τό θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν 14ην Σεπτεμβρίου, τοῦ ἔτους 1925, ἕν ἔτος μετά τήν ἀποδοχήν τοῦ καταδεδικασμένου νέου Ἡμερολογίου, ἄνωθεν τοῦ Ναϊδρίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐν ‘Αθήναις, παρά τούς πρόποδας τοῦ Ὑμηττοῦ, εἰς τόν Χολαργόν, ὅπου οἱ ὀρθόδοξοι ἐτέλουν ἀγρυπνίαν διά νά τιμήσουν τήν Παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ‘Ιδού πῶς περιγράφει τό θαῦμα, εἰς ἀνακοίνωσίν της δημοσιευθεῖσαν τήν 25ην Σεπτεμβρίου ἡ Διοικοῦσα ‘Επιτροπή τοῦ «Συλλόγου τῶν Ὀρθοδόξων».

Ὁ «Σύλλογος τῶν Ὀρθοδόξων» ἀνεγνωρισμένον σωματεῖον, συμφώνως πάντοτε πρός τό Παλαιόν Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, εἰς τό ὁποῖον ἐμμένει ἀκλόνητος, τήν εἰσαγωγήν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου εἰς τήν ‘Εκκλησίαν θεωρῶν ἀντιθρησκευτικήν καί ἀντικανονικήν, ἑώρτασε σήμερον 14 Σεπτεμβρίου, κατά τό ἐν λόγῳ Παλαιόν Ἡμερολόγιον, τήν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Πρός τοῦτο ἀπό τῆς 9ης νυκτερινῆς τῆς χθές πλέον τῶν δισχιλίων μελῶν τοῦ Συλλόγου, συνηθροίσθησαν ἐν τῳ ἐξοχικῶ ναῶ τοῦ Ἁγίου ‘Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου ἐτελέσθη ἀγρυπνία. Ἐννοεῖται ὅτι ἡ συγκέντρωσις αὕτη τῶν πιστῶν δέν διέλαθε τήν προσοχήν τῶν ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, ἅτινα ἀπό τῆς 11ης νυκτερινῆς παρηκολούθησαν τήν ἀκολουθίαν χάριν τῆς τάξεως, ὡς εἶπον. ‘Αλλά οἱαδήποτε καί ἄν ἦτο ἡ ἐκεῖ ἀποστολή των εἰς ὀλίγα λεπτά μετά τήν ἐκεῖ ἄφιξίν των, ἑκόντα ἄκοντα ἠναγκάσθησαν νά προστεθῶσι καί ταῦτα εἰς τό πλῆθος τῶν πιστῶν, τούς ὁποίους δέν ἐχώρει ἤδη οὐδέ ὁ ἐξωτερικός περίβολος τοῦ ναοῦ, ἕνεκα λόγων ἀνωτέρων πάσης ἀνθρωπίνης διαταγῆς ἤ ἐξουσίας.
 Ἡ ὥρα ἦτο ἕνδεκα καί ἡμίσεια πρό τοῦ μεσονυκτίου, ὅτε ἀκριβῶς ἄνωθεν τοῦ ναοῦ καί μέ κατεύθυνσιν ἐξ’ ‘Ανατολῶν πρός Δυσμάς, ἐνεφανίσθη φωτεινός λευκός Σταυρός, τοῦ ὁποίου ἡ λάμψις περιοριζομένη μόνον ἐπί τοῦ ναοῦ καί τοῦ ἐκκλησιαζομένου πλήθους, ἐξηφάνιζεν ἐντελῶς τήν λάμψιν τῶν ἀστέρων, κατηύγαζε δέ τόν ναόν καί τόν περίβολον, ὡς νά κατευθύνετο ἐπ’ αὐτῶν ἠλεκτρικός προβολεύς. Ἡ ὁριζοντία γραμμή τοῦ οὐρανίου τούτου Σταυροῦ ἔκλινε πρός τά δεξιά, πρός τό κάτω δέ μέρος τῆς καθέτου γραμμῆς του ἐσχηματίζετο μικρότερος Σταυρός διά τῆς παρεμβολῆς ἑτέρας μικροτέρας ὀριζοντίας γραμμῆς. Τό οὐράνιον τοῦτο σημεῖον ἦτο ὁρατόν συνεχῶς ἐπί ἡμισείαν ὥραν, καί κατόπιν ἤρξατο σβενύμενον ὀλίγον κατ’ ὀλίγον.
Τό τί ἐπηκολούθησε τήν ἐμφάνισιν τοῦ οὐρανίου τούτου σημείου ἀδύνατον νά περιλάβη ἀνθρωπίνη ἀφήγησις. Πάντες οἱ ἐκκλησιαζόμενοι γονυπετεῖς καί κλαίοντες ἐκ τῆς συγκινήσεως ἤρχισαν ψάλλοντες καί δοξολογοῦντες τόν Κύριον ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ, τά ὄργανα τῆς ἐξουσίας παραιτοῦνται τῆς ἀποστολῆς των καί ἀνευρίσκουσι εἰς τά βάθη τῆς καρδίας των τήν πίστιν τῶν παιδικῶν των χρόνων, ὅλος ὁ χῶρος ἐκεῖνος μεταβάλλεται εἰς μίαν γωνίαν ἄλλου τινός κόσμου ὑπεργείου. Ὅλοι κατέχονται ὑπό ἀνεκφράστου ἱερᾶς συγκινήσεως, ὅλοι κλαίουσιν. Ἡ ἀγρυπνία συνεχισθεῖσα ἐτελείωσε περί τήν 4ην πρωϊνήν, ὁπότε ὁλόκληρος ἐκεῖνος ὁ ἀνθρώπινος χείμαρρος ἤρχισε κατερχόμενος πρός τήν πόλιν διηγούμενος ἀνά πᾶν βῆμα τό νυκτερινόν θαῦμα ἐκ τῆς συγκινήσεως τοῦ ὁποίου συνείχοντο πάντες.
Ἴσως θά ὑπάρξωσιν ἄπιστοι, οἵτινες θά ἀμφισβητήσωσι, καί θά ἑρμηνεύσωσι τό φαινόμενον διά τῆς αὐθυποβολῆς, ἤ δι’ οἱασδήποτε ἄλλης βεβιασμένης αἰτιολογίας, πάντως ὅμως καί τῶν μέν καί τῶν δέ τά ἐπιχειρήματα ὡς σαθρά, ἀνατρέπονται, ἄν ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν ὅτι δέν πρόκειται περί στιγμιαίου φαινομένου διαλάμψαντος δίκην διάττοντος (διά μιᾶς ὡς ἀστραπή), ἀλλά περί φαινομένου ὁρατοῦ ἐπί ἡμισείαν καί πλέον ὥραν, τό ὁποῖον ἔβλεπον καί ἐθαύμαζον συνεχῶς δισχίλιοι ἄνθρωποι. Εὐτυχῶς δέ ὅτι μεταξύ τῶν ἰδόντων καί θαυμασάντων τόν οὐράνιον τοῦτον φωτεινόν Σταυρόν, συμπεριλαμβάνονται καί ὄργανα τῆς ἐξουσίας καί κατά συνέπειαν καί ἡ Ἐκκλησία καί τό ἐπίσημον κράτος ἔχουσι καθῆκον νά ἐξετάσωσι, νά ἐξακριβώσωσι καί ἐπισημοποιήσωσι τό γεγονός.
‘Εκτός ὅμως τούτου, νομίζομεν ὅτι ἡ ἐμφάνισις τοῦ οὐρανίου τούτου Σταυροῦ, καθ’ ἥν ἡμέραν ἑορτάζεται κατά τό παλαιόν ἡμερολόγιον ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀποτελεῖ μίαν ἐπί πλέον ἐπίσημον θεόθεν βεβαίωσιν περί τῆς ὀρθότητος τῶν ἐπί τοῦ προκειμένου πεποιθήσεων τῶν ἀκολουθούντων τό ἡμερολόγιον τοῦτο, παρέχει δέ καί εἰς τούς διευθύνοντας σήμερον τά τῆς ‘Εκκλησίας χεῖρα βοηθείας οὐρανόθεν πρός ἀναθεώρησιν τῆς ἀντικανονικῆς ἀποφάσεώς των περί εἰσαγωγῆς εἰς τήν ‘Εκκλησίαν μας μονομερῶς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἩΜερολογίου δι’ ἀποσχίσεως ἐκ τοῦ μεγάλου σώματος τῆς Ὀρθοδοξίας.