ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη,

(Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176)

Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΑΡΙΘΜ. 223 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2008

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΛΑΙΟΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ,
ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΝ

Παλαιότερα εἰς τό ἐποικοδομητικόν φυλλάδιον «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ», ἐδημοσιεύαμε καί θέματα Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί Ἐκκλησιολογίας, τῶν ὁποίων ἡ θέσις εἶναι στήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙ ΕΠΙ ΘΕΜΑΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ». Εἰς τό τεῦχος 350, τό ὁποῖον ἐκυκλοφόρησε τόν Ἰούνιον τοῦ 1998, ἐδημοσιεύσαμεν, ὑπό τόν τίτλον «Ποῖοι ἐδημιούργησαν τό σχίσμα τοῦ 1924», τήν μέ ἀριθμ. Πρωτ. 44 καί ἡμερομηνία 17-6-1998, ἐπιστολήν μας, ὡς συμβολήν εἰς τήν ἐξαγγελθεῖσαν ὑπό τῆς Ἐφημερίδος "῎Ερευναν" ἐπί τοῦ "παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος". Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐδημοσιεύθη εἰς τήν "᾿Ακρόπολιν" τήν 19 ᾿Ιουνίου 1998.
Τήν δημοσιεύομεν καί εἰς τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ», διότι μᾶς τό ἐζήτησαν κάποιοι πού ἠγανάκτησαν, ὅταν ἤκουσαν ἀπό τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅτι τό πρόβλημα εἶναι εἰς τούς παλαιοημερολογῖτες καί ὄχι εἰς τούς νεοημερολογίτας.
Παραθέτομεν τήν ἐπιστολήν:
Πρός τήν ἐφημερίδα "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ"
Λεωφ. ᾿Ιωνίας 166, 111 44  ᾿Αθῆναι
Κύριε Διευθυντά
᾿Από τήν "᾿Ακρόπολιν τῆς Κυριακῆς" 14-6-1998 ἐξηγγέλθη ἔρευνα ἀναφερομένη εἰς τόν "Φάκελλον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος". Προφανῶς ἡ ἔρευνα αὐτή θά διεξαχθῇ κατά τρόπον ἀμφίδρομον, ὑπό τήν μορφήν, δηλαδή, τοῦ διαλόγου, ἤτοι θά δημοσιεύωνται καί θέσεις, αἱ ὁποῖαι, ἐνδεχομένως, θά εἶναι ἀντίθετοι πρός ἐκείνας τῆς ἐφημερίδος σας καί δή καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σας συντάκτου κ. Διον. Μακρῆ. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω φιλοξενήσατε παρακαλῶ τά ἀκόλουθα:
1. Τό σχίσμα τοῦ 1924 δέν ἔγινε ἀπό τούς λεγομένους "παλαιοημερολογίτας", ἀλλά ἀπό μερίδα ᾿Επισκόπων, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν ἀριστίνδην Σύνοδον ἐκ πέντε μελῶν (ἐπί συνόλου περίπου 40 τότε ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος), ἡ ὁποία διά ψήφων τριῶν ἔναντι δύο καί δι᾿ ἀναθέσεως εἰς τόν ἕνα, ἤτοι εἰς τόν τότε ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, δηλαδή κατά τρόπον καταφώρως πραξικοπηματικόν (40-5-3-1), εἰσήγαγε εἰς τήν ῾Ελλάδα τό παπικόν Γρηγοριανόν ῾Ημερολόγιον ὑπό τό ψευδώνυμον "διωρθωμένον ᾿Ιουλιανόν". ῾Η ἐνέργεια αὐτή ὑπῆρξεν ὄχι μόνον πραξικοπηματική, ἀλλά καί ἀντορθόδοξος, λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι ἡ παπική ἑορτολογική καινοτομία ἔχει καταδικασθῇ, μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, συνελθουσῶν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593. Τοῦτο (ἡ οἰκουμενιστική ἑορτολογική καινοτομία) ἐγένετο πρός τόν ὡμολογημένον σκοπόν τῆς οἰκουμενιστικῆς "παγχριστιανικῆς ἑνώσεως", δηλαδή τῆς ἑνώσεως τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἤτοι τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ τάς ἄλλας "χριστιανικάς ἐκκλησίας" καί "ὁμολογίας", δηλαδή μέ τάς αἱρέσεις, ὡς εἶναι ὁ παπισμός, ὀ  προτεσταντισμός κλπ. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Φαναρίου τοῦ ἔτους 1920, ἡ ὁποία εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ-οἰκουμενισμοῦ, ἔνθα ρητῶς ἀναφέρεται, ὅτι ἡ "οἰκουμενιστική "ἕνωσις" θά ἐπιτευχθῆ: "α) Διά τῆς παραδοχῆς ἐνιαίου ῾Ημερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν". Κατά συνέπειαν ἡ ἐνέργεια αὐτή τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου πρός τόν ὡς ἄνω σκοπόν ἦτο ὄχι μόνον σχισματική, ἀλλά καί αἱρετική, ἤτοι σχισματοαιρετική. ᾿Ιδού, λοιπόν, ποῖοι ἔκαμαν τό σχίσμα τοῦ 1924.
Σημειωτέον, ὅτι  εἰς τήν ὡς ἄνω πραξικοπηματικήν ἀντιεκκλησιαστικήν ἐνέργειαν ἐστοίχησαν, εἴτε ἀπό δειλίαν, εἴτε ἀπό κακοδοξίαν, εἴτε δι  ἄλλους λόγους καί οἱ λοιποί τότε Μητροπολῖται τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Βραδύτερον, κατά τό ἔτος 1935, τρεῖς Μητροπολῖται ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος  καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, μεταμεληθέντες, ἐπέστρεψαν εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καί συνεκρότησαν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἐχειροτόνησαν καί ἄλλους ᾿Αρχιερεῖς καί οὕτω διετηρήθη ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος,  μέχρι τῆς σήμερον. ᾿Ενωρίτερον, καί δή καί ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς, εἲχε σημειωθῆ μεγάλη ἀντίδρασις ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τόσον τῶν Κληρικῶν, ὅσον καί τῶν λαϊκῶν.  ᾿Ιδιαιτέρως ἐξῆλθον Κληρικοί ἐκ τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, οἱ ὁποῖοι ἡνώθησαν μετ᾿ ἄλλων Κληρικῶν καί λαϊκῶν εἰς ὅλην τήν Χώραν, ἐστηλίτευσαν τήν κακοδοξίαν καί ἀπετέλεσαν τό "λεῖμμα" τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν Πατρίδα μας.
Καθ᾿ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τούς τρεῖς, ὡς ἄνω, Μητροπολίτας, οὗτοι δέν "ἀπεσκίρτησαν", ὡς γράφεται εἰς τό ὠς ἄνω δημοσίευμα, ἀλλά ἐπανῆλθον εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τό 1935,  ἀνεξαρτήτως δέ τῶν μετέπειτα ἐνεργειῶν των,  δέν ἔπραξαν τοῦτο λόγῳ "ὑπέρμετρων φιλοδοξιῶν γιά ἐξουσία", ὡς γράφεται εἰς τό αὐτό δημοσίευμα, ἀλλά, καί ἄν ἤθελεν ὑποτεθῇ, ὅτι ἐκ φιλοδοξίας ἐνήργησαν οὗτοι, ἰσχύει καί ἐν προκειμένῳ τό τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου: "εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθείᾳ, Χριστός καταγγέλλεται (κηρύσσεται) καί ἐν τούτῳ χαίρω, ἀλλά καί χαρήσομαι" (Φιλιπ. 1,18).
2. ῾Ο ὅρος "γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί" χρησιμοποιεῖται χάριν ἀντιδιαστολῆς πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνόθευσαν τήν γνησιότητα τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου πίστεως, διά τῆς καταδεδικασμένης ἑορτολογικῆς καινοτομίας, χάριν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παραβαίνοντες οὕτως, οὐ μόνον τάς παραδόσεις, ἀλλά καί τά δόγματα τῆς ᾿Εκκλησίας.
᾿Εν κατακλεῖδι, δέν ὑπάρχει "παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα". ῾Υπάρχει νεοημερολογιτικόν ζήτημα. ῾Ο μόνος δέ τρόπος λύσεως τοῦ ζητήματος τούτου εἶναι νά ἀποκηρύξῃ ἡ νεοημερολογιτική θρησκευτική Κοινότης τήν καταδεδικασμένην "μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος" ἑορτολογικήν καινοτομίαν καί τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐκηρύχθη τό 1920 διά τῆς διαβοήτου ᾿Εγκυκλίου τοῦ ἔτους ἐκείνου, ἐφηρμόσθη ἐν ἔτει 1924 καί ἐξελίσσεται ἔκτοτε μέ τά ἑπόμενα οἰκουμενιστικά βήματα, πρωτοστατούντων, ἐν ἀλληλοπλόκῳ σειρᾷ, τῶν μετά τό 1920 Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως (ἀπό τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, ᾿Αθηναγόρου Σπύρου, Δημητρίου Παπαδοπούλου καί μέχρι τοῦ σημερινοῦ Βαρθολομαίου ᾿Αρχοντώνη) τοῦ ἐσβεσμένου, ἀπό τότε καί μέχρι σήμερον, Φαναρίου.
Μόνον ἐάν προηγηθοῦν πάντα ταῦτα, θά καταστῆ δυνατός ὁ "ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ" διάλογος μεταξύ τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι παραμένουν εἰς τά δόγματα καί τάς παραδόσεις τῆς ᾿Εκκλησίας, καί ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τά ἠθέτησαν καί τά παρεβίασαν, ἐν προκειμένῳ τῶν πρωτεργατῶν τοῦ οἰκουμενιστικοῦ νεοημερολογιτισμοῦ καί τῶν ὁμοφρόνων καί συνεχιστῶν των.
᾿Επί τῶν ὡς ἄνω θεμάτων ὑπάρχει πλουσιωτάτη βιβλιογραφία, τήν ὁποίαν ἔχομεν εἰς τήν διάθεσιν τόσον ὑμῶν, ὅσον καί παντός ἄλλου  ἐνδιαφερομένου.
 Μετά τιμῆς
+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2008