ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη,

(Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176)

Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΑΡΙΘΜ. 137

ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΙΣ
 
Περί τῶν ὑποσημειώσεων τοῦ Ἱεροῦ Νικοδήμου εἰς τό Πηδάλιον[1].
 
῾Υπό τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη
 
Δέν νομίζομεν ὅτι θά εὑρεθῇ κάποιος, ὁ ὁποῖος νά ἐπικαλεσθῇ τήν παπικήν ὑποσημείωσιν τοῦ Πηδαλίου (ἔκδοσις ᾿Αστέρος 1990, σελ. 320-321) ὅπου γράφει: "Εἰ δέ καί ὁ Πάπας Γρηγόριος ἐν τῇ πρός ῎Ισαυρον Λέοντα ἐπιστολῇ λέγει ὅτι δέν ἱστοροῦμεν τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ..." ἔπειτα καί ἄν θετέον ὁ Γρηγόριος λέγει τοῦτο, ἀλλ᾿ ἡ γνώμη μιᾶς πολυανθρώπου καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου προτιμᾶται περισσότερον ἀπό τῆς γνώμης τοῦ ἑνός..."  Δηλαδή κατά τήν ὡς ἄνω σημείωσιν,, ἄλλα λέγει  ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καί ἄλλα ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος;! Τοῦτο εἶναι παραπλάνησις οὐχί τυχαία. Καί μόνη της ἡ ἀνωτέρω διατύπωσις δέν εἶναι ὀρθόδοξος ἀλλά ἀπηχεῖ καθαρά ἀντορθόδοξον αἱρετικόν φρόνημα, ἐνῶ κρύπτει καί τόν δόλον καί τήν ἀπάτη, διότι ὡς ἔχει, ἐπιτρέπει νά ἐξαχθῇ τό συμπέρασμα ὅτι ἡ ῾Αγία ῾Εβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι ἀντίθετος πρός τήν γνώμη τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου καί ὡς νά ἀπέρριψε τήν ᾿Επιστολήν ἤ τήν θέσιν τήν συγκεκριμένην. Καί ἀκόμη ὅτι δῆθεν θεσμοθετεῖ τήν εἰκόνισιν τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός ὡς "Παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν", ὅπερ ψευδές. Τῇ ἀληθείᾳ ἡ τε ῾Αγία ῾Εβδόμη Οἰκουμενική καί ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ἐκφράζουν τό ἴδιον ᾿Ορθόδοξον Πνεῦμα, οὐδαμοῦ ποιουμένης λόγον τῆς Ζ᾿ Οἰκουμενικῆς Συνόδου περί εἰκονίσεως τοῦ Πατρός, ἐνῶ ρητῶς λέγει ὅτι δέν εἰκονίζεται ὁ Θεός Πατήρ, ἡ δέ ἐπιστολή κέκτηται τό κῦρος αὐτῆς τῆς Συνόδου.  Εἰδικώτερον:
α) ῾Η ἐπιστολή τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου Πάπα Ρώμης εἶναι σύμφωνος πρός τό πνεῦμα τῆς Καθολικῆς ᾿Ορθοδοξίας, τό ὁποῖον ἐξέφρασεν ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καί δέν εἶναι γνώμη ἑνός Πατρός, ὅπως κάκιστα ἀναφέρει ἡ ὑποσημείωσις τοῦ Πηδαλίου.
β) ῾Η ἐπιστολή αὕτη ἐνεκρίθη καί ἐπεκυρώθη ὑπό τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί περιελήφθη εἰς τά Πρακτικά Αὐτῆς, ὡς κείμενον ᾿Ορθόδοξον ἐπί τοῦ ὁποίου δυνάμεθα νά στηριζώμεθα καί ὑποχρεούμεθα νά τό σεβώμεθα. Ποῖον Πηδάλιον, μέ μίαν ἔνθετον κακόδοξον σημείωσιν παπικοῦ δακτύλου  μπορεῖ νά ἀνατρέψῃ τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί νά ἀσεβῇ κατά τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου; Καί ὡς ἁπλῆ σκέψις τοῦτο εἶναι παραφροσύνη.
γ)  ῾Η ἀμφισβήτησις, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖται ἐν τῇ ὑποσημειώσει, εἶναι κακόδοξος καί ὡς πρός τόν συλλογισμόν, διότι θεωρεῖ ᾿Ορθόδοξον ὅ,τι οἱ πολλοί ἀποφασίζουν, ἐνῶ τοῦ κριτηρίου τούτου προηγεῖται (καί εἶναι ἀρκετόν) τό κριτήριον τῆς συμφωνίας τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου ἤ τῆς συμφωνίας τῆς γνώμης ἔστω ἑνός Πατρός πρός τήν Καθολικήν ᾿Ορθοδοξίαν, τήν ὁποίαν τό ἕν ῞Αγιον Πνεῦμα ἐσυστηματοποίησεν καί ὡλοκλήρωσεν ἀπό τῆς Α' ἕως καί τῆς Ζ' ῾Αγίας Συνόδου. ᾿Εν προκειμένῳ ὅμως οὔτε πρός τήν γνώμην τῶν πολλῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πρός τήν ὁποίαν εἶναι σύμφωνος ἡ γνώμη τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου, συμφωνεῖ ἡ ὑποσημείωσις τοῦ Πηδαλίου, ἐκτός ἄν ὑπό τόν ὅρον "πολλῶν" ἐννοεῖ ὁ Παπικός δάκτυλος, ὁ ὁποῖος "ἐφύτευσεν" αὐτήν τήν ὑποσημείωσιν τούς "πολλούς τοῦ Παπισμοῦ".
δ)  ᾿Εν προκειμένῳ, ἡ ᾿Επιστολή τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου πάπα Ρώμης, τά Πρακτικά καί κυρίως ὁ ῞Ορος τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου συνάδουν καί ἐκφράζουν ἁρμονικά  τό ἕνα καί τό αὐτό ᾿Ορθόδοξον Πνεῦμα.
ε)  ῾Η ἀνωτέρω παρατεθεῖσα ὑποσημείωσις ἐν τῷ Πηδαλίῳ (σελ. 320-321) τόσον καθ᾿ ἡμᾶς, ἀλλά προηγουμένως καί κυρίως κατά πολλούς ἐρευνητάς, ἀλλά καί τούς ἐκδότας τοῦ ἰδίου τοῦ Πηδαλίου, δέν ἀνήκει εἰς τόν ῾Ιερόν Νικόδημον, ἀλλά προφανῶς εἰς κάποιον ᾿Αρχ/την Θεοδώρητον, ἤ ἄλλον παπικόν δάκτυλον, διότι ὁλόκληρος ἡ ὑποσημείωσις ἀποτελεῖ ἔκφρασιν δυτικῆς "θεολογίας".
Περαιτέρω ἐπικαλούμεθα τάς μαρτυρίας τοῦ ἰδίου τοῦ Πηδαλίου, ἐν ἀρχῇ τοῦ ὁποίου σημειώνονται τά κάτωθι πολύ σημαντικά: "... Γενομένου ἐράνου μεταξύ τῶν ῾Αγιορειτῶν Πατέρων ἐστάλη ὑπό τοῦ Νικοδήμου πρός τόν ἐν Λειψίᾳ φίλον του Θεοδώρητον τόν καί ἐπιστατήσαντα τῆς ἐκτυπώσεως.
᾿Αλλ᾿ ὅμως ἄλλα φρονῶν ὁ Θεοδώρητος, (σ.σ. ὡς λατινόφρων) διάφορα τῶν τοῦ Νικοδήμου, προσέθεσέ τινας ὑποσημειώσεις, νοθεύσας οὕτω τό ἀπό πάσης ἀπόψεως ὀρθόδοξον ἔργον τοῦ ῾Αγίου Πατρός, ὅστις ἐλυπήθη τόσον, ὥστε εἶπεν ὅτι "εἶχεν κάλλιον νά τόν ἐκτύπα κανείς πολλάκις εἰς τήν καρδίαν μέ τό μαχαίρι, παρά νά προσθέσῃ ἤ νά ἀφαιρέσῃ εἰς τό βιβλίον".  Διό καί ἠναγκάσθη ὁ Πατριάρχης Νεόφυτος νά ἀπολύσῃ γράμμα, ἐν ᾧ, ἀναφέρων καί καθορίζων τάς προσθήκας, καταδικάζει ταύτας καί συνιστᾶ πρός τόν εὐσεβῆ καί ὀρθόδοξον λαόν νά καλύψῃ διά χρώματος τάς ἐπισημαινομένας κακοδοξίας". (῾Ορᾶτε Πηδάλιον ῎Εκδοσις ᾿Αστέρος 1990 ἐν τῷ προλόγῳ τῶν ἐκδοτῶν). Ποῖος ὅμως θεολόγος, ἤ ποία ᾿Ορθόδοξος Σύνοδος ἤλεγξεν καί ἀπεφάνθη ὅτι εἰς τάς διαφόρους ἐκδόσεις τοῦ Πηδαλίου δέν παρέμειναν αἱρετικαί ὑποσημειώσεις ἐκφράζουσαι καί καλλιεργοῦσαι καί σήμερον τόν δυτικόν ὀρθολογισμόν, ὁ ὁποῖος ἀναγκαστικά ὁδηγεῖ εἰς τήν αἵρεσιν;
στ)  Εἴτε ὅμως, αἱ ἐν τῷ Πηδαλίῳ ἐναπομείνασαι  κακόδοξοι ὑποσημειώσεις, ἀνήκουν εἰς τόν Λατινόφρονα Θεοδώρητον, εἴτε εἰς ἄλλον παπικόν δάκτυλον, πρέπει νά γίνῃ ἀντιληπτόν, ὅτι εἶναι κακοδοξίαι, ἐκφράζουν δυτικόν ὀρθολογισμόν καί εὑρίσκονται μέσα εἰς τό γενικώτερον πλαίσιον τῆς παραχαράξεως τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὑπό τοῦ συνεχίζοντος, νά εἰσβάλλῃ εἰς Αὐτήν καί σήμερον, δυτικοῦ ᾿Ορθολογισμοῦ.
ζ)  ῾Ο ἰσχυρισμός ἐν τέλει, ὅτι δῆθεν τό Πηδάλιον ἐν τῷ συνόλῳ του εἶναι "θεόπνευστον" διότι δῆθεν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἶναι καί οὗτος ὅλως ἐσφαλμένος. ῾Η ἔγκρισις μιᾶς ἐκδόσεως καί ἐν προκειμένῳ οὐχί τῆς συγκεκριμένης ἐκδόσεως, ἀλλά τῶν χειρογράφων τοῦ ῾Ιεροῦ Νικοδήμου, δέν προσδίδει εἰς αὐτήν ποτέ θεοπνευστίαν. Μετά καί ἀπό τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, θεόπνευστον, ἄν ἐπετρέπετο ἡ φράσις, εἶναι μόνον ὅ,τι ἀποδέχεται καί ἐκφράζει τάς θεοπνεύστους ρήσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.  ᾿Εν προκειμένῳ ὅμως ἡ Πατριαρχική Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οὐδέν ἕτερον ἐποίησεν, εἰ μή μόνον ἔλαβεν ὑπ᾿ ὅψιν της τήν "καλήν μαρτυρίαν" τοῦ ᾿Αρχιμανδρίτου Δωροθέου, τοῦ ᾿Αθανασίου τοῦ Παρίου καί τοῦ ῾Αγίου Μακαρίου τοῦ Κορίνθου τοῦ Νοταρᾶ καί ἐνέκρινε τά χειρόγραφα τοῦ ῾Ιεροῦ Νικοδήμου καί ὄχι τήν ἔκδοσιν τῆς Λειψίας (1800), τήν ὁποίαν κατόπιν ἐπεμελήθη ὁ Θεοδώρητος καί προφανῶς προσέθεσε τάς δυτικάς κακοδοξίας, ὅπως, καθ᾿ ἠμᾶς, μᾶλλον συμβαίνει καί μέ τήν ἐν λόγῳ ὑποσημείωσιν. Δυστυχῶς ἀπό αὐτάς τάς κακοδόξους ὑποσημειώσεις ἐπλανήθησαν καί πλανῶνται πολλοί ὀρθόδοξοι. Κατόπιν τούτου ὁ Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος ἔχει τό ἐλαφρυντικόν, ἐάν βεβαίως δέν ἐπιμείνῃ εἰς τάς κακοδοξίας αὐτάς.
Σημείωσις («Πνευματικῶν Θησαυρισμάτων».): Τό παρόν κείμενον ἐλήφθη ἀπό τήν Καταγγελίαν 7)20-8-1998 τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελ. Γκουτζίδη κατά τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου ἐπί αἱρετικοῖς φρονήμασι.


[1] Α΄ δημοσίευσις: «Πνευματικά Θησαυρίσματα», 367/Σεπτ. 1998. Παροῦσα δημοσίευσις: Μάιος 2007.
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2007