(Μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 69/30.6.1999 Ἐγκύκλιον ἐπιστολήν του, τήν ὁποίαν ἀπέστειλε τό 1999 ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κ. Κήρυκος, εἰς τούς ὑπό τό ὠμοφόριόν του τελοῦντας Ὀρθοδόξους τῆς ἐν Ρωσία Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ΣΤΗΛΙΤΕΥΟΝΤΑΙ ἀποδεικτικῶς καί κατά τήν ὀρθόδοξον δεοντολογίαν, τά οἰκουμενιστικά φρονήματα τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» τῶν Φλωρινικῶν κ. Χρυσοστόμου Κιούση, τά ὁποῖα διετύπωσεν καί ἐκήρυξεν οὗτος εἰς ἐπίσημον κείμενόν του, τό ὁποῖον ἔφερε τήν ἐπιγραφήν "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ", εἶχεν ἀριθμό Πρωτοκόλλου 224 καί ἐχρονολογεῖτο ἀπό τήν 30-9-1994, ἀπηυθύνετο δέ "ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ".
‘Αξίζει νά σημειωθῆ πρῶτον, ὅτι ἡ ‘Εγκύκλιος αὕτη ἐπιστολή ἐστάλη εἰς τούς ἐν Ρωσία ‘Ορθοδόξους ὑπό τοῦ ὑπευθύνου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν Μητροπολίτου Κηρύκου, πρός κατά χρέος ἐνημέρωσίν των, καθόσον ἡ τότε ἱερά Σύνοδος ἠρνήθη νά πράξῃ τοιοῦτόν τι, ἄν καί ἐζητήθη τοῦτο, καί δεύτερον, ἀφοῦ ἐστάλη ἐδόθη κατόπιν καί εἰς τόν κ. Δημήτριον Κάτσουραν, ὡς Διευθυντήν τοῦ περιοδικοῦ «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», πρός δημοσίευσιν, ὅπερ ἠρνήθη, ἐνῶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ἀπέδιδε μομφήν εἰς τόν ‘Επίσκοπον Κήρυκον, διά τήν ἀποστολήν αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου.  Ἡ ἀρνητική αὐτή στάσι τῶν περί τόν ‘Αρχιεπίσκοπον τότε καί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον, κατόπιν, Νικόλαον ‘Αρχιερέων, δέν περιορίζεται, ὡς γνωστόν, μόνον εἰς αὐτό τό σοβαρόν θέμα, (θέμα Πίστεως καί Ὁμολογίας), ἀλλά καί εἰς πολλά ἄλλα σχετικά θέματα, καί ἑρμηνεύεται ἀπό τά «ἔργα καί ἡμέρας» αὐτῶν κατά τήν παρελθοῦσαν δεκαετίαν.
Τά δέ «ἔργα καί αἱ ἡμέραι» αὐτῶν συνοψίζονται εἰς τά ἑξῆς:
Πρῶτον: Ἠθέλησαν «κατά πλειοψηφίαν» καί καταλύοντες κάθε ἔννοαν Κανονικῆς τάξεως, νά συμμορφωθοῦν ἀπολύτως πρός τά ΣΧΕΔΙΑ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα ἀπήτησαν νά «συνωμολογήσουν» ὅτι βάσει τῆς χειροθεσίας δέν ὑπάρχει διαφορά εἰς τάς χειροτονίας Ματθαιϊκῶν καί Φλωρινικῶν, ὅπως προπαγάνδιζε ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, εἰς τό «ἀνώνυμόν» του, κατόπιν νά ἀποδεχθοῦν μίαν ἕνωσιν βάσει τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, (τύπω Κορινθίας Καλλίστου) μετά τῶν Φλωρινικῶν, καί ἐν συνεχείᾳ νά προχωρήσουν ὅλοι μαζί εἰς τήν ὑπαγωγήν ὑπό τόν κ. Χριστόδουλον, ὡς δεκατριμερῖται.
Δεύτερον. Ἔθεσαν εἰς τήν γραφίδα τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου, ἐκκλησιολογικήν βλασφημίαν καί αἵρεσιν, παρομοίαν, μᾶλλον χειροτέραν, ἐκείνης τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως Χρυσοστόμου, τήν ὁποίαν διετύπωσεν οὗτος εἰς τήν ὡς ἄνω «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» του ἐν ἔτει 1994. Οὕτω κατά τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον «ἡ Ἐκκλησία, ἐξ ὁρισμοῦ σημαίνει κλῆσιν πρός ἑνότητα τῶν τό πρόν διεστώτων», διό ἐάν εἴπωμεν τήν Ἁγίαν Τριάδα ‘Εκκλησίαν, προσβάλλωμεν τό ἀδιαίρετον Αὐτῆς, «διότι ἡ ‘Εκκλησία ἦτο κάποτε χωρισμένη ἤ ὑπάρχει ἡ δυνατότης κάποτε νά χωρισθῆ εἰς τό μέλλον» (Βλέπετε Εἰσήγησιν τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου τῆς 14.2.2002 ἐπί τῆς διατυπώσεως τοῦ θεολόγου κ. ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη). Ἤτοι, τά ξένα Κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα κατευθύνουν ἀπό τά παρασκήνια καί μέσω τῶν Τσακίρογλου καί Κάτσουρα τά νήματα, ἐπεδίωξαν κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν καί τό ἐπέτυχον, νά ἐμφανίσουν τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, καί τήν ὁμάδα του, ὡς ἔχοντα μέ τόν κ. Χρυσόστομον Κιούσην, τά αὐτά οἰκουμενιστικά φρονήματα, καί τοῦτο βεβαίως, ἐπ’ ὠφελείᾳ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἑνώσεως»

Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅσοι ἐλάβομεν τήν ὑψίστην τιμήν νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά φυλάξωμεν αὐτόν τόν σύνδεσμον καί τήν κοινωνίαν μετά τοῦ Χριστοῦ διά καί ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Του ᾿Εκκλησίᾳ, διά τῆς ζώσης πίστεως καί τῆς φωτιστικῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Οὕτω θά δυνηθῶμεν νά διακρίνωμεν τό ψεῦδος ἀπό τήν ἀλήθειαν, καί τό σκότος ἀπό τό φῶς, καί θά φεύγωμεν τήν πλάνην, τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν, διότι ὅλα αὐτά εἶναι ἔργα τῶν "πολλῶν προδρόμων τοῦ ἀντιχρίστου".
Γράφω ῾Υμῖν, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί γνήσια τέκνα τῆς Μητρός ἡμῶν ᾿Εκκλησίας, ἐν πολλῇ σπουδῇ  καί συνοχῇ καρδίας, διότι ἀνησυχῶ μή τις ἐξ ῾Υμῶν πλανηθῇ, καθ᾿ ὅσον καί εἰς τάς ἡμέρας μας "ἠγέρθησαν πολλοί ἀντίχριστοι", πολλοί "ψευδεπίσκοποι", πολλαί "ψευδοεκκλησίαι", πολλαί "ψευδοσύνοδοι" καί ὑπερεπερίσσευσαν αἱ "ψευδοομολογίαι".
Σᾶς γράφω, διά νά κατανοήσετε καί νά διακρίνετε, ὅτι ὅσοι ἐπαγγέλλονται τόν "παλαιοημερολογίτην", παραμένουν ὅμως μακράν τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ἔξω τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐκτρέφουν σχίσματα, δέν εἶναι γνήσιοι ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ψευδοποιμένες, μοναδική δέ φροντίδα των εἶναι νά παρασύρουν εἰς τό σχίσμα των καί νά πλανήσουν τά γνήσια τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας. Βεβαίως καί σήμερον, πολλοί εξ αὐτῶν, "ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον", ἀλλά κατά τόν θεῖον Εὐαγγελιστήν καί ὅτε ἦσαν "μεθ᾿ ἡμῶν" δέν εἶχον καμμίαν βαθυτέραν σχέσιν μέ τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν.
᾿Αγαπητοί Πατέρες καί ἀδελφοί, σᾶς γράφω ταῦτα, διότι περιῆλθεν εἰς χεῖράς μου  ἕν τρομακτικόν κείμενον τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου" τῆς Φλωρινικῆς - 'Ακακιακῆς παρατάξεως, κ. Χρυσοστόμου Κιούση, τό ὁποῖον οὗτος ἀπευθύνει πρός τά πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Μέ αὐτό ἀπεγνωσμένα ἐπιχερεῖ νά σᾶς πλανήσῃ καί νά σᾶς ἀποσπάσῃ ἀπό τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί νά σᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τό σχίσμα τοῦ ὁποίου ὁ ἴδιος σήμερον ἡγεῖται.
Τοῦτο τό κείμενόν του, ἔχει τήν ἐπιγραφήν "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ", ἔχει ἀριθμό Πρωτοκόλλου 224 καί χρονολογεῖται ἀπό 30-9-1994, ἀπευθύνεται δέ "ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ". Παραθέτομεν ἐνταῦθα τό κείμενον τῆς "ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ" καί ἐν συνεχέίᾳ θά σχολιάσωμεν αὐτήν ἄν καί κατά πόσον αὕτη εἶναι ᾿Ορθόδοξος.
"Τό παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἔχει τήν ἀρχήν του ἀπό τό ἔτος 1924, ὅτε ἀντικανονικῶς καί κατά τρόπον δικτατορικόν ἐπί ᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἐπεβλήθη τό νέον Γρηγοριανὀν ῾Ημερολόγιον.
Εἰς τό πραξικόπημα τοῦτο ἀντεστάθησαν ἀρκετός λαός μέ ὀλίγους ὅμως Κληρικούς πού δέν ἠκολούθησαν εἰς τήν καινοτομίαν τήν ᾿Εκκλησίαν διατηρήσαντες τό πατροπαράδοτον καί καθηγιασμένον παλαιόν ἑορτολόγιον, καί ἐδημιουργήθη  μέν παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς, ἀλλά ὄχι νέα ἐκκλησία.
῾Η αὐθαίρετος εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐδημιούργησε σχίσμα εἰς τήν ἐκκλησίαν μέ τήν ἐφαρμογήν τοῦ ταυτοχρόνου στυνεορτασμοῦ μετά τῆς αἱρετικῆς δυτικῆς ᾿Εκκλησίας καί διήρεσε οὕτω τήν μίαν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς δύο, εἰς τρόπον ὥστε ἄλλαι νά ἑορτάζουν καί ἄλλαι ὄχι, ἄλλαι νά πασχάζουν καί ἄλλαι νά νηστεύουν, ἀντίθετα μέ τό πνεῦμα τῆς πρώτης οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἔθεσε βάσιν τήν ἐνότητα τῆς πίστεως διά τοῦ ἀρμονικοῦ συνεορτασμοῦ ταυτοχρόνως τῆς ἀνά τήν οἰκουμένην ἐκκλησίας.
Οὕτως ἡμεῖς οἱ τηροῦντες τό πάτριον ἐορτολόγιον καί ὅλην τήν παράδοσιν τῆς ἐκκλησίας ἀποτελοῦμεν τήν συνέχειαν τῆς μιᾶς ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, τό δέ νέον ἡμερολόγιον ἀντίθετον μέ τάς πανορθοδόξους ἀποφάσεις τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593 θεωροῦμεν σχίσμα μέ ὅλας τάς προεκτάσεις καί ἐπακολούθους συνεπείας καί δέν δεχόμεθα εἰς κοινωνίαν τούς νεοημερολογίτας, οὔτε τούς κοινωνοῦντας μετά τῶν νεοημερολογιτῶν.
Αὐτή ὑπῆρξεν ἀπ᾿ ἀρχῆς ἡ γραμμή τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος καί συνεχίζει ἐντονώτερον τώρα ὁπόταν ἡ προσέγγισις τῶν νεοημερολογιτῶν μετά τῶν μονοφυσιτῶν καί τῶν παπικῶν εὑρίσκεται εἰς τά πρόθυρα τῆς ἑνώσεώς των.
Δοκιμάζομεν ὅμως τήν πικρίαν τοῦ χωρισμοῦ τῆς μαρτυρικῆς ἡμῶν ᾿Εκκλησίας, διότι οἱ μέν προερχόμενοι ἐκ τοῦ ᾿Επισκόπου Ματθαίου ἀπεσπάσθησαν δημιουργήσαντες σχίσμα ἐξ  αἰτίας ἀλόγου φανατισμοῦ. Διά τό ἀληθές ὅμως παρεσύρθησαν ἀπό δεινόν τινά ἱερωμένον ἐγκάθετον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν νεοημερολογιτῶν, Εὐγένιον Τόμπρον ὀνομαζόμενον, ὁ ὀποῖος εἰσεχώρησε εἰς αὐτούς καί ὑπεκρίθη τόν θερμόν ζηλωτήν εἰς ἀκριβολογίαν πίστεως, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποπλάνησιν τοῦ γέροντος ᾿Επισκόπου Ματθαίου παρασύρας τοῦτον εἰς δύο φοβερά ὀλισθήματα.
Τό πρῶτον, ἀπόσχισιν ἀπό τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Μητροπολιτῶν  πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κλπ. ὅστις ἐδικάσθη καί ἐξωρίσθη δίς διά τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί άπέθανεν ἐν ὀρθοδόξῳ ὁμολογίᾳ.
Δεύτερον εἰς χειροτονίαν ἐπισκόπων ὑπό μόνου ἐκείνου περί τό τέλος τῆς ζωῆς του κατά παράβασιν τοῦ α' ᾿Αποστολικοῦ κανόνος.
Τήν ἀκυρότητα τῆς χειροτονίας των οἱ Ματθαιϊκοί  μετά ἔτη τινά ἐζήτησαν νά διορθώσουν ἀπό τήν Ρωσικήν ἐν διασπορᾷ ᾿Εκκλησία εἰς ᾿Αμερικήν. ᾿Εδέχθησαν ἀναχειροτονίαν ἤ χειροθεσίαν, πλήν ὅμως ἐξ  ἐσωτερικῆς των διαμάχης ἀπεκήρυξαν ὑστέρως τήν ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί ἐπανῆλθον οὕτω εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν. Ματαίως ὅθεν καί σφαλερῶς πιστεύουν ὅτι ἔχουν κανονικήν ᾿Αποστολικήν διαδοχήν, ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν τήν ἐκδίκησιν τοῦ Α᾿ ᾿Αποστολικοῦ Κανόνος, ἄρα εἶναι ἀντικανονικοί.
῎Αλλη ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ πρώην ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ὅστις καθηρέθη ὑφ᾿ ὅλης τῆς Συνόδου ὁμοφώνως, διότι ἀπέκρυψε μίαν ἐν κρυπτῷ ἄθεσμον χειροτονίαν εἰς ἐπίσκοπον κληρικοῦ ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου, καταδικασθέντος ὑπό τῆς πολιτείας εἰς φυλακήν δι᾿ ἀνόμους πράξεις καί καθαιρεθέντος ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας του. Δέν ἀπέκρυψε δέ μόνον τήν χειροτονίαν, ἀλλά καί κατεφρόνησε τῆς ῾Ι. Συνόδου, ἡ ὁποία τόν ἐκάλεσε εἰς ἀπολογίαν τρίς κατά τήν τάξιν καί ἀντί τῆς μετανοίας ἐπανεστάτησε καί ἐδημιούργησε ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν προβάς εἰς ἀντικανονικάς καί ἀκύρους χειροτονίας ἐπισκόπων.
Τρίτη δέ ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ Κυπριανοῦ, ὅστις προερχόμενος ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου ὑπεκρίθη ὅτι ὁμολογεῖ ὀρθοδοξίαν συμφώνως πρός τήν παράδοσιν καί τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ μετά τήν χειροτονίαν του ἠρνήθη πάντα ταῦτα καί ὡμολόγησε πλήρη ἐπενέργειαν τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τό σχίσμα τοῦ νέου ἡμερολογίου. ῞Ιδρυσε δέ νέαν ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν ὀνομάσας αὐτήν "᾿Εκκλησίαν ἐνισταμένων", χωρίς νόημα καί πιστεύω, μᾶλλον ὅμως ἐκκλησίαν τῶν πονηρευομένων !
Οὗτος καθηρέθη ἐγκύρως τό πρῶτον ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐκ τῆς ὁποίας καί προήρχετο, ἐν συνεχείᾳ δέ  καί ὑπό τῆς ἡμετέρας ᾿Εκκλησίας τῶν χειροτονησάντων αὐτόν ᾿Αρχιερέων. Πάντα δέ ὅσα τελεῖ, χειροτονίας δηλαδή καί μυστήρια εἶναι ἄκυρα καί ἀνύπαρκτα. ῾Ημεῖς τηροῦντες τήν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν τοῦ πεφωτισμένου Ποιμενάρχου ἡμῶν ἀειμνήστου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὅστις ἐλάμπρυνε καί ἐστερέωσε τόν ἱερόν μας ἀγῶνα προσδόσας σύν τοῖς ἄλλοις ὑπόστασιν ἐκκλησιαστικήν διά τοῦ χαρίσματος τῆς ἱερωσύνης, ἔχομεν τήν διαδοχήν καί ἀποτελοῦμεν τήν γνησίαν κανονικήν ἐξ  ἐκείνου συνέχειαν τῆς ὀρθοδόξου ἑλληνικῆς ᾿Εκκλησίας.
Θεωρούμεθα δέ ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας.
1. ᾿Απεκηρύξαμεν τό νέον ἡμερολόγιον ὡς ἀνωτέρω ἐλέχθη.
2.  ῾Απάσας τάς λεγομένας ὀρθοδόξους ᾿Εκκλησίας πού συμμετέχουν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ᾿Εκκλησιῶν καί ὅσους συνεργάζονται εἰς τήν οἰκουμενιστικήν κίνησιν (οἰκουμενισμόν) θεωροῦμεν ὡς προδιδούσας τήν ὀρθοδοξίαν καί συνεπῶς στερουμένας τῆς χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Καταδικάζομεν δέ τάς ἐνεργείας ταύτας καί ἀποκηρύσσομεν τούς κοινωνοῦντας ἐν προσευχῇ μετά τῶν αἱρετικῶν καί οἰκουμενιστῶν.
3. ῾Ωσαύτως καταδικάζομεν καί τόν Σεργιανισμόν καί πᾶσαν ᾿Εκκλησίαν, ἡ ὁποία γίνεται ὄργανον τῶν ἀθεϊστικῶν κομμουνιστικῶν καί μασωνικῶν καθεστώτων καί δέν ἀναγνωρίζομεν  εἰς ταύτας χάριν συμφώνως πάντοτε πρός τούς ῾Ιερούς Κανόνας καί τάς διατάξεις τῆς ᾿Εκκλησίας μας.
4. Μετά τῆς ἐν διασπορᾷ Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ ἐξωτερικοῦ δέν ἔχομεν κανονικήν σχέσιν μετά τόν θάνατον τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου καί ἀγνοοῦμεν τά κατ᾿ αὐτήν.
Ταῦτα ἐκ καθήκοντος πρός γνῶσιν τῶν ἐνδιαφερομένων περί τοῦ φρονήματος τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν, πάντοτε δέ πρός τό ἀγνόν ἰδεῶδες τῶν ἀγωνιζομένων τόν καλόν ἀγῶνα περί εὐσεβείας καί πίστεως κατά τόν 31ον ᾿Αποστολικόν κανόνα.

῾Ως ᾿Επίσκοπος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος καί ὑπεύθυνος διά τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἐν Ρωσίᾳ (τῶν Κατακομβῶν), θέλω νά σᾶς ὑπενθυμίσω, ὅτι ὁ ἐκδίδων καί ὑπογράφων τό κείμενον τοῦτο ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος" δέν εἶναι ὁ κανονικός ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἀλλά ὁ  ἡγέτης τοῦ γνωστοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος, τό ὁποῖον ἐδημιούργησε τό 1937 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης καί τοῦ ὁποίου ἡγήθη μέχρι τοῦ θανάτου του τό 1955. Τό σχῖσμα τοῦτο ἐπί μίαν πενταετίαν (1955-1960) ἔμεινεν ἀκέφαλον, δηλαδή χωρίς ᾿Επίσκοπον. Τοῦ ἰδίου αὐτοῦ σχίσματος τό 1960 ἡγεῖται ὁ "Ταλαντίου" ᾿Ακάκιος Παπᾶς, καί κατόπιν ὁ "᾿᾿Αρχιεπίσκοπος"  Αὐξέντιος Πάστρας. Τοῦτον καθήρεσε καί ἔλαβε τήν θέσιν του ὁ σημερινός "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος Κιούσης.

Εἰς τήν συνέχειαν χωροῦμεν εἰς τόν ἔλεγχον ὅσων ψευδῶν καί κακοδόξων ἔχει περιλάβει ὁ κ. Χρυσόστομος εἰς αὐτό πού ὠνόμασε "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ", ἡ ὁποία τῇ ἀληθείᾳ, εἶναι "διακήρυξις πλάνης, ψεύδους καί κακοδοξίας". Εἰς τό πολύ ἀτυχές καί ἀκριβέστερον τό πολύ κακόδοξον αὐτό κείμενόν του, ὁ κ. Χρυσόστομος, περιλαμβάνει κατ᾿ ἀρχήν μεταξύ ἄλλων τά κάτωθι, τά ὁποῖα δέν πρέπει νά μείνουν ἀναπάντητα:
"Τό παλαιοημερολογιτικόν  ζήτημα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἔχει τήν ἀρχήν του ἀπό τό ἔτος 1924, ὅτε ἀντικανονικῶς κατά τρόπον δικτατορικόν ἐπί ᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἐπεβλήθη τό νέον Γρηγοριανόν ῾Ημερολόγιον. Εἰς τό Πραξικόπημα τοῦτο ἀντεστάθησαν ἀρκετός λαός μέ ὀλίγους ὅμως Κληρικούς πού δέν ἠκολούθησαν εἰς τήν Καινοτομίαν τήν ᾿Εκκλησίαν[1], διατηρήσαντες τό πατροπαράδοτον καί καθηγιασμένον παλαιόν ἑορτολόγιον καί ἐδημιουργήθη μέν παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς, ἀλλά ὄχι νέα ᾿Εκκλησία".
Τά ἀνωτέρω εἶναι ὅλως ἀτυχεῖς καί κακόδοξοι διατυπώσεις, διότι:
-Δέν ὑπάρχει διά τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ "παλαιοημερολογιτικόν" ζήτημα, ἀλλά μόνον Νεοημερολογιτικόν Παπικόν ζήτημα, τό ὁποῖον ἀντιμετωπίζει καί τήν ἀπασχολεῖ ἀπό τό 1582, ὅτε διά πρώτην φοράν ἐνεφανίσθη ἡ Παπική ῾Ημερολογιακή Καινοτομία, ἀπό τόν αἱμοσταγῆ Πάπα Γρηγόριον τόν ΙΓ', ὁ ὁποῖος μάλιστα προσεπάθησε μέ κάθε τρόπο νά τήν ἐπιβάλῃ τότε καί εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν, ἡ ῾Οποία ὅμως τήν ἀπέρριψεν καί τήν ἀναθεμάτισε δι ἀποφάσεων ῾Αγίων Πανορθοδόξων Συνόδων.
- ῾Η ῾Αγία τοῦ Χριστοῦ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, δέν ἐκαινοτόμησε τό 1924, ἀλλά παραμένει καθ᾿ ἑαυτήν ἀκαινοτόμητος. καθαρά καί ἀμόλυντος. Παραμένει ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία. ᾿Εκεῖνοι πού ἐκαινοτόμησαν, καταπατήσαντες δισχιλιετῆ ὀρθόδοξον παράδοσιν, καταλύσαντες ἱερούς Κανόνας καί ἀποφάσεις ῾Αγίων Συνόδων[2], εἶναι ἐκείνη ἡ ῾Ιεραρχία τοῦ 1924, ἡ ὁποία, μετά τήν Καινοτομίαν, ποτέ δέν μπορεῖ νά θεωρηθῇ, ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐν ῾Ελλάδι. ᾿Επιμένομεν διά νά γίνῃ σαφές, ὅτι τό 1924 δέν "ἐκαινοτόμησεν ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ", ἀλλά ἐκαινοτόμησεν ὁ τότε ᾿Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ἡ ῾Ιεραρχία του καί διά τόν λόγον αὐτόν ἀπεσχίσθησαν ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐξῆλθον Αὐτῆς.
. ῞Οσοι δέν ἐδέχθησαν τήν καινοτομίαν, ἀλλά ἐτήρησαν ἐν πᾶσι ἀκαινοτόμητον  τήν καθηγιασμένην ἑορτολογικήν παράδοσιν τῆς ᾿Εκκλησίας, αὐτοί ἔμειναν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Δέν ἐδημιούργησαν "παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς", ἀλλά οἱ καινοτομήσαντες προεκάλεσαν τό ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ - ΠΑΠΙΚΟΝ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΝ καθεστώς. Δέν εἶναι ἑπομένως ὀρθόν αὐτό πού ἰσχυρίζεται ὁ σημερινός ἡγέτης τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος, ὅτι ὁ Κλῆρος καί ὁ λαός  "δέν ἠκολούθησαν εἰς τήν καινοτομίαν τήν ᾿Εκκλησίαν"!!!.  Δέν ἐκαινοτόμησεν, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ ᾿Εκκλησία τό 1924, ἀλλά ἐκείνη ἡ ῾Ιεραρχία, τήν ὁποίαν φαίνεται ὅτι ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης τήν ταυτίζει καί μέ τήν ᾿Εκκλησίαν!. ῾Ο ῾Ιερός Κλῆρος, τά Μοναχικά Τάγματα καί ὁ πιστός Λαός, ὁ ὁποῖος, ἐπαναλαμβάνομεν, δέν συνεμίγει μέ τήν καινοτομίαν-αἵρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀλλά ἔμεινε ἀμετακίνητος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀπετέλεσαν "παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς", ἀλλά συνέχισαν νά ἀποτελοῦν τά Γνήσια Μέλη τοῦ Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ.. Δηλαδή εἶναι ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς πρό  τοῦ 1924 καί ἀκριβέστερον πρό τοῦ 1920 ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος[3], ἡ ῾Οποία παντοιοτρόπως ἐπολεμήθη καί νῦν πάλιν σκληρότερον πολεμεῖται καί ἀπό αὐτόν τόν ἀντιποιούμενον καί τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ εἶναι ἁπλῶς ὁ ἡγέτης τοῦ Φλωρινικοῦ-᾿Ακακιακοῦ σχίσματος.

῾Ο ἐπιβαλών τήν Καινοτομίαν  ᾿Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὡς ἄλλος πραγματικός παποκαίσαρ, βίᾳ καί τρόμῳ, παρέσυρεν καί ἐκράτησεν ὅλους τούς ᾿Επισκόπους εἰς τήν ἡμερολογιακήν παπικήν καινοτομίαν καί τόν Οἱκουμενισμόν. Πολλοί βέβαια προϊόντος τοῦ χρόνου διεμαρτυρήθησαν, ἀλλ᾿ οὐδείς ἐτόλμα νά ἀναλάβῃ τόν ρόλον ἑνός ἁγίου Μάρκου. ῎Ετσι κατά τό διάστημα ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935 ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἐστερεῖτο ᾿Επισκόπων. Αὕτη ὑπῆρξεν ἡ μεγαλυτέρα δοκιμασία διά τό μαρτυρικόν πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας.
Ταῦτα μέχρι τόν Μάϊον τοῦ 1935, ὅτε, εὐδοκίᾳ Θεοῦ, τρεῖς Μητροπολῖται, ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος,  διεχώρισαν τάς εὐθύνας των. Δηλαδή: ᾿Απεκήρυξαν τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας καί τήν καινοτομήσασαν κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν, τήν ὁποίαν ἐκήρυξαν οὐσίᾳ καί τύποις σχισματικήν καί ὡς ἐκ τούτου καί τά μυστήριά της ἄκυρα, καί οὕτω ἐπέστρεψαν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, τήν οὕτω ἀποκληθεῖσαν (πρός διάκρισιν) ᾿Εκκλησίαν τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν. Οἱ τρεῖς οὗτοι ᾿Αρχιερεῖς συνεπεῖς εἰς τήν ὁμολογίαν των προέβησαν ἀμέσως καί εἰς χειροτονίας ἄλλων ᾿Επισκόπων, συγκροτήσαντες οὕτω πάλιν τήν Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον  ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος.

Πλήν τῶν τριῶν ῎Αρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἐξῆλθον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ  καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, καί ἄλλοι ᾿Αρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχον ὑποσχεθεῖ ὅτι θά ἠκολούθουν τούς τρεῖς εἰς τήν ἐπιστροφήν των, δέν ἐτόλμησαν νά πραγματοποιήσουν τήν ὑπόσχεσίν τους, διότι ἐδειλίασαν πρό τῆς κοσμικῆς παντοδυναμίας τοῦ σχισματικοῦ "παποκαίσαρος" Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εἰς τόν ὁποῖον καί ὑπετάγησαν. Καί ἡ σχηματισθεῖσα, ὅμως, κατά τόν Μαϊον τοῦ 1935 ἑπταμελής ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, τἠν ὁποίαν συνεκρότησαν οἱ ἐπιστρέψαντες τρεῖς ᾿Αρχιερεῖς καί οἱ ὑπ᾿ αὐτῶν τέσσερις χειροτονηθέντες,  ἐτέθη ὑπό σκληρόν διωγμόν, τοῦ ὁποίου τά ἀποτελέσματα ἦσαν θεαματικά ὑπέρ τοῦ Νεοημερολ.- Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ καί ἐξ αὐτῶν τῶν ἐπιστρεψάντων ᾿Αρχιερέων τινές ἀμέσως ἐδειλίασαν καί ἐπρόδωσαν.
῾Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, π.χ. ἀμέσως ἐδειλίασεν, ἐζήτησε συγγνώμην ἀπό τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, καί μέ μικράν ἀργίαν πού τοῦ ἐπεβλήθη ἐπανῆλθεν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν-Οἰκουμενισμόν καί ἔλαβε πάλιν τόν θρόνον τῆς Ζακύνθου. ῾Ο Δημητριάδος Γερμανός ἠρνήθη τήν ῾Ομολογίαν του καί ἐτελεύτησε ὡς νεοημερολογίτης. ῾Ο δέ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος παρέμεινεν εἰς τάς τάξεις τῶν Γ.Ο.Χ. , ἀλλά ἀνέλαβε τόν ρόλον τοῦ "ΟΥΝΙΤΟΥ"[4] ὑπέρ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, διότι ἔθεσεν ὡς σκοπόν του νά πλήξῃ τήν ᾿Εκκλησιολογίαν-῾Ομολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί νά ὁδηγήσῃ τό πλήρωμα Αὐτῆς ὑπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Αὐτή ἡ προσπάθεια συνεχίζεται μέχρι σήμερον.
Συγκεκριμένα ὁ πρώην Φλωρίνης συνέχισε νά ἀκολουθῇ τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ὅμως, ἀνεγνώριζε τήν σχισματικήν νεοημερολ.-οἰκουμενιστικήν Κρατικήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, ὡς ἀληθῆ καί Κανονικήν ᾿Εκκλησίαν, τήν δέ πράγματι Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τήν ἠρνεῖτο, διότι τήν ἐθεώρει ὡς "παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς", (κατά τήν διατύπωσιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση), ὡς ἁπλῆν διαμαρτύρησιν κατά τῆς ἀντικανονικῆς ἐπιβολῆς τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τήν ἐχαρακτήριζε ὡς μίαν ἁπλῆν "φρουράν".
῾Η μεγάλη κακοδοξία-βλασφημία τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἐκείνη καθ᾿ ἥν ἐκήρυσσεν, ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική ᾿Ιεραρχία τό 1924 κατέστη "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχισματική. Πρόκειται περί τῆς λεγομένης "ἐπιστημονικῆς θεωρίας - ὅρου", τήν ὁποίαν ἐκήρυξε ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἄμέσως μετά τό 1924.
Μέ αὐτήν ἐδέχετο καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ὁ Χρυσόστομος Καβουρίδης (πρώην Φλωρίνης), ὅτι ναί μέν παρεβιάσθησαν Κανόνες, κατεπατήθη ἑορτολογική παράδοσις, ἔγινε καινοτομία, ἀλλά ἡ ὑπόθεσις εὑρίσκεται ἐν ὑποδικίᾳ.  Τότε θά καταστῇ καί "ἐνεργείᾳ" σχισματική ἡ Νεομερολογιτική ᾿Εκκλησία, ὅταν περί τῆς συγκεκριμένης ἀλλαγῆς τοῦ ῾Ημερολογίου ἀποφανθῇ μία Πανορθόδοξος Σύνοδος. Μέχρι τότε ὁ νεοημερολογιτισμός κατά τόν πρώην Φλωρίνης,  θά εἶναι ἡ "Κανονική Μητέρα του ᾿Εκκλησία" καί μόνον "δυνάμει σχισματική" .
῾Ο Κυκλάδων Γερμανός καί ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτονήθησαν ᾿Επίσκοποι τό 1935 ὑπό τῶν τριῶν ἐπιστρεψάντων, μετά ἀπό κανονικά διαβήματα καί ἀνοχή δύο περίπου ἐτῶν, κατεδίκασαν τήν θεωρίαν τοῦ πρώην Φλωρίνης περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, αὐτόν δέ τόν πρώην Φλωρίνης, ἀπεκήρυξαν ὡς κακοδοξήσαντα, καί τοῦ ὑπέδειξαν, ὅτι ἡ θέσις του πλέον, ἐφ᾿ ὅσον ἠρνήθη τήν ἀρχικήν του ῾Ομολογίαν καί θεωρεῖ τόν Νεοημερολογιτισμόν,  ὡς τήν  "Μητέραν του ᾿Εκκλησίαν", εἶναι εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν.
Παρά ταῦτα ὁ πρώην Φλωρίνης παρέμεινε εἰς τό παλαιόν καί ὡς "οὐνίτης" πλέον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐπεδίωξε νά προσβάλῃ τήν ᾿Εκκλησιολογίαν-῾Ομολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἡ ὁποία ὅμως παρά ταῦτα ὡμολόγει καί διεκήρυσσε καθαρά ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός ἀποτελεῖ ἐνεργείᾳ σχίσμα, ἀφ᾿ ἑνός διά τόν ἀντικανονικόν ληστρικόν τρόπον ἐπιβολῆς του, ἀφ᾿ ἑτέρου καί τό κυριώτερον διότι κατεπάτησεν ἀποφάσεις Γνησίων Πανορθοδόξων  Συνόδων, ἀλλά καί αὐτῆς τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατέλυσε δισχιλιετῆ  καθηγιασμένην ἑορτολογικήν  παράδοσιν καί ἐπεβλήθη διά τόν Οἰκουμενισμόν ὡς πρῶτον βῆμα αὐτοῦ πρός τόν κοινόν συνεορτασμόν τῶν ᾿Ορθοδόξων μετά αἱρετικῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν,  ὅπως ἀκριβῶς προέβλεπεν ἡ παναιρετική οἰκουμενιστική ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920, καί ὅπως ἀκριβῶς ἀπεφάσισεν τό Συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Μαΐου-᾿Ιουνίου 1923.

Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι τίποτε δέν ἠνώχλησε τόσον τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον δηλαδή τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οἰκουμενισμόν κλπ., ὅσον αἱ κατά Μάϊον τοῦ 1935 χειροτονίαι ᾿Επισκόπων καί ἰδιαιτέρως τοῦ  ῾Αγιορείτου ῾Ιερομονάχου Ματθαίου εἰς ᾿Επίσκοπον Βρεσθένης, τάς ὁποίας ἐνήργησαν τόν Μάϊον τοῦ 1935 οἱ τρεῖς ᾿Επίσκοποι, ἀμέσως μόλις ἐπέστρεψαν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Τοῦτο ἀποτελεῖ τήν μεγαλυτέραν συνέπειαν αὐτῶν πρός τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν διεκήρυξαν ἅμᾳ τῇ ἐπιστροφῇ των εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν. ῾Ο πρώην Φλωρίνης τιμωρεῖται καί διώκεται ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν ἀκριβῶς, δι᾿ αὐτόν τόν λόγον, διότι ἐπανέφερε τόν ᾿Επισκοπικόν βαθμόν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καί ἰδιαίτερα, διότι ἀνέδειξεν τόν μέγαν ῾Ομολογητήν καί ζηλωτήν ἁγιορείτην ῾Ιερομόναχον  Ματθαῖον εἰς ᾿Επίσκοπον, ὁ ὁποῖος, ὁμοῦ μετά τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ, συνεχίζουν μετά τό Φλωρινικόν σχῖσμα νά ἡγοῦνται τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου  ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.).
῾Ο πρώην Φλωρίνης, ἐπεδίωξεν ἔκτοτε, (ὅπως ἀκριβῶς τό ἀπήτησεν ὁ νεομερολογιτισμός), νά ἀποκλείσῃ παντί τρόπῳ καί σθένει νέας χειροτονίας ᾿Επισκόπων εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ.. ᾿Εφαντάζοντο ὅτι μέ τόν τρόπον αὐτόν κάποτε θά ἐξέλιπεν ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή καί δέν θά ὑπῆρχον καί ἱερεῖς. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἀφ᾿ ἐνός ἐτρομοκρατήθη ὁ Κυκλάδων, μέ τήν "ἀπειλήν" ὅτι, ἄν συμπράξῃ μέ τόν Βρεσθένης εἰς χειροτονίας νέων ᾿Επισκόπων, θά διωχθῇ, ἀφ᾿ ἐτέρου κατώρθωσαν τό 1940 νά τόν ἀποσπάσουν ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἀργότερον τό 1949 νά τόν ἑνώσουν μέ τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον. ῎Ετσι ἔμεινε μόνος του ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος. ῾Οσάκις δέ ἐζητήθη ἀπό τόν Κυκλάδων Γερμανόν νά προβῇ μετά τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου κανονικῶς εἰς χειροτονίας ᾿Επισκόπων τό ἠρνεῖτο διαρρήδην, καί ἐδήλωνε ὅτι  "δέν ἤθελε νά πάῃ φυλακή".

᾿Επί ἐννέα περίπου ἔτη (1940-1948) ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος παραμείνας μόνος ᾿Επίσκοπος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἤδη εὑρισκόμενος εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, δέχεται τό αἴτημα Κλήρου καί Λαοῦ νά προβῇ εἰς χειροτονίαν ᾿Επισκόπου. ῾Ενάμισυ περίπου ἔτος πρίν ἀπό τήν ὁσίαν κοίμησίν του, ἤτοι τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, συγκαλέσας Σύνοδον μετά τῶν Κληρικῶν του, λαμβάνει τήν ἐντολήν  καί ἀποφασίζει καί χειροτονεῖ μόνος του (ἔχων μόνον τό καθολικόν σύμψηφον Κλήρου καί Λαοῦ) τόν διακεκριμένον ἁγιορείτην ᾿Αρχιμανδρίτην Σπυρίδωνα εἰς ᾿Επίσκοπον Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου. ᾿Ακολούθως μετ᾿ αὐτοῦ ἐχειροτόνησεν τούς ᾿Επισκόπους Πατρῶν ᾿Ανδρέα (ἀπό τοῦ 1972 Προκαθήμενος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.,), τόν Θεσσαλονίκης Δημήτριον καί τόν Κορινθίας Κάλλιστον.
Οὕτω δέν διεκόπη καί δέν ἀπωλέσθη ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ὡς ἀνέμενον ἡ παράταξις τοῦ πρώην Φλωρίνης καί ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὅτι θά διεκόπτετο μετά τήν κοίμησιν τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, καί οὕτω δέν εἰσῆλθεν εἰς νέαν δοκιμασίαν ἡ ᾿Εκκλησία. Αὐτό, ὅμως, τό γεγονός εἶχεν ὡς συνέπεια νά κηρυχθῆ σκληρός διωγμός κατά τοῦ ᾿Επισκόπου Ματθαίου, ὁ ῾Οποῖος ἐκοιμήθη ὁσίως τήν 14ην Μαΐου τοῦ ἔτους 1950.

Τήν 26ην Μαΐου τοῦ ἰδίου ἔτους, δηλαδή ἀμέσως μετά τήν κοίμησιν τοῦ ἀοιδίμου καί ὁμολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου, ὁ πρώην Φλωρίνης προσποιεῖται, ὅτι ἀνακαλεῖ τάς κακοδοξίας του καί αὐτόν τόν ὅρον περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχίσματος, καί ἐκδίδει τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 13)26-5-1950 Ποιμαντορικήν του ᾿Εγκύκλιον. Τό μόνον σημαντικόν αὐτῆς τῆς ᾿Εγκυκλίου εἶναι ἡ ῾Ομολογία του, δι᾿ ἧς ἀναγνωρίζει, ὅτι ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος πού αὐτός προεκάλεσε τό 1937 ἦτο αἰτία σοβαρά, δογματική, ἐκκλησιολογική, πίστεως.
῾Ιδού ἡ σχετική δήλωσίς του:
"Αἴρομεν τά ἐξ  ὑπαιτιότητος ἡμῶν δημιουργηθέντα σκάνδαλα καί πρός τοῦτο ἀνακαλοῦμεν καί ἀποκηρύσσομεν πᾶν ὅ,τι ἀπό τοῦ ετους 1937 ἕως σήμερον ἐγράφη καί ἐλέχθη ὑφ᾿ ἡμῶν, διά κηρυγμάτων, διασαφήσεων, δημοσιευμάτων καί ἐγκυκλίων...καί αὐτόν τόν ἐπιστημονικόν ὅρον "Δυνάμει καί ἐνεργείᾳ".
Δυστυχῶς ἡ ὁμολογία αὐτή δέν εἶχε καμμίαν καλήν ἐξέλιξιν, διότι αὐτή ἡ ᾿Εγκύκλιος ἦτο ἕνα ψευδές "χαρτίον" διά νά ἐξαπατήσῃ τούς Γ.Ο.Χ. καί κυρίως νά θέσῃ ὑπό τόν ἔλεγχόν του τάς δύο μεγάλας ἱστορικάς Μονάς, τάς ὁποίας εἶχεν ἱδρύσει ὁ ἀοίδιμος Ματθαῖος καί αἱ ὁποῖαι ἦσαν τά προπύργια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῏Ητο ἕν τέχνασμα, μία ὑποκρισία διά νά ἐξαπατήσῃ τούς πιστούς τῆς ᾿Εκκλησίας καί νά ἡγηθῇ Αὐτῆς. ᾿Απολύτως τό ἴδιο συμβαίνει καί πάλιν κατά τά τελευταῖα δύο - τρία χρόνια ...πιό κεκαλυμμένα ὅμως καί πιό δόλια.
῞Οπως ὁ πρώην Φλωρίνης τότε (τό 1950) "ὡμολόγησε" θεωρητικά, ἔτσι καί ὁ σημερινός "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος σήμερα "ὁμολογεῖ", τουλάχιστον εἰς θεωρητικὀν ἐπίπεδον, ὅτι δέχεται τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας (Γ.Ο.Χ.), πλήν ὅμως κηρύσσει "ἀναίτιον" τό Φλωρινικόν σχίσμα τοῦ 1937, ἄν καί ἔχῃ, ὡς εἴπομεν, ἔχει σοβαράν ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, καί τοῦτο, διότι θέλει νά ἀποσιωπήσῃ τάς συνεπείας αὐτοῦ τοῦ σχίσματος, ὅπως καί τό θέμα τῆς ἀδιακόπου καί γνησίας ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς.
᾿Αποσιωπᾶ ὁ σημερινός ἡγέτης τῶν Φλωρινικῶν καί ἀποκρύπτει τό γεγονός, ὅτι δέν ἔχει ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ῾Οποίαν κέκτηνται οἱ ᾿Επίσκοποι τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος παρά τοῦ πρώην Φλωρίνης (τό ὀρθόν παρά τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου) διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935. Δέν διανοεῖται δέ ἐπ᾿ οὐδενί νά ἐξετασθῇ, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τῆς ἐπιτρεπομένης ἐκκλησιαστικῆς Οἰκονομίας, τό θέμα τῆς "᾿Αποστολικῆς του διαδοχῆς", τήν ὁποίαν ἔχει ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς.
Διά νά ἐπιτευχθῇ, ὅμως, ἡ ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ Του ἔνωσις ἀπαιτοῦνται καί ἡ καθαρά ῾Ομολογία-᾿Εκκλησιολογία καί ἡ Γνησία ᾿Αποστολική Διαδοχή. Δηλαδή πρέπει νά ἀρθοῦν οὐσισατικά τά δογματικά αἴτια καί νά θεραπευθοῦν καί αἱ ἀρνητικαί Κανονικαί συνέπειαι ἐξ  αὐτοῦ τοῦ σχίσματος.
Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι καί μετά τήν ὑποκριτικήν καί πρόσκαιρον αὐτήν ὁμολογίαν του ὁ πρώην Φλωρίνης δέν ἐπέστρεψε, ὡς θά ἔδει, εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλά ἀπαιτοῦσε νά ὑποταχθοῦν τά πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας εἰς αὐτόν, ἐνῶ παρέμενε εἰς τό σχίσμα! ᾿Ενῶ δέν ἐφήρμοσε τίποτε εἰς τήν πρᾶξιν ἀπό αὐτήν τήν ψευδοομολογίαν του, συνέχισεν ὅμως ὡς οὐνίτης νά διώκῃ ὑπουλότερον τήν ᾿Εκκλησίαν. Διακηρύττει μάλιστα καί δημοσίως τήν θέσιν του, ὅτι: "ἔπρεπε κάποιος νά ὑποκριθῇ τόν πλαιοημερολογίτην, διά νά ὁδηγήσῃ τούς παλαιοημερολογίτας εἰς τά ὅρια τά κανονικά" (Βλέπε ἄρθρον του εἰς ᾿Εφημερίδα "Βραδυνή" τῆς 10-12-1950). ῞Ορια κανονικά ἐννοεῖ τήν ὑπαγωγήν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπό τήν διοίκησιν καί ἐξάρτησιν τῆς νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας, πράγμα διά τό ὁποῖον μετ᾿ οὐ πολύ (ἐν ἔτει 1951) ἔκαμε συγκεκριμένας προτάσεις εἰς τόν τότε Νεοημερολογίτην ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν Σπυρίδωνα Βλάχον. Καί ὅταν ἀργότερα (ἐν ἔτει 1953), οἱ δύο συνεργάται του ᾿Αρχιερεῖς Πολύκαρπος Χατζῆς καί Χριστόφορος Λιώσης ἐπέστρεψαν εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν ᾿Εκκλησίαν, εἰς τήν γενομένην εἰς αὐτόν πρότασιν, ὅτι καί αὐτός πρέπει νά ἐπισπεύση τήν ἐπάνοδόν του εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἀπήντησεν, ὅτι παραμένει μέ τό παλαιόν καί δέν ἐπιστρέφει εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν ᾿Εκκλησίαν, διότι οἱ ὁπαδοί του δέν θά τόν ἀκολουθήσουν, ἀλλά θά ἀκολουθήσουν τούς ᾿Επισκόπους τοῦ Ματθαίου! (Βλέπε: "ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ", φ. 154)4-5-1953).

Τό 1955 ἀπέθανεν ὁ πρώην Φλωρίνης καί συνεπής εἰς τάς δεσμεύσεις του δέν ἐχειροτόνησε καί δέν ἄφησε διαδόχους εἰς τήν σχισματικήν παράταξίν του. Λέγεται, δέ ὅτι πιεσθείς ἐπανειλημμένως φορτικώτατα ἀπήντησεν: "῎Εχετε ᾿Επισκόπους" καί ἄλλοτε ἠμύνετο μέ τό δίλημμα: "Ποῖον νά χειροτονήσω"; Πάντως ἔμεινε μέχρι τέλους πιστός στήν ἀπό τοῦ 1945 δημοσίαν ὑπόσχεσιν - δέσμευσίν του πρός τό ῾Υπουργεῖον Παιδείας καί Θρησκευμάτων, ὅτι δέν θά ξαναχειροτονήσῃ ᾿Επισκόπους, διότι τοῦτο ἔθιγε τό κῦρος .....τῆς νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας.
 Οἱ ὁπαδοί του παραμείναντες ἀκέφαλοι, τό 1960 προσέφυγον εἰς τήν Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς εἰς τήν ᾿Αμερικήν[5] ἐκλιπαροῦντες νά χειροτονήσῃ αὕτη ἕναν Κληρικόν τους εἰς ᾿Επίσκοπον, ἀλλά ἡ Σύνοδος ἐκείνη προέταξεν σκληράν ἄρνησιν. ᾿Εν τέλει, ὅμως, ἔπεσε εἰς τήν παγίδα τῶν μυστικῶν καί δολίων διαβουλεύσεων, ἀλλά καί εἰς τήν παγίδα τῆς "Σιμωνίας" ἕνας ᾿Επίσκοπος τῆς Συνόδου ἐκείνης, ὁ Σικάγου Σεραφείμ.
Οὗτος ἐν κρυπτῷ καί ἐν ἀπολύτῳ ἀγνοίᾳ τῆς Συνόδου του καί παρά τήν ἀπαγορευτικήν ἀπόφασιν αὐτῆς, ἐχειροτόνησεν ὑπερορίως καί πολλαπλῶς ἀντικανονικῶς - πραξικοπηματικῶς, τόν ῾Ιερομόναχον ᾿Ακάκιον Παπᾶν εἰς "᾿Επίσκοπον Ταλαντίου". Σημειωτέον, ὅτι μεταξύ χειροτονήσαντος καί χειροτονηθέντος ἀπεφασίσθη (ἐνόρκως ὅπως ἔχει καταγγελθεῖ) νά παραμείνῃ ἐν κρυπτῷ ἡ πράξις αὐτή καί νά μήν ἀποκαλυφθῇ εἰς τό εὐρύ κοινόν ποῖος ἐχειροτόνησεν.
Μετά ἔτη, ἠναγκάσθησαν οἱ Φλωριναῖοι (ὁ ᾿Ακάκιος εἶχεν ἤδη ἀποθάνει)  νά παρουσιάσουν ὄχι "χειροτονητήριον", ἀλλά μίαν ἁπλῆν "βεβαίωσιν", τήν ὁποίαν ὑπέγραφεν μόνον ὁ Σικάγου Σεραφείμ, καί μέ τήν ὁποίαν ἐβεβαίωνε, ὅτι αὐτός "μεθ᾿ ἑνός ἑτέρου" ἀνωνύμου καί ἀγνώστου (!) ἐχειροτόνησε τόν ᾿Αρχ)την ᾿Ακάκιον εἰς ᾿Επίσκοπον "Ταλαντίου". ῞Οτε δέ ἀργότερον ἐδηλώθη τό ὄνομα τοῦ δῆθεν συμπράξαντος ἐπισκόπου[6], τότε ἐκεῖνος διαρρήδην ἠρνήθη, δηλώσας ὅτι δέν γνωρίζει κἄν τό θέμα!
῾Επομένως ἡ ἐν λόγῳ χειροτονία πάσχει πολλαπλῶς, διότι:
α) ῾Ο Σικάγου Σεραφείμ δέν εἶχε κανένα κανονικόν δικαίωμα νά προβῇ εἰς τήν συγκεκριμένην χειροτονίαν ᾿Επισκόπου.
β) ῾Ο ᾿Ακάκιος Παπᾶς ἀπήτησε νά χειροτονηθῇ ὑφ᾿ ἑνός, ἐνῶ ὑπῆρχον καί ἄλλοι ᾿Επίσκοποι. ᾿Εχειροτονήθη δέ διά νά πλήξῃ τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐν ῾Ελλάδι συντηρῶν καί ἐνισχύων τήν σχισματικήν παλαιοημερολογιτικήν παράταξιν τοῦ πρώην Φλωρίνης.
γ) "᾿Εχειροτονήθη" λάθρᾳ καί παρά τήν ρητήν ἄρνησιν - ἀπαγόρευσιν τοῦ Προκαθημένου καί τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων νά χειροτονηθῇ ᾿Επίσκοπος διά τήν ῾Ελλάδα καί τήν παράταξιν αὐτήν.
δ) ῾Ο ᾿Επίσκοπος πού ἐτέλεσε τήν "χειροτονίαν", ὅπως καί ἡ Σύνοδος του εἶχε πλήρη κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀλλά καί εἰς τό σῶμά της ἡ Ρωσική Σύνοδος εἶχεν ὡς μέλη της καί ἐπισκόπους νεοημερολογίτας. Δηλαδή ὁ ᾿Ακάκιος ἐχειροτονήθη ὡς ἀπό Νεοημερολογίτην[7]. ε) ῾Η "χειροτονία" αὐτή εἶχεν ὡς σκοπόν νά ὑπηρετήσῃ καί νά ἐνισχύσῃ τό σχίσμα εἰς τήν ῾Ελλάδα, τό ὁποῖον ἔπληττε τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό τό 1937, καί στ) ῾Η συγκεκριμένη "χειροτονία" κατηγορήθη καί ὡς Σιμωνιακή!
Καί ἡ δευτέρα ὅμως "χειροτονία", τήν ὁποίαν ἐπεχείρησε εἰς τήν ῾Ελλάδα ὁ οὕτω προκύψας ὡς "Ταλαντίου" ᾿Ακάκιος, χειροτονήσας τόν "Γαρδικίου" Αὐξέντιον Πάστραν, μετέπειτα ᾿Αρχιεπίσκοπον τῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἐγένετο μέ τήν σύμπραξιν τοῦ γνωστοῦ Λατινόφρονος "Χιλῆς" Λεοντίου[8]. 
῎Ετσι ἡ ἀκέφαλος παράταξις τοῦ πρώην Φλωρίνης, τήν ὁποίαν, ἀποθανών τό 1955, ἀφῆκεν ἄνευ "᾿Επισκόπων", ἐπανεῦρεν "᾿Επίσκοπον" τό 1960, τοῦ ὁποίου ὅμως ὡς προελέχθη ἡ χειροτονία εἶναι καί πολλαπλῶς ἀντικανονική, καί δέν εἶναι Γνησία, διότι προέρχεται ἀπό ᾿Επίσκοπον, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε καταδικάσει, οὔτε ὁ ἴδιος, οὔτε ἡ Σύνοδός του τόν νεοημερολογιτισμόν, ἀλλά καί εἶχεν  ἐπίσημον κοινωνίαν μετά τῶν νεοημερολογιτικῶν ᾿Εκκλησιῶν. Δηλαδή δέν ἀναγνωρίζεται ᾿Αποστολική Διαδοχή εἰς τούς "᾿Επισκόπους" τῆς σχισματικῆς αὐτῆς παρατάξεως καί ὅλων τῶν λοιπῶν "ὑποπαρατάξεων" ἤ "ὑπερπαρατάξεων".

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, τά ὁποῖα πολύ σύντομα ἀναφέραμε, προκειμένου νά ἔχετε μία στοιχειώδη, ἀλλά ὀρθήν πληροφόρησιν, γίνεται ἀπόλυτα φανερόν, ὅτι ἡ ὑπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. Χρυσόστομον Κιούσην παράταξις δέν ἔχει καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν μέ τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλά  εἶναι ἡ συνέχεια τῆς ἀπό τοῦ 1937 σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Αὕτη δέν ἔχει οὔτε ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν, οὔτε κανονικήν καί γνησίαν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν.
῾Ο σημερινός ἡγέτης τοῦ σχίσματος τούτου,  ὁ κ. Χρυσόστομος δέν ἐκπροσωπεῖ τίποτε ἀπό τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.), ὁ δέ ἰσχυρισμός του, καθ᾿ ὅν: "ἡμεῖς (δηλαδή ἡ παράταξίς του)...ἀποτελοῦμεν τήν συνέχειαν τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας...", ὡς ὅλως ἀναληθής εἶναι καί βλάσφημος καί ἀποτελεῖ καθαράν παραπληροφόρησιν - παραπλάνησιν, ἡ ὁποία ἀποβλέπει εὐθέως εἰς τήν ἐξαπάτησιν τῶν Χριστιανῶν τῆς Κατακομβικῆς ᾿Εκκλησίας.

᾿Ανεπίτρεπτοι ὡς ἀναληθεῖς, ἀλλά καί ὡς βλάσφημοι, εἶναι καί οἱ ἰσχυρισμοί τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, εἰς τό ἴδιο κείμενο, κατά τούς ὁποίους, λέγει:
"Δοκιμάζομεν, ὅμως, τήν πικρίαν τοῦ χωρισμοῦ τῆς Μαρτυρικῆς μας ᾿Εκκλησίας, διότι οἱ μέν προερχόμενοι ἐκ τοῦ ᾿Επισκόπου Ματθαίου ἀπεσπάσθησαν δημιουργήσαντες σχῖσμα ἐξ αἰτίας ἀλόγου φανατισμοῦ. Διά τό ἀληθές ὅμως παρεσύρθησαν ἀπό δεινόν τινά ἱερωμένον ἐγκάθετον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν νεοημερολογιτῶν, Εὐγενίου Τόμπρου, ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος εἰσεχώρησεν εἰς αὐτούς καί ὑπεκρίθη τόν θερμόν ζηλωτήν εἰς ἀκριβολογίαν πίστεως μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποπλάνησιν τοῦ γέροντος ᾿Επισκόπου Ματθαίου παρασύρας τοῦτον εἰς δύο φοβερά ὀλισθήματα. Τό πρῶτον, ἀπόσχισιν ἀπό τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Μητροπολιτῶν πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κλπ., ὅστις ἐδικάσθη καί ἐξωρίσθη δίς διά τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ἀπέθανεν ἐν ὀρθοδόξῳ ῾Ομολογίᾳ. Δεύτερον, εἰς χειροτονίαν ἐπισκόπων ὑπό μόνου ἐκείνου περί τό τέλος τῆς ζωῆς του κατά παράβασιν τοῦ α' ᾿Αποστολικοῦ κανόνος. Τήν ἀκυρότητα τῆς χειροτονίας των οἱ Ματθαιϊκοί μετά ἔτη ἐζήτησαν νά διορθώσουν ἀπό τήν Ρωσικήν ἐν διασπορᾷ ᾿Εκκλησίαν  εἰς ᾿Αμερικήν. ᾿Εδέχθησαν ἀναχειροτονίαν ἤ χειροθεσίαν, πλήν ὅμως ἐξ᾿ ἐσωτερικῆς των διαμάχης ἀπεκήρυξαν ὑστέρως τήν !!! ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί ἐπανῆλθον οὕτω εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν. Ματαίως, ὅθεν, καί σφαλερῶς πιστεύουν, ὅτι ἔχουν κανονικήν ᾿Αποστολικήν διαδοχήν, ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν τήν ἐκδίκησιν τοῦ Α' ᾿Αποστολικοῦ Κανόνος, ἆρα εἶναι ἀντικανονικοί".
Αἰσθανόμεθα μεγίστην λύπην, ἀλλά καί ἱεράν ἀγανάκτησιν, διότι ὁ σημερινός ἡγέτης τοῦ φλωρινικοῦ σχίσματος κ. Χρυσόστομος Κιούσης μέσα εἰς ἕνα τόσο μικρόν κείμενον περιέλαβε καί πάλιν τόσας ἀναληθείας καί βλασφημίας μή σεβόμενος  οὔτε τήν ἱστορικήν, οὔτε τήν δογματικήν ἀλήθειαν.
Λέγει κατ᾿ ἀρχήν: "Δοκιμάζομεν, ὅμως, τήν πικρίαν τοῦ χωρισμοῦ τῆς μαρτυρικῆς μας ἐκκλησίας...". Τοῦτο ἀποτελεῖ βλασφημίαν, διότι λέγει "περί χωρισμοῦ τῆς  μαρτυρικῆς μας ᾿Εκκλησίας" καί ἐννοεῖ βεβαίως, ὡς "μαρτυρικήν ἐκκλησίαν" τήν σχισματικήν του παράταξιν. ῾Η ᾿Εκκλησία, ὅμως, δέν χωρίζεται, δέν σχίζεται, δέν μοιράζεται, οὔτε καί μερίζεται.
Τό 1937 δέν ἀπεσπάσθησαν οἱ ᾿Επίσκοποι Βρεσθένης Ματθαῖος καί Κυκλάδων Γερμανός, ἀλλά ἀπεσχίσθησαν λόγῳ τῆς κακοδοξίας των οἱ περί τόν πρώην Φλωρίνης, διότι ἠρνήθησαν τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἀνεγνώρισαν ὡς μητέρα των ᾿Εκκλησίαν τήν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΙΝ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, καί δι αὐτόν τόν λόγον ἀπεκηρύχθησαν. Αὐτή εἶναι ἡ χειροπιαστή καί ἀναμφισβήτητος ἀλήθεια, τήν ὁποίαν ὅμως δυστυχῶς διαστρέφει ὁ ἀντικανονικῶς φερόμενος ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ." κ. Χρυσόστομος[9].
Εἶναι, ἐπίσης, ἀπολύτως ψευδές, ὅτι ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος εἶχεν ἔστω καί τήν ἐλαχίστην ἀνάμειξιν εἰς τό Φλωρινικόν σχίσμα τοῦ 1937, ἀφοῦ ἦτο παντελῶς ἄγνωστος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. καί πρό καί ὀλίγα ἔτη μετά τό σχίσμα[10]. Οὔτε "ἀπεπλανήθη", οὔτε παρεπλανήθη, οὔτε παρεσύρθη ὁ πολιός τότε Γέρων ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος ὑπό οὐδενός, ἀλλά ἐκάλεσε πραγματικήν Σύνοδον μετά τῶν Κληρικῶν του, καί ἀπεφάσισεν ἐλευθέρως καί ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι.
Τό θέμα τόσον τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ὅσον καί τῶν "χειροτονιῶν" τοῦ ᾿Ακακίου τό 1960, καί ἀργότερα τοῦ Αὐξεντίου καί ἐκείνων τῶν ἀνομολογήτων τοῦ 1979 εἶναι θέματα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, τόν ὁποῖον προωθεῖ ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. διά νά λάμψῃ καί ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν θεμάτων ἡ ἀλήθεια ἐπί τῷ τέλει τῆς ἐν Χριστῷ ἑνώσεως.

 ῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ποτέ δέν ἀμφέβαλε διά τήν δογματικήν πληρότητα καί ἐγκυρότητα  τῶν ᾿Επισκοπικῶν χειροτονιῶν ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948 εἶναι ἀπολύτως ἔγκυροι καί οὐδείς ἐχέφρων ποτέ τάς ἠμφεσβήτησεν, ἐκτός ἀπό τήν σχισματικήν αὐτήν παράταξιν τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ἐξεφράσθη μέ ἰδιαίτερον μένος, ἐνῶ ἐβλασφήμησε καί κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τό ῾Οποῖον κατέστησεν αὐτούς οὐσίᾳ Κανονικούς καί Γνησίους Διαδόχους τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων. Αἱ χειροτονίαι τοῦ ἀοιδίμου ᾿Αρχιεπισκόπου Ματθαίου εἶναι ἀπολύτως ἔγκυροι καί δογματικῶς πλήρεις, διότι ὅταν οὗτος τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 προέβη εἰς χειροτονίαν ᾿Επισκόπου μόνος του, συνέτρεχον λόγοι ᾿Εκκλησιαστικοί πραγματικοί, οἱ ὁποῖοι συνέθετον τεραστίαν ἀδήριτον ἀνάγκην καί ἐπέβαλον νά πράξῃ τοῦτο:
α) ᾿Αποδεδειγμένως δέν ὑπῆρχεν ἄλλος ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς μετά τοῦ ὁποίου θά ἠδύνατο νά συμπράξῃ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ἡ δέ ᾿Εκκλησία εὑρίσκετο συνεχῶς ὑπό σκληρόν διωγμόν, ἐνῶ τό 1948 ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος εὑρίσκετο ἕνα μόλις βῆμα πρίν ἀπό τήν ὁσίαν κοίμησίν του.
β) ῎Ητο ὑποχρεωμένος βάσει τῆς ῾Ομολογίας-᾿Εκκλησιολογίας του καί τῆς εὐθύνης του ὡς ῾Ιεράρχου τῆς ᾿Εκκλησίας, νά ἀφήσῃ ᾿Επισκόπους διαδόχους, δηλαδή νά ἀφήσῃ ἀδιάκοπον  τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ἄλλως οὐσίᾳ θά καθίστατο ἀρνητής τῆς ᾿Εκκλησίας, θά ἐπρόδιδεν αὐτήν καί θά τήν εἰσήγαγεν εἰς νέας δοκιμασίας χειροτέρας τῆς 10ετίας τοῦ 1924-1935.
γ) Δέν ἐχειροτόνησε διά νά προκαλέσῃ φατρίαν, σχίσμα ἤ καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον νά πλήξῃ, ἤ νά βλάψῃ τήν ᾿Εκκλησίαν, ἀλλά τά πάντα ἐποίησεν πρός χάριν τῆς χειμαζομένης ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί
δ) Οὐσιαστικά δέν κατέλυσε τήν Κανονικήν τάξιν, ἀλλά ἀπολύτως δικαιολογημένα καί ἐπιβεβλημένα ὑπερέβη τήν ἀκρίβειαν τοῦ Α'᾿Αποστολικοῦ Κανόνος καί ἐνήργησε κατά τήν σχετικήν Διάταξιν τῶν ᾿Αποστολικῶν Διαταγῶν, αἱ ὁποῖαι προβλέπουν τήν ὑφ᾿ ἐνός χειροτονίαν ᾿Επισκόπου εἰς περίπτωσιν διωγμοῦ ἤ ἄλλης τινός ἀνάγκης[11].
᾿Αντιθέτως πρός ὅλα ταῦτα ἡ "χειροτονία" ἀπό τἠν ὁποία ἔχει τήν διαδοχήν ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης εἶναι πολλαπλῶς κατάφωρα ἀντικανονική, διότι, ἐπαναλαμβάνομεν: α) ᾿Εγένετο ἄνευ ἐκλογῆς καί ὑφ᾿ ἐνός, ἐνῶ, ὑπῆρχον καί ἄλλοι ᾿Επίσκοποι.  β) ᾿Εγένετο ὑπερορίως, κρυφίως καί Σιμωνιακῶς, καί παρά τήν ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου νά μήν χειροτονηθῇ ὁ ᾿Ακάκιος, διότι εἰς τήν ῾Ελλάδα ὑπῆρχον οἱ ᾿Επίσκοποι, οἱ ἕλκοντες τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τόν ἀοίδιμον Ματθαῖον. γ) ᾿Εγένετο ὑπό ᾿Επισκόπου τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία ἐκοινώνει ἐπισήμως μέ τούς νεοημερολογίτας καί ἑπομένως εἶναι ὡς νά ἐχειροτονήθη ὑπό Νεοημερολογίτου. δ) ᾿Εγένετο διά νά στερεωθῇ καί νά συνεχισθῇ καί διευρυνθῇ τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης.

῾Ετέρα ἀναληθής καί βλάσφημος θέσις τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση εἶναι αὐτή, καθ᾿ ἥν, δῆθεν, ἐζητήσαμεν, ὅπως γράφει, νά διορθώσωμεν τήν "ἀκυρότητα",  τῆς χειροτονίας τοῦ 1948 "ἐδέχθημεν ἀναχειροτονίαν ἤ χειροθεσίαν κλπ" ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς. Εἶναι ἀναληθές καί τοῦτο. ᾿Ιδού τί ἀκριβῶς συνέβη, ἄσχετα ἀπό τό τί ἀληθινά ἐπεδιώκετο τότε νά συμβῇ εἰς βάρος τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ᾿Επισκόπων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ἐκ μέρους τῶν ἐγκαθέτων εἰς τήν Φλωρινικήν παράταξιν..
Τό 1971 ἀπεστάλη ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου Συνοδική ᾿Εξαρχία εἰς τήν ᾿Αμερικήν διά νά συναντηθῇ μετά τῆς Ρωσικῆς Συξόδου εἰς τά πλαίσια τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς. ᾿Επεδιώχθη  νά διαφωτισθῇ καί βοηθηθῇ ἡ Ρωσική Σύνοδος, ὥστε νά ἀποκηρύξῃ τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς ἐνεργείᾳ σχισματοαιρέσεως καί νά διακόψῃ κάθε κοινωνίαν μετ᾿ αὐτοῦ.
᾿Αφοῦ ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη ἐν Συνόδῳ τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ὑπεσχέθη, ὅτι κόπτει κοινωνίαν μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κλπ.) καί πλέον, (κατά τήν ἐπίσημον μαρτυρίαν τοῦ Σεβ/του Κιτίου, ἑνός τῶν μελῶν τῆς ᾿Εξαρχίας), θά ἔχῃ ᾿Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μόνον μετά τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.,  κατόπιν ἐτέθη καί τό θέμα τῆς ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίας, ὄχι διότι ὑπῆρχεν ἤ ὑπάρχει ἡ παραμικρά ἀμφιβολία περί τῆς πληρότητος καί τῆς ἐγκυρότητος τοῦ μυστηρίου τῆς κατά τό 1948 χειροτονίας, ἀλλά ἐτέθη ἀποκλειστικῶς πρός χάριν τῆς σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἡ ὁποία ἰσχυρίζετο ὅτι δέν ἐπιστρέφει εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. διότι δῆθεν "εἶναι ἄκυροι αἱ χειροτονίαι τῶν ᾿Επισκόπων της", ὅπως ἀσεβῶς καί βλασφήμως τό ἐπαναλαμβάνει καί ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης εἰς τήν Διακήρυξίν" του.
᾿Εζητήθη, λοιπόν, ὅπως ἀποφανθῇ βάσει τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων ἡ Ρωσική ἐν Διασπορᾷ Σύνοδος, καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίας, ἀφοῦ ἐδήλωσε προηγουμένως, ὅτι ἀποδέχεται τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν καί ὅτι εἶναι ἑνωμένη πλέον μετά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καί τοῦτο, ἐπαναλαμβάνομεν, προκειμένου οἱ Φλωριναῖοι νά ἀποβάλουν τήν πλάνην καί τήν βλασφημίαν κατά τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.καί νά ἑνωθοῦν ἐν τῇ  Εκκλησίᾳ, καί νά πεισθοῦν, ὅτι οἱ ᾿Επίσκοποι τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι Κανονικοί ᾿Αρχιερεῖς καί διάδοχοι τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων. ῞Ολη, λοιπόν, ἡ δεοντολογία τῆς πρωτοβουλίας συνίστατο εἰς τό νά εὑρεθῇ ὀρθόδοξος τρόπος νά θεραπευθῇ τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης.
᾿Εν προκειμένῳ καί ὁ προκάτοχός τοῦ κ. Χρυσοστόμου, Αὐξέντιος, ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος" τότε τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως, τόν διαψεύδει, διότι εἰς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. Πρωτ. 534)18-9-1971 ἐπίσημον ᾿Εγκύκλιόν του, δέν λέγει αὐτά πού γράφει  ὁ κ. Χρυσόστομος Κούσης! Δέν λέγει οὔτε περί "ἀναχειροτονίας" τῶν ᾿Επισκόπων μας, πού πῆγαν στήν ᾿Αμερική, οὔτε περί "χειροθεσίας" ὑπό τήν ἔννοιαν πού τήν ὑπονοεῖ ὁ κ. Χρυσόστομος, ἀλλά λέγει ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος "ἀπεφάσισε νά ἀναγνωρίσῃ ὡς κανονικούς τούς ψευδεπισκόπους τοῦ ἀποβιώσαντος κυροῦ Ματθαίου...", διά τόν λόγον δέ αὐτόν διέκοψε  τήν κοινωνίαν (ὁ Αὐξέντιος) μέ τήν Ρωσικήν Σύνοδον καί μέχρι σήμερον δέν ἐπικοινωνοῦν ἐπισήμως. ᾿Απορεῖ κανείς μέ τήν τόση ἀφέλεια μέ τήν ὁποίαν ψεύδεται καί παραπληροφορεῖ ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης.
Τέλος ἡ ῾Ιερά ἡμῶν Σύνοδος μετά ἐλάχιστα ἔτη, ὅταν διεπίστωσε, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν τηρεῖ ἐν τῇ πράξει ὅσα ἀπεδέχθη καί ὡμολόγησε τό 1971, ἐξαντληθέντων δέ καί ὅλων τῶν κανονικῶν διαβημάτων, ἠναγκάσθη νά διακόψη τήν μετ᾿ αὐτῆς ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ἀδιαφοροῦσα παντελῶς δι  αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ κ. Χρυσόστομος, ὅτι δῆθεν  μέ τήν ἀποκήρυξιν "ἐπανήλθομεν εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν", διότι ἀκριβῶς ποτέ, οὐδ᾿ ἐπί στιγμήν,  δέν ἐξηρτήθη  ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον.
῾Η θέσις, ἐπίσης, τοῦ κ. Χρυσοστόμου, εἰς τό ἴδιον κείμενον, καθ᾿ ἥν δῆθεν ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας "ἀπεκήρυξεν ὑστέρως τήν Ρωσικήν πρᾶξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου...", μόνον ὡς ἐσκεμμένη καί κακή μπορεῖ νά χαρακτηρισθῇ, διότι εἶναι ἀναληθής καί ἐν προκειμένῳ ἡ θέσις αὐτή σημαίνει, ὅτι ἐμμέσως ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ἀπεδέχθη, ὅτι ἐγένετο πράγματι ὡς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσία καί ἑπομένως ἡ ᾿Αποστολική ἡμῶν Διαδοχή ἐξηρτήθη ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον. Τοῦτο ὅμως εἶναι ἀναληθές καί βλάσφημον, τό δέ ἀληθές εἶναι ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος διά λόγους πίστεως καί ῾Ομολογίας διέκοψεν πᾶσαν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς ἐν Διασπορᾷ Συνόδου, δέν ἀπεκήρυξεν ὅμως καμμίαν οὐσιαστικήν Πρᾶξιν χειροθεσίας, διότι δέν ὑπῆρξε ποτέ οὐσιαστική χειροθεσία.
Τοῦτο πού γράφει ὁ κ. Χρυσόστομος, δηλαδή τό περί ἀποκηρύξεως τῆς "Χειροθεσίας", ἐντάσσεται εἰς τό δόλιον σχέδιον διά μίαν ἔμμεσον, ἐκ μέρους τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδοχήν, ἔστω καί θεωρητικῶς, ὅτι πράγματι ἐγένετο χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν, καί ἔτσι νά προσβληθῇ ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.. ῞Ο,τι δυστυχῶς ἐπέτυχον μέ τόν πρώην Κορινθίας Κάλλιστον, τόν ὁποῖον ἀπεδέχθησαν ὡς ᾿Επίσκοπον ἀπό τό 1971).  Διότι ἀποκηρύσσω ἤ καταδικάζω κάτι τό ὁποῖον εἶναι ἤ θεωρεῖται πραγματικότης. ᾿Εν προκειμένῳ ἡ ᾿Εκκλησία δέν ἀπεκήρυξε τίποτα, διότι δέν ἐδέχθη τίποτα τό οὐσιαστικόν.
῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ὁμολογεῖ ὅτι εἶναι πράγματι ἡ Γνησία καί Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, διότι κρατεῖ καί διαφυλάσσει ἀκαινοτόμητον τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί κέκτηται ἀδιάκοπον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν οἱ ᾿Επίσκοποί της ἔλαβον ἀπό ᾿Επισκόπους χειροτονηθέντας πρό τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, καί τήν ὁποίαν μετέδωκαν πλήρη καί τελείαν διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί μετέπειτα ἀλληλοδιαδόχως μέχρι σήμερον.
῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Γνησία, Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, διότι ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον καί μετά τό 1924 συνέχειαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καί ὀντολογικῶς ταυτίζεται πρός τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Πατέρων, τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν τοῦ Χριστοῦ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.

῾Ο "᾿Αρχιεπίσκοπος" τῆς σχισματικῆς αὐτῆς παρατάξεως ἀποκαλύπτεται περαιτέρω, ὅτι βλασφημεῖ καί κατά τοῦ δόγματος τῆς ᾿Ορθοδόξου ῎Εκκλησιολογίας, διότι εὐθέως καί ρητῶς κηρύσσει ὅτι:
 "῾Η αὐθαίρετος εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐδημιούργησε σχίσμα εἰς τήν ἐκκλησίαν μέ τήν ἐφαρμογήν τοῦ ταυτοχρόνου  συνεορτασμοῦ μετά τῆς αἱρετικῆς δυτικῆς ἐκκλησίας καί διήρεσε οὕτω τήν μίαν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς δύο...".
᾿Ιδού ἡ "᾿Ορθόδοξος ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία" τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση: "Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" διακηρύσσει, ὅτι  ἡ Μία ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ διηρέθη εἰς δύο! ῞Ο,τι ἀκριβῶς λέγει καί φρονεῖ ὁ ἀντίχριστος Οἰκουμενισμός. Καί ἐρωτῶμεν: Εἰς τί διαφέρει ἐν προκειμένῳ ὁ ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν" φερόμενος κ. Χρυσόστομος Κιούσης ἀπό τόν ὡς "Πατριάρχην Κων)λεως" φερόμενον κ. Βαρθολομαῖο ᾿Αρχοντώνη, ὁ ὁποῖος κηρύσσει: "Εἴθε ὁ Κύριος νά ἀξιώσῃ ἡμᾶς νά ἴδωμεν καί τήν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας Αὐτοῦ". Κατά τόν κ. Χρυσόστομο ἡ Μία ᾿Εκκλησία διηρέθη εἰς δύο, κατά δέ τόν κ. Βαρθολομαῖο ἡ ᾿Εκκλησία διαιρεθεῖσα εἰς δύο κατέστη νεκρά καί εὔχεται νά "ἀναστηθῇ μέ τήν ἕνωσιν..."
Δέν ὑπάρχει μεγαλυτέρα ἀπό αὐτήν αἵρεσις. Διότι μετά ἀπό τήν διαίρεσι τῆς ᾿Εκκλησίας εἰς δύο πρέπει νά διηρέθη καί ὁ Χριστός εἰς δύο (ἥμαρτον Κύριε) καί ἑπομένως ὡς λέγει ὁ Οἰκουμενισμός "ἀπέθανεν ὁ Χριστός". Μεγαλυτέρα, ὅμως αὐτῆς τῆς περί διαιρέσεως τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας αἵρεσις δέν εἶναι ἄλλη. Εἶναι ἡ τελευταία καί μεγίστη ὅλων τῶν αἱρέσεων. Βάσει αὐτῆς τῆς θέσεως τοῦ κ. Χρυσοστόμου καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς "διαιρεῖται" καί "πολλαπλασιάζεται" μέ κάθε σχίσμα τῶν αἱρετικῶν, ὅπως καί μέ τόν Νεοημερολογιτικόν τοῦ 1924, ἀπό μία διηρέθη εἰς δύο, ὅπως κηρύσσει εἰς τήν διακήρυξίν του ὁ κ. Χρυσόστομος!  ῎Απαγε τῆς βλασφημίας. Δι αὐτῆς προβάλλεται αὐτουσία ἡ περί ᾿Εκκλησίας σατανική διδασκαλία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.(῾Ορᾶτε πλείονα: ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1997, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 24 κ. ἑξ.).

Εἰς ἄλλο σημεῖον τῆς περιβοήτου "ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ" του σημειώνει:
"῾Ημεῖς τηροῦμεν τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν τοῦ πεφωτισμένου ποιμενάρχου ἡμῶν ἀειμνήστου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὅστις ἐλάμπρυνε καί ἐστερέωσε τόν ἱερόν μας ἀγῶνα προσδώσας σύν τοῖς ἄλλοις ὑπόστασιν ἐκκλησιαστικήν διά τοῦ χαρίσματος τῆς ῾Ιερωσύνης, ἔχομεν τήν διαδοχήν καί ἀποτελοῦμεν τήν γνησίαν καί κανονικήν ἐξ᾿ ἐκείνου συνέχειαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας. Θεωρούμεθα δέ ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ἀρχῶν τῆς Πολιτείας".
Καί πάλιν ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος Κιούσης ἀρνεῖται τήν μοναδικότητα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί δέχεται ἀφ᾿ ἐνός περισσοτέρας ᾿Εκκλησίας καί ὅτι "ἡ ἐκκλησία του", πού εἶναι ἡ μία ἀπό τίς ...δύο (!), θεωρεῖται "ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ὀρθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ἀρχῶν τῆς Πολιτείας!
Τί σημαίνουν ὅλα τά ἀνωτέρω:
Λέγει ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἐλάμπρυνε καί ἐστερέωσε τόν ῾Ιερόν μας ἀγῶνα "προσδώσας σύν τοῖς ἄλλοις ὑπόστασιν ἐκκλησιαστικήν....." Δηλαδή ἡ "ἐκκλησία" του ἔχει τήν ὑπόστασίν της ἀπό τόν Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην! ᾿Αποδέχεται καί ὁμολογεῖ, ὅτι "ἡ ἐκκλησία του" εἶναι μία παρασυναγωγή μέ ἱδρυτήν καί ἡγέτην ἄνθρωπον, τόν Χρυσόστομον Καβουρίδην. "῎Εχομεν τήν διαδοχήν, λέγει, καί ἀποτελοῦμεν τήν γνησίαν καί κανονικήν ἐξ᾿ ἐκείνου συνέχειαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας".
᾿Ασφαλῶς ὁ ἴδιος δέν καταλαβαίνει αὐτά πού ἰσχυρίζεται, ἑρμηνεύοντες, ὅμως, τό κείμενόν του, πρέπει νά εἴπωμεν, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης  ἄφησε σχισματικήν παράταξιν καί αὐτήν συνεχίζει ὀ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος Κιούσης. ῎Αν δέ ἐννοῇ καί τήν "᾿Αποστολικήν του Διαδοχήν", δυστυχῶς ὁ πρώην Φλωρίνης δέν ἄφησε ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. Τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν ἔλαβεν κανονικῶς ὁ πρώην Φλωρίνης πρό τοῦ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, τήν μετέδωκεν εἰς τόν ᾿Επίσκοπον Βρεσθένης Ματθαῖον τόν Μάϊο τοῦ 1935 καί ἐν συνεχείᾳ ὁ ἀοίδιμος ὁμολογητής Ματθαῖος εἰς τούς ὑπ᾿ αὐτοῦ χειροτονηθέντας ᾿Αρχιερεῖς.
῾Ο κ. Χρυσόστομος Κιούσης, καί ὅλες οἱ ὁμάδες οἱ ὁποῖες προῆλθον ἐκ τῆς σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἔχουν "διαδοχήν" ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Σημειώνομεν καί πάλιν ἐνταῦθα, ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχον καί ἔχουν πλήρη κοινωνίαν μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, ἀκόμη καί μετά Καρδιναλίων[12].
- Διατυπώνει, ἐπίσης εἰς τό ἀνωτέρω κείμενον, τήν αἱρετικήν - οἰκουμενιστικήν θεωρίαν τῶν κλάδων (BRANCH THEORY), καθ᾿ ἥν αἱ πολλαί αἱρετικαί - σχισματικαί "ἐκκλησίαι" εἶναι κλάδοι τῆς Μιᾶς ᾿Εκκλησίας. ᾿Εν προκειμένῳ ἡ παράταξίς του θεωρεῖται "ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας"!!!,  ᾿Εκτός, δηλαδή, τοῦ ὅτι προπαγανδίζει τήν σχισματικήν του παρασυναγωγήν ὡς "᾿Εκκλησίαν", ἐκτός τοῦ ὅτι ἐπαναλαμβάνει ἀκριβῶς τήν οἰκουμενιστικήν "θεωρίαν τῶν Κλάδων", διεκδικεῖ διά τήν παράταξίν του καί τόν χαρακτηρισμόν ὡς  "κορμοῦ", ἐνῶ τάς ἄλλας ἐννοεῖ ὡς "κλάδους" αὐτοῦ τοῦ "κορμοῦ".  ῾Η ὅλη αὐτή ἐκκλησιολογική του τοποθέτησις - θεωρία ἐκκινεῖ ἀπό τήν ἀρχική, καθ᾿ ἥν ἡ παράταξίς του καί ὁ νεοημερολογιτισμός εἶναι δύο "ἐκκλησίαι, αἱ ὁποῖαι προέκυψαν ἐκ τῆς διαιρέσεως τῆς ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.!
Αὐτήν τήν ἀναγνώρισιν περί τῆς παρατάξεώς του ὡς "κορμοῦ" τήν ἔχει ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης "ὑπό τῶν ᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας". Δηλαδή πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, τά ὁποῖα ἀποκαλύπτει αὐτή ἡ θέσις, διά τόν κ. Χρυσόστομον, ἡ ἀναγνώρισις, ἡ σύστασις μιᾶς ᾿Εκκλησίας μπορεῖ νά εὑρίσκεται καί εἰς ἕνα ἄνθρωπον π.χ. τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, ἡ δέ ἀναγνώρισίς της ἐξαρτᾶται καί ἀπό τάς "᾿Αρχάς τῆς Πολιτείας". Μία παράταξις, ἕν σχίσμα, ὅπως τό ἰδικόν του, μπορεῖ καί μέσω τῶν "᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας" νά μεταμορφωθῇ εἰς ἐκκλησίαν"!!!. ῎Ετσι προέκυψεν ἥ "μαρτυρική ἐκκλησία" τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, ὡς ὁ κορμός τῆς πολυκλαδικῆς παλαιοημερολογιτικῆς παρασυναγωγῆς, καί οὕτω κηρύσσεται ὑπό τοῦ ἰδίου ὁ "Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός".
Εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἐτολμήθησαν τά τοιαῦτα ψεύδη, αἱ τοιαῦται διαστροφαί καί βλασφημίαι εἰς μίαν ὑποτίθεται "Διακήρυξιν ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας", ἀπευθυνομένη μάλιστα πρός τά μέλη τῆς ὄντως μαρτυρικῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν!  Τοιαύτην ἐκκλησιαστικήν παιδείαν καί ἀντίληψιν περί ᾿Εκκλησίας ἔχει ὁ φερόμενος ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος" τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. κ. Χρυσόστομος ὁ Β'; Χωρίς κανένα φραγμόν καί καμμίαν ἀναστολήν  παραπλανᾶ ψευδόμενος ἕναν εὐσεβῆ λαόν, ὡς τῶν Κατακομβῶν, καί γενικώτερα τόν εὐσεβῆ Ρωσικόν λαόν, ὁ ὁποῖος παρά τήν πολυχρόνιον μαρτυρικήν δοκιμασίαν ἐκράτησεν ἄσβεστον τήν φλόγα τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεως καί τόν πόθον νά ἐνταχθῇ εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν;

Εἰς τήν ἰδίαν "Διακήρυξιν ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας " του ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος ὁμιλεῖ καί δι ἄλλας ἀποσχίσεις, αἱ ὁποῖαι προῆλθον ἀπό τήν θεωρουμένην ὡς "κορμόν" "μαρτυρικήν ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν" του, αἱ ὁποῖαι ἀσφαλῶς κατά τά λεγόμενά του εἶναι "κλάδοι" τοῦ "κορμοῦ"! Λέγει:
"῎Αλλη ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ πρώην ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ὅστις καθηρέθη ὑφ᾿ ὅλης τῆς Συνόδου  ὁμοφώνως, διότι ἀπέκρυψε μίαν ἐν κρυπτῷ ἄθεσμον χειροτονίαν εἰς ἐπίσκοπον κληρικοῦ ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου, καταδικασθέντος ὑπό τῆς Πολιτείας εἰς φυλάκισιν δι ἀνόμους πράξεις καί καθαιρεθέντος ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας του. Δέν ἀπέκρυψε δέ μόνον τήν χειροτονίαν, ἀλλά καί κατεφρόνησε τῆς Ι. Συνόδου, ἡ ὁποία τόν ἐκάλεσε εἰς ἀπολογίαν τρίς, κατά τήν τάξιν, καί ἀντί τῆς μετανοίας ἐπανεστάτησε καί ἐδημιούργησε ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν προβάς εἰς ἀντικανονικάς καί ἀκύρους χειροτονίας ἐπισκόπων".
Καί ἐδῶ πάλιν παρουσιάζεται βλασφημῶν ὡς ἔχων οἰκουμενιστικήν περί ᾿Εκκλησίας ἀντίληψιν, διότι λέγει, ὅτι ὁ Αὐξέντιος "ἐδημιούργησε ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν", ὅπως ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος. ῾Ο ἤδη ἀποθανών "᾿Αρχιεπίσκοπος" τῆς Φλωρινικῆς - ᾿Ακακιακῆς παρατάξεως Αὐξέντιος, πράγματι  ἐδιώχθη, καθηρέθη καί τήν θέσιν του κατέλαβεν ὁ κ. Χρυσόστομος. Σήμερον ἡ "Σύνοδος" αὕτη τοῦ κ. Χρυσοστόμου ἦρε ἀπό τόν ἤδη ἀποθανόντα Αὐξέντιον τήν καθαίρεσιν καί οὕτως ἐδικαίωσεν αὐτόν. ῾Επομένως ἡ δίωξίς του καί ἡ καθαίρεσίς του ἦτο διά ἐντελῶς ἰάσιμα πράγματα, ἡ ὁποία ὅμως ἔφερε εἰς τήν ἡγεσίαν, τῆς ἐν λόγῳ παρατάξεως, τόν κ. Χρυσόστομον, ἐνῶ ἐδημιούργησεν ἀκόμη μίαν "ἐκκλησίαν", ἤτοι ἀκόμη ἕναν "κλάδον" ἐκ τοῦ "κορμοῦ" τῆς ἰδικῆς του "ἐκκλησίας".
᾿Επίσης γράφει καί διά τό σχίσμα τοῦ Κυπριανοῦ, τά ἐξῆς:
"Τρίτη δέ ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ Κυπριανοῦ, ὅστις προερχόμενος ἐκ τοῦ νέου ῾Ημερολογίου ὑπεκρίθη, ὅτι ὁμολογεῖ ᾿Ορθοδοξίαν συμφώνως πρός τήν παράδοσιν καί τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ᾿Αγῶνος τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ μετά τήν χειροτονίαν του ἠρνήθη πάντα ταῦτα καί ὡμολόγησε πλήρη ἐπενέργειαν τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τό σχίσμα τοῦ νέου ἡμερολογίου. ῎Ιδρυσε δέ νέαν ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν ὀνομάσας αὐτήν "ἐκκλησίαν ἐνισταμένων", χωρίς νόημα καί πιστεύω, μᾶλλον ὅμως "ἐκκλησίαν πονηρευομένων".
Καί ἡ "ἐκκλησία" τήν ὁποίαν κατά τόν κ. Χρυσόστομο Κιούση "ἵδρυσεν" ὁ κ. Κυπριανός εἶναι μία ἄλλη παράταξις. Θέλω, ὅμως, νά ὑπογραμμίσω ὅτι ἡ ἐκκλησιολογική τοποθέτησις τοῦ κ. Κυπριανοῦ εἶναι αὐτή πού ἐκφράζει ἄριστα τήν τοποθέτησιν τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, μετά τήν πτῶσίν του τό 1937, μέ τό "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχίσμα, ἀργότερον  τοῦ Αὐξεντίου, καί σήμερον τοῦ Χρυσοστόμου, μέ τήν μόνη διαφορά, καθ᾿ ἡμᾶς, ὅτι οὗτος τό κηρύσσει καί τό ὁμολογεῖ εὐθαρσῶς καί δέν ὑποκρίνεται. Πρᾶγμα τό ὁποῖον δέν συμβαίνει εἰς τήν παράταξιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου, διότι οἱ τῆς παρατάξεώς του, ἄλλως κηρύττουν, ἄλλως ὁμολογοῦν καί ἄλλα πράττουν.

Τέλος σχετικῶς μέ τάς "θέσεις τῆς ᾿Εκκλησίας" του, ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, δηλώνει: "᾿Απεκηρύξαμε τό νέον ἡμερολόγιον..." καί τάς  "λεγομένας ὀρθοδόξους ἐκκλησίας" αἱ ὁποῖαι κοινωνοῦν καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν-Οἰκουμενισμόν, τάς θεωρεῖ δέ ὡς "προδιδούσας τήν ᾿Ορθοδοξίαν" καί "συνεπῶς στερουμένας τῆς θείας Χάριτος" καί καταδικάζει τάς "ἐκκλησίας" πού συμμετἐχουν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ᾿Εκκλησιῶν.  ῞Ολα αὐτά ὅμως, ὅταν γράφωνται μόνον γιά νά ἐντυπωσιάσουν καί παραπλανήσουν τούς χριστιανούς τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας, στεροῦνται καί σημασίας καί οὐσιαστικά ἀποβαίνουν εἰς βάρος του.
᾿Αποκηρύσσοντας τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁ κ. Χρυσόστομος "ἀποκηρύσσει" καί ἀρνεῖται τόν ἑαυτόν του, καθ᾿ ὅσον ἡ "᾿Εκκλησία" του ἔχει τάς "χειροτονίας" του παρά παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων  μετά νεοημερολογιτῶν καί ἀπό Σύνοδον κοινωνοῦσαν πλήρως μέ τάς "νεοημερολογιτικάς ἐκκλησίας". ῾Ομολογεῖ ἐμμέσως, ὅτι καί ἡ "᾿Εκκλησία του"  δέν ἔχει μυστήρια, δέν ἔχει θείαν Χάριν, διότι ἔχει τήν "᾿Αποστολικήν Διαδοχήν" μέσω τῆς παλαιοημερολογιτικῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐκ τῶν νεοημερολογιτῶν, μεθ᾿ ὧν ὅμως ἐκοινώνει πάντοτε καί κοινωνεῖ ἡ Ρωσική Σύνοδος. ῾Επομένως ὁποῖα μυστήρια ἔχουν αἱ Νεοημερολογιτικαί ᾿Εκκλησίαι, τοιαῦτα ἔχει καί ἡ παράταξίς του. Εἶναι, ὅμως, ἀδιανόητον νά "μή ἀναγνωρίζῃ μυστήρια" εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης, ὅπως εἶναι ἐπίσης ἀδιανόητον νά μή ἀναγνωρίζῃ μυστήρια εἰς τόν κ. Χρυσόστομον Κιούσην ὁ νεοημερολογίτης "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χριστόδουλος.
Καί ἐπειδή ἐσχάτως ἐπιχειρεῖται "προσέγγισις" τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος μετά τῶν "παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων" μέ σκοπόν τήν ἐπίσημον ἀναγνώρισίν των, ἔργο τό ὁποῖον ἀνέθεσεν ὁ νεοημερολογίτης ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος εἰς ᾿Επιτροπήν Μητροπολιτῶν του καί θεολόγων, ὀφείλω νά σᾶς ἐνημερώσω καί εἰς τοῦτο. Μή σᾶς φανῇ παράξενο, ἄν ἀκούσετε κάποια στιγμή ὅτι ἡ παράταξις τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση ἀνεγνωρίσθη ἐπισήμως παρά τοῦ κ. Χριστοδούλου, ὡς ἡ "Κανονική Παλαιοημερολογιτική ᾿Εκκλησία", διότι τίποτα οὐσιαστικά δέν τούς χωρίζει ἐκτός ἀπό τάς δεκατρεῖς ἡμέρας».
 
 

---