kirykos: ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ
ΠΩΣ ΔΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΔΕΚΤΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ Η ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

Ὁ πρώην ὀρθόδοξος (καί νῦν προσχωρήσας εἰς μίαν παράταξιν τῶν Αὐξεντιανῶν) ἱερομόναχος Δαμιανός, τό 1995 εἶχεν ἀκολουθήσει, λόγῳ τῆς ἁπλότητος ἤ καί ἀμαθείας τούς «πέντε» εἰς τήν σχισματοαίρεσίν των. Ξεπέρασε μάλιστα πολλούς εἰς φανατισμόν καί «ζῆλον οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». Πρό ἑνός δύο ἐτῶν διότι ἐδιώκετο ἀπό τόν Ναόν εἰς τόν ὁποῖον ἐφημέρευε (καί τοῦτο λόγῳ «διαφωνίας» του μετά τῶν «προϊσταμένων» του ψευδεπισκόπων), ἐξεδήλωσεν εἰς ἡμᾶς, καί μέσω τρίτων καί προσωπικῶς, τήν πρόθεσίν του νά ἐπιστρέψη εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Μετά χαρᾶς ἐπραγματοποιήσαμεν 2-3 συναντήσεις μετ’ αὐτοῦ καί τῆς συνοδείας του, τόσον ἡ ἐλαχιστότης μου, ὅσον καί ὁ π. Ἀμφιλόχιος καί ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης.
Κατά τάς συναντήσεις ἐκείνας τοῦ εἴπωμεν ὅτι διά νά γίνη δεκτός εἰς τήν Ἐκκλησίαν, πρέπει πρωτίστως νά συνειδητοποιήση τό μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος τῆς προδοσίας κατά τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό ὁποῖον ὑπέπεσαν οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται, τούς ὁποίους καί ὁ ἴδιος παρασυρθείς ἠκολούθησεν. Νά συνειδητοποιήση ὅτι οἱ πέντε ἀπεκόπησαν τό 1995 καί ἀπεσχίσθησαν ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ δέ παρέκκλισίς των εἶναι δογματικῆς φύσεως. Διότι οὗτοι ὑπό τό πρόσχημα τῆς δῆθεν «νεοεικονομαχίας», ἐκίνησαν τήν μεγαλυτέραν προδοσίαν κατά τῆς Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί κυρίως κατά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς, ἐπιβαρύνονται δέ καί μέ σωρείαν ἀντικανονικοτήτων, ὑποκριτικῶν καί δολίων ἐνεργειῶν, ὡς καί ἐκτρόπων.
Τοῦ ὑπεδείξαμεν, ὡς παλαιοί γνώριμοι, ὡς τήν μόνην διέξοδον ἐκ τοῦ ἀδιεξόδου τῶν «πέντε», τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφήν του εἰς τήν Μητέρα Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τήν ὁποίαν ἐγαλουχήθη καί ἀνετράφη, διότι δι’ αὐτῆς καί μόνον, ὡς τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ ἐπιτυγχάνεται ἡ σωτηρία, ἐνῶ «εἴ τις σχίζοντι ἀκολουθεῖ βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομεῖ». Τοῦ συνεστήσαμεν, δἐ ὅτι ἐάν θέλη νά ἐνεργήση συμφώνως πρός τούς ἱερούς Κανόνας καί νά γίνη κατά Θεόν δεκτός εἰς τό «μικρόν ποίμνιον», τό ὁποῖον διαφυλάσσει γνησίαν καί ἀκαινοτόμητον τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὀφείλει:
1) Νά ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ τό βλάσφημον καί Ἐκκλησιομάχον κίνημα τῶν «πέντε» εἰς ὅλας του τάς ἐκφάνσεις, μέχρι καί τάς κατά τό 1995 ἀντικανονικάς καί οὐσία ἀκύρους «Πράξεις καί ἀποφάσεις» των καί νά ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΗ τούς «πέντε» ὡς σχισματικούς καί αἱρετικούς καί ἀντιποιουμένους τήν Ἐπισκοπικήν διακονίαν καί τούς θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὐσιαστικῶς οὗτοι μέ τά αἱρετικά των φρονήματα, τά ὁποῖα ἐκήρυξαν, ἀπεδείχθησαν ἀκριβεῖς συνεχισταί τοῦ Βαρλαάμ καί τοῦ Ἀκινδύνου. τούς ὁποίους ἀντιμετώπισεν σθεναρῶς τόν 13ον αἰῶνα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
2) Νά ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΗ τό βλάσφημον φρόνημα τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου Ἐπιφανίου, τό ὁποῖον υἱοθετήθη καί ἐκηρύχθη καί ὑπό τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, σύμφωνα μέ τό ὁποῖον «ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός Ματθαίου» ... «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας ...», «τό 1971 ἡμαρτήσαμεν οὐχί ὡς ἄτομα ἀλλά ὡς Ἐκκλησία», ὅπερ σημαίνει ὅτι ἐχάθη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί ἡ Ὁμολογία. Πρόκειται περί τῆς ἀπό 11.10.1991 «Ἐγκυκλίου ἐπιστολῆς», τήν ὁποίαν διά λογαριασμόν τῶν πέντε ὑπέγραψεν ὁ Ἱερομ. Εὐθύμιος ὁ Κύπριος.
3) Νά ΟΜΟΛΟΓΗΣΗ τήν ἀπ’ ἀρχῆς πρᾶξιν καί συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, καθ’ ἥν «ὡς διεβεβαίωσεν ἡ ἐξ Ἀμερικῆς ἐπιστρέψασα Ἐξαρχία, οὐδεμία χειροθεσία ἐγένετο εἰς τούς Ἀρχιερεῖς Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον, ἀλλά μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, καί αὐτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεδέχθη οἰκονομικῶς διά τήν ἐνότητα τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλά καί διά τήν ἐπιστροφήν καί ἐνσωμάτωσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τῶν ἀπό τό 1937 σχισματικῶν Φλωρινικῶν, καί ταῦτα πάντα ὑπό τήν προὑπόθεσιν, ὅτι, ὅπως πάλιν ἐδήλωσεν ἡ ‘Εξαρχία, οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς ἀπεδέχθησαν τήν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
4) Νά ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ καί τούς ἀντικανονικῶς καί κατά ἀπολύτως κακήν σκοπιμότητα καί ΑΚΥΡΩΣ (ὡς ἐκτός Ἐκκλησίας) ἐπισκοποιηθέντας ὑπό τοῦ πρώην Μεσσηνίας Γρηγορίου, καθ’ ὅσον τούτους ἐχειροτόνησεν μόνος του, οὐχί πρός συνέχισιν τῆς γνησίας καί Ὀρθοδόξου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, (ἀφοῦ τήν ἀπώλεσαν διά τοῦ σχίσματός των), ἀλλά πρός διαιώνισιν τῆς σχισματοαιρέσεώς των, ἤτοι πρός συνέχισιν τῆς φοβερᾶς πληγῆς τοῦ σχίσματος καί τῆς αἱρέσεως, εὐτελίσαντες οὕτω τήν Ἀρχιερωσύνην καί ἱεροσυλήσαντες κατά τοῦ Ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ, ὄντες πράγματι σχισματικοί καί βλάσφημοι καί αἱρετικοί. Νά ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ αὐτούς, ὄχι διότι τόν διώκουν καί τόν ἀδικοῦν, αὐτό εἶναι τό ὀλιγώτερον, ἴσως καί πρός ψυχικήν του ὠφέλειαν, ἀλλά διότι πρόκειται περί «ψευδεπισκόπων» καί «ψευδοδιδασκάλων», ἤτοι τῆς πλέον ὑπούλου καί φαρισαϊκῆς οὐνίας τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
5) Νά ΑΝΑΚΑΛΕΣΗ καί ΑΠΟΠΤΥΣΗ καί ὅσα ὁ ἴδιος πλανηθείς ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γέροντός του καί Ἐπισκόπου του, ἐξεστόμισεν πολλάκις κατά τῶν ὀρθοδόξων Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως, ὡς τά περί «νεοεικονομάχων» «αἱρετικῶν», «μασώνων», καί νά δηλώση ὅτι ἀποδέχεται, ὁμολογεἰ καί κηρύσσει ὅσα περί τῶν Ἁγίων Εἰκόνων ὥρισεν ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἱκουμενική Σύνοδος καί ἀποπτύει τάς παραχαράξεις τῶν πέντε..
7) Νά ΑΠΟΔΕΧΘΗ καί νά ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ἐν τῶ συνόλῳ της τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου ‘Εκκλησίας, τήν ὁποίαν ἐξέδωσεν ἡ ὑφ’ ἡμᾶς Μητροπολιτική Σύνοδος, κατά τάς συνεδρίας αὐτῆς τῆς 6 καί 15 Σεπτεμβρίου 2006, ἡ ὁποία, ΟΜΟΛΟΓΙΑ, περιλαμβάνει καί «ΚΑΤΑΔΙΚΗΝ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ».
Δυστυχῶς, ἐνῶ ἔδειξεν ὅτι ἐπροβληματίσθη, ὅμως εἰς τήν συνέχειαν, ὅπως ἐπληροφορήθημεν, ἀπέρριψε τόν «Σταυρόν τῆς Ὁμολογίας», καί ἔστρεψε τά νῶτα του εἰς τήν Μητέρα του Ἐκκλησίαν ἀκολουθήσας ἀρνητάς καί προδότας τῆς Πίστεως. Εὐχόμεθα ὁ Κύριος νά τόν εὐσπλαγχνισθῆ καί νά τοῦ δώση ἔστω καί τήν τελευταίαν στιγμήν μετάνοιαν, πρός σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του, διότι ποτέ δέν εἶναι ἀργά.