ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ

Τεύχος 67.

ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ.

Τό Σάββατον 13 Νοεμβρίου 2005, ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐτελέσθη εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Τιμίου Προδρόμου Λαρίσης τό ἐτήσιον Μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κυροῦ Παναρέτου. Τήν θείαν Λειτουργίαν, τήν ὁποίαν ἐτέλεσεν ὁ Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ Παν/τος Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος, καί κατά τήν ὁποίαν ἐχοροστάτησεν ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσεν ἐν συνεχείᾳ καί τήν ἐπιμνημόσυνον δέησιν, παρηκολούθησαν πολλά ἀπό τά πνευματικά τέκνα τοῦ ἐκδημήσαντος Ἱεράρχου, τά ὁποῖα, ὅπως ἦτο φυσικόν ἠσθάνθησαν ἀφ’ ἑνός τό μεγάλο κενόν, τό ὁποῖον κατέλιπε μέ τήν ἐκδημίαν του εἰς τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν τῆς Λαρίσης καί γενικώτερον ὁ μακαριστός Ἱερἀρχης Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος, καί ἀφ’ ἑτέρου τήν ζωντανήν παρουσίαν του καί τήν εὐλογίαν του, ἡ ὁποία εἰς μίαν κρίσιμον καμπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τόσον ἐν Λαρίσῃ, ὅσον καί γενικώτερον, παρηγορεῖ καί μετριάζει τό πένθος καί παρέχη τήν «μακαρίαν ἐλπίδα», ὅτι ὁ μακαριστός δέν ἐγκατέλειψε οὔτε θά ἐγκαταλείψη τό ποίμνιόν του, ἀλλά δέεται καί παρακαλεῖ τόν Θεό διά τό ποίμνιόν του, καί εὔχεται καί προτρέπει διά τήν συνέχισιν τοῦ Ἱεροῦ ὑπέρ τῆς Ἀληθείας Ἀγῶνος, εἰς τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος ἰδίως τά τελευταῖα ἔτη ἐπρωτοστάτησεν.
Κατά τήν σύντομον ὁμιλίαν του ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος, ἐτόνισεν ὅτι ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος, δέν ἦτο μία τυχαία προσωπικότης, ἀλλ’ ἀνεδείχθη εἰς καιρούς χαλεπούς καί δή εἰς τήν πλέον κρίσιμον καμπήν τοῦ Ἱεροῦ μας Ἀγῶνος, ὁ πλέον συνεπής καί ἄκαμπτος ὁμολογητής, καί πλέον σταθερός ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ἐκκλησιολογίας, καί τῆς ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἔτι δέ καί τῆς Κανονικῆς Τάξεως, διά τά ὁποῖα εἰς τήν συνείδησιν ὅλων μας κατέχει θέσιν Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου.
Ὁ Σεβ/τος Κήρυκος ἀφοῦ ἐπίσης ἐτόνισεν ὅτι τό καλύτερον μνημόσυνον καί αὐτό πού κυρίως σήμερον ζητεῖ ἀπό τά πνευματικά του τέκνα ὁ μακαριστός Ἱεράρχης, εἶναι πρωτίστως ἡ μελέτη τῶν ἐπιστολῶν του, τάς ὁποίας ὡς πολύτιμον παρακαταθήκην κατέλιπεν ὁ μακαριστός, καί ἡ συνέχισις «λόγοις τε καί ἔργοις» ὑφ’ ἡμῶν τῶν «παραλειπομένως», τοῦ ὑπέρ τῆς Ἀληθείας, τῆς Ὁμολογίας καί τῆς ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀγῶνος, τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του μέ ἄκαμπτον φρόνημα ἐκεῖνος διεξήγαγεν. Ἰδιαιτέραν συγκίνησιν προεκάλεσεν ἡ ἀναφορά εἰς τήν ἱστορικήν ἐκείνην καί εὐλογημένην ἡμέραν τῆς 29.6.2000, παραμονήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅτε ὁ μακαριστός Ἱεράρχης, πορευόμενος ὡς ἄλλος «Σαῦλος» εἰς «Δαμασκόν», πρός «διωγμόν», τοῦ ὁμολογητοῦ Ἰερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, καθ’ ὁδόν, ὑπήκουσε εἰς τήν φωνήν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία αὐτήν τήν φοράν δέν ἦτο ἡ φωνή «Σαούλ, Σαούλ τί μέ διώκεις», ἀλλά ἡ ὀρθόδοξος φωνή, ἡ ἀγωνία καί ἡ ἀγάπη τοῦ ποιμνίου του, ἡ ὁποία τόν ὡδήγησεν εἰς ἐκείνην τήν καλήν Ὁμολογίαν, καί τήν ἀνάκλησιν τῶν διωκτικῶν κατά τοῦ π. Ἀμφιλοχίου ἒνεργειῶν εἰς τάς ὁποίας προέβη παρασυρθείς ἐξ’ ἁπλότητος ἀπό τήν πονηρία τῶν πρακτόρων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Εἶπε μεταξύ ἄλλων, ἐξάρας τήν προσωπικότητα τοῦ ἐκλιπόντος Ἱεράρχου:
«Ὁ μακαριστός Ἱεράρχης ἀνεδείχθη πραγματικός Ὁμολογητής τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁμολογίας καί ἀληθής ὑπέρμαχος τῆς Ἐκκλησιολογλίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀλλά καί ὑπερασπιστής τῆς βαναύσως καί κατά συρροήν προσβαλλομένης Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐνῶ οὐδ’ ἐπί στιγμήν συγκατετέθη εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως τοῦ Προκαθημένου βτῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἀρχιεπισκόπου κλ. Ἀνδρέου. Τόν μοιχεπιβάτην ψευδοαρχιεπίσκοπον, ἤτοι τόν Μητροπολἰτην Πειραιῶς Νικόλαον, ἐπίσης οὐδέποτε παρεδέχθη ὡς ‘Αρχιεπίσκοπον, τουναντίον κατήλεγξε τάς πράξεις του καί τόν καταγγέλλῃ ὡς βλάσφημον κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Κατά τά τελευταῖα ἔτη ἐπέδειξεν Ἀρχιερατικήν εὐθύνην καί συνέπειαν οὐ τήν τυχοῦσαν. Ἦτο ἄνθρωπος ἐλεύθερος, ἀγαθοῦ συνειδότος, καί καλῆς προαιρέσεως. Συνεδύαζε τήν εὐαγγελικήν ἀγάπην καί τήν πραότητα, ἦτο εἰρηνικός, ἀλλά καί δυναμικός ἐπί θεμάτων Πίστεως, Ὁμολογίας καί ‘Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Μέ τήν ἄκαμπτη στάσιν του τά τελευταῖα 3-4 ἔτη τῆς ζωῆς του οὐδ’ ἐπί στιγμήν ἐπαύσατο νά ἀποκαλύπτη καί νά κατελέγχη τούς παράγοντας τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί νά ἀπαιτῆ ἀπό τούς συνεπισκόπους του καί ἀπό ὅλους σεβασμόν εἰς τήν Κανονικήν τάξιν καί τούς θεσμούς. συνέτριψε κυριολεκτικῶς τά σχέδια τοῦ ἐπαράτου παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τά ὁποῖα πρίν ἐπεχείρησαν τά ὄργανα τῶν ξένων Κέντρων νά τόν ἐγκλωβίσουν».
Εἰς τήν συνέχειαν ἀνέγνωσε χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἐκ τῆς ἐπιστολογραφίας του τῶν τελευταίων ἐτῶν.
.................................
Τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου Παναρέτου εἴη αἰωνία ἡ μνήμη.
Εἰς τήν συνέχειαν σύντομον ἀναφοράν εἰς τό ἀγωνιστικόν φρόνημα τοῦ ἀειμνήστου Ἱεράρχου Παναρέτου ἔκαμε καί ὁ ὁμολογητής Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος.