Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, εἰς τά πλαίσια τοῦ ποιμαντικοῦ του ἔργου, ἀπό 22 ἕως 27 Σεπτεμβρίου 2007, ἐπεσκέφθη τούς ἐν Κιέβω τῆς Οὐκρανίας πιστούς ὅπου προσῆλθον καί πολλοί πιστοί ἐκπρόσωποι ἐξ ἄλλων Κοινοτήτων… Κατά τήν ἐκεῖ παραμονήν του, τήν Κυριακήν 24 καί τήν Τρίτην 26 Σεπτεμβρίου, ἑορτήν τῆς Μεταστάσεως τοῦ ῾Αγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐλειτούργησε, βοηθούμενος ὑπό τοῦ Πανοσιολογιωτάτου ᾽Αρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ, εἰς τόν ἱερόν Ναόν ῾Αγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, τόν μόλις πρό ἔτους ἐγκαινιασθέντα.
Παραλλήλως ἐπραγματοποίησεν Ποιμαντικάς, Κατηχητικάς καί ῾Ομολογιακάς συσκέψεις μετά τῶν ἀντιπροσώπων. Κατ' αὐτάς ἐυημερώθησαν ἐπί τῶν συγχρόνων σοβαρῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων καί διετύπωσαν καί διεκήρυξαν πάλιν τήν καλήν ῾Ομολογίαν, ἀλλά καί τό ἀπό δεκαετίας συνεχῶς ὑποβαλλόμενον αἴτημά των περί χειροτονίας ᾽Επισκόπου διά τήν Ρωσίαν. ᾽Επίσης κατά τάς ἐν λόγω συσκέινεις οἱ πιστοί ἀνεφέρθησαν καί εἰς τήν προηγουμένην ἐπίσκεψιν τοῦ π. ᾽Ανδρέου καί τήν ἐκ μέρους του πολύ σημαντικήν ἐνημέρωσιυ ἐπί σοβαρῶν θεμάτων, τά ὁποῖα ἐτάραξαν τήυ ἐκκλησιαστικήν εἰρήνην, ἀγάπην καί ἑνότητα. ᾽Επί τοῦ ἰδιαιτέρως σημαντικοῦ Κατηχητικοῦ ἔργου τοῦ Αἰδεσιμωτάτου ῾Ιερέως μας π. ᾽Ανδρέου, μέ τήν ὁποίαν ἐκάλυψε σοβαράς ἀπορίας τῶν πιστῶν τῆς Ρωσίας, ὁ Σεβασμιώτατος προέβη εἰς περαιτέρω ἐνημέρωσιν ἐπί συγκεκριμένων θεμάτων καί ἀποριῶν. ᾽Επίσης τούς ἐγνωστοποίησεν ὅτι, πρίν ἀπό κάθε σοβαράυ ᾽Εκκλησιαστικήν ἐνέργειάν του, προτίθεται νά προβῆ εἰς μίαν ἀκόμη πρόσκλησιν πρός τούς ἀπεσχισμένους πρώτην ἐν Χριστοῦ Πατέρας καί ᾽Αδελφούς, ἵνα ἐπιστρέψουν καί ἐν ᾽Αγάπη ἀπό κοινοῦ ῾Ομολογήσωμεν τήν ᾽Ορθόδοξον πίστιν καί ῾Ομολογίαν εἰς τήν ᾽Εκκλησιολογίαν καί τήν ἀδιάκοπον καί γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. ᾽Επίσης ἀνεφέρθη καί εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 401/26.6.2004 ἔγγραφον, τοῦ ὁποίου ἀνέλυσεν τά ἐν αὐτῶ ἀναφερόμενα 13 θέματα Πίστεως καί Κανονικῆς Τάξεως ἐπί τῶν ὁποίων ἐκλήθησαν οἱ περί τόν κ. Νικόλαον ᾽Αρχιερεῖς πρός διάλογον, πλήν τόν ἠρνήθησαν. ῾Ωσαύτως καί ἐκ τῆς ῾Ομολογίας ᾽Ορθοδόξου Πίστεως τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου τοῦ 2006, ἀνελύθησαν ἀρκετά ἐκ τῶν φλεγόντωυ θεμάτων αὐτῆς.
᾽Επί τοῦ ἀπό δεκαετίας ἐκκρεμοῦντος θέματος τῆς εἰς ᾽Επίσκοπον χειροτονίας τοῦ ἐκλελεγμένου ᾽Αρχ/του π. Σεραφείμ, ὁ Σεβ/τος ἐτόνισεν ὅτι ἡ συγκεκριμένη χειροτονία ἐπιμελῶς παρημποδίσθη καί δέν ἐπραγματοποιήθη, διότι ὁ Παν/το π. Σεραφείμ διακρίνεται τόσον διά τήν καθαράν Ὁμολογίαν του ἐπί τῆς ᾽Εκκλησιολογία καθώς καί ἐπί τῆς καθαρᾶς καί ἀδιακόπου ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ᾽Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου ᾽Εκκλησίας, γεγονός τό ὁποῖον ἔρχεται εἰ σκληράν ἀντίθεσιν μέ τού παράγοντας τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί μέ ᾽Αρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀπό τό 2003 βλασφημοῦν καί πολεμοῦν ἀμφότερα. ᾽Ιδιαιτέρως διότι ὁ π. Σεραφείμ ἀπορρίπτει καί καταδικάζει τήν ὑπαναχώρησιν, ἐξ οἱωνδήποτε καί ἄν αὕτη προέρχεται, καθ' ἥν τό 1971 (ἀνεξαρτήτως μέ τό τί ἐδέχθη εἰς τήν ᾽Αμερικήν ἡ ᾽Εξαρχία) εἰς τήν ῾Ελλάδα δέν ἐδηλώθη οὐδέν περί χειροθεσίας, ἀλλά μόνον περί συγχωρητικῆς εὐχῆς. Καί αὕτη ὅμως ἐτόνισεν, ἐγένετο δεκτή κατ' ἀκροτάτην οἰκονομίαν καί ὑπό ρητούς καί κατηγορηματικούς ὅρους. Δυστυχῶς, διά τούς λόγους αὐτούς, ὁ ἐν ῾Ελλάδι παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός, ἀντικανονικῶς καί ἀντορθοδόξως, παρεκώλυσεν τήν χειροτονίαν τοῦ ἐκλελεγμένου ᾽Αρχιμανδρίτου, ἐνῶ ἐπεχείρησεν καί ἀντιθέτους χειρίστας παρεμβάσεις, διά νά μολύνη τίην ῾Ομολογίαν ᾽Εκκλησιολογίαν τοῦ πληρώματος τῆς Κατακομβικῆς ᾽Εκκλησίας καί νά τήν εἰσαγάγη εἰς τήν δεινήν παναίρεσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
᾽Εν προκειμένω ὑπενθύμισεν ὅτι ἡ πλήρης ἀποκάλυψις αὐτοῦ τοῦ σχεδίου ἐγένετο τό 2004 μέσω τοῦ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, εἰς τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη ἡ εἴδησις ὅτι «ὁ Κιτίου ᾽Επιφάνιος, ἔλαβε τήν εἰς ᾽Επίσκοπον χειροτονίαν του ἀπό τόν ῞Αγιο Ματθαῖο (ἐκ τῶν ᾽Επισκόπων τοῦ μακαριστοῦ Βρεσθένης Ματθαίου), πλήν ὅμως αὕτη ἐπέρασεν καί ἀπό τόν ῞Αγιο Φιλάρετο μέ τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971». ᾽Εκ τῆς ἐνόχου σιγῆς τοῦ ᾽Επισκόπου σαφῶς προέκυψεν ὅτι τήν θέσιν αὐτήν διετήρει εἰς τήν καρδίαν του, καθ ' ὅλην τήν ἀπό τό 1971 περίοδον καί μυστικῶς ἀπεδέχετο, γεγονό τό ὁποῖον τόν ὡδήγησεν εἰς τήν ἀπό τοῦ 2003 συμπόρευσίν του μετά τῶν ὀψίων ὑπερμάχων αὐτῆς τῆς νέας προπαγάνδας ἤτοι, συνετάγη μετά τῆς ὑπαναχωρησάσης βλασφήμου ὁμάδος τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου. Οὗτοι ἀπό κοινοῦ μετά τοῦ Κιτίου, ἐσχεδίαζον νά χειροτονήσουν διά τήν Ρωσικήν ᾽Εκκλησίαν πρόσωπον, τό ὁποῖον θά ἐφρόνει καί θά ὡμολόγει τήν κατά τό 1971 ἐν ῾Ελλάδι λαβοῦσαν χώραν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν! Οὕτω ὁ ᾽Επίσκοπος Κιτίου, κατά τήν ἰδίαν πηγήν, «θά ἀνταπέδιδεν ἑκατονταπλασίω εἰς τίν Ρωσικήν ᾽Εκκλησίαν ὅ,τι ἔλαβεν τό 1971 ἀπό τ'ν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς»! Τοῦτο ὅλον θά ἐσήμαινεν τήν ἀκύρωσιν και ἐξάλειψιν καί τῆς ῾Ομολογίας ἐπί τῆς ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί προηγουμένως καί τήν διακοπήν τῆς καθαρᾶς καί ἀδιακόπου ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς εἰς τήν μαρτυρικήν Κατακομβικήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον Ρωσικήν ' Εκκλησίαν.
᾽Επίσης διευκρίνισεν ὅτι ἐάν ἔξη ὁ ὁμολογητής θεολόγος μοναχός π. ᾽Επιφάνιος, ὁ ὁποῖος ἀπεχωρίσθη ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου διά τήν μή καθαράν ῾Ομολογίαν της, πολύ περισσότερον δέν θά ἐδέχετο τήν φοβεράν ὑπαναχώρησιν καί προπαγάνδα ὅτι δῆθεν τό 1971 ἐγένετο χειροθεσία ἐν ῾Ελλάδι. Εἶναι περισσότερον ἀπό βέβαιον ὅτι ἐάν ἔξη σήμερον, θά ἐξήρχετο καί ἐκ μέσου τῆς βλασφήμου σχισματοαιρετικῆς ὁμάδος τοῦ κ. Νικολάου, ὡς τῶν πλέον βλασφήμων καί προδοτῶν κατά τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ψευδεπισκόπων.
Εἰς τήν συυέχειαν ἐυημέρωσε τούς πιστούς, ὅτι τό θέμα χειροτονίας ᾽Επισκόπων διά τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, τόσον ὁ ἴδιος, ὅσον καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης κυρός Πανάρετος δέν τό ἡμέλησαν ἀλλ' ἀντιθέτως λίαν ἐνωρίς ὑπῆρξεν ἀντικείμενον σοβαράς μελέτης ὑπ' ἀμφοτέρων, διότι διέβλεψαν τό σχέδιον πρός διακοπήν τῆς γνησίας ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Διά τόν λόγον αὐτόν τήν 14ην Μαρτίου 2002, συνέταξαν καί ὑπέγραψαν κοινόν Πρακτικόν — ᾽Απόφασιν διά χειροτονίας ᾽Αρχιερέων, ἐδεσμεύθησαν δέ προσωπικῶς νά προβοῦν εἰς χειροτονίας ᾽Αρχιερέων ἑνός διά τήν Ρωσίαν καί ἑνός διά τήν ῾Ελλάδα. Τήν πρᾶξιν ταύτην ὑπέγραψαν ἵνα παραμείνη ὡς σύμψηφον εἰς χεῖρας ἀμφοτέρων, ὥστε ἐάν ἐν καιρῶ, δ᾽ οἱονδήποτε λόγον, προκύψη ἡ ἀνάγκη διά χειροτονίας, ὅμως ἕνεκα τοῦ ἀπαρρησιάστου ὀρθοδόξων ᾽Αρχιερέων, εἶναι ἀδύνατος ἡ παρουσία δεύτερου ἤ καί τρίτου ῎Επισκόπου, τότε ἡ ἐν λόγω Πράξις των νά ἐπέχη θέσιν συμψήφου διά χειροτονίαν τοῦ ἤδη ἐκλελεγμένου πρός ᾽Αρχιερατείαν Προσώπου.
Παρά ταῦτα, καί μετά τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ ῾Ομολογητοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης, μακαριστοῦ κυροῦ Παναρέτου, ἡμεῖς ὸ Μητροπολίτης Κήρυκος, παραμείνας μόνος, δέν ἐχρησιμοποιήσαμεν τοῦτο τό σύμινηφον καί μετά τήν ὑφ' ἡμῶν ἀπό ῎Ιουνίου 2005, ᾽Αποκήρυξιν τῆς βλασφήμου καί σχισματοαιρετικῆς ὑπό τόν κ. Νικόλαον ὁμάδος, ἀλλά ἐπεδιώξαμεν καί ἀκόμη ἐπιδιώκομεν τήν ἐπιστροφήυ των, ἤ ἔστω ἑνός ἤ δύο, διότι ἐλπίζομευ ὅτι εἶναι δυνατόν νά ἀνανήψουν καί νά μεταμεληθοῦν τινές, ἤ ἔστω, ἐπαυαλαμβάνω, καί εἷς, ἵνα ἀπό κοινοῦ προβῶμεν εἰς χειροτονίας ᾽Επισκόπων. ᾽Εν προκειμένω πέραν τῶν ἐπανειλημμένων πρός πάντας ἐκκλήσεών μας, ἐστράφημεν ἰδιαιτέρως εἰς τόν πρώην έν Χριστῶ ἀδελφόν κ. Ταράσιον, διότι ἐθεωροῦμεν καί ἀκόμη θεωροῦμεν τοῦτον ὡς εὐχερῶς δυνάμενον νά ἐπιστρέψη διότι, καθ' ἅ προκύπτει ἐκ τῆς ὅλης στάσεώς του, δέν ἐπιδοκιμάζει, ἀλλά καί κατελέγχει τό ἀπό τοῦ 2003 κίνημα ἐσχάτης προδοσίας, τῆς ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον ὁμάδος, ἀλλά μέχρι σήμερον, ὁ ἐν λόγω ᾽Επίσκοπος, δέν ἐπέδειξεν τοιαύτην θεάρεστον καί σωτήριον τόλμηνν.
Τό σχετικόν πρακτικόν μετά τήν προηγηθεῖσαν ἀνακοίνωσίν του κατά τήν Μητροπολιτικήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς 9/22.5.2007, τό ἐγνωστοποίησεν καί εἰς τά μέλη τῆς ἐν λόγω ῾Ιερᾶς Συνάξεως καί πλέον δημοσιεύεται ἵνα λάβωσιν γνῶσιν ἅπαντες.
Σήμερον 14ην Μαρτίου 2002, εἰς τήν ῾Ιεράν Μονήν ῾Αγίων ᾽Αποστόλων Τιμίου Σταυροῦ Σ.Σ. Ραψάνης Λαρίσης, οἱ ὑπογραφόμενοι Μητροπολῖται τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος καί ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, (ὁ ὁποῖος προσῆλθεν εἰς τήν ῾Ιεράν Μονήν κατόπιν προσκλήσεως τοῦ πρώτου διά τήν ἑορτήν τῆς Κυριακῆς τῆς ᾽Ορθοδοξίας), συνεσκέφθημεν ἐν ἁγίω Πνεύματι καί συνεζητήσαμεν ἐπί τοῦ θέματος: «ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ».
Μετά ἀπό προσευχήν, ἀπεφασίσαμεν τά κάτωθι:
α) Διεπιστώσαμεν ὅτι ἡ σημερινή κρίσις προῆλθεν ἐκ τῆς σημειωθείσης κατά τά τρία τελευταῖα ἔτη ἀδρανείας τῆς ῾Ι. Σ. εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῶν ὑπαρκτῶν καί πολλάκις καταγγελθέντων, καί ὑφ' ἡμῶν καί ὑπό ἄλλων, θεμάτων Πίστεως, ῾Ομολογίας, ᾽Εκκλησιολογίας, Κανονικῆς Τάξεως, λειτουργίας ῾Ι. Συνόδου, Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί δή τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν μή ἀντιμετώπισιν τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 54/ 76 ᾽Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς καί ἄλλων.
β) ῾Υπεγραμμίσαμεν ὅτι ἡ ᾽Εκκλησιαστική κρίσις ἔφθασεν εἰς ὁριακόν σημεῖον καί ἐξῆλθε πλέον τῆς νομοκανονικῆς ἀντιμετωπίσεως, ἅπτεται δέ πλέον τῆς ᾽Ορθοδόξου ῾Ομολογίας καί Πίστεως, διό καί μᾶς φέρει περισσότερον ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας.
γ) ᾽Επίσης ἐλάβομεν ὑπ' ὄψιν τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καθώς καί τήν διωκτικήν διάθεσιν μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἐναντίον ἡμῶν τῶν δύο ᾽Αρχιερέων, διά τόν λόγον ὅτι θέτομεν θέματα Πίστεως καί ῾Ομολογίας.
᾽Εν ἐπιγνώσει τῶν ᾽Αρχιερατικῶν μας εὐθυνῶν, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, καί προμηθούμενοι διά τήν διαφύλαξιν τῆς ἀνοθεύτου ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ὡς παρελάβομεν ταύτην διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995 ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ, ὅπως παρακολουθήσωμεν ἐντονώτερον τήν πορείαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων καί μόλις διαπιστώσωμεν καί ἀποδειχθῆ ἐν τοῖς πράγμασιν ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίς ἀνακάμψεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, διά τῆς ἀντιμετωπίσεως ὑπό τῆς ῾Ι. Σ. τῶν θεμάτων, καί διορθώσεως τῶν κακῶς κειμένων, τουναντίον διά περαιτέρω ἐνεργειῶν καί πράξεων (τῆς Ι.Σ.) προσβληθῆ εἵτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως ἡ ᾽Αποστολική Διαδοχή καί ἡ ᾽Ορθόδοξος ῾Ομολογία — ᾽Εκκλησιολογία, τότε ἡμεῖς οἱ δύο ᾽Επίσκοποι, λαμβάνοντας ὑπ ' ὄψιν τήν εὐθύνην τήν ὁποίαν ἔχομεν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, θά προβῶμεν εἰς τήν ἐκλογήν καί χειροτονίαν ᾽Επισκόπων πρός διαφύλαξιν τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου, ὡς ἐλάβομεν ταύτην διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995, ἤτοι ἀλληλοδιαδόχως παρά ᾽Επισκόπων πρό τοῦ 1924 χειροτονηθέντων.
Προβαίνομεν εἰς αὐτήν τήν συγκεκριμένην ἀπόφασιν, ἵνα χρησιμοποιηθῆ ὡς σύμψηφον — ὁμόφωνος γνώμη ἡμῶν τῶν δύο ᾽Επισκόπων πρός χειροτονίαν ᾽Επισκόπων, εἴτε ἱεροπρακτοῦντες ἀπό κοινοῦ, εἴτε, ἐάν διά λόγους ὑγείας κωλύεται εἷς ἐκ τῶν δύο, προχωρώντας ὁ ἕτερος μόνος του, ἔχων τό σύμψηφον τοῦ ἑτέρου. Ὁ προσδιορισμός τῶν συγκεκριμένων ᾽Επισκοπῶν, αἱ ὁποῖαι θά καλυφθοῦν διά τῶν ἐν λόγω χειροτονιῶν ᾽Επισκόπων καί τῶν ὑποψηφίων πρός χειροτονίαν θά γίνη εἰς νεωτέραν σύσκεψίν μας.
Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος
Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικἷης Κήρυκος
Οἱ μάρτυρες
῾Ιερομ. ᾽Ιγνάτιος, ῾Ιεροδ. Βαρθολομαῖος, Μοναχός ᾽Αγαθάγγελος καί ᾽Αντώνιος Μάρκου
Τό ἑπόμενον θέμα, τό ὀποῖον ἀνέλυσεν ὁ Σεβασμιώτατος Κήρυκος, προέκυψεν ἐκ τῆς ἐρωτήσεως κατά πόσον ὑπό τάς σημερινάς συνθήκας, προκύπτει Κανονικόν πρόβλημα διά τήν τέλεσιν ὑπό μόνου τοῦ ᾽Επισκόπου Κηρύκου χειροτονίας ᾽Επισκόπου, κατόπιν τῆς ἀπό 14.3.2002 συγκεκριμένης πράξεως, τήν ὁποίαν ὑπέγραψεν ἀπό κοινοῦ μετά τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου, ἤ καί χωρίς ἀκόμη νά ληφθῆ ὑπ' ὄψιν ἡ ἐν λόγω Πρᾶξις — Σύμψηφον. ᾽Επ' αὐτοῦ ἐτονίσθη ὅτι ὁ Κανών, ὁ ὁποῖος προβλέπει ὁ ᾽Επίσκοπος νά χειροτονῆται ὑπό δύο ἤ τριῶν, ἔχει ὑπ᾽ ὄψιν του ὅτι τό Συνοδικόν σύστημα ὑφίσταται καί λειτουργεῖ κανονικά, ὅταν ὅμως ἡ ᾽Εκκλησία εὑρίσκεται ἐν διωγμῶ καί ὑφίσταται πράγματι τό ἀπαρρησίαστον ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, ὅταν δηλαδή ὑπάρχη κρίσις Συνοδική καί δέν ὑπάρχουν 2 ἤ 3 ᾽Ορθόδοξοι ᾽Επίσκοποι καί εἱναι καταφανής ἡ ἀδήριτος ἀνάγκη παρουσίας ᾽Επισκόπων, διά νά διαφυλαχθῆ ἡ συνέχισις τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τόν ἔργον τῆς ᾽Εκκλησίας, τότε ἀκωλύτω δύναται ἤ μᾶλλον ἐπιβάλλεται ἡ ὑφ' ἑνός χειροτονία. Εἰς τήν τοιαύτην περίπτωσιν, καί κατά τάς ᾽Αποστολικάς Διαταγάς (Βιβλίο Η', κεφ. Κ) καί κατά τήν πρᾶξιν τῆς ᾽Εκκλησίας, τό ἀπαρρησίαστον τῶν ᾽Επισκόπων δέν ἀποκλείει τήν ὑφ' ἑνός χειροτονίαν, ἀλλά καί τήν προβλέπει. Δέον νά τονίσωμεν ὅτι οἱ πλείονες τοῦ ἑνός ᾽Επίσκοποι, κατά τήν χειροτονίαν, προεβλέφθησαν ὑπό τοῦ Α' ᾽Αποστολικοῦ Κανόνος διά νά ἀποφεύγωνται αἱ φατρίαι καί τά σχίσματα νά ἐκλέγωνται οἱ πλέον ἄξιοι καί νά διασφαλίζεται ἡ ῾Ενότης τῆς ᾽Εκκλησίας. ῎Ας σημειωθῆ ὅτι πάντοτε τήν χειροτονίαν τελεῖ εἰς ᾽Επίσκοπος τῶν λοιπῶν παρισταμένων ὡς μαρτύρων καί ὅτι ἡ παρουσία δύο ἤ τριῶν ἤ καί πλειόνων Ἐπισκόπων δέν κάμνει τό μυστήριον τελειότερον ἄπαγε τῆς βλασφημίας, ἀλλ' ὅπως εἴπομεν, διασφαλίζει καί ἐκφράζει τήν ἑνότητα καί κοινωνίαν μεταξύ των καί «διά νά καταστήσουν (οἱ συμπαριστάμενοι ᾽Επίσκοποι) τήν μαρτυρίαν περί τοῦ χειροτονουμένου βεβαιοτέραν». Καί κατέληξεν εἰπών ὅτι, ἐν προκειμένω τήν μαρτυρίαν περί τοῦ χειροτονουμένου τήν καλύπτει καί ἡ ψῆφος τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ, ὅπως γίνεται κατά τά παραδεδομένα εἰς τήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ὅπου δέν γίνεται χειροτονία ᾽Αρχιερέως, ἐάν ὀ ὑποψήφιος δέν ἐκλεγῆ προηγουμένως ὑπό τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλά καί ἡ ἐκλογή τοῦ π. Σεραφείμ ἐγένετο κατά τόν ἴδιον τρόπον καί ἀνεγνωρίσθη ἀπολυτως.
Ἐτόνισεν ὅμως ὅτι, ἐάν ὑπάρχουν ᾽Ορθόδοξοι Ἐπίσκοποι καί ὁ ᾽Αρχιερεύς ὁ ὁποῖος πρόκειται νά χειροτονήση τούς ἀγνοήση, τοῦτο πράγματι ἀντιμετωπίζεται ὡς πραξικόπημα σχίσμα καί εἶναι εἰς τήν εὐχέρειαν τῆς Συνόδου (τῆς ᾽Ορθοδόξου Συνόδου), αὐτήν τήν χειροτονίαν νά τήν ἀπορρίψη καί καθαιρέση τόν τε χειροτονήσαντα καί τόν χειροτονηθέντα. ῾Η τελευταία Μητροπολιτική Σύνοδος (᾽Ιούλιος 2007), πέραν καί ἄνω ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ἀπεφάσισεν νά ἐξαντλήσωμεν ὅλα τά περιθώρια, δηλαδή νά ἐπανέλθωμεν καί πάλιν εἰς μίαν ἀκόμη Πρόσκλησιν καί Παράκλησιν διά τήν ἐπιστροφήν καί ἑνότητα τῶν πρώην Μητροπολιτῶν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί τήν ἀπό κοινοῦ ἀντιμετώπισιν ὅλων τῶν θεμάτων καί τῶν ᾽Επισκοπικῶν χειροτονιῶν.
Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἡ ἐν Κιέβω καί ἐν τῶ Ἱερῶ Ναῶ ῾Αγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Θεολόγου ῾Ιερά Σύναξιςν διετύπωσεν καί ὑπέγραψε τήν κάτωθι διακήρυξιν:
῾Ημεῖς οἱ χάριτι Χριστοῦ ᾽Ορθόδοξοι τῆς Ρωσικῆς ᾽Εκκλησίας (προερχόμενοι κυρίως ἐκ τῆς Ρωσίας, Οὐκρανίας καί Λευκορωσίας), σήμερον ἡμέραν Τρίτην (26.7.2007), συνελθόντες εἰς κοινήν σύσκεψιν ὑπό τόν Μητροπολίτην μας κ. Κήρυκον καί τόν Πανοσιολογιώτατον ᾽Αρχιμανδρίτην π. Σεραφείμ, εἰς τόν ἐν Κιέβω ῾Ιερόν Ναόν τοῦ ῾Αγ. ᾽Ιωάννου τοῦ Θεολόγου ἀφοῦ ἐπί μακρόν ἐνημερώθημεν ἐπί τῆς συγχρόνου καταστάσεως καί πορείας τῶν ᾽Εκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, ἀποφασίζομεν καί κηρύσσομεν τήν κάτωθι ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ:
α) ῾Η ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον Σύνοδος ᾽Αρχιερέων δέν εἶναι ᾽Ορθόδοξος, ἀλλά μία ὁμάς βλασφήμων Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία κινεῖται εἰς τά πλαίσια τῶν σχεδίων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἀπεγνωσμένως πολεμᾶ καί προδίδει τήν ᾽Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν — ᾽Εκκλησιολογίαν καί τήν ἀδιάκοπον καί γνησίαν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῶν ᾽Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. Οὗτοι δέχονται τάς χειροτονίας τοῦ 1935 καί 1948 ὡς παρανόμους, διό καί ἐπεχείρησαν νά παρουσιάσουν τήν ἐν ῾Ελλάδι συγχωρητικήν εὐχήν τοῦ ᾽Οκτωβρίου τοῦ 1971, ὡς δῆθεν χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν. Τοῦτο προκύπτει ὡς ἀναμφισβήτητον τόσον ἐκ τῆς ἀπό τό 2003 εὐθεία ὑπαναχωρήσεώς των ἐκ τῆς ἱστορικῆς πραγματικῆς ἀληθείας εἰς τήν ῾Ελλάδα δηλώνοντες ὅτι τήν 18ην ᾽Οκτωβρίου 1971 δέν ἐδέχθησαν συγχωρητικήν εὐχήν ἀλλά «χειροθεσίαν» καί ὅτι ἅπαντε οἱ ᾽Αρχιερεῖς προέρχονται ἐκ χειροθετημένων, ἐνῶ ἀρνοῦνται νά καταδικάσουν τό 54/76 σκληρά βλάσφημον ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα ὑπέρ τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου παρά τό γεγονός ὅτι ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἔχουν γίνει πολλαί Καταγγελίαι.
β) Τήν ῾Ομολογίαν — ᾽Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν, ἄνευ τῶν ὁποίων δέν νοεῖται ἡ γνησία ᾽Ορθόδοξος ᾽Εκκλησία, διαφυλάττει καί ὑπερασπίζεται μέ τήν ἰδιαιτέρως ἀπό τό 1998 ὁμολογιακήν του στάσιν, τούς ἀγώνας του, τάς διακηρύξεις του, τάς ῾Ομολογίας καί τάς ὑπέρ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἐνστάσεις του (κατά τόν ῞Αγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο), ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος καί τό μετ' αὐτοῦ συμφρονῶν καί συνεργαζομένον «μικρόν ποίμνιον» Κλήρου καί Λαοῦ. Τοῦτο ἐπίσης ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ἀποκήρυξιν καί διακοπήν τῆς κοινωνίας αὐτοῦ μετά τῶν περί τόν Νικόλαον ᾽Αρχιερέων, οἱ ὁποῖοι γυμνῆ τῆ κεφαλῆ, ἤτοι διά συγκεκριμένων πράξεων ἐνεργειῶν καί παραλείψεων, ἠρνιήθησαν καί συνεχίζουν νά ἀρνοῦνται τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ἐπιμένουν νά βλασφημοῦν κατά τῆς ᾽Αποστολικῆς των Διαδοχῆς. Τήν ὑπ' ἀριθμ. 390/16.6.2005 ἀποκήρυξιν τούτων καί τήν διακοπήν κοινωνίας μετ' αὐτῶν, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, ἡμεῖς κηρύσσομεν ὡς ΠΡΑΞΙΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗΝ καί ὡς ἐπιβεβλημένην, διότι ὅπως ὁ ἴδιος ἐδήλωσεν πράγματι «ΕΞΗΛΘΕΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ, ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΕΞΕΛΘΗ ΜΕΤ ' ΑΥΤΩΝ» ἐκ τῆς Κιβωτοῦ τῆς Χάριτος.
γ) ᾽Αποδεχόμεθα τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου (Μάϊος 2004), καί τό ὑπ' ἀριθμ. 401/26.10.2005 ἔγγραφον τοῦ ἰδίου εἰς τό ὁποῖον ἐκτίθενται 13 θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ, ἐπί τῶν ὁποίων συνεχίζει καί μετά τήν διακοπήν νά τούς καλῆ εἰς διάλογον, καί τά ὁποῖα δέν εἶναι δυνατόν νά παραβλεφθοῦν. ᾽Επίσης ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΟΜΕΝ καί ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί τῆν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς ὑπ' αὐτόν Μητροπολιτικῆς Συνόδου τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, (Σεπτέμβριος τοῦ 2006), ἐνῶ χαιρετίζομεν μετ' ἐνθουσιασμοῦ καί τό γεγονός ὅτι οἱ ῾Ιερεῖς τῆς Αὐτοκεφάλου ᾽Εκκλησίας τῆς Κύπρου συνεφώνησαν καί συνωμολόγησαν καί εὑρίσκονται σήμερον ἐν πλήρει κοινωνία καί ἑνότητι μετά τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος.
δ) Συμφωνοῦμε μέ τήν πρόθεσιν τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου μας νά θέση ὑπ ' ὄψιν τῆς προσεχοῦς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, ὅπως προβῆ εἰς μίαν ἀκόμη Πρόσκλησιν — Παράκλησιν πρός πάντας καί πρωτίστως πρός τούς ᾽Αρχιερεῖς τῆς ὁμάδος τοῦ κ. Νικολάου, ἤ τῆς ὁμάδος τῶν πέντε, ἤ καί ἄλλων ὁμάδων — παρατάξεων, ὅπως ἐπανέλθουν εἰς τήν ῾Ομολογίαν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί καταδικάσουν τάς κατά τῆς ἀδιακόπου γνησίας ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς ὑπαναχωρήσεις καί ἀήθεις σατανικάς συνεργείας καί αὐτόχρημα βλασφημίας κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.
ε) Θεωροῦμεν πολύ σημαντικόν ὅτι ὁ Σερασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης Πανάρετος, ἐν ὅσω ἔζη ἐδέχθη τό αἴτημά μας, καί ἔδωκεν τό ἀπό 14.3.2002 σύμψηφόν του διά τήν εἰς ᾽Επίσκοπον χειροτονίαν τοῦ ἐκλελεγμένου ᾽Αρχιμ. π. Σεραφείμ διά τήν Ρωσίαν. ῾Ημεῖς φρονοῦμεν ὅτι καί μετά τήν κοίμησίν του, τό συγκεκριμένον σύμψηφον, ἔχει ἰδιαιτέραν Κανονικήν βαρύτητα, ἀποτελεῖ δέ μίαν ἱστορικήν ἀπόφασιν, ἐκ τῆς ὁποίας προκύπτει ἡ βαθεῖα ᾽Εκκλησιαστική καί ᾽Εκκλησιολογική του συνείδησις, διό ἐκφωνοῦμεν τό ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ.
στ) Δέν θεωροῦμεν ὡς κανονικόν οὔτε καί δέον νά ἐπαναλάβωμεν τήν ἐκλογήν ᾽Επισκόπου διά τήν Ρωσίαν, διότι ἤδη ἡ ἐκλογή τοῦ Πανοσιωτάτου ᾽Αρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ εἶναι ἀναμφισβήτητον καί ἀμετάκλητον γεγονός, τό ὁποῖον ἐπεβεβαιώθη καί μέ τά ἀπό δεκαετίας ἀλλεπάλληλα αἰτήματά μας ἐπιστολάς μας. Θεωροῦμεν ὅμως ἐπάναγκες νά ἐπαναλάβωμεν τό αἴτημά μας καί τήν παράκλησίν μας, νά ἴδη ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν, νά λάβη ὑπ' ὄψιν ὅτι ὁ τελευταῖος ὀρθόδοξος ᾽Επίσκοπος τῆς Ρωσίας (Πέτρος Λαντίκιν) ἐκοιμήθη πρό 50 ἐτῶν καί ἔκτοτε στερεῖται ἡ ᾽Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Επισκόπου. Εἰς περίπτωσιν δέ ὅπου καί πάλιν δέν θελήσουν νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τήν σχεδιαζομένην ὑπ ' αὐτοῦ «Πρόσκλησιν, ῎Εκκλησιν καί Παράκλησιν», τότε ἐπικαλούμενος τήν ὄντως «δεινήν χαλεπότητα τῶν καιρῶν», τόν παρακαλοῦμεν νά μή διστάση νά προχωρήση καί μόνος εἰς τήν χειροτονίαν τοῦ ἐκλελεγμένου ᾽Αρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ εἰς ᾽Επίσκοπον διά τήν μαρτυρικήν Κατακομβικήν μας ᾽Εκκλησίαν ἐν Ρωσία. ῾Ημεῖς ζητῶμεν χειροτονίαν ὑφ' ἑνός, ἀλλά Ὀρθοδόξου ᾽Επισκόπου, ἐνῶ ἀπορίπτομεν καί βδελυσσόμεθα τήν παρά πολλῶν, πλήν βλασφήμων καί ἀμφιβόλου Ὁμολογίας Πίστεως «᾽Επισκόπων». ᾽Εν τέλει ἡμεῖς οἱ ἐν Ρωσία καί ἀλλαχοῦ ᾽Ορθόδοξοι παραμένομεν ἐπ' ἐλπίδι τῆς πραγματοποιήσεως τῆς προφητείας τοῦ Ρώσου ῾Ιερομάρτυρος Κυρίλλου τοῦ Καζάν, τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Καυκάσου καί ἄλλων, ὅτι «μετά τινα ἔτη μή ὑπαρχόντων ἐν Ρωσία ᾽Ορθοδόξων ᾽Επισκόπων, τήν Κανονικήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν ἡμεῖς οἱ Ρῶσοι, θά λάβομεν ἀπό τήν ῾Ελλάδα, ὅπως πρό 1000 ἐτῶν ἔλαβον ταύτην οἱ Πατέρες μας ἀπό τήν Κωνσταντινούπολιν».
῞Επονται αἱ ὑπογραφαί τῶν 50 μελῶν τῆς Συνάξεως, ἤτοι τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Κοινοτήτων τῆς Οὐκρανίας, Ρωσίας καί Λευκορωσίας.