᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ  15/28-12-.2000

 
ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ
 
ΠΡΟΣ
ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΙΕΡΑΝ ΣΝΟΔΟΝ
ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Γ.Ο.Χ.)

ΘΕΜΑ: ῾Η αἴτησις τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Κοσμᾶ περί πνευματικῆς κοινωνίας τῆς ὑπ᾿ αὐτόν ἐν Ρουμανίᾳ Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μετά τῆς ἐν ῾Ελλάδι Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.

Εἶναι γνωστόν, ἤδη ἀπό τό ῾Υπόμνημα, τό ὁποῖον ἀπέστειλα ῾Υμῖν, ὅτι ὁ κ. ᾿Αντώνιος Μάρκου μετέβη εἰς Ρουμανίαν, μέ ἐντολήν μου, καί εἶχε προσωπικήν ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ ᾿Επισκόπου κ. Κοσμᾶ Λάστουν.
Μέ  ἰδικήν μου ἐπίσης ἐντολή ἠρεύνησε τό θέμα ἀπό Κανονικῆς ἀπόψεως, καί μοί ἔθεσεν ὑπ᾿ ὄψιν ὡρισμένα σημαντικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα μαζί καί μέ ἄλλα περιλαμβάνονται εἰς τήν παροῦσαν Εἰσήγησίν μου ἀπευθυνομένην πρός τήν ῾Ιεράν Σύνοδον πρός περαιτέρω μελέτην.
Καταθέτω ἐν πρώτοις τά κάτωθι στοιχεῖα, τινά τῶν ὁοίων εἶναι γνωστά:
-Τήν ἀπό 6ης /19ης Αὐγούστου 2000 Διακήρυξιν - ῾Ομολογίαν Πίστεως τοῦ Σεβ.  ᾿Αρχιεπισκόπου κ. Κοσμᾶ καί τήν αἴτησιν αὐτοῦ διά πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος.
- Τήν "Συνοπτικήν ῾Ιστορίαν τῶν Γ.Ο.Χ. Ρουμανίας" τοῦ Γραμματέως κ. Φλωριανοῦ Μπισίρ.
- Τήν ἀπό 11ης/24ης Νοεμβρίου 2000 ᾿Επιστολήν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου κ. Κοσμᾶ πρός τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα.
- Τήν ἀπό 15ης/28ης Νοεμβρίου 2000 ᾿Αναφοράν τοῦ κ. ᾿Αντ. Μάρκου ἐπίσης πρός τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα.
- Τό ἀπό 18 Νοεμβρίου 2000 (ἐ. ἡ.)  ἡμέτερον Υπόμνημα πρός τήν ῾Ιεράν Σύνοδον·
- Τήν ἐπείγουσαν ἐνημέρωσιν τοῦ Γραμματέως κ. Φλωριανοῦ Μπισίρ, πρός τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα, περί τοῦ ἔτους χειροτονίας τοῦ ᾿Επισκόπου Γαλακτίωνος Κόρντουν, ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ ὁποίου προέρχεται ἠ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Αρχιερέων τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.
᾿Εξ᾿ ὅλων αὐτῶν, προκύπτει, ὅτι :
- ῾Ο Σεβ/τος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Κοσμᾶς, δέν ὑπῆρξεν ποτέ, οὔτε σήμερον εἶναι αἱρετικός, τουναντίον ἀποδεικνύεται, ὅτι ἡ ῾Ομολογία καί ᾿Εκκλησιολογία τῆς ὑπ᾿ ἀυτοῦ ἐκπροσωπουμένης "Παραδοσιακῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Ρουμανίας" ταυτίζεται ἀπολύτως μετά τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος.
- ᾿Επίσης ὁ Σεβ. ᾿Αρχιεπίσκοπος Κοσμᾶς δέν εἶναι σχισματικός, ἐφ᾿ ὅσον ἀπό τοῦ ἔτους 1992 ἔχει ἀποκηρύξει τήν ὑπό τόν Μητροπολίτην Βλάσιον Ρουμανικήν παλαιοημερολογιτικήν Σύνοδον, λόγῳ τῆς κοινωνίας αὐτῆς μετά τῆς σχισματικῆς ῾Ελληνικῆς παλαιοημερολογιτικῆς Παρατάξεως τῶν ὑπό τόν Μητροπολίτην Κυπριανόν λεγομένων "᾿Ενισταμένων".
- ῾Ως ἐκ τούτων ὁ Σεβ/τος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Κοσμᾶς εἶναι ἀπολύτως ᾿Ορθδοξος ᾿Επίσκοπος τῆς τοπικῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Ρουμανίας.
᾿Επιβάλλεται, ὅμως νά μελετηθῇ τό ζήτημα τῆς χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Γαλακτίωνος Κόρντουν, ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη ᾿Επίσκοπος μετά τό σχίσμα τοῦ 1924, ἤτοι κατά τό ἔτος 1935, παρ᾿αὐτοῦ δέ ἕλκει τήν διαδοχήν ὁ Σεβ.  ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Κοσμᾶς.
 1. Κατ᾿ ἀρχήν, ὁ τρόπος διά τοῦ ὁποίου γίνονται δεκτοί πρώην σχισματικοί εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τυγχάνει παγκοίνως γνωστός. ᾿Εδῶ παρατίθεται μόνον, καί χάριν συντομίας, ἡ διατύπωσις τοῦ ἁγίου ᾿Ιουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, κατά τήν οποίαν  "τοῦ αἱρετικοῦ ἐπί τήν ᾿Ορθοδοξίαν ἐρχομένου τό σφάλμα διορθοῦται, τῆς μέν κακοδοξίας τῆ μεταθέσει τοῦ φρονήματος, τοῦ δέ βαπτίσματος τῆ ἐπιχρήσει τοῦ ἁγίου μύρου, τῆς δέ χειροτονίας τῆ χειροθεσία" (῾Ελληνική Πατρολογία τοῦ Μιγνίου, τ. 6ος, σελ. 1263).
᾿Εν προκειμένῳ ὁ Μητροπ. Γαλακτίων "ἐπί τήν ᾿Ορθοδοξίαν" ἐπιστρέφων, "τῆς μέν κακοδοξίας" τό σφάλμα ἐδιώρθωσε "τῇ μεταθέσει τοῦ φρονήματος" καί "τῇ ἐπιδόσει λιβέλλου", ἀποκηρύξας ἐπισήμως (δικαστικῶς) τό νεοημ. Ρουμανικόν Πατριαρχεῖον καί κατόπιν ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ πιστοῦ, καί μαρτυρικοῦ εἰς τήν κυριολεξίαν, λείμματος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Προηγήθη δηλαδή ῾Ομολογίας Πί στεως ἐνώπιον τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ. ῞Ομως "τῆς χειροτονίας τό σφάλμα" ΔΕΝ διορθώθηκε "τῇ χειροθεσίᾳ", διότι ΔΕΝ ὑπῆρχεν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ἕτερος ᾿Επίσκοπος. Διά τόν ἴδιον λόγον καί ἡ ἀκολουθήσασα πρώτη χειροτονία ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Γαλακτίωνα διά τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ.  Ρουμανίας, ἤτοι τοῦ ᾿Επισκόπου Εὐλογίου, ἐγένετο ὑπό μόνου τοῦ Γαλακτίωνος, ὡς Μοναδικοῦ ᾿Ορθοδόξου Μητροπολίτου.
Σήμερον 45 ἔτη μετά τό γεγονός καί ἤδη κεκοιμημένων τοῦ Μητροπολίτου Γαλακτίωνος, ὡς καί τῶν ᾿Επισκόπων Εὐλογίου, Μεθοδίου καί Γλυκερίου, καί μέ δεδομένον, ὅτι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Κοσμᾶς εἶναι ἀδύναμος λόγῳ παραλυσίας τῶν κάτω ἄκρων, πρός πᾶσαν ἱεροπραξίαν, μέ ἀποτέλεσμα τά τελευταῖα 3-4 ἔτη οὔτε ὁ ἴδιος, οὔτε τό πιστόν λεῖμμα τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐν Ρουμανίᾳ νά ἱερουργῆται καί δέν τελεῖται κανένα μυστήριον.
Καλεῖται ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, πρός τήν ῾Οποίαν ἀπευθύνεται ὁ Σεβ. ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Κοσμᾶς καί ζητεῖ ᾿Εκκλησιαστικήν καί πνευματικήν κοινωνίαν καί ποιμαντικήν συνδρομήν, νά ἀποφασίσῃ καί νά ἐνεργήσῃ χωρίς καθυστέρησιν, ἀφοῦ ἀποφανθῇ:
῎Αν καί κατά πόσον ἡ χειροτονία τοῦ πρώτου Μητροπολίτου Γαλακτίωνος, ἡ ὁποία ἔγινε ὑπό τῆς Νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας τό 1935, ἀποτελεῖ σήμερον ἐμπόδιον διά τήν πνευματικήν κοινωνίαν μετά τοῦ Σεβ/του ᾿Αρχιεπισκόπου κ. Κοσμᾶ καί τοῦ πληρώματος τῶν Γ.Ο.Χ. τῆς Ρουμανίας.
Καλεῖται ἀκόμη νά ἀποφανθῇ ὡς ῾Ιερά Σύνοδος πῶς θά δεχθῇ εἰς κοινωνίαν μίαν τοπικήν ᾿Εκκλησίαν.
2. ᾿Επί τῆς ποιμαντικῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ συγκεκριμένου θέματος θεωροῦμε χρήσιμον νά σημειώσωμεν, γνώμας τινας τῶν ῾Αγίων Πατέρων, καθώς καί τινά σχετικά ἐκ τῆς Πράξεως τῆς ᾿Εκκλησίας;
Γνωστόν τυγχάνει, ὅτι εἰς τήν ζωήν τῆς ᾿Εκκλησίας παρόμοιαι ἀποφάσεις λαμβάνονται ἐν συμφωνίᾳ μέν πρός τούς σχετικούς ῾Ιερούς Κανόνας, καί τήν ἐν γένει ἐκκλησιαστικήν πρακτικήν, κατόπιν ὅμως μελέτης τῆς ἰδιαιτερότητος μιᾶς ἑκάστης τῶν περιπτώσεων. ῾Ο Μέγας Βασίλειος γράφει χαρακτηριστικῶς: "᾿Εάν μέντοι μέλλῃ τῇ καθόλου οἰκονομίᾳ ἐμπόδιον ἔσεσθαι τοῦτο (ἐνν. ὁποιανδήποτε ποιμαντικήν πρότασιν), τῷ ἔθει χρηστέον καί τοῖς οἰκονομησᾶσι τά καθ᾿ ἡμᾶς Πατράσιν ἀκολουθητέον". Συμπληρωματικῶς δέ τονίζει καί τά ἀκόλουθα; "῾Υφορῶμαι γάρ μή ποτε...ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζομένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν".
Αἱ ἀνωτέρω θέσεις τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, καθώς καί ἡ "Περί οἰκονομίας" διδασκαλία τοῦ ἀγ. Κυρίλλου ᾿Αλεξανδρείας, καθ᾿ ἥν: "ἔργον ὄντως οἰκονομίας ἐστί τό δοκεῖν ἔσθ᾿ ὅτε βραχύ τι τοῦ πρέποντος ἐξίστασθαι λόγου, μετά τοῦ τήν ἐν χρησίμοις παραιτεῖσθαι ζημίαν". (᾿Επιστολή 76η, ᾿Αττικῷ ᾿Επισκόπῳ ΚΠόλεως", ῾Ελλην. Πατρολογία τοῦ Μιγνίου, 77, 353· πρβλ. καί Νικηφόρου Καλλίστου "᾿Εκκλησιαστική ῾Ιστορία", ΙΔ, 27· ῾Ελληνική Πατρολ. τοῦ Μιγνίου, 146, 1144-1149), ἐκφράζουν τήν ποιμαντικήν πρόνοιαν τῆς ᾿Εκκλησίας, μήπως ἡ τήρησις "τοῦ πρέποντος" γίνει "ἐμπόδιον τοῖς σωζομένοις, διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν".
᾿Εκ τῶν πολλῶν σχετικῶν παραδειγμάτων λαμβάνομεν ὑποβοηθητικῶς ἐκ τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ῾Ιστορίας τά ἀκόλουθα περιστατικά:
α) ᾿Επί τῶν ἡμερῶν τοῦ ἁγίου Κυρίλλου ᾿Αλεξανδρείας ὁ Πατριάχρης ᾿Αντιοχείας ᾿Ιωάννης, διά λόγους ποιμαντικῆς, ἐδέχετο Νεστοριανούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν "μετ᾿ ἐπιεικείας, μή ἐπιμένων εἰς λεπτομερείας". Τοῦτο ὅμως προσέκρουσε εἰς τόν ζηλωτισμόν τοῦ Διακόνου τοῦ Μαξίμου, ὀ ὁποῖος μετά τῶν ὁπαδῶν του ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά διακόψῃ κοινωνίαν μετ᾿ αὐτοῦ.
Πρός ἀποφυγήν σχίσματος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ᾿Αντιοχείας, ὁ ἄγιος Κύριλλος ἠναγκάσθη νά γράψῃ εἰς τόν Διάκονον Μάξιμον μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα: "῞Ινα μή δοκῶμεν τιμᾶν τό φιλόνεικον, ἀσπαζόμεθα τήν πρός τόν εὐλαβέστατον ἐπίσκοπον ᾿Ιωάννην κοινωνίαν, συγχωροῦντες αὐτῷ, καί οἰκονομίας ἕνεκα μή ἀκριβολογούμενοι σφόδρα περί τούς μεταγινώσκοντας· οἰκονομίας γάρ, ὡς ἔφην, δεῖται τό πράγμα πολλῆς" (᾿Επιστολή 57η, "Μαξίμῳ Διακόνῳ ᾿Αντιοχεῖ"·  ῾Ελληνική Πατρολογία τοῦ Μιγνίου, 77, 320-321).
 ῾Ο ἅγιος Κύριλλος συνιστᾶ "τήν ἐφ᾿ ἅπασι τοῖς δρωμένοις ἀρίστην οἰκονομίαν", διότι "ὁ σφόδρα λεπτῶς καί μετά τοῦτο προτείνων...θορυβεῖ τόν οὐκ ἔχοντα πολλήν ἀκρίβειαν εἰς νοῦν· ἰδιῶται γάρ εἰσίν οἱ πολλοί καί οὐχ  οὕτως νοεῖν δύνανται, ὥστε πάντως καταγινώσκειν τῶν καταγνώσεως ἀξίων" (᾿Επιστολή 82α, ᾿Αμφιλοχίῳ ᾿Επισκόπῳ Σίδης, ῾Ελληνική Πατρολογία τοῦ Μιγνίου, 77, 376)
β) ᾿Επί τῶν ἡμερῶν τοῦ ἰδίου ᾿Εκκλησιαστικοῦ Πατρός, μία μερίς Νεστοριανῶν ἐπεθύμει νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν, δέν τό ἔκαμε ὅμως διότι δέν ἤθελε νά ἀποκηρύξῃ μαζί μέ τόν αἱρεσιάρχην Νεστόριον καί τόν Μοψουεστίας Θεόδωρον, νεστοριανίζοντα μέν, ἀλλά ἐμπνέοντα πολύν σεβασμόν εἰς τήν ὁμάδα αὐτήν (ὅπως ἄλλωστε καί εἰς ἄλλους χριστιανικούς κύκλους τῆς ἐποχῆς). ᾿Εφαρμόζων ὁ ἱερός Πατήρ τόν "τῆς οἰκονομίας τρόπον, ὅς οὐδενί τῶν συνετῶν ἀπήρεσεν" (᾿Επιστολή 56η, "Πρός Γεννάδιον πρεσβύτερον"· ῾Ελληνική Πατρολογία τοῦ ΜΙγνίου, 77, 320), "καίτοι ἀρχηγόν καί πατέρα τῆς Νεστορίου κακοδοξίας ἐκεῖνον (ἐνν. τόν Μοψουεστίας Θεόδωρον) εἰδώς", ἀπεδέχθη τούς ἐπιστρέφοντας Νεστοριανούς μαζί μέ τόν ὑπ᾿ αὐτῶν θαυμαζόμενον Θεόδωρον, "δι᾿ οἰκονομίαν χαριζόμενος τοῖς ἔτι ἀσθενέστερον περί τοῦτο διακειμένοις" (῾Η περίπτωσις τοῦ Μοψουεστίας Θεοδώρου ἀναφέρεται καί ὑπό τοῦ Πατριάρχου ΚΠόλεως᾿Ιωάννου τοῦ ΣΤ, εἰς τήν "᾿Επιστολήν πρός τόν Πάπαν Κωνσταντῖνον", ῾Ελληνική Πατρολογία τοῦ Μιγνίου, 96, 1428).
γ) Χαρακτηριστική παραμένει ἡ θέσις τοῦ ἀγίου Κυρίλλου, ἔναντι τοῦ Πατριάρχου ΚΠόλεως ᾿Αττικοῦ, ὁ ὁποῖος τό ἔτος 418 μ.Χ. γράφων πρός αὐτὀν χαρακτηρίζει "ἀκριβῆ λεπτολογίαν" τήν ἀναγραφήν τοῦ ῾Ιεροῦ Χρυσοστόμου εἰς τά Δίπτυχα, ἐφ᾿ ὅσον εἰς τά Δίπτυχα ἐγγράφονται μόνον οἱ Προκαθήμενοι ᾿Εκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κανονικῶς ἐκλεγεῖ καί ἐνθρονισθεῖ (καί τοῦτο διότι οὐδέποτε ἤρθη ἡ καθαίρεσις τοῦ ῾Ιεροῦ Χρυσοστόμου ὑπό τῆς Συνόδου τῆς Δρυός).
῾Ο ῾Ιερός Κύριλλος, παρά τό γεγονός, ὅτι ἡ διαγραφή ἀπό τά Δίπτυχα εἶναι γεγονός σημαντικῶν ἐκκλησιολογικῶν διαστάσεων, ἐφ᾿ ὅσον ἀναφέρεται εἰς τήν θέσιν τοῦ διαγραφομένου ῾Ιεράρχου ἔναντι τῶν πιστευτέων τῆς ᾿Εκκλησίας (ὡς αἱρετικοῦ ἤ σχισματικοῦ ἤ νοθευτοῦ τῆς γνησίας παραδόσεως κλπ.), δέχεται ὅτι "ἔργον ὄντως οἰκονομίας ἐστι τό δοκεῖν ἔσθ᾿ ὅτεβραχύ τι τοῦ πρέποντος ἐξίστασθαι λόγου, μετά τοῦ τήν ἐν τοῖς χρησίμοις παραιτεῖσθαι ζημίαν. Οὕτω γάρ καί ὁ μακάριος Παῦλος τοῖς πᾶσιν ἐγένετο τά πάντα, οὐχ ἵνα κεδράνῃ μέν τι βραχύ ζημιωθῇ δέ μέρος, ἀλλά ἵνα πάντας κερδίσῃ" (᾿Επιστ. 76η,"᾿Αττικῷ ᾿Επισκόπῳ ΚΠόλεως", ῾Ελλην. Πατρολ. Μιγνίου, 77, 353 καί Νικηφόρου Καλλίστου τοῦ Ξανθοπούλου, "᾿Εκκλησιαστική ῾Ιστορία" 14, 26, ὅπου ᾿Επιστολή ᾿Αττικοῦ τοῦ Πατριάρχου τῆς Βασιλίδος πρός τόν ῞Αγιον Κύριλλον ᾿Αλεξανδρείας, ὑποτιθεῖσα καί αὐτόν τήν προσηγορίαν τοῦ μακαρίου ᾿Ιωάννου τοῖς ἱεροῖς διπτύχοις ἐγγράφειν", ῾Ελλην. Πατρολ. τοῦ Μιγνίου, 146, 1137-1144)
δ. ῾Ο ἱστορικός Σωκράτης εἰς τήν ᾿Εκκλησιαστικήν του ἱστορίαν (Βιβλίον Β, κεφ. 44), ἀναφέρεται εἰς τόν ἅγιον Μελέτιον ᾿Αντιοχείας, ὁ ὀποῖος "ἐκ τῆς ᾿Αριεανῆς ψήφου τήν χειροτονίαν εἶχε λαβών".
῾Ο ῞Αγιος Μελέτιος ἀνεδείχθη ἀρχικῶς ᾿Επίσκοπος ὑπό τῶν ᾿Αρειανῶν εἰς τήν ἐν ᾿Αρμενίᾳ Σεβάστειαν, εἰς τήν συνέχειαν ὑπό τῶν αὐτῶν αἱρετικῶν μετετέθη εἰς τήν ἕδραν τῆς Βερροίας τῆς Συρίας καί τελικῶς ὑπό τῶν ἰδίων ἀνεβιβάσθη εἰς τόν Πατριαρχικόν Θρόνον τῆς ᾿Αντιοχείας. ῾Ο ἱστορικός Θεοδώρητος, ἐπίσκοπος Κύρου, γράφει σχετικῶς, ὅτι ὑπέθεσαν "οἱ τῆς τοῦ ᾿Αρείου συμμορίας ὁμόφρονα εἶναι αὐτόν καί κοινωνόν τῶν ἐαυτῶν δογμάτων" καί διά τοῦτο "πάντα νόμον παρέβαινον" (Βιβλίον Β, παρ. 31).
Κατά τόν ἴδιον ἱστορικόν, ὅταν κατά τήν ῾Αγίαν Β' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, κάποιοι ᾿Ορθόδοξοι ἔθεσαν "ἐν ἀμφιβόλῳ" τήν πίστιν αὐτοῦ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΤΟΥ), "ὁ Μελέτιος, τήν στάθμην τῆς ἀληθείας χρησάμενος καί τό περιττόν καί ἐλλεῖπον διέφυγε...καί τρεῖς ὑποδείξας δακτύλους, εἶτα τούς δύο συναγαγών καί τόν ἕνα καταλιπών, τήν ἀξιέπαινον ἐκείνην ἀφῆκε φωνήν· "τρία τά νοούμενα, ὡς ἑνί δέ διαλεγόμεθα" (αὐτ.).
῾Η ᾿Ορθόδοξος ῾Ομολογία ἀνέδειξε τόν ἅγιον Μελέτιον συμπρόεδρον τῆς ῾Αγίας Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου· καί οὐδείς τῶν παρισταμένων ῾Αγίων Πατέρων διετύπωσε κάποιαν ἀμφιβολίαν διά τό θέμα τῆς κανονικότητος τῆς χειροτονίας του, οὔτε βεβαίως ἐτέθη ποτέθέμα χειροθεσίας του, διά τήν διόρθωσιν τοῦ σφάλματος τῆς χειροτονίας.
3. ᾿Επί τοῦ συγκεκριμένου θέματος τοῦ Σεβ. ᾿Αρχιεπισκόπου κ. Κοσμᾶ παρατηρῶμεν τά κάτωθι:
α. ῾Ο Μητροπολίτης Γαλακτίων, ὡς προερχόμενος ἐκ τοῦ σχίσματος τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου, ἐπιστρέφων εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, θά ἔπρεπε νά εἶχε χειροθετηθεῖ· τοῦτο ὅμως δέν ἔγινε, διά τούς γνωστούς ἱστορικούς λόγους. ῾Η ἀμφισβήτησις σήμερον ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σεβ.  ᾿Αρχιεπισκόπου κ. Κοσμᾶ τῆς Κανονικότητος τῆς χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Γαλακτίωνος, ἔχομεν τήν γνώμην, ὅτι θά ἀποτελέσῃ ἐμπόδιον "τοῖς σωζομένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν".
β. ῾Ο Σεβ/τος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Κοσμᾶς εἶναι ὁ μοναδικός ἐκ τῶν ἐν Ρουμανίᾳ ᾿Αρχιερέων, ὁ ὁποῖος διακρατεῖ ἀκαινοτομήτως τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν, καί εἶναι ἕνας ῾Ομολογητής ᾿Επίσκοπος, εἶναι δέ τό μοναδικόν ἐν ζωῇ πνευματικόν τέκνον καί ἀνάστημα τοῦ γνωστοῦ ὁμολογητοῦ Μητροπολίτου Γλυκερίου.
῾Ετέρωθεν ἡ καταγγελία τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Κοσμᾶ κατά τοῦ Μητροπολίτου Βλασίου καί τῶν ὑπ᾿ αὐτῶν ἐπί κακοδοξίᾳ, λόγῳ τῆς παρεκκλίσεώς των ἐκ τῆς ᾿Εκκλησιολογίας τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ.  Ρουμανίας καί τῆς κοινωνίας των μετά τῆς σχισματικῆς Παλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως  τῶν γνωστῶν "᾿Ενισταμένων" τοῦ κ. Κυπριανοῦ καί ἰδιαίτερα ἡ ἀπόφασις αὐτοῦ διά πνευματικήν κοινωνίαν καί ἔνωσιν μετά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, δίδει ἰδιατέραν βαρύτητα εἰς τό ὅλον θέμα καί ἔχει μεγίστην σημασίαν διά τόν ἐν ἀπομονώσει  καί ἐν δοκιμασίᾳ τελοῦντα ᾿Ορθόδοξον ᾿Αρχιεπίσκοπον Κοσμᾶν καί τό πράγματι μαρτυρικόν πλήρωμα τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Ρουμανίας,
γ. ῾Η ὑπ᾿ αὐτοῦ ἀποκήρυξις ὡς σχισματικῆς καί κακοδόξου τῆς Ρουμανικῆς παλαιοημερολογιτικῆς Παρατάξεως τοῦ Μητροπ. Βλασίου, ἀπετέλεσε τρανήν ὁμολογίαν, ἀλλά καί τήν ἀρχήν ἑνός νέου ἀγῶνος διά τήν γνησιότητα τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως εἰς Ρουμανίαν.
Κατόπιν τούτων ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος καλεῖται νά σπεύσῃ καί νά χειροτονήσῃ Κληρικούς, εἴτε γηγενεῖς, εἴτε ἀποστελλουμένους ἐξ ῾Ελλάδος ἱεραποστολικά, προκειμένου νά ἐπανέλθῃ ἡ πνευματική λειτουργική καί μυστηριακή ζωή εἰς τήν χειμαζομένην τοπικήν ᾿Εκκλησίαν τῆς Ρουμανίας. Καλεῖται ἡ ῾Ιερά Σύνοδος νά ἐφαρμόσῃ τό "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη[1]..

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ:

1ον: ῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος Κοσμᾶς διεφύλαξεν τήν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ὅτε δέ ἡ περί τόν "Μητροπολίτην" Βλάσιον Σύνοδος εἰς τήν ὁποίαν ἀνῆκε ἠρνήθη αὐτήν τήν ἀκριβῆ ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν καί ἡνώθη μετά τῆς ἐν ῾Ελλάδι γνωστῆς σχισματικῆς Παρατάξεως τῶν λεγομένων "᾿Ενισταμένων", οὗτος προέβη εἰς ἀποκήρυξιν αὐτῆς καί ἐν συνεχείᾳ εἰς δημοσίαν ῾Ομολογίαν Πίστεως.
2ον: Εἶναι ἄμεσος καί κατεπείγουσα ἡ ἀνάγκη νά ἐπανέλθῃ ἠ μυστηριακή ζωή εἰς τήν ὑπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. Κοσμᾶν  Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς Ρουμανίας διά τῆς ἀποστολῆς Κληρικῶν (᾿Επισκόπου ἤ ῾Ιερέως) μέχρις ὅτου χειροτονηθῇ καί εἶναι εἰς θέσιν νά ἀναλάβῃ τάς ῾Ιερατικά του καθήκοντα ὁ πρός χειροτονίαν προταθείς ὑπό τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Κοσμᾶ κ. Φλωριανός Μπισίρ.
3ον: Εἶναι ἐπιβεβλημένον νά ἐκδοθῇ μία Συνοδική πρᾶξις τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, δι᾿ ἧς νά κηρύσσεται ἡ μετ᾿ Αὐτῆς  ἐκκλησιαστική ἕνωσις τῆς τοπικῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τῆς ῾Οποίας ἡ ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία διεφυλάχθη καί ἐκηρύχθη ἀπό τό 1924 ἕως σήμερον ἀπολύτως ᾿Ορθόδοξος.
4ον:  Δύναται, κατά τήν ταπεινήν μου γνώμην, ἡ  ῾Ιερά Σύνοδος διά τῆς ἰδίας αὐτῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως ἐν τῷ πνεύματι τῆς σωζούσης Οἰκονομίας, τήν ὁποίαν ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐφήρμοσεν κατά τήν δισχιλιετῆν Αὐτῆς ἱστορίαν, νά ἀναγνωρίσῃ τόν ᾿Αρχιεπίκοπον Κοσμᾶν, καί νά τόν δεχθῇ Κανονικῶς εἰς κοινωνίαν.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

῾Ημεῖς ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς  ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι εἶναι καί δυνατή, ἀλλά καί ἐπιβεβλημένη, ἡ ἔκδοσις ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου Συνοδικῆς ἀποφάσεως δι᾿ ἧς νά κηρύσσεται ἡ ἕνωσις καί κοινωνία τῆς ὑπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον Κοσμᾶν ᾿Ορθοδόξου Ρουμανικῆς ᾿Εκκλησίας μετά τῆς ἐν ῾Ελλάδι Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μέ βάσιν τήν Γνησίαν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Κοσμᾶ. Ταπιενῶς προτείνομεν, ὅπως ἡ σήμερον συνεδριάζουσα ῾Ιεραρχία προβῇ εἰς τήν ἐν λόγῳ ᾿Απόφασιν καί δώσῃ ἐντολήν νά συνταχθῇ ἡ σχετική Συνοδική Πρᾶξις.

᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ 14/27-12-2000.
᾿Ελάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις
+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
ΚΗΡΥΚΟΣ

[1] Σημειωτέον, ὅτι μόλις ἔγινε γνωστή ἡ πρόθεσις τοῦ Σεβ.  ᾿Αρχιεπισκόπου κ. Κοσμᾶ, δι᾿ ἔνωσιν μετά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, "ἔσπευσαν" διάφοροι σχισματικοί ἐξ  ῾Ελλάδος καί ᾿Αμερικῆς νά παγιδεύσουν τόν γέροντα καί ἀσθενοῦντα ᾿Αρχιερέα, ἐσημειώθη δέ σφοδρά πολεμική ἐπίθεσις ἐναντίον του ἀπό τήν παράταξιν τοῦ Μητροπ. Βλασίου (κυκλοφορεῖ ᾿Εγκύκλιος αὐτοῦ πρός τόν λαόν, διά τῆς ὁποίας ἀπαγορεύεται καί ἡ ἁπλῆ προσέγγισις τῶν πιστῶν εἰς τήν Μονήν του.