Η ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΤΗΣ 1.10.1947(1)

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ
Πρός τό Εὐσεβέστατον Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος καί Ἀλλαχοῦ

Τέκνα ἐν Κυρίω, ἀγαπητά καί περιπόθητα.
Χάρις ὑμῖν καί εἰρήνη καί ἔλεος τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, εἴη ἀδελφοί. Ἀμήν.

Ἐπειδή κατ' αὐτάς μέγας σάλος ἠπλώθη μεταξύ τῶν Γ.Ο.Χ. τῆς Ἑλλάδος, ἐπί τοῦ ζητήματος τῆς ἑνώσεως ἡμῶν τῶν πέντε Ἀρχιερέων, συκοφαντούμεθα δέ, διότι δῆθεν, οὐχί λόγοι πίστεως ἐχώρησαν Ἡμᾶς ἀπό τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς, τούτου ἕνεκα καί χάριν τῆς ἀληθείας, ἐκθέτομεν διά τῆς παρούσης, ὅσον οἷον τε συντόμως, τούς λόγους οἴτινες μᾶς ἠνάγκασαν, νά διακόψωμεν τήν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων, ἴνα μή καί ἡμεῖς εὑρεθῶμεν συνένοχοι ἐν ὥρα κρίσεως.

Καθαρῶς λόγοι πίστεως, προσφιλῆ ἐν Χριστῶ, τέκνα καί ἀδελφοί, μᾶς ἐπέβαλον νά χωρισθῶμεν ἀπό τούτων καί οὐχί ἄλλοι, προσωπικοί ἤ συμφέροντος, ὡς καθ' ἡμῶν κατηγοροῦσιν. Ἀναλυτικώτερον: Διά μέν τόν θανόντα Δημητριάδος, δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἀναγραφῶσι, διότι ὁ ἀποθανών δεδικαίωται ἀπό τῆς ἁμαρτίας. Ὅμως, τονίζομεν, ὅτι ὅλοι οἱ λόγοι καί οἱ φόβοι μας δι' αὐτόν ἐπηλήθευσαν ὡς τοὐλάχιστον ἀπέδειξε καί ἡ τελευτή του, ἥτις συνέβη κακοδόξως, τῆς κηδείας του τελεσθείσης ὑπό τῆς κακοδόξου Μητροπόλεως Ἀθηνῶν καί διά κακοδόξων ἱερέων.
Ὡς πρός τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, ριζικωτέρα εἶναι ἡ διαφορά. Κατά τό θέρος τοῦ 1937, εἰς ἀπάντησίν του πρός τόν ὁσιώτατον μοναχόν Μᾶρκον Χανιώτην, ἔγραφεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν εἶναι σχισματική, ὅτι δέν ἔχει τό δικαίωμα νά τήν κηρύξη τοιαύτην καί, ὅτι τό μύρον τό παρά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τελεσθέν μετά τήν καινοτομίαν, δηλαδή μετά τήν ἐφαρμογήν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἔχει τήν ἁγιαστικήν χάριν, τά δέ παιδία τῶν νεοημερολογιτῶν δέν πρέπει νά μυρώνωνται, ἀκόμη δέ ὅτι δέν δύναται νά ἔλθη εἰς ἀντίθεσιν μέ τάς ἄλλας νεοημερολογιτικάς Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι ἀναγνωρίζουσι τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὡς κανονικήν, ἐπί πλέον δέ ὅτι μετά τό Σχῖσμα, κατ' οὐδέν ἐμειώθη ἡ ἁγιαστική χάρις τοῦ μύρου τοῦ τελεσθέντος παρά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τά αὐτά περίπου ὁ ἴδιος ἔγραφε κατά τήν 17ην Ὀκτωβρίου τοῦ 1937, πρός τό Διοικητικόν Συμβούλιον τῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ὅτι δηλαδή θεωρεῖ καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐάν κηρύξη τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικήν καταδικάζων οὕτω εἰς τόν πνευματικόν θάνατον 5 ἑκατομμύρια Ἕλληνας ἀδελφούς του, οἴτινες, καλῆ τῆ πίστει, ἀκολουθοῦν τό νέον ἡμερολόγιον, καί νά ἔλθη οὕτως εἰς ἀντίθεσιν μέ τάς ἄλλας Ἐκκλησίας.
Τήν 15ην Ἰανουαρίου 1938 ἔγραφε πρός τόν τότε Ὑπουργόν τῶν Θρησκευμάτων κ. Γεωργακόπουλον, ὑποβάλλων ἐπί τούτω ἔγγραφον. Νά ἀναγνωρισθῶσιν αἱ χειροτονίαι τῶν ἐπισκόπων Χατζῆ καί Λιώση ὡς ἔγκυροι καί νά τεθῶσιν οὗτοι εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας, ὁ δέ Γερμανός Βαρυκόπουλος καί ὁ Ματθαῖος Ἁγιορείτης νά καταστῶσιν ὑπόδικοι ἐνώπιον τῆς Δ. Συνόδου τῆς ἐπισήμου (κακοδόξου) Ἐκκλησίας δι' ὅσα ἔγραψαν καί ἐδημοσίευσαν ἐξ ἀκρισίας, τόσον ἐναντίον Αὐτῆς, ὅσον καί αὐτῶν.
Συνεχίζων γράφει: «Νά καταστῆ ὑποχρεωτική δι' ἡμᾶς καί τήν Ἱεραρχίαν ὅλην ἡ περί ἡμερολογίου ἀπόφασις τῆς Προσυνόδου, οἱαδήποτε καί ἄν εἶναι αὕτη, καί νά τεθῆ ἀμέσως εἰς ἐφαρμογήν», δηλαδή, ἄν ἀποφασίση ἡ Προσύνοδος νά ἀκολουθήσωμεν τό νέον ἡμερολόγιον νά τό ἀκολουθήσωμεν (Βλέπε βιβλίον «Νομοκανονικαί Ἐνασχολήσεις» Δημητρίου Πετρακάκου Βασιλικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς κακοδόξου Συνόδου, σελίς 285).
Ἐν ἔτει 1940, ἐνώπιον τεσσαράκοντα προσώπων ἐξ ἀμφοτέρων τῶν παρατάξεων, εἰς τήν ἐν Ψυχικῶ οἰκίαν τοῦ κ. Βασιλείου Κηρύκου, ὡμολόγησεν, ὅτι τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἐφ' ὅσον δέν συνῆλθεν Οἰκουμενική ἤ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἴνα τήν κηρύξη σχισματικήν, δέν δυνάμεθα νά τήν εἴπωμεν σχισματικήν. Τά μυστήριά της εἶναι ἔγκυρα. Τό μύρον της ἔχει ἁγιαστικήν χάριν καί ὅτι τά παιδία τῶν νεοημερολογιτῶν δέν πρέπει νά μυρώνωνται.
Τό αὐτό ἔτος ἐφεῦρε τό «δυνάμει καί ἐνεργεία», δηλαδή, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τῶν νεοημερολογιτῶν εἶναι δυνάμει μόνον σχισματική, οὐχί δέ καί ἐνεργεία».
Τήν σοφιστείαν ταύτην, ἐφεῦρε διότι προσκληθείς ὑπό τοῦ τότε Ἀστυνομικοῦ Διευθυντοῦ κ. Ι. Βαβούρη, ἤκουσε παρά τούτου ὅτι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία ἦτο ἀποφασισμένη καί ἐπέμενεν, ἐφαρμόζουσα τήν ἀπόφασίν της, νά στείλη εἰς ἐξορίαν ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς. Δειλιάσας τότε ὑπανεχώρησε, μέ μόνον σκοπόν ὅπως ἱκανοποιήση τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἐπηρεάση ταύτην, ἴνα ἀναστείλη τήν περί ἐξορίας τῶν Ἀρχιερέων ἀπόφασιν. Διά τῆς τοιαύτης ὅμως συμπεριφορᾶς ἠγνόησε καί ἠρνήθη τά μόλις πρό ὀλίγου ὁμολογηθέντα.
Τήν 1ην Ἰουνίου 1944 εἰς τήν Ποιμαντορικήν ἐγκύκλιόν του πρός ἅπαν τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα, γράφει, ὅτι, «Ταμειοῦχος τῆς Θείας χάριτος εἶναι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος», ὡς προικισθεῖσα ἀπό τήν ὅλην Ἐκκλησίαν, καί ὄχι ὡρισμένος ἀριθμός Κληρικῶν καί λαϊκῶν ἀποσπώμενος διά λόγους διαφωνίας, δι' ἰάσιμόν τι ἐκκλησιαστικόν ζήτημα (Ὡς τό ἡμερολόγιον) καί ὅτι οἱ τοιαῦτα πράττοντες εἶναι Προτεστάνται ἤ παρασυνάγωγοι. Ὅτι ἡμεῖς ἀσεβοῦμεν καί εἴμεθα ἱερόσυλοι ὄχι μόνον πρός αὐτήν τήν Θείαν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί πρός τήν ἱερότητα τῶν Μυστηρίων, ἐπειδή ἀποκαλοῦμεν τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν σχισματικήν καί μή ἔχουσαν οὐδεμίαν χάριν.
Περαιτέρω γνωματεύει, ὅτι ἡμεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, δέν ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν καί ἀνεξάρτητον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, διότι οὐδεμία Ἐκκλησία μᾶς ἀνεγνώρισεν ὡς τοιαύτην, ἀλλ' εἴμεθα ἐντός τῆς ἀνεγνωρισμένης Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὡς μία φρουρά, ἥτις φρουρεῖ τόν θεσμόν τοῦ Ὀρθοδόξου ἑορτολογίου. Καί ὅτι εἶναι ἐσφαλμένη καί ἀντικανονική ἡ ἰδέα, ὅτι ἡμεῖς εἴμεθα Ἐκκλησία.(2)
Συνεχίζων, ἐκθέτει ὅτι, κατά ταῦτα, ἡμεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι ὅσω καί ἄν παρουσιαζώμεθα κατά τό φαινόμενον ὅτι εἴμεθα Ἐκκλησία κλπ., ἀποτελοῦμεν ἐν τῆ Κανονικότητι, οὐχί ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης, μεθ' ἧς διεκόψαμεν, προσωρινῶς, διά λόγους Κανονικούς τήν Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν, ἀλλά τήν ἀνύστακτον φρουράν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν ὀνόματι τῆς ὁποίας συνεχίζομεν τήν ἱστορίαν αὐτῆς καί ὅστις φρονεῖ ἀντιθέτως, εἶναι παρασυνάγωγος καί Προτεστάντης.
Ὁμοίως, ὅτι ἡμεῖς δέν ἔχομεν τό δικαίωμα νά μεταδώσωμεν Ὀρθόδοξον χάριν τήν ὁποίαν ὑστερούμεθα, ἐπειδή δέν ἀνήκομεν εἰς τήν Κανονικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τήν μόνην ταμειοῦχον τῆς Θείας χάριτος, κατά τήν Ὀρθόδοξον ἀντίληψιν.
Ἐπίσης τήν 1ην Ἰανουαρίου 1945 εἰς τήν «Διασάφησιν» τῆς ἀνωτέρω ἐγκυκλίου του, γράφει, ὅτι εἰς περίπτωσιν καθ' ἥν, μία μερίς Κληρικῶν καί λαϊκῶν, διά λόγους ἐκκλησιαστικούς καί Κανονικούς, διακόπτει τήν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς προϊσταμένης ἀρχῆς, ἀποχωριζομένη διά λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας, πηγνύει ἴδιον θυσιαστήριον ὅσο καί ἄν διά τῆς χωριστῆς λατρείας καί τῶν ἰδίων εὐκτηρίων οἴκων καί ἰδίων λειτουργῶν φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης, ἐξ ἧς ἐχωρίσθη, δέν παύει ὅμως, Κανονικῶς, νά ἀνήκη αὕτη εἰς τήν αὐτήν, τήν μίαν καί ἀδιαίρετον, Ἐκκλησίαν(3) κλπ. (βλέπε σελ. 8).
Εἰς δέ τήν σελίδα 11, γράφει ἐπίσης, ὅτι τό σφαλερόν τοῦ διϊσχυρισμοῦ τούτου, δηλαδή, τό ὅτι ἡμεῖς λέγομεν ἄκυρα τά μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν, ἔγκειται εἰς τήν ἐσφαλμένην ἀντίληψιν, ὅτι οἱ παλαιοημερολογῖται ἔμειναν εἰς τάς Πατρίους παραδόσεις, διότι ἡ ἐκκλησία τῶν νεοημερολογιτῶν ἀπό τοῦδε ἐστερήθη τῆς Θείας χάριτος ὡς λέγουσιν οἱ παρασυνάγωγοι ἐπίσκοποι. Τοῦτο ἴσως νά συμβαίνη διά τούς ἀκολουθοῦντας τήν παρασυναγωγήν. Οἱ ἐν ἐπιγνώσει ὅμως παλαιοημερολογῖται τῆς Ὀρθοδόξου παρατάξεως ἡμῶν, γινώσκουσι καλῶς, ὅτι ἡ παρακολούθησις τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου δέν εἶναι ἀπόρροια τοῦ ἐγκύρου ἤ ἀκύρου τῶν μυστηρίων τῶν νεοημερολογιτῶν… κλπ.
Εἰς δέ τάς σελίδας 14 καί 15 τῆς αὐτῆς διασαφήσεώς του γράφει, ὅτι, πρέπει ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι νά ἐκφράσωμεν τήν λύπην μας δι' ὅσα ἐγράψαμεν τόσον ἐναντίον αὐτῶν, ὅσον καί κατά τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας, καί νά μετανοήσωμεν διότι ἐκηρύξαμεν σχισματικήν τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἄκυρα τά μυστήριά της. Ὁμοίως, εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐλευθερία» τῆς 14 Νοεμβρίου 1945 δημοσιεύει, ὅτι οὐδέποτε θά προβῆ εἰς ἐπαναστατικάς πράξεις, ὡς τούς ἄλλους Ἐπισκόπους, δηλαδή, οὐδέποτε θά χειροτονήση ἐπισκόπους, διότι δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά φρουρά, καί διαβεβαιοῖ, ὡς πρός τοῦτο, τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καί τήν Κυβέρνησιν, ὅτι κατ' οὐδένα λόγον καί ἐν οὐδεμιᾶ περιπτώσει θά προβῆ εἰς τοιαύτην ἐνέργειαν. Καί τοῦτο διότι, διεμηνύθη εἰς αὐτούς παρά τῆς κακοδόξου ἐκκλησίας διά τοῦ κ. Γεωργίου Μπόγρη, τότε μοιράρχου τῆς Χωροφυλακῆς καί ὑπασπιστοῦ τοῦ κ. Ὑπουργοῦ τῆς Ἀσφαλείας κατά τό ἔτος 1939, νά μή χειροτονήσουν ἀρχιερεῖς διότι θά σταλοῦν εἰς ἐξορίαν, τοῦθ' ὅπερ καί ἀποδεχθέντες, διαβεβαίωσαν τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν διά τοῦ ἀνωτέρω κ. Μπόγρη νῦν ἀν/ρχου τῆς Χωρ/κῆς καί ὑποδιοικητοῦ τῆς Ἀνωτέρας Διοικήσεως Στερεᾶς Ἑλλάδος, ὅτι οὐδέποτε θά προβοῦν εἰς χειροτονίας Ἀρχιερέων καί ἐν οὐδεμιᾶ περιπτώσει.
Ὡσαύτως, εἰς τό ὑπόμνημά του διά τήν μέλλουσαν νά συνέλθη Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ ἔτους 1935 παραθέτει, ὅτι «ὁ θρίαμβος δέ οὗτος τῆς ἐκκλησίας ἐπετεύχθη διά τῆς Πανσθενουργοῦ δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς μέσου καί ὀργάνου χρησιμεύσαντος τοῦ Ἐξοχωτάτου Στρατάρχου Στάλιν καί τῶν ἐνδόξων αὐτοῦ συνεργατῶν πολιτικῶν τε καί στρατιωτικῶν, οἴτινες μετά τοῦ Πρωθιεράρχου καί τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας ἐξεπόνησαν τό σύμφωνον τῆς Πολιτείας μετά τῆς Ἐκκλησίας…» «καί αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου». Εἰς τάς σελίδας 21, 22 καί 35 τοῦ Ὑπομνήματος τούτου ἀποκαλεῖ τόν σχισματικόν Ἀρχιεπίσκοπον Παπαδόπουλον, ἀοίδιμον καί μακάριον, αὐτόν τόν σχίσαντα τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ἀναθεματισμένον ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας, προσθέτων εἰς τάς σελίδας 22 καί 26, ὅτι εἶναι ὀρθόδοξον τέκνον τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι κακῶς ἐφέρθη ἡ Μήτηρ του καί ἡ σκληροκάρδιος μητρυιά του Ἐκκλησία πρός αὐτόν καί τούς ἄλλους ἀρχιερεῖς πού τούς ἐκάθηρεν, καί περαιτέρω, ὅτι καί μετά τήν ἀπόσχισιν αὐτοῦ ἐκ τῆς Διαρκοῦς Συνόδου ἄφησε τήν θύραν ἀνοικτήν τῆς συνεννοήσεως μετά τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας καί συνεχίζων ἱστορεῖ ὅτι οἱ τρεῖς Ἱεράρχαι τότε Δημητριάδος, Ζακύνθου καί Φλωρίνης, κατήρτισαν Διοικητικόν Συμβούλιον καί ὄχι Ἐκκλησίαν παρ' ὅλον ὅτι ἔγγραφον καί εἰς τάς ἐγκυκλίους των, τά ἔγγραφά των, καί εἰς τήν ἐφημερίδα των ὅτι εἶναι Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέχρι σήμερον.
Εἰς δέ τήν σελίδα 31 ἀποκαλεῖ τήν Ἱ. Σύνοδον, ἀρχιερατικόν συμβούλιον, καί τόν ἀποθανόντα κακοδόξως Πρόεδρόν του, Δημητριάδος, ἀοίδιμον καί τοῦτον, ὡς ἄν ὅλοι οἱ κακόδοξοι νά εἶναι ἀοίδιμοι. Καί κατωτέρω, εἰς τήν αὐτήν σελίδα, παραπονεῖται πρός τήν Μητέρα του κακόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι δέν ἔπρεπε νά τόν τιμωρήση τόσον σκληρῶς, ἀλλά τοὐλάχιστον ἔπρεπε νά τόν ὑστερήση τῆς εὐλογίας καί τῆς Μυστηριακῆς ἐπικοινωνίας της, ἐκθειάζων δέ περραιτέρω τόν νῦν Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Χριστοφόρον, τόν κακόδοξον, προσονομάζει εὐκλεῆ Πρωθιεράρχην, ἄλλοτε ἀποκαλῶν τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐπίσημον καί προϊσταμένην του ἐκκλησιαστικήν ἀρχήν, καί ἄλλοτε εἰς τήν σελ. 46 ἀποκαλεῖ ταύτην κανονικήν ἐκκλησιαστικήν του ἀρχήν, ἐναντίον τῆς ὁποίας οὐδέποτε ἐπανεστάτησε. Καί τέλος, εἰς τάς σελ. 50 καί 51 γράφει, ὅτι τό κίνημα τό ὁποῖον ἔκαμε τό 1935 δέν στρέφεται ἐναντίον τῆς Μητρός του Ἐκκλησίας τῆς γαλουχησάσης αὐτόν, ἀλλά ἐναντίον προσώπων τινῶν κληρικῶν καί ὅτι δέν δύναταί τις νά διϊσχυρισθῆ ὅτι τό διάβημά του στρέφεται κατά τῆς ἐννοίας καί τοῦ κύρους τῆς Μητρός του Ἐκκλησίας, ἀλλά κατά προσώπων, οὔτε δύναται δέ νά τεθῆ ἐν ἀμφιβόλω τό κῦρος τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας.
Εἰς τήν ἐφημερίδα του «Φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας» κατά τήν 29ην Ἰουλίου τοῦ 1946, ὑπό τόν τίτλον «Μία παρά τήν θέλησίν μας ἀπάντησις εἰς τόν κ. Εὐγένιον Τόμπρον» ἐννοῶν τόν ἡμέτερον Πρωτοσύγκελον, ἔγραφε: «Ἅν τά μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν εἶναι ἄκυρα, τότε τόσον ἡ χειροτονία του, ὅσον καί ὁ γάμος του εἶναι ἀνύπαρκτα». Ὑποστηρίζει δηλαδή, διά μίαν ἀκόμη φοράν ὅτι τά μυστήρια τῶν κακοδόξων νεοημερολογιτῶν, εἶναι ἔγκυρα. Ἐνῶ ἡμεῖς τότε εἰς τήν ἐφημερίδα μας «Κῆρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» ἀπεδείξαμεν ὅτι «τά μυστήρια τῶν σχισματικῶν νεοημερολογιτῶν παραμενόντων ἐν τῶ Σχίσματι εἶναι ἄκυρα καί καθίστανται ἔγκυρα διά τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας καί τῆς παραδοχῆς ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, ὡρισμένων ὅρων τούς ὁποίους ἀπαιτεῖ ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, ἥτις καί σαφέστατα ὁμιλεῖ πῶς πρέπει νά δεχώμεθα καί διορθώνομεν τούς ἐρχομένους εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν σχισματικούς». Αὐτά ἔγραφε καί ἐλάλει ὁ πρώην Φλωρίνης καί αὐτά πιστεύει ἀκόμη.
Πιστεύει δηλαδή, ὅτι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶναι σχισματική, τά μυστήριά της δέν εἶναι ἄκυρα, τό μύρον της ἔχει τήν χάριν, τά παιδία τῶν κακοδόξων δέν πρέπει νά μυρώνωνται, ὅτι εἶναι ταμειοῦχος τῆς θείας χάριτος, ὅτι «ἡμεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι δέν εἴμεθα Ἐκκλησία ἀλλά μόνον φρουρά», ὅτι εἴμεθα «τέκνα τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας», ὅτι «ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Μήτηρ καί Μητρυιά μας, ὅτι εἶναι προϊσταμένη μας Ἀρχή», καί ἐν τέλει, ὅτι ἡμεῖς εἴμεθα παρασυνάγωγοι, ἱερόσυλοι καί Προτεστάντοι, μόνον ἐπειδή δέν ἀναγνωρίζομεν τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς ἔχουσαν χάριν, νόμιμον καί κανονικήν.
Τοιουτοτρόπως, ὁ πρώην Φλωρίνης μᾶς παρουσιάζει ὡς τελείως κακοδόξους νεοημερολογίτας λαμβάνοντας τήν χάριν ἀπό τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀθετῶν οὕτω τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β' τοῦ Τρανοῦ, τοῦ 1583, 1587, 1593 καί τοῦ Ἀνθίμου τοῦ 1848, οἴτινες κατεδίκασαν τό νέον ἡμερολόγιον, ὡς πολλάκις καί ὁ ἴδιος διεκήρυξεν καί δή ἐν τῆ ὁμολογία του τοῦ 1935.
Αὐτοί λοιπόν εἶναι οἱ λόγοι διά τούς ὁποίους ἐχωρίσθημεν ἀπό τόν πρώην Φλωρίνης, λόγοι, καθαρᾶς Πίστεως καί οὐχί προσωπικοί ὡς μᾶς κατηγοροῦσιν.
Ὡς πρός τούς ἐκπεσόντας ἐπισκόπους Χριστόφορον Χατζῆν καί Πολύκαρπον Λιώσην δέν εὑρίσκομεν σκόπιμον νά μακρυγορήσωμεν. Τοῦτο μόνον ἀρκεῖ νά γνωρίζη πᾶς τις, ὅτι ἐπί μίαν ὁλόκληρον δεκαετίαν ἀφ' ἧς ἡμέρας ἐξέπεσαν οὗτοι τῆς πρώτης των ὁμολογίας παρέμειναν καί ἐνέμειναν εἰς τήν κακοδοξίαν, ἀναγνωρίσαντες τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἀσπασθέντες τήν ἀπόφασιν αὐτῆς, δι' ἧς καθήροντο, ἠρνήθησαν δέ ἐγγράφως καί ἐμπράκτως τήν Ὀρθοδοξίαν.
Διότι, ἐκτός τῶν ἄλλων ἀρνήσεων ἅς ἐποιήσαντο ἐνώπιον τοῦ κακοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου προφορικῶς καί ἐγγράφως, ἐποιήσαντο ἄρνησιν τήν ὁποίαν ἐδημοσίευσε τό περιοδικόν «Ἐκκλησία» ὄργανον τῆς σχισματικῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τό φύλλον τῆς 9ης Νοεμβρίου 1935 ὑπ' ἀριθμ. 45. Αὐτή ἔχει ὡς ἑξῆς:
Ὁ ὑποφαινόμενος Χριστοφόρος Χατζῆς δηλῶ διά τῆς ἐνυπογράφου ταύτης δηλώσεώς μου, ὅτι παρασυρθείς καί πλανηθείς εἰς πράξεις κατακριτέας κατά τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας καί μετανοῶν εἰλικρινῶς, ἀποκηρύσσω πᾶν τό φέρον τήν ὑπογραφήν μου ἔντυπον, ἤ προφορικά κηρύγματά μου καί τά κοινοποιηθέντα διά δικαστικοῦ κλητῆρος ἐν τῆ Ἱερᾶ Συνόδω σχετικῶς πρός τε τόν Κανονικόν καί νόμιμον καταρτισμόν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλάδος καί τήν ἁρμοδιότητα τῶν Συνοδικῶν δικαστηρίων. ὡσαύτως ἀποκηρύσσω τάς περί διορθωμένου ἡμερολογίου δοξασίας τῶν λεγομένων παλαιοημερολογιτῶν, πιστεύων, ὅτι καί μετά τήν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας γενομένην διόρθωσιν τοῦ ἡμερολογίου δέν διεσπάσθη ἡ ἑνότης τῆς Ὀρθοδόξου μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Δηλῶ δέ ἀνεπιφυλάκτως ὅτι, ὡς καί πρότερον, οὕτω καί ἐφ' ἑξῆς, θά ἐπιτελέσω πλήρως τό καθῆκον μου πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί συμφώνως πάντοτε πρός τε τάς ἀποφάσεις καί τά κελεύσματα τῆς ἐν Ἑλλάδι ἐπισήμου Ἐκκλησίας. Προσεπιδηλῶ δέ ὅτι, διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ διορθωμένου ἡμερολογίου οὐδόλως ἐθίγησαν τά δόγματα καί ἡ Ἱερά Παράδοσις τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. ὡς πρός δέ τόν χαρακτηρισμόν Σχίσματος ἐκ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ διορθωμένου ἡμερολογίου δηλῶ καί αὖθις ἀνεπιφυλάκτως ὅτι Σχῖσμα δέν ὑφίσταται ἐν τῆ Ἐκκλησία ἡμῶν.

Εἰς δέ τήν ἐκδοθεῖσαν μελέτην τοῦ Δικηγόρου Ἀθηνῶν, Τίτου Α. Πετροπούλου ἐπιγραφομένην «Τό ἔγκυρον τῆς εἰς Ἐπισκόπους χειροτονίας τῶν Θεοφιλεστάτων Χριστοφόρου Χατζῆ καί Πολυκάρπου Λιώση. Συμβολή εἰς τό Κανονικόν Δίκαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας» καί εἰς τήν σελίδα 24, εἰς ὑπόμνημά του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, γράφει ὁ Χριστοφόρος Χατζῆς:
Ἐπισταμένη καί ἐμβριθής μελέτη τῶν ἐκκλησιαστικῶν Κανόνων μέ ἤγαγεν εἰς τά κάτωθι συμπεράσματα.
Παραδέχομαι ἐξ ὁλοκλήρου, ὅτι ἡ χειροτονία μου οὗσα ὑπερόριος καί ἀπολελυμένη, καλῶς ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου ἐκηρύχθη ἄκυρος, ἐξ οὗ καί οὐδέποτε ἠξίωσα ὅτι εἶμαι Ἐπίσκοπος Μεγαρίδος…».

Ἐξακολουθῶν ἀποδεικνύει, ὅτι τό ἄκυρον δέν εἶναι καί ἀνύπαρκτον, καί τοῦτο παρά τό δημοσίευμά του εἰς τήν «Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας» τῆς 29 Ἰουλίου τοῦ 1946, ὅπου ἀποτεινόμενος πρός τόν ἡμέτερον Πρωτοσύγκελον, προσεπάθει νά ἀποδείξη ὅτι τό ἄκυρον εἶναι καί ἀνύπαρκτον. Ἐν συμπεράσματι, ἀρνοῦνται, ἐπαναρνοῦνται, φάσκουν καί ἀντιφάσκουν, ἐνῶ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι Ἀρχιερεῖς ὀρθόδοξοι χωρίς ν' ἀποκηρύξουν τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν, χωρίς καμμίαν ὁμολογίαν πραγματικήν, χωρίς κανένα Κανόνα, χωρίς καμμίαν τιμωρίαν συμφώνως τοῖς Θείοις καί ἱεροῖς κανόσιν.
Ἅν δέ λάβωμεν ὑπ' ὄψιν τούς θείους καί ἱερούς κανόνας, καί δή τόν ΞΒ' (62ον) Ἀποστολικόν, οἱ ἀνωτέρω ἐκπεσόντες Ἀρχιερεῖς, δέν ἠμποροῦν πλέον νά εἶναι Ἀρχιερεῖς, κατά τόν Κανόνα τοῦτον, ὅστις λέγει ἐπί λέξει: «Εἴ τις Κληρικός διά φόβον ἀνθρώπινον, Ἰουδαίου ἤ `'Ελληνος, ἤ Αἱρετικοῦ, ἀρνήσηται, εἰ μέν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀποβαλλέσθω, εἰ δέ τό ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ, καθαιρείσθω. Μετανοήσας δέ, ὡς Λαϊκός δεχθήτω».(4) Ὁ κανών οὗτος ἑρμηνευόμενος προστάζει, ὅτι «ὅποιος Κληρικός διά φόβον ἀνθρωπίνων κολάσεων, Ἰουδαίων δηλ. ἤ Ἑλλήνων, ἤ Αἱρετικῶν, ἤθελεν ἀρνηθῆ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὁ τοιοῦτος ἀφοῦ μετανοήσει, ὄχι μόνον ἄς καθαίρεται ἀπό τόν Κλῆρον, ἀλλά ἀκόμη καί ἄς ἐκβάλληται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, καί νά στέκηται εἰς τήν τάξιν τῶν μετανοησάντων. Εἰ δέ διά φόβον ἀνθρώπινον ἤθελεν ἀρνηθεῖ τό ὄνομα τοῦ Κλήρου του, ταὐτόν εἰπεῖν, πώς εἶναι ὁ δεῖνα κληρικός ἤ ἀναγνώστης δηλ. ἤ ψάλτης, ἤ ἄλλο τι, ἄς καθαίρεται μόνον ἀπό τό κληρικάτον του. Δίκαιον γάρ εἶναι νά στερηθῆ ἐκεῖνο ὅπου ἠρνήθη, καί δέν ἠθέλησε νά εἰπῆ πώς τό ἔχει. Ἀφ' οὗ δέ ὁ τοιοῦτος μετανοήση, ἄς δέχηται εἰς κοινωνίαν τήν μετά τῶν πιστῶν ὡσάν λαϊκός, ἤτοι, ἄς συμπροσεύχεται μέ τούς πιστούς».
Τούτων προηγουμένων, ἀπαιτοῦσι νά ὀνομάζωνται Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς καί πλανοῦν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς μέ τάς δῆθεν ὁμολογίας των, ὡς ἡ εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 20 φύλλον τῆς ἐφημερίδος των «Φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας» δημοσιευομένη. Ἐν τῶ πρώτω μέρει ψεύδονται ἀσυστόλως, λέγοντες, ὅτι ἐμμένουν εἰς τήν πρώτην των ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί μέχρι σήμερον. Διότι ἐνῶ ὁ πρώην Φλωρίνης, ἐξαπέλυσε πέντε ἐγκυκλίους ἀρνητικάς καί ἐναντίον τῆς πρώτης ὁμολογίας μέχρι σήμερον καί σωρρείαν ἐπιστολῶν καί ἐγγράφων, οἱ ἕτεροι δύο Λιώσης καί Χατζῆς, ἔμειναν ἐπί μίαν ὁλόκληρον δεκαετίαν εἰς τήν κακοδοξίαν. Εἰς δέ τό β' μέρος ταύτης γράφουν ὅτι οἷα ἄν τυχόν ἔγραψαν ἤ ἐδημοσίευσαν, τά ἀποκηρύσσουν κλπ. Τό ἄν ὅμως εἶναι ὑποθετικόν καί ὄχι βεβαιωτικόν. Συνεπῶς, ἔδει τοὐλάχιστον νά ἔγγραφον, ὅσα ἐγράψαμεν καί ἐδημοσιεύσαμεν τά ἀποκηρύττομεν, διά νά λογισθῆ κἄπως ὁμολογία. Διότι, ἴνα πραγματικῶς ὁμολογήσουν πρέπει νά ἀναιρέσουν ὅλα, ἕν πρός ἕν ὅσα ἠρνήθησαν, νά κοινοποιήσουν πρῶτον εἰς τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν, ἔπειτα δι' ἐγκυκλίου των εἰς τόν Ὀρθόδοξον Λαόν, εἴτα δέ νά ὑποστοῦν καί συμφώνως τοῖς Νόμοις καί Ἱεροῖς Κανόσι τήν δέουσαν ποινήν.(5)
Διά δέ τόν Ἐπίσκοπον Κυκλάδων Γερμανόν, τί εἴπωμεν καί τί λαλήσωμεν; Δυστυχῶς καί αὐτός εἶναι ὅμοιος μέ τούς ἀνωτέρω. Τά αὐτά φρονεῖ καί τάς αὐτάς πράξεις υἱοθετῶν πράττει καί ἴσως καί χειροτέρας καθημερινῶς δέ σκανδαλίζονται οἱ Χριστιανοί ἐξ αἰτίας του, ζημιουμένου οὕτω τοῦ Θείου καί Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος.
Πολλάκις τόν παρεκαλέσαμεν, νά παύση τάς παρανόμους αὐτοῦ ἐνεργείας καί νά παύση νά ἀντιγνωμῆ πρός τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλ' οὗτος ἀντί νά διορθωθῆ, τοὐναντίον, ἐξετρέπετο εἰς ὕβρεις καί συκοφαντίας ἐναντίον πάντων ἐκείνων, οἴτινες τόν συνεβούλευον.
Ἀφοῦ δέ ἐπί ὁλόκληρον ἑξαετίαν τόν ὑπεμένομεν καί συνεβουλεύομεν, ὅπως διορθώση τάς παρανόμους πράξεις του, μή βουληθείς οὔτε κἄν νά μᾶς ἀκούση, καί ἐβεβαιώθημεν ὅτι καί αὐτός ἔχει τά αὐτά διεστραμμένα φρονήματα μέσα εἰς τήν ψυχήν του, ὡς οἱ ἀνωτέρω, ἀπεφασίσαμεν νά καθαρίσωμεν τήν θέσιν μας ἔναντι Αὐτοῦ, διότι δέν εἴμεθα προσωπολάτραι. Καί ἄς μείνωμεν ἔστω καί μόνοι μας, παρά νά κολάσωμεν μέ αὐτούς τούς πεπλανημένους Ἀρχιερεῖς τήν ἀθάνατον ψυχήν μας.
Διά τοῦτο, ἀφοῦ πρωτίστως διά πολλῶν προσώπων καί ἐπιστολῶν τόν παρεκαλέσαμεν νά ἀποβάλη ὡρισμένα σαπρά φρονήματά του, ἅτινα ἀπάδουν πρός τήν Ὀρθοδοξίαν καί δέν τά ἀπέβαλεν, ἀλλά τοὐναντίον ἐξετρέπετο εἰς ὕβρεις προφορικῶς τε καί γραπτῶς ἐναντίον ὅλων σχεδόν τῶν ὀρθοδόξων Πατέρων καί μάλιστα ἀπ' ἄμβωνος, ἠναγκάσθημεν διά νά λήξη ἅπαξ διά παντός αὐτή ἡ ἐλεεινή κατάστασις, νά τοῦ ἀποστείλωμεν κατά τήν 15ην Σεπτεμβρίου 1943 (π.ὀ.ἡμ.) τήν ἑξῆς ἐπιστολήν.
Κατόπιν τῆς κοινοποιήσεως εἰς τούς Ἁγιορείτας Πατέρας τοῦ ἀπό 24.6.1943 (π.ὀ.ἡμ.) ἐγγράφου Ὑμῶν καί τοῦ ἀπό 26.6.1943 (π.ὀ.ἡμ.) ἑτέρου τοιούτου πρός τόν Ἀρχ. κ.κ. Ἀκάκιον Παππᾶν, γνωρίζομεν ὑμῖν τά ἑξῆς: Ἐξετάσαντες ἐπακριβῶς τάς ἀνωτέρω ἐπιστολάς Ὑμῶν καί λαβόντες ὑπ' ὄψιν πολλάς μαρτυρίας ἀξιοπίστων μαρτύρων Κληρικῶν καί λαϊκῶν τῆς Ἡμετέρας παρατάξεως, καθώς καί τήν ἐν γένει ἀπελπιστικήν κατάστασιν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος τήν δημιουργηθεῖσαν ἕνεκα τῆς ἀστόχου διοικήσεως Ὑμῶν, παρακαλοῦμεν ὅπως, ἴνα τεθῆ τέρμα εἰς τήν τοιαύτην κατάστασιν, ἐντός 9ημέρου χρονικοῦ διαστήματος καθορίσητε τήν στάσιν Ὑμῶν καί συγκεκριμμένως ἐπί τῶν κάτωθι.
α') Ν' ἀναιρέσητε ἐγγράφως πρός Ἡμᾶς τά γραφέντα παρ' Ὑμῶν ἐν τῆ πρός τήν Ἐξελεγκτικήν Ἐπιτροπήν ἐπιστολῆ, βλάσφημα, αἰσχρά καί ἀηδῆ περί τῶν συμβόλων τῶν ἔκπαλαι ἐγκεκριμμένων παρά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῶν συμβολιζόντων τήν Κυρίαν Θεοτόκον (Κριτική ἔκθεσις κλπ. σελίς 11—12, ὅρα Ἁγ. Νικόδ. Ἑρμην εἰς τήν Θ' Ὠδήν Θεοτοκάριον κλπ.), ὅπου εἰς τό δημοσίευμά σας ἐκεῖνο βλασφημεῖτε καταφώρως δι αἰσχρῶν λέξεων, τήν Κυρίαν Θεοτόκον.
β') Περί τῶν συγγραμμάτων τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, ἅ ἀποκαλεῖτε νόθα (Κριτική ἔκθ. σελίς 12) καί ἅτινα οἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι καί Τοπικαί ὡς καί πληθύς ὅλη Ἁγίων Πατέρων καί Θεολόγων (Ζ' Οἰκουμ. Συνόδου Κανών β'), ἀναγνωρίζουσιν ὡς γνήσια τοῦ Ἁγίου ἔργα.
γ') Περί τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἱ. Χριστοῦ, ἥν δέν παραδέχεσθε ὡς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διδάσκει (ὅρα Νικοδ. Ἁγιορείτου Συναξαριστής 15 Αὐγούστου).
δ') Νά ἀναιρέσητε ἐπίσης, τό λεχθέν παρ' Ὑμῶν, ὅτι οὐχί λόγοι Πίστεως ἐχώρισαν Ἡμᾶς ἐκ τῶν τέως Μητροπολιτῶν Δημητριάδος καί πρ. Φλωρίνης (Ἐπιστολή πρός Ἀρχ. Ἀκάκιον σελ. 4).
ε') Τό ὅτι ἀποκαλεῖτε ἡμᾶς «Εἰδωλολάτρας»;! αἱρετικούς, βλασφήμους καί ἀθέους»;! (ἐπιστολή ἔνθα ἀνωτέρω) κλπ.
στ') Νά μή ἀποκαλῆτε τούς Ἱερούς Ναούς τῶν Ὀρθοδόξων «βρωμερούς οἰκίσκους» (σελίς 2).
ζ') Περί τῶν ἀναξίων χειροτονιῶν, ἅς τελεῖτε, ἰσχυριζόμενος (π.χ. ὅτι ὅταν εἷς περιπέση εἰς θανάσιμον ἁμάρτημα (ἀνηθικότητος κλπ.) μετά πάροδον χρόνου γίνεται ἱκανός πρός χειροτονίαν, ὡς ἐδηλώσατε διά ζώσης φωνῆς εἰς τόν Πρωτοσύγκελον πρωθ. Εὐγένιον (χειροτονία Χρήστου Παπαγεωργίου) καί εἰς τόν Ἀρχιμ. Ἀκάκιον (χειροτονία Νεοφύτου Ἀρχ/του).
η') Περί τῶν ἐμποδίων, ἅτινα παρεμβάλλετε εἰς τόν ἱερόν ἡμῶν ἀγῶνα, ἀρνούμενοι πολλάκις τήν ὑπογραφήν Σας εἰς πλεῖστα ἔγγραφα, ἅτινα ἐλευθέρως εἴχατε προσυπογράψει (Ἱερ. Χρήστ. Γκιόκα, Λουκᾶ Καλαντζῆ, Ἐκκλ. Ἐπιτροπήν Θεσσαλονίκης) κ.ἄ. καί
θ') Περί τῶν ὕβρεων, ἅς ἐκστομίζετε ἀπ' ἄμβωνος ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί λαϊκῶν πρός μέγιστον σκανδαλισμόν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος. Τελεῖτε μυστήρια νεοημερολογιτῶν^ δέχεσθε τούς Χριστιανούς, οἴτινες προσέρχονται εἰς τήν παράταξιν Ὑμῶν ἄνευ ὁμολογίας, καί χειροθεσίας (ὅταν ἦ κληρικός), μή μεριμνῶντες διά τήν ἐν γένει κατάστασιν τοῦ ἱεροῦ Κλήρου κατά τόν θ' Καν. τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ἀφοῦ λοιπόν ἀπεστείλαμεν πρός αὐτόν τό ἀνωτέρω ἔγγραφον καί ἀνεμέναμεν ἐπί 15 περίπου ἡμέρας καί δέν ἐλάβομεν ἀπολύτως οὐδεμίαν ἀπάντησίν του, καί ἀφοῦ ἐπληροφορήθημεν, ὅτι τήν ἑπομένην Κυριακήν ἀπό τῆς λήψεως τοῦ ἐγγράφου μας, ἐκήρυξεν ἐπ' Ἐκκλησίας ἐναντίον πάντων Ἡμῶν συκοφαντικά καί ψευδῆ, τότε ἠναγκάσθημεν καί τῶ ἀπεστείλαμεν τό κατωτέρω δεύτερον τοιοῦτον, ὄντες πλέον πεπεισμένοι, ὅτι δέν ὑπάρχει οὐδεμία ἐλπίς νά μετανοήση.

Πρός τόν θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Κυκλάδων κ. Γερμανόν Βαρυκόπουλον Ἀσκληπιοῦ 22, Ἀθήνας
Γνωρίζομεν Ὑμῖν διά τοῦ παρόντος, ὅτι κατόπιν τῆς ἀπό 15.9.1943 π.ὀ.ἡμ. κοινοποιήσεως τοῦ ἐγγράφου Ἡμῶν, ἐν ὦ προσκαλεῖσθε, ὅπως καθορίσητε τήν θέσιν Ὑμῶν ἐπί τῶν ἐν αὐτῆ διαλαμβανομένων ἐντός τῆς ταχθείσης προθεσμίας, μή τυχόντες δέ οὐδεμιᾶς ἀπαντήσεώς Σας δηλοῦμεν πρός Ὑμᾶς, ὅτι Ὑμεῖς Αὐτός ἀπεσχίσθητε ἐκ τοῦ κορμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν τῶν ὅσων ἐγγράφως καί προφορικῶς, διετυπώσατε, καί συνεπῶς ὡς γνήσιοι Ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἡμῶν, παύομεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μεθ' Ὑμῶν, εὐχόμενοι τοῦ Παναγάθου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως φωτίση Ὑμᾶς καί ἐπιστρέψητε εἰς τήν ὁδόν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δυστυχῶς ὅμως καί μετά τήν ἀποστολήν τοῦ ἐγγράφου τούτου, ἐδέχθημεν παρ' αὐτοῦ καί πάλιν, ἀντί ἀπαντήσεως, σωρείαν ὕβρεων καί συκοφαντιῶν ἀποδειχθέντος, ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος οὐδεμίαν συνεννόησιν ἐπιζητεῖ, οὐδέ ἐπί τοῦ ἐδάφους τῆς Ὀρθοδοξίας πλέον ἴσταται.
Πολλά καί διάφορα εἶναι δυστυχῶς τά σαπρά του ἔργα, ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω περιπόθητα, καί ἐπί ὁλόκληρον ἑξαετίαν, τόν παρεκαλοῦμεν νά παύση, καί δυστυχῶς, οὐχί μόνον δέν ἐδιωρθοῦτο, ἀλλά παρενέβαλλε καθημερινῶς σοβαρά ἐμπόδια εἰς τόν ἱερόν ἡμῶν ἀγῶνα, οὕτως ὥστε ὁλόκληρος ὁ ἱερός ἡμῶν ἀγών ἀναρχεῖται ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἑλλάδος καί ἀλλαχοῦ.
Διότι ὅταν ἡμεῖς π.χ. ἠθέλομεν, ὡς ἐπεβάλλετο, νά κανονίσωμεν ἕνα ἀνάξιον κληρικόν, ἐκεῖνος τόν ὑπερήσπιζε μυστικῶς καί ἰδιαιτέρως, καί τοῦ ἔγραφεν ἀντίθετα ἐκείνων ἅτινα ἀπό κοινοῦ ἀπεφασίζομεν. Οὕτως, εἰς τά περισσότερα μέρη τῆς Ἑλλάδος οἱ κληρικοί μας ἦσαν τελείως ἀνυπότακτοι καί δέν ὑπήκουον εἰς κανένα ἀπολύτως.
Ἐπίσης, ἐνῶ συναπεφασίζομεν, ὅτι οἱοσδήποτε ἤθελε παρουσιασθῆ, διά νά χειροτονηθῆ ἱερεύς, τότε μόνον νά χειροτονῆται, ὅταν ἀποφασίζεται παρ' ὅλης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, καί κρίνεται ἄξιος καί παρά τοῦ πνευματικοῦ του Πατρός, αὐτός τόν ἐχειροτόνει μόνος καί ὅλως ἀνεξετάστως καί προχείρως.
Ἐπληρώθη ὅθεν, ὁ ἱερός ἡμῶν ἀγών ἀπό ἀναξίους κληρικούς (ἀνηθίκους, τυφλούς, ἀμαθεῖς, χλιαρούς, καί τελείως ἀσεβεῖς, οὕτως εἰπεῖν), διότι ἐφ' ὅσον ἐδέχθησαν νά χειροτονηθοῦν τελείως ἀνάξιοι, βεβαίως δέν εἶναι καί εὐσεβεῖς. Οὕτω, ἐχειροτόνησε τόν μοναχόν Ἀκάκιον τυφλόν καί ἀπό τούς δύο ὀφθαλμούς, τόν ἀνάξιον Χρῆστον Παπαγεωργίου, τόν δίγαμον Παπαπαντελῆν, τόν ἀνήθικον Λογγῖνον, (ἡμέτερον πνευματικόν τέκνον) τόν ἀνάξιον Ἀμβρόσιον καί μάλιστα τελείως μόνος χωρίς Ἱερέα ἤ διάκονον καί εἰς Ἐκκλησίαν ἀνεγκαινίαστον, εἰς Κεχρεάς Κορίνθου, ἕνα διάκονον ἐκ Στυλίδος καταγόμενον, τελείως κακόδοξον. Χωρίς δέ νά τόν χειροθετήση τόν ἐχειροτόνησεν ἱερέα, καί σωρείαν ἄλλων ἀναξίων καί ἀνηθίκων, ὡς τόν Εὐθύμιον Σπετσιώτην καί τόν Γοργόνιον.
Ὁμοίως, μυστήρια νεοημερολογιτῶν, κακοδόξων καθημερινῶς τελεῖ, ἀδιακρίτως, χωρίς καμμίαν ἐξέτασιν καί ἐάν κάποτε ἐξήταζεν ἐνώπιον ἡμῶν τῶν ἄλλων, τό ἔπραττε μόνον καί μόνον ὑποκριτικῶς καί διά νά μή κατηγορηθῆ. Ὁμολογίαν πίστεως δέν ἐπιβάλλει εἰς τούς πρός αὐτόν προσερχομένους κακοδόξους λαϊκούς καί Κληρικούς, οὐδέ καί πιστεύει τοιοῦτον τι. ὡσαύτως ψεύδεται ἀσυστόλως καί μεθ' ὅρκου ἀκόμη, περί παντός ζητήματος, ὅταν κατηγορηθῆ διά τοῦτο. Χριστιανούς Ὀρθοδόξους παρώτρυνε πολλάκις νά ὁρκίζωνται, ὅταν τόν ἐρωτοῦσαν. Ἐδέχετο εὐχαρίστως τά ξένα πνευματικά τέκνα καί δή τά ἰδικά μου καί τά προήγαγεν εἰς τήν ἱερωσύνην. Ἐδέχετο καθηρεμένους καί ἀναξίους κληρικούς ὅλων τῶν Παρατάξεων χωρίς καμμίαν ἐξέτασιν τούς ὁποίους καί διώριζεν ὅπου τῶ ἤρεσεν. Χριστιανούς Ὀρθοδόξους ἔστειλεν εἰς κακοδόξους νά διαβασθοῦν, χωρίς κἄν νά σκεφθῆ ὅτι μᾶς χωρίζουν σοβαρά ζητήματα πίστεως, ὡς π.χ. τόν Κωνσταντῖνον Κιρκιλῆν ἀπό Μελιγαλᾶ Μεσσηνίας τόν ἔστειλεν εἰς τήν Τῆνον νά διαβάση τήν πάσχουσαν κόρην του.
Εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐν καιρῶ λειτουργίας οὐδέποτε εἰρήνευεν, ἀλλ' ὕβριζε τούς πάντας Κληρικούς καί λαϊκούς, καί ἔδερεν ἀκόμη καί τούς παῖδας καί τήν λοιπήν ὑπηρεσίαν του. Τό Μοναχικόν πολίτευμα οὐδέποτε συνεπάθησε, καί κατά βάθος τό ἀπεστρέφετο, θεωρῶν αὐτό ὡς ἀρχαῖον τι καί ἀναχρονιστικόν σύστημα. Αὐτήν δηλαδή, τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας, τό καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν Ἀγγελικήν καί Χριστομίμητον ζωήν, εἰς τήν ὁποίαν ἔζησαν ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Βασίλειοι, οἱ Γρηγόριοι, οἱ Χρυσόστομοι, οἱ Δαμασκηνοί, οἱ Στουδῖται, οἱ Γερμανοί, οἱ Μεθόδιοι, οἱ Ταράσιοι, οἴτινες ἐδιδάχθησαν λόγω καί ἔργω τάς ἀρχάς τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ποῦ διετηρήθη ἡ Ὀρθοδοξία ἀνόθευτος καί μεταλαμπαδεύθη εἰς τάς Ὀρθοδόξους γενεάς ἐν καιρῶ διωγμῶν, αἱρέσεων, δουλείας; Μόνον εἰς τήν Μοναχικήν ζωήν καί Πολιτείαν. Δέν εἶναι, ἐξ ἑτέρου, ἕν ἀπό τά ἑπτά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας τό Μυστήριον τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως καί Βάπτισμα δέν λαμβάνει ὁ χειροτονούμενος Μοναχός, ὡς διαλαμβάνουσιν αἱ εὐχαί τοῦ Ἁγίου Σχήματος;
Ἀλλά διά νά μή κοπιάζωμεν τάς ἀκοάς σας καί ἐπεκτεινώμεθα περισσότερον, τοῦτο μόνον Σᾶς λέγομεν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός κάθε ἄλλο εἶναι παρά Ἀρχιερεύς ἄξιος, καί δή Ὀρθόδοξος.
Καί τώρα, τέκνα ἐκ Κυρίω ἡμῶν ἀγαπητά καί περιπόθητα, Σᾶς λέγομεν, ὅτι ἐπί ἔτη μακρά, δυστυχῶς, οὐδέν ἄλλο ἐπράττομεν, εἰμή μόνον νά παρακαλοῦμεν καί νά διαφωτίζωμεν τούς ἀνωτέρω Ἀρχιερεῖς, οἴτινες, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν, ἔχοντες τάς πλάνας τῆς κακοδοξίας εἰς τήν ψυχήν των, δέν ἦτο ποτέ δυνατόν νά ὀρθοτομήσουν τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Διότι, ὅλοι αὐτοί, δι' οὐδένα ἄλλον σκοπόν ἦλθον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, εἰμή μόνον καί μόνον, οἱ μέν ἐξ ἐμπαθείας καί φθόνου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, οἱ δέ ἐκ φιλοδοξίας.
Διότι, ποῦ εὑρίσκοντο τότε ὅταν ἡμεῖς ἐξωριζώμεθα καί κατετριβώμεθα εἰς δικαστήρια φυλακάς καί λοιπά βάσανα; Τότε ἦσαν κακόδοξοι καί δέν ἀπεκάλυπτον τήν φιλοδοξίαν των, ἔμεναν δέ κρυπτόμενοι εἰς τήν κακοδοξίαν. Ὅταν ὅμως ἦλθεν ὁ καιρός τῶν χειροτονιῶν τῶν Ἀρχιερέων, τότε, ἦσαν παρόντες. Καί μόνον ἡμεῖς ἀγαπητοί, παρεμείναμεν πιστοί καί ἀφοσιωμένοι, εἰς τό καθῆκον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ταπεινοί καί ἐλάχιστοι, μετά τοῦ περί ἡμᾶς, Ἱεροῦ Κλήρου.
Γνωρίζετε δέ ἀπ' ἀρχῆς τούς ἀγῶνας διά τήν Ἁγίαν ἡμῶν Πίστιν, οἴους καί ὁπόσους κόπους ὑπεμείναμεν καί τούς συνεχεῖς διωγμούς, οὕς ὑφιστάμεθα καθ' ἑκάστην. Ὅθεν, πρέπει εἰς τάς παρούσας δεινάς στιγμάς νά συσπειρωθῶμεν εἰς ἕν σῶμα, διά νά σωθῶμεν καί ἡμεῖς καί νά διατηρήσωμεν ἐν ἀκμῆ καί τόν ἱερόν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἀγῶνα. Ὅλα δέ τά ἐρείπια τά ὁποῖα κατέλιπον οἱ ἀνωτέρω ἐκπεσόντες Ἀρχιερεῖς, νά περισυλλέξωμεν καί νά θέσωμεν πλέον μίαν βάσιν, ἀγωνιζόμενοι τόν Ἱερόν ἡμῶν ἀγῶνα, μέ πίστιν, αὐταπάρνησιν, καί τυφλήν ὑπακοήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἥτις ὀρθοφρονεῖ καί ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς Ἀληθείας ἴνα οὕτω ταχέως ἴδωμεν τήν νίκην τῆς γλυκυτάτης μας Ὀρθοδοξίας.
Ἅς ἀφήσωμεν λοιπόν τά προσωπικά, τάς φιλοδοξίας, τούς ἐγωισμούς τάς σεμνοτυφίας καί ἄς πειθαρχήσωμεν οἱ πάντες. Ἅς ἀναμνησθῶμεν τάς μακαρίας ἐκείνας πρώτας ἡμέρας τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, καθ' ἅς ἔλαμπεν ἡ Ὀρθοδοξία, διότι ὑπῆρχεν ἡ ἀγάπη, ἡ ἑνότης, ὁ ζῆλος ὁ ἔνθεος, ἡ πειθαρχία καί ἡ ἐργατικότης. Ἅς βιασθῶμεν οἱ πάντες, διά τήν πρόοδον καί τήν νίκην τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί ἄς σταθῶμεν ὅλοι μας μέ πίστιν καί φόβον Θεοῦ εἰς τό ἔργον τοῦ Κυρίου μας καί ἄς ἀναφωνήσωμεν καί πάλιν τό τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου Θεοῦ καί πίστεως, διά νά σωθῶμεν».
Σεῖς δέ, εὐσεβέστατοι Κληρικοί καί λαϊκοί, τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας, «γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε», ἴνα μή ὑποπέσητε εἰς πειρασμόν. «Στῆτε καί κρατεῖτε» τάς παραδόσεις τῶν Πατέρων ἡμῶν. «Μείνετε πιστοί» καί ἀκλόνητοι εἰς τήν Γνησίαν Ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί «ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε, ἅ καί ἐμάθετε καί παρελάβετε, καί ἠκούσατε καί ἴδετε», ἐν τῆ Ἁγία Ὀρθοδόξω Ἀνατολικῆ καί Ἀποστολικῆ ἡμῶν Ἐκκλησία. Ταῦτα πράσσετε, εἰς ταῦτα ἐμμείνατε, καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔσται μετά πάντων ἡμῶν, ἀδελφοί, Ἀμήν.

(1) Πρόκειται διά μίαν βελτιωμένην ἔκδοσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, τήν ὁποίαν ἐξέδωκεν ὁ ἴδιος τό 1943 καί τήν ὁποίαν ἐδημοσιεύσαμεν εἰς τό 13ον τεῦχος τοῦ «Γνώσεσθε» (Ἀπρίλιος 2006). Ἡ παροῦσα ἐξεδόθη ἕν περίπου ἔτος πρίν ἀπό τάς ἱστορικάς ἐκείνας χειροτονίας τοῦ 1948, ἤτοι τήν 1ην Ὀκτ. 1947. Συνιστῶμεν εἰς τούς ἀναγνώστας τοῦ «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν» νά τήν μελετήσουν διά νά εἶναι εἰς θέσιν νά ἀπαντοῦν εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μέχρι καί σήμερον ὑποστηρίζουν ὅτι δῆθεν τό 1948, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος ἐχειροτόνησεν μόνος του, ὑπῆρχον δῆθεν καί ἄλλοι Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς, τούς ὁποίους περιεφρόνησε. Τοῦτο ὅμως ἀποδεικνύεται ψευδές, καί βλάσφημον, παρά ταῦτα ὅμως τό ἐπεκαλέσθησαν ἐκ τῶν ὑστέρων καί τινες ἐκ τῶν ἡμετέρων, διά νά δικαιολογήσουν τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί νά παρουσιάσουν τήν «χειροθεσίαν» τοῦ 1971 ἐπί τῶν Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, ὡς δῆθεν κατά τόν Η' Κανόνα τῆς Α' Οἰκ. Συνόδου γεγενημένην, ἤτοι ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἡ ὁποία ὅμως ἀπόφασις οὐδέποτε ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς ἄκυρος ἐλογίσθη ἀπ' ἀρχῆς.
(2) Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὡμολόγησαν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ὅτι παραμένουν γνήσια μέλη τῆς ἀκαινοτομήτου μιᾶς ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, παρ' ἧς ἐξεκόπησαν καί ἀπεσχίσθησαν διά τῆς Καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου (οἰκουμενισμοῦ) οἱ νεοημερολογῖται.
(3) Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός.
(4) Σημείωσις τοῦ «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν». Τοῦτ' αὐτό ἰσχύει καί διά τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, ὅστις ἀπεδέχθη τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα διά νά μή διωχθῆ καί πάη φυλακή. Κατά τήν Δήλωσιν τοῦ ἰδίου τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου ὁ δικαστής εἶπε: «Ἐάν σᾶς ἀπαλλάξω μέ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦτο θά εἶναι εὐεργετικόν δι' ὅλους τούς παλαιοημερολογίτας. Ἐάν διωχθῆτε ἐσεῖς, τοῦτο θά ἰσχύση δι' ὅλους τούς παλαιοημερολογίτας». Καί ὁ ἴδιος πολλάκις ὑπερηφανεύετο ὅτι μέ τό νά ἀπαλλαγῆ ὁ ἴδιος ἀπηλλάγησαν ὅλοι οἱ παλαιοημερολογῖτες καί οἱ Φλωρινικοί, καί ἑπομένως πρέπει νά τοῦ χρεωστοῦν καί χάριν.
(5) Αὐτό πρέπει νά κάμουν καί σήμερον ἡ ὁμάς τῶν Ἀρχιερέων τῆς «ψευδοσυνόδου» τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ἐάν θέλουν νά ἐπανέλθουν εἰς τήν πρώτην των καλήν Ὁμολογίαν, ἤτοι εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τόν ὁποῖον πρέπει νά πορευθοῦν διά νά δύνανται νά λέγουν ὅτι φυλάσσουν τήν Ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἶναι γνήσια τέκνα καί συνεχισταί τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνων Ματθαίου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ.