ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ
(Ἐνημέρωσις τ. 278/Ὀκτ. 2008)
Μία ἀπό τάς νουθετικάς ἐπιστολάς μας, πρός τούς ἐνορίτας τοῦ Μητροπολιτικοῦ ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν εἶναι ἡ κατωτέρω, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τό θέμα τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας. Ἐγράφη καί ἐκυκλοφόρησεν ἐν ἔτει 2005, ὅτε, ὡς γνωστόν, ἐζήτουν παρά τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν νά συνομολογήσουν ἤ καί νά διορθώσουν τήν Ὁμολογίαν τήν ὁποίαν δειτύπωσεν ἡ ἐλαχιστότης μου κατά Μάϊον τοῦ 2004, καί ἐν συνεχεία ἀπό κοινοῦ νά τήν συνομολογήσωμεν, ὅπερ ἠρνήθησαν. Εἰς αὐτήν, μετά ἀπό μίαν γενικήν εἰσαγωγήν εἰς τό θέμα τῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, παραθέσαμεν καί τήν «Ὁμολογίαν ‘Ορθοδόξου Πίστεως», ὅπως τήν κατέγραψαν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες εἰς τό ὑπ’ αὐτῶν ἐκδοθέν ἱστορικόν Ἀπολογητικόν σύγραμμα: «ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ». Ἰδού ἡ ἐπιστολή:
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ πνευματικά
Κατά τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῆς ᾿Εκκλησίας οἱ ᾿Ορθόδοξοι, διά νά μή λέγωνται μόνον, ἀλλά καί νά εἶναι καί νά παραμένουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι, ὀφείλουν νά ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ καί νά ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΟΥΝ πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν καί ῾Ομολογίαν, ἤτοι τήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ καθαράν καί ἀνόθευτον, καί νά ἐπιβεβαιώνουν οὕτω τήν ἐμμονήν των εἰς τήν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου καί εἰς τά δόγματα καί παραδόσεις τῆς ᾿Εκκλησίας. Προπάντων τοῦτο πρέπει νά κάμνουν ὁσάκις ὁ ἀντίδικος πρός παραπλάνησιν ἐνσπείρει ζιζάνια ἀμφιβολίας εἰς τόν ἀγρόν τῆς ᾿Εκκλησίας, μέ κίνδυνο νά χάνωνται αἱ ψυχαί. Εἶναι δέ τοῦτο καί ἀπαραίτητος προϋπόθεσις δι᾿ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τά σχίσματα καί τάς αἱρέσεις καί προστίθενται εἰς τήν Καθολικήν ᾿Εκκλησίαν ὡς γνήσια μέλη αὐτῆς. ῎Οχι δέ μόνον τότε, ἀλλά καί πάντοτε οἱ ὀρθόδοξοι πρέπει νά εἶναι "ἕτοιμοι πρός ἀπολογίαν" καί "διδόναι λόγον παντί τῷ αἰτοῦντι".
῾Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ἀπό τῶν πρώτων ᾿Αποστολικῶν χρόνων καί μέχρι σήμερον εἶναι μία καί ἡ αὐτή, ἤτοι ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ εἰς τόν ᾿Ενανθρωπήσαντα Σωτῆρα Χριστόν, διετυπώνετο δέ ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, ἤτοι ἀναλόγως μέ τάς αἱρέσεις τάς ὁποίας εἶχε νά ἀντιμετωπίσει ἡ ᾿Εκκλησία, καί ἀναλόγως μέ τήν ἀλήθειαν τήν ὁποίαν ἤθελαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες νά βιωθῇ ἀπό τούς πιστούς. Καί ἡ ῾Ομολογία αὕτη διετυπώθη κατ᾿ ἀρχάς μέν ὡς Πίστις εἰς τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν συνέχειαν ὡς ἀποδοχή γενικά τῶν δογμάτων καί τῶν παραδόσεων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀλλά καί ὡς καταδίκη καί ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων καί ἀντιχρίστων διδασκαλιῶν πού ἐνεφανίζοντο.
῾Η πρώτη ῾Ομολογία, ἡ ὁποία ἐχαρακτηρίσθη καί ὡς θεμέλιον τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι ἠ ΟΜΟΛΟΓΙΑ τοῦ ᾿Αποστόλου Πέτρου: "Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ". ῾Ο ἱερός Χρυσόστομος ἀναφερόμενος εἰς τήν ὁμολογίαν αὐτήν καί τήν ἀπάντησιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Πέτρον: "... σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτη τῇ πέτρα οἰκοδομήσω μου τήν ᾿Εκκλησίαν ... " (Ματθ. 16,18), διδάσκει ὅτι ἡ οἰκοδόμηση - θεμελίωση τῆς ᾿Εκκλησίας γίνεται πάνω στήν ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως. "᾿Επί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ, οἰκοδομήσω μου τήν ᾿Εκκλησίαν, τουτέστι τῇ πίστει τῆς ὁμολογίας" (Εἰς Ματθ. ῾Ομιλία ΝΔ 2: Ε.Π. 58, 534)". ᾿Αλλοῦ τονίζει: "῾Ο γάρ τήν ᾿Εκκλησίαν ἐπί τῇ ὁμολογίᾳ αὐτοῦ (τοῦ Πέτρου) οἰκοδομήσας καί οὕτω τειχίσας αὐτήν, ὡς μυρίους κινδύνους καί θανάτους αὐτῆς μή περιγενἐσθαι... ". (Εἰς ὁμιλ. Ματθ. ΠΒ' 3: Ε.Π. 58, 741). Καί πάλιν: "Τήν δέ ᾿Εκκλησίαν ἔφησεν ἐπί τήν ὁμολογίαν οἰκοδομήσειν τήν ἐκείνου ..." (Εἰς ᾿Ιωάν., ῾Ομιλ. ΚΑ 1: Ε.Π. 59,128). Καί ἐπεξηγεῖ ὅτι δέν εἶναι ὁ Πέτρος ὁ θεμέλιος ἐπί τοῦ ὁποίου στηρίζεται καί οἰκοδομεῖται ἠ ᾿Εκκλησία, θεμέλιος εἶναι ἡ ὀρθή πίστις καί ἡ ἀποδοχή της, ἡ ῾Ομολογία. Δέν γίνεται δηλαδή ὁ Πέτρος θεμέλιος ἕνεκα τῆς ὁμολογίας του, ἀλλά θεμέλιος εἶναι ἡ ἴδια ἡ ὁμολογία. "Τῷ γοῦν Πἐτρῳ εἰπών μακάριος εἶ Σίμων Βαρ ᾿Ιωνᾶ καί ἐπαγγειλάμενος τά θεμέλια τῆς ᾿Εκκλησίας ἐπί τῆς ὁμολογίας αὐτοῦ καταθήσεσθαι" (Εἰς Γαλ., ῾Ομιλ. Α'1: πγ 61, 611).
῾Η ῾Ομολογία Πίστεως, ὅπως διετυπώθη ἀργότερον ἀπό τούς ῾Αγίους Πατέρας τῶν Α' καί Β' Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἶναι τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, τό "Πιστεύω", τό ὁποῖον πάντοτε ἐπαναλαμβάνει ὁ χριστιανός.
῾Η ῾Ομολογία τῆς Πίστεως διετυπώθη ἀργότερα καί ὡς "Συνοδικόν τῆς ᾿Ορθοδοξίας", τό ὁποῖον ἀναγινώσκεται κάθε Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας.
῾Η ῾Ομολογία τῆς Πίστεως διετυπώθη ἐνίοτε καί ὡς ΛΙΒΕΛΛΟΣ, δηλαδή ΚΑΤΑΔΙΚΗ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ τῶν ἐμφανιζομένων αἱρέσεων, προπάντων ὅταν τις ἄφηνε τήν αἵρεσιν καί ἐν μετανοίᾳ προσήρχετο εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, τῆς ῾Οποίας τήν διδασκαλίαν ὤφειλε νά ἀποδεχθῇ ὁλόκληρον καί νά τήν ὁμολογήση.
᾿Από τό 1054, ἤτοι ἀπό τό σχίσμα τοῦ Παπισμοῦ ἡ ῾Ομολογία τῆς Πίστεως ἔλαβε τήν μορφήν τῆς καταδίκης τῶν Παπικῶν καί ἀργότερα τῶν Προτεσταντικῶν Καινοτομιῶν καί αἱρέσεων μέχρι καί αὐτῆς τῆς Καινοτομίας - νεωτερισμοῦ τοῦ παπικοῦ Γρηγοριανοῦ νέου ῾Ημερολογίου.
Εἰς τό πλαίσιον αὐτό ἐντάσσονται καί αἱ κατά τῶν καινοτομιῶν καί νεωτερισμῶν καταδικαστικαί ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων 1583, 1587, 1593 ἐπί Πατριάρχου Κων/λεως ῾Ιερεμίου τοῦ Β᾿ τοῦ Τρανοῦ καί 1848 ἐπί Πατριάρχου Κων/λεως ᾿Ανθίμου τοῦ Δ'.
᾿Από τό 1924, ἤτοι μετά τήν είσαγωγήν τοῦ νέου παπικοῦ ῾Ημερολογίου ἡ ῾Ομολογία διεκηρύχθη ὑπό μέν τοῦ ῾Ιερομονάχου Ματθαίου εὐθύς ἐξ᾿ ἀρχῆς μέ τήν προτροπή εἰς τά πνευματικά του τέκνα: "῞Οσον δέ τό νέον ἡμερολόγιον μήν τό ἀκολουθήσετε οὔτε μέ τόν λογισμό σας, διότι εἶναι φραγκιά καί χωρίζει ἀπό τοῦ Χριστοῦ", ὑφ᾿ ὅλων δέ τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων διετυπώθη ἡ καί ἐπισήμως δημοσιευθεῖσα ἐν ἔτει 1934 εἰς τό Βιβλίον "ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ" κάτωθι "ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ":
α) Πιστεύω, προσκυνῶ καί λατρεύω ἕνα Θεόν ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων, ἐν τρισίν προσώποις γνωριζόμενον Πατρός καί Υἱοῦ καί ῾Αγίου Πνεύματος, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον, ὁμότιμον, ὁμοβασίλειον, ὁμόθρονον, ὁμοδύναμον, ἄναρχον, ἀΐδιον, ἀτελεύτητον, ἀκατάληπτον, ἀνερμήνευτον καί ἀνεξιχνίαστον.
β) ῾Ομολογῶ καί κηρύττω τήν ἄρρητον καί ἄφραστον σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐκ τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, τήν σταύρωσιν, ταφήν καί ἀνάστασιν αὐτοῦ, δά τήν κατάργησιν τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν καί καταλλαγήν πρός τόν Θεόν, τήν ἀνάληψιν αὐτοῦ εἰς τούς οὐρανούς, καί τήν δευτέραν αὐτοῦ ἔλευσιν, ἵνα κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς.
γ) ᾿Αποδέχομαι ἐξ ὅλης μου τῆς ψυχῆς καί καρδίας, τό ῾Ιερόν Σύμβολον τῆς Πϊστεώς μας, ὡς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι τό συνέταξαν ἡ πρώτη καί δευτέρα ἅγιαι Οἱκουμενικαί Σύνοδοι, ἀπαρτιζόμενον ἐκ δώδεκα ἄρθρων, καί πιστεύω αὐτά ὡς τά ἑρμηνεύει ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Ορθόδοξος ᾿Ανατολική τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία ἐν πάσαις ταῖς λεπτομερείαις των.
δ) ῾Ομολογῶ καί ἀποδέχομαι τά 7 ἅγια μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν, ἤτοι τό βάπτισμα, τό χρῖσμα, τήν θείαν Εὐχαριστίαν, τήν Μετάνοιαν, τήν ῾Ιερωσύνην, τόν γάμον καί τό εὐχέλαιον, καί ταῦτα τιμῶ καί γεραίρω ὡς ἀπαραίτητα διά τήν ψχικήν μας σωτηρίαν, καί ὡς μεταδίδοντα ἡμῖν τήν πίστιν, τήν χάριν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.
ε) Παραδέχομαι καί τιμῶ τούς ἱερούς Κανόνας τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων, τῶν ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί τῶν ἀνεγνωρισμένων Τοπικῶν, ὡς καί τούς ἱερούς Κανόνας τῶν κατά μέρος ῾Αγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῷ ἱερῷ Πηδαλίῳ τῆς ᾿Εκκλησίας διαλαμβανομένων, ὡς καί τήν ἐπί ῾Ιερεμίου τοῦ Β', ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1583, 1587 καί 1593 συγκληθεῖσαν μεγάλην Σύνοδον, τήν ἀναθεματίσασαν τό νέον ἡμερολόγιον καί πᾶσαν ἄλλην καινοτομίαν, καθώς καί τήν ἐν ἔτει 1848 συγκληθεῖσαν ἐπίσης μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ανατολῆς, τήν καταδικάσασαν καί ἀναθεματίσασαν καί πάλιν πάντα νεωτερισμόν καί πᾶσαν καινοτομίαν "ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου".
στ) Παραδέχομαι καί φυλάττω ἁπρίξ πάντα τά δόγματα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας, τά ἀναφερόμενα εἰς τά πρόσωπα εἰς τήν λατρείαν τῆς ὑπερουσίου Θεότητος, καί εἰς ὅλας γενικῶς τάς ἱεράς Παραδόσεις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἐγγράφους καί ἀγράφους, ἀποστολικάς καί Πατερικάς, συμφώνως τῷ Μεγάλῳ Πατρί ἁγίῳ Βασιλείῳ λέγοντι: "Εἰ γάρ ἐπιχειρήσαιμεν τά ἄγραφα τῶν ἐθῶν, ὡς μή μεγάλην ἔχοντα τήν δύναμιν, παραιτεῖσθαι, λάθοιμεν ἄν εἰς αὐτά τά καίρια ζημιοῦντες τό Εὐαγγέλιον".
ζ) Καί τέλος πάντα ὅσα πρεσβεύει, δοξάζει, τηρεῖ καί φυλάττει ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τοῦ νῦν ἡ ᾿Ορθόδοξος τοῦ Χριστοῦ ᾿Ανατολική ᾿Εκκλησία, ἡ Πνευματική ἡμῶν Μήτηρ, παραδέχομαι, ὁμολογῶ, τηρῶ καί φυλάττω· καί μήτε κατά ἕν ἰῶτα ἤ μίαν κεραίαν δέν ἀποκλίνω αὐτῆς μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς, ὡς γνήσιον καί πιστόν αὐτῆς τέκνον· ἀπεναντίας δέ ἀναθεματίζω, ἀποκηρύττω καί ἀποστρέφομαι πάντα, ὅσα Αὕτη ἀναθεματίζει, ἀποκηρύττει καί ἀποστρέφεται, ὡς καί τόν νεωτερισμόν τοῦ Παπικοῦ ἑορτολογίου.
Τέλος μετά τῶν θεοπνεύστων ἁγίων Πατέρων ἠμῶν καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ἀναφωνῶ: "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ᾿Εκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα" καί "῞Απαντα τά παρά τήν ᾿Εκκλησιαστικήν παράδοσιν καί διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἀγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καινοτομηθέντα ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα ἀνάθεμα τρίς". ῾Υπογράφομαι τέκνον γνήσιον τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Ανατολικῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας".
Καί ὅπως γράφουν οἱ ὄντως τότε ὁμολογηταί τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως ἁγιορεῖται Πατέρες: "῾Ο διάβολος τρέμει τήν εὐσεβῆ τῆς Πίστεως ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν πολλοί τῶν Κληρικῶν καί Χριστιανῶν ἐξ ἀγνοίας ἐμόλυναν ἀκολουθήσαντες τόν ἐπάρατον νεωτερισμόν τοῦ Παπικοῦ καλενδαρίου, (ἤ ἄλλας καινοτομίας) διά τοῦτο παραθέτομεν κάτωθι τόν τύπον τῆς ῾Ομολογίας, ὅπου πρέπει νά ὁμολογῇ πᾶς χριστιανός ἐπανερχόμενος ἐκ τῆς πλάνης εἰς τήν Πατροπαράδοτον πίστιν, διά νά μήν εὕρη μέγα ἐμπόδιον ἡ ψυχή αὐτοῦ κατά τήν ὥτραν τῆς ἐξόδου ἀπό τοῦ σώματος καί τήν ἄνοδον πρός τά οὐράνια, κατά τήν ὁποίαν ἔχει νά διέλθῃ διά μέσου τῶν φοβερῶν τοῦ ἀέρος τελωνίων. ῾Η ὁμολογία αὕτη εἶναι ἀπαραίτητος πρός σωτηρίαν, διότι κατά τόν θεῖον Παῦλον "καρδίᾳ μέν πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δέ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν".
῎Ας παύσουν ἑπομένως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι προπαγανδίζουν ἐναντίον τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, καί ἐναντίον τῆς ῾Ομολογίας μας, καί ἄς μή παραμένουν ἐχθροί τῆς ἀληθείας. ῎Ας κατανοήσουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τήν Διακήρυξιν τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας, ὅτι μόνον μέ τήν ἄρνησιν αὐτήν κινδυνεύουν νά ἐξέλθουν τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ καί νά τούς ἀρνηθῇ ὁ Χριστός. ῾Ο Χριστός εἶπεν: "Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων θά τόν ὁμολογήσω κἀγώ ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, πᾶς δ᾿ ὅστις ἀρνήσηταί με ἀρνήσομαι κἀγώ αὐτόν ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς". ῾Η διακήρυξις τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας, ἤτοι τῆς ᾿Αληθείας δέν ταπεινώνει τόν ἄνθρωπον, ἀλλά τόν ἐξυψώνει. ῾Η ῾Ομολογία κατακαίει τά ζιζάνια τῆς ἀρνήσεως καί τῆς ἀμφιβολίας πού σπέρνει ὁ ἀντίδικος διάβολος, ἑπομένως κατακαίει αὐτόν τόν σπορέα τῶν ζιζανίων.
Τέλος νά μή ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ ῾Ομολογία τῆς Πίστεως εἶναι τό "Στῶμεν Καλῶς" τοῦ ᾿Αρχαγγέλλου Μιχαήλ, εἶναι τό "Στῶμεν Καλῶς τῆς Πίστεως" ὅλων τῶν ὁμολογητῶν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Τουναντίον ἡ ἄρνησις τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας, ἤτοι τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, εἶναι ἄρνησις τοῦ Χριστοῦ, διότι ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, εἶναι "ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αῖῶνας".
Πρός Κύριον εὐχέτης
+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος
[ Home | Update Journal | Login/Logout | Search | Account | Site Map ]
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,