Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 2004
ΔΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΝ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ

« .... ΣΤΟΙΧΟΥΜΕΝ ταῖς Πανορθοδόξοις Συνόδοις τῶν ἐτῶν 1582, 1587, 1593 καί 1848, ἐν ταῖς ὁποίαις οἱ ῞Αγιοι Πατέρες συνδιασκεψάμενοι ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματ,ι τήν Καινοτομίαν τοῦ νέου Παπικοῦ Μηνολογίου - Πασχαλίου, τοῦ αἱρεσιάρχου καί αἱμοσταγοῦς Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ,  ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ, ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΚΑΙ ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ ἐκ τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολιῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας.
ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν "Πατριαρχικήν  Συνοδικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ 1920" τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς ἐπισήμως εἰσαγαγοῦσαν τήν ᾿Εκκλησιολογικήν παναίρεσιν τοῦ Προτεσταντικοῦ καί Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι, τήν μεγίστην τῶν αἱρέσεων,, ἡ ὁποία ΑΡΝΕΙΤΑΙ  ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ ΤΗΝ ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, καί ΔΕΧΕΤΑΙ τάς διαφόρους αἱρέσεις ὡς "κλάδους τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ", "μετεχούσας τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τῆς ᾿Εκκλησίας", "συγκληρονόμους καί συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ". Ταύτην ἡμεῖς, συνωδά τοῖς ῾Αγίοις Πατράσιν τῶν ῾Αγίων Οἰκουμενικῶν καί τῶν εἰδικῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἀποκηρύσσομεν καί παραδίδομεν τῷ αἰωνίω ἀναθέματι.
ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ  τό Μασωνικόν καί Προτεσταντικόν Συνέδριον τῆς Κων/λεως, τό ἀποκληθέν "Πανορθόδοξον Συνέδριον τοῦ 1923", καθώς καί τήν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ῾Ελλάδος, τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1923, καί τήν ἐπιβολήν τοῦ νέου Παπικοῦ ῾Ημερολογίου. Δι᾿ αὐτῶν οἱ κακῇ τῇ μνήμῃ ἀσεβεῖς, Μελέτιος Μεταξάκης καί Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀνέτρεψαν καί ἐβεβήλωσαν τάς ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων καί δισχιλιετῆ ἑορτολογικήν παράδοσιν, διά τόν συνεορτασμόν τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας μετά τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως, ἤτοι, τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, καί τοῦτο "ὡς πρῶτον βῆμα" διά τήν εἴσοδον εἰς τήν ᾿Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ κατά τό 1924 ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἡ ὁποία ἀντικανονικῶς, καί παρά τό δεδικασμένον ὑπό τῶν ὡς εἴρηται Πανορθοδόξων Συνόδων καί παρά πᾶσαν ὀρθόδοξον δεοντολογίαν, ἀπεφάσισεν καί ἐπέβαλεν τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν, ὡς ἀπολύτως ἐφηρμοσμένον Οἰκουμενισμόν, ὑπέπεσεν εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, καί οὕτω ἀπεκόπη καί αὐτοεξεβλήθη τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας. ῾Ως ἐκ τούτου ἡ ῾Ιεραρχία ἐκείνη καί ὁ Κλῆρός της, ὡς σχισματοαιρετικοί, ἀπώλεσαν καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, διό δέν ἀναγνωρίζονται, ὡς οἰκονόμοι τῆς θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι ὁ Πιστός Κλῆρος καί Λαός, τό ἐκλεκτόν λεῖμμα τό ὁποῖον, χάριτι Χριστοῦ, τό 1924 δέν συνεμίγη μετά τῆς σχισματοαιρέσεως τοῦ νέου Παπικοῦ ῾Ημερολογίου καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔμεινεν πιστόν καί ἑδραῖον εἰς τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν, ἠ῾Οποία  πρός διάκρισιν ἐχαρακτηρίσθη μέ τόν ὅρον "᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ.", ἤ ἐπί τό ὀρθώτερον "Γνησία καί ᾿Ακαινοτόμητος ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος".
ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ τήν "περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος" θεωρίαν τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (ἐπινόημα τοῦ ἀγιορείτου μοναχοῦ ᾿Αθανασίου Βήττου) καί ἀκολούθως ἀπό τοῦ τέλους τοῦ 1935, καί τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ὁ ὁποῖος τό 1935  εὑρεθείς ἐπί μικρόν ἐν τῇ ἐξορίᾳ, ὑπανεχώρησεν ἐκ τῆς καλῆς του ῾Ομολογίας (τοῦ Μαΐου 1935) καί πρός χάριν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, προεκάλεσεν τό πρῶτον σχίσμα (1937), πλήξας οὕτω τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν τῆς ἐν ῾Ελλάδι Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐκβαλών Αὐτῆς πολλούς ἐκ τῶν Κληρικῶν καί Λαϊκῶν.
ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, ἀπό τό 1924, διηκόνησεν πιστῶς ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος μετά πλήθους ἄλλων ζηλωτῶν, ῾Αγιορειτῶν καί μή. Οὗτος, διά τῆς μέχρι τέλους, λόγῳ τε καί ἔργῳ, καθαρᾶς του ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας, ἀνεδείχθη τῷ ὄντι "νέος Μᾶρκος Εὐγενικός", γενόμενος ἀποδεκτός εἰς τήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας ὡς μέγας ῾Ομολογητής καί ῞Οσιος, ὁ ὁποῖος ἐσημάδευσεν καί ᾿Εκκλησιολογικῶς τόν 20όν αἰῶνα. Τοῦτον τιμῶντες και μακαρίζοντες, διά τήν καθαράν του ῾Ομολογίαν, ἀλλά καί διά τάς κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ᾿Επισκοπικάς χειροτονίας, προσπαθοῦμε νά μιμηθῶμεν, ἀπονέμοντες αὐτῷ ἀληθῆ τιμήν.
Τοῦτο ζητεῖ ἀπό ὅλους ἡμᾶς τούς ᾿Επισκόπους καί Πρεσβυτέρους ὁ ἀοίδιμος Πατήρ. Ζητεῖ νά παραμείνωμεν γνήσιοι διάδοχοι αὐτοῦ καί τῶν πρό αὐτοῦ ῾Αγίων Πατέρων καί μέχρι τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, ὅπως μᾶς κατέστησεν ἡ Χάρις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί τοῦ 1995.

(Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 357/14.5.04 «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ)