Ἀπό τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ καταδεδικασμένου ὑπό 4 Πανορθοδόξων Συνόδων νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου μέχρι καί σήμερον, ὁ μεγαλύτερος καί δολιότερος πολέμιος τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἦτο καί παραμένει ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, γνήσιον τέκνον τοῦ εὐρυτέρου Νεοημερολογιτικοῦ καί Παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ὅπως καί ὁ νεοημερολογιτικός παγχριστιανικός καί πανθρησκειακός τοιοῦτος, οὐσιαστικά ἔχει ἀφετηρίαν τήν παναιρετικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920. Ἀπό τό 1924 (ὅτε ἐφηρμόσθη ὡς πρῶτον βῆμα τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας) καί μέχρι τό 1935 (ὅτε ἐπέστρεψαν ἐκ τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ τρεῖς Ἀρχιερεῖς), δέν ἐπέτυχε πολλά εἰς τόν χῶρον τῶν ἀγωνιζομένων Ὀρθοδόξων.
Τούς Ὀρθοδόξους τότε τούς ἥνωνε ἡ κοινή Ὁμολογία, καί τό γνήσιον καί ὀρθόδοξον ἀγωνιστικόν των φρόνημα, μέ τά ὁποῖα ἀπέκρουαν ἐπιτυχῶς τάς δολιότητας τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἀπό τό 1937, ὅμως καί μέχρι σήμερον, μέ τήν εἰσχώρησιν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν γνωστῶν καί ἀγνώστων πρακτόρων τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τήν δημιουργίαν ψευδοπαλαιοημερολογιτικῶν σχισματικῶν καί αἱρετικῶν καταστάσεων, αἱ ὁποῖαι δίκην προτεσταντικῶν παραφυάδων λυμαίνονται τό «μικρόν ποίμνιον», ὁ Παλαιοημερολογιτισμός Οἱκουμενισμός «ἔθυσε καί ἀπώλεσε», ἤτοι ὡδήγησε πολλούς εἰς τήν ἀποστασίαν καί τήν ἀπώλειαν. Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά νά προφυλάττη τά τέκνα Της, ἐλάμβανε πάντοτε τά ἀπαραίτητα ποιμαντικά μέτρα, ἕν τῶν ὁποίων ἦτο καί ἡ Συνοδική καταδίκη τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποίαν ἔλαβε διά τῆς ἱστορικῆς πλέον Πράξεως - Ἀποφάσεως Της ὑπ’ ἀριθμ. 6/13-7-1983.
Ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς (τῆς Πράξεως) ἐλήφθησαν εἰς τήν συνέχειαν καί ἄλλαι σχετικαί καταδικαστικαί ἀποφάσεις, ἐκ τῶν ὁποίων σημειώνομεν ὡς πολύ σημαντικήν, τήν τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου τοῦ 2006. Ὑπογραμμίζομεν ὅτι καί ἡ κοινή Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία διεκηρύχθη εἰς Ρουμανίαν κατά τό συλλείτουργον ὑπό τῶν ἀντιπροσώπων τῆς ἐν Ἑλλάδι, Ρουμανία, Ρωσία, Κύπρω, Κένυα Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου τοῦ 2008, ἦτο κατ’ οὐσίαν μία ἐπανάληψις ἐκείνης τῆς καταδίκης εἰς τήν ὁποίαν προέβη ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν ἔτει 1983. Πρόκειται περί ἀποφάσεως πανορθοδόξου κύρους καί σημεσίας.





῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Ακαινοτομήτου ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος ἐν τῇ συνεδρίᾳ Αὐτῆς τῆς 13-7-83 ἐπελήφθη τοῦ θέματος τοῦ λεγομένου "παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ" καί


α) ῞Οτι ὁ λεγόμενος "παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός" διδάσκει διδασκαλίαν αὐτόχρημα αἱρετικήν, ἤτοι, ὅτι ἅπασαι αἱ ἀκολουθοῦσαι τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ὁμάδες ἤ παρατάξεις συναποτελοῦσι καί ἀνήκουσι εἰς τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν καί ὅτι ἐπιβάλλεται ἕνωσις αὐτῶν νοουμένη καί οἰκουμενιστικήν ἀντίληψιν καί οὐχί κατά τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ᾿Εκκλησιολογίαν.
β) ῞Οτι ὁ "παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός" εἶναι καρπός καί συνέπεια τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, τῆς παναιρέσεως τοῦ αἰῶνός μας, ὅστις ἐπιχειρεῖ διά τῶν κατατμήσεων καί διαιρέσεων καί τῆς ἐκκλησιολογικῆς συγχύσεως νά παραχαράξῃ τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν καί νά εἰσαγάγῃ καί εἰς τήν ᾿Ακαινοτόμητον ᾿Εκκλησίαν τήν αἰρετικήν ταύτην διδασκαλίαν, ἵνα οὕτω πλήξῃ Αὐτήν.
γ) ῞Οτι ὁ αἰών, τόν ὁποῖον διανύομεν, εἶναι αἰών γενικῆς ἀποστασίας καί ἐκκλησιολογικῆς συγχύσεως, τήν ὁποίαν ἐδημιούργησεν ὁ ἀντίχριστος Οἱκουμενισμός, ἡ δέ κρισιμότης τῶν καιρῶν, ἀπαιτεῖ ἰδιαιτέρως συνεχῆ βίωσιν καί καθαράν ῾Ομολογίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως καί διδασκαλίας τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
δ) ῞Οτι "τό τῆς ἐκλογῆς σκεῦος", ὁ θεῖος Παῦλος πᾶσιν ἡμῖν ἐντέλλεται: "Προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ὧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος", προαγορεύων, ὅτι "λῦκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου καί ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν" ἀναστήσονται ἐν μέσῳ τῆς τοῦ Θεοῦ ᾿Εκκλησίας, παρακελευόμενος γρηγορεῖν ἡμᾶς.
ε) ῞Οτι ἠγέρθησαν τινές λαλοῦντες διεστραμμένα, οἵτινες ἐπί ἀθετήσει τῆς ῾Ομολογίας καί ᾿Εκκλησιολογίας τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας καί ἐπί καταφρονήσει τῶν θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων καί ἐν γένει τῆς ῾Αγίας καί ῾Ιερᾶς Παραδόσεως κηρύττουσι γυμνῇ τῇ κεφαλῇ "παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν", ἐπί ταραχῇ τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως.

ὁ "παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός" κατελέγχεται ὑπό τοῦ συντάγματος τῶν θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων καί εἶναι ξένον τι καί πολέμιον πρός τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.


μετά τῶν ἁγἰων καί Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν "ἀσπασίως τούς θείους καί ῾Ιερούς Κανόνας ἐνστερνιζόμενοι"


Α' Καταδικάζομεν καί κατακρίνομεν τόν λεγόμενον "παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν", ὡς ξένον καί ἀλλότριον τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας καί ᾿Εκκλησιολογίας τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας.
Β'.  ᾿Εν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ ὁμολογοῦμεν καί διακηρύσσομεν, ὅτι ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, ἡ οὕτως ἀποκληθεῖσα πρός διάκρισιν "ἀκαινοτόμητος", .η "᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ." εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Μίας, ῾Αγίας, Καθολικῆς καάι ᾿Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἐξ  ἧς ἀπεσχίσθησαν, ἀφ᾿ ἑνός μέν ἡ Καινοτόμος Νεοημερολογιτική ᾿Εκκλησία, διά τῆς εἰσαγωγῆς τῆς καταδεδικασμένης Παπικῆς Καινοτομίας, ἥτις εἰσήχθη ὡς Οἰκουμενισμός τό 1924, ἀφ᾿ ἑτέρου τά διάφορα παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, ἅτινα ἐδημιουργήθησαν διά τῆς παραχαράξεως ὑπ᾿ αὐτῶν τῆς ῾Ομολογίας-᾿Εκκλησιολογίας τῆς ἀκαινοτομήτου ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας.
Γ᾿. Αὕτη ἡ ᾿Ορθόδοξος ῾Ομολογία-᾿Εκκλησιολογία διετυπώθη καί διεκηρύχθη ἀπό τοῦ 1924, διεκηρύχθη δέ καί Συνοδικῶς τό ἱστορικόν ἔτος 1935. Ταύτην καί ἡμεῖς διαφυλάσσομεν, κηρύσσομεν καί ὁμολογοῦμεν. "Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν", τούς δέ ἀλλοτρίως φρονοῦντας, ἀλλοτρίους τῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας κηρύσσομεν.
Δ'.  ῾Ομοφώνως ἀποδοκιμάζομεν καί αἵρομεν ἐκφράσεις ἤ διατυπώσεις, αἱ ὁποῖαι ἀσχέτως ὑπό ποίας συνθήκας, ἤ ὑπό ποίων ἐγράφησαν, εἶναι ἀπαράδεκτοι ἐξ  ὀρθοδόξου ἀπόψεως καί ξέναι πρός τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ᾿Εκκλησιολογίαν, καί ὁρίζομεν, ὅπως τοῦ λοιποῦ, ἅτε παρεισφρύσασαι, εἴτε ἐξ  ἀπροσεξίας, εἴτε διά τήν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν, θωροῦνται μή γεγραμμέναι.



Παραθέτομεν καί ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Διακήρυξιν τῆς κοινῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας» τῆς Παρασκευῆς τῆς Διακαινησίμου τοῦ 2008 εἰς Ρουμανίαν. 


.... α) Ἀσπαζόμεθα, δεχόμεθα καί ὁμολογοῦμεν πάνθ’ ὅσα οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες ἐν Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς Συνόδοις μᾶς παρέδωκαν νά φυλάττωμεν, «μηδέν προσθέτοντες καί μηδέν ἀφαιροῦντες», διότι ὁ «δεχόμενος νεωτερισμόν ἤ καινοτομίαν ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα», κατά τήν ἀπόφανσιν τῆς ἐν ἔτει 1848 Πανορθοδόξου ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης Συνόδου. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐν Ἁγίω Πνεύματι συνδιασκεψάμενοι μᾶς παρέδωκαν «ὅ καί παρέλαβον» παρά τοῦ Χριστοῦ, διό καί ἡμεῖς χρεωστικῶς ὀφείλομεν νά φυλάττωμεν αὐτήν τήν ἱεράν Παρακαταθήκην, διότι μέλλομεν «δοῦναι λόγον» ἐν ἡμέρα κρίσεως, ἐάν ἀκεραίαν διεφυλάξαμεν ταύτην. Ἐπικαλούμεθα ἐνταῦθα καί ἐπαναλαμβάνομεν καί τάς Ὀμολογίας τοῦ Ἁγίου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ Ἐπισκόπου Ἐφέσου, ἐπί τῶν ὁποίων ἐβάδισαν καί οἱ μετέπειτα Πατέρες ἡμῶν καί οἱ σύγχρονοι ὁμολογηταί τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς καί τό λαϊκόν πλήρωμα, τόσον ἐν Ἑλλάδι καὶ Κύπρῳ, ὅσον καί ἐν Ρουμανία καὶ Ρωσία. Ἐπ’ αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας ἐβάδισαν καὶ οἱ ἐν Ἑλλάδι καί Ρουμανία μακαριστοί Ἐπίσκοποι, Βρεσθένης Ματθαίος Α΄ καί Βίκτωρ Λέου καί οἱ ὑπ’ αὐτῶν χειροτονηθέντες Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς ὡς καί τό μετ’ αὐτῶν τόν Σταυρόν τῆς Ὁμολογίας καί τῶν διωγμῶν βαστάσαντες μέχρι τέλους Μοναχοί καί λαϊκοί. Τούτων ταῖς ἴχνεσιν καί τῆ διδασκαλία ἐπακολουθοῦντες καί ἡμεῖς καί τήν Ὀμολογίαν αὐτῶν διακηρύσσοντες ἐν παντί, ἀναφωνοῦμεν τό ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ αὐτῶν. Ἐπ’ αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας ἐρείδεται καί ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου (Μάϊος 2004) καί τῆς περί αὐτόν Μητροπολιτικῆς Συνόδου (Σεπτέμβριος 2006) τάς ὁποίας ἀποδεχόμεθα καί συνομολογοῦμεν.
β) Τό 1924 ἡ εἰσαγωγή τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593 δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ἐπιβληθέντος ὡς πρώτου βήματος τῆς εἰσόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς. Αἱ οὕτω κατά τό 1924 κ.ἑ. προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» εἶναι σχισματοαιρετικαί καί δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν λειτουργῶν της τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά διδασκαλίαν τῶν Πατέρων δέν ἐπενεργεῖ ἐπί τῶν σχισματικῶν. Οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τό 1924, παρέμεινον πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, διό συνέχισαν καί συνεχίζουν νά εἶναι, Κλῆρος καί Λαός, τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἐκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τό 1937. Τά σχίσματα ταῦτα ἔχουν Δογματικήν - Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» σχίσματος τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου. Παρόμοιον σχίσμα ἐκκλησιολογικῆς φύσεως διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τῆς ὁμάδος τῶν παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ρουμανίας, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον τήν διαδοχήν τῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν παρά τοῦ νεοημερολογίτου Γαλακτίωνος. Ἡ ὁμάς αὐτή υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὁπαδοί του συμπορεύονται. Αὐτάς τάς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις αἱ τοπικαί Ἐκκλησίαι Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Ἀφρικῆς, μετά βδελυγμίας κατεδίκασαν καί ἀπεστράφησαν. Ἀλλά καί τά ἐπακολουθήσαντα νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005 εἰς τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρον, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ ἐκεῖνο τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν συνέχεια καί προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
Ὑφ’ ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν των ὑπαναχώρησιν ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, εἰς χειροθεσίαν. Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία καί ἔτσι θά «ἔλυε τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
γ) Ἀναγνωρίζομεν τάς ἐν Ἑλλάδι γενομένας χειροτονίας τοῦ 1935, 1948 καί 1995 (ἀναφέρομεν μόνον αὐτάς τάς χρονολογίας, διότι ἀποτελοῦν σταθμούς εἰς τήν πορείαν τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), ὡς δογματικῶς πλήρεις καί τελείας, Ὀρθοδόξους καί Κανονικάς καί μή ἐπιδεομένας καμμιᾶς «χειροθεσίας» ἤ «συγχωρητικῆς εὐχῆς».
Ἡ κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1971 ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἀποτέλεσμα  ληστρικῶν ἐπιθέσεων κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τῆς ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, οὐδέποτε ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὔτε καί ἐφηρμόσθη, πρῶτον διότι ἀπεκρύβη ὑπό τῆς Ἐξαρχίας, (ἀπεκαλύφθη ἐκ τῶν ὑστέρων, ὑπό τῶν Φλωρινικῶν) καί δεύτερον διότι οὐδέποτε ἐδηλώθη ὡς χειροθεσία, ἀλλά καί κατά τήν δήλωσιν τῆς Ἐξαρχίας καί κατόπιν καί τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἦτο μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, διά νά ἀρθῆ πᾶσα πρόφασις τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο νά ἑνωθοῦν μετά τῆς Ἐκκλησίας, διά τό «ὑφ’ ἑνός».
Ἡ δηλωθεῖσα ἐκ τῶν ὑστέρων «χειροθεσία» ἐπί τῶν Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, οὐδέν προσέθεσε καί οὐδέν ἀφήρεσε, καί μηδέποτε ἐγένετο δεκτή. Ἡ συγχωρητική εὐχή, ὁ ὁποία ἐδηλώθη ὑπό τῆς Ἐξαρχίας κατ’ ἀρχάς καί ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τήν δογματικήν ἀκεραιότητα καί πληρότητα τοῦ μυστηρίου τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας. Οἱ ἐκ τῶν ὑστέρων κυρίως ἀπό τό 2003 μεταποιήσαντες «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» αὐτήν τήν συγχωρητικήν αὐτήν εὐχήν εἰς «χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν», ἡ ὁποία κατ’ αὐτούς ἐγένετο δεκτή καί ἐν Ἑλλάδι, ἔδωσαν ὑπόστασιν εἰς τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν «χειροθεσίαν», διά τῆς «καταδίκης» αὐτῆς. Ταύτην τήν βλασφημίαν διέπραξαν οἱ περί τόν Νικόλαον, διά τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 3280/28.11.2007 τελευταίας Ἐγκυκλίου αὐτῶν διά τῆς ὁποίας ἐβλασφήμησαν πρωτίστως κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν οὕτω ἠρνήθησαν, πιστοποιήσαντες οὕτω τήν πτῶσίν των. (Βλέπετε καί τελευταίαν «Ἄμεσον Ἀπάντησιν).
Ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν πλήρεις καί τελείας τάς χειροτονίας τοῦ 1935, 1948 καί 1995, τούς δέ ἐναντίον φρονοῦντας καί τά βλάσφημα ἀπαλλακτικά βουλεύματα (54/76 Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς καί 46/91 Πλημμελειοδικῶν Δράμας) καλύπτοντας, καί τήν βλάσφημον ταύτην Ἐγκύκλιον ἀποδεχομένους, τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν.
δ) Ἡμεῖς ὡς γνήσιοι τῆς Ἐκκλησίας ποιμένες ὡσαύτως καταδικάζομεν, καί τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν, καί τόν ἐν γένει Νεοημερολογιτικόν καί Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, καί τάς ὑπ’ αὐτοῦ ἀπ’ ἀρχῆς δημιουργηθείσας σχισματοαιρέσεις καί βλασφημίας, αἱ ὁποῖαι ἐπί ματαίῳ μέν πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, πλήν ὅμως ὡδήγησαν καί ὁδηγοῦν εἰς τόν κρημνόν τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας πολλάς ἁπλοϊκάς ψυχάς. Εἰδικώτερον, καταδικάζομεν τήν Παναιρετικήν Ἐγκύκλιον τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατᾶ τό 1920, καί τάς ἐξ αὐτῆς προκυψάσας σχισματοαιρέσεις, ἐν Κωνσταντινουπόλει (ὑπό τοῦ καινοτόμου  Μελετίου Μεταξάκη 1923),  ἐν Ἑλλάδι (ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου 1924), ἐν Ρουμανία (ὑπό τοῦ Μύρωνος Κρίστεα 1924), ἐν Κύπρῳ (ὑπό τοῦ Κυρίλλου Γ΄ 1928), ἐν Ρωσία (ὑπό τοῦ αἱρεσιάχου Σεργίου Σταγκορώντσκυ 1927) σχισματοαιρέσεις, καθώς καί τά μετέπειτα ἐν Ἑλλάδι προκύψαντα σχίσματα, (τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη 1937, τοῦ πρ. Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου 1944, τοῦ πρ. Κορινθίας Καλλίστου Μακρῆ καὶ κατόπιν Κυπριανοῦ Κουτσούμπα 1977-79, τοῦ πρ. Μεσσηνίας Γρηγορίου Ρούσση 1995, τοῦ πρ. Πειραιῶς Νικολάου Μεσιακάρη 2005, καθώς καί τό ἐν Ρουμανίᾳ σχίσμα (ὑπό τοῦ Γαλακτίωνος Κορδούν καὶ κατόπιν Βλασίου Μωγαρζάν).
Τάς ἐν λόγω σχισματοαιρέσεις καί σχίσματα ἐδημιούργησαν τὰ σκοτεινά καί ἀντίχριστα κέντρα τοῦ Παποοικουμενισμοῦ καί τῆς Ἑβραιομασωνίας, τά ὁποῖα ἐπί 88 ἔτη πολεμοῦν τῆν Ἐκκλησίαν. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀποδεικνύει καί ἡ ἐπισφραγιθσεῖσα διά τῆς κοινῆς Ὁμολογίας καί ἑνότητος ἡμῶν ἐν τῆ ἁγία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία, καί αἱ Ὁμολογιακαί διεκκλησιαστικαί Συνάξεις εἰς τήν Ρουμανίαν, «πολεμουμένη ΝΙΚΑ, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, κλυδωνίζεται, ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται, δέχεται τραύματα ἀλλ’ οὐ καταπίπτει». Τό ἐσφαγμένον ἀρνίον τῆς Ἀποκαλύψεως ἐξῆλθε καί πάλιν νικῶν καί ἵνα νικήση» (Ἀποκ. 17,14) . Καί «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ Πίστις (Ὁμολογία) ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 5,4)....
ε) στ) ζ) ....(Ἀπό τήν ἀπό 1.4.2008 ἀπόφασιν τῆς Μητροπολιτικῆς ἐν Ἑλλάδι Συνόδου)
η) Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν, ὡς ἀπό τάς πρώτας συναντήσεις μας, διεπιστώσαμεν, διεφύλαξαν «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως» οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔν τε τῆ Ρουμανία καί ἐν Ἑλλάδι καί Κύπρω, καί ἐπ’ αὐτῆς, ὡς ἐπί στερεοῦ θεμελίου ἰστάμενοι καί ἡμεῖς, διησφαλίσαμεν τήν ἑνότητα ἡμῶν καί τῶν περί ἡμᾶς ποιμνίων, ἐν τῆ μιᾶ, ἁγία, Καθολικῆ καί Ἀποστολικῆ μητρί ἡμῶν Ἐκκλησία. Αὐτή εἶναι τό ἀραγές θεμέλιον τῆς Πίστεως μας, καί αὐτή μᾶς διεφύλαξεν ἀκεραίους καί ἀβλαβεῖς καί ἀτρώτους ἀπό τάς ἐπιθέσεις τῶν καινοτόμων καί αἱρετικῶν τῆς συγχρόνου οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας. Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ὑποσχόμεθα νά διαφυλάξωμεν καί νά τήν διακηρύξωμεν καί ἡμεῖς εἰς πάντα τά ἔθνη ἐν τῆ κοινῆ ἡμῶν πορεία.
Αὕτη ἡ καλή Ὁμολογία τῆς Πίστεως, ὡς «ἑπομένη τοῖς ἁγίοις Πατράσι» καί σύμφωνος οὖσα μέ τήν Ὀμολογίαν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ  Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ἀσφαλεστέρα βεβαίωσις ὅτι εἴμεθα γνήσια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί μέτοχοι τῆς σωστικῆς θείας Χάριτος. Κατά τόν ἅγιον Μάξιμον τόν Ὁμολογητήν «Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ... ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο» (P.G. 90, 132), κατά δέ τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, «ὅστις τῆς ὁμολογήσεως ταύτης ἔχεται τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστίν γνήσιος υἱός τε καί μέτοχος», τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ,  ἥτις ἐστίν καί «ἐν τρισίν προσώποις ὁριζομένη» κατᾶ τούς Ἁγίους Πατέρας».

Σχόλιον: Τρίτη 25 Ἰουνίου 2008.

Τάς ὡς ἄνω παρατεθείσας «Καταδίκας τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ», αἱ ὁποῖαι ἔχουν λάβει πλέον πανορθόδοξον κῦρος, μετά τήν ἀποδοχήν καί συνομολόγησιν αὐτῶν ὑπό τῆς 5μελοῦς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου τῆς συγκροτηθείσης μετά τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρουμάνων καί τάς χειροτονίας δύο Ἀρχιερέων, πρέπει νά τάς γνωρίζουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, νά τάς ἀποδέχωνται καί νά τάς ὁμολογοῦν. Διότι, ἐπαναλαμβάνομεν, ὅτι ὁ μεγαλύτερος σύγχρονος πολέμιος τῆς Ὀρθοδοξίας μετά τόν νεοημερολογιτισμόν εἶναι ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός. Αὐτός, κινούμενος κατά τάς ἀρχάς τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (παναιρετική ‘Εγκύκλιος τοῦ1920) μετά τό νεοημερολογιτικοόν σχίσμα, ἐδημιούργησε τό δεύτερον μεγάλο σχίσμα (τοῦ 1937), μέ ὅλα τά κακά συνεπακόλουθά του. Ὁ ἴδιος ἐδημιούργησε καί τά μετέπειτα σχίσματα Καλλίστου (κατόπιν Κυπριανοῦ), Γρηγορίου καί ‘Ανδρέου (κατόπιν Νικολάου), καί ὁ ἴδιος ἤ μᾶλλον αἱ σκοτειναί δυνάμεις διά τοῦ ἰδίου (τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ) συνεχίζουν νά πολεμοῦν καί σήμερον τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. 
Ἀς μελετήσωμεν αὐτάς τάς καταδίκας - ὁμολογίας καί ἀς ἐνημερώσωμεν καί τούς ἀγνοοῦντας, διά νά προφυλαχθῶμεν ὅλοι ἀπό τήν ἀπάτη τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χρειάζεται πολλή προσοχή, διότι οἱ σημερινοί ὑπέρμαχοι τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κάμνουν μεγαλυτέραν ζημιάν ἀπό τούς νεοημερολογίτας ἤ παναιρετικούς οἰκουμενιστάς. Προσπαθοῦν καί ἐν πολλοῖς τό κατορθώνουν «νά πλανήσουν καί τούς ἐκλεκτούς».