγιον Νικηφόρον τόν Ὁμολογητήν.
Ἄς παραμείνωμεν λοιπόν ἀφοσιωμένοι εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ἄς ἀγωνισθῶμεν ὑπέρ Αὐτῆς μέ ὅλας μας τάς δυνάμεις. Ἄς λάβωμεν ἀγωνιστικάς ἀποφάσεις. Ἄς ἐγείρωμεν καί ἄλλους μαχητάς καί ἀγωνιστάς.

Δ΄

Ἀγαπητοί ἀδελφοί
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πού ζῆ ζαλισμένος καί παραδομένος στά κύματα τῆς συγχρόνου ἀποστασίας καί ἀπελπισμένος ψάχνει διά ένα σωσσίβιον σωτηρίας, θέλει τήν βοήθειάν μας. Καί αὐτό τό σωσσίβιον τό ὁποῖο ψάχνει τό παρέχει μέ ἀσφάλεια ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία.
Οἱ ὑποσχέσεις τῆς δαιμονολατρικῆς ἐποχῆς μόνον ἀβεβαιότητα καί ἄγχος προσφέρουν στόν σύγχρονο ἄνθρωπο καί τέλος τήν καταστροφήν καί τήν κόλασιν. Ἡ δική μας θέσις μέσα σ' αὐτήν τήν ταραγμένη κοινωνία, εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντική. Ἡ κοινωνία περιμένει πολλά ἀπό ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχασε τόν προσανατολισμό του περιμένει νά τοῦ δείξουμε τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας.
Ὁ ἀποστάτης ἄνθρωπος πού κατήντησε παίγνιον τῶν σκοτεινῶν καί τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων (τῶν αἱρέσεων καί τῆς μαγείας) ζητεῖ νά τοῦ δείξουμε τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τήν καθαρότητα τῆς πίστεως. Αὐτό ὅμως χρειάζεται μεγάλην πίστιν. Ἔχουμε ἄραγε αὐτήν τήν πί στιν; ῎Εχουμε ζῆλον Ὀρθοδοξίας; ῎Εχουμε άγάπη πρός τόν Θεόν, τόσην ὥστε νά μᾶς παρακινήση εἰς τήν θυσίαν χάριν τοῦ πλησίον; ῎Εχουμε τήν δύναμιν νά γίνουμε μάρτυρες καί ὁμολογηταί; Ἴσως τίποτα ἀπό αὐτά νά μήν διαθέτουμε.
Μή στενοχωρῆσθε ὅμως. Ἔχουμε κάτι πολύ σημαντικό. Ἔχουμε τήν Ὀρθοδοξία, τόν μεγάλο καί πολύτιμο αὐτό θησαυρόν. Ἔχουμε μαζί μας τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ὴ ὁποία, ἀρκεῖ νά τό θελήσωμε, θά μᾶς ἐνισχύση, θά μᾶς φωτίση καί θά μᾶς κάμη ἰσχυρούς. «Οὗτοι ἐν ἀρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὸνόματι Κυρίου ἐπικαλεσόμεθα».
Ἄς ἀγωνισθῶμεν λοιπόν ὑπέρ τῆς Ἀληθείας καί Κύριος ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψη, ἀλλά θά πολεμήση ὑπέρ ἡμῶν. ΑΜΗΝ.