(Το παρόν γράφτηκε πριν το σχίσμα του 2005 με αφορμή την προπαγάνδα για τις χειροθεσίες του 1971, που «έριξαν στο τραπέζι» οι εντολοδόχοι των …άλλων συμφερόντων).

Οι μέρες είναι πονηρές. Πάντα τέτοιες ήταν δηλαδή, αλλά τώρα είναι πιο πονηρές από κάθε άλλη φορά. Η Ορθοδοξία υπέστη πολλά. Αλλά δεν πρόδωσε τον νυμφίο της. Αποδεκατίστηκε τό ποίμνιό Της όμως και συρρικνώθηκε αρκετά. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο μικρή. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μείνει τόσοι λίγοι. Τα αίτια λίγο - πολύ όλοι τα γνωρίζουμε (αδιάκοπες επιδρομές «ληστών» και «φονιάδων» αιώνες τώρα…).

Το ίδιο γνωρίζουμε και τις ευθύνες μας, τις οποίες μερικοί από εμάς αποφεύγουν να αναλάβουν, είτε γιατί δεν θέλουν να χαλάσουν την ησυχία τους, είτε για να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με πρόσωπα και πράγματα… Το να προτιμά όμως κάποιος την ησυχία του και κατά συνέπεια τη σιωπή, ιδιαίτερα σε μια περίοδο γενικευμένης σύρραξης, κλείνοντας τα μάτια του στην πραγματικότητα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Πολλοί Πατέρες, τους οποίους υμνούμε και δοξάζουμε στις άγιες Εκκλησίες μας άφησαν την ησυχία τους και κατέβηκαν στο πεδίο της μάχης για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον αγώνα υπέρ Πίστεως. Αυτοί μας έδειξαν το δρόμο, ακριβώς για μην έχουμε εμείς, οι μεταγενέστεροι, κανέναν ενδοιασμό αν αυτό είναι το σωστό.

Από τη στιγμή που έχουμε την τιμή να εἴμεθα μέλη τῆς Μίας, Αγίας Καθολικῆς και Αποστολικῆς, καί νά τήν ὁμολογοῦμε, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε την Πίστη μας τήν Ὁμολογία μας μέχρις εσχάτων ακόμα και αν πρέπει να συγκρουσθούμε με όλους αυτούς που επιδιώκουν να την μολύνουν και να την αφανίσουν.


Εκτός και αν δεν έχουμε αναγνωρίσει …ακόμα (;) καί δέν δεχώμεθα τήν Ὁμολογίαν ότι αυτή είναι η μία και μοναδική αληθινή Εκκλησία που κρατάει ακέραιη την Ορθόδοξη Ομολογία και την Αποστολική Διαδοχή και νομίζουμε ότι αποτελεί παράρτημα, ένα κλαδί από το δέντρο της Πίστης του Θεού, μαζί με πολλά άλλα κλαδιά (νεοημερολογίτες, παπικούς, προτεστάντες κ.λ.π.) που αυτοαποκαλούνται Εκκλησίες.

Αν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα αυτά τα ζητήματα, ήρθε ο καιρός να το κάνουμε τώρα. Διότι η Εκκλησία μας χρειάζεται αγώνες και αγωνιστές. Και μάλιστα τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στους είκοσι αιώνες (μετά Χριστόν) που λαμπρύνει με την παρουσία της τη Γη και αποτελεί αισθητή πηγή ζωής για το ανθρώπινο γένος. Και για να ακριβολογούμε, εμείς, οι πιστοί, είμαστε αυτοί που έχουμε την ανάγκη να αγωνιστούμε για να κρατήσουμε την Ορθοδοξία και όχι η Ορθοδοξία εμάς.

Αν δεν ξέρουμε βέβαια που βρισκόμαστε και διατηρούμε αμφιβολίες και επιφυλάξεις, τότε σίγουρα δεν χρειάζεται να κάνουμε κανένα αγώνα και αδίκως στεναχωριόμαστε για τις αντιπαραθέσεις που λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια μας. Ούτε οι μάχες εναντίον των αιρέσεων έχουν νόημα, ούτε και οι άμυνες που κρατάμε κάθε φορά που δεχόμαστε ληστρικές επιδρομές. Και τελικά ποιος λόγος υπάρχει να ζούμε στο «περιθώριο» της κοινωνίας, με την διαφορά των 13 ημερών, τη στιγμή που ο κόσμος της εποχής μας σφύζει από κοσμική ζωή και παντός είδους απολαύσεις…(;) 

Πόσο εύκολα μπορούν να πλανέψουν οι αετονύχηδες τους καλοκάγαθους, αλλά αφελείς πνευματικούς αγωνιστές… Πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει το «ντόμινο» μιας ολόκληρης ζωής ενός υποδειγματικού πιστού, όταν φύγει ἀπό μέσα του το πρώτο –βασικό- κομμάτι του. Το κομμάτι της Πίστης. Της Ορθοδοξίας.

Και από την άλλη πλευρά, πόσο δύσκολο είναι να πιάσουν τόπο στο νου και στην  καρδιά του αγωνιστή τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα των λύκων που εμφανίζονται μπροστά του με ένδυμα προβάτου, όταν εκείνος έχει γνώση ως αληθινός φύλακας της Πίστης του…


Ο αγωνιστής στις μέρες μας πρέπει να γνωρίζει τα πάντα περί του πολέμου. Να ζητά κατ’ αρχήν μόνος του (πέρα από την ενημέρωση που του παρέχεται από τους γνήσιους Ορθόδοξους αγωνιστές) να πληροφορηθεί λεπτομερώς για όλα όσα διαδραματίζονται στο προσκήνιο και ιδιαιτέρως στο παρασκήνιο. Να μάθει ποιοι υπερασπίζονται στην Πίστη των Πατέρων και ποιοι θέλουν να τον οδηγήσουν ως πρόβατο στο «σφαγείο».
Να έχει εμπεριστατωμένη άποψη και να είναι σε θέση να ξεχωρίζει μόνος του το καλό απ’ το κακό, έτσι ώστε, ακόμα κι’ αν δεν μπορεί να πολεμήσει ο ίδιος, τουλάχιστον να είναι σε θέση να φυλαχτεί από τα φαρμακερά βέλη που εκτοξεύονται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αυτό εξαρτάται από το ίδιο τον Πιστό, το βαθμό της Πίστης του, τη θέληση και την αποφασιστικότητά του.

Στις μέρες μας είναι ανάγκη να αφυπνιστούν όλοι οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και να ὑπερασπισθοῦν ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή, αν χρειαστεί, αυτό που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας. Νά φυλάξουν τήν Παρακαταθήκη. Νά φυλάξουν δηλαδή τήν Ορθοδοξία άσπιλη και αμόλυντη καί νά φυλαχθοῦν μέσα σ’ αὐτήν. Διότι η Ορθοδοξία είναι ΜΙΑ και σ’ αυτήν δεν χωρούν ούτε πολιτικές, ούτε  διπλωματίες, Η αλήθεια είναι ΜΙΑ και αυτή δεν έχει ανάγκη από συμβιβασμούς και ισορροπίες.

Σε μια εποχή λοιπόν που οι οπαδοί του διαβόλου ζητούν με περίσσιο θράσος από το ελληνικό κράτος να τους δώσει την άδεια να χτίσουν ναούς στους οποίους θα λατρεύουν απροκάλυπτα τον «Θεό» τους, τον …Εωσφόρο και τις άλλες δαιμονικές δυνάμεις, εμείς ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να πετάξουμε από πάνω μας το πέπλο του εφησυχασμού και της αδιαφορίας, να προβάλουμε με σθένος την Ορθόδοξη απάντηση (να αυξήσουμε δηλαδή την προσπάθεια για Ορθοπραξία και παράλληλα να «σκληρύνουμε» τη στάση μας στα θέματα της Ορθοδοξίας), έστω και αν …διακινδυνεύσουμε, για μια ακόμη φορά, να μας κατηγορήσουν ως «φονταμενταλιστές», «γραφικούς», «ανόητους ζηλωτές»…


Όπως μας κατηγορούν αυτοί που μάχονται να διακόψουν την Αποστολική Διαδοχή και την Ορθόδοξη Ομολογία. Οι «ληστές» που μπήκαν στην Εκκλησία και προσπαθούν να την λεηλατήσουν με κάθε τρόπο.

Πολλές φορές στο παρελθόν έχει συμβεί το ίδιο. Βλέπετε οι πόρτες της Κιβωτού δεν κλείνουν ποτέ. Είναι ανοιχτές για νά έρθει ή να φύγει όποιος το επιθυμεί. Έτσι, εισέρχονται και «ληστές», με ένδυμα προβάτου φυσικά, για να μην προκαλέσουν υποψίες, με φανερό σκοπό να αφιερώσουν τη ζωή τους στο Θεό και να υπηρετήσουν την Εκκλησία του από διάφορες θέσεις.

Αυτό συνέβη και τώρα. Μπήκαν οι «ληστές» στην Εκκλησία, ως ταπεινοί και φιλήσυχοι, αλλά με κρυφούς, ανίερους σκοπούς, που θα αποκάλυπταν στην πορεία. Σκοπούς, που φαίνονταν καθαρά στα πονηρά και υποχθόνια βλέμματά τους, αλλά ποιος μπορούσε (…τότε) να βάλει το χέρι του στη φωτιά, πριν εκείνοι την ανάψουν…(;)

Με τον καιρό οι «ληστές» κατόρθωσαν να αναρριχηθούν, σε θέσεις «κλειδιά», έτσι ώστε να μπορούν να επηρεάζουν και τους πιστούς, αλλά κυρίως τις κεφαλές της Εκκλησίας, που άρχισαν να τους εμπιστεύονται και να τους αναθέτουν σημαντικές υπηρεσίες.

Στόχος τους από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν να διαλύσουν τό ποίμνιο. Σήμερα πλέον δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ὅτι μέ αὐτό τό σκοπό πῆραν θέσεις κλειδιά.  Τα πεπραγμένα τους δεν αποτελούν απλώς ενδείξεις, αλλά αποδεικνύουν ξεκάθαρα του λόγου το αληθές.  Έστησαν τα πλοκάμια τους με υπομονή και μεθοδικότητα και άρχισαν σιγά – σιγά να θερίζουν τους πικρούς καρπούς των …κόπων τους (!)


Το αποτέλεσμα ικανοποιητικό (γι’ αυτούς) μέχρις ενός σημείου. Προκάλεσαν μεγάλη ανωμαλία. Έφεραν τα πάνω - κάτω. Κατάφεραν να …σύρουν τήν πλειοψηφία τῶν ‘Αρχιερέων στούς ρυθμούς που έπαιζαν (σ.σ. και τώρα παίζουν στη διαπασών) με τα δικά τους όργανα… Μετέτρεψαν τον αγώνα εναντίον του  Οικουμενισμού, του νεοημερολογιτισμού και των αιρέσεων, σε αγώνα μόνιμων εσωτερικών αντιπαραθέσεων, με οδυνηρές συνέπειες για όλους. Και σίγουρα είναι άξιοι «συγχαρητηρίων» από αυτούς που κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο και οι οποίοι φυσικά ανήκουν σε άλλα στρατόπεδα. Που δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία, παρά μόνον με κέντρα αποφάσεων (πολιτικά, οικονομικά, νεοταξικά), τα οποία οι «ληστές» φαίνεται ότι τα έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και τα υπηρετούν πιστά.

Ανέλαβαν μία αποστολή και τα πήγαν καλά σε γενικές γραμμές. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι αποδεκάτισαν κατά πολύ τό ποίμνιο  είναι γι’ αυτούς μεγάλη επιτυχία.


Σ’ αυτόν τον αγώνα βρήκαν φίλους και συμμάχους. Φίλους που ναι μεν δεν είναι «ληστές», αλλά και δεν βλέπουν τα …λημέρια που μπαινοβγαίνουν για να κλείσουν συμφωνίες μαζί τους. Είναι κάποιοι κενόδοξοι άνθρωποι (σ.σ. γνωστοί σε όλους μας, όπως και οι «ληστές»), που προκειμένου να καθίσουν στον αρχιεπισκοπικό ή σε επισκοπικό θρόνο, δεν διστάζουν να «πουλήσουν ακόμα και την ψυχή» τους στους «ληστές» (σ.σ. και σε τελική ανάλυση στον ίδιο τον διάβολο) νομίζοντας οι ταλαίπωροι, ότι επιτελούν θεάρεστο έργο (!)

Στην αγωνία τους μάλιστα να επιταχύνουν τις εξελίξεις, πολλές φορές φτάνουν στο σημείο να ξεπερνούν τα όρια της δικαιοδοσίας τους και με υπέρμετρη αλαζονεία πολλές φορές να ζητούν από τα πνευματοπαίδια τους ΤΥΦΛΗ ΥΠΑΚΟΗ, λες και οι πιστοί εἶναι υπηρέτες τους.

Βεβαίως, η πλειοψηφία των πιστών έχει αντιληφθεί πλέον τα πάντα. Και γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Και τους «ληστές» και τα θύματά τους. Γιατί αυτοί (σ.σ. οι κενόδοξοι και οι παρασυρόμενοί τους) είναι τα μόνα θύματά τους και κανένας άλλος. Τό σύνολο του κλήρου και του λαού (τό πλήρωμα) δέν αποτελούν θύματα, αφού, απλώς, δοκιμάζονται για την αγάπη τους στο Θεό και στην Ορθοδοξία του.

Αυτούς δεν μπορεί να τους αγγίξει κανένας, όσο αδίστακτος και ραδιούργος κι’ αν είναι. Να τους πλανέψουν μόνο μπορούν και αυτό για λίγο καιρό, μέχρι να τους υποδείξει ο αλάνθαστος κριτής, η συνείδησή τους και το ένστικτο της αλήθειας (και φυσικά η λογική τους, με τη λεπτομερή παρακολούθηση των γεγονότων), το δρόμο που θα ακολουθήσουν.


Και τότε πέφτουν τα προσωπεία των «ληστών» κι’ εκείνοι τρέπονται προς άτακτη φυγή για να αποφύγουν τις συνέπειες. Εδώ βέβαια δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, διότι δεν υπάρχουν τιμωροί - εκδικητές. Άνθρωποι του Θεού υπάρχουν μόνο που έχουν στόχο ζωής να τηρούν τους νόμους του. Και σ’ αυτούς τους νόμους δεν περιλαμβάνεται η τιμωρία και η εκδίκηση ή τουλάχιστον, αυτά, δεν είναι δική τους δουλειά…

Κάτι το οποίο γνωρίζουν καλά «ληστές», γι’ αυτό και δεν εγκαταλείπουν τον άνομο αγώνα τους, αφού δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν και το δείχνουν. Σκοπός τους, για την ώρα, δεν είναι να προκαλέσουν νέο σχίσμα (σ.σ. το οποίο τελικά θα συσπειρώσει αντί να διαλύσει τους ΓΟΧ), εκτός και αν λάβουν τέτοια εντολή από τα σκοτεινά κέντρα που υπηρετούν, αλλά να συνεχίσουν να δημιουργούν προβλήματα και ανωμαλίες σε μόνη βάση, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο τον μεγαλύτερο δυνατό αποδεκατισμό της Εκκλησίας.


Στον βασικό τους στόχο απέτυχαν όμως. ΚΑΙ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ! Όλοι το ξέρουν και όλοι το βλέπουν. Δεν κατάφεραν να διακόψουν την Αποστολική Διαδοχή και την Ορθόδοξη Ομολογία. Βλέπετε ο «αντίπαλός» τους είναι παντοδύναμος και πάντοτε αήττητος, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη στο σύμπαν από αυτήν που τον στηρίζει. Πολλοί κραταιοί και ξακουστοί βασιλιάδες, αυτοκράτορες και ηγέτες της ιστορίας θέλησαν να αφανίσουν την Ορθοδοξία, αλλά οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό. Κι’ ενώ αυτοί ξεχάστηκαν στο πέρασμα των χρόνων, εκείνη λάμπει και φωτίζει  την οικουμένη.

Αφού λοιπόν δεν κατάφεραν να σβήσουν αυτή τη φλόγα τόσοι και τόσοι άνθρωποι, που έγιναν σημαντικοί από τις εξουσίες και τα όπλα που τους δόθηκαν για «μία ώρα», πως είναι δυνατόν να το κατόρθωναν μερικοί τυχάρπαστοι «ληστές»; Εδώ είναι ζήτημα απλής σοφίας. 

Και τελικά αυτοί είναι που αποδεικνύονται ΑΝΟΗΤΟΙ και ΓΡΑΦΙΚΟΙ και όχι οι αγωνιστές οι οποίοι υπερασπίζονται με σθένος την Ορθόδοξη Ομολογία και τη Αποστολική Διαδοχή. Κέρδισαν μάχες οι «ληστές», αλλά τον πόλεμο τον έχασαν. Στα «ζάρια»… Γιατί όπως όλοι οι αυθεντικοί ληστές, έτσι κι’ αυτοί «παίζουν με τα ζάρια» στα «λημέρια» τους…


Έριξαν πολλές «ζαριές» και τα μυαλά τους πήραν αέρα από τα κέρδη… Κράτησαν όμως την πιο καλή «ζαριά» για το τέλος. Ήθελαν να τελειώσει μια για πάντα το «παιγνίδι». Και …έριξαν τις χειροθεσίες του 1971, που κλόνισαν για μια στιγμή τους Πιστούς, αφού κόντεψαν να τους πείσουν (όχι κατά πρόσωπο, αλλά προπαγανδίζοντας οι θρασύδειλοι) ότι αυτή τη χρονιά χάθηκε οριστικά η Αποστολική Διαδοχή και συνεπώς η Ορθόδοξη Ομολογία.

Ταυτοχρόνως, έδειχναν καί ἐπέβαλαν μέ ἐπιμονή σε όλους το δρόμο που οδηγεί στον παλαιοημερολογίτικο οικουμενισμό και από εκεί στον νεοημερολογιτισμό (δηλ. στην «εγγυήτρια» δύναμη της κρατούσας Εκκλησίας) και από εκεί στον μεγάλο Οικουμενισμό και στην Πανθρησκεία της Νέας Εποχής.

Αυτό όμως ήταν το ΒΑΤΕΡΛΩ τους. Διότι εκεί που είχαν πιστέψει ότι όλα βρίσκονταν υπό τον έλεγχό τους,  καί νόμισαν ὅτι εἶναι πλέον θέμα χρόνου, βρέθηκε μπροστά τους ο νέος Μάρκος, ο νέος Ματθαίος, που εκείνοι ανέδειξαν –εκ των πραγμάτων- για να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, ανατρέποντας τα σχέδια της ανομίας καί μαζί μέ τό μικρό ποίμνιο νά συνεχίση τόν δύσκολο ἀγῶνα.

Αὐτό ὅμως ἦταν μιά ἀκόμη ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ διά νά μή χαθῆ ἡ συνέχεια. Για μια ακόμη φορά, την κατάλληλη στιγμή ο κατάλληλος άνθρωπος. Κατ’ οικονομίαν και πάλι. Δέν ἦτο δυνατόν ν’  ἀφήσει ὁ Θεός Παρακαταθήκη, τήν Πίστη την αγία στα χέρια πέντε - δέκα «ευάλωτων» κάθε φορά, με κίνδυνο είτε να πλανηθούν, είτε να τους εξαπατήσουν, είτε ακόμα και να την παραδώσουν από μόνοι τους ελαφρά τη καρδία; Δέν ἀφήνει ὁ Θεός τό ποίμνιό του. Εἶναι πολύ ανόητοι εκείνοι που πίστεψαν ότι μπορούσαν να εξαπατήσουν τους πάντες με τέτοιες ραδιουργίες και τεχνάσματα.

Ακόμα και αγράμματοι να ήταν όλοι οι Πιστοί θα μάθαιναν, αργά ή γρήγορα, ότι όλοι οι Ορθόδοξοι έχουν λόγο στα ζητήματα της Πίστεως και θα αναζητούσαν την αλήθεια, όπως ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας.

Και φυσικά αυτοί που ενδιαφέρονται πραγματικά ανακαλύπτουν την αλήθεια, αποκρούοντας και απορρίπτοντας παράλληλα τις όποιες επιρροές ακόμα και από αγαπημένα πρόσωπα,  αφού μπροστά στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν άλλες αγάπες και φιλίες. Ούτε αρχιεπίσκοπος, ούτε δεσπότης, ούτε πνευματικός, ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε αδερφός, ούτε αδερφή, ούτε φίλος επιστήθιος…


Και αν ο πιστός διαπιστώσει ότι ο δεσπότης του ή ο πνευματικός του, για παράδειγμα, δεν τηρεί μέχρι κεραίας τα της Πίστεως ή αποδεικνύεται ότι ο ρόλος του δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος στα ζητήματα αυτά ή αρχίζει να ολισθαίνει και να τον συμπαρασύρει μαζί με άλλους στο …χάος, οφείλει να διαχωρίσει τη θέση του το συντομότερο δυνατόν. Για να σώσει τον εαυτό και ταυτόχρονα να χτυπήσει το «καμπανάκι συναγερμού» στον γέροντά του.

Και αν ο τελευταίος επιδιώξει να επιβληθεί στον πιστό με την εξουσία του πνευματικού ή του μητροπολίτη της περιοχής ή κάνοντας οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας (σ.σ. εκβιασμοί, απειλές, παράλογες απαιτήσεις κ.λ.π.) προβάλλοντας μάλιστα το καλό του όνομα ως «εγγύηση» για την ορθότητα των πράξεων και των απόψεών του, τότε ο πιστός δεν έχει άλλη επιλογή, από το να εγκαταλείψει πάραυτα τον αλαζόνα πνευματικό και να ψάξει να βρει άλλον –γνήσιο- γιατρό για την ψυχή του.

Όπως ο ασθενής που αντιλαμβάνεται ότι ο γιατρός στον οποίο εμπιστεύθηκε το σώμα του είναι ΑΛΜΠΑΝΗΣ και ψάχνει να βρει, αν όχι τον καλύτερο, τουλάχιστον ένα  καλό και κυρίως αληθινό γιατρό για να τον κάνει καλά… Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον γιατρό της ψυχής του! Μπορεί να εμπιστευθεί την ψυχή του στους Αλμπάνηδες της Πίστεως;

Τι σημασία έχει το καλό όνομα του παρελθόντος ενός αρχιερέα ή κληρικού ή θεολόγου, όταν εκείνος πολεμά την Εκκλησία παρέα με τους «ληστές» είτε ηθελημένα είτε άθελά του; Και τέλος, πόσοι και πόσοι ξακουστοί ποιμενάρχες, αγαπητοί στο λαό, που άφησαν πίσω τους σημαντικό έργο σε μικρές ή μεγάλες κοινωνίες ανθρώπων δεν έχασαν την Πίστη τους ακολουθώντας σχίσματα, από τα οποία στη συνέχεια γκρεμίστηκαν σε αιρέσεις;

Ούτε ένας ούτε δύο. Πολλοί και σημαντικοί ήταν, όπως οι βυζαντινοί (σ.σ. και αρκετοί πολλοί…) που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην Εκκλησία, αλλά τους ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΜΕ την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί η ζημιά που προκάλεσαν υπερκάλυψε το όποιο καλό τους έργο. Κι’ αν δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από αυτά τα κραυγαλέα παραδείγματα του παρελθόντος και κάνουμε τα ίδια λάθη, τότε, δυστυχώς, είμαστε άξιοι της τύχης μας…