Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ του ιερέως π. Μάρκου SMITH

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

τοῦ ἱερέως π. Μάρκου SMITH ἀπό τό Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ, προερχομένου ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς τοῦ Μητροπολίτου Βιταλίου καί ἐνταχθέντος εἰς τήν Γνησίαν ‘Ορθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὑπό τό ὠμοφόριον τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου. Τήν Ὁμολογίαν ταύτην διεκήρυξε ἐνώπιον Κλήρου καί Λαοῦ, κατά τήν πανηγυρικήν θείαν Λειτουργίαν, ἐπί τῆ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν.

Ἐγώ ὁ Ἱερεύς Μάρκος SMITH, ἐπικειμένης τῆς ἑνώσεώς μου ἐν τῆ Γνησίᾳ ‘Ορθοδόξῳ Ἐκκλησία, ὡς Αὕτη ἐκφράζεται ἀπό τήν Σεβασμιότητά του, τόν Μητροπολίτη Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκο καί τήν Ὁμολογία Πίστεώς του, διά τῆς παρούσης Ὁμολογῶ, ἐνώπιον Θεοῦ καί παρόντων ὅλων Ὑμῶν, ὅτι κρατῶ καί διακηρύττω τήν ἀλήθειαν καί Ὀρθοδοξίαν τῆς Ἁγίας ‘Εκκλησίας, τῆς ἱδρυθείσης ἐν τῆ γῆ ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά τήν Πεντηκοστήν.
Ὁμολογῶ τήν Πίστιν καί τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων ‘Αποστόλων καί Μαθητῶν τούς ὁποίους ὁ Κύριος ἡμῶν ἐξέλεξεν καί ὁμοίως τούς ἀξίους διαδόχους, τούς ὁποίους ἐκεῖνοι ἐξέλεξαν μέ τήν Χάριν τοῦ Ἀγίου Πνεύματος.
Ὁμολογῶ καί διακηρύσσω ὅλας τάς Συνόδους τάς καθοδηγηθείσας ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος΄ τάς ἑπτά ὀνομασθείσας Οἱκουμενικάς, τήν τῶν Βλαχερνῶν ἐναντίον τῶν Παπικῶν, τάς Πανορθοδόξους καί Τοπικάς συμπεριλαμβανομένων τῶν Συνόδων τοῦ 1583, 1587, 1593 καί 1848 καί ὅλας τάς ἱεράς Παραδόσεις καί Κανόνας, τάς ὁποίας αὗται καί οἱ Πατέρες ἐθέσπισαν, μέ τούς ὁποίους ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ἕως τῆς σήμερον κυβερνᾶται (καθοδηγεῖται), διακηρύσσω ὅλα ὅσα αὗται διακηρύσσουν καί λέγω «’Ανάθεμα» εἰς ὅσα ἐκεῖναι λέγουν ἀνάθεμα.
Ὁμολογῶ μαζί μέ τήν Σύνοδον τοῦ 1935, ὅτι τό νέον ἡμερολόγιον στερεῖται Χάριτος καί ὅτι ἡ χρῆσις τοῦ νέου Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς συμπροσευχῆς μετά τῶν Παπικῶν καί τοῦ κόσμου, εἶναι μέρος τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ὡσαύτως δημιουργεῖ σχίσμα ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας΄ ἑπομένως, ἐφ’ ὅσον οἱ σχισματικοί καί αἱρετικοί στεροῦνται τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἐν τοῖς «μυστηρίοις» των, δέν ἔχω ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ἐν προσευχῆ ἤ κατ’ ἄλλον τρόπον, μετ’ αὐτῶν, ἤ, μετά τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς καί οὔτε πρόκειται νά ἔχω, ἕως τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποίαν ὁ Κ.Η.Ι.Χ. θά ἔλθη διά νά κρίνη ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Ὁμολογῶ καί διακηρύττω ἐπίσης ὅτι αἱ Ἐπισκοπικαί χειροτονίαι εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κατά τό 1935 καί 1948, εἶναι τῶ ὄντι πλήρεις τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί μετέδωσαν γνησίαν ‘Αποστολικήν Διαδοχήν εἰς τούς ἀποδέκτας – παραλήπτας ἔκτοτε. Περαιτέρω ὁμολογῶ ὅτι δέν ὑπῆρξε τίποτε, τό ὁποῖον νά προσετέθη ἤ νά ἀφηρέθη ἀπό τήν χάριν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὑπό τῶν ἐνεργειῶν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἐπί τῶν Ἰεραρχῶν μας, κατά τό 1971.
Υἱοθετῶν τήν ἔκφρασιν τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, «ὀνομάζω Καθολικήν ‘Εκκλησίαν, ἐκείνην ἡ Ὁποία ὁμολογεῖ αὐτήν τήν ἀληθῆ καί σωτηριώδη Πίστιν», «γνήσια δέ τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅλους ὅσους ὁμολογοῦν αὐτήν τήν Πίστιν»΄ ἀποτελεῖ καύχημά μου ἡ πνευματική κληρονομία τῶν Πατέρων ἠμῶν, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου καί μέ αὐτήν τήν κληρονομίαν (παράδοσιν –παρακαταθήκην) ἐλπίζω νά σταθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά λάβω λύσιν (ἄφεσιν) τῶν ἁμαρτιῶν μου΄ χωρίς αὐτήν τήν παράδοσιν, συνεχίζων μέ τήν ἔκφρασιν τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, «δέν γνωρίζω ποῖον εἶδος δικαιοσύνης θά μᾶς σώση ἀπό τήν αἰώνιον κόλασιν»΄ ἐάν κάποιος προσπαθεῖ νά μᾶς μετακινήση ἀπό αὐτήν τήν παράδοσιν πρός μίαν ἄλλην, «κἄν Ἄγγελος ἐξ’ οὐρανοῦ, ἀς ἔχη τό ἀνάθεμα», διότι ὁ Θεός ὁ ἴδιος μᾶς ἔδωσε αὐτήν τήν Πίστιν καί οὐδείς ἕτερος, ὧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.