kirykos: Η ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Βασικαί ἐκκλησιολογικαί θέσεις τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ συγχρόνου παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Εἰς τό προηγούμενον σημείωμα προλογίζοντας τό κείμενον τῆς Ὁμολογίας τῆς 6.11.1937, τό ὁποῖον ὑπέγραψαν οἱ δύο τότε Ἀρχιερεῖς Κυκλάδων Γερμανός καί Βρεσθένης Ματθαῖος, καί οἱ ὑπ’ αὐτούς ΚΛηρικοί καί Μοναχοί, ἐγράψαμεν, ὅτι τό κείμενον αὐτό εἶναι τό πρῶτον ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ μετά τό σχίσμα τοῦ 1937, ἀπό τό ὁποῖον προσδιορίζεται σαφέστατα ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος τῶν Φλωρινικῶν τοῦ 1937, ὡς αἰτία Πίστεως καί τό ἴδιον τό σχίσμα ὡς ἐκκλησιολογικοῦ χαρακτῆρος σχίσμα καί οὐχί, ὡς ὑποστηρίζουν οἱ Φλωρινικοί καί «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» πλέον οἱ πρώην ἡμέτεροι ἀδελφοί (Νικολαῖται), ὡς «ἀναίτιον», ἤ καί διά προσωπικούς λόγους προκληθέν.
Παρεπέμψαμεν τούς ἐνδιαφερομένους νά μελετήσουν τό θέμα εἰς τά δημοσιεύματα τοῦ «Ἀχαίας» Καλλινίκου ἐν ἔτει 1998 -1999, εἰς τό περιοδικόν τῶν Φλωρινικῶν «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ», τά ὁποῖα ἀπροκαλύπτως έκάλυψαν καί οὐσία ἀπεδέχθησαν τινές τῶν τότε ἡμετέρων καί, εἰς τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα 54/76 τοῦ πλημμελειοδικείου Πειραιῶς καί 46/1991 τοῦ Πλημμελειοδιεκίου Δράμας, τά ἀνώνυμα Σακκᾶ καί ἄλλα πολλά ἐπώνυμα καί δόλια κείμενα, ἐπί τῶν ὁποίων οὐδέποτε ἠθέλησαν νά λάβουν ὁμολογιακήν θέσιν, ἄν καί καταγγέλλονται ἐπί δεκαετίαν, οἱ πρώην ἀδελφοί καί νῦν σχισματοαιρετικοί καταστάντες Νικολαῖτες.
Ἐπίσης παρεπέμψαμεν καί εἰς τάς ἀποφάσεις των τῆς τελευταίας δεκαετίας, τάς ὁποίας συμπληρώνομεν δύναταί τις νά εὕρη εἰς τάς ἀπαντήσεις αἱ ὁποῖαι ἐδόθησαν καί ἐδημοσιεύθησαν κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ». Καί ἐτονίσαμεν, ὅτι αἱ ἀποφάσεις των αὗται, μέχρι καί τῆς «μοιραίας» δι’ αὐτούς περί τῆς «χειροθεσίας», τήν ὁποίαν βλασφήμως «ἐπεσφράγισαν» καί τήν «ἐπεκύρωσαν»διά τούς ἑαυτούς των, (βλέπε ‘Εγκύλιον των τοῦ Νοεμβρίου 2007) ἀκόμη καί μέχρι τῆς ἐναντίον τῆς ἐλαχιστότητός μου ψευδοκαθαιρέσεως, ἡ ὁποία ἐχαρακτηρίσθη καί ὡς Ὀμαδική αὐτοκτονία τῶν Νικολαϊτῶν, (Νοέμβριος 2007) συνάδουν ἐπακριβῶς πρός τό πνεῦμα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἱκουμενισμοῦ, τό ὁποῖον ἐπεχείρησαν τά σκοτεινά Κέντρα νά ἐπιβάλλουν εἰς τούς Νικολαϊτας.
Πρός περαιτέρω ἐνημέρωσιν τῶν ἀναγνωστῶν τῆς ἐφημερίδος μας, ἐπισημειοῦμεν καί σημειώνομεν ὅτι ὁ ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός, εἰς τόν ὁποῖον ἐνετάχθησαν «ἀγαλλομένω ποδί καί ἰλέω ὄμματι» οἱ Νικολαῖται, ἔχει ἐν πολλῆ συνόψει τάς ἑξῆς θέσεις:

α) Αἱ χειροτονίαι τοῦ 1935 ἦσαν παράνομοι, ἐνῶ τό 1937 δέν ἐδημιούργησε τό σχίσμα ὁ πρώην Φλωρίνης, ἀλλά ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ὁ ὁποῖος «ἴδρυσε μιά δευτέρα σχισματική ἐκκλησία».
β) Αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948 εἶναι παράνομες καί ἄκυρες καί διά τοῦτο εἶναι καί ὑπόδικες. Οἱ χειροτονηθέντες ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου καί ὑπό τῶν διαδόχων αὐτοῦ, δέν εἶναι κἄν ‘Αρχιερεῖς, ἀλλά διά νά ἀποκατασταθοῦν, ὅσοι ἀποκατασταθοῦν, θά πρέπει νά δεχθοῦν «χειροτοθεσίαν» ἤ ἀναχειροτονίαν».
γ) Αἱ χειροτονίαι τῶν Φλωρινικῶν (Ἀκακιακῶν) καί τῶν διαδόχων αὐτῶν καθώς καί ἡ ἐπί σχισματικῶν χειροθεσία ἤ ἀναχειροτονία τῶν δύο Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων εἰς Ἀμερικήν, ἄνοιξε τόν δρόμο νά ἀποκατασταθῆ τό «σχίσμα τῶν Ματθαϊκῶν», τήν ὁποίαν ἀποκατάστασιν ἐμπόδισεν ἡ μή μετάδοσις τῆς «χειροθεσίας» καί εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς εἰς τήν Ἑλλάδα, γεγονός τό ὁποῖον ἐγνωστοποίησαν εἰς τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον, καί ἐκεῖνος τό ἐξέφρασε ὡς παράπονο μέ ἐπιστολάς του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα τό 1974 καί πρός τόν Μητροπολίτη Κιτίου Ἐπιφάνειο, τό 1979 καί πρός ἄλλους..
Αἱ θέσεις ὅμως αὗται, ἀναμφισβητήτως συνιστοῦν ἐκκλησιολογικήν ἀπόκλισιν, αἵρεσιν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὡς τάς διεφύλαξεν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησίας, καί εἶχον στόχον νά ἀκυρώσουν τήν γνησίαν Ὁμολογίαν καί τήν ἀνόθευτον ‘Αποστολικήν Διαδοχήν, ὡς παρεδόθησαν διά τῶν Ὀρθοδόξων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995 καί ἑξῆς.
Ἐπ’ αὐτῶν τῶν θέσεων ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀντιπαραθέτει τά κάτωθι συνοπτικά:
α) Αἱ κατά τό 1935 χειροτονίαι Ἀρχιερέων, ὑπό τῶν τριῶν ὁμολογητῶν τότε Ἀρχιερέων, καί δή τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου ἦτο εὐλογία παρά Θεοῦ, διότι δι’ αὐτῶν ἀφ’ ἑνός διεκηρύχθη ἐν τῆ πράξει ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ἀφ’ ἑτέρου διεφυλάχθη καί μεταδόθη ἀνόθευτος καί γνησία ἡ Ἀποστολική Διαδοχή.
β) Αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948 καί αἱ μετέπειτα μέχρι καί τοῦ 1995 ἦτο πράξεις συνεπείας πρός τήν καλήν Ὀμολογίαν, καί διεφύλαξαν ἀνόθευτον καί ἀδιάκοπον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τόν δέ χειροτονήσαντα ‘Επίσκοπον Ματθαῖον ἀνέδειξαν μέγαν Ὁμολογητήν.
γ) Αἱ ψευδοχειροτονίαι τῶν Ἀκακιακῶν (Φλωρινικῶν) ἐν ἔτει 1960 καί μέχρι σήμερον κατεδικάσθησαν ἀπ’ ἀρχῆς, ὡς πράξεις εἰς τά πλαίσια τοῦ νεοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, μετά τοῦ ὁποίου ἀποδεδειγμένως καί «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» συνέπλεον οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς.
δ) Ἡ βλάσφημος καί ληστρική, ὡς ἐχαρακτηρίσθη, ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς περί «χειροθεσίας» συνετάγη ὑπό Φλωρινικῶν καί νεοημερολογιτῶν καί ἐπεβλήθη εἰς τού Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, καί ὐπεγράφη ὑπ’ αὐτῶν εἰς τά ἴδια πλαίσια (τοῦ νεοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ), διό καί μόλις (ἀργότερον) ἦλθεν εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος, (διότι οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας τήν ἀπέκρυψαν), ἀμέσως κατεδικάσθη καί οὐδέποτε ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
ε) Αἱ ψευδοχειροθεσίαι τοῦ 1971 ἐπί τῶν δύο Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων (Καλλίστου καί Ἐπιφανείου) εἰς Ἀμερικήν, εἴτε ἐγένοντο συνειδητῶς τότε ὑπ’ αὐτῶν ἀποδεκταί εἴτε ὄχι, οὐδέποτε ἐγένοντο δεκταί ὑπό τῆς ἀκαινοτομήτου γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς χειροθεσίαι ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά ὡς συγχωρητική εὐχή, διότι ὡς τοιαύτην τήν ἐπαρουσίασεν ἡ Ἐξαρχία ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ της.
στ) Ἡ προσπάθεια τῶν ξένων Κέντρων (Χριστόδουλος κλπ.) ἦτο νά ἐγκλωβίσουν τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς μίαν ψευδῆ καί βλάσφημον ἰδέαν, ὅτι ἡ ἐπί σχισματικῶν χειροθεσία, ἐγένετο σύμφωνα μέ τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων, ἡ ὁποία ἐπικαλεῖται τόν Η΄ Κανών τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου, καί ὅτι αὕτη ἡ δῆθεν «ἐπί σχισματικῶν χειροθεσία», ἐγένετο καί εἰς τήν Ἀμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα καί δή «ἀγαλλομένω ποδί καί ἰλέω ὄμματι» (Παχώμιος), διά νά «ἀποδείξουν» ὅτι πράγματι «μᾶς περιρρέει ἡ χειροθεσία» «ἐπταίσαμε καί διά τοῦτο παιδευόμεθα ὡς ἐκκλησία καί οὐχί ὡς ἄτομα» (Ἱερομ. Εὐθύμιος) καί ἑπομένως «ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους» καί «οὐδείς καθαρός ἀπό ρύπου» καί τό «γενόμενον οὐκ ἀπογίνεται» (Παχώμιος). Πάντα ταῦτα διά τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» (κατά Χριστόδουλον) ἤτοι διά νά ὑποταχθοῦν οἱ πάντες εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν, ἔστω καί ἄν παραμείνουν ὡς οὐνία εἰς τόν παλαιοημερολιτισμόν.
ζ) Τό κίνημα αὐτό, τό ὁποῖον δέν εἶναι σημερινόν, χαρακτηρίζεται ὡς ἡ τελευταία ληστρική ἐπίθεσις κατά τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὥστε νά μήν ἀκούεται ἡ γνησία ὀρθόδοξος Ὁμολογία καί νά μή συνεχισθῆ ἡ ἀνόθευτος Ἀποστολική Διαδοχή, ὅπως διεφυλάχθη διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995.
η) Αὐτήν τήν «κακήν βουλήν» ἀνέλαβον ἐν τῆ ἀφροσύνη των νά ὑλοποιήσουν, (καί δυστυχῶς τό ἐπέτυχον, ἀλλά διά τούς ἑαυτούς των καί μόνον, διότι ἡμεῖς τούς ἀπεκηρύξαμεν καί «ἐξήλθομεν ἐκ μέσου αὐτῶν»), οἱ Νικολαῖται, καταστάντες οὕτω οἱ πλέον ἐπικίνδυνοι προδόται τῆς Ὀρθοδοξίας καί δόλιοι καί ὕπουλοι ὑπηρέται τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ.