|
ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, (Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176) Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος |
|
ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, (Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176) Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος |
| ▪ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ | ▪ ΙΣΤΟΡΙΚΑ-ΕΓΓΡΑΦΑ | ▪ ΕΝΙΜΕΡΩΣΕΙΣ | ▪ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΟΙ | ▪ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ | ▪ ΘΕΟΛΟΓΙΑ |
|
Τεύχος 8. ΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΓΟΡΓΟΝΙΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ Εἰς τό παρόν 12ον τεῦχος τῆς σειρᾶς: "᾿Ενημέρωσις ἐπί ᾿Επικαίρων ᾿Εκκλησιαστικῶν Θεμάτων" παραθέτομεν εἰς μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κίτρους καί Κατερίνης κ. Γοργονίου, δύο πολύ σημαντικά νομοκανονικῆς φύσεως κείμενα, τά ὁποῖα ἔχουν καί σήμερον ἰδιαίτερη σημασία καί πρέπει νά μελετηθοῦν ἀπό ὅσους θέλουν νά γνωρίζουν τήν ἀλήθεια ἐπί τῆς πορείας τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας θεμάτων. Εἶναι: α) Αἱ προτάσεις του εἰς τό ᾿Εφετεῖον Θεσσαλονίκης πού ἀφοροῦν τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας καί β) ῾Η ὑπ᾿ ἀριθμ. 1938/1998 ἀπόφασις τοῦ ᾿Εφετείου ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος. Προβαίνομεν εἰς τήν δημοσιοποίησιν αὐτῶν τῶν κειμένων, διότι ἄν καί ὁ μακαριστός ῾Ιεράρχης ἐπί τοῦ θέματος τῶν πέντε καί τῶν σχετικῶν θεμάτων (῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς) ἔγραψεν πολλά ἀντιφατικά, δηλαδή ἄλλα καλά, καί ἄλλα πού τόν ἐκθέτουν, ὅμως, θέλω νά πιστεύω, ὅτι ὅσα, δακρύων καί κλαίων, μοί εἶπεν, μίαν ἡμέρα πρό τῆς κοιμήσεώς του, ὅταν τόν ἐπισκέφθηκα εἰς τό Νοσοκομεῖον Κατερίνης, καί τήν ψυχήν του ἀνέπαυσαν, διότι θά τά ἔχη ἔνώπιον τοῦ Κριτοῦ ὡς μίαν καλήν ἀπολογίαν. Α. ΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣαἱ ὁποῖαι ἀφοροῦν τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας"...Τό χωρίον "κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος" τοῦ Κανόνος ΣΤ' τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τό ὁποῖον ἐπικαλεῖται ἡ ἐγκαλουμένη ἀπόφασις εἰς τό σκεπτικόν αὐτῆς ἀναφέρεται εἰς ἀπόφασιν λαμβανομένην έν Συνόδῳ. Εἰδικώτερον καί συγκεκριμένως ὁ κανών ΣΤ' τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνεται ἀπό τόν κανόνα 19 τῆς Συνόδου τῆς ᾿Αντιοχείας καί ἐπεκυρώθη ἀπό τόν Κανόνα 2 τῆς ἐν Τρούλλῳ Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐνισχύει τήν ἄποψιν διά τήν σημαντικήν θέσιν τοῦ "Πρώτου" ἐν Συνόδῳ, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία καί ἡ σύμφωνος γνώμη εἶναι ἀπαραίτητα στοιχεῖα διά τήν ἐκλογήν ᾿Επισκόπου καί ὁρίζει: "Τά ἀρχαῖα ἔθη κρατείτω τά ἐν Αἰγύπτῳ καί Λιβύῃ καί Πενταπόλει, ὥστε τόν ᾿Αλεξανδρείας ᾿Επίσκοπον πάντων τούτων ἔχειν τήν ἐξουσίαν. ᾿Επειδή καί τῷ ἐν τῇ Ρώμῃ ᾿Επισκόπῳ τό τοιοῦτον σύνηθες ἐστίν. ῾Ομοίως δέ καί κατά τήν ᾿Αντιόχειαν καί ἐν ταῖς ἄλλαις ἐπαρχίαις τά πρεσβεῖα σώζεσθαι ταῖς ᾿Εκκλησίαις. Καθόλου δέ πρόδηλον ἐκεῖνο· ὅτι εἴ τις χωρίς γνώμης τοῦ Μητροπολίτου γένοιτο ᾿Επίσκοπος, τόν τοιοῦτον ἡ μεγάλη Σύνοδος ὥρισε μηδέ εἶναι ᾿Επίσκοπον. ᾿Εάν μέντοι τῇ κοινῇ πάντων ψήφῳ, εὐλόγῳ οὔσῃ καί κατά κανόνα ᾿Εκκλησιαστικόν, δύο ἤ τρεῖς διά φιλονεικίαν ἀντιλέγωσι, κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος". Κατά τήν ἑρμηνείαν τοῦ ῾Ιεροῦ Νικοδήμου (Πηδάλιον σελίς 114) τοῦ τελευταίου ἐδαφίου τοῦ ΣΤ' Κανόνος τῆς ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου "πλήν ἄν κοινῶς ὅλοι ψηφίσουν τινά εἰς ᾿Επισκοπήν κατά κανόνας ᾿Εκκλησιαστικούς δύο δέ ἤ τρεῖς ἀντιλέγουσιν, οὐχί εὐλόγως καί δικαίως ἀλλά φιλονείκως καί κατά πλησμονήν, ἡ ψῆφος τῶν περισσοτέρων νά ὑπερνικᾶ". Συνεπῶς ὁ ΣΤ' Κανών τῆς ἐν Νικαίᾳ Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐνισχύει τήν ἄποψιν διά τήν σημαντικήν θέσιν τοῦ "Πρώτου" ἐν Συνόδῳ, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία καί σύμφωνος γνώμη εἶναι ἀπαραίτητα στοιχεῖα διά τήν ἐκλογήν ᾿Επισκόπου, καί ἀναφέρηται ἀφ᾿ ἑνός εἰς τά πρωτεῖα τῶν ᾿Επισκόπων τῶν πόλεων ᾿Αλεξανδρείας, Ρώμης καί ᾿Αντιοχείας καί ἀφ᾿ ἑτέρου "περί τοῦ ᾿Επισκόπου μή γίνεσθαι δίχα γνώμης τοῦ Μητροπολίτου", δηλαδή, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἐκλεγῇ τις ᾿Επίσκοπος χωρίς τήν σύμφωνον γνώμην τοῦ Μητροπολίτου, τοῦ "Πρώτου" τῆς Τοπικῆς Συνόδου, καί ὅτι ἡ κοινή πάντων ψῆφος εἶναι εὔλογος καί σύμφωνος μέ τούς ᾿Εκκλησιαστικούς Κανόνας. ᾿Αλλά ἐάν παρά ταῦτα τινά ἐκ τῶν μελῶν τῆς Συνόδου ἀντιλέγουν πρός τήν γνώμην τῶν περισσοτέρων εἰς τήν ὁποίαν περιλάμβάνεται καί ἡ γνώμη τοῦ Μητροπολίτου, ἄνευ τῆς ὁποίας δέν εἶναι δυνατόν νά ἐκλεγῇ ᾿Επίσκοπος, τότε "κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος". Εἶναι εὐνόητον, ὅτι προϋποθέτει καί κανονικήν σύγκλησιν Συνόδου, μέ ὑποχρεωτικήν κλήτευσιν ἁπάντων τῶν μελῶν (᾿Επισκόπων), μέ Πρόεδρον, Γραμματέα, ἡμερησίαν Διάταξιν, συζήτησιν καί ἀπόφασιν καί δέν καθιεροῖ τό στοιχεῖον τῆς ἀριθμητικῆς πλειοψηφίας ὡς κριτήριον τῆς κανονικότητος μιᾶς Συνόδου. ᾿Εν προκειμένῳ ὅμως δέν συνεκλήθη Σύνοδος, ἀλλά πρόκειται μόνον περί συγκεντρώσεως καί συναθροίσεως τῶν πέντε (5) ἀποσχισθέντων ᾿Επισκόπων τῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι συνῆλθον ἄνευ νομίμου κλητεύσεως τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Ανδρέου καί τῶν ᾿Επισκόπων Πειραιῶς καί Νήσων Νικολάου καί ᾿Αργολίδος Παχωμίου καί πραξικοπηματικῶς καί φατριαστικῶς ἀπεφάσισαν καί ἐπέβαλον κατ᾿ ἀρχήν τήν ποινήν τῆς ἀορίστου ἀργίας καί ἐκπτώσεως καί μετά τήν ποινήν τῆς Καθαιρέσεως εἰς τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Ανδρέαν καί τούς ᾿Επισκόπους Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαον καί ᾿Αργολίδος Παχώμιον. Τό δέ γεγονός τῆς μή κλητεύσεως συνομολογοῦν οἱ πέντε (5) ἀποσχισθέντες ᾿Επίσκοποι είς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. Πρωτοκ. 4/7-6-1995 ἀπόφασιν - ἀνακοίνωσιν, ἀναφέροντες ἐπί λέξει: "῾Ο δῆθεν ἀποκλεισμός τῶν ἄλλων δύο ᾿Αρχιερέων λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι οὗτοι συμμετέχουν εἰς τάς ἀντικανονικάς ἐνεργείας τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου καί ἐξυπηρετοῦν τά σχέδια τῶν Νεοεικονομάχων ἐγένετο ἐν γνώσει ἡμῶν.......δέν ἦτο δυνατόν νά γίνῃ συνεργασία μέ τούς ὑπολοίπους ᾿Αρχιερεῖς καί δι αὐτόν τόν λόγον δέν ἐκλήθησαν". Καί εἰς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. Πρωτ. 6/16-29-6-1995 ᾿Επίσημον ἔγγραφον ἀνακοίνωσιν αὐτῶν ἀναφέρονται ἐπί λέξει: "Δέν ἐκαλέσαμεν νά λάβουν μέρος εἰς τήν λῆψιν τῆς ἀποφάσεως ταύτης τούς Σεβασμιωτάτους Πειραιῶς κ. Νικόλαον καί ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιον, ἐπειδή ἡ στάσις των ἦτο ἀνεκτική ἔναντι τῶν αὐθαιρεσιῶν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου, συγκαλύπτοντες μετ᾿ αὐτοῦ τήν Νεοεικονομαχικήν αἵρεσιν......". Συνεπῶς, ἀποδεδειγμένως ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. (Παλαιοημερολογιτῶν) δέν συνεκλήθη ὑπό τοῦ "Πρώτου" ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος Γ.Ο.Χ. κ. ᾿Ανδρέου ἤ τ·ῇ συναινέσει ἤ ἐγκρίσει αὐτοῦ, ἀλλά καί οὔτε ὑπῆρξε πρόσκλησις πρός ἅπαντα τά μέλη τῆς Συνόδου ἔστω καί παρά τοῦ ἔχοντος τά πρεσβεῖα τῆς ᾿Αρχιερωσύνης καί δέν ἐκλητεύθησαν ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας καί οἱ ᾿Επίσκοποι Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαος καί ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιος, ἀλλά καί δέν ἐγνωστοποιήθη τό περιεχόμενον τῶν κατά πάντα ἀβασίμων καί κατά τύπον καί κατ᾿ οὐσίαν κατηγοριῶν εἰς ἕκαστον τῶν ἐγκαλουμένων, δι᾿ ἐγγράφου προσκλήσεως πρό τριάκοντα (30) ἡμερῶν, πρός συλλογήν τῶν ἀποδεικτικῶν στοιχείων καί προετοιμασίαν τῆς ὑπερασπίσεώς των, κατά παράβασιν τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων ΟΔ τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων καί ΙΒ᾿ τῆς Καρθαγένης. Εἰδικώτερον ὁ ΟΔ Κανών τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων ὁρίζει: "᾿Επίσκοπον κατηγορηθέντα ἐπί τινι παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων, καλεῖσθαι αὐτόν ἀναγκαῖον ὑπό ᾿Επισκόπων῾ κἄν μέν ἀπαντήσῃ καί ὁμολογήσῃ, ἤ ἐλεγχθείη, ὁριζέσθω τό ᾿Επιτίμιον. ᾿Εάν δέ καλούμενος μή ὑπακούσῃ, καλείσθω καί δεύτερον, ἀποστελλομένων ἐπ᾿ αὐτοῦ δύο ᾿Επισκόπων. ᾿Εάν δέ καί οὕτω μή ὑπακούσῃ, καλείσθω καί τρίτον, δύο πάλιν ᾿Επισκόπων ἀποστελλομένων πρός αὐτόν. ᾿Εάν δέ καί οὕτω καταφρονήσας μή ἀπαντήση, ἡ σύνοδος ἀποφαινέσθω κατ᾿ αὐτοῦ τά δοκοῦντα, ὅπως μή δόξῃ κερδαίνειν, φυγοδικῶν". Καί κατά τό κείμενον τοῦ Κανόνος τούτου ἀπαιτεῖται νά γίνῃ ἡ κλήτευσις μέ ᾿Επισκόπους, ἀλλά ἐτροποποιήθη ὑπό μεταγενεστέρου Κανόνος ΙΒ᾿ τῆς Καρθαγένης, ὁ ὁποῖος ἀπό τυπικῆς ἀπόψεως εἶναι ἰσοδύναμος, ἀφοῦ καί οἱ δύο ἔχουν ἐπικυρωθῇ μέ τόν Κανόνα Β῾ τῆς ἐν Τρούλλῳ Συνόδου, καί προβλέπεται ἔγγραφος κλήτευσις πρό τριάκοντα (30) ἡμερῶν. Συνεπῶς δέν πρόκειται περί αὐτοδικαίας συγκλήσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπό τῶν ἀποσχισθέντων πέντε (5) ᾿Επισκόπων, ἀλλά περί συγκεντρώσεως καί συναθροίσεως αὐτῶν καί αἱ ἀποφάσεις των δέν προέρχονται ἀπό νομίμως καί κανονικῶς συγκληθέν Συνοδικόν ῎Οργανον καί δέν παράγουν οὐδέν ἔννομον ἀποτέλεσμα, ἀλλά εἶναι ἀνυπόστατοι καί ἀνύπαρκτοι καί οὐδεμίαν ἔχουν ἰσχύν, ὡς μή ἐκδοθεῖσαι καί ὑπό νομίμως καί κανονικῶς συγκληθέντος καί συγκροτηθέντος Συνοδικοῦ Δικαστηρίου (῾Ολομ. ᾿Αρείου Πάγου 378/1980, 8/1987 Γνωμ. Εἰσαγ. Α.Π. ῾Ελλην. Δικ/νη 30.1396). Περαιτέρω, ἐν προκειμένῳ, ἐν ὄψει τῶν ἰσχυόντων καί ρυθμιζόντων τήν ᾿Οργάνωσιν καί λειτουργίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ιερῶν Κανόνων καί ῾Ιερῶν Παραδόσεων τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, δέν εἶναι δυνατόν νά γίν·η λόγος περί πλειοψηφίας καί μειοψηφίας τῆς Συνόδου, περί διασπάσεως τῆς Συνόδου σέ δύο τμήματα μέ τριμελῆ καί πενταμελῆ σύνθεσιν ἤ περί ἐπικρατήσεως τῆς πλειοψηφούσης ἀπόψεως ὡς "νόμιμης ῾Ιερᾶς Συνόδου", ὡς προφανῶς ἐσφαλμένως καί κατά παράβασιν τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί ῾Ιερῶν παραδόσεων ὑπολαμβάνει εἰς τό σκεπτικόν της ἡ ἐγκαλουμένη ὑπ᾿ ἀριθμ. 236/1997 ὁριστική ἀπόφασις τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Κατερίνης. Διότι αἱ σκέψεις αὗται ἀποτελοῦν καθαρῶς κοσμικάς κατασκευάς καί δέν ἔχουν σχέσιν μέ τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησιολογίαν, θεμέλιον τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἡ ῾Ενότης τῆς ᾿Εκκλησίας ὑπό τόν ᾿Επίσκοπον κατά τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας (ὁρᾶτε περιεχόμενον τῆς προσαγομένης μετ᾿ ἐπικλήσεως ἀπό 8-10-1997 γνωμοδοτήσεως τοῦ Ι. Μ. Κονιδάρη, Καθηγητοῦ Νομικῆς Σχολῆς Παν/μίου ᾿Αθηνῶν τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου) ᾿Επειδή, ὡς γνωστόν, ἡ ὀργάνωσις καί λειτουργία τῆς ᾿Εκκλησίας (Θρησκευτικῆς Κοινότητος) τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν (Γ.Ο.Χ.) ῾Ελλάδος ρυθμίζεται ἀποκλειστικῶς καί μόνον ὑπό τῶν γραπτῶν κανόνων τοῦ ἰσχύοντος Κανονικοῦ Δικαίου καί ἰδίᾳ τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί ῾Ιερῶν Παραδόσεων τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας καί συμπληρωματικῶς ὑπό τῶν Καταστατικῶν τῶν Σωματείων τά ὁποῖα ἔχει συστήσει, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἀντιβαίνουν εἰς τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους καί δέν προσβάλλουν τήν Δημοσίαν τάξιν καί τά χρηστά ἤθη κατά τήν ἐπιταγήν τοῦ ἄρθρου 13 παρ. 2 καί 4 τοῦ Συντάγματος. Εἰδικώτερον ἀπό ἀπόψεως ὀργανώσεως καί λειτουργίας ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἀντιμετωπίζεται ὡς Αὐτοκέφαλος ᾿Εκκλησία, ἀφοῦ εἶναι διοικητικῶς αὐτοδύναμος ἄνευ οὐδεμιᾶς ὀργανωτικῆς ἤ κανονικῆς ἐξαρτήσεως ἀπό ἄλλον ἱεραρχικῶς ὑπερκείμενον σχηματισμόν. ᾿Επί τῇ βάσει ὅμως τῶν ἀνωτέρω γραπτῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί ῾Ιερῶν Παραδόσεων κρίνεται ἡ κανονικότης καί ἡ νομιμότης τῆς συγκροτήσεως καί λειτουργίας τῶν ᾿Οργάνων τῆς Διοικήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν, τῆς ὁποίας τό πολίτευμα εἶναι Συνοδικόν, διότι ἡ Σύνοδος τῶν ᾿Επισκόπων ἐκφράζει τήν ἀνωτάτην ἐξουσίαν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί εἶναι τό ἀνώτατον ῎Οργανον αὐτῆς, ἐνῶ ὑπάρχει ἑνότης τῶν ᾿Επισκόπων κατά τήν λῆψιν τῶν ἀποφάσεων, ἤτοι οἱ συμμετέχοντες εἰς τήν Σύνοδον ᾿Επίσκοποι εἶναι ἴσοι καί ὁ πρῶτος τῆς Συνόδου ᾿Αρχιεπίσκοπος εἶναι ἁπλῶς Πρῶτος μεταξύ ἴσων. Κατά τό ἰσχύον Συνοδικόν σύστημα τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας καί εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, σημαντική καί ἰδιάζουσα εἶναι ἡ θέσις τοῦ "Πρώτου". ᾿Εν προκειμένω εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. (Παλαιοημερολογιτῶν) "Πρῶτος" εἶναι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος τῶν Συνόδων τῆς ῾Ιεραρχίας, ὁ ὁποῖος συγκαλεῖ τάς Συνόδους καί προϊσταται αὐτῶν. ῾Ο κανών 16 τῆς Συνόδου τῆς ᾿Αντιοχείας ὁρίζει: "Τελείαν δέ ἐκείνην εἶναι τήν Σύνοδον, ἧ συμπάρεστι καί ὁ τῆς Μητροπόλεως ᾿Επίσκοπος" καί ὁ Κανών 6 τῆς Ζ῾ Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τόν ὁποῖον ἡ τοπική Σύνοδος πρέπει νά συγκαλῆται ἅπαξ τοῦ ἔτους ἀναφέρει: "Εἴ δέ τις ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν ἀμελήσοι τοῦτο γίνεσθαι, ἐκτός ἀνάγκης καί βίας καί τινος εὐλόγου προφάσεως, τοῖς κανονικοῖς ἐπιτιμίοις ὑποκείσθω". Συνεπῶς οἱ ῾Ιεροί Κανόνες καθορίζουν μίαν ἰδιάζουσαν θέσιν διά τόν "Πρῶτον", ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ ὁποίου ἡ Σύνοδος δέν θεωρεῖται τελεία. Προσέτι οἱ ῾Ιεροί Κανόνες 19 τῆς Συνόδου ᾿Αντιοχείας, 4 καί 6 τῆς Α῾ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζουν, ὅτι ὁ Μητροπολίτης, ὁ "Πρῶτος" τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, μεριμνᾶ διά τάς χηρευούσας ᾿Επισκοπάς τῆς περιφερείας του καί αὐτός χειροτονεῖ τούς νέους ᾿Επισκόπους. Περαιτέρω οἱ ῾Ιεροί Κανόνες καθιδρύουν μίαν σχέσιν ἁρμονίας τοῦ "Πρώτου" καί τῆς Συνόδου, ἥ σαφῶς περιέχεται εἰς τόν Κανόνα 34 (ΛΔ) τῶν ᾿Αποστόλων, ὁ ὁποῖος ἐπεκυρώθη παρά τοῦ Β῾ Κανόνος τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί διαλαμβάνει: "Τούς ἐπισκόπους ἑκάστου ῎Εθνους εἰδέναι χρή τόν ἐαυτῶν Πρῶτον καί ἡγεῖσθαι αὐτόν ὡς Κεφαλήν, καί μηδέν τι πράττειν περιττόν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης, ἐκεῖνα δέ μόνον πράττειν ὅσα τῇ αὑτοῦ ἐπιβάλλει καί ταῖς ὑπ᾿ αὐτήν χώραις. ᾿Αλλά μηδέ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποιείτω τι· οὕτω γάρ ὁμόνοια ἔσται καί δοξασθήσεται ὁ Πατήρ καί ὀ Υἱός καί τό ἅγιον Πνεῦμα". Καί εἰς τόν Κανόνα 9 τῆς Συνόδου τῆς ᾿Αντιοχείας καθ᾿ ὅν: "οὕς καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν ᾿Επισκόπους εἰδέναι χρή τόν ἐν τῇ Μητροπόλει προεστῶτα ᾿Επίσκοπον καί τήν φροντίδα ἀναδέχεσθαι πάσης τῆς ἐπαρχίας... καί τῇ τιμῇ προηγεῖσθαι αὐτόν, μηδέν δέ πράττειν περιττόν τούς λοιπούς ᾿Επισκόπους ἄνευ αὐτοῦ..... ἕκαστον γάρ ᾿Επίσκοπον ἐξουσίαν ἔχειν τῆς ἑαυτοῦ παροικίας διοικεῖν τε κατά τήν ἑκάστῳ ἐπιβάλλουσαν εὐλάβειαν καί πρόνοιαν ποιεῖσθαι πάσης τῆς χώρας τῆς ὑπό τήν ἐαυτοῦ πόλιν ὡς καί χειροτονεῖν πρεσβυτέρους καί διακόνους καί μετά κρίσεως ἕκαστα διαλαμβάνειν· Περαιτέρω δέ μηδέν πράττειν ἐπιχειρεῖν, δίχα τοῦ τῆς Μητροπόλεως ᾿Επισκόπου, μηδέ αὐτόν ἄνευ τῆς τῶν λοιπῶν γνώμης". ᾿Αλλά καί πᾶσα πρᾶξις γενικῆς σημασίας ἀφορῶσα εἰς ὁλόκληρον τήν διοικητικήν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. δέν εἶναι ἔγκυρος καί ἰσχυρά ἄνευ τῆς συμπράξεως ἤ τῆς ἐγκρίσεως τοῦ Πρώτου δηλαδή τοῦ Προκαθημένου της, ἐν προκειμένῳ τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος τῶν Γ.Ο.Χ. κ. ᾿Ανδρέου. Τοῦτο ἄλλωστε ἐπισημαίνεται εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ ὡς ἄνω ΛΔ κανόνος τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων παρά τοῦ Θεοδώρου Βαλσαμῶνος: "Διό καί ὡρίσθη κατά κοινήν γνώμην, τά ἐπέκεινα τῆς διοικήσεως τῶν ἀνηκόντων ἐκάστῃ παροικίᾳ, εἰς ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν ἀποβλέποντα καί περιττά λογιζόμενα, μή γίνεσθαι χωρίς γνώμης τῶν "Πρώτων" (῾Ερμηνεία τοῦ Θεοδώρου Βαλσαμῶνος εἰς Γ. Ράλλη - Μ. Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων, τόμ. β, σελ. 46). ῾Η σχέσις αὕτη ἁρμονίας τοῦ "Πρώτου" καί τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία καθιδρύεται ἀπό τούς ῾Ιερούς κανόνας, εἶναι καί αὐτονόητος, λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι πρώτιστον ἔργον τῶν ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων εἶναι ἡ ἑνότης τῆς ᾿Εκκλησίας καί αὐτή εἶναι ἡ κυρία ἀποστολή τῶν ᾿Επισκόπων καί τά πάντα πρέπει νά ἐξετάζωνται μέ βάσιν τήν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Επειδή κατ᾿ ἐσφαλμένην καί πλημμελῆ ἐκτίμησιν τῶν ἀποδείξεων καί παρά τόν νόμον ἡ ἐκκαλουμένη ἀπόφασις ἔλαβεν ὑπ᾿ ὄψιν ἀποδείξεις μή προσαχθείσας καί πράγματα ἔχοντα οὐσιώδη ἐπιρροήν εἰς τήν ἔκβασιν τῆς δίκης, ὡς ἀληθῆ, χωρίς νά διατάξῃ ἀποδείξεις, ἤτοι ἐδέχθη, ὅτι οἱ πέντε συνεκάλεσαν τήν ῾Ιεράν Σύνδον τῶν Γ.Ο.Χ., ἀφοῦ δῆθεν ἐκάλεσαν καί τούς λοιπούς τρεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν προσῆλθον, καί κατ᾿ ἐπέκτασιν ἐδέχθη ἐσφαλμένως ὡς ἀποτέλεσμα, ὅτι δῆθεν ἐγένετο νόμιμος καί κανονική σύγκλησις Συνοδικοῦ ᾿Οργάνου, τό ὁποῖον ἔλαβε νομίμους ἀποφάσεις καί ἐπέβαλε κατ᾿ αῤχήν τήν ποινήν τῆς ἐπ᾿ ἀόριστον ἀργίας καί ἐκπτώσεως καί μετά τῆς καθαιρέσεως εἰς τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Ανδρέαν καί τούς ᾿Επισκόπους Πειραιῶς Νικόλαον καί ᾿Αργολίδος Παχώμιον, ἐνῶ οὐδόλως ἐκλήθησαν ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Ανδρέας καί οἱ ᾿Επίσκοποι Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαος καί ᾿Αργολίδος Παχώμιος καί συνεπῶς δέν ἐπρόκειτο περί συγκλήσεως Συνοδικοῦ ᾿Οργάνου καί συγκροτήσεως ᾿Ανωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλά περί συναθροίσεως καί συγκεντρώσεως τῶν ἀποσχισθέντων πέντε ᾿Επισκόπων εἰς τά Γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως ᾿Αττικῆς τῶν Γ.Ο.Χ., παρά τήν Μάνδραν ᾿Αττικῆς καί αἱ ὑπ᾿ αὐτῶν ληφθεῖσαι ἀποφάσεις εἶναι ἀνυπόστατοι, ἀνύπαρκτοι, ἀντικανονικαί καί ἄκυροι καί δέν παράγουν οὐδέν ἔννομον ἀποτέλεσμα. ᾿Επειδή κατ᾿ ἐσφαλμένην καί πλημμελῆ ἐκτίμησιν τῶν ἀποδείξεων καί παρά τόν Νόμον ἡ ἐκκαλουμένη ἀπόφασις ἐδέχθη ἀναιτιολογήτως, ὅτι δῆθεν ἐπῆλθε σχίσμα εἰς τούς κόλπους τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., λόγῳ τοῦ θέματος τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία εἰς τήν πραγματικότητα καί κατ᾿ οὐσίαν εἶναι ἀνύπαρκτος, ἐνῶ τό σχίσμα προεκάλεσαν ἠθελημένως οἱ πέντε ἀποσχισθέντες ᾿Επίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἀπεμακρύνθησαν τῆς κανονικῆς ἑνότητος καί εὐταξίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἵδρυσαν νέαν θρησκευτικήν Κοινότητα, τῆς ὁποίας τά μέλη ἔχουν διακόψει τούς δεσμούς των μέ τήν θρησκευτικήν Κοινότητα ἐκ τῆς ὁποίας προέρχονται καί ἔπαυσαν νά ἀνήκουν εἰς αὐτήν, καί ἑπομένως εἶναι ἄνευ σημασίας ἀπό νομικῆς ἤ ἄλλης ἀπόψεως καί ἄσχετος ὁ ἀριθμητικός συσχετισμός τῶν σχισματικῶν ᾿Επισκόπων πρός τά μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. καί εἶναι ἀπολύτως κανονική καί σύννομος ἡ ἐνέργεια τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. νά καλύψῃ τά δημιουργηθέντα κενά ἐκ τοῦ σχίσματος τῶν πέντε ᾿Επισκόπων καί νά προβῇ εἰς χειροτονίαν νέων ᾿Αρχιερέων, ἄνευ κλητεύσεως τῶν ἀποσχισθέντων πέντε ᾿Επισκόπων, πρός ἀνασύνταξιν τῶν δυνάμεών της, καί ἀντιμετώπισιν τοῦ σχίσματος. Κατ᾿ ἀκολουθίαν ἡ ἐκλογή μου τήν 22-6-1995 καί χειροτονία τήν 24-6-1995 εἰς Μητροπολίτην Κίτρους καί Κατερίνης τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἡ ἐνθρόνισίς μου τήν 11-9-1995 εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίου Δημητρίου Κατερίνης, τοῦ ὁποίου καί ἐτύγχανον καί ᾿Εφημέριος ἀπό τῆς ἀνεγέρσεώς του ἐν ἔτει 1977, ἐγένετο κανονικῶς καί νομίμως ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἔχω τό ἀκώλυτον τῆς ᾿Αρχιερωσύνης, μηδέποτε παυθείς ἤ καθαιρεθείς, δυνάμενος νά τελῶ ἱερά Μυστήρια, θείαν Λειτουργίαν καί λοιπά ἄλλα ἱερατικά καί θρησκευτικά Μυστήρια. ᾿Ενῶ τυγχάνω ὁ μόνος ἁρμόδιος εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν περιφέρειαν καί δικαιοδοσίαν νά διορίζω ἤ νά παύω τούς ᾿Εφημερίους καί τάς ᾿Εκκλησιαστικάς ᾿Επιτροπάς καί νά ἔχω τήν χρῆσιν καί διαχείρισιν διά λογαριασμόν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ ῾Αγίου Δημητρίου Κατερίνης τῶν Γ.Ο.Χ. καί λοιπῶν Ναῶν τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς μου δικαιοδοσίας. ᾿Επειδή ὁ ἰσχυρισμός τῶν ἀντιδίκων περί δῆθεν Εἰκονομαχίας καί Εἰκονομάχων καί περί δῆθεν ἀμφισβητήσεως παρ᾿ ἡμῶν τῶν ῾Ιερῶν Εἰκόνων τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου, τῆς εἰς ῎Αδου Καθόδου, τῆς ῾Αγίας Τριάδος καί τῆς Φιλοξενίας τοῦ ᾿Αβραάμ, εἶναι ἀπολύτως ἀναληθής καί ἀβάσιμος. ῎Αλλωστε ἐκτός τούτων, οἱαδήποτε διάστασις γνωμῶν ἀφορῶσα εἰκονικάς παραστάσεις, αἱ ὁποῖαι δέν ἀναφέρονται εἰς τό κείμενον τοῦ ὅρου τῆς Ζ῾ Οἱκουμενικῆς Συνόδου (Νίκαια 787), ἡ ὁποία συνεκλήθη ἀκριβῶς διά τήν καταδίκην τῆς Εἰκονομαχίας, δέν δύναται νά συνδεθῆ μέ τήν αἵρεσιν τῆς Εἰκονομαχίας, ἀφοῦ δέν πρόκειται διά "αἵρεσιν παρά τῶν ῾Αγίων Συνόδων ἤ τῶν Πατέρων κατεγνωσμένην, ἐφ᾿ ὅσον δέν ὑφίσταται "κατάγνωσις". Συνεπῶς ὁ ἀναληθής ἰσχυρισμός τῶν ἀντιδίκων περί δῆθεν Εἰκονομαχίας ἀποτελεῖ τέχνασμα ἐπινοηθέν προφανῶς ὑπ᾿ αὐτῶν πρός συσκότισιν τῆς ἀληθείας καί ἀποτροπήν τῶν κανονικῶν συνεπειῶν τοῦ ὑπ᾿ αὐτῶν προκληθέντος σχίσματος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος. ᾿Επειδή εἶναι ἀληθές καί γεγονός, ὅτι πέντε (5) ᾿Επίσκοποι, οἱ Μητροπολῖται Γ.Ο.Χ. Μεσσηνίας Γρηγόριος, ᾿Αττικῆς Ματθαῖος, Φθιώτιδος Θεοδόσιος, Κοζάνης Τίτος καί Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος, διατελοῦντες μέλη τῆς ὑπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί Πάσης ῾Ελλάδος τῶν Γ.Ο.Χ. ᾿Ανδρέαν ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., συνηντήθησαν ἀτύπως μόνοι των τήν 10-6-1995, ἄνευ οἱασδήποτε γνώσεως, τόσον τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου, ὅσον καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, εἰς τήν Μητρόπολιν ᾿Αττικῆς, ἔνθα ἔθεσαν τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Ανδρέαν εἰς ᾿Αργίαν. ᾿Εν συνεχείᾳ ἀπήγγειλαν εἰς βάρος του κατηγορίας, τάς ὁποίας ἐκοινοποίησαν διά τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. 95/10/23-5-1995 ἐγγράφου τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. ᾿Αττικῆς καί ἐκάλεσαν αὐτόν νά ἀπολογηθῇ ἐντός τριάκοντα (30) ἡμερῶν. Τήν δέ 27.5/9.6.1995 οἱ αὐτοί ἐπέδωκαν διά Δικαστικοῦ ἐπιμελητοῦ ἔγγραφον εἰς τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον, δι οὗ ἐπέβαλον εἰς αὐτόν ποινάς. Κατόπιν τούτου ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Ανδρέας τήν 2-6-1995 συνεκάλεσεν εἰς συνεδρίαν ἅπαντα τά μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. εἰς ἥν μετέσχον ἄπαντα τά μέλη αὐτῆς. ῾Η ῾Ιερά Σύνοδος κατεδίκασε τήν ἐνέργειαν τῶν ὡς ἄνω πέντε (5) ᾿Επισκόπων, ὡς πραξικόπημα καί ἐπέβαλεν εἰς αὐτούς τήν ποινήν τῆς ᾿Αργίας καί ἐκπτώσεως ἀπό τῶν ᾿Επισκοπικῶν Θρόνων, καί ὥρισε Τοποτηρητήν τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος τῶν Γ.Ο.Χ. κ. ᾿Ανδρέαν εἰς τάς Μητροπόλεις των, συμφώνως πρός τάς Κανονικάς Διατάξεις. Περαιτέρω ἡ ῾Ιερά Σύνοδος προέβη εἰς τήν ἐκλογήν νέων ᾿Επισκόπων ὡς ἄλλωστε εἶχε κανονικήν ὑποχρέωσιν διά τήν συμπλήρωσιν τῶν προκληθέντων κενῶν εἰς τήν κανονικήν σύστασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Οἱ πέντε ἔκπτωτοι μέ τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. (νέον) Πρωτόκ. 4/7-6-1995 "᾿Απόφασιν-᾿Ανακοίνωσιν", "ἐγκρίνουν καί ἐπικυρώνουν" τήν ἀπό 10/23.5.1995 ἀπόφασίν των ὡς "Συνοδικήν, νόμιμον καί Κανονικήν", κηρύσσουν ἐκπτώτους τούς Μητροπολίτας Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαον καί ᾿Αργολίδος Παχώμιον, εἰς τούς ὁποίους ἐπιβάλλουν περαιτέρω καί τήν ποινήν τῆς ἐπ᾿ αόριστον ᾿Αργίας. ᾿Εν συνεχείᾳ μέ τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. (νέον) Πρωτ. 10/25.6/8-7-1995 πρᾶξίν των καθαιροῦν τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Ανδρέαν καί τούς Μητροπολίτας Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαον καί ᾿Αργολίδος Παχώμιον, ὡς ἐπίσης καί τούς ἐκλεγέντας καί "Νεοχειροτονημένους καί Νεοχειροτονηθησομένους" ἐπαναφέρουν τούτους εἰς τήν τάξιν τῶν Μοναχῶν καί τούς "ἀναθεματίζουν". Δέον νά σημειωθῇ, ὅτι οἱ ἀποσχισθέντες πέντε ᾿Επίσκοποι ἀπό τοῦ μηνός Μαίου 1993 ἤρχισαν νά μή ὑπογράφουν τά Πρακτικά τῶν συνεδριάσεων τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, καίτοι ἐκαλοῦντο κανονικῶς καί συμμετεῖχον ἐνεργῶς εἰς αὐτάς. Οὗτοι, τήν 14-12-1994, ἀπεχώρησαν τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ "῾Ιεροῦ Φιλανθρωπικοῦ Συνδέσμου Κληρικῶν τῆς ᾿Ακαινοτομήτου ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. (ΙΦΣΚΑΕ), δέν ἔλαβον μέρος εἰς τάς ἀρχαιρεσίας πρός ἀνάδειξιν νέου Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί δι᾿ ἀγωγῆς των ἐγερθείσης ἐνώπιον τοῦ Μονομελοῦς Πρωτοδικείου ἐπεδίωξαν τήν ἀκύρωσιν τῶν ἀποφάσεων τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως πλήν ὅμως ματαίως, διότι ἡ ἀγωγή των ἀπερρίφθη, ὡς οὐσίᾳ ἀβάσιμος, δι ὑπ᾿ ἀριθμ. 13713/1995 ἀποφάσεως τοῦ Μονομελοῦς Πρωτοδικείου ᾿Αθηνῶν. Οἱ ἀποσχισθέντες πέντε (5) ᾿Επίσκοποι, ἐντελῶς ἀδικαιολογήτως ἔστρεψαν τά βέλη τους κατά τοῦ νῦν ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος τῶν Γ.Ο.Χ. κ. ᾿Ανδρέου, κατηγοροῦντες αὐτόν ἀβασίμως καί ἀναληθῶς, ὡς δῆθεν Εἰκονομάχον καί ὡς μή συγκαλοῦντα τήν ῾Ιεράν Σύνοδον διά τήν ἐπίλυσιν ἐκκρεμῶν θεμάτων θρησκευτικοῦ περιεχομένου. Τά πραγματικά ὅμως αἴτια καί αἱ ἀπώτεραι ἐπιδιώξεις των ἦταν ἡ ἀνατροπή τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἀπετέλει ἐμπόδιον εἰς τά σχέδιά των καί ἡ περιθωριοποίησις τῶν θεολόγων τῆς ᾿Εκκλησίας, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, νά μή προωθηθοῦν καί τιμηθοῦν μέ ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα. Οἱ πέντε (5) ᾿Επίσκοποι, ὅλως παρανόμως καί κατά παράβασιν τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί ῾Ιερῶν Παραδόσεων, ἐστασίασαν κατά τῆς Προϊσταμένης των ἀρχῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος καί ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος, συμπήξαντες ὁμάδα ἤ παρασυναγωγήν, τήν ὁποίαν μετωνόμασαν εἰς ῾Ιεράν Σύνοδον, παρανόμως καί ἀντικανονικῶς ἐκήρυξαν τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Ανδρέαν καί τούς ἐμμένοντας εἰς τήν κανονικότητα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ᾿Επισκόπους, ὡς ἐκπτώτους, ὁρίσαντες εἰς τήν θέσιν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου Τοποτηρητήν τόν ἐξ᾿ αὐτῶν Μεσσηνίας Γρηγόριον καί ἐν συνεχείᾳ προέβησαν καί εἰς τήν πραξικοπηματικήν καί ἀντικανονικήν καί ἄκυρον καθαίρεσιν τόσον τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου, ὅσον καί τῶν ὑπολοίπων κανονικῶν μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Οὕτως οἱ ἀνωτέρω παράνομοι, ἀντικανονικαί καί αὐθαίρετοι πράξεις καί ἐνέργειαι τῶν ἀποσχισθέντων πέντε (5) ᾿Επισκόπων στοιχειοθετοῦν τά κατά τούς ῾Ιερούς Κανόνας καί τάς Κανονικάς ἐν γένει διατάξεις προβλεπόμενα καί τιμωρούμενα κανονικά ἀδικήματα: 1. Τοῦ σχίσματος, ἤτοι τῆς ἐκ προθέσεως ἀποσχίσεως ἀπό τῆς κατά τούς ῾Ιερούς Κανόνας ᾿Εκκλησιαστικῆς ᾿Αρχῆς, τό ὁποῖον διαπράττεται ὁσάκις οἱ δράσται ἀπαρνοῦνται τήν νόμιμον καί κανονικήν διοίκησιν καί ἰδρύουν αὐθαιρέτως ἰδίαν διοίκησιν, ἀνεξάρτητον καί αὐτοδιοίκητον. 2. Τῆς συνωμοσίας-τυρείας καί φατρίας, δηλαδή τῆς κατά τούς ῾Ιερούς Κανόνας ἐγκληματικῆς συμπράξεως ἀτόμων ἐπί σκοπῷ τελέσεως δολίας, φαύλης καί ἐπιβλαβοῦς πράξεως κατά τῆς ἐννόμου τάξεως τῆς ᾿Εκκλησίας καί 3. Τῆς ἐξυβρίσεως καί συκοφαντίας ᾿Επισκόπων, Πρεσβυτέρων, Διακόνων, Μοναχῶν καί Λαῒκῶν, ὡς χρησιμοποιήσαντες δολίως ἀπρεπεῖς λέξεις καί διαβαλόντες μέ ψευδεῖς κατηγορίας Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς, ἐπί σκοπῷ μειώσεως τῆς τιμῆς, ἀξιοπρεπείας καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματός των, διότι οὗτοι ἠκολούθουν τήν κανονικήν ῾Ιεραρχίαν τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Εκ τοῦ περιεχομένου τῶν ἐγγράφων προκύπτει, ὅτι τά ἀδικήματα ταῦτα ἐτελέσθησαν παρά τῶν πέντε (5) ᾿Επισκόπων κατ᾿ ἐξακολούθησιν καί κατά συρροήν, ἀτομικῶς τε καί ἐν συμμετοχῇ. Δι ἅπαντα δέ τά ἀδικήματα προβλέπονται παρά τῶν διατάξεων τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων αἱ ποιναί τῆς Καθαιρέσεως καί τοῦ ᾿Αφορισμοῦ. Περαιτέρω αἱ κατά παράβασιν τῶν προβλεπομένων παρά τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί τῶν κανονικῶν ἐν γένει διατάξεων ληφθεῖσαι ἀποφάσεις τῶν ἀποσχισθέντων πέντε (5) ᾿Επισκόπων περί τήν ᾿Εκκλησίαν, τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον, τούς κληρικούς παντός βαθμοῦ (᾿Επισκόπους, Πρεσβυτέρους καί Διακόνους) κλπ. εἶναι παντάπασιν ἄκυροι. Δεδομένου δέ ὅτι καί οἱ ἐπιβάλλοντες τήν σύγκλησιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου παρά τοῦ Προέδρου αὐτῆς ῾Ιεροί Κανόνες δέν προβλέπουν τρόπον θεραπείας τῆς ἀντικανονικῆς συγκλήσεώς της παρ᾿ ἀναρμοδίου, ὡς ὁ ἀναγορευθείς Πρόεδρος αὐτῆς καί Τοποτηρητής τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς ᾿Αθηνῶν, κανονικῶς ἐκπεσών τοῦ θρόνου του Μητροπολίτης Μεσσηνίας Γρηγόριος, ἕπεται ὅτι ἡ τοιαύτη σύγκλησις τῶν πέντε ἀποσχισθέντων ᾿Επισκόπων εἰς Σύνοδον καί αἱ ληφθεῖσαι ἐν αὐτῇ ἀποφάσεις τυγχάνουν παντάπασιν ἄκυροι. ᾿Αλλά καί ἡ προβαλλομένη παρ᾿ αὐτῶν ὡς ῾Ιερά Σύνοδος δέν τυγχάνει τοιαύτη, ἀλλά παρασυναγωγή κατά τούς ῾Ιερούς Κανόνας. Συνεπῶς ἅπασαι αἱ ἀπό τῆς καταδίκης των ἐνέργειαί των οὐδεμίαν κανονικήν συνέπειαν ἐπιφέρουν ἐπί τῆς καταστάσεως καί λειτουργίας τῆς ὑπό τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ.κ. ᾿Ανδρέαν ῾Ιερᾶς Συνόδου καί γενικώτερον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος. ( ῾Ορᾶτε περιεχόμενον γνωμοδοτήσεως ἀπό 25-2-1998 τοῦ κ. Χαραλάμπους Παπαστάθη, Καθηγητοῦ τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου τῆς Σχολῆς Νομικῶν καί Οἰκονομικῶν ᾿Επιστημῶν τοῦ ᾿Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, προσαγομένης μετ᾿ ἐπικλήσεως ἐν φωτοαντιγράφῳ)" Β' Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΦΕΤΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣΠαραθέτομεν καί τήν σχετικήν ἀπόφασιν ἔχουσαν οὕτω:᾿Αριθμός 1938/1998 ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. ΤΜΗΜΑ Α' ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στό ἀκροατήριό του στίς 3 ᾿Απριλίου 1998 γιά νά δικάσῃ τήν ὑπόθεση μεταξύ: ΤΟΥ ΕΚΚΑΛΟΥΝΤΟΣ - ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ: Τοῦ Γοργονίου Ζαρογιάννη, Μητροπολίτου Κίτρους καί Κατερίνης τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν (Γ.Ο.Χ.) κατοίκου Κατερίνης, ὁ ὁποῖος παραστάθηκε μαζί μέ τούς πληρεξούσιους Δικηγόρους του ᾿Εμμανουήλ Μελιτκόπουλο (Α.Μ 553) καί Γεώργιο Δόβα (Δ.Σ. Λάρισας) ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΩΝ - ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ: (᾿Αναφέρονται τά ὀνόματα τῶν πρώην Σερβίων καί Κοζάνης κ. Τίτου καί πρώην Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου, ὡς ἐκπροσώπων τῆς Συνόδου τῶν "πέντε", τά ὀνόματα τῆς δῆθεν ᾿Εκκλησιαστικῆς ᾿Επιτροπῆς τοῦ Ι.Ν. ῾Αγίου Δημητρίου καί 146 ἄλλα ὀνόματα δῆθεν ἐνοριτῶν τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ ῾Αγίου Δημητρίου.) Οἱ ἐνάγοντες μέ ἀγωγή τους, κατά τοῦ ἐναγομένου, πρός τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Κατερίνης (ἀριθμ. ᾿Εκθ. κατάθεσης 2157/517/1996) ζήτησαν ὅ,τι ἀναφέρουν σ᾿ αὐτή. Τό Δικαστήριο μέ τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 236/1997 ὁριστική ἀπόφασή του δέχθηκε τήν ἀγωγή. Κατ᾿ αὐτῆς τῆς ἀπόφασης παραπονεῖται ὁ ἐναγόμενος μέ τήν ἀπό 20-9-1997 ἔφεσή του (ἀριθμ. ᾿Εκθ. κατάθεσης 145/29-9-1997) δικάσιμος τῆς ὁποίας ὁρίστηκε αὐτή πού ἀναφέρεται στήν ἀρχή τῆς παρούσας(3-4-1998). Κατά τή συζήτηση τῆς ὑπόθεσης καί μετά τήν ἐκφώνησή της ἀπό τό σχετικό πινάκιο στή σειρά της, οἱ πληρεξούσιοι δικηγόροι τῶν διαδίκων ἀναφέρθηκαν στίς ἔγγραφες προτάσεις πού κατέθεσαν. ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ.᾿Επειδή, διά τῆς ἄνω ἀγωγῆς οἱ ἐνάγοντες (Σημ. ἡμετ: οἱ πρώην Μητροπολῖται Κοζάνης Τίτος καί Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος) ἐκθέτουν ( Σημ. ἡμετ: διά λογαριασμόν τῶν "πέντε"), ὅτι εἰς τήν Κατερίνην καί εἰς τόν οἰκισμόν "Σιδηροδρομικός Σταθμός" (ὁδός Σιδηροδρομικοῦ Σταθμοῦ 4) εὑρίσκεται ὁ ἱερός Ναός τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου, τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν (ἐφεξῆς Γ.Ο.Χ.), ἀνεγερθείς, τό ἔτος 1977, ἐπί οἰκοπέδου, εἰδικώτερον ἐν αὐτῇ προσδιοριζομένου, ὅτι εἰς τόν ναόν τοῦτον ἐλειτούργει ὁ ἐναγόμενος, ἐφημέριος Γοργόνιος, ὁ ὁποῖος μετά τήν ἐκδήλωσιν εἰς τούς κόλπους τῆς θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ. τῆς νεοεικονομαχικῆς αἱρέσεως τοῦ τέως ἀρχιεπισκόπου Γ.Ο.Χ. ᾿Ανδρέα, ἠσπάσθη ταύτην, δι ὅν λόγον διά τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 10/(25.6.1995)-8.7.1995 ἀποφάσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου (Σημ. ἡμετ. τῶν πραξικοπηματιῶν) καθηρέθη καί κατετάγη εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν, ὅτι οὗτος (ἐναγόμενος), παρά τήν καθαίρεσίν του, ἐξακολουθῇ νά ἱερουργῇ εἰς τόν ἄνω Ναόν, ἀποβάλλων τούς πιστούς Γ.Ο.Χ. ἐξ᾿ αὐτοῦ, ἀπό δέ τοῦ ᾿Ιουλίου 1995 ἀντικατέστησε τό κλεῖθρον τῆς θύρας εἰσόδου τοῦ Ναοῦ, εἰς τόν ὁποῖον καί παραμένει ἔκτοτε, ὅτι ὁ ὡς ἄνω ῾Ιερός Ναός τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου προωρίσθη καί καθιερώθη ἀπό τῆς ἀνεγέρσεώς του ὑπό τῶν δωρητῶν του ὡς τόπος διά τήν θεραπείαν καί ἄσκησιν τῶν λατρευτικῶν ἀναγκῶν τῶν μελῶν τῆς θρησκευτικῆς κοινότητος Γ.Ο.Χ. Κατερίνης, ἀποτελούντων ὡς Γ.Ο.Χ. σῶμα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ανατολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἤτοι καθιερώθη ὑπό τῶν δωρητῶν εἰς τήν δημοσίαν λατρείαν καί συνεπῶς ἀποτελεῖ πράγμα ἐκτός συναλλαγῆς, τό ὁποῖον κατέλαβε ἐπιληψίμως ὁ ἐναγόμενος, ὁ ὁποῖος καθαιρεθείς ὡς ἄνω καί ἀποστερηθείς πάσης πνευματικῆς, λειτουργικῆς καί διαχειριστικῆς δικαιοδοσίας ἐπί τοῦ ἄνω ῾Ιεροῦ Ναοῦ καί τῶν ἐκκλησιαζομένων Γ.Ο.Χ. ἐνοριτῶν, διά τῆς αἱρετικῆς ἰδιότητος, στάσεως, δραστηριότητος, λειτουργίας, κηρυγμάτων καί ἀπαγορεύσεως τῆς εἰσόδου τῶν ἐναγόντων, ἀπέβαλε τούτους ἐκ τοῦ ἄνω ῾Ιεροῦ Ναοῦ καί προσέβαλε βαναύσως τήν προσωπικότητά των, ἀφοῦ ἐστέρησε καί ἐξακολουθῇ νά στερῇ τούτους παντός χρησίμου διά τήν ἱκανοποίησιν τοῦ πνευματικοῦ καί ψυχικοῦ των κόσμου, ὡς καί τῆς συνταγματικῆς ἐλευθερίας των νά καλύψουν τάς θρησκευτικάς καί λατρευτικάς των ἀνάγκας, αἰτοῦνται δ᾿ ἐπί τούτοις ὅπως ἀπαγορευθῇ εἰς τόν ἐναγόμενον ἡ εἴσοδός του εἰς τόν ἄνω ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίου Δημητρίου τῶν Γ.Ο.Χ. Κατερίνης, καί ἡ τέλεσις ἐν αὐτῷ μυστηρίων, θείων λειτουργιῶν καί λοιπῶν ἱερατικῶν καί θρησκευτικῶν ἔργων, ὅπως ὑποχρεωθῇ ὁ ἐναγόμενος, νά μή παρεμποδίζῃ τήν ἄσκησιν τῶν θρησκευτικῶν, ἱερατικῶν. λειτουργικῶν, διοικητικῶν καί διαχειριστικῶν καθηκόντων εἰς τόν ναόν τοῦτον καί νά ὑποχρεωθῆ νά παύσῃ τήν προσβολήν τῆς προσωπικότητος τῶν ἐναγόντων, ἐπί ἀπειλῇ εἰς βάρος του προσωπικῆς κρατήσεως καί χρηματικῆς ποινῆς διά πᾶσαν νέαν προσβολήν τῆς προσωπικότητος τῶν ἐναγόντων. ᾿Επί τῆς ἀγωγῆς ἐξεδόθη ἡ ὑπ᾿ ἀριθμ. 236/1997 ἀπόφασις τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Κατερίνης, διά τῆς ὁποίας ἐκρίθη αὕτη νόμιμος, ἅμα δέ κατ᾿ οὐσίαν βάσιμος προαποδειχθεῖσα, ὑπεχρεώθη δέ ὁ ἐναγόμενος, νά παύσῃ τήν προσβολήν τῆς προσωπικότητος τῶν ἐναγόντων καί νά μή παρεμποδίζῃ τούτους εἰς τήν ἄσκησιν τῶν θρησκευτικῶν, ἱερατικῶν, πνευματικῶν, διοικητικῶν καί διαχειριστικῶν καθηκόντων των εἰς τόν ἄνω ῾Ιερόν Ναόν καί νά μή τελῇ ὁ ἴδιος, εἰς τόν ἴδιον Ναόν, ἱερά μυστήρια, θείας λειτουργίας καί λοιπά ἱερατικά θρησκευτικά ἔργα, ἐπ᾿ ἀπειλῇ εἰς βάρος του προσωπικῆς κρατήσεως διαρκείας δύο μηνῶν καί χρηματικῆς ποινῆς διακοσίων χιλιάδων δραχμῶν, διά πᾶσαν είς τό μέλλον προσβολήν τῆς προσωπικότητος τῶν ἐναγόντων. Κατά τῆς ἀποφάσεως ταύτης παραπονεῖται ὁ ἐναγόμενος, διά τῆς ὑπό κρίσιν ἐφέσεως καί διά τούς ἐν αὐτῇ λόγους, αἰτεῖται δέ τήν ἐξαφάνισίν της, ἐπί τῷ τέλει ἀπορρίψεως τῆς ἀγωγῆς. ᾿Επειδή διά τήν νομιμότητα ἤ μή τῆς εἰς τήν ἀγωγήν καθαιρέσεως ἐκ τῆς ἱερωσύνης τοῦ ἐναγομένου καί τῆς ἐπαναφορᾶς του εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν, θά πρέπει νά κριθῇ ὑπό τοῦ Δικαστηρίου τούτου, ὡς παρεμπῖπτον θέμα, τό κῦρος τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 10/25.6-8.7.1995 ἀποφάσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν ῾Ελλάδος, διά τῆς ὁποίας, κατά τά εἰς τήν ἀγωγήν ἐκτιθέμενα, καθηρέθησαν τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀπεγυμνώθησαν παντός ἱερατικοῦ βαθμοῦ καί ἐπανῆλθον εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος ᾿Ανδρέας, οἱ Μητροπολῖται Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαος καί ᾿Αργολίδος Παχώμιος, οἱ νεοχειροτονημένοι καί νεοχειροτονηθησόμενοι ὑπό τούτων ἀρχιερεῖς καί οἱ ἀκολουθοῦντες τούτους κληρικοί, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ ἐναγόμενος. Μετά τήν κατά τό ἔτος 1924 ἐπέκτασιν τοῦ νέου Γρηγοριανοῦ ῾Ημερολογίου καί εἰς τάς ἐκκλησιαστικάς σχέσεις διά τόν ὑπολογισμόν τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν ἀπεσπάσθησαν ἐκ τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος οἱ αὐτοαποκληθέντες "Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί", γνωστοί ὡς "παλαιοημερολογῖται", οἱ ὁποῖοι συνέπηξαν ἰδιαιτέραν θρησκευτικήν Κοινότητα (βλ. σχετ. Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, ῾Ιστορική καί κανονική θεώρησις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν ῾Ελλάδι,᾿Αθῆναι 1982), ἡ ὁποία διαφέρει τῆς ἀνατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας εἰς τό ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου καί τοῦ χρόνου τελέσεως τῶν θρησκευτικῶν ἑορτῶν, δέν εἶναι ὅμως ἑτερόθρησκοι οὔτε ἑτερόδοξοι. (Σ.Ε. ὁλομ. 1444/1991 ΝοΒ 40-626). ῎Αν διατάξεις νόμων αἱ ἀναφερόμεναι εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος δέν ἐφαρμόζονται ἐπί τῆς θρησκευτικῆς κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ., ὡς πρός τήν ὁποίαν ἔχει καταχωρισθεῖ εἰς τά Πρακτικά συζητήσεως τοῦ Συντάγματος 1975 εἰδική δήλωσις τοῦ ἁρμοδίου ῾Υφυπουργοῦ Παιδείας καί Θρησκευμάτων ἀναφερομένη εἰς τήν ἐλευθερίαν τῶν μελῶν τῆς κοινότητος ταύτης διά τήν ἄσκησιν τῆς θρησκευτικῆς των λατρείας (βλ. Σ.Ε. ὁλομ. 1444/91 ἐἀ. Β. Γνωμοδότησιν Σπ. Τρωιάννου, Καθηγητοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου τοῦ Τμήματος Νομικῆς τοῦ Παν/μίου ᾿Αθηνῶν). ᾿Αποτέλεσμα τῆς ἀδυναμίας ἐφαρμογῆς τῶν διατάξεων τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος εἶναι ὅτι ἡ διοικητική ὀργάνωσις καί λειτουργία τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων τῶν Γ.Ο.Χ. ρυθμίζεται ἀποκλειστικῶς ὑπό τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων, τῶν ἱερῶν παραδόσεων καί συμπληρωματικῶς ὑπό τῶν καταστατικῶν τῶν σωματείων, τά ὁποῖα ἔχουν ἱδρυθεῖ, διά τήν ἐξασφάλισιν τῆς ἀσκήσεως τῆς λατρείας των. Βάσει δέ τῶν Κανόνων τούτων θά κριθῇ ἡ ἐγκυρότης καί τό νομότυπον τῆς διαδικασίας συγκλήσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, ὡς καί τό κῦρος τῶν ληφθεισῶν ὑπ᾿ αὐτῆς ἀποφάσεων. (βλ. Γνωμοδότησιν Ι. Κονιδάρη Καθηγητοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου Νομικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν). ᾿Εκ τῶν κανόνων ΛΔ τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, Θ' τῆς Συνόδου τῆς ᾿Αντιοχείας, οἱ ὁποῖοι ἐπεκυρώθησαν ὑπό τοῦ Κανόνος Β' τῆς Συνόδου τοῦ Τρούλου (Πενθέκτης), προκύπτει, ὅτι εἰς τάς διοικητικάς ἑνότητας, τάς ἀπαρτιζομένας ὑπό περισσοτέρων ἐπαρχιῶν καί διοικουμένας ὑπό Συνόδου, οἱ ἐπί μέρους ἐπίσκοποι-μέλη τῆς Συνόδου δικαιοῦνται νά ἐπιχειροῦν ὅλας τάς πράξεις τῶν ὁποίων ἡ ἐνέργεια περιορίζεται ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐπαρχίας των καί ἀφοροῦν τήν διοίκησιν της καί ὅτι οἱαδήποτε ἄλλη πράξις, ἔχουσα γενικωτέραν σημασίαν καί ἀφορῶσα ὁλόκληρον διοικητικήν ἑνότητα, ἀπαιτεῖται νά γίνη τῇ συμπράξει ἤ ἐγκρίσει τοῦ πρώτου. ᾿Επίσης κατά τούς Κανόνας ΙΣΤ', Κ' καί ΙΘ τῆς Συνόδου τῆς ᾿Αντιοχείας, Δ' τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί Λ τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ πρώτου δέν δύναται νά νοηθῇ Σύνοδος, εἶναι ἀκέφαλος, ἀτελής καί ἀνίσχυρος. Εἰς ἥν ὅμως περίπτωσιν ὁ πρῶτος ἀρνεῖται νά καλέσῃ τήν Σύνοδον, εἴτε διότι εἶναι ὑπόλογος ἐνώπιόν της ὁ ἴδιος καί ἔχει κάθε λόγον καί συμφέρον νά μή θέλῃ τήν συζήτησιν, εἴτε διότι ἐνεργεῖ αὐθαιρέτως, θά πρέπει νά γίνῃ δεκτόν παρά τά ὅσα ὁρίζονται εἰς τούς ῾Ιερούς Κανόνας, ὅτι δύναται νά συνέλθῃ ἡ Σύνοδος αὐτοδικαίως, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ μητροπολίτου τοῦ ἔχοντος τά πρεσβεῖα τῆς ἀρχιερωσύνης καί νά ἐπιληφθῇ τῶν ἐκκρεμῶν θεμάτων (βλ. Μητροπολίτου Νουβίας ᾿Ανθίμου. ῾Η Κυριαρχική ἐξουσία ἐν τῇ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ καί τῇ ᾿Αλεξανδρινῇ ἰδίᾳ, β' ἔκδ. 1950, σελ. 44). Τοῦτο δέ διότι θεμέλιον τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος εἰς τήν ᾿Ανατολικήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἀποτελεῖ τό συνοδικόν σύστημα καί ὁ συνοδικός θεσμός ὑπέρκειται τῆς προεδρίας τοῦ πρώτου, καθ᾿ ὅσον οὗτος ὑπόκειται εἰς τήν δικαιοδοσίαν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, συμφώνως πρός τούς Κανόνας Α' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς ᾿Εφέσου "εἴ τις Μητροπολίτης τῆς ᾿Επαρχίας ἀποστατήσας τῆς ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου...αὐτός κατά τῶν τῆς ἐπαρχίας ᾿Επισκόπων διαπράττεσθαι τι οὐδαμῶς δύναται, πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἤδη ὑπό τῆς Συνόδου ἐκβεβλημένος καί ἀνενεργός ὑπάρχων" καί Μ' τῆς Συνόδου τῆς Λαοδικείας, "ὅτι οὐδέ ἐπισκόπους εἰς Σύνοδον καταφρονεῖν, ἀλλ' ἀφιέναι καί διδάσκειν ἤ διδάσκεσθαι εἰς κατόρθωσιν τῆς ᾿Εκκλησίας καί τῶν λοιπῶν. Εἰ δέ καταφρονήσειεν ὁ τοιοῦτος ἑαυτόν αἰτιάσεται, παρεκτός εἰ μή δι ἀνωμαλίαν ἀπολιμπάνοιτο" (βλ. Γνωμοδότησιν Χαρ. Παπαστάθη, Καθηγητοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σελ. 4). Εἰς πᾶσαν ὅμως περίπτωσιν διά τήν αὐτοδικαίαν σύγκλησιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ὑπό τοῦ πρώτου τῇ τάξει Μητροπολίτου ἀπαιτεῖται ἐκ τοῦ ὅλου πνεύματος τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων, ἀλλά καί τῆς ἀρχῆς τῆς χρηστῆς διοικήσεως ὁ Πρῶτος (Πατριάρχης εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἤ ᾿Αρχιεπίσκοπος εἰς τάς λοιπάς αὐτοκεφάλους, αὐτονόμους ἤ ἠμιαυτονόμους ὀρθοδόξους ἐκκλησίας, ὡς καί τάς διοικητικῶς χωρισμένας ἐκ τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας ὀρθοδόξους κοινότητας, ὡς ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ.) νά ἀρνῆται ἀποδεδειγμένως τήν σύγκλησιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου κατά τρόπον αὐθαίρετον ἤ διότι οὗτος εἶναι ὑπόλογος ἔναντι τῶν Συνοδικῶν Μητροπολιτῶν, ἀπαιτεῖται δέ πρόσκλησις ἀπευθυνομένη πρός ὅλα τά μέλη τῆς Συνόδου. Περαιτέρω, διά τήν ἀπαγγελίαν κατηγορίας ἐναντίον ἐπισκόπου ἀπαιτεῖται γνωστοποίησις τοῦ περιεχομένου τῆς κατηγορίας εἰς τόν ἐγκαλούμενον καί κλήτευσις τούτου διά τριῶν τουλάχιστον ἐγγράφων προσκλήσεων, ὡς τοῦτο ἐπιτάσσεται ὑπό τῶν Κανόνων ΟΔ' τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καί ΙΘ τῆς Καρθαγένης, διά τῆς τελευταίας τῶν ὁποίων ἐτροποποιήθη ὁ ἀρχικός κανών τῆς κλητεύσεως δι᾿ ἐπισκόπων, τῶν κανόνων τούτων ἐπικυρωθέντων ὑπό τοῦ κανόνος Β' τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου (βλ. Α. Χριστοφιλοπούλου. ῾Η τυπική ἰσχύς τῶν ᾿Εκκλησιαστικῶν Κανόνων. Θ. 60 (1949) 667 ἐπ. Γνωμοδότησις. Σπ. Τωιάννου, Καθηγητοῦ τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου Νομικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν). ῾Ο πρῶτος τῶν ἄνω κανόνων ὁρίζει: "᾿Επίσκοπον κατηγορηθέντα ἐπί τινι παρ᾿ ἀξιοπίστων ἀνθρώπων, καλεῖσθαι αὐτόν ἀναγκαῖον ὑπό ἐπισκόπων, κἄν μέν ἀπαντήσῃ καί ὁμολογήσῃ, ἤ ἐλεγχθείη... ὁριζέσθω τό ἐπιτίμιον. ᾿Εάν δέ καλούμενος μή ὑπακούσῃ, καλείσθω καί δεύτερον, ἀποστελλομένων ἐπ᾿ αὐτόν δύο ἐπισκόπων, ἐάν δέ καί οὕτω μή ὑπακούση, καλείσθω καί τρίτον, δύο πάλιν ἐπισκόπων ἀποστελλομένων πρός αὐτόν. ᾿Εάν δέ καί οὕτω καταφρονήσας μή ἀπαντήσῃ, ἡ Σύνοδος ἀποφαινέσθω κατ᾿ αὐτοῦ τά δοκοῦντα, ὅπως μή δόξῃ κερδαίνειν, φυγοδικῶν". Κατά τό κείμενον τοῦ κανόνος τούτου ἀπαιτεῖται νά γίνῃ ἡ κλήτευσις δι ἐπισκόπων, ἀλλ᾿ εἰς τό σημεῖον τοῦτο ἐτροποποιήθη διά τοῦ μεταγενεστέρου κανόνος ΙΘ τῆς Καρθαγένης, (ἰσοδυνάμου τοῦ πρώτου ἀπό ἀπόψεως τυπικῆς ἰσχύος, ἀφοῦ καί οἱ δύο ἔχουν ἐπικυρωθῇ διά τοῦ ἰδίου κανόνος Β' τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου Χριστοφιλοπούλου ἐ.ἀ.), ἀρκεσθέντος εἰς ἔγγραφον πρόσκλησιν. Περαιτέρω, ὁ ὡς ἄνω κανών ΙΘ' τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου ἀξιοῖ νά παρεμβάλλεται μεταξύ ἑκάστης προσκλήσεως, προθεσμία 30 ἡμερῶν, ἡ ὁποία (προθεσμία) θά πρέπει νά ἐξακολουθήσῃ νά ἰσχύῃ, ἀνεξαρτήτως τῶν διαφόρων τῆς τότε καί σήμερον συνθηκῶν ἐπικοινωνίας, διότι τό διάστημα τοῦτο τῶν 30 ἡμερῶν ὑποβοηθεῖ τόσον εἰς τήν προετοιμασίαν τοῦ ὑποδίκου μητροπολίτου, διά τήν συλλογήν τῶν ἀποδεικτικῶν τῆς ὑπερασπίσεώς του στοιχείων, ὅσον καί κυρίως διά τόν κατευνασμόν τῆς ὀξύτητος καί τήν ἀποφυγήν τῆς λήψεως ἐσπευσμένων ἀποφάσεων ὑπό τῶν ἐκπροσώπων τῆς ᾿Εκκλησίας (Σπ. Τρωιάννος-Γνωμοδότησις σελ. 17). ᾿Εν ὄψει τῶν προεκτεθέντων, ἀπόφασις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος ληφθεῖσα, τυχόν, ἄνευ τῆς τηρήσεως τῶν ἄνω τυπικῶν προϋποθέσεων νομοτύπου συγκλήσεως της καί ἐπιβαλοῦσα, ἄνευ τηρήσεως τῶν ἀναγκαίων ὡς ἄνω διαδικαστικῶν προϋποθέσεων, τήν ποινήν τῆς καθαιρέσεως ἐπισκόπου, εἶναι ἀνυπόστατος καί οὐδέν ἔννομον ἀποτέλεσμα παράγει, οἱ φερόμενοι δέ ὡς καθαιρεθέντες διατηροῦν τόν τίτλον καί τόν θρόνον των καί δικαιοῦνται νά συμμετέχουν εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον. ᾿Εν προκειμένῳ, κατά τά ἀναφερόμενα εἰς τήν ἀγωγήν, προεκλήθη, κατόπιν πολυχρόνου διενέξεως ἐν σχέσει πρός τήν ἀπεικόνισιν τῶν εἰκόνων τῆς φιλοξενίας τοῦ ᾿Αβραάμ, τῆς εἰς ῎Αδου Καθόδου καί τῆς ῾Αγίας Τριάδος, σχίσμα εἰς τήν παράταξιν τῶν Ματθαιϊκῶν Παλαιοημερολογιτῶν καί τήν μίαν πλευράν, τήν μειοψηφίαν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, ἀπετέλεσαν ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν ᾿Ανδρέας καί οἱ Μητροπολῖται Πειραιῶς Νικόλαος καί ᾿Αργολίδος Παχώμιος, τήν ἄλλην δέ (πλειοψηφίαν τῆς ῾Ι. Συνόδου) οἱ Μητροπολῖται Μεσσηνίας Γρηγόριος, ᾿Αττικῆς καί Μεγαρίδος Ματθαῖος, Φθιώτιδος Θεοδόσιος, Σερβίων καί Κοζάνης Τίτος καί Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος, οἱ ὁποῖοι (πλειοψηφία τῆς ῾Ι. Συνόδου), θεωροῦντες τούς πρώτους ὡς νεοεικονομάχους καί αἱρετικούς, διά τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 10/25.6.95/8.7.95 ἀποφάσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καθήρεσαν τούς πρώτους ἐκ τῶν ἐπισκοπικῶν βαθμῶν των καί ἐπανέφεραν τούτους εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν, διά τῆς αὐτῆς δέ ἀποφάσεως των καθήρεσαν τῆς ῾Ιερωσύνης καί ἐπανέφερον εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν καί τόν ἐναγόμενον, προσχωρήσαντα εἰς τήν αἵρεσιν τῆς νεοεικονομαχίας. ῞Ομως, ούδαμοῦ τῆς ἀγωγῆς ἀναφέρεται ποῖος εἶχε τήν πρωτοβουλίαν συγκλήσεως τῆς ἄνω ῾Ιερᾶς Συνόδου καί πάντως δέν ἀναφέρεται, ὅτι συνεκλήθη αὕτη κατόπιν προσκλήσεως ὑπό τοῦ πρώτου, ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν ᾿Ανδρέα, ἤ τῇ συμπράξει, ἤ τῇ ἐγκρίσει ἤ τῇ συναινέσει τούτου, ἤ ὅτι, τούτου ἀρνηθέντος, ἐνεργοῦντος αὐθαιρέτως, νά συγκαλέσῃ τήν Σύνοδον, συνεκλήθη αὕτη αὐτοδικαίως, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Μητροπολίτου τοῦ ἔχοντος τά πρεσβεῖα τῆς ἀρχιερωσύνης. Περαιτέρω δέν ἀναφέρεται, ἐν αὐτῇ, ὅτι ὑπῆρξε πρόσκλησις πρός ὅλα ἀνεξαιρέτως τά μέλη τῆς Συνόδου καί εἰδικώτερον πρός τά μέλη τῆς μειοψηφίας, οὔτε ἀναφέρεται, ὅτι ἐτηρήθη, ἡ ὡς ἄνω, κατά τούς Κανόνας ἐπιβαλλομένη, διαδικασία ἀπαγγελίας κατηγορίας κατ᾿ αὐτῶν καί πρόσκλησις τούτων νά ἀπολογηθοῦν καί ἐν μῇ ἐμφανίσει των ἐπανάληψις τῆς προσκλήσεως δίς μετά παρεμβολῆς διαστήματος 30 ἡμερῶν μεταξύ ἑκάστης προσκλήσεως, κατά τά προεκτεθέντα. Ρητῶς μάλιστα ἀναφέρεται εἰς τήν ἀγωγήν ἅπαξ πρόσκλησις τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου, δι ἀπολογίαν ἐντός 30 ἡμερῶν, μή ἐπαναληφθεῖσα, ὡς ἔδει, οὐδεμία δέ ἀπαγγελία κατηγορίας ἤ κλήτευσις τῶν λοιπῶν δύο ὡς ἄνω Μητροπολιτῶν ἔλαβε χώραν, οὔτε παροχή προθεσμίας, πρός ἀπολογίαν τούτων, ὡς εἰς τήν ἀγωγήν ρητῶς ἀναφέρεται. Συνεπῶς, δέν ἀναφέρεται εἰς τήν ἀγωγήν ἡ τήρησις τῶν ἀναγκαίων ὡς ἄνω, κατά τούς κανόνας τῆς ᾿Εκκλησίας, διαδικαστικῶν προϋποθέσεων νομοτύπου συγκλήσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., οὔτε τήρησις τῶν ἀναγκαίων ὡς ἄνω διαδικαστικῶν προϋποθέσεων, κατά τούς ῾Ιερούς Κανόνας ἐπιβολῆς τῆς ποινῆς τῆς καθαιρέσεως εἰς τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον καί τούς ἄνω δύο Μητροπολίτας, διό καί ἡ ὡς ἄνω ἀπόφασις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ., μή ληφθεῖσα κατά τούς ἄνω ῾Ιερούς Κανόνας, δέν εἶναι ἔγκυρος, ἀλλ᾿ ἀνυπόστατος καί οὐδέν ἔννομον ἀποτέλεσμα παράγει. Οἱ φερόμενοι δέ ὡς καθαιρεθέντες δι αὐτῆς ὡς ἄνω ᾿Αρχιεπίσκοπος καί Μητροπολῖται διατηροῦν τόν τίτλον των καί τόν θρόνον των καί δικαιοῦνται νά συμμετάσχουν εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ἡ παρ᾿ αὐτῆς δέ (῾Ι. Συνόδου), οὕτω ἀντικανονικῶς συγκροτηθείσης καθαίρεσις τοῦ ἐναγομένου ἐκ τῆς ῾Ιερωσύνης δέν εἶναι σύμφωνος πρός τούς ῾Ιερούς Κανόνας, θεωρεῖται δ᾿ ὡς ἐκ τούτου οὐδέποτε γενομένη, οὗτος δέ (ἐναγόμενος), φέρων τήν ἰδιότητα τοῦ ῾Ιερέως, τῆς ὁποίας δέν ἐξέπεσε, κατά τά προεκτεθέντα, νομίμως ἤσκει εἰς τόν ὡς ἄνω ῾Ιερόν Ναόν τά πνευματικά, λειτουργικά καί ἐν γένει διαχειριστικά του καθήκοντα, τῶν ἐναγόντων μή παρακωλυομένων ὑπό τούτου εἰς τήν ἄσκησιν τῶν θρησκευτικῶν των καθηκόντων των, οὐδεμιᾶς ἐντεῦθεν προσβολῆς τῆς προσωπικότητός των λαβούσης χώραν. Τό πρωτόδικον δικαστήριον, κατ᾿ ἐσφαλμένην ἑρμηνείαν καί ἐφαρμογήν τῶν ἐφαρμοστέων ἐν προκειμένῳ ως ἄνω ῾Ιερῶν Κανόνων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἅμᾳ δέ καί πλημμελῆ ἐκτίμησιν - ἀξιολόγησιν τοῦ δικογράφου τῆς ἀγωγῆς, ἔκρινε νόμιμον τήν ἀγωγήν, πρέπει δέ, κατ᾿ ἀποδοχήν ὡς βασίμου τοῦ σχετικοῦ πρώτου λόγου τῆς ἐφέσεως νά ἐξαφανισθῇ ἡ προσβαλλομένη ἀπόφασις, διακρατουμένης δέ τῆς ὑποθέσεως εἰς τό δικαστήριον τοῦτο πρός ἐκδίκασιν (ἄρθρ. 535 παρ. 1 ΚΠολΔ), νά ἀπορριφθῇ ἡ ἀγωγή, ὡς μή νόμιμος, νά καταδικασθοῦν δέ οἱ ἐνάγοντες, ὡς ἐκ τῆς ἤττης των, εἰς τήν δικαστικήν δαπάνην τοῦ ἐναγομένου, ἀμφοτέρων τῶν βαθμῶν δικαιοδοσίας, ὡς εἰς τό διατακτικόν. ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Δικάζων ἀντιμωλία τῶν διαδίκων. Δέχεται
τύποις καί κατ᾿ οὐσίαν τήν ἔφεσιν. ᾿Εξαφανίζει τήν ἐκκαλουμένην ὑπ᾿
ἀριθμ. 236/1997 ἀπόφασιν τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Κατερίνης. Κρατεῖ
παρ᾿ αὐτῷ τήν ὑπόθεσιν καί δικάζει ταύτην. ᾿Απορρίπτει τήν ἀγωγήν.
Καταδικάζει τούς ἐνάγοντας εἰς τήν δικαστικήν δαπάνην τοῦ ἐναγομένου,
ἀμφοτέρων βαθμῶν δικαιοδοσίας, ἐκ δραχμῶν ἑκατόν χιλιάδων (100.000).Κρίθηκε καί ἀποφασίσθηκε στή Θεσσαλονίκη στίς 5 ᾿Ιουνίου 1998 καί δημοσιεύθηκε σέ ἔκτακτη δημόσια συνεδρίασι στό ἀκροατήριό του στίς 9 ᾿Ιουνίου 1998. Ο
ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
|
