ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ ΤΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ (1888)

Πολλοί δόλιοι καί ἀμαθεῖς, ἀστήρικτοι καί νεωτερίζοντες φθείρουσιν ἤ παρερμηνεύουσι τάς Θείας Γραφάς.
Ὅρα δέ σύ, ἀγαπητέ, μή πιστεύσης αὐτοῖς, βλέπε, μή ἀπατηθῆς, μή ἐκκλίνης εἰς τά δεξιά, μηδέ εἰς τά ἀριστερά, ἀλλ’ ὁδῶ βασιλικῆ βάδιζε, ἥτις ἐστίν ἡ Ἀποστολική Ἐκκλησία καί οἱ θεῖοι ἡμῶν Πατέρες.
Τούτους μίμησαι, τούτων μή χωρίζου, τούτων τήν μνήμην ἔχε ἐν τῆ καρδία σου καί ἐν νῶ ἡμέρας καί νυκτός, καί οὐ πλανηθῆς.
Ὅταν ἴδης πολλούς ἀσυνετοῦντας, μή ξενίζου. Δεῖ ταῦτα γενέσθαι.
Ὅταν ἴδης πολλούς ψευδοπροφήτας, ψευδοχρίστους, πλανολόγους, ὑπομνήσθητι τοῦ Δεσπότου λέγοντος, ὅτι ἐγερθήσονται ψευδοπροφῆται καί ψευδόχριστοι, ὥστε, εἰ δυνατόν πλανῆσαι καί τούς ἐκλεκτούς.
Ἀλλ’ οὐαί τοῖς γράφουσι πονηρίαν. Ὅταν ἴδης τούς εὐλαβεῖς καί πιστούς καί τούς ὄντως σοφούς προπηλακιζομένους καί ἐξουθενουμένους, τούς δέ ἐναγεῖς καί ἀλαζόνας, τούς ψευδοδιδασκάλους καί σοφιστάς προτιμωμένους καί προχειζομένους, ὑπομνήσθητι τοῦ Ἀποστόλου λέγοντος, ὅτι πονηροί ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι.
Καί ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονται τινές τῆς πίστεως προσέχοντες πνεύμασι πλάνης ... καί, ὅτι ἔσται καιρός, ὅτε τῆς ὑγειαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλά κατά τάς ἰδίας αὐτῶν ἐπιθυμίας ἐπισωρεύσουσιν ἑαυτοῖς διδασκάλους, κνηθόμενοι τήν ἀκοήν.
Καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται.
Ἀλλά οὐκ ἔγνωσαν, οὐδέ συνῆκαν, ἐν σκότει διαπορεύονται. «Ἐπειδή οἱ κακῶς δογματίσαντες θανάτου μείζονα τιμωρίαν τοῖς ἀπερισκέπτως πιστεύσασιν ἔτεκον, ἔστω τοῖς βεβλημένοις ἄριστον φάρμακον ἡ μετάγνωσις»(Ἰσιδ. τόμ. ΟΗ, 965.)...
Ἀντεχώμεθα λοιπόν ... τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, καί φεύγωμεν ὡς ἀπό πυρός τήν διαστροφήν τῆς ἀληθείας....
Χριστιανός, ἐάν τάς συνθήκας παραβῆ καί τάς ἐπαγγελίας κατασείση καί τόν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου ἀθετής, καί τά τῶν ἐθνικῶν πράττη, οὐδέν ὄφελος τό καλεῖσθαι αὐτόν Χριστιανόν.
Καί μή θαυμάσης, ἐάν καί ποιμένες τινές λύκοι γίνονται.
Πρός γάρ ἐπισκόπους καί πρεσβυτέρους διαλεγόμενος ὁ Ἀπόστολος ἔλεγεν, ὅτι ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα.
Ὥστε μηδείς πλανάτω ὑμᾶς, ἔχων ἔξωθεν σχῆμα ἀγγελικόν, ἔσωθεν δέ διαβολικόν...
«Τοῖς γάρ παραποιεῖν καί παρερμηνεύειν τολμῶσι κίνδυνος ἐπήρτηται μέγιστος εἰς αὐτήν τήν ψυχήν βλέπων» (Ἰσιδ. ΟΗ, 965).
Ὅσοι ἔρχονται πρός ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσί λύκοι ἅρπαγες οἵτινες ἔχουσι μόρφωσιν εὐσεβείας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι.
«Οὐχ ἡ δύναμις μόνον τοῦ κηρύγματος, ἀλλά καί ὁ βίος τῶν κηρυττόντων συμβαίνων τῶ κηρύγματι, τούς ἀνθρώπους ἐπηγάγετο¨ (Ἰσιδ. ΟΗ, 981).

(Βλ. «Κλείς Πατρολογίας..., Ἀθῆναι 1879, Προλεγόμενα, σελ. λη΄ κ. ἑξ.)

Υ.Γ. Τό ἀνωτέρω κείμενον εὗρον κατάλληλον πρός δημοσίευσιν, καί τό παρέθεσα εἰς τήν παροῦσαν Ἐνημέρωσιν καί παρακαλῶ τούς ἀναγνώστας νά τό μελετήσουν, διότι αὐτό τό φαινόμενον τῆς παραποιήσεως καί τῆς παρερμηνείας καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων, τό ὁποῖον εἶναι ὁ «μέγιστος κίνδυνος διά τήν ψυχήν», δέν τό συναντᾶμε μόνον εἰς τούς γνωστούς αἱρετικούς καί διαστρεβλωτάς τῶν Γραφῶν Ἰεχωβάδες, Πεντηκοστιανούς, Εὐαγγελικούς, Παπικούς καί ἄλλους αἱρετικούς, ἀλλά δυστυχῶς σέ πολύ ἐπικίνδυνο βαθμό καί εἰς τούς συγχρόνους αἱρετικούς καί βλασφήμους, (Νεοημερολογίτας Οἰκουμενιστάς, Φλωρινικούς, Γρηγοριανούς καί Νικολαϊτας), καί αὐτό ὀφείλεται εἰς τήν ἀμάθειαν, εἰς τόν φανατισμόν, εἰς τόν «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλον», εἰς τήν δολιότητα, εἰς τήν πονηρίαν, εἰς τήν σκοπιμότητα, εἰς τά ὑλικά συμφέροντα καί γενικῶς εἰς τά πάθη τά ὁποῖα κυριεύουν τήν καρδιά καί σκοτίζουν τό λογικόν. Ἀφορμή διά νά τό δημοσιεύσω ἐδόθη ἀπό κάποιες συζητήσεις πού εἴχαμε ἐσχάτως μέ ἀνθρώπους τῶν πέντε καί τοῦ Νικολάου, οἱ ὁποῖοι πράγματι κάμνουν τό φῶς σκότος καί τό σκότος φῶς. Ἀλλ’ ἐπί τῶν συζητήσεων αὐτῶν θά ἐπανέλθωμεν.