kirykos: ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΖΟΝΤΕΣ ΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΖΟΝΤΕΣ ΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
(Τό παρακάτω κείμενο εἶναι τῆς γραφίδος ἑνός πρώην Εὐαγγελικοῦ Προτεστάντου. Εἶναι ἐκφραστικό τῆς «πνευματικῆς ζωῆς τῶν προτεσταντῶν», ἡ ὁποία κάθε ἄλλο παρά πνευματική (δηλαδή «ἐν πνεύματι καί ἀληθεία») εἶναι. Καί μᾶς βοηθάει νά καταλάβουμε τήν διαφορετική βιωματική εμπειρία της πίστεως, μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί τῶν ἐκτός αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐμπειρία στην Ορθόδοξο Εκκλησία είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, ενώ έξω από αυτήν καρπός άλλων πνευμάτων (Πράξ. 19,13-16). Εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ FRANK SCHAEFFER, μέ τίτλον, «Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών», β' έκδ. Μακρυγιάννης, Κοζάνη 2004, σσ. 36-49 (σποράδην). Ὁ τίτλος τοῦ αγγλικού πρωτοτύπου εἶναι Dancing Alone. Μετάφρ. Αρχιμ. Αὐγουστίνου Μύρου. Τό εὑρῆκα έν ἀποσπάσματι εἰς τό Ὑπόμνημα τῆς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους «περί τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν», τό ὁποῖον ἀνέγνωσα κατ’ ἀρχάς εἰς τήν «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑΝ» τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, καί κατόπιν εἰς τήν ἰστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος.. Ἰδού, λοιπόν, πῶς περιγράφει την διαφορά των βιωμάτων τῶν «πιστών» Προτεσταντών από εκείνα που συνήντησε στην ζωή των Ορ¬θοδόξων πιστῶν ὁ μεταστραφείς στην Ορθοδοξία πρώην Ευαγγελικός Προτεστάντης Frank Schaeffer. Παραθέτω τήν περιγραφή αὐτή σημειώνοντας καί ἕνα ἐρώτημα πού πρέπει νά τούς προβληματίση: Μήπως τά βιώματα αὐτά, τῶν νεοημερολογιτῶν, εἶναι παρόμοια μέ τά βιώματα τῶν Προτεσταντῶν, δεδομένου μάλιστα ὅτι ὁ νεοημερολογιτισμός, εἰσήχθη ὡς οἰκουμενισμός, καί ἐφηρμόσθη ὡς ὀργανωσιακός «εὐσεβισμός», εἶναι δηλαδή ἕνα ἄλλου εἴδους προτεσταντισμός;).

ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ –ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΟΥ

«Όσοι από μας ανατραφήκαμε ως Ευαγγελικοί έχουμε ακούσει ότι, σε αντίθεση με τους Ορθοδόξους και τους ρωμαιοκαθολι¬κούς χριστιανούς, εμείς οι Προτεστάντες λατρεύουμε τον Θεό "εν πνεύματι και αληθεία"... Εφ' όσον αισθανόμασταν πνευματικοί, άρα και ήμασταν. Το τι κάναμε ή το πώς λατρεύαμε τον Θεό δεν είχε καμμιά σχέση με την σωτηρία μας, την οποία καταλαβαίναμε ως ένα στιγμιαίο, σχεδόν μαγικό, προκαθορισμένο γεγονός και όχι ως μία πορεία. Πιστεύα¬με στην Βίβλο• όχι όμως στην Εκκλησία... Ο Χριστιανισμός μας ήταν στ' αλήθεια ό,τι θέλαμε εμείς να είναι, αν και ίσως ποτέ δεν το παραδεχθήκα¬με αυτό. Ισχυριζόμασταν πως ό,τι πιστεύαμε ήταν Βιβλικό. Όμως συ¬χνά ίσχυε το αντίθετο• δηλαδή η Βίβλος έλεγε ό,τι εμείς θέλαμε να πει... Η τάξη των δικών μας αυτοσχέδιων εκκλησιαστικών ακολουθιών σπά¬νια ήταν διαφοροποιημένη μέσα στις υπάρχουσες Ομολογίες. Προσευχόμα¬σταν πάντοτε κατά τον ίδιο μονότονο τρόπο είτε διαβάζαμε τις προσευχές είτε όχι (π.χ. Αγαπημένε μας ουράνιε Πατέρα, θα θέλαμε αυτό, θα θέλαμε εκείνο...")... Εάν συνέβαινε να ανήκουμε σε κάποια από τις λε¬γόμενες χαρισματικές Ομολογίες, τότε η άτακτη λατρεία, οι γλώσσες, η προφητεία, τα σημεία και τα τέρατα και τα παρόμοια δημιουργούσαν ένα οργανωμένο χάος... Από την προσωπική μου εμπειρία και παρατήρη¬ση πιστεύω ότι αυτοί [οι Προτεστάντες] γνωρίζουν πολύ λίγα για το φως του ιστορικού Χριστιανισμού, έστω κι αν μιλούν για το φως και γράφουν γι' αυτό και ισχυρίζονται ότι βρίσκονται μέσα σ' αυτό... Η Προτεσταντική Λατρεία κατήντησε να είναι σε μεγάλο βαθμό τόσο προσανατολισμένη προς τη διασκέδαση, ακόμη και τετριμμένη, ώστε και αυτός ο φόβος του Θεού, η πιο βασική προϋπόθεση για την προσωπι¬κή μετάνοια, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, φαίνεται να έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Το μυστήριο της Πίστεως έχει αντικαταστα¬θεί με τη λογικοκρατούμενη θεολογία από το ένα μέρος και με τις επι¬πόλαιες εσωτερικοποιημένες "ευερέθιστες" ψυχαγωγίες από το άλλο... Παρά το γεγονός ότι πολλοί Προτεστάντες αγαπούν και ακολουθούν τον Χριστό, όμως οι ίδιοι είναι ευάλωτοι από κάθε εφήμερο πνευμα¬τικό ή πολιτικό συρμό. Ζουν τη ζωή τους, όπως ακριβώς ζούσα κι εγώ πριν από την μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία, στηριγμένοι πνευ¬ματικά μόνο στα προσωπικά τους συναισθήματα και αισθήματα».