ΤΟ ΠΙΣΤΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ (ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ)

ΤΟ ΠΙΣΤΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ
(ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ)

Πρός
1)       Τόν Σεβτον Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον
2)       Τόν Παν/τον Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον Ταμπουρᾶν, εἰς Λάρισαν
3)       Τόν Αἰδεσιμώτατον Ἰερέα π. Μιχαήλ Ἰωάννου, εἰς Κύπρον

Κοινοποίησις:
Πρός τήν Διεύθυνσιν τοῦ Περιοδικοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὁργάνου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί καί ἀξιότιμοι ἐργάται τῆς «’Ορθοδόξου Πνοῆς», Σεβ/τε Μητροπολίτα κ. Κήρυκε καί ἐλλογιμώτατε κ. Ἐλευθέριε Γκουτζίδη μεθ’ ὅλης τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς. Διά τῆς παρούσης, ἡ ὁποία ἐκφράζει ὅλα τά μέλη τῆς Ἐνορίας τοῦ Ι.Ν. Τιμίου Προδρόμου Λαρίσης, ἀναφερόμενοι εἰς τάς τελευταίας ἐξωεκκλησιαστικάς ἐνεργείας καί «ἀποφάσεις» τῆς περί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον ὁμάδος ἐκπεσόντων Ἀρχιερέων, ὑπογραμμίζομεν, ὅτι τό γεγονός τῆς ψευδοκαθαιρέσεως τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, ὅπως καί τοῦ Ἱερέως π. Μιχαήλ, ὑπό τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου καί τῆς ἀσεβοῦς ὁμάδος του, δέν μᾶς ἐξέπληξεν. Διότι τοιαῦται ἀδιανόητοι ἀψυχολόγητοι, ληστρικαί, σπασμωδικαί καί ἐκκλησιομάχοι «ἀποφάσεις», μόνον ἀπό βλασφήμους καί ἐκκλησιομάχους ψευδεπισκόπους ἠδύναντο νά ἐκδοθοῦν. Οἱ ἀμετανοήτως βλάσφημοι κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, μόνον διωκτικάς κατά τῆς Ἐκκλησίας ἀποφάσεις δύνανται νά λάβουν, ἀφοῦ τοιαύτας ἐντολάς ἔλαβον παρά τῶν Κέντρων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! «Σπεύσατε νά καθαιρέσετε τόν Κήρυκο, πρίν προλάβη νά χειροτονήση καί ἀφήση γνησίαν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ἐκβάλατε ἐκ τοῦ μέσου τό ἐμπόδιον τῆς οἰκουμενιστικῆς μας ἑνώσεως».
Τρία ὁλόκληρα ἔτη παρῆλθον ἀπό τό σχίσμα τοῦ Ἰουνίου 2005, ἀφ’ ὅτου δηλαδή ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος διέκοψεν πνευματικήν κοινωνίαν καί ἀπεκήρυξεν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Ἀνδρέα, τόν Πειραιῶς Νικόλαον, τόν Ἀργολίδος Παχώμιον, τόν Περιστερίου Γαλακτίωνα, τόν Βερροίας Ταράσιον, τόν Διαυλείας Ἀνδρέαν, καί τόν Φιλίππων Χρυσόστομον, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι προηγουμένως ἀπέκοψαν πάντα σύνδεσμον μετά τῆς ἀληθείας. Ὡσαύτως ἐπί σειράν ἐτῶν, κατ’ ἀρχάς ἐν Συνόδῳ καί κατόπιν δι’ ἐπιστολῶν – καταγγελιῶν, ἔθετεν πρός συζήτησιν καί ὁμολογιακήν ἀντιμετώπισιν σοβαρά θέματα Πίστεως καί Ὁμολογίας, τά ὁποῖα προέκυπτον ἀπό τήν ἐμπλοκήν των εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν, ἐπί τῶν ὀποίων ὥφειλον, ἐάν ἦσαν ἀληθεῖς ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί διάκονοι Χριστοῦ, ἐργάται καί ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, νά εἶχον πράξει, κατά τό «διδόναι λόγον παντί τῶν αἰτοῦντι», ὅταν μάλιστα ἐπρόκειτο διά θέματα Πίστεως.
Δυστυχῶς οἱ σύγχρονοι Νικολαϊται, ἐβλασφήμησαν πολλαπλῶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ὁποῖον τούς κατέστησεν Ἐπισκόπους, καθόσον ἐβλασφήμησαν καί ἀπολύτως ἠρνήθησαν τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν σκοπόν κατέλυσαν τήν Κανονικήν τάξιν καί τούς θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας, ἐσυκοφάντησαν, ἐδίωξαν, «ἀφώρισαν», ἔθεσαν «ἀργίας» καί «ἀπεφάσισαν καθαιρέσεις» τῶν ὀρθοφρονούντων καί ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἀγωνιζομένων. Ἡ ἐσχάτη ληστρική ἐνέργειά των, ἦτο αὕτη ἡ δῆθεν «καθαίρεσις», τήν ὁποίαν «ἀπεφάσισαν», κατά τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, καθ’ ὑπόδειξιν πάλιν τῶν ξένων Κέντρων, καί διά τήν, κατά Χριστόδουλον, «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ», ἤτοι τήν ὑπαγωγήν των ὑπ’ αὐτόν. Ἐνῶ ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τούς ἐκάλει εἰς διάλογον διά κοινήν Ὁμολογίαν καί ἐν Χριστῶ ἑνότητα, οὗτοι ἐκώφευσαν καί ἔσπευσαν εἰς ψευδοκαθαίρεσιν. Ἔτσι ἀπήντουν πάντοτε οἱ αἱρετικοί, ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι τούς ἐκάλουν εἰς διάλογον ἐν Συνόδω.
Εἶναι δέ πασιφανές, ὅτι ἔσπευσαν νά διαπράξουν τήν συγκεκριμένην ἀνόητον καί μωράν κενήν πράξιν των, ἀφ’ ἑνός διά νά ἀποκαλυφθοῦν ὁποῖοι εἶναι καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἱκανοποιήσουν, ἐνόσω ἀκόμη ἔζη, τόν κ. Χριστόδουλον, στέλλοντες οὕτω τό μήνυμα, ὅτι τό ἐμπόδιον εἰς τήν οἰκουμενιστικήν ἕνωσιν «ἔφυγεν ἐκ τοῦ μέσου» καί «τώρα πλέον ὁ Κήρυκος δέν εἶναι δυνατόν νά χειροτονήση!...». Ἔτσι ἀπεδείχθησαν δι’ ἄλλην μίαν φοράν ἀνόητοι χριστομάχοι καί ἐκκλησιομάχοι (ὁ πολεμῶν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν εἶναι καί χριστομάχος καί ἐκκλησιομάχος καί θεομάχος), συναγωνιζόμενοι τόν Οἰκουμενισμόν καί τόν Παπισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν καί ὅλην τήν πανσπερμίαν τῶν αἱρέσεων, μή ἐξαιρουμένου καί τοῦ Φλωρινισμοῦ καί τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν. Τοιαῦτα δέ πράττοντες, καθ’ ἡμᾶς καί κατά πάντα ἐχέφρονα Ὀρθόδοξον, προκύπτουν «διάκονοι», «ἐργάται» καί «ὀφθαλμοί» τοῦ Ἀντιχρίστου.
Θά ἀναφερθῶμεν εἰδικώτερον καί λίαν συντόμως εἰς ἐλάχιστα μόνον, σημαντικά ὅμως γεγονότα, τά ὁποῖα συνέβησαν μετά τό σχίσμα τοῦ 1995, τά ὁποῖα ἀπό πολύ ἐνωρίς ἤρχισαν νά ἀποκαλύπτουν τάς δολίας προθέσεις των. Καθοδηγούμενοι, ποδηγετούμενοι καί πιεζόμενοι ἀπό τόν βαρυνόμενον μέ τό κατάφωρα βλάσφημον ὑπ’ ἀριθμ. 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς, τόν αἱρετικόν καί βλάσφημον κ. Νικόλαον, τούς ἐγκαθέτους πράκτορας τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κακοβούλους ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἀδελφούς Τσακίρογλου καί τόν κ. Δημήτριον Κάτσουρα, ΕΚΙΝΗΣΑΝ ἀπό πολύ ἐνωρίς δόλιον διωγμόν κατά Κληρικῶν καί λαϊκῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γνησίων ὀμολογητῶν ἐργατῶν τῆς Ἀληθείας.
Χρησιμοποιήσαντες κατ’ ἀρχάς τήν ἁπλότητα τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου, ὅστις ἰδιαιτέρως ἀπό τό 1995 κατεδυναστεύετο ὑπό τοῦ αἱρετικοῦ καί βλασφήμου Νικολάου, ἐπέτυχον νά «ἐπιβληθῆ» δι’ αὐτοῦ τό ἐπιτίμιον τῆς «Ἀργίας» εἰς τόν ἀγωνιστήν καί ἀπό δεκαετιῶν ἐφημέριόν μας π. Ἀμφιλόχιον Ταμπουρᾶν. Νομίζομεν ὅτι κανείς δέν ἀγνοεῖ τόν δόλιον καί καταχθόνιον ρόλον, τόσον τοῦ ψευδομοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου καί τοῦ Δ. Κάτσουρα, καί προπάντων τοῦ παντοῦ καί πάντοτε «ἀοράτως» εὑρισκομένου καί ἐνεργοῦντος «Ἡγουμένου» Στεφάνου Τσακίρογλου! ... Αὐτοί ἀνέλαβον τἠν «ἱεραποστολήν», διά λογαριασμόν τοῦ Νικολάου, νά θέσουν τήν 8^ην Σεπτεμβρίου 1997 εἰς «ἀργίαν» τόν π. Ἀμφιλόχιον. Βεβαίως δέν χρειάζεται νά ὑπογραμμίσωμεν, διότι εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν, ὅτι πρῶτος ὁ πνευματικός μας πατήρ καί κατόπιν ὅλοι ἡμεῖς καί οἱ ἁπανταχοῦ ὀρθόδοξοι τήν ἀπερρίψαμεν ὡς βαρύτατα ἱερόσυλον πράξιν καί οὐδέποτε τήν ἀνεγνωρίσαμεν, τοὐναντίον τήν κατεδικάσαμεν ὡς ἄδικον, κακόβουλον καί σκόπιμον, ἤτοι διά νά φιμωθῆ καί ἐξουδετερωθῆ μία φωνή Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας, ἑνός ἀνιδιοτελοῦς καί ἐλευθέρου ἐν Χριστῶ Κληρικοῦ.
Εὐτυχῶς, ὅμως, ἐξημέρωσεν δι’ ἡμᾶς καί ἡ «ἀναστάσιμος» ἡμέρα τῆς 29.6.2000, ὅτε ὁ Μητροπολίτης μας κυρός Πανάρετος, ἕως γῆς ταπεινώσας ἑαυτόν καί ἕως τόν οὐρανόν ἀνυψωθείς ὑπό τοῦ Κυρίου, οὐχί μόνον ἀνεκάλεσεν τάς ὑπό τοῦ κ. Νικολάου ἐπιβληθείσας αὐτῶ πλάνας περί τῶν Ἀγίων Εἰκόνων, ἀλλά καί τήν ἄκυρον ἀργίαν τυπικῶς ἦρεν, διά νά μήν τόν βαρύνη, διό καί ὁ ἴδιος εἰς τήν συνέχειαν διωκόμενος ὑπό τῶν ἤδη ἐκπεσόντων συνεπισκόπων του, συναγωνιζόμενος δέ μετά τοῦ Μεσογαίας κ. Κηρύκου τόν καλόν ἀγῶνα, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἐν ἔτει 2004, ἀποδειχθείς Ὁμολογητής καί ὑπέρμαχος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Τοσοῦτος ἦτο ὁ θεῖος ζῆλός του, διά τήν Ἐκκλησίαν, ὥστε ἐκτός τοῦ μεγίστου ἀγῶνος τόν ὁποῖον διεξήγαγεν, καίτοι γέρων καί ἀσθενής, ἐζήτησεν καί συνέπραξεν μετά τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ὥστε διά τοῦ ἀπό 14.3.2002 συμψήφου ὁ πνευματικός μας πατήρ Ἱερομ. Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς, εἶναι ἤδη ὁ «ἐκλελεγμένος καί ἐψηφισμένος» Μητροπολίτης Λαρίσης.
Ἀμέσως μετά τό 1999, ἀπεκαλύφθη πλέον πλήρως καί ὁ διωγμός, ἡ πολεμική καί ἡ προσπάθεια περί πνευματικοῦ ἀφανισμοῦ, καί ἄλλου προσώπου καί ἄλλης ἠχηρᾶς φωνῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας, τοῦ πολυγραφωτάτου θεολόγου Καθηγητοῦ κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη, τοῦ πρώτου εἰς τάς ἐπάλξεις τοῦ Ἰεροῦ Ἀγῶνος! Αὐτόν, τόν Φεβρουάριον τοῦ 2002, ἐγκάθετοι καί προδόται ἐκπεσόντες Ἐπίσκοποι «ἐπετίμησαν» μέ τήν ποινήν τοῦ «ἀφορισμοῦ», διότι δῆθεν ἐκήρυξεν ὡς «ἄναρχον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» καί κατόπιν ὅτι δῆθεν ἡ διατύπωσίς του: «Δέν θά ὁμιλήσω, σήμερα διά τήν πρώτην ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον ᾿Εκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν θείων Προσώπων, τοῦ ῾Ενός Θεοῦ", εἶναι «ἀμάρτυρος» καί ἀποτελεῖ «καινοτομίαν», ὑποστηρίξαντες ἐν τέλει οἱ δόλιοι καί ἀπό πάσης ἀπόψεως ἀστοιχείωτοι ψευδοκατήγοροι, ὅτι «ἡ θεολογική αὐτή διατύπωσις ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικήν καί τριαδολογικήν αἵρεσιν»!.
Ἀλλ’ οὐδένα ἔπεισαν. Διότι, κατ’ ἀρχάς, ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῶ ἀδελφός καί συντοπίτης μας κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, εἰς τήν ὡς ἄνω διατύπωσιν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997, δέν εἶπεν τίποτε τό διαφορετικόν, ἀπ’ ὅ,τι εἶπεν ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἤδη ἀπό τό 1978. Ὅτι δηλαδή ἡ Κοινωνία καί ἡ ἑνότης ἐν τῶ μυστικῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ εἶναι κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τῆς Ἑνότητος καί Κοινωνίας τῆς Ὑπερουσίου Ἀνάρχου καί Προαιωνίου Ἀγίας Τριάδος. Αὐτήν δέ τήν Τριαδικήν Ἑνότητα καί κοινωνίαν ἐχαρακτήρισεν, ὡς «πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον, εἰ θέμις εἰπεῖν, ἐκκλησίαν», περί τῆς ὁποίας, ὡς ἐτόνισεν, τοῦ εἶναι ἀδύνατον νά ὁμιλήση, διό τό θέμα τό ὁποῖον ἐπέλεξεν ἦτο ἡ ἐν χρόνω Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πέραν τούτου, εἰς τήν ὡς ἄνω διατύπωσιν δέν ἐκήρυξεν ἰδικήν του διδασκαλίαν, ἀλλά τήν διδασκαλίαν τῶν ἀγίων Πατέρων Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Μεγάλου Φωτίου καί ἄλλων, ἔχων ἰδιαιτέρως ὑπ’ ὄψιν του τήν προσευχήν τοῦ Κυρίου, «ἵνα ὧσιν ἕν», τό ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί τό «καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν», τό ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τήν ἄναρχον Τρισυπόστατον, «Ἑνικήν» καί «Μοναδικήν» Θεότητα. Ἡ παντελής ἔλλειψις ἐπιχειρημάτων τῶν κατηγόρων Νικολαϊτῶν, νά «ἀποδείξουν» τήν διατύπωσιν, ὡς «καινοτομίαν» καί «αἵρεσιν», ὡς τήν χαρακτηρίζουν, καί ἡ ἄρνησίς των νά τήν διορθώσουν, ὡς τούς ἐζητήθη πολλάκις ὑπό τοῦ κ. Γκουτζίδη καί τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κηρύκου, ἀλλά καί ἡ σατανική ἐμμονή των εἰς αὐτήν τήν ἀναπόδεικτον κατηγορίαν, ἄν καί γνωρίζουν, ὅτι πρόκειται περί ὀρθοδόξου διατυπώσεως, διότι τοῦτο ἔχει πολλάκις καταδειχθῆ, εἶναι μία ἀκόμη ἀπόδειξις πώς ὅ,τι κάμνουν τό κάμνουν συνειδητῶς καί δολίως. Ὁ σκοπός των εἶναι προφανής. Νά, ἀχρηστεύσουν τήν ὁμολογιακήν προσφοράν τοῦ θεολόγου, ὁ ὁποῖος, χάριτι Χριστοῦ, πολλά ἔγραψε καί ἐκήρυξεν περί τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ», ἐξέδωσε δέ καί τά «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», καθώς καί τόν «ΕΛΕΓΧΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΝ», ἤτοι ἀπάντησιν εἰς τήν διατριβήν τοῦ «Δημητριάδος» Χριστοδούλου καί μετέπειτα Προκαθημένου τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας καί ἑκαντοντάδες ἄλλων ἐκκλησιολογικῶν καί ἀντιοικουμενιστικῶν συγγραμμάτων. Ἐνόμισαν, ὅτι οὕτω θά ἀχρήστευον ὅλα αὐτά τά ὁμολογιακά συγγράμματα, καθώς καί τό ὁμολογιακόν μήνυμα τῆς συγκεκριμένης ὁμιλίας (τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997), ἡ ὁποία ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους ἦτο ἀποκαλυπτική καί συντριπτική τῶν ἤδη ἐξυφασμένων σχεδίων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ - Οίκουμενισμοῦ κατά τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς ἑνώσεως των ἐπί τῆ βάσει τῆς δῆθεν κοινῆς Ὁμολογίας καί τῆς κοινῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς..
Ἡμεῖς δέν ἐκπληττόμεθα καθόλου ἐξ’ αὐτῶν, διότι γνωρίζομεν, ὅτι ἤδη ἀπό τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, ὅτε ὁ θεολόγος κ. Ἐλευθέριος ἐματαίωσε τά σχέδια τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Νεοημερολογιτῶν, νά περάσουν τήν «χειροθεσίαν» εἰς τό Σῶμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὠς τήν προέβλεπεν ἡ ὑπό τῆς Ἐξαρχίας ἀποκρυβεῖσα ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἤτοι κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οὗτος ἐγένετο στόχος συκοφαντίας καί πνευματικῆς «δολοφονίας». Οὔτε ἀπό τό γεγονός ὅτι ἠξιώθη «ἀφορισμοῦ» καί τό 1993, ὑπό τοῦ πρώην Ἀττικὴς καί ἤδη ἐκλιπόντος Ματθαίου Μακρῆ, ἐκπληττόμεθα. Διότι καί τότε, προσέκρουσεν καί συνετρίβη ἐπάνω του, ἡ νέα προσπάθεια προσβολῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, διά τῆς προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, μέσω καί πάλιν τῆς «χειροθεσίας», καί δι’ αὐτῆς καί τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἤγειραν τότε οἱ «πέντε». Οὔτε καί ὁ τελευταῖος (Φεβρουάριος 2002) «ἀφορισμός» τῶν Νικολαϊτῶν κατά τοῦ θεολόγου μᾶς ἐξέπληξε, διότι οἱ Νικολαϊται, ὡς συνεχισταί τῆς ἰδίας ἐπιβουλῆς κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀνέλαβον νά ὁλοκληρώσουν τόν ἔργον τῶν «πέντε». Καί ἐπεχείρησαν τοῦτο εἰς πρώτην φάσιν τό 2003, μέ τήν ὑπαναχώρησίν των, ἐκ τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνδον, εἰς τήν χειροθεσίαν των. Ἐφ’ ὅσον, ὅμως, εἶδον ὅτι οὐδέν ἐπέτυχον, τότε, τό ἐπεχείρησαν καί πάλιν μέ τό νέον ἔκτρωμά των, τήν ἐσχάτως κυκλοφορήσασαν, ὑπ’ ἀριθμ. 3280/28.11.2007, Ἐγκύκλιόν των, τήν ὁποίαν ἀφοῦ, ὡς δηλητηριώδη ὄφιν εἰς τάς κοιλίας των, ἐπί τριετίαν τήν ἐκυοφόρησαν, δύο φοράς τήν «ἐγέννησαν», ἤτοι τήν 27^ην Δεκεμβρίου 2006 καί τήν 28^ην Νοεμβρίου 2007 καί τοῦτο σκοπίμως. Μέ αὐτήν, τήν «καταδίκην τῆς χειροθεσίας», εἰς τήν ὁποίαν εἴμεθα βέβαιοι κατέληξαν τῆ ὑποδείξει τῶν ξένων Κέντρων, ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ, ΙΝΑ ΟΥΤΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΥΠΟΣΤΑΤΗΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΩΝΤΑΙ ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΥ ΩΣ ΟΝΤΩΣ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΙ».
Ἀξιότιμοι ἐργάται τῆς «Ο.Π.», σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι τά φαινόμενα αὐτά τῶν ὁμαδικῶν πτώσεων καί ἀποστασιῶν, τά ὁποῖα προφανῶς πρέπει νά ἐκληφθοῦν καί ὡς Προδρομικά τοῦ Ἀντιχρίστου, οὐδόλως μᾶς πτοοῦν, ἀλλά μᾶλλον μᾶς ἐνισχύουν εἰς τόν καλόν ἀγῶνα! Μᾶς λυποῦν μόνον καί μᾶς προκαλοῦν γενικόν καί διαρκές πένθος, ἀλλά μᾶς ἐνθαρρύνει ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος λέγει: «... μή θροεῖσθε, δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος... πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων. Τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καί ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς καί ἔσεσθαι μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου. Καί τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί καί ἀλλήλους παραδώσουσι καί μισήσουσιν ἀλλήλους. Καί ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καί πλανήσουσι πολλούς, καί διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυχήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται....» (Ματθ. ΚΔ΄ 6 – 13 καί Μάρκου ΙΓ΄ καί Λουκᾶ ΚΑ΄).
Ταῦτα ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν προσευχόμεθα καί παρακαλοῦμεν τόν Κύριον νά μᾶς προσθέτη πίστιν διά νά συνεχίσωμεν νά τούς ἀγαπῶμεν καί ὑπέρ αὐτῶν νά προσευχώμεθα νά μετανοήσουν. Δι’ ἡμᾶς τούς ἀμαθεῖς καί μικρούς, ὁ μετά τό 1995 έκσπάσας νέος διωγμός κατά τῶν Ὀρθοδόξων, ἀποτελεῖ μίαν ἀκόμη ἔνδειξιν, ὅτι ὁ ἀγών εἶναι ἀρεστός, οἱ δέ ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων διωγμοί των, φθάνουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὡς εὐάρεστοι θυσίαι τῶν διωκομένων. Αἱ συκοφαντίαι, σκευωρίαι, διωγμοί μέχρις «ἀφορισμῶν», ἁργιῶν» καί μόλις ἐσχάτως καί .... «καθαιρέσεων»!! κατά Ὀρθοδόξου ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, ἀλλά καί Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, εἶναι, δι’ ἡμᾶς «ΘΕΟΘΕΝ ΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ» καί πρέπει νά ἐνθαρρύνουν καί νά αὐξάνουν τήν Πίστιν μας!!!
Καί ἰδού. Συνῆλθον ἐν τῶ πονηρῶ καί μέ Ἀντικανονικόν – ληστρικόν τρόπον, μέ στημένον ψευδές κατηγορητήριον, καί ἐνῶ οἱ ἴδιοι διά τῆς στάσεώς των, ἠθώωσαν τούς «πέντε» καί ἐνεργοποίησαν τήν ἄκυρον ἀπό Ἰουνίου 1995 καθαιρετικήν ἐναντίον των πράξιν, καί ἐνῶ εἶναι ἀπό τό 2005 ἐπισήμως ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΟΙ, ὡς οὐσία ἐκπεπτωκότες, προδόται, βλάσφημοι καί Ἐκκλησιομάχοι, συνῆλθον καί ἀπεφάσισαν «καθαιρέσεις»!!! Αἱ τοιαῦται ὅμως πράξεις τῶν καθηρημένων, βλασφήμων, Ἐκκλησιομάχων ψευδεπισκόπων, οἱ ὁποῖοι τά πάντα ποιοῦν διά νά ὁλοκληρώσουν τήν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΤΩΝ, πιστεύομεν, δέν φθάνουν εἰς τόν Θεόν ὡς τοιαῦται, ἀλλά καί εἰς στεφάνους Ὁμολογίας μετατρέπονται διά τούς διωκομένους Ὀρθοδόξους.
Αὐτά τά γεγονότα προεκάλεσαν εἰς κάθε Ὀρθόδοξον μεγίστην λύπην διά τούς ἰδίους ὡς θύματα τοῦ ἀντιδίκου, ἀλλά προεκάλεσαν καί προκαλοῦν, ὡς ἤδη εἴπομεν, καί μίαν ἐσωτερικήν πληροφόρησιν ὅτι καί δι’ αὐτῶν τῶν ἀντιθέων ἐνεργειῶν των ἐπιμαρτυρεῖται καί βεβαιοῦται ὅτι ὁ Ἀγών, τόν ὁποῖον, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ συνεχίζομεν, ὡς πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι θεάρεστος καί πρέπει νά κλιμακωθῆ. Μέσα καί ἀπό αὐτάς τάς πράξεις των, προκύπτει πόσον ὑπολογίζουν καί πόσον φοβοῦνται τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί τήν ἀδιάκοπον καί γνησίαν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ! Πόσον φοβοῦνται τάς χειροτονίας νέων Ἐπισκόπων! Πόσον φοβοῦνται ὅτι τό πιστόν λεῖμμα ἀνά τήν Ἑλλάδα καί τόν κόσμον (Κύπρον, Ρωσίαν, Αὐστραλίαν, Καναδᾶ, Ρουμανίαν, κ. ἄ.) δέν θά ἐκλείψη, ἀλλ’ οὔτε ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ! Ταῦτα ἐννοεῖται κατ’ ἄνθρωπον λέγομεν διότι τήν Ἐκκλησίαν ΚΥΒΕΡΝΑ καί ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ὁ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Ἄς προσπαθήσωμεν, ὅλοι καί πρῶτοι ἡμεῖς, νά συνειδητοποιήσωμεν, ἔστω καί ὀλίγον, πόσον μέγα Μυστήριον εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἄς ἀφήσωμεν τούς ἐσκοτισμένους καί ἀμετανοήτους νά θεωροῦν ταύτην κατά τά Προτεσταντικά των πρότυπα, κατά τά ὁποῖα, ὑποθέτουν ὅτι «κάποτε ἡ ’Εκκλησία ἦτο διηρημένη καί ἐνδέχεται καί πάλι νά διαιρεθῆ». Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, διά τόν ὀποῖον κατά τήν ταπεινήν μας γνώμην, δέν μποροῦν νά δεχθοῦν τήν μυστικήν κοινωνίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς κατ’ εἰκόνα τῆς Τριαδικῆς Κοινωνίας, ἡ ὁποία τῶ ὄντι δύναται νά χαρακτηρίζεται, «Ἄναρχος, Προαιωνία, Ἄκτιστος, Ἀπερινόητος καί Ἀπερίγραπτος Ἐκκλησία».
Σεβ/τε Μητροπολίτα Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκε, Παν/τε π. Ἀμφιλόχιε καί Αἰδεσιμώτατε π. Μιχαήλ, ἡ χαρά μας ἐκδηλοῦται καί κατόπιν τῆς πληροφορίας μας ὅτι πρῶτοι ἐσεῖς ἐλυπήθητε μέν διά τό δεινόν κατάντημα τῶν κ.κ. Νικολάου, Παχωμίου, Ἀνδρέου καί τῶν λοιπῶν δορυφόρων των, ἀλλά καί πρῶτοι ἐχάρητε διά τόν διωγμόν τοῦ ὁποίου σᾶς ἀξιώνει ὁ Κύριος. Τῆς κατά Θεόν λύπης καί χαρᾶς σας, εἴμεθα κοινωνοί ὡς ταπεινά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ προσευχόμεθα, ὅπως ἀξιώση ὁ Θεός τούς ἐκ τῆς ὁμάδος τοῦ Νικολάου ἀμφιταλαντευομένους, νά ἀποδείξουν, ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι ἐν Χριστῶ καί μποροῦν νά σκέπτωνται καί νά ἐνεργοῦν ὡς πρόσωπα.
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα κ. Κήρυκε, Πανοσιολογιώτατε π. Ἀμφιλόχιε καί Αἰδεσιμολογιώτατε π. Μιχαήλ, ἀλλά καί σεῖς ἐλλογιμώτατε κ. Ἐλευθέριε Γκουτζίδη καί οἱ λοιποί οἱ εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας θέσαντες ἑαυτούς, ὁ Κύριος λέγει «θαρσεῖτε», διότι ὁ Γολγοθᾶς εἶναι μακρύς, ἀλλά καί ἡ Ἀνάστασις μεγαλυτέρα καί βεβαιοτέρα. Ὅθεν ὑπομείνατε καί ἐπιμείνατε καί ζητεῖτε τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, διότι οἱ εἰς τέλος ὑπομείναντες δικαιωθήσονται. Σεῖς καί ὅλοι οἱ πιστοί ἕκαστος ἀπό τῆς θέσεως εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ἔταξεν ὁ Κύριος καί κατά τό δοθέν χάρισμα, ἄς τό καλλιεργήσωμεν καί ἄς μή κρύψωμεν τό τάλαντον, ἀλλ’ ὡς ζῶντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἄς μᾶς δώση τήν δύναμιν ὁ Κύριος νά δώσωμεν ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ τήν μαρτυρίαν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ καί ΕΜΜΟΝΗΣ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τά ὁποῖα ἐπιχειροῦν νά σβήσουν ξένοι χρησιμοποιοῦντες ἀποκλειστικῶς πρώην Ἐπισκόπους μας! Σᾶς παρακαλοῦμεν προσεύχεσθε καί δι’ ἡμᾶς τούς μικρούς...
Κλείνοντες αὐτήν τήν ταπεινήν μας ἀνοικτήν ἐπιστολήν, θέλομεν νά τονίσωμεν ὅτι οἱ «ἀφορισμοί», αἱ «ἀργίαι» καί αἱ «καθαιρέσεις» τῶν ἐν τῆ παρούση ζωῆ ὄντων, ἤτοι τῶν: Νικολάου, Παχωμίου, Ἀνδρέου καί τῶν Ἐπισκόπων ἀνδρεικέλλων των, εἶναι μέν διωκτικαί πράξεις, ἀλλά δέν στρέφονται ἐναντίον σας, ἀλλά πρῶτον κατά τοῦ Χριστοῦ καί κατά τῆς Ἁγίας Μητρός μας Ἐκκλησίας, καί ὡς τοιαῦται ἴστανται πρό τοῦ ὠργισμένου Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος ὡς ἀπαραδέκτους τάς ἐπικαθίζει ἐπί τῶν ἐσκοτισμένων κεφαλῶν των. Ταῦτα ἰσχύουν διά πάντα ἀποφασίζοντα ἀντικανονικῶς, ληστρικῶς καί μέ ψευδές κατηγορητήριον, ἐπιπροσθέτως δέ ὅταν οἱ ἀποφασίζοντες, ὡς ἐν προκειμένῳ οἱ περί τόν Νικόλαον Μεσσιακάρην, εἶναι ἤδη καθηρημένοι, βλάσφημοι, αἱρετικοί καί ἐπρόδωσαν καί ἔχασαν καί τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν καί τήν Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν.
Εὐσεβάστως ἀσπαζόμενοι τήν δεξιάν Σας διατελοῦμεν πιστά ἐν πνεύματι τέκνα καί ἐλάχιστοι ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, ὑπογραφόμεθα: (Ἔπονται αἱ ὑπογραφαί 100 περίπου ἐνοριτῶν τοῦ Ι.Ν. Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Λαρίσης).