kirykos: Η ΠΡΑΞΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΟΥΜΑΝΩΝ ΕΝΩΣΙΝ (474/1/14.4.2008)

Η ΠΡΑΞΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΟΥΜΑΝΩΝ ΕΝΩΣΙΝ (474/1/14.4.2008)
ΠΡΑΞΙΣ — ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΗΣ 1/14.4.2008

Α.Π. 474 Ἐν τῆ Ἱερᾶ Μητροπόλει Μεσογαίας 1/14.4.2008

Εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, Ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί οἱ εὐλαβέστατοι Ἱερεῖς: Ἀμφιλόχιος, Θωμᾶς, Ἀνδρέας καί Μιχαήλ, συνελθόντες εἰς Ἱεράν Σύνοδον καί ἀκούσαντες τοῦ εἰσηγητοῦ, Σεβ/του κ. Κηρύκου, ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ἑνώσεως μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν μακρᾶς καί προσεκτικῆς ἐξετάσεως, αὖθίς τε, ἐβεβαιώθημεν ὅτι τό πιστόν πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον, ἐκράτησεν καί ὡμολόγησεν, μέ τήν δέουσαν ἀκρίβειαν καί συνέπειαν, τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολιγιτικοῦ σχίσματος, ὡς καί τῶν τοιούτων Παλαιοημερολογιτικῶν, μή ἀναγνωρίσαν ποτέ τά «μυστήρια» τῶν Νεοημερολογιτῶν, τά ὁποῖα ἀπ' ἀρχῆς ἐκήρυξεν ἄκυρα καί ἄμοιρα τῆς θείας Χάριτος. Σαφῶς ἐπίσης προέκυψεν ὅτι τό πιστόν λεῖμμα τῶν ἐν Ρουμανία Ὀρθοδόξων, πάντοτε ἀπό τό 1924 ἕως καί σήμερον, ὅπως ἀκριβῶς καί τό ἐν Ἑλλάδι τοιοῦτον, παρέμεινεν ἑδραῖον καί ἀμετακίνητον εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν δέ Νεοημερολογιτικήν — Οἰκουμενιστικήν Καινοτομίαν ἀπέρριψεν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἐπί τούτοις ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ -ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ὡς αὕτη συνωμολογήθη κατά τήν Μητροπολικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς 9.2.2008, διατυποῦται δέ καί κατά τήν παροῦσαν Σύνοδον ὡς κάτωθι:
α) Ἡ κατά τό 1924 Ἀντικανονική καί παρά πᾶσαν Ὀρθόδοξον Δεοντολογίαν ἐπιβολή, τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, κατά τά ἔτη 1583, 1587, 1593 δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ὡς πρώτου βήματος διά τήν εἴσοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα, ἤτοι ἐνεργεία σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς.
β) Αἱ οὕτω κατά τό 1924 κ.ἑ. προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» κατέστησαν ἑαυτάς σχισματοαιρετικάς, διό δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν «λειτουργῶν» των τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά τήν παγίαν καί σταθεράν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, δέν ἐπενεργεῖ διά καί ἐπί τῶν σχισματικῶν.
γ) Οἱ ἁπανταχοῦ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Κλῆρος καί Λαός, οἱ κατά τό 1924 παραμείναντες ἐν πᾶσι πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, συνέχισαν καί συνεχίζουν, νά εἶναι τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
δ) Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἑκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ἀπό τό 1924 ὁμολογηθείσης καί διακηρυχθείσης ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι, ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κατά τό 1937. Τό σχίσμα τοῦτο εἶχεν καί ἔχει Δογματικήν — Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» προκύψαντος σχίσματος τοῦ Παπικοῦ — Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ταύτην τήν ἐκκλησιολογικήν παρέκκλισιν ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί κατόπιν καί τῆς Κύπρου μετά βδελυγμίας ἀπεστράφη καί κατεδίκασεν.
ε) Παρόμοιον σχίσμα Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὀπαδοί του συμπορεύονται.
στ) Καί τά ἐπακολουθήσαντα, ἐν Ἑλλάδι καί Κύπρω, νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς — Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν ἀδιάσπαστον συνέχειαν, προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
ζ) Ὑφ' ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν κατά τό 1971 ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς σχετικάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος, μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν των ὑπαναχώρησιν, ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἥν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1971 ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς χειροθεσίαν! Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία. Οὕτω πως θά ἐπεβάλετο ἡ περί «δυνάμει» θεωρία τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί θά «ἔλυεν τό παλαιομερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Τέλος ἐγένετο δεκτόν ὑφ' ὅλων ὅτι δέν νοεῖται νά ὁμολογῆ τις ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματοαιρετικοί, ἀλλ' ὁ ἴδιος νά ἔχη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά Νεοημερολογιτῶν ἤ Παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν.
Ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς τῆς ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, ἐτέθη πρός μελέτην καί τό θέμα τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἡ Ὁποία, μετά τό 1924, ἐδοκιμάσθη δεινῶς λόγω τῶν σκληρῶν διωγμῶν καί ἀπό τήν ἔλλειψιν Ἀρχιερέων καί ἔν τινι χρόνω καί Ἱερέων, μέχρις ὅτου προσῆλθεν καί ἀνέλαβε νά ποιμάνη Αὐτήν ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ Λέου, ὁ ὁποῖος τό 1967, ὑπό ἰδιαζούσας διωκτικάς συνθήκας, μή ὑπάρχοντος δευτέρου, ἐχειροτόνησεν μόνος του, τόν Ἱερομόναχον Νήφωνα εἰς πρῶτον Ἀρχιερέα.
Ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος καί μέ βάσιν τάς ἱστορικάς πηγάς καί τάς διαβεβαιώσεις τῆς ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον Ἐξαρχίας, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἐξητάσθη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι κατά τό 1949, ἐν Μονάχω τῆς Γερμανίας, ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Ἱερέα Βασίλειον Λέου, ἤδη λαβόντα τό μοναχικόν σχῆμα καί μετωνομασθέντα εἰς Βίκτωρα. Ἐπ' αὐτοῦ προέκυψεν ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς Σεραφείμ, Στέφανος καί Φίλιππος, οἱ ὁποῖοι τό 1949 ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Βίκτωρα, ἦσαν παλαιοημερολογῖται ἐν τόπω καί χρόνω, χωρίς ἀπό τά μέχρι σήμερον ὑπάρχοντα ντοκουμέντα νά προκύπτη σαφῶς, ἐάν εἶχον καί ἐκήρυσσον, καί πρό καί μετά τήν χειροτονίαν, τήν ἀπολύτως καθαράν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν.
Ἐπ' αὐτοῦ ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν, ὅσα ἐν τῆ εἰρημένη ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ διετυπώθησαν, ὡς καί ἡ σχετική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὅστις ἀποφαίνεται: «Ἐκζητήσωμεν τοίνυν καί πολυπραγμονήσωμεν, παρ' οὗ ὀφείλομεν κοινωνῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μή χρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἄλλο τῶν κατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καί ἠκουσμένων σφαλερῶν ἀληθές. Εἰ δέ ὅτι τήν χειροτονίαν καταγομένην ἔχει ἀπό τοῦ δεῖνος, εἴτε ἐξ αἱρετικοῦ εἴτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου, αὐτός δέ οὔτε αἱρετικός οὔτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου εἴτουν Σιμωνιανοῦ κεχειροτονημένος, ὁμολογοίη δέ ὅμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστιν φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους, τούς τε κατ' ἀμφότερα παρατετραμμένους ἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς πρός αὐτόν· ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος κατά τούς προδεδηλωμένους ἁγίους, καί δι' αὐτῶν κατά πάντας».
Κατόπιν τούτων ἐπικαλεσθέντες τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐμελετήσαμεν περαιτέρω μετά προσοχῆς καί συνέσεως τό θέμα, μέ δεδομένον ὅτι ἐργαζόμεθα διά τήν ἕνωσιν οὐχί μετά προσώπου τινός ἤ προσώπων, ἀλλά μετά μιᾶς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένω μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἡ Ὁποία παραμείνασα ἀπολύτως Ὀρθόδοξος διεφύλαξεν ἀπό τό 1924 ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΝ ΕΝ ΠΑΣΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ, διό ἡ Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος, ὁμοφώνως ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ οἱανδήποτε ἄλλην ἀντιμετώπισιν τοῦ θέματος τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος καί τῶν διαδόχων του, μέχρι καί τῶν Ἐπισκόπων κ.κ. Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, ἤτοι ἀπέκλεισεν τό ἐνδεχόμενον χειροθεσίας ἐπ' αὐτῶν, διότι αὕτη (ἡ χειροθεσία) ἀφορᾶ τούς σχισματικούς. Ἐν προκειμένω, λαμβάνοντες σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν καί τό γεγονός, ὅτι ἐν τῆ Ὀρθοδοξία, ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὡς θεῖος θεσμός (ὄργανον), κατευθυνομένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, δύναται δι' Ἀποφάσεώς Της, νά προσεπικυρώση καί ἀναγνωρίση τάς ἐν λόγω χειροτονίας.

ΟΘΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ:

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ τήν ἐν ἔτει 1949 χειροτονίαν τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, Βίκτωρος Λέου, ἀπό τήν ὁποίαν (χειροτονίαν) ἔχει σήμερον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας. Ὡσαύτως ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ καί τήν ἐν τόπω καί χρόνω, ἤτοι, λόγω τοῦ διωγμοῦ καί μή ὑπάρχοντος ἑτέρου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, καθ' ὑπέρβασιν τῆς Κανονικῆς τάξεως ὑπό μόνου τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος Λέου, χειροτονίαν εἰς Ἐπίσκοπον τοῦ ἁγιορείτου Ἱερομονάχου Νήφωνος, (1967), καθώς καί τάς ἐν συνεχεία ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Νήφωνος μέ τό σύμψηφον τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος τελεσθείσας χειροτονίας τῶν Ἐπισκόπων Κλήμεντος, Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, ὡς Κανονικάς, Ὀρθοδόξους καί Ἐγκύρους. Ὅθεν τήν ἐκκλησιαστικήν ἕνωσιν καί κοινωνίαν ἐν τῶ κοινῶ Ἁγίω Ποτηρίω μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θεωροῦμεν ὄχι μόνον ΑΚΩΛΥΤΟΝ, ἀλλά καί ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΝ.
Ἡ ἀνακοίνωσις καί κατόπιν ἡ ἐκτέλεσις τῆς παρούσης Πράξεως — Ἀποφάσεως ἀνατίθεται εἰς τόν Πρόεδρον τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τόν Σεβασμιώτατον Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, ὅστις δέον νά κοινοποιήση τήν παροῦσαν εἰς τούς Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς τῆς ἐν Ρουμανία τοπικῆς Ἀδελφῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἴνα ἀπό κοινοῦ προσδιορίσωσι τήν ἡμέραν, καθ' ἥν θά τελεσθῆ Ἱερόν Συλλείτουργον τῶν Ἐπισκόπων καί Ἱερέων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Ρουμανίας, μέ τήν συμμετοχήν καί ἐκπροσώπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου, Ρωσίας καί Κένυας. Πρό τοῦ συλλειτούργου τούτου, θά ἀναγνωσθῆ καί διακηρυχθῆ ἡ παροῦσα, διά δέ τῆς ἐν τῶ αὐτῶ Ἁγίω Ποτηρίω κοινωνίας, ἐπισφαγισθήσεται ἡ ἐν τῶ Ἑνί Ἁγίω Σώματι τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἁγία ἑνότης. Τούτου ὅλου, εὐδοκία καί χάριτι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὁλοκληρωθησομένου, ἡ νέα Κανονική καί Ὀρθόδοξος Σύνοδος, Κανονικῶς καί κατά τήν Ἐκκλησιαστικήν δεοντολογίαν συνερχομένη, ἐπιληφθήσεται Κανονικῶς καί ἁρμοδίως ὅλων τῶν φλεγόντων καί ἐκκρεμούντων θεμάτων εἰς τάς χειμαζομένας τοπικάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Εἰς βεβαίωσιν καί μαρτυρίαν τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΩΣ καί ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διετυπώσαμεν τήν παροῦσαν ΠΡΑΞΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ, ἥτις ἐνεκρίθη καί ἀπεφασίσθη ὁμοφώνως καί ὑπογράφεται εἰς δόξαν Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος
+ Ὁ Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς
+ Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Θωμᾶς Κοντογιάννης
Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Κατακομβῶν Ρωσίας
+ Ὁ Ἱερεύς Ἀνδρέας Σίντνιεβ
Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου
καί τήν εἰς Κένυαν Ἱεραποστολήν
+ Ὁ Ἱερεύς Μιχαήλ Ἰωάννου