ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη,

(Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176)

Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος
Αριθμ.  ΤΕΥΧΟΥΣ 80 – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2006

Η ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 131/10.5.2000

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΠΕΪΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΝ

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς πρός ἐμέ σταλείσης διά δικαστικοῦ ‘Επιμελητοῦ Γ΄ Κλήσεως, ὑπομιμνήσκω εἰς τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, τί τοῦ ἀπήντησα, ὅταν ἤρχισε τόν ἐναντίον μου διωγμόν. Ληφθήτω δέ ὑπ’ ὄψιν, ὅτι ὁ ἐναντίον μου διωγμός ἤρχισε μόλις ἀπεκάλυψα τά ἔργα καί τούς σκοπούς τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἱκουμενισμοῦ.

Α.Π.  131                ᾿Εν Κορωπίῳ ᾿Αττικῆς τῆ 10/23-5-2000(Ν.Η.
 

Πρός τόν Σεβασμιώτατον
Μητροπολίτην Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαον
Σαμψοῦντος 54-Νίκαια 18451

Κοινοποίησις: Μακ/τον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν
καί ἅπαντας τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου  ᾿Εκκλησίας
τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.)

Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ᾿Αδελφέ καί Συλλειτουργέ κ. Νικόλαε, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

᾿Αδελφικῶς εὐχόμεθα, ὅπως «καθαρθέντες τάς αἰσθήσεις» ἀξιωθῶμεν τοῦ ἀπροσίτου φωτός τῆς ᾿Αναστάσεως, ἵνα περιπατοῦντες «ἐν καινότητι ζωῆς» εἴμεθα πάντοτε ἡνωμένοι ἐν τῷ ᾿Αναστάντι Χριστῷ.

Τήν Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου ἔφθασεν εἰς χεῖράς μου ἡ ὑπ᾿ ἀριθμ. 1100/2-4-2000 ᾿Επιστολή - Καταγγελία σας ἐναντίον μου, τήν ὁποίαν ἀπευθύνετε πρός τήν Αὐτοῦ Μακαριότητα, τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον, καί τήν κοινοποιεῖτε πρός τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς. Πρίν προβῶμεν εἰς οἱανδήποτε ἀπάντησιν προτάσσομεν τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 1100/2-4-2000 κείμενον τῆς ἐπιστολῆς σας.

«Μακαριώτατε, ὁ Χριστός εἴη ἐν τῷ μέσω ἡμῶν.

᾿Απορίαν καί θαυμασμόν, ἀλλά καί βαθυτάτην θλίψιν ἐπροξένησεν εἰς ἡμᾶς τό γεγονός τῆς 29.2.2000 φυλλαδιον τοῦ Σεβ. Μεσογαίας κ. Κηρύκου, τό ὁποῖον προφανῶς ἄνευ βαθείας ἐξετάσεως ὑπέγραψεν ὁ Σεβασμιώτατος, τό ὁποῖον ἀπευθύνει πρός τήν Μακαριότητά σας καί πρός τά μέλη τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου. Τό φυλλάδιον αὐτό, τό ὁποῖον φέρει τόν τίτλον: « ῾Υπόμνημα» καθώς καί οἱ προηγούμενες ἐπιστολές τοῦ ἰδίου, δῆλον ποιοῦσι, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος συνεχίζει τήν τακτική του διά τῶν ὑπογραφέντων ἐγγράφων του, τά ὁποῖα ὡς καί τά ἀνωτέρω γέμουσι ὕβρεων καί περιφρονητικῶν λόγων πρός βάρος τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, τοῦ Προέδρου καί ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐτῆς, ἀλλά καί ὅλων ἡμῶν τῶν ἐπιλοίπων ᾿Αρχιερέων.

῾Ωσαύτως, οὐδόλως δύναται νά διαφύγει τῆς προσοχῆς ὅλων ἡμῶν, ὅτι διά τῶν ἐν λόγῳ ἐγγράφων του ὁ Σεβασμιώτατος, ἀντιγραφεύς τῶν ὕβρεων τῶν γραφέντων παρά τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾿Αμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, ὁ ὁποῖος κανονικῷ τῷ τρόπῳ κατηγγέλθη ὑπό δύο ᾿Αρχιερέων καί παρεπέμφθη ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου εἰς τό ἐκκλησιαστικό δικαστήριο.
Μακαριώτατε, ἅγιε Πρόεδρε, ὅσον διά τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Σεβασμιώτατος κ. Κήρυκος εἰς τό «῾Υπόμνημά» του, καί πάλιν ὁρῶμεν ἀνεπίτρεπτον στάσιν ἐξ  αὐτοῦ. ῾Ο Σεβασμιώτατος μέ τό πρόσχημα ὅτι δῆθεν διδάσκει ἱστορίαν ἀναφέρεται ἰσοπεδικῶς εἰς γεγονότα καί πρόσωπα, συγχρόνως κάνει ἀναφορές μέ τρόπον ἀνεπίτρεπτον καί ὑπεροπτικώτατον εἰς τό πρόσωπον τοῦ Σεβ.  Μητροπολίτου Κιτίου κ. ᾿Επιφανίου, ὁ ὁποῖος τυγχάνει ῎Εξαρχος μιᾶς ὁλοκλήρου Αὐτοκεφάλου ᾿Εκκλησίας τῆς Κύπρου, ὡσάν νά ἦτο ὁ συντάκτης τοῦ «῾Υπομνήματος» αὐτός ὁ ὁποῖος κρατεῖ ἀνά χεῖρας τά κριτήρια τῆς ἀληθείας, τῆς ὁμολογίας καί τῆς σωτηρίας τῶν μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας.

Μακαριώτατε, τόσον ἡμεῖς οἱ ᾿Αρχιερεῖς, ὅσον καί ὁ ἱερός Κλῆρος οἵτινες ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἐλευκάνθημεν μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ὀρθόδοξον γραμμήν καί τήν ζωήν τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐμάθαμεν νά σεβώμεθα τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς καθώς καί τά ᾿Εκκλησιαστικά πρόσωπα καί ὄχι νά ὑβρίζομεν καί νά κατηγοροῦμεν ἀδιακρίτως τούς πάντας καί πολλές φορές πιεζόμενοι ἐκ τῆς ζηλείας καί τοῦ φθόνου, προφασιζόμενοι τούς ὁμολογητάς δῆθεν τῆς πίστεως!

῾Η στάσις λοιπόν τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Κηρύκου καί ἐν προκειμένῳ, εἶναι καθ᾿ ὁλοκληρίαν ἀνεπίτρεπτος, ἐπειδή ἡ Σύνοδος ἀπέρριψε κάποιες προτάσεις του, τάς ὁποίας ἠθέλησε ὁπωσδήποτε νά ἐπιβάλλῃ ὡς σωστές εἰς ὅλην τήν ῾Ιεράν Σύνοδον. Οὕτω ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, προβαίνει εἰς ὕβρεις ἐκθέτων πρωτίστως ὄχι μόνον τόν ἐαυτόν του, ἀλλά καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, τῆς ὁποίας εἶναι ᾿Αρχχιγραμματεύς, καί κατ᾿ ἐπέκτασιν σκανδαλίζει ἀκόμη καί τούς πιστούς. Μέχρι πρό τινος ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος κατέκρινε καί καλῶς ἔκανε τήν συμπεριφοράν καί τόν τρόπον τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐδημιούργησαν τό σχίσμα τοῦ 1995 ἔναντι τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν ᾿Αρχιερέων, καί τώρα ἔρχεται ὁ ἴδιος νά ἀντιγράψῃ τάς μεθόδους αὐτῶν. Μακαριώτατε, κατανοεῖτε ὅτι, ὅλοι οἱ ᾿Αρχιερεῖς εἴμεθα δυσαρεστημένοι τολμῶ δέ εἰπεῖν καί ἀγανακτισμένοι ἀπό τήν ἀπαράδεκτον καί ἀπροσδόκητον αὐτήν στάσιν καί τακτικήν τοῦ Σεβ. κ. Κηρύκου, ὁ ὁποῖος τοιουτοτρόπως βλάπτει κατά πολλά τό ἔργον τῆς ᾿Εκκλησίας, διά ταῦτα ἡ κατάστασις χρήζει ἐπειγούσης ἀντιμετωπίσεως.
Σεβασμιώτατοι καί ἅγιοι ἀδελφοί, εἶναι ἀνάγκη καί καθῆκον ὅλων ἡμῶν νά ἐπιληφθῶμεν εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τοῦ θέματος, διά νά ἐξετασθεῖ καί καταδικασθεῖ αὐτή ἡ πρωτοφανής καί ἀνάρμοστος δι᾿ ᾿Αρχιερεῖς συμπεριφορά τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου, ὁ ὁποῖς ἄν ὁ ἴδιος δέν ἐνδιαφέρεται διά τό προσωπικόν ἀρχιερατικόν του κῦρος, ὀφείλει ὅμως νά σέβεται τούς θεσμούς τῆς εἰρήνης, τήν ἐνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας, τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί τοῦ χριστιανικοῦ πληρώματος.

Μακαριώτατε, παρακαλεῖσθε καί ὑμεῖς ἐκ τῆς θέσεώς σας ὡς ᾿Αρχιεπισκόπου, νά ἐπιληφθῆτε τοῦ θέματος διά τό καλό τῆς ᾿Εκκλησίας καί τήν εἰρήνη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου πρωτοῦ ἡ στάσις τοῦ Σεβ. κ. Κηρύκου προχωρήσῃ εἰς μεγαλύτερα ἀτοπήματα.

᾿Ασπάζομαι ῾Υμᾶς ἐν Χριστῷ .

᾿Ελάχιστος ἀδελφός καί συλλειτουργός
 ῾Ο Μητροπολίτης Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαος»

᾿Αγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Σεβασμιώτατε κ. Νικόλαε, ἐάν μέ αὐτό τό κείμενο τῆς ἐπιστολῆς ἀδικούσατε μόνον τήν ἐλαχιστότητά μου, τόν ᾿Επίσκοπο Κήρυκο, δέν θά προέβαινα εἰς ἀπάντησιν. Τό ὅτι προβαίνω ὅμως, αὐτό γίνεται, διότι πιστεύω ὅτι ἡ ἐπιστολή σας ἔχει τάς συνεπείας της καί πρός τήν ᾿Εκκλησίαν, ἀλλά καί πρός τήν Σεβασμιότητά σας. Παρομοίαν πολυσέλιδον ἐπιστολήν ἔλαβον πρό καιροῦ καί παρά τοῦ Σεβ/του κ. Παναρέτου, εἰς τόν ὁποῖον δέν ἀπέστειλα ἀκόμη τήν ἀπάντησίν μου, καί πιστεύω, ὅτι ἀντιλαμβάνεσθε τούς λόγους, διά τούς ὁποίους δίδω ἄμεσον προτεραιότητα εἰς τήν ἰδικήν σας, ἄν καί τήν ἔλαβα δευτέραν κατά σειράν.

῾Η ἐλαχιστότης μου, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, ἐνῶ δέν «ἀπόρησα», οὔτε «ἐθαύμασα» διά τήν ἐνέργειά Σας, ὅμως ἠτιολογημένα ἐλυπήθην σφόδρα, διότι δέν δύναμαι νά δικαιολογήσω ἕνα τέτοιο ᾿Αρχιερατικό ἔγγραφο ἀπό κάθε ἄποψι. Δηλαδή γλώσσης, λεκτικοῦ, ὕφους, περιεχομένου, ἀποδόσεως νοημάτων, ἀλλά καί ἐξ᾿ ἐπόψεως ὀρθοδόξου δεοντολογίας.δύσκολα μπορεῖ κάποιος νά τό χαρακτηρίσῃ.Πρίν προχωρήσω εἰς ἀπάντησιν ἐπί τοῦ περιεχομένου τοῦ ἐγγράφου σας, ἐκ προοιμίου σᾶς λέγομεν, ὅτι ἐλυπήθημεν κυρίως, διότι μέσα ἀπό τό ἔγγραφόν σας διαφαίνεται μία ἀπαράδεκτος, πλήν ματαία ἀπόπειρα τρομοκρατήσεως καί ἐκφοβισμοῦ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου! ῾Η ἐκτίμησίς σας Σεβασμιώτατε, ὅτι δηλαδή εἶναι δυνατόν μέ συκοφαντίες, ἐκφοβισμούς καί ἀπειλές περί «καταδίκης» μου (!), νά μέ ἐμποδίσητε ἀπό τό νά ὑπερασπίζωμαι τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν ᾿Αλήθεια, ὅταν παραβιάζωνται, παραθεωροῦνται καί βλασφημοῦνται νομίζω εἶναι μεγάλο λάθος.

῾Η ἐλαχιστότης μου θά εἴπω αὐτό πού εἰς παρομοίας περιπτώσεις εἶπεν ὁ Σεπτός Προκαθήμενος: «῞Ενας ᾿Επίσκοπος οὔτε τρομοκρατεῖ, οὔτε τρομοκρατεῖται ὑπό οὐδενός». καί προσθέτομεν ἡμεῖς τούς λόγους τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου: «οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός Πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ» (Β’ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή 1,7)[1]. ῾Επομένως, Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ κ. Νικόλαε, ἐπαναλαμβάνω: ῞Ενας ᾿Επίσκοπος οὔτε τρομοκρατεῖ, οὔτε τρομοκρατῆται, διαφορετικά δέν εἶναι πραγματικός ᾿Επίσκοπος»

Νομίζετε, Σεβασμιώτατε, ὅτι ὁ χαρακτήρ τῆς ἐπιστολῆς σας εἶναι φιλάδελφος, ὅτι ὑπηρετεῖ τήν ἀλήθεια, τήν δικαιοσύνη, τήν κανονικότητα καί διασφαλίζει τό προσωπικόν σας κῦρος, καί πρό πάντων αὐτό τοῦτο τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί ἐπομένως καί τῆς ᾿Εκκλησίας; ῎Η μήπως ὁλόκληρος, ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους, αὕτη ἀποπνέει βαρεῖαν τήν ὁσμήν τῆς νεφελώδους καί ἀορίστου συκοφαντίας καί τῆς σαφοῦς ἀπειλῆς, τό ὁποῖον, κατά τόν τελευταῖον πάλιν τοῦτον καιρόν, εἶναι γενικόν φαινόμενον τῆς σχετικῆς ἐπιστολογραφίας καί ἄλλων ᾿Αρχιερέων;

Μπορεῖτε νά ἰσχυρισθῆτε, ὅτι τά κίνητρα νά γράψετε αὐτό τό κείμενον ἦτο ἡ φιλαδελφία καί ἡ ἀγάπη πρός ἐμέ τόν, ἔστω κακόν, ἐν Χριστῷ ἀδελφόν καί συλλειτουργόν Σας, καί ἰδιαίτερα ἡ διαφύλαξις τοῦ κύρους τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί αὐτῆς ταύτης τῆς ᾿Εκκλησίας; ᾿Επιτρέψτε μου, Σεβασμιώτατε ἄγιε ἀδελφέ, νά σᾶς ὑπενθυμίσω ὅτι αὐτή ἡ ἐπιστολή σας, δέν ἀποτελεῖ «ἀστραπήν ἐν αἰθρίᾳ». ῾Υπενθυμίζομεν, ὅτι ἡ ἀρχή τοῦ σάλου, ὁ ὁποῖος ἐκλυδώνισε τό σκάφος τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐπνίγησαν εἰς τό σχίσμα τόσες ψυχές εὑρίσκεται εἰς τό 1991, ὅτε καί μέ τήν ἰδικήν σας καί τήν ἰδικήν μου δυστυχῶς συνεργίαν καί συγκατάθεσιν καταπατήθη ἡ ᾿Απόφασις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 19-9-91. ᾿Αναφέρομαι ες τόν διορισμόν τῆς μεγάλης Συνοδικῆς ᾿Επιτροπῆς, ὑπό τήν Προεδρίαν σας, εἰς τήν ὁποίαν ὁμοφώνως ἀνετέθη νά μελετήσῃ τό θέμα περί τινων εἰκονογραφικῶν παραστάσεων καί νά συντάξῃ σχέδιον Ποιμαντορικῆς ᾿Εγκυκλίου πρός εἰρήνευσιν τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας. Δυστυχῶς εἰς ἐκείνην τήν ἐξαιρετικά ἀντικανονικήν ἐνέργειαν συμμετείχομεν καί ῾Ημεῖς Σεβασμιώτατε! Συμμετείχετε Σεῖς ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ὡς Πρόεδρος καί ἡ ταπεινότης μου ὡς ᾿Αρχιμανδρίτης.

῾Η ᾿Αρχιερατική μου συνείδησις μέ ἐλέγχει, διότι τότε παρεσύρθην ὑπό τοῦ ἄλλοτε «διπλωμάτη» καί ἄλλοτε «τρομοκράτη» τότε Μητροπολίτου ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου. Πρέπει νά τό ἐνθυμεῖσθε πολύ καλά, ὅτι ἀνεπιτρέπτως ἐνέδωσα καί συνήργησα εἰς ἐκείνην τήν ἀντικανονικήν καί βλάσφημον πράξιν ἀθετήσεως ὁμοφώνου Συνοδικῆς ᾿Αποφάσεως, ἡ ὁποία ἦταν μέσα στά σχέδια τοῦ Μηχανισμοῦ τῶν πέντε καί οὐσιαστικά ἡ ἀπαρχή τοῦ κλυδωνισμοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας. Προσωπικά ἐλέγχομαι, διότι, ὅταν ὁ τότε ᾿Αττικῆς μοί ἔδωκε, ἀναρμοδίως καί ἀντικανονικῶς, τηλεφωνικήν ἐντολήν νά ἐνεργήσω ὡς ᾿Αρχιγραμματεύς ἐναντίον τῆς ἀποφάσεως καί τῆς ἐντολῆς τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, δέν ἀντέδρασα ὅσον καί ὅπως ἔπρεπε. ῾Υπενθυμίζω ἐπίσης ὅτι ὁ λαϊκός καί θεολόγος κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης εἶπεν ὄχι, καί διεχώρισε τάς εὐθύνας του, ἐνῶ ἐγώ ὑπακούσας κακῶς εἰς τόν ἐκβιασμόν τοῦ τότε ᾿Αττικῆς: «εἶσαι ᾿Αρχιγραμματεύς καί πρέπει νά γράψης ὅ,τι σοῦ λέμε», προσεπάθησα ἀντικανονικῶς καί ἐν τέλει σκοπῶν εἰς τό νά συμβιβάσω τά πράγματα,συντάξας ἐκεῖνο τό νόθον κείμενον, τό ὁποῖον ἐτιτλοφορήσαμε ὡς δῆθεν: «᾿Απόσπασμα Πρακτικοῦ Συνεδριάσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 19-9-91» καί ἐδώσαμε ᾿Αριθμ. Πρωτ. 2546 καί ἡμερομηνίαν 24-10-91.

Δέν ποιῶ περισσότερον λόγον δι᾿ ἐκεῖνο τό νόθο ᾿Απόσπασμα Πρακτικοῦ ό ὁποῖον ἦτο, ὡς εἴπομεν, προϊόν τοῦ αὐταρχισμοῦ τοῦ τότε ᾿Αττικῆς Ματθαίου, οὔτε καί εἰς ἐκεῖνο τό ἀντισχέδιον Ποιμαντορικῆς ᾿Εγκυκλίου, πού εἶχε συντάξει ὁ ῾Ιερομόναχος Εὐθύμιος, καί τό ὁποῖον σᾶς ἐξώργισε κατά τήν 22-1-1992, ὅταν τό ἐκράτει εἰς τάς χεῖράς του ὁ τότε Μητροπολίτης κ. Ματθαῖος, διότι ὅλα αὐτά τά γνωρίζετε πάρα πολύ καλά. ῞Ολα αὐτά, καί ὅσα ἠκολούθησαν καί μέχρι τάς τελευταίας ἀντικανότητας ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, κολάζουν τάς ψυχάς μας, διότι βλάπτουν εὐθέως τήν ᾿Εκκλησίαν καί εὐτελίζουν ᾿Εκκλησιαστικούς Θεσμούς καί Πρόσωπα. Κατόπιν τούτων ἡμεῖς θεωροῦμε ἀναγκαῖον ὅλα αὐτά νά ξεκαθαρίσουν ἐν Συνόδῳ ὑπό τάς διαγορεύσεις τῶν θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων, τῆς ᾿Αληθείας καί τῆς Δικαιοσύνης.

Πρόθεσίς μου καί μέ αὐτά, καί μέ ὅσα θά ἀκολουθήσουν, Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, δέν εἶναι ἡ ἀντιδικία, ἀλλά ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία, τό ἀναγνωρίζω, ὅτι εἶναι πολύ πικρά, ἀλλά ἐν τῇ ταπεινώσει ἡμῶν ὁ Χριστός θά τήν μετατρέψῃ εἰς γλυκεῖαν. Γράφω, λοιπόν, διά νά ἀναλάβωμεν τάς βαρείας εὐθύνας μας. Δι᾿ αὐτόν τόν λόγον σᾶς ὑπενθυμίζω καί τήν τελευταίαν στάσιν σας ἔναντι τοῦ Προκαθημένου καί τῶν θεολόγων, δηλαδή τό περιστατικόν τό ὁποῖον ἐσημειώθη μόλις κατά τόν Μάϊον - ᾿Ιούνιον 1999. ᾿Αποφεύγω νά συνεχίσω ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν θεμάτων, διότι, ὡς προεῖπον,  πρόθεσίς μου δέν εἶναι οὔτε νά ἀντιδικήσω πρός τήν Σεβασμιότητά σας,  οὔτε πολύ περισσότερο νά σᾶς ταπεινώσω. Πρόθεσίς μου εἶναι ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφός, ἐν ἀγάπῃ νά σᾶς δώσω σαφῆ καί συγκεκριμένα ἐρεθίσματα καί ἀφορμάς, κατά τό «δός ἀφορμή τῷ σοφῷ καί σοφώτερος ἔσται», καί κατά τό «ἔλεγχε σοφόν καί ἀγαπήσει σε».

Τοῦ ᾿Επισκόπου προϊσταται ἡ ῾Ιερά Σύνοδος

῎Ερχομαι εἰς τό περιεχόμενον τοῦ κειμένου σας μέ πᾶσαν δυνατήν συντομίαν καί σαφήνειαν. Τό κείμενον τῆς ᾿Επιστολῆς - «Καταγγελίας» Σας τό ἀπευθύνετε: «Πρός τήν Αὐτοῦ Μακαριότητα τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέαν, Πρόεδρον τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ.  ῾Ελλάδος». Κατ᾿ ἀρχάς, Σεβασμιώτατε, Προϊσταμένη ᾿Εκκλησιαστική ᾿Αρχή ἑνός ᾿Επισκόπου δέν εἶναι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος, ἀλλά ἡ ῾Ιερά Σύνοδος. ῾Ως ἐκ τούτου νομίζω, ὅτι ἔπρεπε  νά εἴχατε ἀπευθυνθεῖ πρός τήν ῾Αγίαν καί ῾Ιεράν Σύνοδον, καί ὄχι πρός τόν Μακαριώτατον. Τό ὅτι ὅμως ἀπευθύνθητε ἀντικανονικῶς πρός τόν Μακαριώτατον μήπως πρέπει νά ὑποθέσω, ὅτι ὑπάρχει εἰδική σκοπιμότης;

Συντάσσομεν καί ὑπογράφομεν κατόπιν βαθείας

«ἐξετάσεως» καί μετ᾿ ἐπιγνώσεως

᾿Εν τῇ προσπαθείᾳ σας νά μειώσετε τόν ᾿Επίσκοπον Κήρυκον γράφετε, ὅτι τό ό ὑπ᾿ ἀριθμ. 104 ἀπό 29-2-2000 ῾Υπόμνημά μας ὑπό τόν τίτλον: «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ « τό ὑπεγράψαμν «προφανῶς ἄνευ βαθείας ἐξετάσεως.»! Δηλαδή κατά τήν ἄποψίν σας, ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος ὑπογράφει ἐπιπολαίως καί ἀνεξετάστως ξένα κείμενα, τά ὁποῖα δέν συνέταξεν ὁ ἴδιος. Καί ἄν ἀκόμη, αὐτό ἦτο ἀληθές, πρέπει νά γνωρίζετε, ὅτι κάθε ἔγγραφον ἀνήκει καί εἶναι «ἰδιοκτησία» καί ἔργον τοῦ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΟΣ καί δέν μπορεῖ κατ᾿ οὐδένα τρόπον νά ἀμφισβητηθῇ, οὔτε τό περιεχόμενόν του, οὔτε τό κῦρος αὐτοῦ  μέ τοιαύτας αὐθαιρέτους διατυπώσεις.  Μέ αὐτόν τόν τρόπον, ὅμως, δίδεται σαφής καί βεβαία ἡ ἐντύπωσις ὅτι ἐπιδιώκεται ἡ συγκάλυψις καί ὁ ἀποχρωματισμός τοῦ προβλήματος τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκτίθεται εἰς τό «῾Υπόμνημἀ» μου. ᾿Επιτρέψτε μου παρακαλῶ νά ἐρωτήσω τήν Σεβασμιότητά σας. Κατά τήν τριακονταετῆ συνεργασίαν μας  αὐτό ἔχετε διαπιστώσει ἐν τῇ πράξει; Δηλαδή, ὅτι ὁ ᾿Αρχιγραμματεύς καί ᾿Επίσκοπος Κήρυκος, ἀδυνατεῖ εἰς τήν σύνταξιν κειμένων[2];

Σεῖς ἀγαπητέ Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, πιστεύομεν πρέπει νά λάβητε σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν τό περιεχόμενον τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. 104/25-2-2000 ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ μου καί γενικά τό φαινόμενον τοῦ «Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἱκουμενισμοῦ», ὁ ὁποῖος ἔχων τήν ἀρχήν του εἰς αὐτό τό 1971, συνεχίσθη ἀδιάκοπα καί προωθήθη, καί κορυφώνεται εἰς τάς ἡμέρας μας, ἐνῶ ἀνησυχητικόν εἶναι καί ὅτι ἀθορύβως διέβρωσε πολλῶν τάς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀφοῦ ἤδη τό πνεῦμα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἐκφράζεται ἀπό πολλούς μέ τάς θέσεις: «Νά τά βροῦμε, νά παραβλέψουμε τίς διαφορές μας, νά ἐνωθοῦμε μέ ὅλους, νά γίνουμε ἰσχυροί». «ὅλοι ἀγωνίζονται γιά τήν ὀρθοδοξία», «ὅλοι ἔχουμε κάνει σφάλματα», «βιάσθηκε ὁ ῞Αγιος Πατέρας τό 1937...μποροῦσε νά μή εἶχε γίνει τό σχίσμα», κατά δέ τόν «Χένρι» καί τινας πού ἀπό δεκαετιῶν ἐπηρεάζει καί προωθοῦν αὐτό τό πνεῦμα: «δέν ὑποστασιάζει κανείς τήν ᾿Εκκλησία», (ἀλλά δέν μᾶς λένε καί ποῦ εὑρίσκεται Αὕτη), ἐνῶ πιστεύει, ὅτι πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε διά τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν παρατάξεων, διότι «εἴμεθα ὅλοι τό ἴδιο», δηλαδή οὔτε ῾Ομολογία, οὔτε ᾿Εκκλησιολογία ἀπασχολεῖ τούς περισσοτέρους σήμερον. Δέν νομίζετε, Σεβ/τε, ὅτι μέ τό νά ἰσχυρίζεσθε, ὅτι «ὑπογράφω χωρίς βαθεῖαν ἐξέτασιν» δέν μειώνετε οὔτε τήν ἐλαχιστότητά μου, ἀλλά οὔτε καί τήν οὐσίαν τοῦ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ μου, ἀφοῦ τό πρόβλημα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐγείρεται ἀπειλητικώτατον, καί ἡμεῖς ἐναντίον αὐτοῦ βάλλομεν;

῎Αν ἐν πάση περιπτώσει, ὅμως, ἐπειδή ὑπό τόν συγκεκριμένον ἰσχυρισμόν σας, ἐννοεῖτε τήν ἀπ᾿ ἀρχῆς μόνιμον καί ἀδιάκοπον συνεργασίαν μου μετά τοῦ ἐλλογιμωτάτου Καθηγητοῦ κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἐπιβάλλεται νά γίνω σαφής: Μή ξεχνᾶτε ἡ Σεβασμιότης σας, οὔτε ἄλλος τις, ὅτι  δι᾿ εὐχῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, μετά τοῦ ἐν λόγῳ θεολόγου Καθηγητοῦ, καί  ἐπί τρεῖς περίπου συναπτάς δεκαετίας ἐσηκώσαμεν ἀπό κοινοῦ τό βάρος τοῦ ῾Ιεροῦ ᾿Αγῶνος, καί, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, δέν ἐννοοῦμε  νά παραιτηθῶμεν αὐτοῦ τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ᾿Αγῶνος, οὔτε νά τόν παραδώσωμεν τυφλοῖς ὄμμασιν εἰς νεωτέρους, ὅπως δέν τόν παρεδώσαμεν καί εἰς ἄλλους, ἐνῶ ποτέ δέν ἀπεκλείσαμε τήν συνεργασία μέ κάθε προσωπικήν μας θυσίαν. ᾿Αποδεδειγμένως εἴμεθα ἀνοικτοί καί ἐπιδιώκομεν τήν συνεργασία μετά πάντων καί ἀγκαλιάζουμε μέ περισσήν ἀγάπην κάθε νεώτερον, καί τούς νεωτέρους κ. Κάτουυραν καί μ. Μάξιμον, δέν ἐννοοῦμε ὅμως νά παρασυρθῶμεν ὑπό οὐδενός, εἴτε νεωτέρου, εἴτε παλαιοτέρου εἰς παρεκκλίσεις, ὅπως πρῶτος ἐπεδίωξεν νά μᾶς παρασύρῃ ἤ νά μᾶς ὁ Κύπριος ῾Ιερομόναχος Εὐθύμιος, καί εἰς τήν συνέχεια πολλοί ἄλλοι μέχρι καί σήμερον, τό ἐπεδίωξαν ἤ τό ἐπιδιώκουν.

῾Υπενθυμίζομεν καί ὑπογραμμίζομεν  ἐπίσης, ὅτι καί καί ἡ Σεβασμιότης σας, καί προηγουμένως ὁ Μακαριώτατος Προκαθήμενος καί ὁλόκληρος ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ἐπί τόσα καί τόσα ἔτη συνειργάσθητε μετά τοῦ κ. Γκουτζίδη,  εἶναι δέ τῆς ἰδικῆς σας ἐπιλογῆς τό ὅτι διεκόψατε αὐτήν τήν συνεργασίαν, δέν πρέπει ὅμως νά ἐνοχλῆται κανείς διότι ἡμεῖς ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος, συνεχίζομεν τήν συνεργασίαν. Σκεφθῆτε ἐπίσης διά ποῖον κείμενον ῾Ιεροσυνοδικόν δέν ἐκοπίασεν, ὡς θεολογικός Σύμβουλος καί Συνεργάτης ὁ κ. Γκουτζίδης; Ποῖον κείμενον εἰς τόν Κ.Γ.Ο. δέν φέρει τήν σφραγίδα τῆς συνεργασίας μας μετ᾿ αὐτοῦ;  Εἶναι ἑπομένως χαρά μου καί τό γεγονός, ὅτι συνεχίζω αὐτήν τήν συνεργασίαν. ῎Αν αὐτή ἡ ἐν πνεύματι συναλληλίας, ἀγάπης καί ἐν τῇ κοινῇ πίστει  συνεργασία ἠνώχλησε τόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν Φλωρινισμόν καί αὐτούς τούς πέντε, Σεῖς Σεβασμιώτατε καί ἐσχάτως οἱ περί ὑμᾶς δικαιολογεῖται νά ἐνοχλῆσθε;

Δέν εἶμαι «ὑβριστής»! Τήν Κανονικήν τάξιν,

τό δκαιον καί τήν ἀλήθειαν ζητῶ.

Γράφετε, ὄτι τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 104/29-2-2000  ῾Υπόμνημα μου, καθώς καί αἱ προηγούμεναι ἐπιστολαί μου «δῆλον ποιοῦσι, ὅτι ὁ Σεβ/τος συνεχίζει τήν τακτική του διά τῶν ὑπογραφέντων ἐγγράφων του, τά ὁποῖα ὡς καί τά ἀνωτέρω γέμουσιν ὕβρεων καί περιφρονητικῶν λόγων πρός βάρος τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, τοῦ Προέδρου καί ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐτῆς, ἀλλά καί ὅλων ἡμῶν τῶν ἐπιλοίπων ᾿Αρχιερέων». Διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ σᾶς παρακαλῶ, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, ποία εἶναι ἡ «συνεχιζομένη τακτική....ὕβρεων καί περιφρονητικῶν λόγων εἰς βάρος τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, τοῦ Προέδρου καί ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐτῆς, ἀλλά καί ὅλων τῶν ἐπιλοίπων ᾿Αρχιερέων»; Διατί δέν κατονομάζετε καί δέν ἀποδεικνύετε τάς ὕβρεις καί δέν προσδιορίζετε τήν «συνεχιζομένη τακτική»; Δέν νομίζετε, Σεβασμιώτατε, ὅτι μέ τά ἀνωτέρω κατά τό κοινῶς λεγόμενον «ρίπτετε λάσπη» εἰς τό πρόσωπον ἑνός ᾿Επισκόπου; Τί ἐξυπηρετεῖ αὐτός ὁ τρόπος; Ποῦ στοχεύει; Εἰς τήν δισέλιδον ἐπιστολήν σας ἡ ἀνωτέρω θέσις ἐπαναλαμβάνεται τέσσερις φορές, χωρίς ὅμως νά ἀναφέρεται, ἔστω καί μία «ὕβρις».. Δέν νομίζετε, Σεβασμιώτατε, ὅτι αὐτό μπορεῖ νά χαρακτηρισθῇ καί ὡς «ὕβρις», καί ὡς «συκοφαντία», καί ἀκόμη χειρότερα... καί ὡς συνηγορία ὑπέρ τοῦ «Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ», διότι αὐτός ἀποκαλύπτεται καί κατελέγχεται εἰς τό ῾Υπόμνημά μας; 

῾Ο «παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός» τόν ὁποῖονἀναλύομεν εἰς τό ῾Υπόμνημά μας, αὐτός ἀποτελεῖ καί ὕβριν καί βλασφημίαν καί προδοσίαν. Τό γεγονός, ὅτι ἡμεῖς ἀποκαλύπτομεν αὐτόν καί ἀφήνομεν νά ἴδητε ὅλους τούς παράγοντας καί τάς παραμέτρους πού τόν ὑποθάλπουν, πιστεύομεν, ὅτι εἶναι ῾Ομολογία καί ὄχι ὕβρις. Εἶναι σεβασμός καί πρός τόν Μακαριώτατον Προκαθήμενον καί πρός τήν ῾Ιεράν Σύνοδον. ῾Ημεῖς χάριτι Χριστοῦ προσπαθοῦμε νά ἀκολουθοῦμε τήν «τακτικήν» τῆς Κανονικῆς Τάξεως, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς ὑπέρ τοῦ δικαίου καί τῆς ᾿Αληθείας.

῎Επρεπε νά χαιρώμεθα

ὅτι ἔχωμεν ζηλωτάς ῾Ιερομονάχους

Εἰς τήν συνέχεια μέ κατηγορεῖτε ὅτι «ἀντιγράφωμεν τάς ὕβρεις τοῦ π. ᾿Αμφιλοχίου»!, ᾿Εάν ἐπιμένετε ἀκόμη εἰς αὐτό, ἔχομεν χρέος νά σᾶς εἴπωμεν, ὅτι ὁ ἐκλεκτός ῾Ιερομόναχος μόνον ὕβρεις δέν διατυπώνει! ᾿Αδικεῖται καί συκοφαντεῖται ἐν τέλει καί ὁ ῾Ιερομόναχος π. ᾿Αμφιλόχιος, διά τούς ἰδίους ἀκριβῶς λόγους, διά τούς ὁποίους συκοφαντεῖται καί τό ῾Υπόμνημά μου καί ἡ ἐλαχιστότης μου. ῾Ο ῾Ιερομόναχος κατά τήν ἄποψίν μου, καί ὅπως σᾶς ἀπεδείχθη, δέν ὑβρίζει, δέν συκοφαντεῖ, μόνον ζητεῖ νά γίνῃ σεβαστή ἡ Κανονική Τάξις, νά ἀνταποκριθῇ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος εἰς τό ὑψηλόν της ἐκκλησιαστικόν ἔργον, νά ἀποκηρυχθοῦν κάποια «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρυσσόμενα ἀντορθόδοξα φρονήματα, καί διαφυλαχθοῦν καθαρά ἡ ῾Ομολογία-᾿Εκκλησιολογία καί ᾿Αποστολική μας Διαδοχή. Αὐτό δέν νομίζετε, ὅτι εἶναι μέσα εἰς τά βασικά καθήκοντα ἑνός ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ἤ καί ἑνός Γνησίου ᾿Ορθοδόξου Χριστιανοῦ; ῎Αν ὁ Παν/τος π. ᾿Αμφιλόχιος῞μέ τάς ἐπιστολάς του, εἶχε τήν εὐαισθησίαν καί ἐπεσήμανε σοβαρά θέματα, αὐτό μειώνει ὅλους ῾Ημᾶς, καί διότι ἐπεδείξαμεν ἐμπάθειαν κατά τοῦ συγκεκριμένου ῾Ιερομονάχου, ἐνῶ ἐλήφθη ὑπό τινων κακή βουλή, νά πέσῃ τό κεφάλι τοῦ ῾Ιερομονάχου. πράγμα τό ὁποῖον προηγουμένως «ἐβουλεύθησαν» οἱ πέντε,  οἱ ὁποῖοι ἀντί νά πάρουν τό κεφάλι τοῦ ᾿Αμφιλοχίου καί τοῦ Γκουτζίδη, ἔχασαν τά ἰδικά τους.
῎Αν πάλι πιστεύετε, ὅτι μέ τό νά σᾶς λέω, ὅτι ἡ ὑπ᾿ ἀριθμ. 15/7-9-99 ἀπόφασις τοῦ Σεβ. Παναρέτου καί ἡ παρομοία κατάφωρα ἀντικανονική «παραπομπή» τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾿Αμφιλοχίου εἰς τό «᾿Ανώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον» εἶναι ὕβρις, λυποῦμαιπού διαφωνῶ κάθετα καί σᾶς παρακαλῶ νά μελετήσετε, ἄν δέν τό ἔχετε πράξει, τήν θαυμασίαν ἐπί τοῦ θέματος Γνωμάτευσιν, εἰς τήν ὁποίαν προέβη, ὕστερα ἀπό δική σας προφορικήν αἴτησιν, ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος, θεολόγος καί Νομικός τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ῾Ιερεύς  πατήρ Εὐστάθιος Τουρλῆς. Καί ἐπειδή εἰς τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς αὕτη εἶναι ἄγνωστος τήν παραθέτω ἐδῶ:

᾿Αριθμ. Πρωτοκ. 2029

                                          Σύνδευ Αὐστραλίας 15 Φεβρουαρίου 2000

ΠΡΟΣ τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην
Πειραιῶς καί Νησων κ. Νικόλαον.

Σεβασμιώτατε, εὐλογεῖτε.

Σᾶς γράφω αὐτήν τήν ἐπιστολήν γιά ἕνα θέμα τό ὁποῖο μιλήσαμε τήν τελευταία. ἡμέρα, πρίν ἀναχωρήσετε γιά τήν ῾Ελλάδα, καί γιά τό ὁποῖο μοῦ ἐζητήσατε τήν γνώμη. Τό θέμα αὐτό εἶναι ἠ παραπομπή τοῦ ῾Ιερομ. ᾿Αμφιλοχίου εἰς τό ᾿Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον. ᾿Απ᾿ ὅ,τι ἐνθυμοῦμαι μοῦ εἴπατε ὅτι παραπέμφθηκε μέ ἀπόφασι τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί θά ἐκδικασθῇ ἀπό τό ᾿Ανώτατον ᾿Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον, τό ὁποῖον εἶναι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ὡς ᾿Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον συγκροτουμένη. Εἰς ἄμεσον ἀντίδρασιν καί ἐρώτησίν μου, ἐάν ἐπιτρέπεται αὐτή ἡ παραπομπή καί σέ πρῶτο καί τελευταῖο βαθμό ἐκδίκασις ἐπειδή χάνεται τό δικαίωμα τῆς ἐφέσεως, μοῦ ἀπαντήσατε ὅτι ἐξετάσθηκε ἡ περίπτωσις καί ἐπιτρέπεται.
᾿Επειδή λοιπόν μέ ἀπησχόλησε τό θέμα αὐτό, μετά τήν ἀναχώρησίν σας ἀπό τήν Αὐστραλία καί τό ἐξέτασα μετά προσοχῆς σᾶς γράφω τήν ἐκκλησιαστικήν γνώμην μου καί ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος.

Εἶναι ἀνάγκη ἱερή ἡ ᾿Εκκλησιαστική διοίκησις, ᾿Επίσκοπος, τοπική Σύνοδος, ᾿Επαρχιακή Σύνοδος, Μητροπολιτική Σύνοδος, νά χειρίζεται τά θέματα ἀπονομῆς δικαιοσύνης καί εὐταξίας ἐκκλησιαστικῆς μέ πολλή προσοχή καί ἀκρίβεια. Γι  αὐτό πρέπει καί ἡ προδικασία καί ἡ κύρια διαδικασία νά γίνωνται μέ τήν προσδιοριζομένην τάξιν καί ἀκρίβειαν. Δηλαδή τόσον ἡ ἀπαγγελία τῆς κατηγορίας, ἡ ἐξέτασις τοῦ κατηγορουμένου καί τῶν μαρτύρων, ἡ προσκόμισις τῶν ἀποδεικτικῶν στοιχείων καί ἡ κανονική - ἐπί τῶν ἱερῶν Κανόνων δηλαδή στήριξις τῆς ἀποφάσεως παραπομπῆς τοῦ κατηγορουμένου ἐνώπιον τοῦ ἁρμοδίου ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, ὅσον καί ἡ ἐνώπιον τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου ἐξέτασις τῶν μαρτύρων, τοῦ κατηγορουμένου καί τῶν προσκομιζομένων ἀποδεικτικῶν στοιχείων, πρέπει νά γίνουν μέ τήν προβλεπομένην τάξιν καί ἀκρίβειαν καί κυρίως μέ τήν ὀρθήν καί δικαίαν συσχέτισιν καί ὑπαγωγήν τοῦ συγκεκριμένου ἐκκλησιαστικοῦ παραπτώματος τοῦ κατηγορουμένου εἰς τόν ἁρμόζοντα καί συγκεκριμένως προβλέποντα τήν πρᾶξιν ῾Ιερόν Κανόνα ἤ ῾Ιερούς Κανόνες, τόν ὁποῖον ἤ τούς ὁποίους ἀποδεδειγμένως ὁ κατηγορούμενος ἠθελημένως ἤ ἐκ βαρείας ἀμελείας παρέβη.

῎Αν εἶναι σοβαρόν παράπτωμα τοῦ ἔχοντος τήν εὐθύνην τῆς εὐταξίας καί τῆς δικαιοσύνης εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν νά ἀφήνῃ ἀτιμώρητον ἕνα παραβάτην τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων, εἶναι πολύ μεγαλύτερον παράπτωμα νά τιμωρήσῃ κάποιον ἀνεύθυνον καί ἀθῶον γιά τήν ἀποδιδομένην κατηγορίαν. Καί τοῦτο γιατί εἶναι προσβολή τῆς τιμῆς καί τοῦ ὀνόματος τῆς ᾿Εκκλησίας, νά καταδικάζωνται καί τιμωροῦνται ἀθῶοι ἤ ἀναποδείκτως καί ἀβασίμως κατηγορούμενοι. Καί ἡ προσβολή αὐτή κατά τῆς ᾿Εκκλησίας θά γίνῃ εἴτε ὅταν ἐνώπιον ἀνωτέρου ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, εἰς τό ὁποῖον θά καταφύγῃ μέ ἔκκλητον προσφυγήν του ὁ πρωτοδίκως καταδικασθείς, δέν ἀποδειχθῇ ἡ εὐθύνη καί ἐνοχή του, γιά τίς ἀποδοθεῖσες κατηγορίες καί ὡς ἐκ τούτου ἀθωωθῇ. Εἴτε ὅταν τό περί δικαίου αἴσθημα τοῦ λαοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας δέν ἀποδεχθῇ τήν ἐπιβληθεῖσαν ἐκκλησιαστικήν ποινήν, θεωρῶντάς την ἄδικον, ἤ μεροληπτικήν ἤ ἀναπόδεικτον καί ὡς ἐκ τούτου μέ τίς ἐνέργειες τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως διασύρεται ἡ ἀξιοπρέπεια τῆς ᾿Εκκλησίας.

῾Υπάρχει ὅμως καί μία μεγαλύτερη εὐθύνη τοῦ ἁρμοδίου ἐκκλησιαστικοῦ ὀργάνου τό ὁποῖον ἐπέβαλεν ἀνεξετάστως ἤ ἀναποδείκτως τήν ἐκκλησιαστικήν ποινήν, ἀτομικῶς καί συλλογικῶς, ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου Χριστοῦ κατά τήν ἡμέραν τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί τῆς Γενικῆς Κρίσεως, ὅταν τά πάντα θά ἀποκαλυφθοῦν καί θά γίνουν φανερά καί εἰς κατάκρισιν τῶν ὑπευθύνων ἁρμόδια.

Γι  αὐτό καί ἡ ᾿Εκκλησιαστική Διοίκησις, γνωρίζουσα ὅτι ἡ ἀπόδοσις δικαιοσύνης καί ἡ ἐκκλησιαστική καταδίκη κατηγορουμένου εἶναι πολλή σοβαρή ὑπόθεσις, συνεπαγομένη ἀμετάκλητον εὐθύνην καί κατάκρισιν  τῶν ὑπευθύνων ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Δικαστηρίου τοῦ Δικαιοκρίτου Δικαστοῦ καί ἔχουσα ὑπ᾿ ὄψιν τό δυσδιάκριτον τῆς ἀληθείας καί τό εὐεπηρέαστον τῶν ἀνθρώπων, ἰδιαιτέρως ὅταν κατήγορος ἤ κατηγορούμενος εἶναι συγγενής ἤ φίλος ἤ τοῦ ἰδίου ἀξιώματος, καθιέρωσε τήν δυνατότητα προσφυγῆς τοῦ κατηγορουμένου εἰς ἐπίσκοπον γειτόνου ἐπαρχίας ἤ εἰς ὅμορον ἤ Μητροπολιτικήν Σύνοδον, πρός ἐξέτασιν τῆς ἀποδιδομένης κατηγορίας. Καί τοιαύτη εἶναι καί ἀναγνωρίζεται ἡ ἔκκλητος προσφυγή, ὅπως ὀνομάζεται εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ὁρολογίαν καί ἀναφέρεται καί προβλέπεται ἀπό τούς ῾Ιερούς Κανόνας (ἐνδεικτικῶς 9^ος τῆς Δ’ Οἱκ. Συνόδου, 36^ος καί 134^ος κατ᾿ ἀρίθμησιν τοῦ ῾Ιεροῦ Πηδαλίου τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου).

Τό δικαίωμα αὐτό τῶν κατηγορουμένων ἤ ἐχόντων διαφοράς Κληρικῶν, δέν διασφαλίζει ἁπλῶς καί μόνον τήν τιμήν καί τήν τυχόν ἀθωότητα τοῦ κατηγορουμένου, ἀλλά κυρίως καί προεχόντως διαφυλάσσει τήν ἀξιοπρέπειαν τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος (ἐπιστολή 154, ῾Ι. Πηδάλιον σε. 120, στήλη 2, ὑποσημ. 1, Προλεγομένων Α’ Οἰκ. Συνόδου). Καί ἐπί πλέον προφυλάσσει τούς ἀποδίδοντας δικαιοσύνην ἀπό τυχόν εὐθύνην ἐκ πλάνης ἤ συμπαθείας, ἐνώπιον τοῦ ἀλανθάστου Δικαστηρίου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν Του. Γιατί μέ τήν εἰς δεύτερον βαθμόν ἐξέτασιν μιᾶς κατηγορίας, ἀποκαθίστανται τυχόν λάθη ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας ἤ ἐλλείψεως καί ἔτσι παρέχεται καί εἰς τούς πρωτοδίκως κρίναντας ἡ δυνατότητα νά διορθώσουν, ὡς ἄνθρωποι ὑποκείμενοι καί αὐτοί εἰς κρίσιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τυχόν γενομένην ἄδικον ἤ ὑπερβολικήν κρίσιν διά τῆς μετανοίας καί τῆς αἰτήσεως συγγνώμης.

῾Ως ἐκ τούτου ἡ ἔκκλητος προσφυγή ἤ ἔφεσις τοῦ κατηγορουμένου δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα μέτρον προστασίας τοῦ κατηγορουμένου, ἀλλά καί μέτρον διασφαλίσεως τῆς ἀξιοπρεπείας τῆς ᾿Εκκλησίας ἀπό τυχόν λανθασμένες δικαστικές κρίσεις τῶν ἀρμοδίων  ὀργάνων Της, ἀλλά καί διαφυλάξεως τῶν ἀποδιδόντων δικαιοσύνην καί κρίσιν, ἀπό τυχόν εὐθύνην, ὡς ἀνθρώπων, ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ.

῾Η εἰς ἕνα  βαθμόν ἐξέτασις καί κρίσις, καί ὁριστική καί τελεσίδικος ἀπόφασις, κατ᾿ ἐξαίρεσιν ἐπιτρέπεται, ὄταν ὁ κρινόμενος ἀπεστάτησε τοῦ Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας καί περιφρονεῖ τήν δικαιοδοτικήν κρίσιν Αὐτῆς[3]. ῞Οταν ὅμως ὁ κατηγορούμενος καί ἐγκαλούμενος εἰς δικαστικήν κρίσιν εἶναι καί παραμένει μέλος τῆς ᾿Εκκλησίας, εἶναι ἀναγκαῖον νά δίδεται τό δικαίωμα τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς, γιά τούς λόγους πού προαναέρθησαν.

῾Ως ἐκ τούτου, κατά τήν ταπεινήν μου ἐκκλησιαστικήν γνώμην, ἡ παραπομπή τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾿Αμφιλοχίου εἰς τό ᾿Ανώτατον ᾿Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον, τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ὡς Δικαστήριον συγκροτουμένην, καί ἡ ἐνώπιον Αὐτοῦ ἐξέτασις καί κρίσις εἰς ἕνα καί μόνον βαθμόν ἐκδικάσεως, δέν εἶναι σύμφωνη μέ τήν Κανονικήν καί ᾿Εκκλησιαστικήν τάξιν γιά τούς λόγους πού προανεφέρθησαν καί φοβοῦμαι ὅτι πολλά προβλήματα εἶναι δυνατόν νά προκαλέσῃ εἰς τό σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας καί βαρειές εὐθῦνες νά στοιχειοθετήσῃ ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Δικαστηρίου διά τούς μέλλοντας νά κρίνουν τήν ὑπόθεσιν.

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν ἀγάπης ἀσπάζομαι τήν δεξιάν σας, ὡς ἐλάχιστος τῶν πρεσβυτέρων.
῾Ιερεύς Εὐστάθιος Τουρλῆς.

᾿Εφ᾿ ὅσον πολύ καλῶς ἐποιήσατε καί ἐζητήσατε τήν Κανονικήν γνώμην τοῦ ἐγκρίτου θεολόγου καί Νομικοῦ, Κληρικοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας π. Εὐσταθίου, ὀφείλετε νά τήν λάβητε ὑπ᾿ ὄψιν, ὅσον καί ἄν δέν ἐξυπηρετεῖ κάποιες ὁλοκληρωτικές «παπικές» νοοτροπίες μας. ῎Αν δύναται κάποιος νά ἰσχυρισθῇ ὅτι ὁ π. Εὐστάθιος δέν γνωμοδοτεῖ ὀρθῶς, νά ὑπάρξῃ κανονικός καί ἀληθής ἀντίλογος. ῎Αν ὅμως ὁ Αἰδεσιμόλογιώτατος π. Εὐστάθιος ὀρθώτατα ἐγνωμοδότησεν,  πρέπει ἡ ἀντικανονική «παραπομπή», τήν ὁποίαν ἀνεξετάστως, «ἀπεφάσισεν» ἡ «πλειοψηφία» νά ἀφανισθῇ ἀμέσως, ὅπως καί ἡ ἀντικανονική ὑπ᾿ ἀριθμ. 15/7-9-99 ἀπόφασις τοῦ Σεβ/του κ. Παναρέτου, τήν ὁποίαν οἱ χαλκευταί αὐτῆς τήν «ἐφόρτωσαν» εἰς τήν «πλειοψηφίαν» τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου.

Διατί ὁμιλεῖτε ἐξ᾿ ὀνόματος τῶν ᾿Αρχιερέων

 καί δή προσυνοδικῶς;

Γράφετε, ἐπίσης, Σεβασμιώτατε, καί τά ἑξῆς: «Μακαριώτατε κατανοεῖτε, ὅτι ὅλοι οἱ ᾿Αρχιερεῖς εἴμεθα δυσαρεστημένοι, τολμῶ δέ εἰπεῖν καί ἀγανακτισμένοι ἀπό τήν ἀπαράδεκτον καί ἀπροσδόκητον αὐτήν στάσιν καί τακτικήν τοῦ Σεβ. κ. Κηρύκου, ὁ ὁποῖος τοιουτοτρόπως βλάπτει κατά πολλά τό ἔργον τῆς ᾿Εκκλησίας, διά ταῦτα χρήζει ἐπειγούσης ἀντιμετωπίσεως». Μέ τήν θέσιν αὐτήν τοῦ ἐγγράφου σας ἐμφανίζεσθε νά ἐκπροσωπῆτε καί νά ἐκφράζετε ὄχι μόνον τήν Σεβασμιότητά σας, ἀλλά καί ὅλους τούς ᾿Αρχιερεῖς, ὡς νά ἔχετε ἤδη προσυνεννοηθεῖ, νά ἔχετε ἐξουσιοδοτηθῇ, καί νά ἔχῃ ληφθεῖ καί ἀπόφασις ἐναντίον μου καί δή ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ, Κατά τήν ἐπιστολήν- Καταγγελίαν σας, ὅλοι οἱ ᾿Αρχιερεῖς ἔχουν ἐκπεφρασμένην γνώμην καί εἶναι δυσαρεστημένοι καί ἀγανακτισμένοι! ᾿Από πότε, Σεβασμιώτατε, οἱ Σεβασμιώτατοι ῾Ιεράρχαι ὁμιλοῦν δι᾿ ῾Υμῶν; Ποίων ᾿Αρχιερέων ἔχετε ἀποδεδειγμένως τήν δήλωσιν, ὅτι εἶναι δυσαρεστημένοι κατά τοῦ ᾿Επισκόπου Κηρύκου καί ἀγανακτισμένοι; 

Οἱ ᾿Επίσκοποι, Σεβασμιώτατε, ἔχουν ἰδικήν των προσωπικότητα, ἰδικήν των γνώμην, ἰδικήν των ἕκαστος εὐθύνην. ῎Εχομεν ὅλοι ἕνα ᾿Αρχηγόν, τόν Χριστόν καί ὑποτασσόμεθα σέ ἕνα «Καταστατικό» πού εἶναι ἡ Κανονική Τάξις καί ἡ παραδοθεῖσα Πίστις. ῎Αν, ἔστω καί ἕνας ᾿Αρχιερεύςἐνδεχομένως ἐνεργῇ ὡς «ὑποτακτικός» κάποιου ἄλλου, εἶναι προτιμότερον νά ἀποσυρθῇ εἰς μίαν Μονήν, νά κάνῃ ὑπακοήν εἰς τόν ῾Ηγούμενον διά νά σωθῇ, ῾Η ᾿Εκκλησία δέν ἔχει τούς ᾿Αρχιερεῖς ὡς διακοσμητικά στοιχεῖα. Μόνον ὁ Πάπας ἔχει τούς «᾿Επισκόπους» -φερέφωνα καί διακοσμητικά στοιχεῖα, εἰς δέ τάς «Συνόδους» του, οἱ Καρδινάλιοι εἶναι σάν κολιέ μέ χάντρες στό λαιμό του. Δέν εἶσθε σεῖς Σεβασμιώτατε, οὔτε ἐγώ, ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ἀλλ᾿ εἴμεθα ᾿Επίσκοποι, ἀπολύτως ἴσοι μέ ὅλους τούς ἄλλους ᾿Επισκόπους. Καί ὁ «Πρῶτος» εἶναι ἴσος πρός ὅλους τούς ᾿Επισκόπους καί δέν ὑπερέχει οὐδαμοῦ, εἰμή μόνον εἶναι Πρῶτος τῇ τάξει, ὅπως διαγορεύουν οἱ ῾Ιεροί Κανόνες.
Σᾶς θυμίζω, Σεβ/τε, ὅτι τόν Δεκέμβριον τοῦ 1995 ὁ Σεβ/τος κ. Πανάρετος παρουσίασε μίαν ᾿Εγκύκλιόν του, τήν ὁποίαν ἐζήτησε ἀπό τήν ᾿Εκκλησιαστική ᾿Επιτροπή τῆς Λαρίσης νά ἀποστείλουν πρός δημοσίευσιν εἰς τάς ᾿Εφημερίδας τῆς Λαρίσης. ῞Οταν ἡ ᾿Επιτροπή ἐξέφρασε τάς ἐπιφυλάξεις της λόγῳ τοῦ ἀδοκίμου περιεχομένου της, τότε ὁ Σεβ/τος κ. Πανάρετος ἐδήλωσεν, ὅτι τό κείμενόν του «ἔχει τεθεῖ ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνὀδου καί ἔχει ἐγκριθεῖ» ῾Η «Σύνοδος» περί τῆς ὁποίας ἔκαμε λόγον ὁ Σεβ/τος, εἴσασταν Σεῖς προσωπικῶς, διότι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ποτέ δέν ἔλαβε γνῶσιν, οὔτε ἐπελήφθη, ἀφοῦ ποτέ δέν τῆς ἐτέθη τό θέμα. Αὐτή ἡ ᾿Εγκύκλιος τοῦ Σεβ/του κ. Παναρέτου ἔφερε τήν πρώτην διάστασιν μεταξύ ᾿Επισκόπων καί Γ.Ο.Χ. Λαρίσης. Καί οἱ μέν Λαρισαῖοι κατήγγειλαν τό γεγονός, ἀλλά ἡ Καταγγελία περιμένει ἀκόμη τήν ἐξέτασίν της, καί οἱ Γ.Ο.Χ. Λαρίσης ἀναμένουν τήν ἀπάντησιν τῆς Συνόδου! καί ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος, ἀλλά καί ἐπί ἄλλων Καταγγελιῶν πού ἀφοροῦν καί δικά σας κείμενα καί πράξεις. ῎Ας μή συνεχίσουμε, Σεβασμιώτατε, τέτοιες τακτικές;  ῎Οχι Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, ὄχι ἄλλαι κατά τῆς ᾿Εκκλησίας ἁδικίαι. ᾿Ιδού πρό τῶν εὐθυνῶν μας καί ὡς ᾿Αρχιερεῖς καί ὡς ῾Ιερά Σύνοδος.

Νά καταδικασθῇ ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος

Διά νά μή νομισθῇ ὅτι ὑπερβάλλομεν, παραθέτομεν καί αὐτά τά ὁποῖα γράφετε εἰς τήν προτελευταίαν παράγραφον τοῦ ἐγγράφου σας ἀπευθυνόμενος πρός ὅλους τούς Σεβασμιωτάτους ᾿Αρχιερεῖς:  «Σεβασμιώτατοι καί ἅγιοι ἀδελφοί εἶναι ἀνάγκη καί καθῆκον ὅλων ἡμῶν νά ἐπιληφθῶμεν εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τοῦ θέματος διά νά ἐξετασθῇ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗ αὐτή ἡ πρωτοφανής καί ἀνάρμοστος  δι᾿ ᾿Αρχιερεῖς συμπεριφορά τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου, ὁ ὁποῖος ἄν ὁ ἴδιος δέν ἐνδιαφέρεται διά τό προσωπικόν ᾿Αρχιερατικόν του κῦρος, ὀφείλει ὅμως νά σέβεται τούς θεσμούς τῆς εἰρήνης, τήν ἐνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας, τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί τοῦ χριστιανικοῦ πληρώματος».

῎Αν, Σεβασμιώτατε, ἐλέγατε τουλάχιστον «νά ἐξετασθῇ κανονικῶς καί ὀρθοδόξως καί λάβῃ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος Κανονικήν καί δικαίαν ἀπόφασιν» δέν θά ὑπῆρχε κανέν κακόν. Τό γεγονός, ὅμως ὅτι Σεῖς ἤδη ἔχετε ἀποφασίσει νά «καταδικασθῇ ἡ πρωτοφανής καί ἀνάρμοστος δι᾿ ᾿Αρχιερεῖς συμπεριφορά τοῦ Σεβ/του Κηρύκου», τί ἀπομένει νά κάμῃ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος; Τί σημαίνει καί τί ἀποκαλύπτει τοῦτο; Δέν θά ὑπῆρχε, βεβαίως, τίποτα τό ἐπιλήψιμον, ἄν ἀσκούσατε μίαν ἀναλυτικήν κριτικήν ἐπί τοῦ ῾Υπομνήματος μου,  καί αὐτήν τήν κριτική σας τήν ἀπευθύνετε πρός τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς. Τό ὅτι ὅμως παρακινεῖτε τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς νά ἐπιληφθοῦν «κατά ἀπαραίτητον ἀνάγκην» τήν ὁποίαν σεῖς βλέπετε, χωρίς νά προσδιορίζετε, ἐγώ δέν μπορῶ νά τήν χαρακτηρίσω.  ῾Απλῶς λέγομεν, ὅτι παρασκηνιακῶς προσυνοδικῶς καί ἐξωσυνοδικῶς, ὡς ἄλλωστε ἐσυνήθιζον καί οἱ πέντε, ἐλάβατε ἀπόφασιν καί ζητεῖτε νά συγκληθῇ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος διά νά «ὑπογράψη» τήν «ἀπόφασίν» σας, τήν ὁποίαν ἴσως νά ἔχετε καί ἑτοίμην. Δηλαδή νά καταδικάσετε τόν ᾿Επίσκοπον Κήρυκον, διότι δέν σέβεται τήν «πλειοψηφίαν», ἀλλά παρεμβαίνει εἰς τάς Συνόδους καί παρεμποδίζει τήν προώθησιν κάποιων συγκεκριμένων κακῶν σχεδίων. Διότι κατελέγχει καί καταγγέλλει τάς ἀντικανονικότητας, τάς ἀδικίας καί τά κακόδοξα φρονήματα τινῶν, καί ἐν τέλει παρεμποδίζει τήν πορείαν τοῦ «Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ», τά ὁποῖα ἀποβαίνουν κατά τῆς ᾿Εκκλησίας.

Μήπως, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, πρέπει ὀλίγον νά ἠρεμήσωμεν καί νά προσπέσωμεν εἰς τόν αἱματόβρεκτον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας, καί ἐκεῖ εἰς τόν τόπον τοῦ κρανίου νά θάψωμεν τάς ἀδυναμίας μας, τά πάθη μας καί τόν  ἐγωϊσμόν μας μαζί τίς κακές προθέσεις καί σκοπιμότητες πρός χάριν τῶν ὁποίων γίνονται καί αὐτοί οἱ ἐκβιασμοί, διά νά δεχθῶμεν, ἔτσι καί ὀλίγον ἀπό τό φῶς τῆς ᾿Αναστάσεως, καί νά ἴδωμεν ποῦ βαίνομεν; Συγχώρησόν με, ἀγαπητέ ᾿Αδελφέ, ἀλλά αὐτά  πιστεύω, αὐτά σᾶς γράφω καί νά εἶσθε βέβαιος, ὅτι τά γράφω ἀπό ἀγάπην, ὑπείκων εἰς τήν ᾿Αρχιερατικήν μου συνείδησιν.

Θά εἶναι τῆς προσωπικῆς σας εὐθύνης, ὅπως καί ὅσων τυχόν, μή γένοιτο, παρασυρθοῦν καί ἀντί τῆς θεραπείας τῶν μέχρι σήμερον φρικτῶν ἀντικανονικοτήτων καί ἀδικιῶν σημειωθοῦν καί ἄλλαι ἀντικανονικαί πράξεις, ἀδικίαι, κλπ., (ἐπειδή αὐτό τό ὑπαγορεύουν κακαί σκοπιμότητες), ὅπως αἱ προκληθεῖσαι κατά τοῦ Πανοσιολογιωτάτου π. ᾿Αμφιλοχίου. ῎Αν, διότι ἐπλήθυναν αἱ ἁμαρτίαι μας[4], μή γένοιτο, παραχωρήσῃ ὁ Θεός, ὥστε καί πάλιν νά ἐγερθῇ καί διευρυνθῇ καί ἐπεκταθῇ νέα δοκιμασία εἰς τό πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας, τότε ἀλλοίμονον, δι  ὧν τά σκάνδαλα καί αἱ δοκιμασίαι. Συμφέρει, κατά τούς λόγους τοῦ Κυρίου, νά πέσωμεν εἰς τήν θάλασσαν καί νά πνιγῶμεν, δένοντες «μῦλον ὀνικόν εἰς τόν λαιμό» μας.

῾Ωστόσον πρέπει νά μή ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ θά συνεχίσῃ τήν σωτηριώδη εὐθύγραμμον πορείαν Της, ἔστω καί ἄν τό Σῶμά Της φτάσῃ νά τό ἀποτελοῦν νά τό ἐκφράζουν καί μόνο τρεῖς Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί καί ἕνας Γνήσιος ῾Ιερεύς. Εὑρισκόμεθα εἰς ἀποκαλυπτικάς ἡμέρας, καθ᾿ ἅς θά πλανηθοῦν καί ἐκ τῶν ἐκλεκτῶν πολλοί καί θά προσκυνήσουν τό θηρίον τῆς ᾿Αποκαλύψεως, ἄλλοι εὐθέως, ἄλλοι ὅμως καί ἐμμέσως, μέσω ἄλλων ψευδοχρίστων καί ἀντιχρίστων καί ψευδοεκκλησιῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἰδιαίτερα αὐτοῦ τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῞Οσον ἀφορᾶ δι᾿ ἐκεῖνο τό «ἐλευκάνθημεν» ἔχω τήν γνώμην ὅτι τοῦτο μόνον του δέν ὠφελεῖ πάντοτε καί δέν ἐξασφαλίζει τίποτε. Οὔτε τό γῆρας, οὔτε τά λευκά μαλλιά ἀποτελοῦν ἀπόδειξιν, ὅτι «ἡγιάσαμεν», ἀφοῦ ἐνδέχεται τό γῆρας νά μᾶς προσφέρεται ὑπό τοῦ Χριστοῦ διά νά μετανοήσωμεν καί ἐργασθῶμεν τό θέλημα Του, κατά τό «οὐ θέλω τόν θάνατον τοῦ ἀμαρτωλοῦ, ὡς τό ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτόν». Αὐτό ἰσχύει πρῶτα διά τήν ἐλαχιστότητά μου καί μετά καί δι᾿ ῾Υμᾶς καί πάντα ἕτερον λευκανθέντα ἤ μή εἰς τήν διακονίαν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Δέν ἐνδιαφέρομαι διά τό προσωπικόν μου κῦρος.

῎Αν Σεβασμιώτατε, ὅπως ἐπίσης γράφετε, μέσα ἀπό τάς παρεμβάσεις μου, προφορικάς καί γραπτάς, ὡς ᾿Αρχιερεύς προκύπτει ὅτι «δέν ἐνδιαφέρομαι διά τό προσωπικόν μου κῦρος», σᾶς λέγω, ὅτι πράγματι δέν ἐνδιαφέρομαι δι᾿ αὐτό.  ῾Η ἐλαχιστότης μου, δι᾿ εὐχῶν σας  ἔνα «κῦρος» θέλω νά ἔχω ὡς ᾿Αρχιερεύς, ὄχι «προσωπικόν», ἀλλά αὐτό πού ἐνδύει ἕναν ᾿Αρχιερέα, ὅταν ἐνεργῇ ἐλεύθερα, κανονικά, ἐν ἀγάπῃ, καί ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Κάθε ἄλλο κῦρος, δέν τό θέλω Σεβασμιώτατε, διότι δέν εἶναι κῦρος παρά Θεοῦ...ἀλλά «κῦρος» ἄλλοθεν προερχόμενον καί δέν συνάδει μέ τήν ἰδότητα τοῦ ᾿Ορθοδόξου ᾿Αρχιερέως, ὡς τοῦ κατ᾿ ἐξοχήν διακόνου τοῦ Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

᾿Επιτρέψτε μου, ὅμως, νά εἴπω, ὅτι προσωπικά ἔχω τήν ἐντύπωσιν, ὅτι σέβομαι τούς ᾿Εκκλησιαστικούς Θεσμούς καί τά ᾿Εκκλησιαστικά Πρόσωπα καί μέσω αὐτῶν ἐπιδιώκω τήν Εἰρήνην, τήν ᾿Αγάπην καί τήν῾Ενότητα τόσον τῶν μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ὅσον  καί ὁλοκλήρου τοῦ Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας εἰς τό ὁποῖον ἀνήκομεν καί ἡμεῖς ὡς ἰσότιμα μέλη Αὐτοῦ. Πάντως «ἡ εἰρήνη καί ἡ ἑνότητα» δέν εἶναι, ὅπως ἀνεπιτυχῶς γράφετε, θεσμοί, ἀλλά αἱ κατ᾿ ἐξοχήν θεῖαι δωρεαί, τάς ὁποίας ὁ Χριστός χαρίζει μυστικῶς εἰς τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας καί δι᾿ αὐτοῦ τοῦ ῾Ιεροῦ θεσμοῦ τῆς ῾Ι. Συνόδου, ἀλλά καί τῶν ἀξίων καί Γνησίων ᾿Αρχιερέων, ὅταν πρῶτοι αὐτοί ἔχουν καταξιωθεῖ τῆς «ΑΝΩΘΕΝ ΕΙΡΗΝΗΣ», διότι «ἡ ὄντως εἰρήνη» ὀ Χριστός ἐστίν. Σεβασμιώτατε ἔχομεν αὐτήν τήν εἰρήνην; Μή βιασθῆτε νά μέ κακίσετε, ὄτι σᾶς ἐλέγχω, διότι δι᾿ ἐμαυτόν πρῶτον καί ταῦτα γράφω.

Πρίν κλείσω αὐτήν τήν παράγραφον περί καταδίκης τόσον ἐμοῦ, ὅσον καί τοῦ Παν/του π. ᾿Αμφιλοχίου, ἀσφαλῶς δέ καί τοῦ κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, παρακαλῶ νά ἀκούσωμεν τοῦ ῾Αγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «Περιωρίσθην παρά τοῦ βασιλέως. ᾿Αλλ᾿  ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται, τρέχει δέ καί μᾶλλον εὐοδοῦται καί οἱ πλείονες τῶν ἀδελφῶν τῇ ἐμῇ ἐξορίᾳ θαρροῦντες βάλλουσι τοῖς ἐλέγχοις τούς ἀλιτηρίους καί παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως καί τῶν πατρικῶν θεσμῶν καί ἐλαύνουσιν πανταχόθεν ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες ὅλως αὐτῶν ὡς χριστιανῶν» (῾Αγ. Μάρκου Εὐγενικοῦ, ᾿Επιστολή πρός Θεοφάνην, Π.Κ. 160, 1097 ΑΒ.).

῎Ας προσέξωμεν παρακαλῶ τήν σκληράν γλῶσσαν τοῦ εὐγενεστάτου ῾Αγίου κατά τῶν φιλενωτικῶν τῆς ἐποχῆς του.  ῞Οσον ἀφορᾶ τάς ἀπειλάς σας, αἱ ὁποῖαι σκοποῦν προφανῶς εἰς τό νά δειλιάσωμεν καί νά σταματήσωμεν αὐτόν τόν ἀγῶνα, ἄς ἀκούσωμεν τοῦ ῾Ιεροῦ Χρυσοστόμου λέγοντος:»῞Οποιος δέν ποθεῖ νά ἀνέλθη εἰς τό ἀξίωμα αὐτό (τό ῾Ιερατικό, τό ᾿Αρχιερατικό, τό ᾿Αρχιεπισκοπικό) δέν φοβεῖται οὔτε τήν καθαίρεσιν ἀπό αὐτό· ἀφοῦ δέ δέν φοβεῖται, θά ἡμπορεῖ νά προβαίνῃ σέ κάθε ἐνέργειαν μέ τήν ἐλευθερίαν πού ἀρμόζει εἰς τούς χριστιανούς. Διότι ὅσοι φοβοῦνται καί τρέμουν μήπως χάσουν τήν θέσιν, περιέρχονται εἰς δουλείαν πικράν καί γεμάτην ἀπό κακίαν, καί ἀναγκάζονται πολλάκις νά προσκρούσουν καί εἰς τούς ἀνθρώπους καί εἰς τόν Θεόν....Τέτοια καθαίρεσις δέν ἐπιφυλάσσει μικρότερον στέφανον ἀπό τήν παραμονήν εἰς τό ἀξίωμα. Διότι, ὅταν ὑποστῇ κανείς αὐτήν τήν τύχην, ἐπειδή δέν θέλει νά προβῇ είς πράξεις ἀπρεπεῖς καί ἀναξίας τῆς μεγάλης ἱερατικῆς τιμῆς, τότε αὐξάνει καί τήν τιμωρίαν ἐκείνων πού τόν κατεδίκασαν ἀδίκως καί τόν ἰδικόν του μισθόν. «Μακάριοι θά εἶσθε, λέγει, ὅταν σᾶς ὀνειδίσουν καί σᾶς καταδιώξουν καί σᾶς συκοφαντήσουν μέ κάθε τρόπον πρός χάριν μου· νά εἶσθε γεμᾶτοι χαράν καί ἀγαλλίασιν, διότι ὁ μισθός σας εἰς τούς οὐρανούς εἶναι πλούσιος.

Καί αὐτά μέν ἰσχύουν εἰς τήν περίπτωσιν πού ὁ ᾿Επίσκοπος καθαιρεῖται ἀπό τούς συναδέλφους του διά φθόνον ἤ δι᾿ ἀνάγκην ἐξυπηρετήσεως ἄλλων ἤ δι᾿ ἄλλην ἀναξίαν λόγου ἀφορμήν. ῞Οταν δέ ὑφίσταται τόν διωγμόν ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως, δέν ἡμπορεῖ, νομίζω, νά περιγραφῇ μέ λόγια τό κέρδος πού τοῦ προσφέρει ἡ πονηρία ἐκείνων». Μείνωμεν παρακαλῶ εἰς τόν ῞Αγιον Μᾶρκον καί τόν ῾Ιερόν Χρυσόστομον.

Δέν «ἐκθέτω τήν ῾Ιεράν Σύνοδον».

᾿Αγωνίζομαι διά τό κῦρος Αὐτῆς.

῞Οσον ἀφορᾶ τήν ἄποψίν σας, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος «ἐκθέτει καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον[5], τῆς ὁποίας εἶναι ᾿Αρχιγραμματεύς καί κατ᾿ ἐπέκτασιν σκανδαλίζει ἀκόμη καί τούς πιστούς», ἄσχετα μέ τόν σκοπόν πού ἔχει καί αὐτή ἠ ἐναντίον μας κατηγορία, θά σᾶς παρακαλέσω νά μοῦ ὑποδείξετε, τί ἀπό ὅσα ἔχω εἴπει προφορικῶς ἐν Συνόδοις, καί τί ἐξ  ὅσων σᾶς ἔχω γράψει, ἐκθέτει τήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί δέν συμβιβάζεται καί μέ τήν ἰδιότητά μου ὡς ᾿Επισκόπου καί ὡς ᾿Αρχιγραμματέως Αὐτῆς. Τοῦτο εἶναι καθῆκον καί ὑποχρέωσίς Σας νά τό πράξετε, ὡς ἐν Χριστῷ πρεσβύτερος ἀδελφός, διότι ἄν κάτι ἐκθέτῃ τήν ῾Ιεράν Σύνοδον προηγουμένως αὐτό ἐκθέτει καί παραβλάπτει αὐτήν ταύτην τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ!. ᾿Αντιλαμβάνεσθε, ὅτι δέν εἶναι μικρά, οὔτε ἀσήμαντα, αὐτά πού ἰσχυρίζεσθε, ὅτι δηλαδή ἕνας ᾿Επίσκοπος «ἐκθέτει τήν ῾Ιεράν Σύνοδον», ἤ «σκανδαλίζει τούς πιστούς». Διά τοῦτο Κανονικῶς καί ἠθικῶς, Σεβασμιώτατε, νομίζω, ὅτι πρέπει νά ἐνεργήσετε καταλλήλως διά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τήν εἰρήνην καί τήν ἑνότητα ἐν Χριστῷ[6]..

Δέν μιμούμεθα οὔτε ἀντιγράφομεν τούς πέντε

᾿Απαράδεκτος ἀπορριπτέος καί καταδικαστέος, ὡς ἀναληθής, ἄδικος καί παραπλανητικός εἶναι καί ὁ ἰσχυρισμός σας ὅτι δῆθεν ἀντιγράφομεν  τάς μεθόδους τῶν πέντε! Γράφετε συγκεκριμένα:»Μέχρι πρό τινος ὁ Σεβασμιώτατος Κήρυκος κατέκρινε καί καλῶς ἔκανε τήν συμπεριφοράν καί τόν τρόπον τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐδημιούργησαν τό σχίσμα τοῦ 1995 ἔναντι τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν ᾿Αρχιερέων, καί τώρα ἔρχεται ὁ ἴδιος νά ἀντιγράφη τάς μεθόδους αὐτῶν».

Τά ἀνωτέρω,  Σεβασμιώτατε, δέν τά λέτε μόνον ἡ Σεβασμιότης σας, τό εἶπαν καί ἄλλοι, τελευταίως καί ὁ Σεπτός Προκαθήμενο. Αὐτό, ὅμως, ἀποκαλύπτει, ὅτι δέν εἶναι καί τόσον ἁπλᾶ τά πράγματα, ὅσον ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνονται. Δυστυχῶς τά ᾿Εκκλησιαστικά μας πράγματα, δηλαδή τήν κατά τό ἀνθρώπινον πορείαν τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐπηρεάζουν ἐν πολλοῖς ἀνεύθυνα πρόσωπα, τά ὁποῖα δέν χαλκεύουν μόνον κατάφωρα ἀντικανονικάς ᾿Επισκοπικάς καί Συνοδικάς «ἀποφάσεις», δέν ἀνακινοῦν μόνον θέματα Εἰκόνων, διά νά προωθήσουν νέας κακοδοξίας καί βλασφημίας, ὥστε νά ἐκραγῇ ἡ σοβοῦσα κρίσις, δέν ἐπιδιώκουν μόνον ἔναν νέον διχασμόν,  δέν σαμποτάρουν μόνον τόν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ διάλογον, ἀλλά θέλουν, ὅπως καί ὁ μηχανισμός τῶν πέντε, νά θέσουν «ἔξω» τούς ᾿Επίσκοπον Κήρυκον, τόν ῾Ιερομόναχον ᾿Αμφιλόχιον, τόν θεολόγον κ. ᾿Ελευθέριον Γκουτζίδην καί κάθε ἄλλον, ὁ ὁποῖος θά τολμήσῃ νά ἀντισταθῇ εἰς τά σχέδια τῆς «προδοσίας», ἡ ὁποία ἐπιτελεῖται ἤδη εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ  τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Δηλαδή ἔχομεν ἐν τοῖς πράγμασιν ἐπανάληψιν τῆς περιόδου μετά τό 1999.

Σᾶς λέγομεν λοιπόν,ὅτι μιμούμεθα οὐδαμῶς καί οὐδαμοῦ τούς πέντε, ἀλλά, ΚΑΤΕΚΡΙΝΑΜΕ καί ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΜΕΝ καί τάς μεθόδους καί τά ἔργα τῶν πέντε. Σεῖς, Σεβασμιώτατε, πότε καί εἰς τί τούς κατακρίνατε; ῾Απλῶς κατακρίνετε ἡμᾶς, διότι κατακρίνομεν αὐτούς! ῾Η ἐλαχιστότης μου, ὅμως, δέν κατέκρινα ἁπλῶς «τήν συμπεριφορά καί τόν τρόπο τῶν πέντε», ἀλλά, ΚΑΤΕΚΡΙΝΑ καί ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ, τάς βλασφημίας, τά αἱρετικά φρονήματα, τάς περί «χειροθεσίας» ἀπόψεις τοῦ κ. Ματθαίου καί τῶν σύν αὐτῷ, ΚΑΤΕΚΡΙΝΑ καί ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ τήν ἀπό τοῦ 1980 καί μέχρι τοῦ 1999 συστηματικήν προσπάθειαν τοῦ πρώην ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου Μακρῆ νά ὑπαγάγῃ τήν ᾿Εκκλησίαν ὑπό τό Πατριαρχεῖον ῾Ιεροσολύμων καί ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι «ἐχειροθετήθησαν» οἱ ᾿Επίσκοποί μας τό 1971 ὡς σχισματικοί, νά ἀναγνωρισθῶμεν ὑπό τοῦ Κράτους καί νά ἔχωμεν μισθούς, συντάξεις κλπ. «εὐεργεσίας» παρά τοῦ Καίσαρος! ΚΑΤΕΚΡΙΝΑ καί ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ τό σχῖσμα, τό ὁποῖον ἤρχισεν νά «θεμελιώνεται» ἀπό τούς πρώην Μητροπολίτας Ματθαῖο - Χρυσόστομο, τόν ῾Ιερομ. Εὐθύμιο καί τόν γενικώτερον σύνθετον μηχανισμόν των, ἀμέσως μετά τήν ἱστορικήν ἀπό Κανονικῆς, Ποιμαντικῆς καί ᾿Ορθοδόξου ἀπόψεως ἀπόφασιν τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 19 Σεπτεμβρίου 1991, διά τήν ἀθέτησιν τῆς ὁποίας Σεῖς καί ἐγώ ἔχομεν εὐθύνας καί εἴμεθα ἔνοχοι. (῾Ορᾶτε πλείονα ἔμπροσθεν).

Οἱ πέντε, Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, τό 1995, δέν ἐδημιούργησαν σχίσμα ἁπλῶς ἔναντι τοῦ Μακαριωτάτου καί ἔναντι ῾Υμῶν τοῦ  Μητροπολίτου Πειραιῶς καί τοῦ Μητροπολίτου ᾿Αργολίδος κ. Παχωμίου, ὅπως τόσον ἀτυχῶς ἰσχυρίζεσθε[7]. Οἱ πέντε ἕνεκα τῶν ἀντικανονικοτήτων καί τῶν βλασφημιῶν τους καί  ἕνεκα τοῦ καταχθονίου σχεδίου προδοσίας κατά τῆς ᾿Εκκλησίας (᾿Εκκλησιολογία καί ᾿Αποστολική Διαδοχή), προεκάλεσαν οὐσιαστικόν σχῖσμα, καί ἐξῆλθον καί τυπικῶς τό 1995 ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐνῶ ἴσως καί πρίν δέν ἀνῆκον εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν, διότι εἶχον χάσει τόν μετά τῆς ᾿Αληθείας σύνδεσμον. Τούς σχισματικούς τούς καθιστοῦν τοιούτους αἱ ἀντικανονικότητες, αἱ βλασφημίαι, τά αἰρετικά φρονήματα, τά «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρυσσόμενα, καί μέ μίαν λέξιν ἡ διάρρηξις τοῦ μετά τῆς ᾿Αληθείας συνδέσμου αὐτῶν.

Αὐτά καί ἡ ἐλαχιστότης μου ὡς ᾿Επίσκοπος, καί ὀ π. ᾿Αμφιλόχιος καί ὁ θεολόγος κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης καταγγέλλομεν, καί δι᾿ αὐτά συκοφαντούμεθα, διότι ἔτσι παραχωρεῖ ἤ οἰκονομεῖ ὁ Θεός, διά νά βλέπουν, ὅσοι ἔχουν μάτια γιά νά βλέπουν καί διά νά ἀκοῦνε, ὅσοι ἔχουν αὐτιά γιά νά ἀκοῦνε καί ἔτσι νά καταλαβαἰνουν τόν Φαρισαϊσμό καί τήν ὑποκρισίαν καί τάς μηχανάς ὡρισμένων νεοφανῶν δῆθεν «ὑπερορθοδόξων».

Δέν εἶναι ὀρθός, καί ἐπομένως εἶναι ἀπαράδεκτος, Σεβασμιώτατε, ὁ ἰσχυρισμός σας, ὅτι δῆθεν «οἱ πέντε ἐδημιούργησαν σχῖσμα ἔναντι τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν ᾿Αρχιερέων», ἤ τό πολύ χειρότερον πού λέγει ἄλλος ᾿Αρχιερεύς: «῾Ημεῖς, Μακαριώτατε, δέν πήγαμε μέ τούς πέντε, ὄχι διότι παρεδεχόμασταν τό εἰκονομαχικόν φρόνημα αὐτῶν, ἀλλά ἀπό σεβασμόν καί ἀγάπην πρός τό πρόσωπόν σας». ᾿Επιτρέπονται τέτοια φρονήματα καί δή νά διατυπώνωνται καί ἐγγράφως; Σεβασμός, ἀγάπη, καί τιμή εἰς τόν πολιόν Γέροντα ᾿Αρχιεπίσκοπον, Πατέρα μας καί προπάντων ἀγωνιστήν ῾Ιεράρχην, ἀλλά ὄχι τοιαῦται τοποθετήσεις, αἱ ὁποῖαι ἀδικοῦν καί εὐτελίζουν καί ἐκείνους πού τά γράφουν, ἀλλά καί τόν Μακ/τον  ᾿Αρχιεπίσκοπον, ἐνῶ εἶναι καί βλασφημίαι κατά τοῦ μυστηρίου τῆς ᾿Εκκλησίας. Παρακαλῶ νά κάνωμεν διάκρισιν «μεταξύ ἁγίου καί βεβήλου». Αὐτή εἶναι ἡ ᾿Εκκλησιαστική μας συνείδησις;  Οἱ πέντε, Σεβασμιώτατε, ἐβλασφήμησαν καί ἐχωρίσθησαν καί ἐξῆλθον τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ᾿Εκόπησαν ἀπό τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐκ τῆς Κεφαλῆς αὐτοῦ τοῦ Σώματος, καί ὄχι ἐκ τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου. Μήπως ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ἤ ὁ Πατριάρχης εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία; Οὔτε ὁ Πατριάρχης, οὔτε ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος, οὔτε ἡ Σύνοδος ταυτίζονται μέ τήν ᾿Εκκλησίαν, Σεβασμιώτατε. ῞Ολοι εἶμεθα ἰσότιμα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τό ὁποῖον ἕκαστος καλεῖται νά προσφέρῃ τήν διακονίαν του κατά τό μέτρον τῆς Χάριτος τό ὁποῖον τοῦ ἐδόθη. Οἱ Σχισματικοί δέν χωρίζονται ἀπό πρόσωπα, ἀποσχίζονται ἀπό τό ἕνα καί ἀδιαίρετον Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ πέντε ἀναμφιβόλως ἠσέβησαν, ἐσυκοφάντησαν, ἱεροσύλησαν, ἐξεβίασαν καί προέβησαν εἰς τρομοκρατίαν καί κατά τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου, καί ἀποσχισθέντες ἐξῆλθον τῆς ᾿Εκκλησίας. Παρακαλῶ, ὅμως, νά μοῦ εἴπητε, ποίαν ἀσέβειαν, ποίαν συκοφαντίαν, ποίαν ἱεροσύλίαν τῶν πέντε κατά τοῦ Σεπτοῦ Προκαθημένου ἀντεγράψαμεν ἡμεῖς; ῎Η μήπως τό ὅτι δέν συμφωνοῦμεν εἰς τάς σημειωθείσας καταφώρους παραβιάσεις τῆς Κανονικῆς Τάξεως εἶναι ἀσέβεια κλπ; ῎Η μήπως, μή γένοιτο, ἔχομεν ἐσκεμμένην σκόπιμον καί ὑστερόβουλον προσωπολατρείαν; ῾Ημεῖς δέν κατηγορήσαμε οὔτε τόν Σεπτόν Προκαθήμενον, τόν ὁποῖον καί εὐλαβούμεθα καί διά τοῦτο καί διαφωνοῦμε, κατά ἱερόν καθῆκον, ὅπου αἱ πρωτοβουλίαι καί πράξεις του εἶναι εἰς βάρος καί τοῦ ἰδίου καί τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ημεῖς κατωνομάσαμε καί ζητήσαμε διόρθωσιν ἐπιληψίμων θέσεων καί ἀντικανονικῶν πράξεων, Προσωπικῶν καί Συνοδικῶν, διά νά μή φτάσουμε εἰς ἐκείνας τῶν πέντε, αἱ ὁποῖαι ἐν τέλει τούς ἔθεσαν ἐκτός ᾿Εκκλησίας. ᾿Εάν ταῦτα δέν ποιήσωμεν, τότε αὐτοκαταργούσαμε ὡς ᾿Αρχιερεύς, ἀλλά καί βεβηλώνουμε καί προδίδουμε τά ἅγια.

῾Ο συμβιβασμός, ἕνεκα δῆθεν σεβασμοῦ, ἤ δῆθεν ἀγάπης καί ὑπακοῆς, ὅταν καταλύεται ἡ Κανονική Τάξις καί ἡ ᾿Ορθοδοξία, ἰσοδυναμεῖ μέ ἀσέβειαν καί «μῖσος» καί κατά προσώπων καί κατά τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Η ᾿Αγάπη συμβαδίζει μέ τήν ἀφοσίωσιν εἰς τήν Κανονικήν Τάξιν, τήν ῾Ομολογίαν μας καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν.

Παρακαλῶ νά μελετήσετε τά κείμενά μου, καί νά βεβαιωθῆτε ὅτι δέν ἀντιγράφομεν τούς πέντε, ἀλλά δέν θέλομεν, καί δι᾿ εὐχῶν Σας Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, δέν θά ἐπιτρέψωμεν, ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπό ἡμᾶς τόν ᾿Επίσκοπον Κήρυκον, νά «μιμοῦνται» τινές τάς μεθόδους καί τά ἔργα τῶν πέντε, διά νά μή ὁδηγηθοῦν μέ ἀκρίβειαν εἰς τά ἴδια ἀποτελέσματα. Διά τῶν ᾿Αδελφικῶν σας εὐχῶν, ἀγωνιζόμεθα νά μή μιμηθῇ κανείς, καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον, τάς μεθόδους τῶν πέντε, καί πολύ περισσότερον  νά μή περιέλθῃ οὐδείς ἐξ  ἡμῶν εἰς τήν κατάστασιν τῶν πέντε. ῾Ημεῖς θέλομεν νά μή καλύπτωνται καί νά μή παραμένουν, οὔτε νά αὐξάνουν καί νά ἐπεκτείνωνται αἱ κακοδοξίαι, αἱ ἀντικανονικότητες Θέλομεν τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή καί τῶν πέντε εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί ὄχι νά παρασυρθῶμεν ἡμεῖς εἰς τό σχίσμα των.  ῾Ημεῖς τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ Παλαιοημερολογιτιοῦ Οἰκουμενισμοῦ θέτομεν εἰς προτεραιότητα ὅλων τῶν ἐπιβούλων σχημάτων καί καταστάσεων, διότι ἀποδεδειγμένως οὔτε ἀπό τόν κ. Βαρθολομαῖο κινδυνεύομεν  ἄμεσα, οὔτε ἀπό τόν κ. Χριστόδουλο, οὔτε καί ἀπό αὐτόν τόν παπισμόν, οὔτε ἀπό τήν Μασωνία, οὔτε ἀπό τόν ἀντίχριστον Σιωνισμόν. 

᾿Από ποιούς, κατά τήν ἅποψίν μας, κινδυνεύομεν ἄμεσα.

Δι᾿ ἡμᾶς, τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας, εἶναι ἀπολύτως σαφές, ὅτι τό πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί προηγουμένως ἡμεῖς οἱ ᾿Επίσκοποι κινδυνεύομεν ἀπό τά κάτωθι φρονήματα, τά «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρυσσόμενα:

- ῞Οτι ἔχουμε τό ἴδιο πιστεύω μέ τούς πέντε, δηλαδή ἐκεῖνο τό «πιστεύω» τῆς β’ καί γ’ ᾿Εγκύκλίου.

- ῞Οτι οἱ πέντε ἀπεσχίσθησαν μέ ἀντικανονικές πράξεις ἀπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο, λόγῳ «εἰκονομαχίας» καί ἐπομένως τό σχίσμα των εἶναι διοικητικῆς φύσεως καί ἔγινε σέ προσωπικό ἐπίπεδο, ἤ ὅτι τό σχίσμα τό ἔκαναν μερικοί δικοί μας «εἰκονομάχοι», τούς ὁποίους «τώρα τούς εἴδαμε», διότι τώρα ἠνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί μας, «ἐνῶ οἱ πέντε τούς ἔβλεπαν ἀπό τότε».

- ῞Οτι μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε μέ τούς πέντε ἀρκεῖ νά σιωπήσῃ ὁ Κήρυκος, καί ἄν δέν σιωπήσῃ νά τόν «καταδικάσουμε», καί νά πάρουμε τά κεφάλια τῶν  ῾Ιερομ. ᾿Αμφιλοχίου καί τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, ῎Αλλωστε ὑπάρχει ἀπό τό 1993 ἕνας «ἀφορισμός» τοῦ κ. Ματθαίου, τόν ἀντιγράφομεν καί «τελείωσε» τό θέμα Γκουτζίδη.

- ῞Οτι εὐθυνόμεθα καί ἡμεῖς διά τό σχίσμα τοῦ 1937, διότι ὁ ῞Αγιος Πατήρ ἐβιάσθη καί ἀπεκήρυξε τούς πρώην Φλωρίνης καί Δημητριάδος, οἱ δέ Φλωριναῖοι διακηρύσσουν, ὅτι εἶναι ἀναίτιον τό σχίσμα τοῦ 1937, ὅπως περίπου ἰσχυρίζεσθε καί ἡ Σεβασμιότης σας διά τό σχίσμα τῶν πέντε, ἤ ὅτι δι᾿ αὐτό εὐθύνονται οἱ «εἰκονομάχοι».

- ῞Οτι μέ τούς Φλωριναίους μποροῦμε νά ἐνωθοῦμε μέ μόνην τήν κοινήν ῾Ομολογίαν, τήν ὁποίαν, ἔστω καί σκοπίμως, ὡμολόγησεν καί ὑπέγραψεν (ἡ ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ᾿Επιτροπή) εἰς τόν Θεολογικόν Διάλογον, μέχρι τό σημεῖο πού ἔφθασεν ἀπό τό 1998 ἕως τό 1992.

- ῞Οτι δέν ἔχουμε καμμία διαφορά μέ τούς Φλωριναίους, οὔτε εἰς τό θέμα τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀφοῦ ἑνωθήκαμε μέ τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς ἐν ἔτει 1971, ὅπως προπαγανδίζει μέ τά φυλλάδιά του ὁ Χένρι, καί ὅπως δυστυχῶς ἔχουν παρασυρθεῖ καί διακηρύσσουν καί μερικοί ἰδικοί μας θαυμασταί καί «ὁπαδοί» τοῦ «Χένρι» καί τῶν θεωριῶν του.
- ῞Οτι πρέπει νά ἑνωθοῦμε μέ τούς Φλωριναίους, χωρίς νά συζητήσουμε τά παλαιά, γιά νά καλυφθῇ ὅ,τι ἔγινε μέ τήν «χειροθεσία» τοῦ 71, θέσις ἡ ὁποία εἶναι παλαιά καί ἡ ὁποία ὡδήγησε τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον νά γίνῃ δεκτός ἀπό τούς Φλωριναίους ὡς ᾿Επίσκοπος ἀπό τό 1971, ὅπερ σημαίνει ἄρνησιν τῆς ᾿Αρχιερωσύνης.

- ῞Οτι πρέπει ὁ κ. Γκουτζίδης «νά βάλῃ νερό στό κρασί του» (αὐτό μᾶς ἔλεγε ὁ κ. Σακαρέλλος τότε πού ἤρχετο εἰς τά Γραφεῖα) στό θέμα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου[8], ἐνῶ μέ πολύ ἐπικίνδυνα «παίγνια» «σαμποτάρεται» καί οὐσιαστικά ματαιώνεται ὁ ἀληθής Θεολογικός Διάλογος, ὁ δέ θεολόγος ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης συκοφαντεῖται συστηματικῶς ἀπό Φλωριναίους καί «ἡμετέρους». ῎Ιδετε καί τήν  ἐπιστολήν τοῦ Μακαριωτάτου πρός τούς Φλωριναίους, σχετικῶς μέ τόν Θεολογικόν Διάλογον δημοσιευθεῖσαν εἰς τό περιοδικόν τῶν Φλωρινικῶν «Φωνή τῆς ᾿Ορθοδοξίας»[9], πόσον μᾶς εὐτελίζει, διότι καί ἀναληθείας ἐν σχέσει μέ τάς ἐργασίας τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου διατυπώνει ἡ ἐπιστολή, καί εἰς βάρος τῆς ᾿Εκκλησίας ἀποβαίνει, διότι ἠθέλησαν τινές  νά τιμήσουν δι᾿ ἄλλην μίαν φοράν τούς Φλωρινικούς ἐξυπηρετοῦντες αὐτούς!! [10]

- Κινδυνεύομεν, Σεβασμιώτατε, ἀπό τίς προσωπικές καί ἀνεξέλεγκτες καί ἄκρως ἐπικίνδυνες ἐνέργειες τοῦ κ. Κάτσουρα καί τοῦ Μον. Μαξίμου νά δεχθοῦμε ὡς «συνεργάτην», τόν κατά πάντα ἀξιότιμον κ. Βασίλειον Σακκᾶν, δεινόν, ὅμως, ἐν τοῖς πράγμασιν ἀρνητήν τῆς ῾Ομολογίας-᾿Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας..
- Κινδυνεύομεν ἰδιαιτέρως ἀπό τάς βαρείας ἀντικανονικάς ἐνεργείας μέ τάς ὁποίας καταλύονται οἱ θεῖοι καί ῾Ιεροί Κανόνες καί προσβάλλεται ἡ ᾿Εκκλησία.

- Κινδυνεύομεν ἀπό τάς βλασφημίας, ἀντικανονικότητας καί τάς ἀδικίας, αἱ ὁποῖαι παροργίζουν τόν Θεό, διά τοῦτο τά ἔργα μας δέν μποροῦν νά ἔλθουν εἰς τό φῶς, διότι δέν εἶναι ὅλα ἐν τῷ φωτί εἰργασμένα.

Αὐτά καί ὅλο τό σχετικόν φάσμα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἐκεῖνα ἀπό τά ὁποῖα κινδυνεύομεν,  διά τοῦτο καί τά καταγγέλλομεν ἀπό καιρόν, καί τά κατακρίνομεν, καί τά ἀποδοκιμάζομεν καί τά καταδικάζομεν. Δέν ἐννοοῦμε, λοιπόν, πῶς λέγετε Σεῖς ῞Αγιε ᾿Αδελφέ, ὅτι ὑβρίζομεν καί συκοφαντοῦμε μέ τήν ἱστορικήν ἀναδρομήν - παρουσίασιν πού κάναμε εἰς αὐτόν τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν μέ τό ἀπό 29-2-2000 ῾Υπόμνημά μας εἰς τό ὀποῖον σημειωθήτω, ὅτι παραθέσαμε μόλις ἐλάχιστα ἐκ τῆς ὅλης ἱστορίας.

Δέν ἀναφερόμεθα ἰσοπεδωτικῶς

Εἰς τήν ἰδίαν πάντοτε ἐπιστολήν, «καταγγελία» σας γράφετε καί τά κάτωθι: «῾Ο Σεβασμιώτατος μέ τό πρόσχημα ὅτι δῆθεν διδάσκει ἱστορίαν[11] ἀναφέρεται ἰσοπεδικῶς εἰς γεγονότα καί πρόσωπα, συγχρόνως κάμνει ἀναφορές μέ τρόπον ἀνεπίτρεπτον καί ὑπεροπτικώτατον εἰς τό πρόσωπον τοῦ Σεβ.  Μητροπολίτου Κιτίου κ. ᾿Επιφανίου, ὁ ὁποῖος τυγχάνει ῎Εξαρχος μιᾶς ὁλοκλήρου Αὐτοκεφάλου ᾿Εκκλησίας τῆς Κύπρου, ὡσάν νά ἦτο ὁ συντάκτης τοῦ «῾Υπομνήματος» αὐτός ὁ ὁποῖος κρατεῖ ἀνά χεῖρας τά κριτήρια τῆς ἀληθείας, τῆς ὁμολογίας καί τῆς σωτηρίας τῶν μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας». Δέν μπορῶ νά φαντασθῶ τί θά πῆτε, ὅταν ἴδητε τά σχετικά μέ τοῦτο ἀκριβῶς τό θέμα, βαρυσήμαντα  ῾Ιεροσυνοδικά κείμενα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.῾Ημεῖς, Σεβασμιώτατε, ἐθέσαμεν ὑπ᾿ ὄψιν Σας μίαν ἱστορικήν ἀλήθειαν, δηλαδή κάποια ἱστορικά κείμενα, τά ὁποῖα τότε μέν δέν κατεκρίθησαν, τώρα ὅμως διατί τόσον σᾶς ἠνώχλησαν; 

Δέν παρεθέσαμεν, λοιπόν, τά σχετικά ἱστορικά κείμενα τυχαίως ἤ δι᾿ ἄλλον τινά λόγον, ἀλλά διότι τά ἱστορικά αὐτά κείμενα ἀποκαλύπτουν ὅτι ὁ «παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός» ἔχει ἱστορίαν καί ὅτι αὐτοί πού καί σήμερα τόν κινοῦν εἶναι βασικά οἱ ἴδιοι, οἱ ὀποῖοι τότε ἐπεχείρησαν νά παρασύρουν εἰς τά δίχτυα τους καί τόν Σεβ/το Κιτίου κ. ᾿Επιφάνειο καί ἄλλους ᾿Αρχιερεῖς!῞῾Απλῶς σήμερα ὁ «παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός» ἔχει πλαισιωθεῖ καί ἀπό ἄλλα νεώτερα στελέχη! Δέν νομίζομεν, ὅτι εἶναι ἀνεπίτρεπτες καί ὑπεροπτικές, ὅπως γράφετε, οἱ ἀναφορές μας εἰς τόν Σεβ/τον Κιτίου κ. ᾿Επιφάνειον.῾Ημεῖς νομίζομεν, μάλιστα, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος κ. ᾿Επιφάνειος ἐπαινεῖται, διότι κατώρθωσε νά ξεφύγῃ ἀπό τά πλοκάμια ἐκείνων πού προσεπάθησαν νά τόν παρασύρουν. Σήμερον ὅμως διατί διά τά ἴδια κείμενα καί θέματα ἐνοχλεῖσθε; Πόθεν καί διατί αὕτη ἡ ἀλλοίωσις, ὅταν τό κίνημα τοῦ «παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ» ἐξελίχθη καί κινεῖται δολιώτερα;

῾Ο Σεβ/τος κ. ᾿Επιφάνιος ἐνήργησεν τότε ὄχι δολίως, ὄχι καταχθονίως, ἀλλά ὅ,τι ἐνόμιζεν ὡς ὀρθόν, ἀχέτως ν ῆταν λάθος τό φρόνημά του,εἶχε τήν ἀρετή νά τό εἴπῃ μέ θάρρος καί ὑπό τό φῶς τοῦ ἡλίου, δηλαδή ἐνήργησε μέ εὐθύτητα καί ὑπευθυνότητα, «ἐπάλαιψε» διά τάς ἀπόψεις του, ὑπεστήριξε τάς θέσεις του καί ὅτε κατενόησε τό λάθος του δέν ἐδίστασε νά προβῇ εἰς διόρθωσιν! Σήμερα, ὅμως ἡ ἰδία «παλαιοημερολογιτική οἰκουμενιστική κίνησις» εἶναι τόσον δόλια, τόσον καταχθόνια, ὥστε ἀκόμη καί πρόσωπα μέ θεολογικήν παιδείαν ἔχουν ἐγκλωβισθεῖ, καί δέν διστάζουν νά ἐρωτοῦν ἄν ἔχουμε ἀποδείξεις, ὅτι κάποιοι...ἐνεργοῦν εἰς βάρος τῆς ᾿Εκκλησίας καί ὑπέρ αὐτῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως. Μακάρι, Σεβασμιώτατε καί σήμερα, ὅσοι παρεσύρθησαν εἰς τήν ἰδίαν λοξοδρόμησιν νά μιμηθοῦν τόν Σεβ/το κ. ᾿Επιφάνειο καί νά ἐξέλθουν αὐτῆς.

Μακάρι καί σήμερα κάποιοι ἄλλοι πού περικυκλώνονται ἀπό τούς ἴδιους παράγοντες, μακάρι ὅλοι μας, νά παραμείνουμε στήν εὐθεία καί ὀρθόδοξον ῾Ομολογίαν, ὅπως μέ τάς δηλώσεις του ἔμεινε ὁ Σεβ/τος Κιτίου. Δέν «κρατῶμεν (ἡμεῖς) ἀνά χεῖρας τά κριτήρια τῆς ἀληθείας, τῆς ὁμολογίας καί τῆς σωτηρίας τῶν μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας». Αὐτό εἶναι πολύ προκλητικόν. Δηλαδή θά πρέπει νά σκεφτώμεθα προκειμένου νά ὑπερασπισθοῦμε τήν ἀλήθεια καί τήν ῾Ομολογία, μήπως αὐτό γίνῃ αἰτία νά κατηγορηθοῦμε, ὡς ὑπερόπται; Αὐτά ὅλα, Σεβασμιώτατε, τά κρατεῖ ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡμεῖς ὡς ᾿Επίσκοποι Αὐτῆς ὑποχρεούμεθα νά τά σεβώμεθα καί νά τά ὁμολογοῦμεν καί μέ αὐτά νά ἀντιμετωπίζωμεν καί τόν «Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενιμόν». Καί μή ξεχνᾶτε, ὅτι εἰς  αὐτά πού ἔγραφα τότε ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί τοῦ δικαίου μέ παρακινούσατε τόσον Σεῖς, ὅσον καί οἱ ἄλλοι ᾿Αρχιερεῖς!!!. ῞Ωστε τότε εἴχατε ἄλλην γνώμην, ἄλλην τοποθέτησιν; Τότε ἦτο θέμα ῾Ομολογίας, ἐνῶ τώρα δέν εἶναι; Τώρα ὅπως ὑπογράφει ὁ Σεβ/τος κ. Πανάρετος: «εἶναι ἀνεμόμυλοι», καί ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος εἶναι «Δόν Κιχώτης[12]»; Πρός τί αὕτη ἡ ἀλλοίωσις; Πῶς ἡ τότε ῾Ομολογία χαρακτηρίζεται τώρα ὑπεροψία; Προσωπικά δέν τό καταλαβαίνω. 

Τό μόνον πού λέγω μετά πεποιθήσεως εἶναι ὅτι εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν ὁ πολύς κ. «Χένρι» κατώρθωσε καί πάλιν νά κάνῃ τό...θαῦμά του, μέ αὐτούς πού μαθητεύουν παρ᾿ αὐτῷ καί προωθοῦν τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν, ἐνῶ προσπαθοῦν νά ἐμφανίζωνται βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως, διά νά ἐξασφαλίζουν τά ἀπαραίτητα ἄλλοθι καί νά συνεχίζουν....

Κλείνοντας αὐτό τό θέμα θέλω καί πάλιν νά σᾶς ὑπομνήσω, ὅτι τά συνοδικά κείμενα ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος, τά ὁποῖα ἐστάλησαν τότε διά τό θέμα αὐτό πρός τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κιτίου, εἶναι πολύ πιό αὐστηρά καί πολύ πιό ἀποκαλυπτικά  αὐτοῦ τοῦ κινήματος τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἤρχισεν, ἐπαναλαμβάνομεν, μετά τήν κατά τό 1971 ἀποτυχία τοῦ κατά τῆς Γνησίας ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ᾿Επισκόπων μας καταχθονίου σχεδίου τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τό ὁποῖον εἶχον ἀναλάβει νά φέρουν εἰς πέρας οἱ Φλωριναῖοι, καί συνεχίσθη καί μετά τήν πτῶσιν τοῦ Καλλίστου, ἐπανῆλθε δέ τόσον ὕπουλα, ἀλλά καί δυναμικά σήμερα.

῾Υπό ποίαν ἰδιότητα θά ἐπιληφθῇ ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος;

Κλείετε τό κείμενόν σας μέ τήν ἀπειλήν - ἐκβιασμόν: «Μακαριώτατε, παρακαλεῖσθε καί ὑμεῖς ἐκ τῆς θέσεώς σας ὡς ᾿Αρχιεπισκόπου νά ἐπιληφθῆτε τοῦ θέματος διά τό καλό τῆς ᾿Εκκλησίας καί τήν εἰρήνη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, πρωτοῦ ἡ στάσις τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου προχωρήσῃ εἰς μεγαλύτερα ἀτοπήματα»!!! ᾿Ενῶ δέν κατωνομάσατε καμμίαν ὕβριν, κανένα ἀτόπημά μου, συνεχίζετε ὅμως τήν προσπάθεια σας νά μέ τρομοκρατήσετε μέχρι καί αὐτῆς τῆς τελευταίας παραγράφου τῆς ἐπιστολῆς σας, προκαλῶν τόν Μακαριώτατον «νά ἐπιληφθῇ», ὡς νά εἶναι προϊστάμενος - χωροφύλακας! ῞Ομως θά σᾶς ἐρωτήσω: ῾Υπό ποίαν ἰδιότητα ἤ μέ ποῖον Κανονικόν δικαίωμα θά «ἐπιληφθῇ» κατά τοῦ ᾿Επισκόπου Κηρύκου ὁ Μακαριώτατος; Μήπως μέ συγχέετε μέ τόν Πανοσιολογιώτατον ῾Ιερομόναχον π. ᾿Αμφιλόχιον; ῎Η ἁπλῶς καί πάλιν ἐκβιάζετε τόν Μακαριώτατον νά προχωρήσῃ εἰς ἀντικανονικάς καί ἀδίκους ἐνεργείας, παρομοίας μέ αὐτάς κατά τοῦ π. ᾿Αμφιλοχίου,καί ὑπό τό κάλυμμα τῆς πλειοψηφίας, διά νά μέ ἐκφοβήσετε;

Σεβασμιώτατε. ῾Ο ᾿Επίσκοπος, ὁ ῾Ιερεύς, ὁ λαϊκός, ὅταν ἐνεργῇ ἐν ΑΓΑΠΗ, ἐν ΑΛΗΘΕΙΑ καί ἐν ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΙ τίποτε δέν ἔχει νά φοβηθῇ. ῾Ο μόνος φόβος πρέπει νά εἶναι: «μή ἀπειλαί ἀνθρώπων πτοήσουσι καί τῶν ἐντολῶν (τοῦ Θεοῦ) παραβάτην ἐργάσονται, μή συνεπισκόπων παρακλήσεις καί φίλων, ἀδικίας με συγκοινωνόν ἀπεργάσονται, ἤ ἀδικούντων αὐτῶν σιωπῶντα, ἤ κακῶς πραττόντων συνεργόν γενόμενον καί μή  αὐτούς ἐλέγχοντα παρρησίᾳ καί τήν ῎Ενστασιν ὑπέρ τῶν ἐντολῶν(τοῦ Θεοῦ) ἐπιδεικνύμενον», ὅπως γράφει σέ ἕναν λόγο του ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος (Λόγος ᾿Ηθικός ΙΑ., 14-15) Παραθέτω πρός διευκόλυνσιν καί τήν μετάφρασιν: «Φοβᾶμαι μήπως μέ πτοήσουν οἱ ἀπειλές τῶν ἀνθρώπων καί μέ καταστήσουν παραβάτην τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Φοβᾶμαι μήπως οἱ παρακλήσεις τῶν Συνεπισκόπων καί τῶν φίλων μέ καταστήσουν  συγκοινωνό τῆς ἀδικίας, ἤ  μέ κάνουν νά σιωπῶ, ὅταν αὐτοί ἀδικοῦν, καί νά συνεργάζωμαι, ὅταν κακοπραγοῦν, ἀποφεύγοντας νά τούς ἐλέγχω μέ παρρησία καί νά ἐπιδεικνύω τήν ἔνστασιν ὑπέρ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ».

Τί ἐννοεῖτε, ὅμως, ὅταν γράφετε: «μεγαλύτερα ἀτοπήματα» εἰς τά ὁποῖα θά προχωρήσῃ ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος, καί πρέπει νά προλάβῃ ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος; Δέν κατωνομάσατε κανένα «μικρόν ἀτόπημα» καί προειδοποιεῖτε γιά «μεγαλύτερα»; Μήπως μέ τά «μεγαλύτερα ἀτοπήματα»  ἐννοεῖτε αὐτά τά ὁποῖα ἐκυκλοφορήθησαν, ὅτι δηλαδή  «τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος στήν ἐκδήλωσι πού θά κάνῃ στήν ῾Αγία Αἰκατερίνη, θά κηρύξῃ τό σχίσμα του»;  Τό θέμα βέβαια ἐδῶ στήν ᾿Αθήνα ἀντιμετωπίσθη μέ μίαν ἐπιστολή πού σᾶς ἔστειλα, καί μέ τήν ἀπάντησι πού μοῦ δώσατε διά τοῦ ῾Ιερομ. π. Παντελεήμονος, ὁ ὁποῖος μέ διεβεβαίωσε, ὅτι ἔγινε παρεξήγησις. Στήν Μακεδονία, ὅπου καί ἐκεῖ διεδόθη τό ἴδιο, μέ ἀποτέλεσμα νά μή ἔλθῃ ἡ εἰσηγήτρια πού εἶχεν ὁρισθῇ διά τήν Σύναξι, τό θέμα παραμένει σέ ἐκκρεμμότητα.

Παραθέτω διά τήν ἱστορία καί μόνο, τό ἔγγραφο πού σᾶς ἀπέστειλα:

Α.Π.  120

᾿Εν Κορωπίῳ ᾿Αττικῆς 26-4-2000 (Ε.Η.)

ΠΡΟΣ
τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαον

Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί Συλλειτουργέ, Μητροπολῖτα τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαε, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. ῾Η Χάρις τοῦ ἐκ νεκρῶν ᾿Αναστάντος Σωτῆρος Χριστοῦ εἴη μεθ᾿ ὑμῶν καί ἡμῶν. Τήν λίαν μοι ἀγαπητήν Σεβασμιότητά σας ἀσπαζόμενος παρακαλῶ νά ἔχω τάς πρός Κύριον ἀδελφικάς ὑμῶν εὐχάς.

Σεβασμιώτατε, κατά βεβαίας πληροφορίας τάς ὁποίας ἔχομεν , προχθές Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ. εἰς τόν χῶρον τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κουβαρᾶ ᾿Αττικῆς, ἐσχολιάζετο μεταξύ τῶν πατέρων, ὅτι «εἰς τό κήρυγμά του τήν πρωΐαν (τῆς ἰδίας ἡμέρας), ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς κ. Νικόλαος εἶπε, ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος θά φύγῃ ἀπό τόν Μακαριώτατο, θά κάνῃ σχίσμα καί θά ἀνακοινώσῃ τοῦτο κατά τήν Σύναξιν τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων εἰς τήν ῾Αγίαν Αἰκατερίνην». Εἰς τήν συνέχειαν τό βράδυ τῆς ἰδίας ἡμέρας ἐδέχθην τηλεφώνημα ἐκ Κερατέας, διά τοῦ ὁποίου ἐζητεῖτο ἐναγωνίως νά μάθουν τί συμβαίνει, «ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, ὅπως τά εἶπε στό κήρυγμά του ὁ Σεβ/τος Νικόλαος», δηλαδή ἄν ἐπίκειται σχίσμα ἐκ μέρους μου διά τό ὁποῖον «θά προβῶ», ὡς εἴπατε, «εἰς ἀνακοινώσεις τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων».

Παρακαλῶ, Σεβασμιώτατε, ἐν τῇ ᾿Αρχιερατικῇ εὐθύνῃ Σας καί τιμῇ νά μοί γνωρίσητε, ἐάν ἀληθεύουν τά ἀνωτέρω. ῞Οσον ἀφορᾶ διά τήν Σύναξιν τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων εἰς τήν Μητρόπολίν μου, ἤδη σᾶς ἔχω ἀποστείλει σχετικήν Πρόσκλησιν, θά ἀποτελέσῃ δέ ἰδιαιτέραν τιμήν δι᾿ ἡμᾶς νά παραστῆτε αὐτοπροσώπως καί  νά χαιρετήσετε δι᾿ ὀλίγων τήν ἐκδήλωσίν.

Ὅσον ἀφορᾶ διά τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 1100/2-4-2000 ἐπιστολήν σας πρός τήν Α.Μ. τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον θά ἀκολουθήσῃ ἀπάντησις. Τό παρόν κοινοποιῶ εἰς τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέαν.

᾿Ασπαζόμεθα τήν Σεβασμιότητά Σαςἀναφωνοῦντες τό Χριστός ᾿Ανέστη.

᾿Ελάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί συλλειτουργός ῾Υμῶν
+῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

Δυστυχῶς ἡ εὐγένειά σας, πέραν ἐκείνου τοῦ τηλεφωνήματος τοῦ ῾Ιερομ. Παντελεήμονος ἐτηρήσατε, ὡς μή ὠφείλατε «σιγήν», ἐνῶ τήν ἑπομένη Κυριακή τῶν Μυροφόρων πάλιν  «ἀστράψατε καί βροντήσατε» μέ  ἐκείνην τήν ἀπατηλή προπαγάνδα τῶν πέντε περί «εἰκονομαχίας» καί «εἰκονομάχων», κηρύξαντες καί ῾Υμεῖς ἀπ᾿ ἄμβωνος, ὅτι: «Δυστυχῶς καί σήμερα ὑπάρχουν εἰκονομάχοι πού θέλουν νά κατεβάσουν τίς Εἰκόνες».  χωρίς νά ἀναφέρετε τίποτα τό συγκεκριμένο, διότι τό μόνο πού κάμνετε ἀπό τό 1995, εἶναι νά ἀνακινῆται ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν «θέμα Εἰκόνων» καί «εἰκονομαχίας»! Μή, παρακαλῶ, ἀναγκασθῶμεν νά ἐπανέλθωμεν, διότι ἡ ἰδική σας τακτική, καί ὄχι ἡ ἰδική μου, μπορεῖ νά χαρακτηρισθῇ ὡς «τακτική τῶν πέντε».

Προσευχόμεθα εἰς τόν Θεόν, ἀλλά καί ῾Υμᾶς θερμῶς παρακαλοῦμεν νά ἀναθεωρήσητε τήν στάσιν σας, πρίν εἶναι ἀργά. Οἱ πέντε, ἀμετανόητοι παραμένοντες λένε τό σχίσμα τους «᾿Εκκλησία» βλασφημοῦντες τήν ᾿Αληθῆ ᾿Εκκλησία, τήν ὁποίαν ὀνομάζουν «σχίσμα». ᾿Αποκαλοῦν τήν «πλειοψηφία» τους , δηλαδή τό Καϊαφικό τους συνέδριο, τήν «συμμορία» τους (ὄχι δικός μου, ἀλλά πατερικός χαρακτηρισμός) πού κατελήστευσε τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς «῾Ιεράν Σύνοδον», τήν δέ Κανονικήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί τούς ᾿Επισκόπους Της «ψευδοσύνοδον», «ψευδεπισκόπους» καί «καλογήρους»! Αὐτά πότε θά μᾶς ἐνωχλήσουν; Αὐτά δέν εῖναι ὕβρεις, δέν εἶναι βλασφημίαι; Καί μέ τήν σιωπή μας δέν κοινωνοῦμε αὐτῶν τῶν βλασφημιῶν;

Σεβασμιώτατε, ἡμεῖς βλέπετε, δέν ὁμιλοῦμε καί δέν γράφουμε ἀορίστως, καί δέν ὑβρίζομεν, οὔτε συκοφαντοῦμεν, οὔτε διαστρέφομεν, ἀλλά θέτομεν τόν δάκτυλον ἐπί τῶν τύπων τῶν ἥλων, διά νά κατανοήσετε εἰς ποίαν καί πόσον ὀλισθηράν ὁδόν βαδίζουν τινές καί ἀσφαλῶς ἀπό ἀρκετό καιρό.

Διά τό θέμα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου

  Μαζί μέ τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 104/29-2-2000 ῾Υπόμνημά μου, καταγγέλλετε καί τά προηγούμενα σχετικά, καί σχετικά, ὡς γνωστόν εἶναι τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 92/3-12-99 ῾Υπόμνημα-᾿Αναφορά μου  καί τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 98/31-12-1999 ἔγγραφόν μου πρός τόν Μακαριώτατον, σχετικά μέ τό θέμα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου., διότι καί αὐτά ἡ ἐπιστολή σας τά χαρακτηρίζει ὡς «ὑβριστικά» καί τά ἐντάσσει εἰς τήν «κακήν τακτικήν μου». Οὔτε, ὅμως εἰς αὐτά ὑπάρχουν, ὅσα μᾶς συκοφαντεῖτε, ἐκτός καί ἄν διά τήν Σεβασμιότητά σας, τό ὅτι προωθοῦμε τόν ἐν ἀγάπῃ καί άληθείᾳ Θεολογικόν Διάλογον καί ἀνθιστάμεθα κατά τῆς προωθουμένης παρωδίας διαλόγου, ὅπως καί κατά τῶν τεχνητῶν ἐμποδίων, δι  ὧν ἤδη ἐματαιώθη εἰς αὐτήν τήν φάσιν ὁ Θεολογικός Διάλογος, αὐτό εἶναι «ὕβρις»; Καί ἐάν μέν τό κακόν περιωρίζετο μέχρις ἐδῶ καί πάλιν θά ἦτο εὐτελιστικόν καί θά ἀπέβαινε εἰς βάρος καί κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀλλά δυστυχῶς δέν περιορίζεται τό θέμα μέχρις ἐδῶ. Μέ τήν τελευταίαν ἐπιστολήν τοῦ Μακαριωτάτου πρός τούς Φλωριναίους, σχετικῶς μέ αὐτόν τόν θεολογικόν διάλογον, ηὐτελίσθημεν καί ἡμεῖς καί τήν ᾿Εκκλησίαν ἠδικήσαμεν, διότι ἔτσι τό θέλησαν οἱ «καλοί σύμβουλοι» τοῦ Μακαριωτάτου.

Διά νά μή ἀμφισβητηθοῦν ὅσα γράφω διά τό θέμα τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου παραθέτω τό ὑποδειχθέν ὑπ᾿ ἐμοῦ Σχέδιον, τό ὁποῖον μόλις πρό δεκαπέντε ἡμερῶν διεπίστωσα, ὅτι ἀπερρίφθη! Δι᾿ αὐτοῦ τοῦ σχεδίου ἐπιστολῆς πρός τούς Φλωριναίους, ἀφ᾿ ἐνός δίδεται ἡ ἁρμόζουσα ἀπό Κανονικῆς καί οὐσιαστικῆς ἀπόψεως ἀπάντησις πρός αὐτούς, καί ἀφ᾿ ἑτέρου ὁ Μακαριώτατος παρουσιάζεται, ὡς ἁρμόζει εἰς ἕνα Προκαθήμενο, ἀλλά καί ἐπί τοῦ θέματος συνεπής εἰς τάς ἀρχάς τοῦ ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ Θεολογικοῦ Διαλόγου. Τό περιεχόμενον τοῦ σχεδίου τῆς ἐπιστολῆς, τό ὁποῖον ἐπροτείναμε, φέρει τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον,  καί τά μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, νά μή ἀλλάζουν στάσιν, καί νά μή διανοοῦνται διάλογον - παρωδίαν, ὁ ὁποῖος σκοπεῖ εἰς τόν ἐν τῷ «παλαιοημερολογιτικῷ οἰκουμενισμῷ» «ἕνωσιν», ἀλλά νά θέλουν διάλογον πραγματικόν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθεία. ᾿Εκτός τούτου ἡ ἐπιστολή αὕτη δέν  ἀφίστατο οὐδαμῶς τῆς προηγηθείσης ὀγκώδους σχετικῆς ἐπιστολογραφίας τοῦ Μακαριωτάτου.

Τό προταθέν ὑφ᾿ ἡμῶν σχέδιον διεμορφώθη καί μέ τό δεδομένον, ὅτι ἡ Συνοδική ᾿Επιτροπή (κατ᾿ ἀπαίτησιν καί ἀπόλυτον εὐθύνην τοῦ κ. Κάτσουρα καί τοῦ Παν/του π. Στεφάνου καί τοῦ Παν/του π. Νεοφύτου) δέν ἐλειτούργησε τήν 5^ην Νοεμβρίου, καθότι οὗτοι εἶχον τήν πλειοψηφίαν, (τρεῖς γάρ πρός δύο). Καί ὄχι μόνον δέν ἐλειτούργησε, ἀλλά καί σιωπηλά κατηργήθη.

Πρός ἐπίρρωσιν τούτων παραθέτομεν τό προταθέν ὑφ᾿ ἡμῶν σχέδιον:

ΠΡΟΣ
1) Τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον (τῆς ᾿Ακακιακῆς παρατάξεως) κ. Χρυσόστομον
2) Τόν ᾿Επίσκοπον (τῆς ἰδίας παρατάξεως) κ. Καλλίνικον

᾿Αγαπητοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ ᾿Ισοῦ Χριστῷ τῷ ἐνανθρωπήσαντι.

῾Ο Κύριος εἴη φωτίζων καί ποδηγετῶν ῾Υμᾶς τε καί ῾Ημᾶς, ὥστε τό ἅγιον Αὐτοῦ θέλημα ἐνεργοῦντες νά φθάσωμεν πάντες, ἵνα τό αὐτό λέγωμεν καί πράττωμεν, καί «μή ὦσιν ἐν ἡμῖν μερισμοί καί σχίσματα».

Σᾶς γνωρίζομεν, ὅτι τάς ἐπιστολάς ῾Υμῶν  (ἀριθμ. Πρωτ. 641/24-7-99 καί Δ.Υ/30-8-99 ἀντιστοίχως) τάς ἐλάβομεν καί ἀφοῦ τάς ἐθέσαμεν ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου  τῆς ῾Ιεραρχίας, κατ᾿ ἀπόφασίν της, τάς διεβιβάσαμεν εἰς τήν ὑφ᾿ ῾Ημᾶς  Συνοδικήν ἐπί τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου ᾿Επιτροπήν, τήν Προεδρευομένην  ὑπό τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, προκειμένου νά τάς λάβῃ ὑπ᾿ ὄψιν, καί ἐνεργήσῃ τά δέοντα, κατά τήν ῾Ιεροσυνοδικήν ἐντολήν, τήν ὁποίαν ἔλαβεν. ῾Η σύνθεσις τῆς ᾿Επιτροπῆς σᾶς ἐγνώσθη μέ τό ὑπ᾿ ἀριθμ. Πρωτ. 3091/23-6-99 ἐπίσημον ἔγγραφον τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. ῾Ημεῖς ἀπό τῆς θέσεώς μας ἐκφράζοντες καί τήν ὁμόθυμον γνώμην τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, θεωροῦμεν ἀπαραίτητον νά σημειώσωμεν ἐπί τῶν ἐπιστολῶν σας τά κάτωθι, τά ὁποῖα, καθ᾿ ἡμᾶς, ὡς βασικά καί οὐσιώδη, δέον νά τά λάβητε σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν.

῾Ο μεθ᾿ ῾Υμῶν Θεολογικός Διάλογος, μετά ἀπό πολλάς ἐπιμόνους καί ἐπιπόνους προσπαθείας, ἤρχισε τάς ἐργασίας του διά κοινῆς συνεδρίας τήν 24-11-1989 (π.ἡ.). Κατ᾿ αὐτήν προσδιωρίσθησαν τά θέματα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἐνῶ κατά τήν δευτέραν τοιαύτην, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη τήν 8-2-1990, ἀνεκοινώθη ἑκατέρωθεν, ὅτι τά προσδιορισθέτα θέματα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ἔτυχον τῆς Κανονικῆς ἐγκρίσεως ὑπ᾿ ἀμφοτέρων τῶν Συνόδων. Κατόπιν τούτου αἱ ᾿Επιτροπαί ἐπροχώρησαν εἰς τήν μελέτην τοῦ πρώτου θέματος τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου: « ῾Η φύσις καί ἡ οὐσία τοῦ κατά τό 1924 ἡμερολογιακοῦ σχίσματος» ( Συνεδρίασις: 28-6-90 καί 3-7-90). 

῾Ο Θεολογικός ἐκεῖνος Διάλογος πράγματι μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ καί μέ τάς ἀμοιβαίας κοινάς προσπαθείας, εὐδοκίμησεν καί ἐπί τοῦ πρώτου, ἀλλά καί ἐπί τοῦ δευτέρου θέματος: «῾Η θέσις τῆς ᾿Εκκλησίας κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ ἑως τό 1935» (Συνεδρίασις: 28-2-91, 18-3-91 καί 26-7-91). ᾿Επί τῶν ὡς ἄνω δύο θεμάτων ὑπεγράφησαν ὑπό τῶν Συνοδικῶν ᾿Επιτροπῶν κείμενα κοινῆς ῾Ομολογίας, τά ὁποῖα κατ᾿ ἐκτίμησιν καί τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἀποτελοῦν βασικήν προϋπόθεσιν διά τήν περαιτέρω συνέχισιν τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ἐπί τῶν ὑπολοίπων ἐγκεκριμένων θεμάτων.

῾Η ῾Ιερά Σύνοδος καί ἡμεῖς, ἐνθυμούμεθα καί ἀξιολογοῦμεν ἰδιαιτέρως ἐκεῖνα τά θετικά καί σταθερά ἀπό ὸρθοδόξου ἀπόψεως, βήματα καί ἀνεπιφυλάκτως ὁμολογοῦμεν, ὅτι ἐκεῖνος ὁ διάλογος ὑπῆρξε πράγματι Θεολογικός Διάλογος «ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ». Δυστυχῶς εἰς τήν συνέχειαν καί συγκεκριμένως, ὅταν ἐτέθη πρός ἐξέτασιν τό Γ’ θέμα: «῾Η διάσπασις τῶν Γ.Ο.Χ. κατά τό 1937» ἐσημειώθη σοβαρά δυσχέρεια εἰς τήν ἀντιμετώπισίν του. Συγκεκριμένα, ὑπενθυμίζομεν, ὅτι ὅπως καί ἐπί τῶν προηγουμένων θεμάτων, οὕτω καί ἐπί τοῦ θέματος τούτου, ὑπό τῆς ὑφ᾿ ἡμᾶς ᾿Επιτροπῆς σᾶς ἀπεστάλη ἡ ἐπ᾿ αὐτοῦ ἀναλυτική Εἰσήγησις, (ἀριθμ. Πρωτ.  2548/17-11-91), ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, δέν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς ὑφ᾿ ῾Υμᾶς ᾿Επιτροπῆς. Κατόπιν τούτου ἀπεφασίσθη νά ὑπάρξῃ ἐπί τοῦ θέματος  τούτου καί ἐκ μέρους τῆς ὑφ᾿ ῾Υμᾶς ᾿Επιτροπῆς παράλληλος Εἰσήγησις καί κατόπιν νά ἐπανέλθωσι κανονικῶς αἱ δύο ᾿Επιτροπαί. Αὐτό, ὅμως, εἶναι καί τό σημεῖον τῆς διακοπῆς κατά τό 1992, ἀλλά καί τό σημεῖον τῆς ἐπανασυνδέσεως καί συνεχίσεως πάλιν τοῦ Θεολογικοῦ μας Διαλόγου.

Κατόπιν τούτων, ὡς ἐκ περισσοῦ σημειώνομεν, ὅτι ἀπόψεις, ὅπως: «νά ἀφήσωμεν τά παλαιά, διότι δέν θά τελειώσωμεν ποτέ καί νά ἑνωθῶμεν μέ μίαν κοινήν ῾Ομολογίαν ἐδῶ καί τώρα κλπ», ἤ  «νά συζητήσωμεν μόνον τά σήμερον διαιροῦντα ἡμᾶς», κατά τήν ἄποψίν μας, ἀνατρέπουν τάς βασικάς ἀρχάς τοῦ ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ Θεολογικοῦ Διαλόγου καί δέν συμβάλλουν εἰς τήν κατά Θεόν προσπάθειάν μας. Καθ᾿ ἡμᾶς αἱ ἀπόψεις αὗται δύνανται νά χαρακτηρισθοῦν ὡς ἀρνητικαί παρεμβάσεις εἰς τήν εὐθεῖαν γραμμήν τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἡ ὁποία ἐχαράχθη ἀπ᾿ ἀρχῆς. Οὐδείς πρέπει νά ἐπηρεάζεται ἀπό τάς μεθοδείας τῶν λεγομένων διαλόγων παρά τοῖς νεοημερολογίταις - οἰκουμενισταῖς.

῞Οπως ἀντιλαμβάνεσθε, πρέπει νά καταστῇ σαφές καί συνειδητοποιήσωμεν ἅπαντες, ὅτι δέν πρόκειται περί νέου Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἀλλά περί συνεχίσεως τοῦ προηγηθέντος καί δή ἐκ τοῦ σημείου ἀκριβῶς ἀπό τό ὁποῖον διεκόπη. Τά θέματα εἶναι ὅλα προσδιωρισμένα καί ἐγκεκριμένα. Διά τήν περί ἡμᾶς ῾Ιεράν Σύνοδον οὐδέν ἤλλαξεν, οὔτε νοεῖται νά προβῶμεν εἰς ἀναθεώρησιν τινά.
῾Ωσαύτως παρακαλοῦμεν νά ἐπιδειχθῇ μεγαλυτέρα προσοχή καί ἰδιαιτέρα εὐαισθησία ἐπί τῶν ὅσων δημοσιεύονται, καί τά ὁποῖα παρεμβάλλονται ὡς ἐμπόδια εἰς τόν Διάλογον. π.χ. ῾Η ὑπ᾿ ἀριθμ. 224/30-9-94 ῾Υμετέρα «Διακήρυξις ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας», καθώς καί τό ἄρθρον ὑπό τόν τίτλον: «᾿Απάντησις εἰς τούς Ματθαιϊκούς» (Περιοδικόν «᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος», ἀριθμ. τεύχους 17/1997), καί δή οἱ ἰσχυρισμοί «περί διαιρέσεως τῆς μιᾶς ᾿Εκκλησίας είς δύο», περί «κορμοῦ», περί τοῦ σχίσματος τοῦ 1937 ὡς δῆθεν «ἀναιτίου», καθώς καί τό περί ἀναμείξεως εἰς τό σχίσμα ὡς «ἐγκαθέτου» τοῦ μακαριστοῦ π. Εὐγενίου Τόμπρου κλπ. Ταῦτα δέν συμβάλλουν, ἀλλά καί μαρτυροῦν ὄχι καλήν πρόθεσιν, ἤ τουλάχιστον μειώνουν  αὐτήν ταύτην τήν ἔννοιαν τοῦ ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ Θεολογικοῦ Διαλόγου. Εἶναι ἄλλο ἡ δημοσίευσις ὁποιασδήποτε ᾿Εκκλησιολογικῆς ἤ δογματικῆς ἀληθείας καί ἄλλο ἡ δημοσίευσις εἰς ἐπίσημα κείμενα ἀναληθειῶν...᾿Αντιλαμβάνεσθε, ἀγαπητοί, ὅτι, ὅταν λέγωμεν Θεολογικόν Διάλογον, πρέπει ἑκατέρωθεν νά ἐννοῶμεν πραγματικόν Θεολογικόν Διάλογον, καί νά συνειδητοποιῶμεν,  ὅτι δι  αὐτοῦ σκοποῦμεν εἰς τήν ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ Του ᾿Αληθῆ ἕνωσιν. Πρέπει νά συνειδητοποιηθῇ ἑκατέρωθεν, ὅτι αὐτός ὁ Θεολογικός Διάλογος ἐνέχει ἐν ἑαυτῷ τήν σοβαρότητα καί τήν ἱερότητα ἄλλου, οὕτως εἰπεῖν, «μυστηρίου», διότι πρόκειται περί προσπαθείας πρός σύνδεσμον, τῶν διά τοῦ σχίσματος ἀποκοπέντων καί ἕνωσιν αὐτῶν μετά τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μετά τῆς ᾿Αληθείας. 

Τέλος, ἡμεῖς, δέν βλέπομεν κανένα λόγον δι᾿ ἐξωτερικάς ἐκδηλώσεις, προσφωνήσεις κλπ., πολλῷ δέ μᾶλλον ἀναθεώρησιν τῶν ἐγκεκριμένων θεμάτων διά τῆς προτεινομένης «καταρτίσεως ἡμερησίας διατάξεως» κλπ., δεδομένου ὅτι, ὡς προείπομεν, συνεχίζομεν τόν ἤδη ἐπιτυχῶς προωθηθέντα Θεολογικόν Διάλογον καί δέν ἐγκαινιάζομεν νέον.

᾿Επί τούτοις διατελοῦμεν τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει, ὅπως ὁ Κύριος παράσχῃ πνεῦμα ἀγάπης, εἰλικρινείας καί ταπεινώσεως πρό τῆς ᾿Αληθείας, ἵνα μή βραδύνῃ και ἡ ἡμέρα, καθ᾿ ἥν θά ζήσωμεν  τήν χαράν καί τήν εὐλογίαν τῆς ἀληθοῦς ἑνώσεως ἐν τῇ ῾Αγίᾳ τοῦ Του ᾿Εκκλησίᾳ, χάριτι τοῦ δι᾿ ἡμᾶς καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί εἰλικρινείας

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Τό ἀνωτέρω, λοιπόν, ἀπαντητικόν κείμενον ἀπερρίφθη ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, διότι ἔστι προέτειναν οἱ σύμβουλοί του κ. Κάτσουρας, μοναχός Μάξιμος καί ὁ εὐρύτερος κύκλος πού ἐπηρεάζει τάς ἐνεργείας τοῦ Μακαριωτάτου, καί ἀντ᾿ αὐτοῦ ἐστάλη ἡ ὑπό τοῦ κ. Κάτσουρα συνταχθεῖσα ἐπιστολή, ἡ ὁποία ἔχει οὕτω:

᾿Αγαπητοί χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε.

῾Ο Κύριος εἴη φωτίζων καί ποδηγετῶν ῾Υμᾶς τε καί ῾Ημᾶς, ἵνα τό ῞Αγιον Αύτοῦ θέλημα ἐνεργοῦντες φθάσωμεν, ὥστε πάντες τό αὐτό λέγωμεν καί πράττωμεν καί μή ὦσιν ἐν ἡμῖν μερισμοί καί σχίσματα.

᾿Επί τῶν ἐπιστολῶν ῾Υμῶν (ἀριθμ. Πρωτ. 641/24-7-99 καί ἀπό 30-8-99 ἀντιστοίχως) σᾶς γνωρίζομεν, ὅτι τάς ἐλάβομεν καί ἀφοῦ τάς ἐθέσαμεν ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 20-10-99 κατ᾿ ᾿Απόφασιν Αὐτῆς διεβιβάσθησαν εἰς τήν ἡμετέραν Συνοδικήν ᾿Επιτροπήν ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου - ὡς ἔχουσαν τήν ῾Ιεροσυνοδικήν ἐντολήν καί ἡ ὁποία ἐγνώσθη ῾Υμῖν διά τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. Πρωτ. 3091/23-6-99 ἐπισήμου ἐγγράφου τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου - προκειμένου νά τάς λάβῃ ὑπ᾿ ὄψιν της εἰσηγηθῇ ἡμῖν σχετικῶς καί ἐν συνεχείᾳ ἐνημερώσωμεν ῾Υμᾶς διά τά περαιτέρω.

῾Ημεῖς διατελοῦμεν τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει, ὅπως Κύριος παράσχῃ πνεῦμα ἀγάπης, εἰλικρινείας καί ταπεινώσεως ἔναντι τῆς ᾿Αληθείας, ἵνα καί τήν χαράν καί εὐλογίαν τῆς ἐν Χριστῷ ἑνώσεως ἐν τῆ ῾Αγίᾳ Του ᾿Εκκλησίᾳ ζήσωμεν.

᾿Επί δέ τῇ ἐγγιζούσῃ μεγάλῃ ῾Εορτῇ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, εὐχόμεθα ῾Υμῖν ὑγείαν ἀδιάπτωτον καί πᾶν ἀγαθόν παρά τοῦ διά τήν ἡμετέραν Σωτηρίαν ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Αὐτό τό κείμενον ἐδημοσιεύθη ὑπό τῶν Φλωριναίων μέ τό ἑξῆς σχόλιον, τό ὁποῖον πραγματικά μᾶς εὐτελίζει καί εἰς αὐτό ἐδώσαμε ἐμεῖς τό δικαίωμα. ᾿Ιδού τί χαρακτηριστικά ἐσχολίασαν οἱ Φλωριναῖοι: «᾿Από τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο τῆς Ματθαιϊκῆς παρατάξεως κ. ᾿Ανδρέαν ἐλάβομεν τήν ἀπό 15-12-99 ἀπάντησιν εἰς τάς ἐπιστολάς τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου μας κ. Χρυσοστόμου (ἀπό 24-7-99) καί τοῦ ᾿Αρχιγραμματέως τῆς ῾Ι. Συνόδου κ. Καλλινίκου (ἀπό 30-8-99) σχετικῶς μέ τήν ἐπανέναρξιν τοῦ διαλόγου, τήν ὁποίαν καί δημοσιεύομεν αὐτούσιον. Λυπούμεθα διότι ἡ πολύμηνος καθυστέρησις εἰς τάς ἀπαντήσεις ὑποδηλώνει ἐκ μέρους των ἀπροθυμίαν διά τήν πρόοδον τῆς διαδικασίας τοῦ διαλόγου. «. (Φωνή ᾿Ορθοδοξίας»,(τεῦχος 902/ ᾿Ιαν.-Φεβρ. 2000, σελ. 9).

Τά δύο κείμενα εἶναι εὔγλωττα, σαφῆ καί δέν ἐπιδέχονται οὔτε παρερμηνείας, οὔτε «τάχα», οὔτε «δηλαδή». Αὐτό πού τελικά ἐστάλη, ἔχει ἔνα σκοπόν, νά κυλίση ὁ χρόνος καί νά μή προχωρήσῃ ὁ Διάλογος, διότι εἰς τήν Συνοδικήν ᾿Επιτροπήν συμμετέχομεν ἡμεῖς, ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος καί ὁ κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης Πέραν αὐτοῦ, ἀπό τό περιεχόμενον τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Μακαριωτάτου, τήν ὁποίαν ἐδημοσίευσαν τόσον πρόθυμα οἱ Φλωρινικοί, φαίνεται, ἀφ᾿ ἑνός,  ὡς νά «ἀναγνωρίζεται» ἡ Φλωρινική παράταξις, ὡς ἡ....Προϊσταμένη «᾿Εκκλησιαστική ᾿Αρχή», τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, πρός τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος ἀναφέρεται διά τῆς ἐν λόγῳ ἐπιστολῆς του!, (τί ἄλλο σημαίνει αὐτό τό «εἰσηγηθῇ ἡμῖν καί ἐν συνεχείᾳ ἐνημερώσωμεν ῾Υμᾶς διά τά περαιτέρω»), καί ἀφ᾿ ἐτέρου, καθ᾿ ἡμᾶς, ὅμοιάζει σάν νά τούς λέγει: «μήν ἀνησυχῆτε διότι σιωπηλά ἐθέσαμεν εἰς διαθεσιμότητα τήν Συνοδικήν ᾿Επιτροπήν, ὅταν δέ ὁρίσωμεν νέαν, δέν θά ἔχωμεν προβλήματα».

Τά ἀνωτέρω ἐπιρρωνύονται καί ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι καί πρό καί ἰδιαίτερα μετά τήν 5-11-1999 ὁ κ. Γκουτζίδης ἀντιμετωπίζεται ὡς ἄσπονδος ἐχθρός, ὁ δέ Μακαριώτατος κινεῖ μόνον ἀτυχεῖς «κλήσεις εἰς ἀπολογίαν» κατ᾿ αὐτοῦ, ἐνῶ δέν ἀνησύχησε καί δέν ἐνδιεφέρθη κανείς διά τό γεγονός, ὅτι μετά ἀπό ἐπτά μῆνας (ἤτοι ἀπό τήν 5-11-99, ὅτε ἡ πλειοψηφία τῶν κ. Κάτσουρα, π. Στεφάνου καί π. Νεοφύτου) ἐνεκρώθη οὐσιαστικά ἡ Συνοδική ᾿Επιτροπή! Ταῦτα παρά τό γεγονός, ὅτι ἀπεστείλαμεν ἁρμοδίως καί κανονικῶς τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 92/3-12-99 ΥΠΟΜΝΗΜΑ-ΑΝΑΦΟΡΑΝ  καί τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 98/31-12-99 β’ σχετικήν ΑΝΑΦΟΡΑΝ - ΠΡΟΤΑΣΙΝ.

᾿Αντιλαμβάνεται, ὅποιος διαθέτει κοινή λογική, ὅτι ὁ Μακαριώτατος ἐξετέθη μέ αὐτό τό κείμενόν του, καί ἐξέθεσε καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί τήν  ᾿Επιτροπήν, διότι, ἤδη μετά ἀπό πέντε ὁλοκλήρους μῆνας δέν «ἀνεφέρθη», ὡς ἔχει δεσμευθῇ μέ αὐτήν τήν ἐπιστολήν, καί δέν «ἐνημέρωσε» τούς κ.κ. Χρυσόστομον καί Καλλίνικον, τί εἰσηγήθη ἡ ᾿Επιτροπή Του ἐπί τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου! Τοιοῦτον εὐτελισμόν θεσμῶν, ἀρχῶν καί προσώπων δέν δυνάμεθα νά δικαιολογήσωμεν. Τό χείριστον εἶναι τό γεγονός, ὅτι τινές, ὄχι τυχαίως, παρά τό γεγονός, ὅτι συμβαίνουν τόσον σοβαρά γεγονότα, πού μᾶς ἐκθέτουν, ζητοῦν φαρισαιϊκῶς ἤ ἀφελῶς ἀποδείξεις, ὅτι συντελεῖται ἡ προδοσία, ἤ ὅτι αὐτά ἀποβαίνουν ν τελικῶ) ἐπ᾿ ὠφελε τῶν Φλωριναίων. Δέν θά ἤθελα ποτέ νά συμφωνήσω μέ τήν θέσιν τοῦ κ. ᾿Ελ.  Γκουτζίδη, μέ τήν ὁποίαν ἔχει δηλώσει ὅτι ὁ κ. Κάτσουρας «δέν μπορεῖ πλέον νά παραμένῃ Διευθυντής τοῦ ΚΗΡΥΚΟΣ, ἄς τόν προσλάβῃ ὡς Διευθυντής του ὁ κ. Καλλίνικος, διότι ἀνεπίσημα τόν ἐξυπηρετεῖ», καί «ὅτι ἔχει εὐθυγραμισθῇ ἀπόλυτα μέ τόν κ. Σαραντόπουλο» (᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, Συνημ. 7), ἤ ἀκόμη ὅτι τήν τελευταίαν κίνησιν περί Θεολογικοῦ Διαλόγου «οὐσιαστικά ὑπηγόρευσεν καί ἐπέβαλεν  μέσω τοῦ κ. Κάτσουρα ὁ Φλωριναῖος κ. Καλλίνικος», διότι μέ ὅσα τρομερά γίνονται διερωτῶμαι καί ἐγώ τί τέλος πάντων συμβαίνει; Ποιός κατευθύνει τά πράγματα πρός τά ἐκεῖ;

Κατόπιν τούτων δέν νομίζομεν, ὅτι χρειάζεται εἰδικός λόγος διά τό σχέδιον τῆς ἐπιστολῆς, τό ὁποῖον ἡ ἐλαχιστότης μας προετείναμεν καί ἀπέρριψεν ὁ Μακαριώτατος, χωρίς κἄν νά μᾶς ἐνημερώσῃ, διά νά μή διαταραχθῇ ἡ πορεία τῆς παρωδίας πλέον τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου. ᾿Ιδού καί ἕνας ἀκόμη λόγος διά τόν ὁποῖον ἀναγκασθήκαμε νά γράψουμε διά τόν «Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν», καί δέν ἀποροῦμε διατί ἡ Σεβασμιότης σας τόσον ἠνωχλήθη. Κλείομεν δέ αὐτήν τήν ἀπάντησιν - πληροφόρησιν εἰς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 1100/2-4-2000 ψευδῆ, τρομοκρατικήν καί ἄδικον ἐπιστολήν σας μέ τά κάτωθι:

Σεβασμιώτατε ἅγιε ἀδελφέ, μέ τήν ἀκριβῆ τήρησι τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τήν ἀπόδοσιν τῆς δικαιοσύνης, ὅπως γνωμοδοτεῖ καί ὁ π. Εὐστάθιος, διασφαλίζεται πρώστιστα ἡ ἀξιοπρέπεια καί τό κῦρος τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐνῶ ἀντιθέτως παραβλάπτεται ἡ᾿Ιδία. . Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον καί ἡμεῖς ἀντέστημεν καί δέν θά παύσωμεν νά ἀνθιστάμεθα κατά τῶν παραβιάσεων τῆς Κανονικῆς Τάξεως, πού ἐσημειώθησαν εἰς τήν περίπτωσιν τῶν κατά τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾿Αμφιλοχίου ἐνεργειῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Δέν ὑπερασπιζόμεθα πρόσωπα, ἄν καί αὐτό ἔχομεν χρέος νά τό κάμνωμεν, ὅταν ἀδικοῦνται, κατά τό «ρύσασθε ἀδικούμενον ἐκ χειρός ἀδικοῦντος», ἀλλά ὑπερασπιζόμεθα τήν ἀλήθεια, τήν Κανονικήν Τάξιν καί τό Δίκαιον. ῾Υπερασπιζόμεθα τό κῦρος καί τήν ἀξιοπρέπεια τῆς ᾿Εκκλησίας. Οὔτε ἀντιγράφομεν τούς πέντε, ὅπως γράφετε, οὔτε ὑβρίζομεν, ὅπως ἀόριστα μᾶς κατακρίνετε, καί μᾶς συκοφαντεῖτε. Σεβόμεθα καί τούς ᾿Εκκλησιαστικούς Θεσμούς καί τά Πρόσωπα, καί ὅ,τι ἔκαμνε ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος μέχρι πρό ὀλίγων μηνῶν ὑπερασπιζόμενος τήν Κανονικήν τάξιν καί τό Δίκαιον, τοῦτο καίτοι μικροί καί ἄσημοι προσπαθεῖ δι᾿ εὐχῶν Σας καί μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ νά πράττῃ ἡ ἐλαχιστότης μου. ῾Η τακτική μου καί ἡ στάσις μου ὡς ᾿Επισκόπου δέν εἶναι ὅπως τήν χαρακτηρίζετε ἀπαράδεκτος καί δέν βλάπτει τό ἔργον, οὔτε καί τήν ἀξιοπρέπεια τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Η «τακτική» μου καί ἡ «στάσις» μου προκύπτει ἀπό τήν πληθύν τῶν ἐγγράφων παρεμβάσεών μου καί δέν νοεῖται νά μή λαμβάνωνται ὑπ᾿ ὄψιν, οὔτε πολύ περισσότερον νά συκοφαντούμεθα διά τόν λόγον αὐτόν.

Δέν ἔχω τό δικαίωμα νά σιωπήσω, ὅταν ὑπάρχῃ ἀδικία, ὅταν παραχαράσσεται ἡ ᾿Αλήθεια, ὅταν παραβλάπτεται ἡ ᾿Εκκλησία, ὅταν καταργεῖται ἡ Κανονική Τάξις, καί ὅταν ἡ ῾ιερά Σύνοδος λειτουργεῖ, ὅπως λειτουργεῖ. Νά εἶσθε βέβαιος καί ἐσεῖς καί πᾶς ἔτερος, ὄτι μέ τήν Χάριν τοῦ Χριστοῦ μας, ἐφ᾿ ὅσον ἀναπνέωμεν, ἐν πάσῃ πνοῇ θά κηρύσσωμεν τήν ἀλήθειαν, ὄχι διότι Αὐτήν τήν κατέχει ἡ ἐλαχιστότης μου, ἀλλά διότι μᾶς τό ζητεῖ ὁ Χριστός μας πού εἶναι ἡ ᾿Αλήθεια, διότι τό ἀπαιτεῖ ἠ ῾Αγία Του ᾿Εκκλησία, διότι Αὕτη φυλάσσει τήν Παρακαταθήκην τῆς ᾿Αληθείας. Εἰς αὐτόν τόν ᾿Αγῶνα σᾶς παρακαλῶ ἐσᾶς πρῶτα πού ἐλευκάνθητε, ὄχι νά συνεργασθῆτε μετά τῆς ἐλαχιστότητός μου, ἀλλά νά ἡγῆσθε καί ἡμεῖς νά συνεργαζώμεθα μεθ᾿ ῾Υμῶν.

Τέλος Σεβασμιώτατε, καί πρίν τόν ἐν Χριστῷ τῷ ᾿Αναστάντι Θεῷ ἡμῶν ἀσπασμόν τῆς ἀγάπης καί τῆς συγγνώμης, σᾶς παρακαλῶ νά κρίνετε αὐτήν την ἐπιστολήν, καί νά πιστεύσετε, ὅτι δέν ἀντιδικήσαμεν, διό, ὅπου τυχόν ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας σᾶς ἀδικήσαμε, ἐφ᾿ ὅσον μᾶς ὑποδείξετε τό ἀδίκημα, ἐτοίμως ἔχομεν νά ζητήσωμεν εἰλικρινῶς συγγνώμην, καί νά διορθώσωμεν, διά νά εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη καί ἡ ᾿Αλήθεια τοῦ Χριστοῦ μας μέ ὅλους μας καί οὕτω δοξάζεται τό ῎Ονομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος  θριαμβευούσης τῆς ῾Αγίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
᾿Ελάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί συλλειτουργός σας 
+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος

[1] ᾿Αναζητήσας τό χωρίον τοῦτο εἰς τήν Β’πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν τοῦ ᾿Απ. Παύλου, τήν ἐμελέτησα ὁλόκληρον καί ἐθαύμασα καί πολύ ἐνισχύθηκα. Παρακαλῶ δέ τήν ἀγάπη σας νά τήν μελετήσετε καί Σεῖς ὁλόκληρον....῾Ο Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης ἐπίσης θέτει τούς δειλούς μαζί μέ τούς ἀπίστους (᾿Αποκ. 21,8). Μοῦ ἔκανε ἰδιαιτέραν ἐντύπωσιν καί ὁ λόγος τοῦ ῾Αγίου ᾿Αμβροσίουι, ὅτι «ἡ ἀληθής πίστις ἀγνοεῖ τήν δειλίαν», καθώς καί τοῦ Παλλαδίου, τοῦ βιογράφου τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, ὅτι: «εἶναι καλύτερον νά διώκωμαι εἰς τά φαράγγια καί τά βουνά καί εἰς τά πελάγη καί νά εἶμαι μαζί μέ τήν ἀλήθεια, παρά νά ἔχω δόξαν μεγάλην καί εὐημερίαν καί νά ζῶ μέσα στό ψεῦδος».

[2] ῾Ο κ. Κάτσουρας βεβαίως προηγήθη εἰς αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἄμυνα (τό ἀναφέρω διά τήν ἱστορία καί μόνο) καί ἴσως καί νά εἶσθε ἐπηρεασμένος ὑπ᾿ αὐτοῦ, ἐν ὄψει τῆς συμπνοίας καί ἀγαστῆς συνεργασίας σας, ἤ μπορει νά ἐπηρεασθήκατε διαβάζοντας τήν παρομοίαν θέσιν εἰς τήν ἀπό 20-2-2000 ἐπιστολήν του, εἰς τήν ὁποίαν δέν ἀπέμεινε χρόνος νά ἀπαντήσωμεν, χωρίς αὐτό νά σημαίνῃ, ὅτι δέν θά ἀπαντήσωμεν, ὅπως πρέπει. ῾Η καθυστέρησις ἀπαντήσεως ὀφείλεται καί εἰς τήν ἔλλειψιν χρόνου, ἀλλά καί διότι, ὡς νομίζομεν, οἱ πρός οὕς κοινοποιεῖται αὕτη πρέπει νά λάβουν ὑπεύθυνον θέσιν.

[3] Σημ.  ἡμετέρα: ῾Η περίπτωσις ἀφορᾶ τούς πέντε.

[4] ῾Αμαρτίαι ὄχι προσωπικαί, δι αὐτάς ἕκαστος ἑαυτόν γιγνώσκει καί ὁ Κύριος, ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς, ἐκεῖνος γνωρίζει καί ἔχει τήν δικαίαν κρίσιν.

[5] Διά τό ποῖος ἐκθέτει τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ἀλλά καί τήν ᾿Εκκλησίαν σᾶς παρακαλῶ νά διαβάσετε ἄλλη μιά φορά τήν πραγματικήν θαυμασίαν ἐκκλησιαστικήν Γνωμάτευσιν τοῦ Αἰδεσιμολογιωτάτου π. Εὐσταθίου (ὁρᾶτε ἔμπροσθεν).

[6] Τῆς ἰδικῆς σας ἀπειλητικῆς ἐπιστολῆς προηγοῦνται αἱ ἐπιστολαί τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, καί δή τοῦ πρώην ᾿Αττικῆς Ματθαίου, ὁ ὁποῖος ἐξ  ἀφορμῆς τῆς κατά τῆς λεγομένης β’ ἐγκυκλίου» του ἐνστάσεως μου καί διότι ὡς ᾿Αρχιγραμματεύς ἠναγκάσθην νά ὑπερασπισθῶ τό κῦρος καί τήν ἀξιοπρέπεια τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί νά τήν προφυλάξω, ὅσον ἐξηρτᾶτο ἀπό ἐμέ ἀπό τήν ἱεροεξεταστικήν, γκαιμπελιστικήν, δημαγωγικήν καί τρομοκρατικήν τακτικήν των, ἔγραψε ἀπειλάς, συκοφαντίας καί ὕβρεις. ᾿Απορῶ πῶς ὑπάρχει αὐτή ἡ καταπληκτική ὁμοιότης ἐν πᾶσι τῶν ἰδικῶν σας ἐνεργειῶν μέ ἐκείνας τοῦ κ. Ματθαίου καί τοῦ μηχανισμοῦ του!

[7] Τί θέλετε, ἑπομένως νά πῆτε μέ αὐτά πού γράφετε περί προσωπικοῦ σχίσματος τῶν πέντε; ῞Οτι τό σχῖσμα τῶν πέντε εἶναι ἀναίτιον, καί ὅτι ἔχει ὡς αἴτία προσωπικάς διαφοράς, καί κυρίως, διότι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος τότε, ὅπως ἔλεγαν οἱ πέντε, «ἐκάλυπτε κάποιους εἰκονομάχους», ἐνῶ τώρα «τούς ἔχει κάνει πέρα» καί ἀπειλεῖτε νά πάρετε κεφάλια κατά τό πρότυπον τοῦ Καλλινίκου Σαραντοπούλου (;). Τοῦ κ. Καλλινίκου «τοῦρθε νά καθαιρέσῃ μερικούς καί τούς καθήρεσε» καί ἐκεῖνοι τοῦ ἔγραψαν τίς καθαιρέσεις (μιλᾶμε γιά τόν χῶρό τους) εἰς τά παλιά τους ὑποδήματα, διότι ἐπισκοποποιήθησαν, ὅπως καί ὁ ἴδιος τό 1979!, καί οὔτε πολύ, οὔτε λίγο τείνομεν νά μιμηθῶμεν καί ἡμεῖς τίς καθαιρέσεις ἐκείνου!!, διότι αὐτά βεβαιώνουν αἱ κατάφωροι ἀντικανονικότητες ᾿Επισκοπικαί καί «Συνοδικαί». ᾿Αφῆστε, ὅμως, αὐτά νά τά λέγῃ καί νά τά πράττῃ οὗτος, ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισε ἐπί ἀρκετόν διάστημα ἐγκάθετος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἄς προσέξωμεν, διότι τά τελευταῖα ἔτη ἔχουν μακρύνει τόσον τά χέρια τοῦ Φλωριναίου τούτου ᾿Επισκόπου, ὥστε νά ἐνεργῇ καί κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς νά εἶναι ὁ ἴδιος ἐντός τοῦ χώρου τῆς ᾿Εκκλησίας!!!

[8] ῾Υπάρχουν ἀρκετοί ἀφελεῖς οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι θά συνεχισθῇ ὁ ἀληθής Θεολογικός Διάλογος καί ζητοῦν καί «ἀποδείξεις», ὅτι ἡμέτεροι ἐξυπηρετοῦν τά σχέδια τοῦ Καλλινίκου καί Σακαρέλλου.

[9] Τεῦχος 902/ ᾿Ιαν.-Φεβρ. 2000, σελ. 9.

[10] Δυστυχῶς καί ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος καί οἱ ὑπόλοιποι παρεσύρθητε καί ἀπερρίψατε τό Σχέδιον, τό ὀποῖον ἡ ἐλαχιστότης μου προέτεινε διά τοῦ ὁποίου καί ὁ Θεολογικός Διάλογος ἐτίθετο εἰς τάς Κανονικάς καί ὀρθοδόξους βάσεις του καί τό κῦρός μας διησφαλίζετο (Παρακαλῶ νά ἴδητε καί τοῦτο εἰς τήν σελ....),

[11] Αὐτό μοῦ θυμίζει τό λεχθέν ὑπό τοῦ ἠγέτου τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως κ. . Χρυσοστόμου Κιούση, ὁ ὁποῖος δέν συμπαθεῖ τόν κ,.Γκουτζίδη, διό δέν δέχεται νά τοῦ «διδάσκει τήν ἱστορίαν τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος τοῦ 1937».

[12] ᾿Αναγκαζόμεθα νά ἐπιστήσωμεν τήν προσοχήν διά τόν νέον μηχανισμόν, ὅστις παρήγαγεν τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 18/19-10-99 ᾿Επιστολήν-Λιβελλογράφημα τοῦ Σεβ/του κ. Παναρέτου, ὅπως καί αὐτήν τήν ἰδικήν σας ἐπιστολήν, ἐνῶ καί τρίτος ᾿Αρχιερεύς παρακινεῖται καί ἐπαναλαμβάνει εἰς ἐπιστολάς σχεδόν τά αὐτά. ᾿Επίσης ἀξιοσημείωτον εἶναι, ὅτι αὐτός ὁ νέος μηχανισμός πού κινεῖ τόν νέον σάλον, δέν διστάζει δημοσίως νά κηρύσσῃ ὅτι «δέν ὑπῆρξε μηχανισμός τῶν πέντε, καί ὅτι αὐτός ὑπῆρξε μόνο στήν φαντασία ὡρισμένων»., ἤ κατ᾿ ἄλλον «εἰς τήν φαντασία τοῦ κ. Γκουτζίδη).