ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΠΕΡΙ ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΠΕΡΙ ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά.

Ἐπί τοῦ θέματος τῆς κοινωνίας ἤ μή μετά τῶν σχισματοαιρετικῶν Νικολαϊτῶν καί λοιπῶν Νεοημερολογιτῶν καί ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν ὑπάρχει παχυλή ἄγνοια, ἀκόμη καί εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ζοῦν χριστιανικά καί ὀρθόδοξα, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν μποροῦν ἀκόμη νά ἐννοήσουν πόσον σοβαρόν εἶναι τό θέμα τοῦτο. Ἀς ἴδωμεν τί διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος:
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἐπισημαίνει τόν κίνδυνο νά κολασθοῦν ὅσοι ἀκολουθοῦν Ἐπισκόπους ἤ πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι «κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουν τόν λαόν». Ἰδού τί προτείνει εἰς τούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μείνουν ὀρθόδοξοι: «’Εάν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (πρέπει) αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (ΒΕΠΕΣ 33, 199).
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πρός τόν λαόν τῆς Κων/λεως: «’Ασπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μή κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες... Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμε ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας (τούς παθόντας)» (ΜΑΝΣΙ, 4, 1096).
Ὁ Μέγας Βασίλειος, ἰδού τί ἐπισημαίνει: «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους εἰ καί μετά παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις «Σωτήρ», ‘Αθῆναι, 1972, σελ. 95).
Οἱ ἱεροί Κανόνες τῶν Τοπικῶν καί Οἱκουμενικῶν Συνόδων τά αὐτά ὁρίζουν, ὡς ὁ Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Ἁγίας Συνόδου (341), ὅστις διαγορεύει: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων ... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι ὡς ἄν συγχέοντα τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας». (Πηδάλιον, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993, σελ. 176), τό δέ Συνοδικόν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (783): «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει, τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ, σελ. 230 καί 325).
Ὁ ΙΕ Κανών τῆς ΑΒ Ἁγίας Συνόδου (861), διαγορεύει: «Οἱ γάρ δι’ αἵρεσιν τινά παρα τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν Πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες .... οἱ τοιοῦτοι ... οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρό Συνοδικῆς διαγνώμης, ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζονται, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Κατά τήν ἑρμηνείαν τοῦ ἱεροῦ Νικοδήμου «...Οἱ χωριζόμενοι (ἀπό τῶν αἱρετικῶν), ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν ‘Εκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν» (Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, Ἔκδοσις ‘Αστέρος, σελ. 358).
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ἡγούμενον Θεόφιλον, ὁ ὁποῖος, προφάσει διατηρήσεως τῆς Μονῆς καί διασώσεως τῶν Μοναχῶν δέν ἔκοπτεν τήν μετά τῶν αἱρετικῶν (Εἰκονομάχων) τῆς ἐποχῆς του κοινωνίαν, γράφει: «Ὦ τῆς πωρώσεως! ὦ τῆς θεομαχίας! Χριστός ἤρνητο ... ἐπίσκοποι περιορίζοντο καί ἡγούμενοι ταυτοπαθοῦντες... μοναχοί καί μονάζουσαι, λαϊκοί καί λαϊζουσαι..., οἱ μέν τυπτόμενοι, οἱ δέ φρουρούμενοι΄ ἄλλοι λιμοκτονούμενοι, ἕτεροι ξεόμενοι, ἄλλοι θαλαττευόμενοι ... ἕτεροι θανατούμενοι... καί σύ, ὦ τρισάθλιε, ἐαλωκώς τῆ ψυχοφθόρω κοινωνίᾳ, καί μένων εἰς τό ὀλετήριον, ἐπ΄ ἅν οὕτως, ἀλλ’ οὐ μοναστήριον, λέγεις εὖ ἔχειν... Ποῖον δέ καί διεσώσω ναόν, τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, μιάνας σεαυτόν; Τίνας δέ καί ἀδελφούς ἐφυλάξω, διεφθορότας τῆ ὀλεθρίᾳ σου κοινωνία, κἄν ἐν βρώμασι; σκάνδαλον τοῦ κόσμου, ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή ἀπωλείας, σάρξ ἀλλ’ οὐ πνεῦμα, σκοτήρ, ἀλλ’ οὐ φωστήρ. Ταῦτα αὐτή ἡ ἀλήθεια βοᾶ πρός τούς οὕτως ἀσεβοῦντας΄ οὕς εἰ μή μετανοήσουσιν ἐπιλέγειν οὕτως ἄθεα, οὐ χριστιανούς ἡγητέον» (P.G. 99, 1337 C).
Ὁ ἴδιος Ἅγιος Πατήρ εἰς ἑτέραν περίπτωσιν γράφει: «Καἰ τώρα ἄκουσέ με, τιμιώτατε πάτερ, νά ὁμιλήσω πιό ἐλεύθερα. Δέν τυγχάνει ἐκτός εὐθύνης, τό νά συλληφθῆς ἀπό ἀνθρώπους τοῦ βασιλέως, καί νά παραμείνης παρά ταῦτα ἐλεύθερος....». [1] Ὁ ἴδιος πάλιν λέγει: «Ἐάν ἡ ὁσιότης σου οὐδέν ἔπαθε ἐκ τῶν ἀνωτέρω (τῶν βασάνων δηλαδή εἰς τά ὁποῖα ὑπεβάλοντο οἱ πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, ἀλλά ἐπλανήθης ἀδελφέ. Καί μή μοῦ δικαιολογεῖσαι ὅτι διατηρεῖς ἀσφαλεῖς τάς ἐκκλησίας καί τάς ἁγιογραφίας τῶν ναῶν, ὡς καί τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου. Τά παρόμοια καί ἄλλοι πεπτωκότες φλυαροῦσιν. Τά ἀνωτέρω δέν δύνανται νά διατηρηθοῦν, ἐκτός ἐάν ἐγένετο προδοσία τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας. Διότι σέ παρακαλῶ ποία ἡ ὠφέλεια, ὅταν ἐμεῖς πού λεγόμεθα καί εἴμεθα ναός τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε καταστραφεῖ (διά τῆς μή ὁμολογίας) μέ τό νά περιποιούμεθα ἀψύχους ναούς... Ἀλλοίμονον, ἄλλοι νά ἀποθνήσκουν, ἄλλοι νά ἐξορίζωνται, ἄλλοι νά μαστιγώνωνται, ἄλλοι νά φυλακίζωνται, ἄλλους νά φιλοξενοῦν τά ὅρη, αἱ ἐρημίαι, οἱ βράχοι καί τά σπήλαια, καί ἐμεῖς διαμένοντες στά σπίτια μας νά νομίζωμεν ὅτι θά παραμείνωμεν ἀβλαβεῖς;... Ταῦτα εἶπον ἀπό ἀγάπην πρός σέ καί ὡς ὐπενθύμισιν, ὅτι οἱ τά τοιαῦτα πράττοντες εἶναι ἄξιοι τιμωρίας» (P.G. 99, 1365).
Ὁ ἴδιος ἅγιος (Θεόδωρος ὁ Στουδίτης), γράφει δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A).
Κατά τήν σχετικήν διδασκαλίαν τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διϊστασθαι» (P.G. 160. 105 C). Καί ἀλλαχοῦ: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ, Μάρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι πάντα τά τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α).
Ὁ ἴδιος Ἅγιος (Μάρκος ὁ Εὐγενικός) εἰς Ἐγκύκλιόν του, ὤν ἐξόριστος γράφει: «Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται... οἱ περισσότεροι τῶν ἀδελφῶν θαρροῦντες εἰς τήν ἐξορία μου... ἐκδιώκουν τούς παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες ὅλως αὐτῶν ὡς χριστιανῶν». Καί μάλιστα οὔτε εἰς τήν κηδείαν του ἤθελε νά παρευρεθοῦν. Ὁ ἴδιος προέτρεπεν τούς ὀρθοδόξους νά ἀποφεύγουν τήν κοινωνίαν μετά τῶν αἱρετικῶν, διότι οὕτω διασφαλίζουν τήν κοινωνίαν των μετά τοῦ Θεοῦ: «Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τούτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων».
Οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες, τό 1272, ἀπευθυνόμενοι πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον,ὁ ὁποῖος ἤθελε νά τούς ἐπιβάλη τό μνημόσυνον τοῦ λατινοφρονήσαντος Πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου γράφουν: «Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνἰας τῶν μνημονευσάντων αύτίκα ..., ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (V. LAURENT - J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE LYON (1273-1277), Παρίσι 1976, σ. 399).
Ἀλλά καί ὁ νεώτερος ἅγιος (στάρεστς) τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Ἀνατόλιος τῆς Ὄπτινα (+1927) προφητεύει διά τήν ἐποχήν μας: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις... Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ.... Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους.... Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας Θά μεταχειρίζωνται βίαν... Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς... Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...». (Ὁλόκληρος ἡ μικρή μέν, ἀλλά πολύ μεγάλη σέ νόημα ἐπιστολή τοῦ Στάρετς Ἀνατολίου τῆς Ὄπτινα ἐδημοσιεύθη εἰς τό «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, τεῦχος 7, Ὀκτ. 2005), Τοῦτο ἀκριβῶς ὅπερ συμβαίνει σήμερον εἰς τάς δύο Ἱεράς Μονάς, (Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος καί Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης), αἱ ὁποῖαι εἰς τό παρελθόν ἀπετέλεσαν τά λίκνα τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας, ὅπου τινες «ἐναυάγησαν τέλεον περί τήν πίστιν», ἀφοῦ ἔγιναν ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἄλλοι ὅμως οἱ ὁποῖοι δέν ἐναυάγησαν μέν τέλεον περί τήν πίστιν, «συναπωλέσθησαν» ὅμως μετά τῶν λοιπῶν (τῶν αἱρετικά φρονούντων) «λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας» μετ’ αὐτῶν.
Σήμερον πανταχόθεν προδίδεται καί διώκεται ἡ γνησία ὀρθόδοξος καί ἀκαινοτόμητος πίστις. Ἀκόμη καί ὑπό τῶν Ἀγγέλων τῶν Ἐκκλησιῶν, δηλαδή τῶν πρώην Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἐτάχθησαν νά «ἐπισκοποῦν» καί νά φυλάγουν τίς «Θερμοπῦλες» τῆς Ὀρθοδοξίας, αὐτοί ὄχι μόνον πίπτουν, ἀλλά καί γίνονται καί ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί ἀπηνεῖς διῶκται τῶν Ὀρθοδόξων.
Ἐάν θέλωμεν νά παραμένωμεν μέχρι τέλους γνήσια μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί μέτοχοι τῆς χάριτος καί τῆς ἐν Χριστῶ σωτηρίας, καί νά ἔχωμεν καλήν ἀπολογίαν ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά μήν ἔχωμεν καμμίαν πνευματικήν κοινωνίαν, μετ’ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι προδίδουν, ὁποιοιδήποτε καί ἄν εἶναι «κἄν Ἄγγελοι ἐξ’ οὐρανοῦ», καί οὔτε εἰς τούς Ναούς, οἱ ὁποῖοι κατακρατοῦνται καί «λειτουργοῦνται» ὑπ’ αὐτῶν, δέν πρέπει νά εἰσερχώμεθα διά «ψαλμωδίαν καί προσευχήν». Ἰδού τί ἐπ’ αὐτοῦ διδάσκει καί παροτρύνει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Τό κοινωνεῖν παρά αἱρετικοῦ ἤ προφανοῦς διαβεβλημένου κατά τόν βίον, ἀλλοτριοῖ Θεοῦ, καί προσοικειοῖ τῶ διαβόλω». Ἐπίσης: «Ἐκ παντός ἱερέως ἀδιαβλήτου μεταλαμβάνομεν. Διά τοῦτο δέ ἐκ τοῦ Ἰωσήφ οὐ μεταλαμβάνομεν, ὡς διαβεβλημένου αὐτοῦ δημοσία. Διαβεβλημένοι δ’ ἄν εἶεν πάντως καί οἱ τούτω συλλειτουργοῦντες». Ὁ ἴδιος εἰς τήν ἐρώτησιν: «Περί τῶν κοινωθεισῶν ἐκκλησιῶν ἐκ τῶν ἱερέων τῶν κοινωνησάντων τῆ αἱρέσει καί κατεχομένων ὑπ’ αὐτῶν, εἰ χρή ἐν αὐταῖς εἰσιέναι χάριν εὐχῆς καί ψαλμωδίας», ἀπαντᾶ: «Οὐ χρή τό καθόλου εἰς τάς τοιαύτας ἐκκλησίας εἰσιέναι, κατά τούς εἰρημένους τρόπους ἐπειδή γέγραπται. Ἰδού ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος. Ἅμα γάρ τῶ εἰσαχθῆναι τήν αἵρεσιν, ἀπέπτη ὁ ἔφορος τῶν ἐκεῖσε ἄγγελος, κατά τήν φωνήν τοῦ μεγάλου Βασιλείου. Καί κοινός οἶκος ὁ τοιόσδε χρηματίζει ναός. Καί οὐ μή εἰσέλθω, φησίν, εἰς Ἐκκλησίαν πονηρευομένων. Καί ὁ Ἀπόστολος. Τίς συγκατάθεσις γάρ Θεοῦ μετά εἰδώλων;»
Σήμερον ἀποδεδειγμένοι προδόται τῆς Πίστεως (Ὁμολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς) εἶναι οἱ Νεοημερολογῖται (οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τό καταδεδικασμένον καί ἀναθεματισμένον ὑπό 4 Πανορθοδόξων Συνόδων νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον) καί οἱ μετ’ αὐτῶν διά τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ συμφρονοῦντες καί κοινωνοῦντες, ἐμμέσως ἤ ἀμέσως, ψευδοπαλαιοημερολογῖται σχισματοαιρετικοί Φλωριναῖοι (1937), Ρῶσοι Διασπορῖται - Ἀκακιακοί (1960), Καλλιστικοί (1977-1979), «πέντε» πρώην Μητροπολῖται (1995) καί οἱ τελευταῖοι καί χειρότεροι, ἤτοι οἱ βλάσφημοι καί αἱρετικοί Νικολαῖται (2005).
Φύγωμεν, ὅθεν, ἀδελφοί, ἐξ’ αὐτῶν «ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως», διότι «δαγκώνουν σάν δηλητηριασμένα φίδια» καί σκορποῦν τό δηλητήριον τῆς πλάνης καί τῆς ψευδοδιδασκαλίας, καί διότι «ὅσον ἀπομακρυνώμεθα ἀπ’ αὐτῶν, τόσον ἑνωνόμεθα μέ τόν Θεόν». (Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός) Οὗτοι «προσποιοῦνται» ὅτι «ὁμολογοῦν», ἐνῶ κατ’ ἀλήθειαν, βλασφημοῦν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, κοινωνοῦν μετά αἱρετικῶν, ἀνέχονται, ἤ σιωποῦν, ἤ συγκαλύπτουν, ὅταν κηρύσσεται ἡ οἰκουμενιστική αἵρεσις, ἐν ἑνί λόγω πλανῶνται καί πλανοῦν, κολάζωνται καί κολάζουν.

Πρός Κύριον εὐχέτης
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος

[1] Τοῦτ’ ἀκριβῶς συνέβη τό 1974, ὅτε ὁ πολύς τότε Πειραιῶς κ. Νικόλαος, ὁ ὁποῖος ἐμηνύθη ὑπό τοῦ τότε νεοημερολογίτου «Πειραιῶς» Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη «ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος», ὄχι μόνον δέν ἐδιώχθη, ἀλλά καί ἠθωώθη καί ἀνεγνωρίσθη ὡς «Κανονικός παλαιοημερολογίτης Ἐπίσκοπος», διότι ἀποδεχθείς τήν ἀθώωσίν του κατά τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, διά τό ὁποῖον μέχρι καί ἐσχάτως ἐπανηγύριζε, ἀπεδέχθη καί ὅτι «τό 1937 ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης προεκάλεσε σχίσμα καί ἵδρυσε μίαν δευτέραν ‘Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν», καί ὅτι τοῦτο τό «σχίσμα» του, ὅπως καί ἡ Ἀποστολική του Διαδοχή, «ἐθεραπεύθη» διά τῆς κατά τό 1971 «χειροθεσίας» ὡς ἐπί σχισματικοῦ!, ἤτοι ἠρνήθη καί τήν Ὁμολογίαν του καί ἐβλασφήμησε καί ἠρνήθη καί τήν ‘Αποστολικήν του Διαδοχήν... Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Προδότες πάντοτε ὑπάρχουν παντοῦ, ἀλλά καί εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτοί εἶναι οἱ χειρότεροι.