ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΕΡΙ ΕΝΌΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ, ΕΛΛΑΔΟΣ, ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, ΚΕΝΥΑΣ, ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑΣ

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πρός τούς ἁπανταχοῦ Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, περί τῆς ἐν τῆ κοινῆ Ὁμολογία καί τῆ γνησία καί ἀδιακόπω Ἀποστολικῆ Διαδοχῆ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί ἑνότητος τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, Ἑλλάδος, Ρουμανίας, Κένυας, Κύπρου καί Ρωσίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ τῶ Ἀναστάντι Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτω θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Θεωροῦμεν χρέος μας νά σᾶς ἐνημερώσωμεν ἐπί ἑνός ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος πανορθοδόξου σημασίας, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας, καί τό ὁποῖον ἐνέπλησεν ἡμᾶς ἀναστασίμου χαρᾶς καί εὐφροσύνης. Εἶναι ἡ ἐν τῆ κοινῆ Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία ἑνότης καί τό ἐπισφραγίσαν αὐτήν τήν ἑνότητα συλλείτουργον εἰς Ρουμανίαν, τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἑλλάδος, Ρουμανίας, Κύπρου, Κένυας καί Ρωσίας καί ἐν συνεχεία ἡ ἀπόφασις ἡμῶν νά προχωρήσωμεν εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων με πρώτην τήν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου Κένυας Ματθαίου, ἡ ὁποία ἤδη ἐγένετο ἐν Κύπρω τήν 27ην Ἀπριλίου 2008. Προβαίνομεν εἰς τήν ἔκδοσιν τοῦ παρόντος Διαγγέλματος διά νά σᾶς ἐνημερώσωμεν σχετικῶς καί ἐπί τῆς κοινῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας βάσει τῆς ὁποίας ἐπραγματοποιήθη ἡ ἕνωσίς μας καί ἐπί τῆς ὁποίας εἴμεθα ἀποφασισμένοι νά πορευθῶμεν καί εἰς τό μέλλον.
Ἰδού αὕτη:

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΥΠΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΑΣΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, ΚΥΠΡΟΥ, ΚΕΝΥΑΣ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑΣ.

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ
καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ

Ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐκπροσωπῶν καί τήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν Ρωσίας, καί ὁ Ἱερεύς Μιχαήλ Ἰωάννου, τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐκπροσωπῶν καί τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κένυας Ἀφρικῆς, μετά τήν ἐν τῆ κοινῆ Ὁμολογία – Ἐκκλησιολογία καί τήν Κανονικήν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων ἅτινα προέκυψαν, ὅσον ἀφορᾶ τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ἀπό τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος Λέου ἑλκόντων τάς χειροτονίας Ἐπισκόπων τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, Νήφωνος, Κλήμεντος, Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, καί εἰς ἐφαρμοφήν τῆς ἀπό 9.2.2008 «Ἀποφάνσεως» τῆς Διευρυμένης Συνόδου καί τῆς ἀπό 1.4.2008 Ἀποφάσεως τῆς Μητροπολιτικῆς ἐν Ἑλλάδι Συνόδου, ἐτελέσαμεν ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ τήν 18.4.2008 (Ζωοδόχου Πηγῆς) μετά τοῦ Ἐπισκόπου Γεροντίου, τήν 19.4.2008 (Σάββατον Διακαινησίμου) μετά τοῦ Ἐπισκόπου Κασσιανοῦ καί τήν 21.4.2008 (Κυριακή τοῦ Θωμᾶ) πάλιν μετά τοῦ Ἐπισκόπου Γεροντίου. Κατά τάς ἐν λόγω Ἀρχιερατικάς Συλλειτουργίας, εἰς τάς ὁποίας συμμετέσχον πλήν τῶν Ἀρχιερέων Κηρύκου, Κασσιανοῦ καί Γεροντίου καί δεκαπεντάς Ἱερέων καί τάς παρηκολούθησε μετ’ εὐλαβείας πλῆθος πιστῶν (Μοναχῶν καί λαϊκῶν) τῆς ἐν Ρουμανία γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν ὁμοφώνου γνώμης καί συμφωνίας διεκηρύξαμεν τήν κοινήν ἡμῶν Ὁμολογίαν – Ἐκκλησιολογίαν καί τήν ἀδιάκοπον καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὡς κάτωθι:
α) Ἀσπαζόμεθα, δεχόμεθα καί ὁμολογοῦμεν πάνθ’ ὅσα οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες ἐν Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς Συνόδοις μᾶς παρέδωκαν νά φυλάττωμεν, «μηδέν προσθέτοντες καί μηδέν ἀφαιροῦντες», διότι ὁ «δεχόμενος νεωτερισμόν ἤ καινοτομίαν ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα», κατά τήν ἀπόφανσιν τῆς ἐν ἔτει 1848 Πανορθοδόξου ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης Συνόδου. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐν Ἁγίω Πνεύματι συνδιασκεψάμενοι μᾶς παρέδωκαν «ὅ καί παρέλαβον» παρά τοῦ Χριστοῦ, διό καί ἡμεῖς χρεωστικῶς ὀφείλομεν νά φυλάττωμεν αὐτήν τήν ἱεράν Παρακαταθήκην, διότι μέλλομεν «δοῦναι λόγον» ἐν ἡμέρα κρίσεως, ἐάν ἀκεραίαν διεφυλάξαμεν ταύτην. Ἐπικαλούμεθα ἐνταῦθα καί ἐπαναλαμβάνομεν καί τάς Ὀμολογίας τοῦ Ἁγίου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ Ἐπισκόπου Ἐφέσου, ἐπί τῶν ὁποίων ἐβάδισαν καί οἱ μετέπειτα Πατέρες ἡμῶν καί οἱ σύγχρονοι ὁμολογηταί τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς καί τό λαϊκόν πλήρωμα, τόσον ἐν Ἑλλάδι καὶ Κύπρῳ, ὅσον καί ἐν Ρουμανία καὶ Ρωσία. Ἐπ’ αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας ἐβάδισαν καὶ οἱ ἐν Ἑλλάδι καί Ρουμανία μακαριστοί Ἐπίσκοποι, Βρεσθένης Ματθαίος Α΄ καί Βίκτωρ Λέου καί οἱ ὑπ’ αὐτῶν χειροτονηθέντες Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς ὡς καί τό μετ’ αὐτῶν τόν Σταυρόν τῆς Ὁμολογίας καί τῶν διωγμῶν βαστάσαντες μέχρι τέλους Μοναχοί καί λαϊκοί. Τούτων ταῖς ἴχνεσιν καί τῆ διδασκαλία ἐπακολουθοῦντες καί ἡμεῖς καί τήν Ὀμολογίαν αὐτῶν διακηρύσσοντες ἐν παντί, ἀναφωνοῦμεν τό ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ αὐτῶν. Ἐπ’ αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας ἐρείδεται καί ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου (Μάϊος 2004) καί τῆς περί αὐτόν Μητροπολιτικῆς Συνόδου (Σεπτέμβριος 2006) τάς ὁποίας ἀποδεχόμεθα καί συνομολογοῦμεν.
β) Τό 1924 ἡ εἰσαγωγή τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593 δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ἐπιβληθέντος ὡς πρώτου βήματος τῆς εἰσόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς. Αἱ οὕτω κατά τό 1924 κ.ἑ. προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» εἶναι σχισματοαιρετικαί καί δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν λειτουργῶν της τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά διδασκαλίαν τῶν Πατέρων δέν ἐπενεργεῖ ἐπί τῶν σχισματικῶν. Οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τό 1924, παρέμεινον πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, διό συνέχισαν καί συνεχίζουν νά εἶναι, Κλῆρος καί Λαός, τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν. Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἐκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τό 1937. Τά σχίσματα ταῦτα ἔχουν Δογματικήν - Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» σχίσματος τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου. Παρόμοιον σχίσμα ἐκκλησιολογικῆς φύσεως διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τῆς ὁμάδος τῶν παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ρουμανίας, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον τήν διαδοχήν τῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν παρά τοῦ νεοημερολογίτου Γαλακτίωνος. Ἡ ὁμάς αὐτή υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὁπαδοί του συμπορεύονται. Αὐτάς τάς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις αἱ τοπικαί Ἐκκλησίαι Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Ἀφρικῆς, μετά βδελυγμίας κατεδίκασαν καί ἀπεστράφησαν. Ἀλλά καί τά ἐπακολουθήσαντα νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005 εἰς τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρον, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ ἐκεῖνο τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν συνέχεια καί προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου. Ὑφ’ ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν των ὑπαναχώρησιν ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, εἰς χειροθεσίαν. Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία καί ἔτσι θά «ἔλυε τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
γ) Ἀναγνωρίζομεν τάς ἐν Ἑλλάδι γενομένας χειροτονίας τοῦ 1935, 1948 καί 1995 (ἀναφέρομεν μόνον αὐτάς τάς χρονολογίας, διότι ἀποτελοῦν σταθμούς εἰς τήν πορείαν τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), ὡς δογματικῶς πλήρεις καί τελείας, Ὀρθοδόξους καί Κανονικάς καί μή ἐπιδεομένας καμμιᾶς «χειροθεσίας» ἤ «συγχωρητικῆς εὐχῆς». Ἡ κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1971 ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἀποτέλεσμα ληστρικῶν ἐπιθέσεων κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τῆς ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, οὐδέποτε ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὔτε καί ἐφηρμόσθη, πρῶτον διότι ἀπεκρύβη ὑπό τῆς Ἐξαρχίας, (ἀπεκαλύφθη ἐκ τῶν ὑστέρων, ὑπό τῶν Φλωρινικῶν) καί δεύτερον διότι οὐδέποτε ἐδηλώθη ὡς χειροθεσία, ἀλλά καί κατά τήν δήλωσιν τῆς Ἐξαρχίας καί κατόπιν καί τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἦτο μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, διά νά ἀρθῆ πᾶσα πρόφασις τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο νά ἑνωθοῦν μετά τῆς Ἐκκλησίας, διά τό «ὑφ’ ἑνός». Ἡ δηλωθεῖσα ἐκ τῶν ὑστέρων «χειροθεσία» ἐπί τῶν Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, οὐδέν προσέθεσε καί οὐδέν ἀφήρεσε, καί μηδέποτε ἐγένετο δεκτή. Ἡ συγχωρητική εὐχή, ὁ ὁποία ἐδηλώθη ὑπό τῆς Ἐξαρχίας κατ’ ἀρχάς καί ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τήν δογματικήν ἀκεραιότητα καί πληρότητα τοῦ μυστηρίου τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας. Οἱ ἐκ τῶν ὑστέρων κυρίως ἀπό τό 2003 μεταποιήσαντες «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» αὐτήν τήν συγχωρητικήν αὐτήν εὐχήν εἰς «χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν», ἡ ὁποία κατ’ αὐτούς δεκτή καί ἐν Ἑλλάδι, ἔδωσαν ὑπόστασιν εἰς τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν «χειροθεσίαν», διά τῆς «καταδίκης» αὐτῆ. Ταύτην τήν βλασφημίαν διέπραξαν οἱ περί τόν Νικόλαον, διά τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 3280/28.11.2007 τελευταίας Ἐγκυκλίου αὐτῶν διά τῆς ὁποίας ἐβλασφήμησαν πρωτίστως κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν οὕτω ἠρνήθησαν, πιστοποιήσαντες οὕτω τήν πτῶσίν των. (Βλέπετε καί τελευταίαν «Ἄμεσον Ἀπάντησιν). Ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν πλήρεις καί τελείας τάς χειροτονίας τοῦ 1935, 1948 καί 1995, τούς δέ ἐναντίον φρονοῦντας καί τά βλάσφημα ἀπαλλακτικά βουλεύματα (54/76 Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς καί 46/91 Πλημμελειοδικῶν Δράμας) καλύπτοντας, καί τήν βλάσφημον ταύτην ‘Εγκύκλιον ἀποδεχομένους, τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν.
δ) Ἡμεῖς ὡς γνήσιοι τῆς Ἐκκλησίας ποιμένες ὡσαύτως καταδικάζομεν, καί τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν, καί τόν ἐν γένει Νεοημερολογιτικόν καί Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, καί τάς ὑπ’ αὐτοῦ ἀπ’ ἀρχῆς δημιουργηθείσας σχισματοαιρέσεις καί βλασφημίας, αἱ ὁποῖαι ἐπί ματαίῳ μέν πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, πλήν ὅμως ὡδήγησαν καί ὁδηγοῦν εἰς τόν κρημνόν τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας πολλάς ἁπλοϊκάς ψυχάς. Εἰδικώτερον, καταδικάζομεν τήν Παναιρετικήν Ἐγκύκλιον τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατᾶ τό 1920, καί τάς ἐξ αὐτῆς προκυψάσας σχισματοαιρέσεις, ἐν Κωνσταντινουπόλει (ὑπό τοῦ καινοτόμου Μελετίου Μεταξάκη 1923), ἐν Ἑλλάδι (ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου 1924), ἐν Ρουμανία (ὑπό τοῦ Μύρωνος Κρίστεα 1924), ἐν Κύπρῳ (ὑπό τοῦ Κυρίλλου Γ΄ 1928), ἐν Ρωσία (ὑπό τοῦ αἱρεσιάχου Σεργίου Σταγκορώντσκυ 1927) σχισματοαιρέσεις, καθώς καί τά μετέπειτα ἐν Ἑλλάδι προκύψαντα σχίσματα, (τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη 1937, τοῦ πρ. Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου 1944, τοῦ πρ. Κορινθίας Καλλίστου Μακρῆ καὶ κατόπιν Κυπριανοῦ Κουτσούμπα 1977-79, τοῦ πρ. Μεσσηνίας Γρηγορίου Ρούσση 1995, τοῦ πρ. Πειραιῶς Νικολάου Μεσιακάρη 2005, καθώς καί τό ἐν Ρουμανίᾳ σχίσμα (ὑπό τοῦ Γαλακτίωνος Κορδούν καὶ κατόπιν Βλασίου Μωγαρζάν). Τάς ἐν λόγω σχισματοαιρέσεις καί σχίσματα ἐδημιούργησαν τὰ σκοτεινά καί ἀντίχριστα κέντρα τοῦ Παποοικουμενισμοῦ καί τῆς Ἑβραιομασωνίας, τά ὁποῖα ἐπί 88 ἔτη πολεμοῦν τῆν Ἐκκλησίαν. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀποδεικνύει καί ἡ ἐπισφραγιθσεῖσα διά τῆς κοινῆς Ὁμολογίας καί ἑνότητος ἡμῶν ἐν τῆ ἁγία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία, καί αἱ Ὁμολογιακαί διεκκλησιαστικαί Συνάξεις εἰς τήν Ρουμανίαν, «πολεμουμένη ΝΙΚΑ, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, κλυδωνίζεται, ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται, δέχεται τραύματα ἀλλ’ οὐ καταπίπτει». Τό ἐσφαγμένον ἀρνίον τῆς Ἀποκαλύψεως ἐξῆλθε καί πάλιν νικῶν καί ἵνα νικήση» (Ἀποκ. 17,14) . Καί «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ Πίστις (Ὁμολογία) ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 5,4).
ε) ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ, ὅτι, ὁ Ὁμολογητής καί πολλά παθών ὑπό τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἔθνους του καί τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως του Ἐπίσκοπος Βίκτωρ Λέου, ἀναλαβών ὑπό τό ὠμοφόριόν του τό ἐν Ρουμανία μαρτυρικόν καί διωκόμενον ἀπό τούς καινοτόμους ποίμνιον, ἦτο κατά πάντα Ὀρθόδοξος, τῆς ὁμολογίας του διαπιστωθείσης πολλαπλῶς καί μαρτυρουμένης καί ἐγγράφως ὑπό τῶν ἐν Ρουμανία Ὀρθοδόξων, καί δή ἐκείνων οἱ ὁποῖοι, πρίν τούς ἀναλάβη ὑπό τό ὠμοφόριόν του, διεβεβαιώθησαν ὑπ’ αὐτοῦ, ὡς δηλώνουν οἱ συνομιλήσαντες τότε μετ’ αὐτοῦ, Ἐπίσκοπος Κασσιανός, Ἱερεύς π. Νικόλαος καί ἄλλοι, περί τῆς καλῆς του Ὁμολογίας καί τῆς Κανονικῆς του Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ὡς δέ μᾶς ἐδηλώθη ὑπάρχουν ἐπιστολαί τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος πρός τόν μεγάλον ἀγωνιστήν τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας ἐν Ρουμανία Ἱερομόναχον π. Μηνᾶ, ἀπό τάς ὁποίας ἀποδεικνύεται ἄνευ ἀμφιβολιῶν ἡ καλή Ὁμολογία τοῦ Ἐπισκόπου Βϊκτωρος καί ἡ ὑπ’ αὐτοῦ δηλωθεῖσα Ὀρθόδοξος Ὁμολογία τῶν χειροτονησάντων αὐτόν τριῶν Ἀρχιερέων, ἡ ἐκκλησιαστική δράσις τῶν ὁποίων παραμένει ἄγνωστος ἐν πολλοῖς καί χρήζει ἔτι περισσοτέρας ἐρεύνης. Ἐν προκειμένω, θεωροῦμεν σημαντικήν τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἐπισκόπου Κασσιανοῦ, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ, ὅταν ἀνελάμβανε τήν ποιμαντορίαν τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου τῆς Ρουμανίας εἶχεν ὁμολογήσει τά ἑξῆς: «Ἐάν διεπίστωνα ὅτι δέν ἦσαν Ὀρθόδοξοι οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι μέ ἐχειροτόνησαν, δέν θά ἐδεχόμουν χειροτονίαν παρ’ αὐτῶν». Ἡ καλή Ὁμολογία τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος, ἐπιβεβαιοῦται καί ἀπό ἑτέραν βεβαίαν μαρτυρίαν, ἡ ὁποία ἔχει καταχωρηθεῖ καί εἰς νεωστί ἐκδοθέν βιβλίον, καθ’ ἥν, ὁ ἴδιος (ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ) δέν παρέμεινεν εἰς τήν Σύνοδον τῆς ὁμάδος τοῦ Γαλακτίωνος – Γλυκερίου, διότι οἱ τῆς ὁμάδος αὐτῆς δέν ὡμολόγουν τήν καλήν Ὁμολογίαν, εἶχον δέ τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν ἀπό τόν νεοημερολογίτην Ἐπίσκοπον Γαλακτίωνα, ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν καί καθηρέθη διά Κανονικῆς φύσεως παραπτώματα, καί οὐχί διά λόγους Πίστεως... Πέραν αὐτῶν κατά ἑτέραν μαρτυρίαν τοῦ Ἱερέως Νικολάου, ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ ἐδήλωσεν ὅτι «ἐάν ἐδεχόμουν νά χειροτονηθῶ ἀπό νεοημερολογίτας ἤ κοινωνοῦντας μετά νεοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, τότε διατί νά μήν ἐχειροτονούμην ἀπό τόν κατά σάρκα πατέρα μου, τόν Ἐπίσκοπον Χούσων Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος πολλάκις μοῦ τό ἐπρότεινε. Δέν ἐδεχόμην, διότι ἄν καί ἐβοήθει μυστικῶς τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους, ὅμως παρέμενε ἀκόμη εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν».
στ) ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ ἐπίσης ὅτι κανέν ἀπολύτως πρόβλημα ὑφίσταται καί ὅσον ἀφορᾶ τάς ὑπό τοῦ Βίκτωρος Λέου, ἤτοι ὑφ’ ἑνός, χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Νήφωνος καί κατόπιν μετ’ αὑτοῦ τοῦ Κλήμεντος, Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, καθόσον αὗται ἐγένοντο ἐν ἀπολύτω ἀνάγκη καί ἐν καιρῶ διωγμοῦ καί μή ὑπάρχοντος ἑτέρου ἐν Ρουμανίᾳ Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως, ὁ ὁποῖος νά εἶχε Κανονικήν τήν Ἀποστολικήν του Διαδοχήν, ἡ δέ ὁμάς τῶν Ἐπισκόπων τοῦ Γλυκερίου, ἡ ὁποία ἔλαβε χειροτονίαν ἀπό τόν Ἐπίσκοπον Γαλακτίωνα, καθαιρεθέντα διά Κανονικῆς φύσεως λόγους, καί οὐχί Πϊστεως, δέν ἐγένετο δεκτή εἰς σύμπραξιν διά χειροτονίας ἐν τῆ γνησία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας. Πέραν τούτου εἶναι ἀποδεκτόν ὑπό πάντων ὅτι εἶς κάμνει τήν χειροτονίαν, τῶν λοιπῶν, ἐάν ὑπάρχουν, παρισταμένων, ὄχι διά νά προσθέσουν χάριν εἰς τόν χειροτονούμενον, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, ἀλλά διά τήν «βεβαιοτέραν μαρτυρίαν» (Ἀποστολικαί Διαταγαί καί διηνεκής πράξις τῆς Ἐκκλησίας).
ζ) Ἐθεωρήθη ὑφ’ ἁπάντων ὀρθή καί ἐγένετο ἀποδεκτή καί ὑπό τῶν Ρουμάνων Ἐπισκόπων ἡ ἀπόφανσις τῆς διευρυμένης Συνόδου τῆς 9.2.2008 καθ’ ἥν ἀπορρίπτεται ἡ περίπτωσις χειροθεσίας ἤ συγχωρητικῆς εὐχῆς ἐπί τῶν χειροτονηθέντων ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος καί ἄν ἀκόμη ἀποδειχθῆ ὅτι οἱ χειροτονήσαντες τόν Ἐπίσκοπον Βίκτωρα ἀπεδεικνύοντο οὐχί ὀρθόδοξοι. Ἐγένετο ἐπίσης δεκτή καί ἡ ἀπό 1.4.2008 ἀπόφασις τῆς ἐν Ἑλλάδι Μητροπολιτικῆς Συνόδου τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καὶ Κένυας, καθ’ ἥν, ἐπί τῇ βάσει τῆς μαρτυρουμένης τότε καλῆς Ὁμολογίας τῶν Ἐπισκόπων Σεραφείμ, Στεφάνου καί Φιλίππου, καί τοῦ παρ’ αὐτῶν χειροτονηθέντος Βίκτωρος, ἀλλά καί ἐπί τῇ βάσει τῆς ἐν γένει καλῆς Ὁμολογίας τοῦ πληρώματος Κλήρου καί λαοῦ τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗΣΑΝ, ΕΠΕΚΥΡΩΘΗΣΑΝ, καί ΕΠΕΣΦΡΑΓΙΣΘΗΣΑΝ διά Συνοδικῆς Πράξεως, τόσον ἡ ἐν Γερμανίᾳ κατά τό 1949 χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος Λέου ὑπό τῶν Σεραφείμ, Στεφάνου καὶ Φιλίππου, ὅσον καὶ ἡ κατᾶ τό 1967 ἐν Ρουμανίᾳ ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος τελεσθεῖσα χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Νήφωνος καὶ τῶν ἐν συνεχεία μέχρι σήμερον Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ὡς χειροτονίαι ΚΑΝΟΝΙΚΑΙ τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τά δέ μυστήρια ἐγένοντο ἀποδεκτά ὡς ἔχοντα τήν πληρότητα καί ἐγκυρότητα τῆς θείας Χάριτος.
η) Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν, ὡς ἀπό τάς πρώτας συναντήσεις μας, διεπιστώσαμεν, διεφύλαξαν «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως» οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔν τε τῆ Ρουμανία καί ἐν Ἑλλάδι καί Κύπρω, καί ἐπ’ αὐτῆς, ὡς ἐπί στερεοῦ θεμελίου ἰστάμενοι καί ἡμεῖς, διησφαλίσαμεν τήν ἑνότητα ἡμῶν καί τῶν περί ἡμᾶς ποιμνίων, ἐν τῆ μιᾶ, ἁγία, Καθολικῆ καί Ἀποστολικῆ μητρί ἡμῶν Ἐκκλησία. Αὐτή εἶναι τό ἀραγές θεμέλιον τῆς Πίστεως μας, καί αὐτή μᾶς διεφύλαξεν ἀκεραίους καί ἀβλαβεῖς καί ἀτρώτους ἀπό τάς ἐπιθέσεις τῶν καινοτόμων καί αἱρετικῶν τῆς συγχρόνου οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας. Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ὑποσχόμεθα νά διαφυλάξωμεν καί νά τήν διακηρύξωμεν εἰς πάντα τά ἔθνη ἐν τῆ κοινῆ ἡμῶν πορεία. Αὕτη ἡ καλή Ὁμολογία τῆς Πίστεως, ὡς «ἑπομένη τοῖς ἁγίοις Πατράσι» καί σύμφωνος οὖσα μέ τήν Ὀμολογίαν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ἀσφαλεστέρα βεβαίωσις ὅτι εἴμεθα γνήσια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί μέτοχοι τῆς σωστικῆς θείας Χάριτος. Κατά τόν ἅγιον Μάξιμον τόν Ὁμολογητήν «Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ... ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο» (P.G. 90, 132), κατά δέ τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, «ὅστις τῆς ὁμολογήσεως ταύτης ἔχεται τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστίν γνήσιος υἱός τε καί μέτοχος», τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστο, ἥτις ἐστίν καί «ἐν τρισίν προσώποις ὁριζομένη» κατᾶ τούς Ἁγίους Πατέρας.
θ) Ἐν τέλει ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ὡς ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει, ἡ ἐν τῇ κοινῇ Ὁμολογίᾳ - Ἐκκλησιολογίᾳ καὶ τῇ ἀδιακόπῳ γνησία Ἀποστολικῇ Διαδοχῇ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπιτευχθεῖσα καί διά τῶν ἱερῶν συλλειτούργων ἐπισφραγισθεῖσα ΕΝΟΤΗΣ τῶν τοπικῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Κένυας Ἀφρικῆς, μᾶς ὡδήγησεν εἰς τήν πλήρη καί ἐπίσημον ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ἥν εὐαγγελιζόμενοι διά τοῦ παρόντος, προσφωνοῦμεν ἅπαντας τούς ἐγγύς καί τούς μακράν μέ τόν Ἀναστάσιμον χαιρετισμόν: «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Αὕτη ἐστίν ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καί Ὁμολογία ἡμῶν, Πατέρες καί Ἀδελφοί, ἥν διετυπώσαμεν ἐν Ρουμανία, τήν ὁποίαν ἐνέκριναν καί ἀπεδέχθησαν μετά τό κοινόν συλλείτουργον ἐν Ρουμανία, διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὁ Ἐπίσκοπος Μπακάου Μολδαβίας Κασσιανός καί ὁ Ἐπίσκοπος Βράντσεα Μολδαβίας Γερόντιος, διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Ἑλλάδος καί τήν Ἐκκλησίαν Κατακοβῶν Ρωσίας, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, διά δέ τήν Αὐτοκέφαλον Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν τῆς Κένυα Ἀφρικῆς ὁ Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου, ἀπεδέχθησαν δέ ταύτην καί οἱ Κληρικοί καί τό πιστόν πλήρωμα τῆς ἐν Κύπρω Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας ἐν κοινῆ Συνάξει αὐτῶν. Ἐπ’ αὐτῆς ὡς ἐπί ἀσφαλοῦς θεμελίου θά οἰκοδομήσωμεν περαιτέρω τήν κοινήν ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν πορείαν, «ἀφορῶντες πάντοτε εἰς τόν τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν καί τελειωτήν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν».
Εἴθε ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νά μᾶς διακρατᾶ δι’ αὐτῆς (τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας ἐπί τε τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί ἐπί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς) ἑνωμένους ἐν τῶ ἑνί Σώματί Του, τῆ Μιᾶ, Ἁγία, Καθολικῆ καί Ἀποστολικῆ Ἐκκλησία, ἵνα ἐφαρμόζηται καί εἰς ἡμᾶς, ὡς εἰς τούς μαθητάς του, τό Ἀρχιερατικόν αἴτημα τοῦ Χριστοῦ, «ἵνα ὦσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν», πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Διατελοῦμεν ἐλάχιστοι πρός τόν ἀναστάντα Κύριον εὐχέται.

Τό παρόν Διάγγελμα ἀνεγνώσθη, ἐνεκρίθη
καί ὑπεγράφη ἐν Λεμεσῶ Κύπρου τῆ 30 Ἀπριλίου 2008

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».

+Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος
+Ο Ἐπίσκοπος Βράντσεα Γερόντιος (ἐκπροσωπῶν
καί τόν Μητροπολίτην Μολδαβίας Κασσιανόν)
+ Ο Ἐπίσκοπος Κένυας Ματθαῖος

Καί οἱ λοιποί Κληρικοί τῆς γνησίας
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας παρόντες.