kirykos: ΑΝΑΦΟΡΑ - ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΑ, 54/76 ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ 46/91 ΔΡΑΜΑΣ

ΑΝΑΦΟΡΑ - ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΑ, 54/76 ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ 46/91 ΔΡΑΜΑΣ
Εἰς τήν ὐπ’ ἀριθμ. 72 Ἐνημέρωσιν, ἐγράψαμεν διά μίαν συζήτησιν, τήν ὁποίαν εἴχομεν μετά τῶν ὀρθοδόξων τῆς Αὐστραλίας, κατά τήν ἐκεῖ ἐπίσκεψίν μας ἐν ἔτει 2006. Ἡ συζήτησις καί ἡ ἐνημέρωσις ἀφεώρα εἰς τούς λόγους δι’ οὕς διεκόψαμεν κοινωνίαν καί ἀπεκόψαμεν τούς Νικολαίτας Ἀρχιερεῖς ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, διαγράψαντες αὐτούς ἀπό τά δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως ἦτο μία ἀναφορφά – σχόλια εἰς τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα 54/76 Πειραιῶς καί 46/91 Δράμας. Παραθέτω ἀποσπάσματα ἀπό τήν ἐν λόγω συζήτησιν, χωρίς ἀναφοράν εἰς πρόσωπα, διά τά ὁποῖα τρέφομεν ἐλπίδας, ὅτι κάποια στιγμή θά ἴδουν τήν ἀλήθειαν τῶν πραγμάτων, θά τήν ἀποδεχθοῦν καί θά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν τοῦ Νικολάου.

«..... Εἰς Αὐστραλίαν ὅπου μετέβημεν διά ποιμαντικούς λόγους καί κυρίως διά τήν τέλεσιν τῆς βαπτίσεως τοῦ τέκνου τῆς οἰκογενείας Λάμπρου καί Ἀμαλίας Μπαρμπαγιάννη, τό πρῶτον δεκαήμερον τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2006, εἴχομεν τήν εὐκαιρίαν νά συζητήσωμεν μετά τῶν ἐκεῖ ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἐπί πολλῶν θεμάτων τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἐπί τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, ἐπί τοῦ ὁποίου μοῦ μετεβίβασαν τήν παραπληροφόρησιν, ἡ ὁποία ἐκυκλοφόρει εὓρἐως, τινῶν, ὅτι δηλαδή ὅταν ἐχειροτονήθην Ἱερεύς τό ἐγνώριζα καί δέν τό ἀντιμετώπισα καί ὅτι τά θέματα, τά ὁποῖα μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Νικόλαον εἶναι διοικητικά, καί οὐχί πίστεως...
. Ἄν καί ἦσαν πολύ καλά ἐνημερωμένοι οἱ χριστανοί τῆς Αὐστραλίας ἀπό τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΝΟΗ», τήν ὁποίαν κάθε φορά περιμένουν καί μελετοῦν μέ πολύ ἐνδιαφέρον, ἐν τούτοις διά νά εἶναι εἰς θέσιν νά βοηθήσουν καλύτερον ἐκείνους οἱ ὁποῖοι παρεσύρθησαν καί ἐγκλωβίσθησαν ἀπό τήν παραπληροφόρησιν, ὥστε νά ἐξέλθουν ἀπό τά πλοκάμια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἐπειδή ἐζήτησαν νά ἐνημερωθοῦν καί διά ζώσης, ἐγένοντο σχεδόν καθημεριναί καί πολύωροι συζητήσεις καί μέ τούς ἰδίους καί μέ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν ἐνδιαφέρον νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια.
Αἱ συζητήσεις εἶχον πάντοτε ὡς ἀφετηρίαν τήν ὡς ἄνω παραπληροφόρησιν, (ὅτι ἐγνώριζα πρίν χειροτονηθῶ τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα καί ἐν τούτοις ἐχειροτονήθην χωρίς νά τό ἀντιμετωπίσω) καί ὅτι τά θέματα πού ἔχουν προκύψει μέ τόν Νικόλαον εἶναι διοικητικά καί οὐχί πίστεως, διό καί «ὁ Κήρυκος εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας».
‘Ηθέλησα νά τούς ἐνημερώσω ἀναλυτικῶς ἐπί τοῦ θέματος, καί διότι ἔπρεπε νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος, ἀλλά καί διότι μέ συνεκίνησεν ἐκεῖνο πού μοῦ εἶπον οἱ ἀπ’ ἀρχῆς ἰδοκτῆται, κτήτορες καί ἱδρυταί τοῦ Ναοῦ (οἱ δύο ἐκ τῶν τριῶν), καί ἰδιαιτέρως ὁ ἀδελφός Κων/νος Μπαρμπαγιάννης, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ οὐσιαστικός ἱδρυτής τοῦ Ναοῦ. «’Εμεῖς, Σεβασμιώτατε, ὅταν πρό 20ετίας εἴχαμε ἀλληλογραφήσει, σᾶς ἀκούσαμε καί φύγαμε ἀπό τόν παλαιοημερολογιτικό Οἰκουμενισμό τῶν Φλωρινικῶν καί ἤλθαμε εἰς τήν Γνησία Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὀργανώσαμε τότε μέ τήν ὑπόδειξί σας μιά μικρή ὁμάδα ὀρθοδόξων, ἀγοράσαμε τόν Ναό, ὠργανώσαμε μόνοι μας τήν ἐνορία μας, ... ἀλλά δυστυχῶς τώρα διαβλέπομεν ὅτι κάποιοι θέλουν νά μᾶς ὁδηγήσουν πάλιν εἰς τόν ἴδιον παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, εἰς τόν ὁποῖον εὑρισκόμεθα πρίν, καί μάλιστα μέσω τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ σχίσματος τοῦ ψευδοαρχιεπισκόπου Νικολάου. Διά τοῦτο καί διεκόψαμε τήν μετ’ αὐτῶν κοινωνίαν, καί σᾶς ἐκαλέσαμε εἰς Αὐστραλίαν. Μέ τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας, τήν ὁποίαν ὑπεγράψαμε ἐμεῖς οἱ ὀλίγοι καί μέ τήν σύναξί μας σ’ αὐτόν τόν ναϊσκο, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, αἰσθανόμεθα ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς τήν ἀληθινή Κιβωτό τῆς σωτηρίας».
Εἰς τό παρόν τεῦχος τῆς Ἐνημερώσεως θά καταγράψωμεν ἕνα μόνον μέρος ἀπό τήν συζήτησι, τό ἀφοροῦν τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα.

Λόγοι πίστεως καί οὐχί προσωπικαί διαφωνίαι
μέ ὡδήγησαν εἰς διακοπήν κοινωνίας μετά τῶν Νικολαϊτῶν

«... Ὁ οὐσιαστικός, λοιπόν, λόγος διά τόν ὁποῖον τήν 16.6.2005 ἡμεῖς ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις, Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ τήν ἐκκλησιαστικήν καί πνευματικήν ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ μετά τῆς σχισματικῆς ὁμάδος τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου «Πειραιῶς» Νικολάου, καί τῶν περί αὐτόν Ἀρχιερέων, ἤτοι τοῦ ἐκδημήσαντος πρώην Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου, τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, τοῦ «Διαυλείας» Ἀνδρέου καί τοῦ ἐφησυχάζοντος ἐν Ἀμερικῆ «Φιλίππων» Χρυσοστόμου, (πλήν τοῦ Σεβ/του Βερροίας καί Ναούσης διαφωνήσαντος πρός τήν γραμμήν πλεύσεώς των), καί ἐξήλθομεν ἐκ μέσου αὐτῶν, εἶναι σαφής καί ἔχει πελιστάκις καταγραφεῖ: ΕΞΗΛΘΟΜΕΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ, ΙΝΑ ΜΗ ΕΞΕΛΘΩΜΕΝ ΜΕΤ’ ΑΥΤΩΝ ΕΚ ΤΗΣ ΣΩΣΤΙΚΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ἐξήλθομεν ἐκ μέσου αὐτῶν, κατά τό «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε», ἵνα μή κοινωνῶμεν τῶν παρανομιῶν των, καί ἵνα μή κολασθῶμεν μετ’ αὐτῶν. Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, εἶπεν: «Ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπό τούς αἱρετικούς, τόσον ἑνώνομαι μέ τόν Χριστόν». Ἐξήλθομεν ἐκ μέσου αὐτῶν καί προτιμήσαμεν νά εἴμεθα μέ τό μικρόν ποίμνιον, ὡς ὁ Νῶε μέσα στήν Κιβωτό, παρά νά εὑρεθῶμεν εἰς τόν κατακλυσμόν τῆς ἀποστασίας μαζί μέ τό «ὑποβρύχιον πλῆθος», ὅπως ἀναφέρει κάποιος ἄλλος ἅγιος. Διά λόγους Πίστεως, διότι σηλαδή ἐπρόδωσαν τήν Ὁμολογίαν καί ἀπεστάτησαν ἀπό τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΙΣΤΙΝ, διά τοῦτο κατά Ὀρθόδοξον Κανονικήν Ἐκκλησιαστικήν ἐπιταγήν ΔΙΕΓΡΑΨΑΜΕΝ καί τά ὀνόματα αὐτῶν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς μή ὀρθοτομοῦντας πλέον (ἀπό καιρόν) τόν λόγον τῆς Ἀληθείας...

Ἕνας ἀπό τούς βασικούς λόγους διά τούς ὁποίους δέν ἠθέλησαν νά ἀντιμετωπίσωμεν ὁμολογιακῶς τά δύο βλάσφημα Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα 54/76 Πειραιῶς καί 46/91 τῆς Δράμας, τά ὁποῖα μᾶς θέτουν εἰς τήν ἰδίαν μοῖραν μετά τῶν οἰκουμενιστῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί τῶν Φλωρινικῶν καί ἀποφαίνονται ὅτι αἱ χειροτονίαι τῶν δύο Ἀρχιερέων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου προέρχεται ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν μέσω τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.

« ... Τό πρῶτον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, τό ὁποῖον ἀφορᾶ τόν τότε Ὀρθόδοξον Μητροπολίτην Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαον, ἀναφέρει ὅτι τό 1971 οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς (τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου) ἀπεφάσισαν, κατόπιν μάλιστα αἰτήσεως τῶν Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, καί ἐνήργησαν τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οίκουμενικῆς Συνόδου, ἤτοι χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικών, καί ὅτι αὐτό ἔγινε εἰς Ἀμερικήν, αὐτό ἔγινε καί εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς. Βάσει δέ αὐτῆς τῆς χειροθεσίας, ἡ ὁποία ἔγινε, κατά τό Βούλευμα, σύμφωνα μέ τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, «αἱ ἄνομοι (κατά τό Βούλευμα) χειροτονίαι τοῦ 1935 και 1948 ἀπεκατεστάθησαν ως μυστήριον το 1971 με την χειροθεσίαν».
Τό δεύτερον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, τό ὁποῖον ἔχει ὀργανικήν σχέσιν καί συνάφειαν μέ τό πρῶτον, ἀφοῦ στηρίζεται καί παραπέμπει εἰς αὐτό, ἑρμηνεύει τήν «χειροθεσίαν» ὡς «χειροτονίαν», ἀποφαίνεται δέ ὅτι «οἱ δύο Μητροπολῖται Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος τό 1971 ἐχειροτονήθησαν παρά των Ρώσων της Διασποράς», καί ἑπομένως «οἱ Ματθαιϊκοί ἕλκουν τήν Αποστολικήν των Διαδοχήν από τούς Ρώσους της Διασποράς».
Ταῦτα ὅμως εἶναι ὅλως βλάσφημα καί καταργοῦν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς, εἶναι δέ πασιφανές ὅτι μέσω αὐτῶν τά ξένα Κέντρα, ΕΠΕΔΙΩΞΑΝ ΝΑ ΓΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΕΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ Ο, ΤΙ ΔΕΝ ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ ΤΟ 1971, ΗΤΟΙ Η ΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ Η ΥΠΑΓΩΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. Δηλαδή δι’ αὐτῶν ἔχομεν τήν πλήρη ἐπικράτησιν τῶν σχεδίων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τόν «ἀφανισμόν», ὡς ἐνόμιζον, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν ἕνωσιν οἰκουμενιστικῶ τῶ τρόπω μετά τῶν Φλωρινικῶν καί ὄχι μόνον, καί τήν ὑπαγωγήν ὑπό τόν Νεοημερολογιοτισμόν, διά νά προκύψη ἔτσι καί «ἡ λύσις τοῦ παλαιοημερολογιτικού», διά τήν ὁποίαν ἀπό ἔτη ἐδόθη ἐντολή ἀπό τόν Παπα, (βλέπετε βιβλίον «Τό Τέρμα»), ἀπό τό Σαμπεζύ (Βλ. περιοδικόν «Ἐπίσκεψις»), καθώς καί ἀπό Χριστόδουλον, καί ἀπό πρίν μέ τήν περιβόητον Διατριβήν του, καί μετά ὅταν ἔγινε Ἀρχιεπίσκοπος».

Εὐθύς, λοιπόν, μόλις εἶδον ἐπισήμως τό φῶς τῆς δημοσιότητος, μέσω τῶν «Πατρίων» τοῦ Καλλιοπίου τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα, τά κατηγγείλαμεν καί μέχρι σήμερον (ἐπί μίαν 8ετίαν) τά καταγγέλλομεν, καί ζητοῦμε νά ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΟΥΝ ὡς ἀναιροῦντα καί βλασφημοῦντα τήν καλήν Ὁμολογίαν καί συνείδησιν τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ αὐτοδιαφημιζόμενοι ὅμως ὡς «ὀρθοδοξώτατοι» Ἀρχιερεῖς (στό λεξιλόγιο μερικῶν Ἀρχιερέων ἔχασαν οἱ λέξεις τήν πραγματική τους ἔννοια), ἐνῶ επί ἔτη καί ἔτη προκαλούνται να καταδικάσουν αὐτά τά βλάσφημα και ἀναιροῦντα τήν Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τήν γνησιότητα τῆς Ἀποστολικής μας Διαδοχῆς, ποτέ δέν τό ἐτόλμησαν.
Τί λέγω δέν τό ἐτόλμησαν, τουναντίον, μέ πολύ θράσσος, «ἐτόλμησαν» παρά τάς μέχρι τοῦδε ἀντιθέτους ἐπισήμους καί δή Συνοδικάς δηλώσεις, νά κηρύξουν ἐν ἔτει 2003 «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ὅτι τό 1971 εἰς Ἀμερικήν καί εἰς Ἑλλάδα, «ἐδιαβάσθηκαν εὐχές χειροτονίας» (Σεβ. Γαλακτίων) καί ὅτι «ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους» (Σεβ. Παχώμιος), τῶν λοιπῶν συνομολογούτων τά αὐτά, ἀρνηθέντες οὕτω, οἱ «ὀρθοδοξώτατοι» οὗτοι, τήν ἀπ’ ἀρχῆς καλήν Ὁμολογίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας». «Ἐτόλμησαν» ἀκόμη, κάμνοντες πλήρη «ὑπακοήν» εἰς τούς Φλωρινικούς, καί μέ συνέπειαν πρός τήν «ἐντολήν» πού τούς ἔδωσαν τά ξένα Κέντρα, νά καταδικάσουν τήν ἐλαχιστότητά μου, διότι τούς ὑπέδειξα τό χρέος τους ἔναντι τῶν Ἀπαλλακτικών αὐτών Βουλευμάτων καί τῆς ἐν γένει προδοσίας των. Ἐτόλμησαν» νά ἀποφανθοῦν ἱεροεξεταστικώ τῶ τρόπω ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος εἶναι «πεπτωκός εἰς τήν πίστιν», «ἀλλοτριωμένος τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας», καί «χωρισμένος ἀπό τό Ἐκκλησιαστικόν σῶμα»!!! καί ἄλλα ... βλάσφημα. (Ταῦτα πρό τῆς διακοπῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν) Και τέλος αὐτοί οἱ ἀπό ἐτῶν ΠΕΠΤΩΚΟΤΕΣ καί βλάσφημοι Ἀρχιερεῖς δέν ἐδίστασαν νά μέ κηρύξουν καί «ΕΚΠΤΩΤΟ», καί «νά μοῦ βάλουν δῆθεν ἀργία», καί νά προπαγανδίζουν ὅτι «ὁ Κήρυκος έκανε σχίσμα», «ὁ Κήρυκος εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας»....

Τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76.

«... Τό θέμα τοῦ ‘Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76 εἶναι πολύ σοβαρόν. Δέν εἶναι ὅπως ἀπεκαλύφθη μία ἁπλῆ δικαστική ἀπόφασις, οὔτε μία ἁπλῆ δικαστική πλάνη, ἀλλά εἶναι ἕνα γεγονός πού ἔλαβε χώραν εἰς τά πλαίσια τοῦ κινήματος τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ νά καταργήση τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον ‘Αποστολικήν Διαδοχήν, μέ τήν ἀποδοχήν ἔστω καί ἑνός ἐκ τῶν ‘Αρχιερέων, πού ἕλκουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τάς χειροτονίας τοῦ 1935 καί 1948, τήν χειροθεσίαν ὡς γενομένην ἐπί σχισματικῶν. Τό θέμα τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, λαμβάνει ἀκόμη πιό σοβαράς διαστάσεις, ὅταν δημοσιεύεται, ἐν συνδυασμῶ καί ὁμοῦ μετά τοῦ νεωτέρου, ἀπό τούς Φλωρινικούς εἰς τά «Πάτρια» μέ σκοπόν νά ὡδηγήση πλέον ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς εἰς τήν, ἔστω διά τῆς σιωπῆς, ἀποδοχήν τῆς βλασφημίας, ὅτι τό 1971 ἅπαντες οἱ ‘Αρχιερεῖς ἐχειροθετήθησαν βάσει τοῦ Η Κανόνος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἤτοι ὡς πρώην σχισματικοί, (κατά τό Βούλευμα 54/76 Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς), ἤ «ἐχειροτονήθησαν ἐξ ὑπαρχῆς» (κατά τό Βούλευμα 46/71). Ἀκόμη τρομακτικωτέρας διαστάσεις λαμβάνει τό θέμα, ὅταν οἱ Φλωρινικοί σταματοῦν τόν διάλογο, διότι «μᾶς ἀναγνωρίζουν βάσει τῆς χειροθεσίας», ὅταν «ἡμέτεροι», προπαγανδίζουν ὅτι «ὁ Ματθαῖος βιάσθηκε καί ἔκανε τό σχίσμα», καί ὅταν ὁ Β. Σακκᾶς προπαγανδίζει ὅτι «μετά τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971 δέν ὑπάρχει διαφορά εἰς τάς χειροτονίας Ματθαιϊκῶν καί Φλωρινικῶν». Τό πλέον ὅμως φοβερόν, τό ὁποῖον εἶναι καί ἡ μεγαλυτέρα προδοσία εἶναι τό γεγονός ὅτι ὅλα αὐτά ἀντιμετωπίσθησαν ἀπό τούς ἡμετέρους Ἀρχιερεῖς κατ’ ἀρχήν διά τῆς σιωπῆς καί ἀνοχῆς, εἰς τήν συνέχεια διά τῶν συκοφαντιῶν καί σκευωριῶν καί τῶν καταδικῶν ἐναντίον ἐκείνων πού ζητοῦν τήν ὁμολογιακήν ἀντιμετώπισιν τοῦ θέματος τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ γενικώτερον καί τῶν ‘Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων εἰδικώτερον. Ταῦτα πάντα ἐν συνδυασμῶ καί μέ τάς δηλώσεις τοῦ Χριστοδούλου ὅτι ἀναγνωρίζει ὅσους προέρχονται ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς».
Ποῖος ὑπέβαλε εἰς τό δικαστήριον
τά περί χειροθεσίας, ὡς ἐπί σχισματικῶν;

Τά περί «χειροθεσίας» ὡς ἐπί σχισματικῶν (κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) δῆθεν γενομένης, ὑπέβαλε εἰς τό Δικαστήριον ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος. Τοῦτο εἶναι ἀναντίρρητον, καί μόνον ὅποιος ἔχει σκοπιμότητας δύναται νά τό ἀμφισβητήση. Ὅλοι γνωρίζομεν, ὅτι βασική νομική ἀρχή εἶναι, ὁ δικαστής νά μήν ἐκδίδη ἀποφάσεις, νά μή ἀθωώνη καί νά μήν καταδικάζη τόν κατηγορούμενον, ἄν δέν ἔχει στοιχεῖα τά ὁποῖα προσκομίζει εἰς τό δικαστήριον ὁ ἴδιος ὁ κατηγορούμενος, καί οἱ μάρτυρες ὑπερασπίσεώς του. Ἡ ὁποιαδήποτε ἀπόφασις λαμβάνεται βάσει αὐτῶν εἴτε εἶναι ἀληθεῖς, εἶναι εἶναι ψευδεῖς. Ὅταν ἀρνούμενος ὁ Πειραιῶς ὅτι κατέθεσε ὁ ἴδιος τά ντοκουμέντα βάσει τῶν ὁποίων τόν ἀθώωσε ὁ δικαστής, ἠρωτήθη: Τότε ποῖος τά κατέθεσε; ‘Απήντησε: Δέν ξέρω, μήπως οἱ Φλωρινικοί ἤ οἱ Νεοημερολογῖτες διά νά μέ ἐκδικηθοῦν». Ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος ἐνημέρωσα τούς πρώην συνεπισκόπους καί ἐγγράφως καί προφορικῶς, ὅτι ἀπό στοιχεῖα τά ὁποῖα εὑρῆκα εἰς τό Ἀρχεῖον, προκύπτει ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἐν συνεργασίᾳ μετά τοῦ τότε Ἀττικῆς Ματθαίου καί ἀσφαλῶς καί ἐν γνώσει τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, (αὐτοί ἀπετέλουν τότε τήν Ἐνδημοῦσαν Ἱεράν Σύνοδον), ΥΠΕΒΑΛΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΑΚΡΙΤΗΝ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ τοῦ 1971, ἤτοι τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, μέ τά ὁποῖα «ἀπεδείκνυε» καί «ὑπεδείκνυε» εἰς τό δικαστήριον, ὅτι «ἡ χειροθεσία ἐγένετο κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου», ἤτοι «ἐπί σχισματικῶν». Οὐδείς ἕτερος τά ὑπέβαλεν, καί ἀς μή συνεχίζει νά ψεύδεται ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος, καί νά μήν συμπλέουν μέ αὐτό τό ψεῦδος καί ἄλλοι.

Ἀποδεδειγμένως ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος ἐνώπιον τοῦ ἀνακριτοῦ δέν ὡμολόγησε τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς ἰσχυρίζεται, ἀλλά τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν.

Ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος ὁμιλεῖ συχνά πυκνά περί πεπαρρησιασμένης Ὁμολογἰας του ἐνώπιον τοῦ Δικαστοῦ, καί βάσει αὐτῆς τῆς «ΚΑΛΗΣ του ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» ὅπως καί ἀπ’ ἄμβωνος πολλάκις διεκήρυξε, καί κατ’ ἰδίαν, καί ἐν Συνόδῳ: «Ὁ δικαστής ἐσηκώθη ἐπάνω, τοῦ ἔβαλε μιά μεγάλη μετάνοια, καί ἐζήτησε τήν εὐχή του καί τοῦ εἶπε, τώρα σέ ἀναγνωρίζω ὡς Κανονικόν Ἐπίσκοπον». Ποίαν ὅμως «Ὁμολογίαν» ἔκανε μέ τόσην παρρησίαν, ὥστε νά τόν θαυμάση καί τόν ἐπαινέση ὁ δικαστής Αὐτά τά ὁποῖα τουλάχιστον κατέθεσε καί αὐτά πού ἀπεδέχθη κατά τήν συζήτησιν πού εἶχαν μέ τόν ἀνακριτήν – δικαστήν, δέν εἶναι ἡ Ὁμολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά ἡ ἀποδοχή ἐκ μέρους του καί ἐγγράφως, διά τοῦ Ὑπομνήματός του ἀπό 28.10.74 καί τοῦ ἀπό 15.10.1975, (εἰς τό ὁποῖον αὖθις ἐπικαλεῖται τό ἀπό 28.10.1974), τῆς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι ἡ «Ομολογία» τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενσιμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκαμε τήν ἐμφάνισίν του τό 1971, εἰς τήν ἀντιφατικήν ἐκείνην ἀπόφασιν τῶν Ρώσων, τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1971, καθ’ ἥν «οἱ Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος γίνονται δεκτοί διά χειροθεσίας κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικής Συνόδου», ἤτοι ὡς πρώην σχισματικοί, ἡ ὁποία ὅμως ‘Απόφασις, κατά τήν ΚΟΙΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ οὐδέποτε ἐφηρμόσθη.
Τρίτον: Ἐξ’ αὐτῶν τῶν «ἀποδεικτικῶν στοιχείων» πού ὑπέβαλεν εἰς τόν Ἀνακριτήν ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος καί βάσει τῶν ὁποίων ἐξεδόθη τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, καί μόνον ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ὅτι οἱ δύο Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος «ἐχειροθέτησαν» εἰς τήν Ἑλλάδα τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς. Καί ταῦτα τά ὑπέβαλε μυστικῶς εἰς τόν Ἀνακριτήν (καί μέ τήν ὁμόφωνον γνώμην τῶν δύο ἄλλων μελῶν τῆς Ἐνδημούσης Ἀττικῆς καί Ἀρχιεπισκόπου), ἐνῶ ἀντιθέτως δημοσίως καί ὁ ἴδιος καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς, ἀλλά καί ὁ Φιλάρετος μέ δύο τρεῖς ἐπιστολάς του ἐπιβεβαίωσεν, ὅτι εἰς τήν Ἀμερικήν ἀνεγνώσθη μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Προκύπτει δέ ἐκ τοῦ παραπόνου τό ὁποῖον ἐκφράζει ὁ Φιλάρετος, ὅτι «δέν ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς ἐν Ἐλλάδι», δηλαδή εἰς τήν Ἑλλάδα δέν ἔγινε καμμία ἀπολύτως χειροθεσία. Εἶναι γνωστόν τοῖς πᾶσι, ὅτι ὅταν ἐπέστρεψεν εἰς τήν Ἑλλάδα ἡ Ἐξαρχία, εἶπεν ὅτι τοιαύτη χειροθεσία δέν ἐγένετο δεκτή οὔτε εἰς Ἀμερικήν, ἀλλά καί οὔτε εἰς τήν Ἑλλάδα ἐγένετο ποτέ δεκτή. Τήν ἀπόφασιν ἄλλωστε τήν ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ, μέχρις ὅτου τήν ἐδημοσίευσαν καί τήν «ἀπεκάλυψαν» οἱ Φλωρινικοί εἰς τά «Χαρμόσυνα Μηνύματα» .
Ἡ ἀπειλή τοῦ δικαστοῦ.

Εἶναι γνωστή ἐπίσης εἰς ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς ἡ μαρτυρία τοῦ ἰδίου τοῦ «Πειραιῶς», τήν ὁποίαν «κατέθεσεν» ἐνώπιον τῆς Συνόδου, ὅτι ὁ δικαστής ἀπείλησε ὅτι ἄν δέν τόν ἀθωώση καί συνεχισθῆ ἡ δίωξίς του, κατ’ ἀναπόδραστον ἀνάγκην θά ἐδιώκοντο ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογῖται... Ἐρωτῶμεν, λοιπόν, τόν π. Εὐστάθιον. Δέν εἶναι λόγοι Πίστεως π. Εὐστάθιε, τό γεγονός ὅτι καί μετά ἀπό τά ἀνωτέρω τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα ἐγένετο πανηγυρικῶς δεκτόν, ἀλλά καί ἡ παράλληλος προτροπή «Νά μή γράφουμε δια την χειροθεσίαν» διότι βάσει αὐτής μᾶς ἀναγνωρίζουν τά δικαστήρια;» Τουλάχιστον ὑπῆρξεν ἐποχή πού αὐτό τό ἀπεδέχθη ὡς «πολύ σοβαρόν». Δέν εἶναι λόγοι Πίστεως ἡ ἄρνησις ὅλων τῶν Ἀρχιερέων νά ἀντιμετωπισθῆ τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα ὁμολογιακῶς, (ἔμμεσος ἀποδοχή), ὅταν ἔγινε δημοσίως γνωστόν τό περιεχόμενον του, μέσω τῶν Πατρίων; Δέν εἶναι λόγος Πίστεως τό πνεῦμα προδοσίας πού ἐμφιλοχώρησεν ἀπό τό 1997 εἰς τό σῶμα τῶν Ἀρχιερέων. Ἠχοῦν ἀκόμη εἰς τά αὐτιά μου τά λόγια ἑνός ἀπό τούς Σεβασμιωτάτους πρώην Ἀδελφούς: «Ἐγώ εἶπα στούς Ἀρχιερεῖς, ὅ,τι ἔγινε ἔγινε, νά κυττάξουμε νά ἑνωθοῦμε μέ τούς Φλωριναίους διά νά τελειώνει καί τό θέμα τῆς χειροθεσίας». Καί μετά τό 1991 πού μᾶς εἶπαν οἱ Φλωρινικοί διά στόματος «Οἰνόης» Ματθαίου Λαγγῆ, ὅτι μᾶς ἀναγνωρίζουν βάσει τοῦ 1971, πόσοι Ἀρχιερεῖς καί Ἰερεῖς, ἀλλά καί ὁ ἴδιος Ἀρχιερεύς δέν εἶπε: «Μή τά σκαλίζουμε τώρα. Ἀφοῦ μᾶς ἀναγνωρίζουν, νά κυττάξουμε νά ἑνωθοῦμε μαζί τους, νά τελειώνουμε μέ αὐτό τό θέμα τῆς χειροθεσίας πού πολύ μᾶς ἔχει ταπεινώσει».

Μέχρι πότε θά ἀνεχώμεθα αὐτήν τήν κατάστασιν;

Κατά τήν γνώμη τινῶν ἔστω καί ἄν ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ψεύδονται καί μάλιστα ἀσυστόλως οἱ Ἀρχιερεῖς, δέν ἔχει δικαίωμα ἕνας Ἀρχιερεύς ἤ Ἱερεύς ἤ πολύ περισσότερον ἕνας λαϊκός. «Μέχρι πότε πάτερ, θά ἀνεχώμεθα μίαν τοιαύτην κατάστασιν», ἐρώτησα ἕναν ἀγαπητό κατά τά ἄλλα ἱερέα. Ἡ ἀπάντησίς του ἦτο: «Μέχρι νά δώση τήν λύσι ὁ Θεός», καί «διευκρινίζων» πρόσθεσε «Μέχρι νά πεθάνουμε καί μεῖς καί ἐκεῖνοι». Καί ἐνῶ εἰς τήν βλασφημίαν τοῦ 1974 καί τοῦ 1975 καί τοῦ 1976, προστίθεται καί τό ἀσύστολο ψεῦδος τοῦ «Πειραιῶς», ὅτι δέν κατέθεσε αὐτός τά στοιχεῖα περί τοῦ 1971, δέν ἔχουμε δικαίωμα νά διαμαρτυρηθῶμεν; Ὄχι δέν ἔχομεν, ἀπαντᾶ ὁ ἀγαπητός Ἱερεύς. Τουλάχιστον ὁ Σεβασμιώτατος Γαλακτίων εἶπεν σέ ἀνύποπτο χρόνο. «Αἴ αὐτό εἶναι δικό του, προσωπικό ἁμάρτημα» Ναί, Σεβασμιώτατε, πρώην Συνεπίσκοπε, εἶναι προσωπικό του ἁμάρτημα, ἀλλά αὐτό τό προσωπικό ἁμάρτημα, στίς 5.2.2006 ἔγινε καί ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ, ἔγινε καί «ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΟ», ἔγινε καί δικό σας ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ καί ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ. Διαβάστε τήν ἀπόφασί σας καί ἄν τήν καταλάβετε ζητῆστε τήν γνώμη καί κάποιου ἐπαϊοντος, ἰδέτε καί τά στοιχεῖα πού ἔχω καταθέσει, ὅτι ὁ «Πειραιῶς» καί κανείς ἄλλος δέν κατέθεσε τά στοιχεῖα περί τοῦ 71, ἤτοι περί τῆς χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν. Καί μέ αὐτή τήν «Συνοδική σας ἀπόφανσιν», ἡ ὁποία ἐλήφθη ὀλίγον πρό τῆς ἱεροσύλου καί συμπαικτικῆς παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, μαζί μέ τήν ἄλλην ... ὄτι τἠν εὐθύνη τήν ἔχει ὁ Δικαστής καί ὄχι ὁ «Πειραιῶς», εἴχατε ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν νά τόν «ἁθωώσετε» διά τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, διά νά ἀνοίξῃ ὁ δρόμος τῆς ἀναδείξεώς του εἰς «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΘΗΝΩΝ» ὡς ἀναγνωριζόμενον ὑπό τῶν δικαστηρίων μέσω τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, καί διότι ἦτο ὁ πλέον κατάλληλος μέσω τοῦ ὁποίου θά προωθεῖτο ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός. Καί ὅλα αὐτά τινές τά θεωροῦν διοικητικά θέματα καί ὄχι Πίστεως.

Ψεύδονται καί Συνοδικῶς ὅταν λέγουν ὅτι ποτέ οὔτε ὡς Ἀρχιερεῖς, οὔτε ὡς Σύνοδος ἀπεδέχθησαν ποτέ τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα.

Ἀλλά καί μέ τήν ἄλλην «Συνοδικήν ἀπόφανσίν» των, μέ τήν ὁποίαν «διαρρηγνύουν τά ἱμάτιά των», ὅτι «οὔτε ὡς Ἀρχιερεῖς, οὔτε ὡς Σύνοδος ἀπεδέχθησαν ποτέ τό περιεχόμενον τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος», ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ καί «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ». Διότι ἀφ’ ἑνός μέν ὁμολογοῦν μέ αὐτήν, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὅτι ἀπεδέχθησαν τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, ἀλλά «δέν ἐδέχθησαν τό περιεχόμενον». Ταῦτα, ὅμως, λέγονται μόνον δι’ ἀφελεῖς. Ἑπομένως ὄχι μόνον ὁ «Πειραιῶς», ὄχι μόνον ἡ ψευδοσύνοδός του, ἀλλά καί ὅλοι των οἱ ὁποῖοι τά γνωρίζουν καί τά ἀνέχονται, εἶναι βαρύτατα ἐκτεθειμένοι. Καθ’ ἡμᾶς ὅποιος ἀποδέχεται ἤ κατασκευάζει, ἤ ἀκούει ἀπαθῶς πάντα ταῦτα, καί τά ὑποστηρίζει, χρησιμοποιῶν «δικανικάς ἀλχημίας» τοῦ τύπου «ἐδέχθημεν τήν ἀπόφασιν διά νά ἀναγνωρίζωνται ἀπό τό Κράτος τά μυστήρια μας, δέν ἐδέχθημεν ὅμως τό περιεχόμενον τῆς Ἀποφάσεως» καί ἀρνεῖται νά πάρη ὁμολογιακήν θέσιν εἶναι ὁ μεγαλύτερος ΠΡΟΔΟΤΗΣ, ὅποιος καί ἄν εἶναι, ὅποιος καί ἄν φαίνεται.. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει «κἄν Ἄγγελος ἐξ’ οὐρανοῦ».

Καί ἐπί τοῦ ἰσχυρισμοῦ τινῶν ὅτι ἐγνώριζα
ἀπ’ ἀρχῆς τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα

Τινές κληρικοί κινούμενοι εἰς τά πλαίσια τῶν σχεδίων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤδη ἀπό τό 1979 ἀπέφευγαν νά τοποθετηθοῦν εἰς τό θέμα τῆς χειροθεσίας καί τοῦ τεθέντος τότε θέματος τοῦ Βαρυκοπούλου, ἀλλά εἰς τά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου. Αὐτήν τήν φοράν ὅμως δέν ἠδυνήθησαν νά ἀποκρύψουν τόν πρωταγωνιστικόν τους ρόλον. Καί σήμερα, ἄν καί βλέπουν τάς ἀντιδράσεις τῶν λαϊκῶν, ἀρνοῦνται πεισμόνως καί δολίως νά τοποθετηθοῦν, καί δέν ἐπιδεικνύουν τήν ἁρμόζουσαν ὁμολογιακήν στάσιν ἔναντι τοῦ ὑπούλως προωθουμένου παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, προχωροῦν ἔτι πλέον. Φωτοτυποῦν ἕν δακτυλογραφημένον κείμενον τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐπί τῆς πρώτης σελίδος, ἄνω, ὑπάρχει ἡ ὑπογραφή μου «Ἱερομόνα;χος Κήρυκος Κοντογιάννης» καί ἡ ἡμερομηνία τῆς ἀποφάσεως «13.2.1976», καί διαδίδουν ὅτι «ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος ἐγνώριζε τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα ἀπό τό 1976», καί διατί δέν τό ἐπεκαλέσθη ἀπό τότε; Διατί ἐδέχθη νά χειροτονηθῆ ἐνῶ ὑπῆρχε καί ἐγνώριζε τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα;
Ἡ ἀπάντησίς μου εἰς τούς προκαλοῦντάς με, ἦτο σαφής: Καί τήν ἐδημοσίευσα ὄχι μίαν φοράν, ἀλλά πολλάκις, καί ἀπήντησα σαφῶς καί κατηγορηματικῶς, ὅτι πρίν ἀπό τήν εἴσοδόν μου εἰς τόν Ἱερόν Κλῆρον ἐζήτησα ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον νά πάρη σαφῆ θέσιν ἐπί τοῦ θέματος τῆς χειροθεσίας. Καί ἐπανέλαβε τήν ἀπ’ ἀρχῆς σαφεστάτην ὁμολογίαν της, (βλέπετε «Ἀποκατάστασιν τῆς ‘Αληθείας» τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου ἐν ἔτει 1974, ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐθδέποτε ἀπεδέχθη χειροθεσίαν, ἀλλά οἱ ἐπίσκοποί της ἐδέχθησαν κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό τάς γνωστάς προϋποθέσεις μίαν ἐξωτερικήν τυπικήν πράξιν συγχωρητικῆς εὐχῆς. Εἰς ἀπόδειξιν μάλιστα τούτου κατέθεσαν εἰς τά Πρακτικά καί μοί ἐπέδειξαν καί δύο ἐπιστολάς τοῦ Μητροπολίτου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Φιλαρέτου, τήν μίαν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τήν ἄλλην πρός τόν Μητροπολίτην Κιτίου Ἐπιφάνειον, ἀπό τάς ὁποίας βγαίνει τό συμπέρασμα, ὅτι εἰς τήν Ἀμερικήν δέν ἔγινε χειροθεσία, ἀλλά μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, εἰς δέ τήν Ἑλλάδα οὔτε καί αὐτή ἡ συγχωρητική εὐχή δέν ἀνεγνώσθη. Ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἐκφράζει δίς, εἰς διαφορετικάς χρονικάς περιόδους τό παράπονον, ὅτι «εἰς τήν Ἑλλάδα δέν ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή». Αὐτή ἦτο ἡ Ὁμολογία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τό ἔτος 1981, αὐτήν ἐπανέλαβε ἡ Ἱερά Σύνοδος τό 1983, ὅταν τόσον οἱ Αὐξεντιανοί, ὅσον καί οἱ Νεοημερολογῖται ἔδωσαν νέας πάλιν ἀφορμάς. Ὅσον ἀφορᾶ διά τήν χειροτονίαν μου εἰς Ἐπίσκοπον, ὑπέμνησα εἰς τούς ἀγαπητούς κατηγόρους, τά ὅσα ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ ἔγραψεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος διά τό θέμα τῆς χειροθεσίας, καθώς καί τήν Συνοδικήν Ὁμολογίαν πού ὑπέγραψαν οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς τό ἔτος 1993, τήν ὁποίαν δέν ἐδέχθησαν νά συνυπογράψουν οἱ πέντε, καί ἀφεώρα ἀκριβῶς τό θέμα τῆς χειροθεσίας...
Περί τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος ὅτε εἰσῆλθα εἰς τήν ἱερωσύνην δέν ἐγνώριζα. Τό μόνον πού ἐγνώρισα ἐν τῶν ὑστέρων, ἦτο ἕν ἄρθρον τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη τό 1976 καί ἀφεώρα τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα. Τότε ὑπηρέτουν τήν στρατιωτικήν μου θητείαν καί δέν παρακολουθοῦσα ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά γεγονότα. Εἰς τό ἄρθρον αὐτό, τό ὁποῖον ἐγνώριζον οἱ πάντες, ἐγράφη ὅτι τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα ἦτο κόλαφος κατά τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. Ποῦ νά ἐφανταζόμην ὅτι εἰς τήν πραγματικότητα δέν ἦτο κόλαφος κατά τῆς κακοδοξίας, ἀλλά κόλαφος καί βλασφημία κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διό καί τό ἀπέκρυπτον.
Τό ἕτερον πού ἐγνώριζα καί τό ἐγνώριζον οἱ πάντες ἦτο τό περίφημον «Ἠθωώθημεν πανηγυρικῶς» τοῦ τότε Πειραιῶς Νικολάου, τό ὁποῖον διεσάλπιζεν εὐκαίρως ἀκαίρως καί εἰς τάς ἀπ’ ἄμβωνος ὁμιλίας του, χωρίς ποτέ νά ἀναφερθῆ εἰς τό πεπριεχόμενον τοῦ ‘Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος.

Σήμερον ἐπανέρχονται δριμύτεροι... Ὑποστηρίζουν ὅτι ἔγινε πραγματική χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν καί εἰς Ἀμερικήν καί εἰς Ἑλλάδα, ὅπερ ψευδές.

Διαδίδουν ὅτι τό 1971 ἔγινε ἀναχειροτονία. Ὅτι δέν ὑπάρχει διαφορά στήν χειροτονία μεταξύ Ματθαιϊκῶν καί Φλωρινικῶν (Ἀνώνυμον Σακκᾶ, τό ὁποῖον δέν ἠθέλησαν νά καταδικάσουν). Ὁ Χριστόδουλος πάλιν ἀπό τήν πλευράν του λέγει ὅτι ἀναγνωρίζει ὅσους προέρχονται ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Ὁ δέ Καλλιόπιος δημοσιεύει τά δύο Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα, διά νά «ἀποδείξη» ὅτι οἱ Ματθαιϊκοί «ἕλκουν τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς». Καί οἱ ἡμέτεροι, ἀντί νά συσκέπτωνται τί θέσι θά πάρουν ἔναντι τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, ἐφ’ ὅσον πλέον μετά τήν δημοσίευσίν του γνωρίζουν καί γνωρίζουμε ὅλοι τό ἀκριβές περιεχόμενόν του, συσκέπτωνται διά τό πῶς θά «καθαιρέσουν» τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκο, διότι ἀσχολεῖται μέ ἕνα θέμα, τό ὁποῖον ἔγινε πρίν 25 χρόνια. Αὐτό τούς εἶπα, κατ’ ἐμέ, εἶναι ἡ μεγαλυτέρα προδοσία, εἶναι χειροτέρα ἐκείνης τῆς προδοσίας πού ἔγινε ἀπό τόν Κάλλιστο, ὁ ὁποῖος στά κάτω κάτω παρεσύρθη, ὑπανεχώρησε ἀπό τήν μέχρι τό 1974 θέσιν του, ὅτι ἡ χειροθεσία ἦτο μία τυπική πρᾶξις, συγχωρητική εὐχή, ἐξέφρασε ὅμως εὐθέως καί μέ εἰλικρίνεια τό νέο του πιστεύω, ὅτι δηλαδή ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἀπεστάτησε εἰς τούς Φλωρινικούς. «Η κατάστασις τῶν σημερινῶν Ἀρχιερέων εἶναι πολύ χειροτέρα ἐκείνης....». Ἡ προσπάθειά των νά ἀποδείξουν ὅτι ὅλοι εἴμεθα ἀπό χειροθετημένους εἶναι ἡ πλέον μεγάλη βλασφημία..., ἡ ὁποία ἠκούσθη τά τελευταῖα ἔτη.

Τό δακτυλογραφημένον ἔντυπον

Πράγματι ἐπ’ αὐτοῦ καί δή εἰς τήν πρώτη σελίδα ἦτο ἡ ὑπογραφή μου «+Ιερομ. Κήρυκος Κοντογιάννης» καί ἡ ἡμερομηνία ἐκδόσεως τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος ἤτοι 13.2.1976. Ἐξ’ αὐτοῦ ἤρχισαν νά διαδίδουν ὅτι «ἐγνώριζα τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα ἀπό τό 1976» καί ὅταν γράφω ὅτι «μελέτησα τό περιεχόμενον του, ὅταν τό ἐδημοσίευσαν τά Πάτρια», «διαδίδω ψευδεῖς εἰδήσεις μέ νομικές συνέπειες».

Ποία ἡ ἀλήθεια καί ἐπ’ αὐτοῦ.

Πράγματι εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ» τοῦ μηνός Δεκεμβρίου 2003 (τεῦχος 143), εἰς τήν στήλην «ΟΛΙΓΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ» (Μέρος 1ον), σελ. 454, ἔγραψα ὅτι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΛΑΒΟΝ ΓΝΩΣΙΝ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΟΣ 54/76, διότι ὁ Πειραιῶς οὐδέποτε τό ἔφερε εἰς τήν Σύνοδον νά ἐξετασθῆ Συνοδικῶς. Καί ὅτι ἔλαβα γνῶσιν τοῦ περιεχομένου, δηλαδή τό ἐμελέτησα ὅταν ἐδημοσιεύθη εἰς τά Πάτρια. Ἰδού τὀ ἀκριβές ἀπόσπασμα αὐτοῦ τοῦ δημοσιεύματός μου: «Τοῦ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΟΣ ἡμεῖς οὐδέποτε ἐλάβομεν γνῶσιν, διότι ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς ποτέ δέν μᾶς τό ἀπεκάλυψεν. Γνῶσιν αὐτοῦ ἐλάβομεν μόλις τό 1998, ὅταν τό εἴδομεν δημοσιευμένον εἰς τόν 10ον Τόμον τῶν Πατρίων».
Ἀπάντησις ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος ἔχει δοθεῖ μέσα ἀπό τό πολύ σημαντικόν ἄρθρον τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ὑπό τόν τίτλον «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» (Βλ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ» Αὔγουστος 2005), ὅμως θεωρῶ σκόπιμον νά ἐπαναλάβω καί νά συμπληρώσω κάποια στοιχεῖα:
1) Ἡ ὑπογραφή μου ἐπί τοῦ ἐγγράφου ἐτέθη πρός ἔνδειξιν τοῦ προσωπικοῦ φακέλλου, ὅπου κατ’ ἀρχήν τό ἐτοποθέτησα, ὅπου καί ἄλλα «ὑπ’ ὄψιν θέματα», τά ὁποῖα εἶχον εἰς τό πρόγραμμα νά μελετήσω ἐν καιρῶ. Τοιοῦτον θέμα ἦτο καί τό θέμα τῆς λεγομένης χειροθεσίας τοῦ 1971, κατόπιν μάλιστα καί τῆς ἐντολῆς, τήν ὁποίαν ἐλάβομεν μετά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον ἐν ἔτει 1981, νά ἀνοίξωμεν φάκελλον καί νά συγκεντρώσωμεν ὅλα τά στοιχεῖα πού ἔχουν σχέσιν μέ αὐτό διά τήν εἰς βάθος διερεύνησίν του.
2) Αὐτό, τό ἀνυπόγραφον χειρόγραφον, εὑρέθη εἰς τά Γραφεῖα, περί τό 1998, τήν περίοδο πού ἦτο εἰς ἐξέλιξιν τό δικαστήριον τῆς Σαλαμίνας, ὅτε ὁ Πειραιῶς Νικόλαος ὅλως ἀνοήτως ζητοῦσε ἀπό τούς δικηγόρους νά τό ἐπικαλεσθοῦν εἰς τήν δικογραφίαν. Τοῦτο λοιπόν τό ἔγγραφον μέ πολλά ἄλλα, πού ἦσαν πρός ἀρχειοθέτησιν, τό ἀρχειοθέτησα, χωρίς νά ἴδω κἄν τό περιεχόμενόν του, εἰς τόν σχετικόν φάκελλον, ὁπόθεν τό ἔβγαλα πολύ ἀργότερα, καί συγκεκριμένα, ὅταν οἱ Φλωρινικοί καί ὁ Βασίλειος Σακκᾶς ἔθεσαν θέμα χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν καί οἱ Ἀρχιερεῖς ἦρνοῦντο νά λάβουν θέσιν, καί προπάντων ὅταν ἤκουσα ὅτι ἐδημοσιεύθη καί εἰς τά Πάτρια.
3) Τό θέμα αὐτό τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, ἐφ’ ὅσον οἱ Ἀρχιερεῖς, καί κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1980 – 90 καί κατά τήν 5ετίαν 1990-95, ἀντιμετώπιζον ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΩΣ τάς προκλήσεις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἦτο δυνατόν νά ἔλθη εἰς τήν ἐπιφάνειαν. Διότι κανείς δέν ἐφαντάζετο ὅτι πίσω ἀπό τό 54/76 ‘Απαλλακτικόν Βούλευμα, τό ὁποῖον ὁ Πειραιῶς ἀπέδιδε εἰς τήν καλήν του Ὁμολογίαν ἐνώπιον τοῦ Ἀνακριτοῦ, κρύπτειται ἡ μεγαλυτέρα προδοσία καί ἡ μεγαλυτέρα προδοσία κατά τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς.
Ὅταν ὅμως διεφάνη ὅτι τό νέον κίνημα προδοσίας ἐπιχειρεῖ διά παντός τρόπου νά παρασύρῃ ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς εἰς τό νά ὑπαναχωρήσουν εἰς τό θέμα τῆς χειροθεσίας, ὅπως παλαιότερον ἔγινε μέ τόν Κάλλιστο, καί νά παραδεχθοῦν ἅπαντες, ὅτι τό 1971 ἔγινε «χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν» καί ἑπομένως «μᾶς ἀναγνωρίζουν οἱ πάντες, καί αὐτός ὁ Χριστόδουλος», καί πλέον «δέν ὑπάρχει διαφορά μεταξύ Φλωρινικῶν καί Ματθαιϊκῶν» (Σακκᾶς). καί ἑπομένως δέν ἔχει κανένα νόημα νά συζητῶμεν τά ὑπόλοιπα θέματα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, κλπ. κλπ., τότε ἠναγκάσθημεν μετά τοῦ θεολόγου ‘Ελευθρείου Γκουτζίδη, νά ἐνδιαφερθῶμεν διά τήν ἀνεύρεσιν αὐτοῦ τοῦ ‘Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος, καί προσωπικῶς ἤρχισα νά ἀνοίγω τούς σχετικούς φακέλλους, διά νά τό ἀνασύρω ἀπό ἐκεῖ, καί ἔτσι ἦλθε εἰς τήν «τράπεζαν τῶν συζητήσεων» καί τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, τοῦ ὁποίου τό περιεχόμενον, μετά καί τήν δημοσίευσιν αὐτοῦ ὑπό τῶν Πατρίων καί τήν σχετικήν μελέτην, διεπιστώθη βλάσφημον.
4) Προσοχή, ὅταν διεπίστωσα τό βλάσφημον τοῦ ‘Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος δέν παρέλειψα νά τό θέσω πρῶτα ὑπ’ ὄψιν τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς, καί τοῦ προέτεινα νά φέρη τό θέμα εἰς τήν Σύνοδον, ἐζήτησα μάλιστα νά μᾶς φέρη τό πρωτότυπον καί ἐπικυρωμένον ἀντίγραφον τῆς ἀποφάσεως, ἤ καί ὅ,τι σχετικόν, ἀλλά οὐδεμία ἐνέργεια ἐγένετο ἐκ μέρους του.
5) Ἑτέρωθεν ὁ κ. Ἐλ. Γκουτζίδης ἐζήτησε τήν σχετικήν δικογραφίαν καί ἔλαβε τήν ἀπάντησιν ὅτι οἱ φάκελλοι τοῦ 1974-76 κατεστράφησαν μετά τήν παρέλευσιν 20 ετίας. Τότε ἠναγκάσθην νά καταφύγω εἰς τούς δικηγόρους, διά νά μοῦ ὑποδείξουν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον θά μπορέσω νά ἔχω τό ἐπίσημον κείμενον τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, καί οἱ ὁποῖοι εἶχον εἰς τά Γραφεῖά των τά «Πάτρια» τοῦ Καλλιοπίου, ἀπ’ ὅπου ἐφωτοτύπησα καί τό 54/76 τοῦ Πειραιῶς καί τό 46/91 τῆς Δράμας, καί ἀφοῦ διεπίστωσα ὅτι εἶναι τό ἴδιο μέ τό ἀσφράγιστο καί ἀνεπικύρωτον ἐκεῖνο ἔγγραφον ἤδη ἤρχισα νά τό μελετῶ καί νά τό ἐπικαλοῦμαι κανονικῶς

Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια ἐπί τοῦ θέματος τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων, καί νομίζω ὅτι ὅσοι διαθέτουν κοινήν λογικήν ἀντιλαμβάνονται καί ἐνταῦθα τήν ἐναντίον μου σκευωρίαν. Ὅμως προκύπτει ἕνα ἁπλούστατον ἐρώτημα: «Σήμερον διανύομεν σύν Θεῶ, τό σωτήριον ἔτος 2006. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι μέ κατηγοροῦν ὅτι τό ἐγνώριζα πρίν χειροτονηθῶ, (κατηγορία ψευδής καί δολία), τί ἔπραξαν ἀπό τό 1995, ὅτε ἐδημοσιεύθησαν ἀμφότερα τά ‘Απαλλακτικά Βουλεύματα εἰς τά Πάτρια, ἤ ἀπό τό 1998, ὅτε εἶναι βέβαιον ὅτι ἅπαντες τά ἐγνωρίζαμεν;»