ΠΡΟΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

Σεβασμιώτατοι κ.κ. Κασσιανέ καί Γερόντιε,
μετά τῶν ὑφ’ Ὑμᾶς Κληρικῶν καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Ρουμανίας.
Ὁ Χριστός εἴη ἐν τῶ μέσω Ὑμῶν καί ἡμῶν.

Κατόπιν τῆς χάριτι Χριστοῦ εὐλογημένης συναντήσεώς μας, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη εἰς τήν ὑμετέραν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς Prodromica Vrancea Ρουμανίας, τήν Τρίτην 9 Ἰανουαρίου καί τήν Τετάρτην 10ην Ἰανουαρίου 2008, ἐν ταπεινώσει ἀναπέμπομεν θερμήν εὐχαριστίαν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, ὅτι ἠξίωσεν Ὑμᾶς τε καί Ἡμᾶς τούς ἐλαχίστους μιᾶς τοιαύτης εὐλογημένης χαρᾶς!
Εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν τῆς γενικῆς ἀποστασίας, ἡ ὕπαρξις ἑνός πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον ἀπό τό 1924 κρατεῖ καί κηρύσσει τήν μαρτυρίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δι’ ἡμᾶς ἐγένετο ὄντως πρόξενον χαρᾶς οὐρανίου. Ἡ συνάντησίς μας ὡς προσώπων ἐβιώθη ὡς συνάντησις καί κοινωνία ἐν τῶ ἑνί Σώματι τοῦ Χριστοῦ. Ἀς εἶναι εὐλογημένον τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, διότι ηὐδόκησεν τοῦτο τό γεγονός, τό ὁποῖον πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι πλέον ἀπαιτεῖ ἑκατέρωθεν μεγαλύτερον ζῆλον, ταπείνωσιν καί προσευχήν, ὅπως ὁ Κύριος προσθέτη εἰς ὅλους μας πίστιν, ὥστε νά «πληροφορήσωμεν τήν διακονίαν» μας εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν (Α΄ Τιμ. 1, 12, Β΄ Τιμ. 4,5, Πράξ. 20,24).
Ἐπί τούτοις δέν παραλείπομεν νά ἐκφράσωμεν καί πρός Ὑμᾶς, ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί κ. Κασσιανέ καί κ. Γερόντιε, ἀλλά καί τόν περί Ὑμᾶς Ἱερόν Κλῆρον, τά Μοναχικά τάγματα καί τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ, τάς ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστίας μας διά τήν ἐκ μέρους Σας ἀγάπην καί φιλοξενίαν. Ἰδιαιτέρως ὅμως ἐπιθυμῶ νά τονίσω ὅτι τάς καρδίας ἡμῶν τοῦ ἐλαχίστου ἐν Ἐπισκόποις Κηρύκου καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Μιχαήλ, ἀνέπαυσεν ἡ ἀπό τό 1924 ΚΑΛΗ ΥΜΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀλλά καί ἔναντι ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτικῶν σχισμάτων.
Αὐτή ἡ καλή Ὑμῶν Ὀμολογία μᾶς συνεκίνησεν βαθύτατα, ἀλλά καί μαρτυρεῖ εἰς τήν συνείδησίν μας ὅτι ἐνδεχομένως ὁ ἀντίδικος, διά τῶν ὀργάνων του καί κυρίως διά τῶν σχισματικῶν ψευδαδέλφων, νά ἐγείρη σκάνδαλα καί νέας δοκιμασίας! Αὐτό τό βλέπομεν εἰς κάθε βῆμά μας καί εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἰς τήν Κύπρον, αὐτό εἴδομεν καί εἰς τήν Ρουμανίαν, καί γενικῶς αὐτή εἶναι ἡ ἀπ’ ἀρχῆς πορεία τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό τό γεγονός, μέ πιέζει νά ἐπαναλάβω ὅτι μᾶς θέτει ἕκαστον χωριστά καί ὅλους ὁμοῦ, ὡς ζῶντα μέλη τοῦ Ἁγίου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πρό τῶν εὐθυνῶν μας, ὡς διαδόχων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διότι, ὅπως ἐκεῖνοι ἀπεστάλησαν εἰς τά ἔθνη, οὕτω καί ἡμεῖς εἰς τόν παρόντα αἰῶνα τῆς συγχύσεως καί τῆς γενικῆς ἀποστασίας, ἀποστελλόμεθα εἰς πάντα τά ἔθνη. Ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν, καί σήμερον καί πάντοτε ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἀποστολική, καί ὅπως ἐδιώχθησαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἡμεῖς, ὡς χάριτι Χριστοῦ διάδοχοι Ἐκείνων, διωχθησόμεθα.
Ἐν προκειμένω ἐκεῖνο τό ὁποῖον ὑπολείπεται εἶναι νά καταλήξωμεν καί εἰς τό θέμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Ὑμῶν, τό ὁποῖον πρέπει μεθ’ Ὑμῶν νά μελετήσωμεν μέ πολλην προσοχήν μεταφερόμενοι ἐν τόπῳ καί χρόνω. Τό θέμα τοῦτο τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς εἶναι παράλληλον καί ἐξ’ ἴσου σοβαρόν πρός τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν – Ἐκκλησιολογίαν.
Σεβασμιώτατοι κ. Κασσιανέ καί κ. Γερόντιε, μέ αὐτάς τάς σκέψεις, συναισθήματα καί βιώματα ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Ἑλλάδα, αὐθημερόν, ἑσπέρας τῆς Πέμπτης 11 Ἰανουραίου 2008, συνεκαλέσαμεν ἐκτάκτως τήν Μητροπολιτικήν περί ἡμᾶς Ἱεράν Σύνοδον καί ἐγνωρίσαμεν αὐτῆ τά περί Ὑμῶν καί κυρίως περί τῆς Ὀρθοδόξου Ὑμῶν Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας, τήν ὁποίαν μέσω ἐξαιρετικῶς ἀντιξόων συνθηκῶν διεφυλάξατε ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως».
Συγκεκριμένως εἰς τά ἀγωνιῶντα μέλη τά ὁποῖα ἔλαβον μέρος εἰς τήν ἔκτακτον συνεδρίαν τῆς ὑφ’ ἡμᾶς Μητροπολιτικῆς Ι. Συνόδου μετεφέραμε εἰς τά κύρια σημεῖα των ὅλα ὅσα συνεζητήσαμεν κατά τάς δύο πολυώρους συνεδριάσεις μας (τῆς Τρίτης καί Τετάρτης 9 καί 10 Ἰανουαρίου 2008 π.ἡ.) τά ὁποῖα καταγράφομεν καί ἐν τῶ παρόντι, τυχόν δέ λεπτομερείας, αἱ ὁποῖαι ἐνδεχομένως δέν κατενοήθησαν ἤ δέν ἀπεδόθησαν ὀρθῶς, παρακαλοῦμεν τάς Ὑμετέρας Σεβασμιότητας, ὅπως βελτιώσετε καί ἀποδώσετε ἐπί τό ἀκριβέστερον, εἰς τό Ὑμέτερον σχετικόν ἔγγραφον, τό ὁποῖον ἡ ἀγάπη σας θέλει μᾶς ἀποστείλει.

Κατά τήν ἐν λόγω ἔκτακτον Μητροπολιτικήν Σύνοδόν μας εἴπομεν τά ἑξῆς:
«...Ἡ μετάβασις ἐμοῦ καί τοῦ π. Μιχαήλ εἰς τήν Ρουμανίαν, ὡς γνωστόν, εἶχε σκοπόν νά ἴδωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς, τούς δύο Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἡγοῦνται τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἤτοι, τούς κ.κ. Κασσιανόν καί Γερόντιον, περί τῶν ὁποίων ἐπληροφορούμεθα διά τόν ζῆλον καί τήν προσήλωσίν των εἰς τήν ὀρθόδοξον πνευματικότητα καί τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ.
Δέν εἶναι τυχαῖον ὅτι ὁ Κύριος κατευώδωσεν καί ηὐλόγησεν αὐτό τό ταξείδι - ἱεραποστολήν εἰς τήν Ρουμανίαν, κατά τόν παρόντα χρόνον, ὅτε εἰς τήν ἐν Ἑλλάδι Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, συνέβησαν αἱ ἀπίστευτοι προδοσίαι καί τά σχίσματα μέ τάς φρικτάς βλασφημίας καί ἀποστασίας τῶν ψευδαδέλφων. ὡς γνωστόν αὗται προῆλθον ἐκ τῆς βλασφημίας των κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς καί τῆς παρεκκλίσεως ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας. Ὄτε δηλαδή ἐκορυφώθησαν αἱ δόλιαι ἐνέργειαι κατά τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὁ Κύριος παρενέβη καί μᾶς ὡδήγησεν εἰς τήν Ρουμανίαν, διά νά ἴδωμεν ὅτι δέν εἴμεθα μόνοι, ὡς ἐθεωροῦμεν, ἀλλά καί, οὕτως εἰπεῖν, διά νά ἀκούσωμεν καί τούς λόγους Του: «’Ολιγόπιστοι διατί δειλιᾶτε; Δέν εἶσθε μόνοι εἰς τόν καιρόν τοῦτον τῆς γενικῆς ἀποστασίας, ἔχω καί ἄλλα πρόβατα εἰς τήν Ποίμνην μου, ἐνῶ δύναμαι νά ἀναστήσω καί ἐκ τῶν λίθων τέκνα τῶ Ἀβραάμ»!..
Ὅλα, λοιπόν, εἶναι εἰς τήν Πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, καί ἐν προκειμένω ὅλα οἰκονομοῦνται καί ἀντιμετωπίζονται κατά τήν ἄπειρον σοφίαν τοῦ Θεοῦ. Οὕτω, μετά τάς ἀλλεπαλλήλους ὁμαδικάς ἀποστασίας τῶν συγχρόνων ψευδαδέλφων, (τοῦ κατά τό 1995 σχίσματος τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν τέως Μητροπολιτῶν μας), καί ἰδιαιτέρως τοῦ κατά τό 2005 νεωτέρου πλήν ἰδίου, (ὑπό τοῦ ἄκρως βλασφήμου πρ. Πειραιῶς Νικολάου καί τῆς ὁμοίας ὁμάδος του), τά ὁποῖα ἐστρέφοντο τόσον κατά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅσον καί κατά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐνῶ οἱ πολλοί ἐνόμισαν ὅτι εἰς ἀμφοτέρας τάς τοπικάς Ἐκκλησίας σβήνει ἡ ἀπό τό 1924 Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία, μολύνεται δέ καί ἐκλείπει ἡ γνησία Ἀποστολική Διαδοχή, (τήν ὁποίαν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέχει καί διαφυλάσσει διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995), ὅμως δι’ ἄλλην μίαν φοράν ἀπεδείχθη ὅτι «καί πῦλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς», ἀλλά ἐνεθυμήθημεν καί τό τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅστις λέγει, ὅτι «Ὁ Θεός ἀνώτερος ὤν τῆς φύσεως, καί δι’ αὐτῶν τῶν κωλυόντων τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει».

Εἰδικώτερον περί τῶν συγκεκριμένων δύο εὐλογημένων συνεδριάσεών μας, βοηθούμενος ἐν πολλοῖς καί ὑπό τοῦ Αἰδεσιμωτάτου π. Μιχαήλ εἴπομεν ἐν συνόψει καί τά ἑξῆς:
«Ἐκ προοιμίου εὐαγγελιζόμεθα εἰς τήν ἀγάπην σας ὅτι ὁ Κύριος ἔχει καί ἄλλα πρόβατα «τά ὁποῖα εἶναι ἐκ τῆς ἰδίας ποίμνης, ἀκούουν δέ τήν φωνήν τοῦ Ποιμένος των καί ἀκολουθοῦσιν Αὐτόν». Ἡμεῖς, βεβαίως, ἠγνοοῦμεν τό γεγονός ὅτι εἰς τήν γειτονικήν Ρουμανίαν, τήν τόσον δοκιμασθεῖσαν, ὁ Κύριος, ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον, ἐφύλαξεν τό «μικρόν ποίμνιόν» Του εἰς τήν ἀκαινοτόμητον Πίστιν, τό Ὁποῖον ἀδιακόπως δίδει τήν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας, ἀποκηρύσσει δέ καί καταδικάζει τήν Παπικήν καινοτομίαν καί τόν νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Τοῦτο ἐστοίχισεν εἰς τόν πιστόν Κλῆρον καί Λαόν τῆς Ρουμανικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πολύ μεγαλυτέρας διώξεις καί περισσότερα μαρτυρικά αἵματα καί ἐκτελέσεις, ἀπό ὅσα ἐδοκιμάσαμεν ἐδῶ εἰς τήν Ἑλλάδα καί ἰδιαιτέρως οἱ Πατέρες μας. Ὅπως εἰς τήν Ἑλλάδα, ἤδη ἀπό τήν ἐπομένην ἡμέραν τῆς ἐπαράτου Παπικῆς καινοτομίας, διεκρίθησαν ἀρκετοί Κληρικοί καί πρό πάντων Ἁγιορεῖται, κατ’ ἐξοχήν δέ ὁ τότε Ἱερομόναχος π. Ματθαῖος ὁ Λαυριώτης, ὁ ὁποῖος ἀπεδείχθη μέχρι τέλους Ὁμολογητής καί ἄξιος οἰκονόμος τῶν τῆς Γνησίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐν Ἑλλάδι, οὕτω καί εἰς τήν Ρουμανίαν διεκρίθησαν ἀρκετοί Ἱερεῖς, ἰδιαιτέρως δέ ὁ πιστός ὁμολογητής Ἱερομόναχος Γαμαλιήλ! Ὅπως ὁ ὁμολογητής Ἱερομόναχος καί κατόπιν Ἀρχιερεύς Ματθαῖος, ὕψωσεν καθαράν καί ἰσχυράν ὁμολογιακήν φωνήν κατά τοῦ Παπικοῦ καί οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀλλά καί κατά τῶν ἐν τῆ πορεία προκυψάντων σχισματοαιρετικῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὅπως αὐτοί τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος τοῦ 1937, οὕτως ἔπραξεν καί ὁ μακαριστός ὁμολογητής Ἱερομόναχος Γαμαλιήλ!
Ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἔζησεν ἐντονώτερα καί τήν δοκιμασίαν ἐκ τῆς ἐλλείψεως Ἐπισκόπων. Τό θέμα τοῦτο τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἤδη ἐλέχθη, μελετᾶται βάσει τῶν ὑφισταμένων πηγῶν καί πάντως ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, διότι ἀπ’ ἀρχῆς ἐνεφανίσθησαν πολλαί ἀνεξάρτητοι καί ἀμφιβόλου προελεύσεως Ἐπισκοπικαί ὁμάδες εἰς τόν εὐρύτερον χῶρον.»

Συνεχίσαντες μετά τοῦ π. Μιχαήλ τήν ἔκθεσιν ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας εἴπομεν:
«Καθ’ ὅ εἴχομεν καθῆκον, πρῶτοι ἐξεθέσαμε τά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου ἀπό τό 1924 μέχρι καί τό τελευταῖον σχίσμα, ἤγουν τήν ἀπ’ ἀρχῆς Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τῶν Γ.Ο.Χ., καθ’ ἥν ὡμολογήθη καί διεκηρύχθη ὅτι δέν ἀκολουθεῖται, ἀλλά καί ἀποκηρύσσεται ἡ Παπική (οἰκουμενιστική) καινοτομία, διότι αὕτη «εἶναι καταδεδικασμένη εἶναι Φραγκιά καί ἐκβάλλει τῆς Ἐκκλησίας». Οὕτω ὁ πιστός Κλῆρος καί Λαός ἐμμείναντες ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν ἑορτολογικήν παράδοσιν, παρέμειναν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες. Ἐπί τούτοις ἐκήρυξαν τούς καινοτόμους Ἱεράρχας καί Ἱερεῖς ὡς ἐν ἐνεργεία σχισματικούς καί ἅπαντα τά ὑπ’ αὐτῶν τελούμενα ἄκυρα καί κενά θείας Χάριτος καί ἁγιασμοῦ.
Ἐξεθέσαμεν ἐπίσης τήν κατά Μάϊον τοῦ 1935 ἐπιστροφήν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τῶν τριῶν Ἐπισκόπων (Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου) καί τῆς καλῆς αὐτῶν Ὁμολογίας, ὡς καί τάς εὐλογημένας χειροτονίας Ἐπισκόπων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τοῦ ὁμολογητοῦ Ἱερομονάχου Ματθαίου.
Ἐπίσης ἐξεθέσαμεν καί τήν ἀκολουθήσασαν θλιβεράν γενικήν ὑπαναχώρησίν των ἐκ τῆς καλῆς Ὁμολογίας Πίστεως καί Ἐκκλησιολογίας, τόσον τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, ἀλλά καί τῶν δύο ἐκ τῶν μόλις χειροτονηθέντων, καί τήν υἱοθέτησιν ὑπ’ αὐτῶν τῆς δολίας πλάνης τοῦ πρ. Φλωρίνης, ἡ ὁποία καί πρίν ἀπό αὐτόν, ἐφευρέθη καί ὑπεστηρίχθη ἀπό τόν ἴδιον τόν καινοτόμον Ἀρχιεπίσκοπον τοῦ νέου ἡμερολογίου Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος τοῦ 1924», καί ὅτι, «περί αὐτοῦ τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος θά κρίνη καί θά ἀποφασίση ἡ μέλλουσα νά συνέλθη Πανορθόδοξος Σύνοδος»! ...
Ὑπεγραμμίσαμεν, δηλαδή, τήν δογματικήν αἰτίαν τοῦ κατά τό 1937 έοισυμβάντος Φλωρινικοῦ σχίσματος καί ἀκολούθως τήν προσπάθειαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τοῦ Φλωρινισμοῦ νά προσβληθῆ καί νά ἐκλείψη ἡ γνησία καί ἀνόθευτος Ἀποστολική Διαδοχή, τήν ὁποίαν τό 1935 ἀπέκτησε Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Τοῦτο κατ’ αὐτούς θά ἐπετυγχάνετο διά τῆς μή εἰς τό ἑξῆς χειροτονίας νέων Ἐπισκόπων....
Εἴπομεν ἐπίσης ὅτι ὁ μόνος ὁ ὁποῖος τελικῶς παρέμεινεν πιστός, Ὀρθόδοξος καί Ὁμολογητής Ἱεράρχης, ἦτο ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὁ ὁποῖος ὀλίγον πρό τῆς κοιμήσεώς του (+14.5.1950) καί ἵνα μή ἐκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Ἐκκλησίας, τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, προέβη μόνος του εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπων καί ἐπανασυνεκρότησεν τήν Ἱεράν Σύνοδον.
Παραλλήλως ἀνεφέρθημεν καί εἰς τάς προσπαθείας τῶν καινοτόμων σχισματοαιρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀλλά καί τῶν Φλωρινικῶν, νά ἀμφισβητηθοῦν αὗται αἱ χειροτονίαι (τόσον τοῦ 1935, ὅσον ἰδιαιτέρως τοῦ 1948), ὡς δῆθεν «ἀντικανονικαί καί ἄκυροι» καί ἀφοῦ δέν ἐπέτυχον τοῦ σκοποῦ των, ἐπενόησαν σχέδιον ὥστε νά νοθευθοῦν καί προσβληθοῦν αὗται διά τῆς ἐξαρτήσεώς των ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ μέσω «χειροθεσίας».
Τό σχέδιον τοῦτο, κατόπιν σατανικῶν καί ὑπούλων διαβουλιῶν, ἐπεχειρήθη τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971. Ἡ λεγομένη «χειροθεσία», ἡ ὁποία ἐγένετο εἰς δύο Ἐπισκόπους μας τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 εἰς τό Μπροῦκλιν τῆς Ἀμερικῆς ὑπό τῆς τότε Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, δέν μετεφέρθη εἰς τά λοιπά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διότι ἡ Ἐξαρχία ἐπιστρέψασα τήν παρουσίασεν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον ὡς «συγχωρητικήν εὐχήν», καί ὡς τοιαύτη, κατ’ ἄκραν οἱκονομίαν καί ὑπό ὅρους ἐγένετο δεκτή, διά νά ἀποφευχθῆ ἀφ’ ἐνός ἕν ἐσωτερικόν σχίσμα καί ἀφ’ ἑτέρου διά τήν ἀγάπην πρός ἐπιστροφήν καί ἑνότητα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν σχισματικῶν ὁπαδῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης.
Τέλος ἀνεφέρθημεν καί εἰς τά νεώτερα δύο σχίσματα, ἐκεῖνο τοῦ 1995 ὑπό τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν καί αὐτό τοῦ 2005 ὑπό τοῦ ἰδιαιτέρως βλασφήμου ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου καί τῆς ὁμάδος του. Ἐτονίσαμεν ὅτι καί ταῦτα εἶχον καί ἔχουν ὡς πραγματικήν αἰτίαν τάς ἀποτυχίας ξένων Κέντρων νά προσβάλουν τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί μέσω αὐτῆς νά καταστήσουν χωρίς πραγματικόν νόημα καί τήν Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἦτο χαρακτηριστικόν ὅτι μόλις ὡλοκληρώθη ἡ παρουσίασις αὐτοῦ τοῦ α΄ θέματος: «Ἡ Ὁμολογία -Ἐκκλησιολογία καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό 1924 μέχρι σήμερον», οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς κ.κ. Κασσιανός καί Γερόντιος, καθώς καί οἱ λοιποί παρευρισκόμενοι, εἶπον: «Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ἔχομεν καί ἡμεῖς, αὐτήν συνομολογοῦμεν καί αὐτήν διακηρύσσομεν ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον. Καί τότε πού εἴμεθα ἀπομονωμένοι καί διωκόμενοι καί σήμερον αὐτήν ὁμολογοῦμεν καί κηρύττομεν».
Κατά τήν β΄ συνεδρίασιν, τήν Τετάρτην 10.1.2008, πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν, καί κατόπιν τῶν ὅσων προηγήθησαν, ὁ Σεβασμιώτατος κ. Κασσιανός εἰσηγήθη τήν συμπροσευχήν μας εἰπών: «’Εφ’ ὅσον κατά τήν χθεσινήν ὀκτάωρον συνεδρίασιν ἀπεδέχθημεν ὅλοι ὅτι ἔχομεν κοινήν τήν Ὁμολογίαν καί ἑπομένως προκύπτει ἡ ἑνότητά μας εἰς τήν Πίστιν, ἔχετε ἀντίρρησιν νά ξεκινήσωμεν τήν σημερινήν συνεδρίασιν διά κοινῆς προσευχῆς;».
Ἡ ἀπάντησίς μας ἦτο: «’Εφ’ ὅσον συνομολογοῦμεν ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας, καί ἐφ’ ὅσον ἐξ’ ὅσων συνεζητήσαμεν σχετικῶς καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπως πιστεύομεν, θά ἔχωμεν καί ἐπ’ αὐτοῦ Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον κατάληξιν, δέν ἔχομεν καμμίαν ἀντίρρησιν νά προχωρήσωμεν πλέον τάς ἐργασίας μας κατόπιν κοινῆς προσευχῆς».
Πράγματι κατόπιν κοινῆς προσευχῆς, ἤρχισεν ἡ β΄ Συνεδρίασις, κατά τήν ὁποίαν, ἀνεκεφαλαιώθησαν τά περί τῆς κοινῆς Πίστεως καί Ὁμολογίας συζητηθέντα θέματα, ὡς κάτωθι:
α) Τό 1924 ἡ εἰσαγωγή τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593 δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ἐπιβληθέντος ὡς πρώτου βήματος τῆς εἰσόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς.
β) Αἱ οὕτω κατά τό 1924 κ.ἑ. προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» εἶναι σχισματοαιρετικαί καί δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν λειτουργῶν της τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά διδασκαλίαν τῶν Πατέρων δέν ἐπενεργεῖ ἐπί τῶν σχισματικῶν.
γ) Οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τό 1924, παρέμεινον πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, διό συνέχισαν καί συνεχίζουν νά εἶναι, Κλῆρος καί Λαός, τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
δ) Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἐκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τό 1937. Τά σχίσματα ταῦτα ἔχουν Δογματικήν - Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» σχίσματος τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου. Αύτάς τάς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις αἱ τοπικαί Ἐκκλησίαι Ἑλλάδος καί Κύπρου μετά βδελυγμίας κατεδίκασαν καί ἀπεστράφησαν.
ε) Παρόμοιον σχίσμα ἐκκλησιολογικῆς φύσεως διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὁπαδοί του συμπορεύεται.
ε) Καί τά ἐπακολουθήσαντα νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005 εἰς τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρον, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ ἐκεῖνο τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν συνέχεια καί προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
στ) Ὑφ’ ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν των ὑπαναχώρησιν ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, εἰς χειροθεσίαν. Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία καί ἔτσι θά «ἔλυε τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. .
ζ) Τέλος ἔγινε δεκτόν ἀπό ὅλους ὅτι δέν νοεῖται νά ὁμολογῆ τις ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματοαιρετικοί, ἀλλ’ ὁ ἴδιος νά ἔχη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά Νεοημερολογιτῶν ἤ Παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν – Οἰκουμενιστῶν.
Μέ τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ θέματος περί τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας ἀπό τό 1924, προέκυψεν σαφῶς ὅτι εἰς τάς τοπικάς Ἐκκλησίας, Κύπρου, Ἑλλάδος καί Ρουμανίας, ἡ ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἀπό τήν πρώτην στιγμήν ἀντιμετωπίσθη μέ ἀπόλυτον συνέπειαν διά τῆς αὐτῆς Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου στάσεως καί Ὁμολογίας! Ἐπ’ αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς Ὁμολογίας, ὡς ἐπί θεμελίου λίθου, ἐκρίθη δυνατή, ἤ ἐπί τό ὀρθώτερον, ἐπιβεβλημένη ἡ Ἔνωσις καί κοινωνία τῶν τοπικῶν μας Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι κατ’ ἀκρίβειαν δέν ἦσαν ποτέ κεχωρισμέναι, διότι μυστικῶς τάς ἥνωνεν ἡ ΜΙΑ ΠΙΣΤΙΣ, ἡ ΜΙΑ ΓΝΗΣΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ὁ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ἀσχέτως ἄν τοῦτο ἠγνοεῖτο κατά τό ἀνθρώπινον».

Τήν πληροφόρησιν ἐκλείσαμεν μεταφέροντες καί ὅσα κατά τήν δευτέραν συνεδρίασιν ἡ Αὐτοῦ Σεβασμιότης ὁ κ. Κασσιανός εἶπεν:
«Δέν ἐφανταζόμην ὅτι θά ὑπῆρχον εἰς τήν Ἐλλάδα Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι θά ἐκήρυττον τοσοῦτον σαφῶς καί πεπαρρησιασμένως τήν καθαράν Ὁμολογίαν....
Οἱ παλαιότεροι Ἱερεῖς μας (π. Μηνᾶς κλπ.) ἔλεγον ὅτι εἰς τήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ματθαῖο, ἀλλά δέν ἠδύναντο λόγω τῶν διωγμῶν νά ἐπικοινωνήσουν μαζί του...
Ὁ π. Γαμαλιήλ εἶναι δι’ ἡμᾶς καί γενικῶς διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, ὅ,τι εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος δι’ Ὑμᾶς καί τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος...
Αὐτήν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν, οἱ κοινοί Πατέρες ἡμῶν Κληρικοί, Μοναχοί καί λαϊκοί ὡμολόγησαν καί εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἰς τήν Ρουμανίαν, καί αὐτήν μᾶς ἄφησαν ἐν μέσω πολλῶν διωγμῶν μέχρι καί αἵματος...
Ὅσοι μέχρι τώρα μᾶς ἐπλησίασαν (Βλάσιος, Κυπριανός, Χριστοφόρος), μᾶς ἀπαγοήτευσαν εἰς τό θέμα τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας ...
Σήμερα ἀκούσαντες ὅλα αὐτά αἰσθανόμεθα μεγάλην συγκίνησιν, διότι βιώνομεν πράγματι τήν ἄγνωστον μέχρι σήμερον μυστικήν ἑνότητα μας διά τῆς κοινῆς Ὁμολογίας Πίστεως ἐν τῶ Ἑνί Σώματι τοῦ Χριστοῦ...».

Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί κ. Κασσιανέ καί κ. Γερόντιε, αὐτά ἐν συνόψει εἴπομεν, κατά τήν ἔκτακτον συνεδρίαν τῆς Μητροπολιτικῆς μας Συνόδου, (ἀπόγευμα τῆς 11 Ἰανουαρίου 2008), διά τά ὁποῖα ἐν χαρᾶ καί βαθεῖα συγκινήσει ἐδοξολογήσαμεν ἅπαντες τόν Τριαδικόν Θεόν, ἐνῶ τό ἐνδιαφέρον ὅλων ἐστράφη εἰς τό θέμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Ὑμῶν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Καί ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος ἐνημερώσαμεν δι’ ὀλίγων τήν Μητροπολιτικήν ἡμῶν Σύνοδον, βάσει τῶν ὅσων μᾶς εἴπατε προφορικῶς, κυρίως κατά τήν β΄ συνεδρίασιν, ἀλλά καί βάσει ἑνός κειμένου τό ὁποῖον ἔχομεν εἰς τήν Ἀγγλικήν, εἴπομεν δέ ὅτι τό θέμα θά τύχη περαιτέρω ἐρεύνης καί μελέτης.
Ἐν προκειμένω, σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι κατά τήν μετά τῶν συνεργατῶν μας μελέτην τῶν ἱστορικῶν στοιχείων περί τῶν τριῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι κατά τό ἔτος 1948 ἐχειροτόνησαν τόν μακαριστόν Ἐπίσκοπον Βίκτωρα Λέου, προέκυψαν ὡρισμένα ἐρωτηματικά περί τῆς Ὁμολογίας Πίστεως καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς αὐτῶν, τά ὁποῖα πρέπει νά μελετήσωμεν ἀπό κοινοῦ κατά τήν ἐν Ἑλλάδι ἐπίσκεψίν Σας, τήν ὁποίαν ἀναμένομεν τό δυνατόν συντομώτερον. Ὅπως δέ, ἐπί τοῦ πρώτου θέματος τῆς «Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας» προέκυψεν ἀναμφιβόλως ἡ κοινή πίστις καί Ὁμολογία μας, ἔτσι καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί ὅποιου ἄλλου θέματος προκύψει, πρέπει νά γίνη σεβαστή καί νά ἐφαρμοσθῆ ἡ Κανονική Τάξις, ἀλλά καί ἡ Οἰκονομία, ὅπου καί ὅσον εἶναι ἐπιτρεπτή καί εὐλογημένη. Περί αὐτῶν ὅμως ἐπιφυλασσόμεθα νά συνεργασθῶμεν καί συναποφασίσωμεν εἰδικῶς.
Ὡστόσον διά τάς μεταγενεστέρως γενομένας ὑφ’ ἑνός χειροτονίας, (ὑπό τῶν μακαριστῶν Ἐπισκόπων Βίκτωρος καί Νήφωνος), καθ’ ἡμᾶς, μετά τάς μαρτυρίας τά ὁποίας ἔχομεν παρ’ Ὑμῶν, ὅτι οἱ ἴδιοι εἶχον καθαράν τήν Ὀμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν, δέν πρέπει νά ἐγερθῆ οὐδείς λόγος, ἐφ’ ὅσον τότε δέν ὑπῆρχε ἕτερος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἐτέλει ἐν σκληρῶ διωγμῶ. Ἐν προκειμένω, πρέπει νά μελετηθῆ ἄν ἐνδείκνυται οἱ ἐν λόγω Ἐπίσκοποι νά ἀνακηρυχθῶσιν Ὁμολογηταί καί ὡς τοιοῦτοι νά τιμῶνται...
Σεβασμιώτατοι καί λίαν ἀγαπητοί Ἀδελφοί καί Πατέρες κ. Κασσιανέ καί κ. Γερόντιε, κλείων αὐτήν τήν πρώτην ἀπό τήν πλευράν μας γραπτήν ἐπικοινωνίαν, παρακαλῶ μέμνησθε ἡμῶν ἐν ταῖς προσευχαῖς σας, καθώς καί ἡ ἐλαχιστότης μου καί ἅπαντες οἱ μεθ’ ἡμῶν προσευχόμεθα διά τάς Ὑμετέρας ἀγαπητάς Σεβασμιότητας καί τούς ὑφ’ Ὑμᾶς Κληρικούς καί Λαϊκούς Ἀδελφούς.

Διατελοῦντες ἐν ἀγάπη
ἀσπαζόμεθα Ὑμᾶς ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῶ ἀδελφός
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
ΚΗΡΥΚΟΣ

Υ.Γ.
Ἀθῆναι 25.1.2008.
Σεβασμιώτατοι Κασσιανέ καί Γερόντιε.
Σᾶς γνωρίζομεν ὅτι ἐνῶ εἴχομεν ἑτοίμην νά ἀποστείλωμεν τήν παροῦσαν, ἐλάβομεν τήν ἀπό 19 Ἰαν. 2008 σύντομον τιμίαν ἐπιστολήν – πράξιν τῆς Ἱερᾶς Ὑμῶν Συνόδου, τῆς ὁποίας τό περιεχόμενον μᾶς εὑρίσκει ἀπολύτως συμφώνους καί Σᾶς εὐχαριστοῦμεν θερμῶς.
Ἀρκούμεθα νά ὑπογραμμίσωμεν μόνον τήν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ὑμῶν θέσιν, κατά τήν ὁποίαν, μέ τήν ἐπικειμένην ἐπίσκεψιν Ὑμῶν εἰς τήν Ἑλλάδα, πρέπει νά μελετηθοῦν καί τά Κανονικῆς φύσεως θέματα καί, ὅπως ὀρθῶς σημειώνετε, «νά ἑνωθοῦμε καί ἐπί τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, τούς ὁποίους ἐδιδάχθημεν ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας μέσω τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Μέ αὐτήν τήν ἕνωσιν νά πραγματοποιηθῆ καί ἡ κοινωνία εἰς κοινόν συλλείτουργον».
Καί πάλιν εὐχαριστοῦμεν πρωτίστως τόν Κύριον, διότι φωτίζει καί κατευθύνει τάς καρδίας Ὑμῶν εἰς τό ἀγαθόν καί παρακαλοῦμεν νά διαβιβάσετε τάς ταπεινάς μας εὐχάς εἰς ὅλα τά μέλη τῆς ἀπό 19.1.2008 συνεδρίας τῆς Ἱερᾶς Ὑμῶν Συνόδου καί εἰς ὅλους τούς πιστούς ἐν Ρουμανία.

Ὁ ἴδιος