ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη,

(Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176)

Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΑΡΙΘΜ. 177

«ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ»[1]
 
Ὁ μεγάλος Ελλην ἱστορικός Πολύβιος διεκήρυξεν, ὅτι εἶναι "῎Ολβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν". Δηλαδή εἶναι εὐτυχής, μακάριος, ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος γνωρίζει ἱστορίαν, διότι ἡ ἱστορία πληροφορεῖ, διαφωτίζει, καί ὁ ἄνθρωπος μέ βάσιν τά ἱστορικά δεδομένα ἑρμηνεύει γεγονότα, καταστάσεις, ἀλλά προλαμβάνει, κατανοεῖ καί ρυθμίζει τήν ἱστορία, τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος γράφει. Αὐτό ἰσχύει ἀπόλυτα καί εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ᾿Εκκλησίας. ῞Οποιος γνωρίζει τήν ᾿Εκκλησιαστική ἱστορία εἶναι πράγματι "ὄλβιος", ἀλλά καί διά τἠν ᾿Εκκλησίαν εἶναι πολύτιμος σύμβουλος εἰς τήν ῾Ιστορίαν, τήν ὁποίαν Αὔτη γράφει σήμερον.
῾Υπάρχει ὅμως ἡ ἑξῆς πλάνη, ἤ πονηρία είς τινας. Προκειμένου νά κλείσουν τούς διακόπτας τοῦ φωτός τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ῾Ιστορίας καί διά νά σφραγίσουν τάς σελίδας τῆς ῾Ιστορίας ἐπικαλοῦνται παραπλανητικῶς τό τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου: "῞Εν δέ, τά μέν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος. τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατά σκοπόν διώκω..." (Φιλιπ. γ,14). Τό νόημα τῶν ἀνωτέρω λόγων τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου εἶναι: "Ενα μόνον πράγμα σκέπτομαι συνεχῶς καί φροντίζω. Ξεχνῶ μέν, ὅσα μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ συνέβησαν εἰς τό παρελθόν, ἁπλώνομαι δέ, ἔχω ἐστραμμένην τήν προσοχήν μου συνεχῶς πρός ὅλα ὅσα εἶναι ἐμπρός μου καί τά ὁποῖα πρέπει νά ἐκτελέσω. ᾿Επιδιώκω μέ ἰδιαιτέραν προσπάθειαν νά ἐπιτύχω τόν σκοπόν" διά τόν ὁποῖον μέ ἐκάλεσεν ὁ Κύριος...
Εἶναι ἐπομένως ἐσχάτη ἀσέβεια νά ἐπικαλοῦνται τό ἀνωτέρω χωρίον τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου διά νά καλύψουν τήν ἱστορικήν καί ἐκκλησιαστικήν ἀλήθειαν τοῦ χθές καί ἔτσι νά βαδίζωμεν σήμερον χωρίς τό φῶς τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ὥστε νά μᾶς ὁδηγήσουν εἰς τάς ἰδίας πτώσεις, εἰς τάς ἰδίας προδοσίας τῶν σχισματικῶν, τόσον τοῦ 1924, ὅσον καί τοῦ 1937, καί τοῦ 1995.
῎Οχι λοιπόν τυφλοί, ὄχι λήθη στό ἱστορικό ἐκκλησιαστικό παρελθόν, ὄχι, ὅ,τι ἐπαναλαμβάνεται ἀπό τούς ἰδίους, οἱ ὁποῖοι παρερμηνεύουν καί ἀσεβοῦν κατά τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου. ῎Αλλο εἶναι ἡ ἐν ταπεινώσει λήθη εἰς ὅσα "ἐπετύχαμεν" μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ μέχρι χθές, καί νά ἑστιάζωμεν εἰς τήν μεγάλην κλῆσιν, τήν ὁποίαν κάθε χριστιανός ἔχει, καί ἄλλο εἶναι νά ξεχνᾶμε τάς μεθοδείας τῶν ἐχθρῶν τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἔτσι νά μᾶς ὁδηγοῦν σάν ἄλογα ζῶα εἰς τήν προδοσίαν τῆς Πίστεως, ἡ ὁποία εἶναι ὡς νά μᾶς ὁδηγοῦν εἰς "μακελλεῖον", ἤτοι σφαγεῖον πνευματικόν.
Διατί γράφομεν ταῦτα; ῾Απλούστατα, διότι δέν εἶναι ὀλίγοι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι σήμερον, εἴτε ἐξ  ἀφελείας, εἴτε ὡς συνειδητά ὄργανα τῶν μηχανισμῶν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κηρύσσουν: "νά παραμερίσουμε τίς παλαιές μας διαφορές", "νά ξεχάσουμε τά παλιά" κλπ. Αὐτοί πού κηρύσσουν ταῦτα δέν ἔχουν δίκαιον, άλλά καί πολλοί ἀπό αὐτούς άποκαλύπτονται, ὅτι εἶναι δόλιοι καί σκοποῦν μέ τόν τρόπον αὐτόν νά μᾶς "κοιμήσουν", νά μᾶς παραπλανήσουν, ὅπως ὁ κυνηγός πού ἐπιδιώκει νά σκοτώσῃ τό θήραμα, ἤ καί νά τό συλλάβῃ ζωντανό, διότι τό εὐλογημένο ζῶο δέν ἔχει νοῦν, δέν ἔχει λόγον, δέν ἔχει συνείδησιν ἱστορικήν καί δέν ἐνθυμεῖται, ὅτι χθές ἐκεῖνος ὁ κυνηγός ἔθεσε τήν παγίδα ἤ ἔρριξε τό βέλος καί συνέλαβε ἤ ἐσκότωσε ἕνα ἄλλο ζῶον. Παρά ταῦτα βλέπομεν, ὅτι ἀκόμη καί ζῶα ἐνστικτωδῶς πολλές φορές ἀντιλαμβάνονται τόν κυνηγό ἤ τάς κινήσεις του καί τρέπονται εἰς φυγήν διά νά σωθοῦν.
Οἱ χριστιανοί καί ὡς λογικά "ζῶα", ἀλλά καί ὡς ἔχοντα κατά τό ἴδιον μέτρον ἕκαστος τόν φωτισμόν τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος πρέπει κατά τούς λὀγους τοῦ Κυρίου νά εἶναι φρόνιμοι, δηλαδή συνετοί, ξύπνιοι, νά γρηγοροὺν καί νά ἀγρυπνοῦν καί νά ἔχουν ἀναμμένα ὅλα τά φῶτα εἰς τήν ὁδόν τῆς ζωῆς των πού τούς ἐχάρισε τό ΦΩΣ τοῦ κόσμου καί τέλος καί αὐτό τό φῶς τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ῾Ιστορίας. ῎Ετσι βλέπει καί βαδίζει μέ ἀσφάλεια.
῾Υπάρχει ὅμως ἕνας πιό συγκεκριμένος λόγος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐκίνησε νά γράψωμεν τά ἀνωτέρω, καί αὐτός εἶναι τό γεγονός, ὅτι μελετῶντες καί διδασκόμενοι ὑπό τῆς προσφάτου μόλις ἱστορίας τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος βλέπομεν νά ἐπαναλαμβάνωνται αἱ ἴδιαι μεθοδεῖαι τοῦ πονηροῦ κατά τῆς ᾿Εκκλησίας. Στόχος τοῦ πονηροῦ εἶναι ὅπως, διά πάσης μεθοδείας, προδώσουν οἱ Γ.Ο.Χ. καί ἰδιαίτερα οἱ ᾿Επίσκοποι καί ὁ ῾Ιερός Κλῆρος τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν των Διαδοχήν οἱ ᾿Αρχιερεῖς. Αἱ μεθοδεῖαι ἤρχισαν συστηματικῶς τό 1971 δι᾿ ἐγκαθέτων εἰς τόν χῶρον τῆς ᾿Εκκλησίας.
Τό 1971 ἐσημειώθη ἡ πλέον δολία ἐπιχείρησις κατά τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.. ᾿Επεχειρήθη νά προσβληθῇ ἡ Γνησἰα καί ἀδιάκοπος ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐξαρτωμένης ταύτης ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία ναί μέν ἠκολούθει τό παλαιόν, ἀλλά καί ἐκοινώνει μετά τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ.
Συγκεκριμένα ὁ ᾿Αρχιμανδρίτης Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος ὑπεκρίθη, ὅτι δῆθεν ἐπιστρέφει ἐκ τοῦ Φλωρινικοῦ Σχίσματος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ.,  καί προσεταιρισθείς τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον, ἐπεδόθη μετ᾿ ἐξαιρέτου ἐπιμελείας εἰς ἕνα σατανικόν ἔργον καθαρά ἐγκαθέτου, ὅστις εἶχε μοναδικόν σκοπόν τήν προδοσίαν, μέσω τῆς, ὅπως προαναφέραμε, προσβολῆς τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ᾿Επισκόπων μας. ᾿Ενῶ ἐσχεδίαζεν νά προσβάλῃ ταύτην διά τῆς ἐξαρτήσεως ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, εἴτε διά ἀναχειροτονίας, εἴτε διά χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν, καί οὕτω νά προσβληθῇ καί ἡ ᾿Εκκλησιολογία-῾Ομολογία αὐτῶν, ἐπαρουσιάζετο, ὁ πράγματι ἐγκάθετος τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς ὑπερορθόδοξος, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά διαδώσῃ τήν ᾿Ορθοδοξίαν εἰς τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος μέσω τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία πράγματι εἶχε τρόπόν τινα παγκόσμιον ἐμβέλειαν.
Εἰσηγεῖται λοιπόν νά ἐξέλθῃ ἡ ᾿Ορθοδοξία "τῶν στενῶν ὁρίων τῆς Κερατέας" καί νά γίνῃ παγκοσμία μέσω τῆς ῾Ιεραποστολῆς ἐπί τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία κατόπιν διαφωτίσεως δέν θά ἠκολούθει ἁπλῶς τό παλαιόν, ἀλλά θά ἀπεδέχετο καί θά ἐκήρυττε τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ καί οἱ Φλωριναῖοι κατόπιν τούτου θά ἀπεδέχοντο τήν ἰδίαν ῾Ομολογίαν καί θά ἡνώνοντο μετά τῆς ᾿Εκκλησίας. ῎Ετσι ἐπεχειρήθη ἡ ῾Ιεραποστολή τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 καί κατά τήν μεγάλην Σύνοδον τήν 15/28/9/1971, πάντοτε κατά τάς δηλώσεις τῆς Ἐξαρχίας, ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδήλωσεν ὅτι πράγματι ἀποδέχεται τήν ᾿Εκκλησιολογίαν-῾Ομολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί οὕτω ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις, ἐνῶ  προκειμένου νά μή ὑπάρξῃ πρόβλημα ἑνώσεως καί τῶν Φλωριναίων, οἱ ὁποῖοι ἠτιοῦντο τήν ὑφ᾿ ἐνός χειροτονίαν, ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀνεγνώρισε τάς χειροτονίας τοῦ 1948 καί πρός ἄρσιν πάσης αἰτιάσεως καί ἐπιφυλάξεως τῶν Φλωρινικῶν ἀπεφάσισε τήν ὅλως ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν τῆς λεγομένης "χειροθεσίας" ἐπεχούσης τήν ἔννοιαν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Καί τοῦτο κατ᾿ ἄκραν συγκατάβασιν καί οἰκονομίαν πρός χάριν τῆς ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ ἑνώσεως τῶν Φλωρινικῶν
Αὐτά ἐγνώσθησαν ἐπισήμως ὑπό τῆς ᾿Εξαρχίας, αὐτά διεβεβαίωσαν οἱ πάντες, καί αὐτοί οἱ Ρῶσοι, ἀλλά καί ὁ «᾿Αρχιεπίσκοπος» Αὐξέντιος. ῞Οταν ὅμως ὁ ἐγκάθετος Καλλιόπιος εἶδεν, ὅτι δέν ἐπέτυχε τό σχέδιον τῆς προδοσίας του δέν παρητήθη, ἀλλά ἠθέλησεν καί ἐκ τῶν ὑστέρων τουλάχιστον μετά δύο ἔτη νά παρουσιάσῃ τήν ἐξωτερικήν τυπικήν πράξιν τῆς λεγομένης χειροθεσίας, ὡς χειροθεσίας πραγματικῆς καί οὐσιαστικῶς γενομένης ὡς ἐπί σχισματικῶν. ῎Ετσι ἔπεισε τόν γέροντα ᾿Επίσκοπον Κάλλιστον νά δηλώνῃ εὐκαίρως ἀκαίρως ὅτι τό 1971 "κάτι τοῦ ἔλειπε" καί τό ἔλαβεν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς μέ τήν χειροθεσία, ἤ "ἔλαβα τό δωράκι μου", ἐνῶ παράλληλα ἤρχισεν νά "ἐρωτοτροπῇ" πρός τούς σχισματικούς Φλωριναίους, οἱ ὁποῖοι διέρρηξαν τάς σχέσεις των μέ τήν Ρωσικήν Σύνοδον, ἀκριβῶς διότι ἀνεγνώρισαν τούς ὑπό τοῦ Ματθαίου χειροτονηθέντας καί δέν τούς ἀντιμετώπισαν ὡς σχισματικούς...
῾Ο ᾿Επίσκοπος τότε Κάλλιστος ἐλεγχόμενος καί κατευθυνόμενος ἀπό τόν Καλλιόπιον καί τόν ὑποτακτικόν του Κων/νον Σαραντόπουλον, ὁ ὁποῖος τό 1972 (ἄν δέν ἀπατῶμαι) ἐχειροτονήθη Κληρικός τοῦ Καλλίστου, καί ὁ ὁποῖος ἐν τέλει ἀπεδείχθη δύο φορές ἱκανώτερος εἰς τόν ρόλον τοῦ ἐγκαθέτου ἀπό τόν Καλλιόπιον[2].
Καί ὁ μέν ᾿Αρχ/της Καλλιόπιος, μετά τοῦ ᾿Αρχιμ. Γερμανοῦ ᾿Αθανασίου, ἀπεσκίρτησαν τῆς ᾿Εκκλησίας καί προσέφυγον εἰς τό Φλωρινικόν σχίσμα, ἔμεινεν ὅμως εἰς τήν θέσιν του ὁ «ὑπεράξιος»εἰς τήν προδοσίαν διάδοχός του ῾Ιερομόναχος Καλλίνικος Σαραντόπουλος. Οὗτος συνέχισε τήν φθοράν ἐπί τοῦ ᾿Επισκόπου Καλλίστου, κατά τήν διάρκεια ὅλων τῶν ἐτῶν πού ἠκολούθησαν, μέχρι καί τῆς τελικῆς πτώσεώς του, ἡ ὁποία ἐσημειώθη τόν ᾿Ιούνιον τοῦ 1997. Κατώρθωσε, δηλαδή, ὁ ᾿Αρχιμανδρίτης τότε Καλλίνικος Σαραντόπουλος νά γίνῃ ἀπόλυτος ρυθμιστής τῆς πορείας τοῦ ᾿Επισκόπου καί τῆς Μονῆς του καί ἐν τέλει τόν ἔρριψεν εἰς τό Φλωρινικόν σχίσμα. ᾿Εθυσίασεν ὁ κ. Καλλίνικος, ὡς ἐγκάθετος εἰς τόν χῶρον τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἀπό τό 1971 μέχρι τό 1977, τόν ᾿Επίσκοπον Κάλλιστον προκειμένου νά ἀποδεχθῇ καί κηρύξῃ ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅτι  τό 1971 ἐγένετο χειροθεσία οὐσιαστική ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά τοῦτο δέν τόν ὠφέλησεν εἰς τίποτα, ἐνῶ ὁ ἴδιος πιστεύσας, ὅτι μέ τήν βλασφημίαν τοῦ Καλλίστου κάτι ἐπέτυχον, ἐξῆλθον ὁμοῦ μετ᾿ ἐκείνου ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας, εἰς τήν ὁποίαν κατ᾿ οὐσίαν ποτέ δέν ἀνῆκε καί προσεχώρησεν εἰς τόν χῶρον τῶν Φλωρινικῶν-Αὐξεντιανῶν.
᾿Εκεῖ μέ κάθε "ἐπισημότητα", πάντοτε διά τόν ἴδιον σκοπόν, ὁ πρώην Κορινθίας Κάλλιστος ἐγένετο δεκτός ὡς πρώην Σχισματικός καί ὡς πρώην ψευδεπίσκοπος, ὁ ὁποῖος κατέστη "κανονικός καί ὀρθόδοξος" τό 1971, ὡς λαβών, ὡς ὁ ἴδιος ἐκ τῶν ὑστέρων ὡμολόγησε, χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν!!! ῎Ετσι "συγκαταριθμήθη μετά τῶν Φλωρινικῶν ᾿Επισκόπων καί ἐτέθη εἰς τήν σειράν τῶν "πρεσβείων" ὡς ᾿Επίσκοπος ἀπό τό 1971. Αὐτό ἦτο τό "κατόρθωμα" τοῦ "παιδιοῦ", ὅπως ἀπεκάλει ὁ Κάλλιστος τόν ῾Ιερομόναχό του κ. Καλλίνικον! Πρίν ὅμως συμπληρωθοῦν δύο ἔτη ἀπό τῆς ἐπισήμου πτώσεώς του, ἤτοι τόν Φεβρουάριον τοῦ 1979, ὁ κ. Καλλίνικος ἔρριψε τόν Κάλλιστον καί εἰς ἄλλο βάραθρον ἀπωλείας!. Μέχρις ὅτου τόν ἐξεδίωξε καί ἀπό τήν Μονήν, τῆς ὁποίας ἦτο κτήτωρ καί τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἀνέδειξεν, καί ὅπου παρέμεινεν ἐπί πεντήκοντα καί πλέον ἔτη. Τόν ἐξεδίωξεν ὁ ἀχάριστος (ὁ Καλλίνικος) καί τόν ἔστειλε εἰς τήν Ἁγίας Μαρίναν τοῦ Σοφικοῦ, διά νά μείνη ἐκεῖνος ἐκεῖ.


[1] ‘Εγράφη περί τό 2001.
[2] Σπουδαῖον ρόλον ἔπαιζε τότε ὡς ἐγκάθετος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τάς τάξεις τῶν Φλωριναίων Διονύσιος Μπατιστάτος, ἀλλά καί ὁ κ. Σακαρέλλος εἰς τήν συνέχεια ὑπερέβαλε τόν κ. Μπατιστάτον εἰς τόν ρόλον αὐτόν καί συνεχίζει καί μέχρι σήμερον, ἴσως καί πιστεύω ὅτι ἡ νέα Τάξις πραγμάτων εἰς τόν χῶρον τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ" δέν προσκρούει. Δηλαδή μία ἀμοιβαία "κατανόησις"-ὑποχώρησις ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἐκκλησιολογικῶν ἀρχῶν  τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἡ ἐν τῷ Παλαιοημερολογιτισμῷ ἔνωσις ὅλων τῶν "παρατάξεων" εἶναι ἐνδεδειγμένη στήν σημερινή ἐποχή. Λυπούμεθα, ἀλλά μέ τά ὀρθόδοξα κριτήρια τοῦτο εἶναι προδοσία, εἶναι ἄρνησις τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.0.Χ., εἶναι ἄλλος Οἰκουμενισμός, τόν ὁποῖον ἐπιδιώκει ὁ Νεοημερολογιτισμός.
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2008