ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ
ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ

ΕΠΙ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ 57 ΕΤΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ
(+14.5.1950-14.5.2007)

(Σημείωσις: Ἀκολουθεῖ ἀφιέρωμα εἰς τόν ὁμολογητήν Ἱεράρχην Ματθαῖον, τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη διά πρώτην φοράν τόν Μάϊο τοῦ 2007 ἐπί τῆ συμπληρώσει 57 ἐτῶν ἀπό τῆς κοιμήσεως του. Τό τοποθετοῦμεν εἰς τήν ἰστοσελίδα ἐφέτος τό 2008 ἐπί τῆ συμπληρώσει 58 ἐτῶν ἀπό τῆς ὁσίας κοιμήσεως τοῦ ὁμολογητοῦ Ἰεράρχου Ματθαίου, διότι εἰς αὐτό δημοσιεύεται ἕν κείμενον, τό ὁποῖον ἄν καί ἐγράφη 2-3 ἔτη μετά τήν ὁσίαν κοίμησίν του, εἶναι ὡς νά ἐγράφη σήμερον. Τό δημοσιεύομεν καί τό ἀφήνομεν, ὅπως ἐγράφη τότε, ὑπογραμμίζοντες μόνον, ὅτι ὅσον τά ἔτη παρέρχονται καί ὅσον πολεμεῖται τό ἐκκλησιαστικόν ἔργον τοῦ ὁμολογητοῦ Ἰεράρχου Ματθαίου, τό ὁποῖον ὡς ἱεράν Παρακαταθήκην μᾶς ἄφησε νά διαφυλάξωμεν, ἤτοι ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία καί ἡ γνησία καί ἀδιάκοπος Ἀποστολική Διαδοχή, τόσον περισσότερον ἀναγνωρίζεται είς τά πέρατα τῆς Οἱκουμένης τό ὁμολογιακόν του φρόνημα καί ἡ ἁγιότης τοῦ βίου του. Κατά τό τελευταῖον ταξείδιόν μας εἰς Ρουμανίαν μᾶς προεκάλεσε ἰδιαιτέραν ἐντύπωσιν ἡ μεγάλη εὐλάβεια τῶν Ὀρθοδόξων Ρουμάνων πρός τό πρόσωπον τοῦ ἁγίου Πατρός Ματθαίου).

Προλογικόν Σημείωμα

Ἡ ἐφετεινή (57η) ἐπέτειος τῆς μνήμης τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ματθαίου, συνέπεσεν μέ τήν ἑορτήν τῆς Πεντηκοστῆς, διό εἰς τούς Ναούς τῆς Μητροπόλεώς μας ἐτιμήθη ἡ μνήμη του ἐν ἀναφορᾶ πρός τήν μεγάλην ταύτην ἑορτήν.
Ἐν προκειμένω εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὅπου ὡμίλησεν ὁ κ. Ἀντώνιος Μάρκου, ἐτονίσθη καί ὑπεγραμμίσθη ἡ διά τῶν ἱστορικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 μετάδοσις γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, αὐτήν τήν ὁποίαν ἔλαβον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι κατά τήν ἠμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, διά τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἀλληλοδιαδόχως, ἀλλά γνησίως καί ἀκαινοτομήτως, μετέδωσαν εἰς τούς διαδόχους των μέχρι καί τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου, ὁ ὁποῖος τήν παρέλαβεν διά τῶν ἱστορικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 ὑπό τῶν τριῶν ὀρθοδόξων καί ὁμολογητῶν τότε Ἀρχιερέων Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου.
Ἀλλά καί εἰς τήν ἀπογευματινήν ἐκδήλωσιν, ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν καί Ἱεράρχου, ἐγένετο ἀναφορά εἰς τήν ζωήν, τό ἔργον καί τήν προσφοράν τοῦ ἀοιδίμου Ἱεράρχου. Κατ’ αὐτήν παρουσιάσθη (διά πρώτην φοράν) μία ἄγνωστος μέχρι τώρα, ἀλλά πολύ σημαντική ἐπιστολή, δακτυλογραφημένη, ἡ ὀποία ἀπεστάλη ἀπό τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης πρός ἀδελφήν τινά ὀνόματι Αἰκατερίνην μέ ἡμερομηνία 17 Ἰουλίου 1953, ἐκ τῆς ὁποίας ἀποδεικνύεται ὅτι εἰς τόν Ἰεράρχην Ματθαῖον ἀπεδίδοντο τιμαί ὡς εἰς Ἅγιον, ὁμολογητήν καί θαυματουργόν εὐθύς ἀπό τῆς κοιμήσεώς του.
Τήν ἐπιστολήν ταύτην εὕρομεν εἰς τό ὑποτυπῶδες Ἀρχεῖον τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, τό ὁποῖον ἠδυνήθημεν νά περισυλλέξωμεν εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, μετά τήν βαρβαρικήν κατάληψιν τῶν Κέντρων τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, (Πνευματικόν Κέντρον Περιστερίου καί Στέγη Φιλεοξενίας Κληρικῶν Ἁγίας Τριάδος), ὅπου εἴχαμε ὀργανώσει ἕνα πολύ καλό Ἀρχεῖο, τό ὁποῖον δυστυχῶς οἱ περί τόν Νικόλαον βάρβαροι κατακτηταί ἀχρήστευσαν, διότι ἔτσι ἀπήτησε καί αὐτό ἐπεδίωξε ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός διά τῶν γνωστῶν πρακτόρων του, Κάτσουρα, Σακκᾶ, ἀδελφῶν καί ἀδελφῶν Τσακίρογλου.

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΗΝ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν καί τοῦ Ἁγίου μας Πατρός Ματθαίου τοῦ νέου Μυροβλήτου καί θαυματουργοῦ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν ἐλέησον ἡμᾶς.
«Θεοτόκε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν χριστιανῶν, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τούς ἐλπίζοντας εἰς Σέ». ΑΜΗΝ.
«Φανερά ἐστί, τά τέκνα τοῦ Θεοῦ καί τά τέκνα τοῦ διαβόλου» (Ἰω. Α, κεφ. γ στίχ.10)

Ἀδελφή ποθεινοτάτη, κατά πίστιν ἐκλεκτή τοῦ Θεοῦ καί εὐλαβεστάτη Αἰκατερίνη. Εὐχόμεθα εὐοδοῦσθαι καί ὑγιαίνειν ψυχῆ τε καί σώματι. Δόξα τῶ Ἁγίῳ Θεῶἡμῶν ἐν πρώτοις τόν καταξιώσαντα - δι’ ἀκαταπαύστων ἱκεσιῶν τῆς Πανάγνου Θεομήτορος Παμμακαρίστου Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου, καί τῶν πρεσβειῶν τοῦ Παναγιωτάτου Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοῦ νέου Μυροβλύτου καί Θαυματουργοῦ - ἡμᾶς τούς ἀχρείους δούλους του, ἐν Μοναχοῖς καί ἀνθρώποις ἐσχάτους, νά σᾶς χαιρετίσωμεν καί πάλιν πνευματικῶς καί ἐγκαρδίως, γράφοντες ἀδελφικῶς πρός τήν ὑμετέραν ἀγάπην.
Αὐτός «ὁ Θεός τῶν δυνάμεων καί πάσης σαρκός, ὁ ἐν Ὑψίστοις οἰκῶν καί τά ταπεινά ἐφορῶν, καρδίας τε καί νεφρούς ὁ ἐτάζων, καί τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων σαφῶς ἐπιστάμενος» διά τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης καί διά λόγων καί παραδειγμάτων ἐδίδαξεν ὅτι ἡ εὐλάβεια καί ἡ περιποίησις καί ἡ πρός τούς ἐναρέτους καί Ἁγίους ἀνθρώπους τιμή, εἶναι ἔργον θεῖον, εἶναι νομοθεσία κοινή εἰς πάντας, καί παραγγελία ἀναγκαία καί λίαν θεάρεστος πράξις. Ἀπεναντίας ἡ ἐξουδένωσις, ἡ καταφρόνησις, ἡ ἀνευλάβεια, ἡ κατάκρισις, ἡ δι’ ἔργου ἤ διά λόγου ἤ δι’ ἄλλου ὁποιουδήποτε τρόπου, περιφρόνησις τῶν δούλων τοῦ Ὑψίστου ἐναρέτων ἀνθρώπων ἐν γένει, καί ἰδιαίτατα τῶν Ἰερωμένων Ποιμένων καί Διδασκάλων, οἵτινες συνεργοῦσιν καί κοπιῶσιν ὑπέρ τῆς κοινῆς τῶν πιστῶν ώφελείας, ὡς ποδηγέται τῆς θεοσεβείας, ὀργήν θεήλατον, ἀφανισμόν καί ἐξολόθρευσιν ἀνείκαστον, ταχέως ἐπιφέρει κατά τό ρηθέν: «ὁ ἁπτόμενος ὑμῶν (τῶν Ἁγίων) ὡς ὁ ἀπτόμενος τῆς κόρης τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτοῦ» (Ζαχ. β,8).
Τοῦτο καί διά πραγμάτων ἐβεβαίωσεν ὁ Θεός. Τήν ἀδελφήν τοῦ θεόπτου Μωϋσέως Μαριάμ ἐλέπρωσε, τοῦ βασιλέως Ἱεροβοάμ τήν παμβέβηλον χεῖρα ἐξήρανε (Γ΄ Βασιλ. ιγ,4), τά μικρά παιδάρια ἐν Βαιθήλ ἅτινα περιέπαιζον τόν Προφήτην Ἐλισσαῖον παρέδωσε τοῖς ἄρκτοις τοῦ δρυμοῦ εἰς κατάβρωμα (Α΄ Βασιλ. β,24), τόν Ἀνανίαν καί τήν Σαπφείραν έθανάτωσε αὐθωρεί (Πράξ. ε,5), τόν μάγον Ἐλύμαν παραχρῆμα ἐτύφλωσε (Πράξ, ιγ, 11), καί μέ ἄλλα σημεῖα καί τέρατα ἐξαίσια ἐπάταξε τούς ἀσεβεῖς καί καταφρονητάς τῶν Ἁγίων Του ὡς γέγραπται: « Μή ἅπτεσθε τῶν χριστῶν μου καί ἐν τοῖς Προφήταις μου μή πονηρεύεσθε» (Ψαλμ. ρδ,15).
Εἶναι πανθομολουμένως οἱ Ἅγιοι ἄνθρωποι θεοπροστάτευστοι καί ἰσότιμοι αὐτῶ τῶ Παντοκράτορι, τοποτηρηταί καί ἐπίτροποι Αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς, Ὅστις ἔδωκεν αὐτοῖς τήν ἐξουσίαν τοῦ θείου αὐτοῦ κράτους, ὥστε πάντα τά κτίσματα ὑλικά καί αἰσθητά, ἀλλά καί τά ἄϋλα καί νοερά εὐλαβοῦνται, ὑποτάσσονται, ὑπηρετοῦν καί ὑπακούουν εἰς τούς Ἁγίους ἀπαρεγκλίτως: «Οἱ πεποιθότες ἐπί Κύριον ἐχθροῖς φοβεροί καί πᾶσι θαυμαστικοί». Καθότι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ δεικνύουν τήν θείαν εὐγένειαν μέ τήν ὁποίαν ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» ὑπό τοῦ Δεσπότου τῶν ἀπάντων.
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι σάλπιγγες τοῦ ἐν Σινᾶ νόμου καί τοῦ ἐν Ἱερουσαλήμ Εὐαγγελίου καί ἐν γένει τῶν θείων καί ἀρρήτων τοῦ Θεοῦ μυστηρίων εἰς σωτηρίαν ἡμῶν. Εἶναι τῆς ἀρετῆς οἱ ἐργάται ὑπό τῶν μεγίστων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ ἔμπλεοι, καί ἑνί λόγῳ οἱ Ἀρχιστράτηγοι τοῦ Ὑψίστου διά τῶν ὁποίων πολεμεῖ τήν ἁμαρτίαν. Εἶναι τά ἐκλεκτά αὐτοῦ ὄργανα διά τῶν ὁποίων τήν ἀρετήν στηρίζει. «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῆ γῆ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος, πάντα τά θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς»(Ψαλμ. ιε, 3). Εἶναι ἐπίγειοι ἄγγελοι καί οὐράνιοι ἄνθρωποι, φωστῆρες παμφαέστατοι τῆς ἄνω Βασιλείας, ὡς καί κατοικητήρια τῆς Ἁγίας Τριάδος (Ἰω. ιδ, 23), διότι ἀγαπῶσι τόν Θεόν ἐξ’ ὅλης τῆς ψυχῆς καί καρδίας καί ἰσχύος καί διανοίας κατά τόν Κυριακόν λόγιον (Μάρκ. ιβ, 30). Ἑπομένως ὅστις τιμᾶ αὐτούς, ἐκεῖνος τιμᾶ τόν ἐν αὐτοῖς ἐνοικοῦντα Θεόν, ὅστις δέ περιφρονεῖ αὐτούς, ἐκεῖνος περιφρονεῖ τόν Θεόν τόν κατοικοῦντα ἐν αὐτοῖς (Λουκ. ι, 16), ὡς μᾶς διδάσκει ἡ θεία Γραφή καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἐπιχειροῦμεν κατ’ ἀκολουθίαν καί ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, πανευλαβῶς καί προσηκόντως ἐκ καθήκοντος ὑπερτάτου καί Πατροπαραδότου νά ἀπονείμωμεν τόν δίκαιον σεβασμόν καί τήν θείαν προσκύνησιν πρός τόν Παναγιώτατον Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα καί Ποιμενάρχην ΜΑΤΘΑΙΟΝ τόν νέον Μυροβλύτην καί θαυματουργόν, δι’ αἰώνιον μνημόσυνον καί ὡς πανυπέρτιμον ἀπολογίαν πρός τούς ἀθέους καί ὑπερηφάνους ἁγιοκατηγόρους.! Ἀναφωνοῦμεν λοιπόν, μετά τοῦ θεοκήρυκος Ἀποστόλου Παύλου: «’Αδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῆ Πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Α΄ Κορ. ιστ, 13). Διότι ἀπετόλμησαν «χείλη δόλια» ἀπατεώνων καί θνητοψύχων λυμεώνων τῆς εὐσεβείας ἐκ συστήματος σκανδαλοποιῶν, νά λαλήσωσιν ἀνομίας κατά τοῦ δικαίου καί Πατρός Πατέρων παναοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, εἰς τάς ἀκοάς τῶν Ὀρθοδόξων γνησίων καί πιστῶν Χριστιανῶν... (Ὅτι δυσωδίασεν καί διελύθη ἤ ὅτι ἀνεκομίσθη εἰς κατάστασιν ἀφωρισμένου ... καί ὅσας ἄλλας βλασφήμους ἐξερεύγονται τοῦ ψεύδους τά ταμεῖα).
Πιστεύομεν τῆ καρδία καί ὁμολογοῦμεν τῶ στόματι ἡμεῖς οἱ ταλαίπωροι καί ἐλάχιστοι, εὑρισκόμενοι εἰς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, (τόν πρόσκαιρον τοῦτον βίον) ὅτι: Τό πολυτιμώτατον ἠδύπνοον καί λίαν ἀρωματισμένον ἐκ πάσης ἀπόψεως ρόδον, ὁ μέγας καί οὐρανόφρων ΜΑΤΘΑΙΟΣ, εἶναι τῶν Ἀποστόλων ὁμότροπος καί ὁμόθρονος, τῶν Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν ἰσοστάσιος, ἡ δόξα καί τό κλέος τῶν Ἀρχιερέων, τό σεμνολόγημα τῶν Ἀσκητῶν, ὁ καθαιρέτης καί ἀναιρέτης τῆς ἀθέου νεοημερολογιτικῆς πλάνης, ὁ ὑπέρμαχος καί φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πολύαθλος καί μυρίαθλος Ὁμολογητής, ὁ παμμέγιστος στρατηγός καί τροπαιοφόρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ θεόφρων καί θεηγόρος, ὁ θεόπτης καί θεόληπτος, ὁ πανευκλεής καί πανόλβιος, ὁ θεομακάριστος καί θεοστήρικτος, ὁ θεόπνευστος καί θεόσοφος, ὁ θεοφόρος καί φωτοφόρος Ἱεράρχης εἰς τάς ἐσχάτας αὐτάς ἡμέρας τοῦ 8ου αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος! Τό ὄνομά του τό Ἅγιον κατεγράφη εἰς τό πλάτος τῆς καρδίας μας, ἵνα καί τήν γλῶσσαν ἡμῶν ποιήση θαυματουργικῶς ὁ πανσεβάσμιος καί πανθαύμαστος Πατήρ ἡμῶν «κάλαμον γραμματέως ὀξυγράφου», ὅπως διακηρύξωμεν εἰς τῆς οἰκουμένης τά πέρατα ὅτι αὐτός μόνος ὁ ἀπλανής φωστήρ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ὁ ἀξιύμνητος, ὁ συμπολίτης καί σύσκηνος τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ἔσωσεν ἡμᾶς ἐκ τῆς σκοτίας καί κρημνοῦ αἱρέσεων. Οὗτος ἀνεδείχθη γενάρχης τῆς εὐσεβείας παιδιόθεν ἀφιερωθείς εἰς τόν Θεόν, ὡς σκεῦος τίμιον καί δοχεῖον τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καί τήν Ἀρχιερωσύνην θεία ψήφῳ ἔλαβεν. Ἐπειδή ὁ τέως Φλωρίνης τῆ θεία φωνῆ τοῦ χριστωνύμου Κλήρου καί λαοῦ ἐχειροτόνησε τόν θεῖον Ματθαῖον Ἐπίσκοπον Βρεσθένης κατά τό φαινόμενον, ὁ δέ Θεός κατά τό νοούμενον.
Ὁ Θεοκήρυξ καί αἰωνόβιος Ματθαῖος μέ τήν ζωοποιόν νέκρωσιν τῆς σαρκός καί τό θεοειδές πρόσωπον, προκινδυνεύων ἕως αὐτοθανάτου εἰς τόν ὑπέρ πάντων ἱερόν ἡμῶν ἀγῶνα ἀποτελεῖ τό καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας, καί τῆς τρισηλίου Θεότητος τό ἐθελόθυτον θῦμα, ἐν νηστεία, ἀγρυπνία καί προσευχῆ τό ἀθλοφόρον καί σεπτόν σῶμα ἀναλώσας. (Τόν μυρίολβον τοῦτον θησαυρόν αὐτός μόνος θέλει ἀποκαλύψει ὑπερλάμποντα καί ἀποθεωμένον μέ τάς θείας χάριτας, ὅταν ὁ Θεός προστάξῃ, καί ἤδη συγκεκαλυμμένον ἐν τῆ γῆ, ἤγουν τό Ἅγιόν του λείψανον «δι’ ἀποκρύφους λόγους»). Ὡς ἐλλόγιμος δέ καί τοῦ διδάσκειν ἔμπειρος , μέ τούς στεφάνους τῆς μακαρίας ὑποταγῆς τούς πολυτιμήτους ἐστολισμένος, ἐξέχεεν ἀφθόνως καί ἀόκνως ποταμούς ὕδατος ζῶντος τῶν Ἀγγελικῶν μαθημάτων τῆς οὐρανίου ἐπιστήμης μέ τά μελισταγῆ ρεῖθρα τῆς διδασκαλίας του, ὁ ἐν ἀρετῆ διαβεβοημένος καί θεόκλητος Ποιμενάρχης, ἀποδείξας ἔργω καί λόγω, ὅτι ἡ πίστις ἡμῶν εἶναι θεοδίδασκτος – θεοπαράδοτος καί θεοπολυπλασίαστος.
Δέν ἔκλεισε ποτέ τό εὔλαλον ἐκεῖνο στόμα εἰς τούς θέλοντας ἐν ἀληθεία σωθῆναι, τό ὁποῖον Πνευματοκινήτως ἀνεβλάστησε τά Πατρῶα Δόγματα τῆς υἱοθεσίας, καί τό φρύαγμα τῶν νεοφανῶν θεομάχων ἠδάφισε ἐπί τῆς πέτρας τῆς ἐνθέου ἡμῶν Πίστεως. Κατά μεί-ζονα λόγον νέον Μυροβλήτην παρευθύς τοῦτον καθομολογοῦμεν, ἐπειδή εἴδομεν μέ τούς ὀφθαλμούς μας καί ἐψηλαφίσαμεν αἱ χεῖρες ἡμῶν τό σημεῖον τοῦτο εἰς τό Ἅγιον αὐτοῦ σκῆνος, τό ὁποῖον ἀναμφιβόλως προσκυνήσαντες «ἐλάβομεν χάριν ἀντί χάριτος». (Ἰω. α, 16). Διόπερ πάντων τῶν ἁγίων τό πλήρωμα αὐτόν γνωρίζομεν ὁδηγούμενοι ὑπό τῶν θεοσδότων Γραφῶν, καί προδήλως ἑπόμενοι τῶν Ἀποστολικῶν καί Πατρικῶν Παραδόσεων. Καί μή εἴπη τις, (ἀπατώμενος ἐκ τοῦ ἐχθροῦ ἅμα καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου), ὅτι ἡμεῖς οἱ οὐτιδανοί καί ἀνάξιοι καί πάσης ἀρετῆς ἔρημοι ἁγιοποιοῦμεν αὐθορμήτως ἤ αὐθαιρέτως τόν μέγαν Ἀρχιποίμενα καί ἀείμνηστον τῶν Ἀθηνῶν Πρόεδρον Παναγιώτατον Ματθαῖον, ἤ ὅτι μέ οὐρανομήκεις ἐπαίνους πλέκομεν ἐγκώμια καί τιμῶμεν τήν μνήμην αὐτοῦ, γράφοντες τάς γραμμάς ταύτας παρά τά διατεταγμένα! Μή γένοιτο!
Τῆ ἀληθεία ὁ Θεός ἀντιδοξάζει τούς δοξάζοντας Αὐτόν εἰς τόν κόσμον τοῦτον μέ τό φῶς τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν ἔργων θαυμασιώτατα. «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. ξζ 36). Ἐφόσον μάλιστα «Νόμοι καί Προφῆται» εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων Πάντων κατατάσσουσι τόν θεῖον μυστολέκτην Ματθαῖον, καί ἑορτάζεται «μέ τούς προστεθέντας καί προστιθεμένους Δικαίους, Προφήτας, Ἀποστόλους, Μάρτυρας, Ὁμολογητάς, Ποιμένας, Διαδασκάλους καί Ὁσίους ὁμοῦ», τό δέ ἅγιον λείψανόν του ἀπέβη ἔνθεον φυλακτήριον ἡμῶν ὁριστικῶς, ὡς καί θαῦμα τῶ θαύματι ἐπακολουθεῖ ἀφότου αὐτόν ἐγνωρίσαμεν, πῶς πρέπει ν’ ἀκούσωμεν ἐκείνους ὅπου διδάσκουν μάταια καί ψευδῆ ὅλως διόλου ἐνάντια τῆς ἀληθείας;...
Ἱστορήσαμεν ὡσαύτως τήν ἱεράν του εἰκόνα μέ τόν φωτοστέφανον τῆς αἴγλης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς Θεοῦ κατοικητήριον τοῦτον ὄντα ἀναντιρρήτως καί πεπληρωμένον καθολοκληρίαν ὑπό τῶν δωρεῶν τῆς θείας Χάριτος. Σημειωτέον διά τούς τυχόν ὡς ἀκριβολόγους καί Κανονιολόγους ἐπαιρομένους, ὅτι ἄλλοτε οἱ ἐλέῳ Θεοῦ Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου παριστάνοντο εἰς τάς προσωπογραφίας των (καίπερ κοινοί θνητοί) ἐντός φωτοστεφάνου τιμῆς ἕνεκεν. Πόσης τιμῆς καί εὐλαβείας εἶναι ἄξιος ὁ οὐρανόθεν τήν χάριν δεδεγμένος Ματθαῖος ὁ ἀξιοθαύμαστος καί ἀξιάγαστος, τοῦ ὁποίου τάς ἀρετάς καί τά ἔνθεα κατορθώματα ἀποθαυμάζουν καί ἀνομολογοῦν, καί αὐτοί οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον τόν λέγοντα, «οἶδε καί πολέμιος ἀνδρός ἀρετήν θαυμάζειν»;
Δέν κάμνομεν βεβαίως κανένα πρᾶγμα ἔξω ἀπό τήν Παράδοσιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας. Καθόσον ἡ τιμή αὕτη πρός τόν Ἁγιώτατον Ματθαῖον, κατά τούς Πατρικούς λόγους, ἀναφέρεται εἰς τό πρωτότυπον, δηλαδή τόν Χριστόν, ὡς ψάλλομεν: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε Χριστόν ἐνεδύσασθε». Καί ὁ Ἅγιος ἡμῶν Πατήρ Ματθαῖος ὑπῆρξεν ἐπί πλέον τύπος Χριστοῦ, εἰς πρᾶξιν, λόγον καί θεωρίαν, ἐκατώρθωσε πᾶσαν ἀρετήν, καί ἐδοξάσθη διά τῶν ἐπακολουθούντων θαυμάτων καί θά δοξάζεται. Διότι ὑπάρχει ἐν Χριστῶ διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος κατά τάς μέχρι τοῦδε ἱεράς μαρτυρίας, καί ἡγίασε μέ τά ἰδικά του μέλη τό θεῖον ὄνομα, τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα.
Προσκυνοῦντες, λοιπόν, τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Πατρός μας , ἐν αὐτῶ προσκυνοῦμεν τόν Χριστόν τόν λόγοντα ἐν τῶ ἱερῶ Αὐτοῦ Εὐαγγελίῳ: «’Εν ἐκείνη τῆ ἡμέρᾳ γνώσεσθε ὑμεῖς ὅτι ἐγώ ἐν τῶ Πατρί μου καί ὑμεῖς ἐν ἐμοί, καγώ ἐν ὑμῖν»(Ἰω. ιδ, 20-21) Θέλομεν ὄντως νά εἴμεθα φιλοπάτορες υἱοί καί οὐχί ἀχάριστοι πρός τόν Παναγιώτατόν μας Πατέρα καί Διδάσκαλον, τόν ὁδηγόν καί εὐεργέτην μας, τοῦ ὁποίου τάς Ἱεράς Μονάς κατοικοῦμεν, τῶν διδασκαλιῶν του ἐντρυφῶμεν, καί τόν ἄρτον αὐτοῦ τρώγομεν... Αὐτός ἡμᾶς ἐφώτισε καί τώρα αὐτός πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν καί μᾶς βοηθεῖ πάντοτε ὡς Πατήρ φιλόστοργος εἰς τούς διωγμούς τῶν ἀντιχρίστων Φραγκοδεσποτοπαπάδων, ὡς καί αὐτός μόνος θά ἀνορθώση καί πάλιν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῶν σημερινῶν συμφορῶν, διότι ὁ ἴδιος κατευθύνει ἀδιαλείπτως τόν ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα! Καί ἄν μή γένοιτο, ἀθετήσωμεν αὐτόν, εἴμεθα παραβάται τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν (βιβλ. ζ, κεφ. ιζ) καί ἀθετοῦμεν Αὐτόν τόν Χριστόν κατά τάς Γραφάς!
Ὅθεν ὁ Ἅγιος Ματθαῖος ὁ νέος Μυροβλήτης καί θαυματουργός, εἶναι παντός εἴδους ὕμνων, εὐφημιῶν, καί ἐγκωμίων ἄξιος εἰς τούς ἐσχάτους τούτους καιρούς, καί θά τόν προσκυνήσουν λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι, ὅπως γνωρίσουν τήν ἄμαχον αὐτοῦ δύναμιν καί τήν ἐν οὐρανοῖς παρρησίαν του ἄνθρωποι καί δαίμονες νά θαυμάσωσιν (Ἀναγνώσατε τήν δι’ Ἀγγέλου ἀποκάλυψιν τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου καί τόν βίον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τῆς μεγάλου).
Ἀμφιβάλλετε; Ἰδού λοιπόν ὁποῦ ἀπῆλθεν τῆς ζωῆς ταύτης ἡ ἱερά ἐκείνη κεφαλή, ἤρχισαν αἱ θλίψεις καί οἱ ἀναστεναγμοί μας, τά κακά καί αἱ συγχύσεις, αἱ ταραχαί καί αἱ ἀποστασίαι, οἱ διωγμοί καί αἱ φυλακαί καί ἐξορίαι, τό κλείσιμον τῶν Ἱ. Ναῶν μας, ἡ διάλυσις τῶν Ἱερῶν τῆς Ὀρθοδοξίας Μονῶν, ἡ ἐξουδένωσις καί ἡ χαλάρωσις τῆς «παρατάξεώς» μας, καί ὅσα ἄλλα δεινά καί ἀδιήγητα καί χαλεπά! Ὅλοι οἱ τόποι τώρα ἐμπίπτουν ἀπό συμφορᾶς εἰς συμφοράν καί «ἐπί τῆς γῆς συνοχή ἐθνῶν ἐν ἀπορία, ἠχούσης θαλάσσης καί σάλου. Ἀποψυχώντων ἀνθρώπων ἀπό φόβου καί προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῆ οἰκουμένη» (Λουκ. ΚΑ, 25,26) Καί ἄν παρακαλοῦμεν δέν ὑπῆρχεν ὁ στερρός καί ἀσάλευτος πύργος τῶν Ἱερῶν Μονῶν του, ἔνθα τόν θησαυρόν τόν Πολύτιμον τῆς ἁγίας ἡμῶν Πίστεως καί τό μύρον τῆς εὐσεβείας ἐκ τοῦ ἁγίου λειψάνου τοῦ σεπτοῦ ἡμῶν Ποιμενάρχου πλουτοῦμεν πάντες, ποῖοι καί πόσοι θά ἦσαν σήμερον Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι πιστοί καί γνήσιοι; Δέν εἶναι κατά ταῦτα, ὁ Ἅγιος ἡμῶν Πατήρ ἐκεῖνος ὅπου ἐπἐστρεψεν πολλούς τῶν υἱῶν τοῦ νέου Ἰσραήλ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ; Πόσοι ἐξάλλου ἒλθόντες εἰς τάς Ἱεράς Μονάς του καί προσπίτοντες εἰς τούς πόδας των μετά Πϊστεως ἐλυτρώθησαν ἐκ παντοίων νόσων καί κινδύνων, ἀνέβλεψαν πνευματικῶς ἐκ τοῦ σκότους τῶν ἁμαρτιῶν, λαβόντες διπλῆν τήν θεραπείαν ψυχῆ τε καί σώματι;
Καί οὐ μόνον τότε, ἀλλά καί σήμερον ἐκεῖνος ὅστις θέλει τόν ἐπικαλεσθῆ μετά Πίστεως, τόν εὑρίσκει βοηθόν καί ἱατρόν εἰς πᾶσαν αὐτοῦ θλῖψιν καί ἀσθένειαν. Καί ὄχι μόνον ὅσοι ἔρχονται εἰς τόν Ἅγιόν του τάφον τόν μυροβόλον καί ἁγιόλεκτον, ἀλλά καί ὅσοι ἀπό μακρόθεν ἤθελον τόν ἐπικαλεσθῆ μετά θείου δέους, ἤ τήν ἁγίαν του εἰκόνα ἤθελον μετά ὁλοψύχου ζέσεως κατασπασθῆ, εἴτε πάσχωσιν, εἴτε ὑποφέρωσιν, εἴτε παντοιοτρόπως κινδυνεύουσι καί θλίβονται, φθάνει παρευθύς, θεραπεύων τάς ἀνάγκας ἑκάστου καί ἀποπληρῶν παντοτεινήν ἐπιθυμίαν, κἄν καί τό ὄνομά του προφέρωσιν!
Θά ἀπαλλάξη τέλος ἡμᾶς ὁ ἱερομύστης Ματθαῖος ἐκ τοῦ σχισματικοῦ ὀλέθρου τῶν ψευδαδέλφων Φλωρινικῶν, ἤτοι ἐκ «τῆς συναγωγῆς τοῦ σατανᾶ τῶν λεγόντων Ἰουδαίους εἶναι (δηλονότι ἐκλεκτοί τοῦ νέου Ἰσραήλ ἤ παλαιοημερολογῖται) καί οὐκ εἰσίν ἀλλά ψεύδονται» (Ἀποκ. γ, 9) ἵνα πλανῶσι τούς γνησίους ὀρθοδόξους πιστούς Χριστιανούς τά εἰδωλόθυτα τῆς ἑσπερίας - ἐξέλιξιν καί συγχρονισμόν – τρώγωσι χάριν τῆς προόδου καί τῆς μόδας, λησμονοῦντες οἱ τάλανες ὅτι «ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰῶνα». Οἱ σύγχρονοι αὐτοί «Νικολαῖται» ἐν ὄψει τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας κατηγοροῦσιν ἡμᾶς «ἡμέραν καί νύκτα», ἔχοντες λόγους συμβιβασμοῦ καί συνοδοιπορίας μέ τόν διάβολον τῆς πλάνης.
Οἱ Φλωρινιακοί μιγάδες ἀντιστρατεύονται εἰς τάς ἐπαγγελίας τῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν περί τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐξουθενοῦντες τάς Προφητείας καί τόν Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα διαβάλλοντες. Ἐάν πράγματι ψεύδονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες ψευδόμεθα καί ἡμεῖς. Εἰ δέ μή οἱ ψευδοπροφῆται φλωρινικοί οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦν, ἐκπειράζουν καί ἀπιστοῦν εἰς τόν Θεόν ὡς ὁ ἀγνώμων ληστής, θά φιμωθῶσιν ἐξάπαντος.
Ὅθεν ὅσοι πιστοί προσέλθετε νά ψάλλωμεν ὅλη ψυχῆ καί διανοία τόν παρά πόδας κατανυκτικώτατον ὕμνον, πανευφροσύνως πρός τόν ἀλήστου μνήμης Ἀρχιποίμενα, προστάτην καί ὁδηγόν μας:

Ἦχος πλ. α΄. «Βασίλισσα τοῦ κόσμου...»

Ματθαῖε Ἱεράρχα ἀστέρα φαεινέ,
καύχημα Ὀρθοδόξων, τραῦμα τῶν κακοδόξων,
ποιμήν ἀληθινέ.
Μή μᾶς ἐγκαταλείψεις προστάτα τῶν Μονῶν,
τήν ποίμνην σου σκορπῖσαν ὅπως τήν παρασύρουν,
εἰς σπήλαιον ληστῶν.
Βλέπε Πατέρα βλέπε τό πῶς μᾶς διώκουνε,
τό πῶς νᾶς ὀνειδίζουνε, μᾶς ἀποσχηματίζουν
καί μᾶς ἐμπαίζουνε.
Ματθαῖε Μυροβλῦτα πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν,
διωγμούς νά ὑποστῶμεν ὅπως ἀξιωθῶμεν
μετά τῶν ἐκλεκτῶν.
Προφύλαξόν μας Πάτερ ἀπό τῶν συμφορῶν,
καί χαροποίησόν μας, τρέξε καί σκέπασόν μας,
ἐκ ζάλης πειρασμῶν.
Ματθαῖε Ποιμενάρχα Μακαριώτατε,
πηγή Ὀρθοδοξίας ψυχῆς παρηγορία,
Πατέρα Ἱερώτατε.
Προστάτα τῶν Μονῶν μας πάντας ἐνίσχυσον,
εἰς συμφοράς καί θλίψεις μή μᾶς ἐγκαταλείψεις,
ἀλλά βοήθησον.
Πληγαί νηπίων εὔχου ἵνα μᾶς λογισθοῦν,
οἱ ἐμπαιγμοί τοῦ κόσμου καί οἱ ἐχθροί τοῦ σκότους,
ὅπως καταισχυνθοῦν.
Στερέωσόν μας Πάτερ διά Χάριτος Θεοῦ,
Πϊστιν ν’ ὁμολογῶμεν ἄν καί θανατωθῶμεν,
ἐξ’ ἀσεβοῦς λαοῦ.
Τό πνεῦμα προηγεῖται καί ἡ σάρξ ἀσθενεῖ,
νεφέλη ἡ εὐχή σου εἰς τέκνα σου θά δίδη
χαρά καί ὑπομονή.
Ποσῶς μή φοβηθῶμεν νά ὑπομείνωμεν,
καί σέ τόν Μυροβλήτην πρός Κύριον μεσίτην,
νά μεγαλύνωμεν.
Καί στήριξόν μας Πάτερ πρέσβευε πρός Θεόν,
νά μή λιποψυχοῦμε, καί νά μή κλονισθοῦμεν
τόν ἔσχατον καιρόν. ΑΜΗΝ