ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΙΣ π. ΜΑΡΚΟΝ ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΙΣ π. ΜΑΡΚΟΝ ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ

Θέμα: Τό σχίσμα τοῦ 2005 ὑπό τῶν ἀρνηθέντων
τήν Ἀρχιερωσύνην των πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφῶν.

Αἰδεσιμολογιώτατε π. Μάρκε, ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μας εἴη ἐπί Σέ.

Ἀπαντῶν εἰς τό ἐρώτημά σας, τό ὁποῖον σᾶς ὑπέβαλον τρίτοι καί τό ὁποῖον μοί ἐγνωστοποιήσατε, σᾶς ἀποστέλλω ἕναν Τόμον ὑπό τόν τίτλον: «ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 2005 ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΡΝΗΘΕΝΤΩΝ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗΝ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ», εἰς τόν ὁποῖον περιλαμβάνονται ὡρισμένα κείμενα, τά ὁποῖα ἀναφέρουν ἐπακριβῶς τούς λόγους Πίστεως, δηλαδή τήν ἄρνησιν τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, ἕνεκα τῶν ὁποίων ἠναγκάσθημεν νά διακόψωμεν κοινωνίαν μετά τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου καί τῆς ὁμάδος του καί νά «ἐξέλθωμεν ἐκ μέσου αὐτῶν». Ἐπειδή, ὅμως, τά κείμενα αὐτά χρήζουν μεταφράσεως, ὅπερ ἀδύνατον ἐπί τοῦ παρόντος, συνοψίζω αὐτούς τούς λόγους ὡς κάτωθι:

***

Τό πρόβλημα μετά τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν Ἀρχιερέων, ἤρχισε νά ἐκδηλοῦται μετά τό 1997, ὅτε ἐνεφανίσθη μία ἀλλαγή εἰς τήν στάσιν των ἔναντι τῆς Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ‘Εκ τῶν ἐνεργειῶν των προέκυψαν ὡς συνεχισταί τοῦ κινήματος τῶν «πέντε», τό ὁποῖον ὡς γνωστόν κατέληξεν εἰς τό σχίσμα τοῦ 1995. Οἱ πρωτεργάτες τοῦ ἐν λόγω σχίσματος (πρ. Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆς καί ὁ Ἱερομ. Εὐθύμιος Ἐπιφανίου) ἐπεδίωκον τήν προσβολήν καί ἐξάρτησιν, ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ –Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς μας μέ τά περί χειροθεσίας τεχνάσματά των..., τά ὁποῖα ὅμως προσέκρουσαν εἰς τήν ὁμολογιακήν στάσιν συγκεκριμένων προσώπων καί διά τήν παραπλάνησιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καλλιέργησαν τεχνηέντως «θέμα Εἰκόνων». Μετά τό σχίσμα τοῦ 1995, καί πιό συγκεκριμένα μετά τό 1997-9, οἱ πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί, ἤρχισαν νά ἀρνοῦνται νά ἐφαρμόσουν τάς κατά τῶν «πέντε» ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας (1995 καί 1997), ἐνῶ, ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ 1998, μέ προκλητικόν – πραξικοπηματικόν τρόπον, προώθησαν τήν μετά τῶν Φλωρινικῶν συμφωνηθεῖσαν καί ἀπό κοινοῦ ἐπιδιωχθεῖσαν παρωδίαν θεολογικοῦ διαλόγου, διά τῆς ὁποίας ἐπεδιώχθη ἕνωσις μετ’ αὐτῶν, ἀλλά καί μετά τῶν «πέντε», μέ δεδομένον ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία, τό 1971, ἐδέχθη χειροθεσίαν ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται εἰς τήν ἐπιστροφήν σχισματικῶν!
Παρενθετικῶς πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι εἰς αὐτήν τήν παγίαν προσπάθειαν προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, (τήν ὁποίαν ἡ ‘Εκκλησία ἔχει ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 καί ἑπομένως ἐκ τῆς πρό τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), εἶχον προηγηθεῖ ἀπό τό 1971 οἱ π. Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, π. Εὐγένιος Τόμπρος καί οἱ Ἐπίσκοποι πρ. Κορινθίας Κάλλιστος (καθηρέθη τό 1977) καί Κιτίου Ἐπιφάνιος (τά σχετικά βλάσφημα κείμενα του 1997-80 τά ἀνεκάλεσε κατά τήν Σύνοδον τοῦ 1981, ἀλλά δυστυχῶς ἐπανῆλθε τό 2004). Κατά τήν περίοδον 1980-95 ἐπεχείρησαν νά περάσουν τήν λεγομένην χειροθεσίαν οἱ πρ. Ἀττικῆς Ματθαῖος καί ὁ Ἱερομόναχος Εὐθύμιος, οἱ ὁποῖοι κατέληξαν εἰς τό σχίσμα τοῦ 1995. Ἡ ἀντιμετώπισις, λοιπόν, τοῦ ἐν λόγῳ σχίσματος παρεκωλύθη ὑπό τῶν ἡμετέρων, οἱ ὁποῖοι ἤρχισαν ἐπίσης νά ἀμφισβητοῦν καί τά αἴτια του. Τελικῶς διά στόματος τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, διεκήρυξαν (ἀρχάς τοῦ 2002) ὅτι δῆθεν «τό σχίσμα τοῦ 1995 δέν ἔχει σχέσιν μέ τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἀλλά μέ δύο τρεῖς Εἰκόνες», φέροντες εἰς τραγικήν ἀντίφασιν τόν γέροντα Ἀρχιεπίσκοπον μέ τά προγενέστερα κείμενα τοῦ ἰδίου, ἀλλά καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν Κληρικολαϊκῶν Συνάξεων...! ‘Εν τῶ μεταξύ, ἄν καί οἱ «πέντε» εἰς τήν προσπάθειάν των νά στηρίξουν τά περί «νεοεικονομαχίας» ἐκήρυξαν μεγάλας πλάνας..., οἱ ἡμέτεροι ἤρχισαν νά δηλώνουν ὅτι ἔχουν «τό ἴδιο πιστεύω» μέ τούς «πέντε» καί ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ τεχνητοῦ «θέματος Εἰκόνων»....! Ἔτσι ἤρχισαν νά ὑπεκφεύγουν κάθε Ὁμολογίαν Πίστεως, κατά δέ τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», ἤρχισαν νά μή διακηρύσσουν, ὡς ἄλλοτε, τήν ἀπό τό 1971 ἀλήθειαν, δηλαδή ὅτι ἀσχέτως μέ τήν παγίδευσιν ἤ μή τῶν δύο ‘Αρχιερέων τῆς ‘Εξαρχίας εἰς τήν Ἀμερικήν τό 1971, ἐν Ἑλλάδι οὐδεμία «χειροθεσία» ἐγένετο, ἀλλά τό μόνον τό ὁποῖον ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἦτο μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία καί αὐτή ἐγένετο δεκτή, κατ’ ἀκροτάτην «οἰκονομίαν», καί ὑπό ὅρους, καί ἐφ’ ὅσον δέν καθάπτετο τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 (δηλαδή κατά ἄλλην διατύπωσιν ἐφ’ ὅσον οὔτε προσέθεσε, οὔτε ἀφήρεσε ἀπό τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης τῶν ΄Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948). Μετά, λοιπόν, τό 1997-99 ἤρχισαν, διά τῆς ὅλης στάσεώς των, ἐμμέσως νά ὑπαναχωροῦν καί νά δέχωνται τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν»! Διά τά γενόμενα τό 1971,συστηματικός λόγος γίνεται εἰς τήν «Ο.Π.» Σεπτεμβρίου - Ὀκτωβρίου 2006, Τόμος 17ος, σελ. 285 -324 καί εἰς τήν «Ο.Π». Σεπτεμβρίου 2003, Τόμος 14ος, εἰς τό ‘Αφιέρωμα διά τάς χειροτονίας τοῦ 1948).
Ἕνα ἄλλο, ἐπίσης σημαντικό θέμα, τό ὁποῖον προέκυψεν εἰς τήν προσπάθειάν των νά ἐπιβάλουν τήν προδοσίαν, ἦτο ἡ κατάλυσις κάθε ἐννοίας Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, ἀλλά καί αἱ πρωτοφανεῖς ἐνέργειαι – σκευωρίαι των προκειμένου νά φιμώσουν, συκοφαντήσουν καί διώξουν, ὅσους ἀντέδρων καί ἐζήτουν καθαράν Ὁμολογίαν...! «Ἐκινήθησαν μεθοδικά εἰς τά πλαίσια τῆς «ἀποκάθαρσης», τήν ὁποίαν συνέστησεν ὁ κ. Χριστόδουλος δι’ ὅσους δημιουργοῦν προσκόμματα εἰς τήν ὑλοποίησιν τῆς προτάσεως τοῦ ἰδίου, περί «σχηματισμοῦ μιᾶς ἐνιαίας παλαιοημερολογιτικῆς ὁμάδος», τῆς ὁποίας οἱ κληρικοί θά εἶναι δῆθεν «κανονικοί», τῶν μέν Φλωρινικῶν ὡς προερχομένων διά τῶν «χειροτονιῶν» ὑπό τοῦ Ρώσου Σεραφείμ κατά τό 1960-1961, τῶν δέ ἡμετέρων διά τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» τῶν ‘Επισκόπων μας κατά τό 1971 ὡς σχισματικῶν. Ἔτσι καί οἱ «δύο» θά προέρχωνται, μέσω τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τόν ἴδιο τόν Νεοημερολογιτισμό, μετά τοῦ ὁποίου οἱ Ρῶσοι εἶχον κοινωνίαν.... ! Τόν σχηματισμό, λοιπόν, αὐτῆς τῆς «ἐνιαίας παλαιοημερολογιτικῆς ὁμάδος», ἐπιθυμεῖ καί μεθοδεύει ὁ κ. Χριστόδουλος, διά νά ἐπιτύχη, ὡς εὐθαρσῶς ἀναφέρει, ἕνα «διάλογον» ὄχι ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, ἀλλά πρός ἀνεύρεσιν τρόπου ὑπαγωγῆς αὐτῆς τῆς «ἐνιαίας παλαιοημερολογιτικῆς ὁμάδος» εἰς τήν δῆθεν «Μητέρα ‘Εκκλησία», δηλαδή τόν Νεοημερολογιτισμό...! Ἔτσι αὐτή ἡ «ἐνιαία καί μεγάλη παλαιοημερολογιτική ὁμάς», ὅπως ἐκήρυττεν ὁ πρ. Φλωρίνης, θά μπορεῖ «εἰς τά ὅρια τά κανονικά...» νά διαμαρτύρεται ὅσο θέλει ἔναντι τῆς «Μητρός της Ἐκκλησίας», δηλαδή ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ, διατηρώντας βέβαια καί «ὅσο παλαιό ἡμερολόγιο ἐπιθυμεῖ» διά νά ἐξαπατῶνται οἱ ἁπλοϊκοί ἱκανοποιούμενοι ὅτι ἀκολουθοῦν τό παλαιόν ἤ ἄλλως τό πάτριον..., ἐνῶ θά εὑρίσκωνται ὡς δεκατριμερῖται παλαιοημερολογῖται ἐντός τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ». (Ἀπόσπασμα ἀπό τό ἀφιέρωμα εἰς τάς χειροτονίας τοῦ 1948 «Ο.Π.» Σεπτ. 2003, τόμος 14ος, σελ. 381).
Ὅπως ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς, ὅταν διά τῆς Ὁμολογίας μας κηρύσσωμεν ὡς σχισματικούς τούς Νεοημερολογίτας, δέν εἶναι δυνατόν εἰς τήν συνέχεια νά ἐξαρτῶμεν τήν Ἀποστολικήν μας Διαδοχήν ὑπ’ αὐτῶν καί νά συνεχίζωμε νά τούς ἀντιμετωπίζωμεν ὡς σχισματικούς! Εἰς αὐτήν τήν τραγικήν ἀντίφασιν προσεπάθησαν νά μᾶς φέρουν οἱ πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί μέ τήν, μετά ἀπό 33 ἔτη, κακοήθη ὑπαναχώρησίν των ἐπί τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ταῦτα δέ ἀποκλειστικῶς διά νά καταστήσουν ἐν τῆ πράξει κενόν λόγον τήν Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθ’ ἥν ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ τό 1924 κατέστη ἐνεργείᾳ σχισματική, ἐνῶ τό πιστόν λεῖμμα πού ἠρνήθη τήν καινοτομίαν, ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἰς αὐτήν τήν τραγικήν ἀντίφασιν ἔχουν εὑρεθεῖ πρό πολλοῦ οἱ Φλωρινικοί, καθ’ ὅσον ἀπό τήν μία ὑποκρινόμενοι δηλώνουν πώς ἀποδέχονται τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935, καί ἀπό τήν ἄλλη καυχῶνται διότι ἔχουν, τήν «χειροτονία» ὑπό τῶν Ρώσων...! Ἔτσι ὁ κ. Χριστόδουλος ἐπιδιώκει τήν «λύσιν» τοῦ δῆθεν παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος, ἐπιδιώκει ἔστω καί ἐμμέσως νά ἀποτελέσουμε ἐν τῆ πράξει μέρος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς εἶναι γνωστόν, ἐπεβλήθη ἀντικανονικῶς ἐν ἔτει 1924 ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. καί δι’ αὐτό τόν χαρακτηρίζουμε ὡς Νεοημερολογιτισμό – Οἰκουμενισμό.
Μἐ αὐτήν, λοιπόν, τήν σκοπιμότητα, τόσον ὁ Κιτίου Ἐπιφάνειος, ὅσον καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς, ἀπέφευγον νά πάρουν σαφῆ θέσιν κατά τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», κατόπιν δέ τῶν σχετικῶν ἐκκλήσεων, ἰσχυρίσθησαν, διπλωματικῶς πλήν, ἰδιαιτέρως, παραπλανητικῶς καί αὐθαιρέτως, ὅτι τά τοιαῦτα εἶναι δῆθεν αύτονόητα! «ΟΜΩΣ - ὅπως σημειώνεται εἰς τήν «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» τοῦ 2003 εἰς τήν Λάρισαν, - «ΟΥΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ΟΥΤΕ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, ΟΤΑΝ ΑΜΦΟΤΕΡΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΤΑΙ Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΕ ΣΑΤΑΝΙΚΑΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ, ΟΠΩΣ μέ τήν παρωδία τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου..., τήν προσπάθεια ἀποχρωματισμοῦ τῆς δογματικῆς αἰτίας καί φύσεως τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε».., τήν μή ἀντιμετώπισιν τῶν ᾽Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων 54/76 καί 46/91, ἀλλά καί τῶν ὁμοίων νεωτέρων δικαστικῶν ἀποφάσεων, διά τῶν ὁποίων βλασφημεῖται ἡ ᾽Εκκλησιολογία καί ἡ ᾽Αποστολική Διαδοχή, ἔτι δέ καί τά «στοιχεῖα», τά ὁποῖα (ἡμέτεροι καί ξένοι) δηλώνουν ὅτι ἔχουν, (περί τῆς «χειροθεσίας») ἐνῶ ἄλλοι καί ἐπιστολιμαίως προπαγανδίζουν περί τῆς λεγομένης «χειροθεσίας». Ἡ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΛΟΓΩ ΘΕΜΑΤΩΝ, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΣΚΛΗΡΑΝ ΑΝΤΙΘΕΣΙΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΗΝ ΤΟΙΑΥΤΗΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΔΙΟΤΙ «ΕΙΣ ΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΕΝ ΧΩΡΕΙ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΙΣ» (Ο.Π. Τόμος 14ος 2003, σελ. 70 -71).
Ἡ προδοσία των, τελικῶς, ἐκορυφώθη τό 2003, ὅτε εὐθέως ὑπανεχώρησαν ἔναντι τῆς ἄλλοτε καλῆς των Ὁμολογίας, ὑποστηρίζοντες «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», μετά ἀπό 33 ἔτη, (ὁ Κιτίου ‘Επιφάνιος μέσω τρίτου, ὁ Περιστερίου Γαλακτίων προφορικῶς ἐνώπιον τοῦ ἐκκλησιάσματος καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος γραπτῶς), ὅτι δῆθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη τά γενόμενα εἰς τήν Ἀμερικήν τό 1971 ὡς «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν», καί μάλιστα πανηγυρικῶς, καί ἑπομένως (κατά τόν Ἀργολίδος) «ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους», μᾶς εἰρωνεύετο δέ «πῶς εἶναι δυνατόν ἡμεῖς νά ἀποτελοῦμεν έξαίρεσιν...»! Διά νά ἐξαπατοῦν δέ τούς ἀφελεῖς ἔλεγον ὅτι ἔχουν τήν χειροτονίαν ἀπό τόν Ἅγιο Πατέρα τό 1948, ἀλλά πέρασε καί ἀπό τόν «ἅγιο» Φιλάρετο τό 1971 !!! Ἠρνήθησαν, λοιπόν, τήν Ἀρχιερωσύνην των καί ἐβλασφήμησαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Παραλλήλως πρός τούς ἀνωτέρω ‘Αρχιερεῖς καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας παραιτούμενος τόν Φεβρουάριο τοῦ 2003, διά πρώτην φοράν δηλοῖ, ὅτι «ἔγινε λάθος τό 1971»! Ἐρωτηθείς δέ ἐπανειλημμένως ἠρνήθη μέχρι τέλους νά προσδιορίση τό «λάθος», ἀλλά καί παραιτούμενος «ὥριζεν» ὡς διάδοχόν του(!) τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀποδεχθεῖ πανηγυρικῶς, τό βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, διά τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζεται ὡς «κανονικός καί ἔγκυρος» Ἀρχιερεύς κατόπιν τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, πλήν τό ἀπέκρυπτεν ἐπιμελῶς. Χαρακτηρίζω, λοιπόν, τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον ὡς ψευδαρχιεπίσκοπον, ἀλλά καί τήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὡς ἱερόσυλον συμπαιγνίαν, ὄχι μόνον διότι καί ἡ παραίτησις καί ἡ ἐκλογή πάσχουν ἀπό Κανονικῆς ἀπόψεως, ἀλλά καί διότι ἐξυπηρέτησαν ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν προώθησιν τῶν προαναφερθέντων σχεδίων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὅταν, λόγω τῆς κρισιμότητος τῶν καιρῶν, μετά ἀπό πολλάς ἐνστάσεις καί διαμαρτυρίας μας, ἀλλά καί παρακλήσεις καί διαβήματα νά διακηρύξωμεν, καθαράν τήν Ὁμολογίαν μας, δηλαδή τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς καί τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, προσκρούσαμε εἰς τήν σκληράν ἄρνησίν των καί τήν ἐμμονήν των εἰς τήν μετά τό 1997 ἐκδηλωθεῖσαν προδοσίαν των, ἀπεκηρύξαμε (μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 390/16.6.2005 Ἀρχιερατικόν μας ἔγγραφον) τήν φατριαστικήν ὁμάδα τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν μας, ὡς ἀρνητῶν τῆς Ἀρχιερωσύνης των. Ἡ ἀντίδρασίς των ἦλθε, κατ’ ἀρχάς, δι’ ἑνός «Ἀνακοινωθέντος» («Ο.Π.» ‘Ιουλίου 2005, τόμος 16ος), διά τοῦ ὁποίου ἔλεγον ὅτι μᾶς ἔθεσαν εἰς «ἀργίαν»(!), ἐνῶ διά τοῦ ἰδίου ἀνυπογράφου «Ἀνακοινωθέντος» των, πάλιν ἐδήλουν ὅτι δῆθεν δέν παρεξέκλιναν ποτέ ἀπό τήν Ὁμολογίαν καί τάς ἀπ’ ἀρχῆς τοποθετήσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί τῆς λεγομένης «χειροθεσίας»! Ταῦτα, ἐνῶ ποτέ δέν διώρθωσαν, ἤ δέν ἀνεκάλεσαν, τίποτα ἐκ τῶν ὅσων ἐνήργησαν ἤ «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ἐκήρυξαν προφορικῶς καί γραπτῶς, εἰς τά πλαίσια τῆς ἀπεγνωσμένης των προσπαθείας νά παρουσιάσουν τήν «συγχωρητικήν εὐχήν» ὡς πράξιν, τήν ὁποίαν ἡ ‘Εκκλησία ἔκαμε δεκτήν ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν»!
Τήν ἰδίαν ὑποκριτικήν στάσιν τηροῦσε ἄλλοτε καί ὁ πρώην Φλωρίνης, ὁ ὁποῖος ἀνησυχῶν, διότι δέν εἶχε κατορθώσει τό 1937 νά ἐλέγξη ὁλόκληρο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί διά τό ὅτι ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος ἐπροχώρησεν εἰς τήν ἀνασυγκρότησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐδήλωσε μετά τάς χειροτονίας τοῦ 1948, ὅτι ποτέ δέν παρεξέκλινε τῆς καλῆς Ὁμολογίας τοῦ 1935, παρότι τά ἴδια τά κείμενα καί τά ἔργα του τόν διέψευδον. Τελικῶς μετά τήν κοίμησιν τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου τό 1950, ἔφθασεν εἰς τό σημεῖον, δῆθεν νά ἀνακαλέση τήν θεωρίαν του περί «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος», ἀλλά παρέμεινε εἰς τό σχίσμα, τό ὁποῖον προεκάλεσε διά τῆς ἐν λόγῳ θεωρίας, συνέχισε δέ νά συνεργάζεται μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ διά τήν ὑπαγωγήν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας εἰς αὐτόν. Τέλος εἶναι αὐτός πού ἐπρότεινε διά τούς διαδόχους τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου τήν «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν» προκειμένου νά γίνουν δεκτοί ὑπό τῆς παρατάξεώς του! Ἰδού τίνος τό ἔργον συνεχίζει ἀπό ὅλας τάς ἀπόψεις, ἡ περί τόν κ. Νικόλαον βλάσφημος ὁμάς. Ἰδού τί μᾶς ἐχώρισεν καί μᾶς χωρίζει.
Εἰδικώτερον διά τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον τά πράγματα εἶναι ἀκόμη πιό σοβαρά. Τόν ἐπιβαρύνουν καί ἄλλα προσωπικά του βλάσφημα καί αἱρετικά φρονήματα, διά τά ὁποῖα ὅμως ἐπειδή τά καλύπτουν οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς, εὐθύνονται καί αὐτοί. Πρόκειται διά τά φράγκικα φρονήματα τῶν «πέντε», οἱ ὁποῖοι, δυτικάς εἰκόνας, αἱ ὁποῖαι ἀπηχοῦν τό δυτικόν πνεῦμα – «θεολογίαν», τάς ἀνήγαγον εἰς αὐθεντικάς εἰκόνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ κατεδίκασαν καί ἀναθεμάτισαν τάς πράγματι Ὀρθοδόξους Βυζαντινάς Εἰκόνας! Ἔφθασαν εἰς τό ἔσχατον σημεῖον τῆς πτώσεως νά «ἀναθεματίσουν» καί τήν σχετικήν δογματικήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας τήν διατυπωθεῖσαν ὑπό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου! Δι’ ὅλα αὐτά ἔχει καταγγελθεῖ Κανονικῶς, πλήν ὅμως οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς καί πάλιν τόν ἐκάλυψαν καί τόν καλύπτουν.
Τόν ἐπιβαρύνουν καί τά αἱρετικά οἰκουμενιστικά φρονήματα, εἰς τά ὁποῖα ὑπέπεσε είς τήν προσπάθειάν του (προσπάθειαν τῶν ξένων Κέντρων) νά ἀποδείξῃ ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη περί τῆς κοινωνίας τῶν Τριῶν Προσώπων τοῦ Ἐνός Θεοῦ, ὡς «πρώτης, ἀνάρχου, αἰωνίας καί ἀοράτου Ἐκκλησίας», εἶναι δῆθεν ΑΙΡΕΤΙΚΗ. Εἶναι χαρακτηριστικόν ἐν προκειμένῳ, ὅτι διά τῆς ἀπό 14.2.2002 σχετικῆς Εἰσηγήσεώς του, ἡ ὁποία «ἐνεκρίθη» καί ὑπό τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων, εἰς τήν προσπάθειάν του νά ἀποδείξῃ τό δῆθεν αἱρετικόν τῆς διατυπώσεως τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη, ἐκήρυξε τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ κατά τήν ἰδικήν του καί τῶν σύν αὐτῶ ἀντίληψιν περί Ἐκκλησίας, «Αὕτη ἦτο κάποτε διηρημένη ἤ δύναται κάποια στιγμή εἰς τό μέλλον νά διαιρεθῆ»! Διά τό θέμα αὐτό ἐκάναμε εἰδικόν λόγον εἰς τήν τελευταίαν ὑπ’ ἀριθμ. 421/25.12.2006 ἐπιστολήν μας. («Ο.Π.» Νοε. – Δεκ. 2006, σελ. 352 κ.ἑξ.).
Κλείνοντας θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος καί οἱ σύν αὐτῶ Ἀρχιερεῖς, λόγῳ τοῦ ὅτι δυστυχῶς δέν ἔχουν τήν ἀνάλογον ἀκαδημαϊκήν, ἀλλ’ οὔτε καί τήν ἐμπειρικήν θεολογικήν κατάρτισιν, ἀλλά καί δι’ ἄλλους λόγους (ὡς τῆς ματαιοφροσύνης καί τῆς ἐμπορίας) εὐκόλως ἄγονται καί φέρονται ὑπό τῶν ξένων Κέντρων, μέσω τῶν ἐγκαθέτων των, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τούς κινουμένους ἐν τῶ παρασκηνίῳ παράγοντας τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, ἤτοι τῶν Ἀδελφῶν Μαξίμου, Στεφάνου καί Νεοφύτου Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, ἀλλά καί τῶν γνωστῶν ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1970 παραγόντων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ πρῶτον τόν τότε πρεσβύτερον καί κατόπιν «λαϊκόν» κ. Βασίλειον Σακκᾶν, ἐν Ἑλλάδι δέ τούς Ἀθανάσιον Σακαρέλλον, καί τόν Φλωρινικόν «Ἀχαϊας» Καλλίνικον Σαραντόπουλον. Εἰς τό ὅλον ἐγχείρημα συνέβαλον καί ὁ ἐξ’ Ἀμερικῆς π. Ἀντώνιος Γαβαλᾶς (μεταφραστής τό 1971...) ὁ ‘Αγγλικῆς καταγωγῆς Βλαδίμηρος Μός, ἀλλά ὡς προκύπτει καί ὁ π. Εὐστάθιος Τουρλῆς.
Αἱ κατά τῆς ‘Εκκλησίας ἀσέβειαι – βλασφημίαι, ὡς ἡ ἄρνησις τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, καί ὡς ἐκ τούτου καί ἡ ἄρνησις τῆς Ὁμολογίας – ‘Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τούς ἔφερεν εἰς τήν θέσιν τήν ὁποίαν ὁρίζει ὁ ΞΒ Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων: «Εἴ τις Κληρικός διά φόβον ἀνθρώπινον ... ἀρνήσηται τό ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ (ἤτοι τήν ἱερωσύνην του καί ἀρχιερωσύνην του) καθαιρείσθω. Μετανοήσας δέ ὡς λαϊκός δεχέσθω». Δυστυχῶς οἱ πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, δέν ὑπέπεσαν ἁπλῶς εἰς μίαν θεολογικήν πλάνην, οὕτως ὥστε, ἐάν μετανοήσουν νά δύνανται δι’ Ὁμολογίας νά ἀποκατασταθοῦν εἰς τάς θέσεις των, ἀλλά ἠρνήθησαν τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν, ἤτοι τήν Ἀρχιερωσύνην των, ὅπερ μεῖζον. Κατά δέ τήν παγίαν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἀρνούμενοι τήν Ἀρχιερωσύνην των, ὡς οἱ ἐν λόγῳ πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, ἀκόμη καί ἄν μετανοήσουν, καί γίνουν δεκτοί εἰς τό Σῶμα Αὐτῆς, δέν ἀποκαθίστανται ὡς Ἀρχιερεῖς, ἀκόμη καί ἄν χύσουν τό αἷμά των διά τήν καθαράν Ὁμολογίαν των καί τιμηθοῦν καί ὡς μάρτυρες. (Σχετικόν παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ περίπτωσις τοῦ πρώην Πειραιῶς Ἀνθίμου Χαρίση, τόν ὁποῖον οὐδέποτε ἀπεκατέστησε ἡ Ἱερά Σύνοδος εἰς τό ἀξίωμα τῆς ‘Αρχιερωσύνης, διότι ἀκριβῶς τήν εἶχεν ἀρνηθεῖ).
***
Αἰδεσιμολογιώτατε Πάτερ
Δεδομένου ὅτι εἰς αὐτήν τήν ἐπιστολήν μου ἀνεφέρθην συνοπτικῶς εἰς τήν μετά τό 1997 ἐκδηλωθεῖσαν προδοσίαν, χωρίς νά θίξουμε μάλιστα ὅλα τά θέματα, σᾶς ἀποστέλλω τόν Τόμον, τόν ὁποῖον ἀνέφερα εἰς τήν ἀρχήν ὑπό τόν τίτλον «ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 2005 ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΡΝΗΘΕΝΤΩΝ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗΝ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ», ὁ ὁποῖος περιέχει τά κάτωθι κείμενα:
1) Μητροπολίτου Κηρύκου. «Ἀνοικτή Δημοσία πρόσκλησις διά τήν ἐν Χριστῶ καί τῆ ᾽Εκκλησία Του ἕνωσιν». (Α.Π. 401/26.10.2005, «᾽Ορθόδοξος Πνοή» Νοέμβριος 2005, τόμος 16ος, σελ. 403-412). Ἀναφέρονται 13 θέματα Πίστεως μέ τάς σχετικάς παραπομπάς διά τήν περαιτέρω μελέτην αὐτῶν.
2) «Διπλοῦν Πένθος ἐπί τῆ ἐκδημία τοῦ πρώην Αρχιεπισκόπου Ανδρέου». 1ον καί 2ον Μέρος («Ο.Π.»᾽Οκτωβρίου καί Νοεμβρίου 2005, τόμος 16ος). Πρόκειται διά ἀφιέρωμα, τό ὁποῖον ἐπιμελήθη ὁ συνεργάτης μας κ. Χρῆστος Γκουτζίδης, εἰς τό ὁποῖον γίνεται ἀναφορά εἰς τήν ῾Ομολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀναπτύσσεται ἐν συντομία ἡ ἐξέλιξις τῆς προδοσίας μετά τό 1997. Παρατίθενται σημαντικά ἀποσπάσματα ἄρθρων καί ἐπιστολῶν, τά ὁποῖα δεικνύουν τόν τρόπο λειτουργίας τῆς Ἱ. Συνόδου, ἀλλά καί τόν ρόλο τόν ὁποῖον διεδραμάτισαν συγκεκριμένα πρόσωπα. Ἐπίσης ἀναφέρονται καί προτάσεις διά τήν κατά Θεόν ἐπίλυσιν τῆς κρίσεως, αἱ ὁποῖαι ὅμως ἠγνοήθησαν.
3) Ἡ ἀπό 20.8.1974 ἀποκαλυπτική «Ἐξομολογητική ἐπιστολή» τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου, τήν ὁποίαν ἔφερεν εἰς φῶς μετά ἀπό περίπου 30 ἔτη. Ἡ ἐπίσης ἀποκαλυπτική ἐπιστολή τοῦ ἰδίου πρός τήν ἐλαχιστότητά μου, τόν Ἰούλιο τοῦ 2004, καθώς καί αἱ σχετικαί δηλώσεις τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος («Ο.Π.». Μαίου-Ἰουνίου, Ἰουλ – Αὐγ. καί Σεπτ - ‘Οκτ. 2006, τόμος 17ος). Πρόκειται δι’ ἀποσπάσματα ἐκ τῆς στήλης τῆς «Ο.Π.» «’Εξέπεσον καί συντρίβησαν...», ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτει ἀνάγλυφα ἡ ἰδιαίτερα προκλητική προσπάθεια νά παρουσιασθῆ ἡ ἐν «Ελλάδι συγχωρητική εὐχή ὡς δῆθεν πρᾶξις «χειροθεσίας»!
4) Τό 54/76 Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς καί ἡ «χειροθεσία» («Ο.Π.» Αὔγουστος 2005, τόμος 16ος, σελ. 259-287).
5) Συνοπτική παρουσίασις τῆς ἐπιχειρηθείσης παρωδίας Θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν τό 1997-99 (‘Απόσπασμα ἀπό τόν πρόλογο τῆς ἐκδόσεως «ΟΤΑΝ Ο ΚΗΡΥΞ ΗΤΟ ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ», Νοέμβριος 2003, καί ἀπό τήν «Ο.Π., τόμος 13ος 2002, σελ. 28).
6) Ἐκ τῆς στήλης «Περί τοῦ σχίσματος τοῦ 1924 καί τῆς στάσεως τοῦ Νεοημ. – Οἰκουμενισμοῦ ἔναντι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», («Ο.Π», Τόμος 11ος, 12ος καί 13ος) παραθέτουμε κάποια ἀποσπάσματα πού δεικνύουν ὅτι κατά τήν περίοδο 1997-2003, εὑρίσκετο εἰς ἐξέλιξιν «γενική ἐκστρατεία», πρός ἐπίτευξιν τῆς διαχρονικῆς προσπαθεἰας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ νά ὑπαγάγη ὑπ’ αὐτόν καί ἀφομοιώση τό πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἄλλωστε εἶχε θέσει εἰς προτεραιότητα κατά τόν ἐνθρονιστήριον λόγον του ὁ κ. Χριστόδουλος, ἀλλά εἰς τήν συνέχεια φέρεται νά ἔχει δηλώση ὅτι τό ἐγχείρημά του προσκρούει εἰς «δύο πρόσωπα τῶν Ματθαιϊκῶν...» («Ο.Π» Τόμος 12ος, σελ. 111 καί 13ος σελ. 159).
7) Συνοπτική παρουσίασις τῶν κυριωτέρων ἐκ τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ Σεβ/του «Πειραιῶς»» κ. Νικολάου («Ο.Π.» Μάϊος 2004, τόμος 15ος, σελ. 212-214).
8) Καταγγελίαι κατά τοῦ Σεβ/του «Πειραιῶς» κ. Νικολάου («Ο.Π.» Ἀπρίλιος 2004, τόμος 15ος, σελ. 123-154).
Αἰδεσιμολογιώτατε, ἐνδεχομένως νά προκύψουν καί ἄλλα ἐρωτήματα, εἰς τά ὁποῖα εὐχαρίστως θά προσπαθήσω μέ τούς συνεργάτας μου νά ἀνταποκριθῶ, ἐνῶ παρακαλῶ νά εχω τήν κατανόησίν σας διά τήν καθυστέρησιν τῆς παρούσης.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν πρός Ὑμᾶς
καί τήν εὐλαβεστάτην Πρεσβυτέραν καί τά τέκνα ὑμῶν.
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος