Ὁ Μέγας Φώτιος τά ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας Καθολικῆς καί ‘Αποστολικῆς ‘Εκκλησίας συνέδρια ὀνομάζει «Συναγωγάς πονηρευμένων» καί «Συνόδους ἀθετούντων». ‘Ιδού τί ἀκριβῶς λέγει: «Μία ἐστίν ἡ τοῦ Χριστοῦ Καθολική καί ‘Αποστολική Ἐκκλησία, οὐ πλείους οὐδέ δύο΄ συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί τά παρά ταύτην συνέδρια καί σύνοδος ἀθετούντων΄ οὕτω φρονοῦμεν οἱ ἀληθινοί χριστιανοί, οὕτω πιστεύομεν, οὕτω κηρύττομεν». (Μεγάλου Φωτίου, Κατά Θεοσπασχιτῶν, ἐπιστολή 284, στίχ. 375, Epistolae et Amphilochia, B.  Laoyrdaw et. L. cr. Westerink, σελ. 14, Λειψία 1985. Ἡ παραπομπή εἰς τό βιβλίον: Ἁγιορειτῶν Πατέρων ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ἅγιον Ὄρος 1997, σελ. 115).
    Αὐτήν ὅμως τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν ὁμολογοῦμε καί ἐν τῶ Συμβόλῳ τῆς Πίστεώς μας, ἠθέτησεν πρῶτον τό Πατριαρχεῖον Κων/λεως μέ τήν οἰκουμενιστικήν παναιρετικήν ‘Εγκύκλιον τοῦ 1920, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται «πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἀποκαλεῖ τάς ἁπανταχοῦ αἱρέσεις, ὁ νεοημερολογιτισμός μέ τήν ἐφαρμογήν τῆς Ἐγκυκλίου διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Δυστυχῶς σήμερον ἐκτός ἀπό τό Πατριαρχεῖον τῆς Κων/λεως καί τήν ‘Εκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί τάς ἁπανταχοῦ κατ’ ὄνομα ‘Ορθοδόξους ‘Εκκλησίας, τήν ὀρθόδοξον ταύτην διδασκαλίαν ἀθετοῦν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἐτάχθησαν φύλακες τῶν ἱερῶν παραδόσεων, ἐνῶ ἀνεδείχθησαν ὁμολογηταί τῆς Πίστεως καί άγωνισταί κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά λόγους, τούς ὁποίους γνωρίζει μόνον ὁ Κύριος, ἐξέκλιναν τῆς ὀρθῆς Πίστεως καί κατήντησαν «γνήσιοι» ὁπαδοί καί «διαπρύσιοι» κήρυκες τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
    Ἔχει γραφεῖ πολλάκις καί εἶναι γνωστόν εἰς ὅσους παρακολουθοῦν τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς Ἀληθείας καί τόν ζοῦν ἀπό κοντά, ὅτι ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς, ἀπό τό 1997, ἐνεργῶν προφανῶς κατ’ ἐντολήν ὑπερκειμένων οἰκουμενιστικῶν Κέντρων καί ἐν συνεργασία καί μετά τῶν ἄλλων γνωστῶν πρακτόρων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐνήργησαν ἀπό μέσα, ΕΠΕΧΕΙΡΗΣΕΝ, μέ μίαν ἀνώνυμον ἐπιστολήν του, τήν ὁποίαν εἰς τήν συνέχειαν ἐκυκλοφόρησεν ἐπωνύμως, ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΗ εἰς τούς Ὀρθοδόξως ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας φρονοῦντας καί ὁμολογοῦντας ‘Αρχιερεῖς, τήν θεωρίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθ’ ἥν μετά τό 1971, ἤτοι μετά τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τήν Γνησίαν ‘Ορθόδοξον  ‘Εκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, δέν τήν ἐκφράζουν μόνον οἱ λεγόμενοι «Ματθαιϊκοί», ἀλλά καί οἱ λεγόμενοι «Φλωρινικοί». Διά τοῦτο εἰς τήν ἐν λόγῳ ἀνώνυμον ἐπιστολήν του, ἐπικαλούμενος τήν λεγομένην χειροθεσίαν τοῦ 1971 καί τήν ἕνωσιν μέ τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, θέτει τό ἐρώτημα: «Ποία διαφορά ὑπάρχει σήμερον μεταξύ τῶν Ματθαιϊκῶν καί τῶν Φλωρινικῶν εἰς τό θέμα τῶν χειροτονιῶν;».
    Ἡ ἀνώνυμος αὕτη ἐπιστολή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, ἐκυκλοφόρησεν εἰς τά πλαίσια τῶν σημερινῶν στόχων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι τῆς ἑπιδιωκομένης ἑνώσεως ὅλων Παλαιοημερολογιτῶν βάσει τῆς δῆθεν «κοινῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς» καί «πέραν ἀπό ‘Εκκλησιολογίες καί ‘Αποστολικές Διαδοχές», καί τῆς ὑπαγωγῆς των ὡς δεκατριμεριτῶν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἔστω καί μέ τήν ἔννοιαν τῆς «συνυπάρξεως» κατά τά οἰκουμενιστικά πρότυπα τῆς Παναιρετικῆς ‘Εγκυκλίου τοῦ 1920. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐν τέλει ἀπετέλει «μοχλόν πιέσεως» πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον ‘Ανδρέαν, ὥστε νά «ἀναγκασθῆ» νά δηλώση ἐπισήμως καί νά ἐπισημοποιήση τήν προδοσίαν, τήν ὀποίαν ὑπέγραψε μυστικῶς καί ἀνεπισήμως, ἰδία χειρί, ἐν ἔτει 1973, εἰς Γενεύην τῆς Ἑλβετίας.
    Τί εἶναι αὐτή ἡ προδοσία τοῦ 1973; Εἶναι ἡ ἐκ μέρους τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου ἀποδοχή τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ. Παρατίθενται τρία πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, ἐκ τῶν ὀποίων καταφαίνεται ὅτι εἰς τήν προσπάθειαν νά περάση εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός (ἤτοι ἡ πλήρης ἐξάρτησις ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καί ἡ συνύπαρξις «Φλωρινικῶν» καί «Ματθαιικῶν» ὡς δύο κλάδων τῆς Μιᾶς ἐν Ἑλλάδι ‘Εκκλησίας) ἐπρωτοτάστησεν ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας, καί ἄλλοι ‘Αρχιερεῖς, προδώσαντες ἐν ἔτει 1973 μυστικῶς τήν Ὁμολογίαν-‘Εκκλησιολογίαν των καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον ‘Αποστολικήν των Διαδοχήν. ‘Εξ’ αὐτῶν καταφαίνεται διατί ἀπό τό 1998 ἕως τό 2003 -2005 ἠρνήθη ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς τάς ἐκδηλώσεις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (Δηλώσεις Φλωρινικῶν, Σακκᾶ, ‘Απαλλακτικά Βουλεύματα κλπ.), διατί τἀ μυστικά των βλάσφημα περί χειροθεσίας φρονήματα τά ΑΠΕΚΑΛΥΨΑΝ μόλις τό 2003, καί διατί ἔφθασαν μέχρι καί τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως. Δηλαδή, ἡ προδοσία ἡ  ὁποία ἔγινε ἐν κρυπτῶ τό 1973, τά τελευταῖα ἔτη (ἀπό τό 1997 καί ἐν συνεχείᾳ) κηρύσσεται ἐπισήμως, ἤτοι «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ».
    Ἀλλά διά νά κατανοήσωμεν καλύτερον τήν προδοσίαν τοῦ 1973 εἰς τήν Γενεύην τῆς Ἑλβετίας, ἤτοι διά νά ἐννοήσωμεν τί ὑπέγραψεν ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας τήν 12.11.1973, μεταβάς εἰς Γενεύην τῆς Ἑλβετίας, παραθέτομεν ἕν ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀπό 17.7.1973 ἐπιστολήν τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ πρός τόν τότε ἱερομόναχον Καλλίνικον Σαραντόπουλον, εἰς τόν ὁποῖον περιγράφει τήν «Ὁμολογίαν» τῆς τότε ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθείσης «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος τῶν ΓΟΧ., Ἡ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», ἤτοι περιγράφει τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν του, ὑπεραμύνεται αὐτοῦ, καί τόν προπαγανδίζει. Γράφει λοιπόν ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς:
    «... ’Εφ’ ὅσον ἡ ἀδελφότης διατείνεται ὅτι ἑδράζεται ἐπί καθαρῶς πνευματικῆς βάσεως ὀφείλει ν’ ἀποδεχθεῖ τάς ἀναγνωρίσεις τοῦ 1969 καί 1971, ἀπό θέσεως καθαρά Ὁμολογίας πίστεως καί οὐχί ἀπό θέσεως ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως... Ἡ ἡμετέρα ἀδελφότης τυγχάνει προσωρινοῦ χαρακτῆρος πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐν Διασπορᾶ  ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΩΝ γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἕνεκα τῆς ἐπικρατήσεως συγχύσεως καί χαλεπότητος τῶν καιρῶν, μέχρι συγκλήσεως πανορθοδόξου Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ., ἥτις καί ἤθελεν ἐκδώσει ἰδίαν ἐπίσημον Ὁμολογίαν Πίστεως ... Διά τόν λόγον δέ αὐτόν εἰς τήν ἡμετέραν Ὁμολογίαν Πίστεως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ.  .... Τό 1969 ὁ ἱερός ἡμῶν Προκαθήμενος διά τῆς δημοσιευθείσης πράξεώς του, ἀνεγνώρισε ἐμπράκτως καί οὐχί ψιλῶ ρήματι καί ἀφορολογήτω μόνον, τήν ὕπαρξιν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλληνικῆς ‘Επικρατείας Καινοῦ Θυσιαστηρίου, Καινῆς Ἐκκλησίας ... Ἄσχετον, λοιπόν, ἐάν τινές ήθέλησαν νά ἀποδώσουν εἰς τήν πρᾶξιν τοῦ 1969 παραταξιακόν χαρακτῆρα (ὅνπερ οὔτε κἄν διενοήθη ποτέ ὁ Μητροπολίτης ἡμῶν Κος Φιλάρετος) ὀφείλει ἡ πράξις αὕτη νά γίνη ἀποδεκτή ἀπό ἀμφοτέρας τάς παρατάξεις, ὡς ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ὡς καταδίκη τῶν κακοδόξων καινοτόμων καί ἀποβολή τῶν Ἱερωνυμικῶν, τῶν Μεταξακιανιστῶν, τῶν Ἀθηναγοριανῶν καί λοιπῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν. Θά ἦτο βλάβη τῆς ‘Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.  ἀνά τόν κόσμον, ἐάν ἀποδοθῆ εἰς τήν πρᾶξιν τοῦ 1969 παραταξιακός χαρακτήρ καί παρερμηνεία τῶν ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Συνόδου. Ἡ ἐν ἔτει 1971 ἀναγνώρισις ἀποτελεῖ δεύτερον σταθμόν καί ἐπισφράγισιν τῆς πρώτης πράξεως καί ἐμμονήν εἰς τό ἔμπρακτον τῆς Ὁμολογίας. Οὐχί δύο Ἐκκλησίας ἀνεγνώρισεν ὁ ἱερός ἡμῶν Προκαθήμενος, ἀλλά τήν γνησίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν ἐπανειλημμένως ἀναγνωρίζει, οὐχί δικέφαλον τέρας τόν Χριστόν βλασφημῶν, ἀλλά μέ δύο μαρτυρίας τήν μίαν καταγγέλλων πραγματικότητα, καί διττῶς ἀποσκορακίζων τούς καινοτόμους τοῦ σώματος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.... ‘Εξυπακούεται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά συνυπάρχουν ἀτελευτήτως δύο ἱεραρχίαι εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, αὐτά ὅμως εἶναι ζητήματα ἅτινα ἀναφέρονται εἰς τήν Ἱεραρχίαν καί δέν εἶναι τῆς ἁρμοδιότητος τῆς ἀδελφότητος νά ἀσχοληθῆ. Διό καί εἰς τήν Διασποράν ὅταν μᾶς ἐρωτοῦν νά τούς ἐξηγήσωμεν τήν διαφοράν μεταξύ «Αὐξεντιανῶν» καί «Ματθαιϊκῶν» τούς παροτρύνομεν νά ἡσυχάζουν καί νά σέβωνται τούς ΓΟΧ ἅπαντας, διότι ἄνευ τῶν ἀγώνων τῶν Γ.Ο.Χ. τά πράγματα θά ἦσαν διαφορετικά σήμερον, πλήν τά διοικητικά δέν ἀνήκει εἰς ἡμᾶς νά ἀποφανθῶμεν.... Ἡ ἡμετέρα Ὁμολογία πίστεως προσυπεγράφη ἐκ μέρους ‘Αρχιερέων, Ἱερῶν Μονῶν καί Κοινοτήτων, δέν ἔχομεν τό δικαίωμα νά ἐπιφέρωμεν ἀλλοιώσεις ἐπ’ αὐτῶν ἐν συνεχεία μεμονωμένων ὑποδείξεων, πρό τῆς κρίσεως ταύτης ὑπό μείζονος Συνόδου. Ὅθεν λοιπόν παρακαλοῦμεν νά μᾶς ἐνισχύσητε ἠθικῶς διά τῆς εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. ‘Ανδρέου καί νά μᾶς ὑπερασπίσετε κατά τῶν ἀντικειμένων, καί πιεζόντων ἡμᾶς εἰς ἄμβλυνσιν τῆς ὁμολογίας μας... ‘Εάν ὁ Μακαριώτατος Κος Κος ‘Ανδρέας, ἐπιθυμεῖ, δυνάμεθα ν’ ἀποστείλωμεν ἔγγραφον βεβαίωσιν ἐν ἧ νά δηλοῦμεν ὅτι τήν ἀναγνώρισιν τοῦ 1969 ἀντιλαμβανόμεθα «ὁμολογιακῶς» έν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ καί οὐχί παραταξιακῶς, ἤ ἐν στενῆ ἐννοία κατά τήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν...».
     Ἄς ἴδωμεν τώρα αὐτουσίαν καί τήν ἀπό 29.7.1973 ἀπάντησιν - ἐπιστολήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου πρός τόν πρεσβύτερον Βασίλειον Σακκᾶν, διά τῆς ὁποίας ἀναγνωρίζει ἐπισήμως τήν ἀνωτέρω «Ὁμολογίαν Πίστεως» τῆς ἐν Γενεύη «Διεθνοῦς ‘Αδελφότητος Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», ὅπως αὕτη περιγράφεται εἰς τό Καταστατικόν αύτῆς καί τῆς ὁποίας δύο βασικαί θέσεις, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι ἡ μή καταδίκη τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ Οἱκουμενισμοῦ, μέχρι συγκλήσεως πανορθοδόξου Συνόδου, ἁπλῶς ὁ διαχωρισμός εὐθυνῶν, καί δεύτερον ἡ ἀναγνώρισις καί τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Ματθαιϊκῶν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον, ὡς ἀπόδειξις Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν Ρώσων. Ἰδού λοιπόν τί γράφει ἀπαντῶν ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας πρός τόν τότε Πρεσβύτερον τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας κ. Βασίλειον Σακκᾶν:
    «Πρός τόν πατέρα Βασίλειον Σακκᾶν «Διεθνής ‘Αδελφότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν Γενεύη, Ἡ Παραδοθεῖσα Πίστις». ‘Αγαπητέ μοι πάτερ Βασίλειε, εὔχομαι ὁ Κύριός μας καί Θεός νά σᾶς προστατεύη εἰς τήν ἐκτέλεσιν τῶν καθηκόντων τῆς Διεθνοῦς ‘Αδελφότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν «Η Παραδοθεῖσα Πίστις», καί νά σᾶς φυλάττη διά τῆς Χάριτός Του ἀπό πάντα ὁρατόν καί ἀόρατον κίνδυνον, ὥστε νά ἐργάζεσθε ἐπιτυχῶς πρός δόξαν Του καθοδηγοῦντες τάς ψυχάς καί κατηχοῦντες αὐτάς εἰς τήν ἀληθινήν καί ἀκαινοτόμητον πίστιν, μέ ταπείνωσιν, ὑπακοήν, ἀνιδιοτέλειαν, ἀγάπην καί φόβον Θεοῦ. Νά ἔχετε καί τήν ἰδικήν μου εὐλογίαν καί νά σᾶς φωτίζη ὁ Παράκλητος εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τοῦ Προστάτου σου Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ προστάτου τῆς ‘Αδελφότητος Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί πάντων τῶν Ἁγίων Ἀμήν. Μέ ἀγάπην Χριστοῦ. ΑΝΔΡΕΑΣ ‘Αρχιεπίσκοπος τῶν Γ.Ο.Χ. ‘Αθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος. (τίθεται ὑπογραφή)», καί
    Δέν ἔφθανεν ὅμως αὐτή ἡ ἐπιστολή – εὐλογία, ἔπρεπε νά μεταβῆ καί εἰς τήν Γενεύην, νά λάβη αὐτοπροσώπως μέρος καί εἰς τἠν Γενικήν Συνέλευσιν, νά ἐγκρίνη καί νά ὑπογράψη καί ἰδία χειρί τό Καταστατικόν – Ὁμολογίαν τῆς Διεθνοῦς αὐτῆς οἰκουμενιστικῆς Ἀδελφότητος, νά ἐγκρίνη τήν ἐκλεγεῖσαν ‘Επιτροπήν, καί νά ἀναθέση εἰς τόν Πρεσβύτερον Βασίλειον Σακκᾶν τό ἔργον τῆς προωθήσεως «Διεθνῶς» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ἀποδεικνύει τό ἀπό 12.11.1973 ἔγγραφον τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου, τό ὁποῖον ὑπογράφει ἐν Γενεύῃ ‘Ελβετίας. ‘Ιδού τί ὑπογράφει ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας μετά τήν συμμετοχήν του εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς ἐν λόγῳ «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος»:
    «Γενεύη τῆ Λ Ὀκτωβρίου (12.11.1973). Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας. Πρός τήν Διεθνήν Ἀδελφότητα τῶν Γνησίων ‘Ορθοδόξων Χριστιανῶν «Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ» ἐν Γενεύη Ἑλβετίας. Ὁ ὑπογεγραμμένος ἐλέῳ Θεοῦ, ΑΝΔΡΕΑΣ, ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Αθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ΕΠΕΥΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν σημερινήν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς ‘Αδελφότητος, τό ψηφισθέν Καταστατικόν τῆς διοικήσεως αὐτῆς τήν ἐκλεγεῖσαν ‘Επιτροπήν ἀποτελουμένην ἐκ τῶν α) Τοῦ Κου Φραγκίσκου – Παύλου Μανιέν, ὡς Προέδρου β) Τῆς πρεσβυτέρας Μιχαηλίας Σακκᾶ, ὡς Γραμματέως, γ) Τοῦ Κου ‘Ιωάννου – Παύλου Ντυμπισιών, ὡς Ταμίου δ) Τῆς Κας Σταυροῦλας Φίστερ, ὡς Διοικητικοῦ Συμβούλου, καθώς καί τῶν α) Ἱερομονάχου ‘Οσίου, ὡς Πνευματικοῦ Συμβούλου β) Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ ὡς Συντονιστοῦ καί προσωρινοῦ ‘Επιτηρητοῦ, ὅπως ἅπαντες οἱ προαναφερθέντες ἀκωλύτως, καί μέ φόβον Θεοῦ, ἀσκῶσι τά καθήκοντά των διά τήν πνευματικήν καί ὑλικήν πρόοδον τῆς ‘Αδελφότητος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ‘Αθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος ΑΝΔΡΕΑΣ. Τίθεται ὑπογραφή» .
    Αὐτά τά κείμενα – ντοκουμέντα τά εὕρομεν εἰς τό ‘Αρχεῖόν τῆς Μητροπόλεως. . Καί ἐξ’ αὐτῶν τῶν κειμένων διεπιστώσαμεν καί διεβεβαιώθημεν ὅτι ἡ μετά τό 1997 προσπάθεια τοῦ  Βασιλείου Σακκᾶ νά ἐπιβάλη τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέν εἶναι σημερινή. Δέν προέκυψεν τό 1997 ὡς κεραυνός ἐν αἰθρία, ἀλλά ἐξεκίνησεν εὐθύς μετά τό 1971, μέ τήν εὐλογίαν μάλιστα τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου, καί προηγουμένως τοῦ Κιτίου ‘Επιφανίου, τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, καί δέν γνωρίζομεν καί ποίου ἄλλου Ἀρχιερέως.
     Τοῦτο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι φοβερόν καί ἀκουόμενον. Τό φοβερόν ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ προσπάθεια αὐτή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ νά ἐπιβάλη τόν παλαιοημερολογιτικόν του Οἰκουμενισμόν, ἔσχεν τήν συγκατάθεσιν καί τήν «εὐλογίαν» καί τήν ὁμόφωνον γνώμην τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1973, ἴσως καί παλαιότερον, τόν ἐπευλόγησεν, τόν ἐστήριξεν, καί τόν ἐτροφοδότησεν, μεταβαίνων μάλιστα πρός τοῦτο καί εἰς Γενεύην, ὅπου ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, Πρεσβύτερος τότε τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ἵδρυσε «Διεθνῆ ‘Αδελφότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν», κάτι δηλαδή παράλληλον πρός τό «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ‘Εκκλησιῶν» τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὕτη (ἡ «Διεθνής ἀδελφότης»), ἐνῶ παρουσιάζετο ὡς ‘Ορθόδοξος, ἀπό τό ἴδιον τό Καταστατικόν της (τό ὁποῖον ἐπίσης ἔχομεν εἰς χεῖράς μας) καί ἀπό τήν Ὁμολογίαν (τήν ὁποίαν ὑπέγραψαν ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος καί 4-5 Ἀρχιερεῖς), ἦτο ἕν οἰκουμενιστικόν (παλαιοημερολογιτικόν) κατασκεύασμα, μέ σκοπόν νά προπαγανδίση διεθνῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν.
    Τό θεωρητικόν καί θεολογικόν ὑπόβαθρον τῆς «Διεθνοῦς αὐτῆς ‘Αδελφότητος», ὅπως προκύπτει ἀπό τό Καταστατικόν καί ἀπό τά δημοσιευθέντα κείμενα τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, εἶναι ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός. Βασικαί θέσεις τοῦ Καταστατικοῦ - Ὁμολογίας εἶναι: α) Ἡ μή καταδίκη τῆς Νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας, ἁπλῶς ἡ διαχώρισις τῶν εὐθυνῶν, μέχρι συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, καί β) Ἡ κατά τό ἔτος 1969 καί 1971 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος (Φλωρινικῶν καί Ματθαιϊκῶν) δύο κλάδων ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ σώματος, ἤτοι τῆς Μιᾶς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας εἶναι ἐνέργεια Ὁμολογιακή ἐκ μέρους τῶν Ρώσων. Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ἐνέκρινεν, ἐπευλόγησεν καί ὑπέγραψεν ἰδία χειρί ὁ τότε Μακαριώτατος ‘Αρχιεπίσκοπος κ. ‘Ανδρέας, μεταβαίνων μάλιστα μυστικά καί εἰς τήν Γενεύην. Ἔτσι ἐνεργοῦν πάντοτε τά ξένα Κέντρα, μυστικά, ἀθόρυβα καί ἀποτελεσματικά ... Ἀναλογίζομαι εἰς πόσα παρόμοια ἔγγραφα ἔχει βάλει τήν ὑπογραφήν του, ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας, καί παλαιότερον καί κατά τήν τελευταίαν 8ετίαν, ἐκτός ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα ἦλθον εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος, καί τά ὁποῖα ἀσφαλῶς θά χρησιμοποιήσουν εἰς τήν συνέχειαν οἱ γνωστοί πράκτορες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, διά νά τόν παρουσιάσουν ὡς συνειδητόν θιασώτην τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος βεβαίως κατ’ αὐτούς εἶναι ἡ ... «γνησία ‘Ορθοδοξία».
    Εἶναι λυπηρόν, ὅτι ἐνῶ προσεπαθήσαμεν πολλάκις ἐπί σειράν ἐτῶν καί μέχρι τέλους νά βοηθήσωμεν τόν ‘Αρχιεπίσκοπον ‘Ανδρέαν, νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς τήν ἀπό τοῦ 1998 νέαν ληστρικήν ἐπίθεσιν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους κατά τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», διότι ἦτο ἀπό ἐτῶν ἠχμαλωτισμένος εἰς τήν «Βαβυλώνειον αἰχμαλωσίαν» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, ὁ ὁποῖος προεξετάθη καί εἰς τούς Τσακίρογλου καί τόν Κάτσουρα καί δι’ αὐτῶν καί εἰς ἄλλους πολλούς. Εἶναι λυπηρόν, διότι ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας ἐπῆρεν μαζί του καί αὐτήν τήν προδοσίαν (τοῦ 1973), τήν ὁποίαν μέχρι σήμερον ἐκράτησε μυστικήν, ἐνῶ ἐπισήμως καί μέ δημόσια ἔγγραφα καί διά λογαριασμόν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπί τῶν ἰδίων θεμάτων ἀπήντα μέχρι τό 1997 κατά πάντα ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ καί ΠΕΠΑΡΡΗΣΙΑΣΜΕΝΑ. Εἶναι λυπηρόν ὅτι καί ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος, ἐπρόδωσεν, τό ἔτος 1974, καί ἐκράτησε μυστικήν τήν προδοσίαν του τῆς 28.10.1974, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τήν «πανηγυρικήν ἀποδοχήν» τοῦ βλασφήμου κατά τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς ‘Αποστολικῆς Διαδοχῆς ὑπέρ αὐτοῦ ἐκδοθέντος 54/76 ‘Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος.  
    Δέν δυνάμεθα νά μήν μνημονεύσωμεν ἐνταῦθα καί τήν «ΑΠΟΦΑΣΙΝ – ΔΗΛΩΣΙΝ  - ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ» (τοῦ 1974)  τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς ‘Επισκοπικῆς περιφερείας Πειραιῶς, τήν ὁποίαν ἐδημοσιεύσαμεν εἰς τό «Γνώσεσθε τήν ‘Αλήθειαν», τεῦχος 14ον , Μαίου 2006 εἰς τήν ὁποίαν ἀναφέρεται: «Ἀποκηρὐσσομεν ἀπό τοῦδε πάντα Κληρικόν ... ὅστις ἤθελεν ποτέ λιποψυχήσει καί δεχθῆ ἀντικανονικάς καί παρανόμους ἀποφάσεις τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, ἔστω καί ἄν εἶναι μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤ καί αὐτός οὗτος ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ἡμῶν ἤ καί ὀ Σεβ. ‘Επίσκοπος ἡμῶν κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, καθώς καί πάντα Κληρικόν, ὅστις ἤθελεν τυχόν ποτέ ἐμφανισθεῖ ὑπό τόν τίτλον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς δῆθεν Κεφαλή ἡμῶν καί μή συνεχίζων τήν γραμμήν ἥν ἐχάραξεν ὁ ἐν μακαριστοῖς ‘Αρχιεπίσκοπος ἡμῶν Κυρός Ματθαῖος, καί πάντα μή ὑπακούοντα εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου...»; Καί διερωτώμεθα: Μήπως ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου ἐγνώρισε κάτι ἀπό τήν ἐν ἔτει 1973 προδοσίαν τοῦ ‘Αρχ/που ‘Ανδρέου καί τήν ἐν ἔτει 1974 προδοσίαν τοῦ Πειραιῶς Νικολάου;
    Υ.Γ. Ἀντί Παραρτήματος παραθέτομεν συνημμένως καί ἐν φωτοτυπία τά παρακάτω ντοκουμέντα:
α) Τήν ἐπιστολήν τοῦ τότε Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ πρός τόν ‘Αρχιμ.  Καλλίνικον Σαραντόπουλον, εἰς τήν ὁποίαν σημειωθήτω ἀναγράφει ἰδία χειρί ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος τήν ἡμερομηνίαν 17 Ἰουλίου 1973, ὅπερ σημαίνει ὅτι ἐνημερώθη ἐπ’ αὐτῆς καί τήν ἐγνώριζεν,
 β) Τήν ἀπό 27/7/1973 ἰδιόχειρον ἀπάντησιν τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου πρός τόν Βασίλειον Σακκᾶν καί
 γ) Τήν ἀπό Λ΄Ὀκτωβρίου (12.11.1973 ἐν Γενεύη ὑπογραφεῖσαν ἄλλην ἐπιστολήν τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου. Καί «ὁ νοῶν νοείτω», διατί καί μετά τό 1997 ἔπεσεν εἰς τήν πλεκτάνην τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ καί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ του Οἰκουμενισμοῦ.