ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ 2003 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΚΗΡΥΚΟΥ

Ἐπί τῶν αἰτίων τῆς νέας Ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως
καί ἐπί τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ τρόπου ἐπιλύσεώς της

ΠΡΟΣ
τόν Μακαρ. Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν
καί Πάσης Ἑλλάδος κ. ΑΝΔΡΕΑΝ
καί τούς Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς
Κοινοποίησις: Ἅπαντα τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν πιστόν λαόν.

Μακαριώτατε, καί Σεβασμιώτατοι.
Ὁ Χριστός εἴη ἐν τῶ μέσω ἡμῶν.

Καθ' ὅλην τήν ἀπό 5.2.2003 καί μέχρι σήμερον περίοδον, ἀφιερώσαμε πολλάς σελίδας ἀναφορικά μέ τήν περί παραιτήσεως τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου ἱερόσυλον συμπαιγνίαν — συναλλαγήν καί τῶν ὅσων ἠκολούθησαν μέχρι καί τήν 2.6.2003. Ἀνελύσαμεν, κατηλέγξαμεν καί κατηγγείλαμεν τά γεγονότα, παρεθέσαμεν τούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, καί ὅλην τήν Ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν σχετικά μέ τό θέμα «παραιτήσεως Ἐπισκόπου». Δυστυχῶς ὅμως μέχρι σήμερον τόσον οἱ πρωταίτιοι (ὁ Μακ/τος κ. Ἀνδρέας καί ὁ Σεβ. κ. Νικόλαος), ὅσον καί οἱ ἐμπλεκόμενοι Ἀρχιερεῖς, παραμένετε ἀμετανόητοι καί συνεχίζετε τάς ὑπό τοῦ νέου δῆθεν «Ἀρχιεπισκόπου» φατριαστικάς σας συνάξεις, τάς ὁποίας ταυτίζετε μέ τήν Ἱεράν Σύνοδον, τήν ὁποίαν ἀδιστάκτως ἀντιποιεῖσθε!… Καί ἄλλα ὅμως πρόσωπα, ἐνῶ ἀναγνωρίζουν Κανονικόν πρόβλημα, καί ἀντιλαμβάνονται τό βδέλυγμα τῆς συμπαιγνίας, ὅμως ὄχι μόνον δέν ἀναλαμβάνουν τάς τεραστίας εὐθύνας των, ἀλλά μνημονεύουν καί ἀναγνωρίζουν τόν παράνομο «νέον Ἀρχιεπίσκοπον» καί συμπράττουν μετ' αὐτοῦ. Ἄν καί, κατ' ἄνθρωπον τολμῶ εἰπεῖν, ὅσοι συνειδητά ἔλαβον μέρος εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν, δέν προβλέπεται νά διορθωθοῦν, παρά ταῦτα διά τούς καλοπροαιρέτους, ἡ ἐλαχιστότης μου ἐπιχειρῶ νά παρουσιάσω τό γενικώτερο πλαίσιο τό ὁποῖον ὡδήγησε καί εἰς αὐτήν καθ' ἑαυτήν τήν ΙΕΡΟΣΥΛΟΝ συμπαιγνίαν — συναλλαγήν τῆς 5.2.2003. Μέ τήν προσπάθειαν αὐτήν ἐπιδιώκω νά γίνη ἀντιληπτή ἡ διάστασις τοῦ προβλήματος, προκειμένου νά τοποθετηθῆ ὁ καθ' ἕνας μας ἀναλόγως, ἐνῶ δέν παραλείπεται ἡ παρουσίασις καί τῆς μοναδικῆς λύσεως τοῦ χαλκευμένου προβλήματος κατά τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει νά συνειδητοποιηθῆ ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς ὁριακόν σημεῖον τῆς ὅλης Ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως πού διερχόμεθα, ἀφοῦ, περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλην φοράν, προβάλλει πλέον τό θέμα κατά πόσον εἶναι ἐπιτρεπτή ἡ περαιτέρω Ἐκκλησιαστική κοινωνία μετά τῆς ὁμάδος τῶν ἀμετανοήτως ἱεροσύλων καί φατριαστῶν Ἀρχιερέων. Ὡστόσον εἶναι δεδομένον ὅτι ποτέ δέν συνευδοκήσαμε εἰς τήν ἀνεπίτρεπτον στάσι σας ἔναντι τῶν σοβαρῶν θεμάτων Πίστεως. Ἀπό τό 1998 διαμαρτυρόμεθα καί καταγγέλλομεν τάς παρανομίας σας, τάς ἀνεπιτρέπτους παραλείψεις σας, ἀπό δέ τήν 2.11.2001 δέν συμμετέχομεν, δέν συνεργοῦμεν καί δέν ἀναγνωρίζομεν τάς Ἀντικανονικάς, Ἀντορθοδόξους, ἀδίκους καί λοιπάς Ἱεροσύλους ἐνεργείας σας.

* * *
ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΑ ΑΙΤΙΑ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΔΙΕΡΧΟΜΕΘΑ

Ἡ ἐλαχιστότης μου, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, περιέπεσεν εἰς τήν δυσμένειαν τοῦ στενοῦ περιβάλλοντος τοῦ Μακαριωτάτου κ. Ἀνδρέου, ἤτοι τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου,(1) ἀμέσως μετά τήν εἰς Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ἐκλογήν καί χειροτονίαν μου τόν Ἰούνιο τοῦ 1995. Ὁ λόγος κυρίως ἦτο αἱ βλέψεις των διά τήν ὑπ' αὐτῶν ὁριστικήν κατοχήν καί ἔλεγχον τῶν Ἱερῶν Μονῶν, Παναγίας εἰς Κερατέαν Ἀττικῆς καί Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς Κουβαρᾶν Ἀττικῆς. Ἐφοβήθησαν μήπως μετά τήν ἀποδημίαν τοῦ Μακαριωτάτου, ὡς Ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος, διεκδικήσωμεν τόν διοικητικόν καί πνευματικόν ἔλεγχον τῶν Ἱ. Μονῶν. Ἐπίσης καί πρίν ἀπό τό 1991, ὅτε ὡρίσθην πνευματικός εἰς τήν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονής Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, εἶχεν ἐκδηλωθεῖ παρομοία συμπεριφορά, παρά τῶν ἰδίων προσώπων, ἀλλά διά τήν ἀγάπην καί τήν ἑνότητα δέν ἠθελήσαμεν νά δώσωμεν διαστάσεις εἰς τό θέμα. Ὡστόσον κατά τήν ἐν λόγω περίοδον, τριάκοντα Μοναχαί εἶχον τό θάρρος νά μᾶς καταγγείλουν: «Ἄν θέλετε νά βοηθήσετε τήν Ἱεράν Μονήν μας, πρέπει νά περιορίσετε τήν οἰκογένεια Τσακίρογλου…», ἐνῶ ἄλλαι μοναχαί περισσότερον ἀγανακτισμέναι μᾶς εἶπον: «Πρέπει νά φύγουν ἀπό δῶ, θά καταστρέψουν τό Μοναστήρι». Προσεπάθησα, τάς μέν Μοναχάς νά εἰρηνεύσω συστήνοντας νά κάνουν ὑπομονήν καί ὁ Θεός θά βοηθήση τήν Ἱ. Μονήν, εἰς δέ τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς Τσακίρογλου, διακριτικά συνέστηνα νά προσέχουν τήν συμπεριφορά τους, διότι ὑπάρχει πρόβλημα στήν Ἀδελφότητα. Ἐκεῖνοι ὅμως, ὅπως ἔδειξαν τά πράγματα, ἀντί διορθώσεως, προτίμησαν νά βροῦν τρόπο νά μέ «ἀπαλλάξουν» τῶν καθηκόντων ὡς πνευματικοῦ τῆς Ἀδελφότητος καί νά μέ ἀπομακρύνουν ἀπό τήν Ἱεράν Μονήν, ἀφοῦ πρῶτα ἐπέτυχον καί τήν ἀπομάκρυνσί μας ἐκ τοῦ Ἱ. Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Καλλιθέας…

«…βοήθησέ με καί…»

Ἐπίσης, κατά τήν ἰδίαν περίοδον ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος μοί εἶπεν: «Ὁ Μακαριώτατος θέλει νά χειροτονήση τόν Στέφανο καί νά τόν ἀφήση διάδοχό του στά Μοναστήρια. Αὐτό δέν πρέπει νά γίνη μέ κάθε θυσία… βοήθησέ με καί…». Μετ’ ὀλίγον, ὅμως (1990—1991), ἐξέσπασεν ἡ δῆθεν «Νεοεικονομαχία» μέ κεντρικούς «ἥρωες» ἔνθεν μέν τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς Τσακίρογλου, μέ πρῶτον τόν Χαράλαμπο Τσακίρογλου μόλις ἀφιχθέντος ἐκ Γαλλίας, ἔνθεν δέ τόν πρώην Ἀττικῆς Ματθαῖον Μακρῆν καί τούς ἐπιτελεῖς τοῦ κινήματός του. Ἔτσι μέ αὐτόν τόν τεχνητόν σάλον, ὡς εἶναι γνωστόν, ἀφ' ἑνός ἐπεχειρήθη ἡ συγκάλυψις τῶν ἐνεργειῶν τοῦ πρώην Ἀττικῆς, καθ' ὅλην τήν δεκαετίαν τοῦ 1980-1990, διά τήν ὑπαγωγήν μας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, μέσω τῆς σιωπηρῆς ἀποδοχῆς τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» τοῦ 1971 ὡς πράξεως ἐπί σχισματικῶν…, καί ἀφ' ἑτέρου ἐκρίνετο ποιός θά κυριαρχοῦσε ἐπί τῶν Ἱερῶν Μονῶν, οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου ἤ ὁ τότε «ἰσχυρός» Ἀττικῆς Ματθαῖος. Δηλαδή ἡ ἀντιπαράθεσις τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου μέ τόν πρώην Ἀττικῆς, ὅπως σαφῶς προκύπτει, εἶχε νά κάνη πρωτίστως μέ τάς Ἱεράς Μονάς, καί δευτερευόντως μέ ὅ,τι ἄλλο, ἀκόμη καί ὅσον ἀφορᾶ τήν θέσιν του ἐπί τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ἐπί τῆς ὁποίας ἐνδεχομένως καί τό 1991 νά συνηντῶντο αἱ θέσεις των… Οἱ Τσακίρογλου εἶναι δεδομένον ὅτι ἀπέφευγον πάντοτε τήν οἱανδήποτε ἀναφοράν εἰς τό θέμα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ πρώην Ἀττικῆς ἀναφορικά μέ τό 1971, καί συνεχῶς ἐκαλλιέργουν, ὡς καί ὁ πρώην Ἀττικῆς, τό τεχνητόν θέμα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων.(2) Τελικά, εἰς τήν προσπάθειά των νά στηρίξουν τόν τεχνητόν σάλον τῆς δῆθεν «νεοεικονομαχίας», ὁ πρώην Ἀττικῆς καί τό περιβάλλον του, ὡδηγήθησαν σταδιακά εἰς σχισματοαίρεσιν, οἱ δέ Τσακίρογλου διετήρησαν εἰς μέγαν βαθμόν τήν κατοχικήν κυριαρχίαν των εἰς τάς Ἱεράς Μονάς, ἐνεφανίζοντο δέ καί ὡς Ὁμολογηταί, δεδομένης τῆς στάσεώς των εἰς τό «θέμα τῶν ἱερῶν εἰκόνων»…, ἐνῶ ἀναφορικά μέ τήν Ὁμολογίαν -Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατ' οὐσίαν πάντοτε ἐτήρησαν σιγήν ἤ καί ἐδήλωναν πώς «δέν τήν ἀντιλαμβάνονται…»!
Δέν εἶναι λοιπόν παράδοξον ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας ἀναφανδόν προώθησαν τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, καί εἶναι ἀποφασισμένοι νά μήν ὀρρωδήσουν πρό οὐδενός ἐμποδίου, διότι ἐν τέλει διά τά ξένα κέντρα καί τούς ἰδίους, τά σχίσματα εἶναι καί αὐτά σημαντική συμβολή εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Τό πλῆθος τῶν παλαιοημερολογιτικῶν ὁμάδων, δημιουργεῖ σύγχυσιν εἰς τούς πιστούς καί καλλιεργεῖται πρόσφορον ἔδαφος διά νά ἀναπτυχθοῦν αἱ τάσεις διά μίαν οἰκουμενιστικῶ τῶ τρόπω ἕνωσιν… Ἑτέρωθεν τό ὅτι ἡ μαρτυρία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐξέλιπεν καθ' ὅλα τά τελευταῖα δεκαπέντε περίπου ἔτη, δηλαδή τό ὅτι «ἐσβέσθησαν αἱ Λυχνίαι», καί οἱ «ἄγγελοι (οἱ ἐπίσκοποι τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν πίπτουν» καί δέν δίδουν τήν μαρτυρίαν, ἀλλά καί «ἐμόλυναν καί μολύνουν τά ἰμάτια αὐτῶν». (Ἀποκ. Κεφ. Β και Γ), τοῦτο ἀσφαλῶς εἶναι πολύ σημαντικόν γεγονός διά τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν.
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω σχετικῶν μέ τήν περίοδο 1991-1995, νομίζομεν ὅτι εὐκόλως κατανοεῖται καί ἑρμηνεύεται τό ὅτι ὑπό τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, σήμερα, ἀμφισβητοῦνται ἀκόμη καί αἱ ἡμέτεραι μαρτυρίαι, ὡς καί τοῦ θεολόγου Καθηγητοῦ κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀναφορικά μέ συγκεκριμένας συναντήσεις πού ὠργάνωσε ὁ πρώην Ἀττικῆς μέ πολιτικά πρόσωπα εἰς τό πλαίσιον τῆς προσπαθείας ὑπαγωγῆς μας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί «ἀναγνωρίσεως» ἐπί τῆ βάσει τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» καί συγκεκριμένως κατά τό βλάσφημον διατακτικόν τοῦ 54/76 «Ἀπαλλακτικοῦ βουλεύματος» τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, τό ὁποῖον ἀφορᾶ τόν Σεβ. κ. Νικόλαον.(3) Ἐπίσης ἔτσι ἑρμηνεύεται καί κατανοεῖται καί ἡ μόλις ἀπό 14/27.2.2002 ἀποδιδομένη εἰς τόν Μακαριώτατον εἰσήγησις ἀναφορικά μέ τό θέμα τῶν «πέντε», εἰς τούς ὁποίους «ἔδωσε συγχωροχάρτι», καί τό ὁποῖον ἔρχεται εἰς ἀντίθεσιν μέ ὅλα τά πρό τοῦ 1997 σχετικά κείμενα τοῦ ἰδίου, ἀλλά καί γενικώτερα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Κληρικολαϊκῶν Συνάξεων κλπ.(4) Ἔτσι ὅμως ἑρμηνεύεται πλήρως καί τό ὅτι δέν ἀντιμετωπίσθη καί δέν ἀντιμετωπίζεται τό σχίσμα τῶν «πέντε», συμφώνως πρός τάς ἀπό 2.6.1995 καί ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.1997 ὁμοφώνους Κανονικάς καί Ὀρθοδόξους Συνοδικάς ἀποφάσεις,(5) καί δι' αὐτόν δέ τόν λόγον ἐπενοήθησαν καί σκευωρίαι καί προεκλήθησαν σκάνδαλα πολύ χειρότερα ἐκείνων τά ὁποῖα προεκλήθησαν ὑπό τοῦ κινήματος τῶν «πέντε». Ἔτσι ἐπίσης ἑρμηνεύεται καί ἡ ἐπιδιωχθεῖσα παρωδία διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν, τέλη 1997 ἀρχάς 1998, διά τῆς ὁποίας ἐπεδιώκετο ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων ἔμμεσος ἀναγνώρισις τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», κατά τό 1971, εἰς τούς Ἐπισκόπους μας, ὡς δῆθεν πράξεως «ἐπί σχισματικῶν», ἀλλά καί ἡ προπαγάνδα των, καθ' ἥν «βιάσθηκε ὁ ἅγιος Πατέρας καί ἀπεκήρυξε τόν πρώην Φλωρίνης»,(6) ἤ ὅτι «ὑπάρχουν στοιχεῖα διά χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν» κλπ… Ἔτσι τελικῶς κατανοεῖται καί ἡ ἀπό 14/27.2.2003 δήλωσις τοῦ Μακαριωτάτου κ. Ἀνδρέου ὅτι «ἔκανε λάθη εἰς τούς χειρισμούς τοῦ θέματος αὐτοῦ» τῆς «χειροθεσίας»…!

«…θέλω νά μέ βοηθήσης…»

Ὅταν μετά τό σχίσμα τῶν «πέντε», ἐχειροτονήθην εἰς Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, (Ἰούνιος 1995), ὁ Μακαριώτατος δίδοντάς μου τό μήνυμα τῆς ἐκλογῆς, μοῦ εἶπε: «Σέ ἐκλέξαμε ἐδῶ κοντά γιά νά μᾶς βοηθήσης», ἦταν τότε πού ἀπειλεῖτο τό Μοναστήρι ἀπό τόν πρώην Ἀττικῆς μέ κατάληψι. Ὅταν ὅμως ἀκούσθηκε στήν Ἱερά Μονή ἡ εἴδησις περί ἐκλογῆς μου ὡς Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ἐκ μέρους τῶν μοναζουσῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου ἐξεδηλώθη ἔντοντος δυσφορία καί ἀντίδρασις. Μία ἐξ αὐτῶν εἰς ἐπίσημον συνεδρίασιν τοῦ Ἡγουμενοσυμβουλίου, ὀλίγον μετά τήν χειροτονίαν μου, εἶπεν: «Δέν ἔχει καμμιά δουλειά ἐδῶ ὁ Σεβ/τος Κήρυκος…», τοῦτο εἶναι καταγεγραμμένο εἰς τά Πρακτικά τοῦ Ἡγουμενοσυμβουλίου! (Ἀρ. Πρακτικοῦ 283/17.7.1995).
Ὀλίγους, ὅμως, μῆνας ὕστερον καί ὁ Μακαριώτατος ἔδειξεν ὅτι ἠλέχθη ὑπό τῶν Τσακίρογλου, διά τήν χειροτονίαν μου εἰς Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς καί διά τοῦτο προσεπάθησε νά «διορθώση τό λάθος» του. Μέ ἐκάλεσεν, λοιπόν, εἰς τό Ἐπισκοπεῖον του, παρά τόν Ἅγιον Μόδεστον καί μοί εἶπεν τό ἑξῆς: «Θέλω νά ἀφήσω στά Μοναστήρια διάδοχό μου τόν π. Στέφανο. Θέλω νά μέ βοηθήσης…». Ἐπιβεβαίωσε δηλαδή ἐκεῖνο πού μοῦ εἶπε τό 1991 ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος περί τῶν συγκεκριμένων προθέσεών του. Μή ὑποπτευόμενος ὅμως ἀκόμη τόν ρόλο τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου εἰς τό πλαίσιο τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἔφερα ἀντίρρησι, ἀλλά εἶπα ὅτι πρέπει νά γίνη τοῦτο Κανονικά, καί ἐζήτησα νά ἔλθη τό θέμα εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον, νά μελετηθῆ τί ἀκριβῶς πρέπει νά γίνη καί πῶς μπορεῖ νά στοιχειοθετηθῆ ἀπό Κανονικῆς ἀπόψεως. Ὅταν συνεδρίασε ἡ Ἱερά Σύνοδος καί συνεζητήθη θέμα ἐκλογῆς νέων Ἐπισκόπων, ἡ ἐλαχιστότης μου ἐπρότεινα ὡς πρώτους ὑποψηφίους τούς π. Στέφανο καί π. Εὐστάθιο. Ὁ Σεβ/τος ὅμως κ. Νικόλαος, ἠρνήθη τήν ἐκλογήν ἀμφοτέρων, ἀντιπροτείνας τόν ἤδη τότε ὑπέργηρον καί ἀσθενοῦντα, νῦν μακαριστόν, Ἀρχ/την π. Εὐλάμπιον. Τοῦτο ἔπραξε σκοπίμως, διότι ἐφοβεῖτο μήπως αἱ ἐν λόγω χειροτονίαι θά ἔθετον εἰς κίνδυνον τήν φιλοδοξίαν του νά ἀναρριχηθῆ σύντομα ὁ ἴδιος εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον.(7) Σημειώνω διά τήν ἱστορίαν καί μόνον, ὅτι τελικῶς καί πρός χάριν τοῦ περιβοήτου «διαιτητικοῦ δικαστηρίου» (τό ὁποῖον τελικῶς τό «ἐπώλησαν»…), ἐδέχθη νά ἐκλεγοῦν οἱ νεώτεροι αὐτάδελφοι Σύρου, ὁ μέν π. Ἀνδρέας εἰς Ἐπίσκοπον Διαυλείας, ὁ δέ π. Χρυσόστομος εἰς Ἐπίσκοπον Φιλίππων!..

«Νά σέ κάνουμε Ἀρχιεπίσκοπο!»

Ἀργότερον πάλιν ὁ Μακαριώτατος, ἐπιέζετο καί ἤθελε νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν παρουσίαν μου ἐκ τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς διά νά… ἐκλεγῆ ὁ ἐκλεκτός του π. Στέφανος Τσακίρογλου, διό μοί εἶπεν: «Σκέπτομαι νά σέ κάνουμε Ἀρχιεπίσκοπο γιά τήν Αὐστραλία». Τοῦ ἀπήντησα: «Μακαριώτατε δέν ἔχω καμμίαν φιλοδοξίαν νά γίνω Ἀρχιεπίσκοπος…». Αὐτή ἡ εὐγενής ἄρνησίς μου τόν ἐστενοχώρησε, διότι ἐδυσκολεύοντο τά σχέδια τῶν Τσακίρογλου, ἤτοι νά ἐπισκοποποιηθοῦν καί νά πάρουν κληρονομικῶ δικαίω, μετά τόν Ἀρχιεπίσκοπο, ὡς κληρονομιά τάς Ἱεράς Μονάς. Ἤδη ὅμως κατά Σεπτέμβριον 1997, ὁ Μακαριώτατος μᾶς ὑποβλέπει καί ἀποδεδειγμένως διάκειται λίαν ἐχθρικῶς ἀπέναντί μας, ἀφοῦ ἐνυπογράφως μᾶς συκοφαντεῖ, γράφων πῶς «φοβεῖται ὅτι ὁ Κήρυκος θά διεκδικήση τάς Ἱ. Μονάς, ὅπως ὁ Ἀττικῆς Ματθαῖος καί θά τοῦ κάνη χειρότερα ἀπό ἐκεῖνον»! Ἄν διαφωνῆ ὁ Μακαριώτατος καί περί αὐτοῦ, εὐχαρίστως νά δημοσιεύσωμεν τά «ντοκουμέντα»…

Οὐσιώδεις λεπτομέρειαι

Τελικά ἡ Μακαριότης του, μετά ἀπό σωρείαν ἀντικανονικῶν μεθοδεύσεων, ἀδίκων καί ἀήθων «ἀποφάσεων», μοιραίως ἔφθασε καί εἰς τήν Ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως μετά συναλλαγῆς τῆς 5.2.2003… Ἡ ἐπινόησις τῆς συμπαιγνίας νά παραιτηθῆ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος ὑπέρ τοῦ Σεβ/του κ. Νικολάου, συνελήφθη καί προέκυψεν, διότι ὁ δεύτερος δέν ἐδέχετο ἄλλως νά χειροτονηθῆ ὁ ἐκλεκτός τοῦ Μακαριωτάτου π. Στέφανος. Τό στήσιμο τῆς συμπαιγνίας περί παραιτήσεως, κατά ρητάς πληροφορίας, τάς ὁποίας ἐμπιστευτικῶς ἔχομεν κυρίως παρ' Ἀρχιερέων, ἤρχισε πρό ἐνάμισυ ἤ δύο ἔτη, ὅταν ὁ Μακαριώτατος εἶδεν ὅτι δέν εἶχεν ἄλλην ἐπιλογήν γιά νά προωθήση τά σχέδιά του, ἐνῶ ἤδη εἰς βάρος του, ὅπως ἐσημειώθη, εἶχον συσσωρευθεῖ ἀντικανονικαί ἐνέργειαι καί ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ὑπηγορεύθησαν ἀπό ξένα κέντρα καί ἦσαν ἀποτελέσματα σατανικῶν σκευωριῶν. Ἐπίσης, ὁ ἴδιος ὁ Μακαριώτατος, μέ τήν ἔνοχον ἀνοχήν ἤ συνευδοκίαν τῶν γνωστῶν 3-4 Ἀρχιερέων, ἔθαψεν ὅλα τά σχετικά μέ τήν Ἐκκλησιολογία καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν θέματα. Ὅταν τελικά ὁ Μακαριώτατος προσδιώρισεν τόν χρόνον τῆς παραιτήσεώς του, κατ' ἰδίαν ἐνημέρωσε ὡρισμένους Ἀρχιερεῖς, παρά τῶν ὁποίων ἐζήτησε «νά χειροτονήσουν εἰς Ἐπισκόπους τούς ἀδελφούς Τσακίρογλου… ἀπορρίψας πρός τό παρόν τόν π. Εὐστάθιον».(8) Ἐβιάζετο, κατά πληροφορίας ἄλλου Ἀρχιερέως, διά τάς συγκεκριμένας χειροτονίας… Δέν ἐνδείκνυται νά εἴπωμεν περισσότερα διά τά προσχεδιασμένα καί προσυμπεφωνημένα ἐπί τῆς ἱεροσύλου συμπαιγνίας, καί τήν ἀδιανόητον συναλλαγήν, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη τήν 5.2.2003. Ἕν εἶναι βέβαιον, ὅτι ἄν καί τά πάντα «ἐπαίχθησαν» μέ ἀπόλυτον μυστικότητα, ὅμως «οὐδέν κρυπτόν ὅ μή φανερόν γενήσεται».

Ἀποβάλλουν τά προσωπεῖα καί ἐνεργοῦντες
ὡς παρασυνοδικό κατεστημένο προωθοῦν
τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν

Διά τήν καλυτέραν ὅμως πληροφόρησιν καί ἑρμηνείαν τῶν γεγονότων εἶναι ἀπαραίτητον νά εἴπωμεν ὅτι πέραν τοῦ ὅτι διά τῆς ἐκλογῆς μου ὡς Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου αἰσθάνθηκαν νά ἀπειλοῦνται αἱ βλέψεις των νά καταστήσουν μόνιμον τήν κατοχήν των εἰς τάς Ἱεράς Μονάς, ὡστόσον ὑπεκρίνοντο ἕως τό 1997, ὅτε ἀπέβαλον τά προσωπεῖα, καί ἀναφανδόν προέκυψαν θιασῶται τοῦ Παλαιημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί στυγνοί διῶκται μας. Συγκεκριμένως, ὅταν, ἀφ' ἑνός ἀντεδράσαμεν εἰς τάς, ἀπό κοινοῦ μετά τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα, ἐπεμβάσεις τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου, προκειμένου νά διωχθῆ ὁ π. Ἀμφιλόχιος, διότι πολύ ὀρθῶς, ὁ Ἱερομόναχος, ἐπεσήμανε τήν ἀπαράδεκτον ὀλιγωρίαν μας εἰς τήν μή ἀντιμετώπισιν τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε» καί τήν ἐν γένει μή καθαράν Ὁμολογίαν, ἀφ' ἑτέρου δέ δέν εὐνοήσαμεν καί τήν ὑποκινηθεῖσαν ὑπό τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα (τέλη τοῦ 1997) παρωδίαν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλ' ἐπεδιώξαμεν νά συνεχισθῆ ὁ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία θεολογικός διάλογος, ὁ ὁποῖος διεκόπη τό 1992, πλέον ἀπροκάλυπτα εὑρέθημεν μετά τοῦ συνεργάτου μας θεολόγου Καθηγητοῦ κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη, εἰς τό ἐπίκεντρον τῶν ἐλεεινῶν ραδιουργιῶν τῆς ὁμάδος τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δ. Κάτσουρα, καθώς καί τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου τῶν «Ἀχαΐας» κ. Καλλινίκου καί κ. Ἀθ. Σακαρέλλου.(9)
Ἡ ἀπαράδεκτος αὐτή στάσις καί συμπεριφορά των ἐπί θεμάτων τά ὁποῖα ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὀφείλεται βασικά εἰς τήν σταδιακῶς ἀποκαλυφθεῖσαν διαβεβρωμένην ἐκκλησιολογικήν συνείδησιν,(10) γεγονός τό ὁποῖον ἔλαβε διαστάσεις κατόπιν αὐτῆς τῆς συνεργασίας των μέ γνωστούς ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970 παράγοντας τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ πρώτους τούς κ.κ. Βασίλειον Σακκᾶν, Καλλίνικον Σαραντόπουλον καί Ἀθανάσιον Σακαρέλλον… Εἰς αὐτήν τήν «συνεργασίαν» ἀνεπιτυχῶς ἐπεδίωξαν καί τήν ἰδικήν μας συμμετοχήν, ὡς καί τοῦ κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη, τοῦ Ἱερομ. Ἀμφιλοχίου καί ἄλλων… Ὡστόσον ὅμως πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι ἀπό τόν Ἰούνιον τοῦ 1999, ἐπέτυχαν τήν συμμαχίαν τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, ὁ ὁποῖος τό 1995, μόλις τήν τελευταίαν στιγμήν ἀπεκόπη ἐκ τῆς ὁμάδος τῶν «πέντε»,… καί ἐπεδίωξε τήν μή ἀντιμετώπισιν τοῦ σχίσματός των, ἐνῶ ἀπεγνωσμένως, ἀπεπειράθη νά ἀνακινήση καί θέμα «νεοεικονομαχίας».(11) Εἶχον ἐπίσης ἄνευ ὅρων καί ὁρίων εἰς τήν διάθεσίν των τήν συνεργασίαν τοῦ Σεβ/του Διαυλείας κ. Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος καί μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν του δέν ἔπαυσε νά συμπεριφέρεται ὡς ὑποτακτικός τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί πάντως χωρίς ἐπαρκῆ προσωπικότητα. Πρίν ὅμως ἀπό ὅλους αὐτούς, εἶχον ἐξασφαλίσει τήν συνεργασίαν τοῦ γέροντος Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, καθ' ὅσον ἀπό ἐτῶν ἀποτελοῦν τό ἀποκλειστικόν στενόν καί στεγανόν περιβάλλον του, εἶδος «Ἰνδουϊστικῆς κάστας». Ἐξασφαλίζοντας ὅμως, οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου καί ὁ Δ. Κάτσουρας, τήν συνεργασίαν τοῦ Μακαριωτάτου, καθώς καί τοῦ Ἀντιπροέδρου κ. Νικολάου, καί τοῦ Διαυλείας κ. Ἀνδρέου, ἐν συνεχεία ἐπέτυχον τήν συνεργασίαν καί ἄλλων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι, ἄν καί εἰς ὡρισμένας περιπτώσεις ἐξέφραζον ὑποτονικῶς… τάς διαφωνίας των, ἐν ὀνόματι ὅμως τῆς κακῶς νοουμένης ἀγάπης, καί ἐκ τοῦ φόβου «ἴνα μή ἀποσυνάγωγοι γένωνται», ὡς Ἐπίσκοποι δέν ἐτόλμησαν ποτέ νά ἀντισταθοῦν, νά ἀναλάβουν τάς εὐθύνας των, καί νά διαχωρίσουν τήν θέσιν των, διότι κατά τήν ἄποψίν μας, διά τινας δέν ἀποκλείονται καί ὑστεροβουλίαι, ἰδιοτέλειαι καί «μικροσυναλλαγαί…».(12)
Ἔτσι κατά τά τελευταῖα ἔτη, κατελύθη κάθε ἔννοια Κανονικῆς Τάξεως, ὁ δέ Συνοδικός θεσμός κατελύθη, χρησιμοποιηθείς ἁπλῶς ὡς μέσον καί ὄργανον διά τήν ἐπιβολήν τῶν σχεδίων τῶν παραγόντων τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου τῶν Ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δ. Κάτσουρα, καί κατά προέκτασιν τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτῶν γνωστῶν ἐξωεκκλησιαστικῶν κέντρων. Συνέπεια, λοιπόν, αὐτῆς τῆς εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκδηλωθείσης ὀξείας Συνοδικῆς καί εὐρυτέρας Ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, ἦτο νά μή λαμβάνωνται ὑπ' ὄψιν καί αἱ σχετικαί Καταγγελίαι μας, Διαμαρτυρίαι, Ἐνστάσεις κλπ., ἐνῶ τά θέματα τά ὁποῖα ἀπεριφράστως κατηγγέλλοντο, σύμφωνα μέ τάς δηλώσεις των, «ἐτίθεντο εἰς τό Ἀρχεῖον», σήμερον δέ ἀμφισβητεῖται καί ἡ ὕπαρξίς των. Παράλληλα, κατόπιν ἐλεεινῶν σκευωριῶν καί ἀήθων μεθοδειῶν, ΕΔΙΩΧΘΗΜΕΝ ἐκ τῆς διακονίας τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐκ τῆς Πρωτοσυγκελίας, ἐκ τῆς Ἐποπτευούσης Ἐπιτροπῆς τοῦ ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Ἱ. Σ., ἤτοι τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων», ἐκ τῆς Γενικῆς Γραμματείας τοῦ Ἱεροῦ Φιλανθρωπικοῦ Συνδέσμου, ἐνῶ ἐπεχειρήθη διά σχετικῆς «Συνοδικῆς ἀποφάσεως» καί ἡ φίμωσίς μας καί ἡ ἀπαγόρευσις νά ἐνιστάμεθα, νά ὁμιλῶμεν, ἀκόμη καί νά κρατῶμεν σημειώσεις ἐν Συνόδω!!! Ἀκόμη κρυφίως καί ληστρικῶς ἥρπασαν καί τό Ἀρχεῖον τῆς Ἀρχιγραμματείας, καί ἤλλαξαν καί τά κλειδιά τοῦ Γραφείου, ὥστε νά μή δύναμαι νά χρησιμοποιήσω ἀκόμη καί τόν «πλοῦτον» μου (κατά τόν Μέγαν Βασίλειο), τά βιβλία πού χρόνια καί μέ πολλές θυσίες ἀπέκτησα.(13)
Τέλος δέ, ὅλως ἀνοήτως, ἀλλά καί προκλητικῶς κατά τήν συνεδρίαν τῆς 15.2.2002 ἐχαρακτηρίσθημεν ὡς… «δυνάμει σχισματικός»(!) ἐνῶ κατά Νοέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους ἐπεχειρήθη συνωμοσία τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου καί τοῦ Σ. Πειραιῶς πρός ἐκδίωξίν μας ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν καί κατάληψις αὐτοῦ, τήν δέ 5.2.2003, ὅλως ΒΛΑΣΦΗΜΩΣ ἀπετολμήθη ἡ ἀμφισβήτησις τῶν ὑφ' ἡμῶν τελουμένων μυστηρίων εἰς τόν Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγίου Δημητρίου!(14) Ἐπί τούτοις ἐχαρακτηρίσθημεν, καί ὡς «φανερά ἐκπεσών καί ἀλλοτριωθείς τῆς πίστεως» καί «διαχωρισθείς ἀπό τό Ἐκκλησιαστικόν Σῶμα»!..(15) Ταῦτα ἐνῶ ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀνδρέας καί οἱ Σεβ. Πειραιῶς, Ἀργολίδος, Περιστερίου καί Διαυλείας ἐνεργοῦντες ἀντικανονικῶς καί καταλύοντες συνεχῶς τήν Ἐκκλησιαστικήν Τάξιν καί τούς Ἐκκλησιαστικούς θεσμούς, ἐν οἷς πρῶτον τόν Συνοδικόν, ἀλλά καί διά τῆς ἀπαραδέκτου στάσεώς των ἔναντι τῶν γνωστῶν θεμάτων Πίστεως, τά ὁποῖα ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, οἱ ἴδιοι ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΠΑΓΙΩΘΟΥΝ ΩΣ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΙΣ.
* * *

Η ΕΠΙΔΙΩΧΘΕΙΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΣ

Εἰς τήν ἐν συντομία περιγραφεῖσαν κρίσιν, ἐχρησιμοποιήθη, ἀπό τόν Ἰούλιον τοῦ 2000, ἀκόμη καί τό ἐπίσημο δημοσιογραφικό ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι ὁ «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων». Τό δημοσιογραφικόν τοῦτο ὄργανον ἐξετράπη τῆς ἐνδόξου ἱστορίας του, προκειμένου νά συκοφαντηθοῦν, διαβληθοῦν καί διωχθοῦν, ὅσοι ὤρθωσαν ἑαυτούς, καί ἐν πολλοῖς ἠμπόδισαν καί ἐματαίωσαν τά σχέδια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διά τόν λόγον αὐτόν ἠναγκάσθημεν, περί τά τέλη τοῦ 2000, νά προβῶμεν, καί ἡμεῖς, μέσω τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς», εἰς τήν δημοσίαν ἀντιμετώπισιν τῶν συκοφαντιῶν καί βλασφήμων δημοσιευμάτων τοῦ «Κ.Γ.Ο.».(16).
Εἰς τήν συνέχειαν παραθέτομεν ἐνδεικτικά ἀποσπάσματα ἐξ αὐτῶν.

Ἀπό τήν ὑπ' ἀριθμ. 208/16.6.2001
Καταγγελίαν — Ὑπόμνησίν μας.

Ἐξ αὐτῆς παραθέτομεν μόνον τά κάτωθι: «Εὑρίσκομαι εἰς τήν δυσάρεστον θέσιν νά ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ καί νά ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΩ ὅτι τό πρῶτον καί σοβαρόν θέμα, τό ὁποῖον πρέπει νά ἀντιμετωπίσωμεν, εἶναι ἡ παρατηρουμένη κατάχρησις ἐξουσίας, ἡ ἐπιδεικνυομένη εἰς τήν διοίκησιν αὐθαιρεσία καί γενικώτερον ἡ κατάλυσις τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί τῆς Κανονικῆς τάξεως, καί τό κατ' ἐπέκτασιν καί συνεπεία αὐτοῦ ὑφιστάμενον θέμα παραλείψεως καθηκόντων μας, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ ἔξωθεν εἰσβαλόντος παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς διεξοδικῶς ἔχω ἀναλύσει εἰς τάς ἑκατοντάδας σελίδας τῶν ἐγγράφων Ὑπομνημάτων, Εἰσηγήσεών μου εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον».
Εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 209/19.6.2001 ἄλλην ἐπιστολήν μας σημειώναμε σχετικῶς: «Κατά τήν Ἐνδημοῦσαν Ἱερά Σύνοδον τῆς 16.6.2001 καταθέτοντες ἡμεῖς τήν ὑπ' ἀριθμ. 208/16.6.2001 Καταγγελίαν — Ὑπόμνησιν, ἐλέχθησαν τά κάτωθι: Ὁ Μακαριώτατος εἶπε: «Μόνο τό θέμα νά σημειώσουμε εἰς τά Πρακτικά, τό ἔγγραφο δέν παραλαμβάνεται», ἐνῶ ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς: «Ὄχι Μακαριώτατε, νά κατατεθῆ, εἶναι εἰς βάρος του, τό χρειαζόμαστε…». Τί λέγει αὐτό; Νομίζομεν ἀποκαλύπτει τάς προθέσεις, καί τό προσωπικόν μῖσος καί ἐκφράζει τό πνεῦμα τῆς ἀντιδικίας, μέ ὅ,τι αὐτά συνεπάγονται δι' ἕναν Ἀρχιερέα... Εἰς τήν ἰδίαν Ἐνδημοῦσαν ὁ ἴδιος Ἀρχιερεύς ὡς ἀπό καθέδρας ἀπαντᾶ στήν ἐπιμονή μου νά σημειωθοῦν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν καί τά θέματα πού προτείνει ἡ ἐλαχιστότης μου: «Ὅ,τι θέματα ἔχεις νά τά καταθέσης στήν Ἱεραρχία, ἐκεῖ θά τά ποῦμε».(17) Τί ἄλλο σημαίνει καί αὐτό; Τό ἴδιο πνεῦμα κυριαρχεῖ καί ἐκτός Συνόδου: Ὁ Μακαριώτατος ἀπευθυνόμενος εἰς ἀνθρώπους πού διατυπώνουν τήν ἀγωνίαν των διά τά ὅσα συμβαίνουν, λέγει: «Τελείωσε τό θέμα, στήν Σύνοδο τόν Μεσογαίας θά τόν τιμωρήσουμε», ὑπό δέ μοναχῆς τοῦ περιβάλλοντος τοῦ Ἁγίου Μοδέστου, πού «λύνει καί δένει» (σ.σ. πρόκειται περί τῆς Μ. Ἐπιστήμης Τσακίρογλου), πρό ὀλίγων ἡμερῶν ἐλέχθη: «Τώρα εἶναι ἀργά νά τά βροῦμε μέ τόν Κήρυκο, τά πράγματα πῆραν τό δρόμο τους». ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΔΗΛΟΥΜΕΝ, ὅτι ἐφ' ὅσον συνεχίση ἡ παροῦσα Σύνοδος τάς ἐργασίας ἐπί τῶν θεμάτων τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως, ὡς ἔχει αὕτη, καί ὑπό τάς ὡς ἄνω προϋποθέσεις καί χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν τά ἑκατοντάδες ἔγγραφά μας, ὡς καί αἱ διαμαρτυρίαι τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου, ΗΜΕΙΣ ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΕΘΑ ΝΑ ΛΑΒΩΜΕΝ ΜΕΡΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΥΤΗΣ».

Τό ἱστορικόν 223/2.11.2001 ἔγγραφόν μας

Μέ τήν ἀκολουθήσασαν ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 «ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΝ — ΔΗΛΩΣΙΝ — ΑΙΤΗΣΙΝ» μας, Κατηγγείλαμεν καί ἐδηλώσαμεν τά ἑξῆς: «Ὁ ὑπογραφόμενος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος διά τοῦ παρόντος Ἀρχιερατικοῦ ἐγγράφου μας ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τήν ἀπό τριῶν ἐτῶν πείσμονα ἀβελτηρίαν καί ἀδράνειάν μας ἐπί σοβαρῶν Ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, ὡς καί τήν μόνιμον (ἀκόμη καί κατά τήν τελευταίαν ἀπό 19.10.2001 Ἐνδημοῦσαν Σύνοδον) ἄρνησιν νά ἱεραρχηθοῦν καί τεθοῦν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν θέματα Πίστεως καί Κανονικῆς Τάξεως, τά ὁποῖα πλειστάκις ὑπεβλήθησαν καί διά μακρᾶς σειρᾶς ἐγγράφων (Ἐπιστολῶν, Ὑπομνημάτων καί Εἰσηγήσεων) ἀνελύθησαν, τόσον παρά τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, ὅσον καί παρά τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου. Ἡ κρίσις Συνοδικότητος, τήν ὁποίαν διερχόμεθα καί ἡ ὁποία προεκλήθη ἐκ τῆς κατ' ἐξακολούθησιν ἀντικανονικῶς λειτουργούσης Συνόδου, προκύπτει δέ καί ἐκ τῶν κατάφωρα ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν μας καί «ἀποφάσεων» ἔφθασεν εἰς ὁριακόν σημεῖον. ΔΗΛΟΥΜΕΝ, ὅτι δέν ἀναγνωρίζομεν τάς τοιαύτας ἀποφάσεις τῶν τελευταίων τριῶν ἐτῶν, καί δέν θά ἀναγνωρίσωμεν καί οἱασδήποτε νεωτέρας, παρομοίας τῶν προηγουμένων. ΖΗΤΟΥΜΕΝ, διά μίαν ἀκόμη φοράν, νά λειτουργήση κανονικά ἡ Ἱερά Σύνοδος καί νά ἱεραρχηθοῦν τά θέματα πού ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησιολογίαν καί Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὡς εἶναι τό σχίσμα τῶν «πέντε», αἱ Δικαστικαί ἀποφάσεις (παλαιότεραι καί σύγχρονοι), ὁ Θεολογικός Διάλογος, τά «Πρωτοβάθμια Συνοδικά Δικαστήρια», καί νά ὁρισθοῦν Εἰσηγηταί. Περαιτέρω ἐμμονή καί τῆς παρούσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας εἰς τήν ἀντικανονικήν, ἀντιεκκλησιαστικήν καί ἀντορθόδοξον τακτικήν, μοιραίως θά τήν καταστήσουν ἐκ τῶν πραγμάτων ληστρικήν καί κακόδοξον».
Σημειώνομεν, ὅτι τήν ἐν λόγω ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 καταγγελίαν μας, ἀνεγνώσαμε καί καταθέσαμε εἰς τήν συνεδρίασιν τῆς Ἱ. Σ. τήν 2.11.2001, καί παρά τήν σημειωθεῖσαν ἄρνησιν νά παραληφθῆ, κατετέθη, ἀλλά δέν ἐλήφθη καθόλου ὑπ' ὄψιν, καθ' ὅσον τό παρασυνοδικόν κατεστημένον εἶχε προετοιμάσει τάς «ἀποφάσεις» μόνον διά προηγηθέντα κείμενά μας!
Περί τῆς ἐν λόγω συνεδριάσεως τῆς Ἱεραρχίας (2.11.2002) εἰς τήν «Ο.Π.» τοῦ Νοεμβρίου 2001 (Τόμος 12ος, σελ. 265-267), ἐγράψαμε καί τά κάτωθι σχετικά: «Κατά τήν συζήτησιν τῶν θεμάτων τῆς Η.Δ. ὅλα ἦσαν ἕτοιμα καί προκατασκευασμένα. Ὁ Μακαριώτατος ζήτησε νά ἀναγνωσθοῦν δύο μόνον ἐκ τῶν ἐπιστολῶν μας ὡς ἀντιπροσωπευτικαί ὅλων τῶν ἀναφερομένων καί μή εἰς τήν Η.Δ. Αἱ ὑπ' ἀριθμ. 209 ἀπό 19.6.2001, καί ἄν ἐνθυμοῦμαι καλῶς καί ἡ 218 ἀπό 17.9.2001. Μετά τήν ἀνάγνωσίν των, ὁ Μακαριώτατος, εἰς ἀπάντησιν ἐπ' αὐτῶν, ἀνέγνωσε ἕνα προητοιμασμένο Κείμενο — Εἰσήγησιν, τό ὁποῖον ὁλόκληρον ἦτο ἕνα ψευδέστατον Κατηγορητήριον καί κατέληγε εἰς τήν Πρότασιν — Ἀπόφασιν: «Νά ἀπορριφθοῦν ὅλαι αἱ ἐπιστολαί, διότι αἱ δύο πού ἀνεγνώσθησαν εἶναι ἀντιπροσωπευτικαί καί ὅλων τῶν ἄλλων καί νά ἀποδοθῆ μομφή εἰς τόν Ἐπίσκοπο Κήρυκο, δι' ὅσα ἔγραψε». Ἐπί τῆς Εἰσηγήσεως — Προτάσεως — Ἀποφάσεως, πού ἀνέγνωσε ὁ Μακαριώτατος, παρετήρησα ὅτι «ἀπαιτεῖται ἐκ μέρους μου νά ἀπαντήσω». Διά τόν λόγον αὐτόν ἐζητήσαμεν καί ἀντίγραφον τῆς εἰσηγήσεως (Κατηγορητηρίου) καί δέν μᾶς ἐδόθη. Εἰς ἐρώτησίν μου ἄν πρόκειται περί δικαστηρίου, διότι ὅλα αὐτό ἔδειχναν, ὁ Μακαριώτατος εἶπεν: «Ὄχι δέν κάνουμε δικαστήριο, ἐξέτασι κάνουμε»!!! «Ὁ νοῶν νοείτω». Ἄς σημειωθῆ καί τό ἀδιανόητον, κατά τό ὁποῖον ὁ Σεβασμιώτατος Πειραιῶς ἔλεγε προσυνοδικῶς καί ἐξωσυνοδικῶς τῆδε κακεῖσε: «Τήν Πέμπτη ἔχουμε δικαστήριο, θά δικάσουμε τόν Κήρυκο καί τόν Γκουτζίδη». Ἐνῶ δέ συνεδρίαζε ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὁ ὑποτακτικός του π. Παντελεήμων παρών εἰς τά Γραφεῖα, ἀπήντα τηλεφωνικῶς εἰς ἀνθρώπους πού ἔπαιρναν τηλέφωνο καί ζητοῦσαν ἀγωνιωδῶς νά μάθουν τί γίνεται, καί ἔλεγε: «Μέσα δικάζεται ὁ Κήρυκος». Ἐνῶ ταῦτα συνέβαιναν, εἰς μίαν ἐπαινετήν παρέμβασίν του, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Περιστερίου κ. Γαλακτίων εἶπε: «Μακαριώτατε νά ποῦμε στό Σεβασμιώτατο τί ζητᾶμε καί νά τοῦ δώσουμε μιά παράτασι. Νά ἐρωτηθῆ ὁ Σεβ/τος Κήρυκος μήπως ἀνακαλῆ». Δέν περίμενα νά ἐρωτηθῶ κἄν ἀπό τόν Μακαριώτατο καί εἶπον εἰς ἀπάντησιν τῆς προτάσεως τοῦ Σεβ/του κ. Γαλακτίωνος: «Ναί, Σεβασμιώτατε, ἐγώ εἶμαι ἕτοιμος νά διακόψω τά σχετικά δημοσιεύματα ἐκ τῶν στηλῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς, ἀρκεῖ νά ἀνακληθοῦν τά δημοσιεύματα τοῦ Κ.Γ.Ο. καί αὐτομάτως ἀνακαλοῦνται καί αὐτά τῆς «Ο.Π.», ἐφ' ὅσον ἐννοεῖται ὅτι παράλληλα θά ἀκολουθηθῆ καί ἡ Κανονική τάξις, θά ἱεραρχηθοῦν τά θέματα Πίστεως, καί θά ὁρισθοῦν εἰσηγηταί». Καί πάλιν ὁ Σεβ/τος κ. Γαλακτίων εἶπε: «Μακαριώτατε, ἀπ' ὅ,τι βλέπουμε ὁ Σεβασμιώτατος Κήρυκος ἔχει καλή διάθεσι, ἄς συζητήσουμε λοιπόν ἐπ' αὐτῆς τῆς βάσεως». Ὁ Μακαριώτατος ὅμως δέν ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν του, καί αὐτήν τήν καλήν παρέμβασιν, διότι καταφανῶς εἶχε σαφῆ ἐντολήν: «Νά καταδικασθοῦν οἱ ἐπιστολές καί τά δημοσιεύματα τοῦ Ἐπισκόπου Κηρύκου». Ἔτσι, κατά τήν ἐντολήν τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου καί τῶν παραγόντων τῆς «Φωνῆς τῆς Ὀρθοδοξίας», δηλαδή τῶν Φλωρινικῶν, ὑπηγορεύθη εἰς τόν Πρακτικογράφον νά γράψη ὅτι «καταδικάζονται» ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου αἱ ἐπιστολαί καί τά κείμενα τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου καί ὅτι μοί ἀποδίδεται «μομφή». Τί κατεδίκασαν: Τήν ὑπ' ἀριθμ. 209/19.6.2001 ἐπιστολήν μας, παρά τό γεγονός ὅτι παρεχώρησεν ὁ Θεός νά διαβασθῆ αὕτη ὁλόκληρος, καί νά ἀκουσθοῦν οἱ τόσον σαφῶς ἀναγραφόμενοι ὅροι οἱ ὁποῖοι προϋποτίθενται προκειμένου νά εἶναι Κανονική καί Ὀρθόδοξος μία Σύνοδος. Αὐτήν, λοιπόν, τήν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν ἐθεώρησαν ὡς ἀντιπροσωπευτικήν ὅλων, (ἀντί νά ἀναλάβουν τάς βαρείας εὐθύνας των), τήν «κατεδίκασαν» καί μᾶς ἀπέδωκαν καί «μομφήν»! ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τήν ἐπιμονήν τόσον τῆς ἐλαχιστότητός μου, ὅσον καί τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Παναρέτου νά ἱεραρχηθοῦν καί νά ἐξετασθοῦν Κανονικά καί μέ τήν σοβαρότητα πού ἀπαιτοῦν τά θέματα Πίστεως, Ὁμολογίας, Ἐκκλησιολογίας, Θεολογικοῦ Διαλόγου, Δικαστικῶν ἀποφάσεων κλπ. ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τήν παρέμβασίν μας, ὅτι πρέπει νά ἀντιμετωπίσωμεν ὀρθοδόξως τό ὑπ' ἀριθμ. 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα καί τάς συναφεῖς μέ αὐτό προσπαθείας τοῦ Νεομερολογιτισμοῦ νά μᾶς ἐπανεντάξουν στόν Νεοημερολογιτισμό! ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τό ὅτι ἀποκαλύπτομεν τίς μεθοδεῖες τῶν Φλωρινικῶν νά ἐπιτύχουν μίαν ἐν τῶ Οἰκουμενισμῶ ἕνωσιν, μέ προκάλυμμα τήν δῆθεν «κοινήν Ὁμολογίαν», ἀλλά καί τόν καταγγελλόμενον ἰσχυρισμόν — προπαγάνδα των ὅτι δῆθεν ἔχομεν «κοινήν μετ' αὐτῶν Ἀποστολικήν Διαδοχήν»! ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ καί τό ὅτι δέν δεχόμεθα καί καταγγέλλομεν τά βουλεύματα, κατά τά ὁποῖα αἱ χειροτονίαι τοῦ 1935 καί 1948 ἦσαν «ἄνομοι,» ὡς γενόμεναι δῆθεν ὑπό καθηρημένων Ἀρχιερέων, καί ὅτι αὗται «ἀπεκατεστάθησαν ὡς μυστήριο» διά τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» τοῦ 1971! ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τό ἐπί τρία ἔτη διατυπούμενον αἴτημά μας νά κληθῆ «ἐδῶ καί τώρα» ὁ μ. Μάξιμος, καί νά καταθέση τί ἐννοεῖ, ὅταν ἀποτολμᾶ νά λέγη ὅτι «ὁ Ἅγιος Πατέρας βιάσθηκε τό 1937 καί ἀπεκήρυξε τόν πρώην Φλωρίνης». ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ὅτι ἀπαιτοῦμε νά προσκομίση ὁ κ. Κάτσουρας τά στοιχεῖα πού ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει διά τήν λεγομένην «χειροθεσίαν» τοῦ 1971. ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ὅτι ἐζητήσαμε νά ἀντιμετωπίσουμε καί τό νεώτερον ἐξ ἴσου βλάσφημον Βούλευμα τοῦ «Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν τῆς Δράμας» ὑπ' ἀριθμ. 46/91. ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τήν ἐπιμονήν μας νά ἔλθουν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον καί αἱ σημεριναί δικαστικαί ἀποφάσεις, νά ἀξιολογηθοῦν καί νά ἀντιμετωπισθοῦν καί ὡς πρός ἄλλα θέματα ἐκκλησιολογικῆς σημασίας, ἀλλά καί ὡς πρός τήν βλασφημίαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἡμῶν τῶν κατά τό 1995 χειροτονηθέντων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι, ἀπό τά δικαστήρια δέν θεωρούμεθα ὡς «κανονικοί». ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ, ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. Καί τά κατεδίκασαν ὅλα αὐτά, διότι τό παρασυνοδικό κατεστημένο κατώρθωσε νά πείση τόν Μακαριώτατο, ὅτι «ὁ ἀγώνας τοῦ Ἐπισκόπου Κηρύκου καί τῶν λοιπῶν εἶναι λάθος», ὅτι «ὁ Κήρυκος ἀσεβεῖ» καί ὅτι «οἱ πέντε δέν μίλησαν μέ τόση ἀσέβεια ἐναντίον του, ὅσον ὁ Κήρυκος», ἤ ὅτι «ὅσα γράφει ὁ Κήρυκος εἶναι πέννα τοῦ Γκουτζίδη», καί ἄλλες ἀοριστολογίες καί φαντασιοκοπήματα. Ὁ δέ Σεβ/τος Πειραιῶς μίλησε γιά «ἀσέβεια πρός τίς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». ΠΟΙΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΣΕΒ/ΤΟΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΑ ΣΕΒΑΣΘΩ; ΑΥΤΑΣ ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ; ΕΚΕΙ ΦΤΑΣΑΜΕ; Νά σεβασθοῦμε τά «σαπρά» δημοσιεύματα τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα, τά ὁποῖα δημοσιεύει ἐν ὀνόματι τῆς «Συνόδου» καί καλυπτόμενος πίσω ἀπό τόν Γέροντα Ἀρχιεπίσκοπο καί δύο ἀκόμη Ἀρχιερεῖς; Νά σεβασθοῦμε τάς κακοήθεις συκοφαντίας, καθ' ἅς «ἡ Ἱερά Σύνοδος μέ καταδικάζει, ὡς ἐξυπηρετοῦντα σκοτεινά σχέδια κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»…;
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, κατά τήν ἐνδημοῦσαν τῆς 24.1.2002, ἐπανυποβάλαμε τήν ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 «Καταγγελίαν» μας, διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 226/24.1.2002 ἐπιστολῆς μας, εἰς τήν ὁποίαν ἐσημειώναμε τά ἑξῆς: «Αὖθίς τε τονίζομεν ὅτι ἐμμένομεν εἰς τήν ἀνωτέρω «Καταγγελίαν — Δήλωσιν — Αἴτησιν», διό, καθ' ἡμᾶς, ἡ παροῦσα Ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος, δέν νομιμοποιεῖται νά προχωρήση τάς ἐργασίας της ἐπί ἄλλων θεμάτων, ἐάν προηγουμένως δέν ἐπιληφθῆ Κανονικῶς ἐπί τῆς ἀνωτέρω «ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ — ΔΗΛΩΣΕΩΣ — ΑΙΤΗΣΕΩΣ» ἡμῶν. Ἐάν παρ' ἐλπίδα ἡ Μακαριότης σας ὡς Πρόεδρος καί ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαος, ὡς τακτικόν μέλος, θελήσετε νά συνεδριάσετε ἐπί ἄλλης βάσεως, ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ὡς Ἀρχιερεύς, καί ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ τακτικοῦ μέλους τῆς Ἐνδημούσης ΔΗΛΟΥΜΕΝ ὅτι κωλυόμεθα δι' ἅπαντας τούς ἀνωτέρω λόγους νά συμμετάσχωμεν ἐνεργῶς εἰς τάς ἐργασίας, καί ὅτι παριστάμεθα διά τήν ἀγάπην καί τήν ἑνότητα καί εἰς ἔκφρασιν τῆς ἀντιθέσεώς μας, τήν ὁποίαν θεωροῦμεν ὡς Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιαστικήν τοποθέτησιν».

Περί σχίσματος

Ἡ ἀντίδρασις τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, μέσω πάντοτε Ὑμῶν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου καί τῶν Σεβ/των κ.κ. Νικολάου, Παχωμίου, Γαλακτίωνος καί Ἀνδρέου, κατά τήν συνεδρίασιν τῆς 14.2.2002, ἦτο κατ' ἀρχήν νά μᾶς κατηγορήσουν διά «ἀκήρυκτο σχίσμα» καί τελικῶς νά ἀποφασίσουν καί τήν ἀπαγόρευσιν νά ἐνιστάμεθα. Εἰς τήν «Ο.Π.» τοῦ Ἀπριλίου 2002 (Τόμος 13ος, σελ. 153-156) γράφαμε μεταξύ ἄλλων: «Διά πρώτην φοράν ἡ ἀπειλή περί σχίσματος ἀκούσθηκε δημοσίως τήν 14.11.2000. Τήν εἰδεχθῆ αὐτήν ἰδέαν ἐνέβαλον εἰς τό στόμα τοῦ αἰδ/του π. Δημητρίου Τσαρκατζόγλου, καί ἔκτοτε τήν ἐπανέλαβον πολλοί καί ἰδιαίτερα ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς κ. Νικόλαος ἀπείλησεν ὅτι: «ἄν ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος δέν ἀνακαλέση τά περί Ἀνάρχου θά γίνη σχίσμα»!.. Καί εἰς τήν «εἰσήγησιν» ὁ συντάκτης μέ ἀφορμήν τό ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 ἔγγραφόν μας ἔγραψεν ὅτι «δηλώνεται ἀπό τόν Σεβασμιώτατο (δηλαδή ὑφ' ἡμῶν τοῦ Ἐπισκόπου Κηρύκου) ἕνα ἀκήρυκτο σχίσμα». Πρίν ποῦμε ποῦ προσπάθησαν νά στηρίξουν καί αὐτήν τήν φρικτήν καί βδελυράν συκοφαντίαν, τονίζομεν ὅτι τοῦτο καταφανῶς ἐγένετο διά νά καλύψουν τό ἰδικόν των ἀκήρυκτον σχίσμα, τό ὁποῖον θέλουν νά φορτώσουν εἰς ἡμᾶς, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαμαν καί οἱ «πέντε». Ἐν προκειμένω, ὅμως, πρωτίστως καί μετά φόβου Θεοῦ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ κατηγορηματικά: Δέν διενοήθημεν καί δέν διανοούμεθα ὄχι νά κάνωμεν σχίσμα, ἀλλά οὔτε καί νά δώσωμεν ἀφορμήν νά κάμουν ἄλλοι σχίσμα. Τό ἀνωτέρω μνημονευθέν ἔγγραφόν μας (Α.Π. 223/2.11.2001) πιστεύομεν ὅτι ἐπιτελεῖ ὅλως ἀντίθετον τοῦ σχίσματος ἔργον, διότι ΚΤΥΠΑ ΤΑΣ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, ΑΦΟΥ ΥΠΕΡΑΜΥΝΕΤΑΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. ΜΟΝΟΝ Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΙΣ ΑΥΤΩΝ ΑΠΟΚΟΠΤΕΙ ΚΑΙ ΕΚΒΑΛΛΕΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΑΥΤΗ ΑΠΕΙΛΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΝΑ ΣΧΙΣΜΑ. Καί ὡς Ἀρχιερεύς, ἀλλά καί ὡς μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ πονᾶμε διά τήν πτωτικήν πορείαν τινῶν ἐκ τῶν Ἀδελφῶν μας, τήν θεωροῦμε καί ἰδικήν μας καί διά τοῦτο παρεμβαίνομεν, διαμαρτυρόμεθα καί καταγγέλλομεν. Ἄν εἴμεθα ἐγωισταί, ἐγωκεντρικοί, φίλαυτοι καί ἀτομισταί δέν θά εἴμεθα κἄν χριστιανός, δέν θά εἴμεθα μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, διότι ἕνα ζωντανό μέλος, συμμετέχει καί εἰς τήν χαράν τῶν ὑπολοίπων μελῶν καί εἰς τήν λύπην, ἐνῶ ἡ πτῶσις τοῦ ἑνός εἶναι καί βιώνεται καί ὡς ἰδική του πτῶσις, καί ἡ ἀρετή καί ἡ νίκη καί ἡ ὁμολογία τοῦ ἑνός πάλιν βιώνεται καί ὡς ἰδική του. Ἐν προκειμένω συμμετέχουμε καί ὑποφέρουμε μέ τάς πτώσεις ἐπί τοῦ Κανονικοῦ καί Ὁμολογιακοῦ πεδίου καί προοδευτικά καί μετά ἀπό ἑκατοντάδες ἔγγραφα καί χιλιάδας σελίδας κατελήξαμε εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 ἔγγραφον… Τό ἀνωτέρω ἔγγραφόν μας δέν ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν κατά τήν συνεδρίαν τῆς Ἱεραρχίας τῆς 2.11.2001, ὅτε διά πρώτην φοράν ὑπεβλήθη, ἀλλά διεβιβάσθη εἰς τό παρασυνοδικόν κατεστημένον, καί ὅπου ἀλλοῦ, καί ἀφοῦ ἐμελετήθη καί ἀξιολογήθη, ἐλήφθη ἀπόφασις νά χρησιμοποιηθῆ πρός σκανδαλισμόν καί διά κατηγορητήριον, ὅπως συνέβη καί μέ ὅλα τά προηγηθέντα ἀπό τό 1998 καί ἐν συνεχεία ἔγγραφα».
Συνεχίζοντες καί ἀπευθυνόμενοι εἰς τούς Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς εἰς τό ἴδιον τεῦχος τῆς «Ο.Π.» ἐπί τοῦ 223 ἐγράφου μας ἐγράφομεν: «… Ὀφείλετε νά λάβητε θέσιν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον ἐπί τοῦ ἐγγράφου μας καί ἐν τέλει ἐπί τῆς ἀπολύτως Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου Ἀρχιερατικῆς Δηλώσεώς μας, καθ' ἥν δι' ὅλους τούς λόγους τούς ὁποίους ἐνδεικτικῶς ἐπικαλούμεθα ΔΗΛΩΝΟΜΕΝ, ὅτι «δέν ἀναγνωρίζομεν τάς τοιαύτας ἀποφάσεις καί δέν θά ἀναγνωρίσομεν καί οἱασδήποτε νεωτέρας, παρομοίας τῶν προηγουμένων. ΠΟΙΑΣ; ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΤΑΣ ΛΗΣΤΡΙΚΑΣ, ΤΑΣ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑΣ, ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΣ κλπ. Ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον τό ὑπ' ἀριθμ. 223 ἔγγραφόν μας ἔπρεπε νά διαστραφῆ καί νά μετατραπῆ ἀπό γνησία Κανονική καί Ὀρθόδοξος παρέμβασις, εἰς ἕνα… ἄηθες κατηγορητήριον, ἦτο ὅτι αἱ ἀποφάσεις τῆς 14.2.2002, αἱ ὁποῖαι ἦσαν ἤδη προειλημμέναι ἀπό τό παρασυνοδικόν κατεστημένον καί εἶχον ἤδη διατυπωθεῖ, ἦσαν πράγματι ληστρικαί καί ἀντορθόδοξοι καί ἄδικοι, ἔπρεπε ὅμως νά περάσουν ὡς… «Συνοδικαί». Σημειωθήτω δέ ὅτι κατά τήν δῆθεν «Συνοδικήν Πρᾶξιν — Ἀπόφασιν» τῆς 14.2.2002, τοῦτο τό ἔγγραφον ἀπερρίφθη «ὡς παντελῶς ἀπαράδεκτον… διότι… ὁ Σεβ/τος Μεσογαίας παρουσιάζεται ὡς μή ἀναγνωρίζων τήν Ἱεράν Σύνοδον, καθ' ἥν στιγμήν… δέν ἀναγνωρίζει τάς τοιαύτας Ἀποφάσεις… οὔτε πρόκειται νά ἀναγνωρίση καί οἱασδήποτε νεωτέρας», διότι, ὅπως τονίζομεν εἰς τό ἔγγραφόν μας, (γράφομεν) «παρομοίας τῶν προηγουμένων…», καί «περαιτέρω ἐμμονή καί τῆς παρούσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας εἰς τήν ἀντικανονικήν, ἀντιεκκλησιαστικήν καί ἀντορθόδοξον τακτικήν, μοιραίως ἐκ τῶν πραγμάτων θά τήν καταστήσουν ληστρικήν καί κακόδοξον». Ἀποροῦμε, διότι τί ἄλλο πιό ἔντιμον, ὑπεύθυνον, κανονικόν καί ὀρθόδοξον δι' ἕνα Ἀρχιερέα ἀπό τά ἀνωτέρω ἐνσυνειδήτως δηλούμενα; Ἐπίσης πρέπει νά σημειωθῆ καί ὑπογραμμισθῆ ὅτι δέν ἐξητάσθησαν, δέν ἀνελύθησαν καί δέν ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν αἱ παρεμβάσεις μας, οὔτε κἄν αἱ διευκρινίσεις μας, αἱ ὁποῖαι διεκόπτοντο καί ἐν τέλει ἐπέρασεν ἡ θέσις — πρότασις τοῦ Ἱερομ. π. Νεοφύτου Τσακίρογλου, ὅτι «ἐφ' ὅσον ὁ Σεβ. Μεσογαίας δέν ἀναγνωρίζει τάς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, δημιουργεῖ ἐν δυνάμει σχίσμα»!
Κληρικός, ὁ ὁποῖος προεκλήθη ὑφ' ἡμῶν νά λάβη θέσιν ἐπί τῶν «ἀποφάσεων» τῆς 14.2.2002 ἀπήντησε: «Ποιές ἀποφάσεις… μή δίνης σημασία σέ ἀποφάσεις τίς ὁποῖες δέν δέχεται ὁ Θεός». Ναί, βεβαίως, ληστρικάς, ἀντιεκκλησιαστικάς καί ἀντορθοδόξους ἀποφάσεις δέν τάς δέχεται ὁ Θεός, τί γίνεται ὅμως ὅταν αὐτάς τάς δέχωνται καί τάς ὑπογράφουν Ἀρχιερεῖς καί κάποιοι δέν παίρνουν θέσιν; Τούς δέχεται αὐτούς ὁ Θεός, ἤ τούς ἀπορρίπτει ὅλους μαζί μέ τίς ἀποφάσεις των;(18). Καί ἡ ἀποκορύφωσις τῆς ἀποφάσεως ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος ἦτο: «Ἐπειδή… ὁ Σεβ/τος Μεσογαίας ἠρνήθη νά ἀνακαλέση… τό ὡς ἄνω ἔγγραφον, παραμένει ἐν ἀταξία καί ὡς ἐκ τούτου δέν δικαιοῦται νά ἀσκῆ τό κανονικόν δικαίωμα τῆς ἐνστάσεως ἐν Συνόδω κατά τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων». Αὐτό ἦτο ὅλον τό πρόβλημα! Διατί καί μέχρι πότε θά μᾶς ἐνοχλῆ ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος; Ἔτσι, ληστρικῶς καί παποκαισαρικῶς «ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν» νά μήν ἐνίσταται ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος, ἀλλά νά μᾶς ἀφήση ἡσύχους νά ἐκτελοῦμε ἀνενόχλητοι τάς ἀποφάσεις τῶν «Καλλινίκων» καί λοιπῶν ξένων Κέντρων. Ἔτσι ἐννοεῖ ἡ ἀπόφασις τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν Ὀρθοδοξίαν! Αὐτό ὅμως ὅλο αὐτόχρημα εἶναι παποκαισαρισμός, εἶναι Βατικάνειος νοοτροπία καί συμπεριφορά, εἶναι ἀλαζονεία, ἡ ὁποία «ἐκδικεῖται θανάσιμα» τούς ὑπογράψαντας καί δημοσιεύσαντας αὐτήν…».

Συνεχίζομεν, διότι δέν σταματᾶ ἡ προδοσία

Δυστυχῶς ὁ κατήφορος δέν ἐσταμάτησε, διό καί ἠκολούθησαν καί ἄλλα κείμενά μας, ὡς καί ἡ ὑπ' ἀριθμ. 297/30.9.2002 Καταγγελία μας. Εἰς αὐτήν ἀναφέραμε μεταξύ ἄλλων: «Ἀπ' ὅλα αὐτά τά ὁποῖα συνέβησαν καί κατά τήν τελευταία Ἐνδημοῦσα Σύνοδο φρονῶ, πώς ἀβίαστα προκύπτει ὅτι μοναδικός σκοπός ὅλων ὅσων ἀπ' ἀρχῆς συμβαίνουν εἶναι ὁ περαιτέρω κλυδωνισμός τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπό τόν ὁποῖον θά μεθοδεύσουν τινές τούς τρόπους ἀπαλλαγῆς των καί ἀπό τούς δύο Συνοδικούς Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι φέρνουν ἐμπόδια εἰς τήν ὁλοκλήρωσιν τῶν σχεδίων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διά ταῦτα ὅπως πλειστάκις ἐδηλώσαμεν καί πάλιν λέγομεν, δέν ἀντιδικοῦμε, ἀλλά μόνον προσπαθοῦμε νά ἀγαπᾶμε, νά ἐνεργοῦμε Κανονικῶς καί νά εὑρισκώμεθα ἐν τῆ Ἀληθεία, πού εἶναι ὁ πρῶτος καί βασικός σύνδεσμος μετά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Μέ τήν Χάριν Του δέν δειλιῶμεν πρό τῶν περιθωριοποιήσεων, ἤ ἀκόμη καί «ἀργιῶν» καί «καθαιρέσεων», διότι ὅλα αὐτά θά βαρύνουν μόνον τούς ἀντικανονικῶς, ἀντορθοδόξως καί ἀντιεκκλησιαστικῶς ἐνεργοῦντας καί ἀποφασίζοντας. Κατά τούς Ἁγίους Πατέρας τοιαῦται ἐνέργειαι ἐπιστρέφουν ἐπί τῶν κεφαλῶν τῶν παρανομούντων καί καθ' οἱονδήποτε τρόπον ἀνθισταμένων τῆ Ἀληθεία καί τῆ Δικαιοσύνη. Ἀγαπητοί Ἀδελφοί νομίζω, ὅτι ἡ ἐκ μέρους Ὑμῶν περαιτέρω ἀνοχή ἔναντι ὅλων τῶν ἀπαραδέκτων πού συμβαίνουν ἀπό μακροῦ, δέν εἶναι οὔτε σεβασμός, οὔτε ἀγάπη, οὔτε ὑπακοή, διότι πρόκειται περί ἀνοχῆς σέ ἐνεργουμένην ἐσχάτην προδοσίαν, ἡ ὁποία φρονῶ ὅτι ἐνεργεῖται καί διά τῆς νοσηρᾶς ἀγάπης, σεβασμοῦ κλπ. Ἡ ἐλαχιστότης μου δέν πιστεύω ὅτι ἐστερούμην ἀγάπης, σεβασμοῦ, κατανοήσεως, ἤ τῆς καλῶς νοουμένης ὑπακοῆς, ὅταν τελικά διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 ἐγγράφου μου ἠναγκάσθην νά «περιτειχίσω ἐμαυτόν» διά νά μή μετέχω τῶν ἀντικανονικῶν ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν καί ἀποφάσεων, καί νά μή συνευδοκῶ εἰς τάς παραλείψεις καί «ἀρχειοθετήσεις» ὅλων τῶν ἀπό μακροῦ ἐκκρεμούντων θεμάτων, τῶν καθαπτομένων τῆς καθαρᾶς μας Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς. Τό αὐτό πιστεύομεν καί ὅταν εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 290/25.9.2002, ὡς ἄνω τελευταῖον ἔγγραφόν μας, ἐσημειώναμεν ὅτι: «… Ἡ ἀρχειοθέτησις τῶν θεμάτων πού ἀφοροῦν π.χ. τό σχίσμα τῶν «πέντε», τό Βούλευμα 54/76, καί παράλληλα καί ὅλας τάς προσφάτους δικαστικάς ἀποφάσεις, τόν «θεολογικόν διάλογον», τά δημοσιεύματα, τάς Ἀποφάσεις σας κλπ. κλπ., καί τό γεγονός ὅτι ὅλα αὐτά πού ἐνδεικτικῶς ἀναφέραμε δέν λαμβάνονται ὑπ' ὄψιν, δέν ἐξετάζονται καί δέν ἐπιλύονται Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως, ἐνῶ ἀφοροῦν θέματα Πίστεως καί Κανονικῆς Τάξεως, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΘΕΤΕΙ ΥΠΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΝ \Η ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣΙΝ ΟΛΑΣ ΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΑΛΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΑΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΜΑΣ ΕΠ' ΑΥΤΩΝ, ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤ' ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΝ ΕΚΦΡΑΣΘΕΙΣΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1971».
Καί συνεχίζομεν εἰς τό ἴδιον κείμενον:
«Εἶναι, λοιπόν, ἀδιανόητος, Σεβ/τοι Ἀδελφοί, ἡ ἀνοχή ἔναντι τῆς ἀπαραδέκτου στάσεως πού ἐπιβάλλει, διά τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, τό παρασυνοδικό μας κατεστημένο, διότι πρόκειται περί τοῦ ἀπό ἐτῶν ὑπάρχοντος σχεδίου τῶν ξένων Κέντρων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί τοῦ Νεοημερολογιτισκοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ δολίους τρόπους νά ἐπιτύχουν τήν ἐξάρτησιν τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καί δι' αὐτῶν ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν, μεθ' ὦν οὗτοι κοινωνοῦν. Ἀντιμετωπίζομεν, δηλαδή, τόν ὁρατόν πλέον κίνδυνον νά ἐπιβληθοῦν τά ξένα Κέντρα, καί νά ὁδηγήσουν τινάς εἰς τήν, ἔστω καί σιωπηλήν, ἀναγνώρισιν τῆς «χειροθεσίας» ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἑπομένως ὡς ἐξηρτημένης τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Θά εἴμεθα ἀσφαλῶς, ὅλως ἀδικαιολόγητοι καί ἀναπολόγητοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἄν συνεχίσωμεν καί περαιτέρω, νά ἐφησυχάζωμεν, ὅταν ἔχωμεν δεδομένην καί τήν δήλωσιν τῶν Φλωρινικῶν ἀπό τό 1992, ὅτι «μᾶς ἀναγνωρίζουν» βάσει τῆς Ἀποφάσεως τοῦ 1971, ὅπως ἀκριβῶς ἐν τῆ πράξει ἀνεγνώρισαν τό 1976 καί τόν ποτέ Κορινθίας Κάλλιστον.Σεβασμιώτατοι Ἀδελφοί, κακίστε με, περιφρονῆστε με, ὑποτιμῆστε με, μόνον νά διαφυλαχθῆ ἡ Παρακαταθήκη τῆς Ὁμολογίας μας καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν πλήρη καί γνησίαν παρελάβομεν διά τῶν Κανονικῶν καί ὀρθοδόξων χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί τοῦ 1995».
Σημειώνομεν, ὅτι ἡ ἐν λόγω ὑπ' ἀριθμ. 297/30.9.2002 Καταγγελία μας, ὡς καί ἡ ἑτέρα ὑπ' ἀριθμ. 302/13-26.11.2002, αἱ ὁποῖαι ἀφοροῦν τήν περαιτέρω ὄξυνσιν τῆς Συνοδικῆς κρίσεως ἐδημοσιεύθησαν κατά τό μεγαλύτερον μέρος των εἰς τόν 14ον Τόμον τῆς «Ο.Π.» εἰς τό τεῦχος Ἰαν. — Φεβρ. 2003. Ἠκολούθησεν ἐπίσης καί ἡ ὑπ' ἀριθμ. 305/21.12.2002 «Ἀνοικτή Καταγγελία» ἀναφορικά μέ τάς ἀντικανονικάς ἐνεργείας (ἀήθεις καί ἀπιστεύτους σκευωρίας) πρός ἀπομάκρυνσίν μας ἀπό τόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν ὑπό τῶν συνωμοτικῶς καί φατριαστικῶς ἐνεργούντων Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου καί τοῦ Μακ/του Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου. Αὐτή ἡ πολυσέλιδος καταγγελία ἐδημοσιεύθη εἰς τόν 13ον Τόμον τῆς «Ο.Π.» τεῦχος Δεκεμβρίου 2002.

Ἡ περί παραιτήσεως ἱερόσυλος συμπαιγνία τῆς 5.2.2003 ἀπετέλεσε τήν ἀποκορύφωσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως

Ὡς συνέχεια τῆς προσπαθείας νά ἐπισκοποποιηθοῦν οἱ ἐνεργοῦντες εἰς τό πλαίσιο τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, π. Στέφανος καί π. Νεόφυτος Τσακίρογλου, καί «κουκουλωθοῦν» αἱ Καταγγελίαι μας ἐπί τῶν θεμάτων τά ὁποῖα καθάπτονται τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἦλθε τελικῶς καί ἡ πρωτοφανής καί πρωτάκουστος περί παραιτήσεως συμπαιγνία μετά συναλλαγῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κατά τήν 5.2.2003. Δεδομένης τῆς μᾶλλον ἀπρόσμενης δι' αὐτούς διαστάσεως πού ἔλαβον αἱ ἀντιδράσεις ὀρθοδόξων κατά τῶν σχεδίων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (παρά τίς «φιλότιμες» προσπάθειές τους νά ἀποπροσανατολίσουν τούς πάντας μέ τά νέα τεχνητά σκάνδαλα, ὡς ἄλλοτε μέ τήν δῆθεν «νεοεικονομαχία», ἀλλά καί τά ἀσύστολα ψεύδη), ἐκρίθη ἐπιβεβλημένη πλέον ἡ ἐπισκοποποίησις παραγόντων τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, διά νά διευκολυνθῆ ἡ πορεία των, εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Προκειμένου, λοιπόν, νά δημιουργηθοῦν αἱ προϋποθέσεις πρός ἐπισκοποποίησιν παραγόντων τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, καί μέ δεδομένον ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος ἀντιδροῦσε σθεναρῶς εἰς τάς συγκεκριμένας χειροτονίας,(19) ὁ Μακαριώτατος ἀποφασίζει νά προσφέρη τήν Ἀρχιεπισκοπήν εἰς τόν Πειραιῶς μέ ἀνταλλάγματα νά προβῆ εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων καί νά ἐκδιώξη ἡμᾶς ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν. Τήν συναλλαγήν τοῦ θρόνου μέ τάς συγκεκριμένας χειροτονίας, προσεπάθησε νά καλύψη μέ τό πρόσχημα τῆς τελέσεως Ἁγίου Μύρου.

Περί συναντήσεως

«... Αὐτή ὅμως ἡ μέχρι στιγμῆς τελευταία ἄφρων πράξις των, τούς ἐξέθεσε ἀνεπανόρθωτα καί ἤδη ἀναζητοῦν διέξοδον διά νά συνεχίσουν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς τό κατά τῆς Ἐκκλησίας ἔργο των… Εὐχόμεθα νά μᾶς διαψεύσουν, ἐν τῆ πράξει ὅμως μεθοδεῖαι ἀήθεις καί δολιότητες, ὅπως καί αὗται «περί διαφόρων συναντήσεων καί ἐπιλύσεως τῶν θεμάτων», ὅταν δέν εἶναι εἰλικρινεῖς καί εὐθεῖαι εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Εἶναι πολύ σαφῆ καί χαρακτηριστικά ὅσα ἤδη ἔχομεν ἀναφέρει εἰς τόν 14ον Τόμον τῆς «Ο.Π.», τεῦχος Αὐγ. 2003, σελ. 291-305, ἀναφορικά μέ τά περί συναντήσεώς μας μετά τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου. Δηλαδή εἰς τήν συγκεκριμένην περίπτωσίν μας διά νά γίνη ὁποιαδήποτε προσωπική συνάντησίς μας δέν πρέπει νά ἐκκινῆ ἐκ δολιότητος καί ὑστεροβουλίας μέ σκοπόν νά γίνη ἐκμετάλλευσις τοῦ γεγονότος, ἤ διά νά ἐπιτύχουν μίαν ἔστω ἔμμεσον ἐκ μέρους μας «ἀναγνώρισιν» τῆς ἐν γένει περί «παραιτήσεως» ἱεροσύλου συμπαιγνίας — συναλλαγῆς.(20) Τόσον ἡμεῖς, ὅσον καί οἱ συνεργάται μας εἴμεθα ἐκ πεποιθήσεως ἀνοικτοί διά συνάντησιν μεθ' οἱουδήποτε(21) ὁ ὁποῖος ἔχει εἰλικρινῆ διάθεσιν νά συμβάλη πρός τήν ἐπίλυσιν τῶν θεμάτων Πίστεως καί Κανονικῆς Τάξεως, ἀρχῆς γενομένης ἀκριβῶς ἀπό τήν περί «παραιτήσεως» συμπαιγνίαν μετά συναλλαγῆς τῆς 5.2.2003. ΠΡΟΤΑΣΣΟΜΕΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 5.2.2003, ΔΙΟΤΙ, ὅπως κατ' ἐπανάληψιν ἐσημειώσαμεν, ταῦτα ἀποτελοῦν τήν μέχρι στιγμῆς κορύφωσιν καί ἐφαρμογήν τῶν σχεδίων στηρίξεως τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί διώξεως ὅσων ἀντιδροῦν, ἐνῶ ἡ ὁμάς τῶν συνεργησάντων Ἀρχιερέων διά τῶν ἔκτοτε φατριαστικῶν των συνεδριάσεων ἀντιποιοῦνται τήν Ἱεράν Σύνοδον καί παρακωλύουν τήν Κανονικήν σύγκλησιν αὐτῆς… Δηλαδή ἐνεργοῦν οὐσιαστικά ὡς ἄλλοτε οἱ «πέντε» σχισματοαιρετικοί πρώην Μητροπολῖται».(22)
Διά τήν ἐν λόγω ἀδιανότητον καί πρωτοφανῆ εἰς τά Ἐκκλησιαστικά χρονικά συμπαιγνίαν περί «παραιτήσεως», ὅπως καί δι' ὅσα ἐπίσης ἀντικανονικά, πρωτοφανῆ ψεύδη ἐπηκολούθησαν, εἰς τήν προσπάθειαν νά στηριχθῆ αὐτή ἡ χείρων τῆς Σιμωνίας συναλλαγή, ἐγράψαμεν πλῆθος ἐπισήμων ἐγγράφων, τά ὁποῖα ἐδημοσιεύθησαν καί εἰς τά τελευταῖα τεύχη τῆς «Ο.Π.», ἀλλά συνετέθησαν καί εἰς ἰδιαίτερον σῶμα ἐξ ἑκατόν εἴκοσι τριῶν (123) σελίδων, τό ὁποῖον ἀπεστείλαμεν κανονικῶς εἰς ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς καί εἰς ἕτερα πρόσωπα διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 336/4.9.2003 ἐγγράφου μας. Διά τῶν ἐν λόγω ἐπισήμων καί Κανονικῶν ἐγγράφων μας ἀνελύσαμεν καί κατηλέγξαμεν τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν καί τό ψεῦδος καί ἐκθέσαμεν ὅλην τήν Ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν σχετικῶς μέ τό θέμα «παραίτησις Ἐπισκόπου», παραθέσαντες καί τούς σχετικούς Ἱερούς Κανόνας ὑπό τῶν ὁποίων εἰς τοιαύτας περιπτώσεις προβλέπεται ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ μέχρι καί ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ! Ἀνελύσαμεν, ἐπανειλημμένως, τό διατί, κατόπιν τῆς 5.2.2003 αἱ Ἐπισκοπικαί συνάξεις ὑπό τόν παράνομον «Τοποτηρητήν» ἤ «Ἀρχιεπίσκοπον», ἤτοι τόν Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ἀποτελοῦν ΦΑΤΡΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΟΜΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ εἰς τά ὁποῖα ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΕΘΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΛΘΩΜΕΝ, διότι θά ἀπετέλει ὄχι μόνον ἀναγνώρισιν, ἀλλά καί συνεργίαν εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς 5.2.2003, καί ὅσων ἐν συνεχεία ἀντικανονικῶς καί ἀκύρως ἔλαβον χώραν καί συνεχίζουν.(23) Διά τά ἐν λόγω συνέδρια πού ἐμπίπτουν εἰς τό περί συνωμοσίας καί φατρίας ἔγκλημα, ὑπενθυμίζουμε, ὅτι ἰσχύει δι' ὅλους Ὑμᾶς ὁ ΙΗ Κανών τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁ ὁποῖος ὁρίζει: «Τό τῆς συνωμοσίας ἤ φατρίας ἔγκλημα, καί παρά τῶν ἔξω νόμων πάντη κεκώλυται, πολλῶ δέ μᾶλλον ἐν τῆ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία τοῦτο γίνεσθαι ἀπαγορεύειν προσήκει. Εἴ τινες τοίνυν Κληρικοί ἤ Μονάζοντες εὑρεθοῖεν ἤ συνομνύμενοι ἤ φατριάζοντες, ἤ κατασκευάς τυρεύοντες Ἐπισκόποις ἤ συγκληρικοῖς, ΕΚΠΙΠΤΕΤΩΣΑΝ ΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ ΒΑΘΜΟΥ». Παρομοίως προβλέπει καί ὁ ΛΔ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἄλλοι».

* * *

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς.
Κάθε παράλειψις ἤ ὑποχώρησις ἤ συνθηκολόγησις εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησιολογίας ἤ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τά ὁποῖα ὡς τήν θείαν ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΝ κατέχει καί φυλάσσει ἡ Γνησία Ὀρθοδόξος Ἐκκλησία εἶναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΣ, διότι πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, μᾶς καταργεῖ καί ὡς Ἀρχιερεῖς καί ὡς μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Στόχος ὅλων τῶν ληστρικῶν, φατριαστικῶν καί κατάφωρα ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν σας εἶναι ἀκριβῶς ἡ προσβολή τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί δι' αὐτό αὐτοκαταργεῖσθε, κατασκανδαλίζετε τό πιστόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, φυγαδεύετε τήν ἀγάπη, καί διασαλεύετε καί ἀπειλεῖτε τήν ἑνότητα ἐν τῆ Ἐκκλησία.
Διά τούς λόγους αὐτούς, ὡς Ἀρχιερεύς ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ὅλα νά γίνωνται κατά τήν Κανονικήν Τάξιν, διότι ὅπως κανονίζει καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας «…Κάθε πράγμα ἐκκλησιαστικόν, ὅταν γίνεται κατά τήν εὐταξίαν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὄχι μόνον δέν προξενεῖ εἰς ἡμᾶς τούς ἱερωμένους καμμίαν ταραχήν καί δυσφημίαν, ἀλλά μάλιστα καί ἐπαίνους ἀπό τούς φρονίμους καί διακριτικούς. Ποῖος γάρ δέν ἐπαινεῖ τήν ἀφιλοπρόσωπον καί δικαίαν ἀπόφασιν; Ἤ πῶς δέν εἶναι ἔξω ἀπό κάθε ἐπίπληξιν καί κατηγορίαν ἡ ὀρθή καί νόμιμος κρίσις, καί γεμάτη ἀπό κάθε εὐφημίαν καί ἔπαινον;» (Πηδάλιον σελ. 688, Α΄ Κανών Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας). «Ἔκβαλε τούς κανόνας τῶν στοιχείων ἀπό τήν ὑλικήν κτίσιν, καί παρευθύς λύεται ἡ τάξις, καί λυομένης τῆς τάξεως, ὅλον τό πᾶν ἀφανίζεται. Ἔκβαλε καί τούς ἱερούς τούτους Κανόνας ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, καί παρευθύς ἐπεισέρχεται ἡ ἀταξία, καί ἐκ τῆς ἀταξίας ἅπασα ἡ ἱερά αὐτῆς διακόσμησις ἀφανίζεται». (Βλέπε Προλεγόμενα περί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐν Ἱ. Πηδαλίω). Ὑπογραμμίζω τό ἀνωτέρω, διότι ἐνῶ γνωρίζετε καλῶς τί ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ὅλη Ἐκκλησιαστική Τάξις, ὅμως καθ' ὅλα τά τελευταῖα ἔτη, ὄχι μόνον δέν τήν σέβεσθε, καί δέν ὑποτάσσεσθε εἰς αὐτήν, ἀλλά καί τήν καταλύετε καί τήν διαστρέφετε, δι' ἀθεμίτους στόχους καί σκοπούς, συρόμενοι ὀπίσω τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, καί κατά προέκτασιν καί τῶν γνωστῶν ἐξωεκκλησιαστικῶν παραγόντων πού ἐργάζονται εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔτσι, ἐξακολουθητικῶς μέσω Ὑμῶν τῶν Ἀρχιερέων, τίθενται εἰς ἐφαρμογήν ἐντολαί — ἀποφάσεις, ὡς καί αὕτη τῆς ἱεροσύλου συμπαιγνίας περί «παραιτήσεως», καθ' ἥν ὑφ' ὑμῶν τοῦ Μακ/του Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου καί τοῦ Σεβ/του κ. Νικολάου ἐτέθη ὑπό διαπραγμάτευσιν ὁ Ἀρχιεπισκοπικός θρόνος, ὁ ὁποῖος συνεφωνήθη νά προσφερθῆ εἰς τόν δεύτερον, μέ ἀντάλλαγμα ὄχι μόνο ἀνεπιτρέπτους, ὑπό τά σημερινά δεδομένα, συγκεκριμένας χειροτονίας Ἐπισκόπων, ἐν οἷς προηγοῦνται οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου,(24) ἀλλά καί τόν διωγμόν τοῦ Μεσογαίας ἀπό τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν, γεγονός τό ὁποῖον συνωμοτικῶς ἐπεχειρήσατε καί κατά Νοέμβριον 2002, ἀλλά ἀπέτυχεν ἡ σκευωρία…(25)

Δέν πρόκειται περί προσωπικῆς ἀντιπαραθέσεως

Ἐπαναληπτικῶς τονίζομεν ὅτι ὅλον τοῦτο τό περί «παραιτήσεως» ἐγχείρημα ἐντάσσεται εἰς τό πλαίσιον τῆς παγίας προσπαθείας διά τήν ἠθικήν ἐξόντωσιν τῶν ἀντιδρώντων εἰς τήν ἐνεργουμένην προδοσίαν κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐνῶ ἑδραιώνετε καί προωθῆτε τόν σύγχρονον Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, τόν ὁποῖον οἱ σύμβουλοί σας, μέ θρασεῖαν φαρισαϊκήν ὑποκρισίαν, παρουσιάζουν καί ὡς «εὐρεῖαν ὀρθοδοξίαν».
Αἱ σχέσεις τοῦ συγκεκριμένου παρασυνοδικοῦ κατεστημένου μέ γνωστούς ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970-1980 παράγοντας τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σέ συνδυασμό μέ τήν μεθοδικότητα, μέ τήν ὀποίαν οἱ ἀνωτέρω ἡμέτεροι, ἤρχισαν νά ἐφαρμόζουν τό κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐγχείρημά των, κυρίως μετά τό 1997, καθώς καί αἱ παράλληλοι καί συντονισμέναι μετά τῶν Φλωρινικῶν διωκτικαί μεθοδεῖαι των κατά τῶν ἀντιδρώντων εἰς τήν ἐπιχειρουμένην προδοσίαν, δεικνύουν τό μέγεθος τοῦ προβλήματος πού κλυδωνίζει καί πάλιν τήν Ἐκκλησίαν. Ἀποδεικνύεται ἀφ' ἑνός ἡ ἀπό Ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως ἰδιαιτέρως σαθρά συνείδησις, ὄχι μόνον τῆς ὁμάδος τοῦ παρασυνοδικοῦ μας κατεστημένου, ἀλλά καί τινῶν ἐξ ἡμῶν τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἐτάχθημεν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας «ἐπί Σκοπόν…», δυστυχῶς δέν ἐπισκοποῦμεν. Ἀφ' ἑτέρου σαφῶς προκύπτει ὅτι δέν ἔχομεν νά κάνωμεν μόνον μέ ἐπιλήσμονας ἡμετέρους, ἀλλά μέ τούς παράγοντας τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ὅπως εἶναι φυσικόν ἐκμεταλλεύονται, καί μάλιστα μέ ἰδιαιτέραν «ἐπιτυχίαν», τό νοσηρόν πνεῦμα, τό ὁποῖον διακρίνει πολλούς ἀπό ἡμᾶς καί δυστυχῶς δέν «κρατοῦν ὅ ἔχουσιν ἄχρις οὗ ἄν ἤξει» ὁ Κύριος (Ἀποκ. β, 25). (26)
Ἡ ἐλαχιστότης μου δέν ζητῶ τίποτε περισσότερον ἀπό τό «νά κρατήσωμεν ὅ ἔχομεν» παρά Χριστοῦ, διότι διά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου ὁ Κύριος μᾶς διαβεβαιοῖ ὅτι «ἔρχεται ταχύ»… Εἶναι ὅμως σαφές, ὅτι ΟΛΑΙ ΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΙ ΗΜΕΤΕΡΩΝ, τάς ὁποίας καταγγέλλομεν καί ζητοῦμεν νά ἀντιμετωπισθοῦν, ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΠΑΓΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ (χειροτονίαι 1935, 1948, 1995) διά τῆς ἐμμέσου καί δολίας ἀποδοχῆς ἐν τῆ πράξει τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» ὡς οὐσιαστικῆς πράξεως ἐπί σχισματικῶν μέ ὅ,τι συνεπάγεται τοῦτο….(27) Ὅταν τοιούτου εἴδους ἐνεργείας ἐπιχειρεῖτε νά τάς ὑποβαθμίσετε καί νά τάς συγκαλύψετε, ὅταν δηλαδή τά ἐκκρεμοῦντα θέματα Πίστεως, τά ὁποῖα ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, παραμένουν ὡς πυορροοῦσαι πληγαί εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ΤΟΤΕ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΥΧΑΣΘΕ ΟΤΙ ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ὅτι «ἔχετε γνησίαν καί ἀνόθευτον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τόν Ἅγιον Πατέρα», ἤ ἀκριβέστερον ἀπό τάς χειροτονίας τοῦ 1935 καί 1948; Δέν εἶναι ὅλον αὐτό μία εἰδεχθής φαρισαϊκή ὑποκρισία; Ὅταν μέ κάθε ἐνέργειά σας στοχεύετε εἰς τήν ἑδραίωσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τήν δίωξιν τῶν ἀντιδρώντων, (28) ΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΑΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΕΝΟ ΛΟΓΟ πρός παραπλάνησιν τῶν πιστῶν;
Δυστυχῶς ἐκ τῶν πραγμάτων καθίστασθε ὡς συνεχισταί τοῦ κατά τῆς Ἐκκλησίας προδοτικοῦ ἔργου τοῦ πρώην Φλωρίνης, τολμῶ δέ εἰπεῖν ὅτι καί ξεπερνᾶτε αὐτόν εἰς τήν ὑποκρισίαν… Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἐκεῖνος, ἀναλόγως μέ τάς περιστάσεις, δέν ἐδίσταζε (ἀκόμη καί μετά τό σχίσμα τοῦ 1937), νά καταχρᾶται τήν Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας… Ἡ ἀντιφατικότητα ὅμως τοῦ πρώην Φλωρίνης ἦτο πιό ἐμφανής, ὡς ὁμολογεῖται δέ ὑπό τοῦ συγχρόνου ὁμόφρονος καί ὀπαδοῦ ἐκείνου, τοῦ Ἱερομ. Θεοδωρήτου Μαύρου, ὁ πρώην Φλωρίνης ἔπραττε τοῦτο «ΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΔΟΛΩΜΑ…, ΑΝΕΥ ΟΜΩΣ ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ…»!!! Ἡ κάθε περιπτωσιακή καί προσχηματική καί χωρίς τήν στοιχειώδη συνέπειαν ὁμολογία σας, ὄχι μόνον δέν εἶναι ὁμολογία, ἀλλά ὡς ὑστερόβουλος καί ὑποκριτική, δηλαδή πρός παραπλάνησιν, εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ, ἄρα ΚΑΚΗ.
Ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος τῆς ὑποκριτικῆς καί δολίας ὁμολογίας τοῦ πρώην Φλωρίνης καί δή διά τήν κορύφωσιν τῆς ὑποκρισίας του, ἤτοι τήν γνωστήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1950, ἀπαντῶν ἡ ἐλαχιστότης μου, ὡς Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 179/15.9.1983 ἐπιστολῆς μας εἰς ἁγιορείτην μοναχόν, ἐγράφαμε συμπερασματικά μεταξύ ἄλλων, ὅτι: «ΜΙΑ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ΜΙΑ ΔΕ ΤΟΙΑΥΤΗ ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΟΥΜΕΝΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΑΛΛΗΝ ΑΝΑΙΡΕΣΙΝ, ΔΙΟΤΙ ΕΝ ΤΗ ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΩΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ».(29) Τά ἀνωτέρω ἰσχύουν καί διά τούς «πέντε» πρώην Μητροπολίτας, τινές τῶν ὁποίων ἀπέθανον, ἀλλά καί διά τινας ἐκ τῶν σημερινῶν ἐπιλησμόνων διαδόχων τοῦ ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου τοῦ Α΄. Διό πρός ὅλους τούς πιστούς Κληρικούς καί λαϊκούς οἱ ὁποῖοι ἐπιζητοῦν τήν σωτηρίαν των, ὑπενθυμίζομεν τά λόγια τοῦ Μ. Βασιλείου πού ἀπευθύνει πρός τούς πρεσβυτέρους τῆς Νικοπόλεως: «ΜΟΝΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΤΕ ΑΠΟ ΤΑΣ ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ, ΟΤΑΝ ΕΠΑΓΓΕΛΛΩΝΤΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΕΜΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΚΑΘ' ΟΣΟΝ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΩΦΕΛΕΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΒΙΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. ΟΤΑΝ ΕΝΟΜΙΣΑΝ ΟΤΙ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΑΤΑΙΑΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ, ΠΡΟΣΕΤΕΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΟΤΑΝ ΕΙΔΑΝ ΝΑ ΑΓΡΙΕΥΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ, ΠΑΛΙΝ ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΤΗΤΑ. ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ, ΟΥΤΕ ΘΑ ΣΥΓΚΑΤΑΡΙΘΜΗΣΩ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΡΟΕΒΛΗΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΑΠΟ ΤΑ ΒΕΒΗΛΑ ΧΕΡΙΑ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΛΥΣΙΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΡΙΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ». (Ε.Π. τόμ. 32, σελ. 897 Α).
Ἀντιλαμβάνεται, λοιπόν, ὁ καθείς ὅτι ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΜΑΣ ΣΥΝΗΓΟΡΙΑ, ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΑΞΙΣ εἰς τάς κινουμένας εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐνεργείας σας, διότι τελικά αὐτό θά μᾶς καταργοῦσε καί ὡς ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον καί ὡς μέλος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὅσον ἀφορᾶ δέ τό καθ' ἡμᾶς ἀνόητον σκεπτικόν — προπαγάνδα, ὅτι δῆθεν πρόκειται περί ἁπλῶν ἀντιδικιῶν ἤ «τυπικῶν παραβάσεων συνήθων εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία μπορεῖ νά κάνη οἰκονομία καί νά τά θεραπεύση ἐκ τῶν ὑστέρων…», ἀφ' ἑνός, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ, ὡς δολιότης, ἡ ὁποία καθ' ἡμᾶς, ἐνέχει κακήν ὑστεροβουλίαν καί ἰδιοτέλειαν, ἀφ' ἑτέρου, ὅπερ τό χειρότερον, ἀποκαλύπτει τήν ἀπό Ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως σαθράν συνείδησιν τῶν ὑποστηρικτῶν αὐτῆς τῆς προπαγάνδας. Φρονοῦμεν ὅτι ὁ οἱοσδήποτε, λαϊκός ἤ Κληρικός ἔχει πράγματι ὀρθόδοξον Ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν καί δέν διακατέχεται ὑπό πνεύματος νοσηρᾶς θρησκευτικότητος, προσωποληψίας, ἤ καί ὑστεροβουλίας, εἶναι δέ καί ἀντικειμενικά ἐνημερωμένος διά τήν ὅλην ἐκκλησιαστικήν κρίσιν, εἶναι ἀδιανόητο νά ὁμιλῆ διά «ἁπλᾶς ἐσωτερικάς ἀντιδικίας»… Εἶναι ἀδιανόητο νά μήν λαμβάνη ὑπ' ὄψιν του τάς διαστάσεις τῆς περί «παραιτήσεως» συμπαιγνίας μετά συναλλαγῆς, καί νά λέγη ὅτι «δέν πρόκειται διά θέμα Πίστεως, ἀλλά μόνον διά Κανονικόν θέμα…», ἐνῶ ἐκ τῶν ὑστέρων νά προσπαθῆ νά ὑποβαθμίση καί αὐτό τό «Κανονικόν θέμα», ἤ καί νά τό παρακάμψη μέ τό σκεπτικόν ὅτι «οἱ Κανόνες φτιάχτηκαν γιά τόν ἄνθρωπο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος γιά τούς Κανόνες»!!!,(30) καί τελικῶς νά ἀναγνωρίζη καί μνημονεύη τόν ὑπό καθαίρεσιν παράνομον «νέον Ἀρχιεπίσκοπον»!!!

Ἡ λύσις εἶναι μία

Ἡ διά τῆς εἰσηγήσεως τῆς 5.2.2003 ἐκδηλωθεῖσα πρόθεσις τοῦ Μακαριωτάτου νά παραιτηθῆ, οὐδέποτε ἐκρίθη Κανονικῶς, καί ποτέ δέν ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν Κανονικήν Τάξιν τῆς Ἐκκλησίας. Τά ὅσα βεβιασμένα καί ἀναρμοδίως ἔπραξε ἡ μειοψηφία τῶν Ἀρχιερέων εἰς τάς 5.2.2003, ἀλλά καί ὅσα ἠκολούθησαν μέχρι καί τήν 2.6.2003, προκύπτουν ἀφ' ἑαυτῶν ὡς ἀντικανονικαί, ληστρικαί καί πραξικοπηματικαί ἐνέργειαι φατριαστῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι συνεχῶς ὑποκύπτουν εἰς τά θελήματα τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου καί τῶν ξένων Κέντρων. Ὁ Μακαριώτατος κ. Ἀνδρέας, ἄν καί εἶναι ΥΠΟΔΙΚΟΣ, ὡς ὑπεύθυνος διά τήν ὅλην Ἐκκλησιαστικήν κρίσιν πού διερχόμεθα, ὅμως ἕως ὅτου κριθῆ ἁρμοδίως καί Κανονικῶς παρά Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ Ὀργάνου, καί ἐν τέλει ὑπό τοῦ ΦΥΛΑΚΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ἤτοι τό πιστόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, δέον ἀναγκαστικῶς καί οἰκονομικῶς, πρός τό παρόν ΝΑ ΘΕΩΡΗΤΑΙ ΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ καί ὄχι τοῦ μοιχεπιβάτου κ. Νικολάου. Τοῦτο ἀποτελεῖ, οὕτως εἰπεῖν, καί ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΚΑΘ' ΗΝ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΟΥΤΕ Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ, ΟΥΤΕ Η ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΩΣ ΜΟΙΧΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ.
Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῶ Πατέρες καί Ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία ἔκανε οἰκονομίαν ἔναντι τοῦ παραιτηθέντος… ἀλλά μετανοημένου καί δακρυρροοῦντος Ἐπισκόπου Παμφυλίας Εὐσταθίου, ἐπιτρέποντάς του νά ἔχη τόν τίτλον τοῦ πρώην Παμφυλίας…!!! Εἶναι τόσο δύσκολον νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ; Εἶναι τόσο δύσκολον νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΟΣΩΝ ΣΥΝΗΡΓΗΣΑΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΒΑΣΕΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΜΠΡΑΚΤΟΥ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΝΗΝ ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΕΞΟΔΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ ΣΑΣ, ΣΥΝΕΡΓΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΩΖΟΥΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ;(31) Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι Ἀδελφοί, ἡ ἐλαχιστότης μου θέλω ἀκόμη νά πιστεύω, ὅτι ὅλοι ἐνδιαφερόμεθα διά τήν ἀγάπην καί τήν ἑνότητα… ἡ χριστιανική ὅμως ἀγάπη νοεῖται ἀδιασπάστως ἡνωμένη μετά τῆς ἀληθείας καί τῆς Κανονικῆς Τάξεως, ἀλλέως δέν διαφέρει σέ τίποτα ἀπό τήν «ἀγάπην καί τήν ἑνότητα ἐν τῶ διαβόλω» πού ἐπιδιώκει ἡ σατανική παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καίτοι ἐξ ἀνάγκης ἐμακρυγορήσαμε, κρίνω ἀπαραίτητον ὡς ἐν ἐπιλόγω, νά σημειώσω χαρακτηριστικά τινά ἐκ τῶν τελευταίων ἐγγράφων μου, καί πρῶτον ἐκ τῆς ὑπ' ἀριθμ. 336/4.9.2003 ἐπιστολῆς μου, διότι καί πάλιν μέ τήν παροῦσαν: «Παρακαλεῖσθε καί Ὑμεῖς, (ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς κ. Νικόλαος), καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀνδρέας καί οἱ Σεβ. κ.κ. Παχώμιος, Γαλακτίων καί Ἀνδρέας νά συνειδητοποιήσετε, ὅτι δέν νομιμοποιεῖσθε νά ἐμφανίζεσθε Ὑμεῖς μέν ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος» ἤ «Πρόεδρος τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.», ὁ δέ Μακαριώτατος ὡς «παραιτηθείς», ὡς «ἐπανενεργοποιηθείς», ὡς «μετατεθείς εἰς τήν Προεδρίαν τῶν Πατρῶν», ἤ καί ὡς «μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου», οὔτε ὅτι ἡ φατριαστική καί ἱερόσυλος ὁμάδα σας ὡς Ἱερά Σύνοδος, κλπ…. Παρακαλεῖσθε, διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τήν σωτηρίαν ὅλων μας, προπάντων δέ τοῦ πιστοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, νά προλάβετε τήν ἐκκρεμοῦσαν, καί ἀπειλοῦσαν Ὑμᾶς, βαρεῖαν καί εὐρεῖαν Κανονικήν ὑποδικίαν σας, τήν ὁποίαν ὑπό τάς δεδομένας προϋποθέσεις ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων Της, δύναται νά οἰκονομήση. Ἡ ἐκκρεμοῦσα ὑποδικία σας δέν ἀπαιτεῖ τίποτε περισσότερον, παρά μόνον τήν εἰλικρινῆ μεταμέλειάν σας καί τήν βούλησίν σας νά ἐπανέλθητε εἰς τήν πρό τῆς 5.2.2003 Κανονικήν Ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν, διά νά ἐπανεύρη ἡ Ἐκκλησία τήν Κανονικήν, ἐξ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, πορείαν Της, καί οὔτω παύση ἡ ἐκ μέρους σας ἀπειλή (κίνδυνος) νά ἀποβῆ τό «ἐν δυνάμει» σχίσμα σας, καί ἐνεργεία, ὅπερ καθ' ἡμᾶς, ἦτο καί παραμένει ὁ κύριος στόχος τῶν ξένων Κέντρων, τά ὁποῖα σᾶς ἐπέβαλον νά προβῆτε καί εἰς τήν περί παραιτήσεως ἱερόσυλον συμπαιγνίαν…».
Θά ἐθεωρεῖτο ἀνεπίτρεπτος παράλειψίς μου, ἄν δέν παρέθετον καί τά ὅσα σχετικῶς σᾶς ἔγραψε καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Πανάρετος εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 66/23.4.2003 ἐπιστολήν του ἐκ τῆς ὁποίας ἀντιγράφομεν: «Ἐάν Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε κ. Ἀνδρέα καί Σεβασμιώτατοι κ.κ. Νικόλαε, Παχώμιε καί Γαλακτίων, δι' ὅλων αὐτῶν, δέν ἔχετε σκοπόν νά προκαλέσετε τό τρίτον σχίσμα, ὅπως τό 1995 ἀπήτησαν τά ξένα Κέντρα καί προεκάλεσαν οἱ «πέντε», μέ ἐκείνην τήν γνωστήν προπαγάνδαν περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας», τώρα δέ πάλιν τά ἴδια Κέντρα ἀπαιτοῦν νά κάνετε τό ἴδιο μέ ἀφορμήν τό δῆθεν «ἀμάρτυρον καί καινοτομίαν», ἐπιβάλλεται νά ἀναθεωρήσετε καί ἀνακαλέσετε τά πάντα. Πρέπει νά συνειδητοποιήσετε, ὅτι τό ἀδίκημα Ὑμῶν εἰς τό ὁποῖον ἐνεπλάκητε μέ τάς πραξικοπηματικάς — φατριαστικάς ἐνεργείας τῆς 5.2.2003 καί ἑξῆς, εἶναι τετελεσμένον, καί ἑπομένως, κατά τήν ταπεινήν ἡμῶν ἄποψιν, δέν δύνασθε νά συνέλθετε εἰς νόμιμον καί Κανονικήν Σύνοδον, ἐάν προηγουμένως δέν ἀνακαλέσετε τουλάχιστον τήν ἱεροσυλίαν εἰς τήν ὁποίαν ἐμπράκτως προέβητε, καί κατόπιν νά θέσετε τό θέμα σας αὐτό, νά τό κρίνη ἡ ἀληθής Ἱερά Σύνοδος τῶν τριῶν — τεσσάρων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι δέν συνεμίγησαν, ἀλλά καί ἤλεγξαν τήν ἱεροσυλίαν σας. Ἡ τυχόν, χωρίς τάς ἀνωτέρω προϋποθέσεις, «πραγματοποίησις» καί τῆς συνεδριάσεως κατά τήν 25.4.2003 (π.ἡ.) δέν θά εἶναι νόμιμος, καί ἑπομένως καί αἱ ἀποφάσεις της οὐδένα κῦρος θά ἔχουν, οὐδέν νόμιμον ἀποτέλεσμα θά παράγουν».
Παραθέτω ἐπίσης καί τί μεταξύ πολλῶν ἄλλων ἀναφέρει σχετικῶς καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Ταράσιος εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 12/12.9.2003 ἐπιστολήν του, πρός τόν Σεβ/τον Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ἀναφερόμενος εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Μακαριωτάτου: «Δέν ὑπάρχουν πραγματικοί λόγοι ὑγείας, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε, ὅτι μετά τήν παραίτησί του πῆγε σχεδόν σ' ὅλη τήν Ἑλλάδα. Κόρινθο, Κατερίνη (διά νά ὑποκινήση εἰς ψῆφον ὑπέρ τοῦ «νέου Ἀρχιεπισκόπου»), Θεσσαλονίκη, ἔφτασε μέχρι καί τήν Κύπρο»… «λειτουργεῖ, συμμετέχει στίς Συνεδριάσεις τῆς Συνόδου, μετέβη καί στήν Πάτρα, διά νά ἀναλάβει καθήκοντα Προέδρου… Πατρῶν». Καί προσθέτει, ὅτι «τώρα πού βλέπω τήν ἐξέλιξι τῶν πραγμάτων, θά ἔλεγα πάλι: Ναί, νά παραιτηθῆ, ὁ Μακαριώτατος, ὄχι, ὅμως, ὅπως παραιτήθηκε τήν 5.2.2003, μέ παραπλάνησι πρός ἀνταλλαγήν θρόνων κλπ., ἀλλά ἀφοῦ ἀναγνωρίσει τά λάθη καί τίς παραβάσεις πού ἔγιναν ἐπί τῆς Προεδρίας του, κατά τά τελευταῖα ἔτη γιά τά ὁποῖα εἶναι ὑπεύθυνος ὁ ἴδιος. Καί μακάρι νά ἐνεργοῦσε ἔτσι ὁ Μακαριώτατος καί ὄχι νά παρητε[ιτο μέ αὐτό τόν τρόπο πού παραιτήθηκε, δηλαδή γιά νά γίνετε σεῖς «Ἀρχιεπίσκοπος», νά τόν ἐπαναφέρετε στήν Πάτρα, νά λαβαίνη μέρος στήν Σύνοδο ὡς Κανονικό μέλος, νά συμμετέχη στήν ἐκλογή σου, νά διώξετε τόν Σεβ/το Κήρυκο ἀπό τό Μενίδι κλπ., τά ὁποῖα συγχωρέστε με, ἀλλά ἐγώ τά θεωρῶ ΙΕΡΟΣΥΛΙΕΣ, πού ἀργά ἤ γρήγορα θά καταδικασθοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία».
Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι, Ἐν κατακλεῖδι, καθ' ἡμᾶς τόν ἐλάχιστον ἐν Ἐπισκόποις Μητροπολίτην Κήρυκον, πιστεύομεν ἀκραδάντως ὅτι:
α) Τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του εἶναι νά ἐπιδείξετε ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΝ, ἡ ὁποία θά ἐκφρασθῆ διά τῶν κάτωθι πράξεών σας:
1) Διά τῆς ἐν μετανοία ἀνακλήσεως ὡς ἀντικανονικῶν καί ἱεροσύλων, ὅλων ὅσων διεπράχθησαν ἀπό τήν 5.2.2003 καί ἐντεῦθεν, αἰτούμενοι τήν συγγνώμην ἀπό τό σκανδαλισθέν πιστόν Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καί
2) Νά γίνη καταφανής ἡ ἄρσις τῶν αἰτίων πού ὡδήγησαν εἰς τά γενόμενα ἀπό τήν 5.2.2003 καί ἐντεῦθεν, δηλαδή νά γίνη καταφανής ἡ ἀλλαγή πορείας σας, δηλώνοντες τήν σαφῆ πρόθεσίν σας νά ἱεραρχηθοῦν καί ἀντιμετωπισθοῦν Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως ὅλα τά καταγγελλόμενα ἐκκρεμοῦντα θέματα Πίστεως, τά ὁποῖα κακῶς μέχρι στιγμῆς κρατᾶτε εἰς τά «Ἀρχεῖα»… Εἰς διαφορετικήν περίπτωσιν ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι δέν θά μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε διά μετάνοια, ἀλλά δι’ ἕναν ἀκόμη ἑλιγμό τακτικῆς…! Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι δέν προσβάλλεσθε διά τῆς μετανοίας, ἀλλά διά τῆς ἐμμονῆς σας εἰς ὅσα κατά τά τελευταῖα ἔτη Ἀντικανονικῶς, Ἱεροσύλως καί βλασφήμως συνεργήσατε. Μήν φοβούμεθα τήν μετάνοιαν, αὐτή ἀνυψώνει καί σώζει.
β) Κατόπιν τῆς ἐκφρασθησομένης δημοσίας εἰλικρινοῦς μεταμελείας, ὁ Μακαριώτατος, νά συγκαλέση Κανονικῶς τήν Ἱεράν Σύνοδον, προκειμένου νά θέσετε τό θέμα σας ἐνώπιον τῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι δέν συνεμίγησαν εἰς τήν συμπαιγνίαν, ἀλλά καί κατήλεγξαν αὐτήν. Ἐάν, μετά τήν ἐκφρασθεῖσαν εἰλικρινῆ μεταμέλειαν ὅσων συνεμίγησαν ὁ Μακαριώτατος ἐπιμείνη εἰς τήν πρόθεσίν του νά παραιτηθῆ, τότε νά ὑποβάλη Κανονικῶς καί ἠτιολογημένως, τήν παραίτησίν του, ὄχι μέ προσχηματικούς λόγους, ἀλλά πραγματικούς καί προπάντων Κανονικούς καί νά κριθῆ τό θέμα του ἐν Κανονικότητι καί ἀληθεία. Διά μίαν ἀκόμη φοράν σημειώνουμε ὅτι ὁ συντάκτης τῆς ἀπό 5.2.2003 φερομένης ὡς εἰσηγήσεως τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, διά τῆς ὁποίας τελικά ἐξέφρασε τήν πρόθεσίν του νά παραιτηθῆ μέ τούς προσχηματικούς λόγους ὑγείας, προηγουμένως ἐντέχνως, πλήν ἀορίστως, ὁμιλεῖ καί περί «διοικητικῶν λαθῶν» τοῦ Μακαριωτάτου, ἐνῶ ταυτόχρονα ὑπεραμύνεται τῆς ὅλης πορείας, πού κατά τά τελευταῖα ἔτη ἐπέβαλεν τό παρασυνοδικό κατεστημένο στό πλαίσιο τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικό καί τό ὅτι ἀναφερόμενος εἰς τό θέμα τοῦ 1971, κάμνει λόγον περί «ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας διαπραχθέντων λαθῶν εἰς τούς χειρισμούς τούς ἀφορῶντας τό θέμα αὐτό» τῆς λεγομένης χειροθεσίας. Ἐάν καί αὐτό εἶναι ἕνας λόγος τῆς παραιτήσεώς του, ὀφείλει νά τό διατυπώσει σαφῶς, ἀλλά καί νά προσδιορίση ἐπακριβῶς τό «λάθος» του, διά νά κριθῆ καί ὁ ἴδιος καί τό λάθος του, ἔστω καί τριάκοντα ὁλόκληρα ἔτη μετά, ἐφ' ὅσον τό ὁμολογεῖ καί εὑρίσκεται ἐν ζωῆ.
Διά τό ἐν λόγω ἰδιαίτερα σοβαρό θέμα, εἰς τό προηγούμενο τεῦχος τῆς «Ο.Π.» μηνός Ὀκτωβρίου ἐγράφομεν μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «…Μετά τήν ἐκδημίαν τόσον τοῦ Σεβ/του Κιτίου κ. Ἐπιφανίου, ὅσον καί τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, προβλέπομεν ὅτι τινές θά προκαλέσουν πολλά σκάνδαλα ἐπ' ὀνόματι αὐτῶν… Ἄς συνειδητοποιήσουν ὅμως ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν πίπτει, ἐνῶ θά πέσουν ἀκόμη περισσότερον οἱ ἴδιοι, καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐπιλαμβάνεται τῶν ἐπιόρκων καί μετά θάνατον… Συνεχίζων ὁ Μακαριώτατος, εἰς τήν ἰδίαν εἰσήγησιν λέγει: «Εἰς τήν συνείδησίν μας οὐδέποτε ἐτέθη ἤ τίθεται ὑπό ἀμφισβήτησιν ἤ ἀμφιβολίαν ἡ πληρότης καί τελειότης τῶν ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Ματθαίου γενομένων χειροτονιῶν τοῦ 1948». (Βλ. Κ.Γ.Ο. Φεβρ. — Μάρτ. 2003, σελ. 45). Καλή ἐκ πρώτης ὄψεως αὐτή ἡ Ὁμολογία τοῦ Μακαριωτάτου, ἀλλά περί ποίου «λάθους» ὁμιλεῖ προηγουμένως; Πρόκειται περί «ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας διαπραχθέντων λαθῶν, εἰς τούς χειρισμούς τούς ἀφορῶντας τό θέμα αὐτό» τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971 εἰς τήν Ἀμερική μόνον ἤ καί εἰς τήν Ἑλλάδα; Ποῖα ἀκριβῶς εἶναι αὐτά τά «λάθη»; Διατί ἐπί τρεῖς δεκαετίας δέν εἶπε τίποτε περί λαθῶν, ἐνῶ καί τώρα ὁμιλεῖ ΑΟΡΙΣΤΩΣ καί ἀφήνει ἀνοικτό τό θέμα εἰς κάθε κακοήθη; Διατί ἐπέλεξε τήν ὥρα τῆς «παραιτήσεώς» του, τῆς ἱεροσύλου συμπαιγνίας περί παραιτήσεως ὑπέρ τοῦ Σεβ/του κ. Νικολάου, ὁ ὁποῖος καί «μέ τόν Νόμον» ὡς σχισματικός προέρχεται ἀπό μίαν β΄ ἐκκλησίαν τοῦ 1937, ἔχει δέ καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἔγκυρον κατόπιν τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971; Μήπως διά τόν λόγον αὐτόν δέν ἀντιμετωπίζει τό «Βούλευμα» 54/76…;(32) Πῶς ἐπίσης νά ἑρμηνεύσωμεν καί τήν παρωδία τοῦ «διαλόγου» μετά τῶν Φλωρινικῶν (1997-1999); Ποῖοι, πότε καί διατί τόν ἐκίνησαν καί διατί ὅταν δέν τούς βγῆκε ὅπως τόν ἐσχεδίασαν τόν ἔκλεισαν; Δηλαδή σατανικά, ἔστω καί μετά περίπου τριάντα χρόνια, ἠθέλησαν νά δώσουν ὑπόστασιν εἰς τήν λεγομένην «χειροθεσίαν» μέσω τῆς σιωπηλῆς ἀμοιβαίας ἑκατέρωθεν «ἀλληλοαναγνωρίσεως» τῶν Ἐπισκόπων»! Διατί ἀμφισβητεῖται πλέον καί ἡ σχέσις τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε» μέ τήν Ὁμολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί παρεμποδίζεται ἡ ἀντιμετώπισίς του συμφώνως πρός τάς ἀπό 2.6.95 καί ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.97 ὁμοφώνους Συνοδικάς ἀποφάσεις; Πῶς ἀντί νά ἀπαντήση ὁ Μακαριώτατος εἰς ὅσα καί πάλιν τελευταίως διαβεβαιοῖ ὁ συνεργάτης τῶν θεολογικῶν του συμβούλων κ. Β. Σακκᾶς, περί δῆθεν «χειροθεσίας» ὡς ἐπί σχισματικῶν τό 1971, ἐπροτάθη τό ἐν λόγω πρόσωπον καί ὡς ἐπίσημος συνεργάτης τοῦ Κ.Γ.Ο.; Διατί ὄχι μόνον δέν ἀπαντᾶ εἰς τούς ἰδίους τούς θεολογικούς του συμβούλους, ὅταν κάνουν λόγο διά στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν τά περί δῆθεν χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά καί καθ' ὅλα τά τελευταῖα ἔτη συνεργεῖ εἰς τάς εὑρισκομένας εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐνεργείας των, αἱ ὁποῖαι ὡς στόχον ἔχουν τήν ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδοχή τῆς θεωρίας περί ἀποκαταστάσεώς μας τό 1971 διά τῆς λεγομένης «χειροθεσίας»; Διατί τέλος πεισμόνως ἐνεργεῖ καί τήν σπίλωσιν καί δίωξιν τῶν ἀντιδρώντων μεταξύ τῶν ὁποίων καί τῶν ἄλλοτε πιστῶν καί τιμίων συνεργατῶν του; Δυστυχῶς ἡ στάσις πλέον τοῦ Μακαριωτάτου κ. Ἀνδρέου καί ὅσων συνευδοκοῦν ὁμοιάζει μέ τήν ὑποκριτικήν στάσιν τοῦ πρώην Φλωρίνης, δηλαδή χρησιμοποιεῖται πλέον καί ὑπό τοῦ ἰδίου ἡ τακτική τοῦ «ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΔΟΛΩΜΑΤΟΣ»…!(33) («Ο.Π.» μηνός Ὀκτωβρίου 2003, σελ. 395-396). Πιστεύω ὅτι ἀντιλαμβάνεσθε πώς ΟΤΑΝ ΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗΝ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΛΕΥΣΕΩΣ ΥΜΩΝ, ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝ ΗΜΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ. Τό ἀπαιτοῦν αὐταί καθ' ἑαυταί αἱ πράξεις σας, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν συνέχεια τῆς μετά τό 1995 προδοσίας.
γ) Κατόπιν τῆς εἰλικρινοῦς μεταμελείας, τῆς θεραπευτικῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς ἐκδηλωθείσης συμπαιγνίας καί τῆς κατά ἀκροτάτην οἰκονομίαν ἀποκαταστάσεως τόσον τῶν πρωταιτίων, ὅσον καί τῶν συνεργησάντων Σεβ/των Ἀρχιερέων, νά ἐπιληφθῶμεν ἀπό κοινοῦ τῶν γνωστῶν θεμάτων πού συνεχῶς καταγγέλλομεν. Εἰδικώτερον ἐν τῆ κανονικῶς συγκληθησομένη Ἱερᾶ Συνόδω νά ἐπανέλθη καί διακηρυχθῆ ἡ Ἀπόφανσις τῆς Μεγάλης Συνόδου τοῦ 1981 περί τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ τί ἐδέχθημεν καί πῶς τό ἐδέχθημεν τό 1971, αὐτό τό ὁποῖον ἐχαρακτηρίσθη ὡς «χειροθεσία», καί νά τοποθετηθῶμεν ὅλοι σωστά ἀπέναντι στήν αὐτοαναιρούμενη ἀπόφασι τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τοῦ 1971, ἡ ὁποία σημειωθήτω ἐνεφανίσθη ἐκ τῶν ὑστέρων… Νά ἀκολουθήση μία δημόσια Συνοδική ἀπάντησις ἐπί τοῦ διατακτικοῦ καί τῆς ἀποφάσεως τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, καί τοῦ συναφοῦς πρός αὐτό ὑπ' ἀριθμ. 46/91 τοῦ Συμβ. Πλημμελ. Δράμας, ὡς καί ἐπί τῶν νεωτέρων δικαστικῶν ἀποφάσεων. Ἐπίσης νά ἐπανέλθη τό θέμα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν καί ἡ συνέχισις αὐτοῦ ἐπί τοῦ τρίτου θέματος, ἕνεκα τοῦ ὁποίου διεκόπη τό 1992. Νά ἀντιμετωπισθοῦν οἱ «πέντε» Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως, καί συμφώνως πρός τάς ἀπό 2.6.1995 καί ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.1997 Ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς καί τά λοιπά ἐκκρεμοῦντα γνωστά θέματα, ὅπως καί αὐτό καθ' ὅ ἀπεκλήθη ὡς «Ἐκκλησία», ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία τῆς Ἁγίας Τριάδος καί λοιπά ἐκκρεμοῦντα πλεῖστα ὅσα θέματα, τά ὁποῖα εἶναι γνωστά καί κατωνομασμένα μέχρι καί ὅλα τά ἑκατέρωθεν δημοσιεύματα, καί αἱ σχετικαί πρός τά προαναφερθέντα θέματα «εἰσηγήσεις» καί «ἀποφάσεις». Οὕτω θά ἀποκατασταθῆ ἡ τρωθεῖσα ἀγάπη, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἑνότης ἐν τῆ Γνησία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὡς ἔκφρασις δέ αὐτῆς τῆς ἐν τῆ Ἐκκλησία βιουμένης καλῆς Ὁμολογίας, νά ἐκδοθῆ καί διά τήν καλήν ἔξωθεν μαρτυρίαν ἕνα Ἱεροσυνοδικό κείμενο — Ὁμολογία, ὅσον ἀφορᾶ τά σχίσματα τοῦ 1924, τοῦ 1937 καί τοῦ 1995, καθώς καί τάς χειροτονίας τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί 1995. Ἀμήν.

Διατελῶν μετά τιμῆς καί ἀγάπης
Ἐλάχιστος ἐν Χριστῶ ἀδελφός
Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
ΚΗΡΥΚΟΣ

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Πρόκειται διά τούς: Καθηγούμενον τῆς Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως, π. Στέφανον, Ἱερομ. Νεόφυτον, μ. Μάξιμο, κατά κόσμον Χαράλαμπο καί τάς μοναζούσας εἰς τήν Ἱ. Μ. Παναγίας, μ. Συγκλητική, μ. Θεολογία καί μ. Ἐπιστήμη.
(2) Ὡστόσον πρέπει νά ὑπογραμμισθῆ καί τό ὅτι ὄπισθεν ὅλων αὐτῶν, σύμφωνα καί μέ τήν μαρτυρία δύο Φλωρινικῶν Ἐπισκόπων, ἦτο ὁ ἤδη ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1970-80 γνωστός διά τάς προσπαθείας του νά ὑπαγάγη ἐμμέσως εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν τούς ἐν Ἑλλάδι παλαιοημερολογίτας, κ. Ἀθανάσιος Σακαρέλλος, μετά τοῦ ὁποίου τό σημερινό παρασυνοδικό μας κατεστημένο τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα δέν μπορεῖ νά κρύψη τάς σχέσεις του… (Βλέπε εἰς τόν 14ον τόμο τῆς «Ο.Π.», μηνός Ἰουλίου 2003, σελ. 277-283).
(3) Τοῦτο, ὡς γνωστόν, βλασφημεῖ καί κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τοῦ κ. Νικολάου καί παντός ἀνεχομένου νά παραμένη Ἐκκλησιαστικῶς ἀπρόσβλητον. Οἱ σκόπιμοι καί παραπλανητικοί ἰσχυρισμοί των, «ποτέ δέν τό ἐδέχθημεν…» ἀποτελοῦν σκληράν ἀντίφασιν πρός τήν πραγματικότητα. Βλέπε περισσότερα εἰς τήν σελ. 446 τοῦ παρόντος (ὑποσημείωσις 32).
(4) Βλέπε εἰς τόν 13ον Τόμον τῆς «Ο.Π.», σελ. 188-207.
(5) Βλέπε εἰς τόν 14ον Τόμο τῆς «Ο.Π.» εἰς τό τεῦχος Αὐγούστου 2003.
(6) Δηλαδή ἦτο ὀλίγον αἴτιος τοῦ σχίσματος τοῦ 1937 καί ἑπομένως νά δεχθοῦμε τήν λεγομένην «χειροθεσίαν».
(7) Πάντως καί ἐν ἔτει 2003 ὁ Σεβ. κ. Νικόλαος ἔγινε «Ἀρχιεπίσκοπος» διά νά ἐκτελέση τάς χειροτονίας, τάς ὁποίας ἠρνεῖτο κατ' ἐξακολούθησιν ἀπό τό 1995. Τί θά κάνη, θά προχωρήσει εἰς τά πλαίσια τῆς συναλλαγῆς, ἤ θά παρασπονδίση μέ ὅ,τι σημαίνει αὐτό διά τόν ἴδιον;…
(8) Σήμερον αἱ φῆμαι λέγουν ὅτι δέν ἀπορρίπτει τόν ἐν λόγω Κληρικόν οὔτε ὁ Μακ/τος οὔτε ὁ Πειραιῶς καί οἱ λοιποί… Ἄλλωστε μετά τήν «οὐδετέραν», καθ' ὅλα τά τελευταῖα ἔτη, στάσιν του ἔναντι τῶν θεμάτων πού ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀλλά καί τῆς Κανονικῆς Τάξεως!.. ὁ ἐν λόγω Κληρικός, παρά τάς ἀρχικάς «ἐπιφυλάξεις» του, ἤδη ἀναγνωρίζει καί τήν παρά τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, ἀλλά καί τῶν ξένων κέντρων ἐπιβληθεῖσαν βαρύτατα ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ καί ΙΕΡΟΣΥΛΟΝ συμπαιγνίαν τῆς 5.2.2003. Ἀναγνωρίζει: α) τήν «παραίτησιν» τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, β) ἀναγνωρίζει τόν μοιχεπιβάτην, βλάσφημον Μητρ. Πειραιῶς κ. Νικόλαον ὡς «Ἀρχιεπίσκοπόν» του καί γ) θεωρεῖ ὡς «ἰασήμους παρατυπίας» τάς φρικτάς ἀντικανονικότητας ἀπό τήν 5.2.2003 καί ἀμφισβητεῖ ὅτι ἡ περί παραιτήσεως συμπαιγνία ἐλέγχεται καί ἐπί συναλλαγῆ! Ἄραγε καί ἐν προκειμένω «ὁ σκοπός νά ἁγιάζη τά μέσα», ἀκόμη καί τήν βλασφημίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν προδοσίαν τῆς Παρακαταθήκης;
(9) Βλέπε ἐνδεικτικῶς εἰς τόν 14ον τόμο τῆς «Ο.Π.» τήν στήλη τοῦ θεολόγου Ἐλ. Γκουτζίδη: «Ἀπάντησις εἰς μίαν «εἰσήγησιν» τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Νικολάου», τεύχη Μαρτίου 2003 σελ. 83-93, Ἀπριλίου σελ. 121-139, Ἰουλίου σελ. 260-276 καί συνεχίζεται.
(10) Ἄν βεβαίως εἶχον ποτέ ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογικήν συνείδησιν… Ἄς ἐπιδείξουν μίαν ὁμολογιακήν των τοποθέτησιν γραπτήν ἤ ἔστω καί προφορικήν.
(11) Τό γεγονός αὐτό δέν δυσαρεστοῦσε οὔτε τά ξένα κέντρα οὔτε τούς ἀδ. Τσακίρογλου καί Δ. Κάτσουρα, οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικά τό εὐνοοῦσαν…
(12) Ἄν σᾶς ἀδικῶμεν Σεβ/τοι νά μᾶς τό εἴπητε καί θά ἀποκαταστήσωμεν….
(13) Ὁ π. Δημήτριος, ἀφ' ὅτου παρανόμως μέ «κατήργησαν» ἀπό τήν Ἀρχιγραμματεία καί παρανόμως τήν ἀνέθεσαν εἰς αὐτόν, δέν ἐσεβάσθη οὔτε καί τό γεγονός, ὅτι τοῦ ἐζήτησα νά ἀναμένη τήν ἔκβασιν τῆς ἐνστάσεώς μου… ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, καί ἐφ' ὅσον ἀπεδεικνύετο ὅτι νομίμως καί κανονικῶς ἀφηρέθη ἀπό ἡμᾶς ἡ διακονία τῆς Ἀρχιγραμματείας καί κανονικῶς ἀνετέθη αὐτῶ, τότε νά τοῦ παρέδιδον μέ πρωτόκολλο παραδόσεως καί παραλαβῆς ὅλο τό Ἀρχεῖον, τό ὁποῖον σημειωθήτω εἰς τήν πλειονότητά του εἶναι προσωπικόν. Σημειώνω ὅτι ὅταν μοί ἀνετέθη ἡ ὑπευθυνότης τῶν Γραφείων μοί παρεδόθησαν δύο μόνο φάκελλοι, ἐνῶ ἐπί τῶν ἡμερῶν μας διεμορφώθησαν ἄνω τῶν 150. Δυστυχῶς ὁ ἐν λόγω κληρικός ἔχει διαπράξει πλεῖστα ὅσα ἀδικήματα προφανῶς διότι στερεῖται καί ἰσχυρᾶς προσωπικότητος ἐνεργεῖ δέ ὡς ὄργανον τῶν Τσακίρογλου, γεγονός τό ὁποῖον ἔχει σοβαράς καί ποικίλας συνεπείας. Παρέλαβε κρυφίως ὡρισμένους φακέλλους, τούς ἐκλείδωσε εἰς μίαν ντουλάπα καί στήν συνέχεια ἐκλείδωσε μέ κλειδί ἀσφαλείας τό Γραφεῖον μου, ὅπου καί τό μεγαλύτερο μέρος καί τοῦ προσωπικοῦ μου Ἀρχείου. Γνωρίζει ὅμως ὅτι αὐτό εἶναι βαρύτατον ἀδίκημα καί δέν ἀποκλείομεν ὅτι θά κληθῆ νά δώση λόγον, ὅπως καί διά τήν παράνομον «Ἔκθεσιν πεπραγμένων τοῦ 2000» τοῦ Δ.Σ. τοῦ ΙΦΣΚΑΕ καί δι' ἄλλας σκευωρίας, διά τά ὁποῖα ἐκεῖνοι πού τόν καλύπτουν δέν θά εἶναι εἰς θέσιν νά τόν βοηθήσουν…;
(14) Βλέπετε ἀναλυτικῶς, εἰς τόν Κ.Γ.Ο. Φεβρουαρίου 2003 σελ. 48 στήλη β΄.
(15) Βλέπετε σχετικῶς εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 327/16.5.2003 ἔγγραφόν μας, εἰς τόν 14ον τόμο τῆς «Ο.Π.», τεῦχος Ἰουλίου 2003 σελ. 243-249.
(16) Βλέπετε ταύτας εἰς τήν «Ο.Π.» ἀπό τόν 11ον Τόμον, καί ἐντεῦθεν.
(17) Προκλητική ἄρνησις νά ἱεραρχήσουν ὡς ὤφειλον, κατά τήν ἐνδημοῦσαν της 16.6.2001 τά προταθέντα, θέματα τῆς Ἱεραρχίας, ἐνῶ καί κατά τήν συνεδρίασιν τῆς Ἱεραρχίας, ὅπου μᾶς παρέπεμψε, πάλιν, ὅπως πάντοτε συναντήσαμε τήν ἰδίαν ἄρνησιν, διότι ὅπως ἔλεγον «τά θέματα μπῆκαν στό Ἀρχεῖο», καί ἠπειλήθημεν καί μέ «τιμωρίαν» διά τήν ἐμμονήν μας!
(18) Τί ἔχει νά εἴπη σήμερον ὁ συγκεκριμένος ἀγαπητός ἐν Χριστῶ ἀδελφός Κληρικός; Διατί σιωπᾶ; Τί σημαίνει αὐτή ἡ σιωπή; Μήπως ἀγάπην, εἰρήνην, ἑνότητα, ὁμολογίαν, ἤ μήπως προδοσίαν διά τινα ὑστεροβουλίαν — ἰδιοτέλειαν; Τί σημαίνει ἡ σιωπή, ὅταν καταλύεται ἡ Κανονική Τάξις, προδίδεται ἡ Παρακαταθήκη τῆς Πίστεως καί βλασφημῆται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον;
(19) Φοβούμενος ὅτι θά ἐδυσχεραίνετο καί ἡ ὑλοποίησις τῆς φιλοδοξίας του νά γίνη Ἀρχιεπίσκοπος… «Ἔστω καί γιά ἕξι μῆνες», ὡς ἔλεγε…!
(20) Μετά τά περί συναντήσεώς μας μετά τοῦ Σεβ. Πειραιῶς, ἐσημειώθησαν καί νεώτεραι ἐνέργειαι εἰς τό ἴδιο πλαίσιο, αὐτή τήν φορά ἀπό τόν Σεβ/το Γαλακτίωνα, ἐν συνεννοήσει, ὅπως μοί εἶπεν τηλεφωνικῶς, καί μέ τόν Σεβ/του Παχώμιο. Ὁ Σεβ/τος Γαλακτίων μοί προέτεινε νά συναντηθοῦμε καί νά συζητήσουμε «μήπως βροῦμε κάποια λύσι», πλήν ὅμως ὑπό ἕναν ὅρον: «Νά μή ζητηθῆ ἡ ἐπάνοδος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου…»! Πέραν τούτων, μετά τήν ἀπό 8.12.2003 (π.ἡ.), βία καί τρομοκρατία, κατάληψιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ὁποία συνεχίζεται, ἀπορεῖ κανείς πῶς ὑπό τό κράτος αὐτό ὡρισμένοι ἔχουν τό θράσος νά φέρωνται ὑποκριτικῶς ὡς δῆθεν «εἰρηνοποιοί» προτείνοντες συναντήσεις εἴτε τῶν θεολόγων, εἴτε τῶν Ἀρχιερέων. Δηλαδή ἀπό τήν μία μέ συντονισμένες ἐνέργειες καταλαμβάνουν τούς Ἱερούς Ναούς καί ἀπό τήν ἄλλη ζητοῦν καί διάλογο; Μπορεῖ νά τούς ἀκολουθοῦν πολλοί ἀφελεῖς ὀπαδοί, ἀλλά τοῦτο δέν σημαίνει ὅτι ὅλοι εἴμεθα ἀφελεῖς. (Τό γεγονός τοῦτο τῆς καταλήψεως τοῦ Ἱ. Ν. τῆς Ἁγίας Τριάδος μνημονεύεται πρωθυστέρως, διότι καθυστέρησεν ἡ ἐκτύπωσις τοῦ παρόντος τεύχους. Ἐκτενέστερος λόγος ἐπ' αὐτοῦ θά γίνη εἰς τό ἑπόμενον τεῦχος).
(21) Πρωτίστως μετά τῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὑπεύθυνοι διά τόν κλυδωνισμόν τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας.
(22) Ἀκόμη καί εἰς περίπτωσιν κατά τήν ὁποίαν, ἡ φατριαστική ὁμάς των, εἰς τήν προσπάθειά της νά γίνη πειστική καί ἐπιβληθῆ, ἐνδεχομένως προβῆ καί εἰς τινας ἐπειλεγμένας θεαματικάς ἐνεργείας, ὅπως π.χ. μία ξαφνική καθαίρεσις τῶν «πέντε» (ἤδη οἱ τρεῖς ἀπέθανον καί ἐτάφησαν), δέν ἐπιλύει τό πρόβλημα, ἐφ' ὅσον ἀμετανοήτως παραμένουν εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς 5.2.2003. Δηλαδή τό πρόβλημα πρωτίστως εἶναι ὅτι παραμένει ἡ συμπαιγνία, καί συνεχίζουν νά λειτουργοῦν ὡς φατριαστική Ἀντικανονική καί παράνομος ὁμάς, ἐνῶ ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος ἔχει ἀπολύτως τά ἴδια κακόδοξα καί αἱρετικά φρονήματα μέ τούς «πέντε» καί εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος συνεχίζει τό ἴδιο κίνημα τῶν «πέντε». ΔΕΝ ΕΠΙΛΥΕΤΑΙ ΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΘΕΜΑ ΕΦ' ΟΣΟΝ ΔΕΝ ΑΝΑΘΕΩΡΕΙΤΑΙ Η ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ, ΦΑΤΡΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ, π.χ. Δημοσιεύματα, Ἐπιστολαί, Εἰσηγήσεις, «Ἀποφάσεις», διωγμοί προσώπων κλπ., ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝ ΤΩ ΣΥΝΟΛΩ ΤΩΝ ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΩΛΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ ΤΩΝ «ΠΕΝΤΕ», ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΕΣΟΝ ΣΧΕΣΙΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟW ΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ…
(23) Ὑπενθυμίζουμε καί πάλιν ὅτι διά τήν πρό τοῦ Φεβρουαρίου 2003 κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς τάξεως, τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί κατ' ἐπέκτασιν τήν «Ἀρχειοθέτησιν» ὅλων τῶν θεμάτων Πίστεως, ἀλλά καί τῶν ληστρικῶν — Ἀντικανονικῶν καί ἀδίκων ψευδῶν ἀποφάσεων, περιετειχίσαμεν ἑμαυτόν μέ τό ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 ἐπίσημον καί Κανονικόν Ἀρχιερατικόν μας ἔγγραφον.
(24) Ἐκτός καί ἄν, δεδομένου ὅτι ἔχει καταγγελθεῖ ἤδη ἡ συμπαιγνία, προηγηθοῦν ἄλλαι χειροτονίαι, προκειμένου νά ρίξουν στάχτη στά μάτια τῶν ἀφελῶν. Ἀναμένομεν νά ἴδωμεν ἄν καί ποῖος θά εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ὑπ' αὐτάς τάς συνθήκας θά δεχθῆ τήν «ἐπισκοποίησίν» του! Ποῖος θά δεχθῆ τήν «ἐκλογήν καί χειροτονίαν» του ὑπό τῆς ὁμάδος τῶν ἐπιλησμόνων καί φατριαστῶν Ἐπισκόπων!
(25) Τραγική πλέον πραγματικότης, εἶναι καί ἡ βάρβαρος κατάληψις τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἡλιουπόλεως κατά τήν 8.12.2003. Τό γεγονός αὐτό ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι μνημονεύεται πρωθυστέρως, διότι καθυστέρησεν ἡ ἐκτύπωσις τοῦ παρόντος τεύχους τοῦ Νοεμβρίου.
(26) Ὁ Κύριος δέν ζητεῖ περισσότερα ἀπό ὅσα δυνάμεθα, γνωρίζει τάς δυνάμεις μας, δηλαδή λέγει καί πρός ἡμᾶς ὅ,τι καί εἰς τόν «Ἄγγελον τῆς ἐν Σάρδεσιν Ἐκκλησίας, ἤτοι «οἶδά σου τά ἔργα… ὅτι μικράν ἔχεις δύναμιν», ἀλλά συνεχίζει, «καί ἐτήρησάς μου τόν λόγον καί οὐκ ἠρνήσω τό ὄνομά μου» (αὐτόθι στίχ. 8). Καί πάλιν: «ὅτι ἐτήρησας τόν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου («ἐτήρησας τόν λόγον μου πού ὁμιλεῖ περί τῆς ὑπομονῆς εἰς τάς θλίψεις καί τούς διωγμούς») κἀγώ σέ τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης, πειρᾶσαι τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς. Ἔρχομαι ταχύ· κράτει ὅ ἔχεις, ἴνα μηδείς λάβη τόν στέφανόν σου». (Αὐτόθι στίχ. 10 καί 11).
(27) Βλέπε π.χ. εἰς τόν 14ο Τόμο τῆς «Ο.Π.» εἰς τό τεῦχος Ἰουλίου 2003, σελ. 280-284. Περισσότερα βλέπε εἰς τόν 11ον Τόμον τῆς «Ο.Π.», σελ. 147-150, 212-216, εἰς τόν 12ον Τόμο τῆς «Ο.Π.», σελ. 25-28, 54-58, 158-161, 186-191, εἰς τόν 13ον Τόμον τῆς «Ο.Π», σελ. 23-28, 293-300, 328-334.
(28) Εἰς αὐτό τό πλαίσιο, ἐπαναλαμβάνομεν, εὑρίσκεται ἡ περί «παραιτήσεως» συμπαιγνία — συναλλαγή τῆς 5.2.2003 καί μετά.
(29) Βλέπετε περισσότερα εἰς τό ἀφιέρωμα εἰς τάς Ἐπισκοπικάς χειροτονίας τοῦ 1948 εἰς τόν 14ο Τόμο τῆς «Ο.Π.» εἰς τό τεῦχος τοῦ Σεπτεμβρίου 2003.
(30) Λυπούμεθα, ἀλλά ἡ παραβίασις τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι μικροτέρα τῆς αἱρέσεως… «ΩΡΙΣΘΗ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΧΡΗΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΣΘΑΙ, ΤΟΥΣ ΕΙΤΕ ΕΙΣ ΠΙΣΤΙΝ, ΕΙΤΕ ΕΙΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΑΜΑΡΤΗΣΑΝΤΑΣ»… Βλέπε Προλεγόμενα περί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐν Ἱ. Πηδαλίω.
(31) Κατόπιν εἰλικρινοῦς μετανοίας ἀναφορικά μέ τήν ὅλην Ἐκκλησιαστικήν κρίσιν, πού ἐκορυφώθη διά τῆς περί παραιτήσεως συμπαιγνίας — συναλλαγῆς…, θά ἠδυνάμεθα κατόπιν ἀκροτάτης οἰκονομίας νά ὠμιλούσαμε καί περί συγχωρήσεως καί ἀποκαταστάσεως τῶν ἐμπλεκομένων Ἀρχιερέων, παρά τό γεγονός, ὅτι ἡ περίπτωσις τῆς 5.2.2003 εἶναι πρωτάκουστη καί δέν μπορεῖ νά συγκριθῆ μέ τήν περίπτωσι τοῦ Παμφυλίας Εὐσταθίου…, ἤ οἱανδήποτε ἄλλην περίπτωσιν. (Βλέπετε εἰς τόν 14ον Τόμον τῆς «Ο.Π.», τεῦχος Ἀπριλίου 2003, σελ. 99-105 καί εἰς τό τεῦχος Ἰουνίου 2003, σελ. 199-217).
(32) Διά τό ἐν λόγω σοβαρό θέμα ἐγράφομεν ἐπίσης εἰς τό προηγούμενο τεῦχος τῆς «Ο.Π.» μηνός Ὀκτωβρίου τά ἑξῆς: «Ὡς καί ἄλλοτε ἐπεσημάναμε, ἄν ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος μετά τήν ἔκδοσιν αὐτοῦ τοῦ βλασφήμου Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76, ὡμολόγει ΔΗΜΟΣΙΩΣ, ὅτι δέν δέχεται τό διατακτικόν του, διότι βλασφημεῖ τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν του Διαδοχήν, ἄν ὡμολόγει ὅτι δέν ἐδέχθη οὔτε ἀναγνωρίζει καμμίαν χειροθεσίαν τοῦ 1971, ἀλλ' ὅτι ἔχει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί τοῦ 1948, καί ὅτι δέν ἀνήκει εἰς μίαν β\ σχισματικήν Ἐκκλησίαν, ὅπως λέγει τό ἴδιο βούλευμα, ἀλλά εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μετά τό σχίσμα τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τότε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θά ἐσυνεχίζετο ἡ δίωξίς του δι' αὐτήν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ. Θά ἐδιώκετο διότι διά τάς ἀρχάς καί ἐξουσίας τοῦ κόσμου τούτου δέν θά ἦτο Κανονικός καί νόμιμος, ἀλλά «σχισματικός», «ψευδοεπίσκοπος», «ἀντιποιούμενος τό ἔργον τοῦ Κανονικοῦ, νομίμου καί ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ», ὅπως τόν εἶχε μηνύσει ὁ τότε Νεοημερολογίτης «Πειραιῶς» Χρυσόστομος Ταβλαρουδάκης. Ἐσιώπησεν ὅμως διότι τοῦ ἄρεσε ἡ «Ἀπαλλαγή» ἡ «ἀναγνώρισίς» του καί ἔτσι ἔπαυσε μέν ἡ δίωξίς του, ὅμως κατέστη Προδότης, ἀρνητής τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς. Μάλιστα καί ἐκαυχᾶτο διά τήν ἀπαλλαγήν του, μέσω τοῦ ἐν λόγω Βουλεύματος, χωρίς ποτέ νά τολμήση νά φέρη τό θέμα εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, προκειμένου νά δοθῆ συγκεκριμένη ὁμολογιακή ἀπάντησις ἐπί τῶν βλασφήμων ἰσχυρισμῶν αὐτοῦ. Σήμερον, ὅμως, πού ἦλθεν εἰς τό φῶς τό Βούλευμα καί ἔγιναν σχετικαί Καταγγελίαι, ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς, εἰς ἀντίθεσιν μέ τό παρελθόν, ἰσχυρίζεται ψευδῶς, ὅτι «δέν ἀπεδέχθη ποτέ τό Βούλευμα»…! Παράλληλα δέ διώκονται ὅσοι καταγγέλλουν τήν ἀπ' ἀρχῆς στάσιν του ἐπί τοῦ θέματος καί ζητοῦν τήν ἔστω καί σήμερον, ἀντιμετώπισιν, τοῦ ἐν λόγω Βουλεύματος, ὡς καί ἄλλου νεωτέρου, τό ὁποῖον ἐβασίσθη εἰς αὐτό». («Ο.Π. Ὀκτωβρίου 2003 σελ. 394). Πέραν τῶν ἀνωτέρω πρέπει νά σημειωθῆ καί τό ἑξῆς ἰδιαίτερα σημαντικόν: Εἰς τήν προσπάθειάν του ὁ Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος νά ἀποδείξη ὅτι «δέν ἀπεδέχθη ποτέ τό Βούλευμα», ἔφερε εἰς φῶς τό ἀπό 15 Ὀκτωβρίου 1975 Ὑπόμνημά του πρός τόν Ἀνακριτήν τοῦ Δ΄ Τμήματος Πειραιῶς, εἰς τό ὁποῖον ἄν καί δέν ἐπικαλεῖται εὐθέως τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», λέγει ὅμως εἰς τό τέλος ὅτι «ἐπειδή ἀναφέρομαι ὡσαύτως εἰς τό ἀπό 28.10.1974, ὑποβληθέν Ὑπόμνημά μου πρός τόν κ. Πταισματοδίκην Ἀθηνῶν, ὅπερ καί αὖθις ἐπικαλοῦμαι…». Διατί δέν μᾶς γνωστοποιεῖ λοιπόν καί τό ἀπό 28.10.1974 Ὑπόμνημά του καί γενικώτερα τόν σχετικό φάκελλο; ΠΩΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΙΧΕΝ ΥΠ' ΟΨΙΝ ΤΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ» ΤΟΥ 1971, ΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΩΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΤΑ ΕΠΕΚΑΛΕΣΘΗ, ΩΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΣ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ; Βλέπε: «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΟΠΩΣ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΑΠΟ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΕΣ ΠΗΓΕΣ».
(33) Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης δέν ἐδίσταζε ἀναλόγως μέ τάς περιστάσεις νά καταχρᾶται ἀκόμη καί τό σχίσμα τοῦ 1937, τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ ὁμόφρων καί ὀπαδός αὐτοῦ Ἱερομόναχος Θεοδώρητος Μαῦρος λέγει εὐθαρσῶς, ὅτι ἔπραττε τοῦτο ὁ πρώην Φλωρίνης «ΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΔΟΛΩΜΑ, ΑΝΕΥ ΟΜΩΣ ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ». (Βλέπε τό ἀφιέρωμα εἰς τάς χειροτονίας τοῦ 1948, εἰς τόν 14ον Τόμον τῆς «Ο.Π.», τεῦχος Σεπτεμβρίου 2003, σελ. 357-358).