ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ

(Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ  εἶναι ὁμιλία ἐκφωνηθεῖσα ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου εἰς τό ἐν Περιστερίῳ ᾿Εκκλησιαστικόν Πνευματικόν Κέντρον κατά τήν ἑόρτιον ἐκδήλωσιν τῆς Κυριακῆς τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἔτους 1998).

ΚΥΡΙΑΚΗ   ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

"᾿Αστράπτει καί λάμπει, σήμερον, Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ", κεκοσμημένη μέ τήν ἀναστήλωσιν τῶν ῾Ιερῶν Εἰκόνων. Θριαμβευτικῶς πανηγυρίζει τήν νίκην τῆς ἀληθινῆς καί ἀμωμήτου πίστεως κατά πασῶν τῶν αἱρέσεων καί ὁμολογεῖ: "αὕτη ἡ πίστις τῶν ᾿Αποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν ᾿Ορθοδόξων, αὕτη ἡ (ἀληθής καί μοναδική) πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν". Δι αὐτό καί τό θέμα μας σήμερον εἶναι περί τῆς ἀληθείας τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ψεύδους τῆς αἱρέσεως καί κατά τήν φράσιν τοῦ Συνοδικοῦ:  "῾Η ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται".
Θά ὁμιλήσωμεν λοιπόν διά τήν ἀληθινήν πίστιν τῶν  ᾿Ορθοδόξων, τήν ὁποίαν ἔχομεν χρέος νά γνωρίζωμεν, νά βιώνωμεν καί νά ὁμολογοῦμεν, ἀλλά καί διά τήν ψευδῆ τῶν αἱρετικῶν, τήν ὁποίαν πρέπει νά ἐλέγχωμεν καί νά στηλιτεύωμεν, διότι ἡ αἵρεσις μή ἐλεγχομένη προκαλεῖ "πτόησιν" καί κλονισμόν εἰς τάς ἀστηρίκτους ψυχάς, ὅπως ἔλεγε, τόν καιρόν τῆς Εἰκονομαχίας, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. ᾿Ιδιαιτέρως ὅμως σήμερον εἶναι ἀπαραίτητον καί ἐπιβεβλημένον νά διακηρύσσωμεν τήν ἀληθινήν πίστιν πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, διότι εἰς τόν αἰῶνά μας, οὐχί μία αἵρεσις, ἀλλά ὅλαι ὁμοῦ αἱ αἱρέσεις ἔχουν ἐγερθεῖ καί πολεμοῦν τήν παραδοθεῖσαν Πίστιν.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Πατέρες καί ἀδελφοί,  ὅταν ὁ Πιλάτος, ἄκουσε τόν Χριστό νά λέγῃ "εἰς τοῦτο ἐλήλυθα, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ" τόν ἠρώτησε: "τί ἐστίν ἀλήθεια". ᾿Ο Χριστός βεβαίως εἶχε δώσει ἄλλοτε ἀπάντησιν εἰς αὐτό τό ἐρώτημα λέγοντας: "᾿Εγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια".
᾿Αλήθεια λοιπόν εἶναι ὁ ᾿Ενανθρωπήσας Χριστός. Οὐσιώδης καί βασική δογματική ἀλήθεια τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεώς μας εἶναι ὅτι εἰς τό ἕνα πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἡνώθη ἡ θεία καί ἡ ἀνθρωπίνη φύσις "ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως καί ἀχωρίστως" καί ὁ ἄνθρωπος ἐπανῆλθε εἰς ἐνότητα καί κοινωνίαν μέ τόν Θεό. Αὐτήν τήν μοναδικήν ἀλήθειαν καί ὁλόκληρον  τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τό ὁποῖον ὁ Θεάνθρωπος ἱερούργησεν ἀπό τῆς ᾿Ενανθρωπήσεώς Του μέχρι καί τῆς ᾿Αναστάσεώς Του, παρέδωκεν κατά τήν ἁγίαν Πεντηκοστήν εἰς τούς ἁγίους Του μαθητάς καί ᾿Αποστόλους  ὁ Κύριος καί ἔκτοτε τήν διαφυλάσσει, τήν ὁμολογεῖ καί τήν κηρύσσει ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, "ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως",
῾Η ἀδιάκοπος ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων καί πρεσβυτέρων καί ἡ ἀμώμητος ᾿Αποστολική Πίστις καθιστοῦν τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ πάντοτε νέαν καί πάντοτε ταυτιζομένην πρός τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτῆς τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία διαφυλάσσει τήν καλήν παρακαταθήκην τῆς πίστεως" ἀπαραχάρακτον καί ἀκαινοτόμητον (Β'Τιμ. Α,13) ἐκλήθημεν καί ἡμεῖς παρά τοῦ Θεοῦ νά ἀναδειχθῶμεν καί νά παραμείνωμεν μέχρι τέλους "γνήσιοι υἱοί τε καί μέτοχοι" κατά τόν ὅρον τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Δι αὐτήν τήν "καλήν παρακαταθήκην", τῆς πίστεως ἐμόχθησαν καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, δι αὐτήν οἱ μάρτυρες τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἔχυσαν τό αἷμά τους, δι αὐτήν καί οἱ ὁμολογηταί ἔδωκαν τήν καλήν ὁμολογίαν. Διά νά τήν διαφυλάξουν ἀκαινοτόμητον καί νά μᾶς τήν παραδώσουν γνησίαν καί ἀμίαντον, ὥστε καί ἡμεῖς νά μή παρεκκλίνωμεν ἀπό αὐτήν, ἀλλά νά παραμείνωμεν πιστοί ὁμολογηταί καί μάρτυρες αὐτῆς.
Σήμερον Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καλούμεθα ἅπαντες νά συνειδητοποιήσωμεν ὅτι πρέπει νά ἀγωνιζώμεθα πάντοτε ἐν τῇ Γνησίᾳ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ. "᾿Εν αὐτῇ ἐγεννήθημεν, ἐν αὐτῇ ἀνετράφημεν, εἰ δέ καλέσῃ καιρός καί μυριάκις ὑπέρ αὐτῆς τεθνηξόμεθα" (Σοφός Βρυέννιος).
 ῾Η ᾿Αλήθεια τήν ὁποία ἀπεκάλυψεν ὁ Χριστός είς τόν κόσμον ἑρμηνεύεται αὐθεντικά μόνον ἀπό τήν ᾿Εκκλησία "ἐν πνεύματι ἁγίῳ". ῾Υπό τοῦ ἁγίου Πνεύματος φερόμενοι ἐλάλησαν οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας. Αὐτό εἶναι, ἄλλωστε, καί τό γνώρισμα ὅλων τῶν ᾿Ορθοδόξων Συνόδων, ὅπως μᾶς τό διετύπωσε καί ἡ ᾿Αποστολική Σύνοδος: "Εδοξε τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν". Οἱ Πατέρες τῶν ῾Αγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων διερμήνευσαν καί διετύπωσαν τά δόγματα τῆς Πίστεως μέ τόν φωτισμόν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Διά τοῦτο καί τά ὅσα μᾶς διεφύλαξαν εἶναι κατ᾿ ἔμπνευσιν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί οὐχί γνῶμαι ἀνθρώπων.

Η ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Οἱ ἅγιοι τῆς ᾿Εκκλησίας μας ἐγνώρισαν καί ἐδίδαξαν καί εἰς ἡμᾶς, ὅτι ἡ παρέκκλισις ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, δηλαδή ἡ ψευδής πίστις, ὁ νεωτερισμός, ἡ καινοτομία, ἡ αἵρεσις εἶναι ἔργον τοῦ ἀντιδίκου διαβόλου. ῾Ομόφωνα οἱ ἅγιοι Πατέρες τονίζουν ὅτι ἀρχηγός τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος.  Πράγματι ὁ ἀντίδικος διάβολος κατά τόν ᾿Ισίδωρον Πηλουσιώτην προκειμένου νά ἔχῃ "πολλούς τούς συγκολασθησομένους", ἐπιχειρεῖ παντοιοτρόπως νά παρασύρῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν παρακοήν τοῦ θείου θελήματος, εἰς τό ψεῦδος, τήν ἀνταρσίαν καί τήν αἵρεσιν. Πολεμεῖ τήν ἀλήθεια τῆς ᾿Εκκλησίας, ἄλλοτε μέ ἐμφανῆ τρόπο καί ἄλλοτε ὕπουλα. ῎Αλλοτε διά τῶν εἰδωλολατρῶν αὐτοκρατόρων καί ἄλλοτε διά τῶν αἱρέσεων. Πότε μέ τήν συκοφαντία καί πότε μέ τό ψεῦδος. Αὐτό ἐννοεῖ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, ὅταν λέγῃ, ὅτι "καί νῦν πολλοί ἀντίχριστοι ἐξεληλύθασι".
Εἰς ὅλας αὐτάς τάς  περιπτώσεις ἕνα καί μόνον ἐπιχειρεῖται. Νά καταργηθῇ καί νά ξεχασθῇ ἡ ᾿Εκκλησία. Νά μή κηρύσσεται ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό ψεῦδος τοῦ διαβόλου καί οὕτω νά ἐμποδίζεται τό ἔργον τῆς λυτρώσεως καί σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
῾Η λέξις αἵρεσις προέρχεται ἀπό τό ρῆμα αἰρέω-ῶ πού σημαίνει ἐπιλέγω ὅσα καί ὅπως ἐγώ κατανοῶ καί ἐγκρίνω καί ἀπορρίπτω ἤ ὑποτιμῶ τά ὑπόλοιπα. Αἵρεσις σημαίνει ὑποτάσσω τήν ἀποκεκαλυμμένην θείαν ἀλήθειαν εἰς τήν λογικήν μου, εἰς τό θέλημά μου.  ῾Ο ἀρειανισμός, ἡ εἰκονομαχία, ὁ Παπισμός, ὁ Οἰκουμενισμός καί ὅλαι γενικά αἱ αἱρέσεις αὐτό κάμνουν. "Αἱρετικός ἐστίν ὁ καί μικρόν τι καινοτομῶν" λέγουν οἱ Πατέρες.
Αἱ αἱρέσεις φαινομενικά κηρύσσουν τόν Χριστόν, ὁμιλοῦν διά τήν ἀλήθεια καί τό Εὐαγγέλιον. Παρά ταῦτα οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τόν Χριστόν καί τήν ἀλήθεια. Εἶναι κήρυκες τοῦ ψεύδους, καί πολεμοῦν τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ καί τήν ᾿Εκκλησίαν Του. Κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, ἐάν ἐπιχειρήσουμε νά ἀλλάξουμε ἐκεῖνα πού ἔχομεν παραλάβει ἀπό τούς ᾿Αποστόλους, χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε ζημιώνουμε τό Εὐαγγέλιον εἰς τήν οὐσίαν του. Διότι ἀλήθεια δέν εἶναι ἡ γνώμη τοῦ καθενός, ὅπως γίνεται μέ τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα. Οὔτε αὐτό πού ἐπιβάλλει ἀπολυταρχικῷ τῷ τρόπῳ ὁ ψευδο-ἀλάθητος Πάπας. ᾿Αλήθεια εἴπαμε εἶναι ὅ,τι παρέλαβον οἱ ᾿Απόστολοι ἀπό τόν Χριστό καί αὐτοί παρέδωσαν ἀλληλοδιαδόχως εἰς ἡμᾶς.
῾Υπάρχει μία βασική διαφορά, μέ τήν ὁποία μποροῦμε εὔκολα νά διακρίνουμε τήν ὀρθήν πίστιν ἀπό τάς αἱρέσεις. ᾿Ενῶ εἰς τήν ᾿Εκκλησία τήν αὐθεντία τήν ἔχει τό ῞Αγιον Πνεῦμα, στήν αἵρεσι τήν αὐθεντία τήν ἔχει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος παρεμβαίνει καί ἐπιβάλλει ὄχι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό ἀνθρώπινο θέλημα. Τά αἱρετικά συστήματα εἶναι ἀνθρωποκεντρικά, φιλοσοφικά, ἰδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, καί "θρησκευτικά" κατασκευάσματα. Δέν ἔχουν καμμία σχέσι μέ τήν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ζωή καί  κοινωνία ἁγίων ἐν Χριστῷ.
῾Η ᾿Ορθοδοξία διοικεῖται μέ βάσι τό Συνοδικό σύστημα, κυριαρχεῖ δέ εἰς ὅλας τάς ἐκδηλώσεις της τό ὀρθόδοξον Πατερικόν πνεῦμα. Σέ κάθε θέμα πού καλεῖται νά ἐπιλύσῃ ἡ ῾Ιεραρχία, τόν πρῶτον λόγον ἔχει ἡ διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπως εἶναι διατυπωμένη εἰς τήν ῾Αγία Γραφή, τούς Πατέρας τῆς ᾿Εκκλησίας καί τούς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων.
Βασική προϋπόθεσις διά νά εἶναι μία ἀπόφασις τῆς Συνόδου ἐν ἁγίῳ Πνεύματι καί νά ἐκφράζῃ τήν ἀλήθεια σέ θέματα πίστεως εἶναι ὄχι τί ἀποφασίζει ἡ πλειοψηφία τῶν ᾿Επισκόπων, ἀλλά τό νά συμφωνῇ αὐτή ἡ ἀπόφασις μέ τήν ἀποκεκαλυμμένην θείαν ἀλήθειαν καί τήν διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας.
῾Ο ὁμολογητής τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφει σχετικῶς, ὅτι Σύνοδος δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά συγκεντρώνωνται πολλοί ᾿Αρχιερεῖς καί ῾Ιερεῖς, ἀλλά τό νά συγκεντρώνωνται οὗτοι ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἔχοντες εἰρήνην καί φυλάσσοντες τούς Κανόνες.[1]
῾Η ἀπόκλισις ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ῾Αγίων Πατέρων, ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀνταρσίαν καί τήν πτῶσιν ἀπό τήν πίστιν, δηλαδή εἰς τήν προδοσίαν καί τό ψεῦδος.
Κατά τούς ἁγίους Πατέρας τά αἴτια πού ὁδηγοῦν εἰς ἀντορθοδόξους ἀποφάσεις καί εἰς ἀνταρσίας εἶναι συνήθως ἡ παραφροσύνη τοῦ ἐγωϊσμοῦ, ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας, ἡ ὑπέρβασις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί δυνατοτήτων. ῞Ολα αὐτά, ὅμως, τά ὁποῖα πάντοτε καί σήμερον ἀκόμη συμβαίνουν, εἶναι συγχρόνως χωρισμός ἀπό τόν Θεόν καί ἐναντίωσις πρός τήν ᾿Αλήθεια.

Ο ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

῾Ως γνωστόν ὁ πόλεμος οὗτος διηνεργήθη, πρωτίστως ἀπό τάς ᾿Ιουδαϊστικάς αἱρέσεις τῶν πρώτων αἰώνων, τόν Γνωστικισμόν καί ἐν συνεχείᾳ ἀπό τόν ᾿Αρειανισμόν, τόν Μονοφυσιτισμόν, τόν Νεστοριανισμόν, ἀλλά καί τάς μετέπειτα αἱρέσεις καί κυρίως τήν Εἰκονομαχίαν, τόν Παπισμόν καί ἐσχάτως τόν Οἰκουμενισμόν. Διά τῶν αἱρετικῶν αὐτῶν παρεκκλίσεων ἀπό τό ὀρθόδοξον δόγμα, πολεμεῖται τό πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου. Οἱ αἱρέσεις αὐτές λέγονται στήν δογματική ὁρολογία χριστολογικές, στήν δέ ἀπολογητική χριστομάχες, δηλαδή αἱρέσεις πού πολεμοῦν τόν Χριστό.
῾Η Εἰκονομαχία ἦταν καί αὐτή μία ἀπό τάς χριστομάχους  αἱρέσεις. Τήν ὑπεκίνησαν οἱ σταυρωταί τοῦ Χριστοῦ καί δι αὐτῆς πολέμησαν τό πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί κυρίως τό δόγμα τῆς θείας ᾿Ενανθρωπήσεως. Οἱ ῾Εβραῖοι οὐδέν ἄλλο πράττουν διά μέσου τῶν αἰώνων παρά νά εὑρίσκουν τρόπους νά πολεμοῦν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀμώμητον  ᾿Εκκλησίαν Του.
Τό Χριστολογικόν δόγμα, ἤτοι τό δόγμα τῆς θείας 'Ενανθρωπήσεως ἐκφράζεται διά τῆς εἰκονογραφήσεως τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν ἁγίων, ἐνῶ ἡ αἵρεσις τῆς Εἰκονομαχίας ἀρνεῖται οὐσιωδῶς τό δόγμα τῆς θείας ᾿Ενανθρωπήσεως πού εἶναι θεμελιῶδες δόγμα τῆς πίστεώς μας. ῾Ο ῞Αγιος Δαμασκηνός, ὁ κατ᾿ ἐξοχήν ὑπερασπιστής τῶν ῾Ιερῶν Είκόνων ἐπί τῆς διδασκαλίας κυρίως τοῦ ὁποίου ἐστηρίχθη ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος λέγει χαρακτηριστικά: "Πάλαι μέν ὁ Θεός ὁ ἀσώματός τε καί ἀσχημάτιστος, οὐδαμῶς εἰκονίζετο. Νῦν δέ σαρκί ὀφθέντος Θεοῦ καί τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντος, εἰκονίζω Θεοῦ τό ὁρώμενον". Δηλαδή εἰς τήν Π.Δ. ὁ Θεός, ὡς ἀόρατος καί ἀσχημάτιστος, δέν εἰκονίζετο. Τώρα, ὅμως, πού ὁ Θεός Λόγος ἦλθε εἰς τόν κόσμον, καί ἐφανέρωσε τόν ἑαυτόν Του μέ τήν σάρκα πού προσέλαβε  καί συνανεστράφη μέ τούς ἀνθρώπους, εἰκονίζω Θεοῦ τό ὁρώμενον, αὐτό τό ὁποῖον βλέπω, τόν ᾿Ενανθρωπήσαντα Χριστόν.
῾Η Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος βάσει τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάννου Δαμασκηνοῦ καί ἄλλων ἁγίων Πατέρων ἐδογμάτισεν, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος καί ἀπρόσιτος κατά τήν οὐσίαν, καί διά τοῦτο δέν εἰκονίζεται. ῎Ομως ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε, φανέρωσε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δι αὐτό καί τόν εἰκονίζουμε.
῾Η ποίησις (κατασκευή) καί ἡ τιμή τῶν Εἰκόνων στήν ᾿Εκκλησία γίνεται κατά τόν ὅρο τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου "πρός πίστωσιν τῆς ἀληθινῆς καί οὐ κατά φαντασίαν ᾿Ενανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου.." . Εἰς τό Συνοδικόν τῆς ᾿Ορθοδοξίας διακηρύσσεται, καί ὁμολογεῖται ὅτι εἰς τάς ῾Ιεράς Εἰκόνας τιμῶμεν: "Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν καί τούς αὐτοῦ ἁγίους... τόν μέν ὡς Θεόν καί Δεσπότην, προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ (ἁγίους) ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες...". Καί αὐτή ἡ τιμή πραγματοποιεῖται: "ἐν λόγοις, ἐν συγγραφαῖς...ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι".
῾Ο ῞Αγιος Γερμανός Πατριάρχης Κων/λεως ἐπισημαίνει εἰς τήν ὁμιλίαν του τήν Α' Κυριακήν τῶν Νηστειῶν ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ῾Ιερῶν Εἰκόνων, ὅτι: "῾Ο Χριστός ὁ ῾Οποῖος εἶναι ἀληθινός Θεός, ὡς μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός ἔγινε χάριν ἡμῶν ἄνθρωπος κατά ἀλήθειαν καί ὄχι κατά φαντασίαν, ἀφοῦ παρέμεινε αὐτό πού εἶναι, δηλ. Θεός. Τό εἶδος τῆς ἀνθρωπίνης μορφῆς αὐτοῦ ἱστοροῦμεν εἰς τήν ἁγίαν Εἰκόνα του, καί τόν τιμῶμεν... Τό ἴδιο κάμνομεν καί μέ τάς εἰκόνας τῶν ἄλλων ἁγίων."
Εἰς ἄλλο μέρος τῆς ὁμιλίας του λέγει:
"῾Η εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἔκειτο εἰς τήν ἀφάνειαν ὄχι τρεῖς ἡμέρες (ὅπως ἦταν τό σῶμά Του μέσα στόν τάφον), ἀλλά πολλά χρόνια. Τώρα μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός βγῆκε ἀπό τήν ἀφάνεια, καί ὅπως, τότε πού ἀνεστήθη σωματικῶς ἀπό τόν τάφο, πρῶτες οἱ Μυροφόρες ἔφεραν τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως εἰς τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι τώρα ἡ πιστή τοῦ Κυρίου μαθήτρια, ἡ ῾Αγία Θεοδώρα, ἔφερε τό μήνυμα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ῾Ιερῶν Εἰκόνων, εἰς τούς νῦν μαθητάς τοῦ Κυρίου, δηλ. εἰς τούς ᾿Ορθοδόξους, καί ἔτσι πάλιν ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐκαλλωπίσθη μέ τάς ἱερομόρφους ῾Ιεράς Εἰκόνας..., ἀφοῦ ἀπηλλάγη ἀπό τήν εἰκονομαχικήν δυσοσμίαν".
᾿Ονομάζει  τούς Εἰκονομάχους  "ἐχθρούς τῆς ἀληθείας", "γνησίους  μαθητάς τοῦ ἀντιχρίστου"  καί  "τοῦ προδότου ᾿Ιούδα  συμμαθητές", καί  τονίζει, ὅτι  αὐτοί  μέ  τό σχῆμα τῆς εὐλαβείας πού παρουσιάζουν, παρασύρουν πολλούς εἰς τήν πλάνην των καί τούς ἐξαπατοῦν. "Μετασχηματίζονται εἰς ἀγγέλους φωτός" (εἶναι κάτι πού πάντοτε κάμνουν οἱ αἱρετικοί: ὑποδύονται τούς εὐλαβεῖς καί δῆθεν ὑπερασπίζονται τήν ὀρθοδοξίαν, ἐνῶ τό κάμνουν αὐτό διά νά ἐξαπατήσουν). Καί προσθέτει: ᾿Απονέμομεν τιμήν ὄχι ἁπλῶς στήν ὕλη μέ τήν ὁποία εἶναι κατασκευασμένη ἡ εἰκόνα, ἀλλά στήν μορφή, καί ὄχι σέ κάθε μορφή, ἀλλά στήν μορφή τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν ἁγίων[2].
Εἶναι χαρακτηριστικόν, σεβαστοί πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καί πρέπει νά τό προσέξωμεν τοῦτο, ὅτι ἡ πρώτη Εἰκόνα εἰς τήν παράδοσιν τῆς ᾿Εκκλησίας, εἶναι τό ἅγιον Μανδήλιον τοῦ Χριστοῦ. [3] ᾿Αναφέρομεν ἐν συντομίᾳ τὀ ἱστορικόν: "῞Οταν ζοῦσε ὁ Χριστός στήν πόλι τῆς Μεσσοποταμίας ῎Εδεσσα τοπάρχης ἦταν ὁ Αὔγαρος. ῾Υπέφερε ἀπό λέπρα πού εἶχε ξαπλωθῇ σέ ὅλο του τό σῶμα καί τόν κατέτρωγε. ᾿Ακούοντας γιά τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ θέλησε νά πάῃ νά τόν δῇ. Μή μπορώντας ὅμως νά ταξιδέψη ἔστειλε ἐπιστολή μέ κάποιον ᾿Ανανία στήν ὁποία γράφει στόν Χριστό πώς ἄκουσε γιά τά θαύματά του, πώς μόνο μέ τόν λόγο του δίνει φῶς στούς τυφλούς, βγάζει δαιμόνια, καθαρίζει λεπρούς, νεκρούς ἀνασταίνει...".
Συνεχίζει στό γράμμα του: "᾿Ακούοντας αὐτά πιστεύω πώς εἶσαι Υἱός τοῦ Θεοῦ ἤ Θεός. Γι αὐτό σοῦ γράφω νά ἔλθης νά μέ γιατρέψῃς".
῾Ο ᾿Ανανίας εἶχε ἐντολή νά σχεδιάσῃ σέ ἕνα χαρτί τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. ᾿Αφοῦ ἔδωσε τήν ἐπιστολή στόν Χριστό, ἄρχισε νά σχεδιάζῃ τό πρόσωπο. Τό πλῆθος ὅμως πού ὑπῆρχε τόν ἐμπόδιζε. ῎Ετσι ἀνέβηκε πάνω σέ μιά πέτρα γιά νά ζωγραφίσῃ τόν Χριστό.
῾Ο Κύριος καί γνώστης τῶν κρυφίων κατάλαβε τήν πρόθεσι τοῦ ᾿Ανανία, ζήτησε ἕνα μαντῆλι καί σκουπίσθηκε, ἀποτυπώνοντας μέ τόν τρόπον αὐτό τήν θεϊκή του μορφή πάνω στό ὕφασμα. ᾿Αφοῦ τό ἔδωσε στόν ᾿Ανανία τοῦ εἶπε νά γράψῃ πρός τόν Αὔγαρο τά ἑξῆς λόγια. "Μακάριος εἶσαι Αὔγαρε πού πίστεψες χωρίς νά μέ δῆς". Μέ αὐτό τό μανδῆλι πού ἔλαβε ὁ Αὔγαρος σκουπίσθηκε καί ἀμέσως θεραπεύθηκε".
Τό ἀντίχριστο ἔργο τῆς Εἰκονομαχίας τελείωσε μέ τήν ἀναστήλωσι τῶν ῾Ιερῶν Εἰκόνων, χάρις στήν μέριμνα τῆς ᾿Ορθοδόξου  αὐτοκράτειρας ἁγίας Θεοδώρας (842 μ.Χ.). Τό γεγονός αὐτό τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν Εἰκόνων καί τῆς τελικῆς νίκης τῆς ᾿Ορθοδοξίας κατά τῆς Εἰκονομαχίας ἔχει ὑψίστην σημασίαν διά τήν ᾿Εκκλησίαν, ἀφοῦ ἡ νίκη αὐτή εἶναι νίκη τῆς ἀληθείας, νίκη τοῦ Χριστοῦ, τό πρόσωπον τοῦ ὁποίου κυρίως πολεμοῦσαν οἱ Εἰκονομάχοι.

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ

Παρόμοιο ἤ καί σφοδρώτερο πόλεμο κατά τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἤγειρεν ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ. Πολέμησε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ προσβάλλοντας τήν δογματική ἀλήθεια περί τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μέ τό νά "ἐκδιώξῃ" τόν Χριστόν ἀπό τήν ᾿Εκκλησίαν καί νά λάβῃ τήν θέσιν Του ὁ "ἀλάθητος" Πάπας, ἀλλά καί μέ τήν κατάργησιν τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος τῆς ᾿Εκκλησίας. ῞Ολα αὐτά εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα νά πλανηθῆ καί νά χάσῃ τήν γνησιότητα τῆς πίστεως πού εἶχε ἡ πάλαι ποτέ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς Ρώμης, νά ἐκκοσμικευθῇ δέ τόσον, ὥστε νά καταντήσῃ ἕνα ἀνθρωποκεντρικό ἀντίχριστο κατασκεύασμα.
Αἱ μέθοδοι τάς ὁποίας ἐχρησιμοποίησεν ὁ παπισμός διά νά ἐπιβάλη τά αἱρετικά  δόγματά του, ἔχουν καταγραφεῖ ἀπό τήν ἱστορία μέ τά πλέον μελανά χρώματα. ῾Η ῾Ιερά ᾿Εξέτασις, τά συγχωροχάρτια, ὁ Μεσσαιωνισμός, ἡ Φραγκοκρατία, ἡ μετατροπή του σέ κράτος μέ στρατόν καί ὅπλα, ἡ  συμμετοχή σέ διεθνεῖς ὀργανώσεις, κατασκοπεῖες, καί προπαγάνδες, ἀκόμη καί τά πρόσφατα ἐγκλήματα τῶν Παπικῶν εἰς βάρος τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ καί γενικώτερα ἡ ἀναταραχή τῶν Βαλκανίων, εἶναι ὅ,τι πιό βδελυρόν ἔχει νά παρουσιάσῃ ἡ ἀνθρωπότητα.
Τό κακό ξεκινάει πολύ πιό πρίν ἀπό τό σχίσμα τοῦ 1054, μέ τίς ἐγωϊστικές ἀξιώσεις τοῦ Πάπα νά κυριαρχήσῃ εἰς ὅλην τήν ᾿Εκκλησίαν (Πρωτεῖον ἐξουσίας). Συνεχίζεται μέ ἄλλες αἱρετικές παρεκκλίσεις. ᾿Εκδηλώνεται προπάντων μέ τήν ἐπιχειρηματολογία τοῦ Βαρλαάμ περί κτιστῶν θείων ἐνεργειῶν, διδασκαλία τήν ὁποίαν ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλῃ καί εἰς τόν χῶρον τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ᾿Εκφράζεται μέσα ἀπό τήν ᾿Αναγέννησι, τόν Διαφωτισμό, τόν Οὐμανισμό, τόν Σχολαστικισμό. τά ὁποῖα ὡδήγησαν, ἐν τέλει, εἰς τόν Εὐρωπαϊκόν ἀθεϊσμόν.
Εἰς τόν παπισμόν συνέβη ὅ,τι ἀκριβῶς μέ τόν ῾Εωσφόρο. Πρόκειται διά δεινήν πτῶσιν. ῞Οπως προσφυῶς ἔχει λεχθῇ: "Εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις, τοῦ ᾿Αδάμ, τοῦ ᾿Ιούδα, τοῦ Πάπα. ῾Η οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τήν ἁμαρτίαν εἶναι πάντα ἡ ἴδια: Τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ...θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του. ᾿Αλλά τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μέ τόν διάβολον. Διότι καί αὐτός ἠθέλησε νά γίνῃ θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του. Καί ἀπό τήν ὑψηλοφροσύνην του αὐτήν διά μιᾶς ἔγινε διάβολος, τελείως κεχωρισμένος ἀπό τόν Θεόν καί ὅλος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ..."
῞Οπως ὁ ῾Εωσφόρος δέν ἠρκέσθη  εἰς τάς τραγικάς συνεπείας τῆς ἀνταρσίας του, ἀλλά ἠθέλησε νά συμπαρασύρῃ καί ὅλα τά ἀγγελικά τάγματα, ἔτσι καί ὁ Παπισμός ἐπεχείρησε νά παρασύρῃ καί τούς ᾿Ορθοδόξους εἰς τόν πόλεμον αὐτόν κατά τοῦ Χριστοῦ.
῾Η πολυδάκρυτος πτῶσις τῆς Ρώμης συνέβη τόν 9ον καί 11ον αἰῶνα. ῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία δύο φορές προσεπάθησε νά ἐπαναφέρη τήν ἐκπεσοῦσαν Ρώμην εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν. Πρῶτον ἐπί Πατριάρχου Μεγάλου Φωτίου τόν 9ον αἰῶνα καί δεύτερον ἐπί Πατριάρχου Κων/λεως Μιχαήλ Κηρουλαρίου τόν 11ον αἰῶνα. ῾Ο παπικός κόσμος ἄν καί ἐκλήθη καί τήν ἐνάτην καί τήν ἐνδεκάτην ὥραν δέν ἐπανῆλθε πρός τό φῶς τῆς ᾿Αληθείας, ἀλλά παρέμεινε εἰς τό σκότος, "ἐκάθισεν ἐν χώρα καί σκιᾶ θανάτου".
Τό τελικό σχίσμα ὡλοκληρώθη, ὅταν τήν 19ην Φεβρ. 1054, ὁ Καρδινάλιος Οὐμβέρτος, ἐπικεφαλῆς τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, ἐτοποθέτησε τόν "ἀφορισμόν" κατά τῆς ᾿Ανατολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας πάνω στήν ἁγία Τράπεζα τῆς ῾Αγίας Σοφίας. ῎Ετσι ἔγινε ἡ ἀπόσχισις τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Ρώμης  ἀπό τήν ἑνότητα τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία πλέον πῆρε θέσι πολεμίου τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή ἀρχίζει μία νέα περίοδος διωγμῶν κατά τῆς ἀληθείας. ῾Ο πόλεμος αὐτός ἐκδηλώνεται μέ ὅλη του τήν σκληρότητα καί ἐμφανέστερον μέ τίς ἐπαίσχυντες Παπικές Σταυροφορίες, καί μέ τήν ἐπί δύο αἰῶνες φραγκικήν κατάληψιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία εἲναι καί ἡ ἀρχή καί διά τήν μετέπειτα πτῶσιν τῆς Κων/λεως εἰς τά χέρια τῶν Τούρκων, ὅπως σχολιάζουν οἱ ἱστορικοί.
Μέ τό πρόσχημα τῆς δῆθεν ἀπελευθερώσεως τῶν ῾Αγίων Τόπων οἱ ὀρδές τῶν παπικῶν σταυροφόρων ὑπεδούλωσαν ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καί μέ τό ἀνθελληνικό πνεῦμα πού τούς διέκρινε προσεπάθησαν, ὅπου ἐκυριάρχησαν, νά ἐπιβάλλουν τόν ἐκλατινισμόν (τήν φραγκοκρατίαν) καί νά ἀφανίσουν τήν ᾿Ορθοδοξία καί τόν ῾Ελληνισμό.
Τό ἀνθελληνικό μένος αὐτῶν φαίνεται καί ἀπό τόν φοβερό λόγο τοῦ Πάπα Εὐγενίου τοῦ Ε' κατά τήν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως: "Δέν θά ἐχαιρόμουν τόσον πολύ, ἐάν εἴχομεν δέκα νίκας κατά τῶν Τούρκων, ὅσον χαίρομαι σήμερον διά τήν ὑποδούλωσιν τῶν σχισματικῶν" ἐννοώντας τούς ὀρθοδόξους.
Πρέπει νά σημειωθῇ, ὅτι ἡ Γενοκτονία, κατά τάς ἀρχάς τοῦ αἰῶνός μας, τοῦ Ποντιακοῦ καί τοῦ Μικρασιαστικοῦ ῾Ελληνισμοῦ, δηλαδή ἡ καταστροφή τεσσάρων ἐκατομυρίων ὀρθοδόξου ῾Ελληνικοῦ λαοῦ εἰς τήν Μικράν ᾿Ασίαν, εἶναι βάσει ντοκουμέντων κατά μέγα μέρος ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ καί εὐρύτερον τοῦ Σιωνισμοῦ. ᾿Εγνώριζεν  ὁ Παπισμός, ὅτι ἐάν ἑδραιώνετο εἰς τόν Πόντον καί τήν Μικράν ᾿Ασίαν τό παλαιόν κέντρον τοῦ ᾿Ανατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ ῞Ελληνες ᾿Ορθόδοξοι θά ἀπελευθέρωναν καί τήν Κωνσταντινούπολι, καί θά ἐπανήρχετο ὁ θρίαμβος τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ἡ δόξα τοῦ Βυζαντίου, πράγμα τό ὁποῖον δέν ἤθελεν ὁ Παπισμός.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Τήν παραφροσύνη του ὁ Παπισμός θέλησε νά μεταδώσῃ καί στήν ᾿Ορθοδοξία. Καί δυστυχῶς ὁ ἐκκοσμικευμένος ἀντίχριστος δυτικός τρόπος ζωῆς ἐπηρέασε σέ πολλά πράγματα τήν καθ᾿ ἡμᾶς ᾿Ανατολήν.
Διότι ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν ῞Ελληνες, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἐποτίσθηκαν ἀπό τά νάματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας ξεχνοῦν ὅλα τά ἐγκλήματα τοῦ Παπισμοῦ (βεβηλώσεις ἱερῶν τόπων, ἐγκλήματα καί καταστροφαί, σφαγαί ἀθώων θυμάτων) εἰς βάρος τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καί πίπτουν εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ Πάπα καί τόν διευκολύνουν εἰς τάς ἰμπεριαλιστικάς του βλέψεις πρός ᾿Ανατολάς. ῞Οπως ἔλεγε ὁ ῾Ιερεμίας ὁ Τρανός: "ἀπό ὀρθόδοξοι θρέμματα τῆς Ρούμελης... πῆγαν στήν Ρώμη καί ἔμαθαν ἐκεῖ νά λατινοφρονοῦν...". ῾Η μεγάλη διείσδυσις τοῦ παπισμοῦ ἔγινε εἰς τάς φραγκοκρατουμένας περιοχάς, πράγμα τό ὁποῖον ἐδῶ στήν ῾Ελλάδα ἐσυνεχίσθη καί μετά τήν ἀπελευθέρωσί μας ἀπό τούς Τούρκους.
Προηγουμένως παρά τάς πολλάς προσπαθείας δέν μπόρεσε εὔκολα νά διεισδύσ·η ὁ Παπισμός. Διότι ὅταν ὁ λατινόφρων Βέκκος ἐπεχείρησε νά ὑποτάξῃ τήν ᾿Ορθοδοξία στόν Παπισμό οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες διέκοψαν τό μνημόσυνόν του σφαγιασθέντες καί πυρποληθέντες. ῞Οταν ὁ Βαρλαάμ ἀπεσταλμένος τοῦ Πάπα ἦλθε στήν Θεσσαλονίκη καί ἐδίδασκε τά παπικά δόγματα καί κυρίως περί κτιστότητος τοῦ θείου φωτός καί θέλησε νά ἀλλοιώσῃ τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί παράδοσιν, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τόν ἀντιμετώπισε μέ τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν περί ἀκτίστου θείου φωτός. ῞Οταν ὁ ἐξ᾿ ᾿Ανατολῶν κίνδυνος ὡδήγησε τούς ῞Ελληνες στήν Φερράρα - Φλωρεντία καί ὁ Πάπας ἐπεδίωξε καί ἐπέτυχε τήν ψευδοένωσιν, παρά τό γεγονός ὅτι πολλοί προδότες "ὑπέγραψαν" ὁ ἅγιος Μάρκος ὀ Εὐγενικός, ὁ ἄτλας τῆς ᾿Ορθοδοξίας, διεφύλαξε μόνος αὐτός μέ τήν ἡρωϊκήν του στάσιν τό κῦρος τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Καί ὅταν, κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας, ὁ Πάπας ἔστελνε τίς στρατιές τῶν προπαγανδιστῶν του διά νά ὁδηγήσουν τούς σκλαβωμένους ῞Ελληνες στήν πλάνη του, καί τότε εὑρέθη ἕνας ῞Αγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός καί προεφύλαξε τούς ὀρθοδόξους μέ ἐκεῖνο τό προφητικό: "τόν Πάπα νά καταρᾶσθε, γιατί αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία τῶν κακῶν".
᾿Αλλά καί μετά ἀπό τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ ῾Ελληνικοῦ Κράτους ἀντί νά χαροῦμε τήν ἐλευθερία μας, διά τήν ὁποίαν ἠγωνίσθηκαν οἱ Πατέρες μας, πέσαμε σκλάβοι σέ μιά ἄλλη δουλεία χειροτέραν τῆς πρώτης. ᾿Εκείνη ἡ δουλεία ἦταν τοῦ σώματος, ἐτούτη τῆς ψυχῆς. Πέσαμε στήν σκλαβιά πού μᾶς ἐδημιούργησε ἡ παπική "χριστιανοσύνη". ᾿Από τότε ἄρχισαν ὅλα τά δεινά στήν πατρίδα μας, ἡ πλήρης ἀποστασία, ἡ αἱρετική ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία καταργεῖ τήν ᾿Ορθοδοξία καί εἰσάγει τήν φραγκιά τοῦ νέου ῾Ημερολογίου. Γενικά ἐπῆλθεν ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί ἡ ἀνταρσία, ἡ ὁποία  συνεχίζεται ἐπί 70 ὁλόκληρα χρόνια.
Δηλαδή ἔπραγματοποιήθη (εἰς τάς φραγκοκρατουμένας κυρίως περιοχάς) αὐτό πού ἦταν στά καταχθόνια σχέδια τοῦ παπισμοῦ, ἡ ἀλλοίωσις τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως, ἡ ἐπιβολή τοῦ ψεύδους, ἡ νόθευσις τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως.
᾿Ολίγα ἔτη μετά τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ ῾Ελληνικοῦ Κράτους παρατηρεῖται ἔντονη ἡ ἐπίδρασις τοῦ δυτικοῦ αὐτοῦ πνεύματος, σέ ὅλους τούς τομεῖς, καί κυρίως στήν θεολογία, στήν τέχνη, στήν μουσική, στήν ζωγραφική,  Αὐτό προωθεῖται ἰδιαιτέρως καί μέσω τῆς ἀκαδημαϊκῆς Θεολογίας. Εἰς αὐτό συνετέλεσε ἡ ἄφιξις ἐδῶ στήν ῾Ελλάδα τῶν Βαυαρῶν. Μέ αὐτό τό πνεῦμα ἀνετράφησαν πολλαί γεννεαί ῾Ελλήνων θεολόγων, μέ ἀποτέλεσμα ἀντί νά πίνουν οἱ ῞Ελληνες ἀπό τίς ἀστείρευτες πηγές τῶν Πατέρων, νά τρέφωνται ἀπό τίς πλάνες τῶν δυτικῶν. Εἶναι μία ἐπίδρασις ἡ ὁποία ὅπως φαίνεται ἀπό τά "Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών" καί ἀπό ἄλλες πηγές, ὑπεκινήθη κυρίως ἀπό τόν Σιωνισμόν.
Παρεσύρθησαν, λοιπόν, οἱ περισσότεροι τῶν ῾Ελλήνων θεολόγων τῶν τελευταίων 150 ἐτῶν, εἰς τό σχολαστικόν δυτικόν πνεῦμα, διότι ἐμορφώθησαν ἀπό δυτικούς διδασκάλους καί ἐδιδάχθησαν τήν ψευδοθεολογίαν τῆς Δύσεως, τήν ὁποίαν ἠθέλησαν νά ἐπιβάλουν καί εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν. Καί αὐτό ἔγινε μέσω τοῦ ἱδρυθέντος τότε (1837) καί κατά τά δυτικά πρότυπα κυρίως λειτουργήσαντος Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν.
᾿Επειδή, ὅμως, αὐτά πιθανόν νά φανοῦν παράδοξα καί πρωτάκουστα, σᾶς διαβάζω τί εἶχε γράψει ὁ πρύτανις τῶν ῾Ελλήνων θεολόγων τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ὀ γνωστός Παναγιώτης Τρεμπέλας:
"Δέν πρέπει νά δυσκολευθῶμεν, ὅπως τό εἴπωμεν καθαρά. Κατά μέγα μέρος τούς Πατέρας τούς ἐγνωρίσαμεν ἐκ τρίτης χειρός, ἐκ θεολόγων δηλαδή τῆς Δύσεως, μή ἐχόντων τήν ῾Ελληνικήν γλῶσσαν μητρικήν καί συνεπῶς μή οἰκείως ἐχόντων πρός τήν γλῶσσαν τῶν πατέρων, ὅσον θά ἠδυνάμεθα ἡμεῖς νά ἐξοικειωθῶμεν πρός αὐτήν καί νά ἐμβαθύνωμεν εἰς τό πνεῦμα τό πατερικόν. Δέν δυσκολεύομαι νά ὁμολογήσω, καί ἐγώ αὐτός, ὅτι εἰς τάς τρίτας χεῖρας ὀφείλω πολλά καί ἀπό συγγράμματα ξένων θεολόγων ἤντλησα οὐκ ὀλίγα σχετικῶς πρός τήν γνῶσιν τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων" (Π. Τρεμπέλα, ᾿Επί τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καί τῶν θεολογικῶν διαλόγων ἠμιεπίσημα ἔγγραφα, ᾿Αθῆναι ᾿Ιανουάριος 1972, σελ. 36-37).
Τά ἄθεα γράμματα διά τά ὁποῖα ἔκρουε, ἀπό τόν περασμένο αἰῶνα, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης, τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, καί τά ἐκκλησιαστικά Σεμινάρια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης διά τά ὁποῖα ἔλεγε πώς εἰς αὐτά θά προετοιμασθοῦν οἱ κληρικοί ἐκεῖνοι πού θά καταργήσουν τήν ᾿Ορθοδοξία μέ Οἰκουμενική Σύνοδο, εἶναι καρποί τῶν δυτικῶν ἐπιδράσεων "τῆς ξένης ἐπιβολῆς", ὅπως ἔλεγε, καί εἶχεν σάν συνέπεια τήν εὔκολη ὑποταγή τῶν περισσοτέρων ῾Ελλήνων στήν Φραγκιά τό 1920, μέ τήν αἱρετική ᾿Εγκύκλιο τοῦ Φαναρίου, καί τό 1924 μέ τήν ἀποδοχή τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου.
῾Η "ἀθεωτάτη μεταστοιχείωσις τῶν ἀπάντων" καί στόν χῶρο τῆς ᾿Ορθοδοξίας μέ τόν Οἰκουμενισμό καί τήν πανθρησκεία τοῦ ἀντιχρίστου κατά τῶν ὁποίων ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. οὐκ ἐπαύσατο ἀγωνιζομένη, ἐπροχώρησε τόσον, ὥστε νά μή γνωρίζωμε τούς ἑαυτούς μας. ῾Η διάβρωσις ἔχει φτάσει εἰς τοιοῦτον σημεῖον, ὥστε πολλοί νά ὁμιλοῦν γιά παντελῆ δυτικοποίησι τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. ῾Η Δύσις σχεδόν μᾶς ὑπέταξε καί ἐμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι ῞Ελληνες ἀδυνατοῦμε νά διακρίνουμε τά σημεῖα τῶν καιρῶν. Παρασυρόμεθα καί γινόμεθα μιμητές τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν δυτικῶν. Καί ἀντί νά θεολογοῦμε, ὅπως μᾶς ἐδίδαξαν οἱ πατέρες μας, δηλαδή νά λέμε τήν ἀλήθεια, θεολογοῦμε κατά τόν δυτικόν τρόπον, μέ τόν σχολαστικισμόν. Τόσον ὕπουλα εἰσεχώρησεν καί τόσο βαθειά ἐβιώθη τό σχολαστικό πνεῦμα τῆς Δύσεως, ὥστε νά θεωρῆται ἐν πολλοῖς ὡς ᾿Ορθοδοξία ἡ δυτική αἵρεσις καί ἡ Γνησία ᾿Ορθοδοξία...ὡς κακοδοξία καί αἵρεσις!
Αὐτοῦ τοῦ δυτικοῦ πνεύματος φαίνεται ἔχουν πέσει θύματα καί οἱ πρώην ἀδελφοί μας. ῾Ημεῖς δέν λέγομεν τίποτα ἄλλο δι  αὐτούς σήμερον. Εὐχόμεθα ὁ Θεός νά τούς φωτίσῃ νά ἴδουν τήν πλάνην των καί νά τούς ἐπαναφέρῃ στήν ᾿Αλήθεια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Εἶναι κρῖμα νά λέγουν ὅτι μάχονται τήν Φραγκιά στό θέμα τοῦ ῾Ημερολογίου καί στά θεολογικά νά πίπτουν θύματα (συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα)) τῆς αἱρετικῆς δύσεως.

Ο ΠΑΠΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

᾿Αλλά καί ἐμεῖς πρέπει νά τό συνειδητοποιήσωμεν, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καί ὄχι μία θρησκευτική ἀνθρωποκεντρική ὀργάνωσι, ὅπου ὁ κάθε πάπας θά ὑποστηρίζη τό δικό του.
Θά πρέπει νά ἐντοπίσουμε τόν παπικό κίνδυνο σήμερον, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μικρός, ἀλλά μᾶς περιτριγυρίζει ἀσφυκτικῶς, εἰσέρχεται εἰς τάς οἰκίας μας, πλανᾶ τούς ἀδελφούς μας, παρασύρει πολλούς εἰς τήν πτῶσιν, δημιουργεῖ γενιτσάρους καί προπαγανδιστάς, ἀποσπᾶ ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία τά ἁπλοϊκά πρόβατα, καί τό χειρότερον καί πλέον ὀδυνηρόν, τούς στρέφει μέ μῖσος κατά τῆς Μητρός ᾿Εκκλησίας.
Θά πρέπει ἀκόμη νά διακρίνουμε, πώς ὅλα αὐτά ἐντάσσονται στό πνεῦμα τῆς νέας ᾿Εποχῆς πού προετοιμάζεται ἀπό χρόνια καί νά κατανοήσουμε πώς ὅλα ὅσα ἀντιμετωπίζουμε στίς ἡμέρες μας, ὅπως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,  τῆς ἐπιβολῆς τῆς Νέας ᾿Εποχῆς τοῦ ᾿Αντιχρίστου, τῆς Συνθήκης Σένγκεν, τῆς προωθουμένης ψευδοοικουμενικῆς Συνόδου, τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί τά παρόμοια, δέν εἶναι ἄσχετα ἀπό τήν  ἀνταρσία τῆς δυτικῆς χριστιανοσύνης καί εἶναι συνέχεια τῆς ἐπιδράσεως τοῦ παπικοῦ ἱμπεριαλισμοῦ εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν καί γι αὐτό ἀπαιτοῦν σοβαράν καί ὑπεύθυνον ἀντιμετώπισιν.
Οἱ Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα, ἀντιλαμβανόμεθα καθαρά πλέον ὅτι ἡ εὐρωπαϊκή κυριαρχία, καί ἡ πολιτικοθρησκευτική ὑποταγή τῶν πάντων στά θηρία τῶν Βρυξελλῶν  καί τῆς Ρώμης κινοῦνται στό ἴδιο πνεῦμα  τῶν Σταυροφοριῶν, τῆς ῾Ιερᾶς ᾿Εξετάσεως, τοῦ Μεσσαίωνος, τῆς Φραγκοκρατίας καί τῆς Βαυαροκρατίας.
᾿Ακόμη βλέπουμε μετά πολλῆς πικρίας, πόσον ἡ ἐπίδρασις αὐτή τῆς Δύσεως διέβρωσε τήν ὀρθόδοξο συνείδησι πολλῶν ὀρθοδόξων, εἰς τρόπον ὥστε νά ὁδηγηθοῦν οἱ περισσότεροι ῞Ελληνες, μέ μαθηματικήν ἀκρίβειαν, στήν πλήρη ἀποστασία, ἤτοι τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ ᾿Ορθοδοξία δέν κατέχει πλήρη τήν ἀλήθεια, ἀλλά μέρος αὐτῆς, ὅπως καί κάθε αἵρεσις.
Σέ αὐτό τό πνεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ κινεῖται σήμερα καί ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος στά πλαίσια τῆς γενικώτερης συμμετοχῆς του εἰς τήν πανθρησκείαν τοῦ ἀντιχρίστου ἐπιδιώκει ἀναγνώρισιν  καί συνύπαρξιν τῶν ὀρθοδόξων ὄχι μόνον μετά τῶν Παπικῶν καί τῶν ἄλλων αἱρετικῶν, ἀλλά καί μετά τῶν Μουσουλμάνων καί τῶν ῾Εβραίων;
Βέβαια ποτέ δέν ξεχνοῦμε καί τοῦτο, ὅτι πολλοί "ἐπολέμησαν τήν ᾿Εκκλησίαν καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο; αὕτη δέ (ἡ ᾿Εκκλησία) ὑπέρ τούς οὐρανούς ἀναβέβηκε". Δέν ξεχνοῦμε ὅτι: "τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ ᾿Εκκλησία", ὥστε "πολεμουμένη νικᾶ...δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν῾ παλαίει, ἀλλ᾿ οὐχ ἡττᾶται".
Πράγματι, Πατέρες καί ἀδελφοί, πολλοί τύραννοι "ἠθέλησαν περιγενέσθαι τῆς ᾿Εκκλησίας"; Πολλοί  "κάμινοι" ἠνάφθησαν, "θηρίων ὁδόντες" καί "ξίφη ἠκονημένα" ἠπείλησαν τήν ᾿Εκκλησίαν, ἀλλ᾿ "οὐ περιεγένοντο", δέν ἐπέτυχον τοῦ σκοποῦ των. Ποῦ εἶναι τώρα αὐτοί πού ἐπολέμησαν τήν ᾿Αλήθεια. "Σεσίγηνται καί λήθῃ παραδέδονται" Καί ποῦ εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ;  "Λάμπει ὑπέρ τόν ἥλιον" (῾Ελληνική Πατρολ. τ. 52, 397-398).
῾Ο ἴδιος διωγμός κατά τῆς ᾿Εκκλησίας συνεχίζεται καί εἰς τόν αἰῶνά μας ἀμείλικτος. Πολλές φορές οἱ διῶκτες ὡμίλησαν λίαν περιφρονητικά διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν. Εἶπαν διά τήν ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., ὅτι εἶναι μία μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων πού μετά ἀπό μία γενεά θά ἐκλείψῃ τελείως. ῾Ο μεγάλος διώκτης τῆς ᾿Ορθοδοξίας Σπυρίδων Βλάχος ἔλεγε χαρακτηριστικά πώς οἱ παλαιοημερολογῖτες εἶναι μερικοί γέροι πού ἡ ἑπόμενη γενιά θά τούς ἔχει ξεχάσῃ τελείως. ῞Ομως τήν ἑπόμενη γενιά καί τήν μεθεπόμενη ὄχι μόνον δέν ξεχάσθηκαν αὐτοί οἱ "γέροι", ἀλλά ἀπασχόλησαν πολλάκις καί τό Βατικανό τῆς Ρώμης καί τούς ἑκάστοτε οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου καί ὅλα τά ἀντίχριστα κέντρα. Καί αὐτό γιατί βλέπουν πώς αὐτοί οἱ ὀλίγοι  ὄχι μόνο δέν ἔλειψαν, ἀλλά καί αὐξάνουν, ἡ δέ ᾿Εκκλησιολογία-῾Ομολογία των εἶναι τό μεγάλο ἐμπόδιο στά οἰκουμενιστικά τους σχέδια.
Διά διά νά καταλάβουμε δέ, πόσο ὑπολογίζουν τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. σᾶς θυμίζω τήν ἐντολή πού ἔδωσε ὁ Πάπας ( βλ. βιβλίο: "Τό Τέρμα") νά διαλυθοῦν οἱ παλαιοημερολογῖτες, διατί αὐτοί ἀπέμειναν τό μοναδικόν ἐμπόδιον  εἰς τά σχέδιά των, ἀλλά καί πρόσφατον ᾿Εγκύκλιον (1995) τοῦ Βαρθολομαίου, διά τῆς ὁποίας προσπαθεῖ νά πληροφορηθῇ τήν ἀντίδρασι τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων στόν ἐπιδιωκόμενο "συνεορτασμό" τοῦ Πάσχα.
῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἀντιμετωπίζει αὐτόν τόν πόλεμο μέ ἕνα καί μοναδικόν ὅπλον. Τήν ᾿Αλήθεια, τόν ἴδιο τόν Χριστό. Δέν ἔχει νά ἀντιπαραβάλλῃ κοσμικήν δύναμιν. Οὔτε στρατιές θεολόγων, ὅπως ἔχει ὁ νεοημερολογιτισμός. Οὔτε οἰκονομικά μέσα, ὅπως διαθέτουν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Πάπα. Δι αὐτό καί φαίνεται ὡς τό ᾿Εσφαγμένον ἀρνίον τῆς ᾿Αποκαλύψεως.
Σέ αὐτήν τήν ἀντιπαράθεσιν οἱ Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουν ἱερόν καθῆκόν νά ἀγωνίζωνται ταπεινῶς καί νά  ὁμολογοῦν ἐν ἀγάπῃ τήν ᾿Αλήθειαν καί νά στηλιτεύουν τό ψεῦδος. Καί ἀγωνίζονται μέ τήν πεποίθησιν, ὅτι ὅσον καί ἄν διωχθῇ ἡ ᾿Αλήθεια εἰς τό τέλος θά λάμψῃ. Σύνθημα  τοῦ ἀγῶνος τῶν ᾿Ορθοδόξων εἶναι  τό τρίπτυχον τοῦ προμάχου τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀοιδίμου ᾿Αρχιεπισκόπου Ματθαίου:
 "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἤ ΘΑΝΑΤΟΣ".

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ  ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ  ΝΙΚΑ

Αὐτό εἶναι τό συμπέρασμα εἰς το ὁποῖον μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ὑπόθεσις τῆς σημερινῆς ἑορτῆς ῞Οτι σήμερα ἡ ᾿Εκκλησία πολεμουμένη νικᾶ. ῾Η ᾿Αλήθεια διώκεται μέν ἀπό τόν ἀντίχριστο Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. Καί πάντοτε θά διώκεται. Τό εἶπε ὁ Χριστός: "Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξωσιν". Αὐτός εἶναι ὁ συνεχής Σταυρός τῆς ᾿Εκκλησίας. Νά πολεμῆται. Νά σταυροῦται. Εἶναι, ὅμως, καί τό γνώρισμα τῆς γνησιότητος καί τῆς ἀληθείας της. "Επειδή οὐκ ἐστέ ἐκ τοῦ κόσμου διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος". ῎Αν καί κάθε φορά ἀλλάζουν τά πρόσωπα, ὁ πόλεμος εἶναι ὁ ἴδιος. ῾Η ᾿Εκκλησία, ὅσον καί ἄν ἐπολεμήθη καί ἐδιώχθη παρέμεινε  ἀκατάβλητος. "Πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς". Οὐδέποτε "κατεβλήθη εἰς τέλος", ἀλλά καί οὔτε θά καταβληθῇ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Πάντοτε θά θριαμβεύει καί πάντοτε θά νικᾶ. ᾿Αντίθετα οἱ αἱρέσεις πού πολεμοῦν τήν ᾿Εκκλησία θά κατατροπωθοῦν καί θά ἀφανισθοῦν.
Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἡ ᾿Εγκύκλιος τῶν ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν τοῦ 1848, ἡ ὁποία ἀπεστάλη ὡς ἀπάντησις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας πρός τόν Πάπαν Πῖον τόν Θ', ὅπου ἀναφέρει διά τάς αἱρέσεις, ὅτι κάποτε σέ ὅλο τόν κόσμο μεσορανοῦσε ὁ ᾿Αρειανισμός, ἡ μεγάλη αὐτή αἵρεσις πού ἦλθε καί πέρασε, τώρα εἶναι ὁ παπισμός, ὁ ὁποῖος ἄν καί φαίνεται πρός τό παρόν ὅτι εἶναι ἀκμαῖος καί δυνατός, καί αὐτός θά περάσῃ καί θά ἀφανισθῇ καί θά ἀκουσθῇ ἐκείνη ἡ μεγάλη φωνή τῆς ᾿Αποκαλύψεως, ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ". 
 Τήν ἀλήθειαν αὐτήν ἀς τήν λάβουν ὑπ᾿ ὄψιν οἱ διῶκται τῆς ᾿Εκκλησίας πρίν ἀναγκαστοῦν νά ὁμολογήσουν τήν ἀποτυχία τους, ὅπως τήν ὡμολόγησε ὁ αὐτοκράτορας ᾿Ιουλιανός ὁ Παραβάτης.
῞Οπως εἶναι γνωστόν, ὁ ᾿Ιουλιανός ὁ Παραβάτης ἐμόχθησε νά ἐξαλείψη τόν Χριστιανισμόν καί νά ἀναβιώσῃ τήν θρησκεία τῶν εἰδώλων. Διά νά πληροφορηθῇ προσωπικῶς τά ἀποτελέσματα τῶν προσπαθειῶν του περιώδευσε σέ διάφορες ἐπαρχίες τῆς Αὐτοκρατορίας. Πῆγε καί στήν ᾿Αντιόχεια. ᾿Εκεῖ συνάντησε κάποιον χριστιανό ᾿Αγάθωνα. τόν ὁποῖον ἐγνώριζε ἀπό τά νεανικά του χρόνια. ῾Ο ᾿Ιουλιανός τόν ἐχαιρέτησε καί τόν ἐρώτησε εἰρωνικά:
-Τί γίνεται μ᾿  ἐκεῖνον τόν μαραγκό τῆς Γαλιλαίας; Πῶς πηγαίνουν οἱ δουλειές του; ῎Εχει ἀκόμη δουλειά;
Καί ὁ χριστιανός ᾿Αγάθων τοῦ ἀπάντησε:
-Μάλιστα. ῎Εχει ἀρκετή ἀπασχόλησι. Τώρα κατασκευάζει ἕνα φέρετρο γιά τήν Μεγαλειότητά σου καί γιά τήν Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία!
Μετά ἀπό ἕξη μῆνες ὁ ᾿Ιουλιανός ἀπέθνησκε μέ τήν κραυγή: "Νενίκηκάς με Ναζωραῖε".

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ

Εἶναι μεγάλο τό προνόμιον καί ὑψίστη ἡ δωρεά νά ἀνήκωμεν  σέ αὐτόν τόν πρόσκαιρον καί παροδικόν κόσμον στήν  ἀναρίθμητη στρατιά τῶν θεοκηρύκων ἀποστόλων, τῶν θεοφόρων πατέρων, τῶν καλλινίκων μαρτύρων καί τῶν ὁμολογητῶν ᾿Εκείνου πού εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν Βασιλευόντων καί Κύριος τῶν Κυριευόντων καί ὁ ῾Οποῖος "ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ" (᾿Αποκ. 6,2).
᾿Αλλά εἶναι καί μεγάλο τό χρέος μας. Πρῶτον καί βασικόν καθῆκόν μας ἔναντι τῆς Μητρός ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας εἶναι νά ἀγωνισθῶμεν νά παραμείνωμεν "λαός τοῦ Θεοῦ περιούσιος".  Δηλαδή νά μείνωμεν ἑνωμένοι μετά τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Θεοῦ καί ὡς "τέκνα φωτόμορφα τῆς ᾿Εκκλησίας", νά μένωμεν σταθεροί καί ἀκλόνητοι εἰς τήν πατρώαν εὐσέβειαν ἀψηφῶντες πάντα κίνδυνον καί αὐτό ἔτι τό μαρτύριον. Δηλαδή νά μή ἀρνηθῶμεν ποτέ τήν φιλτάτην ᾿Ορθοδοξίαν. Καί αὐτό ἔχοντες βεβαίαν τήν πίστιν καί ὁμολογίαν, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος, ὡς ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς  καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας, εἶναι ἡ μόνη σωτήριος Κιβωτός, ἐκτός δέ Αύτῆς δέν ὑπάρχει σωτηρία. ῎Ετσι θά ἀποδείξουμε, ὅτι εἴμεθα λαός τοῦ Θεοῦ, διά τόν ὁποῖον ἡ ᾿Εγκύκλιος τῶν ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν τοῦ 1848 ἔλεγεν, ὅτι ὁ ὀρθόδοξος λαός εἶναι "ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας καί αὐτό τό σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας", ὁ ὁποῖος ἀποδεικνύει πάντοτε, ὅτι οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ νά εἰσαγάγουν νέα.
Μετά τήν προδοτικήν Σύνοδον τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας ἐρώτησε ὁ λαός τούς ᾿Επισκόπους πού ἐπέστρεψαν ἀπό τήν ᾿Ιταλία: "Πῶς πήγανε τά πράγματα; Πῶς πῆγε ἡ Σύνοδος; Μποροῦμε νά χαιρώμεθα διά τήν νίκη τῆς ᾿Ορθοδοξίας";
Καί ἡ ἀπάντησις τῶν ᾿Επισκόπων: "᾿Επωλήσαμε τήν πίστιν μας, ἀνταλλάξαμε τήν εύσέβειαν μέ τήν ἀσέβειαν".
Καί ὅταν ὁ λαός τούς ἐρώτησε: "Καί διατί ὑπεγράψατε"; ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: "Φοβούμενοι τούς Φράγκους" καί προσέθεσαν: "῾Η δεξιά αὕτη ὑπέγραψεν, κοπήτω, ἡ γλῶττα ὡμολόγησεν ἐκριζούσθω". ᾿Ας κοπῆ αὐτό τό χέρι πού ὑπέγραψε. ᾿Ας ἐκριζωθῇ ἡ γλῶσσα πού ὡμολόγησε τήν κακήν δυτικήν ὁμολογίαν.
Καί διά τό χρέος μας ἀπέναντι στούς αἱρετικούς θά πρέπει νά ἰσχύῃ τό "μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ", καί ἀκόμη  "φεῦγε ἀπό τούς αἱρετικούς καί τούς λατινόφρονας ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως". Νά ἔχωμεν ὑπ᾿ ὄψιν ἐν προκειμένῳ τό τοῦ ῾Αγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ ὅτι: "ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπό τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονας καί τήν κοινωνίαν αὐτῶν, τόσον ἑνώνομαι μέ τόν Χριστόν" .
Εἰς αὐτό μᾶς παρακινεῖ καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος μᾶς προτρέπει νά μή παρασυρώμεθα ἀπό τούς αἱρετικούς, διότι αὐτοί εἶναι ἐκτός ἑαυτοῦ, "ἐξέστησαν", καί δέν ξέρουν οὔτε τί λέγουν, οὔτε τί πράττουν. Αὐτοί ἔχουν βγῇ ἀπό τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στόν Θεό, διά τοῦτο ποτέ νά μή χρησιμοποιήσωμεν αὐτούς ὡς ὁδηγούς.
Καί διά νά ὁμιλήσωμεν, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ σημερινή ἡμέρα ἡ Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἔχομεν χρέος νά μακαρίζωμεν τούς ὁμολογητάς τῆς Πίστεώς μας ἀναφωνοῦντες τό Αἰωνία ἡ Μνήμη. ᾿Ιδιαιτέρως νά εἴπωμεν πάλιν καί πολλάκις:
Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν, ᾿Αρχιερέων, ῾Ιερέων, ῾Ιεροδιακόνων, Μοναχῶν καί Μοναζουσῶν καί πάντων τῶν ὀρθοδόξως βιωσάντων καί ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀγωνισαμένων.
Αἰωνία ἡ μνήμη Φωτίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ᾿Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ᾿Επισκόπου ᾿Εφέσου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Κοσμᾶ τοῦ Φλαμιάτη καί Ματθαίου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν τῶν ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί κατά τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ ἀνθεστηκότων.
Αἰωνία ἡ μνήμη καί πάντων τῶν ὑπέρ τῆς πατρώας εὐσεβείας ὁμολογησάντων κατά τόν αἰῶνά μας πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν.
Νά ἀναμνησθῶμεν δέ καί πάντων τῶν ἐν Ρωσίᾳ ὀρθοδόξων, τῶν ἐν κατακόμβαις καί ἐν φυλακαῖς καί ἐν ἐξορίαις, μαρτυρικῶς ὁμολογησάντων τήν Πίστιν εἰς τόν Χριστόν καί νά εἴπωμεν ὑπέρ αὐτῶν τό Αἰωνία ἡ μνήμη.
Καί διά νά εἴμεθα σύμφωνοι καί μέ τήν ὁμολογία ὅλων αὐτῶν τῶν προμάχων τῆς Πίστεως νά εἴπωμεν μέ παρρησίαν: "πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς, ἀνάθεμα". Τουτέστιν πᾶσι τοῖς ἀρειανισταῖς, μονοφυσίταις, εἰκονομάχοις, παπισταῖς, προτεστάνταις, οἰκουμενισταῖς καί πᾶσι τοῖς ὁμόφροσιν ἤ ἀκολούθοις αὐτῶν.
Καί διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν ἡ πρώτη καί τελευταία μας ὁμολογία ἄς εἶναι: "Ποτέ δέν θά σέ ἀρνηθοῦμε φίλη ᾿Ορθοδοξία, διότι ἐν Σοί ἐγεννήθημεν, ἐν Σοί ἀνετράφημεν, μυριάκις καί ὑπέρ Σοῦ θά ἀποθάνωμεν".
Εὐχαριστοῦντες, ὅθεν τόν Τριαδικόν Θεόν, διότι μᾶς ἀξίωσε εἰς τούς ἐσχάτους τούτους καιρούς νά ἀνήκωμεν εἰς τήν ἰδικήν Του Ποίμνην, ἀς μή παύσωμεν νά τόν ἱκετεύωμεν πρεσβείαις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου προστάτιδος καί ῾Υπερμάχου τῶν ᾿Ορθοδόξων καί εὐχαῖς πάντων τῶν ἁγίων νά μᾶς διαφυλάττῃ μέχρι τέλους εἰς τήν ἀλήθειαν τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί μακράν τοῦ ψεύδους τῶν αἱρέσεων, διά νά νά δοξολογῆται τό Πανάγιον ῎Ονομά Τοῦ Πατρός καί Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

[1] "Σύνοδοι τοίνυν οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι ῾Ιεράρχας τε καί ῾Ιερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν, ἀλλά καί τό ἐν τῷ ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῇ εἰρήνῃ καί τῇ φυλακῇ τῶν Κανόνων".

[2] "᾿Απονέμομεν τό σέβας οὐχ᾿ ἁπλῶς ταῖς ὕλαις, ἀλλά τῇ ἐμφαινομένῃ ταῖς ὕλαις μορφῇ, καί οὐ πάσῃ μορφῇ, ἀλλά τῇ τοῦ Χριστοῦ, τῆς ῾Υπεραγίας θεομήτορος καί τῶν ἄλλων ἁγίων. ῾Η γάρ τιμή τῆς Εἰκόνος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει".