Πατέρες καί ᾿Αδελφοί

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ = ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΝ  ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1937

ΝΑ ΕΚΛΕΙΨΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ

Εἰς τήν πρώτην, λοιπόν, αἰτίαν τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος, ἤτοι, εἰς τήν κατά τό 1937 ἄρνησιν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, μετ᾿ οὐ πολύ (1945) προσετέθη καί δευτέρα, ἤτοι ἡ ἄρνησις τοῦ πρ. Φλωρίνης νά προβῇ εἰς νέας χειροτονίας ᾿Επισκόπων. ᾿Αργότερα (1952) ὁ πρώην Φλωρίνης ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ καί τῆς ἡγεσίας τῆς σχισματικῆς παρατάξεώς του. Κατόπιν τούτου ὅλοι ἐπίστευσαν, ὅτι ἕνεκα τῆς παντελοῦς ἐλλείψεως ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων, σύν τῷ χρόνῳ τό "παλαιοημερολογιτικόν" θά διελύετο καί πάντως θά ἐτίθετο (ὅπως ἐν πολλοῖς ἐτέθη) εἰς τήν διοικητικήν καί ποιμαντικήν ἐξάρτησιν καί ἔλεγχον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ

ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΩΝ

Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ

Οἱ ἀμαθεῖς ὅμως καί μισαλλόδοξοι σχισματικοί ὀπαδοί τοῦ πρ. Φλωρίνης, ποτέ δέν ἠθέλησαν νά κατανοήσουν τό θέμα τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ πρώην Φλωρίνης, ἐστόχευσεν νά προσβάλη αὐτάς τάς χειροτονίας, ἐξαρτῶν καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον αὐτάς ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἤ ἐν ὅσῳ ἔζη (ἀπέθανε τό 1955) ἐξ  αὐτοῦ τοῦ ἰδίου.

ΕΙΣ ΤΕΛΙΚΗΝ ΕΥΘΕΙΑΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ

 Τό 1969-70 εἷς ἐπίορκος Φλωριναῖος Κληρικός, ὁ ᾿Αρχ/της Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, (κατ᾿ ἀρχάς ἦτο πνευματικόν τέκνον καί διάκονος τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου) ἀσταθής περί τήν ὁμολογίαν, κατορθώνει καί εἰσχωρεῖ δολίως ἐκ τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., προσκοληθείς εἰς τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον. Οὗτος πολύ γρήγορα ἐνεφανίσθη ὄχι ἁπλῶς ὡς ὑπερορθόδοξος, ἀλλά ἐπέρασε καί τό μήνυμα ὅτι ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία πρέπει "νά ἐξέλθη τῶν τειχῶν τῆς Κερατέας". ῎Ετσι μέ τό πρόσχημα τῆς ῾Ιεραποστολῆς εἰς τήν Σύνοδον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, εἰς τήν οὐσίαν ἀνέλαβε μαζί μέ ἄλλους νά προσβάλη τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἐξιδανίκευσε τούς ᾿Επισκόπους τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς διασπορᾶς προβάλλων καί τό δέλεαρ καθ᾿ ὅ, ἄν τελικά αὐτοί, οἱ κατά τά ἄλλα "ὀρθοδοξώτατοι", "ζηλωταί", "ἀσκητικοί", "θεολόγοι", "ἅγιοι" κλπ. ὀρθοτομήσουν πλήρως τόν λόγον τῆς ἀληθείας, δηλαδή ἀποδεχθοῦν τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί διακόψουν πᾶσαν κοινωνίαν μετά τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, τότε ὁ θρίαμβος τῆς ᾿Ορθοδοξίας  ἀνά τόν κόσμον θά εἶναι δεδομένος. Τό μεῖζον ὅμως ἦτο ὅτι μετά τήν καθαράν των ὁμολογίαν καί τῆς ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ ἑνώσεως, οὗτοι οἱ θεολόγοι καί "ἅγιοι" ᾿Επίσκοποι, συνεπεῖς πρός τήν ᾿Εκκλησιολογίαν, θά ἀνεγνώριζον καί τάς χειροτονίας τοῦ Βρεσθένης καί ἑπομένως θά ἐφράσσοντο τά ἀπύλωτα στόματα τῶν Φλωρινικῶν. ῎Ετσι ὡρίσθη ἐξαρχία ὑπό τῶν Κορινθίας Καλλίστου καί Κιτίου κ. ᾿Επιφανίου καί ἀπεστάλη νά ἐνεργήση ῾Ιεραποστολήν καί ἀφοῦ θά ηὐλογεῖτο αὐτή θά ἐτίθετο καί τό θέμα τῆς ὑφ᾿ ἐνός χειροτονίας.

᾿Ασχέτως ἄν ἡ Ρωσική Σύνοδος ὀρθοτόμησεν, ἤτοι, ἐδέχθη τήν ᾿Εκκλησιολογίαν ἤ ὄχι, καί ἀσχέτως ἐπίσης ἄν  τούς δύο ᾿Αρχιερεῖς (Κάλλιστον καί ᾿Επιφάνιον), εἰς τήν πρᾶξιν ἡ Ρωσική Σύνοδος τούς ἀνεγνώρισεν ἤ τούς ἠμφεσβήτησεν καί τούς "ἐχειροθέτησεν ὡς σχισματικούς", ἤ καί τούς "ἀνεχειροτόνησεν", οὗτοι ἐπιστρέψαντες, ὡμολόγησαν ἐν ὠμοφορίῳ καί ἐπιτραχηλίῳ, ὅτι μετά τήν καλήν ὁμολογίαν καί τήν ἐν τῇ μιᾷ πίστει (᾿Εκκλησιολογίᾳ) ἕνωσιν, ἐτέθη καί τό θέμα τῆς ὑφ᾿ ἑνός, μεθ᾿ ὅ ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀνεγνώρισεν τήν ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948. Τοῦτο ἐγένετο καί ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐπεκοινώνει μετά τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως καί ἑπομένως ἔπρεπε νά δοθῆ ἀπάντησις καί πρός τούς Φλωριναίους, ὅτι ἡ ἕνωσις των μετά τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῶν ᾿Επισκόπων τῶν ἀπό Βρεσθένης, δέν κωλύεται λόγῳ τῆς ὐφ᾿ ἐνός χειροτονίας των καί ὅτι αὗται ἀναγνωρίζονται ὡς χειροτονίαι ἔγκυροι, ἡ δέ ὑπέρβασις τοῦ Κανόνος ἦτο ἀπολύτως δικαιολογημένη, ἀλλά καί ἐπιβεβλημένη. Αὐτά ὡμολόγησαν οἱ δύο ᾿Αρχιερεῖς καί οἱ λοιποί τῆς ᾿Εξαρχίας ὅτι συνέβησαν εἰς ᾿Αμερικήν καί ὅτι ἡ λεγομένη "χειροθεσία" δέν εἶναι "χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν", ἀλλά εἶδος συγχωρητικῆς εὐχῆς καί τοῦτο ὑπό τάς προϋποθέσεις τάς ὁποίας ἐτονίσαμεν. Αὐτό ἐνέκρινε καί ἐδέχθη καί ἡ ῾Ιερά Σύνοδος μετά τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ καί αὐτό καί ἔγινε καί εἰς τήν ῾Ελλάδα.

 Κατά τήν ᾿Εξαρχίαν  καί τήν συνείδησιν καί πρᾶξιν τῆς ᾿Εκκλησίας ἐν ῾Ελλάδι τό 1971, καί ἡ τυπική αὐτή ἐξωτερική πράξις τῆς "χειροθεσίας" ἐγένετο ὡς ἕνα εἶδος συγχωρητικῆς εὐχῆς, καί ὁπωσδήποτε μετά τήν ἐγγύησιν, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη καί ὡμολόγησε τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Αὐτήν τήν συνείδησιν εἶχεν ἠ ῾Ιερά Σύνοδος πάντοτε. ῞Ομως ἐδῶ ὑπάρχουν μερικά μελανά σημεῖα, τό ὁποῖα ὀφείλει πρωτίστως ὁ Μακαριώτατος νά διαλευκάνη, διότι ἄν καί τοῦ ἔθεσα προσωπικῶς καί παλαιότερον καί πρό δύο ἐτῶν τήν ἐρώτησιν: "Μακαριώτατε ποίαν εὐχήν ἀνεγνώσατε, τήν συγχωρητικήν, ὡς τουλάχιστον κατά τήν ᾿Εξαρχίαν καί τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον ἔπραξαν οἱ Ρῶσοι, ἤ εὐχήν χειροτονίας, ὅπως διαδίδεται παρά ἐξωεκκλησιαστικῶν παραγόντων καί δή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ;". καί ἀποφεύγοντας νά ἀπατήση μοί εἶπεν ὅτι δέν ἐνθυμεῖτε. (Σημείωσις: ῾Ο κ. Βασίλειος Σακκᾶς εἰς ἐπιστολάς του γράφει ὅτι ἀνεγνώσθησαν εὐχαί χειροτονίας καί ὄχι συγχωρητική. ᾿Επ᾿ αὐτοῦ δέν ἐδόθη εἰσέτι καμμία ἀπάντησις). Καί ἔτερον μελανόν σημεῖον. ῾Ο Μακαριώτατος ἐδήλωσεν, ἐνώπιον τῆς Συνόδου ἐν ἔτει 1981 κατά τήν μεγάλην ἐκείνην Σύνοδον τῶν ᾿Αρχιερέων ῾Ελλάδος καί Κύπρου, τά ἐξῆς: "᾿Εγώ τούς τό εἶπα (ἀνεφέρετο εἰς τήν ᾿Εξαρχίαν), αὐτή ἡ ἀπόφασις βγάζει παράνομο τόν ἅγιο Πατέρα". ᾿Εφ᾿ ὅσον, λοιπόν, ὁ Μακαριώτατος ἰδών τήν ᾿Απόφασιν τοῦ Σεπτ. τοῦ 1971, (τήν ὁποίαν παρουσίασαν ὡς γνωστόν κατόπιν ἑορτῆς) διατί μέχρι σήμερα δέν ἔλαβε καμμίαν δημοσίαν, εὐθαρσῆ, πεπαρρησιασμένην θέσιν ἔναντι αὐτῆς; Διατί ἄφησε καί τόν μοναχό π. Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος διἐκοψε τήν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν δι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, καί δέν τόν ἐβοήθησε μέ μίαν πεπαρρησιασμένην ὁμολογίαν, νά ἐπιστρέψη καί νά μή ἀποχωρήση τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως ἀπεχώρησε, δηλαδή χωρίς νά διαλαγῇ μετ᾿ αὐτοῦ;[2]. Ποῖος θά δώση λόγον διά τάς ψυχάς τόσων ἀνθρώπων πού ἐχάθησαν ἐξ᾿ αἰτίας αὐτῆς τῆς καθόλου ὁμολογιακῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς ἀποφάσεως τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀφοῦ αὐτή πάλιν κατά τήν δήλωσιν τοῦ Μακαριωτάτου "βγάζει παράνομο τό ῞Αγιο Πατέρα;"

Συνείδησις ὅλων ἦτο ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον ὅτι ἡ γενομένη "χειροθεσία" ἦτο μία ἐξωτερική τυπική πράξις εἰς τύπον συγχωρητικῆς εὐχῆς, καί τοῦτο, ὅπως ἀπ᾿ ἀρχῆς ἔγραψα, ἦτο λάθος καί ἐγένετο πέραν τῶν ἄλλων καί καθ᾿ ὑπέρβασιν τῆς Κανονικῆς τάξεως. Καί ἐστηρίχθημεν ἅπαντες εἰς ὅσα μᾶς εἶπεν ἠ ᾿Εξαρχία, ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ της, εἰς ὅσα ἐδήλωσεν ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος καί ἡ Σύνοδός του, ὄταν τοῦτο ἐζητήθη παρά τῶν ᾿Αρχιερέων, τοῦτο ἐδήλωσαν καί ἅπαντες οἱ ᾿Αρχιερεῖς οἱ λαβόντες μέρος εἰς τήν Σύνοδον τοῦ 1981. ῎Ηκουσα χαρακτηριστικῶς ἀπό τούς λαβόντας ἐμμέσως ἤ ἀμέσως "χειροθεσίαν" ᾿Αρχιερεῖς: "Οὐδέποτε εἰς τόν λογισμόν μας πέρασε σκέψις, ὅτι μέ τήν χειροθεσίαν συνεπληρώθη κάτι ἐλλεῖπον ἀπό τό μυστήριον τῆς χειροτονίας τήν ὁποίαν ἐδέχθημεν". Καί ἐνῶ ταῦτα δήλωσαν άπ᾿ ἀρχῆς ἅπαντες οϊ Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς, μηδέ αὐτοῦ τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου ἐξαιρουμένου, ὅμως οἱ ὡς ἐγκάθετοι εἰσελθόντες εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν Καλλιόπιος καί Καλλίνικος ὡδήγησαν ὅλως ἀσυνέτως τινάς ἐξ᾿ αὐτῶν νά ὑποτροπιάσουν ἐκ τῶν ὑστέρων καί νά ἀναιρέσουν τάς πρώτας διαβεβαιώσεις. Τοῦτο ἐστάθη ἡ αἰτία, ὥστε νά ἐξετασθῇ ἐξ  ὑπαρχῆς τό θέμα. ῎Ετσι ἐζητήθησαν ἐξηγήσεις κατά πόσο ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν ᾿Εκκλησιολογίαν, καί κατά πόσον ἀνεγνωρίσθησαν ὡς πλήρεις καί τέλειαι δογματικῶς αἱ χειροτονίαι τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Δυστυχῶς τίποτε δέν προέκυψεν ἀπόλυτα καθαρόν ἐκ τῆς ὅλης ὑποθέσεως, διό καί μετά πενταετίαν (1976) διεκόπη ἡ κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. Τότε ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, συνεχίζων νά εἶναι ὑπό τήν ἐπιρροήν τοῦ Καλλιοπίου, ἐδήλωσεν ὅτι ἐχειροθετήθη οὐσιαστικά ὡς σχισματικός. Μετά ἀπό αὐτήν τήν ἐπίσημον δήλωσιν - ἀποκάλυψίν του προσέφυγε εἰς τό Φλωρινικόν σχίσμα καί "ἀνεγνωρίσθη" ὑπ᾿ αὐτῶν ὡς ᾿Επίσκοπος ἀπό τό 1971! Δι  αὐτούς τούς λόγους καθηρέθη.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΣΤΟΝ (!)

Σημειωτέον ὅτι προηγουμένως ἤδη ἀπὀ τό 1972, τό καθεστώς τοῦ Γ. Παπαδοπούλου, ἐπειδή δέν τά πήγαινε καλά μέ τόν νεοημερολογιτισμόν, ἐπρότεινε χειροτονίας ᾿Επισκόπων καί σχηματισμόν δωδεκαμελοῦς Συνόδου, προκειμένου νά ἀναγνωρισθῇ ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. παράλληλα πρός τήν Νεοημερολογιτικήν. ῎Ετσι προέκυψαν αἱ κατά τό 1973 ἐσπευσμέναι καί ὁμαδικῶς γενόμεναι ἑπτά χειροτονίαι, ἤτοι τῶν ᾿Αττικῆς Ματθαίου, Πειραιῶς Νικολάου, ᾿Αργολίδος Παχωμίου, Βρεσθένης Λαζάρου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου, ῾Ηρακλείου Εὐμενίου, καί Σερβίων Τίτου. ῎Ηδη, ὅμως, τό καθεστώς τοῦ Γ. Παπαδοπούλου εἶχε κλονισθεῖ ἀπό τό πραξικόπημα τοῦ ἀντιπάλου του ᾿Ιωαννίδη, ἀλλά καί ὁ κύριος παράγων, ὁ πρωθιερεύς  Εὐγένιος Τόμπρος, κλονισθείσης τῆς ὑγείας του παρητήθη τῆς ἐνεργοῦ δράσεως, καί μετ᾿ ὀλίγον ἀπέθανε, καί οὕτω τό θέμα πέραν τῶν χειροτονιῶν δέν ἔλαβεν περαιτέρω διαστάσεις.

Πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι ὅλα αὐτά τά φαινόμενα δέν ἐπέρασαν ἀπαρατήρητα, ἀντιθέτως προεκάλεσαν ἐπανειλημμένα συζητήσεις εἰς τάς Συνόδους διά τό θέμα τοῦτο, οἱ δέ θεολόγοι καί κυρίως ὁ ᾿Ελευθ. Γκουτζίδης καί ἡμεῖς ἐζητούσαμεν ἐξηγήσεις, ἡ ἐλαχιστότης μου δέ ἠρνούμην νά χειροτονηθῶ, μέχρις ὅτου δηλωθῇ σαφῶς καί ρητῶς ἡ θέσις - συνείδησις τῆς Συνόδου.

Καί ἠ ἀπόφανσις ὅμως αὕτη ἠμφισβητήθη ἀργότερον ὑπό τοῦ τότε ᾿Αττικῆς Ματθαίου, ὡς γραφεῖσα παρά τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουυτζίδη καί ὡς ἐκφράζουσα αὐτόν καί οὐχί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον. ᾿Αλλά καί τό κίνημά του, τό γνωστόν ὡς κίνημα τῶν "πέντε"  (1990-1995,) οὐσιαστικά εἶχεν ὡς σκοπόν νά "θέση ἐκτός" συγκεκριμένα πρόσωπα, τά ὁποῖα, ὅπως καί τώρα γράφουν, ἔτσι καί τότε ἔγραφον κατά τῆς δολίας, πλήν ἀνεπιτυχοῦς προδοσίας κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Κατόπιν αὐτῶν τά ξένα Κέντρα μέ τήν ψευδῆ κατηγορία τοῦ "νεοεικονομάχου" ἐπεχείρησαν νά τεθοῦν ἐκτός ᾿Εκκλησίας συγκεκριμένα πρόσωπα διά νά προχωρήση ἀκώλυτα ἡ προδοσία. ᾿Αποκαλυπτικόν αὐτῆς τῆς ἀληθείας εἶναι τό ἀποτολμηθέν ὑπό τοῦ πρώην ᾿Αττικῆς Ματθαίου κατά τήν Σύνοδον τοῦ ᾿Οκτωβρίου τοῦ 1993. Τότε ὁ ἐν λόγῳ ᾿Επίσκοπος, ὑπερμαχῶν ἐν Συνόδῳ καί τῆς βλασφήμου θέσεως τοῦ Κυπρίου ῾Ιερομονάχου Εὐθυμίου, (᾿Εγκύκλιος ἐπιστολή του ἀπό 11-10-1992), καθ᾿ ἥν "μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας" κλπ, ἐδέχθη αὐστηρόν ἔλεγχον ὑπό τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθ.  Γκουτζίδη. ῞Οταν δέ ὁ θεολόγος ἐπεκαλέσθη καί τήν ἱστορικήν ᾿Απόφανσιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τοῦ 1981, τότε ὁ ᾿Επίσκοπος ἀπήντησεν πρός τόν θεολόγον εἰπών:  "Αὐτή τήν ἔγραψες ἐσύ"! Τοῦτο, ἀσφαλῶς, δέν ἦτο ἀληθές, διότι ἡ ἀπόφανσις τῶν ᾿Επισκόπων δέν ἦτο μόνον ἀβίαστος, ἀλλά καί ἀπολύτως ἐλευθέρα, καί τεκμηριωμένη, προκύψασα πράγματι ἐκ τῆς πράξεως καί τῆς κοινῆς συνειδήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας. Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ του, ὁ κ. Ελευθ. Γκουτζίδης ἐντός τῆς Συνόδου τόν ἀπεκήρυξεν εἰπών: "Εν τοιαύτῃ περιπτώσει δέν εἶσθε οὔτε ὀρθόδοξος, οὔτε ᾿Αρχιερεύς καί σᾶς ἀποκηρύσσω".

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί.

Τό γεγονός, ὅτι σήμερον ἑορτάζομεν τήν ῾Αγίαν Πεντηκοστήν, ἑορτάζομεν τήν "γενέθλιον ἡμέραν" τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ διαχρονική Πεντηκοστή, διότι τό ῞Αγιον Πνεῦμα τό κατελθόν κατά τήν ἠμέραν ἐκείνην μένει ἐν Αὐτῇ καί συγκροτεῖ μέχρι σήμερον καί εἰς τούς αῖῶνας ὅλον τόν θεσμόν τῆς ᾿Εκκλησίας, αὐτό λέγω μᾶς ὡδήγησεν εἰς αὐτήν τήν μακράν ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ. Μᾶς ἠνάγκασε τό γεγονός, ὅτι δι᾿ ὄλων αὐτῶν πολεμεῖται ἰδιατέρως εἰς τόν αιῶνά μας, αὐτή Αὕτη ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πολεμεῖται ἡ ἀλληλοδιάδοχος  χειροτονία τῶν ᾿Επισκόπων Της, ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή, δηλαδή αὐτή ἡ συνεχής Πεντηκοστή". Καί ναί μέν ἡ ᾿Εκκλησία ὡς ὁ Χριστός δέν ἔπαθε καί δέν θά πάθη ποτέ τίποτε, πάσχομεν ὅμως ἡμεῖς καί πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἀγωνιζόμεθα νά μήν "πάθωμεν", δηλαδή νά μήν εὑρεθῇ δολία δύναμις ἤ ἐνέργεια νά μᾶς βγάλῃ ἐκ τῆς σωτηρίου Κιβωτοῦ.

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί, δέν διανοούμεθα καί δέν κάμνομεν σχίσμα, ἀλλά ἀγωνιζόμεθα νά μείνωμεν ὅλοι ἐντός τῆς ᾿Εκκλησίας, ὥστε ἡ θεία Χάρις νά θεραπεύση τά ἀσθενῆ διά τῆς καλῆς ὁμολογίας τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Οὕτε τό 1995 ἔγινε σχίσμα, οὔτε τώρα θά γίνη, ἀλλά ἁπλῶς ἡ τρικυμία, ἠ ὁποία ἠγέρθη τό 1995 ἐκ τῆς ἐπιχειρηθείσης προδοσίας καί πάλιν ἐγείρεται, διότι ἡ ᾿Εκκλησία δέν δέχεται καί θέλει νά ἐκβράση (νά ἐκβάλη) ὅλα τά νεκρά καί σεσηπότα  κατά τήν πίστιν μέλη. ῾Η ᾿Ορθοδοξία, ἡ ᾿Εκκλησία, ὁ Χριστός, ὀ ῾Οποῖος μακροθυμεῖ καί ἀγαπᾶ "τάς πόρνας καί τούς τελώνας", ἤτοι τούς ἁμαρτωλούς, δέν δέχεται τούς ὑποκριτάς Φαρισαίους, δέν δεχεται τούς προδότας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας Του.

Μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ μέχρι σήμερον ἔχομεν τήν συνείδησιν ὄτι δέν ὑπηρετήσαμεν τόν ἑαυτόν μας, ποτέ δέν "ἐζηλώσαμεν" τήν θέσιν αὐτήν, πολύ δέ περισσότερον δέν ἐπιθυμοῦμε ᾿Αρχιεπισκοπικόν θῶκον, ὄπως ἀνελπίστως ἔφθασαν νά μᾶς συκοφαντοῦν διά νά καλύψουν ἱεροσυλίας περί "παραιτήσεως"! ᾿Αρκούμεθα εἰς τήν διακονίαν τοῦ ᾿Επισκόπου, εἰς τήν ῾Οποίαν μᾶς κατέστησεν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, διά χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου, διά τήν ὁποίαν ἐλεγχόμεθα, διότι δέν εἴμεθα ἐπαρκεῖς ἤ δέν κάμνομεν τήν διακονίαν μας, ὅπως τήν θέλει ὁ Χριστός. ᾿Αγαπῶμεν καί εὐλαβούμεθα ὅλους τούς ἐν Χριστῷ Πατέρας καί ᾿Αδελφούς, ἀπό τόν  Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον καί Πατέρα ὅλων μας μέχρι καί τόν τελευταῖον πιστόν. ᾿Εγίναμε μισητός, διότι μέ ὅλας τάς δυνάμεις μας πολεμοῦμεν τήν Παλαιοημερολογιτικήν Οἰκουμενιστικήν προδοσίαν καί ΖΗΤΟΥΜΕΝ ἐν ὀνόματι τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί συνέπειαν πρός Αὐτήν. Ζητῶμεν ἐπιμόνως καί δέν ὑποχωρῶμεν ἀπό τήν θέσιν αὐτήν, νά ἐξετασθοῦν τά θέματα τά ὁποῖα ἀμέσως ἤ ἐμμέσως προσβάλλουν τήν ᾿Εκκλησιολογία καί τήν ᾿Αποστολική Διαδοχήν, ὅπως:

α) Ζητῶμεν τήν ὁμολογιακήν ἀντιμετώπισιν τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν "πέντε" κατά τήν ἀπόφασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας κατά τό 1997.

β) Ζητῶμεν τήν ὁμολογιακήν ἀντιμετώπισιν τοῦ βλασφήμου "᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος" 54/76, ὅπως καί τῶν μετά τό 1995 νεωτέρων δικαστικῶν ἀποφάσεων.

γ) Ζητῶμεν τήν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ συνέχισιν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μέ τούς Φλωρινικούς καί μέ κάθε ἄλλον παράγοντα.

δ)  Ζητῶμεν νά ἀποδείξουν τό ὑποκατάστατον τῆς "νεοεικονομαχίας", τό ὁποῖον ἐχάλκευσαν οἱ Φλωριναῖοι μαζί μέ τό παρασυνοδικόν μας κατεστημένον περί δῆθεν "ἀμαρτύρου" καί "καινοτομίας".

ε) Ζητῶμεν νά γίνη σεβαστή ἠ Κανονική Τάξις καί νά λειτουργήση Κανονικά ὁ Συνοδικός θεσμός καί νά ἐξετασθοῦν Κανονικῶς καί μέ σεβασμόν πρός τήν ᾿Αλήθειαν καί τό Δίκαιον, ἅπασαι αἱ Καταγγελίαι - ᾿Αναφοραί ἐπί θεμάτων Πίστεως, καί νά ἀποδοθῆ τό δικαιον πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν,.

στ) Ζητῶμεν νά ἐξετασθῆ τό θέμα τῆς ἀποτυχίας τῆς ἱεραποστολῆς εἰς τήν Ρουμανίαν καί νά ἀποδοθοῦν εὐθῦνες.

ζ) Νά ἀνακληθῇ ἡ ἱερόσυλος περί παραιτήσεως τοῦ Μακαριωτάτου συμπαιγνία, ἡ ὁποία τελικά ἐξυπηρετεῖ τήν προδοσίαν κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, καί νά ἀνακληθοῦν τά ψεύδη τά ὁποῖα ἐλέχθησαν εἰς τήν Εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου, προκειμένου νά θεωρήση τήν "παραίτησιν τοῦ Μακαριωτάτου" σύμφωνον μέ τήν Κανονικήν τάξιν.

Τοῦτο τό θέμα, ὅπως καί τά προηγούμενα εἶναι μείζονα καί πρωτεύοντα θέματα Κανονικῆς Τάξεως, ἀλλά καί Πίστεως, δά τοῦτο, ὅπως ὅλοι οἱ ὁμολογηταί ἅγιοι, καί ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς ὁ ὁμολογητής ῾Ιεράρχης Ματθαῖος δέν ὑπεχώρησαν, οὔτω δι᾿ εὐχῶν των καί μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑποχωρήσωμεν καί ἠμεῖς μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆς, καί πιστεύομεν ὅτι Κύριος ὁ Θεός θά πολεμήσει τούς ἐχθρούς του ἀσχέτως ἄν ἡμεῖς, ἐφ᾿ ὅσον ζῶμεν, ἐνδέχεται νά εἰσέλθωμεν καί εἰς τάς Κατακόμβας.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν δηλώνομεν, ὅτι δέν ἀνεγνωρίσαμεν καί δέν θά ἀναγνωρίσωμεν, μέχρις ὅτου ἀνακληθῆ αὐτή ἡ συμπαιγνία, ἤ ἐκδικασθῇ ἡ ὑποδικία εἰς τήν ὁποίαν ἔρριψαν αἱ σκοτειναί δυνάμεις, τόσον τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν, ὅσον καί τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαον, καί ἐν συνεχείᾳ ἐξετασθοῦν Κανονικῶς ὅλα τά θέματα καί ληφθοῦν ἀποφάσεις, αἱ ὀποῖαι νά συμφωνοῦν μέ τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν ᾿Αλήθειαν.

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί, ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ καί ὁ Κύριος θά εἶναι μαζί μας, ἐφ᾿ ὅσον ἀγωνιζόμεθα νά μείνωμεν πιστοί εἰς τήν ῾Αγίαν Του ᾿Εκκλησίαν, ἀφ᾿ ὅσον ἀγωνιζόμεθα διά τό μικρόν λεῖμμα, ὥστε νά μείνη ἀλύμαντον ἀπό τῆς συγχρόνου λύμης τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

῎Ετσι θά τιμήσωμεν ἀξίως καί τήν 53ην ᾿Επέτειον τῆς ῾Οσίας Κοιμήσεως τοῦ ῾Ομολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου καί θά ἔχωμεν πλουσίας τάς πρός Θεόν πρεσβείας του. ΑΜΗΝ.