Ἡ περί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον ὁμάς τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν, χθές 28ην Νοεμβρίου 2007, συνεκάλεσαν «Σύνοδον», καί ὡς ἐνημέρωσαν τήν ἐλαχιστότητά μου, μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 3279/22 Νοε. 2007 (ἐκ. ἡμ.) ἔγγραφόν των, «μεταξύ τῶν θεμάτων αὐτῆς ἔχει περιληφθῆ  καί ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 451/10/23.10.2007 ἐπιστολή» μου, ἤτοι ἡ «Πρόσκλησις, Πρότασις καί Παράκλησις» διά τήν έν Χριστῶ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία ἑνότητα.
Καί ἐνῶ ὀλίγας ἡμέρας πρίν ἦτο ἔντονος ἡ φήμη, ὅτι λίαν συντόμως (μέχρι τά Χριστούγεννα) θά ἑορτάσωμεν τήν ἐν Χριστῶ ἑνότητα, προφανῶς τήν τελευταίαν στιγμήν ἐπενέβησαν ἐξωτερικοί παράγοντες, ἤτοι τά ξένα Κέντρα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἀντί τῆς ἐν Χριστῶ, ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία, ἑνότητος, προετίμησαν, ὡς φαίνεται τήν ἐν τῶ διαβόλῳ καί τῶ ψεύδει, ἤτοι τήν ἐν τῶ παλαιοημερολογιτικῶ Οἰκουμενισμῶ, τοιαύτην. 
Καί ἐνῶ ἀνεμένομεν μίαν θετικήν ἀνταπόκρισιν εἰς τόν «Πρόσκλησιν καί Παράκλησίν μας» διά διάλογον, ἤλλαξαν τήν τελευταίαν στιγμήν πορείαν, καί ἐν τῆ παραφροσύνη των, προέβησαν εἰς μίαν ἀπονενοημένην ἐνέργειαν, ἡ ὁποία, καθ’ ἡμᾶς, μόνον ὡς «ὁμαδική αὐτοκτονία Ἀρχιερέων» δύναται νά χαρακτηρισθῆ. Ἰδού, λοιπόν, πῶς τά πάντα ὑποτάσσονται εἰς τόν ἀντίχριστον. 
Οὕτω, διά νά ἀποφύγουν τά θέματα τοῦ διαλόγου καί τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, μᾶς «καθήρεσαν», ὅπερ σημαίνει ὅτι «ἀπεφάσισαν» τόν αὐτοαναθεματισμόν των, τόν αὐτοαφορισμόν των καί «ἐπεκύρωσαν» δι’ ἄλλην μίαν φοράν τήν «καθαίρεσιν» αὐτῶν ὑπό τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, ἀποδείξαντες σαφέστατα ὅτι εἶναι ἑτεροκινούμενοι ἀπό ξένα Κέντρα.
Ἀπεφάσισαν δηλαδή δι’ ἄλλην μίαν φοράν νά συμπορευθοῦν μέ τόν διάβολον τῆς ἀποστασίας. Ἔλεγαν οἱ παλαιοί:  «Ὅποιος δέν θέλει τόν διάλογον, παίρνει τόν διάβολον». Καί τό Τροπάριον τῆς Μεγάλης Πέμπτης:  «Σήμερον ὁ Ἰούδας καταλιμπάνει (ἐγκαταλείπει) τό διδάσκαλον καί παραλαμβάνει τόιν διάβολον».
Ἑπομένως, ἡ ἐνέργειά των αὐτή εἶναι μία πράξις διωγμοῦ, καί αὐτοί καταγράφονται εἰς τούς μεγάλους διώκτας τῆς Ἐκκλησίας, ἴσως τούς δεινοτέρους. Μή ξεχνᾶμε, ὅτι περί τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἄδικα καθηρέθησαν ἐλέχθη ὅτι «οὐ καθηρέθησαν ἀλλ’ ἐδιώχθησαν».
Ἤδη, ἀγαπητοί ἀναγνῶσται, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἰσέρχεται εἰς τόν πλέον φοβερόν καί ὕπουλον διωγμόν, ἤτοι εἰσέρχεται ἀκόμη πιό βαθειά εἰς τάς Κατακόμβας. Τό «μικρόν ποίμνιον» καλεῖται νά ἀναλάβη τάς εὐθύνας του, νά ἀσφαλισθῆ ἐντός τῆς Κιβωτοῦ διά νά γλυτώση ἀπό τόν ἐπερχόμενον Κατακλυσμόν. Καλούμεθα ὅλοι εἰς πνευματικόν συναγερμόν προσευχῆς καί ὁμολογιακοῦ ἀγῶνος. «Οἱ καιροί οὐ μενετοί».  «Νῦν ὑπέρ πάντων ὁ ἀγών». Διό, «στήκετε ἐν τῆ πίστει», «ἐνδυναμοῦσθε ἐν τῶ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ». Μή πτοεῖσθε ἀπό τόν ἐπερχόμενον διωγμόν. Ἡ Ἐκκλησία «πολεμουμένη νικᾶ». «Δέχεται τραύματα, ἀλλ’ οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν». 


Ὅποιος γνωρίζει τά ἐκκλησιαστικά μας πράγματα τῶν δέκα τελευταίων ἐτῶν (1998-2008), τῶν ὁποίων ἀποκορύφωμα μέχρι τώρα εἶναι ἡ ψευδοκαθαίρεσις τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου πρός χάριν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπό τοῦ ἀναγνωριζομένου βάσει τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος κ. Νικολάου, τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ, καί παραλληλίσει αὐτά μέ τά ὅσα συνέβαινον τήν ἐποχή τῆς Βαυαροκρατίας, θά εὕρη μεγάλην ὁμοιότητα καί θά εἴπη πράγματι ὅτι καί ἐδῶ ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Πράγματι οἱ ἴδιες ἀντίχριστες δυνάμεις τότε καί σήμερον. Καί θά διαπιστώσεις, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, ἀρκεῖ νά ρίξης μιά ματιά εἰς τό βιβλίον: «ΤΟ ΑΘΕΟΝ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ» καί δή εἰς τά σημεῖα πού ἀναφέρονται εἰς τήν προσπάθειαν τῶν Βαυαρῶν, πού κυβέρνησαν τήν Ἑλλάδα μόλις ἀπελευθερώθη ἀπό τόν Τουρικόν ζυγόν, καί ὡδήγησαν τούς ‘Αρχιερεῖς εἰς ἀπόσχισιν ἀπό τό Ὀρθόδοξον τότε Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, μέ σκοπόν νά τούς καταστήσουν ὄργανα τῆς Κρατικῆς ἐξουσίας, πρός πραγματοποίησιν τῶν ἀθέων καί ἀντορθοδόξων προγραμμάτων των, ἤτοι ὁλοκληρωτικήν «μεταστοιχείωσιν τῶν ἁπάντων». Τότε καί μέσα ἀπό τόν Κλῆρο ἀνεδείχθησαν οἱ πρόδόται ὄργανα τῆς ἀθέου Βαυαροκρατίας, (βλ. Θεόκλητος Φαρμακίδης), ἀλλά καί οἱ ὑπερασπισταί καί πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως (βλ. Κων/νος Οἰκονόμος ὁ ἐξ’ Οἰκονόμων).


Παραθέτομεν καί μίαν σημαντικήν μαρτυρίαν πρός γνῶσιν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι, ἐκήρυττον ὅτι ὅσα ἐλέγομεν περί τοῦ ἀποθανόντος νεοημερολογίτου Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη, περί προσπαθείας ὑπαγωγῆς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἰς τήν ἰδικήν του ἐξουσίαν, καί δή βάσει τῶν χειροθεσιῶν – χειροτονιῶν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, εἶναι «ἀποκυήματα φαντασίας» τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου καί τοῦ Ἐλευθερίου Γκουτζίδη. Καί ἡ μαρτυρία αὐτή τήν ὁποίαν εὕρομεν εἰς περιοδικόν μιᾶς τῶν παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων, εἶναι ὅτι ἀναγνωρίζει ὡς ἰσχυροτάτην τήν χειροτονίαν, ὅσων κέκτηνται ταύτην παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.

«Διά τήν ἱστορίαν ἀναφέρομεν καί τό ἑξῆς: Κατά τόν Ἰούνιον τοῦ 2003, ὀ ὑπεύθυνος τοῦ ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ κ. Χριστοδούλου, ἐκάλεσεν ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἀντιπρόσωπον τῆς Μονῆς Θεογεννήτορος Αὐλῶνος, τήν Μοναχήν Κεχαριτωμένην, ἡ ὁποία ἐκ περιεργείας μᾶλλον καί κατόπιν ἡμετέρας ἀδείας, ἐπεσκέφθη τόν κ. Χριστόδουλον. Ὁ δέ κ. Χριστόδουλος, ἐν μέσω πολλῶν φιλοφρονήσεων διά τήν ἐλαχιστότητά μου, συνωμίλησε ἐπί δίωρον μαζί της ὁμνύων καί κοπτόμενος, ὅτι «ἐγώ τόν Γέροντα Μητροπολίτην σας τόν δέχομαι ἄνευ χειροτονίας, διότι εἶναι ἰσχυροτάτη ἡ χειροτονία του καί ἀναμφισβήτητος ἡ Ἀποστολική Διαδοχή πού φέρει, ὡς χειροτονηθείς ἐκ τῶν Διασποριτῶν Ρώσων, μέ τήν σύμψηφον μάλιστα τοῦ Προκαθημένου των (σημ. τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Βιταλίου), ἀρκεῖ νά προσχωρήση εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος.....». Ὁ Μητροπολίτης Ὁ Αὐλῶνος καί Βοιωτίας Ἄγγελος».  

Παραθέτομεν καί ἄλλην σχετικήν μαρτυρίαν. Ὀρθόδοξη χριστιανή συναντήσασα τόν ἀποθανόντα νεοημερολογίτην Ἀρχιεπίσκοπον Χριστόδουλον, ὀλίγον πρίν μεταβῆ οὗτος εἰς Μαϊάμι, εἶχε μετ’ αὐτοῦ μικράν συζήτησιν: Διά νά δικαιολογήση προφανῶς τό γεγονός ὅτι δέν ἠσπάσθη τήν χεἶρά του, εἶπεν: «... διότι ἀνήκω εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ὀρθοδόξων», καί εἰς τήν ἐρώτησιν τοῦ Χριστοδούλου «Ποῦ ἀνήκεις, εἰς τόν Χρυσόστομον», ἀπήντησεν: «Ὄχι, δέν ἀνήκω εἰς τήν παράταξιν τοῦ Χρυσοστόμου, ἀνήκω εἰς τήν Ὁμολογίαν τοῦ ἁγίου πατρός Ματθαίου, τήν ὁποίαν σήμερα συνεχίζει ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος». Καί ἀμέσως ὁ κ. Χριστόδουλος εἶπεν: «Διαβάζω τά περιοδικά σας καί παρακολουθῶ». Καί πάλιν εἰς τήν εὐχήν διά περιστατικά καί «ὅταν ἐπιστρέψετε περιμένουμε πολλά ἀπό σᾶς», ἀπήντησε «Σᾶς εὐχαριστῶ πάρα πολύ, νά ἔχετε ἀγάπην».

Ὅταν πάλιν ἐπέστρεψεν ἀπό τό Μαϊάμι ἐγράφη εἰς μίαν Ἡμερησίαν Ἐφημερίδα, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος «ἐζήτησε ἀπό τόν Θεό νά τόν βοηθήση νά ὁλοκληρώση τό ἔργον του». Ὅταν ἀνέγνωσα αὐτό τό δημοσίευμα καί ἔχων ὑπ’ ὄψιν ὅτι τουλάχιστον ἀπό τό 1969, ἔθεσε σκοπόν τῆς ζωῆς του τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» τότε εἶπα, «ὁ καημένος δέν πρόφθασε νά λύση τό παλαιοημερολογιτικόν, διότι ὅπως ἐδήλωσεν τό 2001 φέρνουν ἐμπόδια ὁ Κήρυκος καί ὁ Γκουτζίδης».

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού οἱ ἐγκάθετοι του στόν χῶρόν μας, οἱ ὁποῖοι εἰργάζοντο πυρεττωδῶς τά τελευταῖα ἔτη νά συμβάλλουν εἰς τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» βάσει τῶν χειροτονιῶν – χειροθεσιῶν τῶν παλαιοημερολογιτῶν  καί βάσει τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76, ἀφοῦ εἶδον ὅτι δέν γίνεται τίποτα, διότι ὁ Κήρυκος τούς καλεῖ εἰς διάλογον πρός ἑνότητα, καί θά πᾶνε χαμένες ὅλες οἱ «προσπάθειες» των, τότε βιάστηκαν πρίν πεθάνει ὁ Χριστόδουλος, καί ψευδοκαθήρεσαν, ὅπως ὅπως τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα, τόν Μητροπολίτη Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, διά νά δώσουν τό μήνυμα εἰς τόν ἀσθενοῦντα καί πνέοντα τά λοίσθια, (ἦταν τότε πού εἶπε, «πνέω τά λοίσθια», ὅπως ἐγράφη εἰς τάς ἐφημερίδας), καί νά τοῦ εἴπουν: «Μακαριώτατε Χριστόδουλε, τελείωσε πιά, τό ἐμπόδιο τό βγάλαμε ἀπό τήν μέση, τόν Κήρυκο πού ἦταν ἐμπόδιο στήν ἕνωσι τόν καθήρεσεν ἡ Σύνοδός του. Ἔτσι, τό ἔργο σου Μακαριώτατε, ὁ σκοπός τῆς ζωῆς σου, νά λύσης τό παλαιοημερολογιτικόν, ἐλυτρώθη ἀπό ἕνα μεγάλο ἐμπόδιο. Ἐμεῖς τώρα θά τό ὁλοκληρώσωμεν, σοῦ τό ὑποσχόμεθα...».     

Αἱ μαρτυρίαι αὐταί, δίδουν μίαν ἀκόμη ἀπάντησιν καί εἰς τήν δικαιολογημένην ἀπορίαν μας, διατί ὁ ἀπό Πειραιῶς ψευδαρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Νικόλαος, δέν θέλησε ποτέ νά καταδικάση τό βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, ἔστω καί ἄν ἠναγκάσθη νά εἴπη μόλις μετά δεκαετίαν, ὅτι «περιέχει ὄντως βλασφημίας». Καθ’ ἡμᾶς ἐδῶ ἔγκειται ἡ μεγάλη πονηρία τῶν ἐγκαθέτων τοῦ Χριστοδούλου εἰς τόν χῶρόν μας, καί ἀσφαλῶς ἐδῶ ἀποδεικνύεται δι’ ἄλλην μίαν φοράν ἡ προδοσία τοῦ Νικολάου. Τόν ἔπεισαν, οἱ ἐγκάθετοι, νά εἴπη διά πρώτην φοράν τόν Δεκέμβριον τοῦ 2007, ὅτι «τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 περιἐχει ὄντως βλασφημίας»  καί ὅτι «ποτέ δέν ἐδέχθη τό περιεχόμενόν του, δηλαδή τό σκεπτικόν του», (ὅπερ καί αὐτό ψευδές), ἀλλά ... «τήν ἀπόφασιν τήν δέχεται, δέν πρέπει νά τήν καταδικάση, διότι εἶναι ἀπόφασις Δικαστηρίου. Καί διότι χρειάζεται τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, διά τήν «λύσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ». Ὅπως καί τότε πού ἐξεδόθη καί μέχρι σήμερον τό ἐχρειάσθη πολλάκις ὁ κ. Νικόλαος, διά τά δικαστήρια, ἀλλά προπάντων διά νά ἰσχυρίζεται «ἐπικαίρως καί ἀκαίρως», καί πάντως «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ὅτι τόν ἀναγνωρίζει τό Κράτος: Ἔλεγε πολλάκις: «Βλέπετε μέ ἀναγνωρίζει τό Κράτος. Εἶμαι ὁ μόνος ἀπό τούς παλαιοημερολογίτας Ἀρχιερεῖς πού ἐνομιμοποιήθη μέ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα..».

Αὐτό καί ἡμεῖς τό ἠκούσαμεν νά τό λέγη πολλάκις, τότε πού μᾶς ἀπέκρυβε τό περιεχόμενον τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76, ἀλλά εἶναι καί πάμπολλοι οἱ μάρτυρες πού τό ἤκουσαν ἀπό τό στόμα του. Πόσες φορές ἐπίσης θά τό ἔγραψε καί δέν τό γνωρίζομεν!!! Ἀλλά τί λέγω, ἀφοῦ ἐπισήμως τό ἔγραψαν εἰς τόν «Κήρυκα» τότε πού ὑπεύθυνος συντάξεως ἐφέρετο ὁ τότε ἱεροδιάκονος Στέφανος Τσακίρογλου. Ἐν ἔτει 1976 ἔγραψαν εἰς τόν «Κήρυκα», ὅτι τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, εἶναι κόλαφος κατά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΟ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ ΤΟΥ. Ἔπρεπε νά ἔλθουν πάλιν οἱ Φλωρινικοί νά τό ἀποκαλύψουν μέσα ἀπό τά «Πάτρια».

Καί διά νά ὁλοκληρώσωμεν αὐτό τό σχόλιον, θά παραθέσωμεν καί τό λεγόμενον πολλάκις ὑπό τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, νῦν ψευδαρχιεπισκόπου. Εἶναι ἀποκαλυπτικόν καί ἐρμηνεύει πολλά: «Ἐγώ πρέπει νά γίνω Ἀρχιεπίσκοπος, Ἐμένα μέ ἀναγνωρίζει τό Κράτος μέ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα. Ἐγώ ὡμολόγησα ἐνώπιον τοῦ Εἰσαγγελέως τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας πρέπει νά παραιτηθῆ... δέν εἶναι ἱκανός». 

Ἀλλά τί ὡμολόγησε ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου; Ὄχι τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἀλλά τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Ὅτι δηλαδή ἦταν σχισματικός ἀπό τό 1937 καί μέ τήν χειροθεσία τοῦ 1971, κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἤτοι ἐπί σχισματικῶν, ἀπεκατεστάθη. Αὐτή ἦταν ἡ Ὁμολογία του ἐνώπιον τοῦ Ἀνακριτοῦ τήν 28.10.1974, αὐτό λέγει τό Ὑπόμνημά του ἀπό 28.10.1974, ΑΥΤΗ ΗΤΟ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ καί ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ κατά τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς. Καί εἰς αὐτήν τήν προδοσίαν ἔμεινε καί ἐμμένει μἐχρι σήμερον ἀμετανοήτως. Ὁ Θεός νά δώση μετάνοιαν καί εἰς ἐκεῖνον καί εἰς ἡμᾶς, διότι πάντες πταίομεν, πάντες ὑστερούμεθα τῆς μετανοίας, καί νά μᾶς εὐσπλαγχνισθῆ μέ τήν ἀγάπην Του, πρίν ἀπέλθωμεν τοῦ παρόντος ματαίου βίου.