Ο ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ
Προλογικόν σημείωμα
Εἰς τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τεῦχος 45/2005, ἐδημοσιεύσαμεν καί ἐσχολιάσαμεν ἕν ἀνώνυμον κείμενον, τό ὁποῖον παρά τό ὅτι εἶναι ἀνώνυμον γνωρίζομεν ὅτι εἶναι τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ. Ἀπό τό περιεχόμενον αὐτοῦ τοῦ κειμένου, ἀποκαλύπτεται ὁ σκοπός τοῦ νέου κινήματος, ἤτοι νά περάση εἰς τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ προπαγάνδα τῶν Φλωρινικῶν, ὅτι τό 1971 εἰς Ἀμερικήν εἰς τούς δύο Ἐπισκόπους τῆς Ἐξαρχίας (Κάλλιστο καί Ἐπιφάνειο) ἔγινε «χειροθεσία» ὡς ἐπί σχισματικῶν», ἡ ὁποία ὅμως, διότι δέν ἐγένετο δεκτή εἰς Ἑλλάδα, ἀφοῦ δέ τήν παρουσίασαν ὡς τοιαύτην, (οἱ τῆς Ἐξαρχίας κατά τήν ἐπιστροφήν των ἔκρυψαν τήν ἀπόφασιν καί ὡμίλησαν περί συγχωρητικῆς εὐχῆς) πρέπει νά περάση ἐπισήμως καί εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς, ὡς «χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν» διά νά διευκολυνθῆ ἡ ἕνωσις μετά τῶν Φλωρινικῶν καί ἡ λύσις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ τῆς ὁποίας καί πρίν τήν ἀνάρρησίν του καί μετά ὡς «’Αρχιεπίσκοπος», προωθοῦσε ὁ κ. Χριστόδουλος. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ κατάληξις τοῦ ἀνωνύμου, ὅτι δέν ὑπάρχει σήμερον, (σ.σ. ἤτοι μετά τήν «χειροθεσίαν», μετά τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα) διαφορά εἰς τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν μεταξύ τῶν «Ματθαιϊκῶν» καί Φλωρινικῶν ‘Επισκόπων, ἐφ’ ὅσον ὅλοι ἔχουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς.
Εἰς τό «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ» εἰς τήν σειράν τῶν κειμένων τά ὁποῖα παρατίθενται μέ ὑπότιτλον: «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ» δημοσιεύομεν εἰς συνεχείας, τό κείμενόν μας ὑπό τόν τίτλον: «Ο ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ», εἰς τό ὁποιον ν εἴχομεν παραθέσει συνημμένως, ὡς Β΄ Παράρτημα καί τό «Ἀνώνυμον» τοῦ Σακκᾶ, τό ὁποῖον ἔχει οὕτως:
ΤΟ ΑΝΩΝΥΜΟΝ ΤΟΥ κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΑΚΚΑ
"ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΪΚΩΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΤΟ 1971
Αὐτά τά ἐρωτήματα ὀφείλουμε ἐμεῖς πρῶτοι νά τά θέσουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά δώσουμε μίαν ἔντιμον ἀπάντησιν καί ἐν ταπεινοφροσύνῃ νά δοῦμε πῶς πρέπει νά κάνουμε διόρθωσιν, ἐάν δέν θέλουμε αὔριο νά μᾶς τά θέσουν ἄλλοι καί νά μᾶς ἐκθέσουν ἐνώπιον ὅλων παρασύροντάς μας εἰς τό ὀλισθηρόν ἔδαφος τῶν δικαιολογιῶν καί τῆς ἀνακριβολογίας! ᾿Εάν ὁμολογοῦμε τά λάθη μας, οἱ ἄνθρωποι ὄχι μόνον θά μᾶς συγχωρήσουν, ἀλλά καί θά μᾶς ἐκτιμήσουν καί θά μᾶς σεβαστοῦν. ᾿Εάν ὅμως καταφύγουμε σέ στρεψοδικίες γιά νά στηρίξουμε τά ἀστήρικτα, τό ἐκλαμβάνουν ἐκ μέρους μας ὡς προσβολήν κατά τῆς νοημοσύνης των καί τότε θά μᾶς οἰκτείρουν.
1) Τί ἐγγυήσεις μᾶς παρεῖχαν οἱ Ρῶσσοι περί τῆς ᾿Ορθοδοξίας των τό 1971 τήν στιγμή πού: α) Δέν εἶχαν διακόψει κοινωνίαν μέ τούς οἰκουμενιστάς καί νεοημερολογίτας. β) Χρησιμοποιοῦσαν δύο ἑορτολόγια παλαιό καί νέο στίς ἐνορίες τους καί εἶχαν κληρικούς ὅλων τῶν βαθμῶν μέ τό νέο ἡμερολόγιο στήν δικαιοδοσία τους. γ) Διατελοῦσαν σέ ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή κοινωνία μέ τόν Αὐξέντιο, τόν ὀποῖον προηγουμένως ἡμεῖς εἴχομεν καθαιρέσει.
2. Βάσει ποίων κριτηρίων τούς θεωρήσαμε ὄχι μόνον ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους, ἀλλά καί ἁρμοδίους εἰς τό νά ἐξετάσουν καί νά ἀποφανθοῦν περί τῆς κανονικότητος καί ἐγκυρότητος ἤ μή τῶν ἐπισκοπικῶν μας χειροτονιῶν;
3. Βάσει ποίας ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως, λογικῆς, ἀλλά καί στοιχειώδους συνέσεως καί φρονήσεως, ἀνθρώπους πού ἐγνωρίσαμε μόλις χθές, τούς καταστήσαμε, κατόπιν αἰτήσεώς μας, κριτάς τῶν ἐσωτερικῶν μας ὑποθέσεων καί προβλημάτων, δηλώνοντες ἐκ τῶν προτέρων ἀνυπροϋπθετον, ἀποδοχήν τῆς κρίσεώς των καί συμμόρφωσιν εἰς τάς ὑποδείξεις των;
4. ᾿Εφ᾿ ὅσον εἴμεθα πεπεισμένοι περί τῆς ἐγκυρότητος τῶν ἐπισκοπικῶν μας χειροτονιῶν, καί δέν μᾶς ἤλεγχεν εἰς οὐδέν ἡ συνείδησίς μας περί τούτων, ποῖος ὁ λόγος νά θέσωμεν αὐτάς ἐν ἀμφιβόλῳ καί ὐπό κρίσιν;
5. Εἰς τήν πραγματικότητα ἐζητήσαμε ἀπό τούς Ρώσους τί; Καί ἐάν ἀκόμη τούς ἐζητήσαμεν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ὁπότε ἄλλωστε τό ἔλαττον ὑπό τοῦ κρείτονος εὐλογεῖται , σημαίνει ὄτι ἐθεωροῦμεν αὐτούς μέν ἀμέμπτους, ἑαυτούς δέ μεμπτούς καί ὅτι ἡ συνείδησίς μας μᾶς ἔτυπτε εἰς κάτι. Τί ἦτο αὐτό; Δέν πάει κανείς νά ζητήση ἄφεσιν εἰς οὐδέν ἐλεγχόμενος!
6. ᾿Επανερχόμενοι ἐξ ᾿Αμερικῆς τί ἀπεκομίσαμε στά μπαγάζια μας; Τί ἦταν αὐτό πού μᾶς ἔδωκαν οἱ Ρῶσοι καί πού μεταδώσαμε δι᾿ εὐχῶν χειροτονίας ἐν τῇ ἑλληνίδι διαλέκτῳ καί ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν εἰς πάντας τούς λοιπούς ἐπισκόπους;
7. Καί ἐάν μέν ἦτο ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ποῖον Εὐχολόγιον μᾶς ἐξουσιοδοτεῖ νά ἀναγινώσκωμεν εὐχάς χειροτονίας εἰς τήν μητρικήν μας γλῶσσαν ὡς συγχωρητικάς εὐχάς;
8. Πρίν προχωρήσουμε εἰς τό νά ὑποστοῦμε τήν πρᾶξιν τῶν Ρώσων καί νά τήν μεταδώσωμεν καί εἰς τούς συλλειτουργούς δέν ἀνεγνώσαμε τήν Συνοδικήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων; Πῶς ἀπεδέχθημεν ἕνα τέτοιο ἔγγραφον, καί δημοσιεύσαμε τήν ἀποδοχήν μας διά τοῦ ἐπισήμου ὀργάνου ῆς ᾿εκκλησίας, δηλαδή τοῦ "Κήρυκος";
9. Τήν στιγμήν πού οἱ Ρῶσοι: ῏Ησαν σέ κοινωνία μέ τόν Αὐξέντιο πού εἴχαμε καθαιρέσει, καί τοῦ εἶχαν συστήσει νά μᾶς δέχεται εἰς τάς τάξεις του διά "χειροθεσίας" (ΣΙΓ), πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐνωθοῦμε μυστηριακῶς μέ τούς Ρώσους, χωρίς πάραυτα νά βρεθοῦμε μυστηριακῶς ἡνωμένοι καί μετά τοῦ Αὐξεντίου ἀρνούμενοι ἐκ τῶν πραγμάτων τήν καταδίκην πού τοῦ ἐπιβάλαμε;
10. ᾿Εάν εἰς τήν ὐπόθεσιν Αὐξεντίου ἤμεθα ἐν δικαίῳ, πῶς ἀνελάβαμε ἐπισήμως τήν ὑποχρέωσιν νά κάνουμε ἐμεῖς τό πᾶν γιά νά ἑνωθοῦμε μαζί του, καί ὄχι νά ἐπιβληθῇ εἰς ἐκεῖνον, πρός τόν ὁποῖον οὐδέν ἐζητήθη, ἡ ὑποχρέωσις νά κάνη ἐκεῖνος τό πᾶν, νά ἐνωθῇ μαζί μας;
11. Εἰς τί διαφέρει σήμερα ἡ προέλευσις τῶν δικῶν μας χειροτονιῶν ἀπό τῶν χειροτονιῶν τῶν φλωρινικῶν;
ΕΠΙΚΑΙΡΟΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΠ’ ΑΥΤΟΥ
Τό κείμενο τοῦτο ἐκυκλοφόρησεν ἀνωνύμως γύρω στά 1997-98, ἤτοι μετά τήν δημοσίευσιν τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων εἰς τά «Πάτρια», καί μετά τάς ἐπανειλημμένας δηλώσεις τῶν Φλωρινικῶν, ὅτι τό 1971 εἰς τήν Ἀμερικήν εἰς τούς «Ματθαιϊκούς» Ἐπισκόπους ἔγινε «χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν» ἤ «ἀναχειροτονία». Σημειωτέον ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς ἐν Συνόδω καί δημοσία εἶχε καταδικάσει καί ἐν ἔτει 1993 μίαν τοιαύτην ἐκδοχήν, ἔτι δέ καί τήν βλασφημίαν τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου, ὅτι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας...ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως, ἐπταίσαμεν ὡς Ἐκκλησία καί οὐχί ὡς ἄτομα»» .
Ὁ σκοπός τοῦ ἀνωτέρω ἀνωνύμου εἶναι προφανής. Ἐκεῖνο τό ὁποῖον δέν ἐγένετο δεκτόν ὑπό τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερέων, τό 1971, ἤτοι ἡ ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ προβλέπουσα «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν», (διότι ἡ Ἐξαρχία τήν ἀπέκρυψε). ἔπρεπε «πάση θυσία» νά γίνη δεκτή ἔστω ἐκ τῶν ὑστέρων. Δηλαδή ἔπρεπε νά ἀκυρωθῆ ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅτι τό 1971 δέν δεχθήκαμε ὡς Ἐκκλησία καμμία χειροθεσία, καί νά περάση ἡ νέα Ὁμολογία τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», ἡ ὁποία διά τινας Ἀρχιερεῖς ἦτο παλαιά ἀλλά τήν ἀπέκρυπτον, καθ’ ἥν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη τήν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν καί οὐχί ὡς συγχωρητική εὐχή, ὅπως ἐδήλωσεν ἡ ‘Εξαρχία καί ἀργότερον ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος. Ἐν τοιαύτη περιπτώσει θά διηυκολύνετο τά μέγιστα ἡ ἕνωσις μετά τῶν Φλωρινικῶν (μᾶς τό ἐδήλωσαν ἄλλωστε ἀπό τό 1991-92, ὅτε καί σταμάτησαν τόν θεολογικό διάλογο). Θά διηυκολύνετο καί ἡ «λύσις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά τάς προτάσεις τοῦ κ. Χριστοδούλου.
Τό ἀνώνυμον τοῦτο εἶναι, κατά τήν γνώμην μου, τό "κλειδί" διά τήν ἑρμηνείαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία ξεκίνησε τό 1997 καί κατέληξε σταδιακά στό σχίσμα τῶν "᾿Ανδρεκῶν - Νικολαϊτῶν", ὅπερ ἠνάγκασε τήν ἐλαχιστότητά μου, τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, εἰς τήν διακοπήν πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ᾿ αὐτῶν καί τήν διαγραφήν τῶν ὀνομάτων των ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Ὅποιος γνωρίζει πράγματα καί καταστάσεις δέν μπορεῖ παρά νά διαπιστώση ὅτι τό ἀνώνυμον τοῦτο εἶναι ἕνα ἀπό τά ¨τρία τέσσερα ἀνώνυμα, τά ὁποῖα ἐκυκλοφόρησεν ὁ Βασίλειος Σακκᾶς εἰς τά πλαίσια τῆς πιέσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου νά παραιτηθεῖ (ὅπερ ἐγένετο πραγματικότης τό 2003) ὑπέρ τοῦ Νικολάου, ὅστις διέθετε ὑπέρ αὐτοῦ, τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, βάσει τοῦ ὁποίου ἐγίνετο δεκτός καί ἀπό τήν Πολιτεία καί ἀπό τόν κ. Χριστόδουλο. Εἰς αὐτό τό κείμενον, ὁ κ. Σακκᾶς καί οἱ συνεργαζόμενοι μετ’ αὐτοῦ (Κάτσουρας, Μάξιμος, Σακαρέλλος καί Καλλίνικος) κρυπτόμενοι πίσω ἀπό αὐτόν, μέ ὕπουλον τρόπον, καί μέ «ἐνδιαφέρον» δῆθεν διά τήν ἀλήθειαν, παρουσιάζουν τήν «πράξιν» καί τά «λάθη» τοῦ 1971, ὡς ἐνσυνείδητον προδοσίαν, διά νά χρησιμοποιήσουν αὐτά ὡς βάσιν διά τήν περαιτέρω προδοσίαν εἰς τήν ὁποίαν ἐχειραγώγουν καί ὡδήγουν τούς Ἀρχιερεῖς.
Ἡ κατάληξις τοῦ ἀνωνύμου πρέπει νά ἀξιολογηθῆ. Ἀφοῦ εἰς τήν προτελευταίαν παράγραφον μέ τό ἐρωτηματικόν συμπέρασμα "εἰς τί διαφέρει σήμερα ἡ προέλευσις τῶν δικῶν μας χειροτονιῶν ἀπό τῶν φλωρινικῶν", ἀκύρωσεν καί τήν Ὁμολογίαν μας καί τήν Ἄποστολικήν μας Διαδοχήν, κατόπιν κάμνει πρότσαιν «καταδίκης τῆς χειροθεσίας», (ὅπερ ἐγένετο τόν Νοέμβριον τοῦ 2007) διότι ἤθελον τήν ἀνυπόστατον μέχρι τοῦδε χειροθεσίαν, νά τήν κάμουν διά τῆς καταδίκης ὑποστατήν καί νά καταστήσουν τούς Ἀρχιερεῖς ὑποδίκους ἐνώπιον τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Νεοημερολογιτῶν.
Αὐτός ἦτο καί ὁ στόχος τοῦ νέου κινήματος. Δηλαδή, ἔλεγον, ἀφοῦ, εἴτε καλῶς, εἴτε κακῶς, ἔγινε ἡ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ, πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅλοι ὅτι δέν διαφέρουμε ἀπό τούς Φλωρινικούς στό θέμα τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, (μᾶς τό λένε ἄλλωστε καί οἱ ἴδιοι ὅτι μᾶς ἀναγνωρίζουν βάσει τῆς χειροθεσίας), καί πρέπει νά "δώσουμε τά χέρια" καί νά ἑνωθοῦμε, ὥστε νά ξεχασθεῖ αὐτή ἡ ἱστορία. Βάσει αὐτοῦ τοῦ σχεδίου ἐπεστρατεύθη ἀπό τόν Πατριάρχη Μόσχας ᾿Αλέξιο καί ὀ Μητροπολίτης Λαῦρος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς "νά πείση τίς ἡγεσίες τῶν Γ.Ο.Χ. νά ἀναγνωρίσουν τόν κ. Χριστόδουλο".
᾿Από τό 1998 ἐζητήσαμεν πολλάκις ἀπό τούς ᾿Αρχιερεῖς νά λάβουν θέσιν ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ ἀνωνύμου. Εἰς τάς πολλάς ἐπιστολάς μας Ὑπομνήματα, Εἰσηγήσεις, ἐτήρησαν "σιγήν ἰχθύος", ἤ μᾶλλον μᾶς ἐδίωξαν μέ τόν χειρότερον τρόπον, ἐνῶ παρἀλληλα διά τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου ἐπεχείρησαν νά προβάλλουν τόν κ. Σακκᾶ ὡς μέγαν θεολόγο, ὁ ὁποῖος θά μᾶς λύση τό πρόβλημα τῆς ἑνώσεως, ἐν ἀντιθέσει πρός τόν κ. Γκουτζίδη, ὁ ὁποῖος "ἀντιμετωπίζει τούς Φλωριναίους μέ σκληρή γλῶσσα", καί οἱ Φλωρινικοί τόν θεωροῦν καί ὡς "αἱρετικόν". Παράλληλα "προώθησαν" τόν θεολογικό διάλογο μετά τῶν Φλωρινικῶν μέ βάσιν τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971, παρά τάς διαμαρτυρίας τῆς ἐλαχιστότητός μου καί τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, οἱ ὁποῖοι ἀπαιτούσαμεν πραγματικόν διάλογον "ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ", συνέχειαν τοῦ προηγουμένου.
Κατακλείοντες λέγομεν, ὅτι ὅλα, ὅσα συνέβησαν ἀπό τό 1998 μέχρι τό 2005, ἀποδεικνύουν ἡλίου φαεινότερον, ὅτι εὐθύς μετά τό σχίσμα τοῦ 1995 τά ξένα Κέντρα προσεπάθησαν νά ὁδηγήσουν τούς Ἀρχιερεῖς εἰς τήν «νέαν τάξιν πραγμάτων", ὅπως προσεπάθησαν «ληστρικῶς» μέν ἀλλά ἀνεπιτυχῶς ἐν τέλει, νά τήν ἐπιβάλλουν ἀπό τό 1971.
Ἐπί δέκα ἔτη διαμαρτυρόμεθα καί κρούομεν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου καί ζητῶμεν καθαράν ὁμολογίαν, ὅμως δέν πήραμε καμμίαν ἀπάντησιν. Ἤ μᾶλλον πήραμε τήν ἀπάντησιν, ὅτι «αὐτά τά ἐδέχθη ἀπ’ ἀρχῆς ἡ Ἱερά Σύνοδος» καί «ἦλθε ὁ καιρός νά τά καταδικάσωμεν». Καί τήν κατεδίκασαν διά νά τήν ὑποστασιάσουν, διά νά προωθήσουν τήν ἕνωσιν, διά νά μᾶς ὑποτάξουν εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν, μετά τοῦ ὁποίου ἦσαν ἑνωμένοι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς.
Προηγουμένως ἐκυκλοφόρησαν καί τήν "ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ" τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως Μπροῦκλιν, διά τήν ὁποίαν ἐρωτηθέντες ἐτήρησαν ἐπίσης "σιγήν ἰχθύος". ᾿Απέδειξαν οὕτω ὅτι ἐκινοῦντο μυστικῶς καί ὑπούλως καί περίμεναν τήν κατάλληλον στιγμήν νά ἀποκαλύψουν τόν ἀπό ἐτῶν κυοφορούμενον ἐντός των παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν. Δηλαδή δίδουν τήν ἐντύπωσιν, ὅτι ἐγνώριζον, ἐγνώριζαν ὅτι οἱ Ρῶσοι δέν ὠρθοδόξησαν, ἐγνώριζαν ὅτι ἔγινε ἱεροσυλία ὑπό τῶν Ρώσων ἐπί τῶν δύο ‘Αρχιερέων, ἐγνώριζαν ὅτι ἔγινε ἕνας εἶδος "ἀναχειροτονίας" καί ὅλα αὐτά τά ἀπεδέχοντο ἐνσυνειδήτως, ἐψεύδοντο ὅμως πρός ἡμᾶς διότι περίμεναν τήν κατάλληλη ὥρα νά ὁλοκληρώσουν οἱ ἴδιοι τήν προδοσία, καί νά μεταδώσουν τήν ἱεροσυλία καί τήν βλασφημία καί στούς ᾿Αρχιερεῖς.
Αὐτά εἶναι τά κατορθώματα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπό τόν ὁποῖον πρέπει νά ἀπομακρυνώμεθα, «ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως».
[ Home | Update Journal | Login/Logout | Search | Account | Site Map ]
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,