ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ
 
 
 
Πρόδρομοι τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως εἰς τόν Ρωμαιοκαθολικισμόν θεωροῦνται οἱ ἀποστάτες τῆς Ὀρθοδοξίας;
α) Ὁ Γεώργιος Γεμιστός ἤ Πλήθων (1360-1450). Οὗτος συνέταξεν νέον ἡμερολόγιον, τό ὁποῖον μετερρύθμιζεν καί τόν χρονικόν ἑορτασμόν του Πάσχα (μετέσχε τῆς ψευδο συνόδου τῆς Φλωρεντίας).
β) Ὁ Νικηφόρος Γρηγορᾶς, διακεκριμένος Λατινόφρων καί ἐπί κεφαλῆς τῶν πολεμησάντων τόν ῞Αγ. Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν. Οὗτος τό 1324 εἰς σχετικήν του εἰσήγησιν ἐνώπιον τοῦ Ἀνδρονίκου τοῦ Β' καί τῆς Συγκλήτου, προ τείνει διόρθωσιν τοῦ τρόπου καθορισμοῦ τοῦ Πάσχα. Ἡ πρότασίς του ὅμως ἀπερρίφθη ἀπό τήν Ἐκκλησία. (Θ.Η.Ε. τόμος 4, σελ. 695).
Οἱ ἀνωτέρω ἐπέδρασαν μέ τάς περί μεταρρυθμίσεως τοῦ ἡμερολογίου ἰδέας των ἐπί τῶν Δυτικῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἄργησαν νά φέρουν τό θέμα εἰς ἀλλεπαλλήλους Συνόδους των (Ἐν Κωνσταντία 1414-1418, ἐν Βασιλεία 1431-1449, Πάπας Σίξτος ὁ Δ' 1471-1484, Πάπας Λέων ὁ Ι΄ 1513-1521, ἐν Τριδέντω 1545-1563). Τέλος ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ (1572-1585) ἀνέθεσεν εἰς ἀστρονόμους καί μαθημα τικούς τήν μελέτην τοῦ θέματος. Ἡ πρότασις τοῦ Καλαβροῦ Λουδοβίκου Λελίου ἐγένετο ἀποδεκτή. Τό 1581 ἡ εἰδική ἐπιτροπή ὡλοκλήρωσε τό σχέδιον τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως, τήν δέ 24ην Φεβρουαρίου τοῦ 1582 διά εἰδικῆς βούλας ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ' εἰσήγαγεν καί ἐπέβαλεν τό νέον ἡμερολόγιον εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ Ἰουλιανοῦ, τό ὁποῖον ὡς ἐκ τοῦ ὀνόματός του ἀπεκλήθη Γρηγοριανόν Παπικόν ἡμερολόγιον.
Εἰς τήν προσπάθειάν του ὁ Πάπας νά ἐπιβάλη τήν Καινοτομίαν του ἀνά τήν Οἰκουμένην, συναντᾶ ἀμέσως ἀντιδράσεις ἐκ τῶν ἰδίων τῶν Λατίνων, ἀλλά καί τῶν Προτεσταντῶν. Ἰδιαιτέρως ὅμως τό νέον του ἡμερολόγιον ὁ Πάπας Γρηγόριος ἠθέλησεν νά ἐπιβάλη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Πρῶτοι οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τάς φοβεράς πιέσεις καί δοκιμασίας, ἦσαν οἱ ἐνετοκρατούμενοι ῾Επτανήσιοι, οἱ ὁποῖοι ὄχι σπανίως κατέληγον καί εἰς αἱματηράς συγκρούσεις, οἱ δέ Κρῆτες ἦσαν ἕτοιμοι εἰς ἐπανάστασιν ἐάν ἐγίνετο ἀπόπειρα ἐπιβολῆς (Γρηγ. Παπαμιχαήλ, «Ἐπί τῆς Ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως», «Πάνταινος» 10.6.1910, σ. 625 καί Χ. Παπαδοπούλου «Ἐκκλησιαστικός Κῆρυξ» 21.4.1918, σ. 188).
Πρό τῆς σθεναρᾶς ἀντιστάσεως τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν Λατίνων, αἱ Ἐνετικαί Ἀρχαί ἀπευθύνθησαν πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, Ἱερεμίαν τόν Β΄, ἵνα πείσουν αὐτόν ὅπως δεχθῆ τήν καινοτομίαν. Πρός τοῦτο ὁ ἀνώτατος ἄρχων τῆς Ἐνετίας Νικόλαος Δαπόντε, ἀπέστειλε τάς προτάσεις του πρός τόν Πατριάρχην Ἱερεμίαν τόν Β΄ μέ τόν πρόξενον Βάϊλον Μουρεζίνη, αἱ ὁποῖαι ὅμως ἀπερρίφθησαν, ὡς προκύπτει ἀπό τήν σχετικήν ἀπαντητικήν πρός τόν Δαπόντε ἐπιστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ. Παραθέτομεν τήν ἐπιστολήν ταύτην:
 
Γαληνότατε Πρίγκηψ τῶν κλεινῶν Βενετῶν, κύριε κύριε Νικόλαε Νταπόντε. υἱέ ἀγαπητέ κατά πνεῦμα τῆς ἡμῶν μετριότητος, χάριν, εἰρήνην, ἔλεος καί πᾶν ἀγαθόν καί σωτήριον ἐπευχόμεθά σοι ἀπό Θεοῦ Παντοκράτορος καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ἐνταῦθα περιφανέστατος Βαΐουλος κύριος Τζουάν Φραντζέσκος Μουρεζίνης ἐμφανισθείς σωματικῶς, ἠξίωσεν ἡμᾶς, ὡς ἀπό τῆς σῆς Γαληνότητος καί πάσης τῆς μεγαλοπρεποῦς Ἀριστοκρατείας, ἵνα πρόσλεψίν τινα οἰκονομήσωμεν, δι' ἧς τῆς νέας διορθώσεως γεγονυίας δυνηθῇ ἡ Ἐκκλησία τῆς παλαιᾶς καί νέας Ρώμης συνεορτάζειν ἕνεκα τῆς ἑπομένης εἰρήνης τῶν Χριστιανῶν. Καί ἐπειδή ἤκουσε παρ᾽ ἡμῶν, ὅτι οὐ δυνατόν ἡμῖν γενέσθαι ἐν μέρει τά κωλύοντα διηγησαμένων, ὡς φιλόχριστον, ὄντα σέ καί φιλέλληνα καί ὡς τήν Ἀρχήν ὑμῶν φιλοῦσα τούς Γραικούς, τῶν ἄλλων πλέον χριστιανικῶν ἀρχῶν γράψαι πρός σέ ἐκρίναμεν διά τήν θείαν εἰρήνην· οὐ γάρ ἀγνοοῦμεν, ὅσα σκάνδαλα ἔχου σι γενέσθαι διά τά νέα τοῦτα ὡρολόγια. ῎Αξιον τό νῦν κρίνομεν δικονομίαν τινα γενέσθαι ἥν μέν ἐγώ πᾶσι κηρύξω καί ὁρίσω καί μᾶλλον εἰς Κρήτην καί τάς λοιπάς νήσους· ἡ δέ Γαληνότης σου ἐπινεύσοι καί προστάξοι.
Καί ὥς περ οἱ κατά καιρούς τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Μακαριώτατοι διά τό καλόν τῆς εἰρήνης ἔγραψαν καί ὥρισαν, ἵνα οἱ μέν αὐτῆς ὑπήκοοι, τά ἔθνη αὐτῶν κρατῶσι, οἱ δέ τῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τά ἡμῶν καί οὔτε οἱ Λατῖνοι Γραικούς ἐνοχλῶσιν, οὔτε Γραικοί Λατίνους, ἀλλ' ἐν ἀγάπῃ τόν ῞Ενα Χριστόν δοξάζωσιν ἀσκανδαλίστως, οὕτω καί νῦν ἡ μέν Ἀνατολική Ἐκκλησία ἡμῶν διακρατεῖ τά αὐτῇ παραδοθέντα, ἡ δέ Δυτική ὡς θέλει καί σούλεται. ῎Αλλως γάρ ποιῆσαι οὐκ ἔχομεν παντός Πατριάρχου τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ταύτης κανόσι καί νόμοις ὀφείλο ντος ὑποκεῖσθαι καί παραδόσεσιν ἐκκλησιαστικαῖς.
Τό σεβάσμιον τοίνυν Πάσχα, ἐν ὧ τό κεφάλαιον τῆς περί ἡμᾶς τοῦ Κυρίου οἰκονομίας ἐξείργασται παρά τε τοῦ θείου Κλήμεντος διετάγη καί παρά τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου καλῶς ἐθεωρήθη, κανόνιόν τε πανάριστον συνετέθη αἰώνιον, ἀστρονόμων οὐ δεόμενον, παραδεδομένον τῇ Ἐκκλησίᾳ οὖ τό ἰσον, ὡς οἶμαι, ἔχει ὁ ἡμέτερος ἐπίτροπος αὐτοῦ, ὁ Φιλαδελφείας Ἱερώτατος Ἀρχιερεύς καί εἰ βούλητόν σοι, ἀνάγνωθι καί γνώσῃ ὡς καλόν καί διορθώσε ως οὐ χρείαν ἔχον, ὡς παρά τῶν θεοσόφων Πατέρων ἀρτιωθέν. Τῶν αὐτῶν λοιπόν τούτων καί ἄλλων εὐλόγων πολλῶν τό περί τοῦ Πάσχα ἀκαταζήτητον διατηροῦμεν καί ὅριον αἰώνιον ἔχομεν, ἄχρι τῆς ἐνδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐλεύσεως φυλαττόμενον· οὐ γάρ ὑπέρτεροι Κανόνων ἡμεῖς, δι' ὅ πολλοί τῆς εὐθείας ἐξετράπησαν ὑπήκοοι δέ καί ἐκπληρωταί, ὡς δυνατόν, προσοικοδομεῖν τήν ἐξουσίαν, ἥν ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Κύριος, χρώμενοι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῇ καθ' ἡμᾶς, ἥτις λόγους Ἁγίων ἔχει, μαρτύρια, κανόνας καί ἄλλα ἀναγινωσκόμενα καθ' εἱρμόν ὅλον τόν ἐνιαυτόν καί εἴ τι τῆς παγχρύσου ἁλύσεως ταύτης ἀποτεμοῦμεν, εἰς τήν τοῦ ὅλου καθαίρεσιν τήν ζημίαν ἐπάξομεν ἀνω φελῶς. Ὁ γάρ σύμπας τῶν Ἁγίων Πατέρων σκοπός, οὐχί περί θεωρηματικῶν ἐστίν ἀλλά περί Χριστοῦ μαθημάτων τοῦ μή Ἰουδαίοις συνεορτάσαι.
Εἰ οὖν συνέση τοῦτο ποτέ, σκῆψίν τινα τά νέα εἶχον· ἐπεί Θεοῦ δέ χάριτι ἄπταιστα μέχρι τοῦ νῦν καί παλαιᾷ καί νέᾳ Ρώμη, καλῶς τόν ῞Ενα Χριστόν συνεώρταζεν, ἕνεκα τίνος ἡ σύγχυσις αὕτη, καί τό παγκόσμιον σκάνδαλον τῶν ἀκουομένων δέκα ἡμερῶν; ῎Αν γάρ κἄν κατά Πτολεμαῖον τόν Μέγαν ἔλεγον, ἡμέραν μίαν δι' ἑκάστων ἐτῶν τριακοσίων συνάγοντα, ἀπό τῆς πρώτης Συνόδου εἶχον ἡμέρας τέσσαρας.
Ποῦ τοίνυν ἐξευρέθησαν αἱ λοιπαί ἕξ ἡμέραι καί τόσον παρεξετάθησαν ἀστρονομίᾳ θαρρήσαντες; Τήν αὐθεντίαν ἐχέτωσαν οἱ τῶν Θείων Πατέρων Κανόνες καί οἱ τῶν εὐσεσῶν Βασιλέων νόμοι καί οὐχί οἱ ἀστρονόμοι, ὧν τά τοιαῦτα συμσούλια ἀσθενῆ τινα, ὡς δοκεῖ, εὑρόντες λαβήν, αἰνιττομένων τοῖς θείοις Πατράσι καί φυλαχθεῖσαν ἀναμάρτητον ἕως τήν σήμερον. Εἰ γάρ καί ὁ χρόνος καί ἡ τῶν φωστήρων κίνησις περί τήν ἡμέραν τοῦ Πάσχα ἀνωμαλίαν τινά ποιεῖ, τῇ εὐσεβείᾳ γε μήν, οὐδ' ὅπως οὖν τοῦτο λυμαίνεται. ῞Οθεν οὐδέν μετατρέπειν δεῖν τόν τῶν Ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν.
Εἰπερ ἀληθείᾳ καί θείῳ πνεύματι περί ἀναγκαίων κυρίως ἐσκόπουν, πολλά ἄλλα εἰσί ψυχωφελῆ καί σωτήρια καί οὐχί τά παίγνια τῶν ὡρολογίων τούτων οὐδέν ὄντων.
Δώη οὖν Κύριος ὁ Θεός εἰρηναίαν κατάστασιν ἅπασι τοῖς Χριστιανοῖς τῇ τε Γαληνότητί σου καί παντί σου τῷ ὑπηκόῳ, ὑγείαν σωτηρίαν καί μετά τῶν παρόντων εὐτυχῶν ἀγαθῶν καί τῶν ἐπουρανίων καλῶν τήν ἀπόλαυσιν τῇ χάριτι αὐτοῦ· οὗ δή ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος καί ἡ εὐχή καί ἡ εὐλογία τῆς ἡμῶν μετριότητος, εἰη μετά τῆς σῆς Γαληνότητος, πᾶν καταθύμιον δηλούσης, καί ἐκπληρουμένου ὡς δυνατόν.
 
Εἰς αὐτήν εἶναι χαρακτηριστικόν τό αὐστηρόν ὕφος καί ἡ σαφής θέσις τοῦ Πατριάρχου παρά τό γεγονός ὅτι ἀπηυθύνετο πρός τόν Δόγην τῆς Ἐνετίας Νικόλαον Δαπόντε. (ὅρα Ἐλ. Γκουτζίδη «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ» σελ. 57-59, ῎Αθῆναι 1980).
῎Οχι ὅμως μόνον πρός τάς Ἐνετοκρατουμένας νήσους ἀλλά καί πρός ὁλόκληρον τήν Ἀνατολήν διά τῶν Ἰησουϊτῶν, ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ' ἐπεχείρησε γενικόν προσηλυτισμόν καί ἐπεδίωξε τήν ἐπιβολήν τοῦ νέου ἡμερολογίου του. Τό 1583, ἐνῶ οἱ Ἰησουΐται ἐγκαθίστανται εἰς τήν Κων/πολιν, εἰδική παπική ἀποστολή φθάνει εἰς τόν Πατριάρχην μέ δῶρα[1] καί ἐπιστολή τοῦ Πάπα, δι' ἦς ζητεῖ τήν ἕνωσιν καί τήν ἀποδοχήν τοῦ νέου ἡμερολογίου του (Β. Στεφανίδη, Ἐκκλ. Ἱστορία, Αθῆναι 1970, σελ. 698-699). Πρό τῆς τοιαύτης ἐπιμονῆς ὁ Πατριάρχης ἀπαντᾶ δι᾽ ἀποφάσεων Πανορθοδόξων Συνόδων.
 
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά νά ἀντιμετωπίση τήν ἐκ τοῦ Παπισμοῦ ἀφ ἐνός φοβεράν προσηλυτιστικήν δρᾶσιν, ἀλλά καί ἀφ ἑτέρου ἀνακόινη τήν διά παντός μέσου ἐπι χειρουμένην ἐπιβολήν τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, ἐθωράκισεν τήν Ὀρθοδοξίαν διά Συνοδικῶν ἀποφάσεων, καταδικάσασα τήν καινοτομίαν καί ἀποκλείσασα διά πα ντός τήν εἴσοδον αὐτῆς εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν. Εἰδικώτερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐχομένη στερρῶς τῶν Ἱερῶν παραδόσεων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ἑδραζομένη ἐπί τῶν πηγῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, κατέκρινεν καί κατεδίκασεν εἰς Πανορθοδόξους Συνόδους τήν ἐν λόγῳ καινοτομίαν, διότι δι' αὐτῆς ἐπεχειρεῖτο;
1. Καταπάτησις καί ἀθέτησις Ἐκκλησιαστικῆς ῾Εορτολογικῆς Παραδόσεως τότε 1.600 ἐτῶν (σήμερον 2.000).
2. Καταπάτησις τῶν περί τῆς Ἁγίας ῾Εορτῆς τοῦ Πάσχα διατάξεων τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
3. Διατάραξις τοῦ ἑορτολογίου καί τῆς λατρευτικῆς τάξεως, καθόσον ἡ καινοτομία ὡρμᾶτο οὐχί ἐξ ἐκκλησιαστικῶν λόγων, οὐδεμίαν δέ λατρευτικήν ἤ ἄλλην τινά ἀνάγκην ἐθεράπευσεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
4. Ἀπετέλει, ἡ καινοτομία καθαράν ἐνασχόλησιν περί τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, ἥν οὐκ οἶδεν ἡ Ἐκκλησία.
Πρός τούτοις διαπιστώσασα τότε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία:
1. Τήν ἐπιμονήν τοῦ Παπισμοῦ ὅπως παντί τρόπῳ εἰσαγάγη τήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
2. Τό γεγονός ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς Παπικῆς Καινοτομίας ἐπέρχεται αἰσθητή καί ἐξωτερική διαφοροποίησις μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἑορτολογικήν λατρευτικήν τάξιν καί ζωήν, διότι ἀπεμακρύνθη διά τοῦ νέου ἡμερολογίου ὁ Παπισμός καί δέν συνεορτάζει μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
3. Πλήττεται διά τοῦ ἀνωτέρω ἡ προσηλυτιστική δρᾶσις τῆς ἀδιστάκτου Οὐνίας, ἡ ὁποία τόν 16ον αἰώνα ἐμάστιζεν κυριολεκτικῶς τήν Ὀρθοδοξίαν.
4. Καθίστανται ἐμφανέστεραι αἱ κακοδοξίαι τῆς Δύσεως καί συνειδητοποιοῦνται ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, τοῦ σχίσματος οὕτω πλέον αἰσθητοῦ γενομένου.
Δι' ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐνισχύεται καί διαφυλάσσεται ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Διά ταῦτα πάντα καί ἵνα ἀνακόινη διά παντός τήν ὁρμήν τῆς Δύσεως καί προφυλάξη τήν ἀκαινοτόμητον πίστιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐκ τῶν μιασμάτων τῆς Παπικῆς λεγομένης ἐκκλησίας, ἐνήργησεν ἀποφασιστικῶς καί ἀπέκρουσεν τήν ὀρμήν τῆς Δύσεως δι' ἀποφάσεων Πανορθοδόξων Συνόδων.
 
Ἡ ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ταύτης ἔχει οὕτω:
«Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως Ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ Καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου, ἀλλ' ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις 318 (τριακοσίοις δέκα ὀκτώ) Θεοφόροις Πατράσι τῆς Αγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ' ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος.
Πᾶσι τοῖς ἐν Τριγοβυστίῳ καί ἁπανταχοῦ Χριστιανοῖς γνησίοις τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς. Χάρις εἴη καί εἰρήνη καί ἔλεος παρά Θεοῦ Παντοκράτορος.
Οὐ μικρά τε ζάλη τήν παλαιάν κιβωτόν κατέλαβεν, ὅτε σφοδρῶς κλυδωνιζομένη ἐφέρετο ἐπί τῶν ὑδάτων· καί εἰ μή Κύριος ὁ Θεός μνησθείς τοῦ Νῶε εὐδόκησε κοπᾶσαι τό ὕδωρ οὐδεμία ἐλπίς σωτηρίας αὐτῇ ἦν.
Οὕτω καί τήν Νέαν Κιβωτόν τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας ἐπεί ἄσπονδον πόλεμον οἱ κακόδοξοι ἤγειραν καθ᾽ ἡμῶν κατά τούτων καί ἡμεῖς τόν παρόντα τόμον ἐγκαταλιπεῖν ἔγνωμεν, ὅπως τοῖς τούτῳ γεγραμμένοις ἔχετε κα-τά τῶν τοιούτων ἀσφαλεστέρως τήν ὑμετέραν Ὀρθοδοξίαν συνηγορεῖν.
Ἀλλ' ἵνα μή τοῖς ἁπλουστέροις φορτικόν εἴη τό Σύγγραμμα, ἁπλῆ διαλέκτῳ πᾶσαν ὑμῖν τήν ὑπόθεσιν καταρτίσαι ἔγνωμεν, ἥτις ἔχει οὑτωσί εἰς ἁπλῆν διάλεκτον:
Ἀπό τήν παλαιάν Ρώμην ἤλθασι τινές, ὁποῦ ἔμαθον ἐκεῖ νά λατινοφρονοῦσι, καί τό κακόν εἶναι πώς ἀπό Ρωμαῖοι τῆς Ρούμελης γεννήμματα καί θρέμματα ὄντες, ὄχι μόνο ἤλλαξαν τήν πίστιν των, ἀλλά καί πολεμοῦσι τά Ὀρθόδοξα δόγματα καί ἀληθινά τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μᾶς παρέδωκεν αὐτός ὁ Χριστός καί οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι καί αἱ ῞Αγιαι Σύνοδοι τῶν Ἁγίων Πατέρων. ῞Οθεν τούτους ὡς σεσηπότα μέλη ἀποκόπτοντες ὁρίζομεν:
……………………………………………………………………..
Ζ. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.
Η. Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε καί ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἵνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθεῖ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀμήν.
 
Τό νέον Παπικόν ἡμερολόγιον κατεδικάσθη καί ὑπό δευτέρας Συνόδου ἐν Κων/πόλει ἐν ἔτει 1587, παρόντων ἐν αὐτῇ τῶν Ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν Κωννπόλεως ΙΕΡΕΜΙΟΥ τοῦ Β', Ἀλεξανδρείας ΜΕΛΕΤΙΟΥ καί Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ.
 
Ὁ λόγος ὁ ὁποῖος ὤθησεν τήν Ὀρθοδοξίαν νά ἐπανέλθῃ ἐντός 10 ἐτῶν τρεῖς φοράς ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος εἶναι εἷς καί μόνον: Ἡ ἀκατάσχετη προσηλυτιστική ὁρμή τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι μέ ἀθέμιτα μέσα, (βία, ἐξαγορά συνειδήσεως καί κυρίως ψεύδη[3] κ.λ.π.), κατέτρωγε τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Οὕτω κατεδικάσθη τό τρίτον ὑπό Πανορθοδόξου Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἔλαβον μέρος; ὁ Κωνργπόλεως Ἱερεμίας ὁ Β΄, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς, ὁ ὁποῖος ἐπεῖχεν καί τήν θέσιν τοῦ Ἀντιοχείας, Ἰωακείμ τοῦ Ζ', ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί τεσσαράκοντα ἐν ἐνεργεία Ἀρχιερεῖς.
Ἡ Πανορθόδοξος αὐτή «Μεγάλη Σύνοδος διεκήρυξε πρωτίστως τήν ἐμμονήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τοῖς ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τεθεσπισμένοις ἐναντίον τῶν Καινοτομιῶν τῆς Ρώμης».
Ἐπίσης ἐκύρωσεν τήν ἵδρυσιν τοῦ Ρωσσικοῦ Πατριαρχείου καί ἀπέκρουσεν τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ὡς νεωτερισμόν ἀντιβαίνοντα εἰς Κανόνας καί διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας.
Κυρίως δέ ἐπεσήμανεν τήν ἐμμονήν της εἰς τήν περί τοῦ Πάσχα διάταξιν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀπηγόρευσε δέ τόν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά Ἰουδαίων συμφώνως τῷ 1ῳ Κανόνι τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, καί ἀπέκρουσεν καί κατεδίκασεν τό νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον.
Οὕτω ἅμα τῇ ἐμφανίσει του τό νέον Παπικόν Καλενδάριον ἤ ἡμερολόγιον ἤ ἑορτολόγιον ἐκρίθη καί κατεδικάσθη τελεσιδίκως καί ἀπεκλείσθη ἡ εἴσοδός του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 1583, 1 587 καί 1593, αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν τήν Παπικήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν, ἄλλοι σκοπίμως ἠμφισβήτησαν, ἄλλοι δέ ὑπετίμησαν, ἵνα ἀποφύγουν τόν σκόπελον τοῦ δεδικασμένου τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλά οὔτε ἡ ἀξιοπιστία τῶν πηγῶν δύναται νά ἀμφισβητηθῇ, οὔτε τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων νά ὑποβιβασθῇ· διότι καί ἱστορικῶς εἶναι πληθωρικά καί ἐπακριβῶς κατωνομασμέναι αἱ ἐν λόγῳ Σύνοδοι, καί τό κῦρος τό ὁποῖον κέκτηνται αὗται αἱ Συνοδικαί Ἀποφάσεις εἶναι ἰσχυρόν καί ἀναμφισβήτητον.
Ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τῆς Κωννπόλεως 1583, μνημονεύεται ρητῶς:
1) Ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Μελετίου, ὁ ὁποῖος εἰς τό Σύγγραμμά του Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τόμος Γ', σελ. 402 (ἐν Βιέννῃ 1784) γράφει: «Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου, Σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κων/πόλει τῷ 1583, ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων». (Ἐκκλησ. Ἱστορία Μελετίου, Τόμος 3ος, σελίς 402, παράγρ. 9).
2) Ὑπό τοῦ Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑινηλάντου, ὁ ὁποῖος εἰς τό σύγγραμμά του «Τά Μετά τήν ῞Αλωσιν» σελ. 111-112 (ἐν Κων/πόλει 1870) γράφει: Ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β΄ «συγκροτεῖται Σύνοδος Μητροπολιτῶν ἐν Κων/πόλει, παρόντος καί τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου καί κατεκρίθη τό ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ', εἰσαχθέν Καλενδάριον καί οὐκ ἀπεδέχθη αὐτό κατά τήν τῶν Λατίνων αἴτησιν».
3) Ὁ Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Φιλάρετος Βαφείδης (1850-1933) εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν του Ἱστορίαν, τόμος 3ος, σελ. 124-125, Κων/πολις 1912, γράφει: «…. Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ' ὄψιν τάς δυσκολίας τῆς ἐφαρμογῆς ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου ἐκδίδωσι τό 1583 ἐπιστολήν ἐν ᾖ καθορίζων τάς τέσσαρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐγράφη συνεπείᾳ τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης Συνόδου, ἥτις κυρίως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τό Γρηγοριανόν ῞Ημερολόγιον. (Βλ. καί Δοσιθέου «Τόμος Ἀγάπης», σελ. 538).
4) Ὁ Μητροπολίτης Αθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἰς τό ἔργον του «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας» (Ἀλεξάνδρεια 1935) σελ. 628 γράφει: «τῇ 20 Νοεμβρίου 1583 ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας, παρόντος τότε ἐν Κων/πόλει καί τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, συνοδικῶς διασκεινάμενος ἀπέκρουσε τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον». Καί ἐν τῷ «Ἐκκλησιαστικῷ Κήρυκι» 14.4.1918, σελ. 172-173 γράφει ὁ ἴδιος ὡς Ἀρχιμανδρίτης καί Πανεπιστημιακός διδάσκαλος: «ὁ Πατριάρχης ἐξέδωκε συνοδικήν ἀπόφασιν, δι' ἧς κατεδίκαζε τήν γενομένην μεταρρύθμισιν τοῦ ἡμερολογίου».
Ὡσαύτως ποιεῖ λόγον καί ἐν τῇ Ἱστορίᾳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων.
Παρομοίως μαρτυρεῖται καί ἡ Σύνοδος τοῦ 1587 τόσον ἀπό τούς προμνημονευθέντας Φιλάρετον Βαφείδην (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 125) καί Α.Κ. Ὑινηλάντου (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 113) ὅσον καί ἀπό πλείστους ἄλλους.
Ἐξαιρέτως ὅμως μνημονεύεται καί ὑπογραμμίζεται ὑπό πάντων ἡ Σύνοδος τοῦ 1593.
Δέν θά ἀναφέρω τούς προηγουμένους ἱστορικούς ἀλλά μόνον αὐτόν τόν μεταρρυθμιστήν τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὁ ὁποῖος ἐν τῷ «Ἐκκλησιαστικῷ Κήρυκι» φ. 146/1918 γράφει:
«Ἐπισημότερον ἀπεκρούσθη τό ἡμερολόγιον μετά τριετίαν, ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης ἐνδημούσης Συνόδου τῷ 1593, ἧς συμμετέσχον ἐκτός τοῦ Ἱερεμίου, ὁ Αλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς ἐπέχων καί τόν τόπον τῆς Ἀντιοχείας καί ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί πλεῖστοι Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη ἐν αὐτῇ ὡς νεωτερι σμός ἀντισαίνων εἰς κανόνας καί διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας. (Ἐκκλ. Κῆρυξ Φ. 146/1918).
Ὁ αὐτός δέ πάλιν εἰς τό ἔργον του «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν σελίδι 482 λέγει:
«Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντινούπολιν (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος ὁ Δ') τῷ ἔτει ἐκείνῳ συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ συγκροτηθείσης Συνοδικῆς διασκέινεως πρός ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηγοριανοῦ ῞Ημερολογίου, διά τοῦ ὁποίου ἐσκόπει ἡ Λατινική Ἐκκλησία νά παραπλανήση τούς Ὀρθοδόξους… Ἀλλ' οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί Θεολόγοι ἐν οἷς ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, διαδεχθείς τόν Σίλβεστρον ἐν τῷ Πατριαρχικῷ θρόνῳ τῆς Ἀλεξανδρείας, δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας κίνδυνον. Τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε διά τοῦ Πατριαρχικοῦ αὐτοῦ κύρους καί ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὅστις φαίνεται ὅτι μετά τήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ῞Ημερολογί ου μετέβη εἰς Ἱεροσόλυμα».
 
Πρέπει νά τονισθῇ, ὄχι μόνον ἡ ἱστορικότης – ἀξιοπιστία τῶν πηγῶν περί τῶν ἐν λόγω Συνόδων, ἀλλά πρό πάντων καί τό κῦρος αὐτῶν τῶν Συνόδων καί τῶν ἀποφάσεών των.
Αἱ προμνημονευθεῖσαι Σύνοδοι τῆς Κωνργπόλεως 1583, 1587 καί ἰδιαιτέρως τοῦ 1593 εἶναι Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι Σύνοδοι! Εἰδικώτερον:
- Δέν εἶναι τοπικαί Σύνοδοι, ἀλλά Πανορθόδοξοι, δι᾽ ὧν ὡμίλησεν ἡ Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τό ῞Εν ῞Αγιον Πνεῦμα, τό λαλῆσαν καί εἰς τάς Οἰκουμενικάς καί λοιπάς ἁγίας Συνόδους.
- Αἱ ἅγιαι αὗται Σύνοδοι, ἔχουσιν ἐσωτερικόν σύνδεσμον καί ἀδιάσπαστον ἀλληλουχίαν πρός ἁπάσας τάς προηγηθείσας ἁγίας Συνόδους.
- Αἱ ἀποφάσεις τῶν ἐν λόγῳ Συνόδων ἔχουσιν ἀναμφισβήτητον κῦρος, εἶναι ἀπολύτως σεβασταί[4], ἡ δέ ἀθέτησίς των ἀποτελεῖ ἀθέτησιν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί βλασφημίαν κατά τοῦ ῾Ενός Ἁγίου Πνεύματος, ὅπερ ἐλάλησεν εἰς τάς Ἁγίας Οἰκουμενικάς Συνόδους καί εἰς τάς ἐν λόγῳ Πανορθοδόξους, αἵτινες ἐκείνων ἑπόμεναι ἐθωράκισαν τήν Ἐκκλησίαν κατά τόν 16ον αἰῶνα.
- Τό κῦρος λοιπόν τῶν ἐν λόγῳ Ἁγίων Πανορθοδόξων Συνόδων εἶναι τό αὐτό μέ τό κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἔνθεν μέν διότι συμμετέχει εἰς αὐτάς ἡ Καθολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔνθεν δέ διότι αἱ ἅγιαι αὗται Σύνοδοι ἔχουσι ἀδιάσπαστον ἐσωτερικήν ἀλληλουχίαν καί ἀποτελοῦν προέκτασιν τοῦ ἑνός καί αὐτοῦ Ὀρθοδόξου Πνεύματος, ὅπερ διακρίνει τάς ἑπτά Ἁγίας Οἰκου μενικάς Συνόδους. Ὁ Ἱεροσολύμων Δοσίθεος ἐν τῷ βιβλίῳ του «Ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», τήν Σύνοδον τοῦ 1593 ὀνομάζει «Μεγάλην Οἰκουμενικήν Σύνοδον»: «Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγέννησεν ὁ ΙΣΤ' αἰών: Τήν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἵρεσιν τῶν Γιεζουβιτῶν καί τήν αἵρεσιν τοῦ νέου Καλενδαρίου· καί κατά μέν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ… κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ νέου Καλενδαρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τῷ 1593».
 
Ἡ ἀνακίνησις τοῦ Ἡμερολογιακοῦ θέματος κατά τάς ἀρχάς τοῦ παρόντος αἰῶνος ἐνεργεῖται ὑπό τῶν ὀργάνων τῆς Οἰκουμενιστικῆς κινήσεως καί διά τόν Οἰκουμενισμόν.
Τί εἶναι Οἰκουμενισμός
Ἡ Οἰκουμενιστική Κίνησις ἐμφανίζεται εἰς τούς Προτεστάντας ἀπό τό τέλος τοῦ περασμένου αἰῶνος, κρατυνόμενος δέ ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ παρόντος αἰῶνος κατέληξεν τό 1948 εἰς τό λεγόμενον Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό κέντρον καί ὄργανον πού ἐκφράζει τήν ὅλην οἰκουμενιστικήν κίνησιν.
Ἐκεῖνο τό ὁποῖον χαρακτηρίζει τόν Οἰκουμενισμόν εἶναι κυρίως ἡ βλασφημία κατά τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, μή δεχόμενος τήν ὕπαρξιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας (Ἐκκλησιολογική αἵρεσις).
Οὐσία τῆς Ἐκκλησιολογικῆς ταύτης αἱρέσεως εἶναι ἡ διαβόητος περί κλάδων θεωρία (BRANCH THEORY) τῆς Ἀγγλικανικῆς θεολογίας.
Ὡς λέγει ὁ διακεκριμένος θεολόγος Καθηγητής κ. Ἀνδρέας Θεοδώρου, κατά τήν Ἐκκλησιολογίαν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία δέν ἐνσαρκοῦται εἰς μίαν τῶν ἐπί μέρους ὁρατῶν ἱστορικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ' εἶναι κατατεμαχισμένη καί διάσπαρτος εἰς ὁλόκληρον τόν κόσμον. ῾Εκάστη τῶν ἐπί μέρους χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ μέρος μόνον τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Τυχόν τοιοῦτος διϊσχυρισμός, θά ἦτο κατά τήν γνώμη αὐτῶν ἀπότοκος οἰήσεως καί ὑπερηφανείας! Ἡ πραγματική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, κατ' οὐσίαν ἀόρατος, ἀποτελεῖ κοινωνίαν ἰδανικήν, πρός πλήρωσιν, τῆς ὁποίας ἀναβαίνουν σύν τῷ χρόνῳ προὶόντι αἱ ἱστορικαί Ἐκκλησίαι, ἀπο βάλλουσαι τάς ἐλλείψεις καί τάς ἀτελείας αὐτῶν.
Ἀνάλογος πρός τήν ἰδέαν ταύτην εἶναι καί ἡ περί Θείας Ἀληθείας ἐκδοχή τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ἡ θεία ἀλήθεια κατά τούς Διαμαρτυρομένους δέν εὑρίσκεται πλήρης καί ἀκεραία εἰς μίαν τῶν ἐπί μέρους ἱστορικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ' ἐνυπάρχει ἐπιμερισμένη καί κατατεμαχισμένη εἰς τάς ἐπί μέρους Χριστιανικάς Ὁμολογίας. ῾Εκάστη τούτων κατέχει μέρος μόνον τῆς ἀληθείας καί τοῦτο ἀναμε μιγμένον μετά τῆς πλάνης.
Συγκολλώμενα ἑπομένως μεταξύ των τά ἐπί μέρους τμήματα τῆς Ἐκκλησίας καί συρραπτόμενα πρός ἄλληλα τά τεμάχια τῆς ἀληθείας, δύνανται νά ἀπαρτίσουν κατά τό μᾶλλον ἤ ἦττον τήν ἰδέαν τῆς Μιᾶς τοῦ Χριστοῦ Ἁγίας Ἐκκλησίας, ὡς καί τῆς μιᾶς θείας ἐξ ἀποκαλύψεως ἀληθείας. Καί αὕτη μέν ἐν βασικαῖς γραμμαῖς ἡ περί κλάδων θεωρία τοῦ Προτεσταντισμοῦ».
Καί συνεχίζει ὁ ἴδιος Πανεπιστημιακός Διδάσκαλος:
«Ἀνάλογος πρός τήν περί Ἐκκλησίας καί Θείας ἀληθείας θεωρίαν αὐτῶν εἶναι καί ἡ ἀντίληινις τῶν Προτεσταντῶν περί δόγματος καί δογματικῶν διαφορῶν. Ἡ προσκόλλησις εἰς τά δόγματα εἶναι κατ' αὐτούς ἐπιβλαβής καί ἐπιζημία, διαιροῦσα μᾶλλον τούς ἀνθρώπους καί ἀφιστῶσα τούτους ἀπ' ἀλλήλων. ῾Επομένως αἱ ἑνωτικαί προσπάθειαι τῶν Ἐκκλησιῶν δέν πρέπει νά διέρχωνται διά μέσου τῶν δογματικῶν διαφορῶν αὐτῶν (ἀλλά πλησίον αὐτῶν).
Ἐφ ὅσον δέ τό δόγμα δέν ἔχει καί τόσον μεγάλην σημασίαν διά τήν ζωήν καί τό ἔργον τῶν Ἐκκλησιῶν, αἱ δογματικαί διαφοραί αὐτῶν δέν εἶναι πραγματικοί καί οὐσιώ δεις διαχωριστικοί φραγμοί. Αἱ Ἐκκλησίαι δύνανται νά συνυπάρξουν μεταξύ των, ἔστω καί ἄν διαχωρίζουν αὐτάς μεγάλαι ἤ μικραί διαφοραί. (Ἀνδρ. Θεοδώρου, «Ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», Ἀθῆναι 1973).
Ὁ Οἰκουμενισμός λοιπόν κατέλυσεν κάθε ἔννοιαν αὐθεντίας καί ἀρχῆς εἰς τόν Χριστιανισμόν μέ ἀκραίαν θέσιν τήν τοποθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας παραλλήλως πρός τάς αἱρέσεις, παραλλήλως καί πρός τάς ἐξωχριστιανικάς θρησκείας, εἰς τάς ὁποίας δέν ἀμφισβητεῖται ἡ σωτηρία!!
 
Ἡ εἴσοδος εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ ἐσημειώθη κατά τάς ἀρχάς τοῦ παρόντος αἰῶνος καί εἶχεν θεαματικώτατα ἀποτελέσματα, διότι ἐνήργησεν ἐκ τῶν ἔνδον! Δηλαδή δέν ἦλθον εὐθέως οἱ Προτεστάνται Οἰκουμενισταί νά ἐπιβάλουν τήν αἵρεσίν των, ἀλλά ἐχρησιμοποίησαν ὡς ὄργανα τούς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν φορεῖς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας.
 
Τό 1902, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἰωακείμ ὁ Γ΄[5], εἰς Πατριαρχικήν Συνοδικήν Ἐγκύκλιον, τήν ὁποίαν ἀποστέλ λει εἰς τούς ἀρχηγούς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, θίγει τό ζήτημα τῆς ἑνώσεως μέ τούς Παπικούς καί Προτεστάντας, ἐρωτῶν ποῖαι πρέπει νά εἶναι αἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μέ τάς δύο αὐτάς μεγάλας αἱρέσεις. Τό θέμα, ἐνῶ εἶναι λελυμένον, παραδόξως θίγεται εἰς τήν Ἐγκύκλιον αὐτήν ὡς πρόβλημα πού πρέπει νά ἀντιμετωπισθῇ ἐπί νέας πλέον βάσεως καί ὄχι τῆς τῶν Πατέρων.
Θέτει λοιπόν ζήτημα «περί τῶν ἐν τῷ παρόντι καί ἐν τῷ μέλλοντι σχέσεων ἡμῶν μετά τῶν δύο μεγάλων τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδων, τῆς Δυτικῆς δηλονοῦν καί τῆς τῶν Διαμαρτυρομένων» καί τῆς ποθητῆς μετ' αὐτῶν, (συμπεριλαμβανομένων καί τῶν Παλαιοκαθολικῶν), ἐν τῶ παρόντι καί τῷ μέλλοντι ἑνώσεως. Γίνεται ἀποδεκτή ἡ δυσκολία τοῦ ἐγχειρήματος, ἀλλά προτείνεται; «ἄρα σκεπτέον καί φροντιστέον, κατά τό ἑνόν, πῶς ἄν εἴη δυνατόν προλειᾶναι τήν πρός τοιοῦτον τέρμα ἄγουσαν ἀνώμαλον, τό γε νοῦν, ὁδόν, ἐξευρεῖν τε σημεῖα συναντήσεως καί ἐπαφῆς, ἤ καί ἀμοιβαίων θεμιτῶν παροράσεων, μέχρι τῆς διά τοῦ χρόνου τοῦ ὅλου ἔργου τελειώσεως, δι' ἧς πληρωθήσεται πρός κοινήν εὐφροσύνην καί ὠφέλειαν ἡ περί μιᾶς ποίμνης καί ἑνός ποιμένος ρῆσις τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Τί λέγει ἡ ἀνωτέρω ἐγκύκλιος;
α) «Περί τῶν σχέσεων ἐν τῷ παρόντι καί μέλλοντι» μετά τῶν αἱρετικῶν, παπικῶν καί προτεσταντῶν. Δηλαδή ἀπορρίπτεται ἡ θέσις τῶν Πατέρων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καί ζητεῖται νά ὁρισθοῦν νέαι σχέσεις, ἀκριβῶς αὗται αἱ σχέσεις πού ζητεῖ ὁ Οἰκουμενισμός.
β) Ὀνομάζει τούς αἱρετικούς Παπικούς καί Προτεστάντες δύο μεγάλες ἀναδενδράδες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐδῶ ἀκριβῶς εὑρίσκεται ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τήν Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν καί δέχεται τάς διαφόρους αἱρέσεις καθώς καί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς κλάδους τῆς Ἐκκλησίας.
γ) Νά εὑρεθοῦν σημεῖα ἐπαφῆς καί νά προλειανθῇ ἡ ὁδός ὅσο καί ἄν εἶναι δύσκολος καί νά παραβλεφθοῦν ἄλλα ἐμπόδια μέχρις ὅτου γίνη ἡ ἕνωσις εἰς τόν Οἰκουμενισμόν.
Αὐτά πού κηρύσσονται εἰς τήν Ἐγκύκλιον αὐτή δέν εἶναι ἁπλῶς αἱρετικά, εἶναι παναίρεσις, εἶναι ἡ χειρότερη μορφή ἀθεΐας. Περιϋβρίζεται ἡ Παράδοσις, οἱ Πατέρες, οἱ ῞Αγιοι Ἀπόστολοι, ὁ Χριστός, ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Παναγία Τριάς.
Ἀλλά καί εἰς τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904 ὁ ἴδιος Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἰωακείμ γράφει διά τό ἴδιο θέμα, ὅτι δέν πρέπει νά διανοηθῆ κανείς ὅτι εἶναι ἀδύνατος ἡ ἕνωσις μέ τούς αἱρετικούς· νά μή θεωρῆται λέγει «ἀνεπίδεκτον σκέινεως ἤ δυσέφικτον ὅλως ὑπολαμβάνειν τό πρᾶγμα».
Αἱ ἐγκύκλιοι αὗται ἔχουν γραφεῖ κατά τόν αἱρετικό Λέ Γκυὶγιοῦ, «ὑπό ἕν νέον ὅλως πνεῦμα, πλῆρες τοῦ μέ τρου καί τῆς ἀγάπης».
Νέον πνεῦμα πλῆρες τοῦ μέτρου καί τῆς ἀγάπης, τήν ὁποίαν, ὅπως εἴπαμε, κηρύσσει ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ ἀλήθεια ποῦ πῆγε; Πῶς ἐχωρίσθη ἡ ἀλήθεια ἀπό τήν ἀγάπη; Ἀγάπη χωρίς ἀλήθεια εἶναι σατανικό μῖσος καί ὄχι ἀγάπη.
 
Μεγάλος ὅμως σταθμός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἰδιαιτέρως εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, σημειώνεται μέ τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920.
Ἡ Ἐγκύκλιος αὕτη ἀποτελεῖ ἐπίσημον σχέδιον διά τήν Οἰκουμενιστικήν κίνησιν καί συνετάγη παράλληλα πρός δύο ἄλλα σχέδια, ἕν ὑπό τοῦ αἱρετικοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Σουηδικῆς Ἐκκλησίας Οὐινάλας Νάθαν Σόδερμπλομ καί ἄλλο ἀπό τόν Ἰωσήφ Ολνταμ. Ἀλλά ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου ἐθεωρήθη ὡς καλύτερον ἐκφράζουσα καί ἐξυπηρετοῦσα τήν Οἰκουμενιστικήν κίνησιν. Δηλ. εἰς τήν οὐσίαν τό Πατριαρχεῖον φαίνεται νά προηγῆται εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀκολουθοῦν οἱ αἱρετικοί.
Σημειωθήτω ὅτι τόν αὐτόν μῆνα, δηλ. τόν Ἰανουάριο τοῦ 1920, καθ' ἐξεδόθη ἡ Ἐγκύκλιος, ἐδημιουργήθη καί ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν (Κ.Ε.), τήν ὁποίαν ρητῶς μνημονεύει ἡ Ἐγκύκλιος καί ζητεῖ νά ἀκολουθήση καί ἡ ἵδρυσις παρομοίας ἐκκλησιαστικῆς ὀργανώσεως. Δηλαδή «Κοινωνία Ἐκκλησιῶν».
Ἡ Ἐγκύκλιος αὕτη εἶναι εἰς τό σύνολόν της ἕνα πρωτοφανές αἱρετικόν σύστημα, τό ὁποῖον καταργεῖ ὁλόκληρον τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀποτελεῖ δέ ἀπό τό 1920, τόν καταστατικόν χάρτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς καί πρόσφατα διεκήρυξεν ὁ Μύρων Χρυσόστομος ἀπό τοῦ βήματος τῆς αἰθούσης τῆς Ἀρχαιολογικῆς ῾Εταιρείας; Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ 1920 εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως» (Ἐκκλ. Ἀλήθεια).
Εἰδικώτερον:
1) Ἀπευθύνεται κατ' ἀρχήν «πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας», ἤτοι τάς Ὀρθοδόξους καί τάς αἱρετικάς, τάς ὁποίας ἀδιακρίτως ὀνομάζει Ἐκκλησίας Χριστοῦ! Καί μόνον ἀπό τό «πρός» αὐτό ἀποκαλύπτεται ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰσεχώρησεν εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους καί ὅτι ἐδέχθησαν οὗτοι τήν αἱρετικήν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς.
Ἡ Ὀρθοδοξία γνωρίζει ἀπό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί μέχρι σήμερον ὅτι Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία (Μία, ῞Αγία, Καθολική καί Ἀποστολική) καί ὅτι αἱ αἱρέσεις δέν εἶναι ἐκκλησίαι, ἀλλά ὀργανώσεις ἀποκομμέναι ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί δέν ἔχουν κεφαλήν τόν Χριστόν, ἀλλά τόν διάβολον. Ἐδῶ τί κάμνει; Καταργεῖ καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί συλλήβδην ὅλους τούς Πατέρας καί διδάσκει διά πρώτην φοράν, ὅτι αἱ αἱρέσεις εἶναι Ἐκκλησίαι Χριστοῦ. Ὀνομάζει τάς αἱρέ σεις ἀδελφάς καί σεβασμίας Ἐκκλησίας καί τάς κηρύσ σει συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῷ καί συγκληρονόμους καί συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ»!
2) Ἐπίσης καταργεῖ ὅλα τά δόγματα καί τούς Πατέρας, ὡς δῆθεν φορεῖς παλαιῶν προλήινεων καί ἕξεων, αἱ ὁποῖαι ἐμπόδιζαν τό ἔργον τῆς ἑνώσεως! Εἰς τό ἐξῆς, λέ γει ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή, δέν θά γίνεται λόγος διά τά Δόγματα καί δέν θά εἶναι βάσις τῆς ἑνώσεως ἡ εἰς τήν Δογματικήν πίστιν ταυτότης, ἀλλά θά ἀρχίση ἡ ἕνωσις ἁπλᾶ διά τῆς πρακτικῆς ὁδοῦ, ἤτοι τῆς ἐν ἀγάπῃ συνυπάρξεως (πρακτικός Οἰκουμενισμός).
Χαρακτηριστικῶς λέγει; Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως φρονεῖ[6], ὅτι ἡ ἕνωσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τάς αἱρετικάς δέν ἐμποδίζεται ἀπό τάς δογματι κάς διαφοράς! Ἀντιθέτως δέ εἶναι ἐπιβεβλημένη! ῎Αν δέ μερικοί ἀντιδράσουν εἰς τήν ἕνωσιν τότε εἰς τήν ἀρχήν ἡ ἕνωσις θά παρουσιασθῇ ὡς ἁπλῆ σχέσις καί ἔτσι θά παραμερισθοῦν αἱ ἀντιδράσεις ἀπό τούς θρησκολήπτους.
3) Προσδιορίζει τάς δύο προϋποθέσεις, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀπαραίτητοι διά νά γίνη ἡ ἕνωσις μέ τούς αἱρετικούς.
Αὗται εἶναι:
α) Νά μήν βλέπουν οἱ Ὀρθόδοξοι τούς αἱρετικούς μέ δυσπιστίαν καί δυσφορίαν, ἀλλά νά βλέπουν αὐτούς ὡς εἰλικρινεῖς καί νά τούς ἔχουν ἐμπιστοσύνη…!
β) Νά ἀναζωπυρωθῇ καί ἐνισχυθῇ ἡ ἀγάπη μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν αἱρετικῶν, πρό πάντων δέ νά μή θεωρῆται, ὅτι ὑπάρχει διαφορά μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί αἱρετικῶν, ἀλλά νά δέχωνται τάς αἱρέσεις ὡς συγγενεῖς καί ὅτι προῆλθον ἀπό τόν Χριστόν καί εἶναι σῶμα Χριστοῦ καί ἔχουν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Χριστοῦ!!
Εἰς τό δεύτερον μέρος της ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή κατονο μάζει μέ ποίας μεθόδους ἤ τρόπους θά δυνηθῇ νά ἐπέλθῃ ὑπούλως ἡ ἕνωσις.
Ἰδού! «Δύναται δέ ἡ φιλία αὕτη καί ἀγαθόφρων πρός ἀλλήλοις διάθεσις ἐκφαίνεσθαι (νά ἐκδηλώνεται) καί τεκμηριοῦσθαι (καί νά ἀποδεικνύεται) εἰδικώτερον, κατά τήν γνώμην ἡμῶν, ὡς ἑξῆς; α) Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν».
β) Διά τῆς ἀνταλλαγῆς ἀδελφικῶν γραμμάτων καί μέ τάς αἱρετικάς Ἐκκλησίας ὡς συμβαίνει καί μέ τάς Ὀρθοδόξους.
Ἀπαριθμεῖ δέ εἰς τήν συνέχεια 11 τρόπους-μεθόδους διά τῶν ὁποίων παρά τάς δογματικάς διαφοράς θά προχωρήσῃ ἡ ἕνωσις μέ τούς αἱρετικούς. Διά νά μήν νομισθῇ ὅτι ὑπερβάλουμε ἰδού τί λέγουν οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενισταί περί τῆς Ἐγκυκλίου ταύτης.
Ὁ προωθητής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀρχηγός τῆς Σουηδικῆς Ἐκκλησίας, Ἀρχιεπίσκοπος Οὐψάλας Νάθαν Σόδερμπλομ δηλοῖ τά κάτωθι ἐξ ἀφορμῆς τῆς αἱρετικῆς ταύτης Ἐγκυκλίου:
«Τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως δέν εἶχε ποτέ μεγαλυτέραν ἀποστολήν κατά τήν μακράν αὐτοῦ ἱστορίαν καί ἐπιλέγει! «Ἡμῶν αἱ καρδίαι διαπνέονται ζωηρῶς ἀπό τοῦ αὐτοῦ ζήλου τῆς ἑνώσεως, ὅστις ἐνέπνευσε τήν μεγάλην Ἐγκύκλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἥν οὗτος ἀπέλυε κατά τό 1920 πρός ὅλους τούς πιστούς» (῞Ορα Παύλου Μοναχοῦ «Νεοημερολογιτισμός Οἰκουμενισμός» Ἀθῆναι 1983, σελ. 35).
Καί σύγχρονος ἐπίσημος Προτεστάντης συγγραφεύς, παρατηρεῖ διά τήν Ἐγκύκλιον ταύτην:
«Ἐν ἀντιδιαστολῇ πρός τήν ἀντίληινιν ταύτην (περί τῆς ἀποκλειστικότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), ἡ περίφη μος Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἀποφασιστική διά τήν συμμετοχήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν Οἰκουμενιστικήν Κίνησιν, ἀπευθύνεται γενικῶς πρός ὅλας τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνά τόν κόσμον, ὡς δέ ἐκ τοῦ κειμένου αὐτῆς προκύπτει, υἱοθετεῖ μίαν ἄλλην ἀντίληψιν τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ προβλήματος; ἐκεί νην ἀκριβῶς, ἡ ὁποία κατέστησε δυνατήν τήν συμμετοχήν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν καί τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν. Βεβαίως, αἱ δύο αὐταί ἐκκλησιολογικαί ἀντιλήινεις συνυπάρχουν εἰς τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύουσαι οὕτω εἰς αὐτήν πλείονα τοῦ ἑνός ρεύματα. Ὡς ἐκ τούτου καλοῦνται (οἱ αἱρετικοί) νά ἐπιδείξουν πνεῦμα κατανοήσε ως διά τάς παρατηρουμένας αὐτάς ἀντινομίας εἰς τάς θέ σεις τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας ἔναντι τῶν ἑτεροδό ξων (Αὐτόθι σελ. 35).
Εἶναι ἄπειρα τά ἐγκώμια τῶν αἱρετικῶν καί «Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν, διά τήν ἐν λόγῳ Ἐγκύκλιον.
Ἐνταῦθα θά ἀναφέρωμεν χαρακτηριστικῶς, δήλωσιν τοῦ μεγάλου Οἰκουμενιστοῦ, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων Ἀθηναγόρου Κοκκινάκη, ὁ ὁποῖος λέγει:
«Ἡ Ὀρθοδοξία ἐξῆλθε τῶν τοιχωμάτων αὐτῆς καί ἐδημιούργησε σχέσεις καί ἐπεδίωξε συνεργασίαν ἤδη ἀπό τοῦ 1920 διά τῆς περιφήμου Ἐγκυκλίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, συνετέλεσεν εἰς τήν ἔναρξιν τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καί τήν ἵδρυσιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν. ῞Ολη ἡ οἰκουμενιστική καί εἰρηνιστική ἐνέργεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου οὐδέν ἄλλο εἶναι παρά ἡ συνέχεια τῆς Ἐγκυκλίου ἐκείνης τοῦ 1920, ἐπεκτεινομένη πρός τάς νεωτέρας ἀνάγκας καί πραγματικότητας (Αὐτόθι, σελ. 36).
Ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ καινοτόμοι Μελέτιος Μεταξάκης καί Χρυσόστ. Παπαδόπουλος, οἱ ὁποῖοι ἀνῆλθον, ἀντιστοίχως εἰς τούς θρόνους τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν Αθηνῶν, ὡς Οἰκουμενισταί, τά αὐτά εἶπον ἀμφότεροι εἰς τούς ἐνθρονιστηρίους λόγους των. Εἰς ἐπίσημον προτεσταντικόν κείμε νον ἀναφέρεται:
«Ἡ Α. Παναγιότης ἐπανειλημμένως καί μάλιστα εἰς τόν ἐνθρονιστήριον αὐτῆς λόγον ὑπεσχέθη νά συμσάληται εἰς τήν ἕνωσιν μεταξύ τῆς Ἀνατολικῆς, Παλαιοκαθολικῆς καί Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας….
Καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, εἰς τόν ἐνθρονι στήριον λόγον του διεκήρυσσε:
«Δέον νά συγχρονισθῇ ἡ Ἐκκλησιαστική δρᾶσις πρός τήν ζωήν τῆς κοινωνίας, ἀπό τῆς ὁποίας φαίνεται σήμερον ἀπομεμακρυσμένη… Ζητοῦντες δέ τήν ἕνωσιν τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν καί Χριστιανικῶν κοινοτήτων μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέον, πρό παντός νά ἐπιδιώξωμεν τήν πραγματικήν ἑνότητα καί ἀδιάλειπτον ἐπικοινωνίαν καί συναντίληινιν τῶν δογματικῶς συνηνωμένων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τόν συντονισμόν τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν ὑπό τήν πνευματικήν πάντοτε ἡγεσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τόν καθορισμόν κοινῆς βάσεως τῶν σχέσεων πρός τάς ἑτεροδόξους Ἐκκλησίας καί χριστιανικάς κοινότητας… Πρός τοιαύτην συνεργασίαν καί ἀλληλεγγύην δέν εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεσις ἡ δυσεπίτευκτος, δυστυχῶς, δογματική ἕνωσις, διότι ἀρκεῖ ἡ ἕνωσις τῆς ἀγάπης τῆς χριστιανικῆς, ἥτις ἄλλως τε, δύναται νά προλειάνῃ τήν ὁδόν πρός τήν τελείαν ἕνωσιν τήν πρός αὐτό τό πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀνταποκρινομένην…» (Αὐτόθι σ. 60).
Τέλος, τό 1919, ὁ Σελευκείας ῎Ανθιμος, (μετέπειτα Θυατείρων), εἰς σχετικήν ἔκθεσιν ἐπιτροπῆς εἰς τήν ὁποίαν συμμετεῖχεν, διά τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου Ἡμερολογί ου, εἶπεν:
«῞Αποδοχήν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου προτείνει ὁ Μητροπολίτης Σελευκείας, φρονῶν ὅτι ἡ χρησιμοποίησις αὐτοῦ καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας εἰς οὐδένα κανονικόν λόγον προσκρούει, ἀποτελεῖ δέ μάλιστα τό πρῶτον σῆμα πρός τήν ποθητήν Κοινωνίαν τῶν Ἐκκλησιῶν… Φόβος σκανδαλισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου δέν ὑφίσταται πλέον, κατ' αὐτόν. Πρός τήν τοιαύτην ἀντίληψιν διαφωνεῖ ὁ Μητροπολίτης πρ. Καισαρείας…».
Δέν εἶναι ὅμως μόνον αὐτό τό κείμενον, τό ὁποῖον ἀπο καλύπτει ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός εἶναι σατανικόν κα τασκεύασμα καί ἐπεβλήθη διά τόν Οἰκουμενισμόν. ῞Ετερον σημαντικώτατον κείμενον, ὡς θά ἴδωμεν ἀμέσως κατωτέρω, εἶναι τά Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις τοῦ δαιμονιώδους ληστρικοῦ συνεδρίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῆς 10ης Μαΐου τοῦ 1923, ὑπό τόν μασῶνον καί αἱρεσιάρχην Μελέτιον Μεταξάκην.
 
Πρίν ὅμως ὁμιλήσω διά τό Συνέδριον τοῦ 1923 πρέπει νά εἴπω τά ἑξῆς διά τά πρόσωπα πού ἐπεκάθησαν τήν περίοδον ταύτην εἰς τόν Θρόνον τῶν Ἀθηνῶν καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς καί διά τό Νομοθετικόν Διάταγμα τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 1923.
Πρέπει ἰδιαιτέρως νά ληφθῆ ὑπ' ὄινιν, ὅτι ἀπό τό 1918 ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μελέτιος Μεταξάκης (1918-1920) ὁμοῦ μετά τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τοῦ Ἀμίλκα Ἀλιβιζάτου, ἀμφοτέρων Πανεπιστημιακῶν Διδασκάλων, εἶχον μυστικάς ἐπαφάς μετά τῶν Ἐπισκοπιανῶν προτεσταντῶν τῆς Ἀμερικῆς καί τῶν Ἀγγλικανῶν τῆς Ἀγγλίας. (Ἐνήργησαν διά τήν ἀναγνώρισιν τῶν ῎Αγγλικανικῶν χειροτονιῶν) (῞Ορα Α.Δ. Δελήμπαση «Πάσχα Κυρίου». Ἀθῆναι 1985, σελ. 625).
῎Ηδη οἱ τρεῖς τοῦτοι ἀναλαμβάνουν συνειδητά τήν ἐπιβολήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων. Δέν εἶναι λοιπόν τυχαῖον τό γεγονός τῆς ἀναρρήσεως κατά τήν 25.11.1921 τοῦ Μελετίου Μεταξάκη εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον τῆς Κωνργπόλεως, τοῦ δέ Ἀρχ/του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εἰς τόν Θρόνον τῶν Ἀθηνῶν τήν 25.2.1923.
Ἀνατέλλοντος τοῦ 1923, ὁ Μ. Μεταξάκης διά τοῦ ὑπ᾽ ἀριθμ. 872/3.2.1923 γράμματός του πρός τήν ῾Ελλαδικήν Ἐκκλησίαν, ζητεῖ τήν συμμετοχήν τῆς Ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος εἰς τό προετοιμαζόμενον Συνέδριον, τό ὁποῖον θά ἀπεφάσιζε περί τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου «… πρός ἐξυπηρέτησιν ἐν γε τούτῳ τῷ μέρει τῆς Παγχριστιανικῆς ἑνότητος, πάντων τῶν ἐπικαλουμένων τῷ ὀνόματι Κυρίου ἑορταζόντων τήν αὐτήν ἡμέραν τήν Γέννησιν Αὐτοῦ καί τήν ῎Ανάστασιν…» (Θεοκλ. Στράγκα, «Ἐκκλησίας ῾Ελλάδος Ἱστορία», σελίς 1136, Τόμος Β΄ ΑΘΗΝΑΙ 1970).
Παραλλήλως ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος συγκαλεῖ τήν 3.4.1923 τήν Ἱεραρχίαν ἀπό τήν ὁποίαν διά τῆς βίας, τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης ἀποσπᾶ τήν ἀπόφασιν περί ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου.
Ἐπί τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς ἐστηρίχθη μετά δύο μήνας τό Συνέδριον τῆς Κωνργπόλεως, διά νά ἀποφασίση τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου.
 
Τό Πανορθόδοξον δῆθεν Συνέδριον τοῦ 1923, ἤρξατο τάς ἐργασίας του τήν 10ην Μαΐου, πλήν ὅμως δέν προσῆλθον ἀντιπρόσωποι ἐξ οὐδεμιᾶς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἀπουσίαζον χαρακτηριστικῶς τά Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων, γεγονός ὅπερ ἐκ τῶν προτέρων καταδικάζει τό ἐν λόγῳ Συνέδριον νά παραμείνῃ, ἐφ ὅσον συνέχισεν τάς ἐργασίας του, ὡς ἕν παράνομον καί ληστρικόν συνέδριον, τό ὁποῖον ἐπείγεται νά εἰσαγάγῃ καί ἄλλας καινοτομίας πλήν τῆς Ἡμερολογιακῆς.
Πρό τῆς τοιαύτης καταστάσεως ἐν πανικῷ ὁ Πατριάρχης Μελέτιος, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 2001 τηλεγραφήματός του πρός τόν Ἀθηνῶν, ἀναφέρει τήν κατάστασιν καί τήν ἀπόφασίν του, περί ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν, ἀλλά καί τήν σφοδράν ἐπιθυμίαν του νά προσέλθουν καί αἱ ἄλλαι τρεῖς Ἐκκλησίαι: Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων.
Ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, λαβοῦσα γνῶσιν τοῦ ὡς ἄνω τηλεγραφήματος ἀποφασίζει «ν' ἀναθέση τῷ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμῳ ἵνα ἐνεργήσῃ παρά τῇ Κυβερνήσει, ὅπως συντελέσῃ αὕτη, ἵνα καί τά τρία Πατριαρχεῖα μετάσχωσι τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου, ἀφοῦ τό ζήτημα τῆς διευθετήσεως τοῦ ἡμερολογίου ἐπείγει καί ἡ ἀποχή αὐτῶν θά ἠδύνατο νά ματαιώσῃ αὐτήν» (Θεοκλήτου Στράγκα «Ἱστορία Ἐκκλησίας ῾Ελλάδος», Τόμος Β', σελ. 1 145, Ἀθῆναι 1970).
Παρά ταῦτα ὅμως, τήν 10ην Μαΐου ἡμέραν Πέμπτην, ἤρξαντο αἱ ἐργασίαι τοῦ Συνεδρίου.
Παρόντες ἦσαν: Ὁ Μητροπολίτης Κυζίκου Καλλίνικος καί ὁ Καθηγητής τῆς Θεολογίας ἐν τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τῆς Χάλκης Βασίλειος Ἀντωνιάδης διά τήν Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κισνοβίου καί Χοτίνης Ἀναστάσιος, μετά τοῦ παρεπιδη μοῦντος εἰς Κων/πολιν, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεωτίδων Νήσων καί Βορείου Ἀμερικῆς Ἀλεξάνδρου διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας. Ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας Γαβριήλ μετά τοῦ Καθηγητοῦ τῶν Μαθηματικῶν καί τῆς Μηχανικῆς ἐν τῷ Παν/μίῳ Βελιγραδίου Δρός Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας. Ὁ Μητροπολίτης Νικαίας Βασίλειος διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ὁ Μητροπολίτης Δυρραχίου Ἰάκωβος διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος.
Ἀρχιμ. Ἰούλιος Σκριμπάν μετά τοῦ Γερουσιαστοῦ Πέτρου Δραγίτς, ὡς τεχνικοῦ Συμβούλου, διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας.
Καθήκοντα Γραμματέως ἐτέλει ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Γερμανός.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω 7 Μητροπολιτῶν, οἱ 4 ἦσαν Μασῶνοι! ἤτοι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, ὁ Ἀμερικῆς Ἀλέξανδρος, ὁ Νικαίας Βασίλειος καί ὁ Δυρραχίου Ἰάκωβος. ῾Επομένως, πρόκειται περί συνεδρίου παρανόμων καί δούλων τῆς ῾Εβραιομασωνίας. Αὐτό ὅμως τό Συνέδριον ἀποφάσισε τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου διά τήν «Παγχριστιανικήν ἑνότητα» (παναιρετικήν ἑνότητα).
Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι εἰς τήν ἐναρκτήριον προ σφώνησίν του ὁ Μελέτιος Μεταξάκης θρασύτατα εἶπεν διά τό θέμα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου:
«Τήν ἑνότητα διατηρηθεῖσαν ἐπί δεκατρεῖς συναπτούς αἰῶνας διέσπασεν ἀπό τριῶν καί ἡμίσεως αἰώνων ἡ μονομερής ἀπόφασις τοῦ Ἀρχηγοῦ μιᾶς μεγάλης Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Πιστεύομεν ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς ἐκ νέου ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν τουλάχιστον ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ».
Περί τούτου ἔγραφε σχετικῶς ὁ Κασανδρείας Εἰρηναῖος:
«Κόπτεται ὁ κύρ Μεταξάκης ἔν τινι τῶν εἰσηγήσεων αὐτοῦ ἐν τῷ Πανορθοδόξῳ Συνεδρίῳ διότι ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ’ διά τῆς παρατόλμου καινοτομίας τῆς ὑπ᾽ αὐτοῦ εἰσαγωγῆς εἰς τήν Δυτικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, διέσπασε τήν ἑνότητα ἐν τῷ ἑορτολογίῳ καί ἤνοιξε τό χάσμα τό διαχωρίζον ἀμφοτέρας τάς Ἐκκλησίας· ζητεῖ δέ παραδόξως διά τῆς ἀποδοχῆς τῆς Παπικῆς καινοτομίας, ὅπως γεφυρώσῃ τό διανοιχθέν ὑπό τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου χάσμα!».
Δηλαδή ἀντίστροφα τά πράγματα! Ἀντί νά ἐπιστρέψῃ ὁ παρανομήσας διά νά γίνη ἑνότης, νά παρανομοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι, διά… ἑνότητα ἐν παρανομίᾳ!
Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι μετά τόν Οἰκουμενικόν τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Μητροπολίτης Δυρραχίου, ὅστις προκαταλαβών τό Συνέδριον διά τῆς ἀνακοινώσεως τῆς ἀποφάσεως τῆς ὁλομελείας τῶν Ἱεραρχῶν τῆς ῾Ελλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἰσηγεῖτο τήν ἀλλαγήν, καταθέτει καί τά σχετικά ἔγγραφα, μεθ' ὅ πάλιν ὁ Πατριάρχης λαμβάνει τόν λόγον καί ἀποφαίνεται μετ' ἄκρας ἱκανοποιήσεως:
«Ἰδού μία πρότασις συγκεκριμένη. Ὑπάρχει ἄλλη τις;» (Πρακτικά καί ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κωνρπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου 10 Μαἴου – 8 Ἰουνίου 1923, ἐν Κων/πόλει 1923, σελ. 17, 18).
Συνεχίζων ὁ Μελέτιος Μεταξάκης ἀποκαλύπτει τόν κρυφόν Οἰκουμενιστικόν σκοπόν τοῦ Συνεδρίου, ὅστις εἶναι εἷς καί μόνος, ἡ προσέγγισις πρός τήν Δύσιν. Ἐρωτᾶ λοιπόν τούς συνέδρους:
«… Ἐκτιμᾶται (ἄραγε) ἰδιαζόντως ὁ σκοπός ὅπως ἐπιτύχωμεν τόν ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὑφ ὅλου τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῶν δύο μεγάλων αὐτοῦ ἑορτῶν: Τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἐπί κεφαλῆς τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν εὑρισκομένης, καί τῆς Ἀναστάσεως αὐτοῦ, ἐπί κεφαλῆς τῶν κινητῶν ἑορτῶν τεθειμένης, καί μόνον τονίζεται νά μή ἀποδεχθῶμεν τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ὡς ἀποδειχθέν καί τοῦτο λελανθασμένον (Αὐτόθι σελ. 21).
῎Ητοι προέχει, λέγει ὁ Μελέτιος, ὁ συνεορτασμός μας μεθ' ὅλων τῶν λεγομένων Χριστιανῶν, ὅποιοι καί ἄν εἶναι αὐτοί καί δέν πειράζει, ἄς μή εἶναι τέλειον καί τό Γρηγοριανόν.
Συνεχίζων, δέ λέγει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν πρέπει νά περιορισθῇ μόνον εἰς αὐτήν τήν καινοτομίαν, ἀλλά νά λάβῃ τήν πρωτοβουλίαν καί νἀ συνεργασθῇ μετά τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καί Ρωμαϊκῆς (Παπικῆς) διά νά ἐξεύρουν ἀπό κοινοῦ τελειότερον ἡμερολόγιον. (Αὐτόθι σελ. 22).
Ἐκ τῶν ὅσων ἐλέχθησαν κατά τήν δευτέραν συνεδρίασιν τῆς 11 Μαΐου 1923, ἀναφέρομεν μόνον μερικά τά ὁποῖα ἀποκαλύπτουν τό οἰκουμενιστικόν πνεῦμα, τό ὁποῖον πρυτανεύει εἰς τό διαβόητον Συνέδριον. Ἐν προκειμένῳ καί ὁ Μητροπολίτης Κυζίκου εἶναι χαρακτηριστικός:
«Θεωρῶ ἀναγκαῖον ὅπως γένηται σκέινις καί περί συ σφίγξεως τῶν σχέσεων τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας πρός τήν Ἀγγλικανικήν καί τήν τῶν Παλαιοκαθολικῶν» (σελ. 24).
Καί ὁ Μητροπολίτης Νικαίας:
«Εἰσηγοῦμαι ὅπως ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Ἐπιτροπῆς γένηται σκέινις καί περί ῾Ενώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Ρωμαὶκῆς» (Παπικῆς). (Αὐτόθι σελ, 29).
Καί ὁ Καθηγητής Β. Ἀντωνιάδης:
«Καλόν θά ἦτο ὅπως ἀποστέλλωνται ἑκατέρωθεν παρά τῶν διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν νέοι καί σπουδάζωσι εἰς τάς Θεολογικάς Σχολάς ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἵνα κατόπιν οὗτοι χρησιμεύωσιν ὡς κατάλληλα ὄργανα συσφίγξεως τῶν μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν σχέσεων» (σελ. 31).
Κατά τήν Γ' συνεδρίαν τοῦ λεγομένου Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς 18.5.1923 ἐλέχθησαν καί τά ἑξῆς ὑπό τῆς εἰδικῆς ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία εἶχεν ἀναλάβει νά ἐξετάσῃ τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου ἀπό πρακτικῆς ἀπόινεως, ἡ ὁποία ἀφοῦ ἀπεφάνθη ὅτι δέν παρουσιάζεται οὐδέν πρόβλημα ἀπό πρακτικῆς ἀπόινεως συνεχίζει:
«Ἀλλ' ἡ αὐτή ἀνάγκη προσαρμογῆς πρός τό νέον ἡμερολογιακόν καθεστώς παρουσιάζεται καί διά τό Πασχάλιον. Πᾶσα Χριστιανική Ἐκκλησία, ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ὁδηγουμένη, πρέπει διά τῶν σκέψεων καί τῶν πράξεων αὐτῆς νά τείνῃ εἰς τήν προσέγγισιν καί τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν».
«῎Αλλος ἐπί πλέον λόγος πρός ἄμεσον προσαρμογήν καί τοῦ Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθική σημασία καί ἐντύπωσις, ἥν θά παραγάγη εἰς ὅλον τόν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διά τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας ταύτης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προσέγγισις τῶν δύο Χριστιανικῶν Κόσμων τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως ἐν τῷ ἑορτασμῷ τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν.
Τό λεγόμενον Πανορθόδοξον Συνέδριον, ἀπεδείχθη ληστρικόν Συνέδριον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τυφλόν ὄργανον τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Ὁ Αγγλικανός ἐπίσκοπος Ὀξφόρδης CORE, Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Κινήσεως διά τήν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν, ταξιδεύων εἰς τάς Ἀνατολικάς χώρας, τυχαίως δέ εὑρεθείς εἰς Κωνσταντινούπολιν γινομένου τοῦ συνεδρίου, ἐζήτησε νά παρευρεθῇ εἰς αὐτό, γενομένης εὐμενῶς δεκτῆς τῆς ἐπιθυμίας του ὑπό τοῦ Μεταξάκη. Προσελθών εἰς τήν Ε' συνεδρίαν (23 Μαΐου 1923), «καταλαμβάνει θέσιν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατριάρχου». Εἰς διαλογικήν συζήτησιν Πατριάρχου καί Αγγλικανοῦ ἐνώπιον τοῦ «Πανορθοδόξου συνεδρίου», ἐλέχθησαν σύν ἄλλοις καί ταῦτα:
-- Πατριάρχης: «Μεταξύ τῶν ζητημάτων, τά ὁποῖα θά μᾶς ἀπασχολήσουν, ἔχομεν καταγράινει καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας. Γνωρίζομεν τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ὅτι ἐπιθυμεῖ διακαῶς τήν ἕνωσιν καί ὅτι ἐργάζεται ἀνενδότως δι' αὐτό, θά χαρῇ δέ ἀναμφιβόλως πληροφορουμένη ἐπί συνεδρίας τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου, ὅτι ὁ πόθος τῆς ἑνώσεως καί ἡ πίστις εἰς τό δυνατόν αὐτῆς ἐν μέλλοντι προσεχεῖ ηὔξησε σημαντικῶς εἰς ὅλας ἐν γένει τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας».
-- Ὁ Ἀγγλικανός: «Δι' ἡμᾶς τούς ἐν τῇ Δύσει θά ἦτο μεγάλη πνευματική εὐχαρίστησις νά εὑρεθῶμεν εἰς θέσιν, ὥστε νά συνεορτάζωμεν τάς μεγάλας Χριστιανικάς ἑορτάς τῆς Γεννήσεως, τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Πεντηκοστῆς. Ἐγένετό τι τό ὁποῖον ἀφορᾶ τήν προσέγγιση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Αγγλικανικῆς, καί τό ὁποῖον ἐπλήρωσε χαρᾶς τήν καρδίαν μου. Τό γεγονός τοῦτο ἀποτελεῖ ἕν βῆμα πρός τήν ἕνωσιν· τό δεύτερο βῆμα θά μᾶς κάμη τό ἡμερολογιακόν ζήτημα, τό ὁποῖον θά μᾶς φέρη εἰς τόν συνεορτασμόν τῶν ἑορτῶν. Θά ἦτο καλόν νά ἐπιτευχθῇ μία διαρρύθμισις ἡμερολογιακή τοιαύτη, ἡ ὁποία θά συντελέσῃ ὥστε ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά συνεορ τάζωμεν ταυτοχρόνως τό ἅγιον Πάσχα».
-- Πατριάρχης: «Θά παρακαλέσω τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα νά ἀνακοινώση εἰς τόν ἀρχιεπίσκοπον Κανταουρίας, ὅτι εἴμεθα διατεθειμένοι νά δεχθῶμεν τό νέον ἡμερολόγιον, τό ὁποῖον θά ἐξευρίσκετο ὑπό τῆς Δύσεως…».
Συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται εἰς τά πρακτικά τοῦ συνεδρίου», ὅτι τό ἐπιζητούμενον ἦτο ὁ ἐν τῇ αὐτῇ ἡμέρα ἑορτασμός τῆς Γεννήσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὑπό πάντων καί ἐννοεῖ μέ τοῦτο ὅλα τά ἀθροίσματα τῶν δυσσεβῶν αἱρετικῶν.
Τό γελοῖον δέ, καί ἀναιδέστατον τοῦ Μεταξάκη κορυφώνεται εἰς τήν κατωτέρω διατύπωσιν, τήν ὁποίαν ἐδημοσίευσεν εἰς τό ἐπίσημον ὄργανον τοῦ Πατριαρχείου:
«Ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν ἐνέκρινε τάς ἀποφάσεις τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως!.. Αἱ λοιπαί, πρός τάς ὁποίας καί ἀνεκοινώθησαν αἱ ἀποφάσεις, ἤ δέν ἀπήντησαν εἰσέτι, ἤ ἀπαντήσασαι εἰς τήν Μ. Ἐκκλησίαν ἐδήλωσαν, ὅτι δέν θεωροῦσι τὸν χρόνον τοῦτον ἐκεῖνον κατά τόν ὁποῖον πρέπει νά τεθῶσι εἰς ἐφαρμογήν αἱ ἀποφάσεις αὗται».
Σημειωτέον, ὅτι κατά τάς ἐπί τῇ λήξει προσφωνήσεις, ὁ Νικαίας Βασίλειος, μέγας καί φανατικός μασῶνος καί νεωτεριστής, ἀπευθύνεται ὡς ἑξῆς «Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, τιμιώτατοι ῾Εταῖροι...». Προσφώνη σις ἥκιστα Ὀρθόδοξος, μᾶλλον δέ μασωνική, ἀφοῦ μασῶνοι ἦσαν οἱ συγκροτοῦντες αὐτό τό «συνέδριον».
 
Τό Συνέδριον τῶν παρανόμων, ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, βαδίζον τήν ὁδόν τῆς προδοσίας, τήν ὁποίαν ὑπηγόρευεν καί ἐνεθάρρυνεν ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος διά τοῦ πορίσματός του καί τό ὁποῖον ἀνεκοίνωσεν ὁ Δυρραχίου Ἰάκωβος ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ῾Ελλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐκινήθη μέ ἐξαιρετικήν ἄνεσιν εἰς ὅλας τάς βλασφήμους οἰκουμενιστικάς του θέσεις.
Ἡ ἀπουσία τῶν τριῶν μεγάλων Πατριαρχείων δέν τούς ἠμπόδισεν νά ὀνομάσουν τήν προδοτικήν των συναγωγήν «Πανορθόδοξον Συνέδριον», ἐνῶ τῇ οὐσίᾳ ὑπῆρξεν κακόδοξον καί ληστρικόν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τήν 5ην Ἰουνίου 1923 προέβη εἰς τήν διατύπωσιν τῆς περί ἡμερολογίου ἀποφάσεώς του, φέρον οὕτω εἰς πέρας τήν ἐντολήν, τήν ὁποίαν ἔλαβεν παρά τοῦ νεογεννήτου τέρατος, τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ βδελυρά ἀπόφασις διετυπώθη ὡς ἑξῆς:
«Α’. Τό ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξον Συνέδριον συνελθόν ὑπό τήν Προεδρίαν τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Μελετίου τοῦ Δ’ ἀναγνωρίσαν ὅτι ἡ ἄρσις τῆς μεταξύ θρησκευτικοῦ καί πολιτικοῦ ἡμερολογίου διαφορᾶς εἶναι ἀνάγκη ἀναπόφευκτος καί ὅτι οὐδέν κανονικόν κώλυμα ὑπάρχει διά τήν διόρθωσιν τοῦ ἐν χρήσει ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου κατά τά δεδομένα τῆς Ἀστρονομικῆς Ἐπιστήμης, ὁμοφώνως ἀποφασίζει τήν διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου ὡς ἑξῆς:
1) Ἁπαλείφονται αἱ 13 ἡμέραι τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου κ.λπ.»
Μέ τό συνέδριον τοῦτο ὁλοκληροῦται ἡ πρώτη φάσις τῶν ἐνεργειῶν τοῦ προκαθημένου τῆς ῾Ελλαδικῆς Ἐκκλησίας, Παποκαίσαρος Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, πρός ἐπιβολήν τοῦ προοδευτικοῦ κοσμικοῦ νεωτεριστικοῦ ἤ ἐν ἑνί λόγῳ Οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος ἐν τῇ ῾Ελληνικῇ Ἐκκλησίᾳ.
Τό ἐν λόγῳ συνέδριον οὐδόλως ὑπῆρξεν Πανορθόδοξον, ἀφοῦ δέν μετέσχον τά ὑπόλοιπα Πατριαρχεῖα καί τά ὁποῖα σαφῶς ἠμφεσβήτησαν τοῦτο. Ἐκ τοῦ τρόπου τῆς συγκλήσεώς του, τοῦ σκοποῦ καί τῶν πορισμάτων του, τό ἐν λόγῳ συνέδριον παρέμεινεν ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἕν ληστρικόν συνέδριον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Διά τό «Πανορθόδοξον Συνέδριον» τοῦτο καί τάς ἀποφάσεις του, ἐξέφρασαν καί πάλιν τήν μεγάλην χαράν καί σφοδράν ἱκανοποίησίν των οἱ κοσμικοί κύκλοι τῆς Εὐρώπης καί οἱ αἱρετικοί, χάριν τῶν ὁποίων, ἄλλωστε, ἐγίνοντο πάντα ταῦτα καί πρός τούς ὁποίους ὁ Μεταξάκης ἔσπευσε νά ἀνακοινώσῃ. Ὡς ἔγραινε τό ἐπίσημον ὄργανον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὁ «ἀρχιεπίσκοπος» Οὐψάλης Νάθαν Σόδερμπλομ, ἔγραφε πρός Μεταξάκην:
«Εὐχαρίστως ἐνωτίσθην τήν ἀνακοίνωσιν ἥν τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ἀπέστειλέ μοι καί χαίρω, διότι τό Πανορθόδοξον Συνέδριον κατέληξεν εἰς τόσον μεγάλα ἀποτελέσματα. Φρονῶ ὅτι τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ἔχει μεγαλυτέραν ἀποστολήν ὅσην δέν εἶχε ποτέ κατά τήν μακράν αὐτοῦ ἱστορίαν…».
Κατά τούς «Ἐκκλησιαστικούς Καιρούς» τοῦ Λονδίνου:
«Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τυγχάνει, μόνον μέρος τῆς παγκοσμίου πρός τό ὁμοιόμορφον καί τήν ἁπλότητα τοῦ ἡμερολογίου κινήσεως…».
Ἐφημερίδες τῆς Πράγας καί τοῦ Βερολίνου ἀναφέρουν ὅτι αἱ ὑπό τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου ληφθεῖσαι σχετικαί ἀποφάσεις ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος ἔχουσι κοσμοϊστορικήν σημασίαν.
῞Ολος ὁ Εὐρωπαὶκός Τύπος ἐξαίρει τήν ἀπόφασιν τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου καθ' ἥν τοῦτο οὐ μόνον ἀπεδέχθη τροποποίησιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά καί ἐδήλωσεν ὅτι δέν θά ἔφερεν ἀντίστασιν τινα ἐάν νέον ἡμερολόγιον ἐπροτείνετο παγκόσμιον, ἐν ᾖ περιπτώσει τό τοιοῦτον παραδέχοντο ὅλαι αἱ χριστιανικαί Ἐκκλησίαι…
 
Ὀ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἰδιαίτερα μετά τήν Ε’ Ἱεραρχίαν (24-3/12/1923), καθ' ἥν οὐσιαστικά κατηργήθη ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἅπασα δέ ἡ ἐξουσία περιῆλθε εἰς αὐτόν, κατέστη μονοκράτωρ καί Παποκαῖσαρ.
Ἐν τῇ Ἱεραρχίᾳ ταύτῃ, ἦτο παροῦσα καί ἡ ἐπαναστατική Κυβέρνησις Πλαστήρα, ἥτις κατηύθυνε τάς ἐργασίας. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Κυβερνήσεως, διά τῆς παρουσίας αὐτῶν, ἐξασκοῦν ινυχολογικήν βίαν ἐπί τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἀπεδείχθη ἐν τῷ συνόλῳ της δειλή καί ἀναξία νά ὀνομάζεται Σύνοδος. Ἐν αὐτῇ, φωναί τινές ὑγιεῖς κατεπνίγησαν ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ὅστις εἰς τό θέμα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως, ὡς ἀπό Πανεπιστημιακῆς καθέδρας πρός πρωτοετεῖς φοιτητάς, ἐφθέγγετο ὅτι οὐδέν κανονικόν καί δογματικόν θέμα προκύπτει διά τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου.
Εἰς μίαν τοιαύτην συνεδρίαν (ἡ ὁποία ἦτο καί ἡ τελευταία), ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐπέτυχεν νά ὑφαρπάσῃ ἤ μᾶλλον νά ὑποκλέινῃ εἰς τήν κυριολεξίαν τάς ὑπογραφάς τῶν Ἀρχιερέων, ἐπί τοῦ ζητήματος τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. Ἐπεκαλέσθη δέ, τήν σύμφωνον γνώμην τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου, ὅπως προβῇ εἰς τήν ἡμερολογιακήν μεταρρύθμισιν. Μετά τέσσαρας ἡμέρας ἀπό τῆς διαλύσεως τῆς Συνόδου, ὁ Χρ. Παπαδόπουλος, ὡς ἀπόλυτος πλέον Μονάρχης ἐκβιάζει τόν Πατριάρχην Γρηγόριον, ἵνα προβῇ εἰς τάς ὑπ᾽ αὐτοῦ ὑποδεικνυομένας ἐνεργείας ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. Τό ὑπ' ἀριθμ. 70/Δ3046/4.1.24 ἔγγραφόν του πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικόν.
Ἀριθ. Πρωτ. 70/Δ3046
Ἀπό χρόνου ἱκανοῦ πολύς γίνεται λόγος περί τῆς ἀνάγκης τῆς μεταβολῆς τοῦ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ κρατοῦντος ἡμερολογίου… Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, διασκεψαμένη αὖθις ἐπί τοῦ ζητήματος τούτου, ἀπαραίτητον ἔκρινεν τήν, χάριν τοῦ Ὀρθοδόξου ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, προσαρμογήν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ πρός τό πολιτικόν… Καίτοι δέ ἀπαραίτητον καί ἐπιβεβλημένην θεωροῦμεν τήν μεταβολήν τοῦ ἡμερολογίου, ὅπως ἀπαραίτητον ὡσαύτως καί ἐπιβεβλημένην κρίνομεν τήν συμφωνίαν τῆς ὑμετέρας Παναγιότητος… Λυπηρόν ὅτι οἱ λοιποί Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς, οὐδαμῶς ἀπεδέχθησαν τήν μεταβολήν τοῦ ἡμερολογίου, ὡς αὕτη ἰδίως προὐτάθη ὑπό τοῦ ἐν Κων/πόλει συνελθόντος Πανορθοδόξου Συνεδρίου».
Εἰς τό ἀνωτέρω ἰταμόν ἔγγραφον τοῦ Ἀθηνῶν, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἤδη διαδεχθῆ τόν ἐκθρονισθέντα Μελέτιον Μεταξάκην, ἀπήντησεν ὡς κάτωθι:
«Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Ἀθηνῶν, ὑπέρτιμε καί ἔξαρχε πάσης ῾Ελλάδος, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἡμῖν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἐμῆς Μετριότητος Κύριε Χρυσόστομε, τήν φίλην ἡμῖν σεβασμίαν Αὐτῆς Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν…
Ἡ μετριότης ἡμῶν μετά τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, σπουδαίως καί αὖθις ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος διασκεινάμενοι, καί εἰς τό δυνατόν ἐν τῇ παρούσῃ τῶν πραγμάτων καταστάσει ἀφορῶντες, πρῶτον μέν ἔγνωμεν ἀποδέξασθαι τήν ὑπό τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος εἰσηγουμένην γνώμην περί ἀποδοχῆς τό γε νῦν τῆς ἀναφερομένης μέσης λύσεως, ἤτοι τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου (ἡμερολογίου)… Καί προτείνομεν πρός ἀποδοχήν ὡς ἡμέραν κοινῆς ὑπό πασῶν τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν ἐφαρμογῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου, τήν δεκάτην τοῦ μηνός Μαρτίου τοῦ ἀρξαμένου 1924 ἔτους, εἰσηγούμενοι ὅπως αὕτη… λογισθῇ καί ὀνομασθῇ καί ἑορτασθῇ ὡς 23η Μαρτίου… Παρακαλοῦμεν τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, ὅπως τό γε ἐπ' Αὐτῇ ὡς οἷον τε τάχιστα διά τηλεγραφήματος Αὐτῆς, γνωρίσῃ ἡμῖν τήν γνώμη καί τήν τελειωτικήν συναίνεσιν τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλη σίας τῆς ῾Ελλάδος πρός ἔναρξιν τῆς ἐφαρμογῆς ἀπό 10 τοῦ προσεχοῦς Μαρτίου, οὐ μήν δ' ἀλλά καί εἴ που νομίζει πρόσφορον ἐνεργήσῃ, ἵνα καί ὑπό ἄλλων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν ὁμοίᾳ ἐξενεχθῇ ἀπόφασις καί ταχέως φθάσῃ πρός ἡμᾶς ἡ ἀναγκαία δήλωσις τῆς συναινέσεως αὐτῶν. Ἐπί τούτοις καί αὖθις ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενος Αὐτήν, διατελοῦμεν μετ' ἀγάπης ἀδελφικῆς.
Τῆς ὑμετέρας σεβασμίας Μακαριότητος ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί ὅλως πρόθυμος.
 
Ἀνάγλυφος προκύπτει ἡ ἐπικρατοῦσα κατάστασις ἐν ῾Ελλάδι καί Κωνχπόλει καί εὐκρινῶς ἀπηχεῖται ἡ παντοδύναμος μονοκρατορία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου.
Ἐπί τῆς ἀνωτέρω ἀπαντήσεως τοῦ Πατριάρχου στηριχθείς, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος τῷ ἀποστέλλει τό ὑπ' ἀριθμ. 320/14.2.1924 τηλεγράφημα.
«Συμφώνως ἐγγράφῳ Ὑμετέρας Παναγιότητος περί ἡμερολογίου, ἔναρξις ἐφαρμογῆς νέου ἡμερολογίου 10 μηνός Μαρτίου. Παρακαλοῦμεν ἀναγγείλατε Μητροπολίταις Νέων Χωρῶν ῾Ελλάδος, σχετικήν ἀπόφασιν Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί γνωρίσατε ἡμῖν ἀμέσως τοῦτο πρός συμμόρφωσιν καί ἐνέργειαν δεόντων.
 
Ἐνῶ ὅμως ταῦτα συμβαίνουν, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Φώτιος ἀντιδρᾶ καί ἀρνεῖται νά συγκατατεθῇ εἰς τήν ἀποφασισμένην ἡμερολογιακήν καινοτομίαν, ὅπως το νίζει εἰς τό σχετικόν ἔγγραφόν του πρός τόν Κων/πόλεως Γρηγόριον.
Συνεπεία τηλεγραφήματος Ὑμετέρας Παναγιότητος συνελθοῦσα σήμερον ἡ Ἱερά καθ' ἡμᾶς Σύνοδος ἔγνω τά ἑξῆς: ῎Εχοντες ὑπ' ὄινει γράμματα τῶν Ἐκκλησιῶν Ρουμανίας καί Σερβίας, ὡς καί τάς προτάσεις Αἰγινήτου ἐμμένομεν ἐν προδεδογμένοις Συνοδικαῖς συνεδριάσεσι καί ἀποκρούομεν πᾶσαν προσθήκην ἤ πᾶσαν μεταρρύθμισιν ἡμερολογίου πρό συγκλήσεως μόνης ἁρμοδίας εἰς συζήτησιν αὐτοῦ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἧς σύγκλησιν προτείνομεν ταχίστην.                                                     
 
Ἀντί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἀπαντᾶ ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος:
Ἀριθ. 327)16.2.1924.
«Ἀμέσου συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀδυνάτου καθισταμένης, ἐπειγούσης δέ ἀφομοιώσεως ἡμερολογιακῆς χάριν ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων λαῶν, ἐκλιπαροῦμεν Ὑμετέραν Μακαριότητα δεχθῆναι πρότασιν Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περί συνταυτίσεως ἡμερομηνιῶν διά προσθήκης 13 ἡμερῶν ἀπό ΙΟης προσεχοῦς Μαρτίου ἄνευ οὐδεμίας μεταβολῆς Πασχαλίου, μόνης ταύτης παραπεμφθησομένης Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ.
 
Ἐνῶ ὅμως ἐκλιπαρεῖ εἰς τό πρός τόν Πατριάρχην Φώτιον ἔγγραφόν του, παραλλήλως κινεῖ τό Ὑπουργεῖον Ἐσωτερικῶν, ἵνα συνδράμῃ τάς ἐνεργείας του, αἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται εἰς τήν τελικήν φάσιν τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας.
«Ὑπουργεῖον Ἐσωτερικῶν
4 Μαρτίου 1924
Παρακαλοῦμεν εἰδοποιήσατε ἐπειγόντως τηλεγραφικῶς Μακαριωτάτους Πατριάρχας Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Σερβίας καί τούς Ἀρχιεπισκόπους Ρουμανίας καί Κύπρου ὅτι Ἐκκλησία ῾Ελλάδος ἀπεδέχθη ἀπό φασιν Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περί συνταυτισμοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου καί πολιτικοῦ τοιούτου, ὁριζομένης τῆς 10ης Μαρτίου ὡς 23ης, τόν δέ Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἔθηκεν εἰς ἐφαρμογήν τήν περί Ἡμερολογίου σχετικήν ἀπόφασιν αὐτοῦ.
 
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὁ Χρυσόστομος ἐξαπέλυσεν τήν ὑπ' ἀριθμ. 430/123/3.3.1924 ἀπόφασίν του τήν ὁποίαν καί μόνος προσυπογράφει, καί διά τῆς ὁποίας, παρά πᾶσαν κανονικήν τάξιν καί κριτήριον Ὀρθοδοξίας, ἐπιβάλλει ἀμετακλήτως ὡς ὑπερεκκλησιαστική ἀρχή τό νέον ἡμερολόγιον. Ἰδού ἡ βδελυρά ἀπόφασις:
Ἀριθ. 430) 123) 3.3.1924.
«Πρός τούς Σεβασμιωτάτους Ἱεράρχας τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας ῾Ελλάδος καί Πανοσ. Τοποτηρητάς.
Ἐκκλησία τῆς ῾Ελλάδος συμφώνως ἀποφάσει τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀπεδέχθη τήν ὁρισθεῖσαν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, καθ' ἥν ἡ ΙΟη Μαρτίου τοῦ ἑορτολογίου θά λογισθῆ καί θά ὀνομασθῆ 23… Κατά ταῦτα ἀπό τῆς 23 ἀρξαμένου μηνός Μαρτίου ἕν ὑπάρχει ἡμερολόγιον ἐν ῾Ελλάδι διά τε τήν Ἐκκλησίαν καί πολιτείαν.
 
Αὐτό ἦτο ὅλον. Διά μιᾶς τηλεγραφικῆς ἐντολῆς κατελύθησαν τά πάντα. Ἡ προδοσία τετελεσμένη! Ἡ καινοτομία τῆς Δύσεως εἰσεχώρησεν! Ὁ Οἰκουμενισμός καλλιεργεῖται! Ἡ Ἱεραρχία τῆς ῾Ελλάδος ἐξέπεσεν καί σχιζομένη ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁδηγεῖται ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου δεσμία πρός τήν Δύσιν.
 
Ἀβιάστως προκύπτει ἐκ τῶν ὅσων ἐξετέθησαν, ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός πρωτίστως εἶναι Οἰκουμενισμός.
Ὑπό τῆς Οἰκουμενιστικῆς κινήσεως ἀνεκινήθη, προωθήθη καί ἐπεβλήθη.
Ἡ δεοντολογία τῆς ἐπιβολῆς του, δεοντολογία ἀπολύτως οἰκουμενιστική, συνίσταται εἰς τήν ἐν τῷ κοινῷ συνεορτασμῷ συνύπαρξιν καί ἕνωσιν αἱρετικῶν ὀρθοδόξων.
Ἀποτελεῖ, λοιπόν, ὁ Νεοημερολογιτισμός τό πρῶτον βῆμα» τῆς ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ ἑνώσεως. Δι' αὐτοῦ κατεπατήθη καθηγιασμένη παράδοσις 1900 ἐτῶν.
Κατηργήθησαν καί ἠλλοιώθησαν ἤ κατεπατήθησαν τυπικαί διατάξεις νηστεῖαι, ἑορταί κ.λπ.
Ἀπό δογματικῆς δέ ἀπόψεως:
α) Κατέτμησε τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἔρριψεν εἰς τόν Οἰκουμενισμόν Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ἐδημιουργήθη τό ὀξύ σχῆμα: Ἀπόσχισις καί ἀπομάκρυνσις ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας καί στροφή καί ἕνωσις πρός τούς αἱρετικούς καί διαφοροποίησις εἰς τήν χρονικήν ἑορτολογικήν τάξιν πρός τούς Ὀρθοδόξους καί ταύτισις πρός τήν τῶν αἱρετικῶν, διά τήν ἀπαρχήν τῆς παγχριστιανικῆς ἑνώσεως.
β) Περιΰβρισις Βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς καταπατήσεως ἀποφάσεων Πανορθοδόξων Συνόδων, ὡς τοῦ 1583, 1587 καί 1593 καί ὑπακοή καί σεβασμός εἰς ὑπαγορεύματα τοῦ Σατανᾶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως εἶναι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, τό Συνέδριο τοῦ 1923, ἡ Ε’ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος τῆς 24/12/1923, ὡς καί λοιπαί σχετικαί ἐνέργειαι τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τέλος ἡ ὑπ' ἀριθμ. 430/123/3.3.1924 τηλεγραφική βούλα τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου δι' ἦς ἐπέβαλε τήν Καινοτομίαν.
Σημειώνεται δηλονότι ἐκτροπή ἐκ τῆς πορείας τῶν Πατέρων, διακοπή τῆς ἐσωτερικῆς πνευματικῆς ἀλληλουχίας τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί Πνεύματος καί στροφή καί συμπόρευσις πρός τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ ἡμερολογιακή ἑορτολογική καινοτομία περιέχει ἐν αὐτῇ τήν ἐκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί περιέχεται εἰς αὐτήν. ῎Εχομεν εἶδος τι ἀλληλοπεριχωρήσεως Νεοημερολογιτισμοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τανάπαλιν. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός ἤ καλύτερον ἡ ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ ἕνωσις ἐκκινεῖ ἐκ τῆς νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας καί δι' αὐτῆς πάλιν ἐκκινεῖ ὁ Οἰκουμενισμός εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός περιέχεται εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν καί ὑπηρετεῖται καί προωθεῖται ὑπ' αὐτοῦ, ἀλλά καί ὁ Νεοημερολογιτισμός περιέχει τόν Οἰκουμενισμόν, ἀπο τελῶν τό πρῶτο βῆμα τῆς ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ συνυπάρξεως ἐν τῷ ἑορτολογίῳ καί τῇ λατρείᾳ τῶν αἱρετικῶν καί «Ὀρθοδόξων».
Οἱ ἀνωτέρω λόγοι προεκάλεσαν τό Σχίσμα τοῦ 1924. Κατ' αὐτό ἡ Ἱεραρχία μετά τοῦ κλήρου, μοναχῶν καί τῶν λαὶκῶν, οἵτινες ὁμοῦ ἐδέχθησαν καί ἠκολούθησαν σταθερῶς τήν καινοτομίαν, προσέκρουσαν εἰς ἅπαντα τά ἀνωτέρω, ἤτοι εἰς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, εἰς Καθηγιασμένην ἑορτολογικήν παράδοσιν, εἰς ἀποφάσεις Ἁγίων Συνόδων. Τοῦτο δέ διά τήν ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ ἀπαρχήν τῆς ἑνώσεως Ὀρθοδόξων - αἱρετικῶν.
Οἱ τοιοῦτοι ἀρνηθέντες καί ἐκτραπέντες τῆς Ὀρθοδόξου πορείας, ἐστράφησαν πρός τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῎Επαυσαν νά συνεορτάζουν μετά Ὀρθοδόξων (τῆς τε στρατευομένης καί θριαμβευούσης Ἐκκλησίας) καί συνεορτάζουν καί συμπορεύονται μετά τῶν αἱρετικῶν.
Οὕτως ὅμως ἀπέκοιναν ἑαυτούς ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξῆλθον Αὐτῆς καί ἐσύρθησαν ὡς δοῦλοι καί θύματα εἰς τό ἅρμα τοῦ Σατανοκινήτου Οἰκουμενισμοῦ. Ἀπεκόπησαν δι' αὐτῆς ταύτης τῆς καινοτομίας ἥτις δεδικασμένη καί κατακεκριμένη ὑπάρχει.
Ἡ καταδίκη τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας ὑπό τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ ἐξωτερικήν αἰσθητήν πρᾶξιν ποιμαντικῆς φύσεως, ἡ ὁποία ὅμως ἀποκλείει τό ἐπιχείρημα περί δῆθεν ὑποδικίας τῆς καινοτομίας.
Ἡ νεοημερολογιτική, οὕτως εἰπεῖν, Ἐκκλησία, διά αὐτήν ταύτην τήν καινοτομίαν καί διά τῆς ἀποδοχῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κυρίως δέ τῆς αἱρετικῆς αὐτῆς Ἐκκλησιολογίας, ἡλλοτριώθη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον ὡς πρός τήν ἑορτολογικήν παράδοσιν, ἀλλά καί ὡς πρός τήν ἐσωτερικήν πνευματικήν ἀλληλουχίαν τοῦ ἑνός Ὀρθοδόξου Πνεύματος, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως τῶν Πατέρων.
Δέν ταυτίζεται καί ἐσωτερικῶς πρός τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ βαναύσως περιύβρισεν καί αὐτό τό ῞Αγιον Πνεῦμα τό λαλῆσαν εἰς τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους εἰς τάς ὁποίας συμμετεῖχε καί ὡμίλει ἡ Καθολική Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί εἰς αὐτάς τάς Πανορθοδόξους Συνόδους, αἱ ὁποῖαι διά τήν ἐσωτερικήν των ἀλληλουχία καί ταυτότητα δέον νά λογίζωνται ὡς Μία τοιαύτη συνεχής καί αἰωνία Σύνοδος. Ταυτίζεται ὅμως ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία πρός τόν Οἰκουμενισμόν, ἥτις ταύτισις ἤρξατο διά τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920.
Ἀντιθέτως ὁ Ἱερός Κλῆρος μετά τῶν μοναχῶν καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἀπεδέχθη τήν καινοτομίαν, ἀλλά παρέμεινε ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος εἰς τήν δισχιλιετῆ παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας. Παρέμεινε ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ. Παρέμεινεν εἰς τό καθηγιασμένον ὑπό τῆς δισχιλιετοῦς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως ῾Εορτολόγιον. Ἐσεβάσθη τούς Ἱερούς Κανόνας, τά δόγματα καί τάς ἀποφάσεις Αγίων Συνόδων καί δέν παρεσύρθη εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ συνείδησις τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τοῦ 1924 τό ὁποῖο δέν ἠκολούθησε τήν καινοτομίαν ἦτο ὅτι τοῦτο εἶναι «ΦΡΑΓΚΙΑ», ἡ ὁποία ΧΩΡΙΖΕΙ ἀπό τόν Χριστόν.
Ἐκ τῆς φύσεως καί τῆς οὐσίας τοῦ Ἡμερολογιακοῦ σχίσματος τοῦ 1924, ὡς προσδιορίζεται ἐκ τῶν ἀνωτέρῳ προκύπτει ὅτι:
Τό 1924 ἡ καινοτομία προεκάλεσεν σχίσμα, τό ὁποῖον βαρύνει τούς ἀποδεξαμένους αὐτήν. Ἡ φύσις καί οὐσία τοῦ Νεοημερολογιακοῦ Σχίσματος, ὡς ἐκ τῶν κανονικῶν καί δογματικῶν αἰτίων προκύπτει ὅτι, εἶναι σχίσμα τετελειωμένον.
Ὁ Νεοημερολογιτισμός προκαλέσας διάσπασιν εἰς τό πλήρωμα τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δέν προεξένησεν σχίσμα ἐξωτερικόν περί τά διοικητικά ἤ μικρά καί ἀσήμαντα, ἀλλά σχίσμα τῆς πλέον βαρυτάτης μορφῆς, ἀφοῦ δι' αὐτοῦ σημειώνεται ὄχι ἁπλῶς διαφοροποίησις ὡς πρός τήν ἑορτολογικήν τάξιν μετά τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί συνεορτασμός μετά τῶν αἱρετικῶν καί κυρίως στροφή καί σταθερά πορεία πρός τόν Οἰκουμενισμόν.
Δέν πρόκειται ἑπομένως περί διοικητικοῦ σχίσματος ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά περί σχίσματος, τό ὁποῖον ἔχει ὡς αἰτίας: καταπάτησιν καθηγιασμένης ἑορτολογικῆς παραδόσεως, καταπάτησιν Ἱερῶν Κανόνων, Πανορθοδόξων Συνόδων καί τέλος περιέχει τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκ τῆς φύσεως λοιπόν καί τῆς οὐσίας τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ῾Εορτολογικοῦ Σχίσματος τοῦ 1924 προκύπτει ὅτι αὐτό εἶναι σχισματοαίρεσις.

[1] Τά δῶρα συνέκειντο, ὡς ἔγραφε τῇ 12.2.1582 ὁ ἐν Ρώμῃ πρεσβευτής «τῆς ῾Ενετικῆς Δημοκρατίας» Λεονάρδος Δονᾶτος, εἰς «ὡραῖον ἐσταυρωμένον χρυσοῦν καί εἰρήνην λιθοκόλλητον ἐξόχου ὡραιότητος», «εἶδος παπικοῦ φυλακτηρίου». Οἱ ἀποτελοῦντες τήν ἐπιτροπήν τό ἔτος 1582, «ἀναχωρήσαντες ἐκ Ρώμης», «μετέβησαν εἰς ῾Ενετίανκαί κατά τό ἔαρ τοῦ ἑπομένου ἔτους (1583), ἐφωδιασμένοι μέ γαλλικά διαβατήρια, ἀπῆλθον εἰς Κωνσταντινούπολιν καί παρουσιασθέντες εἰς τόν ῾Ιερεμίαν, ἐξέθηκαν τό αἴτιον τῆς ἀποστολῆς των».  

[2] Διασώζονται δύο μέρη κανόνων τῆς Συνόδου. «Τό πρῶτον μέρος ὑπεγράφη τήν 2αν Φεβρουαρίου, τό δέ δεύτερον κατά Μάϊον τοῦ 1593.

[3] π.χ. παρουσίαζον καί διέδιδον ψευδῆ στοιχεῖα περί δῆθεν ἀποδοχῆς τῆς παπικῆς καινοτομίας ὑπό ᾽Ορθοδόξων κληρικῶν καί ἀρχόντων κ.λ.π. Δέν ἐδίστασαν νά παρουσιάσουν καί ψευδές κείμενον, ἀποδιδόμενον εἰς τόν Πατριάρχην ῾Ιερεμίαν ὅτι δῆθεν ἐδέχθη τό νέον ἡμερολόγιον. 

[4] Ἀποτελοῦν, κατά τούς συγχρόνους Καθηγητάς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου κ. Μουρατίδη, καί Παντελεήμονα Ροδόπουλον, Μητροπολίτην Τυρολόης καί Σερεντίου, Πηγάς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, αἱ δέ ἀποφάσεις των θεωροῦνται ὑποχρεωτικαί δι' ἅπαντας.

[5] Ὁ Πατριάρχης οὗτος ἐνῶ φέρεται ὡς ἐμφορούμενος ὑπό ὀρθοδόξων ἀρχῶν ἐν τούτοις ὑπογράφει ἐγκυκλίους αἱ ὁποῖαι δέν τόν ἐκφράζουν, ὑποκύπτων εἰς πιέσεις οἰκουμενιστῶν.
[6] ἐλευθέρα ἀπόδοσις.