Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΑΠΕΚΗΡΥΞΕ ΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΝΗΚΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΩΡΗΣΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΟΠΟΥ ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΕΚΤΟΣ ΔΙ’ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΑΠΕΚΗΡΥΞΕ ΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΝΗΚΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΩΡΗΣΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΟΠΟΥ ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΕΚΤΟΣ ΔΙ’ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ - ΛΙΒΕΛΛΟΥ, ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ

Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων (9 Ἰουνίου 2008 ἐ.ἡ.) εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν ἐγένετο ἐπισήμως δεκτός ὁ ἱερομόναχος π. Παντελεήμων Κροατικῆς καταγωγῆς. Οὗτος ἐμεγάλωσεν εἰς περιβάλλον Παπικῶν, καί ἐγνώρισε τήν Ὀρθοδοξίαν μέσα ἀπό τήν μελέτην Ὀρθοδόξων βιβλίων. ‘Εβαπτίσθη εἰς Ἅγιον Ὄρος ὑπό τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεωργίου Καψάνη. Ἐν συνεχεία προσεχώρησε εἰς τήν Φλωρινικήν παράταξιν τοῦ Χρυσοστόμου Κιούση, ἐμόνασε εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Παντελεήμονος Πατρῶν, καί ἐχειροτονήθη Ἱερομόναχος ὑπό τοῦ «’Αχαίας» κ. Καλλινίκου Σαραντοπούλου. Μή γνωρίζοντας, ἀνεζήτησε τήν πραγματικήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς Νικολαϊτας, ἀλλά ἀμέσως διακρίνας ὅτι ὁ Νικόλαος καί οἱ μετ’ αὐτοῦ ἐνεργοῦν κατά τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, προσεχώρησε εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ὁμολογία του, τήν ὁποίαν συνέταξε μόνος του, εἶναι ἡ κάτωθι:

Ἱερομόναχος Παντελεήμων Viličić,
Ἱερόν Ἐπισκοπεῖον Ἁγ. Αἰκατερίνης,
Τ.Θ. 54. 194 00 Κορωπί.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
τοῦ Ἐλαχίστου ἐν Ἱερομονάχοις Παντελεήμονος

Πρός τόν
Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, Ἱερόν Ἐπισκοπεῖον Ἁγίας Αἰκατερίνης

Κοινοποίησις: 1)«Σεβασμιώτατον ‘Αχαίας κ. Καλλίνικον», Ι.Μ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, 200 05 Ἀθίκια 2) «Ἱεράν Σύνοδον Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος», Κάνιγγος 32 (τρίτος ὅροφος), 106 82 Ἀθήναι.

Σεβασμιώτατε,
Σᾶς ἀποστέλλω τόν «ΛΙΒΕΛΛΟΝ -ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», τόν ὁποῖον συνέταξα διά νά ἀποστείλω εἰς τόν μέχρι τώρα Ἐπίσκοπόν μου «Ἀχαίας κ. Καλλίνικον», διά τοῦ ὁποίου τοῦ γνωρίζω καί τούς λόγους διά τούς ὁποίους βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων ΙΕ τῆς ΑΒ Συνόδου καί 31 Ἁγίων Ἀποστόλων, διακόπτω τήν μετ’ αὐτοῦ κοινωνίαν .

ΛΙΒΕΛΛΟΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑ

•    Ἀποδέχομαι καὶ τιμῶ τὰς Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικάς Συνόδους καὶ τὰ ἐν αὐταῖς θεῖα τε καὶ ὑπερφυῆ καὶ σωτήρια δογματισθέντα καὶ κηρυχθέντα παρά τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, καὶ, οὕς ἡ Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία προσίεται, ἀποδέχομαι, καὶ οὕς ἀποστρέφεται, ἀποστρέφομαι, μετὰ δέ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Πρώτης ἐν Νικαία καὶ τῆς Ζ΄ τό δεύτερον ἐν Νικαία, ὁμολογούντων καὶ κηρυσσόντων: «Εἴ τις Ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα», «Ἄπαντα τά παρά τὴν ἐκκλησιαστικήν ὑποτύπωσιν καὶ διδασκαλίαν καινοτομηθέντα ἤ μετὰ τοῦτα πραχθησόμενα, ἀνάθεμα ἔστω», καὶ «Ἡμεῖς τῆ ἀρχαίᾳ θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατακολουθῶμεν, ἡμεῖς τοὺς θεσμούς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τοὺς προστιθέντας τι ἤ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν». «Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν».
•    Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Παπικοῦ Ἑορτολογίου καὶ Ἡμερολογίου εἰς τόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας τό 1924 καὶ ἀμέσως μετὰ σέ πολλές ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες, καταδεικνύει τήν εἰσαγωγή τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό τό νέο, δηλ. παπικό ἡμερολόγιο, ἥδη πολλές φορές ἔχει καταδικασθεῖ, ἀναθεματισθεῖ καὶ ἀπαγορευθεῖ ἀπό πολλές Πανορθοδόξους Συνόδους. Μέ αὐτό ἡ νεοημερολογιτική Ἐκκλησία, ἔγινε σχισματοαιρετική, ἴδια μέ ἐκεῖνες τίς Ἐκκλησίες πού ἄν καὶ δέν δέχθηκαν τό νέο ἡμερολόγιο, ὅμως εἶχαν (καὶ ἔχουν) ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μετά τῶν καινοτόμων, πράγμα τό ὁποῖον ἀπαγορεύουν οἱ ἱεροί κανόνες. Μόνο ἐκεῖνοι οἱ ὁποίοι ἀντέδρασαν (κλῆρος καὶ λαός) καὶ ὅσοι διέκοψαν ἐπικοινωνία μετά τῶν καινοτόμων, παρέμειναν καὶ συνέχισαν τόν δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ (τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας).
•    Τό 1935, τρείς ἐπίσκοποι τῆς ἐπισήμου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἀπέρριψαν τήν καινοτομία καὶ δημοσίως ὡμολόγησαν ὄτι ἡ νεοημερολογιτική κρατική Ἐκκλησία μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου ἔγινε σχισματική καὶ τελεῖ μυστήρια ἄκυρα, καὶ ὄτι τὰ ὑπ’ αὐτῶν βαπτισθέντα παιδιά, ὄταν ἐπιστρέφουν εἰς τήν Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νὰ μυρωθοῦν. Ἀμέσως οἱ τρεῖς Ἐπίσκοποι ἐχειροτόνησαν ἄλλους τέσσερις Ἐπισκόπους. Ὕστερα ἀπ’ αὐτά ἠκολούθησαν διωγμοί κατευθυνόμενοι ἀπό τήν κρατοῦσα Ἐκκλησία καὶ τήν κρατική ἐξουσία. Ἀργότερα μερικοἰ ἀπ’ αὐτούς τούς Ἀρχιερεῖς ἐπέστρεψαν πάλιν εἰς τό νέο ἡμερολόγιο, ἐνῷ ὁ ἐπίσκοπος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ οἱ σύν αὐτῷ ἤρχισαν νὰ κηρύττουν δημοσίως ὄτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν εἴναι σχισματική «ἐν ἐνεργείᾳ», ἀλλά μόνον «ἐν δυνάμει». Ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος καὶ οἱ σύν αὐτῷ ἔμειναν πιστοί εἰς τήν πρώτην Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν τήν κηρυχθεῖσαν ἀμέσως ἀπό τό 1924 καί ἐπισήμως καί Συνοδικῶς τό 1935.
•    Ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἔκανε μεγάλες προσπάθειες νὰ μεταπείση τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον νὰ ἐπιστρέψη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογία, βάσει τῆς ὁποίας τόν ἐδέχθη ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὡς Ἀρχιερέα. Βλέποντας ὅμως ὄτι ὁ πρ. Φλωρίνης παραμένει ἀμετακίνητος στίς δικές του νέες θεωρίες, τό 1937, διέκοψε ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μετ’ αὐτοῦ. Ἐκτός ἀπό αὐτόν τόν κακόδοξον ὄρον περί «ἐν δυνάμει οὑχί ἐνεργείᾳ σχίσματος» νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος εἶχε προβεῖ δι’ ἐπισήμων ἐγράφων του καί δημοσίως σέ ἐφημερίδες καί σέ ἄλλες αἰρετικές δηλώσεις, ὄπως: «Ἡμεῖς οἱ Γ.Ο.Χ. εἴμεθα μόνο μία φρουρά, ἡ ὁποία φυλάττει τό παραδοσιακό παλαιό ἡμερολόγιο μέσα στά πλαίσια τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος». Ὁ πρ. Φλωρίνης, ἔδωσε ὑπόσχεσι, ὄτι ποτέ δέν θά προβεῖ εἰς χειροτονίας νέων ἐπισκόπων, καί αὐτή τήν ὑπόσχεσι τήν κράτησε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, διότι ὅπως ἔλεγε, δέν ἤθελε νά διαφύγει ὁ ἀγώνας ἀπό τόν ἔλεγχο, καί διά νά μή παραβιάση τήν «ἀξιοπρέπεια» τῆς Κρατούσης Ἐκκλησίας. Ἀκόμη εἶχε πεῖ ὄτι ἡ Σύνοδος (τῶν νεοημερολογιτῶν) ἔπρεπε νὰ ὀρίσει κάποιον μητροπολίτη νὰ «ὑποκριθῇ» τόν ὁδηγό τῶν παλαιοημερολογιτῶν! Ἀπό τήν ἀληλογραφία τους βλέπομεν ὄτι ὁ ἀείμνηστος Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος προσπάθησε νὰ ἐπαναφέρει τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο στίς Ὀρθόδοξες θέσεις. Ἐζήτησε μόνο νὰ δημοσιεύσει τίς τρείς – τέσσερις ὁμολογιακές θέσεις ἀπό τό 1935, καὶ μέ αὐτό θὰ ἒγίνετο ἡ ἕνωσις αὐτομάτως. Ἀντιθέτως βλέπομεν ἀπό ἐπιστολές τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ὄτι συκοφαντοῦσε τόν Βρεσθένης Ματθαῖο ἥ τόν ἐπρόσβαλλε θεωρόντας τον ὡς πλανεμένον ἥ θεολογικῶς ἀγράμματον.
•    Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ ἀναζήτησαν τήν συνεργασία καί τό σύμψηφο καὶ ἄλλων ὁρθοδόξων αρχιερέων στήν Ἑλλάδα καὶ ἐκτός Ἑλλάδος, ἀλλά δέν ὑπῆρξε ἀνταπόκρισι. Καί ὄταν ἔφθασε σέ μεγάλη ἠλικία, τό 1948 (σχεδόν 90 ἐτῶν), ἐξαντλημένος ἀπό τίς προσπάθειες, πιεζόμενος ἀπό τόν κλῆρο καὶ τόν λαό, ἐχειροτόνησε μόνος του ἄλλον ἐπίσκοπο, καί οἱ δύο μαζί ἐχειροτόνησαν τρίτον, κ.λ.π. Οἱ κανόνες ὀρίζουν ὄτι στήν χειροτονία Ἐπισκόπου χρειάζεται νὰ συμπράξουν τουλάχιστον τρείς ἥ δύο Ἐπίσκοποι, ὅμως, προβλέπουν ὄτι ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία εἶναι ἔγκυρος ὄταν γίνεται ἐξ’ αἰτίας κάποιου διωγμοῦ ἡ καί ὄταν ὑπάρχει ἀδυναμία εὐρέσεως ἑτέρων ὀρθοδόξων ἐπισκόπων. Αὐτό δέν δηλώνει αὐθαιρεσία, ἤ πρόκλησι δημιουργίας σχίσματος. Ὄταν ἡ κατάστασις εἰρηνεύσει, ἡ Ἐκκλησία δέχεται ἡ ἀπορρίπτει τέτοιες χειροτονίες. Στήν περίπτωσι τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαῖου, ἡ χειροτονία ἔγινε ἀπό απόλυτη ἀνάγκη καί στόν δύσκολο καιρό τῶν διωγμῶν. Ἐπίσης ἀδυνατοῦσε νὰ εὕρη Ὀρθόδοξον ἐπίσκοπον στήν Ἑλλάδα ἤ στό ἐξωτερικό.
•    Ἀμέσως μετά τἠν κοίμησι τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιεπισκόπου τῶν Γ.Ο.Χ. Ματθαίου, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐδημοσίευσεν ὄτι ἀνακαλεί ὄλες τις λανθασμένες δηλώσεις του, μαζί μέ τό «δυνάμει καί οὑχί ἐνεργείᾳ» καὶ ὄτι ἐπιστρέφει στήν ὁμολογία τοῦ 1935. Διά ποῖο σκοπό ἐδήλωσε αὐτό εἰς αὐτήν τήν συγκεκριμένη στιγμή; Ὁ ἴδιος, ἔδωσε λίγο ἀργότερα τήν ἀπάντησι, ὅταν δήλωσε στήν Ἐφημερίδα «ΒΡΑΔΥΝΗ» (10.12.1950) ὄτι τό σχίσμα προκάλεσαν οἱ παλαιοημερολογίτες καὶ ὄτι ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἔπρεπε νὰ ὁρίσει ἕνα μητροπολίτη διά νὰ ὑποκριθῇ τόν παλαιοημερολογίτη, διά νὰ μήν γίνει ζημιά στό κύρος τῆς Ἐκκλησίας καί στό γοήτρο τῆς ἱεραρχίας... Καὶ μέ αὐτή τήν «Ὁμολογία» τήν ὁποία ποτέ δέν διέψευσε, το 1955 ἀπεβίωσε, καὶ σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι, τήν ὁποία ἔδωσε στις ἐκκλησιαστικές καὶ κοσμικές ἐξουσίες, ἄφησε τοὺς ὀπαδούς του χωρίς Ἐπισκόπους.
•    Ὅταν μία φορά ἐρώτησαν τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο γιατί δέν χειροτονεῖ ἐπισκόπους, αὐτός εἶπε: «...καί ποιόν νὰ χειροτονήσω; ἔχετε ἐπισκόπους στήν Κερατέα!» Καὶ ὅμως αὐτοί ἀντί νὰ ἑνωθοῦν μέ αὐτούς τούς Ἐπισκόπους, ἔστειλαν τόν δικό τοὺς ἀρχιμανδρίτη (πρώην «Ματθαιϊκό») Ἀκάκιον Παπᾶ στήν Ἀμερική νὰ χειροτονηθῇ ἀπό ἐπισκόπους τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, γιά τις ἀνάγκες τους στήν Ἑλλάδα. Καὶ ἔτσι ἀπροσδόκητα ἔκαναν ἕνα βήμα μέ τό ὁποίο περισότερο ἐστερέωσαν καὶ (ὄπως καὶ σήμερα βλέπουμε) ἐσφράγισαν τό Φλωρινικό σχίσμα. Ὑπάρχουν ἐπίσημα ἔγγραφα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς πού βεβαιώνουν τήν ἀπόρριψι τῆς αἰτήσεως διά τήν χειροτονία τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ, καὶ ὄτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἀκολουθεῖ τό Πάτριο Ἡμερολόγιο, θεωρεῖ τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ὡς μεγάλο σφάλμα, ὅμως δέν ἐκοψε τήν ὲπικοινωνία οὔτε μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, οὔτε μέ τήν Ἑλληνική Ἀρχιεπισκοπή (τοῦ νέου ἡμερολογίου) στήν Ἀμερική, οὔτε ἀκόμη τούς θεωρεῖ ὡς σχισματικούς, καὶ διατηρεί πνευματικές σχέσεις μέ ὄλες τις νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες. Παρά ταῦτα τό ἔτος 1960 ὁ Ἀκάκιος Παπάς πῆγε στήν Ἀμερική γιά νὰ χειροτονηθῇ μυστικῶς ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου (Chicago) Σεραφείμ καὶ τόν Ρουμάνο νεοημερολογίτη Ἐπίσκοπο Θεόφιλο Ἰονέσκου. Ὀ τελευταίος μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του δέν παρεδέχθη ὄτι συμμετεῖχε στήν χειροτονία αὐτή. Ἐδῶ γεννιέται τό ἐρωτημα: Διατί οἱ Φλωριναίοι ἐδέχθηκαν χειροτονία ἀπό Οἰκουμενιστές στήν Ἀμερική; Αὐτές οἱ χειροτονίες εἰναι ἀντικανονικές ἀπό ὁποιανδήποτε ἄποψι, εἴτε ζηλωτική (δηλ. Ὀρθόδοξη), εἴτε ἀπό τήν πλευρά τῶν ἐπισήμων Ἐκκλησιῶν (δηλ. Οἰκουμενιστῶν), διότι κατά τήν δική τους «Ὁμολογία» ἔπρεπε νὰ εἶχαν ὑποταχθεῖ στήν Ἑλλαδική (νεοημερολογιτική) Ἐκκλησία ἡ ὁποία θὰ τούς παραχωροῦσε ἕνα ἐπίσκοπο διά νὰ τούς ὀδηγεῖ σάν παλαιοημερολογίτες ἐντός τῆς Κρατούσης Ἐκκκλησίας, ὅπως κάποτε εἶχε προτείνει καὶ ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος. Ἀκριβῶς διά τούς παραπάνω λόγους, ἀλλά καί διότι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν κοινωνία μέ τίς νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες, ἡ δική τους αἴτησις πρός τήν Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, μέ πρόεδρο τόν Μητροπολίτη Ἀναστάσιο, εἶχε ἀπορριφθεῖ. Ἐπίσης ὁ πρώην Ματθαιϊκός ἱερομόναχος Αὐξέντιος ἐχειροτονήθη μυστικῶς ἀπό τόν Ἀκάκιο Παπά καὶ τόν ἐλθόντα ἀπό Νότια Ἀμερική Ἀρχιεπίσκοπο Χιλῆς Λεόντιο (τόν γνωστόν ὡς Λατινόφρονα), ἡ ὁποία «χειροτονία» διά τοὺς ἴδιους παραπάνω λόγους εἶναι ἐπίσης ἀντικανονική καί σχισματική.
•    Ὅταν στόν θρόνον τῆς Ρωσικής Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἀνέβη ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος καὶ ἀπεκήρυξε τόν Οἰκουμενισμό ὡς αἴρεσι καὶ ἀνήγγειλε διακοπή ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας μέ τίς νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες, ἀντιπρόσωποι τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καὶ Κύπρου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πῆγαν στήν Ἀμερική διά νὰ στερεώσουν τήν Ρωσικήν Ἐκκλησίαν τῆς Διασπορᾶς στήν ὁμολογία τους καὶ νὰ συζητήσουν τήν δυνατότητα ἑνώσεως. Μέ αὐτό τό τρόπο ἤθελαν συγχρόνως νὰ ἐπιτύχουν καὶ ἕνωσι μέ τήν παράταξι τῶν Φλωριναίων στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἱεράρχαι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὅπως λέγεται, ἄκουσαν τήν ὁμολογία πίστεως τῶν ἀντιπροσώπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ ἐνθουσιασμό καὶ ὁμόφωνα δέχθηκαν αὐτήν τήν ὁμολογίαν. Στό ἀντιφατικό Συνοδικό ἔγγραφο μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου φαίνεται ὄτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη τήν ἐγκυρότητα τῆς χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου ἐν ἔτει 1948, διότι αὐτή ἡ χρῆσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἱκονομίας διεπράχθη ἀπό ἀνάγκη διαφυλάξεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁμως διά νὰ ἰκανοποιηθῇ ἡ πλευρά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ἡ ὁποία ἐσκανδαλίσθη ἀπό αὐτό τό κανονικό λάθος, ἀπεφάσισαν νά γίνη χειροθεσία, τήν ὁποίαν ἡ Ἐξαρχία παρουσίασε ὄχι ὡς εἰς σχισματικούς, ἀλλά ὡς μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, δηλαδή ὡς μία ἀπλή τυπική εὐχή, ἐνῶ παράλληλα στό συνοδικό ἔγγραφο ἀνέφεραν ὅτι: «... ἡ Ἱεραρχία ἡτις προέρχεται ἐκ τῶν τοῦ Ματθαίου χειροτονιῶν οὐδόλως δύνανται νὰ συγκριθοῦν μετὰ τῶν σχισματικῶν...». Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀπόφασι τῶν Ρώσων περί χειροθεσίας, ἡ ὑπό τούς τότε Κορινθίας Κάλλιστον καί Κιτίου Ἐπιφάνιον Ἐξαρχία τοῦ 1971, τήν ἀπέκρυψε ἀπό τούς ἐν Ἑλλάδι λοιπούς Ἀρχιερεῖς, στούς ὁποίους ἐδήλωσε ὅτι δέν ἐδέχθη χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά συγχωρητική εὐχή, τήν ὀποίαν ἐδέχθη μέ ἄκραν οἰκονομίαν, γιά νὰ γίνει ἥ ἕνωσις ὅλων τῶν Ὄρθοδόξων. Ὅταν δέ αὐτή ἡ ἀπόφασις ἐδημοσιεύθη ὑπό τοῦ Φλωρινικοῦ Βίκτωρος, πρώην Ματθαϊκοῦ, εἰς τά «Χαρμόσυνα Μηνύματα», τότε οἱ ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς τήν ἀπέρριψαν, οἱ δέ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας, ἐπέμειναν νά ἑρμηνεύουν τήν χειροθεσίαν ὡς συγχωρητικήν εὐχήν. Τότε ἐστάλησαν ἐπιστολαί εἰς τήν Ρωσικήν Σύνοδον, διά νά μάθουν ὑπό ποίαν ἔννοιαν ἔκαναν χειροθεσία, καί ἐκεῖνοι δι’ ἐπιστολῶν τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἑρμήνευσαν τήν χειροθεσία ὡς συγχωρητική εὐχή.
•    Ὅταν οἱ Φλωριναῖοι μέ ἀρχιεπίσκοπο τόν Αὐξέντιο ἔμαθαν ὄτι ἡ Ρωσική Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη ὡς ἔγκυρες τίς χειροτονίες τοῦ 1948, καί ἀνεγνώρισαν πλήρη τήν Ἀρχιερωσύνῃ στούς ἐπισκόπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤρχισαν μία σκοτεινή προπαγάνδα ἐναντίον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μέχρι σήμερον δέν ἔχει σταματήσει. Ἱσχυρίσθηκαν καί ἰσχυρίζονται ὄτι στούς ἐπισκόπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔγινε χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν, μέχρι καί ἀναχειροτονία, καὶ ὄτι αὐτοί (οἱ Ματθαϊκοί τώρα ἔχουν ὑποχρέωσι νά ὑποταχθοῦν στήν Ἱεραρχία ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο. Ἀπό τήν μελέτη τοῦ θέματος αὐτοῦ καί ἀπό ὅσα ἐκ τῶν ὑστέρων ἔγιναν γνωστά, προέκυψε τό συμπέρασμα, ὄτι δέν ὑπήρχε ἀνάγκη διά οὐδεμία συγχωρετική εὐχή ἥ ἐπίθεσι χειρῶν. Ἀπλῶς ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἔπρεπε νὰ δεχθῇ τήν ἕνωσιν μέ ὁμόφωνη ὁμολογία πίστεως. Ὅμως, λίγο καιρό ἀργότερα ἦλθε στό φῶς ὄτι οἱ Ρώσοι τῆς Διασπορᾶς δέν εἶναι συνεπεῖς σέ ὅσα ὡμολόγησε ὁ Πρωθιεράρχης των, ὁ Φιλάρετος. Δηλαδή δέν ἐκοψαν τήν ἐπικοινωνίαν των μετὰ τῶν νεοημερολογιτῶν καὶ τῶν παλαιοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν. Εἰς σύντομον χρονικόν διάστημα, ἡ Γνήσια Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγκάσθη νὰ κόψει ἐπικοινωνία μαζί τους. Ἐξ’ αὐτῶν τῶν βασικῶν γεγονότων ξεκάθαρα φαίνεται ὄτι ἡ σύνοδος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι σύνοδοι οἱ ὁποῖες ἐδημιουργήθησαν ἐπί τῆ βάσει τῶν ἀντικανονικῶν καί σχισματικῶν χειροτονιῶν τοῦ Σικάγου Σεραφείμ καὶ τῶν κακοδόξων φρονημάτων τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, εἴναι εἰς κατάστασιν σχίσματος.
•    Ἐδῶ θεωρῶ ἀνάγκη νά συμπληρώσω ὄτι ἕνας ἀπό τοὺς ἀντιπροσώπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς, ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, ἐδήλωσε τό 1976, ὄτι τό 1971 στήν Ἀμερική ἐδέχθη χειροθεσία ὡς ὑπό σχισματικῶν, καὶ ὄτι συνεπεία αὐτῆς τῆς «χειροθεσίας» ἀποκαταστάθηκε καί ἔγινε κανονικός ἀρχιερέας. Αὐτό ἐσήμαινε ὅτι κατεπάτησε καί ἀρνήθηκε τήν ἀρχιερωσύνη του, διά τοῦτο καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τόν καθήρεσε τό 1977. Ἡ ἀλήθεια σ’ αὐτή τήν περίπτωσι εἶναι ὅτι οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν Ἀμερική, μετά τήν ἐπιστροφή των εἰς τήν Ἑλλάδα, ἐδήλωσαν ὄτι τέτοια χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν δέν ἔγινε, ἀλλά ἀπλῶς μία τυπική ἐξωτερική πράξις συγχωρετικῆς εὐχῆς. Οἱ ὑπόλοιποι άπό τόν κλῆρο καὶ λαό δέν ἐθεώρησαν ὄτι εἴναι ἀνάγκη νά λάβουν οὔτε αὐτήν τήν τυπικήν ἐξωτερικήν πράξιν, ἀσχέτῶς ἄν ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς τό ἐζήτησε. Πρώτα διότι ἡ ἀντιπροσωπεία δέν ἐστάλη εἰς Ἀμερικήν διά νά λάβει χειροθεσία, καὶ δέν ἦτο ἐξουσιοδοτημένη νά ἀναλάβη τἠν εὺθύνη διά τέτοιαν πράξιν. Οἱ Ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι καί ὁ λαός τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἥξεραν καί ἐπίστευαν ὄτι ἡ δική τους Ὁμολογία εἶναι κατά πάντα Ὀρθόδοξη καί ὅτι ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν χειροτονία τοῦ ἀειμνήστου ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, εἶναι κατά πάντα ἔγκυρος ἡ δέ γνώμη καὶ δήλωσις τοῦ Κορινθίας Καλλίστου ἀντιμετωπίσθη ὡς προσωπική του ἐπιλογή που δέν συμφωνεί μέ τήν Ὁμολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
•    Ὀμως οἱ συγκρούσεις σχετικά μέ τά γεγονότα τοῦ 1971 δέν ἔπαυσαν. Κατά τό 1992-1993 ἐνεφανίσθη ἕνα νέο κίνημα ὑποκινούμενο ἀπό τόν Ἀττικῆς Ματθαῖο καί τόν Θεσσαλονίκης Χρυσόστομον ὄτι πρέπει νά «καταδικασθῇ ἡ χειροθεσία διά νά εἰρηνεύσῃ ἡ Ἐκκλησία». Αὐτό ἀπορρίφθηκε Συνοδικῶς, διότι ἐάν κατεδικάζετο ἡ ἀνύπαρκτος διά τήν Ἐκκλησία χειροθεσία, τοῦτο θά ἐσήμαινε ὄτι αὐτή πράγματι ἔγινε καί εἰς τούς ὑπολοίπους Ἐπισκόπους τῆς Συνόδου καί ἔτσι θά ἀφάνιζαν τήν ἀληθινή Ἀποστολική Διαδοχή, τήν ὁποίαν ἔλαβαν οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Πρεσβύτεροι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τόν Ἅγιο Βρεσθένης Ματθαῖο. Διά νά προχωρήση τό ἔργο τῆς προσβολῆς τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, αὐτοί οι δύο Ἐπίσκοποι ἀρχισαν νά πολεμούν τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, ὡς δῆθεν Εἰκονομάχον. Εἰς τήν πολεμική τους αὐτή κατά τῆς δῆθεν Είκονομαχίας ἔπεσαν οί ίδιοι στήν εἰκονομαχία, ἀπορρίπτοντας μερικές παραδοσιακές εἰκόνες, οἱ ὁποῖες ἐπροσκυνοῦνταν περισότερο άπό 1000 χρόνια στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ή ἀπορρίπτουν τις ἐπίγραφές μερικῶν ἱερῶν παραδοσιακῶν εἰκόνων. Ἔτσι οι πέντε πρώην μητροπολίτες τό 1995 ἀπεκόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἐπιβάλλοντας ἀναθέματα εἰς όσους δέν συμφωνούν μέ τήν κακόδοξη γνώμη τους.
•    Τό 2005 πάλι ἐξέπεσαν καί βγῆκαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάποιοι οἱ ὁποίοι μέ δόλιο τρόπο ἐκινήθησαν κατά τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, διότι δέν ἠμπορούσαν οἰ ἴδιοι νά κρατήσουν τήν καθαρή καί ὀρθόδοξη ὁμολογιακή γραμμή. Συγκεκριμένα τό 1998 ἔχει προσπάθεια νά ἐπαναληφθεῖ ὁ ἐπίσημος διάλογος μεταξύ τῆς Γνήσιας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ μιᾶς Φλωρινικῆς πάρατάξεως ὑπό τόν ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομο Κιούση, μέ σκοπό νά βρεθῇ τρόπος διά νά γίνει ἀλληλοαναγνώρισις. Πίσω ἀπό ὄλα αὐτά εἶναι ἡ πρόθεσις οἰκουμενιστικῶν κύκλων τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά γίνῃ ἡ λύσις τοῦ «παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος» μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, καί ἀναγνώρισι ἀπό τό Κράτος, καὶ νά δημιουργηθῆ μία ἐπίσημη καί ἀπό τήν κρατοῦσα ἐκκλησία ἀναγνωρισμένη παλαιοημερολογίτικη ἐκκλησία, ἡ ὁποία θά ἀνταποδώσει τήν ἀναγνώρισιν, δηλαδή θά γίνη ἕνωσις τῶν παλαιοημερολογιτκῶν ὁμάδων καί ἐν συνεχεία ἔμμεσος ἤ ἄμεσος ὑπαγωγή εἰς τό νεοημερολογιτισμό. Αὐτή ἡ προσπάθεια λέγεται παλαιοημερολογιτικός οικουμενισμός ἐπειδή διά να γίνῃ ἡ ἕνωσις χρησιμοποιοῦν τήν περίφημη χειροθεσία τοῦ 1971, διά νά ἀποδείξουν δήθεν ὄτι οἱ Φλωριναίοι καὶ οἱ Ματθαιϊκοί προέρχονται ἀπό τήν ἴδιαν πηγή ἀποστολικῆς διαδοχῆς, δηλαδή ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, οἰ μέν Φλωριναίοι βάσει τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, οἱ δέ «Ματθαιϊκοί» διά τῆς δήθεν χειροθεσίας τοῦ 1971. Αὐτό χαρακτήριζε τό νέο διάλογο τῶν Φλωρινικῶν κατά τήν περίοδο ἀπό τό 1997 καί μετά. Εἰς αὐτόν τόν «διάλογο» ἀντέδρασαν τόσον ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, ὅσον καί οἱ Σεβ/τοι Μητροπολίτες Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Κήρυκος καί Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος καί οί μετ’ αὐτῶν. Βλέποντας ὄτι μέ αὐτόν τόν τρόπον θά σταματήση ὁ διάλογος καί θά καταρρεύσει ἡ ἑλπίδα τῆς ἑνώσεως (ὅπως τήν ἤθελε ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός) οἱ ἐχθροί τῆς Ὁμολογίας διαστρέβλωσαν κείμενα θεολογικῆς ἐκφράσεως τὰ ὁποία εἴναι θεμελιωμένα στις Ἁγιοπατερικές Διδασκαλίες, διά νά καταγγείλουν τόν Μητροπολίτη Κήρυκο (ὁ ἐπίσκοπος Πανάρετος εἴχε ἀποβιώσει) διά δῆθεν αἱρεσιν.
•    Βλέποντας ὄτι πίσω ἀπό ὄλα αὐτά στέκεται τό συμφέρον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί οἱ σύν αὐτῶ, ὄχι μόνο δέν ὑπετάχθηκαν, ἀλλά ἔβγαλαν στό φῶς ὄλες τἰς ὑποχωρήσεις (ὑπαναχωρήσεις) πού ἔγιναν στήν διάρκεια ὅλων αὐτῶν τῶν ἐτῶν, σχετικά μέ τήν Ὁμολογία. Μέσα σ’ αὐτές τίς ἀποκαλύψεις ἀναφέρονται ἡ προδοσία τοῦ τότε μητροπολίτου Πειραιῶς Νικολάου μέ τό ἀπαλλακτικόν βούλευμα τοῦ δικαστηρίου Πειραιῶς τό 1974, ἡ ἀντικανονική παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέα καί ἡ ταυτόχρονος ἐνεργός παραμονή του εἰς τόν βαθμό τοῦ ἐπισκόπου, οἱ βλάσφημες, διπλωματικές καί προδοτικές ἐν πολλοῖς δηλώσεις τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, Ἀργολίδος Παχωμίου, Περιστερίου Γαλακτίωνος, κ.λ.π. περί δῆθνε χειροθεσίας καί ἐν Ἑλλάδι. Μή ἡμπορώντας νά ἀπαντήσουν στις βασικές αὐτές κατηγορίες, αὐτοί, αὐταρχικά καί χωρίς νά ἔχουν κανένα δικαίωμα, διότι ἐπανειλημμένως ἀπό τό 2001 ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος τούς κατήγγειλε καί ἐπισήμως τούς ἀπεκήρυξε τό 2005. Αὐτοί κατόπιν «κατεδίκασαν» τόν Μητροπολίτη Κήρυκο σέ «ἀργία». Καί ἐνῶ τούς ἐκάλεσε καί πάλι εἰς διάλογο ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων, αὐτοί μέ πνεῦμα αὐταρχικό τόν «καθήρεσαν»!
•    Ὅπως τό 1937 καί 1995 καί ἐδώ εἰναι ξεκάθαρο, ὄτι δέν εἴναι καθηρημένος ἤ ἀναθεματισμένος ἐκείνος πού κρατεί τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά αὐτοί που ὑποχωρούν άπό τήν ἀληθινή Ὁμολογία καί τήν γνήσια Ἀποστολική Διαδοχή. Τέτοιες ἀντικανονικές «καθαιρέσεις» δέν ἔχουν οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα, ἀλλά ἔχουν συνέπειες εἰς βάρος αὐτῶν πού ὑπογράφουν τέτοιες παράνομες πράξεις. Μετά ἀπό αὐτή τήν ψευδοκαθαίρεσι καί ἀφοῦ πίστευσαν ὅτι ἔβγαλαν ἀπό τήν μέση ἕναν βασικόν ἀντίπαλον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ τους οἰκουμενισμοῦ, ἐξέδωσαν μίαν Ἐγκύκλιον, ἀπό καιρό προσδοκωμένη, μέ τήν ὁποία ἤθελαν νά ποῦν: «Τώρα πού ἔφυγαν ἀπό τό μέσο τά ἐμπόδια ἀς κάνουμε τήν δουλειά μας». Δηλαδή μέ αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον ἐξεπλήρωσαν εἰς τό ἀκέραιον τούς στόχους τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι νά δώσουν ὑπόστασιν εἰς τήν χειροθεσία, (τό ὁποῖον ἔγινε μέ τήν ἀποδοχήν ὅτι ἔγινε καί εἰς Ἀμερικήν καί εἰς Ἑλλάδα), νά ἐξαρτηθῆ ἔτσι ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, νά γίνη ἕνωσις μετά τῶν Φλωρινικῶν βάσει αὐτῆς τῆς χειροθεσίας καί βάσει τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων, καί ἔτσι νά ἐπέλθη ἡ «λύσις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά τίς ὑποδείξεις τοῦ ἀποθανόντος Χριστοδούλου. Αὐτή ἡ ἐγκύκλιος ἄν καί στούς ἀπληροφόρητους στό πρώτο βλέμμα φαίνεται καλή, στήν οὐσία εἴναι ἡ ἀποκορύφωσις τῆς προδοσίας. Εἰς αὐτήν ἐνῶ πολλές φορές τονίζεται ὅτι ἀπορρίπτεται καί καταδικάζεται ἡ χειροθεσία τοῦ 1971, προσπάθεια, ἡ ὁποία ἐκδηλώθηκε καί τό 1992-1993. Τότε, ὅπως εἴδαμε, δίκαια εἶχε ἀπορριφθεί, διότι ἀπό τότε κατηγγέλθη καί ἔγινε σαφές ὅτι μέ τήν «καταδίκη»τῆς μή γενομένης χειροθεσίας εἰς τήν Ἑλλάδα «χειροθεσίας» θά τήν ἐνεφάνιζον ὡς νά ἔγινε! Ἡ προσπάθεια αὐτή τότε ἀπέτυχε. Τώρα ὅμως τό 2007 ἡ ἴδια προσπάθεια ἔγινε πραγματική πράξις ἀπό τοὺς Νικολαΐτες. Ἔτσι ἐπιβεβαίωσαν αὐτό τό ὁποῖον ἐπεδιώκετο ἐπί τριάντα πέντε χρόνια, δηλαδή ἡ συγχωρητική εὐχή νά γίνη χειροθεσία κανονική καί μέ οὐσιαστική σημασία, καί ἑπομένως δέν ὑπάρχει βασικό ἐμπόδιο διά τήν ἑνωσι μέ τις Φλωρινικές παρατάξεις καί γενικά τοὺς οἰκουμενιστές, καί τοῦτο ὄχι ἐπί τῆ βάσει τῆς ἀληθείας, ἀλλά ἐπί τῆ βάσει τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971».
•    Λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τά ἀνωτέρω, ἀναγκάστηκα νά διακόψω πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μαζί Σας, βάσει τῶν Κανόνων 15 τῆς Πρώτης καί Δευτέρας Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί 31 τῶν Ἀποστόλων, καἰ ἤδη προσέρχομαι εἰς τήν Κανονική βἹεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ὁποίας προεδρεύει ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος.

Ὁ ἐλάχιστος ἑν ἱερομονάχοις,
+ Ἱερομόναχος Παντελεήμων Viličić.