Ὁ Πρόλογος εἰς τήν παροῦσαν ἐνημέρωσιν, ἐγράφη ὑπό ὀρθοδόξου χριστιανοῦ συνεργάτου μας, ὁ ὁποῖος μέ πόνο ψυχῆς παρακολουθεῖ τήν κατάντια τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων παλαιοημερολογιτῶν καί νεοημερολογιτῶν, πρός τούς ὁποίους ἐζήτησε νά ἀπευθυνθῆ μέσω τῆς ἰστοσελίδος μας καί νά ἐκφράση τάς σκέψεις του


Ἄκουσα τήν χθεσινήν δήλωσιν τοῦ ἀσθενοῦντος νεοημερολογίτου Ἀρχιεπισκόπου «Ἀθηνῶν» Χριστοδούλου, ὅτι δέν θά παραιτηθῆ, θά παραμείνη εἰς τόν θρόνον του. Καί καλῶς ἔπραξε καί ἔκαμε αὐτήν τήν δήλωσιν, διότι ὅπως εἶπε καί κάποιος Μητροπολίτης τοῦ ν.ἡ. «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέν παραιτεῖται, πεθαίνει εἰς τόν θρόνον», καί διότι ἔπρεπε νά σταματήσουν «τά καμώματα ντροπῆς», ὅπως ἐχαρακτηρίσθησαν ὑπό ἄλλου Μητροπολίτου, τά λεγόμενα καί πραττόμενα ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν «μνηστήρων τοῦ θρόνου».
Μέ αὐτά, ὅμως, τά ὁποῖα λέγονται κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας ἀπό τηλεοράσεως, καί μή θέλοντας ἐνεθυμήθημεν, τά ἀκόμη χειρότερα καί ὑπουλώτερα, τά ὁποῖα συνέβησαν πρό καί μετά τήν ἱερόσυλον «παραίτησιν» τοῦ ἤδη ἀποβιώσαντος Ἀρχιεπισκόπου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἀνδρέου καί τήν ἀναρρίχησιν εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον τοῦ νῦν ψευδαρχιεπισκόπου ἀπό Πειραιῶς Νικολάου. Θά ἀναφερθῶμεν εἰς δύο χαρακτηριστικάς περιπτώσεις, τάς ὁποίας ἐγνωρίσαμεν ἀπό τήν μελέτην τῆς ἐξελίξεως τῶν σημερινῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων.
Κατά τό 1978 ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος ἀπευθυνόμενος πρός τότε λαϊκόν Μηνᾶν Κοντογιάννην (νῦν Μητροπολίτην Κήρυκον), τοῦ προέτεινε: «Ἔλα νά σέ χειροτονήσω ἐγώ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρέπει νά παραιτηθῆ, διότι δέν τά καταφέρνει, καί θά ἀναλάβω ἐγώ, διότι ἐγώ εἶμαι ἱκανός, αὐτό τό ἀναγνωρίζουν ὅλοι. Ὁ ἴδιος ὁ Εἰσαγγελέας μέ συνεχάρη διά τήν ὁμολογίαν μου, μοῦ ἔβαλε μετάνοια, μοῦ εἶπε τώρα σέ ἀναγνωρίζω γιά Ἐπίσκοπο, καί ἐζήτησε τήν εύχή μου καί μέ ἀπήλαξε μέ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα. Ξέρεις τί σημαίνει Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα;», (σ.σ. Πολλάκις εἰς τάς συζητήσεις του καί μέ ἄλλους καί μέσα εἰς τήν Σύνοδον ὑπεγράμμιζε ὅτι «αὐτός εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει ὑπέρ αὐτοῦ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα», δίχως νά ἀναφέρη ποτέ τί λέγει αὐτό τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα).
Μετά τό 1995 ὅταν ἔφυγε ἀπό τούς πέντε, «ἄν καί τοῦ ζήτησαν νά πάη μαζί τους καί νά τόν κάνουν ‘Αρχιεπίσκοπο»,  ὄχι διότι διαφωνοῦσε μαζί τους στά αἱρετικά τους φρονήματα, ἀλλά διότι «δέν τούς εἶχε ἐμπιστοσύνη ὅτι θά τόν ἔκαναν» (ὅπως ὁ ἴδιος τό δήλωσε δημοσίως τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1996 εἰς τό Ἐκκλησιαστικόν Πνευματικόν Κέντρον), τινές τοῦ ἔλεγον ὅτι «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος χαίρει ἄκρας ὑγείας καί θά μᾶς θάψη ὅλους», καί ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε ἐκδηλώνοντας τήν πικρίαν του: «Αἴ δέν θά γίνω καί ἐγώ ἕξι μῆνες Ἀρχιεπίσκοπος Ἐγώ πού ἐργάσθηκα τόσο γιά τήν Ἐκκλησία;».
Δέν ἀναφέρομεν ἄλλα «καμώματα ντροπῆς», τά ὁποῖα ἀπετέλουν ἐκδηλώσεις ἀθεραπεύτου ψυχικῆς νόσου καί ἀχαλινώτου ἀρχομανίας, τά ὁποῖα τόν ἀποκαλύπτουν (εἶναι ἔκδηλα ταῦτα εἰς ὅσους τόν γνωρίζουν) ὅτι «δέν ἤθελε νά πεθάνη εἰς τόν θρόνον του» (τοῦ Πειραιῶς), ἀλλά «ἤθελε νά πεθάνη διά τόν θρόνον» (τῶν Ἀθηνῶν) διότι τοῦ ἔδινε μεγαλυτέραν «δόξαν» καί «τιμήν». Δέν θά παραλείψωμεν ὅμως νά εἴπωμεν ὅτι κατά τά ἔτη 1997-98, ἀπείλησε τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέα γραπτῶς, ὅτι θά δημοσιεύση ἐναντίον του, ἐάν δέν παύση νά συνεργάζεται μετά τῶν θεολόγων εἰς τήν ἐναντίον του «ἐκστρατείαν» καί δέν τόν ὑπερασπισθῆ. (σ.σ. Ἔτσι ἡρμήνευε τήν προσπάθειαν τῶν θεολόγων νά τόν βοηθήσουν νά διορθώση τουλάχιστον τά αἱρετικά του φρονήματα).
Ἀργότερον εἰς μίαν ἐκδήλωσιν μίσους καί φθόνου κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶπε μέ παράπονο «τί νά κάνω, δέν μπορῶ περισσότερα, εἶμαι γέρος καί ἀσθενής, θέλω νά μή βοηθήσετε», εὐθέως καί ἀσεβῶς καί μετά ἐκδήλου μανίας, ἐνώπιον ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ εἶπε: «ἄν δέν μπορεῖς νά ἀνταποκριθεῖς στά καθήκοντά σου παραιτήσου νά ἀναλάβω ἐγώ», καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μή περιμένοντας τέτοια ἀπάντησι τοῦ εἶπε: "Εὐλογημένε, ἀκόμη δέν πέθανα".
Κατά μαρτυρίαν τοῦ ’Αργολίδος Παχωμίου, τήν ὁποίαν μετέφερε «ἐξομολογητικῶς» τό 2003 εἰς τόν Σεβ/τον Κήρυκον, ἡ παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡτοιμάζετο πρό ἑνός ἔτους περίπου, ὅταν σημαῖνον στέλεχος τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου εἶπεν ὅτι «θά πιέσωμεν τόν Ἀρχιεπίσκοπον εἰς παραίτησιν, διότι ὁ Πειραιῶς δέν πρόκειται νά δεχθῆ νά χειροτονηθοῦν οἱ Τσακίρογλου». (σ.σ. Οἱ Τσακίρογλου προωθοῦντο ὑπό τῶν ξένων Κέντρων διότι αὐτοί ἐγγυῶντο τήν προώθησιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν  «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ κατά τάς προστάσεις τοῦ Χριστοδούλου).
Ἐπίσης κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Περιστερίου Γαλακτίωνος 2-3 ἡμέρας μετά τήν παραίτησιν, «βιάζονται γιατί θέλουν νά γίνουν οἱ χειροτονίες μέχρι τό Πάσχα. Καί τί νά κάνω ἐγώ, ἀφοῦ μόνος του θέλησε νά παραιτηθῆ». Αὐτό, ὅμως, τό «μόνος του θέλησε νά παραιτηθῆ» εἶναι πού τόν καταδικάζει περισσότερον. Διότι αὐτό σημαίνει ὅτι ἐν γνώσει του, ἐν πλήρει συνειδήσει, ἐδέχθη νά γίνη ὄργανον τῆς προδοσίας. Καί αὐτό καταδικάζει καί ἐκείνους πού τόν ὡδήγησαν ἐκεῖ, ἀλλά καί ἐκείνους πού ἐδέχθηκαν ἤ ἔστω ἠνέχθησαν ὅλην αὐτήν τήν ἱεροσυλίαν τῆς συμπαιγνίας τῆς παραιτήσεως, διά τοῦτο καί τό κρῖμα εἶναι διπλώτερον.
Ἔτσι ἐνῶ ἐκκρεμοῦσε σωρεία Καταγγελιῶν κατά τοῦ Νικολάου καί διά τά αἱρετικά του φρονήματα, καί διά Κανονικῆς φύσεως ζητήματα, καί διά τήν βλασφημίαν του κατά τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς, λόγω τοῦ ὅτι ἐκάλυπτε τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, δυστυχῶς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ὑπέκυψεν εἰς τάς πιέσεις τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, καί ἐδέχθη νά παίξη, διά λογαριασμόν καί πρός χάριν τοῦ Νικολάου καί ἀσφαλῶς χάριν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τόν ρόλον τοῦ προδότου εἰς τό θέμα τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, διότι ἔτσι ἀπήτησαν τά ξένα Κέντρα, τά ὁποῖα διά τῶν ἐσωτερικῶν πρακτόρων του ἀνέλαβον νά διεκπεραιώσουν τήν «ἀθεωτάτην μεταστοιχείωσιν» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί τῶν σύν αὐτῶ.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας εἰς τήν συνέχειαν διά νά συνεχίση τήν προδοσίαν δέν περιωρίσθη εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν περί «παραιτήσεως», ἀλλά συνέχισε καί μετά τήν «παραίτησιν» νά ἐξασκῆ τά Ἐπισκοπικά του καθήκοντα, νά συμμετέχη εἰς τήν Σύνοδον, νά ὑπογράφει τά Πρακτικά, νά μεταβαίνη εἰς ὅλην τήν Ἑλλάδα καί Κύπρο, καί νά προσπαθεῖ νά πείση τούς πάντας νά δεχθοῦν τήν ἱερόσυλον παραίτησίν του καί τήν ἐκλογήν τοῦ νέου «Ἀρχιεπισκόπου» Νικολάου νομίζοντας ὅτι ἔτσι θά δώση κῦρος εἰς τάς ἀκύρους καί παρανόμους ἀποφάσεις.
Ἐδέχθη δηλαδή νά παίξη τόν ρόλον τοῦ προδότου, νά παραδώση, ὅπως νόμιζε, ὅτι μπορεῖ νά τό κάνη, τήν Ἐκκλησίαν εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν (ἐξάρτησις ἀπό τούς Ρώσους), νά διεκολύνη τήν ἕνωσιν μέ τούς Φλωρινικούς, βάσει τῆς βλασφήμου «χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν τοῦ 1971» μέ τήν ὁποίαν μᾶς ἀναγνωρίζουν οἱ Φλωρινικοί, ὅπως μᾶς τό ἐδήλωσαν τό 1992 καί ὅπως ἐπεδίωξαν μέ τήν παρωδίαν τοῦ «θεολογικοῦ διαλόγου» τό 1998, καί διά τήν ὁλοκληρωτικήν ὑπαγωγήν ὑπό τόν Χριστόδουλον διά τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ». (σ.σ. Ὑπογραμμίζομεν ὅτι ὅπως προκύπτει ἀπό κάποια στοιχεῖα τά ὁποῖα ἔχομεν εἰς χεῖράς μας, εἰς τήν Μήνυσιν τοῦ νεοημερολογίτου Μητροπολίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη κατά τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς Νικολάου, μάρτυς κατηγορίας ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων καί ὁ τότε (1974) Ἀρχιμανδρίτης καί νῦν «Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν» Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης, ὅπερ, ὑπό τό φῶς τῶν σημερινῶν δεδομένων, σημαίνει πάρα πολλά).
Καταλήγομεν μέ μίαν σκέψιν, ἡ ὁποία ἀφορᾶ καί τούς πρώην Ἐπισκόπους τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τούς Φλωρινικούς, ἀλλά καί τούς νεοημερολογίτας, πού «πεθαίνουν διά τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν»: Μποροῦμε ὅλοι εἰς τήν παροῦσαν ζωήν νά ἐπιτυγχάνωμεν δόξας καί ἀξιώματα, μποροῦμε νά κοροιδεύωμεν τούς ἀνθρώπους καί νά ἱκανοποιοῦμεν τήν ἀθεράπευτη φιλοδοξίαν μας εἰς οἱονδήποτε τομέα. Τί θά ἀπολογηθῶμεν ὅμως ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ κριτηρίου... Ἐκτός καί ἄν δέν πιστεύωμεν τίποτα, ὀπότε ἀς ἀπολαύσωμεν τήν κοσμική δόξα, ἤ νά τό εἴπωμεν μέ ἄλλον τρόπον «φάγομεν πίομεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».    


(Κείμενον γραφέν τόν Ἀπρίλιον τοῦ 2003)

Τήν Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὁ Μακαριώτατος εἰς τό Πνευματικόν ᾿Εκκλησιαστικόν Κέντρον, "δικαιολόγησε" τήν "παραίτησίν" του, μέ δύο "ψευδοεπιχειρήματα", τά ὁποῖα τοῦ ὑπέδειξαν νά ἐπικαλεσθῇ, πρός παραπληροφόρησιν τῶν πιστῶν, καί ἀσφαλῶς διά νά "ἀναπαύσουν" τήν συνείδησίν του, ἡ ὁποία, καθ᾿ ἅ γνωρίζω, ἄλλα τοῦ ὑποδεικνύει. ᾿Επεκαλέσθη τάς "παραιτήσεις" ἀπό τήν ᾿Αρχιεπισκοπήν Κων/λεως τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (4ος αἰών) καί τοῦ Πατριάρχου Παύλου Δ' τοῦ Κυπρίου (8ος αἰών). Μέ αὐτά τά "ἐπιχειρήματα" τινές ἐπλανήθησαν καί εἶπον: "Εἴδατε, ἔχει ἄδικον ὁ Μεσογαίας πού δέν συμφωνεῖ μέ τήν παραίτησιν τοῦ Μακαριωτάτου, ἀφοῦ καί ἅγιοι ... παραιτήθηκαν". ῎Ας ἴδωμεν ὅμως αὐτά τά δύο "ἐπιχειρήματα", διά νά φανῇ πόσον διαφορετικά εἶναι τά πράγματα:
Τό πρῶτον ἐπιχείρημα ἀναφέρεται εἰς τόν ῞Αγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο. Διαβάζοντας τόν βίο του, διαπιστώνουμε, ὅτι ἡ ἀνάδειξίς του ἀπό τόν αὐτοκράτορα καί τήν ᾿Ενδημοῦσαν Σύνοδον τῆς Κων/λεως εἰς ᾿Αρχιεπίσκοπον τῆς πρωτευούσης, καί ἡ ἐν συνεχείᾳ ἀνάληψις τῆς Προεδρίας τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔπρεπε διά νά γίνουν σύμφωνα μέ τήν Κανονική τάξι, νά ἐγκριθοῦν ὑφ᾿ ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου. ᾿Επειδή ὅμως τινές τῶν ᾿Ανατολικῶν καί δή ἐκ τῆς Αἰγύπτου Πατέρων προσῆλθον εἰς τήν Σύνοδον καθυστερημένα, συνεζητήθη τό θέμα τῆς ἐκλογῆς καί ἐτέθη θέμα Κανονικότητος. Κατά τάς ἐργασίας τῆς Συνόδου ἐπῆλθε διάστασις ἀπόψεων, ἄλλων ἀποδεχομένων τόν ῞Αγιο ὡς Κανονικῶς ἐκλεγέντα καί ἄλλων ὡς μή Κανονικῶς. ῞Ο ἅγιος μή θέλων νά ὑπερασπισθῇ τόν ἑαυτόν του ἀπεχώρησεν ἐκ τοῦ θρόνου καί ἐπανῆλθε εἰς τήν προσφιλῆ του ἔρημον, ἀλλά καί δέν ἐγκατέλειψε τήν ᾿Επισκοπήν του διά τήν ὁποίαν εἶχεν ἐξ ἀρχῆς χειροτονηθῆ, δηλαδή τά Σάσιμα.
᾿Εξ᾿ αὐτῶν προκύπτει ὅτι ὁ ἄγιος δέν παρητήθη οἰκειοθελῶς, ὅπως συνέχεια ἐπικαλεῖται ὁ Μακαριώτατος διά τήν ἰδικήν του "παραίτησιν", οὔτε σκοπίμως, ὅπως ἀποδεικνύεται ὅτι τό ἔκαμεν ὁ Μακαριώτατος. Τοῦτον τόν ἄγιο τόν ἠνάγκασαν νά "παραιτηθῆ". ᾿Απεχώρησε τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς Κων/λεως καί ἀπό τήν Προεδρίαν τῆς Β' Οἱκουμενικῆς Συνόδου οὐσιαστικά "διωχθείς". ῎Ερριψε τόν ἑαυτόν του εἰς τήν θάλασσαν, ὡς τόν προφήτην ᾿Ιωνᾶν, διά νά κωπάση τό κλυδώνιον πού εἶχε ξεσπάσει κατά τήν πορείαν αὐτῆς τῆς Συνόδου. Καί ἐρωτῶμεν τόν Μακαριώτατον, ὁ ὁποῖος ἐκ τῶν ὑστέρων προβάλλει τοιαῦτα ἐπιχειρήματα, ἀλλά καί τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι τήν 5-2-03 ἀπεδέχθησαν τήν δήλωσίν του περί παραιτήσεως καί ἤνοιξαν ἄλλην βαθεῖαν πληγήν εἰς τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας: Συνέβη κάτι παρόμοιον εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Μακαριωτάτου ἤ ἔγινε τό ἐντελῶς ἀντίθετον; Παρητήθη ὁ Μακαριώτατος διά νά κωπάση ἡ τρικυμία ἤ διά νά γίνη μεγαλυτέρα; ῾Η "παραίτησίς" του ἐγένετο κατά τήν Κανονικήν τάξιν καί πρός τό καλόν τῆς ᾿Εκκλησίας ἤ ἀποτελεῖ δεινήν συμπαιγνίαν καί ὑπηρετεῖ κάποιαν ἱερόσυλον συναλλαγήν; Μήπως ὑπάρχουν συγκεκριμέναι σκοπιμότητες πίσω ἀπό αὐτήν τήν πράξιν;
᾿Αλλά καί ὁ λόγος, τόν ὁποῖον ἐπεκαλέσθη ὁ Μακαριώτατος (τῆς ὑγείας) εἶναι πραγματικός καί εἰλικρινής ἤ εἶναι προσχηματικός; ῾Ο Μακαριώτατος, δηλαδή, τελεῖ ὑπό "χαλεπήν νόσον, παντελῆ ἀκινησίαν αὐτῷ ἐμποιοῦσαν", ἤ συμβαίνει κάτι ἄλλο;
Τά πράγματα διαβεβαιοῦν, περί τοῦ ἀντιθέτου, διότι:
1) Τήν ἡμέραν τῆς "παραιτήσεως" του, ὁ Μακαριώτατος προήδρευσε τῆς Συνόδου καί συμμετέσχε ἐνεργῶς εἰς τήν συνεδρίασιν ἐπί ὀκτώ ὁλοκλήρους ὥρας. Ποῖος ἀπό ἠμᾶς τούς ὑπολοίπους ᾿Αρχιερεῖς ἄντεξε καλύτερον ἀπό τόν Μακαριώτατον;
2) Μετ᾿ ὀλίγας ἡμέρας ἔσπευσε πρός συνάντησιν τῶν ᾿Αρχιερέων καί ἐκτός ᾿Αθηνῶν, προκειμένου νά τούς πείση νά μήν ὑποχωρήσουν ἀπό τά "συμφωνηθέντα" περί "παραιτήσεως", περί "ἐκλογῆς τοῦ νέου ᾿Αρχιεπισκόπου", καί περί "χειροτονιῶν", κλπ. κλπ. .
3) Τήν Δευτέρα 11-2-03, ἠ ὀποία ὡρίσθη διά "τήν ἐκλογήν τοῦ νέου ᾿Αρχιεπισκόπου" καί πάλιν ἦτο παρών.
4) Τήν Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν ἐκδήλωσιν τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου δέν παρέλειψε νά παραστῇ καί νά ὁμιλήση.
5) Δέν ἐκωλύθη ἕνεκα λόγων ὑγείας νά ταξιδέψη καί εἰς ... Κύπρον. Καί
6) Μόλις ἔλαβε εἴδησιν τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. 1 τεύχους ὑπό τόν τίτλον "ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ", ἀμέσως ἔστειλε ἐπιστολήν καταγγελίαν εἰς τόν Σεβ/τον Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ὠς "Συναρχιεπίσκοπος".
᾿Αρκοῦμαι εἰς αὐτά μόνον καί ἐρωτῶ: ῎Εχει λόγους ὑγείας ὁ Μακαριώτατος ἤ διαβεβαιοῖ μέ ὅλα αὐτά ὅτι παρακολουθεῖ τά πάντα καί συμμετέχει ἐνεργῶς εἰς ὅλα; Νά διατί λέγομεν, ὅτι πρόκειται περί συμπαιγνίας, ἡ ὁποία ὑποκρύπτει δόλον καί ἱερόσυλον συναλλαγήν. Καί τό ἀποκορύφωμα ἐν προκειμένῳ τῆς "ἀνοίας» (=παραφροσύνης) κατά τόν Τόμον τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ανατολῆς (1663), εἶναι τό νά φρονῆ ὁ Μακαριώτατος (ἤ νά φρονοῦν...) ὅτι δύναται ὁ ᾿Αρχιερεύς "τῆς μέν ᾿Αρχιεπισκοπῆς παραιτεῖσθαι, τήν δέ ᾿Αρχιερωσύνην "παρακατέχειν" (=διακρατεῖν)!, δηλαδή νά διανοεῖται ὅτι δύναται νά εἶναι παρητημένος ἐκ τοῦ ᾿Αρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου (τόν ὁποῖον ἱεροσύλως ἠρνήθη καί ἔδωκεν ὡς ἀντάλλαγμα ... εἰς τόν Σεβ/τον κ. Νικόλαον καί ἐν ταυτῶ νά παραμένη ὡς ᾿Αρχιεπίσκοπος τῶν δύο μεγάλων ῾Ιερῶν Μονῶν.
Τό δεύτερον: Διαβάζομεν εἰς τόν βίο τοῦ ῾Αγίου Ταρασίου, περί τοῦ παραιτηθέντος Πατριάρχου Κων/λεως Παύλου τοῦ Δ΄ τοῦ Κυπρίου τά ἑξῆς: "῞Οτε ἦτο Πατριάρχης Κων/λεως ὁ Παῦλος ὁ Δ' ὁ Κύπριος (780-784), εἰς ἐποχήν καθ᾿ ἥν ἐπεκράτει ἀκόμη ἡ αἵρεσις τῶν Εἰκονομάχων καί παρ᾿ ὅλον ὅτι οἱ πρῶτοι τῆς αἱρέσεως, ἤτοι Λέων ὁ Γ' ὁ ῎Ισαυρος καί Κων/νος Ε΄ ὁ Κοπρώνυμος, εἶχον ἀφήσει πρό ὀλίγου τήν βασιλείαν καί τήν πρόσκαιρον ζωήν καί εἶχον ἀπέλθει εἰς τά ἐκεῖθεν δικαιωτήρια, ὅμως καί μετά τόν θάνατόν των ἄφησαν τό δηλητήριον τῆς Εἰκονομαχίας εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Διά τοῦτο πολύ ἐλυπεῖτο ὁ Πατριάρχης ἀνησυχῶν, διότι δέν εἶχεν οὐδένα συνεργάτην νά τοῦ δώση χεῖρα βοηθείας εἰς τήν διόρθωσιν τῆς Πίστεως, ἐπειδή ὅλοι εἶχον κλίνει  εἰς τήν Εἰκονομαχίαν. ῞Οθεν, πεσών εἰς ἀσθένειαν δεινήν καί κινδυνεύων νά ἀποθάνη, ἀνεχώρησε κρυφίως ἀπό τό Πατριαρχεῖον καί μετέβη εἰς τό Μοναστήριον τό λεγόμενον τοῦ Φλώρου, ὅπου παρευθύς ἐξεδύθη τά ἀρχιερατικά σημεῖα καί ἐνεδύθη τό σχῆμα τῶν Μοναχῶν. Τοῦτο ἀκούσασα ἡ εὐσεβεστάτη Εἰρήνη, ἡ βασίλισσα, ἐταράχθη πολύ καί ἐπῆγε μαζί μέ τόν Κων/νον, τόν υἱόν της, εἰς τό ρηθέν Μοναστήριον· καθώς δέ εἶδον τόν Πατριάρχην ἐνδεδυμένον μέ τό ταπεινόν σχῆμα τῶν Μοναχῶν ἐλυπήθησαν καί τόν ἡρώτησαν διά ποίαν αἰτίαν ἀνεχώρησεν ἀπό τόν θρόνον καί ἔγινε Μοναχός. ῾Ο δέ Μακάριος Παῦλος ἀπεκρίθη· "῏Ω θεῖοι Βασιλεῖς, πρῶτον αἴτιον ὅπου μέ ἠνάγκασε νά κάμω τοῦτο εἶναι ἡ αἰφνιδία ἀσθένεια, ἡ ὁποία μοῦ συνέβη καί μέ ἀπειλεῖ μέ θάνατον·  δεύτερον εἶναι ἡ ἀκοσμία τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία στερεῖται τόσον καιρό τόν στολισμόν τῶν ῾Αγίων Εἰκόνων, καί πάσχει τόσον πολύ ἀπό τήν πολυχρόνιον κακοδοξίαν τῆς Εἰκονομαχίας, οὕτως ὥστε ἀπέκτησε πληγήν ἀνίατον· τρίτον δέ αἴτιον εἶναι ἡ συγκατάθεσις, τήν ὁποίαν ἔκαμα ἐγγράφως εἰς τήν αἵρεσιν, διότι δέν μπόρεσα νά ἀποφύγω τό κακόν αὐτό, ἀλλά καί μέ τήν γλῶσσαν μου ὡμολόγησα τήν αἵρεσιν καί μέ τήν χεῖρά μου ὑπέγραψα εἰς αὐτήν, τοῦτο δέ εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον μοῦ καταπληγώνει τήν ψυχήν". (Βλέπε Συναξαριστήν ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, 25 Φεβρουαρίου).
Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά: ῞Οτι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παῦλος ὁ Κύπριος παρητήθη διά λόγους, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον προβλέπονται ἀπό τούς ῾Ιερούς Κανόνας, ἀλλά καί δικαιολογοῦν καί μάλιστα ἐπιβάλλουν τήν παραίτησιν. Διότι εἶχε δεχθεῖ καί μέ τά λόγια καί μέ τήν ὑπογραφήν του τά αἱρετικά φρονήματα τῶν Εἰκονομάχων, καί ἄν καί μετενόησε ἡ συνείδησίς του τόν ἤλεγχε τόσον, ὥστε νά περιέλθη εἰς βαρυτάτην ἀσθένειαν. ᾿Ερωτῶ: Συνέβη τοιοῦτόν τι εἰς τόν Μακαριώτατον; Μήπως ὁ Σεπτός  Προκαθήμενος ὑπέγραψεν ἤ ἐνήργησεν κάτι πού προσβάλλει τήν Πίστιν του καί δέν τό ἀποκαλύπτει; Μήπως παρητήθη διά νά μήν ἀντιμετωπισθοῦν ὑπό τήν Προεδρίαν του, τά θέματα  ῾Ομολογίας, Πίστεως καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, τά ὁποῖα τόν βαρύνουν; Μήπως "παρητήθη", ὅπως ὁ ἴδιος καί τινές ᾿Αρχιερεῖς ὡμολόγησαν, (δίχως ἴσως νά ἀντιληφθοῦν τήν σημασία τῆς ὁμολογίας των), διά νά προχωρήσουν οἱ χειροτονίες προσώπων, τά ὁποῖα θά προωθήσουν τά οἰκουμενιστικά σχέδια τῶν ξένων Κέντρων, καί διά νά φύγη ὁ "παρανομῶν" ᾿Επίσκοπος ἀπό τό Μενίδι, διότι ἀντιστέκεται εἰς αὐτά τά σχέδια;
῾Επομένως ὁ Μακαριώτατος καί ὅσοι τόν ὡδήγησαν ἐκεῖ, πρέπει νά καταλάβουν (ἀλλά ποῖος θά τούς βοηθήση νά καταλάβουν;) ὅτι, ὅταν ἐπικαλοῦνται τά ἀνωτέρω παραδείγματα "παραιτήσεων", ἐκθέτουν περισσότερον τόν ἑαυτόν τους καί καθίστανται πιό πολύ  ἔνοχοι καί ὐπόδικοι ἔναντι τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί ἔναντι τοῦ Θεοῦ.
᾿Αλλά καί οἱ Σεβ/τοι ᾿Αρχιερεῖς ἔχουν μεγάλην εὐθύνην καί εἶναι καί αὐτοί ὑπόδικοι καί ὑπόλογοι ἔναντι τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί ἔναντι τοῦ Θεοῦ, διότι ἐνῶ ἠδύναντο νά ἀντιδράσουν εἰς τήν συμπαιγνίαν καί τήν συναλλαγήν, συνεφώνησαν εἰς αὐτήν, συναπεδέχθησαν τήν δήλωσιν περί "παραιτήσεως", ὥρισαν ἀκύρως "Τοποτηρητήν", "ἀπεφάσισαν" πάλιν ἀκύρως "῎Εκτακτον ῾Ιεραρχίαν" διά νά προλάβουν "νά ἐκλέξουν νέον ᾿Αρχιεπίσκοπον", καί συμμετέσχον εἰς παρωδίας "ἐκτάκτων Συνόδων" πρός ἀντιμετώπισιν τῶν "μετά τήν παραίτησιν προκυψάντων θεμάτων", ἤ διά νά σταματήσουν τόν ᾿Επίσκοπον Κήρυκο ἀπό τάς Κανονικάς καί ὀρθοδόξους ἀντιδράσεις του, διότι δῆθεν "ξεσηκώνει τόν κόσμο" καί διά τοῦτο πρέπει νά περάση ἀπό τήν "νέα ῾Ιερά ᾿Εξέτασι" τοῦ "Τοποτηρητοῦ" κ. Νικολάου.