ΕΤΕΛΕΣΘΗΣΑΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΕΙΣ ΑΡΤΕΜΙΔΑ ΛΟΥΤΣΑ ΑΤΤΙΚΗΣ.
 

Μέ ἱεράν κατάνυξιν ἐτελέσθησαν τήν 24 Σεπτ.   2006 τά ‘Εγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ ναϊσκου (παρεκκλησίου) τοῦ Ι.Ν. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ εἰς ‘Αρτέμιδα (Λούτσα) ‘Αττικῆς. Τά ‘Εγκαίνια ἐτέλεσε ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας κ. Κήρυκος, συμπαραστατούμενος ὑπό τῶν ἱερέων π. Θωμᾶ Κοντογιάννη καί π. ‘Ἀνδρέου Σίντνιεβ, τῆ παρουσία πλήθους πιστῶν.  Τό σεμνόν καί μεγαλόπρεπον τῆς τελετῆς καί ἡ ὡραιότητα τοῦ τοπίου ἄφησαν ἀνεξίτηλα βιώματα πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως εἰς ὅλους τούς πιστούς.  Παραθέτομεν τήν ὁμιλίαν τοῦ ‘Επισκόπου Κηρύκου καί φωτογραφικόν ρεπορτάζ.
 
Μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ γίναμε «αὐτόπται καί αὐτήκοοι» τῆς λαμπρᾶς τελετῆς τῶν Ἐγκαινίων εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο τῶν Ἁγίων Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Προφήτου Ἠλιού καί ‘Αμβροσίου Μεδολιάνων.
Τί εἶναι τά ‘Εγκαίνια;
Εἶναι ἡ ἱερά τελετή διά τῆς ὁποίας ἐξαγνίζεται καί καθιερώνεται ἕνας χῶρος, ἤ ἕνα οἰκοδόμημα, ἤ καί ἀντικείμενα τά ὁποῖα διατίθενται εἰς τήν λατρείαν τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἱστορία τῆς τελετῆς τῶν ‘Εγκαινίων ἀρχίζει ἀπό τήν Παλαιάν Διαθήκην μέ τά ‘Εγκαίνια τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου ὑπό τοῦ ‘Ααρών. Τό 1004 ἔχομεν τά Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.  Τό 516 ἔχομεν πάλιν νέα ‘Εγκαίνια τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, διότι ὁ προηγούμενος εἶχε καταστραφῆ ὑπό τοῦ Ναβουχοδονόσορος.
Τά πρῶτα Ἐγκαίνια εἰς χριστιανικόν Ναόν, τά συναντῶμεν εἰς τά Ἱεροσόλυμα εἰς τόν Ναόν τῆς ‘Αναστάσεως τήν 13ην Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 335, γεγονός τό ὁποῖον ἑορτάζει ἡ ‘Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ τήν ἰδίαν ἡμέραν κάθε ἔτους.
Ἀπό τότε ἡ τελετή τῶν ‘Εγκαινίων γίνεται ἀπαραιτήτως εἰς ὅλους τούς χριστιανικούς ναούς.
Ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἱκουμενική Σύνοδος ὥρισε τό ἀπαραίτητον ὄχι μόνον τοῦ ἐγκαινιασμοῦ τοῦ Ναοῦ, ὅπου πρόκειται νά τελεσθῆ θεία Λειτουργία, ἀλλά καί ὅτι ἀπαραιτήτως πρέπει νά κατατίθενται εἰς τήν Ἁγίαν Τράπεζαν  ἱερά λείψανα, καί μάλιστα μαρτύρων. Καί τοῦτο, διότι ἡ ‘Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ τούς πρώτους αἰῶνας ἐστηρίχθη εἰς τάς θυσίας καί τά αἵματα τῶν μαρτύρων. Οἱ δέ διωκόμενοι χριστιανοί, κατ’ αὐτήν τήν περίοδον, τήν περίοδον τῶν Κατακομβῶν, ἐτέλουν τήν θείαν Εύχαριστίαν εἰς τούς τάφους τῶν μαρτύρων. Ὁ τάφος τοῦ μάρτυρος, ἡ πλάκα μέ τήν ὁποίαν ἐσκεπάζετο ὁ τάφος, ἦτο ἡ πρώτη ἁγία Τράπεζα. Αὐτό εἶναι σύμφωνο καί μέ τήν εἰκόνα τῆς ‘Αποκαλύψεως. «Εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τάς ψυχάς τῶν ‘Εσφαγμένων, διά τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ καί τήν μαρτυρίαν τοῦ ‘Αρνίου».
‘Εξ  αὐτοῦ προέκυψε καί τό ἀπαραίτητον τῆς παρουσίας τῶν ἱερῶν Λειψάνων κατά τόν ‘Εγκαινιασμόν τῶν Ναῶν. Διά τοῦτο ψάλλομεν κατά τήν περιφοράν: «Ἅγιοι Μάρτυρες οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες πρεσβεύσατε πρός Κύριον ἐλεηθῆναι τά ψυχάς ἡμῶν».
Ἡ τελετή τῶν ‘Εγκαινίων ξεκινᾶ μέ τίς προκαταρτικές εὐχές ἐντός τοῦ Ναοῦ καί τήν περιφορά τῶν ἱερῶν Λειψάνων τρίς γύρωθεν τοῦ Ναοῦ. Αἱ εὐχαί αὗται εἶναι εἰλημμέναι ἀπό τήν Προφητεία τοῦ Ἰεζεκιήλ. «Καί ἐπέστρεψέ με, κατά τήν ὁδόν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατά ἀνατολάς. Καί αὕτη ἦν κεκλεισμένη. Καί εἶπε Κύριος πρός με. Ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καί οὐδείς οὐ μή διέλθη δι’ αὐτῆς. Ὅτι Κύριος ὁ Θεός Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καί ἔσται κεκλεισμένη. Διότι ὁ ἡγούμενος οὗτος καθήσεται ἐν αὐτῆ, τοῦ φαγεῖν ἄρτον ἐνώπιον Κυρίου... Καί εἶδον, καί ἰδού πλήρης δόξης ὁ οἶκος Κυρίου».
Συμβολικό, ἀλλά καί πραγματικό τό γεγονός, ὅταν κεκλεισμένων τῶν θυρῶν ψάλλωμεν ἔξωθι τό «ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καί ἐπάρθητε πῦλαι αἰώνιοι», ἐνῶ ἀπό μέσα ψάλλεται τό «Τίς ἐστίν οὗτος ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης». Καί ἡ ἀπάντησις: «Κύριος κραταιός καί δυνατός, Κύριος δυνατός ἐν πολέμῳ. Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καί εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης».  
Καί συνεχίζεται ἡ τελετή. Μέσα εἰς τόν Ναόν, εἰς τό ἱερόν Βῆμα ὁ Ἀρχιερεύς τοποθετεῖ ἐπί εἰδικῆς λειψανοθήκης τά μαρτυρικά λείψανα, ἐπιχέει εἰς αὐτά τρίς ἅγιον Μῦρον, ἐνῶ ἐκφωνεῖ τό «Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν κτητόρων τοῦ ἁγίου Οἴκου τούτου» καί ὁ λαός ἀντιφωνεῖ καί ψάλλει τό «Αἰωνία μνήμη». Τά ἅγια Λείψανα τά τοποθετοῦνται ὑπό τοῦ Ἀρχιερέως ἐντός τῆς εἰδικῆς ὁπῆς (τοῦ ἀνοίγματος), ἡ ὁποία ὑπάρχει εἰς τό ἄνω μέρος τῆς κεντρικῆς βάσεως τῆς ἁγίας Τραπέζης.
Εἶναι χαρακτηριστική ἡ προσευχή ἡ σχετική μέ τούς ἁγίους μάρτυρας τῶν ὀποίων τά λείψανα ἐναποτίθενται ἐπί τῆς ἁγίας Τραπέζης. «Σύ Κύριε ... ὁ πιστός ἐν τοῖς λόγοις σου, καί ἀψευδής ἐν ταῖς ἐπαγγελίαις σου», «Σύ Κύριε ὁ δούς τήν χάριν εἰς τούς ἁγίους μάρτυρας τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἀγωνίσασθαι, καί τόν δρόμον τῆς εὐσεβείας τελέσαι, καί τήν πίστιν τῆς ἀληθοῦς Ὁμολογίας φυλάξαι», αὐτός, Δέσποτα Πανάγιε, ἄκουσε τίς ἱκεσίες των καί ἀξίωσέ μας νά ἔχουμε καί ἐμεῖς κλῆρον καί μέρος μετ’ αὐτῶν, ὥστε νά γίνωμε μιμηταί των καί νά ἀξιωθοῦμε καί τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν».
Τό ἄνοιγμα σφραγίζεται μέ τήν ἔκχυσιν τῶν εὐωδῶν ἀρωματικῶν ὑλῶν, αἱ ὁποῖαι προσφέρονται ὡς θυσία εἰς τόν Δημιουργόν Θεόν «τόν ποιήσαντα πάντα τά ὡραῖα τῆς γῆς». Τά ἀρώματα αὐτά συμβολίζουν τά ἀρώματα τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ Νικοδήμου καί τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν.
Τοποθετεῖται κατόπιν καί ἐπικολλᾶται ἡ πλάκα τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ἡ ὁποία συμβολίζει τόν Γολγοθᾶ καί τόν τάφο τοῦ Κυρίου, έπάνω εἰς τήν ὁποία θά θυσιάζεται, διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Ἡ πλάκα τῆς Ἁγίας Τραπέζης πλένεται, ἀρωματίζεται δι’ ἀρωμάτων καί μυρώνεται δι’ Ἁγίου Μύρου, ἀποσπογγίζεται καί ἐν συνεχεία ἐπ’ αὐτῆς τοποθετοῦνται τό κατασάρκιον, τά ἱερά καλύματα, μέ τά ὁποῖα κοσμεῖται καί περιτυλίσεται ἡ Ἁγία Τράπεζα καί τά ὁποῖα συμβολίζουν τήν σινδόνα τοῦ εὐσχήμονος Βουλευτοῦ τοῦ Ἰωσήφ, μέ τό ὁποῖον ἐνετύλιξεν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ὅταν κατεβίβασε αὐτό ἀπό τοῦ Σταυροῦ καί κατέθηκεν αὐτό εἰς τό καινόν μνημεῖον, ἐνῶ πάντα ταῦτα καθώς καί τά κύρια μέρη Ναοῦ σφραγίζονται δι’ ἁγίου Μύρου.
Αὐτήν τήν στιγμήν ἀναγινώσκεται καί ὁ ψαλμός «Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό; Ὡς μύρον ἐπί κεφαλῆς, τό καταβαῖνον ἐπί πώγωνα τόν πώγωνα τοῦ ‘Ααρών... Ὠς δρόσος ‘Αερμών ἡ καταβαίνουσα ἐπί τά ὅρη Σιών». 
Καί ὅλα αὐτά εἶναι τά ἐξωτερικά, αὐτά τά ὁποῖα βλέπομεν μέ τά αἰσθητά μάτια. Διότι ἐδῶ συμβαίνουν καί τά ἀόρατα, ἡ παρουσία τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ὡς δρόμος ἀερμών ἐπί τά ὅρη Σιών ἐπισκιάζει τόν Ναόν, καθαγιάζει αὐτόν καί τόν καθιστᾶ εὔχρηστον, ἤτοι χῶρον ἁγιασμένον διά τήν τέλεσιν ἐπ’ αὐτοῦ τῆς ὑπερτάτης θυσίας.
Διά τοῦτο καί ἡ εὐχή πού διαβάζεται ὑπό τοῦ ‘Αρχιερέως εἶναι χαρακτηριστική: «Ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου, καί κατάπεμψον τό Πανγάγιόν σου Πνεῦμα, τό προσκυνητόν καί παντοδύναμον, καί ἁγίασον τόν οἶκον τοῦτον. Πλήρωσον αὐτόν φωτός ἀιδίου. Ποίησον αὐτόν σκήνωμα δόξης σου. Κατακόσμησον αὐτόν τοῖς θείοις σου καί ὑπερκοσμίοις χαρίσμασι. Κατάστησον αὐτόν λιμένα χειμαζομένων, ἱατρεῖον παθῶν, καταφυγήν ἀσθενῶν, δαιμόνων φυγαδευτήριον... Ὅσα ἄν αἰτήσωνται καί σύ ἀκούσεις ἐν τῶ οὐρανῶ ἄνω, καί ποιήσεις ἔλεος, καί ἵλεως ἔση αὐτοῖς».
Μετά τόν ἐγκαινιααμόν τά πάντα εἶναι ἀνακαινισμένα, τά πάντα ἐντός τοῦ Ναοῦ πληροῦνται ἀπό τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Καί εἶδον καί ἰδού πλήρης δόξης ὁ οἶκος Κυρίου».
Ὅλα αὐτά ὅμως ἔχουν ἀναφορά πρωτίστως εἰς ἡμᾶς. Διά τοῦτο καί μᾶς ὑποδεικνύουν τά Τροπάρια τῶν Ἐγκανίων, καί τόν τρόπον νά βιώσωμεν ὅλα αὐτά, νά τά κάνουμε δηλαδή δικά μας, πρός σωτηρίαν μας.
Διά τοῦτο καί μέσω αὐτῶν ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ εἰς πνευματικήν ἀναγέννησιν. Μᾶς προτρέπει νά ἑορτάσωμεν πανηγυρικῶς τά παρόντα ‘Εγκαίνια. Καί μᾶς λέγει: «Ἄνθρωπε εἰς ἑαυτόν ἐπανάγου. Γῖνε καινός ἀντί παλαιοῦ.... Μετανόησε καί καθάρισε τόν ἑαυτόν σου. Μέχρις ὅτου ἔχεις καιρόν βάδιζε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου. ...  Ἔτσι τιμᾶται ἡ ἡμέρα τῶν ‘Εγκαινίων».
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἱεραπόστολος, ὁ Προφήτης ‘Ηλίας ὁ Ζηλωτής, ὁ μονώτατος Προφήτης, ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος ὁ Μεδιολάνων, ὁ ἀγωνιστής τῆς ‘Αληθείας καί τοῦ δικαίου καί στηλιτευτής τῶν αἱρέσεων, εἰς τό ὄνομα τῶν ὁποίων τιμᾶται ὁ Ναός, ἀλλά καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τῆς ὁποίας τό θαῦμα τῆς Μυρτιδιωτίσσης ἑορτάζωμεν σήμερον καί ἠ ἁγία Θέκλα ἡ ἰσαπόστολος καί μάρτυς, ἀς γίνουν οἱ πρέσβεις πρός τόν Θεόν, νά πανηγυρίζωμεν πάντοτε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ τόν ἐγκαινιασμόν τοῦ Ναοῦ τούτου, ἀλλά καί τοῦ «Ναοῦ» τῆς ἰδικῆς μας ψυχῆς καί νά εἶναι οἱ ἅγιοι οὗτοι εἰς αὐτό τόν χῶρον οἱ φύλακες Ἄγγελοι ὅλων μας, «ὁδοιπορούντων καί ἐν θαλάσση καί ἀέρι πλεόντων».
Ἀς τελειώσουμε δέ μέ τά ἱερά βιώματα, τά ὁποῖα ἀσφαλῶς θά μείνουν ἀνεξίτηλα μέσα μας, ὅπως τά ἐκφράζει τό Κοινωνικόν: «Κύριε ἠγάπησα εὐπρέπειαν οἴκου σου καί τόπον σκηνώματος δόξης σου». Ἀς κλείσουμε μέ τήν εὐχήν καί προσευχήν: «Τοῦτον τόν οἶκον στερέωσον Κύριε» καί μέ τήν δοξολογίαν πρός τόν Τριαδικόν Θεόν: «Δόξα σοι ἁγία Τριάς ὁ Θεός ἡμῶν, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». ΑΜΗΝ.










ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2006