Αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, αἱ ὁποῖαι τό 1924 ἐπέβαλον τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς Οἰκουμενισμόν, εἰς τήν συνέχειαν καί μέχρι σήμερον ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μέ σκοπόν τόν ἀφανισμόν Της, ἀγνοοῦσαι ὅτι «πρός κέντρα λακτίζουν». Πράττουν ἀδιακόπως τοῦτο, καίτοι βλέπουν ὅτι, ναί μέν, ἐκλυδώνισαν καί κλυδωνίζουν τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, πλήν Αὕτη δέν καταποντίζεται ἀλλ' «ἐξέρχεται νικῶσα» διότι ὁ Ἀναστάς Χριστός «ἐξῆλθεν νικῶν καί ἴνα νικήση». Ἀπό τά στάδια αὐτά τῆς ἀπό τό 1924 χειμαζομένης Ἐκκλησίας πρός κατανόησιν τοῦ θέματος σημειοῦμεν τά ἑξῆς:
Ὅλα τά κέντρα τοῦ Παπικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ κατ' ἀρχάς, ἤλπιζον εἰς τόν «ἀφανισμόν» τῆς Ἐκκλησίας, διότι Αὕτη, ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935, ἐστερήθη Ἐπισκόπων, ἀλλά καί ὅταν κατά Μάϊον 1935 ἐπανῆλθον οἱ Ἐπίσκοποί Της, καί ἐχειροτόνησαν καί νέους Ἐπισκόπους καί συνεκρότησαν τήν πρώτην ἑπταμελῆ Ἱεράν Σύνοδον, ἐξεμάνησαν καί τήν διέλυσαν! Ἐκ δέ τῶν 7 Ἐπισκόπων ἔμεινεν μόνον ΕΙΣ ἀληθινά πιστός.
Ὅθεν ἀνέμενον νά ἀποθάνη αὐτός, ὁ ἐναπομείνας ΕΙΣ ὁμολογητής Ἐπίσκοπος καί νά ἡσυχάσουν! Ἀλλ' ὁ Θεός ηὐδόκησεν, δι' αὐτοῦ τοῦ ΕΝΟΣ Ἐπισκόπου, τόν ὁποῖον ἐδίωξαν, καθήρεσαν, ἀπεμόνωσαν καί ἐσυκοφάντησαν καθ' ὅλα τά ἔτη ἀπό τό 1937 ἕως τό 1948, καί ἀνέμενον νά ἀποθάνη, ὀλίγον πρό τῆς μακαρίας τελευτῆς του νά ἐπανασυγκροτηθῆ ἡ Ἱερά Σύνοδος κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1948!
Μετά ταῦτα ἐπεχείρησαν, μέ μεγαλυτέραν ἐπιμονήν ἀλλά καί ἀσύλληπτον ΔΟΛΟΝ, νά προσβάλουν αὐτήν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Της, ἀλλά καί πάλιν ἀπέτυχον, διότι μετά 37 ὁλόκληρα ἔτη, δολιοτήτων, (1971—2008), ἀπάτης, ὑποκρισίας καί ἐν τέλει καί θράσους, ἡ θεία χάρις διεφύλαξεν πάλιν ΕΝΑΝ Ἐπίσκοπον πιστόν εἰς τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν καί φυλάσσοντα ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν Ἀποστολικήν του Διαδοχήν. Δι' αὐτοῦ τοῦ πιστοῦ Ἀρχιερέως, ὁ ὁποῖος ἠξιώθη παρομοίας μεταχειρίσεως, ὅπως καί ὁ Ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος, ὄχι μόνον ἀπό τά ξένα κέντρα, ἀλλά καί ἀπό πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφούς του, ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶναι Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀναστημένος» Κύριος μετά τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρουμάνων Ἐπισκόπων καί τήν χειροτονίαν νέων, «ἀνέστησεν» καί πάλιν ὄχι τοπικήν, ἀλλά ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ἱεράν Σύνοδον εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Του.


Τό 2006, διά πρώτην φοράν, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος, ἐδέχθη εἰς τό ἐπισκοπεῖον του τριμελῆ ἀντιπροσωπείαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, ὑπό τόν Παν/τον Ἀρχιμανδρίτην π. Παρθένιον, ὅστις τόν ἐπληροφόρησεν διά τήν ὕπαρξιν τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προηγουμένως (πρό 8ετίας περίπου), περί τοῦ πιστοῦ αὐτοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν Ρουμανία, μᾶς εἶχεν ὁμιλήσει ὁ Ρουμάνος δημοσιογράφος κ. Φλωριάν Μπισίρ, ὅστις τό 2000 εἶχεν ἔλθει εἰς τήν Ἑλλάδα προκειμένου νά μᾶς φέρη εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ κηρύξαντος τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν Ἐπισκόπου Κοσμᾶ. Οὗτος, ἤδη ἀπό τό 1992, εἶχεν ἐξέλθει ἐκ τῆς ἐν Ρουμανία μεγάλης «Φλωρινικῆς Παλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως», ὑπό τόν «Μητροπολίτην» κ. Βλάσιον καί ἐζήτει ὅπως προσφύγη εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τότε ὅμως ὁ κ. Βλάσιος, ἔσπευσεν καί ὁ ἴδιος προσωπικῶς, ἀλλά καί μέσω τρίτων, νά πείση τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, νά μήν γίνη ἡ ἱεραποστολή εἰς τήν Ρουμανίαν, ὅπως ἐπιμόνως τήν ἐζήτει ὁ Μακαριστός Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Κοσμᾶς, διότι αὐτό «θά προεκάλει σχίσμα εἰς τήν παράταξίν του»!.. Τήν ὅλην προσπάθειαν, ἐκίνησεν ὁ Ἐπίσκοπος Κοσμᾶς Λάστουν καί τήν προώθει διά τοῦ δημοσιογράφου κ. Φλωριάν Μπισίρ, ἐνῶ ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, εἶχεν ὁρίσει τόν κ. Ἀντ. Μάρκου, ὅπως μεταβῆ εἰς Ρουμανίαν καί ἐνημερούμενος μεταφέρη τήν πραγματικήν εἰκόνα εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅπου ἤδη εἶχεν φθάσει ἀπό 6/19 Αὐγούστου, ἡ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ τῆς Ὁμολογίας τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ. Χαρακτηριστική ἐν προκειμένω εἶναι ἡ ἀπό 11/24 Νοεμβρίου 2000 ἐπιστολή τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ πρός τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον ἐν τῆ ὁποία γράφει:
«…Σᾶς γράφω ἀπό τό κρεβάτι τοῦ πόνου, «διά τῶν χειρῶν» τοῦ πνευματικοῦ μου υἱοῦ καί Γραμματέως κ. Φλωριανοῦ Μπισίρ καί θέλω νά Σᾶς εὐχαριστήσω γιά τήν ἐπιστολή Σας (τήν ὁποία μοῦ ἔδωσε ὁ ἀπεσταλμένος Σας κ. Ἀντώνιος Μάρκου) καί γιά τό ἐνδιαφέρον Σας γιά τίς δυσκολίες τῆς Ἐκκλησίας μας, τίς ὁποῖες ἐπί τοῦ παρόντος διέρχεται.
Σεβασμιώτατε, ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας καί ἐπίσης οἱ λόγοι Πίστεως γιά τούς ὁποίους ἔχουμε διακόψει κοινωνία μέ τήν ψευδο-Σύνοδο τοῦ «Μητροπολίτου» Βλασίου ἀπό τό 1992, Σᾶς εἶναι πολύ καλά γνωστοί ἀπό τήν ἀπό 6/19.8.2000 Διακήρυξή μας καί ἄλλα ἔγγραφα. Αἰσθανόμεθα, ὅτι εἴμεθα μέλη τοῦ ἰδίου σώματος, τῆς Οἰκουμενικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γιά τοῦτο ἔχουμε τήν ἐπιθυμία τῆς πνευματικῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας καί θέλουμε νά Σᾶς ζητήσουμε νά καλύψετε τίς ἐκκλησιαστικές μας ἀνάγκες.
Ἀγαπητέ ἀδελφέ, εἶμαι 70 ἐτῶν καί παράλυτος καί σύντομα θά ἀπέλθω ἀπό τόν κόσμο καί τό ποίμνιό μου θά μείνη ὀρφανό, χωρίς Ἱερεῖς καί Μυστήρια. Γνωρίζω, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν τῶν γειτονικῶν μας χωρῶν Ρωσίας καί Οὐκρανίας εἶναι κάτω ἀπό τήν προστασία τῆς Ἐκκλησίας σας καί προσωπικά ἀπό Σᾶς. Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφέ, νά δώσετε στό ποίμνιό μου τήν πνευματική βοήθεια πού χρειάζεται: Νά χειροτονήσετε τούς πνευματικούς μου υἱούς καί νά μᾶς φέρετε Ἅγιο Μῦρο, Ἀντιμήνσια καί Ἅγια Λείψανα…».
Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ Ἱεραποστολή ἐκείνη δέν ἔγινε, διότι ἀπεκλείσθη εἰς τόν Μητροπολίτην κ. Κήρυκον ἡ περαιτέρω Ἱεραποστολική του παρέμβασις, διά τόν κύριον λόγον νά μήν «προκληθῆ σχίσμα εἰς τήν Φλωρινικήν παράταξιν τοῦ κ. Βλασίου»!.. Ὡστόσον πρός κάλυψιν τῆς προδοσίας εἰς βάρος τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ καί πρός ἀποσόβησιν τοῦ θέματος καί παραπλάνησιν, ἐστάλησαν νά ἐξετάσουν τό θέμα ὁ Ἐπίσκοπος Ἀνδρέας Σῦρος καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης Καθηγούμενος Στέφανος Τσακίρογλου. Οὗτοι πράγματι μετέβησαν εἰς Ρουμανίαν πλήν ὅμως δέν ἔκαμαν ἱεραποστολήν, ἀλλά μᾶλλον τουρισμόν καί ἀντιεραποστολήν! Οὗτοι ἀνταπεκρίθησαν ἀπολύτως εἰς τό αἴτημα τοῦ «Φλωρινικοῦ» Ἐπισκόπου κ. Βλασίου καί ἔκλεισαν τό θέμα, «διά νά μήν προκληθῆ σχίσμα» εἰς τήν Φλωρινικήν σχισματικήν παράταξιν τοῦ κ. Βλασίου, ἡ ὁποία ἐκοινώνει καί κοινωνεῖ καί συνεργάζεται μετά τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἐπίσης Φλωρινικοῦ σχίσματος τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ! Ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς νομίζομεν ὅτι δέν κωλυόμεθα νά μακαρίσωμεν τόν μετ' οὐ πολύ κοιμηθέντα Ὁμολογητήν Ἐπίσκοπον Κοσμᾶν, περί τοῦ ὁποίου προσευχόμεθα ὅπως «εἴη αἰωνία ἡ μνήμη του»…
Μετά ἕξ περίπου ἔτη ηὐδόκησεν ὁ Θεός ὅπως ἀνοίξη ἡ ὁδός πρός τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τούς Σεβ/τους Ἐπισκόπους Ἰασίου κ. Κασσιανόν καί Βράντσεα κ. Γερόντιον.
Μετά τάς σημαντικάς πληροφορίας περί τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς, τάς ὁποίας εἴχομεν παρά τοῦ Παν/του π. Παρθενίου, πολύ συνέβαλον καί αἱ σχετικαί ἔρευναι τῶν κ.κ. Ἀντωνίου Μάρκου ἐξ Ἑλλάδος, Σταύρου Μάρκου ἐξ Αὐστραλίας καί Χρήστου Μπέλτζιου ἐκ Ρουμανίας. Κατά τό πρῶτον 10ήμερον τοῦ Ἰανουαρίου ἔ.ἔ., ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος συνοδευόμενος καί ὑπό τοῦ Πρεσβυτέρου π. Μιχαήλ Ἰωάννου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐπεσκέφθησαν τούς δύο Ἐπισκόπους εἰς τήν Ρουμανίαν. Ἐκ συνεχεία δέ ἔλαβεν χώραν ἡ πρώτη οὐσιαστική ἐπίσημος συνάντησις τῆς 7ης-9ης τοῦ παρελθόντος Φεβρουαρίου εἰς τήν Ἑλλάδα. Αὕτη ἤνοιξεν τήν ὁδόν πρός τήν Ἁγίαν Ἑνότητα ἐν Χριστῶ καί τῆ Ἐκκλησία Του, τήν ὁποίαν ἐβιώσαμεν κατά τήν παρελθοῦσαν Διακαινήσιμον ἑβδομάδα τοῦ Πάσχα.


Ὅτε τό 1924, ἐπεβλήθη καί εἰς τήν Ρουμανίαν τό νέον Παπικόν ἡμερολόγιον, οἱ Ἱερομόναχοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Νεάμτς π. Γλυκέριος καί π. Γαμαλιήλ, μέ ὡρισμένους ἄλλους Μοναχούς καί πολλούς εὐλαβεῖς Χριστιανούς, ἀπέρριψαν τήν καταδεδικασμένην Παπικήν καινοτομίαν, μείναντες πιστοί καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἐκήρυξαν σχισματοαιρετικούς τούς Νεοημερολογίτας, τούς δέ ἐπιστρέφοντας ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐδέχοντο διά βαπτίσματος. Συντόμως ὅμως ὁ Ἱερομόναχος Γλυκέριος δέχεται Φλωρινικήν ἐπίδρασιν καί ἐφαρμόζει τήν περί «δυνάμει Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος» θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ὅπερ, ὅπως καί εἰς τήν Ἑλλάδα, οὔτω καί εἰς τήν Ρουμανίαν προεκάλεσεν σοβαρόν Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως Σχίσμα. Κατά τήν περίοδον 1936-1939, διώκονται καί οἱ Παλαιοημερολογῖται ὑπό τόν Γλυκέριον καί οἱ Ὀρθόδοξοι ὑπό τόν Γαμαλιήλ, διά σκληρῶν διωγμῶν, κατεδαφίσεων Ναῶν, μέχρι καί θανάτων.
Τό 1946, οἱ ὑπό τόν π. Γαμαλιήλ, παραμείναντες πιστοί εἰς τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζονται ἀπό τό Ρουμανικόν κράτος, ὡς οἱ «Ὀρθόδοξοι Παραδοσιακοί». Τό 1949 εἰς τό Μόναχον τῆς Γερμανίας λαμβάνει χώραν ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τοῦ Ρουμάνου Πρεσβυτέρου Βασιλείου Λέου, ὅστις μετωνομάσθη εἰς Βίκτωρα. Οὗτος ὁ Βασίλειος Λέου, ἦτο υἱός τοῦ Νεοημερολογίτου Ἐπισκόπου Γρηγορίου Λέου, ἐγεννήθη δέ τό 1903 εἰς Οανσαρα Γαλατσίου. Ἔγγαμος, ὁ Βασίλειος Λέου, χειροτονεῖται εἰς Διάκονον καί Ἱερέα εἰς τό Ἰάσιον. Ἡ σύζυγός του ἐφονεύθη κατά τόν Β΄ Παγκόσμιον πόλεμον. Τήν 21.8.1948, ἐκάρη Μεγαλόσχημος καί φεύγει, μετά τινος Florianou, κρυφίως ἐκ τῆς Ρουμανίας διά τό ἐξωτερικόν, πρός βοήθειαν τοῦ Γέροντος Ἐπισκόπου Βησσαρίωνος, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρέτει τήν Ρουμανικήν Διασποράν. Εἰς τόν Σταθμόν Isanova, κρυφίως κατῆλθον ἀπό τό τραῖνο καί εἰσῆλθον εἰς τήν Γιουγκοσλαβίαν, ὅπου συλλαμβάνονται καί ἀνακρίνονται, ἀλλά καί πάλιν δραπετεύουν καί καταφεύγουν εἰς Αὐστρίαν. Καί ἐκεῖ διώκονται ἀλλά κατόπιν ἀπελευθερώνονται ἀπό τάς συμμαχικάς δυνάμεις καί λειτουργοῦν εἰς Ναόν τοῦ Salsburg.
Τήν ἰδίαν περίοδον συνεκλήθη εἰς τήν Βιέννην Σύναξις τῆς Ρουμανικῆς Διασπορᾶς καί δημιουργεῖται ἡ «ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ». Τόν ἀσθενοῦντα Γέροντα Ἐπίσκοπον Βησσαρίωνα, διαδέχεται ὁ Βασίλειος Λεοω, ὅστις, τόν Δεκέμβριον τοῦ 1949 εἰς τό Μόναχον τῆς Γερμανίας, χειροτονεῖται εἰς Ἐπίσκοπον μέ τό ὄνομα ΒΙΚΤΩΡ. Ἡ χειροτονία του ἐγένετο ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Σεραφείμ Λυαδε, τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Λευκορωσίας, (Ρωσικῆς καταγωγῆς καί χειροτονημένος πρό τοῦ σχίσματος), τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βιέννης Στεφάνου, τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, (καί οὗτος ἐχειροτονήθη πρό τοῦ σχίσματος), καί τοῦ Φιλίππου, τόν ὁποῖον, ἐχειροτόνησαν οἱ δύο μετά τό σχίσμα. Ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ Λεοω σημειώνει μεγάλην κυρίως ἐθνικήν δράσιν. Σχετικῶς μέ τήν χειροτονίαν του, εἶναι χαρακτηριστικαί αἱ μαρτυρίαι τοῦ Σεβ/του Ἰασίου κ. Κασσιανοῦ καί τοῦ Ἱερέως π. Νικολάου, οἱ ὁποῖοι ἐπανειλημμένως εἶχον ἐπισκεφθεῖ τόν Ἐπίσκοπο Βίκτωρα, ὑπό αὐστηρόν περιορισμόν εὑρισκόμενον, καί εἶχον διερευνήσει καλῶς τά περί τῆς Ὁμολογίας τόσον τοῦ ἰδίου τοῦ Βίκτωρος, ὅσον καί τῶν χειροτονησάντων αὐτόν τριῶν Ἐπισκόπων. Ἐν προκειμένω ὁ Σεβ/τος κ. Κασσιανός διεβεβαίωσεν ὅτι ἦτο χαρακτηριστική ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος: «Τό διερεύνησα πολύ καλά. Ἐάν διεπίστωνα πώς ἦσαν Νεοημερολογῖται οἰκουμενισταί ἤ ἦσαν ἁπλῶς Παλαιοημερολογῖται αὐτοί, οἱ ὁποῖοι μέ ἐχειροτόνησαν, δηλαδή εἶχον κοινωνίαν μετά τῶν νεωτεριστῶν, δέν θά ἐδεχόμην χειροτονίαν παρ' αὐτῶν. Ἄλλωστε δι' αὐτόν τόν λόγον δέν ἐδέχθην χειροτονίαν παρά τοῦ πατρός μου, ὁ ὁποῖος ἦτο Ἐπίσκοπος τοῦ νέου Ἡμερολογίου».
Τό 1950, ἐγείρονται νέοι διωγμοί κατά τῶν Ὀρθοδόξων ὑπό τοῦ Κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. Τήν 16.8.1952, ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ συλλαμβάνεται εἰς τήν Βιέννην ἀπό Πράκτορας τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καί ἀποστέλλεται εἰς Μόσχαν, ὅπου κρατεῖται ἐπί 7 μῆνας δι' ἀνακρίσεις εἰς τάς φυλακάς τῆς Λουμπιάνκα, τό δέ 1953, μετά ἀπό ἀνακρίσεις καί κακουχίας, ὡς φιλοδυτικός καί ἀντικομμουνιστής, ἐκδίδεται εἰς τήν Ρουμανίαν καί τήν 16.11.1954, καταδικάζεται εἰς θάνατον, πλήν ὅμως ἡ ἀπόφασις αὕτη δέν ἐξετελέσθη μέχρι τό 1964, ὅτε ἐτέθη ὑπό αὐστηρόν περιορισμόν. Παρά ταῦτα ἀμέσως συναντᾶται μετά τοῦ Γλυκερίου τῆς Μονῆς Σλατιοάρας, ὁ ὁποῖος τόν δέχεται ὡς Ἐπίσκοπον. Ὅταν ὅμως ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ πληροφορῆται ὅτι ὁ Γλυκέριος εἶναι χειροτονημένος ἀπό τόν Νεοημερολογίτην Γαλακτίωνα, (ἐχειροτονήθη τό 1935), διέκοψεν κοινωνίαν μετ' αὐτοῦ.
Καθ' ὅλην τήν ἰδιαιτέρως κρίσιμον αὐτήν περίοδον, ἐκτός ἀπό τόν διακεκριμένον ὁμολογητήν καί ἀγωνιστήν κληρικόν π. Γαμαλιήλ, τόν Ἱερόν ἀγώνα τῆς Ρουμανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπλαισίωνον καί οἱ Ἱερεῖς: α) Ἰωαννίκιος Dynescu, β) Γερόντιος Ionescou, γ) Ἰωακείμ Tanasse, δ) Ἰωακείμ Pers, ε) Μαρτινιανός, στ) Εὐστάθιος Andtrescu, ζ) Φιλάρετος Ἁγιορείτης, η) Νήφων Munteanu, θ) Σεραφείμ Ἱεροσολυμίτης καί ι) Γυμνάσιος Popa.
Τό «λεῖμμα» αὐτό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἤτοι οἱ ἐναπομείναντες ὑπό τόν Γαμαλιήλ Ὀρθόδοξοι, μέχρι τό 1964 παρέμεινεν ἄνευ Ἐπισκόπων, ἀλλά καί ἄνευ Ἱερέων! Πέντε καί περισσότερα ἔτη ἀνέμενον νά βαπτίσουν τά παιδιά των,(*) ἕως ὅτου ἐπληροφορήθησαν τά περί τοῦ Βίκτωρος καί τόν ἐπεσκέφθησαν. Ὅταν διεπίστωσαν ὅτι ἔχει ὀρθόδοξον φρόνημα καί Ὁμολογίαν, τότε ἐζήτησαν νά τούς ἀναλάβη ὑπό τό ὠμοφόριόν του καί χειροτονήση Ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς. Ἐπειδή ὅμως ἦτο ὑπό περιορισμόν, τοῦτο ἦτο δύσκολον ἄν μή καί ἀκατόρθωτον. Παρά ταῦτα ὅμως, κατώρθωσεν νά διαφύγη καί κρυφίως ἐχειροτόνησεν 2 Ἱερομονάχους, τόν δέ Ἁγιορείτην Ἱερομόναχον Νήφωνα ἐχειροτόνησεν εἰς Ἐπίσκοπον Τόμεως. Παραλλήλως ἐπρότεινεν καί εἰς τόν Ἱερομόναχον π. Κασσιανόν νά τόν χειροτονήση, ἀλλ' οὗτος δέν ἐδέχθη. Ὁ Ἐπίσκοπος Νήφων μέ τό σύμψηφον τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος ἐχειροτόνησεν τόν Ἐπίσκοπον Μπακάου Κλήμεντα καί ἐν συνεχεία, μαζί μέ αὐτόν τόν Ἐπίσκοπον Ἰασίου κ. Κασσιανόν. Οὗτοι κατόπιν ἐχειροτόνησαν λόγω ἀνάγκης, τόν Ἱερομόναχον π. Γερόντιον εἰς Ἐπίσκοπον Βράντσεα, μόλις εἰς ἡλικίαν 30 ἐτῶν.


Ὅπως εἶναι ἤδη γνωστόν, κατά τό πρῶτον 10ήμερον τοῦ Ἰανουαρίου 2008, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος συνοδευόμενος καί ὑπό τοῦ Αἰδ/του π. Μιχαήλ Ἰωάννου, μετέβησαν εἰς Ρουμανίαν, ὅπου εἶχον μίαν πρώτην γνωριμίαν μετά τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ κ. Κασσιανοῦ καί κ. Γεροντίου, ἀλλά καί Κληρικῶν, Μοναχῶν καί πιστῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ συνάντησις αὕτη ὑπῆρξεν καί θά παραμείνη ἱστορική, διά τόν λόγον ὅτι ἠνοίγει ἡ ὁδός πρός τήν κατά Θεόν ἕνωσιν τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Τά περί αὐτῆς τῆς Ἱεραποστολῆς ἔχουν ἤδη δημοσιευθεῖ εἰς τήν «Ὀρθόδοξον Πνοήν» τοῦ Ἰανουαρίου — Φεβρουαρίου 2008 σελ. 7-19.


Ἐπηκολούθησεν ἡ ἀπό 7-9 Φεβρουαρίου 2008 ἐν Ἑλλάδι ἐπίσκεψις τῆς Ρουμανικῆς Ἐξαρχίας ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον καί τούς Κληρικούς π. Παρθένιον, π. Νικόλαον, π. Γυμνάσιον καί π. Βασίλειον. Κατά τήν ἐν λόγω ἰδιαιτέρως ἱστορικήν ἐπίσκεψίν των, ἡ ὁποία δέν ἦτο ἐθιμοτυπική, ἀλλά βαθύτατα οὐσιαστική, ἔλαβον χώραν ἐπί τριήμερον ἐργασίαι ἐπί τῶν θεμάτων Ὁμολογία -Ἐκκλησιολογία καί Ἀποστολική Διαδοχή εἰς τάς Τοπικάς Ἐκκλησίας Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Ρουμανίας. Αἱ ἐργασίαι διεξήχθησαν μέ πολλήν σοβαρότητα καί συνέπειαν ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Ἡ ἐν λόγω ἐπί τριήμερον Συνεδρίασις, ἐχαρακτηρίσθη ὡς «Διευρυμένη Ἱερά Σύνοδος» καί εἰς τήν κυριολεξίαν ἤνοιξεν τήν ὁδόν πρός ἕνωσιν, ἐπί τῆ βάσει τῆς κοινῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Αἱ ἐργασίαι κατέληξαν εἰς τήν διατύπωσιν καί ὑπογραφήν κοινοῦ κειμένου ἐν τῶ ὁποίω ἦτο σαφής ἡ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ ἐπί τῶν δύο βασικῶν θεμάτων, ἤτοι τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ. Καί ταῦτα ἤδη ἐδημοσιεύθησαν. («Ο.Π.» Μάρτιος — Ἀπρίλιος 2008, σελ. 123-127).

 (*) Δι' αὐτό προφανῶς τό γεγονός, δηλαδή, διότι δέν ἐδέχοντο τούς σχισματικούς κληρικούς τοῦ Γλυκερίου, ἀλλά καί τῶν Νεοημερολογιτῶν καί ἔμενον χωρίς Μυστήρια, τούς ἐσυκοφάντησαν ὡς δῆθεν «προτεσταντίζοντας»!..


Μετά τήν διευρυμένην Μητροπολιτικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς 7-9 Φεβρουαρίου 2008, ἡ ὁποία ἀπεφάνθη ἐπί τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τήν 1/14 Ἀπριλίου 2008 συνεκλήθη πάλιν ἡ Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος, καθ' ἥν ΑΠΕΦΑΣΙΣΘΗ καί ΥΠΕΓΡΑΦΗ ἡ ΠΡΑΞΙΣ — ΑΠΟΦΑΣΙΣ τῆς Ἑνώσεως. Αὕτη ἀπεφασίσθη ἐπί τῆ βάσει τῆς ἀπ' ἀρχῆς κεκηρυγμένης ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ὑπό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, καί τῆς Ἀναγνωρίσεως — Προσεπικυρώσεως τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς, ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Παρατίθεται ἡ ἐν λόγω ΑΠΟΦΑΣΙΣ:


Α.Π. 474


Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σήμερον τήν 1ην/14ην Ἀπριλίου 2008, ἡμέραν Δευτέραν καί περί ὥραν 10ην π.μ., εἰς τήν ἐν Κορωπίω Μητροπολιτικήν μας ἕδραν, συνεκαλέσαμεν τήν Μητροπολιτικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἰς ἥν ἔλαβον μέρος: Ἐκ μέν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος μετά τῶν ὑπ' Αὐτόν Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἤτοι, τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, τῶν Πρεσβυτέρων π. Θωμᾶ καί π. Ἀνδρέου, τοῦ τελευταίου ἐκπροσωποῦντος καί τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν), παρισταμένων δέ καί ἀκροωμένων τῶν Ὁσιωτάτων Μοναχῶν Ἰωαννικίου, Βαρνάβα, Κυρίλλου καί Θεοδώρου. Ἐκ δέ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Πρεσβύτερος π. Μιχαήλ Ἰωάννου, ἐκπροσωπῶν καί τήν ἐν Κένυα Ἀφρικῆς Ὀρθόδοξον Ἱεραποστολήν.
Προσευχῆς προηγηθείσης, ἐπεκαλέσθημεν τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως φωτίση ἡμᾶς καί κατευθύνη τάς ἐργασίας μας, μεθ' ὅ τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Πρόεδρος Αὐτῆς, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κήρυκος, ὅστις εἰσήγαγεν τό ἕν καί μοναδικόν θέμα, ἤτοι «Η ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Δευτερευόντως ἀνέφερεν καί ἕτερα ἐκκρεμοῦντα θέματα, ὡς τῆς «Ἐκλογῆς καί χειροτονίας Ἐπισκόπων διά τάς κατά τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας», πλήν ταῦτα δέν συνεζητήθησαν ἀλλά παρεπέμφθησαν, ὡς κύρια θέματα εἰς τήν πρώτην Ἱεράν Σύνοδον, τήν συγκληθησομένην ἀμέσως μετά τήν ἕνωσιν μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς ἥν θά συμμετάσχουν Κανονικῶς καί οἱ Ἐπίσκοποι Αὐτῆς, ὡς καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ἐν Κύπρω καί Ρωσία τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.
Ἐπί τοῦ μοναδικοῦ θέματος τῆς παρούσης Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤγουν ἐπί τοῦ θέματος «Η ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἰσάγων τοῦτο εἶπεν χαρακτηριστικῶς ὅτι ἡ «παροῦσα Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος ἀποτελεῖ συνέχειαν τῆς προηγηθείσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 7-9 Φεβρουαρίου 2008, ἡ ὁποία ἐπί τριήμερον συνεδριάσασα ΑΠΕΦΑΝΘΗ ἐπί τοῦ θέματος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς». Τήν ἐν λόγω ΑΠΟΦΑΝΣΙΝ εἰσηγήθη πρός περαιτέρω μελέτην, ἴνα ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς, διατυπωθῆ ἡ ἐπίσημος ΑΠΟΦΑΣΙΣ τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, ἥτις ἀμέσως ἀποσταλήσεται εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελουμένην ὑπό τῶν Σεβασμιωτάτων Ἐπισκόπων Αὐτῆς κ.κ. Κασσιανοῦ καί Γεροντίου. Ἡ Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τήν ὑπ' ἀριθμ. 471/9.2.208 ΑΠΟΦΑΝΣΙΝ, καί συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι διετύπωσεν ὡς κάτωθι τήν σχετικήν ΠΡΑΞΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ:


Α.Π. 474

Εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, Ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί οἱ εὐλαβέστατοι Ἱερεῖς: Ἀμφιλόχιος, Θωμᾶς, Ἀνδρέας καί Μιχαήλ, συνελθόντες εἰς Ἱεράν Σύνοδον καί ἀκούσαντες τοῦ εἰσηγητοῦ, Σεβ/του κ. Κηρύκου, ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ἑνώσεως μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν μακρᾶς καί προσεκτικῆς ἐξετάσεως, αὖθίς τε, ἐβεβαιώθημεν ὅτι τό πιστόν πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον, ἐκράτησεν καί ὡμολόγησεν, μέ τήν δέουσαν ἀκρίβειαν καί συνέπειαν, τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολιγιτικοῦ σχίσματος, ὡς καί τῶν τοιούτων Παλαιοημερολογιτικῶν, μή ἀναγνωρίσαν ποτέ τά «μυστήρια» τῶν Νεοημερολογιτῶν, τά ὁποῖα ἀπ' ἀρχῆς ἐκήρυξεν ἄκυρα καί ἄμοιρα τῆς θείας Χάριτος. Σαφῶς ἐπίσης προέκυψεν ὅτι τό πιστόν λεῖμμα τῶν ἐν Ρουμανία Ὀρθοδόξων, πάντοτε ἀπό τό 1924 ἕως καί σήμερον, ὅπως ἀκριβῶς καί τό ἐν Ἑλλάδι τοιοῦτον, παρέμεινεν ἑδραῖον καί ἀμετακίνητον εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν δέ Νεοημερολογιτικήν — Οἰκουμενιστικήν Καινοτομίαν ἀπέρριψεν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἐπί τούτοις ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ -ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ὡς αὕτη συνωμολογήθη κατά τήν Μητροπολικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς 9.2.2008, διατυποῦται δέ καί κατά τήν παροῦσαν Σύνοδον ὡς κάτωθι:
α) Ἡ κατά τό 1924 Ἀντικανονική καί παρά πᾶσαν Ὀρθόδοξον Δεοντολογίαν ἐπιβολή, τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, κατά τά ἔτη 1583, 1587, 1593 δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ὡς πρώτου βήματος διά τήν εἴσοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα, ἤτοι ἐνεργεία σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς.
β) Αἱ οὕτω κατά τό 1924 κ.ἑ. προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» κατέστησαν ἑαυτάς σχισματοαιρετικάς, διό δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν «λειτουργῶν» των τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά τήν παγίαν καί σταθεράν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, δέν ἐπενεργεῖ διά καί ἐπί τῶν σχισματικῶν.
γ) Οἱ ἁπανταχοῦ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Κλῆρος καί Λαός, οἱ κατά τό 1924 παραμείναντες ἐν πᾶσι πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, συνέχισαν καί συνεχίζουν, νά εἶναι τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
δ) Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἑκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ἀπό τό 1924 ὁμολογηθείσης καί διακηρυχθείσης ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι, ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κατά τό 1937. Τό σχίσμα τοῦτο εἶχεν καί ἔχει Δογματικήν — Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» προκύψαντος σχίσματος τοῦ Παπικοῦ — Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ταύτην τήν ἐκκλησιολογικήν παρέκκλισιν ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί κατόπιν καί τῆς Κύπρου μετά βδελυγμίας ἀπεστράφη καί κατεδίκασεν.
ε) Παρόμοιον σχίσμα Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὀπαδοί του συμπορεύονται.
στ) Καί τά ἐπακολουθήσαντα, ἐν Ἑλλάδι καί Κύπρω, νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς — Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν ἀδιάσπαστον συνέχειαν, προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
ζ) Ὑφ' ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν κατά τό 1971 ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς σχετικάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος, μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν των ὑπαναχώρησιν, ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἥν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1971 ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς χειροθεσίαν! Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία. Οὕτω πως θά ἐπεβάλετο ἡ περί «δυνάμει» θεωρία τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί θά «ἔλυεν τό παλαιομερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Τέλος ἐγένετο δεκτόν ὑφ' ὅλων ὅτι δέν νοεῖται νά ὁμολογῆ τις ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματοαιρετικοί, ἀλλ' ὁ ἴδιος νά ἔχη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά Νεοημερολογιτῶν ἤ Παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν.
Ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς τῆς ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, ἐτέθη πρός μελέτην καί τό θέμα τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἡ Ὁποία, μετά τό 1924, ἐδοκιμάσθη δεινῶς λόγω τῶν σκληρῶν διωγμῶν καί ἀπό τήν ἔλλειψιν Ἀρχιερέων καί ἔν τινι χρόνω καί Ἱερέων, μέχρις ὅτου προσῆλθεν καί ἀνέλαβε νά ποιμάνη Αὐτήν ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ Λέου, ὁ ὁποῖος τό 1967, ὑπό ἰδιαζούσας διωκτικάς συνθήκας, μή ὑπάρχοντος δευτέρου, ἐχειροτόνησεν μόνος του, τόν Ἱερομόναχον Νήφωνα εἰς πρῶτον Ἀρχιερέα.
Ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος καί μέ βάσιν τάς ἱστορικάς πηγάς καί τάς διαβεβαιώσεις τῆς ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον Ἐξαρχίας, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἐξητάσθη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι κατά τό 1949, ἐν Μονάχω τῆς Γερμανίας, ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Ἱερέα Βασίλειον Λέου, ἤδη λαβόντα τό μοναχικόν σχῆμα καί μετωνομασθέντα εἰς Βίκτωρα. Ἐπ' αὐτοῦ προέκυψεν ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς Σεραφείμ, Στέφανος καί Φίλιππος, οἱ ὁποῖοι τό 1949 ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Βίκτωρα, ἦσαν παλαιοημερολογῖται ἐν τόπω καί χρόνω, χωρίς ἀπό τά μέχρι σήμερον ὑπάρχοντα ντοκουμέντα νά προκύπτη σαφῶς, ἐάν εἶχον καί ἐκήρυσσον, καί πρό καί μετά τήν χειροτονίαν, τήν ἀπολύτως καθαράν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν.
Ἐπ' αὐτοῦ ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν, ὅσα ἐν τῆ εἰρημένη ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ διετυπώθησαν, ὡς καί ἡ σχετική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὅστις ἀποφαίνεται: «Ἐκζητήσωμεν τοίνυν καί πολυπραγμονήσωμεν, παρ' οὗ ὀφείλομεν κοινωνῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μή χρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἄλλο τῶν κατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καί ἠκουσμένων σφαλερῶν ἀληθές. Εἰ δέ ὅτι τήν χειροτονίαν καταγομένην ἔχει ἀπό τοῦ δεῖνος, εἴτε ἐξ αἱρετικοῦ εἴτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου, αὐτός δέ οὔτε αἱρετικός οὔτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου εἴτουν Σιμωνιανοῦ κεχειροτονημένος, ὁμολογοίη δέ ὅμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστιν φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους, τούς τε κατ' ἀμφότερα παρατετραμμένους ἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς πρός αὐτόν· ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος κατά τούς προδεδηλωμένους ἁγίους, καί δι' αὐτῶν κατά πάντας».
Κατόπιν τούτων ἐπικαλεσθέντες τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐμελετήσαμεν περαιτέρω μετά προσοχῆς καί συνέσεως τό θέμα, μέ δεδομένον ὅτι ἐργαζόμεθα διά τήν ἕνωσιν οὐχί μετά προσώπου τινός ἤ προσώπων, ἀλλά μετά μιᾶς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένω μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἡ Ὁποία παραμείνασα ἀπολύτως Ὀρθόδοξος διεφύλαξεν ἀπό τό 1924 ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΝ ΕΝ ΠΑΣΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ, διό ἡ Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος, ὁμοφώνως ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ οἱανδήποτε ἄλλην ἀντιμετώπισιν τοῦ θέματος τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος καί τῶν διαδόχων του, μέχρι καί τῶν Ἐπισκόπων κ.κ. Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, ἤτοι ἀπέκλεισεν τό ἐνδεχόμενον χειροθεσίας ἐπ' αὐτῶν, διότι αὕτη (ἡ χειροθεσία) ἀφορᾶ τούς σχισματικούς. Ἐν προκειμένω, λαμβάνοντες σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν καί τό γεγονός, ὅτι ἐν τῆ Ὀρθοδοξία, ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὡς θεῖος θεσμός (ὄργανον), κατευθυνομένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, δύναται δι' Ἀποφάσεώς Της, νά προσεπικυρώση καί ἀναγνωρίση τάς ἐν λόγω χειροτονίας.


ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ τήν ἐν ἔτει 1949 χειροτονίαν τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, Βίκτωρος Λέου, ἀπό τήν ὁποίαν (χειροτονίαν) ἔχει σήμερον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας. Ὡσαύτως ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ καί τήν ἐν τόπω καί χρόνω, ἤτοι, λόγω τοῦ διωγμοῦ καί μή ὑπάρχοντος ἑτέρου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, καθ' ὑπέρβασιν τῆς Κανονικῆς τάξεως ὑπό μόνου τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος Λέου, χειροτονίαν εἰς Ἐπίσκοπον τοῦ ἁγιορείτου Ἱερομονάχου Νήφωνος, (1967), καθώς καί τάς ἐν συνεχεία ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Νήφωνος μέ τό σύμψηφον τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος τελεσθείσας χειροτονίας τῶν Ἐπισκόπων Κλήμεντος, Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, ὡς Κανονικάς, Ὀρθοδόξους καί Ἐγκύρους. Ὅθεν τήν ἐκκλησιαστικήν ἕνωσιν καί κοινωνίαν ἐν τῶ κοινῶ Ἁγίω Ποτηρίω μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θεωροῦμεν ὄχι μόνον ΑΚΩΛΥΤΟΝ, ἀλλά καί ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΝ.
Ἡ ἀνακοίνωσις καί κατόπιν ἡ ἐκτέλεσις τῆς παρούσης Πράξεως — Ἀποφάσεως ἀνατίθεται εἰς τόν Πρόεδρον τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τόν Σεβασμιώτατον Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, ὅστις δέον νά κοινοποιήση τήν παροῦσαν εἰς τούς Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς τῆς ἐν Ρουμανία τοπικῆς Ἀδελφῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἴνα ἀπό κοινοῦ προσδιορίσωσι τήν ἡμέραν, καθ' ἥν θά τελεσθῆ Ἱερόν Συλλείτουργον τῶν Ἐπισκόπων καί Ἱερέων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Ρουμανίας, μέ τήν συμμετοχήν καί ἐκπροσώπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου, Ρωσίας καί Κένυας. Πρό τοῦ συλλειτούργου τούτου, θά ἀναγνωσθῆ καί διακηρυχθῆ ἡ παροῦσα, διά δέ τῆς ἐν τῶ αὐτῶ Ἁγίω Ποτηρίω κοινωνίας, ἐπισφαγισθήσεται ἡ ἐν τῶ Ἑνί Ἁγίω Σώματι τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἁγία ἑνότης. Τούτου ὅλου, εὐδοκία καί χάριτι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὁλοκληρωθησομένου, ἡ νέα Κανονική καί Ὀρθόδοξος Σύνοδος, Κανονικῶς καί κατά τήν Ἐκκλησιαστικήν δεοντολογίαν συνερχομένη, ἐπιληφθήσεται Κανονικῶς καί ἁρμοδίως ὅλων τῶν φλεγόντων καί ἐκκρεμούντων θεμάτων εἰς τάς χειμαζομένας τοπικάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Εἰς βεβαίωσιν καί μαρτυρίαν τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΩΣ καί ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διετυπώσαμεν τήν παροῦσαν ΠΡΑΞΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ, ἥτις ἐνεκρίθη καί ἀπεφασίσθη ὁμοφώνως καί ὑπογράφεται εἰς δόξαν Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.


Ἀφοῦ, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, ἐκοινοποίησεν τήν ἀνωτέρω ΠΡΑΞΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ, ἡ ὁποία ἀνεπιφυλάκτως ἐγένετο δεκτή παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων Ἰασίου κ. Κασσιανοῦ, Βράντσεα κ. Γεροντίου καί τοῦ ὑπ' αὐτούς Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν Μοναχικῶν Ταγμάτων καί ὅλου τοῦ πιστοῦ πληρώματος τῆς μαρτυρικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἠκολούθησεν ἡ πρός τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον, πρόσκλησις τῶν Σεβ/των Ἐπισκόπων κ. Κασσιανοῦ καί κ. Γεροντίου τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας. Δι' αὐτῆς προσεκαλεῖτο ὁ Μητροπολίτης μετά Κληρικῶν του καί ἐκπροσώπων τοῦ πιστοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως τήν ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου μεταβῆ εἰς Ρουμανίαν πρός τέλεσιν τοῦ πρώτου Ἱεροῦ Συλλειτούργου, τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου — Ζωοδόχου Πηγῆς, εἰς τόν ἑορτάζοντα ὁμώνυμον Ἱερόν Ναόν, εἰς Μοβιλίτσαν τῆς ἐπαρχίας Βράντσεα τῆς Μολδαβίας. Κατά τό ἐν λόγω θεῖον Συλλείτουργον θά διεκηρύσσετο ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία καί ἡ Ἁγία Ἑνότης τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν τοιούτων τῆς Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Κένυα.


Κατόπιν τούτου, τήν Τετάρτην τῆς Διακαινησίμου (17.4.2008), ἔφθασαν εἰς Βουκουρέστιον Ἀντιπροσωπεῖαι τόσον ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, ὅσον καί ἐκ μέρους τῆς πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὑπό τόν Αἰδ/τον π. Μιχαήλ Ἰωάννου. Ἀμφοτέρας τάς ἀντιπροσωπείας ὑπεδέχθησαν εἰς τό Ἀεροδρόμιον τοῦ Βουκουρεστίου ὁ Σεβ/τος Βράντσεα κ. Γερόντιος καί ὁ Παν/τος π. Παρθένιος.
Ὁδικῶς, μετά ἀρκετάς ὥρας ταξιδίου ἔφθασαν εἰς τήν Μοβιλίτσαν τῆς ἐπαρχίας Βράντσεα τῆς Μολδαβίας, ὅπου ὁ Ἱερός Ναός τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῆς Θεοτόκου καί ἡ ἕδρα τοῦ Σεβ/του κ. Γεροντίου. Ἡ ὑποδοχή τοῦ Σεβ. κ. Κηρύκου καί τῶν λοιπῶν ἐκπροσώπων εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ. Ἐπισκόπου κ. Γεροντίου, ὑπό τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, Μοναχῶν καί Μοναζουσῶν, ὑπῆρξεν θερμοτάτη καί ἐγκάρδιος. Ἐνδιαμέσως ἐπεσκέφθησαν τόν Ἱ. Ν. Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ, ὅπου ἐφημερεύει ὁ Ἱερομόναχος π. Γυμνάσιος, τυχόντες καί ἐκεῖ συγκινητικῆς ὑποδοχῆς.
Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τῆς Ρουμανίας, ἀπομονωμένοι λόγω τῶν διωγμῶν, ἀπέκτησαν τήν ἐλευθερίαν των μετά τήν πτῶσιν τοῦ καθεστῶτος Τσαουσέσκου. Ἔκτοτε ἐπεδόθησαν μέ ὅλας των τάς δυνάμεις, παρά τήν πτωχείαν των καί τήν δύσκολον οἰκονομικήν κατάστασιν τῆς χώρας των, εἰς τήν ἀνοικοδόμησιν τῶν Ἱ. Ναῶν καί Μονῶν των. Πολυσέβαστοι γέροντες καί γερόντισσαι καί εὐλαβεῖς Μοναχοί καί Μοναχαί μεγάλης ἡλικίας, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν τούς διωγμούς καί τήν κατεδάφισιν τῶν Ἱ. Ναῶν, μέ δάκρυα χαρᾶς καί ἱερόν ἐνθουσιασμόν ἐπεδοκίμασαν τό γεγονός τῆς Ἑνώσεως, καί ὑπεδέχθησαν τούς Ὀρθοδόξους Πατέρας καί Ἀδελφούς των ἀπό τό ἐξωτερικόν, εἰς τούς ὁποίους προσέφερον φιλόφρονα φιλοξενίαν. Ἠκολούθησαν σχετικαί προδιεργασίαι καί ἀπεφασίσθη, λόγω ἀδυναμίας νά μετακινηθῆ ὁ Σεβ/τος Γέρων Κασσιανός, νά προηγηθῆ τό Συλλείτουργον εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ/του Βράντσεα κ. Γεροντίου καί τήν ἑπομένην νά λάβη χώραν καί δεύτερον συλλείτουργον εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ/του Μπακάου κ. Κασσιανοῦ.


Τήν Πέμπτην τῆς Διακαινησίμου ὑπεγράφη ἡ κοινή Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, ἐπί τῆ βάσει τῆς ὁποίας ἐπραγματοποιήθη ἡ ἕνωσις καί τό συλλείτουργον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ὑπό τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Μεσογαίας κ. Κηρύκου καί Βράντσεα κ. Γεροντίου καί ἀμέσως, τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας ἐγένετο ὁ πρῶτος πανηγυρικός, ἀλλά καί βαθύτατα κατανυκτικός Ἀναστάσιμος, ἑσπερινός. Τήν πρωίαν τοῦ Σαββάτου, ἠκολούθησεν τό πρῶτον ΘΕΙΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ, τοῦ ὁποίου ὁ μυσταγωγικός, ἀλλά καί ἱστορικός χαρακτήρ συνεκίνησεν τούς πάντας. Πρό τοῦ θείου Συλλειτούργου ἀνεγνώσθη εἰς ἐπήκοον πάντων ἡ Πράξις τῆς Ἑνώσεως. Εἰς τό πρῶτον αὐτό θεῖον Συλλείτουργον ἔλαβον μέρος ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος, ἐκπροσωπῶν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, ἐκπροσωπῶν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, ὁ Αἰδ/τος Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου, ἐκπροσωπῶν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί οἱ Ρουμάνοι Ἱερεῖς καί Ἱερομόναχοι, π. Παρθένιος, π. Γυμνάσιος, π. Νικόλαος, π. Κων/νος, π. Βασίλειος, π. Βενιαμίν καί π. Μηνᾶς, συμπροσευχομένων πλέον τῶν 1.500 πιστῶν. Εἰς τό τέλος τῆς θείας λειτουργίας ὡμίλησαν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς. Ὁ Σεβ/τος Βράντσεα κ. Γερόντιος εἶπεν:
«Σεβασμιώτατε Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκε ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, καί καλωσωρίσατε εἰς τήν Ρουμανίαν. Συναισθήματα χαρᾶς πλημμυρίζουν καί ξεχυλίζουν τίς ψυχές μας, διότι τί πρῶτον νά ἑορτάσωμεν σήμερον, καί διά ποῖον πρῶτον νά δοξολογήσωμεν τόν Τριαδικόν Θεόν; Τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, τήν τιμήν καί μνήμην τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἤ τήν χαράν, ἡ ὁποία μᾶς πλημμυρίζει ὅλους διά τό Θεοβούλητον γεγονός τῆς ἐν Χριστῶ Ἑνώσεως τῆς ἐν Ρουμανία Ἐκκλησίας μετά τῶν ἐν Ἑλλάδι, Κύπρω, Ρωσία καί Κένυα τοπικῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν! Χαιρόμεθα καί δοξολογοῦμεν τόν Κύριον δι' ὅλα αὐτά, ἀλλά καί διότι εἰς τήν σεπτήν Σεβασμιότητά σας, ἀντικατοπτρίζεται ἡ ἀγωνιστικότης ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀκριβοῦς τηρήσεως τῶν ἱερῶν Κανόνων, τούς ὁποίους οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἐνεπιστεύθησαν νά φυλάττωμεν ὡς ἱεράν Παρακαταθήκην.
Ἐπί ἔτη πολλά ἀνεζητούσαμεν νά εὕρωμεν τοιούτους ποιμένας, ἐνῶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι εἴχαμε ἀκούσει δι' ἐσᾶς τούς «Ματθαιϊκούς», ὅτι εἶσθε ἀσυμβίβαστοι ἀγωνισταί, καί θέλαμε ἀπό χρόνια νά ἔλθουμε εἰς ἐπικοινωνίαν μαζί σας, ἀλλά τά πράγματα καί τά προβλήματα τοῦ ἐδῶ ποιμνίου ἦσαν τόσα πολλά πού δέν μᾶς ἐπέτρεπαν νά ἔλθωμεν εἰς ἀναζήτησιν. Ἀλλά, Κύριος ὁ Θεός, δέν μᾶς ἐξέχασε ποτέ καί ἔτσι ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, σᾶς ἐπεσκέφθημεν εἰς τήν Ἑλλάδα καί μετά ἀπό πολυημέρους συνομιλίας εἴδομεν ὅτι ἡ καθαρότης τῆς πίστεως καί ὁ κατ' ἐπίγνωσιν ζῆλος σας διά τήν Ὀρθοδοξία ἦτο τόσον φλογερός, ὅσον καί ὁ ἰδικός μας. Καί ἀφοῦ ὅλα ὁ Θεός τά ἔφερεν κατ' εὐχήν, σήμερον εὑρισκόμεθα ἐδῶ εἰς τό Καθολικόν τοῦ Μοναστηρίου μας, τό ὁποῖον τιμᾶται ἐπ' ὀνόματι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, νά ἑορτάσωμεν τριπλῆν χαράν καί νά ἴδωμεν ἰδίοις ὄμμασι, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος δέν φέρει οὔτε τό ἐλάχιστον ἴχνος «κακοδοξίας», ἤ ὅπως ἀλλιῶς τόν ὀνομάζουν τά ἀπύλωτα στόματα τῶν σχισματικῶν, ἀλλά τουναντίον εἶναι ἀκόλουθος τῶν Ἁγ. Πατέρων καί γνήσιος συνεχιστής τοῦ ἔργου τοῦ ἐν ἁγίοις Ἱεράρχου Ματθαίου. Ἐβεβαιώθημεν ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος βαδίζει τήν ὁδόν Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ὄντως ἐβάδισεν τήν ὁδόν τῶν Ἁγ. Πατέρων. Εἴδομεν ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὅλος ὁ ἀγών καί οἱ διωγμοί ἔχουν ὡς αἰτίαν τό γεγονός ὅτι ἐθέσατε ὡς μοναδικόν σκοπόν τήν διαφύλαξιν τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας Πίστεως, ἔστω καί ἄν αὐτό ἔχει ὡς συνέπειαν νά θυσιάσετε καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτόν σας.
Σημαντικόν ἐπίσης εἶναι, Σεβασμιώτατε Κήρυκε, νά τονίσωμεν καί τήν ἀλήθειαν ὅτι πρίν γίνη τούτη ἡ εὐλογημένη ἕνωσις, κανείς ἄλλος πέραν τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν ποιμνίου δέν μᾶς ἐγνώριζεν! Εἴμεθα κυριολεκτικῶς εἰς τήν ἀφάνειαν, ἐνῶ τώρα πού σᾶς ἐγνωρίσαμεν καί ἠνώθημεν ἐν Χριστῶ, ἤρθαμε πλέον εἰς την ἐπιφάνειαν, καθ' ὅτι ὁ ἀγών τό ὁποῖον διεξηγάγομεν ἐπί τόσα ἔτη διά τήν εὕρεσιν πραγματικῶν ποιμένων μέ Ὀρθόδοξον Ὁμολογιακόν φρόνημα, ἐν τέλει ἐτελεσφόρησεν διότι εἰς τήν δεινῶς χειμαζομένην, Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὅπως καί εἰς τάς λοιπάς τοπικάς Ἐκκλησίας Κύπρου, Ρωσίας, Κένυας καί ἀλλαχοῦ, εὕρομεν τό ζητούμενον. Γνωρίζετε ὅμως πλέον καί ἐσεῖς, ὅπως καί ὅλαι αἱ τοπικαί Γνήσιαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, ὅτι καί ἡμεῖς ἀντιμετωπίσαμεν καί ὑπέστημεν βαρυτάτους διωγμούς δι' αὐτήν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί ἐμμονήν μας εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καθότι ὅστις ἀκολουθεῖ ἐδῶ εἰς τήν Ρουμανίαν τό Πάτριον Ἡμερολόγιον καί τήν Ὀρθοδοξίαν, δηλαδή ὁμολογεῖ τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν διώκεται πολύ σκληρά ἀπό τούς Νεοημερολογίτας καί ὅλα τά Κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτῆς τῆς μάστιγος τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν.
Πάντως ἐκ μέρους ὅλων αὐτῶν τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἦλθον ἐδῶ σήμερον, διά νά τιμήσουν τό δοξασμένον ὄνομα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, σᾶς ἐκφράζω τάς ἀπεράντους εὐχαριστίας, διά τόν ζῆλον καί τό ἀμέριστον ἐνδιαφέρον, τό ὁποῖον ἐδείξατε εἰς τήν ἀδελφή πλέον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας καί νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι, χάριτι Χριστοῦ, ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος ὡς μέλη τοῦ ἑνός καί ἀδιαιρέτου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, θά εὑρισκώμεθα εἰς τό πλευρόν σας, τόσον ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς, ὅσον καί ὅλον τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Θά κοινωνοῦμεν καί θά συναγωνιζώμεθα εἰς κάθε ὀρθόδοξον ἀπόφασίν σας, διά τήν διαφύλαξιν καί μετάδοσιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί εἰς ἄλλους Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους…
Σεβασμιώτατε Μεσογαίας κ. Κήρυκε καί πάλιν εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας Ζωοδόχου Πηγῆς, νά μᾶς ἐπισκιάζη πάντοτε, ὥστε νά ἀντλοῦμε πραγματικά ζωηρά νάματα ἀπό τήν χάριν Της, ὥστε νά συμπορευώμεθα πλέον ἀπό ἐδῶ καί πέρα μαζί εἰς τόν Γολγοθᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας, αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, ἀλλά καί νά μᾶς πληροῖ καί φωτίζει τό φῶς καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Ἀμέσως ὡμίλησεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, ὅστις ἀφοῦ συνεχάρη καί εὐχαρίστησεν τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον, ἀμέσως εἶπεν:
«Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῆ»! Ἡμέρα Ἀναστάσιμος, καθ' ἥν τιμᾶται ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἡμέρα καθ' ἥν μεγαλύνεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πάντοτε καί ὅτε ἠγνοοῦμεν ἀλλήλους, μᾶς ἥνωνεν ἐν τῶ ἑνί σώματι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ ἰδία Χάρις τοῦ Θεοῦ, σήμερον, διά τῆς κοινωνίας μας εἰς τό ἕν Ἅγιον Ποτήριον, μᾶς ἔκαμεν ἀκόμη πιό δυνατούς, καί νά βιώσωμεν ἐντονώτερον τό μέγα μυστήριον ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ…
Ὅταν πρό χιλίων ἐτῶν, Ρῶσοι ἀπεσταλμένοι παρηκολούθησαν μία θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν Ἁγίαν Σοφίαν Κωνσταντινουπόλεως, ὡμολόγησαν: «Δέν μπορούσαμε νά καταλάβουμε ἄν εὑρισκώμαστε εἰς τήν γῆν ἤ εἰς τόν οὐρανόν». Παρόμοια συναισθήματα καί βιώματα εἴχομεν καί ἡμεῖς σήμερον, μέσα εἰς αὐτήν τήν λαμπράν Ἐκκλησιαστικήν λατρευτικήν πανδαισίαν. Τί εἶναι αὐτό τό ὁποῖον, μᾶς κάνει νά αἰσθανώμεθα ἔτσι; Ἡ χάρις καί ἡ εὐλογία τῆς κοινῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας, ἡ κοινή μας Ὁμολογία, ἐπί τῆς ὁποίας οἰκοδομήσαμεν τήν ἕνωσίν μας, ἡ κοινή ἀγάπη πρός τόν Φιλάνθρωπον Κύριον. Εἶναι, τολμῶ εἰπεῖν, ἡ ἐν τῶ μέτρω ἑνός ἑκάστου μετοχή μας εἰς τάς ἀκτίστους θείας ἐνεργείας.
Μιμνησκόμεθα σήμερον τῶν ἀγώνων τῶν κοινῶν Πατέρων μας. Μιμνησκόμεθα ὅμως καί τῶν διωγμῶν τούς ὁποίους ὑπέστητε καί σεῖς οἱ ἐν Ρουμανία ὅπως καί ἡμεῖς οἱ ἐν Ἑλλάδι καί ἐν Κύπρω. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν κοινῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐκράτησαν εἰς αὐτήν τήν ἑνότητα μέ τήν Ἐκκλησίαν. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη ὅλων τῶν Ἀοιδίμων Ὁμολογητῶν Ἐπισκόπων μας, Ματθαίου, Σπυρίδωνος, Δημητρίου, Βησσαρίωνος, Ἰωάννου, Ματθαίου Β΄, Λαζάρου, ὡς καί τῶν Ἐπισκόπων Βίκτωρος, Κλήμεντος καί Νήφωνος, καθώς καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀγωνιστῶν καί ζηλωτῶν Ἱερέων.
Ἤθελον καί τοῦτο νά διευκρινίσω: Δέν εἴμεθα ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι σᾶς ἐβγάλαμεν ἀπό τήν ἀφάνειαν, Σεβασμιώτατε Γερόντιε, ἀλλ' ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί τά καλά ὑμῶν ἔργα, τά ὁποῖα πάντοτε σᾶς εἶχον «εἰς ἐμφάνειαν» ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστός εἶπεν: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσι τά καλά ὑμῶν ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς». Τά καλά ὑμῶν ἔργα, ἡ καλή ὑμῶν Ὁμολογία, αἱ θλίψεις καί ἡ ὑπομονή σας, δέν ἦτο δυνατόν παρά νά γίνουν γνωστά εἰς πάντα τά ἔθνη…
Αἱ Μυροφόραι γυναῖκες, ἔγιναν αἱ πρῶται μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως εἰς τούς Ἁγ. Ἀποστόλους. Ὁ Ἀναστάς Χριστός εἶπεν εἰς τούς Ἁγ. Ἀποστόλους, νά γίνουν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του «ἐν τε τῆ Ἱερουσαλήμ καί ἐν τῆ Ἰουδαία καί ἐν πάση τῆ γῆ». Καί ἐμεῖς σήμερον καλούμεθα νά βιώσωμεν αὐτήν τήν ἑνότητά μας, καί νά γίνωμεν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, ἐν πάση τῆ Οἰκουμένη, διότι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ κεφαλή Της εἶναι ὁ ΑΝΕΣΤΗΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ. «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τοῦ Ρουμανικοῦ Τυπικοῦ, ἐτελέσθη ὑπαιθρίως Ἁγιασμός καί εἰς τήν συνέχειαν παρετέθη ἑορταστική τράπεζα.


Τήν ἑπομένην τῆς ἑορτῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, (Σάββατον τῆς Διακαινησίμου), οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς κ.κ. Γερόντιος καί Κήρυκος μετά τῶν συνοδειῶν των, μετέβησαν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, εἰς Προδρομίτσαν Μπακάου Μολδαβίας, ὅπου ἡ ἕδρα τοῦ γηραιοῦ Ἐπισκόπου κ. Κασσιανοῦ. Τούς Σεβ. Ἀρχιερεῖς καί τούς ἀντιπροσώπους ὑπεδέχθη ἡ Ἀδελφότης τῆς Ἱ. Μονῆς, προσφέρουσα εἰς αὐτούς «ψωμί καί ἁλάτι» κατά τήν Ρουμανικήν παράδοσιν. Ἐκεῖ ἐπραγματοποιήθη τό Β΄ Θεῖον Συλλείτουργον. Τά συναισθήματα καί εἰς αὐτό τό ἱστορικόν Συλλείτουργον ἦσαν τό ἴδιο ἔντονα, ὅπως καί κατά τό προηγούμενον. Τῆς θείας Λειτουργίας, μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Σεβ/του Κασσιανοῦ, προεξῆρχεν ὁ Σεβ/τος Κήρυκος, βοηθούμενος ἀπό τούς ἱερεῖς π. Μιχαήλ, π. Παρθένιον, π. Νικόλαον, π. Βιτάλιον. Ὁ δέ Σεβ/τος Γερόντιος ἦτο συμπροσευχόμενος, καθ' ὅσον οἱ Ρουμάνοι Ἐπίσκοποι κρατοῦν ἐπακριβῶς τούς Κανόνας τοῦ Πηδαλίου καί εἰς αὐτό τό θέμα, δηλαδή ὁ Ἐπίσκοπος ἑτέρας ἐπαρχίας, εὑρισκόμενος εἰς ἄλλην Ἐπαρχίαν, παρουσία τοῦ ἐπιχωρίου Ἐπισκόπου φέρει μόνον τό ἐπιτραχήλιον καί τό μικρόν ὠμοφόριον.
Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, ἡ ὁποία καί πάλιν ἐτελέσθη καί εἰς τάς δύο γλώσσας, τήν Ρουμανικήν καί τήν Ἑλληνικήν, ἐγένοντο καί ἀνάλογοι προσφωνήσεις καί ἐπίδοσις ἐνθυμίων μεταξύ τῶν Ἐπισκόπων Κασσιανοῦ καί Κηρύκου. Ὁ Σεβ/τος Κασσιανός ἐξέφρασεν τήν χαράν του δι' αὐτήν τήν συνάντησιν, ηὐχήθη νά μᾶς διαφυλάσση ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ πάντοτε ἡνωμένους ἐν τῆ αὐτῆ Ὀρθοδόξω Ὁμολογία καί ἀνέφερεν ὅτι «θεωρῶ σημαντικήν αὐτήν τήν ἐπικοινωνίαν μας καί δι' ἕνα ἄλλο λόγον, διότι καθ' ὅ γέρων καί ἀσθενής, δέν γνωρίζω πότε ὁ Κύριος θά μέ καλέση, ὁπότε ὁ Ἐπίσκοπος Γερόντιος θά μείνη μόνος! Διό εἶναι ἐπείγουσα ἡ ἀνάγκη νά χειροτονηθοῦν καί ἄλλοι Ἐπίσκοποι. Θά ἤθελα, εἶπεν, πρίν ἀπό τήν κοίμησίν μου νά ἔλθετε εἰς τήν Ρουμανία νά χειροτονήσουμε καί ἄλλους Ἐπισκόπους. Βλέπω ὅτι ὁ Θεός σᾶς ἀπέστειλεν ἐδῶ σέ πολύ δύσκολους καιρούς διά τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἐδῶ ὁ θερισμός εἶναι πολύς οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι. Ἡ χαρά μου εἶναι μεγάλη πού ἤλθατε. Σᾶς εὐχαριστῶ διά τό ἐνδιαφέρον πού ἐδείξατε διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας».
Εἰς τήν συνέχειαν, ὁ π. Μιχαήλ, ἐδώρισεν εἰς τόν Γέροντα Ἐπίσκοπον κ. Κασσιανόν, μίαν εἰκόνα τῆς Παναγίας εἰπών μεταξύ ἄλλων: «Ἡ χαρά μας σήμερα εἶναι πολύ μεγάλη, διότι ὁ Θεός ηὐδόκησεν καί ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἡνώθη μετά τῶν λοιπῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου Ἑλλάδος Ρωσίας καί Κένυας… Ἡμεῖς ἤλθαμε ἐδῶ διά νά κηρύξωμεν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά φεύγουμε παίρνοντας μαθήματα Ὀρθοδοξίας. Ἡ εὐλάβεια τῶν ἀδελφῶν Ρουμάνων εἰς τό Πηδάλιον καί ἡ πιστή τήρησίς του εἶναι πρός μίμησιν…».
Τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ ἐτελέσθη τρίτον συλλείτουργον εἰς τόν Ἱ. Ν. Ζωοδ. Πηγῆς Μοβιλίτσας, συλλειτουργησάντων τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων Κηρύκου καί Γεροντίου, τοῦ Ἱερέως π. Μιχαήλ καί τοῦ Ἱερομονάχου π. Παρθενίου.


Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν τοῦ Σαββάτου 20.4.2008, συνεκλήθη εἰς τήν πρώτην Αὐτῆς συνεδρίασιν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ/του κ. Κασσιανοῦ, ἤτοι, εἰς τήν Ἱ. Μονήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Προδρομίτσας Μπακάου Μολδαβίας, ἀποτελουμένη ἐκ τῶν:
1. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ἐκπροσωποῦντος τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καί τήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας.
2. Ἐπισκόπων Μπακάου κ. Κασσιανοῦ καί Βράντσεα κ. Γεροντίου, ἐκπροσωπούντων τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας.
3. Τοῦ Πρεσβυτέρου π. Μιχαήλ Ἰωάννου ἐκπροσωποῦντος τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί τήν εἰς Κέννυαν ἱεραποστολήν.
Κατά τήν ἐν λόγω Ἱεράν Σύνοδον, κατ' ἀρχάς ὑπεγράφη ἡ ΠΡΑΞΙΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ, καί κατόπιν, ὁ ὁρισθείς ὑπό τῆς Συνόδου ὡς Πρόεδρος Σεβ/τος κ. Κήρυκος, εἰσηγήθη τό θέμα ἐκλογῆς καί χειροτονίας Ἐπισκόπων διά τάς Τοπικάς Ἐκκλησίας, Ρωσίας (Κατακομβῶν) καί Κύπρου καθώς καί περί τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς Κένυαν.


Ὁ εἰσηγητής Σεβ/τος Κήρυκος ἐνημέρωσεν τήν Ἱεράν Σύνοδον περί τῆς ἀπό τό 2001 ἐκκρεμούσης ἐκλογῆς, «ψήφω κλήρου καί λαοῦ» τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν) εἰς Ἐπίσκοπον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ. Ἰδιαιτέρως ἐτονίσθησαν καί ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν τά κάτωθι:
α) Τό ἐμπερίστατον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τάς χώρας τῆς τέως Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, ἡ Ὁποία πολεμουμένη τόσον ὑπό τοῦ ἐπισήμου Οἰκουμενισμοῦ, ὅσον καί ὑπό διαφόρων σχισμάτων, ἐντοπίων, ἀλλά καί εἰσαχθέντων (Φλωρινικοί, Νικολα?ται, κ.λ.π.), χρήζει ἀμέσου ποιμαντικῆς συνδρομῆς.
β) Τό γεγονός ὅτι ἡ ἐν λόγω ἀπόφασις περί τοῦ ἀρχ/του Σεραφείμ συστηματικῶς ἠγνοήθη, ὡς μή ὤφειλεν, ὑπό τοῦ ἀποθανόντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, καί τῆς Συνόδου του, διότι οὔτω ἐξυπηρετοῦντο τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπισήμου καί Παλαιοημερολογιτικοῦ, εἰς τήν Ρωσίαν.
γ) Τό γεγονός ὅτι ἡ ἐν λόγω ἀπόφασις εἶχε γίνει εὐμενῶς δεκτή τόσον ὑπό τοῦ Σεβ. Μητρ/του Μεσογαίας κ. Κηρύκου, ὅσον καί ὑπό τοῦ μεταστάντος Μητρ/του Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχεν προτείνει τήν χειροτονίαν τοῦ ἀρχ/του Σεραφείμ εἰς τήν Μητρόπολίν του, «διά νά συντριβοῦν τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
δ) Τό ἦθος καί τήν γένει πολιτείαν τοῦ ἀρχ/του Σεραφείμ, εἰς τήν διακονίαν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν.
Ταῦτα λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν καί συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἡ Ἱερά Σύνοδος.
Τήν ἀποδοχήν τῆς ὅλης προτάσεως καί ἐξελέξατο εἰς Μητροπολίτην Κιέβου τόν Ἀρχιμανδρίτην — Ἡγούμενον π. Σεραφείμ, τῆς χειροτονίας αὐτοῦ τελεσθησομένης εἰς Κύπρον, εἰς ἡμερομηνίαν ὁρισθησομένην κατά τήν κρίσιν τοῦ Σεβ. Προέδρου, Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Σημειοῦται ὅτι κατ' ἀρχάς εἶχεν ἀποφασισθεῖ ἡ χειροτονία νά λάβη χώραν εἰς Ρουμανίαν, ἀλλά μή δυνηθέντος τοῦ π. Σεραφείμ νά λάβη «βίζαν» διά τήν Ρουμανίαν, ἀπεφασίσθη ἡ χειροτονία νά τελεσθῆ εἰς Κύπρον, ὅπου ἐξησφάλισε «βίζαν» μεταβάσεώς του.


Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἰσηγήθη ἐπίσης καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὀργανώσεως εἰς Ἐπισκοπήν τῆς ἐντός τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ἀπό ἐτῶν δραστηριοποιουμένης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς τῆς Κένυας.
Ὁ εἰσηγητής Μητροπολίτης παρουσίασεν τό ὅλον θέμα τονίσας:
α) Τήν ἀπό ἐτῶν δραστηριοποίησιν Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς, ἐντός τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας.
β) Τήν ταλαιπωρίαν τοῦ ἐκεῖσε Ὀρθοδόξου πληρώματος ἀπό τήν δραστηριότητα διαφόρων σχισμάτων, λόγω τῆς ἀπουσίας ἐπιχωρίου Ἀρχιερέως.
γ) Τήν ἄχρι τοῦδε εὐδόκιμον διακονίαν εἰς τόν ἱεραποστολικόν ἀγρόν τῆς Κένυας τοῦ Παν/του Ἀρχιμ. π. Ματθαίου Mouroki.
δ) Τήν ἀπό 13.4.2008 αἴτησιν τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Κένυα Ἱεραποστολῆς, ὑπογραφομένην ὑπό τοῦ Ἱερέως π. Φωτίου Μαγω καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπιτρόπων, διά τῆς ὁποίας εὐσεβάστως αἰτοῦνται τήν εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας χειροτονίαν τοῦ Ἀρχιμ. Ματθαίου καί
ε) Τήν περί τοῦ προσώπου καί τοῦ ἔργου τοῦ Παν/του π. Ματθαίου καλήν μαρτυρίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, εἰς τήν δικαιοδοσίαν τῆς ὁποίας ὑπήγετο ἐπί σειράν ἐτῶν ἡ Ἱεραποστολή τῆς Κένυας.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τά ἀνωτέρω καί συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι.
α) Τήν ἀνύψωσιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς τῆς Κένυας εἰς Ἐπισκοπήν καί
β) Ἐξελέξατο πρῶτον Ἐπίσκοπον διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κένυας, τόν ὑπεύθυνον τῆς Ἱεραποστολῆς Παν/τον Ἀρχ/την π. Ματθαῖον MOUROKI, τῆς χειροτονίας αὐτοῦ τελεσθησομένης ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου καί τοῦ Σεβ. Ἐπισκόπου κ. Γεροντίου εἰς τήν Λεμεσόν τῆς Κύπρου, τήν 27ην Ἀπριλίου/10ην Μα?ου ἐνεστῶτος ἔτους».
Ἐπί τοῦ θέματος τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου τό θέμα παρεπέμφθη νά ἐξετασθῆ περαιτέρω ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἡ ὁποία θά συγκληθῆ εἰς τό ἐγγύς μέλλον».
* * *
Οὕτω ὡλοκληρώθη ἡ ἐν Ρουμανία ἀποστολή τῶν Ἀντιπροσωπειῶν τῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Κύπρου, εἰς δόξαν Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγ. Πνεύματος. Τούς Ἐκπροσώπους προέπεμψαν, μέ ἰδιαιτέραν χαράν καί συγκίνησιν, οἱ Σεβ/τοι Ἐπίσκοποι κ. Κασσιανός καί κ. Γερόντιος, ὡς καί ὁ πιστός Κλῆρος καί Λαός τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.


Ὅλα τά σκοτεινά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν Ἑλλάδι καί ἀλλαχοῦ, ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρις τῶν τελευταίων δεκαετιῶν ἐδίωξαν μέ ἰδιαίτερον μένος τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅπου γῆς! Ἰδιαιτέρως τό ἀπό αἰῶνος καί πλέον, καθαρῶς Ἀντίχριστον κίνημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (ἐνεφανίσθη περί τό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος καί ἔκτοτε, ὡς καθαρά Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, πολεμᾶ τήν Ἐκκλησίαν ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ), διά τῶν ὀργάνων του εἰσεχώρησεν πανταχοῦ καί μέ μίαν λέξιν ἐκκοσμικεύει καί θρησκειοποιεῖ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, προκαλεῖ σχίσματα, κατά τό «διαίρει καί βασίλευε», ὁμαδικῶς δέ καταρρίπτει καί συντρίβει Ἐπισκόπους Της.
Εἰς τά πλαίσια αὐτά, τό 1924 ἐπέβαλεν τόν Νεοημερολογιτισμόν (πολυτελές «σαλόνι» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), τό 1937 προεκάλεσεν τό πρῶτον Φλωρινικόν σχίσμα, καί εἰς τά χρόνια μας, προεκάλεσεν ἄλλα δύο φοβερά σχίσματα, (= σχισματοαιρέσεις)!, ἤτοι, τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ 1995, ὑπό τῶν πρώην πέντε Μητροπολιτῶν μας καί τήν τοιαύτην τοῦ 2005, ὑπό τῶν πρ. Πειραιῶς κ. Νικόλαον Μεσσιακάρην, πρ. «Ἀργολίδος» κ. Παχώμιον Ἀργυρόπουλον καί ὅλην τήν κατά τόν ὑμνωδόν, «σαθράν συμμορίαν» των. Μέ αὐτά ἠθέλησαν νά «σβήσουν» τήν Ἐκκλησίαν, «προσβάλλοντες» τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ὅντως «ΣΚΛΗΡΟΝ» τοῦτο, διότι ὡς «πρός Κέντρα λακτίζουν», (Πράξ. ΚΣΤ΄ 14).
Περαιτέρω ἐπίστευσαν ὅτι συκοφαντοῦντες καί διώκοντες τούς Ὀρθοδόξους, κατά τούς πλέον ληστρικούς καί βαρβάρους τρόπους, θά τούς συνέτριβον, κυρίως δέ τούς Κληρικούς. Εἰς αὐτά τά πλαίσια ὅλοι οἱ ἐκπεσόντες πρώην Ἐπίσκοποί μας, ἀντεποιήθησαν τήν Ἐπισκοπικήν διακονίαν καί τό Συνοδικόν θεσμόν καί καταλύσαντες τήν Κανονικήν τάξιν, ἐπρόδωσαν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί ΑΚΡΩΣ ΑΣΕΒΩΣ ἐβλασφήμησαν τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν. Οὐδέν ἐπιτυχόντες, δι' ὅλων αὐτῶν, κατέστησαν μόνον οἱ ἔσχατοι Ἐκκλησιομάχοι — σχισματοαιρετικοί.
Ἠθέλησαν νά «φονεύσουν» καί νά «θάψουν» τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον, τόν Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον, τόν πρεσβύτερον π. Μιχαήλ καί ὅλους τούς ὀρθοδόξους Κληρικούς Μοναχούς καί Λαϊκούς καί ποῖον τό ἀποτέλεσμα; Ἡ ἀπάντησις τοῦ Κυρίου: «Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν»! Ὁ Κύριος, μέ τόν ἰδικόν του τρόπον, «ἀφώρισεν», (ἔβγαλεν) ὅλους τούς διωκομένους Ὀρθοδόξους ἐκ μέσου τῆς δυσώδους λίμνης τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐκ μέσου τῶν πολυαρίθμων ψευδαρχιεπισκόπων, ψευδοσυνόδων καί ψευδεκκλησιῶν καί τούς ἔθεσεν εἰς τήν διακονίαν τῆς ἀνά τόν κόσμον Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἠθέλησεν, ὁ κ. Νικόλαος νά διαλύση τήν Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον μετατρέπων αὐτήν εἰς «σαθράν συμμορίαν» σχισματοαιρετικῶν, ἀλλ' ὁ Κύριος ἀνέστησεν ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν διανοούμεθα ὁποίας εὐθύνας, ὁποίαν πίστιν, ὁποίαν ταπείνωσιν, ὁποίαν καθαράν διακονίαν ὀφείλομεν νά ἐπιδείξωμεν διά νά μή χάσωμεν τήν Θείαν Δωρεάν!
Ὁ Κύριος, ἀγαπητέ Ἀναγνῶστα, ὁ Κύριος ὅταν εἶδεν τήν πίστιν τοῦ Ἑκατοντάρχου, προφανῶς ἐθνικοῦ καί πάντως ὄχι Ἰσραηλίτου, ἐθαύμασεν καί εἶπεν: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐδέ ἐν τῶ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. Λέγω δέ ὑμῖν ὅτι πολλοί ἀπό ἀνατολῶν καί δυσμῶν ἥξουσι καί ἀνακληθήσονται μετά Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ ἐν τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, οἱ δέ υἱοί τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον…». (Ματθαίου Η΄ 11-12).
Καί τότε, «οἱ υἱοί τῆς βασιλείας», ὅπως κατ' ἐξοχήν ἐθεώρουν ἑαυτούς οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται, δέν ἐπίστευσαν εἰς τόν Χριστόν, οὔτε τόν Τίμιον Πρόδρομον ἤκουσαν, ὅστις ἐκήρυσσεν, «μετανοεῖτε ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ὅλοι ἐκεῖνοι δέν ἠπίστησαν μόνον, ἀλλά καί ἐδίωξαν τόν Χριστόν καί τόν ἐσταύρωσαν, διό «ἐξεβλήθησαν ἔξω»! Ὄχι μόνον ἐκεῖνοι, ἀλλ' ὅλοι οἱ ἄπιστοι καί αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν τούς Ἁγ. Ἀποστόλους καί ὅλους τούς Ἁγίους Διαδόχους των, μέχρι καί τῶν σημερινῶν σχισματοαιρετικῶν, οἱ ὁποῖοι παρά τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, Φαρισαϊκῶς ὑποκρίνονται τούς «υἱούς τῆς βασιλείας»! Ταῦτα, ἐνῶ ἤδη, αὐτοί οἱ ἴδιοι, ἐξέβαλον καί ἀπέκοψαν ἑαυτούς ἐκ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἥτις ἐστιν ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ. Ὅσον εἰς τάς ἡμέρας μας τό μυστήριον τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται καί διά τοῦ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, τόσον πολλοί ἐκ τῶν «υἱῶν τῆς Βασιλείας ἐκβάλλονται» ἐνῶ «πολλοί ἐξ ἀνατολῶν καί δυσμῶν» ἔρχονται καί «ἀνακλίνονται μετά Ἀβραάμ…» καί καθίστανται «υἱοί τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν», ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία, εἰς τήν ὁποίαν προσέρχονται, εἶναι ἡ ἐπί γῆς Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Πολλοί, λοιπόν, Ἐπίσκοποί μας ἐξέπεσον καί ἐξεβλήθησαν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὅμως τόσον ἐσκοτίσθησαν, ὥστε ὄχι μόνον δέν ἔρχονται εἰς ἑαυτούς, ἀλλά καί ὡς ἐκπεσόντες συνεχίζουν μέ μεγαλύτερον μένος νά πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν καί ὅλους τούς πιστούς Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς!
Ἐνῶ ὅμως ὅλοι αὐτοί, μέ τάς βλασφημίας των καί τάς διωκτικάς των πράξεις, ὅπως «ἀργίαι», «ἀφορισμοί», καί «καθαιρέσεις», ἠβουλήθησαν νά «ἀφανίσουν» τήν Ἐκκλησίαν καί τούς ὑπερμάχους Της, ἰδού ὅτι ὁ Κύριος προβάλλει ἔμπροσθέν των καί συντρίβει τά σχέδιά των διά τῶν «ἐξ ἀνατολῶν καί δυσμῶν» προσερχομένων καί «ἀνακλινομένων» εἰς τήν Ἁγίαν του Ἐκκλησίαν, τήν ἐπί γῆς Βασιλείαν Του!
Διατί γράφομεν ταῦτα; Διότι ἀμφότερα τά σχίσματα, ἤτοι, τῶν πέντε κατά τό 1995, ὑπό τόν Ματθαῖον Μακρῆν, καί τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου πρ. Πειραιῶς κ. Νικολάου, κατά τό 2005, προεκλήθησαν ἀποκλειστικῶς διά νά βλάψουν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή νά σβήσουν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Πρός τοῦτο ἐδίωξαν κατά τόν πλέον ἀήθη καί ἀδιάκριτον τρόπον τούς ὑπερμάχους αὐτῶν τῶν δύο βασικῶν στοιχείων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ, λοιπόν, τούς ἐναπομείναντας ἐλαχίστους κληρικούς ὡς καί τόν ἕνα Ἐπίσκοπον, ἠβουλήθησαν νά ἐξοντώσουν μέ «ἀργίας» καί «καθαιρέσεις», ἀλλά καί παντός εἴδους συκοφαντίας, οὗτοι ἀντί νά ἐκλείψουν, ὡς ἄλλοι ἀνατέλλονες ἀστέρες, ἀνυψοῦνται εἰς τό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ διαφοροποιοῦνται καί ἐξέρχονται τῆς «βαβυλῶνος» τῶν ψευδαρχιερέων, ψευδοσυνόδων καί ψευδεκκλησιῶν, ἐνῶ περισσότερον διαλάμπει ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλήθεια, ἐσκέφθησαν ὅλοι αὐτοί οἱ Φλωρινικοί καί «Ματθαιϊκοί» σχισματοαιρετικοί, ὅλαι αὐταί αἱ δῆθεν «ἐκκλησίαι» «Σύνοδοι» καί «Ἀρχιεπίσκοποι» (ὑπολογίζονται εἰς 6-7;), ἐσκέφθησαν τί ἐκφράζουν καί τί ἐκπροσωποῦν; Τουλάχιστον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἔχει ἕναν «Ἀρχιεπίσκοπον» μίαν «Σύνοδον» καί παρουσιάζεται ὡς «μία Ἐκκλησία» τῆς Ἑλλάδος, τοῦτοι οἱ «παλαιοημερολογῖται» δέν ἔχουν οὔτε «ἱερόν οὔτε ὅσιον», ἀφοῦ δέν σέβονται οὔτε Κανονικήν τάξιν, οὔτε θεσμούς, ἐνῶ ἐκ τῶν πραγμάτων προκύπτει ὅτι δέν ἔχουν καί ἐπίγνωσιν περί τοῦ τί ἐπαγγέλονται.
Δυστυχῶς ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὡς ἡμεῖς φρονοῦμεν καί πιστεύομεν, διά τῶν ἐκάστοτε ἐγκαθέτων του, (οἱ ὁποῖοι ἐπαγγέλλονται τόν παλαιοημερολογίτην καί οἱ ὁποῖοι δέν ἐξέλιπον τουλάχιστον ἀπό τό 1930 καί μέχρι σήμερον), προεκάλεσεν αὐτάς τάς σχισματοαιρετικάς παρατάξεις — ψευδεκκλησίας καί δέν ἐνοχλεῖται ἐκ τῆς παρουσίας των, ἀφοῦ, οὕτως εἰπεῖν, καί ἐξυπηρετεῖται δι' αὐτῶν! Ἄλλως, πῶς ἐπιτρέπει ὅλους αὐτούς τούς ρασοφόρους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τάς «χειροτονίας» των, ἤγουν τήν «ἀποστολικήν των διαδοχήν», ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, νά τόν ἀγνοοῦν καί νά ἀντιποιοῦνται ἀξιώματα καί θεσμούς; Καθ' ἡμᾶς ὅλοι αὐτοί ἀποτελοῦν τήν «οὐνίαν» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ἔτσι κατανοεῖται ὅτι ὄχι ἁπλῶς τάς ἀνέχεται, ἀλλά καί τάς ἐνθαρρύνει καί τάς ἐνισχύει καί θά συνεχίση ἄχρι καιροῦ, ὁπότε μέ κάποιο νομικόν πλαίσιον, ὅλους αὐτούς, θά τούς θέση ὑπό τόν πλήρη διοικητικόν καί πνευματικόν ἔλεγχον καί ἐξάρτησιν ἐκ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας.
Σημειοῦται ὅτι ὁ προκαθήμενος τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας κ. Ἱερώνυμος, δέν εἶναι δυνατόν νά καλύπτη ἐπ' ἄπειρον αὐτήν τήν κατάστασιν καί ἐφ' ὅσον αἱ παλαιοημερολογιτικαί παρατάξεις εἶναι γεννήματα τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ὀφείλει κοινῶς νά τούς «μανδρώση». Ἄν δέ μετά ταῦτα, ὡς προκαθήμενον τῆς νόμω κρατούσης Ἐκκλησίας, τόν ἀπασχολεῖ ἡ ἀπό τό 1924 παρουσία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄς ἀποφασίση νά κινήση ἕναν Θεολογικόν Διάλογον ἐν Ἀγάπη καί Ἀληθεία ἀλλά καί ἐν ἐλευθερία Χριστοῦ.


Μετά πάσης ἐκκλησιαστικῆς λαμπρότητος καί μεγαλοπρεπείας ἐτελέσθη εἰς τόν Ἱ. Ν. ὁσ. Ξένης Λεμεσοῦ τό Σάββατον 27.4/10.5.2008, ἡ εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας χειροτονία τοῦ θεοφιλεστάτου Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου κ. Ματθαίου. Πρός τοῦτο μετέβησαν εἰς Κύπρον:
α) Ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Σεβ. Μητρ/της Μεσογαίας κ. Κήρυκος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πρωθιερέως π. Θωμᾶ Κοντογιάννη, τοῦ Ἱερέως π. Ἀνδρέου Σίντνιεβ καί ὁμάδος λαϊκῶν.
β) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, συνοδευόμενος ὑπό τῶν π. Παρθενίου, π. Κων/νου, π. Βασιλείου καί χορωδίας ἱεροψαλτῶν ὑπό τόν ἐλλ/τον κ. Ἀντώνιον…
γ) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπῆς Κένυας ὁ Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος κ. Ματθαῖος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερέως π. Φωτίου καί ὁμάδος εὐλαβῶν λαϊκῶν.
Μετά τῶν ἀνωτέρω συνελλειτούργησαν, ἐκπροσωποῦντες τήν φιλοξενοῦσαν πρεσβυγενῆ Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, οἱ Ἱερεῖς π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί π. Ἀγαθοκλῆς Παπαδόπουλος, ὡς καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Ἱερεμίας Μελετίου. Τό Ἀρχιερατικόν Συλλείτουργον παρηκολούθησαν συμπροσευχόμενοι ἑκατοντάδες εὐσεβῶν Κυπρίων Ὀρθοδόξων.


«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε κ. Ματθαῖε. Ἐκλελεγμένος, ψήφω καί δοκιμασία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τό Σάββατον τῆς Διακαινησίμου συνεκροτήθη καί συνεδρίασεν ἐν τῆ Ἱ. Μονῆ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Προδρομίτσας ἐν Μπακάου τῆς Ρουμανίας, ἐπί παρουσία τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος καί τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ὡς καί ἀντιπροσώπων τῶν ἐν Κύπρω καί Ρωσία τοπικῶν τοιούτων, καλεῖσθε σήμερον ὅπως διαθέσητε ἑαυτόν καί ὑποτάξητε εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἡ διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου καί τῆς ἐπικλήσεως τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνάδειξις ὑμῶν, εἰς γνήσιον διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, εἰς τήν νεοσύστατον Ἐπισκοπήν Κένυας.
Θεοφιλέστατε, γνωρίζετε ἀσφαλῶς, ὅτι ἡ ὑψίστη διακονία τῆς Ἀρχιερωσύνης τήν ὁποίαν μετ' ὀλίγον θά λάβητε, εἶναι «δυσανάβατος ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς», διότι ἡ ἀποστολή τοῦ Ἀρχιερέως εἶναι μεγάλη, ἀφοῦ ὡς Ἀρχιερεύς καλεῖσθε νά εἶσθε εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ! Γνωρίζετε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλῶν διά τόν αἰώνιον Ἀρχιερέα, λέγει ὅτι εἶναι «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν καί ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν»! Ὅτι προσέφερεν τήν μεγάλην θυσίαν πρός τόν Πατέρα Του καί ἐξακολουθεῖ νά μεσιτεύη διά τούς ἀνθρώπους. Ὅτι εἶναι τό αἰώνιον πρότυπον πάντων ἡμῶν τῶν Ἀρχιερέων, ἀλλά καί τῶν Ἱερέων. Οἱ Ἀρχιερεῖς ὅταν φορῶμεν τόν ἐπιστήθιον Σταυρόν ἐπαναλαμβάνομεν τόν λόγον τοῦ Κυρίου: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Δηλαδή, καλούμεθα νά γίνωμεν ἄξιοι αὐτῆς τῆς κλήσεως, ἤτοι νά ἅρωμεν τόν Σταυρόν καί νά ἀκολουθήσωμεν ἀξίως τόν οὐράνιον Ἀρχιερέα, μιμηταί γενόμενοι αὐτοῦ. Οὐσιαστικῶς ἡ Ἀρχιερωσύνη, ἀλλά προηγουμένως καί ἡ Ἱερωσύνη, εἶναι μιά συνοδοιπορία μετά τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Γολγοθᾶν καί τήν ταφήν, ἀλλά καί τήν Ἀνάστασιν.
Σεῖς, Θεοφιλέστατε, ἥρατε διά πολλά ἔτη τόν Σταυρόν τῆς Ἱεραποστολῆς καί τῆς Ὁμολογίας. Δι' αὐτό καί πιστεύομεν ὅτι αὐτό, τό ὁποῖον συντελεῖται σήμερον, εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ διότι πρέπει νά συνεχίσετε τό ἔργον, τό ὁποῖον σᾶς ἀνέθεσεν ὁ Κύριος εἰς τήν Κένυαν κατά τό «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» καί «ἰδού ἀποστέλλω ὑμᾶς εἰς πάντα τά ἔθνη». Τώρα καλεῖσθε νά συνεχίσετε αὐτήν τήν διακονίαν καί τήν Ὁμολογίαν εἰς τήν Ἀφρικανικήν ἤπειρον, ἀπό μίαν ὑψηλοτέραν σκοπιάν. Ἐλπίζομεν, ὅτι ἡ ἱεραποστολή σας θά φέρη ἀκόμη περισσοτέρους καρπούς, διότι σας ἐγνωρίσαμεν ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ζηλωτήν, πιστόν καί ἀγωνιστήν! Ὅμως, θεοφιλέστατε, ὀφείλω ὡς Ἀρχιερεύς ὁ ὁποῖος θά ἐπιθέσω τήν δεξιάν μου ἐπί τῆς Κεφαλῆς σας καί ἀπό κοινοῦ θά ἐπικαλεσθῶμεν, ὅπως κατέλθη ἐφ' ὑμᾶς ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦτο τό γεγονός θά πρέπει νά σημάνη τήν ἀπαρχήν μεγαλυτέρας αὐταπαρνήσεως, ταπεινώσεως, προσευχῆς, ἀγάπης καί πίστεως καθαρᾶς καί πυρφόρου, ἴνα ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀναπαύεται ἐν ὑμῖν καί σᾶς χαριτώνη καί μεταμορφώνη συνεχῶς καί μέχρις ἐσχάτης ἀναπνοῆς! Ὄχι μόνον Σέ, ἀλλά καί ὅλους ἡμᾶς.
Ὅθεν ὑπόμενε, θάρσει καί ἔλπιζε. Δέξου τήν κλῆσιν καί ἀνάβηθι. Ἀνάλαβε τόν ἀγῶνα καί ὁ Κύριος θά εἶναι μετά σοῦ. Καί αὐτήν τήν Ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν προηγουμένως ἐνώπιον πάντων ὡμολόγησας, φύλαξέ την ὡς «κόρην ὀφθαλμοῦ», μέχρι τελευταίας σου ἀναπνοῆς. «Κράτει ὅ ἔλαβες» καί ἐκεῖνο τό ὁποῖον θά λάβης, τήν Ἀρχιερατικήν Χάριν καί ἀξίαν. Κράτει καί φύλαττε τήν ἁγίαν ταύτην παρακαταθήκην ὄχι μόνον ἐν καιρῶ εἰρήνης, ἀλλά καί ἐν καιρῶ διωγμοῦ καί μέχρι τῆς Β΄ τοῦ Κυρίου Παρουσίας.
Εἴθε ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς προσωπικῆς σας Πεντηκοστῆς, νά εἶναι ἡ ἀπαρχή μιᾶς πλουσιωτέρας πνευματικῆς καρποφορίας ἐξ ἔργων ἀγαθῶν. Εἰς τάς δοκιμασίας, αἱ ὁποῖαι, θεοφιλέστατε, θά εἶναι πολλαί, νά ἔχωμεν ζωηράν πάντοτε τήν μνήμην καί συνείδησιν ὅτι «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ἡμεῖς ἁπλῶς διαθέτομεν ἑαυτούς! Αὐτήν τήν διάθεσιν ἄς προσέξωμεν, ἀφοῦ δι' ἐμοῦ σᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία ὅπως εἰσέλθετε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι χαρά πνευματική ἰδική Σας, ἰδική μας, καί ὁλοκλήρου τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας».


«Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, Ἀγαπητοί μου Πατέρες Συμπρεσβύτεροι καί Διάκονοι, Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε καί εὐλογημένε, Πιστά τέκνα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας
Γνωρίζετε πολύ καλά εἰς ποίαν κατάστασιν ἀμηχανίας, δέους καί φόβου, εὑρίσκεται ὁ ἐψηφισμένος Πρεσβύτερος, ὁ ὁποῖος ἴσταται πρό τῆς ὡραίας πύλης τοῦ Ἁγίου Βήματος, προκειμένου νά λάβη τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης.
Γνωρίζετε ὅτι παρά τήν χαράν, ἡ ὁποία γεμίζει τήν ψυχήν του καί ὅλην τήν ὕπαρξίν μου ἐκ τῆς τιμῆς, ἡ ὁποία μοί ἐγένετο διά τῆς ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας ἐκλογῆς μου εἰς Ἐπίσκοπον, ὥστε ἡ παροῦσα στιγμή νά ἐγγίζη τά ὅρια τῆς δοκιμασίας.
Ὅταν, πρίν ἀπό 20 ἔτη, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὡδήγει τά βήματά μου εἰς τήν Μονήν διά νά ἐνδυθῶ τό σχῆμα τοῦ Μοναχοῦ, οὐδέποτε εἶχον διανοηθεῖ ὅτι θά εὑρισκόμην σήμερον ἐνώπιόν σας, Σεβασμιώτατε, διά νά λάβω διά τῶν τιμίων χειρῶν σας τόν τρίτον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης, νά καταστῶ Ἐπίσκοπος καί ποιμήν, προεστώς τῆς Εὐχαριστίας ἀλλά καί διάκονος, ἕως ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον ἡ σεπτή Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Ἁγίω Πνεύματι μοι ἐμπιστεύεται.
Ἀντηχοῦν μετά φόβου εἰς τά ὦτα μου, τά σωματικά καί τῆς καρδίας, οἱ λόγοι τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου συγγραφέως τῆς Κλίμακος πρός τόν ποιμένα καί Ἐπίσκοπον, λόγοι ἐμπειρίας καί ἁγιότητος, λόγοι ζωῆς, ἀπόσταγμα σοφίας καί ἐμπνεύσεως Πνεύματος Ἁγίου: «Ἐπίσκοπος καί ποιμήν στήν κυριολεξία εἶναι ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ἀναζητήση καί νά θεραπεύση τά ἀπολωλότα λογικά πρόβατα μέ τήν ἀκακίαν του, τόν ζῆλον του καί τήν προσευχήν του. Κυβερνήτης εἶναι αὐτός πού ἀπό τό Θεό καί τούς κόπους του ἀπέκτησε πνευματικήν δύναμιν καί μπορεῖ ὄχι μόνο ἀπό τήν τρικυμία, ἀλλά καί μέσα ἀπό τήν ἄβυσσο νά ἀνασύρη καί νά σώση τό πλοῖον».
Τό ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου ἐν τῆ Ἐκκλησία, εἶναι νά δώση τήν μαρτυρίαν «τῆς ἐν ἡμίν ἐλπίδος» μέσα σέ ἕναν κόσμον, ὁ ὁποῖος βαδίζει μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Θεοῦ. Νά μεταμορφώση διά τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς καί τῆς ὑπομονῆς τόν ἀνθρώπινο πόνο σέ χαρά πνευματική. Νά ἀποδείξη εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, διά τῆς ἐμπειρίας τῶν Πατέρων καί τῶν Ἁγίων, ὅτι «οὐκ ἐπ' ἄρτω μόνο ζήσεται», ἀλλά καί μέ τήν τροφήν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ…
Ἔργον, λοιπόν μεγάλον καί δύσκολον, ξεκινᾶ σήμερα δι' ἐμέ Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς. Ὁμολογῶ ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν ἀνεπάρκειαν καί τήν ἀδυναμίαν μου. Ὁμολογῶ ὅμως καί τήν ἐμπιστοσύνην μου εἰς τό ἄμετρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν ὑπακοήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὅπως ἐπίσης καί τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ Θεία Χάρις θά ἀναπληρώση τάς ἰδικάς μου ἐλλείψεις. Αἰτοῦμαι τάς πρεσβείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας. Αἰτοῦμαι τήν στήριξιν καί τήν προσευχήν ὑμῶν καί ὅλου τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπιθυμῶ, ἰδιαιτέρως ὅμως Σεβασμιώτατε νά στραφῶ πρός τό Πρόσωπόν σας. Εἶσθε ὁ πνευματικός μου Πατέρας, εἰς τόν ὁποῖον ὀφείλω μεγάλην εὐγνωμοσύνην διότι, ὅταν πρίν περίπου 15 ἔτη συνηντήθημεν εἰς τό ἐν Περιστερίω Ἐκκλησιαστικόν Κέντρον, τότε Ἀρχιγραμματεύς Ὑμεῖς τῆς Συνόδου, διέκρινα εἰς τό πρόσωπόν σας «κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος», ἔβλεπα εἰς τήν ζωήν σας τήν μεγάλην αὐταπάρνησιν καί προσήλωσιν εἰς τήν πατρώαν εὐσέβειαν ἀλλά καί τόν διακαῆ ζῆλον σας εἰς τήν ὑπεράσπισιν καί τήρησιν τῆς καλῆς Ὁμολογίας. Δι' ὅλας τάς εὐεργεσίας Σεβασμιώτατε, τήν ἀγάπη σας, τήν προσευχή σας, τή συμπαράστασίν σας, ἀλλά καί τήν μεγάλην διακονίαν, τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία διά τῶν τιμίων χειρῶν σας μοί ἀναθέτει, ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου τήν υἱκήν εὐγνωμοσύνην καί εὐχαριστίαν.
Εὐγνώμονες σκέψεις ἐπιτρέψατέ μου νά ἀφιερώσω καί εἰς τήν Ἱεραρχίαν τῆς ἐν Ρουμανία, Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τούς Σεβασμιωτάτους, κ. Κασσιανόν καί κ. Γερόντιον, οἱ ὁποῖοι ἀπαρτίζουν τήν ἐν Ρουμανία Ἱεράν Σύνοδον, ἀλλά μετέχουν καί συγκροτοῦν καί τήν Πανορθόδοξον τοιαύτην. Ἡ παρουσία των καί μετοχή εἰς τό μυστήριον τῆς χειροτονίας, γνωρίζω ὅτι ἔγινεν μέ μεγάλας θυσίας καί μέ ἐνισχύουν. Εἶναι παρόντες ὄχι μόνον διά τό σύμψηφον ἀλλά καί διά νά συμπροσευχηθοῦν καί νά κοινωνήσωμεν εἰς τό κοινόν Ἅγιον Ποτήριον.
«Ὥ Πανύμνητε Μῆτερ», φύλαξον, σκέπασον καί τόν ἀκάματον ἀλλά καί ἄκαμπτον διάκονον καί πνευματικόν μας πατέρα, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Μιχαήλ, εἰς τόν ὁποῖον ὀφείλω μεγάλην εὐγνωμοσύνην, διότι ὁ ἀγών εἰς τόν ὁποῖον προσηλώθη, διά τήν διαφύλαξιν τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως καί Ὁμολογίας, μᾶς ἔφερεν εἰς τήν σημερινήν πνευματικήν εὐφροσύνην! Φύλαξον αὐτόν, Κυρία Θεοτόκε, ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀλλοτρίου μέχρις ἐσχάτης του ἀναπνοῆς.
Ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνην καί θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τόν πολύ ἀγαπημένον Ἱερέα μας Αἰδεσιμώτατον π. Ἀγαθοκλῆ, μέ τόν ὁποῖον συνδεόμεθα ὅλα τά χρόνια πού ἐπισκέπτομαι τήν Ἱεράν Μητρόπολην Κιτίου. Διά τήν ἀγάπην, ἀνοχήν, ὑπομονήν καί συμβουλάς, τάς ὁποίας ἀπήλαυσα ἀπό τό πρόσωπόν του, τόν εὐχαριστῶ.
Βαθύτατα θέλω νά εὐχαριστήσω τούτη τήν στιγμήν καί τούς ἀδελφούς ἐνορίτας τῆς Ἐκκλησίας ταύτης καί τῶν λοιπῶν ἐνοριῶν τῆς Μητροπόλεως Κιτίου. Αὐτοί μέ ἐστήριξαν παντοιοτρόπως, πνευματικά, ἠθικά, ὑλικά καί ὑπέμειναν τάς ἀδυναμίας μου καθ' ὅλο τό διάστημα τό ὁποῖον ἐλλειτούργουν κοντά τους καί στάθηκαν συνοδοιπόροι εἰλικρινεῖς. Μνήσθητι Κύριε τῶν δούλων σου καί ἀνταπόδος αὐτοῖς «πᾶν δώρημα τέλειον».
Μνημονεύω καί τούς κατά σάρκα γονεῖς μου πού ἀπό μικρό παιδί μέ ἀνέθρεψαν μέ πνευματικάς νουθεσίας καί σωστήν πνευματικήν καθοδήγησιν, ὥστε νά ἀγαπήσω τόν μοναχισμόν καί τή διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπίσης εὐχαριστῶ τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Κένυας, διότι μέ τόσην ἀγάπην, ἀλλά καί ἐμπιστοσύνην ἐδέχθη τήν ἐκ μέρους μου ταπεινήν διακονίαν ὡς Ἱερέως, παρά τάς ἀδυναμίας καί ἀτελείας μου.
Ὅλους ἐκ βάθους ψυχῆς εὐχαριστῶ, ἐνῶ ζητῶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά τά λάθη καί τάς ἁμαρτίας μου.
Τέλος, προσδοκῶ τήν χάριν τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ διά μίαν Ἀρχιερωσύνην πιστήν καί ἁγίαν ἐνώπιόν Του, διδακτικήν, ἁγιαστικήν καί καρποφόρον διά τόν λαόν Του. Ἀμήν.


Ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Κένυας κ. Ματθαῖος (κατά κόσμον Γεώργιος Mouroki), ἐγεννήθη τό ἔτος 1971 εἰς Ναϊρόμπι Κένυας. Ἡ εὐσεβής μητέρα του Εὔα τόν ἀνέθρεψε μέ τήν εὐσέβειαν καί τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν. Μετά τάς Ἐγκυκλίους σπουδάς του εἰς τήν γενέτειράν του, ἦλθεν εἰς Ἑλλάδα καί εἰσῆλθεν εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης, εἰς Φυλήν Ἀττικῆς, ὅπου ἐκάρη Μοναχός μέ τό ὄνομα Γεράσιμος. Ἐκεῖθεν ἐπανῆλθεν εἰς τήν πατρίδα του διά νά ἐργασθῆ ἱεραποστολικῶς. Κατά τήν παραμονήν του εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν ἤρχισε νά ἐκδίδη τό περιοδικόν «ORTHODOX AFRICA».
Τό 1992, διά λόγους Ὀρθοδοξίας, διέκοψεν πᾶσαν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς ἐν λόγω Μονῆς καί ἐνετάχθη ἐκκλησιαστικῶς εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Εἰς αὐτήν τήν ἀπόφασίν του τόν ὡδήγησαν σκάνδαλά τινα, εἰς τήν παράταξιν αὐτήν, γεγονός τό ὁποῖον τόν ἐξώθησεν νά ἐρευνήση τό θέμα ἐκκλησιολογικῶς, ἤτοι ποῖοι ἔχουν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί ποία εἶναι ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, δηλαδή εἰς τήν ἀναζήτησιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό 1993 ἐχειροθετήθη μεγαλόσχημος Μοναχός ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου, Τοποτηρητοῦ τῆς Κένυας, καί ἔλαβεν τό ὄνομα Ματθαῖος.
Τό 1994 ἐχειροτονήθη εἰς Διάκονον ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου εἰς τόν Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου (Ρούφ). Καί ἀφοῦ ἐπέστρεψεν δι' ὀλίγον εἰς τήν πατρίδα του, κατόπιν ἐστάλη εἰς BIRMINGHAM τῆς Ἀγγλίας, διά νά βοηθήση τόν ἀσθενοῦντα π. Σωτήριον.
Τό 1997 ἐχειροτονήθη Ἱερεύς ὑπό τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου, εἰς τόν Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἠλιουπόλεως Ἀθηνῶν.
Ἐπανῆλθεν εἰς Κένυαν διά νά διοργανώση τό ἐκεῖ ποίμνιον, καί ἐντός ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, ἐδημιούργησεν ἀρκετάς ἐνορίας. Τόν Αὔγουστον τοῦ 2001 ἐχειροθετήθη Ἀρχ/της ἀπό τόν μεταβάντα εἰς Κένυαν τότε Μητροπολίτην Πειραιῶς Νικόλαον.
Κατά τάς εἰς Ἑλλάδα καί Κύπρον μεταβάσεις του ἐξυπηρέτησεν πολλάς ἐνορίας. Τήν 20.4.2008 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Κένυας ὑπό τῆς ἐν τῆς Ἱ. Μονῆ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς Προδρομίτσαν Μπακάου τῆς Ρουμανίας συγκληθείσης διευρυμένης Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν 27.4.2008 ἐχειροτονήθη εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας εἰς τόν Ἱ. Ν. Ὁσίας Ξένης Λεμεσοῦ Κύπρου.


Μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας χειροτονίαν τοῦ Θεοφιλεστάτου π. Ματθαίου, ἀμέσως τό Σάββατον 20.4.2008, συνεκροτήθη τό δεύτερον ἡ διευρυμένη Ἱερά Σύνοδος, ἥτις ὅπως καί ἡ πρώτη ἐν Ρουμανία, ἐκ τῶν πραγμάτων δύναται νά χαρακτηρισθῆ ὡς Πανορθόδοξος Σύνοδος. Ταύτην ἀπήρτισαν Ἀρχιερεῖς καί ἐκπρόσωποι ἕξ τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἤτοι:
α) Ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Σεβ. Μητρ/της Μεσογαίας κ. Κήρυκος, ἐκπροσωπῶν καί τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν).
β) Ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, ἐκπροσωπῶν καί τόν Σεβ. Ἐπίσκοπον Μπακάου κ. Κασσιανόν.
γ) Ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπῆς Κένυας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Κένυας κ. Ματθαῖος. Καί
δ) Ἐκ τῆς φιλοξενούσης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὁ Αἰδ/τος Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι καί λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τήν ἐν Ρουμανία ληφθεῖσαν ἀπόφασιν περί ἐκλογῆς καί χειροτονίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου — Ἡγουμένου π. Σεραφείμ εἰς Μητροπολίτην Κιέβου, ἀπεφάσισεν, ὅπως ἡ χειροτονία αὐτοῦ τελεσθῆ εἰς Ἱ. Ν. Ἁγίας Ξένης εἰς Λεμεσόν Κύπρου τήν Κυριακήν 12ην/25ην Μα?ου 2008, ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου καί τῶν παρεπιδημούντων εἰς Κύπρον Ἀρχιερέων.


Πράγματι, τήν Κυριακήν 12ην/25ην Μα?ου 2008, μετά πάσης ἐκκλησιαστικῆς λαμπρότητος καί μεγαλοπρεπείας ἐπραγματοποιήθη εἰς τόν Ἱ. Ν. Ὁσ. Ξένης Λεμεσοῦ ἡ εἰς Μητροπολίτην Κιέβου χειροτονία τοῦ Ἐψηφισμένου Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου κ. Σεραφείμ. Πρός τοῦτο μετέβησαν εἰς Κύπρον:
α) Ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερέως π. Ἀνδρέου Σίντνιεβ καί ὁμάδος λαϊκῶν.
β) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, συνοδευόμενος ὑπό τῶν π. Παρθενίου, π. Κων/νου καί π. Μηνᾶ.
γ) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν) ὁ Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος κ. Σεραφείμ συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου π. Ναθαναήλ.
Μετά τῶν ἀνωτέρω συνελλειτούργησαν ὁ παρεπιδημῶν εἰς Κύπρον Σεβ. Ἐπίσκοπος Κένυα κ. Ματθαῖος καί οἱ ἐν Κύπρω Ἱερεῖς π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί π. Ἀγαθοκλῆς Παπαδόπουλος, ὡς καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Ἱερεμίας Μελετίου. Τό Ἀρχιερατικόν Συλλείτουργον καί τήν χειροτονίαν παρηκολούθησαν συμπροσευχόμενοι ἑκατοντάδες εὐσεβῶν Κυπρίων Ὀρθοδόξων.


Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ Πατέρες καί Ἀδελφοί. Σήμερον εἰς τήν ζωή μου ἐπραγματοποιήθη μεγάλο γεγονός. Αὐτό εἶναι ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία μου, καί μάλιστα σήμερον πού ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου τῆς γῆς ταύτης Ἐπιφανίου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου. Ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία μου, δέν εἶναι μόνον ἡ ἀνάθεσις εἰς ἐμέ ἑνός μεγάλου ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος, ἀλλά καί μεγάλη εὐθύνη καί βαρύ φορτίο. Ἐνῶ ἐγώ, ἀδύναμος ψυχικά καί σωματικά καί πνευματικά ἐλπίζω ὅτι θά μπορέσω νά σηκώσω αὐτό τό πολύ βαρύ φορτίο — ἀξίωμα, μόνον μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν βοήθειά Του.
Ἤδη μέ ἐνισχύουν ψυχικῶς τά ζωντανά λόγια τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, καί συγκεκριμένως τά λόγια τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε τοῖς αὐτοῦ μαθηταῖς καί Ἀποστόλοις «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί». (Κατά Ματθαῖον ι΄: ιστ΄).
Ὡς ὁ ὄφις, ὅταν τόν χτυποῦν, ἀφήνει ἔκθετον νά χτυποῦν ὅλο του τό σῶμα ἐνῶ ἐπιμελῶς προφυλάσσει τήν κεφαλήν του, ἔτσι καί ἐν τῆ περιπτώσει τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας μου εἰς τόν ὑψηλότατον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου, πρέπει, φρόνιμος ὡς ὄφις, νά τηρήσω τήν καθαράν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ὅσο καί ἄν αὐτό μπορεῖ νά μοῦ στοιχίση διωγμούς, βάσανα, ἐπιπλήξεις, φυλακίσεις, ἐξορίας, μαστιγώσεις καί θάνατο.
Ἀκέραιος ὡς περιστερά, αὐτό σημαίνει νά ποιμάνω τοῦ Θεοῦ τό ποίμνιον, τό ὁποῖο μοῦ ἐνεπιστεύθη. Ἡ διαποίμανσίς του ὑπ' ἐμοῦ δέν εἶναι ὑποχρεωτική, ἀλλά εὐχάριστος καί θεόχαρις, δέν εἶναι δι' ἄτιμον συμφέρον, ἀλλ' ἀπό θεῖον ζῆλον. Καί νά μήν ὑπερέχωμεν πάνω ἀπό τήν κληρονομίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά δίδωμεν καλόν παράδειγμα εἰς τό ποίμνιον, δηλαδή παράδειγμα πίστεως, ζωῆς, ἀγάπης, καθαρότητος καί μετανοίας. Νά νουθετοῦμεν τούς ἀτάκτους, νά παρηγοροῦμεν τούς ὀλογοψύχους, νά ὑπερασπιζώμεθα τούς ἀδυνάτους, καί νά ἔχωμεν ὑπομονήν πρός ὅλους.
Ἐλπίζω ὅτι ἡ ἀγαθότης καί εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐκάλεσε καί ἐμέ τόν ταπεινόν καί ἔσχατον δοῦλον του εἰς τήν ἐπισκοπικήν διακονίαν, εἰς τάς λύπας μου νά μοῦ φέρη χαράν, νά ἀναπληρώση τάς ἐλλείψεις μου, νά μέ καθιερώση, καί νά μέ δυναμώση εἰς τό βαρύ τοῦτο Ἀρχιερατικόν ἔργον καί διακονίαν.
Πρός τοῦτο ζητῶ τάς ἁγίας εὐχάς πάντων τῶν συμπροσευχομένων ἐν τῶ Ἱερῶ Ναῶ τούτω τῆς Ὁσίας Ξένης καί τάς τῶν ἀδελφῶν μου Ἐπισκόπων, τῶν συλλειτουργῶν μου ἔμπροσθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης.
Αὐτῶ πρέπει δόξα εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
+ Ὁ Κιέβου Σεραφείμ


Ὁ Σεβ/τος Κήρυκος προσφωνῶν τόν χειροτονηθέντα Ἐπίσκοπον, ἀνεφέρθη εἰς τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν, εἰς τό γεγονός ὅτι ἀπό τό 1957, ὅτε ἐκοιμήθη ὁ τελευταῖος Ἐπίσκοπος Πέτρος Λαντίγκιν, οἱ πιστοί τῶν κατακομβῶν ὑπέμεινον τήν ὀρφάνιάν των καί ἀνέμενον τήν στιγμήν νά ἴδουν τόν Ὀρθόδοξον Ποιμένα των. Ἀνεφέρθη εἰς τόν Στάρετς Θεοδόσιον τοῦ Καυκάσου καί τούς ἄλλους ἱερομάρτυρας Κληρικούς, οἱ ὁποῖοι προεφήτευσαν ὅτι «μετά ὀλίγα ἔτη δέν θά ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι εἰς τήν Ρωσίαν. Ἀπό τήν Ἑλλάδα θά πάρετε τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ὅπως πρό χιλίων ἐτῶν οἱ Πατέρες μας ἔλαβον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τήν Κων/λιν». Ἐπίσης ἀνεφέρθη εἰς τόν ὁμολογητήν Μοναχόν π. Ἐπιφάνιον, ὁ ὁποῖος (1994) ἐπρότεινεν τόν π. Σεραφείμ δι' Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν.


Ὁ Μητροπολίτης Κιέβου κ. Σεραφείμ (κατά κόσμον Θεόδωρος Μπόν) ἐγεννήθη τό 1959 εἰς τά Καρπάθια τῆς Οὐκρανίας ἐκ γονέων Καρπαθορώσων. Εἰς ἡλικίαν 15 ἐτῶν ἐγνώρισεν τόν Ἀθωνίτην Ἱερομόναχον Στάρετς π. Μελέτιον Ρούστσακ τῶν Κατακομβῶν, εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ ὁποίου ἔθεσεν τόν ἑαυτόν του καί παρ' αὐτοῦ ἀνετράφη πνευματικῶς…
Τό 1992 ὁ π. Σεραφείμ συνηντήθη μετά τοῦ Στάρετς Ἐπιφανίου Τσέρνωφ, ὅστις τόν ἐνημέρωσεν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Γεννάδιος δέν ἦτο κανονικός Ἐπίσκοπος. Τότε ὁ π. Σεραφείμ εἰρηνικά ἔφυγε ἀπό τήν ὁμάδα τοῦ Γενναδίου καί ἐζήτησεν νά τεθῆ ὑπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τόν ἐδέχθη ὡς Μοναχόν. Μετά τήν κοίμησι τοῦ Στάρετς Ἐπιφανίου Τσερνώφ, καί εἰδικώτερα ἀφ' ὅτου ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος ἀνέλαβεν ὑπό τήν εὐθύνην του τήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν, ὁ π. Σεραφείμ ἔθεσεν ἑαυτόν ὑπό τό ὡμοφόριον αὐτοῦ.
Τήν 4ην/17ην Νοεμβρίου 1997, ἡμέρα μνήμης τῆς κοιμήσεως τοῦ πατρός Ἐπιφανίου Τσέρνωφ (<187> 1994), ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τόν ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον, ἀφοῦ τήν προτεραίαν προηγήθη ἡ εἰς Διάκονον χειροτονία του. Τό 2002, ὁ εἰς κλῆρος καί ὁ λαός τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ἐξέλεξεν τόν Ἱερομόναχον Σεραφείμ δι' Ἐπίσκοπόν του καί ἐπισήμως ἐπανειλημμένως ἐζήτησεν τήν χειροτονίαν ὑπό τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου, χωρίς ὅμως ποτέ νά ἀνταποκριθῆ αὕτη… Ἡ μή ἀνταπόκρισις ὠφείλετο εἰς τό γεγονός, ὅτι ὁ π. Σεραφείμ διακρίνεται διά τήν προσήλωσίν του εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν καλήν Ὁμολογίαν, πράγμα τό ὁποῖον δέν ἤρεσεν εἰς τούς ἐκ τῶν παρασκηνίων κατευθύνοντας τήν πορείαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων. Δέν ἤρεσεν τό γεγονός ὅτι ὁ π. Σεραφείμ διαφύλασσεν τήν καλήν Ὁμολογίαν καί ἀπεστρέφετο τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Τό 2005 ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος ἐχειροθέτησεν τόν Ἱερομόναχον π. Σεραφείμ εἰς Ἀρχιμανδρίτην — Ἡγούμενον.
Ἡ χειροτονία τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου κ. Σεραφείμ ἐπραγματοποιήθη τήν Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος, 12ην/25ην Μα?ου τοῦ 2008, ὑπό τοῦ Σεβ/του Μεσογαίας κ. Κηρύκου, συμπαρόντων καί τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Βράντσεα κ. Γεροντίου καί Κένυας κ. Ματθαίου, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ὁσίας Ξένης εἰς Λεμεσόν Κύπρου, ἐν μέσω κατανυκτικῆς ἀτμοσφαίρας καί μέ τήν συμμετοχήν ἑκατοντάδων πιστῶν ἀπό τήν Κύπρον καί ἐκπροσώπων ἀπό τήν Ἑλλάδα, Ρουμανίαν, Ρωσίαν, Αὐστραλίαν καί Κένυαν.
Ἡ «Ο.Π.» ἐκφράζουσα τόσον τάς προσωπικάς της εὐχάς ὅσον καί τοῦ ἀπανταχοῦ Ἀναγνωστικοῦ της κοινοῦ, εὐχαριστεῖ καί δοξάζει τόν δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, ὅτι ἀνήγαγεν ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν. Συγχαίρει τόσον διά τήν Ἁγίαν ἕνωσιν μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ὅσον καί διά τάς νέας Ἐπισκοπικάς χειροτονίας. Εἰς τούς Σεβ/τους νέους Ἀρχιερεῖς κ. Ματθαῖον καί κ. Σεραφείμ, ταπεινῶς εὔχεται μακροημέρευσιν καί διά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου νά ἀναδειχθοῦν ὄντως «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί».