ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. ΠΡΩΤ. 3280/28.11.2007 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ» ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥ

Ὑπό τοῦ Θεολόγου ΕΛΕΥΘ. ΧΡ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ

«Ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν εἰ γάρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἄν μεθ' ἡμῶν ἀλλ' ἴνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσι πάντες ἐξ ἡμῶν». (Α΄ Ἰωάννου Β 19).

Προβαίνομεν εἰς τόν ἄμεσον στιγματισμόν καί ἔλεγχον τῆς ἄνευ προηγουμένου ἀδιστάκτου ὑποκρισίας ψεύδους καί βλασφημίας, τάς ὁποίας ἡ περί τόν κ. Νικόλαον ὁμάς τῶν ψευδεπισκόπων ἐσυσσώρευσεν εἰς τήν προεκτεθεῖσαν «ἐγκύκλιον» της, κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, μέσω τῆς ἀνυποστάτου «χειροθεσίας» των, τήν ὁποίαν κατόπιν τῆς ἐν χορῶ μωρᾶς ὑπαναχωρήσεώς των, ἐνόμισαν ὅτι θά ἐπιβάλουν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἐπίστευσαν ὅτι, ἔστω καί μετά 37 ἔτη, διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ, θά προσβάλουν τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς τῆς προσβολῆς θά ἀκυρώσουν καί θά διαγράψουν καί τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐδῶ εἶναι ἡ μωρία ὅλων αὐτῶν, ὅτι «λακτίζουν πρός κέντρα», διότι τά ἔβαλαν μέ τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του καί ἤδη κεῖνται ὡς νεκρά πτώματα, τά ὁποῖα ἀπό καιρόν ἀναδύουν τήν δυσωδίαν τοῦ βρωμεροῦ ἀντιδίκου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.
Ἀντιπαρερχόμεθα, ὅσα εἰς τάς σελίδα 1 ἕως 5, εἰσαγωγικῶ τῶ τρόπω, παραθέτουν πρός λείανσιν τῆς ὁδοῦ διά τήν τελικήν προδοσίαν των, καί ὑπογραμμίζομεν μόνον ὅτι εἰς αὐτάς τάς σελίδας καταχρηστικῶς, πρός ἐντυπωσιασμόν καί σύγχυσιν τοῦ ἀναγνώστου, συσσωρευτικῶς παρέθεσαν ψευδοομολογίας καί ψευδοθεολογίας, καί ἐρχόμεθα ἀμέσως ἐπί τῆς οὐσίας.

Κατ' ἀρχάς εἰς τήν σελίδα 5 καλῶς μνημονεύουν ὅτι ἡ κατά τό 1924 ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐγένετο ὡς Οἰκουμενισμός, ἀμέσως δέ ἔρχονται εἰς τό ἔτος 1935 καί τάς κατ' αὐτό χειροτονίας Ἐπισκόπων, καί ἀκολούθως εἰς τό σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης κατά τό 1937, καταλήγοντες εἰς τάς χειροτονίας τοῦ ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, ὡς καί εἰς τήν «ἐπακολουθήσασαν ἄδικον πολεμικήν καί ἀθεολογήτους ἐπιθέσεις τῶν πεπλανημένων καί ἀποσχισθέντων ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν ὀπαδῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας Ἐπισκόπων ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ἐκλυδώνισεν ἐκ νέου τήν ἀγωνιζομένην Ἐκκλησίαν». (Βλέπε «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ» των, ἔμπροσθεν σελ. 8 τοῦ παρόντος καί 6 τοῦ πρωτοτύπου).
Ταῦτα ὀφείλομεν νά εἴπωμεν ὅτι καλῶς ἐκτίθενται, ἐνῶ σημειώνομεν μόνον ὅτι ἀποσιωπᾶται καί δέν διατυποῦται ἡ ἀπ' ἀρχῆς Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς Ὁποίας, ὅπως γράφουν, «συνεχής ἦτο ἡ προσπάθεια πρός θεραπείαν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος καί ἡ ἐπιστροφή τῶν ἀποσχισθέντων πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί τῶν ὀπαδῶν του…».

Οὕτω πως ἡ ἐν λόγω «Ἐγκύκλιος φθάνει εἰς τό 1971, περί τοῦ ὁποίου γράφει: «Εἰς αὐτήν τήν συνεχῆ προσπάθειαν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐπαναγωγῆς δηλαδή τῶν πεπλανημένων, κατά τόν Μ. Βασίλειον, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δέν ἔλλειψαν, Θεοῦ παραχωρήσει, καί ἀκατάλληλοι χειρισμοί καί ἐνέργειαι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Προϊσταμένων καί ἀνθρώπινα λάθη ἐν οἷς καί τά τῆς γενομένης ἐν ἔτει 1971 χειροθεσίας, ὅταν κατ' αὐτό τό ἔτος Συνοδική ἀντιπροσωπεία ἐξ Ἀρχιερέων μετέβη εἰς Ἀμερικήν καί ἐλθοῦσα εἰς ἐπαφήν μετά τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς καί θέσασα εἰς τήν Σύνοδον αὐτῶν τό αἴτημα ἐξετάσεως καί κρίσεως τῶν ὑφ' ἑνός Ἀρχιερέως Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί προκειμένου νά παύσουν αἱ σχετικαί αἰτιάσεις τῶν ὀπαδῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης, ἐδέχθη τήν ὑπό τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων Ἀρχιερέων ληφθεῖσαν σχετικήν ἀπόφασιν». (Αὐτόθι σελ. 8 καί 6 ἀντιστοίχως).
Ἐπί τῆς ἀνωτέρω παραγράφου, τήν ὁποίαν εἶναι περιττόν νά χαρακτηρίσωμεν, ἐπισημαίνομεν καί στιγματίζομεν τά κάτωθι:
α) Ὑπερτονίζεται καί πάλιν ὅτι ἡ ἀπό τό 1924 κυρία καί συνεχής προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας (τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) ἦτο ἡ ἐπιστροφή «ἐπαναγωγή» τῶν πεπλανημένων Νεοημερολογιτῶν καί Φλωρινικῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Χωρίς νά ὑποτιμᾶται τοῦτο, τῆς Ἐκκλησίας ὅμως ἡ συνεχής προσπάθεια καί ἀγών ἦτο ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ἤτοι τό τετελεσμένον Νεοημερολογιτικόν σχίσμα.
β) Εἰς αὐτήν τήν «προσπάθειαν», ἐπίσης ὑπερτονίζεται ὅτι «δέν ἔλλειψαν τά ἀνθρώπινα λάθη», εἰς τά ὁποῖα ἐννοεῖται ἡ ἱεραποστολική μετάβασις τῆς Ἐξαρχίας μας εἰς τήν Ἀμερικήν (ὑπό τούς Εὐγένιον Τόμπρον μετά τῆς πρεσβυτέρας του, τοῦ Κορινθίας Καλλίστου μετά τῆς Ἡγουμένης του καί Κιτίου Ἐπιφανίου), καί τί περί τῆς ἀποφάσεως εἶπεν ἡ ἐπιστρέψασα Ἐξαρχία.
γ) Ἐν προκειμένω ἀποσιωπᾶ, καί ἀντιπαρέρχεται, κατόπιν ποίας Ἱεραποστολῆς, ἤτοι ποίας κοινῆς Πίστεως καί Ὁμολογίας, ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις, συμφώνως μέ τάς ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω δηλώσεις τῆς Ἐξαρχίας.
Ἐπί τῶν ἀνωτέρω δέν σχολιάζομεν τά περί ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημένων, τά ὁποῖα προτάσσονται, καίτοι εἶναι γεγονός ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μονίμως καί σταθερῶς τό ἐπιδιώκει μέσω ἑνός Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἐνῶ ἐπισημαίνομεν ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάντοτε ὡς καί σήμερον εὑρίσκετο ἀδιαλείπτως εἰς διωγμόν ὑπ' ἀμφοτέρων (Νεοημερολογιτῶν καί Φλωρινικῶν), διότι ἠγωνίζετο νά φυλάξη καί διακηρύξη τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν. Ὅσον δέ ἀφορᾶ εἰς τήν διατύπωσιν ὅτι κατά τό 1971 «Θεοῦ παραχωρήσει(!!) δέν ἔλλειψαν καί ἀκατάλληλοι χειρισμοί καί ἐνέργειαι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Προϊσταμένων καί ἀνθρώπινα λάθη, ἐν οἷς καί ἡ ἐν ἔτει 1971 χειροθεσία…», ἐπισημαίνομεν ὅτι ἡ λέξις «λάθος ἤ λάθη» κατά τό 1971 ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία», διά πρώτην φοράν ἐπισήμως ἐλέχθη καί ἐγράφη τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003 εἰς «ἐπίσημον» κείμενον τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου. Ἴσως ἐπαναστατήση κάποιος καί μᾶς εἴπη: «Μά δέν ἔγιναν λάθη;». Ἀπαντῶμεν ὅτι ὅσα λάθη, ὅσαι βεβιασμέναι πράξεις ἔλαβον χώραν εἰς τήν Ἀμερικήν, ἦλθον δέ εἰς φῶς ἐπισήμως ἀπό τό 2003, οὐδείς οὐδέποτε καί ὡς φημολογίας καί ὡς προπαγάνδα τά ἠρνήθη ἤ τά παρέβλεψεν καί ὅταν ἀκόμη αὐτά ἦσαν συσκιασμένα καί ἐν γνόφω. Τά λάθη ὅμως τά ὁποῖα ὑπονοεῖ καί ὄντως ἔλαβον χώραν εἰς τήν Ἀμερικήν, διότι τά πάντα ἐρρύθμιζον καί κατηύθυνον οἱ Φλωρινικοί καί ἐγκάθετοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ΔΕΝ ΜΕΤΕΦΕΡΘΗΣΑΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΕΠΕΡΑΣΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΘΙΞΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΣΦΑΛΛΕΙ, ΔΕΝ ΚΑΜΝΕΙ ΛΑΘΗ παρά τάς ἀδυναμίας καί ἀτελείας τῶν Ἐπισκόπων Της καί ἐν γένει τῶν μελῶν Της. Οὔτε ταυτίζεται ἡ ἑκάστοτε Σύνοδος μέ τήν Ἐκκλησίαν.
Ὁ δόλιος αὐτός ἰσχυρισμός περί δῆθεν «λαθῶν», δέν διαφέρει ἐκείνης τῆς βλασφήμου καί ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ διατυπώσεως τοῦ Κυπρίου Ἱερ/χου Ἐπιφανίου, ὁ ὁποῖος εἰς τήν ἀπό Ὀκτώβριον τοῦ 1992 «Ἐγκύκλιον ἐπιστολήν» του, προπαγανδίζων τήν γενομένην «χειροθεσίαν», ἡ ὁποία ὄντως ἔλαβεν χώραν ἐν Ἀμερικῆ ἐπί τῶν Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, ἐκήρυξεν ὅτι «τό 1971 ἡμαρτήσαμεν ὡς Ἐκκλησία», καί ὅτι αὕτη ἐγένετο δεκτή καί ἐν Ἑλλάδι ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου! Αὐτό ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνουν μετά 15 ἔτη μέ αὐτό τό κείμενόν των οἱ Νικολα?ται δι' αὐτό γράφουν ταῦτα παραπλανητικῶς! Γράφουν διότι πιό κάτω θά «ξεφουρνήσουν» τά περί «χειροθεσίας» καί διά τήν Ἱεράν Σύνοδον!..
Ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποκαλύπτεται ὅτι οἱ συντάξαντες τό κείμενον αὐτό, ἀλλά καί οἱ ὑπογράψαντες, προκύπτουν καθαρά ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΙ καί «υἱοί διαβόλου», ὅπως ἐχαρακτήρισεν ὁ Κύριος τούς Ἰουδαίους: «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ Πατρός ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς καί ἐν τῆ ἀληθεία οὐχ ἔστηκε, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῶ. Ὅταν λαλῆ τό ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστί καί ὁ πατήρ αὐτοῦ» (Ἰωάν. Η, 44).
Ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ ὅμως εἶναι ὅτι εἰς τήν Ἑλλάδα ΟΥΔΕΝ ΛΑΘΟΣ ἐγένετο, δηλαδή δέν μετεφέρθη ἡ «χειροθεσία» ὑπό τῶν δύο ἐπισκόπων τῆς Ἐξαρχίας καί δέν ἤγγισεν ποτέ τήν Ἐκκλησίαν. Τοῦτο προκύπτει ὡς ΑΝΑΓΛΥΦΟΣ καί ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΟΣ ἀλήθεια ἐκ τῆς πράξεως καί τῶν ἱστορικῶν πηγῶν. Ἐπίσης πρέπει νά ἐπισημανθῆ καί ἐδῶ ὅτι καί ἡ σχετική πράξις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, καί αὕτη ἀπεκρύβη ὑπό τῆς Ἐξαρχίας μέχρι καί τόν Νοέμβριον τοῦ 1971, ὅτε μετά ἀπό ἐπανειλημμένας συνεδριάσεις, καθ' ἅς ἐδηλώνετο καί ὡμολογεῖτο ὅτι οἱ τῆς Ἐξαρχίας ἐδέχθησαν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, καί ταύτην κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό τάς ρητάς διαβεβαιώσεις περί ἀποδοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τῆς δι' αὐτῆς καί ἐν αὐτῆ κηρυχθείσης ἑνώσεως. Ὡρισμένοι ἀπό τούς συντάκτας ἀλλά καί οἱ ὑπογράψαντες αὐτήν τήν «Ἐγκύκλιον» ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ταῦτα, ὅσον καί ἡμεῖς. Τοῦτο τό ἀληθές γεγονός ΔΙΑΒΕΒΑΙΟΙ ἡ ἀπ' ἀρχῆς πράξις τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἡ καθαίρεσις τοῦ Καλλίστου, ἡ διακοπή τῆς κοινωνίας μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, καί αἱ ἐπανειλημμέναι μέχρι καί τό 2003, σαφεῖς καί ρηταί ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ — ΔΗΛΩΣΕΙΣ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Μόλις δέ τό 2003 διά πρώτην φοράν καί ἐν χορῶ (καί μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ διεθνῶς) καί κυρίως διά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου, (1) ἐσημειώθη ἡ ἐπίσημος ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ΤΩΝ, ἐκ τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, πρός τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἱεράν Σύνοδον «χειροθεσίαν». Ἐζήσαμεν προσωπικῶς καί ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά γεγονότα, διό ΔΗΛΟΥΜΕΝ — ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ὅτι ἐν Ἑλλάδι ὄχι ἁπλῶς οὐδείς λόγος περί χειροθεσίας ἐγένετο, ἀλλά καί ὑπῆρξαν ρηταί καί ἐπανειλημμέναι ἀνοικταί δηλώσεις — διαβεβαιώσεις — Ὁμολογίαι τῆς ἰδίας τῆς Ἐξαρχίας, ὅτι αὕτη δέν ἐδέχθη χειροθεσίαν, ἀλλά συγχωρητικήν εὐχήν ὑπό ὅρους καί διά τήν ἑνότητα! Ὑπ' αὐτάς τάς προϋποθέσεις δέν καθηρέθησαν οἱ τῆς Ἐξαρχίας ἐκείνης.
Ὅλως ἰδιαιτέρως ἡ Ἱερά Σύνοδος δέν ἐδέχθη καί τήν σχετικήν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ὅταν αὕτη, διά πρώτην φοράν, εἶδεν τό φῶς τῆς δημοσιότητος εἰς τό Φλωρινικόν ἔντυπον («Χαρμόσυνα Μηνύματα»), καί κατόπιν καί εἰς τόν «ΚΕΟ» ὑπό τοῦ κακῆ τῆ μνήμη Εὐγενίου Τόμπρου. Ἀντιθέτως ἡ Ἀπόφασις αὕτη μόλις ἐγνώσθη, ἐγένετο αἰτία καί ἀφορμή νά ζητηθῆ ἀμέσως ἡ Ὁμολογία τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, περί τῆς ὁποίας οὐδείς λόγος ἐγίνετο εἰς αὐτήν, ἀλλά καί περί τῆς ἀντιφατικῆς θέσεώς της ἐπί τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας.
Ὡστόσον τό «κατά παραχώρησιν ἤ οἰκονομίαν Θεοῦ λάθος» εὑρίσκεται εἰς τό ἐκ δειλίας ἤ φόβου ψεῦδος τῆς Ἐξαρχίας, τό ὁποῖον, οὕτως εἰπεῖν, ἔθεσεν σιδηροῦν φραγμόν καί δέν πέρασε εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, ἡ «χειροθεσία» τήν ὁποίαν ἐδέχθησαν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας εἰς τήν Ἀμερικήν.

Ἡ ἀμηχανία καί ἀδυναμία τῶν συντακτῶν αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ κειμένου, προκύπτει ἀνάγλυφος ἐκ τῆς ἑπομένης παραγράφου ἔνθα γράφουν:
«Ὅθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἐξ ἀφορμῆς τῆς μέχρι σήμερον ἐπί τοῦ θέματος τῆς γενομένης ἐν ἔτει 1971 χειροθεσίας ἀπουσίας, συνεποῦς, ἑνιαίας, σταθερᾶς, ὀρθῆς ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως θέσεως, καί τῶν ἐκ ταύτης (τῆς ἀπουσίας) διαφόρων ἐπί τοῦ θέματος προκυπτόντων ζητημάτων, ἐκφραζομένων διά ποικίλων γνωμῶν, οἴτινες προσφάτως ἔγιναν καί ἀφορμή λεγομένων, ἐκ μέρους διαφόρων τήν Ἐκκλησίαν ποικιλοτρόπως πολεμούντων ἀτόμων, ἐν σχέσει μέ τό θέμα τῆς ἐν ἔτει 1971 χειροθεσίας, ποιμαντικῆ μερίμνη καί εὐθύνη κινουμένη ὄφειλε νά ἐπιληφθῆ σχετικῶς. (Αὐτόθι σελ. 8—9 καί 6).
Τί λέγουν εἰς τήν παράγραφον αὐτήν, ἤ μᾶλλον τί λέγει δι' αὐτῶν ὁ καί πατήρ τοῦ ψεύδους ὁ διάβολος;
1) Πρωτίστως προσπαθοῦν νά ἀμφισβητήσουν τήν λειτουργίαν τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπό τό 1971 καί μέχρι τήν 28.11.2007, καί ὅτι μόλις κατά τήν ἡμέραν αὐτήν, ἀφοῦ ἠλευθερώθη αὕτη (δηλαδή ἡ ΑΣΕΒΗΣ καί σαθρά ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ), ἐπελήφθη τοῦ θέματος τῆς ἐν ἔτει 1971 «χειροθεσίας», ἀφοῦ ἤδη ἐξησφάλισεν τήν «συνεπῆ ἑνιαίαν σταθεράν ὀρθήν ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως θέσιν» καί ἀφοῦ ἐξουδετέρωσεν ὅλους ὅσοι προεκάλουν ζητήματα ἕνεκα ποικίλων γνωμῶν καί οἱ ὁποῖοι ἐπολέμουν τήν Ἐκκλησίαν μέ τήν παγίαν ἀληθῆ καί πραγματικήν Ὁμολογίαν των ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία». Δηλαδή ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ καθαρά ὅτι ἐμπόδια νά περάσουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν, ἀπό τό 1971 (2) καί μέχρι τήν Ἐγκύκλιόν των ἦτο ἡ ἰδία ἡ Ἱερά Σύνοδος!!!, ὑπαινισσόμενοι σαφῶς ὅτι τήν «ἐκαθοδηγοῦμεν» καί τήν «ἐκρατοῦμεν δεσμίαν τῶν ἀπόψεών μας», ἡμεῖς, ὁ Ἐλευθέριος Γκουτζίδης καί ὁ Μηνᾶς Κοντογιάννης, νῦν Μητροπολίτης Κήρυκος καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι!
Ὠμή, ἡ βλασφημία των καί κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἐκκλησίας(!), ἀφοῦ τήν ἀμφισβητοῦν ὡς θεσμόν διότι δέν ἐπέρασεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν «χειροθεσίαν των»!!! Διότι τό 1971 δέν ἐδέχθη ὡς χειροθεσίαν, τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὅμως «χειροθεσίαν», ἡ ἰδία ἡ Ἐξαρχία, ἐκ φόβου καί δειλίας, δέν τήν μετέφερεν καί δέν τήν μετέδωκεν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, διότι «ἐγαύγιζαν καί τά μαντρόσκυλα» τῆς Ἁγίας Μάνδρας τοῦ Χριστοῦ! Διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι ἔκδηλον τό καθ' ἡμῶν μίσος, τόσον τῶν συντακτῶν ὅσον καί τῶν ὑπογραψάντων ψευδεπισκόπων τό κείμενον αὐτῆς τῆς ἐκτρωματικῆς «Ἐγκυκλίου».
Ποίους νομίζετε ὅτι θά ἐξαπατήσετε καί μέ αὐτήν τήν ΣΑΤΑΝΙΚΗΝ ΔΟΛΙΟΤΗΤΑ καί ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΝ ΣΑΣ; Οὐδένα ἐκτός ἀπό τούς ἐσκοτισμένους ἑαυτούς σας καί ἐκ τῶν ὀπαδῶν σας, μόνον ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σᾶς ἀκολουθοῦν ὡς πρόσωπα καί δέν ἔχουν καμμίαν συνείδησιν περί Ὀρθοδοξίας, ἀλλά πλανῶνται τηροῦντες μόνο τάς 13 ἡμέρας!..

Δέν ἠρκέσθησαν εἰς ὅσα ἔγραψαν εἰς τήν ἀνωτέρω ἐκτεθεῖσαν παράγραφον, ἀλλά συνεχίζουν ἐπί τά χείρω καί εἰς τήν ἑπομένην, ὥστε νά μήν ἀμφισβητῆ οὐδείς ποῖοι εἶναι καί τί πράττουν.
«Οὕτω ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τῶν Ἀρχιερέων, καιροῦ ἐλθόντος καί τῶν συνθηκῶν ἐξασφαλισθεισῶν καί τῶν ἐμποδίων διά τήν ἐν πληρότητι ἐκκλησιαστικήν ἀντιμετώπισιν ἐξαφανισθέντων, ἐν φόβω Θεοῦ καί συναισθήσει καί ἐπιγνώσει τῆς Ἀρχιερατικῆς ἡμῶν εὐθύνης ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, συνελθόντες καί συνδιασκεφθέντες ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος κατά τήν Συνεδρίασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος γενομένην τήν 27ην Δεκεμβρίου 2006…». (Αὐτόθι σελ. 6). Ἐπιλαμβάνεται τοῦ θέματος τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 καί προβαίνει διά τῆς Ἐγκυκλίου αὐτῆς εἰς τήν ἐνημέρωσιν τοῦ λογικοῦ ποιμνίου περί τῆς ἀποφάσεώς των ὡς γνησίων καί κανονικῶν ποιμένων καί ταπεινῶν Προϊσταμένων. (Αὐτόθι σελ. 9 καί 6).
Ἄλλη τρανωτέρα δήλωσις — ὁμολογία ἡ ἀνωτέρω, καθ' ἥν τό κείμενον αὐτό καί ἡ ἐν αὐτῶ «ἀπόφασίς» των περί ἀποκηρύξεως καί καταδίκης τῆς «χειροθεσίας» ἐλήφθη μόλις τό 2006, ὅταν, ΠΡΟΣΟΧΗ!, «ἦλθεν ὁ καιρός καί ἐξησφαλίσθησαν αἱ συνθῆκαι καί ἐξηφανίσθησαν τά ἐμπόδια, τά ὁποῖα ἐπί 37 ἔτη τούς ἐμπόδιζαν αὐτήν τήν ἀπόφασιν!..».
Τούς ἐμώρανεν ὁ διάβολος, ὅπως ἐμώρανεν καί τήν Ἐξαρχίαν καθ' ὁδόν πρός τήν Ἑλλάδα καί ἐν Ἑλλάδι, διό ὅπως ἐκεῖνοι, οὕτω καί οἱ σημερινοί, ἀποκαλύπτουν, οἱ ἴδιοι τά σχέδια καί τά φρονήματά των, διά νά ξυπνήσουν οἱ εὐσεβεῖς, τούς ὁποίους πλανοῦν καί τούς ὑπνωτίζουν μέ τό ναρκωτικόν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί οὕτω ἀνέχονται καί συνεργοῦν εἰς τήν προδοσίαν. Ποῖα ὅμως ἦσαν τά ἐμπόδια καί ποῖοι τά ἤγειρον ἀπό τό 1971; Διατί δέν ὁμιλοῦν σαφῶς καί ρητῶς; Ἡ συμπεριφορά αὕτη εἶναι ἀνέντιμος, διότι σκοπεῖ εἰς τήν συγκάλυψιν καί ἀποσιώπησιν τῆς Ὁμολογίας τῆς Ἀληθείας, πρᾶξις, ἡ ὁποία εἶναι μισητή εἰς τόν Θεόν. Ἰδού νά κυκλοφορήσουν «ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ» καί νά εἴπουν ρητῶς καί σαφῶς ποίας συνθήκας ἐννοοῦν ὅτι ἐξησφάλισεν ἡ «Ἱερά Σύνοδός των» (= ἡ σαθρά συμμορία των), ποῖα ἐμπόδια, δηλαδή ποῖα πρόσωπα, ποίας θέσεις καί πράξεις ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΕΝ καί ποίας συνθήκας ἐξησφάλισεν.
ὦ τῆς ὑποκρισίας, ὦ τῆς τυφλότητος καί τοῦ βαθέος σκότους των, νά τολμοῦν, τάς ἐν τῶ πατρί αὐτῶν διαβόλω ἐνεργείας των, νά λέγουν, ὅτι ταῦτα πάντα ποιοῦν «ἐν φόβω Θεοῦ καί συναισθήσει καί ἐπιγνώσει τῆς Ἀρχιερατικῆς των εὐθύνης ἔναντι Θεοῦ καί τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας…», ἐνῶ ταῦτα εἶναι «ἐν τῶ διαβόλω καί ἐνώπιον τοῦ Φλωρινικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Φρικτόν νά λέγη τις ὅτι ἐπιτελεῖ τά καθαρῶς Σατανικά του ἔργα «ἐν φόβω… συναισθήσει καί ἐπιγνώσει τῆς εὐθύνης του ἔναντι Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας! Ἐτόλμησαν καί αὐτό τό φρικτόν οἱ ἀσεβέστατοι.

Εἰς τήν συνέχειαν (σελ. 7), πάλιν ὑψώνουν μερικάς κορώνας κατά τῆς αἱρετικῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920 (τήν ὁποίαν ὅμως ἡ ἀπό 2007 ἰδική των, ὑπερφαλαγγίζει ὡς ἀσυγκρίτως δολιωτέρα), περί τῆς κατά τό 1924 ἐπιβολῆς τῆς Παπικῆς καινοτομίας ὡς οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν Ἀρχιερέων κατά τό 1935 καί τάς ὑπ' αὐτῶν χειροτονίας, καθώς καί περί τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί ὅλως ἀπατηλῶς, ὁμολογοῦν ὅτι τόσον ἡ κατά τό 1935 χειροτονία τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ὅσον καί αἱ ὑπ' αὐτοῦ τελεσθεῖσαι τό 1948, «προέρχονται ἀλληλοδιαδόχως ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν τούτων διαδόχων ὀρθοδόξων, Κανονικῶν Ἐπισκόπων τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», ἀλλά καί «ὅλαι αἱ ἐπακολουθήσασαι… μέχρι σήμερον…(3) ἕλκουν τήν διαδοχήν… ἐκ τῶν προαναφερθεισῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί… 1948». (Αὐτόθι σελ. 9-10 καί 7). Ποῖος δέν θά ἐπαινοῦσεν καί δέν θά συνέχαιρεν τούς συντάκτας καί τούς ὑπογράψαντας, ἄν ἐπίστευον πράγματι εἰς ὅσα λέγουν; Ἐν προκειμένω ὅμως πῶς νά μήν τούς οἰκτείρη ἤ νά μήν τούς ἀποστραφῆ ὡς δολίους ὑποκριτάς, διότι γράφουν τά ἀνωτέρω πρός παραπλάνησιν τῶν ὀπαδῶν των καί κάθε ἀφελοῦς ἀναγνώστου, ἀφοῦ αὐτήν τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀμέσως τήν ἀποπτύουν καί πετοῦν τόν μαργαρίτην τῆς Ἁγίας Παρακαταθήκης εἰς τούς κύνας;!
Λέγομεν τοῦτο, διότι ἀμέσως ἐπιτίθενται καί δολοφονοῦν αὐτήν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἀφοῦ τήν συγχωρητικήν εὐχήν δέχονται ὡς χειροθεσίαν, ἡ ὁποία ὅμως ἰσχύει διά σχισματικούς καί μόνον! Αὐτοί μή ὄντες σχισματικοί, δέχονται ὅτι ἐχειροθετήθησαν ὡς σχισματικοί! Ἐπειδή ὅμως τοῦτο εἶναι ψεῦδος σατανικόν, ἀφοῦ ἐκτός τῶν δύο τῆς Ἐξαρχίας, οὐδείς ἄλλος ἐδέχθη χειροθεσίαν, διά τοῦτο, πρός στιγμήν, σπεύδουν νά ἀπορρίψουν καί νά ἀποκηρύξουν τήν ἀνυπόστατον χειροθεσίαν, ὥστε δι' αὐτῆς τῆς καταδίκης της, νά τήν ὑποστασιάσουν ὡς γεγενημένην, καί ἑπομένως ἑαυτούς ἐξηρτημένους καί ἀνεγνωρισμένους ὑπό τῶν χειροθετησάντων καί δι' αὐτῶν καί ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Οὕτω, ὅπως θά ἴδωμεν ἀμέσως εἰς τήν συνέχειαν, ἀρνούμενοι τήν «ὑπό οἱανδήποτε μορφήν» δῆθεν λαβοῦσαν χώραν χειροθεσίαν των, ἤδη ἠρνήθησαν, ἐνέπτυσαν καί ἱεροσύλησαν κατά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς καί ἐξισώθησαν μέ τούς «χειροθετήσαντας» καί δι' αὐτῶν πρός τούς Φλωρινικούς καί Νεοημερολογίτας, παρά τῶν ὁποίων προσδοκοῦν τήν ἐπί θύραις,(;) ἐπίσημον ἀναγνώρισιν, ἀκριβῶς μέ βάσιν αὐτήν τήν μεταλλαχθεῖσαν συγχωρητικήν εὐχήν τοῦ 1971 ἐν Ἑλλάδι, εἰς χειροθεσίαν των, «ὑπό οἱανδήποτε μορφήν καί ἔννοιαν ἔλαβεν αὕτη χώραν».(4) (Αὐτόθι σελ. 10 καί 8).

Προκειμένου νά περάσουν τό βλάσφημον καί ἱερόσυλον ψεῦδος περί «χειροθεσίας» των, γράφουν ἔχοντες ταύτην ὡς δεδομένην καί τετελειωμένην πράξιν:
Καί εἰς αὐτάς τάς παραγράφους, λέγουν ὅτι, τόσον οἱ χειροτονηθέντες δύο Ἀρχιερεῖς εἰς τήν Ἀμερικήν τό 1971, ὅσον καί ὅλοι οἱ σημερινοί, οἱ ὁποῖοι ὑπαναχωρήσαντες δέχονται τήν χειροθεσίαν, οὐδέν, ἔπαθον διότι αὕτη «οὐδέν προσέθεσεν…»!.. Καί συνεχίζουν: «καίτοι δέν ἐπετρέπετο κἄν νά λάβη χώραν, διότι δέν νοεῖται «χειροθεσία» ἐπί ὀρθοδόξων… ἀκόμη καί ὑπό τήν ἔννοιαν τῆς εὐλογίας καί τῆς ἁπλῆς εὐχῆς…». Παρά ταῦτα λέγουν ὅτι ἐδέχθησαν τήν ἀνυπόσταστον «χειροθεσίαν», τήν ὁμολογοῦν δέ καί τήν κηρύσσουν ὡς γεγονός, διά νά τήν ἀπορρίψουν καί ἀποκηρύξουν κατόπιν, καί οὕτω τῆς δώσουν ὑπόστασιν, τήν ὁποίαν ποτέ δέν εἶχεν, οὔτε θά ἔχη διά τήν Ἐκκλησίαν. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς τοιαύτης καί τοσαύτης συσσωρευμένης ὑποκρισίας των!
Τό ἐγράψαμεν καί ἄλλην φοράν, καί πάλιν ὅμως τό ἐπαναλαμβάνομεν: Κακοήθεις ἐκβιασταί συκοφαντοῦν μίαν παρθένον ὅτι δῆθεν ἐπόρνευσεν! Ἡ σκευωρία κατά τῆς παρθένου ὑποστηρίζεται ὑπό πολλῶν, ἀλλ' αὐτή ἀρνεῖται τήν συκοφαντίαν. Ἐν τέλει τῆς προτείνουν νά καταδικάση τήν πορνείαν της (τήν ὁποίαν δέν διέπραξεν) διά νά κλείση τό θέμα!.. Ἀλλοίμονον ἄν ἡ παρθένος ἤθελεν καταδικάσει τήν ἀνυπόσταστον πορνείαν, διότι μέ αὐτήν ἀκριβῶς τήν καταδίκην της θά ἐδέχετο καί θά ὡμολόγει ὡς ἀληθῆ τήν συκοφαντίαν. Αὐτό ἀκριβῶς κάμνουν οἱ Νικολα?ται, ὡς ἀδίστακτοι ἐκπορνευταί τῆς Ἐκκλησίας!

Ἀμέσως ἐκ τάς σελίδας 8 καί 9 τῆς Ἐγκυκλίου των γράφουν:
Ὀρθότατα ὅλα τά ἀνωτέρω! Διατί ὅμως δέν λέγουν ὅτι ἡ Ἐξαρχία ἀπέκρυψεν ἐνσυνειδήτως τήν ἐν λόγω ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗΝ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΝ καί ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ Ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου;
Εἶναι ἀπολύτως ἀληθές, ὅτι ἡ Ἐξαρχία εἴτε ἐν ἐπιγνώσει εἴτε ὄχι, ἐπιστρέψασα ἐδήλωσεν αὐθημερόν καί κατ' ἐξακολούθησιν, ὅτι δέν εἶχε τήν σχετικήν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου περί ἑνώσεως καί ἀντιμετωπίσεως τοῦ Ἐκκλήτου. Ὅταν δέ αὕτη μετά δύο περίπου μήνας ἐδημοσιεύθη κατ' ἀρχήν ὑπό τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλά καί ἀμέσως καί ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, αὕτη ὄχι μόνον δέν ἐγένετο ἀποδεκτή, ἀλλ' ἔγινεν καί ἀφορμή νά ζητηθῆ πάραυτα καί ἡ Ὁμολογία τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί νά δώση ἐξηγήσεις ἐπί τῆς ἀντιφατικῆς ἀποφάσεώς της. Εἰς τάς ἐνεργείας αὐτάς τόν πρῶτον λόγον εἶχεν ἡ Ἐξαρχία! Καί περί μέν τῆς φημολογουμένης «χειροθεσίας» ἡ ἰδία ἡ Ρωσική Σύνοδος, διά τοῦ Προέδρου της, ἐδήλου ὅτι δέν ἐνήργησεν κατά τόν Η΄ Κανόνα τόν ἀφορῶντα σχισματικούς, ἐνῶ περί Ὁμολογίας οὐδέποτε ἐδήλωσεν ὅτι τήν ἀπεδέχθη ἀλλ' ἀπήντησεν φλωρινικῶ τῶ τρόπω: «Δέν εἴμεθα ἁρμοδία Σύνοδος νά ἀποφανθῶμεν περί τῶν μυστηρίων τῶν Νεοημερολογιτῶν» καί παρέπεμπεν τό θέμα εἰς Πανορθόδοξον Σύνοδον.
Ἕνεκα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, διεμαρτύροντο οἱ Φλωρινικοί, διότι, παρά τήν προηγηθεῖσαν συμφωνίαν των περί «παραπομπῆς τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων νά τούς δικάσουν οἱ Φλωρινικοί», ἡ Ρωσική Σύνοδος παρασπονδήσασα τούς ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΕΝ! Ἀκριβῶς διά τόν λόγον αὐτόν διέκοψαν τήν κοινωνίαν μετ' αὐτῆς. Ἀφ' ἑτέρου, βασιζόμενοι εἰς τήν «Ἀπόφασιν», τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καθ' ἥν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἐχειροθετήθησαν εἰς τήν Ἀμερικήν, πάλιν οἱ Φλωρινικοί διαμαρτύρονται, διότι αὐτοί οἱ δύο χειροθετηθέντες δέν ἔπραξαν τό ἴδιο, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των εἰς τήν Ἑλλάδα, εἰς τούς λοιπούς Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, ὡς προέβλεπεν ἡ «Ἀπόφασις»! Ἰδού ἡ ἀδιάψευστος ΜΑΡΤΥΡΙΑ:
Νο 3/50/759 
75 East 93 St. New York 28 N.Y.
Phone Lenigh 4-1601
Μακαριώτατον κ.Ἀνδρέαν
Ἀρχ/πον Γνησίων Ὀρθοδόξων
Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος

Πρίν λίγο καιρό ἡμεῖς πήραμε γράμμα ἀπό τόν Μακαριώτατον Ἀρχ/πον Αὐξέντιον καί τή Σύνοδό του. Εἰς τό ὁποῖον αὐτοί εἰδοποιοῦν ὅτι τά λαβόντα μέτρα διά τήν ἕνωσιν, τῶν δύο Ἱεραρχιῶν δέν ε<182>ιχον ἀποτέλεσμα.
Αὐτή ἡ εἴδησις πολύ ἡμᾶς ἐστενοχώρησε δεδομένου ὅτι ἡ ἰδική μας ἐνέργεια στήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας εἶχε σκοπό τήν ἕνωσιν τῶν δύο Ἱεραρχιῶν. Ταυτοχρόνως μᾶς ὑποδεικνύουν (μᾶς καταγγέλουν) ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος εἰς τούς ὁποίους ἔχει γίνει ἡ χειροθεσία, δέν κάνανε τό ἴδιο εἰς τούς συναδέλφους τους Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς.
Παραλλήλως ἡ ἀπόφασίς… μας ἀπό 15/28 Σεπτεμβρίου 1971 λέει… Τό ἴδιο ἀκριβῶς πρέπει νά κάνουν αὐτοί στούς ἰδικούς τους συναδέλφους καί κατόπιν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι στούς Ἱερεῖς τους. Μετ' ἀγάπης παρακαλοῦμεν ἐσᾶς νά μᾶς εἰδοποιήσετε διά τά ἀνωτέρω.
Σημείωσις: Ἡ μετάφρασις καίτοι κακή ὅμως ἀποδίδει τό ἐπιδιωκόμενον.

Δυστυχῶς δέν ὑπάρχουν χαρακτηρισμοί ὥστε νά ἀποδοθῆ τό σατανικόν περιεχόμενον τῆς καταπτύστου Ἐγκυκλίου τῶν Νικολαϊτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπεγνωσμένως ἀνακατεύουν ἀληθεῖς καί ψευδεῖς θέσεις καί γεγονότα ἀπό τό 1920 μέχρι καί αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου των, διά νά περάσουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη, ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν»! Δηλαδή ΑΥΤΟΧΡΗΜΑ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΝ κείμενον, τό ὁποῖον εὐθέως κατελέγχει καί τό ἀνωτέρω ἱστορικόν ντοκουμέντον.

Οὐδείς ἠμφισβήτησεν ποτέ ὅτι τό 1971, καί πρό τοῦ Σεπτεμβρίου καί ἐν Ἀμερικῆ καί κατόπιν καί ἐν Ἑλλάδι, τά πάντα ἐσχεδίαζον, ἀπεφάσιζον καί ἐνήργουν οἱ Φλωρινικοί, μέ τόν ἐγκάθετόν των Καλλιόπιον καί ἄλλους ἑλληνοαμερικανούς, ἀλλά καί μέ τήν συνεργίαν τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἐνῶ εἰς τήν ὅλην ἐπιχείρησιν ἦτο μυημένος καί ὁ Ἱερομόναχος Ματθαῖος Μακρῆς. Οὐδείς ἐπίσης δύναται νά ἀμφισβητήση ὅτι τά ἀποτελέσματα τῆς ὅλης σκευωρίας των περιωρίσθησαν εἰς τούς δύο Ἐπισκόπους τῆς Ἐξαρχίας μας καί δέν εἰσεχώρησαν ποτέ εἰς τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου τό μόνον τό ὁποῖον δύναταί τις νά καταδικάση εἶναι τά πραγματικά γεγονότα καί τά πρόσωπα, τά συνδεόμενα μέ τά πραγματικά γεγονότα, ἤτοι:
α) Τήν σαφῶς ὑπαρκτήν, πλήν ἀντιφατικήν, ἀντικανονικήν καί δολίαν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου.
β) Τά πρόσωπα τά ὁποῖα, βάσει αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως, δηλαδή τῆς 16.ΙΙ/15/28.9.1971, ἐδέχθησαν εἰς τήν Ἀμερικήν τήν χειροθεσίαν, καί
γ) Ὅλους ὅσοι καί σήμερον, μετά 37 ὁλόκληρα ἔτη, ΥΠΑΝΑΧΩΡΟΥΝ ἐκ τῆς Ἀληθείας, μετατρέποντες καί μεταλλάσσοντες δι' ἑαυτούς, τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν ἐν Ἑλλάδι, εἰς χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν! Δηλαδή τούς κ.κ. Νικόλαον Μεσσιακάρην καί τήν ὁμάδα του, οἱ ὁποῖοι ἀπό κοινοῦ ὑπέγραψαν τήν συγκεκριμένην Ἐγκύκλιόν των.

Εἰς τήν σελ. 9 τῆς «Ἐγκυκλίου» των ἐπαναλαμβάνουν, ὅτι βάσει τῆς συγκεκριμένης ἀπαραδέκτου ἀποφάσεως τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ἐδέχθη «χειροθεσίαν», τήν ὁποίαν αὐτοί οἱ «Νικολα?ται», ὡς ἐσφαλμένην τήν ἀποκηρύσσουν καί τήν ἀπορρίπτουν. Ἰδού τό κείμενον εἰς τό ὁποῖον ἐπαναληπτικῶς λέγουν: <Φ1676Π9ΒΙ>«Οἱ… γενόμενοι χειρισμοί καί ἐνέργειαι, ὡς ἡ περί ἧς ὁ λόγος χειροθεσία, ἐπί τῆ βάσει μιᾶς ἀπαραδέκτου καί καταδικαστέας ἀπό ἐκκλησιαστικῆς καί Κανονικῆς ἀπόψεως Συνοδικῆς ἀποφάσεως,…ἀλλά καί κατόπιν ἡ ἐν Ἑλλάδι ἀποδοχή τῆς ὡς ἄνω Συνοδικῆς ἀποφάσεως τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί ἡ κατ' ἐφαρμογήν αὐτῆς ἐπακολουθήσασα «χειροθεσία» τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπῆρξαν καί κρίνονται ΕΣΦΑΛΜΕΝΑΙ καί ὡς τοιαῦται ἀποκηρύσσονται καί ἀπορρίπτονται». (Αὐτόθι σελ. 12 καί 9).
Δέν ἀγανακτοῦμεν οὔτε δι' αὐτήν τήν ἀποκορύφωσιν τῆς ὑποκρισίας των, τοῦ ψεύδους καί τῆς βλασφημίας, ἀλλά πρίν τούς ἀπευθύνωμεν τούς λόγους τοῦ Κυρίου, πρός ἐκείνους τούς Φαρισαίους, τούς ὁποίους κατήλεγξεν καί τούς ὁποίους ὅμως ὑπερέβησαν οἱ σημερινοί, ἐπισημαίνομεν:
Εἰς τήν ἀνωτέρω παράγραφον τῆς Ἐγκυκλίου των, σατανικῶς ψευδόμενοι διά πολλοστήν φοράν, λέγουν ὅτι ἡ ἀντικανονική, ἀντιφατική ἀπόφασις ΕΦΗΡΜΟΣΘΗ καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἐπί τῶν ὑπολοίπων Ἀρχιερέων! Ὄχι, ὦ ἐσκοτισμένοι, τήν 15 Ὀκτωβρίου καί ἀκόμη κατόπιν ἡγνοεῖτο ἡ ἐν λόγω «Ἀπόφασις» καί ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ἐνεφανίσθη χειροθεσία, πολλῶ δέ μᾶλλον ΔΕΝ ΕΠΗΚΟΛΟΥΘΗΣΕΝ ἐπί τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου… Διά ταῦτα, δι' ὑμᾶς ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, Ματθαίου ΚΓ 13-17:
Οὐαί ὑμῖν Φαρισαῖοι, ψεῦται καί ὑποκριταί, Νικόλαε καί λοιποί ὅτι λήψεσθε περισσότερον κρῖμα, διότι καί τάς οἰκίας τῶν χηρῶν κατεσθίετε καί τήν Ἐκκλησίαν ἐπιβουλεύεσθε καί τόν Χριστόν ὑβρίζετε.
Οὐαί ὑμῖν Φαρισαῖοι ὑποκριταί καί ψεῦται, ὅτι δέν ψεύδεσθε διά ὑλικά πράγματα, ἀλλά ἀπεμπολεῖτε τήν Ἁγίαν Παρακαταθήκην πολύ χειρότερα ἀπό τούς Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον.
Οὐαί ὑμῖν ὑποκριταί ψευδεπίσκοποι, ὅτι κλείετε τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὑμεῖς οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδέ τούς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.
Οὐαί ὑμῖν ὁδηγοί τυφλοί, οἱ λέγοντες ὅτι ἐπηκολούθησεν καί ἐν Ἑλλάδι «χειροθεσία» καί ἐπί τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
Οὐαί ὑμῖν ὑποκριταί ὅτι τήν ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ἐν Ἑλλάδι «χειροθεσίαν», ὅπως καί τήν «Ἀπόφασιν» χαρακτηρίζετε ὡς «ΕΣΦΑΛΜΕΝΑΣ», τάς ἀποκηρύσσετε καί τάς ἀπορρίπτετε, διά νά καταστήσετε οὕτω τήν ἀνυπόστατον καί ἀνύπαρκτον χειροθεσίαν ὑποστατήν καί ὑπαρκτήν.
Οὐαί ὑμῖν ψεῦσται καί ὑποκριταί, ὅτι ἐβεβηλώσατε τήν Ἁγίαν Παρακαταθήκην, τήν ὁποίαν ἤδη σᾶς ΑΠΑΙΤΕΙ νά παραδώσετε ὁ Κύριος παρά τοῦ ὁποίου τήν ἐλάβατε κατά τήν ὥραν τῆς χειροτονίας σας καί σεῖς δεικνύετε τούς κύνας εἰς τούς ὁποίους τήν ἐρρίψατε.
Οὐαί ὑμῖν ὅτι ἀναιδῶς, ὡς ἀσυνείδητοι, «μωροί καί τυφλοί», ὑποκρίνεσθε κηρύσσοντες ψευδῶς ὅτι δῆθεν «φυλάσσετε ἀλώβητον τήν ἱεράν Παρακαταθήκην καί εἰδικώτερον ἀνόθευτον τήν Ἀποστολικήν Πίστιν καί ἀδιάκοπον τήν διαδοχήν» (σελ. 7), ἐνῶ ἀμφότερα τά ἀπεμπολήσατε καί τά παρεδώκατε εἰς τόν πατέρα τοῦ ψεύδους, τόν διάβολον. Ἡ Ἐκκλησία, ὦ ὑποκριταί, ὡς ἐφύλαξεν καί πάλιν φυλάσσει τήν Ἀποστολικήν Πίστιν καί τήν ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἅτινα ἡμεῖς καίτοι ἀνάξιοι σᾶς ἐδιδάξαμεν λίαν πρωίμως, ὅτι ἀποτελοῦν τά δύο χαρακτηριστικά καί βασικώτατα γνωρίσματα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἄνευ τῶν ὁποίων δέν νοεῖται Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει σωτηρία.
Οὐαί ὑμῖν ὅτι ὡς προδόται ἱερόσυλοι καί σύγχρονοι σταυρωταί τοῦ Χριστοῦ καί πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας Του, πλέον Ἐπίσκοποι δέν ξαναγίνεσθε καί τά γενόμενα, ὡς ἡ χειροθεσία σας, δέν ἀπογίνονται! Χίλιες μία φορές νά τήν ἀποκηρύξετε καί νά τήν καταδικάσετε, οὐδέν κέρδος δι' ὑμᾶς, ἀλλά μόνον τήν ὑποστασιάζετε καί τήν κάμνετε ὑπαρκτήν δι' ἑαυτούς διά τοῦτο προκύπτετε «μωροί καί τυφλοί», ἀσχέτως ἄν αὐτό μανιωδῶς ἐπιδιώκετε, διότι προσδοκεῖτε τήν ἐπίσημον «ἀναγνώρισιν» σας ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.

Ἀκολούθως παραθέτουν ἀπόσπασμα καί ἐκ τῆς ἀπό 1ης Μαρτίου 1957 Ἐγκυκλίου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου:
Ναί, ὁποθενδήποτε καί ἐξ οἱασδήποτε αἰτίας προῆλθεν αὕτη ἡ ἱεροσυνοδική δήλωσις,(7) φρονοῦμεν ὅτι ἀποτελεῖ πράξιν ἐλευθερίας ἐν Χριστῶ, ἀλλά καί πρᾶξιν συνέσεως, πράξιν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον. Ἡ Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν ἐν λόγω Ἐγκύκλιόν της, λέγει ὅτι ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης χειροτονήσας μόνος του παρεβίασεν, ἤ ἐπί τό ὀρθώτερον ΥΠΕΡΕΒΗ τήν Κανονικήν Τάξιν (Α΄ Ἀποστολικός Κανόνας). Ἰδού λέγουν, εἰς τά ἀφρίζοντα ἐκ τῶν βλασφημιῶν στόματα τῶν Φλωρινικῶν λύκων, ἰδού νά κριθῶσιν καί ὁ χειροτονήσας καί οἱ χειροτονηθέντες καί ἄν μέν αἱ χειροτονίαι ἐκεῖναι ἔγιναν, ἐνῶ ὑπῆρχον καί ἄλλοι Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς καί περιεφρονήθησαν, ἄν δηλαδή ὁ Βρεσθένης ἐχειροτόνησεν παρά καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησιαστικήν δεοντολογίαν διά νά δημιουργήση φατρίαν ἤ σχίσμα καί βλάψη τήν Ἐκκλησίαν, νά κριθῶμεν καί νά ἀντιμετωπισθῶμεν ὡς ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν ἀντιθέτω ὅμως περιπτώσει νά κλείσετε τά ἀπύλωτα στόματά σας, τά ὁποῖα ἠνοίξατε ὡς στόματα Ἅδου καί ἐν ταπεινώσει νά προσέλθετε εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἐξαιρετικῶς μέ αὐτάς τάς χειροτονίας διηκόνησεν ὁ ἀοίδιμος Ματθαῖος. Αὐτά λέγουν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς τό 1957!
Πρός τί λοιπόν οἱ Νικολα?ται ἐνεθυμήθησαν αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον; Μήπως ἑτοιμάζουν καί αὐτήν τήν Σύνοδον διά νά ὑποβάλουν νέον ἔκκλητον διά νέαν ἀπόφασιν; Ἄμποτε νά ἀξιωθῶμεν νά εἴμεθα καί ἡμεῖς ἐκεῖ νά…»βοηθήσωμεν» εἰς τήν ἀναγνώρισίν των, διά νά ἀπαλλαγῆ ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν τοιαύτην παρουσίαν των. Ἄς μήν εἶναι τόσον ἀφελεῖς, διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος γράφουσα ἐν ἔτει 1957 τονίζει: «…Ἀποδεχόμεθα τήν διοικητικήν ὑποδικίαν, πρόθυμοι νά προσέλθωμεν ἐνώπιον Κανονικῆς Ὀρθοδόξου Συνόδου… νά λογοδοτήσωμεν…». Ἄς ἐπανέλθη ἐν προκειμένω ὁ κ. Ἱερώνυμος καί ἡ Ἱεραρχία του εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἄς καταδεχθῆ νά ἔλθη εἰς Θεολογικόν Διάλογον καί ἐκεῖ, πρῶτοι ἡμεῖς, θά θέσωμεν εἰς τήν σειράν της τήν ἐν λόγω «ὑποδικίαν»… τήν ὁποίαν, δεχόμεθα καί σήμερον διότι τό 1971 δέν ἐπελήφθη ἡ Ρωσική Σύνοδος καί διότι δέν ἦτο Ὀρθόδοξος οὔτε ἐλευθέρα ἀπό τῶν σκοτεινῶν παρασκηνίων…

Εἰς τήν συνέχειαν, οἱ περί τόν κ. Νικόλαον, μέ ὅσα λέγουν ὁμοιάζουν μέ ἐκείνους ἤ ἐκείνας, οἴτινες παραδέχονται ὅτι «Ναί, ἐπορνεύσαμεν, καί ἐμοιχεύσαμεν», ἤ «ἐπωλήσαμεν τήν περιουσίαν τῆς οἰκογενείας μας, ἀλλ' οὐδέποτε τήν «πορνείαν» μας ἤ τήν «μοιχείαν» μας ἤ τήν πώλησιν τῆς περιουσίας μας τάς ἐξελάβομεν ὡς τοιαύτας!!!
Εἰς τήν παράγραφον τῆς σελίδος 11 τῆς Ἐγκυκλίου των, ὁμοιάζουν μέ ἐκεῖνον τόν ἄπιστον καί ἀνάξιον πατέρα, ὁ ὁποῖος κατέφαγεν ἤ μετεβίβασεν τήν περιουσίαν τῆς οἰκογενείας του εἰς «πόρνας» καί «ληστάς» καί κατόπιν λέγει εἰς τήν γυναῖκαν του καί τά παιδιά του. «Ναί παιδιά μου ἐπώλησα -ἐχάρισα τήν περιουσίαν, ἡ ὁποία σᾶς ἀνήκει, μέ συμβόλαια εἰς πόρνας καί ληστάς, πλήν ὅμως τοῦτο ἔπραξα ἐξ ἀδυναμιῶν μου, παραλείψεων καί λαθῶν καί οὐδέποτε ἠρνήθην ὅτι ἡ πωληθεῖσα περιουσία σᾶς ἀνήκει!.. Ὅθεν ἀπορρίπτω, ἀποκηρύσσω καί καταδικάζω τήν πρᾶξιν μου»! Αὐτό ἀκριβῶς λέγουν καί κάμνουν αἱ Νικολα?ται, διό δέν συλλαμβάνεται, καί δέν κατανοεῖται ἡ ὑποκρισία των, ἡ ὁποία ἰδού πῶς ἐκφράζεται:
«Εἰδικώτερον ἐπιβάλλεται νά ἐπισημανθῆ ὅτι πάντες οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί διάδοχοι τῶν ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Ἱεράρχου Ματθαίου χειροτονηθέντων Ἐπισκόπων παρά τά ὅσα εἶναι δυνατόν νά καταλογισθοῦν αὐτοῖς ὡς ἁρμοδίων καί ὑπευθύνων βεβαίως διά τάς ἐκκλησιαστικάς ὑποθέσεις, ἐξ ἀπόψεως ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν, παραλείψεων καί λαθῶν, οὐδέποτε ἐδέχθησαν τήν γενομένην χειροθεσίαν ὡς συμπλήρωμα ἤ ἐνεργοποίησιν ἤ ἀποκατάστασιν τῆς Ἀρχιερωσύνης των, ἀλλ' ὡς μέσον ἄρσεως τῆς «ὑποδικίας» λόγω τῆς παραβιασθείσης κανονικῆς τάξεως κατά τήν ὑφ' ἑνός χειροτονίαν Ἐπισκόπου καί τοῦτο ἀπό φόβον Θεοῦ καί σεβασμόν εἰς τήν κανονικήν τάξιν, ἀγνοοῦντες ἤ μή ἔχοντες σαφῆ γνῶσιν καί κατ' ἐπέκτασιν θέσιν διά τό ἐάν καί ὑπ' αὐτήν ἀκόμη τήν ἔννοιαν ἦτο ἐπιτρεπτόν ἤ ἀποδεκτόν τοῦτο. Δυστυχῶς ἐπ' αὐτοῦ ἀντί νά βοηθηθοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς ἐκείνης τῆς περιόδου ὑπό τῶν κατ' ἐκείνην τήν ἐποχήν θεολογικῶν των συμβούλων, ὡς πλέον κατηρτισμένων, ἐδέχθησαν ἐξ αὐτῶν ἀτυχεῖς εἰσηγήσεις. Οὕτω ἐξ ἀδυναμίας ὑποστηρίξεως ὑπό τῶν τελευταίων σθεναρῶς ὀρθῶν ἐκκλησιαστικῶν θέσεων, ἀντ' αὐτῶν ὑπεστηρίχθησαν ἐκ συγχύσεως, ἀγνοίας ἤ ἄλλης αἰτίας ἐσφαλμέναι θέσεις, στηριζόμεναι ἐπί μή ἰσχυρῶν θεμελίων. Οὕτω διά τῆς υἱοθετήσεως καί ἀποδοχῆς αὐτῶν ἀπεμακρύνθη ἡ ἐκκλησιαστική καί κανονική ἀντιμετώπισις τοῦ θέματος, ὑποκαθισταμένη ὑπό θέσεων καί δηλώσεων ἤ Ἀποφάσεων ἐλεγχομένων ὡς πρός τήν σταθερότητα καί κανονικότητα τῶν θεμελίων καί κριτηρίων των». (Αὐτόθι σελ. 14 καί 11).
Αὐτά ἐπαναλαμβάνουν σκοπίμως οἱ δυστυχεῖς, διά νά ἐξαπατήσουν, ὡς δόλιοι καί πλάνοι, προτάσσοντες ὅτι δῆθεν ἐξ ἀνθρωπίνων λαθῶν, ἀδυναμιῶν κ.λπ., ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος καί ἐν Ἑλλάδι τήν χειροθεσίαν, ἀλλά ταύτην ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΩΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΙΝ ΄Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ τῆς Ἀρχιερωσύνης των, ἀλλ' ὡς μέσον ἅρσεως τῆς ὑποδικίας των! Δηλαδή εἶναι ὡς νά λέγουν, ὅτι ἐπωλήσαμεν, ἐπετάξαμεν τήν παρακαταθήκην καί ἐβλασφημήσαμεν μέσω τῆς χειροθεσίας καί ἐν Ἑλλάδι, ἀλλ' αὐτό τό ἐκάναμεν διά νά μή μᾶς βαρύνη ἡ ὑποδικία! Εἶναι ὡς νά λέγη πάλιν ὁ ἄπιστος πατέρας: «Παιδιά μου αὐτήν τήν πράξιν μου, δηλαδή ὅτι ἐπώλησα τήν περιουσίαν ἡ ὁποία ἀνῆκεν σέ σᾶς, ἤθελα νά τήν καταδικάσω πρίν ἀπό πολλά χρόνια, ἀλλά κάποιοι φίλοι μου καί συγγενεῖς μέ ἠμπόδιζον, τώρα πού τούς ἔκανα πέρα, τήν ἀπορρίπτω καί τήν καταδικάζω»! Τί θά ἔπρεπε, κατόπιν αὐτῶν, νά ἔλεγον εἰς αὐτόν τόν ἀνάξιον πατέρα τά παιδιά του; Αὐτά περίπου λέγουν καί κάμνουν οἱ ὑποκριταί Νικολα?ται! Τί νά τούς εἴπωμεν;
Εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά εἴπωμεν καί νά ὑπογραμμίσωμεν ὅτι πρόκειται περί ἀσυλλύπτου ὑποκρισίας! Ἐνῶ ἡ Ἱερά Σύνοδος τό 1971 ἐφύλαξεν ἀμόλυντον τόν μαργαρίτην τῆς θείας Παρακαταθήκης, αὐτοί τόν ρίπτουν εἰς τούς κύνας.

Εἰς τήν σελ. 12 τῆς Ἐγκυκλίου των προκειμένου νά στηρίξουν τήν «ἀπόφασίν» των περί ἀπορρίψεως καί καταδίκης τῆς χειροθεσίας γράφουν ὅτι τά ἴδια ἐγνωμοδότησεν καί ὁ θεολόγος κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης τό 1972: <Φ1676Π9ΒΙ>«ὁ δέ πρώην Μεσογαίας (ἀποφεύγουν καί τό ὄνομά του) ὡς λαϊκός θεολόγος ἤδη ἀπό τοῦ ἔτους 1972 ὑπεστήριζε εἰς σχετικήν Γνωμοδότησίν του, ὅτι ἡ γενομένη χειροθεσία συνιστᾶ προσβολήν τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί πρέπει ἀφοῦ ὁμολογηθῆ τό σφάλμα τῆς ἀποδοχῆς της νά ἀποκηρυχθῆ». (Αὐτόθι σελ. 15 καί 12).
Ναί, αὐτά ἔγραψεν τότε ὁ θεολόγος κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης καί νῦν Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος. Ἐγνωμοδότησεν τί εἶναι χειροθεσία καί εἰς ποίους ἐφαρμόζεται. Ταῦτα δέ ἔγραψεν ἐν ὄψει τῆς τότε ἀκατασχέτου φήμης, ὅτι οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν χειροθεσίαν. Τοῦτο ἀποτελεῖ προσβολήν τῆς χειροτονίας των διό καί ἐζήτησε νά ἐπιληφθῆ ἡ Ἱερά Σύνοδος. Δέν διενοήθη, ὅμως, οὔτε τότε, οὔτε ποτέ ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης καί σήμερα Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, ὅτι ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος χειροθεσίαν, ἀλλά οἱ Ἐπίσκοποι Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος.
Νά σᾶς χαρακτηρίσωμεν καί δι' αὐτόν τόν διαστροφικόν δικολαβισμόν σας; Εἶναι περιττόν. Τοῦτο μόνον λέγομεν: Μισεῖτε, κύριοι, μισεῖτε θανάσιμα τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον καί ἐσεῖς καί οἱ Φλωρινικοί καί ὁ Νεοημερολογιτισμός δι' αὐτήν ἀκριβῶς τήν καθαράν του Ὁμολογίαν. Αὐτή σας καίει καί μαίνεσθε κατ' αὐτοῦ, ὡς καί κατά παντός ὀρθοδόξου.

Εἰς τήν ἰδίαν παράγραφον τῆς 12ης σελίδος των, ἐν ἀπολύτω ἀφροσύνη, προκειμένου νά στηρίξουν τήν ἄκραν περί ἀποδοχῆς τῆς χειροθεσίας ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου βλασφημίαν καί ψεῦδος των, μόλις προηγουμένως γράφουν: <Φ1676Π9ΒΙ>«Εἶναι ἐξόχως ἐνδεικτικόν καί ἀποκαλυπτικόν περί αὐτῶν τό γεγονός ὅτι οὗτοι (ὁ Ἐλ. Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης), ἐνῶ ἐν ἔτει 1977, διά τῆς ἀπό 9.10.1977 «Ἀναφορᾶς Καταγγελίας» πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῶν Γ.Ο.Χ. μεταξύ ἄλλων παραδέχονται, ὅτι ἔλαβε χώραν ἡ χειροθεσία, τήν ὁποίαν μάλιστα χαρακτηρίζουν ὡς «ἀντικανονικήν καί βλάσφημον»…». (Αὐτόθι).
ὦ δυστυχεῖς, ὦ μωρά καί τυφλά ὄργανα τοῦ πονηροῦ, διατί διαστρέφετε, διατί συκοφαντεῖτε; Τό 1977, μέ τήν ἀπό 9 Ὀκτωβρίου Ἀναφοράν — Καταγγελίαν μας, δέν λέγομεν καί δέν καταγγέλλομεν τήν Ἱεράν Σύνοδον, ὅτι ἐδέχθη χειροθεσίαν, ἀλλά τήν Ἐξαρχίαν ὑπό τόν τότε Πρωθιερέα Εὐγένιον Τόμπρον καί τούς τότε Ἀρχιερεῖς μας Κορινθίας Κάλλιστον καί Κιτίου Ἐπιφάνιον!
Προέβημεν εἰς αὐτήν τήν καταγγελίαν μας, διότι ἔπρεπε νά κριθῆ ἡ Ἐξαρχία μετά τό γεγονός, ὅτε ἤδη ὁ Κάλλιστος ὑπαναχωρήσας ἐδέχθη ὅτι ἐχειροθετήθη ὡς σχισματικός εἰς τήν Ἀμερικήν, διό καί καθηρέθη, ἐνῶ ἀμέσως τήν σκυτάλην εἶχεν ἀναλάβει ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος ἐπεδίωκεν τήν ἕνωσιν μέ τούς Φλωρινικούς καί ἐτάσσετο ὑπέρ τῆς χειροθεσίας, διότι εἶχεν ἀμφιβολίας ἄν τό 1948 ἠδύνατο νά προβῆ εἰς χειροτονίας μόνος του ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος, διότι δέν ἦτο πεπεισμένος περί τῆς κακοδοξίας τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ! Δυστυχῶς δέν κατηγγείλαμεν τότε καί τόν χειρότερον ὅλων βλάσφημον Νικόλαον, διότι τό 1977, ἠγνοοῦμεν τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν του βούλευμα, καθώς καί τάς Δογματικάς του πτώσεις.
Λοιπόν, ποῦ εἴδατε ὦ συκοφάνται, ὅτι οἱ θεολόγοι Ἐλευθέριος Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης εἰς τήν ἀπό 9 Ὀκτωβρίου τοῦ 1977 καταγγελίαν των, «παραδέχονται ὅτι ἔλαβε χώραν ἡ χειροθεσία», ὅπως εὐθέως ὑπονοεῖτε καί εἰς τήν Ἑλλάδα; Κύριοι, κατηντήσατε ἐλεεινά ὑποχείρια τοῦ ἀντιδίκου διά μίαν σκοπιμότητα, νά περάσετε τήν ἀνυπόστατον χειροθεσίαν ὡς πραγματικότητα καί δι' αὐτῆς, ΠΡΟΣΟΧΗ!, νά προσβάλετε καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί νά ἑνωθῆτε (εἶσθε ἑνωμένοι πρό πολλοῦ) μετά τῶν Φλωρινικῶν καί νά σᾶς ἀναγνωρίση ὁ κ. Ἱερώνυμος, ἀφοῦ δέν πρόλαβε νά ποιήση τοῦτο ὁ Χριστόδουλος, παρά μόνον τήν δῆθεν «καθαίρεσιν» τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, τήν ὁποίαν καθ' ἡμᾶς, κατ' ἐντολήν του ἐνηργήσατε διά νά ἀπέλθη εὐχαριστημένος καί ὅτι ἔφθασεν εἰς τό τελευταῖον στάδιον ἡ ἀπό τοῦ 1974-1976 ἀδιάκοπος προσπάθειά του «νά λύση τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα».(8)

Αἰτία τοῦ ὅλου κακοῦ, κατά τήν ἰδίαν παράγραφον τῆς Ἐγκυκλίου των, εἶναι οἱ θεολόγοι Ἐλευθέριος Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης (νῦν Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος)! Αὐτοί τούς ἠμπόδιζον μέχρι τό 2007 νά λάβουν μίαν τοιαύτην ἀπόφασιν, ὅπως αὐτήν τήν ὁποίαν ἔλαβον, δηλαδή νά ἀποκηρύξουν καί καταδικάσουν τήν ἀνυπόστατον «χειροθεσίαν»!
Τούς ἠνώχλησεν, μέχρι δαιμονισμοῦ, τό γεγονός ὅτι εἰς τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου ὑπό τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, κατά τήν 6 καί 15.9.2006, στιγματίζεται, καταδικάζεται καί ἀναθεματίζεται ἡ ἀπό τό 2003 ὠργανωμένη ὑπαναχώρησίς των ἐκ τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς τήν «χειροθεσίαν» των!

---

Παραθέτομεν ὁλόκληρον τό 15ον ἄρθρον ἐκ τῆς Ὁμολογίας Ὀρθοδόξου Πίστεως:
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 2003 ἐπιμελῶς ὠργανωμένην τελευταίαν ἀπόπειραν ὅλων τῶν σκοτεινῶν Κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἐκ τῶν ὑστέρων καί ἐν ἔτει 2003, «μεταποιήσουν» τήν κατ' ἄκραν οἰκονομίαν γενομένην δεκτήν «συγχωρητικήν εὐχήν» (ὑφ' ἄς προϋποθέσεις καί ὅρους ἤδη ἐσημειώθησαν), καί τήν ὑποστασιάσουν, ὡς «χειροθεσίαν» καί δή ὡς δῆθεν ἀποδεκτήν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας! Ἤγουν νά στήσουν ἐν τόπω Ἁγίω, ἤτοι ἐν τῆ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως», καί οὕτω προσβάλουν τήν γνησίαν, ἀνόθευτον καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι καί αὕτη ἡ διά πολλοστήν φοράν ἐπιχειρηθεῖσα ΠΡΟΔΟΣΙΑ κατά τῆς Ἀμώμου Μητρός Ἐκκλησίας, ΑΠΕΤΥΧΕΝ καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ὑπό τοῦ Κυβερνῶντος Αὐτήν ΧΡΙΣΤΟΥ. Ταύτην τά ξένα Κέντρα (Φλωρινικόν καί Νεοημερολογιτικόν), προετοίμαζον ἐπί μακρόν διά τῶν Ἀδελφῶν Τσακίρογλου, Δημ. Κάτσουρα καί πρωτίστως διά τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, ἐπεχείρησαν δέ τό 2003 διά τῆς μεγίστης πλειοψηφίας τῶν ἐκπεσόντων Ἀρχιερέων.
Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ:
Α) Τήν ἐν Συνόδω (5.2.2003) διατυπωθεῖσαν θέσιν ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, καθ' ἥν, ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» τοῦ 1971, διά πρώτην φοράν ἐδήλωσεν: «Καί τότε μέν ἐν τῆ Ἀρχιεπισκοπικῆ ἡμῶν εὐθύνη διά τῶν πτωχῶν δυνάμεών μας καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐνεργήσαμεν ἀγωνιζόμενοι μετά τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων, ἀλλά καί τῶν τότε ἐνασχολουμένων περί τήν θεολογικήν ἐπιστήμην λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας διά τήν κατά Θεόν πρόοδον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί τώρα καί δι' ἄλλην μίαν φοράν διά τῆς παρούσης λέγομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι πέραν τῶν οἱωνδήποτε ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας διαπραχθέντων λαθῶν, εἰς τούς χειρισμούς τούς ἀφορῶντας τό θέμα αὐτό», τῆς «χειροθεσίας…». Ἡ ἐν τῆ ἰδία δηλώσει, ὡς «Ὁμολογιακή» φαντάζουσα, πλήν δολία διατύπωσις: «οὐδέποτε ἐτέθη ἤ τίθεται ὑπό ἀμφισβήτησιν ἤ ἀμφιβολίαν, ἤ πληρότης καί τελειότης τῶν ὑπό τοῦ ἀοιδίμου κυροῦ Ματθαίου γενομένων Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948», δέν ἐξαπατᾶ, διότι αὗται ἀκριβῶς αἱ Ἐπισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1948, τῶν ὁποίων δέν ἀμφισβητεῖται ἡ πληρότης καί τελειότης, ΑΥΤΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΔΙ' ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ἤθελεν διανοηθεῖ νά ὑπαναχωρήση καί δηλώση «διαπραχθέντα λάθη» ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία» τοῦ 1971! (Κ.Γ.Ο. 2003, ἀριθμ. τεύχους 298, Φεβρουάριος — Μάρτιος σελ. 45). Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἄρνησίν του νά διασαφηνίση καί προσδιορίση ἐπακριβῶς ποῖα λάθη διεπράχθησαν εἰς τό θέμα τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», ἐν Ἀμερικῆ ἤ ἐν Ἑλλάδι, ἔστω «ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας», διότι, ἀφ' ἑνός τό 1971 ἐν Συνόδω οὐδεμία χειροθεσία ἐνεφανίσθη, ἀλλ' ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή καί αὕτη οἰκονομικῶς καί ὑπό ὅρους, ἀφ' ἑτέρου δέ αὐτά τά «τυχόν λάθη», προσβάλλουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ χειροτονίαν του.
Β) Τήν ἀπό 20.8.1974 «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν» τοῦ Ἀργολίδος Παχωμίου, ἡ ὁποία, ἐνῶ, ἐφυλάσσετο καί περιεκρύβετο ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὅπως καί τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, τό 2004 ἐκυκλοφορήθη εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ὠργανωμένου σχεδίου νά περάση ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971, παραλλήλως μέ τήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου. Ἐν τῆ 8η σελίδι αὐτῆς, ὁ «Ἀργολίδος» Παχώμιος, ἤδη ἀπό τό 1974, ὅλως ἀσεβῶς, φέρεται ὑπαναχωρῶν καί ὁμολογῶν τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», ὅπως καί οἱ «πέντε» κατά τό 1991, ὡς δῆθεν τετελεσμένον γεγονός, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη ἐν Ἑλλάδι ἡ Ἱερά Σύνοδος! Γράφει: «Ἀλλ' ἐφ' ὅσον εἶδον τήν ὁμόφωνον γνώμην τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἥτις δεχθεῖσα τήν χειροθεσίαν ἀνενδοιάστως, βεβαίως ἐσιώπησα καί τούτω καιρῶ τῶ δέοντι, ἴνα μή φανῶ νοημονέστερος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου… Διατί λέγω τότε δέν ἔθεντο ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΥΠΟ ΚΡΙΣΙΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ; Οὔτε κἄν συνεζητήθη ἡ ὑπόθεσις. Ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι τέσσαρες ΕΛΑΒΟΝ ΤΟ ΔΩΡΟΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΑΓΑΛΛΙΩΜΕΝΟΙ. Ἀλλ' οὐδέν θαυμαστόν»!
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τοῦτο τό φρόνημα — πίστιν, τοῦ ἐκπεσόντος «Ἀργολίδος» Παχωμίου, διότι αὐτό καθ' ἑαυτό τό τόλμημα ἀποτελεῖ ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ, ἐνῶ κατελέγχεται καί ὡς ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ. Ἀποτελεῖ ἐπινόημα καί τόλμημα ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ, διότι τόν Σεπτέμβριον — Ὀκτώβριον τοῦ 1971 οὐδείς λόγος ἐγίγνετο περί «χειροθεσίας», ἀλλά μόνον καί δή ὑπό σαφεῖς καί ρητάς δεδομένας προϋποθέσεις, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ τῆς Ἐξαρχίας, ἐδηλώθη ὅτι κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί οὐχί «ἀγαλλιώμενοι», οἱ Ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν καί οὐχί «χειροθεσίαν». Αὐτό, κατά τόν πλέον σαφῆ καί κατηγορηματικόν τρόπον, βεβαιοῖ ἡ ΠΡΑΞΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Ὁμοίως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 25-30.7. 2004 ἑτέραν ἐπιστολήν, τοῦ ἰδίου πρός τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, ἐν τῆ ὁποία μέ ἐπιμονήν καί μένος ὁμολογεῖ: «Ἡ παράγραφος τῆς ἐξομολογητικῆς ἐπιστολῆς μου γράφει καθαρά τ' ἀληθές… ΚΑΤ' ΑΜΕΣΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐν Ἀμερικῆ ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον οἱ δύο πρῶτοι Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος, ἐρχόμενοι δέ ἐν Ἑλλάδι ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ καί τοῖς λοιποῖς τέτρασιν Ἀρχιερεῦσιν, οἴτινες ἐμμέσως διά τῶν χειρῶν τῶν ΑΜΕΣΑ ΔΕΧΘΕΝΤΩΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΕΙΛΗΦΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑΝ ΑΥΤΟΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ! Πλέον ἔτι οὐδέν. Τά μεθ' ἕτερα εἶναι ὅτι ἡμεῖς σύν Σοί ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΜΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΔΗ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΥΣ! ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΘΕ ΥΜΕΙΣ; ΕΙΜΕΘΑ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΥΧΟΝ ΜΟΜΦΗΣ, Ἤ ΜΟΝΟΝ Η ΥΜΕΤΕΡΑ ΔΙΑΝΟΗΣΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ!..».<Φ1676Π255ΒΙ> ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, καί ταύτην τήν δευτέραν του ἀπεγνωσμένην προσπάθειαν, καθ' ἥν, ὁ ἱερόσυλος Γέρων Παχώμιος, ὑποτροπιάζων εἰς τό σατανικόν ψεῦδος, ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΑ ἐμφανίζει, ὡς δῆθεν τετελεσμένον καί ἀναμφισβήτητον γεγονός, καθ' ὅ καί ἐν Ἀμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι εἰς τούς Ἀρχιερεῖς ἐπεβλήθη «χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν» καί ὅτι ὁ ἴδιος ἀλλά καί ἅπαντες οἱ νεώτεροι Ἀρχιερεῖς, φέρουν τό μίασμα τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ὡς, κατ' αὐτόν, προερχόμενοι ἐκ χειροθετημένων Ἐπισκόπων καί ἑπομένως ἅπαντες διατελοῦντες ὑπό τήν «πολυώδυνον χειροθεσίαν». Ἡμεῖς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς καί τοῦτο τό Σατανικόν ψεῦδος καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν Ἀρχιερέων, πολύ δέ περισσότερον αὐτή αὕτη ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐξεδήλωσέν ποτε τοιοῦτον φρόνημα ἀπό τό 1971 καί μέχρι τό 2003. Ἀντιθέτως καί τόν ὑπαναχωρήσαντα Κάλλιστον κατεδίκασεν καί καθήρεσεν τό 1977, καί ὡς πρόσωπα οἱ Ἀρχιερεῖς καί ὡς Ἱερά Σύνοδος, πάντοτε ΩΜΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΕΚΗΡΥΣΣΟΝ, ὅτι ἡ τοιαύτη βλασφημία δέν ἐδηλώθη τό 1971 καί οὐδέποτε εὗρεν τόπον νά ἐπικαθήση εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἕνεκα δέ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὁ ἀσεβής Γέρων Παχώμιος περιέκρυπτεν τήν ἀπό τό 1974 «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», ἐνῶ ὁμοίως περιεκρύπτετο καί τό 54/76 βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ ἑτέρου ἀσεβοῦς καί αἱρετικοῦ Νικολάου, αἱ μή κηρυσσόμεναι βλασφημίαι δέν ἤγγισαν ποτέ τήν Ἐκκλησίαν. Ἀλλά καί ὅτε τάς ἐκήρυξαν δημοσίως, αὗται ἔσχον τάς φοβεράς των συνεπείας μόνον ἐπ' αὐτῶν τῶν ἰδίων, οἱ ὁποῖοι ἐπί 31 συναπτά ἔτη ὁμολογοῦντες ὀρθῶς, περικρύπτοντες δέ ἐντός αὐτῶν ἀκήρυκτον τήν βλασφημίαν, δέν ἐλογίζοντο ὡς βλάσφημοι καί αἱρετικοί, μέχρις ὅτου ἀπό τήν 5.2.2003 «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» καί δημοσίως ἐκήρυξαν ταύτην καί ἠθέλησαν νά τήν ἐπιβάλουν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Δι' αὐτό τό γεγονός ἀπεκηρύχθησαν καί διεγράφησαν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅθεν ἐπισημαίνομεν ὅτι ὅσοι μιμούμενοι τόν ἐκπεσόντα Κάλλιστον, ἀφρόνως ἀνοηταίνοντες ὑπαναχωροῦν, οὗτοι βλασφημοῦν καί πίπτουν ὡς ἄτομα ἤ καί «συμμορία», καί ἀποκόπτονται καί αὐτοαποβάλλονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἤγουν, ὅσοι ἐκ τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν Αὐτῆς, ὁμοφρονοῦντες καί ἡνωμένοι ἐν τῶ μυστικῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, δέν ὑπανεχώρησαν ἐκ τῆς ἀπ' ἀρχῆς καθολικῆς συνειδήσεως ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος, παραμένουσι «ἀπηλλαγμένοι οἱασδήποτε συνεπείας τοῦ βδελύγματος τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας». Τό μικρόν τοῦτο λεῖμμα τῆς Χάριτος, ὅσον μικρόν καί ἄν καταστῆ, θά εἶναι μεῖζον καί ἰσχυρότερον τῶν εἰς τό βδέλυγμα τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐκπεσόντων, ἐνεργεία τοῦ Ἀντιχρίστου καί Ἐκκλησιομάχου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὅτε τό 1973 ἐξέλεγεν καί ἐχειροτόνει νέους Ἀρχιερεῖς, ἐν οἷς καί τόν Ἀργολίδος Παχώμιον, δέν διενοεῖτο κἄν τό μίασμα τῆς «χειροθεσίας». Ὁμοίως καί κατά τό 1995, ὅτε πάλιν προέβαινεν εἰς ἐκλογάς καί χειροτονίας Ἐπισκόπων, ΟΥΔΕΙΣ διενοεῖτο τά περί «χειροθεσίας», ἤ περί «λάθους», ἤ περί «μομφῆς ἐκ τῆς πολυωδύνου χειροθεσίας»!
Γ) Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς τήν κατά τήν ἰδίαν περίοδον καί ἀπ' ἄμβωνος τήν 29ην Αὐγούστου 2004 ἐν τῶ Ἱερῶ Ναῶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου Ἀθηνῶν, ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω δήλωσιν τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, καθ' ἥν ἐδήλωσεν: «…Ἤμουνα εἰς τήν χειροθεσία καί ἔτρεμα ὁλόκληρος… ὁ Μεσσηνίας… ἔσκυψε τό κεφάλι καί τόν διαβάσανε. Τό τί τοῦ διαβάσανε δέν ξέρω, δέν πρόσεξα καθόλου διότι ἤξερα ὅτι… διαβάσανε δύο εὐχές, εἶναι τῆς χειροθεσίας, αὐτές διαβάσανε στήν Ἀμερική, αὐτές διαβάσανε κι ἐδῶ. Εἶναι δύο εὐχές ἀπό τήν χειροτονία τῶν Ἀρχιερέων…». Καί τοῦτο κατελέγχεται ὡς ἀπολύτως ψευδές ἀλλά καί ὑποβολιμιαῖον διότι:
1) Πέραν τῶν ἐπισήμων δηλώσεων τῆς Ἐξαρχίας, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ αὐτῆς εἰς τήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί ἐν Συνόδοις, καί κατά τήν 28.10.1971 εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅτε ἐντός τοῦ Ἱεροῦ καί ὁμαδικῶς ἀνεγνώσθη ἡ «συγχωρητική εὐχή», οὐδείς τύπος περί «χειροθεσίας» ἔλαβεν χώραν, ὅπως πολλοί ἐξ ἡμῶν ἔχουσιν ἰδίαν ἀντίληψιν, καί οὐδεμία εὐχή χειροτονίας ἀνεγνώσθη. Ἄν ἐκ τῶν παρισταμένων ἐντός τοῦ Ἱεροῦ βήματος, κάποιος ἤνοιξεν τό Μέγα Εὐχολόγιον ἤ τό Ἀρχιερατικόν, ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, νά δηλώση ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων, ὡς «αὐτόπτης καί αὐτήκοος», κατά δήλωσίν του, ποῖος καί πότε ἤνοιξεν τό Εὐχολόγιον εἰς αὐτήν τήν σελίδα, ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, καί ποῖοι ἄλλοι ἔσχον, κατά τόν ἰσχυρισμόν του, τήν ἰδίαν ἐμπειρίαν. Οὐδείς δύναται νά ἀνατρέψη τήν ἐν Ἑλλάδι ἱστορικήν Ἀλήθειαν ἐπί τοῦ θέματος, ἀλλά καί τήν ἀπ' ἀρχῆς καθολικήν καί ἀδιάκοπον ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς καί πρός χάριν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅστις ἐπί 60 περίπου ἔτη ἐπιδιώκει τήν Προδοσίαν κατά τῆς Γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί δή σήμερον διά τοιούτων ἀφελῶν προσώπων, τά ὁποῖα κατελέγχονται τοὐλάχιστον ὡς ἀνεπαρκῆ καί ἀνοηταίνοντα.
2) Ἐπί 33 ὁλόκληρα συναπτά ἔτη ἡ Ἱερά Σύνοδος ὁμολογεῖ καί ἐκφράζει μέ συνέπειαν τήν καθολικήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι εἰς τήν Ἑλλάδα, οὐδείς ἐδέχθη ἤ ἐνήργησεν «χειροθεσίαν», ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία ὅμως καί αὕτη δέν ἀνεγνώσθη εἰς τούς Ἱερεῖς, ὅπως προέβλεπεν ἡ σχετική ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. Ἐπί τρεῖς δεκαετίας, ὁ «Περιστερίου», εἴτε ὡς Ἱερομόναχος εἴτε ὡς Ἐπίσκοπος, οὐδέποτε κατήγγειλεν ἤ διέψευσεν τά Πρόσωπα, οὔτε καί τήν Ἱεράν Σύνοδον, ὅταν προέβαινον εἰς καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου ἤ κατά τάς Μεγάλας Συνόδους τοῦ 1981 καί 1983, ὅτε ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον ΑΠΕΦΑΙΝΟΝΤΟ ὅτι τό 1971, ΔΕΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ «χειροθεσίαν», ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην κατ' ἀκροτάτην Οἰκονομίαν καί ὑπό τάς προϋποθέσεις ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν καί ἐγένετο κατά Θεόν ἡ ἕνωσις καί οὕτω ἀνεγνώρισεν τάς χειροτονίας τέλος δέ καί ἐπί τῆ προσδοκία τῆς θεραπείας τοῦ ἀπό τοῦ 1937 Φλωρινικοῦ σχίσματος. Ὡσαύτως εἰς τόσας ἀλλεπαλλήλους μεγάλας Πανελλαδικάς — Πανορθοδόξους Συνάξεις, ἐτήρησεν σιγήν καί ἐνεθυμήθη τό 2003-2004 νά ἑνώση τήν φωνήν του μετά τῆς ὠργανωμένης συμμορίας τῶν ἀσεβῶν προδοτῶν καί νά ἀποτολμήση ὅσα ἀσεβῆ βλάσφημα ἀλλά καί ψευδῆ τοῦ ὑπηγόρευσαν νά εἴπη!
Δ) ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί ὅσα ψευδῆ καί βλάσφημα ἐπί τοῦ θέματος ἐγγράφως ἐπροπαγάνδισεν καί ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, ὅστις ἤδη ἀπό τό 1972-1973 ἐπηρέασεν καί παρέσυρεν εἰς τάς ἰδέας του περί τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπιβολῆς «χειροθεσίας», τούς Μητροπολίτην Κιτίου Ἐπιφάνιον, Κορινθίας Κάλλιστον κλπ., ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι οἱ ἐσχάτως ἀναφανέντες «Γενίτσαροι» ἐπί δύο περίπου δεκαετίας, ἐμαθήτευσαν παρ' αὐτῶ. Δέν μυωπάζομεν ὅτι ἤδη ἀπό τό 2003, εἶναι μᾶλλον βέβαιον ὅτι αὗται αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας ἀνεγνώσθησαν εἰς τούς δύο Ἀρχιερεῖς εἰς τήν Ἀμερικήν, γεγονός τό ὁποῖον ἐπιστρέψαντες, ἐκ δειλίας καί φόβου, ἀπέκρυψαν διότι θά ἀπεκηρύσσοντο καί θά κατεδικάζοντο ὡς βλάσφημοι καί προδόται, ὁμολογήσαντες οἱ ἴδιοι τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν καί ἐνήργησαν ἐν Ἑλλάδι, ἐνῶ ἐσχεδίαζον νά ἐπιβάλουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν «χειροθεσίαν» των διά θεμιτῶν καί ἀθεμίτων μεθοδειῶν. Τούς ἐν λόγω Ἀρχιερεῖς καί τό γεγονός, ὅπως σύνθετον προκύπτει, εἶναι ἁρμοδία ἡ Ἐκκλησία νά ἐκδικάση μόλις ἐξέλθη τοῦ «χειμῶνος», τόν ὁποῖον διέρχεται. Ὅθεν τό σχέδιον τῆς προδοσίας νά προσβληθοῦν αἱ Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι χειροτονίαι τοῦ 1935 καί τοῦ 1948, μέσω τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐπί τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971, καί οὕτω διά τοῦ βδελύγματος τῆς λεγομένης χειροθεσίαν των, νά ἐξισωθοῦν πρός τάς «χειροτονίας» τῶν Φλωρινικῶν, προκύπτει ἀνάγλυφον. Ἐπί τοῦ ἐν τῆ γενέσει του «τεθνηκότος» τούτου ζητήματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Ἤκει δέ ἡμῖν ὁ λόγος ἐπ' αὐτό τό κεφάλαιον καί στένω μέν, ὅτι πάλαι τεθνηκός ζήτημα, καί τῆ πίστει παραχωρῆσαν, νῦν ἀνακαινίζεται, στῆναι δέ ὅμως ἀναγκαῖον πρός τούς λογολέσχας, καί μή ἐρήμην ἁλῶναι, λόγον ἔχοντας καί συνηγοροῦντας Πνεύματι.» (Γρηγ. τοῦ Θεολόγου, Π.Γ. 36, 148).
Ἡ ἀποκάλυψις καί καταδίκη αὐτῆς τῆς ὑπαναχωρήσεώς των διά τοῦ 15ου ἄρθρου τῆς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ», τούς ἐστοίχισεν, διό καί ἐπεχείρησαν τήν τελευταίαν των σατανικήν ἐπίθεσιν κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς.

Γράφουν καί ἀναμασοῦν διά πολλοστήν φοράν τήν ἰδίαν ἀπάτην, διότι αὐτός εἶναι ὁ σκοπός των! Δέχονται, δι' ἄλλην μίαν φοράν, ὅτι ἐδέχθησαν μέν τήν χειροθεσίαν, πλήν ὅμως τώρα τήν ἀπορρίπτουν! καί τήν ἀποκηρύσσουν!
Ὄχι, ὦ παράφρονες, ὦ βλάσφημοι, ὦ καταδολιευταί τῆς Ἁγίας Παρακαταθήκης, ὦ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, ὦ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του: ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΓΕΝΕΤΟ ΟΥΤΕ ΕΠΕΡΑΣΕΝ ΟΥΤΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΚΑΜΜΙΑ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ. ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΕΒΑΛΑΤΕ ΥΜΕΙΣ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ, ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΦΡΑΓΙΣΑΤΕ ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟΝ ΣΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΧΡΕΙΑΣΘΗ ΝΑ ΣΑΣ ΣΦΡΑΓΙΣΗ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ! ΓΕΓΟΝΑΤΕ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΣΚΟΠΟΙ.

Γράφουν πάλιν, διά πολλοστήν φοράν, εἰς τήν σελίδαν 17.
Μέ ὅσα καί εἰς τήν ἀνωτέρω παράγραφον παρετέθησαν καταδεικνύεται τό «Πνευματικόν — Νοητικόν σφυρηλάτημα» τό ὁποῖον ἐπιχειροῦν κατά τοῦ ἀναγνώστου αὐτοῦ τοῦ κειμένου, ὥστε διά τῶν γελοίων καί ἐλεεινῶν δολιοτήτων καί ὑποκρισιῶν, νά περάση εἰς τόν ἀναγνώστην ἡ πεποίθησις ὅτι καί ἐν Ἀμερικῆ οἱ δύο Ἀρχιερεῖς καί ἐν Ἑλλάδι ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθησαν τήν χειροθεσίαν, δι' αὐτό ὅταν «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἀπορρίπτουν τό σφάλμα καί ἀποκηρύσσουν καί καταδικάζουν τήν χειροθεσίαν!
Παρέθεσαν πάλιν «ἕνα κάρρο» ὑποκρισίας λέγοντες ὅτι δῆθεν εἶναι ὁμολογηταί, καί ὅτι ἀκολουθοῦν τήν γραμμήν τοῦ Ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου καί οὕτω νά περάσουν τό ψευδές μήνυμα ὅτι ἐδέχθη ἡ Ἐκκλησία τήν χειροθεσίαν των. Διά τόν λόγον αὐτόν, οὗτοι οἱ «καλοί καί ἅγιοι», τήν θεωροῦν καί τήν κρίνουν «ἐκκλησιαστικῶς ἐσφαλμένην» καί ὡς τοιαύτην τήν ἀπορρίπτουν καί ἀποκηρύσσουν, θεωροῦντες αὐτήν ὡς «ἀνυπόστατον καί οὐδέποτε γενομένην»!!!
Ὤ τῆς ἀναισχυντίας, ὦ τῆς ἀπάτης, ὦ τῆς Ἀντιχρίστου συμπεριφορᾶς των, τί λέγουν;
α) Ἀναμασοῦν, δι' ἄλλην μίαν φοράν τό βρώμικον ψεῦδος ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος, τό 1971, ἐδέχθη δῆθεν «χειροθεσίαν» καί ὅτι αὕτη ἐπέρασεν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν!
β) Αὕτη, λέγουν, ἦτο ἐσφαλμένη πράξις (πόσας φοράς τό ἐπαναλαμβάνουν;), καί ὡς τοιαύτη ἀπορρίπτεται καί ἀποκηρύσσεται, καί τό πλέον φρικτόν: Μετά ἀπό τήν ἀπόφασίν των αὐτήν ἡ χειροθεσία των «θεωρεῖται ὡς ἀνυπόστατος καί οὐδέποτε γενομένη»!
Ὄχι, ἀγαπητοί, ἡ Ἱ. Σύνοδος, ποτέ δέν ἐδέχθη τήν «χειροθεσίαν», τήν ὁποίαν ματαίως προπαγανδίζετε, διό αὕτη εἶναι καί θά παραμένη ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΣ διά τήν Ἐκκλησίαν! Σεῖς ὅμως οἱ ὁποῖοι δέχεσθε ὅτι, μέ τήν ὑπαναχώρησίν σας, ἐλάβετε τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν «χειροθεσίαν», πλέον μέ τήν ἀπόρριψιν καί ἀποκήρυξιν καί καταδίκην της, δι' ὑμᾶς εἶναι ὑποστατή καί κατά τόν Γέροντα Παχώμιον ὡς γενομένη αὕτη ΔΕΝ ΑΠΟΓΙΝΕΤΑΙ!..
Τό πλέον ἀπαίσιον εἶναι ἡ διατύπωσις ὅτι αὐτήν τήν χειροθεσίαν σας, μετά ἀπό τά «ἀπορρίπτεται καί ἀποκηρύσσεται», τήν θεωρεῖτε ὄχι πράγματι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ, ἀλλ' «ὡς ἀνυπόστατον καί μηδέποτε γενομένην»!!! Τοῦτο δέ ὅλον διότι «φυλάσσετε τά νῶτα σας», μήπως αὔριον εἰς ἄλλο κείμενόν σας ἤ εἰς τήν ἐπικειμένην ἀναγνώρισίν σας θά εἶναι πάλιν ὑποστατή καί γεγενημένη. Ὅλα αὐτά ἡμεῖς καθηκόντως τά στέλλομεν εἰς τόν πατέρα των τόν διάβολον, ὅστις σᾶς τά ὑπηγόρευσεν…

Τήν «Ἐγκύκλιόν» των κλείουν μέ τήν ἐξ ἴσου ἀήθη συκοφαντίαν, καθ' ἥν ἡμεῖς, μέ τήν ὁμιλίαν μας κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τό 1997, ἐκηρύξαμεν δῆθεν καινοτομίας καί «κακοδοξίας τριαδολογικάς καί Ἐκκλησιολογικάς»! Διατί; Διότι κατ' ἐκείνην τήν ὁμιλίαν, κάμνων εἰσαγωγήν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, εἶπον καί τοῦτο: «Δέν θά ὁμιλήσω διά τήν πρώτην ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν, διότι αὐτή εἶναι ἡ τελεία κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, τοῦ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ».
Αὐτήν τήν διατύπωσιν, μετά καί ἀπό πληθύν Ἁγιογραφικῶν καί Πατερικῶν μαρτυριῶν τάς ὁποίας πολλάκις ἐξεθέσαμεν, οὗτοι καί πάλιν ἀναποδείκτως, ἀλλά καί ἐντελῶς ἀθεολογήτως, καί ἀποκλειστικῶς ἐκ σκοπιμότητος, τήν χαρακτηρίζουν καί εἰς τήν «Ἐγκύκλιόν» των ὡς «κακοδοξίαν Τριαδολογικήν καί Ἐκκλησιολογικήν»(!) χωρίς ἐννοεῖται οἱ ἴδιοι νά ἔχουν ἐπίγνωσιν τοῦ Τριαδολογικοῦ καί Ἐκκλησιολογικοῦ Δόγματος! Οὔτως ὅμως, διά τόν κακόν των σκοπόν, γίνονται παίγνιον εἰς τήν διάθεσιν τῶν πονηρῶν συντακτῶν καί αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου των, ὅπως καί ὅλων τῶν σχετικῶν παρανοϊκῶν κειμένων, εἰσηγήσεων καί «ἀποφάσεών των» ὡς καί ἐκείνης τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2002!
Παραθέτομεν ἀκριβῶς τήν ἀκροτελεύτειον παράγραφον τῆς «Ἐγκυκλίου των»:
Δέν θά ἐπαναλάβωμεν καί ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς τάς ἑκατοντάδας σελίδας τῶν Ὑπομνημάτων μας, ἀλλά θά παραπέμψωμεν εἰς τάς σελίδας 139 κ.ἑ. τοῦ παρόντος, ἔνθα ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, συνοψίζει τήν σχετικήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν, τήν ὁποίαν ὡς διανοητικῶς ἀνάπηροι καί πνευματικῶς καταληστευμένοι, ἀλλά καί λόγω σκοπιμότητος καί λόγω πολιορκίας καί αἰχμαλωσίας των ὑπό τῶν κ.κ. Δ. Κάτσουρα, μ. Μαξίμου, καθώς καί Ἀθαν. Σακαρέλλου καί Καλλινίκου Σαραντοπούλου, προέκυψαν ὡς ἀνεπίδεκτοι καί πάσης διαφωτίσεως! Ἕν μόνον θά εἴπωμεν ἐδῶ, ὅτι τό θέμα ἐκίνησεν ὁ καθ' ἡμᾶς ἐγκάθετος τουλάχιστον τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου κ. Δ. Κάτσουρας, ἤδη ἀπό τοῦ 1997, διότι μέ ἐκείνην τήν ὁμιλίαν μας τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκην, ἐχαλάσαμεν τά σχέδιά των περί ἑνώσεώς των, ἐπί τῆς βάσεως ὅτι Φλωρινικοί καί Ματθαιϊκοί ἔχουν τήν ἰδίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, οἱ μέν διά τῆς ὑπ' ἐκείνων κατά τό 1960 χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ «εἰς ἐπίσκοπον Ταλαντίου», οἱ δέ Ματθαιϊκοί διά τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971!
Ἐπιλείπει ὁ χρόνος καί ὁ χῶρος νά γράψωμεν ὅσα τερατουργήματα ἐπεχείρησαν διά τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα καί μ. Μαξίμου καί ἀπό κοινοῦ, ἀπό τό 1997 μέχρι καί τοῦ ἀπό Φεβρουαρίου τοῦ 2002 ἐναντίον μας «β΄ ἀφορισμοῦ»,(*) κατ' εἰσήγησιν, πρότασιν καί ἀπαίτησιν τοῦ ψευδεπισκόπου καί αἱρεσιάρχου Νικολάου Μεσσιακάρη(!) καί περαιτέρω ὅλων τῶν ὄπισθεν αὐτοῦ ἱσταμένων ἐγκαθέτων καί προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου. Παρακαλοῦμεν καί πάλιν τόν ἀγαπητόν ἀναγνώστη νά ἀνατρέξη εἰδικῶς καί συγκεκριμένως εἰς τάς σελίδας 139 κ.ἑ., διά νά γνωρίση στοιχειωδῶς τάς προσπαθείας μας διά νά περισωθοῦν, ἀλλά καί ποῖοι καταλύουν καί τό ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΝ καί τό ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΚΟΝ Δόγμα καί ποῖοι πνίγονται ἐντός τοῦ δυτικοῦ Ὀρθολογισμοῦ καί τῆς Παπικῆς «θεολογίας». Ἡ ἐλαχιστότης μου εἰλικρινῶς τούς εὐχαριστῶ δι' ὅλας αὐτάς τάς διώξεις, συκοφαντίας καί διασυρμούς, διότι ταῦτα ὑφίσταμαι διά τήν Ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πιστεύομεν ὅτι μόνον αὐτά θά ἔχωμεν νά παρουσιάσωμεν εἰς τόν Χριστόν, τήν ὥρα ἐκείνην τῆς κρίσεως, ἐνῶ τάς ἀρετάς δέν εἰργάσθημεν. Ὡς ἄνθρωποι, ὡς Πρόσωπα νά εἶναι συγκεχωρημένοι δι' ὅσα κατά τῆς ταπεινότητός μου διενοήθησαν καί ἔπραξαν, διά τήν προδοσίαν των ὅμως κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας, ἤτοι κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέν εἶναι εἰς ἐμέ ἡ κρίσις, ἐνῶ καί ἐπ' αὐτοῦ δύναμαι νά προσεύχωμαι διά τήν μετάνοιάν των. Ἀμήν.
(*) Σημείωσις: Τόν πρῶτον ἀπεφάσισεν τό 1993 ὁ τότε ᾽Αττικῆς Ματθαῖος Μακρῆς, διότι τόν ἀπεκηρύξαμεν ἐν Συνόδω, ἐπειδή «εὐηγγελίζετο» τήν ἰδίαν μέ αὐτήν τῶν Νικολαϊτῶν θεωρίαν του περί χειροθεσίας, καί διότι ἀκόμη εἶπεν ὅτι ἡ ὀμόφωνος Ἀπόφασις ἐκείνης τῆς Μεγάλης Συνόδου (συμμετεῖχεν καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου), ἦτο «ἰδική μας ἀπόφασις»!... Δι ' αὐτό λέγομεν ὅτι τόσον τό κίνημα τῶν «σχισματοαιρετικῶν του 1995, ὠς καί τῶν τοιούτων τοῦ 2005 εἷναι ΕΝ καί τό ΑΥΤΟ!

(1) Δέν μνημονεύομεν μεταξύ αὐτῶν καί τόν «Περιστερίου» κ. Γαλακτίωνα, διότι (ὅσον καί ἄν δέν νοῆται τοῦτο δι' Ἐπίσκοπον) οὗτος ἐπιέσθη νά εἴπη ὅσα βλάσφημα καί ψευδῆ προφορικῶς ἰσχυρίσθη περί χειροθεσίας καί ἐν Ἑλλάδι…

(3) Ἐννοοῦν καί αὐτάς τάς ὑπό τῆς ἀσεβοῦς καί σχισματοαιρετικῆς ὁμάδος των, ἡ ὁποία πρό ἔτους ἀνέδειξεν ψευδεπισκοπάρια, τά ὁποῖα οὔτε Ὀρθοδοξίαν βιώνουν, οὔτε ἄλλο τί τά καταξιοῖ…
(4) Δέν ἔζησεν ὁ καημένος ὁ Χριστόδουλος νά χαρῆ τά ἔργα του…
(5) Ἤδη τετελειωμένη πρᾶξις ἡ χειροθεσία των! Τί ἀπέγιναν αἱ τόσαι καλαί θεωρητικαί καί ἀπατηλαί ὁμολογίαι των, αἱ ὁποῖαι προηγήθησαν; Καί τί ἐρωτᾶτε θά μᾶς εἴπουν: «παραλλαγή καί ὑποκρισία ἦτο διά νά φθάσωμεν εἰς αὐτήν τήν διατύπωσιν, ἤ δέν βλέπετε τί ἀμέσως γράφομεν;».
(6) Ἑπομένως ἐκ τῶν ἰδίων τῶν λόγων των αὐτοκαταδικάζονται ἤ μᾶλλον ἤδη εἶναι ΑΤΥΟΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ, διότι ἀποδεχόμενοι, ὅπως καί ἄν τήν ἀποδέχωνται, τήν «χειροθεσίαν» ἐν Ἑλλάδι, ἔχασαν αὐτήν τήν «πλήρη Ἀρχιερωσύνην» τήν προερχομένην ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948.
(7) Γνωρίζομεν ὑπό ποίας συνθήκας ἐγράφη αὕτη καί μέ ποίους συνειργάζετο ὁ τότε Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος, ἀλλ' ὅλα αὐτά στεροῦνται σημασίας, διότι ἡ δήλωσις εἶναι σαφής καί θά ἐλέγομεν καί ἄψογος καθ' ἑαυτήν ἀπό Κανονικῆς καί Δογματικῆς ἀπόψεως.
(8) Ὁ Ἀρχιμανδρίτης — Γραμματεύς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου Χριστόδουλος, ἦτο εἷς ἐκ τῶν μαρτύρων εἰς τήν μήνυσιν, τήν ὁποίαν τό 1974 εἶχεν ὑποβάλει ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης κατά τοῦ κ. Νικολάου.