᾿Εν Ι.Ν. ῾Αγίου Δημητρίου Αχαρνῶν 18 Μαΐου 2002 (ἐκ.ἡμ.)

ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ

‘Απαντητική ἐπιστολή σχετικῶς ἐπί τοῦ ἐρωτήματος ὀρθοδόξου χριστιανοῦ: "Ποῦ βαίνει ὁ Νεοημερολογιτισμός"

.... Μετά τήν  οἰκουμενιστικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ 1920, τό ψευδοπανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, καί τήν εἰσαγωγή τοῦ καταδικασμένου νέου παπικοῦ ἡμερολογίου τό 1924, ὡς καί μετά τά ἑπόμενα βήματα, ὅπως τήν ἵδρυσι τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν", τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων, τίς συμπροσευχές, τούς ψευδοθεολογικούς διαλόγους, τίς ἀλληλοαναγνωρίσεις "ὀρθοδόξων" καί αἱρετικῶν, τά ὁποῖα συνιστοῦν τόν παγχριστιανικόν οἰκουμενισμόν, ἀκολουθεῖ ὁ πανθρησκειακός οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος στίς ἡμέρες μας καλπάζει. Εἶναι δέ ὁ πανθρησκειακός Οἰκουμενισμός ἡ πανθρησκεία τοῦ ᾿Αντιχρίστου.
῾Ο πανθρησκειακός οἰκουμενισμός θεωρητικά ξεκίνησε μέ τήν ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920, ἡ ὁποία προέβλεπε τόν "οἰκουμενιστικό" διάλογο πρῶτα σέ παγχριστιανικό, μέ πρῶτο βῆμα, ὅπως εἴπαμε, τήν ἀλλαγή τοῦ ῾Ημερολογίου, καί ἐν συνεχείᾳ σέ πανθρησκειακό ἐπίπεδο, ἐνῶ πρακτικά καί ἐπίσημα ἄρχισε  νά ἐφαρμόζεται μέ τήν "πανθρησκειακή συμπροσευχή" τῆς ᾿Ασσίζης τό 1986 καί ἔκτοτε συνεχίζει τό ἀντίχριστο ἔργο του καί ἐπιβάλλεται σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς.
Τί εἶναι ὁ πανθρησκειακός Οἰκουμενισμός; Διαπρεπεῖς θεολόγοι καί Κληρικοί ῾Ηγούμενοι τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας, σέ "῾Υπόμνημά τους περί Οἰκουμενισμοῦ", τό ὁποῖον ἀπέστειλαν εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον ἐπί ᾿Αρχιεπισκόπου (τῆς καινοτόμου νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας) Σεραφείμ  ἔγραψαν τά κάτωθι πολύ σημαντικά:
"῾Ο διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός...διακηρύττει ὅτι καί εἰς τάς λοιπάς θρησκείας, καί μάλιστα τάς μονοθειστικάς ὑπάρχει σωτηρία". Τοῦτο ὅμως, ὅπως συνεχίζουν νά γράφουν στό ῾Υπόμνημά τους "ἀνατρέπει τήν θεμελιώδη χριστιανικήν πίστιν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς" ᾿Ανατρέπει καί τό "ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, παρ᾿ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω". ῾Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός, πάλιν κατά τό ῾Υπόμνημα, "σχετικοποιεῖ τήν εὐαγγελικήν ἀλήθειαν".
Εἰς τό ἴδιο ῾Υπόμνημα παραδέχονται ὅτι γίνεται μεγάλη προδοσία εἰς βάρος τῆς ᾿Ορθοδοξίας: 
"᾿Ορθόδοξοι ῾Ιεράρχαι ἤ καί Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εἰς πανθρησκειακάς ἐκδηλώσεις ὡς τῆς ᾿Ασσίζης ἤ εἰς κοινάς συμπροσευχάς καί δοξολογίας μεθ᾿ ἑτεροδόξων καί ἐτεροθρήσκων, καί δή ᾿Ιουδαίων καί Μουσουλμάνων": Καί διερωτῶνται: "Ποῖον Θεόν δοξολογοῦν; Τόν ᾿Ιεχωβᾶ, τόν ᾿Αλλάχ, ἤ τόν ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθέντα Τριαδικόν Θεόν. Οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι ἐκήρυττον εἰς τάς Συναγωγάς, ἀλλά ᾿Ιησοῦν Χριστόν καί τοῦτον ᾿Εστυαρωμένον, διό καί ἠκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια καί θάνατοι. Οἱ προσευχόμενοι ἐν ᾿Ασσίζη ᾿Ορθόδοξοι (σημ. ημετέρα: ὄχι οἱ ᾿Ορθόδοξοι, ἀλλά οἱ λεγόμενοι ᾿Ορθόδοξοι, διότι οἱ ἀληθινοί ὀρθόδοξοι ποτέ δέν συμμετέχουν εἰς τοιαῦτα βδελύγματα) διά τήν εἰρήνην παρά τό πλευρόν ἀκόμη καί εἰδωλολατρῶν καί μάγων, πῶς λησμονοῦν τό τοῦ ᾿Αποστόλου: "Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ἀνομία; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; τίς δέ συγκατάθεσις ναοῦ Θεοῦ μετά εἰδώλων; καί τό "οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέζης δαιμονίων".
Τουτέστιν, μετά τόν "παγχριστιανικόν οἰκουμενισμόν" πού ἦταν ὁ ἄμεσος σκοπός τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ῾Ημερολογίου, ἀκολουθεῖ ὁ "πανθρησκειακός οἰκουμενισμός" ἤ συγκρητισμός, πού εἶναι ἡ προέκτασις τῆς οἰκουμενιστικῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας. Καί ἡ ἀπορία τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ καί κάθε ὀρθοδόξου: Μετά τίς ἀνωτέρω πολύ σωστές ἐπισημάνσεις, οἱ ὑπογράψαντες τό ἀνωτέρω ῾Υπόμνημα πῶς παραμένουν ἐφησυχάζοντες εἰς τό νέον ἡμερολόγιον; ῾Η ἀπάντησις εἶναι: Παραμένουν ἐκεῖ, "πλανῶντες καί πλανώμενοι", διότι δέν θέλουν νά ἐρευνήσουν τό θέμα βαθύτερον, ἤ τό γνωρίζουν καί δέν τούς ἀφήνει τό κοσμικόν ἐγωϊστικόν φρόνημα. "᾿Εμεῖς πᾶμε μέ τούς πολλούς" λένε. Καί ξεχνᾶνε πώς πολύ περισσότεροι εἶναι οἱ παπικοί, πολύ περισσότεροι εἶναι οἱ ἀλλόθρησκοι, ἀλλά πᾶνε μέ τό ψέμμα, εἶναι ἀρνηταί τῆς ἀληθείας, εἶναι ἀρνηταί τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ ᾿Αλήθεια. ᾿Εμεῖς, ὅμως οἱ ὀρθόδοξοι, ἔχομεν πάντοτε ὡς κριτήριον τήν ἀλήθεια, καί προτιμᾶμε νά εἴμεθα μέ τήν ἀλήθεια, ἔστω καί ἄν εἶναι ἐλάχιστοι ἐκεῖνοι πού τήν ἀκολουθοῦν. Δέν θέλουμε νά εἴμεθα μέ τό ψεῦδος πού εἶναι "εὐπαράδεκτον" ἀπό τούς πολλούς, ὅπως λέγει ὁ ῾Ιερός Χρυσόστομος. Εἰς τούς ὀλίγους καί ἔχοντας τήν ἀλήθεια, καί ὄντας ἑνωμένους μέ τόν Χριστό, ἤτοι εἰς τό "μικρόν λεῖμμα τῆς Χάριτος" ἐκεῖ ἀναπαύεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ὄχι εἰς τούς πολλούς καί ἀσεβοῦντας.
 ᾿Από τό πλῆθος τῶν βιβλίων πού ἔχουν γραφεῖ ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ὑπενθυμίζομεν τρία κλασσικά πλέον βιβλία: "Εὐστρατιάδη: ῾Η πραγματική ᾿Αλήθεια περί τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου", Παύλου μον. Κυπρίου: "Νεοημερολογιτισμός - Οἰκουμενισμός" καί ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη: "῎Ελεγχος καί ᾿Ανατροπή τῆς Διδακτορικῆς Διατριβῆς τοῦ "Δημητριάδος" (νῦν ᾿Αρχιεπισκόπου τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας) Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη ἐπί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ".

Μετ᾿ εὐχῶν
+  ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος